ความคิดเห็นที่ 1 คนแรกคือ มานพ มีจำรัส ศิลปินศิลปาธร ประจำปี 2548  ผลงานของเขาสร้างสรรค์โดยได้รับแรงบันดาลใจจากตัวละครสำคัญจากวรรณคดีเอกของสุนทรภู่  ไม่ใช่ “พระอภัยมณี”  แต่เป็น “นางผีเสื้อสมุทร”   การแสดงชุดนี้ยังเป็นการแสดงในรอบ Opening Night Gala อีกด้วย ชั้นต้น ผมแอบคาดหวังว่าผลงานชิ้นนี้จะต้องเป็นการเล่าเรื่องผ่านสายตาของนางผีเสื้อสมุทร และต้องเป็นการนำเสนอแบบสิทธิสตรีจ๋า ๆ ตามกระแสของการ “เล่าซ้ำ” แล้ว “ตีความใหม่”  ที่กลายเป็นแฟชั่นของศิลปะการแสดงร่วมสมัยในยุคหลังสมัยใหม่     แต่หลังจากได้ชมผมกลับรู้สึกว่า นี่เป็นการเล่าใหม่แต่เป็นมุมมองของผู้ชายแบบเดิม ๆ  ที่อ้างสิทธิ์ในการทำผิดต่อผู้หญิงที่เขาหมดรักว่าเป็นเพราะ “เธอผิด ที่รักไม่เป็น” เท่านั้น  แม้มุมมองในการตีความของมานพอาจไม่ใหม่ และอาจพาผู้ชมไปไม่ไกลจากจุดเดิมมากนัก แต่สิ่งที่มานพทำได้ดีน่าตื่นเต้นสำหรับผู้ชมก็คือ ความกล้าที่จะ “แหวกแนว” ในการเล่าเรื่อง ผีเสื้อสมุทร สร้างสรรค์โดยใช้ ส่วนประกอบหลัก 4 ส่วนได้แก่  นักเต้น (มานพเอง)  นักดนตรี (แน่นอนต้องมีปี่ และกลองเพื่อควบคุมจังหวะและบรรยากาศ)   นักร้อง (เธอมาเพื่อร้องเพลงจริง ๆ เธอไม่ต้องแต่งหน้าหรือสวมชุดสำหรับการแสดงที่สวยงาม เธอแต่งตัวเหมือนเด็กหลังฉาก แต่เสียงร้องของเธอส่งเคมีบางอย่างมาเสริมอารมณ์ของการแสดงได้ดีน่าสนใจ) และภาพวิดีทัศน์  (ที่ทำหลายหน้าที่ทั้งบอกสถานที่หรือฉาก บอกสภาวะอารมณ์ของตัวละคร  การแสดงตัวอักษร หรือ “ตัวบท”   ที่ศิลปินต้องการ    ขับเน้นมายังผู้ชม)     มานพเริ่มต้นการแสดง ด้วยการวอร์มอัพ  (เป็นขั้นตอนสำคัญที่นักแสดงต้องทำก่อนการแสดงทุกครั้ง คล้ายการเตรียมความพร้อมของนักกีฬา) การแต่งหน้า การสวมเครื่องแต่งกาย  ในขั้นตอนนี้มานพแสดงการค่อย ๆ เข้าสู่การเป็นตัวละครต่อหน้าผู้ชม ซึ่งโดยปกติขั้นตอนนี้มักเป็นขั้นที่ผู้ชมไม่มีโอกาสเห็น ในทางวรรณกรรมอาจเรียกเทคนิคแบบนี้ว่าเมตาฟิคชั่น (Metafiction)  ซึ่งแสดงเบื้องหลังของการสร้างสรรค์ เพื่อเตือนให้ผู้ชมรู้ตัวว่า “นี่เป็นแค่การแสดง”  ไม่ใช่ความจริง  และกระตุ้นให้ผู้ชมต้องใช้ “สติ” ไตร่ตรอง “สาร” ไปพร้อม ๆ กับการใช้ “ความรู้สึก”     งานของมานพ ชิ้นนี้ ผมรู้สึกได้ถึง “ความจริงใจ”  และ “ความสนุก”  ในการใช้ความขัดแย้ง ทั้งการกำหนดให้นักดนตรีเล่นไปด้วยแล้วกลายเป็นตัวละครอีกตัว  การฉายข้อความ “ข่าว” เกี่ยวกับผู้หญิงไทยที่ต้องตายเพราะถูกสามีตนเองฆาตกรรม (แพทย์หญิงและนางพยาบาลคนนั้น)  บทกลอนจากวรรณคดีเรื่องพระอภัยมณี หรือการที่ตัวมานพเองที่ใช้วิธีการเต้นรำที่ผสมผสานทั้งแบบสากลและแบบไทย การเข้าและออกของตัวละคร ลักษณะเช่นนี้ หากเป็นภาพวาดก็เป็นภาพวาดที่อวดให้เห็นความดิบที่ซ่อนอยู่ ผ่านการทิ้งร่องรอยของฝีแปรงให้เห็น ๆ กันไป แต่น่าแปลกที่ผมไม่ทึ่งไปกับพลังในการเต้นของเขาเหมือนครั้งก่อน ๆ แต่กลับทึ่งกับองค์ประกอบต่าง ๆ ที่เขานำมาใช้มากกว่า จากคุณ : โยคีรำพัน - [ 8 ก.ย. 51 14:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การแสดงอีกเรื่องเป็นผลงานของพิเชษฐ กลั่นชื่น  ศิลปินศิลปาธร ประจำปี 2549 เขาชวนเราให้กลับไปทบทวนและเรียนรู้กับ “ความเจ็บปวดที่เกิดจากรัก”  เขาเรียกงานชิ้นนี้ว่า ‘Reconsider’ พิเชษฐเริ่มเล่นตั้งแต่คนดูยังไม่เข้าไปในโรงละคร  โดยการแจกกระดาษและปากกาแก่ผู้ชม แล้วให้พิธีกรประกาศโจทย์ที่เขา “ขอ” จากผู้ชม นั่นคือการขอให้ผู้ชมวาดเส้นอะไรก็ได้ที่แสดงถึงความรักของแต่ละคนในปัจจุบัน จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เก็บรวบรวมแล้วหายไปหลังโรง ไม่นานผู้ชมก็ได้รับเชิญให้เข้าไปในโรงละคร  เมื่อเข้าไปเราเห็นพิเชษฐกับแปรงทาสี กระป๋องสีแดงและบันได เขากำลังเลือกภาพของผู้ชมมาวาดเป็นภาพลายเส้นบนผนังที่แปะกระดาษสีขาวผืนใหญ่ เมื่อผู้ชมเริ่มเข้าที่เข้าทาง เสียงเปียโนและเสียงขับเพลงไทยเดิมที่แสนไพเราะของสัณห์ไชญ์  เอื้อศิลป์ก็ประสานเข้ามาอย่างได้จังหวะ พลันการเคลื่อนไหวของพิเชษฐก็ยั่วล้อไปกับเสียงและภาพที่มากระทบเขา   เมื่อเขาวาดรูปเสร็จ เขามองภาพจิตรกรรมชีวิตรักของทุกคนที่อยู่รวมกัน ณ ที่นั่น แล้วเริ่มถ่ายทอดลายเส้นเหล่านั้นออกมาเป็นการเต้นรำที่เต็มไปด้วยพลังและเรื่องราวมากมาย สะกดคนดูให้นิ่ง อึ้งไปตาม ๆ กัน           พิเชษฐเล่นสลับกับการพูดคุยกับผู้ชม เขาชวนเราตั้งคำถามว่าตอนที่เราผิดหวังจากความรักแล้วอยู่คนเดียวในห้อง เราทำอะไร เขาบอกเราเป็นนัย ๆ ว่า เรามักใช้ “จินตนาการ” ของเราเองทำร้ายตัวเอง  บางทีถ้าหากเราหยุดและกลับมาทบวนใหม่ (reconsider) เราก็อาจพบกับความงามจากความพ่ายแพ้เพราะรักนั้นได้ และเขายังสารภาพกับผู้ชมด้วยว่า เขาต้องอยู่กับความเจ็บปวดเพราะรักมาเกือบ 20 ปี และวันนี้เขาพบอะไรบ้างอย่างแล้ว         พิเชษฐเป็นนักเต้นที่มาจากสายนาฏศิลป์ไทย งานของเขามักจะแสดงอัตลักษณ์ในการพัฒนาการรำไทยสู่การเต้นที่เป็นสากล งานของเขาที่ผ่านมามักจะแสดงร่องรอยของความคับข้องใจ น้อยใจ และบาดเจ็บ     จากการเลือกที่จะเดินในสายนักเต้นในแบบของตนเองที่คนนาฏศิลป์บางคนอาจกล่าวหาว่าเขา “นอกครู”  แต่สำหรับในงานชิ้นนี้เรากลับไม่สัมผัสถึงความรู้สึกด้านมืดของเขาเหมือนงานชิ้นก่อน ๆ  หากแต่เราสัมผัสได้ถึง “การให้อภัย” และ “ความร่มเย็น” ที่เข้ามาแทนที่   การร่ายรำอย่างสง่างามและทรงพลังของเขาในช่วงท้ายนั้น บอกเล่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขาได้อย่างหมดจดและเป็นบทสรุปของการแสดงชุดนี้ได้อย่างงดงามเหลือเกิน...เขาพบความงามจากการผิดหวังเพราะรัก “นาฏศิลป์ไทยแนวประเพณี          ทั้งประเด็น “ตายเพราะรักไม่เป็น” และ “ความงามจากความพ่ายแพ้” ไม่ใช่เรื่องใหม่ และออกจะมีผู้นำมาพูด ๆ กันจนหมดพลังไปบ้างแล้ว แต่เพราะการนำเสนอที่แหวกออกจากขนบเรื่องเล่าที่เราคุ้นชิน จึงทำให้เรากลับมา “รู้สึก” กับคำพูดทั้งสองนี้ใหม่อีกครั้ง          หลังชมละคร คำถามมากมายก็จุกอกผมไปอีกหลายวัน... (ที่มา : อภิรักษ์  ชัยปัญหา  คอลัมน์ reporter Theatre นิตยสาร Madam Figaro ฉบับประจำเดือน กันยายน 2551) จากคุณ : โยคีรำพัน - [ 8 ก.ย. 51 14:25:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ๋งดีหว่ะ ...... จากคุณ : hjkhl (oeazee) - [ 8 ก.ย. 51 19:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วใครของจริงกันแน่ระหวา่งสองคนนี้ แต่ผมเคยดูมานพใน t v (สุริวิภา ) ผมว่าคนนี้ ของจริง คุณคิดว่าไง? จากคุณ : ฝั่งธน - [ 9 ก.ย. 51 11:44:46 A:208.252.90.50 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 คห. เอ่อ มีชอยช์ไหมครับ ก ข ค ง อะครับ จากคุณ : 555 (โยคีรำพัน) - [ 10 ก.ย. 51 18:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6