ความคิดเห็นที่ 1 อืม ประเด็นใหญ่มากเลยครับ จริงๆ ผมไม่อยากเน้นเรื่องวัฒนธรรมการ "ฟัง" ดนตรีร็อคเท่าไร ไม่ใช่ว่ามันไม่น่าสนใจ แต่ผมคิดว่าในที่นี้เรากำลังมองในแง่วัฒนธรรมดนตรีมากกว่า ผมค่อนข้างมองว่าสิ่งที่ขาดไปจากวัฒนธรรมดนตรีร็อคในเมืองไทยมากๆ คือ ความขบถ อะไรคือความขบถในที่นี้? ผมมองว่าความขบถนั้นเป็นองค์ประกอบที่สำคัญมากๆ ของดนตรีร็อค คือดนตรีร็อคมันต้องกล้าด่าสิ่งจำนวนมาก ต้องวิจารณ์แบบไม่ไว้หน้า ต้องพูดเรื่องที่พูดที่อื่นไม่ได้ จริงอยู่ในอังกฤษและอเมริกานั้นก็มีดนตรีร็อคแบบที่ไปขบถอยู่ด้วย แต่ประเด็นคือ ประเทศเหล่านี้มีจารีตของความขบถอยู่ หรือ พูดง่ายๆ ว่าในประเทศเหล่านี้ดนตรีร็อคนั้นอย่างน้อยที่สุดก็ "เคยขบถ" และก็อาจจะขบถได้เรื่อยๆ ผมค่อนข้างมองว่าในประเทศโลกที่หนึ่งจำนวนมากดนตรีร็อคก็มีลักษณะแบบนี้ กลับมาเมืองไทย ผมว่าดนตรีร็อคที่นี่ไม่เคยขบถ ผมว่าประเทศนี้รับเอามาแต่รูปแบบดนตรีร็อคสารพัดชนิด แนวคิดที่กำกับกับดนตรีหลายๆ ชนิดนั้นไม่ได้รับมาด้วย ในแง่นี้มันจึงเป็นเรื่องยากที่คุณจะคาดหวังให้ดนตรี Rock ในเมืองไทยนั้นมีลักษณะ Anti-Establishment เช่นเดียวกับโลกตะวันตก คุณไม่สามารถคาดหวังได้เลยว่าจะมีนักดนตรีร็อคนั้นวิพากษ์สังคมอย่างถึงรากถึงโคนจริงๆ คุณวิจารณ์และจะกล้าวิจารณ์ได้แต่ที่อุดมการณ์หลักอนุญาตให้คุณวิจารณ์เท่านั้น ผมว่านี่ก็เกิดจากหลายๆ ปัจจัย 1. ประเทศนี้เซ็นเซอร์กันเป็นเรื่องปกติ และการเซ็นเซอร์นี้ก็กระจายไปทุกอณู จนคุณต้องเซ็นเซอร์ตัวเอง ถ้าไม่นับว่ามีกฏหมายมาเซ็นเซอร์การพูดอะไรบางอย่างแล้ว กลไกทางสังคมที่ไม่ค่อยยอมรับความต่างทางความคิดนั้นก็ทำงานให้หลายๆ อย่างถูกเซ็นเซอร์เช่นกัน ซึ่งจริงๆ ตรงนี้ผมคิดว่าไม่ใช่ปัญหาของแค่ดนตรีร็อค พวกแวดวงศิลปะ, วรรณกรรม, ภาพยนตร์ ก็มีปัญหาแบบเดียวกัน สุดท้ายทุกอย่างมันก็วนไปวนมาไม่มีใครกล้าฉีกออกไป 2. มันไม่มีจารีตความเชื่อมโยงของดนตรีร็อคกับการเมือง - ตรงนี้ดนตรีสมัยนิยมในไทยที่มีบทบาทตรงนี้ในรอบราวๆ 30 ปีที่ผ่านมา (ก่อนหน้านั้นการวิจารณ์รัฐหรือผู้ปกครองนั้นก็พบได้ในพวกเพลงและการแสดงพื้นบ้านบางชนิด และพวกเพลงลูกทุ่ง ดังนั้นคนไทยมีจารีตพวกนี้มานานแล้ว แต่ทำไมสิ่งพวกนี้ต่อกันไม่ติดกับดนตรีร็อคทั้งๆ ที่มันน่าจะเข้ากันได้ไม่ยากก็น่าอธิบายอยู่) คือเพลงเพื่อชีวิตเป็นหลักและตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนี้ ซึ่งถ้าเทียบกับตะวันตกมันเหมือนไทยยังติดอยู่ในยุค 60's เพราะ ดนตรีที่โยงกับการเมืองในโลกตะวันตกมีหลากหลายกว่านั้น อย่างน้อยๆ ถ้าพูดถึงดนตรีร็อคการเมืองแบบร่วมสมัยคนก็มักจะนึกถึงพวก Punk Rock มากกว่าดนตรีชนิดอื่น ทั้งหมดนี้ทำให้ดนตรีร็อคในเมืองไทยนั้นมีหน้าที่ในการให้ความบันเทิงแทบจะเพียงอย่างเดียวถ้าจะพูดแบบหยาบๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้มองว่าเป็นความผิดของใครมันมีกรอบคิดขนาดใหญ่ที่คุมเราอยู่ทั้งภายนอกและภายในการหลุดไปไม่ใช่ง่ายๆ และก็ไม่ได้เปลี่ยนกันเร็วๆ จริงๆ บทบาททั่วไปในการทำให้สังคมในวงกว้างหลุดกรอบแบบนี้มันจะเป็นของพวกปัญญาชนและศิลปิน แต่เมืองไทยกรอบแบบอนุรักษ์นิยมก็ดันคลุมคนเหล่านี้ส่วนใหญ่ไปด้วยมันก็เลยไม่มีกลุ่มคนที่มีหน้าที่ผลักดันอะไรไปข้างหน้า (ซึ่งการไปข้างหน้าก็อาจไม่ใช่ประเด็นถ้าสังคมนั้นยังมีสำนึกทางเวลาแบบเป็นวงกลมอยู่ไม่ว่าจะเป็นกรอบการคิดแบบสังคมเกษตร หรือ Buddhism - จากเขียนผิด) ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีคนกลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่งที่ทำงานในการผลักกรอบคิดอยู่ แต่พลังมันน้อยเกินไปที่จะทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปในเวลาอันรวดเร็ว นอกจากนี้แล้วผมมองว่าปัจจัยที่สำคัญมากๆ ที่มันต้องมีคือคุณต้องกล้าตั้งคำถาม กล้าวิจารณ์ด้วยตัวคุณเอง เห็นใครเขาเชื่ออะไรต่อๆ กันมาหรือแห่กันไปเชื่อคุณก็ต้องตั้งคำถาม อย่าเชื่อในคำตอบสำเร็จรูปที่ใครต่อใคร (ไม่ว่าใครก็ตาม) มีมาให้ทั้งสิ้น ไม่มีสิ่งเหล่านี้จิตวิญญาณขบถมันก็เป็นไปได้ยาก และ มันก็ยากที่ดนตรีร็อคในไทยจะต่างไปจากนี้ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 24 ก.ย. 51 23:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้อ ขอสรุปด้วยการตอบคำถาม "เมื่อมองในมิติวัฒนธรรมบ้านเรากับดนตรีร็อคแอนด์โรล มันอยู่ด้วยกันได้และเป็นส่วนหนึ่งในการมีวิถีในชีวิตประจำวันในสังคมบ้านเราหรือเปล่า และหากมี มันมีลักษณะอย่างไรหล่ะครับ" ในปัจจุบันผมมองว่ามันอยู่กันได้ต่อเมื่อดนตรีร็อคนั้นเชื่องหรือไม่ขบถ บางคนจะบอกว่าถ้าดนตรีร็อคนั้นไม่ขบถมันก็ไม่ร็อค ผมว่าการกล่าวแบบนั้นก็เกิดจริงไปเพราะดนตรีกับอุดมการณ์ที่ติดมันมาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับมันตลอด แต่ถ้าสังคมใดสังคมหนึ่งนั้นสามารถตัดขาดอุดมการณ์กับดนตรีได้โดยแทบจะสิ้นเชิงนี่ ผมว่าต้องตั้งคำถามแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับสังคมนั้นๆ หรือว่าสุดท้ายเราก็คงต้องมีวัฒนธรรมดนตรีร็อคแบบ "ไทยๆ" เช่นเดียวกับอย่างอื่นอีกมากมายที่เรานำเข้ามาแล้วก็ทำมันเป็นแบบ "ไทยๆ"? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 24 ก.ย. 51 23:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จาก คห.ข้างบน ผมสงสัยนิดนึงว่า แล้วถ้า "ขบถซ้อนขบถ" อีกที จะมีคำเรียกว่าอย่างไรดีอ่ะครับ อย่างเช่น ในสังคมๆเล็กๆแห่งหนึ่ง "กระแส" ของวงดนตรีประเภทหนึ่งกำลังได้รับความนิยม เพราะ การการันตีของผู้ใหญ่ในวงการ ทำให้ผู้ที่ เสพเพลง ของ วงดนตรี ประเภทนั้นๆ กลายเปน "ตัวจริง" ของวงการ แต่มีคนกลุ่มนึงที่แฝงอยู่ในสังคมแห่งนั้นไม่คิดแบบนั้น เค้าก็ยังคง รักที่จะฟังเพลง แบบเดิมๆ วงเดิมๆ ไม่สนใจกระแสที่โถมเข้ามา ออกแนวต่อต้านด้วยซ้ำ แล้วคนกลุ่มนี้จะเรียกว่า?????? จากคุณ : LordHolocaust (LordHolocaust) - [ 25 ก.ย. 51 06:39:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังไงก็ดีกว่า เมื่อมองในแง่คนสนใจฟังหากเทียบกับแจ๊ส และคลาสสิก 2 แนวหลังนี้ อนาคตยังริบๆๆรี่ จากคุณ : Younger Pat - [ 25 ก.ย. 51 12:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาง่ายๆ ผมว่าถ้ามีวงในไทยแต่งเพลงแบบ God Save The Queen ของ Sex Pistol แล้ว ถูกตำรวจจับเห็นๆเลย - -" จากคุณ : Buzz and Busy - [ 25 ก.ย. 51 14:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แม้นมีแค่ห้าความเห็นในตอนนี้ แต่ผมว่ามีประเด็นและข้อเท็จจริง(หรือเปล่า)ที่น่าคิดเยอะเลย โดยเฉพาะของคุณ FxxkNoEvil ผมขออนุญาตในความเห็นของคุณ มาสนทนากันต่อนะครับ ผมสนใจในเรื่องที่ว่า ร็อคในแบบไทยไทย นั้นดูขาดความเป็นขบถ หรือถ้าจะนิยามง่ายง่ายก็คือ ความเป็นร็อคนั้น ควรจะมีลักษณะการท้าทายหรือตั้งคำถามถึงการยอมรับความแตกต่างในสังคม เออ ม้นก็อาจจะจริงที่บ้านเราขาดจริตอย่างนี้ หรือมันจะเป็นเพราะมโนทัศน์ที่เราอยู่ในสังคมที่เซ็นเซอร์ตัวเองหรือเลือกที่จะไม่กล้าตั้งคำถามกับตัวเอง หรือวิพากษ์วิจารณ์สิ่งที่เป็นจริงอยู่ในสังคม จึงทำให้เราขาดความเป็นขบถ หากมองอย่างนั้น มันก็อาจจะเป็นเรื่องที่เรื่องที่พิจารณาได้ อีกอย่างคุณก็พูดในประเด็นที่น่าสนใจว่า มันไม่มีจารีตเพลงร็อคในสังคมไทยนั้น มันก็น่าจะจริง เพราะเพลงร็อคมันไม่ได้เกิด หรือ เป็นอยู่คือในสังคมไทยตั้งแต่ต้น  มันคงเป็นลักษณะเอามาสวมใส่เหมือนเป็นอาภรณ์มากกว่า ฉะนั้น มันก็เลยเสมือนว่าจะเป็นส่วนหนึ่ง แต่มันก็พร้อมจะโดนถอดออก หากเห็นว่า อาภรณ์ชิ้นนี้ เป็นเหตุในการตั้งคำถามเชิงท้าทายกับสังคม สำหรับผมตั้งแต่ฟังเพลงร็อคภาษาไทยในสังคม จึงเห็นว่ามีหลายคนพยายามจะสร้างความหมายของเพลงร็อคแบบไทยไทยบนวัฒนธรรมการฟังเพลง แต่มันเหมือนจะมาก่อนเวลาอยู่เสมอ พอคนรุ่นต่อมาเริ่มจะรู้ซึ้ง มันก็เหมือนนับเริ่มต้นอยู่เสมอ อย่างอัลบั้มที่ผมนึกออกตอนเด็กเด็ก คือ กุมภาพันธ์ 2528 หรือ หูเหล็ก ของดิโอฬาร์ โปรเจกต์   หากนึกถึงในยุคนั้น ทั้งภาคดนตรีและที่สำคัญในภาคเนื้อร้องนั้น มีการสะท้อนความคิดแบบร็อคออกมาอย่างชัดเจน แต่คนยุคนั้นไม่เข้าใจในแนวคิด  บางคนมองว่ารุนแรง ลามกจกเปรตด้วยซ้ำ หรืออีกวงอย่าง ซีเปีย แม้นว่าจะเป็นวงที่ได้รับการยอมรับจากคนฟังกลุ่มใต้ดินจนก้าวข้ามมาสู่กลุ่มคนฟังบนดินกลุ่มหนึ่งว แม้นว่าวงจะนำเสนอเนื้อหาออกมาได้ฉาวโฉ่ ล่อแหลมต่อการเข้าใจของคนในสังคม แต่หากมองในทิศทางและจริตของวงก็มีความชัดเจนในความเป็นร็อคสูงมาก และเสมือนเป็นอิทธิพลให้วงอื่นทำตาม แต่ก็อย่างว่า เมื่ออัลบั้มในแนวทาดังกล่าว มันไม่แตกต่าง ขาดความหลากหลายในประเด็นนำเสนอและคุณภาพของเนื้อหาและดนตรีในอัลบั้มก็ด้อยกว่า   สิ่งที่ซีเปียพยายามสร้างจริตใหม่ใหม่ให้กับวงการเพลงร็อคก็พาลจะหายไปตามกาลเวลาด้วย อีกอัลบั้มที่นึกออกก็น่าจะเป็น อัลบั้มของน้ามาโนช พุฒตาล - ในทรรศนะของข้าพเจ้า  ก็เป็นอีกหนึ่งอัลบั้มที่จริตแห่งการขบถสูง แต่การน้ำเสนอก็อยู่ในภาวะที่คนฟังก็สามารถรับฟังได้  แต่มันคงยากเย็นและซับซ้อนหรืออย่างไร ฟังแล้วอาจจะรู้สึกว่าจริงจัง เครียด เกินเหตุ........ มันก็เลยเป็นอัลบั้มที่หลายคนเชิดชู ในขณะที่คนฟังทั่วไปนั้น อาจจะไม่เห็นค่ามันเลย เมื่อมองเห็นวงการเพลงร็อคของเมืองไทยที่เราเห็นได้ตามสื่อทั่วไปที่สามารถชมได้ จึงเห็นว่ามันเป็นเหมือนมายาภาพที่สร้างมาหลอกคนฟังทั่วไปหรือเปล่า  ผมจึงเห็นว่าหลายคนในห้องก็ไม่ค่อยจะพูดถึงอัลบั้มเพลงร็อคของคนไทยสักเท่าไหร่  ไม่รู้เป็นเพราะอย่างนี้หรือเปล่านะ แต่มันก็ไม่ได้แย่นักหนาจนไม่เห็นว่ามันจะไม่มีทางที่เห็นว่าเราจะได้ฟังอัลบั้มดีดีได้ยากเย็นขึ้นในอนาคต จริงแล้วมันก็พอจะมีวงร็อคในวงการเพลงไทยที่พยายามอยู่ ทั้งอยู่ในค่ายใหญ่และค่ายอิสระ แต่ก็พบว่าการสนับสนุนในวงดังกล่าวหลายวง ทำให้เขาทำงานดีดีบนโลกแห่งความเป็นจริงลำบาก เพราะเหตุผลง่ายง่ายว่า รายได้ที่กลับมามันไม่ตอบอุดมการณ์ที่อยากจะทำงานต่อ น่ะสิ แต่หลายวงก็มีความฉลาด ความกล้าและหาทางสร้างแนวทางแบบขบถแบบร็อคให้กับตัวเองให้คนฟังยอมรับได้ แต่มันน้อยมาก(จนเรานึกได้) เมื่อนับเป็นวง และหลายวงมีสภาพที่ต้องปากกัดตีนถีบกับอุดมการณ์พรรค์นี้ไม่น้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราในฐานะคนฟัง มันง่ายมากที่จะตัดสินอัลบั้มหรืองานที่เขานำเสนอออกมา และตัดสินด้วยเหตุผลจากการรับรู้และได้รับอิทธิพลความชอบกับเพลงที่เราได้ฟัง โดยที่บางครั้งเราเสมือนจะสนุกกับเพลงที่เราฟัง แต่หากไม่เข้าในจิตวิญญาณและขนบบางอย่างในเพลงร็อคที่มันสอดใส้อย่างมีศิลปะนั้นนั้น มันก็จะกลายเป็นแค่ความบันเทิงที่เราโหยหิวอยู่เสมอ โดยที่ไม่เคยเข้าใจมันเลยว่า กว่าจะมาให้เราเสพนั้น รากเลือดแค่ไหน หรือเราชินชากับวัฒนธรรมเร่งด่วนไปแล้ว งานร็อคที่ออกมาจึงเหมือนแมคโดนัลด์เข้าไปทุกวัน........... กินเอาอิ่ม แต่พร้อมสร้างเนื้อร้ายให้กับสังคมและวัฒนธรรมการฟังเพลง จริงแล้ว ตอนนี้ผมก็เห็นว่า สังคมการฟังเพลงร็อคหรือแนวอื่นอื่นในสังคมไทย ก็มะเร็งกันไม่น้อยทีเดียว ปล.ไม่อยากลบความเห็นในสี่ห้าย่อหน้าหลังสุด แม้นว่าจะเห็นว่ามันจะเลยเถิดนอกประเด็นในกระทู้ไปเยอะ........ ยังไงก็ต่อยอดการคุยได้นะครับ จากคุณ : นายกลางคืน - [ 25 ก.ย. 51 17:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัวอย่างที่เด่นชัด และ มีผลกระทบในวงกว้าง อัสนีย์-วสันต์ ชัยชนะของนักดนตรีรับจ้างในห้องอัด อัสนีย์-วสันต์ คือการไขว้กันของวัฒนธรรม เพลงเพื่อชีวิต กับ Rock วิธีการร้องที่ไม่เหมือนใคร สำเนียง Guitar แบบทักไม่ผิดคน เนื้อเพลงในลักษณะอุปมา อุปไมย ฟังแล้วฟังอีก งงแล้วงงอีก ชื่ออันยาวเหยียด(กรุงเทพมหานคร ) คำควบกล้ำ(กุ้มใจ ) ตระหนักรู้ในภาระ ที่ไร้สาระ (บ้าหอบฟาง ) คำไทยที่จางหายไปกับกาลเวลา(กระดี่ได้น้ำ ,สับปะรด) หน้าที่การงาน (บังอรเอาแต่นอน ,ผักชีโรยหน้า ) พี่ป้อม พี่โต๊ะ ผลิตงานซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อสะกิดสำนึกความเป็นไทย เจตนานี้ถูกสานต่อด้วยวงรุ่นน้องอย่าง Black Head Loso หรือแม้กระทั่ง So Cool Micro "ยุโรป เหนือก็ติดน้ำ ใต้ก็ติดน้ำ ตะวันออกติดเอเซีย" ภาพยนต์สู่ Rock Band อำพล คือภาพพจน์ของวัยรุ่น Rocker ในโปสเตอร์ ต้นแบบของวัยรุ่นผู้แสวงหา วัฒนธรรม เพื่อน ,ความซุกซน ,อยากรู้อยากเห็น ,ปัญหาวัยรุ่น ถูกเล่าผ่านเนื้อเพลง อย่าง ใจโทรมๆ ,อยากจะบอกใครซักคน ,รักปอนปอน ในแง่ตัวดนตรี Rock ช่วงนั้นเป็นดนตรีขายทักษะ มีสูตรสำเร็จค่อนข้างตายตัว No Idea การตั้งไข่ด้วยวิธี Copy and Developmentของ Gmm เฟื่องฟู พราย ... *+//@@*& เมื่อ ปฐมพร กระทำอัตนิวิบาตกรรม แล้วเกิดใหม่ในนาม "พราย" เขาฝังความจงเกลียดจงชังตัวเองด้วยอัลบั้ม ชื่อเดียวกัน เขาวิจารณ์สังคมผ่านดนตรี Rock เลยเถิดไปถึงโครงสร้างเพลงที่ซับซ้อนในอัลบั้มคู่ เจ้าหญิงแห่งดอกไม้ เจ้าชายแห่งทะเล พรายพูดเรื่องที่คนทั่วไปไม่พูด ความเพ้อฝัน เลื่อนลอย นิทานกล่อมเด็ก ความก้าวร้าว "Here Ha ความเศร้าใจ" "คุณอาจไม่เคยสนุกกับกีฬาแบบไทยๆ บอกหน่อยได้ไหมว่าเคยหรือไม่เคย" บักตุลย์ อพาร์ทเมนต์ + Rik วชิรปิลันธิ์ นักร้องสาวไทยที่ฝรั่งกลัวขี้หดตดหาย คือเมล็ดพันธุ์ที่งอกเงยจากแนวคิด และการแสดงออกแบบสุดขั้วของพราย Sepia ความรุนแรงในความซุกซน น่าจะเป็น Underground วงแรกๆที่ฝ่าเข้าสู่กระแสหลัก(เนื่องจากมันพอร้องตามได้) เกลียดตุ๊ด ถูกตามล่าหามาฟังกันทั่วบ้านทั่วเมือง เกิดวัฒนธรรมต่อต้านดนตรีกระแสหลัก เนื้อเพลงใต้สะดือที่ถูกผลิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างโจ๋งครึ่ม Sepia อลหม่านไปมาระหว่างบรรยากาศ ตลกขบขันกับ ใต้สำนึกของมนุษย์ อันน่าสะพรึงกลัว "Dead God" "บินลาเดน" "ไข่ Here" ตรงไปตรงมาทะลุหัวใจยันเซี่ยงจี๊ สาวๆจะรู้มั้ยหนอ ว่า พี่โอ๋ ดูบาดูของน้องๆครั้งหนึ่ง จะดุเด็ดเผ็ดมันเหลือรับประทาน Modern Dog คิดนอกกรอบ เด็กแนว "จิตนิยม" เมื่อ Skill ไม่ใช่คำตอบของ Rock อีกต่อไป บุษบา กลายเป็นเพลงชาติของห้องซ้อม เป็นเพลงโดดตามงานวัด เป็น Top 10 เพลงขอตาม ผับบาร์ อัลบั้มนี้ยังคงทรงอิทธิพลต่อวิธี คิด วิธีทำงานของเด็กหนุ่มผู้ใฝ่ฝัน จะปรากฏตัวในโปสเตอร์ มันผลักดัน เด็กหนุ่มให้ย้ายตัวเองออกจากห้องซ้อม เข้าห้องอัดด้วยความหึกเหิม เอาแค่นี้ก่อนเดี๋ยวดึกๆจะมาสรุปอีกรอบ จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 25 ก.ย. 51 20:21:35 A:124.121.74.171 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้ว มีประเด็นเพียบเลยสนุกดีครับๆ ขอ Reply #3 ก่อนเนี่องจาก Direct มาที่โดยตรง คืองี้ครับ ผมใช้คำว่า "ขบถ" มันอาจจะชวนสับสน เพราะในแง่หนึ่งก็พอจะพูดได้ว่า Rock ไทยนั้นมีความขบถ แต่มิติของความขบถมันไม่หลากหลายและถึงรากถึงโคนเท่าต่างประเทศหลายๆ ประเทศ หนึ่งในความขบถนี้ก็คือดนตรี Underground ที่โดยนิยามแล้วมันต่อต้าน Mainstream อยู่แล้ว อันนี้เมืองไทยมีแน่ๆ ไม่ต้องสงสัย และผมก็คิดว่าเมืองใหญ่ๆ แทบทุกเมืองในโลกมีสิ่งเหล่านี้ อย่างไรก็ดีถ้าเรามองดูดีๆ เราจะเห็นมิติที่ไทยต่างออกไปจากต่างประเทศ ตรงนี้ผมจะกลับมาแลกเปลี่ยนประเด็น Sepia และวงใต้ดินไทยอื่นๆ ด้วย คือ แน่นอนว่าโดยทั่วไปเพลงใต้ดินมันมักจะมีเนื้อหาที่ต่างออกไปจากกระแสหลัก ตรงนี้คุณจะมองว่ามัน "ขบถ" แล้วก็ได้ แต่ผมอยากให้คุณดูไปอีกขั้นทีมากไปกว่าความต่างโดยรวมๆ ผมมองว่าคุณต้องดูว่ามีอุดมการณ์ชุดไหนบ้างที่อยู่ในบทเพลงที่ดูจะเป็น "ขบถ" แล้ว ถ้าคุณดูในอเมริกาหรือหลายๆ ประเทศคุณจะพบว่าในสิ่งเหล่านี้มันจะมีอุดมการณ์หลายชุดมาก ทั้ง Feminism, Anti-Christian, ต่อต้านรัฐ, ต่อต้านสงคราม, เรื่องแหยะๆ, การเชิดชูความรุนแรง, แนวคิดแบบขวาตกขอบ, การเชิดชูเกย์, การเชิดชูชนกลุ่มน้อย (คิดว่ามี - อย่างน้อยๆ ก็พวกดนตรีคนดำ แม้ว่ามันจะไม่ร็อค) ฯลฯ คือคุณจะเห็นได้เลยว่าอะไรพูดที่อื่นไม่ได้พูดที่นี่ได้หมด แล้วในไทยเป็นอย่างไร? คุณจะเห็นเลยว่าบทเพลงแทบจะทั้งหมดนั้นยังอยู่บนวิธีคิดแบบอุดมการณ์หลัก อุดมการณ์อื่นๆ แทบไม่ได้แทรกมาเลย สิ่งที่บ่งว่าเพลงนั้นจะแรงนั้นอยู่ที่ภาษาที่ใช้มากกว่าเนื้อหา ดูง่ายๆ เพลง "เกลียดตุ๊ด" อย่างนี้ ฟังดูเผินๆ มันอาจแรง แต่เนื้อหามันไปทางเดียวกับอุดมการณ์หลักของคนไทยโดยทั่วไป ที่รังเกียจเพศที่สามชัดๆ (เอาง่ายๆ คุณอยู่กับเพื่อนๆ ที่เป็น Straight คุณก็มักจะได้ยินการเหยียดตุ๊ดเกย์บ่อยๆ [ฝรั่งเรียกลักษณะเหล่านี้ว่า Homophobic] คือ คนไทยเหยียดสิ่งเหล่านี้ได้หน้าตาเฉยและไม่รู้สึกผิด อุดมการณ์ที่ต้านสิ่งเหล่านี้ไม่มีเลย) ดังนั้นตรงนี้ถ้าจะทำเพลงให้ขบถจริงคุณก็ต้องทำเพลงชมตุ๊ดบอกว่าตุ๊ดดีอย่างโง้นอย่างงี้ นี่แหละคือการกล้าพูดในสิ่งทีคนอื่นไม่กล้าพูด และนี่ก็ไม่ใช่แค่เรื่องตุ๊ด คุณลองไปดูเนื้อเพลง Death Metal ของไทยบางเพลงที่เล่นเรื่องเกี่ยวกับท้องถิ่นเช่นศาสนา คุณร้องเพลงด่าพระก็จริง แต่คุณก็ร้องเพลงด่าพระที่ผิดศีลไปเสพเมถุนกับสีกา นี่มันสะท้อนวิธีคิดแบบอุดมการณ์หลักชัดๆ ซึ่งผมตลกมากๆ ที่หลายๆ คนไม่รู้สึกว่ามีอะไรพิลึกๆ เลยกับการที่รูปแบบดนตรีที่ในโลกตะวันตกเป็นศัตรูกับศาสนาแบบสุดขั้ว แต่มาเมืองไทยกลับเป็นพวกเดียวกับศาสนาซะงั้น แน่นอนถ้าจะทำแบบนั้นเมืองไทยคุณต้องแน่มากเพราะที่นี่อนุรักษ์นิยมมันแรงสุดๆ คุณทำอะไรซีซั้วไปนี่คุณซวยได้อย่างรุนแรงมาก ก็ไม่แปลกที่หลายๆ วงเล่นอย่างอ้อมๆ หรือเล่นเรื่องอื่นไป เล่นกับเรื่องธรรมชาติ จิตวิญญาณ เรื่องเพื้อฝันจินตนาการ เล่นกับเรื่องแหยะๆ หรือ ไม่ก็เล่นกับอุดมการแบบ Anti-Christ (ซึ่งผมบอกตรงๆ ว่าผมมองว่า Anti ไปในประเทศนี้ก็ไม่มีใครสนใจ พูดง่ายๆ คือคุณร้องเพลงด่าพระเจ้าไปมันจะเป็นสิ่งที่ท้าทายได้อย่างไร ในที่ๆ แทบไม่มีใครเชื่อในพระเจ้า) การที่ผมพูดแบบนี้ผมไม่ได้มองว่าคนที่ทำเหล่านี้ขี้ขลาดหรืออย่างใด อย่างที่ผมบอกว่าเราไม่มีวัฒนธรรมการแหกคอก และเราก็มีบทลงโทษสำหรับคนแหกคอกแรงมากๆ ดังนั้นถ้าคุณจะแหกคอกคุณต้องมีความกล้ามากๆ ผมเชื่อเลยว่าถ้าคุณแหกคอกในบ้านนี้เมืองนี้ สิ่งที่คุณทำมันจะแรงยิ่งกว่าสิ่งที่วง Death/ Black ในโลกตะวันตกทำอีก และมันจะส่งผลให้กับคุณมากกว่าที่ Sex Pistols โดนอีก (#5 ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบ) ก็ไม่แปลกที่ไม่มีใครกล้าทำ อันนี้ยกตัวอย่างคร่าวๆ แค่พอหอมปากหอมคอ ลองมองดูจะเห็นว่ามีอุดมการณ์อีกหลากชุดมากๆ ที่ไม่ปรากฏในเพลงร็อคไทย (เอาง่ายๆ เพลงที่ด่า "ผู้ใหญ่" และเน้นความขัดแย้งระหว่างรุ่นแบบเอาจริงเอาจังก็เป็นสิ่งที่แทบจะไม่เห็นในสังคมที่ผู้ใหญ่กับเด็กนั้นเป็นคนละชนชั้นอย่างชัดเจนแห่งนี้) แต่ปรากฏในเพลงร็อคโลกตะวันตก ทั้งหมดนี้ผมไม่ได้พยายามจะชี้ว่าอุดมการไหนดีหรือไม่ดีใดๆ ทั้งสิ้น ผมมองว่าร็อคนั้นเป็นพื้นที่เปิดที่คุณควรจะพูดในสิ่งที่คุณพูดที่อื่นก็ได้ ประเด็นไม่ได้อยู่ที่คุณจะพูดอะไร แต่มันอยู่ที่คุณจะพูดอะไรก็ได้ ซึ่งเมื่อคุณไม่สามารถพูดได้หลายๆ อย่าง (เมื่อมองเทียบกันที่อื่น) ผมมองว่ามันผิดปกติ (แต่ก็เข้าใจได้ ดังที่ผมอธิบายมา) และเรื่องการไม่สามารถพูดถึงอะไรในบทเพลงได้ผมก็มองว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ในโลกตะวันตกผมเข้าใจว่าคนจำนวนมากเลยนั้นเลือกบทเพลงตามเนื้อหา ไม่เพียงแค่นั้นเข้ายังเลือกตามขั้วอุดมการณ์บางชุดที่เขาเชื่อด้วย (พวกสาย Punk ชัดมากๆ ผมว่าพวกนี้แบ่งแนวเพลงกันตามเนื้อเพลงด้วยซ้ำ - ซึ่งการแบ่งแนวเพลงตามเนื้อเพลงแทนที่จะเป็นดนตรีก็ไม่ใช่เรื่องใหม่หรือเรื่องแปลกแต่อย่างใด ไปดูพวกเพลงพื้นบ้านในหลายๆ ท้องถิ่นเขาก็แบ่งแบบนี้ การแบ่งเพลงลูกกรุงกับลูกทุ่งก็แบ่งแบบนี้) คือ คุณเป็น Feminist คุณก็ฟังเพลงเชิดชูผู้หญิง, คุณเป็นเกย์คุณก็ฟัง Queercore อะไรเทือกนี้, คุณเป็น Environmentalist คุณก็ฟัง Straightedge Hardcore, คุณเป็น Anti-Christ คุณก็ฟังพวก Death/ Black, คุณเป็น Anarchist คุณก็ฟัง Anarcho-Punk, คุณเป็นฝ่ายซ้ายคุณก็ฟังเพลงของวงที่เป็นฝ่ายซ้าย, คุณเป็นฝ่ายขวาคุณก็ฟังเพลงของวงที่เป็นฝ่ายขวา ฯลฯ ผมว่าเมืองไทยไม่มีประสบการณ์แบบนี้เลย จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 25 ก.ย. 51 23:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอแสดงความเห็นบ้างนะครับ แอบอ่านมาต้งแต่กระทู้นู้นแล้ว การจะเค้นความขบทจากบ้านนี้เมืองนี้มันออกจะเป็นเรื่องเกินจริงเลยนะ คนเราถึงขั้นที่จะมีความคิดขบทต่อสังคมได้มันต้องคับแค้นใจพอสมควร แต่ผมรู้สึกว่าคนไทยจะถูกสอนให้ใช้ชีวิตกันแบบง่ายๆ มีอะไรก็ให้อดทน อดกลั้นกับมันไป จนเราชินกับสภาพสังคมแบบจำยอมโดยไม่รู้ตัว อีกอย่างเราถูกสังคมหล่อหลอมให้แสดงความรู้สึกNegativeหรือตั้งคำถาม กันแบบแอบๆมากกว่าจะโพล่งออกมาตรงๆอยู่แล้ว ซึ่งอยู่ภายใต้สังคมแบบ พยายามประนีประนอมทุกอย่าง เราคงไม่มีทางเห็นคนอย่าง Roger Water ทีกล้าออกมาร้องเพลงตั้งแง่บุพการีในประเทศไทยที่ห้ามลูกเถียงพ่อ เถียงแม่ สรุปได้ว่าสังคมแบบไทยๆพยายามตัดตอนความคิดแบบขบทๆมากกว่า ส่งเสริมให้ขบท หรือตั้งแง่กับสังคม นอกเรื่องจากหัวกระทู้มาไกล ขอกลับเข้าเรื่อง ประเด็นการฟังเพลงร็อค ของไทย ผมว่าการรับดนตรีร็อค เข้ามาของคนไทยมันก็ไม่ได้ต่างจาก พวก J Pop หรือ K Pop สักเท่าไหร่เลย บทบาทขอมันในแง่แฟชั่น ความบันเทิงมีมากกว่าด้านอื่นๆ ลองดูนักดนตรีร็อคทั้งหลายที่ไว้ผมกัน ยาวสลวยสวยเก๋ ถามว่าทำไมต้องไว้ผมยาวแบบนั้น ผมว่าคำตอบส่วนมาก คงหนีไม่พ้นมันดูเท่ห์ ดูร็อคดี ซึ่งผมว่าการที่ต้องมาคำนึงถึงความเท่ห์ หรือรูปลักษณ์เนี่ยมันออกจะไม่ร็อคเอาซะเลย อีกประเด็นผมว่าดนตรีร็อคกับชนชั้นกลาง หรือชนชั้นแรงงานมันมีความ เกี่ยวพันกันค่อนข้างสูงนะ(ต่างประเทศ) แล้วลองมองไปที่เราล่ะ มันมี แค่กลุ่มเล็กๆเองที่สนใจศึกษาเพลงร็อคกันอย่างจริงจัง นอกนั้นก็อาจจะ ฟังได้เพลินๆหรือไม่ก็ออกไปทางเพื่อชีวิตหรือลูกทุ่งอะไรก็ว่ากันไป เอาจริงๆผมว่าผลักดันวงการโฟล์กหรือเพื่อชีวิตยังจะง่ายกว่าอีก ถ้ามอง ภาพรวมนะ หรือการรวมร็อคกับเพื่อชีวิตให้มันเป็น genre เดียวกัน เป็นตลาดเดียวกันก็เป็นทางเลือกที่น่าสนใจนะ(ถ้ามันทำได้) สรุปแบบขำๆของผมเองนะว่าวงการดนตรีร็อคของไทยจะเจริญเติบโต ตามระบบการศึกษาของประเทศ (ไม่ได้เกี่ยวกับที่เขียนมาตั้งยืดยาวเลย ฮา) จากคุณ : Armakusa Gin - [ 26 ก.