Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    คุณเคยรอดตายเพราะเพลงๆหนึ่งมั๊ยครับ

    ………………………………………
    ศุกร์ที่ 27 มกราคม 2538 ประมาณ 17.00 น.

    วันนั้น ผมนั่งรถเมล์สาย 109 จากหน้ารามไปรับแฟนที่หอพักพยาบาลของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งเพื่อที่จะกลับบ้านของเธอตามปกติของทุกๆเย็นวันศุกร์ ปรากฏว่าเธอนั่งคอยผมพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเธอแนะนำผมว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน จากนั้นเธอบอกให้ผมคอยซักครู่ เธอจะขึ้นไปเก็บของที่ห้อง ระหว่างที่เธอขึ้นไปเก็บของ เพื่อนร่วมงานของเธอก็ได้คุยกับผม และบอกกับผมว่า แฟนของผมตอนนี้ได้ตกเป็นเมียของเขาแล้ว เขาขอเธอกับผมและขอให้ผมจากไป ระหว่างนั้นผมพยายามควบคุมและสงบสติอารมณ์ในเรื่องที่เกิดขึ้นและบอกเขาว่าให้คอยแฟนผมลงมาก่อน และขอถามเธอให้รู้เรื่องเพราะผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าเธอมีคนอื่นอยู่ด้วยในขณะที่คบผมเป็นแฟน จนกระทั่งแฟนผมลงมาแล้ว ผมได้ถามเธอว่าเรื่องที่เขาบอกมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่ในสิ่งที่เขาพูด เธอตอบว่า จริง ในวินาทีนั้น ผมอยากให้ตัวเองหายไปจากตรงนั้นหรือแทรกกำแพงหายไปเลย เธอบอกอีกว่า ถ้าให้เธอเลือกระหว่างเขากับผม เธอเลือกไม่ได้ เพราะเธอรักทั้งสองคน ผมเลยบอกกับเธอว่า ผมขอเลือกที่จะจากไปเอง เพราะผมไม่ต้องการเป็นตัวเลือกของใคร ผมบอกว่า การที่ผมบอกเลิกกับเธอด้วยคำพูดกับการที่เธอบอกเลิกกับผมด้วยการกระทำ ให้เธอคิดเอาเองว่าสิ่งไหนมันเจ็บปวดกว่ากัน ถ้า 4 ปีกว่าๆที่คบกันมามันไม่มีค่าอะไร ก็ขอให้เธอโชคดีในสิ่งที่เธอเลือกตัดสินใจเอง แปลกนะครับ เวลาที่เรารู้สึกเจ็บปวดที่สุด เวลานั้นผมกลับไม่ร้องไห้หรือเสียน้ำตาเลยซักหยด แต่มันเป็นความรู้สึกเหมือนตัวเองช่างโง่เง่าดักดานเหลือเกิน แล้วผมบอกกับเธอว่า วันนี้ผมตั้งใจที่จะมารับเธอกลับบ้าน ก็ขอทำอย่างที่ตัวเองตั้งใจไว้เป็นครั้งสุดท้าย เธอตอบตกลง ระหว่างที่นั่งแท็กซี่กลับบ้านของเธอ เธอเฝ้าแต่บอกขอโทษในสิ่งที่เธอทำขึ้น พร้อมกล่าวโทษผมที่มีเวลาให้เธอน้อยเกินไป ซึ่งแตกต่างกับเขาคนนั้นที่ทำงานที่เดียวกับเธอ กินข้าวกลางวันด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เดินห้างและดูหนังด้วยกัน และมีเวลาให้เธอมากกว่าผมซึ่งต้องทำงานร้านอาหารส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือ จึงมีเวลาให้น้อยเกินไปสำหรับเธอ ส่วนผมเองระหว่างที่อยู่ในรถแท็กซี่ ผมไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งถึงหน้าบ้านของเธอ ก่อนที่เธอจะปิดประตูรถ ผมจึงบอกกับเธอว่า จากตายดีกว่าจากเป็น แล้วผมก็นั่งแท็กซี่มาลงที่ปากซอยเพื่อจะต่อรถเมล์กลับห้องเพราะผมไม่อยากกลับถึงห้องเร็วเกินไป ระหว่างที่นั่งบนรถเมล์ ในหัวสมองมันคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย และมีความคิดหนึ่งที่แว่บเข้ามาให้หัวของผมว่า ผมจะกระโดดตึกคืนนี้เวลาเที่ยงคืนตรง ถ้าถามตัวเองตอนนี้ว่าสิ่งที่เคยคิดจะทำนั้นมันสมควรหรือไม่ แน่นอนว่าผมสามารถตอบได้เลยว่ามันเป็นความคิดที่สุดแทนจะโง่และสูญเปล่าอย่างยิ่ง แต่ในเวลานั้นในหัวของผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า เราจะกระโดดตึกคืนนี้ เมื่อกลับมาถึงห้อง ผมเอาแต่ร้องไห้และออกไปนั่งห้อยขาสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้องชั้น 4 แล้วก็คอยเวลาว่าเมื่อไหร่จะเที่ยงคืนซะที ผมจะได้กระโดดลงไป แต่เหมือนชีวิตผมยังไม่ถึงเวลาที่จะไป ประมาณ 5 ทุ่มกว่า ร้านข้าวต้มที่ใกล้กับหอพักของผมมีตู้เพลงหยอดเหรียญ แล้วผมก็ได้ยินเพลงๆหนึ่งที่ลอยมาตามลมว่า ………………

    จากคุณ : กุ้งบก - [ 14 ก.ค. 51 08:55:17 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom