ความคิดเห็นที่ 1 ต่างนะ มันก็คงเป็นในเรื่องของอารมณ์ และธรรมชาติ เข้ามาเกี่ยวข้องอ่ะ เหมือนเห็นฝรั่งต่อยมวยไทย ถามว่าต่อยแข็งแรงกว่าคนไทยอีกมั้ย ก็ใช่... แต่ดูก็รู้ ว่ามันเป็นแนวฝรั่ง ดูแข็งๆ แต่ถ้าไปโดนเข้า ก็หลับแน่ๆ... จากคุณ : ห้องนี้มีรักให้พักพิง - [ 24 ม.ค. 52 18:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ครับ ขออนุญาตแบ่งปันประสบการณ์ตรงอย่างหนึ่งล่ะกันนะครับ ปีสุดท้าย ผมเล่นอคูสติคงานคริสต์มาสที่มหาลัยครับ ผมก็เอาเพื่อนๆอาจารย์มาร้องเพลงกันครับ สาเหตุที่ผมเล่าเรื่องนี้ก็เพราะว่าหนึ่งในนั้นที่ทำให้นึกถึงประเด็นนี้คือ อาจารย์ของผมซึ่งเป็นคนเท็กซัสครับ ผมเคยได้อ่านและรู้อยู่บ้างว่า เรื่องของสำเนียงและความรู้สึกในจังหวะของคนอเมริกันในแต่ละพื้นที่ไม่เหมือนกัน เชื่อไหมครับ อาจารย์คนนี้ร้อง Drive ของ Incubus ไม่ได้แบบต้นฉบับ ต้นฉบับในที่นี้ ผมหมายถึงในเรื่องของฟีลเพลงและจังหวะครับ และมันก็เป็นเรื่องโลกแตกของผมเลย เพราะมีเวลาซ้อมน้อยมาก แถมเขายังมีแนวคิดแบบไอ้กันสุดๆครับ จำได้ว่าเขาบอกว่าถ้าร้องแล้วเหมือนเขา แล้วเราจะร้องไปทำไม ผมไม่เถียงมันเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่เราควรจะสื่อสารถ่ายทอดศิลปะในแนวทางของเรา แต่ผมก็คิดอีกเช่นกันว่า ของๆเขาถ้าดีอยู่แล้ว บางทีก็ไม่ต้องไปเปลี่ยนอะไรมัน สรุป งานนั้นอินคิวบัสแบบหน่วงๆเลยครับ ต้องหลับหูหลับตาเล่นไป มาอีกประเด็นคือ จารผมคนนี้ถ้ารู้ว่ายังไงเขาร้องไม่ได้ หมายถึงไม่ได้ฟีลเนี่ย เขาจะไม่ร้องเลยนะครับ เคยจะให้ร้องอีกเพลง แต่คนร้องเป้นพี่มืดจากนิวยอร์ค ร้องอาร์แอนด์บี แกมาบอกเลยครับ ว่าแกร้องไม่ได้สำเนียงกับกรู้ฟแกไม่ได้ ประเด็นน่าสนใจก็คือ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้ไอ้กันมีดนตรีที่เป็นเอกลัษณ์อยู่หลากหลายรูปแบบเหลือเกิน เพราะฉะนั้น ผมเชื่อครับ ว่าฟีลการเล่นดนตรีของคนที่นิวยอร์ค กับแอลเอ ก็ย่อมที่จะไม่เหมือนกันเช่นเดียวกันครับ จากคุณ : Mr.Sak - [ 24 ม.ค. 52 20:01:17 A:58.8.220.31 X: TicketID:111007 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสนใจครับ เห็นประเด็นนี้แล้วผมนึกถึงเพลงที่ บั๊ดดี้ กาย ดูเอ็ทกะ จอห์น เมเยอร์ เลยครับ แต่ผมว่าจอห์น ก็ไม่ได้พยายามจะบลูส์แบบคนดำเท่าไร ซึ่งก็ดีครับ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 52 11:44:34 จากคุณ : 16เมษา - [ 24 ม.