ย. 51 02:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัยผมจะเป็นพวกร็อคโดยไม่ขบถแฮะ ผมว่าร็อคไม่จำเป็นต้องขบถนะครับ ร็อคเอามันส์เฉยๆก็ได้ เช่น Dream Theater อาจจะเล่นเพลงยาวเป็น 10 นาทีโดยไม่ร้องสักแอะ ฟังออกมาแล้วเหมือนสงครามอวกาศหรือสงครามหุ่นในเรื่องเทอร์มิเนเตอร์ อะไรเทือกนั้น แต่ก็มันดี และอาจจะมันในทางดนตรีมากกว่าร็อคโฟล์คขบถๆ แต่ฟังแล้วน่าเบื่อชมัดยาด พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ว่า ผมมองร็อคบนบริบทความคิดของเพลงคลาสสิกอีก ก็เรากำลังพูดถึง"ดนตรี"ร็อคไม่ใช่เหรอ? อิอิ มีล่อเป้าเล็กน้อย 5555 ถ้าจะบอกว่า ก็ไว้ผมยาวแบบฮิปปี้นั่นไงขบถ! งั้นเดี๋ยวผมจะกระซิบพี่จอห์นให้ไปโกนหัวเตรียมบวชสักหนึ่งพรรษา แข่งกับรูเดส ซะเลย โฮะๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 51 02:33:58 จากคุณ : Younger Pat - [ 26 ก.ย. 51 02:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กลับมาอ่านอีกที ใจจริงแล้วกะว่าจะ ให้มาตอบยาวๆหน่อยค่อยมาสรุปที่ผมถามเอาไว้อ่ะครับ ก่อนอื่นผมขอตอบคุณฟักก่อนเลย คือ  "ขบถซ้อนขบถ" ที่ผมถามไว้ผมจะสื่อสื่อความนัยว่า ในเมื่อ "เทรนด์เพลงแนวนั้นๆของโลกตะวันตกเป็นแบบนั้น แล้วเรียกว่า ขบถ แล้วเมื่อเรารับของเค้ามาแล้วแปลงให้ไม่เหมือน ต้นแบบ (ขบถซ้อนขบถ) นั้นอาจจะเป็น เทรนด์ ดนตรีจริงๆของประเทศของเราก็ได้ ซึ่งเหมือนกับว่า สมมุติว่า จารีตหรือธรรมเนียมปฎิบัติ ของดนตรีแขนงๆนั้นๆ เป็นอย่างนี้ อย่างนั้น..... แต่เมื่อเรารับมา เราแปลง เรา ขบถมันซะ ให้มันเข้ากับ จารีตของเรา ธรรมเนียมปฎิบัติ ของเรา โดยเหลือเค้าโครงเดิมไว้ .... ผมว่าการนำเสนอให้เหมือน ต้นฉบับ นี่อาจจะง่าย กว่า การ แปลงมาให้เจอเอกลักษณ์ของตัวเองอ่ะ ครับ เพราะ....  เมื่อคุณต้องการนำเสนอให้เหมือนต้นฉบับ คุณต้องมองย้อนไปข้างหลัง เพื่อหาที่มาของมัน  ซึ่งคุณจะเจอแต่สิ่งที่คนทำมาแล้ว แล้วคุณก้อจะต้องทำตามต่อไป  ซึ่งการนำเสนอ ให้เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง คุณอาจจะชอบ ดนตรีที่เปนแบบนี้ แต่คุณไม่ชอบมุมมองแบบ นี้  ซึ่งผลลัพท์ ก็เปน วง ที่ ทุกๆท่านยกตัวอย่างมาอ่ะครับ  จึงไม่แปลก ที่จะมีวง เล่น เดธเมทัล ด่าพระเสพเมถุน เพราะ เทรนหลักอาจจะด่าศาสนา  ผมว่า ดนตรี การแตกแขนงออกไปทำให้เกิดการพัฒนาอ่ะครับ อีกอย่าง ฟิลคนไทย คงไม่ชอบ ขบถ แบบ ตะวันตก เลยมาแปลงให้มันเป็นไทยๆ อย่างที่คุณฟักว่าไว้อ่ะครับ จากคุณ : LordHolocaust - [ 26 ก.ย. 51 04:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถอยออกมา ถ้าจะพูดถึงแก่นของ วัฒนธรรมตะวันออก ดนตรีโครมครามอย่าง Metal นั้นเข้ากันแทบไม่ได้กับวัฒนธรรมตะวันออก เราได้รับอิทธิพลมาจากพุทธ เต๋า ขงจื๊อ พราหมณ์ ชินโต ในกาลต่อมามันถูกแตกแขนงผสมผสานคลุกเคล้า "แปรรูป"ออกมาเป็น ความเงียบ - เราพบเห็นมันได้จากหนังกำลังภายในประเภท กระบี่อยู่ที่ใจ ความเรียบ - เราพบเห็นสิ่งเหล่านี้ในงานเขียน ศิลปะพู่กัน ความว่าง - เราพบเห็นมันได้ในหนังซามูไร ที่ยืนจ้องกันเป็นชม. แต่รู้แพ้ชนะกันในดาบเดียว เล็ก(Small is Beautiful)-เราพบเห็นมันได้จากกลยุทธของซุนวู ชนะโดยไม่รบ ยกตัวอย่าง 2 พระหน่อ Marty Friedman/Eric Johnson ฮีโร่ ของกระผม ที่มีกลิ่นอายของตะวันออกจ๋าในงาน จะแฝงไว้ด้วยสิ่งเหล่านี้ทั้งสิ้น Jazz Player นิยมผลิตเสียงฉับพลัน(Improvise)ตามสภาวะแห่งการตื่นรู้ในตน ปรัชญา Zen จึงแพร่หลายในหมู่นักดนตรี Jazz (เริ่มมีบทบาทสมัยที่ดอดไปทิ้งระเบิดบ้านเขา) มือ Guitar Jazz บางคนได้รับการขนานนามว่า Zen Master ใช่! มันเข้ากันได้ดีกว่า Rock หรือ Metal สิ่งที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง กับ Compromise ด้วยบัญญัติของมนุษย์ ก็คือ การผสมผสานกลมกลืนกับ ธรรมชาติ(Harmony)ของตะวันออกเรา ไปดูเถอะ โลกร้อน ฝรั่ง บอกโลกมันร้อนของมันเองมนุษย์ไม่เกี่ยว(เพ่งออก) ถ้าถามเหล๋าจื๊อ ท่านคงบอกว่าวิถีชีวิตของมนุษย์กับธรรมชาติ เสียสมดุลย์กัน(เพ่งเข้า) ก้าวเข้าไปอีกนิด ชิดๆเข้าไปอีกหน่อย บรรพบุรุษของเรานั้น ไม่ว่าจะรับอะไรมามักผสมผสานกลมกลืนได้กับเขาไปหมด ยกตัวอย่างครั้งเมื่อ พุทธ เข้ามาเผยแผ่ ในบ้านเรา ที่ยังนับถือศาสนาผีกันอยู่ -เราบวชนาค(Naka=Nake=คนเปลือย) ก่อนเข้าโบสถ์ -เราทำขวัญ เพื่อยกย่องคุณ เม หรือ แม่ ก่อนที่จะบวช(แม่น้ำ แม่ปิง แม่ธรณี แม่คงคา) -เราสวดชุมนุมเทวดาก่อนฟังเทศน์(ชวนผีใหญ่มาฟังด้วยว่างั้น) ประวัติศาสตร์เราแตกต่างจากเขามาก หรือแม้แต่ตัวอเมริกาเอง ก็มีประวัติศาสตร์ที่ไม่สู้ดีนักกับศาสนจักร(ย้ำว่าศาสนจักรไม่ใช่ศาสนา) ลึกเข้าไปอีก คนไทยมักมีคำพูดติดปาก ประเภท แก่น กระพี้ เปลือก(มาจากศาสนาอีกนั่นแหล่ะ) เราเย้ยหยันพ่อหนุ่มหน้าละอ่อน สวมเสื้อปักหมุด แต่ตั้งสายเพี้ยน เรามองไอ่หนุ่มผมยาว ที่สลัมโบ้ น.ศ.ไปทั่วว่าทำคนดนตรีอย่างเราเสียชื่อ ใช่ แฟชั่น เราเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าเปลือก เราตัดตรงเข้าสู่ตัวดนตรี เราเอา Metal มาเลาะหนัง แล่เนื้อ เอาเกลือทา เหลือแต่**กระดูก*** มองให้ลึกเถิด Metal ไทยกล้าหาญชาญชัยไม่แพ้ใคร ในขณะที่เราใฝ่ฝันจะเป็น นิคส์ +++++ดอนผีบิน ลุกขึ้นมาขบถ โจมตี อุตสาหกรรม ที่มารุกรานบ้านเกิดเขา +++++ ในขณะที่ทุนนิยมกำลังเฟื่อง +++++Dezember ลุกขึ้นมาขบถ โจมตี แก๊งจานบิน ที่เอาบุญมาขายเป็นเงินทอง+++++ ในขณะที่ สายเดี่ยวเอวลอย กำลังเป็นที่นิยม +++++Sepia ลุกขึ้นมาขบถ เพื่อย้ำเตือนถึงพิษภัย ของโลกาภิวัฒน์+++++ อีกฟากเรามีงานที่เทียบชั้น Master -ในทรรศนะของข้าพเจ้า ของ Big ซัน ที่ผสานกลมกลืนปรัชญา 3 ศาสนาเข้าด้วยกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ -Shambala ของพี่ปุ้ม ถอดความหนังสือ ปรัชญาพุทธมาทำเป็น Concept Album -12 ราศรีของ ตาวัน พูดถึงความเชื่อในดวงดาว โหราศาสตร์ ฯลฯ เรารับเอาของฝรั่งมาแยก(วิเคราะห์)จนได้เครื่องมือที่พึงพอใจแล้วสังเคราะห์สิ่งใหม่ มันน่ายกย่องต่างหาก ที่เราผสมผสานได้ขนาดนี้ สิ่งที่น่าตั้งคำถามจึงไม่ใช่ว่า Rock ไทย ติ๋ม เชื่อง แต่ควรถามว่า นักดนตรี นักวิจารณ์รุ่นนี้ ทำไมไปเรียกสิ่งที่เหล่าผู้บุกเบิกทำไว้ว่าอย่างนั้น เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอา***กระดูก***มาแขวนคอ แท้ๆ สำหรับผมคิดนอกกรอบ ก็คือ การย้ายกรอบเพื่อคิดวิธีใหม่ในการแก้ปัญหาต่างหาก ความกล้าหาญสมัยนี้ คือความกล้าในการทำดี โดยไม่แยแสต่อคำครหาที่สังคมประนามว่า คุณเป็นพวกดัดจริต คลั่งชาติ คลั่งศีลธรรม โลกทั้งใบกำลังขี่ม้าเลียบเมืองเราอยู่ ผมขอสรุปด้วยเนื้อเพลงนี้ก็แล้วกัน สุรพล สมบัติเจริญ : ของปลอม * ของไม่จริงมันจึงไม่สั่น ไม่ไหว เขย่าเท่าไรจะให้มันไหวมันก็ไม่ยอม สงสัย ข้างในคงเป็นของปลอม (สงสัย ข้างในคงเป็นของปลอม) ที่แม่เนื้อหอม ปลอมไว้หลอก คุณลุง ** ผู้หญิงไทยสมัยนี้ผิดกว่าเดิม หน้าอกเสริมใส่ฟองน้ำกันให้ยุ่ง ผิดกับยายของฉัน ที่บ้านทุ่ง (เอ้า ยายของฉันละ ที่บ้านทุ่ง) แกปล่อยเสื้อเลยพุง ยานเป็นถุงกาแฟ กิเลสเป็นของเก่า คนไทยทะลึ่งไม่แพ้ชาติใดในโลก ไชโย จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 26 ก.ย. 51 09:42:40 A:124.121.72.148 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อึมมมม เป็นกระทู้ที่ผมชอบจังเลยแฮะ มุมมองหลากหลายและเสริมสร้างมุมมองผมดีจังเลย ขอแสดงความเห็นเล็กน้อยกับบางความเห็นดังนี้ คห.8 ผมสนใจในหลายประเด็นในความเห็นมาก จึงแสดงความเห็นที่ต่อยอดและมุมมองของผมที่ความเห็นด้านล่าง คห.9 มันก็อาจจะจริงครับที่การศึกษาทำให้เราฟังเพลงและมีชุดอุดมการณ์ทางความคิดที่ต่างกัน......... บางครั้งทำให้เราพบว่า เราคุยในชุดความหมายเดียวกัน ไม่รู้เรื่อง เพราะเราตั้งค่าและให้ความสำคัญหรือความหมายในการคุยแตกต่างกัน คห.10 เฮียเนี่ย ตัวขบถเลย ทำเป็นเนียน ความเมามันของเพลงร็อคมันเป็นเหมือนจารีตที่ต้องมี แต่มันจะแสดงออกมาแบบไหนให้เราเข้าใจก็เท่านั้นเอง........ บางทีผมพบว่า การสร้างเพลงนึง ให้เมามันนั้น เนื้อหาและดนตรีมันต้องสอดรับให้พอดีซึ่งกันและกัน ถ้ามันพอดีเมื่อไหร่ คนฟังเข้าใจ มันก็มันได้ ส่วนภาพลักษณ์ของเพลงร็อคนั้น ผมเข้าใจว่า ที่จะไว้ผมยาวแล้วดูร็อค มันคงเป็นภาพลักษณ์ที่ได้อิทธิพลจากยุคเจ็ดศูนย์ที่ติดมาจนถึงยุคปัจจุบันมากกว่า ผมมองว่าการไว้ผมมันเป็นแค่สิทธิของคนนั้นนั้น ที่เหลือมันเป็นเรื่องของแฟชันในยุคนั้นนั้นว่าเขาชอบอะไรกัน ก็เอามโนทัศน์ในช่วงนั้นมาสวมใส่และพูดถึงกันมากกว่า ถ้าดูร็อคในยุคนี้ มันก็ไม่เห็นต้องผมยาวเลย บางวงมันไม่อยากจะไว้ผมด้วยซ้ำ คห.11 ผมกลับมองว่า มันเป็นเรื่องความมีศิลปะในการนำวัฒนธรรมอื่นมาปรับให้เข้ากับตัวเองมากกว่า........ คนไทยเก่งเรื่องนี้มานานตั้งแต่เริ่มก่อนกาลมีสยามประเทศครับ   ถ้ายกตัวอย่างง่ายง่าย ก็คือ เรื่องอาหาร  ที่บ้านเราถือว่าได้รับการยอมรับด้านอาหารก็เพราะเอาศิลปะการทำอาหารของประเทศอื่นอื่นมาประยุกต์ให้เข้ากับเราอย่างมากมาย......... อย่างทองหยอด ทองหยิบ ฝอยทอง เนี่ย ผมมั่นใจมากว่าตำหรับนี้ไม่ได้คิดจากคนไทย แต่คงได้อิทธิพลจากชาวโปรตุเกสที่นำมาเผยแพร่และเราเองก็ปรับให้เข้ากับเรามากกว่า กลับเข้าประเด็น.........ผมลองแสดงความเห็นแบบนี้ก็แล้วกัน ผมลองนิยาม ขบถ ในมุมมองของกระทู้นี้ตามความคิดผมว่า ควรจะมีลักษณะการท้าทายหรือตั้งคำถามถึงการยอมรับความแตกต่างในสังคม มีตัวอย่างที่คนอื่นยกมาเสริมก็เยอะนะครับ บางอันก็ดีมาก มันเป็นภาพการสะท้อนการคิดที่แตกต่างที่ทำได้เนียน คนไม่รู้สึกว่าเป็นการท้าทายอะไร ทั้งที่จริง เนื้อหานั้นมันสะท้อนภาพความแตกต่างหรือตั้งคำถามท้าทายกับปรากฎการณ์สังคมบางอย่างอยู่ แต่ไม่รู้สิ.......... เพราะมันเนียนไปหรือเปล่า บางทีผมก็เลยเห็นว่า คนร้องเพลงกุ้มใจ ปาวปาว ก็ยังพูดควบกล้ำ รอเรือ ลอลิง ไม่ชัด เหมือนเดิม(นี่แอบประชดนะเนี่ย) จริงแล้ว ถ้ามาฟังเพลงร็อคในเมืองไทยแล้วมาถอดรหัสความคิด(คิดกันแบบสนุกสนุก) มันก็มีเรื่องที่สนุกที่หลายเพลงสะท้อนความเปลี่ยนแปลงในสังคมไม่น้อย ผมยกตัวอย่างล่าสุดจากเพลงของวงร็อคที่ดังที่สุดในห้องเฉลิมกรุงแล้วกัน(ดังแค่ไหน เป็นกระทู้ยอดนิยมด้วย) อย่าง So cool So cool ทำเพลงนึงออกมา ชื่อ Massage ผิดเบอร์ เพลงก็ฮาดี เหมือนล้อเลียนเพลงจดหมายผิดซอง ของมนต์สิทธิ์ คำสร้อย  สาระของเพลงก็ไม่หนีกันมาก ต่างแค่อุปกรณ์ในการอ้างจาก จดหมายเป็นเอสเอ็มเอส.......... เพลงเหล่านี้ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดกันลึกหรือแต่งเอาฮาฮา แต่มันก็สะท้อนเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงทางสังคมบางอย่างอย่างน่าสนใจ ผมแค่เห็นว่า ในเพลงไทยที่ออกมา บางทีมันก็ซ่อนแนวคิดเจ็บเจ็บ ล้อเลียนสังคมให้ฟังแล้วตลกขบขัน บ้างก็เสียดสีแบบคันคัน แต่พอนึกอีกที....... บางเรื่องมันก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บจนบางทีเราก็รับไม่ได้เหมือนกัน ถ้าเราจะหัวเราะเมื่อฟังเพลงนี้ เราคงเห็นว่า....... เนื้อหามันโดนใจ มันตลก เลยเหมือนเข้าทางคนไทยที่ชอบเรื่องราวสนุกสนาน หรือถ้าจะเศร้าก็ต้องเศร้าไปให้ตายกันข้างนึง........ ผมจึงพบว่าคนไทยโดยรวมจึงชอบดูตลก ละครหลังข่าวหรือกีฬามากกว่า(อันนี้อนุมานเอง) จากเพลงนี้ ผมเลยมองในอีกมุมหนึ่งก็คือ บางทีเราฟังเพลงอะไรก็ตามเพื่อให้เข้ากับจริตทางสังคมและวัฒนธรรมที่เราใช้ชีวิตอยู่........ ด้วยความหลากหลายที่มีมากมายในประเทศ เนื้อหาของเพลงในแต่อัลบั้มก็เลยเล่าเรื่องด้วยอารมณ์นี้เป็นหลัก แต่เนื้อหาก็เลยดูกระจัดกระจายเพื่อตอบรับกลุ่มคนในสังคมที่หลากหลายไปด้วย........ ภาพที่ออกมาของผลงานเพลง มันก็เลยเหมือนไม่ได้สะท้อนแนวคิด อุดมการณ์อะไรบางอย่างชัดเจนนัก   ผมมองว่านี่เป็นจริตทางสังคมที่คนคุ้นเคยมากกว่า การจะมาประท้วงต่อต้านหรือท้าทายแนวคิดบางอย่างในสังคม  ผมว่าคนไทยไม่คุ้นครับ เพราะบ้านเรารักสงบมาจนเอาความคิดขัดแย้งเกลี่ยกระจายออกให้คนหลากหลายกลุ่มอย่างมีแนบเนียนและมีศิลปะ ก็เลยเห็นว่า เหมือนบ้านเมืองไม่มีปัญหาอะไรเลย เราก็เลยอยู่ด้วยกันได้แบบยอมยอมกันไป....... หากจะมองในมุมผมเอง บ้านเราจึงใช้การนินทาลับหลัง แสดงการประท้วงต่อต้านหรือท้าทายแนวคิดบางอย่างในสังคมมากกว่า แต่มันก็ไม่ได้แย่นักหนา อย่างน้อยช่วงหนึ่งในวงการเพลงก็มีปรากฎการณ์เพลงอินดี้ในสังคมไทย และเป็นผลทำให้กระแสอย่างนี้ยังคงอยู่........ แน่นอน จริงแล้ว ถ้ามาดูตามเนื้อหากับความเป็นจริง มันเหมือนใช้คำผิด จริงแล้วน่าจะเรียกว่า ปรากฎการณ์เพลงทางเลือกมากกว่า  แต่มันก็คงเป็นครั้งแรกแรกในสังคมไทยมั้งที่เรายอมรับว่า มันมีตัวตนแล้วในสังคม เมื่อมองย้อนไปในที่มาของปรากฎการณ์นี้ คงเกิดในช่วงฟองสบู่เฟื่องฟู จึงเสมือนทุกคนมีโอกาสในการนำเสนอสิ่งใหม่ใหม่ และนั้นก็รวมถึงดนตรีด้วย........ มันก็เลยเหมือนจะโชคดีที่เป็นขยักแรกที่เราหลุดพ้นกับยุคสมัยแห่งการฟังเพลง  เพราะเราเหมือนมีทางเลือกที่มากขึ้นจากที่ต้องฟังเพลงสากล หรือเพลงไทย  แต่นี่ก็จะมีเพลงไทยที่มีมุมมองและการสร้างงานแบบสากลออกมาให้ฟังด้วย หากมองปรากฎกการณ์นี้ มันก็น่าสนใจที่ว่า ทำให้กลุ่มคนทำเพลงที่หลากหลายได้ประกาศตัวตนและสร้างพื้นที่ในวงการเพลง และหลายวงก็ยังมีตัวตนอยู่ทุกวันนี้ และเสมือนเผยแผ่แนวคิดการทำเพลงให้คนรุ่นหลังได้ซึมซับและทำเพลงออกมา แน่นอน คุณภาพมันก็มีหลากหลาย ฟังไม่ได้เรื่อง รีบทำออกมาก็เยอะ แต่มันก็เหมือนเป็นกระบวนการคัดกรองให้เพลงที่ออกมามันเหมาะกับคนฟังไปด้วยในตัว ชักเขียน มุมมองมันชักเยอะ ใครจะมาคุยในประเด็นไหน ก็ลองคุยกันนะครับ (แก้ไขย่อหน้า ให้มันอ่านง่ายขึ้นอีกหน่อย) แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 51 10:36:03 จากคุณ : นายกลางคืน - [ 26 ก.ย. 51 10:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ้อกระจ่างแล้วครับสำหรับ "ขบถซ้อนขบถ" อันนี้ผมมองว่าเป็นกระบวนการ Localization น่ะของ Global Culture อย่าง Metal น่ะครับ (บางคนก็จะเรียกกระบวนการตรงนี้ว่า Glocalization แต่ผมว่ามันไม่ชวนคิดเท่าไร เพราะ ผมก็ว่าอะไรๆ มันก็ถูก Localize ทั้งนั้นแหละ ผมว่าวิเคราะห์ในระดับท้องถิ่น) และจริงๆ ผมว่า Key ใน Debate ของกระทู้นี้อยู่ตรงนี้แหละ หลายๆ ท่านมองว่านี่คือ ขบถ แต่ผมมองว่าไม่ซะทีเดียว มิเช่นนั้นอะไรๆ ก็คงจะเป็นขบถไปหมด คือ การเปลี่ยนแปลงตรงนี้จะมองก็ได้ว่าเป็นการต่อต้านอิทธิพลต่างชาติ จะมองว่าขบถก็ได้ แต่ก็อย่างที่ผมบอกถ้ามีแค่ตรงนี้มันก็น้อยกว่าที่ต่างประเทศมีมากๆ การต่อต้านดนตรีสมัยนิยมของต่างประเทศนั้นเป็นเรื่องปกติๆ มีมาตั้งนานแล้ว สมัย Jazz เกิดใหม่ๆ มันก็โดนหลายๆ ประเทศต่อต้านในฐานะที่มันเป็นดนตรี "อเมริกัน" และ Rock N' Roll นั้นก็โดนโจมตีทำนองเดียวกัน ซึ่งผลสรุปแล้วในหลายๆ ประเทศก็ทำการ Localize Rock เป็นของตัวเอง และในหลายๆ ที่ก็มีสำนึกของความเป็นท้องถิ่นรุนแรงไม่น้อยเลย คือ รู้ตัวเลยว่าเราทำแบบนี้ เพราะ เราไม่ใช่แบบนั้น ขนาดพวกอังกฤษและอเมริกาเองยังมี Sense แบบนี้เลย สรุปคือตรงนี้ถ้ามีก็ไม่แปลก ปัญหาของผมคือกระบวนการ Localize บางอย่างมันรีดเฟ้นอุดมการณ์บางชุดให้หายไปเลยต่างหาก คือ ผมไม่ได้มองว่าดนตรี Rock ไทยไม่ได้ตั้งคำถามกับสังคม ประเด็นหลักที่ผมพยายามจะบอกคือ มีอีกหลายคำถามที่มันยังไม่ตั้ง ... ซึ่งคำถามเหล่านั้นดนตรี Rock ที่อื่นตั้งมานานแล้ว อันนี้ผมจะไม่ลงไปพูดถึงว่าควรจะตั้งหรือไม่ตั้ง (ซึ่งถ้าอ่านๆ มาจะเห็นว่าจุดยืนผมอยากให้ตั้งอยู่แล้ว) เพราะ นั่นจะนำไปสู่ Debate ทางศีลธรรมอีกชุด จริงๆ มีการ Raise ประเด็นเรื่อง "ความเป็นตะวันออก" ขึ้นมา ผมว่าน่าสนใจเหมือนกัน ผมคิดว่าเราอ่านการหัดเข้าหาภูมิปัญญาตะวันออกของนักดนตรีตะวันตกแบบไม่ดูบริบทนี่เราจะพลาดไปหลายประเด็นเลย คือ ในโลกตะวันตก ของพวกนี้คือการต่อต้านกับอุดมการณ์หลักแบบ Christian นะครับ พูดง่ายๆ คือ คุณไม่ได้หันเข้าหาพุทธ, พราหมณ์, เซน ฯลฯ เฉยๆ แต่คุณหันเข้าหามันในฐานะที่มันเป็นการต่อต้านภูมิปัญญาแบบคริสเตียน (ในทำนองเดียวกันในสังคมแบบภูมิปัญญาตะวันออก คุณก็หันเข้าหาภูมิปัญญาตะวันตกในฐานะการต่อต้านได้เช่นกัน) และกระแสต่อต้านภูมิปัญญาแบบคริสเตียนโดยรวมนี่ก็ไม่ได้มีแค่การหันเข้าหาความเชื่อแบบตะวันออกนะครับ มันมีการหันเข้าหาความเชื่อแบบ Pagan หรือความเชื่อแบบก่อนคริสเตียนในฐานะของการต่อต้านคริสเตียนเหมือนกัน ในแง่นี้การหันไปนับถือกูรูอินเดียของนักดนตรีร็อคจากโลกภาษาอังกฤษ กับ การหันไปบูชาโอดีนของพวกวง Black Metal จากนอร์เวย์ นั้นก็มีความเหมือนกันไม่น้อย เพราะ มันอยู่ในกระแสต่อต้าน Christian เช่นเดียวกัน อันนี้คือสิ่งที่ผมอยาก Remark ไว้ก่อนที่หลายๆ คนจะมองปรากฏการณ์แบบนี้ว่าเป็นการแสดงว่าภูมิปัญญาตะวันออกดีอย่างโง้นอย่างงี้ เพราะ ภูมิปัญญาตะวันออกก็ไม่ได้ต่างจากดนตรี Rock มันไปแต่ละที่มันก็ถูก Localize เหมือนกัน ดังนั้นผมก็จะไม่แปลกใจเลยถ้ามีมีคนเคร่งๆ ภูมิปัญญาตะวันออก นั้นออกมาโจมตีว่าความเชื่อแบบ New Age นั้นเป็นการเอาภูมิปัญญาตะวันออกไปใช้มั่วๆ และพลาดหลายๆ ประเด็นของภูมิปัญญาตะวันออกไป สุดท้ายผมว่ามี Asian Culture อยู่อย่างหนึ่งที่ผมว่าเป็นของ Asia แท้ๆ และเป็นการต่อต้านตะวันตกด้วย แต่คนไม่สนใจ Pirate Culture ไงครับ วัฒนธรรมที่ตะวันตกมองว่าเป็นวัฒนธรรมการละเมิดลิขสิทธิ์นี่แหละ ผมว่าของตะวันออกแท้ๆ ผมมองว่านี่เป็นการต่อต้านแนวคิดเรื่องลิขสิทธิ์ของโลกตะวันตกโดยไม่ตั้งใจด้วยซ้ำ คือ คุณอย่าลืมว่าสิ่งเหล่านี้มันทำให้คุณได้ข้อมูลความรู้จากโลกตะวันตกมามากๆ ในราคาที่ถูกมาก โอเค มันทำให้ Credit ประเทศคุณไม่ดี และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เปลี่ยนง่ายๆ แต่ไอ้การเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ นี่ไม่เป็นสัญญาณหรือครับว่ามันคือ "วัฒนธรรม" ไม่ว่าคุณจะชอบมันหรือไม่ก็ตาม และผมก็เข้าใจว่ามหาอำนาจโลกตะวันออกอย่างจีน/ อินเดีย ก็มี Sense แบบนี้เช่นกัน ผมถึงว่ามันเป็นวัฒนธรรมตะวันออกไงครับ ไม่รู้นะบางทีผมว่ามันตลกที่เห็นหลายๆ คนต่อต้านอิทธิพลต่างชาติ แต่ก็ไม่เคยมองว่าอิทธิพลจากอินเดียวเป็นอิทธิพลต่างชาติเลย เห็นหลายๆ คนชูภูมิปัญญาและวัฒนธรรมตะวันออก แต่ก็ไม่เคยเห็นด้วยกับ Pirate Culture เลย ทั้งๆ ที่สิ่งเหล่านี้มันตะวันออกสุดๆ (เราคงได้ยินบ่อยๆ ว่าเมื่อมี Program ออกมา คนในภูมิภาคแถวๆ นี้แหละที่ Crack Program ได้ในเวลาไม่นาน) คือสุดท้ายผมมองว่าสิ่งเหล่านี้ในที่สุดคุณจะพูดอะไรก็ตามสิ่งที่คุณทำก็คือคุณไม่ได้โอบรับมันมาทั้งหมด คุณก็เอามาในแบบที่คุณเห็นว่าเข้าท่าเท่านั้น ... ซึ่งมองในอีกหลายๆ มุมสิ่งที่คุณโอบรับมาอาจจะไม่เข้าท่า และสิ่งที่คุณไม่โอบรับมาอาจจะเข้าท่าก็ได้ นี่แหละคือฐานของการตั้งคำถามต่อ "วัฒนธรรมดนตรีร็อคแบบไทยๆ" ของผม จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 27 ก.ย. 51 11:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีประเด็นที่น่าสนใจกันหลากหลายมากมาย และเป็นประโยชน์มากเลยนะครับ ผมมีประเด็นอยู่นิดเดียวคือว่าสิ่งที่คุยกันข้างบนสำหรับดนตรีต่างประเทศ ถ้านับแล้วมันเป็นร้อยละเท่าไหร่ของทั้งหมดของแวดวงดนตรีของเขากันครับ ในขณะที่เหมือนกับว่าเราสร้างความคาดหวังกับดนตรีไทย ว่าควรเป็นอย่างที่ดังกล่าวถึงจะ....​ (ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี) ถูกจริตของเรา ถูกตามความคาดหวังของเรา ยกตัวอย่างกับเรื่องของภาพยนตร์แล้วกันนะครับ เห็นภาพชัดหน่อย เรามองว่าหนังไทยมีแต่กะโหลกกะลา วิ่งหนีผี ยิงมุขตลก ใช้พระเอกหล่อนางเอกสวย แสดงแข็งๆ บทอ่อนๆ เรามองว่าหนังไทยโดยรวมเป็นแบบนั้น ในขณะเดียวกันเราบอกว่า ดูสิหนังเกาหลี หนังญี่ปุ่น หนังฝรั่ง ดีๆทั้งนั้นเลย โดยยกเอาหนังที่ดังๆ ดีๆ ที่ได้นำมาฉายในบ้านเราเป็นตัวเปรียบเทียบ ทั้งที่จริงๆแล้ว หนังเกาหลี หนังญี่ปุ่น หนังฝรั่ง ที่แย่ๆ ที่อย่าว่าแต่จะขายในตลาดสากลเลยครับ แค่ตลาดในบ้านเขาก็ไม่ใคร่จะมีใครอยากดูมันก็มีครับ จำนวนก็ไม่ใช่น้อยๆ ในขณะเดียวกันอีก ก็มีผลงานภาพยนตร์ไทย ที่มีคุณภาพ จนได้รับการซื้อไปฉายในต่างประเทศ และประสบความสำเร็จ ก็มีพอสมควร แต่เวลาเราเอามาเปรียบเทียบกัน เรากลับเอาหนังสุดยอดที่ประสบความสำเร็จของต่างชาติ มาเทียบกับหนังกระโหลกกะลาของบ้านเรา เห็นด้วยนะครับ ว่าถ้าหากว่าเราจะคิดจะสนับสนุนจะอะไรกันก็ตาม ให้เกิดการสร้างผลงานในระดับคุณภาพขึ้นมา ช่วยกระตุ้นให้ผู้ผลิตผลงานทำงานคุณภาพขึ้นมา แต่บ่อยครั้งก็อดรู้สึกแปลกๆ กับการการหยิบยกเอา มวยกระดูกคนละเบอร์มาเทียบกัน แล้วก็คุยกันเป็นฉากๆ สงสารพวกที่ต้องแบกน้ำหนักชกน่ะครับ ^^) จากคุณ : Kindaichi - [ 27 ก.ย. 51 11:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 http://nklmeekeaw.exteen.com/20070707/mr-moke-momool ถ้าเนื้อเพลงประมาณนี้จะเป็นยังไง จากคุณ : NKL - [ 27 ก.ย. 51 11:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่อง % นี่จริงๆ ต้องเอามาคิดเลยครับ ถ้าเปรียบเทียบกับต่างประเทศแบบแฟร์ๆ อย่างไรก็ดีสำหรับผมมันคือการ "ไม่มี" โดยสิ้นเชิง ของแนวคิดและวัฒนธรรมบางชนิดในไทยครับ ซึ่งผมว่านี่เป็นคนละเรื่องการการมองว่า "มีน้อย" ที่ต้องมองในเชิงเปรียบเทียบกับปริมาณทั้งหมด เนื้อเพลงของ Dezember ใน Link ของ ค.ห. 16 ผมมองว่านี่เป็นกลยุทธมาตรฐานของวงนี้ (และวงใต้ดินอีกจำนวนหนึ่ง) ครับ คือ คุณพูดเรื่องธรรมดาที่หาใด้ในบทสนทนาทั่วไปในที่สาธารณะ แต่คุณใช้คำหยาบๆ เล่าเรื่อง ในแง่นี้ผมว่าเนื้อหามันไม่ได้ท้าทายอะไรที่เป็นอยู่เลย คุณท้าทายคุณก็แค่ท้าทายในกระกับการใช้ภาษาที่หยาบเท่านั้น ประเด็นที่เล่นอยู่เป็นประเด็นที่ Controversial หรือเป็นประเด็นที่เป็นที่ถกเถียงกัน แต่มันมีประเด็นอีกระดับหนึ่ง (ในทุกๆ สังคม) ที่มันแทบจะมีฉันทามติเลยว่าพูดไม่ได้ ซึ่งวงต่างประเทศในหลายๆ ประเทศเล่นกันในระดับนั้นแต่ในไทยผมไม่เห็น จนทำให้หลายๆ ครั้งเพลงใต้ดินเป็นแค่เรื่องการของใช้คำหยาบเท่านั้น ตัวอุดมการณ์ที่อยู่เบื้องหลังมันไม่ได้ท้าทายอะไรแบบถึงรากถึงโคนเลย (แต่ก็นั่นแหละ ผมก็เห็นใจอย่างที่บอกมา เพราะ ความเป็นอนุรักษ์นิยมในไทยมันแรงมาก คนที่กล้าทำแบบนั้นต้องกล้าจริงๆ กล้ามากกว่าที่คุณจะทำอะไรในประเทศที่มี Freedom of Expression สูงๆ เยอะ) ซึ่งผมก็ไม่ได้บอกว่าวงใต้ดินเป็นแบบนี้ทุกวงนะครับ ผมพูดถึงวงที่ดูท้าทายแล้ว แต่มันยังดูไม่ท้าทายเลยถ้าคุณมองเปรียบเทียบกับต่างประเทศหลายๆ ประเด็นก็ยังไม่เล่นกัน ซึ่งนี่ผมก็ไม่ได้วิจารณ์วงดนตรีใดดนตรีหนึ่งนะครับ ผมวิจารณ์วงการโดยรวม คือ ผมว่าวงๆ หนึ่งก็มีสิทธิ์เขียนเนื้อร้องแบบที่เขาเขียนนั่นแหละ แต่ผลผลิตของวงการโดยรวมมันขาดอะไรบางอย่างที่ต่างประเทศมีไปโดยแทบจะสิ้นเชิงเท่านั้นเอง สุดท้ายจริงๆ เรื่องของระดับของประเด็นผมอยากอุปมาแบบนี้ครับ คือ ระดับประเด็นที่วงไทยเล่นกันอยู่ มันเป็นแค่ประเด็น Controversial ถ้าคุณเอาประเด็นเดียวกันมาตั้งกระทู้บน Webboard ก็คงมีฝ่ายเห็นด้วย ฝ่ายค้าน เถียงกันยืดยาว แต่มันมีประเด็นอีกระดับหนึ่งที่คุณไปตั้งกระทู้ในที่ๆ มันสาธารณะหน่อยคุณโดนลบแน่ๆ ถ้าจะตั้งคุณต้องไปตั้งๆ ในที่เฉพาะพ้นหูพ้นตนคนส่วนใหญ่ และประเด็นระดับนั้นแหละครับที่ผมไม่ค่อยเห็นว่าวงการเพลง Rock ไทยมี แต่ผมก็ว่านั่นไม่แตกต่างจากสถานการณ์ในวงการวรรณกรรม, ภาพยนตร์ ไปจนถึงศิลปะในไทยเท่าไร จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 27 ก.ย. 51 13:03:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กลับมาในประเด็นแง่ของวัฒนธรรมดนตรี ในบ้านเรานะครับ จากข้างต้น ผมมองว่าบางทีเราเรียกร้องถึงวัฒนธรรมของสังคมอื่น ในสังคมเรา ซึ่งแตกต่างกันในเนื้อหาสาระ เวลา เหตุการณ์และสิ่งรายล้อมทั้งหลาย วัฒนธรรมของแต่ละท้องถิ่นมันย่อมสะท้อนมาจากท้องถิ่นนั้นๆ รากเหง้าของดนตรีในยุคหนึ่ง ก็มีที่มาของมันอยู่แบบหนึ่ง ดูเหมือนบางทีเราโหยหาอยากให้ดนตรีบ้านเรามีเรื่องราว มีตำนาน เหมือนอย่างที่เราได้อ่านจากบทความเท่ห์ๆ ใน Rolling Stone จากแมกกาซีนเล่มต่างๆ ที่เล่าให้เห็นภาพอันชวนคล้อยตาม และน่านับถือของ ที่มาและประวัติศาสตร์เหล่านั้น (ซึ่งก็เป็นหนึ่งในกระบวนการเผยแพร่สินค้าทางวัฒนธรรม เหมือนกับการเผยแพร่สินค้าทางวัฒนธรรมของเกาหลี และญี่ปุ่น ไม่ต่างกัน) ในขณะที่บ้านเราเอง ดนตรีร็อคเข้ามาในสภาพสังคมแบบไหน ก็สภาพสังคมแบบที่เราเห็นกันในช่วง 20-30 ปีที่ผ่านมานั่นแหละครับ เป็นสภาพสังคมที่เริ่มเปลี่ยนแปลงเข้าสู่สังคมทุนนิยม จนถึงกระทั่งเป็นสังคมทุนนิยม สังคมอุตสาหกรรม เศรษฐกิจระดับกลางถึงระดับใหญ่ขยายตัว การใช้ชีวิตแบบสังคมเมืองเริ่มขยายตัว อุตสาหกรรมดนตรี ทำเพื่อตอบสนองผู้คนในยุคนั้น ทำเพื่อตอบสนองความต้องการ ความสุขทางดนตรี ที่แม้จะมีการสื่อออกมาผ่านดนตรีหลายประเภท หลายแนว แต่ล้วนมีวัตถุประสงค์เพื่อความสุขทางดนตรี ของผู้สร้าง และผู้เสพ เสียเป็นส่วนใหญ่ เมื่อผู้สร้างผลงานเอง ก็ไม่ได้มีชีวิตที่รันทดหดหู่มาจากไหน และเมื่อผู้เสพชิ้นงานเอง ก็ไม่ได้มีชีวิตหมองหม่นมากมายอะไรที่ต่างกัน กับคำถามที่ว่าเรามีวัฒนธรรมการฟังเพลงร็อคกันแบบไหน ผมก็อยากจะตอบว่าแบบนี้แหละครับ "แบบไทยๆ" แน่นอนอาจจะไม่ถูกใจอยู่บ้าง ถ้าเราต้องการอยากให้มันเป็นตัวแทนของการเรียกร้องของสังคม ตัวแทนของการเสียดสีสังคม ฯลฯ ต้องมองกันดูในภาพกว้างก่อน ว่าจริงๆแล้วในภาพกว้างของสังคมเอง สิ่งเหล่านั้นสะท้อนออกมามากน้อยแค่ไหน องค์ประกอบทางสังคม เศรษฐกิจ การเมือง และอื่นๆ ในปัจจุบันและช่วงไม่เกิน 30 ปีที่ผ่านมา มันแตกต่างอย่างชัดเจนกับในยุคการต่อสู้ ของอุดมการณ์ทางการเมืองก่อนหน้านั้น มันแตกต่างกันเหลือเกินจากโครงสร้างทางสังคมแบบในยุคสมัยก่อนหน้านั้น แม้แต่ในเหตุการณ์ปัจจุบัน จะมีความขัดแย้งทางความคิด ทางการเมือง กันอย่างชัดเจนจนแยกออกเป็นฝักเป็นฝ่าย แต่มันก็เป็นเพียงเกมส์ช่วงชิงอำนาจ ภายใต้แนวทางเดิมๆกันทั้งสิ้น ความแตกต่างที่เหมือนในยุคสมัยก่อนหน้านั้น เทียบกันไม่ติด หากวัฒนธรรมเพลงร็อคและการฟังเพลงร็อคยิ่งใหญ่ขึ้นในสมัยเดือนตุลา ก็คงจะได้เป็นตัวแทนในการนำเสนออุดมการณ์ของกลุ่มนักศึกษาในยุคนั้น อย่างเป็นเรื่องเป็นราว แต่เพลงร็อคในบ้านเราเติบโตขึ้นในช่วงที่ไม่มีสิ่งเหล่านั้นในสังคม การจะไปคาดหวังให้มันจะต้องมีรูปแบบในการสะท้อนสังคม ในการเสียดสีสังคม จึงเป็นสิ่งที่มันไม่เป็น และเป็นไปได้ยาก และแม้จะมีคนพยายามให้มันเป็น แต่ถ้าหากจิตวิญญาณของผู้ถ่ายทอดเอง มันไม่ใช่ของจริง สิ่งที่เป็นออกมาก็สะท้อนให้เห็นได้ชัด ว่ามันเป็นแค่ความอยากจะเป็น อาจจะไม่ถึงกับเป็นของปลอม แต่เป็นสิ่งที่ไม่จูงใจให้ใครก็ตามที่เสพงานเหล่านั้น คล้อยตามได้ จากคุณ : Kindaichi - [ 27 ก.ย. 51 13:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อืม น่าคิดมากเลยครับ ผมมาลองคิดๆ ดูวัฒนธรรมดนตรีร็อคทางเลือก (ไม่ว่าคุณจะเรียกมันว่า Indy หรือ Underground) ที่ในโลกตะวันตกนั้นมีบทบาทนั้นลองคิดๆ ดูแล้วมันมีรากฐานมาจากยุคสงครามเย็นทั้งนั้น แต่ของไทยมันกลับมาเกิดในยุค "End of History" ยุค 90's ที่โลกที่ต่างออกไปนั้นว่ากันว่าจินตนาการไม่ออกแล้ว น่าคิดๆ จริงๆ เมื่อก่อนผมจะอธิบายสภาวะที่ไม่ค่อยมีพลังการต่อต้านในดนตรีร็อคในไทยว่าเกิดจากในไทยไม่มีวัฒนธรรม Punk Rock ที่ฝังราก ผมมองว่ามันรับมาช้าไป คุณรับ Punk Rock ในแบบที่เอาการเมืองออกไป (Depoliticize) กับกระแสดนตรี Alternative ต้น 90's เป็นหลัก สิ่งเหล่านี้เลยไม่มี แต่ผมลองมาคิดๆ ดูผมอาจคิดผิดก็ได้ เพราะ ผมก็เห็นประเทศในภูมิภาคนี้ไม่น้อยที่มี Scene ที่แข็งจำนวนมาก และดนตรีร็อคนั้นก็ก้าวหน้ามากในแง่ความหลากหลายทางอุดมการณ์ ที่ทั้งๆ ที่ประเทศพวกนี้มาไม่เร็วกว่าเรา สรุปคือ มันไม่ใช่เรื่องจะรับมาช้าหรือเร็ว แต่ดูจะเป็นเรื่องของการที่อุดมการณ์ในระดับท้องถิ่นนั้นจัดการกับสิ่งเหล่านี้อีกทีมากกว่า จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 27 ก.ย. 51 14:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นั่นไม่ใช่ของDezemberครับ แต่มีคนทำเลียนแบบโดยได้รับแรงบันดาลใจจากDezember จากคุณ : NKL - [ 27 ก.ย. 51 18:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าวไม่ใช่ของ Dezember เหรอครับ? โทษที่ครับผมอ่านไม่ละเอียด แต่เขาทำล้อ Dezember ได้ไม่เลวเลยนะเนี่ย ผมอ่านๆ ดูแล้วเข้าใจว่าเป็นเนื้อเพลงของ Dezember ได้ไม่ยากเลย แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 51 19:21:51 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 51 18:15:05 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 27 ก.ย. 51 18:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ในยุคแรก ก่อนที่ Rock หรือเพลงสตริงจะเข้ามามีบทบาท เพลงภาษาไทยที่บรรเลงด้วยเครื่องดนตรีสากล จะแบ่งคร่าวๆเป็น 1. เพลง March เพลงปลุกใจ (วงดนตรีกรมโฆษณาการ ,อ.สันติ) 2. เพลงรัก ในแบบสุนทราภรณ์ เพลงลูกกรุง แบบอาสุเทพ อาชรินทร์ 3. เพลงลูกทุ่ง สิ่งที่น่าสนใจอยู่ตรงนี้ เพลงลูกทุ่งที่ได้รับอิทธิพลมาจากเพลงพื้นบ้าน จะพูดถึง ชีวิตประจำวัน บ่อยครั้ง พูดถึงชีวิตในท้องทุ่งนา ความยากจน เมื่อพูดความรักฉันชู้สาว ก็จะใช้ภาษาที่ "จริงใจ ตรงไปตรงมา" จนกระทั่งเมื่อลูกทุ่งเริ่มพูดถึงการเมือง แสงนภา บุญราศรี - เพลง แป๊ะเจี๊ยะ ที่พูดถึงการ โกงกิน คอร์รัปชั่น เสน่ห์ โกมารชุน - แต่งเพลง สามล้อแค้น ที่แดกดันจอมพลป. กับนโยบายห้ามสามล้อถีบวิ่งในกรุงเทพฯ คำรณ สัมบุณณานนท์- เพลงมนต์การเมือง พูดถึงความตลบแตลงในการหาเสียง ของนักการเมือง และแน่นอนเพลงลูกทุ่งจำนวนมาก ถูกสั่งแบนห้ามออกอากาศ ร่องรอยของการต่อสู้เริ่มที่ตรงนี้ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์เดือนตุลาเกิดขึ้น นักศึกษาปัญญาชน ได้หยิบยืม ศิลปะ หรือ เพลง เข้ามารับใช้ อุดมการณ์ทางการเมืองอย่างเต็มรูปแบบ คล้ายๆกับกวี Rock อย่าง Bob Dylan ,Neil Young, The Byrd ในสมัยสงครามเวียดนาม วงดนตรีประวัติศาสตร์ ที่ชื่อ คาราวาน ถือกำเนิดขึ้นในยุคนี้ โดยได้รับอิทธิพลทางดนตรี จากวงข้างต้น โดยมีอุดมการณ์ต่อต้าน "ลัทธิจักรวรรดินิยมอเมริกา" อุดมการณ์สู้กับอำนาจรัฐนั้น มีจุดเริ่มมาจาก เพลงลุกทุ่ง พูดได้เต็มปากเลยว่า เพลงลูกทุ่งคือคลังปัญญาของเพลงเพื่อชีวิต ในระนาบเดียวกับที่ Blues เป็นคลังปัญญาของ Rock'n Roll เพราะต่างมี Source ร่วมกันคือ การยั่วล้อ กับ อำนาจ จึงไม่แปลกที่เราจะเห็น น้าแอ๊ด พูดถึงและยกย่อง ครูเพลงลูกทุ่ง อย่าง คำรณ สัมบุณณานนท์ ครูไพบูลย์ บุตรขัน บ่อยครั้ง เหมือนที่ Clapton ยกย่อง Freddie King ตรงนี้อธิบายได้ว่าทำไม ดนตรี ลูกทุ่ง + เพื่อชีวิต จึงครองใจคนไทย ในทุกแห่งหนตำบล มันฝังรากลึกมาช้านาน มันต่อสู้ร่วมกับชาวบ้านมาช้านาน เกินกว่า Rock จะเข้าไปเป็นแกนนำขับเคลื่อน ประวัติศาสตร์และ"รูปแบบ"มันต่างกับ Rock ที่เข้ามาพร้อม GI เป็นอย่างมาก แล้วกลับไปรื้อประวัติศาสตร์ Frontier ของอเมริกาดีกว่า พวกอุดมการณ์ในเรื่อง สิทธิ ความเท่าเทียม ทั้งหลายแหล่ มันฝังรากลึกมาตั้งแต่"ตั้งประเทศ" บริบทยอดภูเขาน้ำแข็งที่คุณยกมา มันอธิบายไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่า ทำไมเขาจึง มีทรรศนะคติที่ไม่ดีต่อ "ศาสนจักร" ทำไม "สิทธิ " จึงเป็นสิ่งยกย่องเชิดชู ในกรณี Pirate Culture แบบที่ยกตัวอย่างมา เป็นกันทั้งโลกครับ ไปดูได้เลย ดนตรีอเมริกันยุคตั้งไข่ ก็ เอาทำนองพื้นบ้าน ทำนอง Classiccal มาใส่เนื้อ เพลง Sukiyaki ที่ฮิตขี้แตก ก็เอาทำนองมาจากญี่ปุ่น คุณคิดว่าฝรั่งไปเดินพันทิพย์ ซื้อจตุคามหรือไง *************************************** สิ่งที่คุณโอบรับมาอาจจะไม่เข้าท่า และสิ่งที่คุณไม่โอบรับมาอาจจะเข้าท่าก็ได้ *************************************** เอาไม้บรรทัดไหนมาวัดครับ พูดเสียยังกับว่า Jam Band ,Progressive ,Neo Classic ,Latin Rock ที่ทรงอิทธิพลในเมืองไทย มันไม่ Rock มันไม่เข้าท่าอย่างนั้น คนเราสู้เพื่อศรัทธา ที่เขาเชื่อครับ -น้าหงา น้าแอ๊ด เขารับ Bob Dylan รับ Neil Young มาเขาก็แสดงออกของเขาแบบนั้น -น้าแหลม เขารับ The Door ,UFO มาแล้วมุด้านทักษะ เขาสนุกตรงนั้น -มักกะโรนี ,ดอนผีบิน ,วิปลาส ,Dezember รับเจตนาด้าน ดนตรี มามากกว่า ทัศนะคติ ตัวต้น Dezember เองเคยให้สัมภาษณ์ด้วยซ้ำ ว่าเขาค่อนข้างเคร่งศีลธรรมพอสมควร เขาแค่ต้องการเล่นดนตรี เขาเป็นนักดนตรี ไม่ใช่เจ้าลัทธิ ต้านศาสนา คุณจะบังคับให้ Rock ต้องถึงรากถึงโคน ต้องให้ได้อย่าง Punk มันน่าหัวครับ คุณชอบ อยากทำอะไรก็ทำไปครับ ถ้าเกิดข้อถกเถียง ก็ค่อยมาแยกพิจารณาเป็นเรื่องๆไป "ของไม่จริงมันจึงไม่สั่น ไม่ไหว เขย่าเท่าไรจะให้มันไหวมันก็ไม่ยอม" จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 28 ก.ย. 51 13:28:20 A:124.121.76.9 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณเจ็บ...วายอ้างอิงผมไม่หมดทำให้เนื้อความเสียไปหลายส่วนมากๆ ผมพูดว่า "มองในอีกหลายๆ มุมสิ่งที่คุณโอบรับมาอาจจะไม่เข้าท่า และสิ่งที่คุณไม่โอบรับมาอาจจะเข้าท่าก็ได้" ไม่ได้พูดว่า "สิ่งที่คุณโอบรับมาอาจจะไม่เข้าท่า และสิ่งที่คุณไม่โอบรับมาอาจจะเข้าท่าก็ได้" คือถ้ามองแบบนี้มันไม่ต้องถามเลย ว่าเอาไม้บรรทัดไหนมาวัด มันไม่มีอะไรก็เข้าท่าไปในทุกมุมมองหรอกครับ ผมไม่ได้พยายามจะฟันธงว่าอะไรเข้าท่าไม่เข้าท่า ไม่งั้นผมเขียนสั้นๆ ก็จบแล้ว ผมเขียนมายืดยาวก็เพื่อเปิดให้เห็นมุมมองที่ต่างไปพร้อมๆ กับให้เห็นชุดคำอธิบายของมัน และถ้าคุณอ่านผมดีๆ คุณจะเห็นว่าประเด็นใหญ่ของผมคือ "ความไม่เข้าท่า" ที่ผมเห็นจากมุมมองอื่นๆ นั้น มันไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่มีอยู่นี่มันไม่เข้าท่าโดยตัวมันเอง แต่สภาวะโดยรวมมันไม่เข้าท่าก็เพราะ "มันยังไม่หลากหลายพอ" ถ้าคุณเทียบกับที่อื่น (ถ้าคุณเอาแต่เทียบกันตัวเองคุณก็ไม่เห็นอะไร) ถ้าดูในรายละเอียดผมก็ไม่เห็นมีตรงไหนที่ผมจะพูดเลยว่าสิ่งที่ทำๆ กันมาแล้วมันไม่ดีต้องเลิกทำ และเปลี่ยนไปทำแบบอื่น ผมมองว่าไอ้ที่ทำๆ มาแล้วก็ทำๆ ไปแหละ แต่สิ่งที่ผมอยากจะสนับสนุนก็คือ การทำงานดนตรีให้มีแนวคิดที่อยู่เบื้องหลังให้มันต่างไปบ้าง ให้มันไปให้ถึงรากถึงโคนขึ้นบ้าง เวลาผมพูดถึง Pirate Culture ผมพูดถึง "วัฒนธรรมที่ตะวันตกมองว่าเป็นวัฒนธรรมการละเมิดลิขสิทธิ์นี่แหละ ผมว่าของตะวันออกแท้ๆ" แต่คุณดันไปพูดในเรื่องที่มันไม่เกี่ยวกับลิขสิทธิ์ การหยิบยืมรูปแบบทางวัฒนธรรมนั้นโดยทั่วไปไม่มีลิขสิทธิ์กำกับอยู่แล้ว ยิ่งสมัยแรกๆ นั้นยิ่งไม่มี นอกจากนี้มันก็มีข้อยกเว้นหลายๆ แบบด้วย เท่าที่ผมรู้สิ่งที่คุณยกมามันไม่ใช่ Pirate Culture ในควาหมายที่ผมให้ไว้ นอกจากนี้แล้ว Pirate Culture ที่ผมพูดถึงผมพูดในสภาวะปัจจุบันที่โลกตะวันตกนั้นมีแนวคิดลิขสิทธิ์แข็งขึ้นอย่างรุนแรง แต่ในขณะเดียวกันโลกตะวันออกในหลายๆ ส่วนนั้นของแบบนี้ยังหละหลวมอยู่และก็ไม่มีแนวโน้มที่จะแข็ง คุณอาจจะมองว่าฝรั่งมันก็ละเมิด แต่ในภาพรวมแล้วในโลกตะวันออกมันทำกันอย่างเป็นระบบกว่าเยอะ คุณกล่าวว่าสิ่งที่ผมยกมานั้นไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมโลกตะวันตกมีทรรศนะคติไม่ดีต่อศาสนจักร อธิบายไม่ได้ว่าทำไมอเมริกานั้นสิทธิถึงเป็นเรื่องใหญ่ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมยกมานั้นเพียงพอและเหมาะสมในที่นี้ เราไม่ได้ถกกันอยู่ว่า ทำไมโลกตะวันตกมีทรรศนะคติไม่ดีต่อศาสนจักร? ทำไมอเมริกานั้นสิทธิถึงเป็นเรื่องใหญ่? แล้วผมจะลงรายละเอียดให้รกรุงรังไปทำไม? ใครจะอ่าน แค่ที่เขียนอยู่นี่คนก็ขี้เกียจอ่านกันแล้ว จะลงไปถกเถียงเรื่องพวกนี้มันก็ต้องลงรายละเอียดกันอีกแบบ ไม่ใช่ว่าผมทำไม่ได้ แต่ผมไม่รู้จะทำไปทำไมในที่นี้ ที่แค่อ่านประเด็นเกี่ยวกับดนตรีเต็มๆ ก็อ่านกันเหนื่อยแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าคุณตั้งใจจะหยิบข้อความผมบางส่วนออกมานอกบริบทข้อเขียนผมเพื่อโจมตีผมหรือเปล่า ที่คุณเขียนมาผมก็เห็นว่าความรู้คุณดีอยู่ ข้อมูลหลายๆ ส่วนผมก็เห็นด้วย อย่างไรก็ดีโทนของข้อเขียนคุณโดยรวมมัน "อนุรักษ์นิยม" มาก มันก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายเป็นอุดมการณ์แบบหนึ่ง แต่พอดีข้อเขียนและการตีความข้อมูลผมเป็นแบบ "เสรีนิยม" มันจึงขัดกัน คุณพยายามอธิบายว่าทำไมไทยถึงเป็นแบบนี้ทุกวันนี้ ผมเห็นด้วยกับการวิเคราะห์ในหลายๆ ส่วน อย่างไรก็ดีคุณก็อาจมองว่า "มันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ผมไม่เห็นเช่นนั้น ผมตั้งคำถามกับมันว่า "มันเป็นแบบอื่นไม่ได้หรือไง" และผมก็ยกตัวอย่างที่อื่นๆ มาให้เห็นว่าเขาก็เป็นแบบอื่นกันได้ ผมก็ไม่ได้บอกให้ไปตามเขา 100% แต่มันมีหลายๆ อย่างที่เราไม่ได้หยิบมาทำอะไรเลย ผมเรียกร้องให้ทำตรงนี้ จะเอามาประยุกต์อะไรก็ตามเถอะ แต่ถ้าคุณคิดว่าที่มันมีอยู่มันก็เต็มที่แล้วมันก็จะไม่มีอะไรใหม่เลย ผมรู้สิ่งที่ผมเสนอมันคงระแคะระคายกับฝ่ายอนุรักษ์นิยมไม่น้อย คือ หลายๆ คนคงไม่อยากให้หลายๆ อย่างโผล่มาให้รกหูรกตา คุณอาจไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ แต่คุณอาจพยายามอธิบายด้วยลักษณะอันเฉพาะเจาะจงของไทยว่าต้องเข้าใจว่ามันเป็นมาแบบนี้ แต่สิ่งที่คุณแฝงนัยคือมันจะเป็นแบบอื่นไปไม่ได้ หรือ จะเป็นแบบอื่นได้ก็ต้องเป็นแบบที่มันไม่ระแคะระคายคุณเท่านั้น ซึ่งการสร้างความระแคะระคายนี่แหละที่ผมอยากให้วงไทยทำกันมากขึ้น จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 28 ก.ย. 51 23:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลองคิดเพิ่มในแง่ของการมองเพลงประท้วงข้ามวัฒนธรรม คือจะบอกก็ได้ว่าไทยมีจารีตเพลง พื้นบ้าน-ลูกทุ่ง-เพื่อชีวิต ในฐานะเพลงประท้วงเพลงการเมืองอยู่แล้ว Rock เลยไม่มีพื้นที่ตรงนี้ แต่ผมว่าลองไปดูหลายๆ ประเทศนั้นผมว่าเราอธิบายแบบนี้ยาก เพราะ หลายๆ ที่เพลงประท้วงนั้นก็โยงกับดนตรีร็อค และประเทศพวกนี้ก็ไม่น่าจะรับดนตรีร็อคมาก่อนไทยด้วยซ้ำ (จริงๆ ผมเขียนประเด็นนี้ไปแล้วแต่ขอเน้นอีกครั้ง) ผมมักจะอธิบายว่าที่ไหนรับจารีตพังค์ไปมันก็จะไปฟังรากเพลงประท้วงชุดใหม่เลย (สำหรับคนที่ไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร ในระดับสาธารณะผมไม่ได้มองว่าพังค์มันดีเลิศอะไร แต่ผมมองว่ามันเป็นเบ้าหลอมที่ยอดเยี่ยมของดนตรีในแบบถึงรากถึงโคนจำนวนมาก ผมแค่พยายามอธิบายว่าอะไรมันนำไปสู่อะไร ผมไม่ได้พยายามจะตัดสินคุณค่า) และอธิบายว่าอุดมการณ์หลายๆ ชุดของไทยในดนตรีร็อคไม่เกิด (เน้นว่าที่ผมพูดตรงนี้คือการ "ไม่เกิด" ซึ่งไม่ใช่ "ควรจะเกิด" หรือ "ไม่ควรจะเกิด") เพราะไม่มีรากตรงนี้ ผมคิดไปคิดมาผมคิดว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นผลผลิตของนโยบาย "ขวาพิฆาตซ้าย" ในช่วงสงความเย็น ผมว่าสิ่งทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้อุดมการณ์ฝ่ายขวานั้นแข็งมาก ซึ่งในที่สุดมันทำให้อะไรที่แตกต่างนั้นไม่เกิด มันทำให้การเซ็นเซอร์ตัวเองนั้นฝังราก ซึ่งสิ่งเหล่านี้ทำให้หลายๆ อย่างนั้นลงรากไม่ได้ ผมว่า Metal และ Rock หลายๆ ชุดลงรากได้ เพราะว่าดนตรีมันแยกกับอุดมการณ์ออก เครื่องกรองทางอุดมการณ์แบบขวาๆ ของไทยนั้นกรองแนวคิดขบถๆ หลายๆ ส่วนออกไปจากดนตรีเหล่านี้อย่างอยู่หมัด ในขณะเดียวกันเมื่อดนตรีที่แยกกับอุดมการณ์ไม่ออกอย่าง Punk นั้นเข้ามา มันก็ติดแหง็กอยู่กับเครื่องกรอง เครื่องกรองทางอุดมการณ์ไม่ได้อุดมณ์การของ Punk ผ่านมา ดนตรีมันก็เลยไม่ผ่านมาด้วย นี่คือ สิ่งที่ผมพยายามจะคิดต่อและให้คำอธิบายเพิ่มเติมกับสิ่งที่มันเป็นๆ อยู่ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 28 ก.ย. 51 23:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณทุกความเห็น ผมเห็นว่าความเห็นที่ผ่านมามันเสมือนเป็นการสำรวจเรื่องราวของดนตรีร็อคในสังคมไทย รวมถึงการนำวัฒนธรรมดนตรีร็อคจากต่างประเทศมาเป็นตุ๊กตาเทียบเคียง ประเด็นในความเห็นที่ยี่สิบสองของคุณเจ็บวาย ผมว่าน่าสนใจดีในมุมมองวัฒนธรรมของเรา กับความแตกต่างในวัฒนธรรมของเขา (ไม่ขอกล่าวไปถึงอุดมการณ์ทางความคิดนะครับ เพราะผมมองว่า แต่ละวัฒนธรรมมันมีที่มาจากคน แน่นอน บางที่มันก็คิดไม่เหมือนเราหรอกครับ เพราะสภาพสังคมและวัฒนธรรมมันก็ต่าง......... ยิ่งเขียนจะเหมือนอ่านตำราสังคมวิทยาไปซะเปล่าเปล่า) ดนตรีร็อคของเขาเกิดในยุคอุตสาหกรรม ซึ่งผมมองว่ามันไม่เหมือนกับคนไทย เพราะการนำเข้าวัฒนธรรมร็อคในสังคมไทย มันเกิดในยุคเกษตรกรรมไถนากันอยู่เลย.......... ฉะนั้น ผมว่าบริบทมันต่างกันแน่แน่ อย่างน้อย ผมก็คงไม่เห็นดนตรีฟังก์ในสังคมเกษตรกรรมแน่แน่ แต่มันอาจจะทำให้เราแปลงสภาพวัฒนธรรมเพลงร็อคเข้าสู่สังคมไทยแบบที่เคยยกตัวอย่างเรื่องอาหารนี่แหละครับ.......... มันเนียนมาก เนียนจริงจริง เนียนจนกระแซะกระแซเข้ามาซิ ทีเดียวเลย ขอตั้งประเด็นลอยที่ไม่เกี่ยวกับความเห็นที่จะเกิดนี้ไว้ก่อน เพราะพยายามจะให้ความเห็นแบบเป็นเรื่องเรื่องไป เพื่อจะได้ไม่งงตัวเอง เพลงของพุ่มพวงในยุครุ่งเรือง มีการนำโครงสร้างเพลงร็อคมาใช้ ซึ่งถือเป็นนวัตกรรมในวงการเพลงไทยทีเดียว  หรืออย่างคาราบาว เราก็พบว่าวงได้เอาเนื้อหาและเรื่องราวที่สะท้อนความคับแค้น แตกต่างและท้าทายความคิดผู้คนในสังคมอย่างมีศิลปะบนการเล่าด้วยทำนองแบบโฟลก์ร็อคและเป็นร็อคที่มีรากเหง้าจากเพลงพื้นบ้านไทยอย่างแนบเนียน อันนี้ลองแสดงความเห็นได้นะครับ เอาหล่ะเข้าสู่ความเห็นและประเด็นที่ผมอยากแสดงในตอนนี้ก่อนดีกว่า ดนตรีร็อคได้เข้ามารับรู้ในสังคมไทย ที่เห็นว่ามีอิทธิพลชัดก็น่าจะเป็นยุคที่ทหารจีไอเข้ามาใช้ประเทศไทยเป็นฐานทัพเพื่อรบในสงครามเย็น แน่นอน มันมีสงครามเวียดนามด้วย............ แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยกับร็อค ผมเดาเอาว่าการเข้ามาของกลุ่มทหารนั้นเสมือนนำวัฒนธรรมอเมริกัน(และไม่อเมริกัน)มาเผยแพร่ และแน่นอนรวมถึงร็อคด้วย ถ้าดูจากนักดนตรีร็อคในยุคแรกแรกก็มาจากการเล่นตามผับบาร์ให้จีไอเป็นส่วนใหญ่ การแพร่หลายของสาขาดนตรีร็อคในเมืองไทยน่าจะมาจากตรงนี้ และเสมือนเป็นยุคที่ผลิดนักดนตรีไทยที่เล่นร็อคให้อยู่ในวงการมากมาย แน่นอนมีตั้งแต่ป็อปร็อคยันฮาร์ดร็อคเลยทีเดียว(ไม่รวมดนตรีแขนงอื่น เช่น โฟลก์ คันทรี บลูล์) นอกจากนั้น ผมว่ามันเป็นเหมือนเขาเอาหม้อวัฒนธรรมเขามาแบ่งให้เราด้วย ผมก็เลยเห็นว่า ผู้คนในยุคสมัยนั้นก็เหมือนจะได้วัฒนธรรมแบบมะกันมาสวมใส่และใช้ชีวิตแบบไทยไทยผสมปนเปด้วยกัน สื่อวิทยุดูเหมือนเป็นสื่อที่มีอิทธิพลต่อการเผยแพร่เพลงร็อคเป็นอันมาก ตั้งแต่ไอเอสซอง ยันรายการเพลงร็อคที่เท่ห์ที่สุดตลอดกาล ของวิฑูร วทัญญู(เนื้อกับหนัง คือ ประโยคที่เราจะจำน้าแกได้ดีมาก) หากไปดูดนตรีร็อคไทยในยุคนั้น อย่างดิอิมพอสซิเบิ้ล พีเอ็มไฟว์ รอยัลสไปร์ส หรือจะลากไปถึงแหลม มอริสันก็ยังได้.........  บางวงก็แต่งเองโดยได้อิทธิพลมา บางวงก็ลอกทำนองมาแต่งเนื้อไทยซะเลย(หรือนี่คือ ที่มาของการก็อปเพลงที่กลายเป็นประเด็นที่หลายคนชอบพูดว่า เราลอกเขามา หลังหลังก็ลอกตัวเองก็มี) หรือบางอัลบั้มก็เล่นเพลงร็อคแบบคอฟเวอร์มันซะเลย(เป็นการแสดงถึงการตีความหรือการแสดงความสามารถในการร็อคของคนไทย.... หรือ) การเติบโตเพลงร็อคมันคงเริ่มระบาดก็ตอนนี้แหละครับ เด็กนักเรียน อาชีวะ นักศึกษา ชาวบ้านก็ฟังกันหมด และก็เป็นเหตุทำให้มันก็มีวงดนตรีร็อคออกมามากมายตั้งแต่ปลายยุคเจ็ดสิบฝรั่ง(เทียบพอศอไทยกันเอาเอง) หากสรุปแบบหยาบ นี่อาจเป็นคลื่นทางวัฒนธรรมร่วมสมัยที่ผมเองพอจะรับรู้ถึงมันได้มั้ง............ เราพบว่า ใครจะไปคิดว่า มันทำให้เราได้ฟังเพลงร็อค แน่นอน วงดนตรีไทยจึงเกิดกันเป็นดอกเห็ด ดนตรีบ้านเราจึงไม่ได้มีแค่ลูกทุ่ง ลูกกรุงอีกต่อไป แต่วงเหล่านี้ก็เหมือนมาแบ่งพื้นที่และขยายกลุ่มคนฟังด้วย จนเกิดวงที่ผมเห็นว่าน่าเอามาพูดคุยด้วยอย่างแรง.......... คาราบาว หากดูโครงสร้างทางดนตรีและเนื้อร้องของวง ผมว่าได้อิทธิพลเพลงโฟล์กร็อกมาเยอะ จนพัฒนาการเป็นร็อคแอนด์โรลเนื้อหาไทยแท้ โด่งดังด้วยคุณภาพที่คุณเองก็ยอมรับว่า เพลงในยุคที่รุ่งเรื่องนั้น มันสุดยอดจริงจริง......... ทั้งเนื้อร้องที่ตั้งคำถามกับสังคมรอบตัว ตั้งคำถามกับความแตกต่างทางสังคม และอุปมาเรื่องราวประชดประชันสังคมได้เจ็บแสบ สอดรับกับดนตรีร็อคที่ผมว่าเป็นแม่พิมพ์เพลงร็อคเมืองไทยทีเดียว ผมเห็นว่า คาราบาว ได้สร้างวัฒนธรรมเพลงร็อคและการสร้างเนื้อหาที่มีมิติของความเป็นไทยมาอยู่ด้วยกันได้อย่างแนบเนียนและหมดจดสิ้นดี แต่คงไม่ใช่ คาราบาว วงเดียวมั้งที่เป็นหัวหอกวัฒนธรรมเพลงร็อคร่วมสมัยของไทย............. ยังมีอีกหลายวง แต่ขอเบรกแค่นี้ก่อน เขียนถึงตรงนี้ ผมเองอยากเขียนถึงการเกิดค่ายเพลงและสื่อ ที่มีอิทธิพลต่อการสร้างการฟังและวัฒนธรรมในการฟังเพลงไทยสากล อย่างไนท์สปอร์ต ที่เสมือนกลายเป็นผู้บุกเบิกและแม่แบบของค่ายเพลงที่ดี(แต่ตายเร็วไปหน่อย) ใครอยากจะเล่าเรื่องราวของไนท์สปอร์ต ก็เล่าได้เลยนะครับ ผมยอมรับว่าผมเกิดไม่ค่อยทัน แต่เราต้องยอมรับว่าค่ายนี้มีอิทธิพลกับเพลงไทยสากลในยุคปัจจุบันเลยทีเดียว(อัสนี-วสันต์  นุภาพ สวันตรัจ  ธเนศ วรากุลนุเคราะห์) ขอเบรกตัวเองแค่นี้ก่อน ก่อนที่จะยาว เพราะแค่นี้มันก็มีประเด็นให้คุยกันเยอะแล้ว........... รออ่านทุกความเห็นอยู่ครับ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 51 23:15:30 จากคุณ : นายกลางคืน - [ 29 ก.ย. 51 22:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เห็นด้วยกับ #5 เดี๋ยวมาอ่านคนอื่นต่อ จากคุณ : ShadowServant - [ 29 ก.ย. 51 23:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านมาถึงความเห็นที่ 7 แล้ว ผมยังมองไม่ค่อยเห็นความขบถ "จริง ๆ" เท่าไหร่ โอเคว่า ปฐมพร หรือ "พราย" นี้ผมชื่นชมอยู่ระดับนึง แต่ความขบถทางศิลปะ ทางวัฒนธรรม มันต่างจากขบถทางสังคม อยู่มากเหมือนกันนะครับ การพยายามแสดงภาพหนึ่งออกมาท้าทายคนอื่นว่า "พวกสูจะรับรูปลักษณ์ตูเช่นนี้ได้หรือไม่" "ตูจะใช้คำหยาบล่ะนะ จะด่าเพศที่สามล่ะ" ฯลฯ ให้ผมสารภาพก็ได้ว่า อัสนี-วสันต์ ทำให้ผมรู้สึกดีได้มากกว่า อพาร์ทเ้มนต์คุณป้า กับ Sepia เสียอีก โดยเฉพาะ Sepia นี้ผมรู้สึกว่าเขาก็ขบถเปลือก ๆ ยังไม่อะไรมากกว่านี้ จะว่าไป ผมว่า คนที่ขบถที่สุดเท่าที่ผมรู้จักในตอนนี้คือ มาโนช พุฒตาล ครับ ไม่ต้องใช้คำแรง ๆ ไม่ต้องแสดงตัวให้ดูแปลก ๆ เลย แต่แกมีอะไรที่คม และพลิกความคิด ชวนตั้งคำถามอยู่เสมอ เป็นขบถแบบมีคุณค่าทางอาหาร (ขอโทษที่ความคิดค่อนข้างจะ Disorganized เพิ่งปั่นงานเสร็จมา) จากคุณ : ShadowServant - [ 29 ก.ย. 51 23:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 #9 ผมว่ามาถูกทางแล้วครับ ตอนนี้ผมตกผลึกอะไรได้หน่อย ๆ แล้ว คงมาต่อ เดี๋ยวแว๊บไปดูการ์ตูน Ichigo Mashimaro ก่อน ฮุ ๆๆๆ ปล. Dream Theater ก็ขบถอยู่นะครับ ถ้าจำเพลง Honor thy Father ที่ Portnoy แต่งด่าป๊ะป๋าตัวเองได้ แต่ผมเข้าใจว่า FxxkNoEvil พูดถึงรากของมันมากกว่าว่ามันมาจากความไม่พอใจบางอย่าง พอไม่พอใจเลยต้องมาระบายออกแบบร็อค ๆ จนกลายเป็นการขยายอะไรออกมาอีกหลาย ๆ อย่าง ซึ่งในไทยไม่ค่อยมีตรงนี้จริง ๆ แหละครับ เพราะอะไรเดี๋ยวมาต่อ จากคุณ : ShadowServant - [ 30 ก.ย. 51 00:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กลับมาอย่างรวดเร็ว เย้ ! เห็นด้วยและเห็นแย้งกับ Fxxk ในเวลาเดียวกัน ผมเข้าใจเรื่องความขบถที่คุณ FxxkNoEvil เสนอ และเห็นด้วยสุด ๆ เรื่อง Freedom of Expression ไม่ได้เกี่ยวกับตะวันตก-ตะวันออก อะไรเลยครับ ความมุ่งมาดปรารถนาจะเป็นเสรีมันมีอยู่ในมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์ แต่บางประเทศมันเสรีตรงนี้น้อยกว่า ทั้ง ๆ ที่การแสดงความเห็นเป็นเสรีขั้นพื้นฐานสุด ๆ ในประเทศประชาธิปไตย เว้นแต่คุณยังอยู่ในยุคศาสนจักรที่ถ้าคุณพูดถึงบร๊ะเจ้าหรือจีซัสในทางแย่ ๆ คุณจะโดนฟ้อง-จับ-ประจาน ทั้ง ๆ ที่คุณก็แค่คิดต่าง และผมเชื่อว่าบางประเทศยังมีลักษณะแบบศาสนจักรอยู่ นี้คือส่วนที่ผมเห็นด้วย ส่วนที่ผมไม่เห็นด้วยคือ ผมรู้สึกว่าดนตรีร็อคอาจไม่ต้องขบถก็ได้ (พูดอีกนัยคือให้แจ็สซ์หรือบลูส์หรือลูกทุ่งหรืออย่างอื่นที่ไม่ใช่ดนตรีมันแสดงออกแทนก็ยังได้) แต่กลับมาตรงความนิยมเรื่องดนตรีร็อคในเมืองไทยหน่อยว่า เรื่อง Taste ตรงนี้มีเพื่อนผมคนหนึ่ง  (ซึ่งมันชอบพวก Britrock/Britpop มาก) บอกว่ามันเป็นเรื่องชนชั้น ซึ่งผมเถียงกับมันเรื่องนี้มาตลอด แต่เริ่มตกลงปลงใจมันได้ระดับนึงเมื่อลองมานึกถึงประเทศที่ร็อคเติบโต มันจะเป็นประเทศที่ชนชั้นกลางเยอะ? หรือถ้าไม่ใช่ชนชั้นกลางเยอะ ก็เ็ป็นประเทศที่กินดีอยู่ดี มีสวัสดิการ หรือไม่ก็มีเวลาและกำลังทรัพย์มากพอจะมาข้องเกี่ยวกับเรื่องทางศิลปะวัฒนธรรม ซึ่งต้องยอมรับว่าในไทยความเจริญยังกระจุกตัวอยู่กรุงเทพฯ โขอยู่ แถมยังมีชนชั้นกลางน้อย อันนี้ต้องยอมรับ(จริงไม่จริงผมรอคนมาเถียงอยู่) แต่ ! นั้นเป็นแค่ปัจจัยหนึ่ง ปัจจัยอีกอย่างหนึ่งที่ในไทยเรามีมาตลอดคือ Monopoly ทางวัฒนธรรม ซึ่งมาสองแบบคือ มาแบบจักร ๆ วงศ์ ๆ กับมาแบบกำลังทรัพย์ ไม่ขอพูดมาก เดี๋ยวจะถูก "บี้" แบน ไม่ได้เห็นเดือนเห็นดาว (Star) ผู้สนับสนุนเขาเยอะ เพราะสื่อหลักมีอยู่กระจ้อยร่อย แถมยังยึดไวได้้หมด ฮ่า ๆ จากคุณ : ShadowServant - [ 30 ก.ย. 51 00:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อืม หนุกๆ มาต่อกันครับ มีหลายประเด็น ประการแรก ผมต้องขอพูดให้ชัดก่อนว่าที่ผมว่าๆ มานี่มันมีสองระดับ ระดับหนึ่งคือการวิเคราะห์ อีกระดับคือข้อเรียกร้องของผมเอง ระดับแรกให้พูดง่ายๆ คือ การอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร ระดับที่สองคือ อยากให้อะไรนั้นมีความเปลี่ยนแปลง ถ้าจะให้แบไพ่ง่ายๆ แบบไม่ต้องอะไรมาก ผมอยากให้ประเทศไทยมี Freedom of Expression มากขึ้น และ ผมก็พูดในฐานะ "คนในวัฒนธรรมดนตรีร็อค" ว่าดนตรีร็อคควรจะมีบทบาทตรงนี้ หลายๆ ที่ก็ทำกัน นี่ไม่ใช่ Argument ที่ Firm เลย แต่ก็อย่างที่บอกว่า ตรงนี้ผมเรียกร้องในส่วนของตัวผม ผมบ่นในฐานะคนฟังเพลง ในฐานะคนเล่นดนตรี และคนที่เห็นดีเห็นงามกับสิทธิเสรีภาพ อันนี้จะว่าเป็นเพราะสังคมวัฒนธรรมทำให้มันเป็นอย่างที่ผมไม่ชอบก็ได้ ถ้าผมเป็นคนชอบเพลงร็อคแล้วไปอยู่แอฟริกาผมก็คงจะเซ็งเหมือนกันเพลงร็อคมันไม่โตเลย เพลงประท้วงเพลงการเมืองก็เป็นพื้นที่ของเพลงที่ไม่ร็อคเอาซะเลย (เข้าใจว่าส่วนใหญ่มันจะเอาเพลงพื้นถิ่นมาผสมกับดนตรีสมัยใหม่) คนประเทศเขาก็อาจบอกว่าก็ประวัติศาสตร์มันเป็นงี้ๆ มันเลยเป็นยังงี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีสิทธิบ่น หรือ เรียกร้องให้คนในประเทศเขาทำเพลงร็อคมันมากขึ้นและให้ทำเพลงประท้วงมันเป็นเพลงร็อคกันบ้าง คือ มองในอีกแบบมันก็เหมือนคุณเป็นผู้บริโภคที่กำลังเรียกร้องให้ผู้ผลิตนั้นผลิตอะไรบางอย่างมาสนองความต้องการคุณนั่นแหละ (อย่างไรก็ดีหลายๆ มิติการเรียกร้องตรงนี้มันก็ซับซ้อนกว่าอุปมาแบบนี้บ้าง) ประการที่สอง คุณ ShadowServant ยกประเด็นเรื่องชนชั้นขึ้นมา ผมว่าน่าสนใจมากๆ ผมว่าเกี่ยวนะครับเกี่ยวมากๆ เลย ชนชั้นกลางน้อยอะไรมันก็หลากหลาย ประเทศที่ดนตรีหลากหลายนั้นชนชั้นกลางเยอะทั้งนั้นครับ ผมว่าชนชั้นสูงนั้น Taste แคบ แต่กำลังซื้อสูง ในขณะที่ชนชั้นล่างนั้นมี Taste ที่อาจเปิดกว่าแต่ไม่มีกำลังซื้อ ก็มีชนชั้นกลางนี่แหละที่ Taste หลากหลายและมีกำลังซื้อพอที่จะอุ้มแวดวงดนตรีได้ ที่ผมพูดถึงกำลังซื้อตรงนี้ ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องขายแผ่นอย่างเดียวนะครับ ผมกำลังพูดถึงกำลังเงิน (จริงๆ บางส่วนก็กำลังกายด้วย) ที่ต้องทุ่มลงไปให้วัฒนธรรมดนตรีหนึ่งๆ นั้นดำรงอยู่ได้ ด้วยฐานแบบนี้อธิบายง่ายเลยว่าเพลงไทยไม่หลากหลาย (เมื่อเทียบกับหลายๆ ประเทศ) ก็เพราะชนชั้นกลางน้อย อย่างไรก็ดีนโยบายรัฐนั้นก็มีส่วนในการสนับสนุนแวงวงดนตรีนะครับ วันก่อนพึ่งอ่านงานเกี่ยวกับ Extreme Metal มา และก็พอว่าสิ่งที่ผมคิดไว้นั้นเป็นเรื่องจริง แวดวงดนตรี Metal ในสวีเดนนั้นใช้ประโยชน์จากรัฐสวัสดิการมากๆ เลย คุณคิดดูขนาดค่าเช่าห้องซ้อมรัฐยังมีเงินมาอุดหนุนเลย ... แล้วมันจะไม่ได้ดนตรีหลากหลายได้ไงไหว ถ้ามองในทางเศรษฐศาสตร์ก็คือ รัฐนั้นเข้ามาแทรกแซงทำให้ต้นทุนทางการผลิตลดลง เมื่อต้นทุนลดลงก็เลยผลิตเยอะขึ้น และมีผู้ผลิตมากขึ้น ซึ่งในกรณีของสิ่งค้าที่มีความหลากหลายในรายละเอียด การแทรกแซงของรัฐตรงนี้นั้นก็มีส่วนอ้อมๆ ในการสร้างความหลากหลายด้วย ประเด็นสุดท้าย กลับมาเมืองไทย มีอีกประเด็นที่ผมพึ่งนึกออกมาว่าได้ว่าสำคัญแต่ยังไม่ได้พูด เคยมีคนกล่าวกับผมว่า "เมืองไทยไม่มีรากฐานของศิลปะ เมืองไทยไม่มีศิลปิน มีแต่ช่าง" คนๆ นั้นเป็นเพื่อนผมเป็นนักเรียนศิลปะหัวก้าวหน้า ประเด็นของเขาก็คือ จารีตศิลปะแบบไทยนั้นเป็นจารีตแบบช่าง คือคุณไม่ได้สร้างอะไรใหม่มา อะไรใหม่นั้นไม่ได้มีคุณค่า สิ่งที่คุณทำนั้นเพียงแต่ธำรงค์ของเก่าๆ เอาไว้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ Artist ... เพื่อนผมบอกไว้ สมมติว่าเป็นแบบนั้นจริง (เท็จจริงอย่างไรไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมไม่คุ้นเคยกับประเด็นพวกนี้ แต่ผมคิดว่า คนไทยมีแนวโน้มที่จะเป็น "ช่าง" เยอะ เพราะหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างมันไม่สอนไม่กระตุ้นให้คุณคิดหาอะไรใหม่ๆ ตั้งคำถามกับสิ่งที่คุณทำอยู่ ฯลฯ) ผมว่ามันส่งผลลบต่อวงการดนตรีหัวก้าวหน้า เพราะ ถ้าวงการศิลปะคุณไม่ไปแล้ว คลังของแนวคิดในระดับท้องถิ่นที่คุณจะหยิบมาใช้ใกล้ๆ มือคุณก็ไม่มี คุณต้องไม่ลืมว่าโดยทั่วไปนักดนตรีสมัยนิยม (โดยเฉพาะร็อค) นั้นอายุน้อยทั้งนั้น ในระดับหนึ่งคนพวกนี้ถ้าจะคิดเรื่องใหญ่ๆ เขาก็ต้องหยิบยืมมาจากคนอื่น (ผมไม่ได้หมายความว่าวัยรุ่นคิดเองไม่ได้ แต่โดยทั่วไปหลายๆ ประเด็นนั้นคุณมักจะคิดได้เมื่อถึงวัยหนึ่งจริงๆ และนี่ผมก็ไม่ได้บอกว่าคนแก่ตัวมาจะเหมือนกัน ผมว่ามันมีหลากหลายแนวทางในความลุ่มลึก) และสิ่งที่ใกล้ที่สุดที่หยิบได้คือแวดวงศิลปะ ผมคิดว่า Contribution ของแวดวงศิลปะต่อการพัฒนาดนตรีร็อคในโลกภาษาอังกฤษนั้นมีเยอะมากๆ และผมก็ไม่ได้พูดถึงแค่ Art Rock เท่านั้น พวกวงร็อคที่ได้รับอิทธิพลจากแวดวงศิลปะมีอีกเพียบแม้แต่บางปีกของพังค์อังกฤษก็ได้รับอิทธิพลมา (ทางฝ่ายนิวยอร์คไม่ต้องพูดถึงเลยมีมากแน่ๆและความสัมพันธ์ของพังค์ในแบบนิวยอร์คกับแวดวงศิลปะนั้นซับซ้อนมากๆ) ฯลฯ ซึ่งถ้าคุณมองดูแล้วคุณก็จะเห็นว่าพวกนี้ก็มีอิทธิพลกับแวดวงร็อคไปอีกชั้นอีก จะเรียกว่าเป็นอิทธิพล "มือสอง" จากแวดวงศิลปะก็ได้ ผมคิดว่าของพวกนี้นั้นกระตุ้นแนวคิดแบบถึงรากถึงโคนในแวดวงร็อคได้เป็นอย่างดี (แต่แน่นอนว่าผมไม่ได้หมายความว่า ความถึงรากถึงโคนนั้นจำเป็นจะต้องมาจากศิลปะได้แต่เพียงอย่างเดียวแน่ๆ เพราะต้นตอมันก็มีได้หลายแบบ) ดังนั้นประเทศไหนที่วงการศิลปะคุณไม่แข็ง คุณก็จะไม่มีทรัพยากรตรงนี้ใช้ และการที่ไทยไม่มีสิ่งที่ผมเรียกร้องนั้นส่วนหนึ่งก็อาจเป็นเพราะปัจจัยตรงนี้ ป.ล. ผมเขียนไม่ดีเท่าไร แต่คิดว่าพอสื่อประเด็นได้อยู่ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 30 ก.ย. 51 23:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านแล้วเข้าใจที่คุณ FxxkNoEvil เสนอมาแจ่มแจ้งเลยครับ จริง ๆ มันก็กระตุ้นให้ผมฝันเหมือนกันว่าจเห็นวงร็อคที่จริงจังในการพูดเรื่อง Freedom of Expression และท้าทายอะไรที่มันหลุดไปจากสิ่งที่อยู่ใต้อุดมการหลัก จากคุณ : ShadowServant - [ 2 ต.ค. 51 02:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผมว่ายังมีอีกมุมมองหนึงที่เราข้ามไปเมื่อพูดถึงพังค์ ขบถ หรือการต่อต้านที่มากับดนตรีร๊อค มันมีสิ่งที่ตกผลึกจากความคิดแบบพังค์ร๊อคจนกลายเป็นการกระทำให้เห็นทั่วไปแล้วครับในดนตรีอคยุคนี้ ผมขอเรียกว่ายุคอินเตอร์เน๊ต หรือยุคดาวน์โหลด การดาวน์โหลดคือสิ่งที่ช่วยผลักดันให้วงร๊อคมีโอกาสที่จะขบถ ได้มากขึ้น ตั้งแต่เนื้อหาไปจนถึงลักษณะการเผยแพร่ผลงานของตนที่ไม่อิงอยู่กับค่ายใดค่ายหนึ่งโดยเฉพาะ และถึงผู้รับสารที่ต้องการความขบถได้ตรงตัวมากขึ้นด้วย ในที่นี้การดาวน์โหลดช่วยให้แนวคิดขบถนั้นเบ่งบานได้อย่างง่ายดายครับ แต่....ในเมืองไทยก็กลับมีวงน้อยมากที่จะเล่นเนื้อหาขบถได้อย่างรุนแรงเฉกเช่นต่างประเทศ เพราะอะไร 1อาจเพราะคนไทยไม่นิยมความรุนแรงจากความขบถ เรามีรสนิยมเจ้าขุนมูลนาย นับถือคนดัง(ไม่ว่าจะมาในรูปแบบเจ้าขุนมูลนายหรือในรูปแบบทุน) กันมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล อันนี้ผมเชื่อเองว่ามันอาจเป็นผลมาจากระบบการปกครองแบบศักดินาที่ยังฝังอยู่ในเลือดคนไทย 2ถ้าคนๆนึงต้องการที่จะขบถสิ่งแรกที่ต้องตอบให้ได้คือ ขบถต่ออะไร ในโลกทุนนิยมการมองว่าเรามีโอกาสมีช่องทางมีอิสระเสรีนั้น เป็นเรื่องง่ายเพราะโดยธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้ถูกฉาบเคลือบไว้บนระบบทุนนิยมอย่างชัดเจน โลกในปัจจุบันคนไทย(ผมคิดว่าอาจรวมถึงทั่วโลกด้วย)เชื่อว่าเรามีอิสระอย่างเต็มเปี่ยมแล้วและไม่ต้องขบถต่อสิ่งใดทั้งสิ้น นั่นจึงทำให้ดนตรีร๊อกในฐานะ ขบถของสังคมนั้นไม่สามารถงอกเงยในเมืองไทยได้เลย 3ธรรมชาติของคนไทยเราไม่ขบถครับ เราไม่ได้ซีเรียสกับการดำรงชีวิตมากนัก มีลักษณะสบายๆ ไม่เครียดครับ จนบางทีมันก็กลายเป็นข้อเสียคือเมื่อเกิดปัญหาเราไม่กล้าที่จะชนกับปัญหา ไม่กล้าที่จะพูดมันออกมาตรงๆเพื่อที่จะได้แก้ไขมัน เพราะเมื่อพูดออกมามันจะมีความขัดแย้งเกิดขึ้น และความขัดแย้งนั้นจะกลายเป็นปัญหาที่2ขึ้นไปอีก เมื่อมาถึงจุดนี้คนไทยที่ธรรมชาติไม่ชอบปัญหาอยู่แล้วก็เลยไม่ชอบที่จะขัดแย้งกัน ไม่ชอบที่จะนำตัวเองไปสู้ความขัดแย้ง ซึ่งตรงนี้ผมมองว่าต้องแก้ไขให้เราโดยเฉพาะคนรุ่นใหม่เข้าใจว่าการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ย่อมนำไปสู้ความขัดแย้ง และหาข้อสรุปจากความขัดแย้งนั้นด้วยสติและเหตุผล ต้องมีธรรมชาติของการรักที่จะขัดแย้งแต่ไม่แตกแยกน่ะครับ วงร๊อกขบถๆจึงจะมีขึ้นในฐานะเสียงอันแตกต่างที่จะดำรงอยู่ในสังคมได้ ไม่งั้นเพลงร๊อคก็ต้องยอมโอนอ่อนให้กับกระแสหลักอย่างนี้เรื่อยไป อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวครับจากประสบการณ์ส่วนตัวจริงๆ ซึ่งอาจจะเป็นแค่นิยายอีกเรื่องก็เป็นได้ ความขบถของเพลงร๊อคผมเชื่อว่ามีประโยชน์อยู่มากอย่างน้อยก็ช่วยเปิดกะโหลกให้เราได้เห็นโลกในอีกมุมมองหนึ่ง แหมอยากจะใช้คำเท่ๆว่า ขบถนี่แหละคือวิญญาณของดนตรีร๊อคล่ะคุณเอ๊ย 55 ต้องมีคนอย่างคุณ fxxknoevil เยอะๆนะครับการขบถมันถึงจะเกิดขึ้นและดำรงค์อยู่ได้ ซึ่งมันอยู่ที่ว่าสังคมนี้ต้องการคนที่ตั้งคำถามกันจริงๆจังกับการดำรงค์อยู่ของ grand narrative มากน้อยแค่ไหน อืมยังไงก็ต้องยอมรับครับว่าเราอยู่ในประเทศนี้ จากคุณ : jazk - [ 12 ต.ค. 51 01:28:27 A:124.121.172.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมกลับไปอ่านเห็นบางประเด็นที่น่าสนใจ อย่างประเด็นลิขสิทธิ์ นั่นแหละครับแจ๊คพ๊อตแตกเลย 555 ผมเห็นว่ามันเป็นวัฒนธรรมแบบที่คนอย่างไทยเราไม่เข้าใจ และจะไม่มีทางเข้าใจแน่นอน เราไม่มีพื้นฐานของคำว่าสิทธิเสรีภาพเป็นทุนอยู่แล้ว ผมหมายถึงว่าเราขอมีสิทธิ์เสรีภาพประมาณหนึ่งก็พอถ้าลงลึกกว่าระดับปากท้องหรือระดับปัจจุบันทันด่วนแล้วก็เอาไว้ก่อนละกัน ยิ่งลิขสิทธิ์ซึ่งเป็นเรื่องซับซ้อนกว่าเราก็เลยไม่สนใจมัน แว๊บมาในพังค์ซีน ในพังค์ซีนสนับสนุนให้มีการแจกจ่ายผลงานกันฟรีๆซึ่งยุคนี้ก็ต้องดาวน์โหลดนั่นหละ และพังค์มองประเด็นเรื่องลิขสิทธิ์ว่าเป็นข้ออ้างของทุนนิยมเพื่อจะให้คนบริโภคสินค้าของตน (เวลาผมพูดถึงพังค์ความหมายของผมหมายถึง hardcorepunk 80 นะครับ) ในที่นี้การกระทำแบบละเมิดลิขสิทธิ์ของชาวไทยดูเผินๆคุณอาจคิดว่าเขาก็ทำแบบพังค์ไง คนไทยมีวิญญาณขบถต่อทุนนิยมใช่หรือไม่? ผมตอบว่าไม่นะครับ คนไทยที่ทำเพราะเขาไม่เข้าใจว่าอะไรคือจริงอะไรคือก๊อป ไปถึงกระทั่งไม่แคร์ว่าจะจริงหรือจะก๊อปด้วยซ้ำ จะถูกหรือละเมิดลิขสิทธิ์ เขาไม่แคร์ตราบใดที่เขาสามารถบริโภคมันได้ตามกำลังที่เขาสามารถ ในลักษณะนี้ผมว่ามันก่อให้เกิดภาพอย่างนึงที่ชัดเจนก็คือพื้นฐานความต้องการบริโภคอย่างที่มันเป็นจริง หรืออย่างน้อยก็เข้าใกล้กับสิ่งที่มันเป็นจริงๆมากขึ้น ทุกวันนี้ถามว่าแผ่นเพลงอะไรขายได้ถึงล้านมั่ง ผมตอบว่าเพลงลูกทุ่งครับ มันไม่ได้หมายความว่าเพลงแนวอื่นไม่ดีไม่มีคุณภาพนะครับมันคนละเรื่องเลย นี่มันหมายความว่าคนไทยยังนิยมอะไรที่เขาคุ้นชินอยู่ และอะไรที่คนจำนวนมากคุ้นชินนี่เองมันมีแนวโน้มจะครอบครองพื้นที่ได้ต่อไปเรื่อยๆ เข้าข่าย grand narrative ซึ่งเป็นกันทั่วโลกนะครับผมว่า ไม่แปลกที่เรามักจะพบการขบถซ้อนขบถซึ่งที่ผมเข้าใจคือการยอมรับรูปแบบของ grand narrative แต่ไม่ยอมรับมันในเชิงเนื้อหาแล้วเกิดเป็นเพลงต่อต้านที่มาในรูปแบบอนุรักษณ์นิยม ในประเทศที่เชื่อมั่นในเรื่องสิทธิ์ในการแสดงออกอย่างเสรีมากๆนั้น พื้นที่เข้าครอบครองของ grand narrative นั้นสามารถถูกสั่นคลอนได้เรื่อยๆ แต่ในเมืองไทยนั้นปัจจุบันยังยากอยู่ครับ กลับมาที่พังค์(USA hardcorepunk80)การแจกจ่ายผลงานฟรี การทำผลงานเอง DIY การสร้างเครือข่ายโดยการออกไปทัวร์คอนเสิร์ตฟรีในที่ต่างๆ รวมกลุ่มตั้งวงโดยเอาเพื่อนๆมาทำกันเอง เหล่านี้เป็นผลผลิตของแนวความคิดต่อต้านทุนนิยมชัดเจน(สำหรับโลกปัจจุบันที่เราเชื่อว่าเลยยุคสงครามเย็นมาแล้ว) ถามว่าพังค์รู้จักคำว่าลิขสิทธิ์ไหม แน่นอนเขาต้องรู้จักครับ คนเราจะต่อต้านอะไรที่เราไม่รู้จักไม่ได้หรือถ้าได้เราก็ต่อต้านมันแบบเปลือกๆ ลิขสิทธิ์ในความหมายของมันแล้วคืออะไร เท่าที่ผมเข้าใจคือสิทธิ์เหนือผลงานใดที่ตนเองเป็นผู้ประดิษฐ์คิดค้นขึ้นมา แต่ในโลกทุนนิยมเรื่องพวกนี้ถูกวัดคุณค่าด้วยเงิน ด้วยทุน คุณคิดได้ดีกว่าคนอื่นมีคนยอมรับมากกว่าคนอื่นคุณก็ได้เงินมากกว่าคนอื่น แต่พังค์ต่อต้านลิขสิทธิ์ในแง่นี้แหละครับในแง่ที่มันเป็นเครื่องมือของทุน ผมไม่ได้ยกย่องเชิดชูว่าพังค์เป็นแบบนี้ทั้งหมดนะครับ แต่นี่คือวิธีคิดของพังค์ที่เป็นอิทธิพลใหญ่ของพังค์ทั่วโลกน่ะครับ พังค์เขาสนับสนุนให้คุณบริโภคก็ต่อเมื่อคุณพร้อมอาจจะเรียกร้องไปถึงขั้นให้คุณเห็นคุณค่าของมันอย่างจริงจังซะก่อนจึงบริโภคด้วยซ้ำ ถามว่าเศรษฐกิจพอเพียงที่เราเทิดทูนไว้บนหิ้งและไม่ค่อยจะเอามาใช้กันจริงๆจังๆเท่าไรนั้นพังค์ใช่ไหมที่เขาปฏิบัติไปแล้วผมตอบว่าใช่เลยครับ เมื่อมาถึงจุดนี้พังค์จึงกินความหมายไปไกลมากกว่าดนตรี หรือการแต่งกาย ไม่รู้ว่าผมจะยกย่องเชิดชูมันเกินไปไหมถ้าจะบอกว่าพังค์คือการตีความดนตรีร๊อคในเชิงปรัชญา ถอดความออกมาให้อยู่ในรูปการปฏิบัติได้ถึงแก่นความเป็นร๊อคตะวันตกได้มากที่สุดแล้ว อีกประเด็นนึงคือพังค์มักจะเป็นการขบถของชนชั้นกลางรุ่นหนุ่มสาวครับ ในประเทศที่คนรุ่นหนุ่มสาวไม่มีสำนึกของสิทธิเสรีภาพอย่างลงลึกถึงระดับแก่น หรือพูดอีกอย่าง ไม่ได้แคร์ไม่ได้ตั้งคำถามต่อการมีชีวิตอยู่ในสังคมของเขาเองอย่างจริงจังแล้วก็เป็นเรื่องยากที่จะก่อเกิดการขบถใดๆที่เป็นรูปธรรมได้ อย่างมากก็แค่รับเอาความขบถเปลือกๆมาสวม เท่ๆ ขาดกระบวนการพิจารณาให้ถี่ถ้วนว่าทำไมเราจึงต้องรับเขามา เล่ามาซะยึดยาวไม่รู้จบลงที่ประเด็นเดิมหรือเปล่านะเนี่ยอาจจะเป็นความเห็นที่เข้าข้างพังค์ไปซะหน่อยแต่ผมต้องการจะชี้ให้เห็นหัวใจของคำว่าพังค์ร๊อคหลังจากมันถูกก่อตั้งเป็นลัทธิจนกระทั้งมีอิทธิพลต่อวงการดนตรีอิสระทั้งหลายในปัจจุบัน และนี่ก็เป็นอีก1เรื่องเล่าจากผมครับ ด้านล่างนี้เป็นย่อหน้าสุดท้ายของคำโปรยหนังสือชื่อ American Hardcore: A Tribal History เขียนโดย Stephen Blush Hardcore punks created a community ex nihilo. They formed bands with their friends, and saved their own money to put out records. They printed fanzines which documented every small-town scene, sending the word to punks in every small town that they weren't alone. Without anyone paying attention to them, they built themselves a world, and musicians that came out of that world (most notably the Beastie Boys, but plenty of currently-successful rock acts have ex-hardcore kids in their ranks) went on to become the biggest acts in music. Perhaps the most interesting thing about American Hardcore is that it only serves to document the first half-dozen years of the music and the movement. Do-it-yourself punk rock is still vibrant and active in America. There's still an entire invisible nation of kids making music while nobody's looking, and only their friends are listening. (Indeed, it's often been said that a right-wing government produces the best punk rock, so hardcore may be due for a whole new set of glory days.) American Hardcore doesn't mark the end of that scene--it just fills in the blanks for anyone who wants to know where it started จากคุณ : jazk - [ 12 ต.ค. 51 18:56:14 A:124.121.179.124 X: ]