ค. 52 22:07:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าเป็นดนตรียุคก่อน คนขาวกับคนดำเล่นไม่เหมือนกันครับ  คนดำจะฟังดูมี blues feeling มากกว่าถึงแม้ว่าฟอร์มจะไม่เป็นบลูส์ก็ตาม  แม้กระทั่งดนตรีป๊อบของคนดำยังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจนเรียกว่าเพลงโซล  ฟังดูจะรู้ว่ามีจิตวิญญาณแบบคนดำอยู่ในดนตรี แต่ปัจจุบันคำขาวบางคนห็พยายามเล่นเหมือนที่คนดำในยุคก่อนเล่นจนขาดอัตลักษณ์ไป  แต่โดยรวมผมไม่ค่อยได้ฟังดนตรีแจ๊สยุคใหม่มากพอจะตอบได้ครับ จากคุณ : Cherokee1 - [ 24 ม.ค. 52 23:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกะทุก คห. นะจ้า ถ้าเรียกว่า ต่างก้อเรียกได้แระจ้า แต่เป็นความต่างที่มีความสวยคนละแบบ เหมือน ผู้หญิงเอเชียก้อจะสวยอีกแบบ สาวยุโรปก้อจะสวยไปอีกอย่าง ซึ่งถ้าให้มองเรื่องการจัดตั้ง หรือ ความเหลื่อม การเลือกโน๊ต หรือ ฟิลลิ้ง ก้อเรียกว่าคนละแบบ แต่ถ้า blues feeling เนี่ย เห็นด้วยกะพี่เชอร์เต็ม ๆ เลย แต่โดยส่วนตัว จะมองเรื่องฟิลลิ้งในแต่ละบุคคลมากกว่า อย่างตัว งุงิ เอง ก้อรู้สึกว่า.. คนผิวดำบางคนยัง blues feeling ไม่เท่าคนผิวขาวบางคนเลย แต่เราก้อต้องยอมรับจากประวัติศาสตร์ว่า ดนตรี Blue หรือ Jazz นั้น มีต้นกำเนิดมาจากคนผิวดำ ดังนั้น คนผิวดำอาจจะได้ในเรื่องความคุ้นเคย มากกว่าคนผิวขาวที่เพิ่งหันมาสนใจเล่นทีหลัง ปล. อุ้ย ยังไงก้อ หวัดดีวันปีใหม่ของชาวจีนด้วยนะจ้า คิคิ จากคุณ : UnDeRMiLeS DaViS (UnDeRMinE) - [ 25 ม.ค. 52 01:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องสำเนียงถิ่นนี่น่าสนเลยครับ มีเรื่องอยากจะมาแชร์ คือมีมิตรสหายของผมท่านหนึ่งทำวิทยานิพนธ์เรื่องกลองสะบัดชัย เขาไปลงพื้นที่ทางเหนือแล้วพบว่า สำเนียงของกลองสะบัดชัยนั้น เป็นสิ่งที่ต่างไปในแต่ละพื้นที่ คนที่ตีกลองสะบัดชัยเก่งที่เชียงใหม่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเก่งที่ลำปางลำพูน เพราะ ทั้งสองท้องถิ่นมีแนวคิดเรื่องความไพเราะ (หรือสุนทรียะนั่นแหละ) ต่างกัน กล่าวคือ เอาแชมป์กลองเชียงใหม่ไปแข่งกลองที่ลำปางลำพูนก็ไม่มีทางชนะเลย (และในทางกลับกันเช่นกัน) แต่ที่น่าสนก็คือ ไอ้ความต่างดังกล่าวนั้นเป็นสิ่งที่คนนอกวัฒนธรรมแทบจะเข้าใจไม่ได้เลย ถ้าเราๆ ท่านๆ ที่ไม่มีประสบการณ์ฟังก็คงฟังเป็นเสียงกลองเหมือนๆ กัน ก็คงคล้ายๆ คนที่ไม่ฟัง Jazz ไม่สามารถแยกแยะ Swing, Bebop, Post-bop, Fusion ฯลฯ ออกจากกัน (ยังไม่ต้องพูดถึงการแยกแยะ Hard Bop, Cool Jazz ฯลฯ ออกจากกัน) ก็คงคล้ายๆ คนที่ไม่ฟัง Metal ไม่สามารถแยกแยะ Heavy Metal, Melodic/ Power Metal, Thrash Metal ออกจากกันได้ (ยังไม่ต้องพูดถึงการแยกแยะ Death Metal กับ Black Metal ฯลฯ ออกจากกัน) หรือจะพูดในอีกระดับคนไม่ฟัง Metal ก็คงไม่มีทักษะในการคาดเดาประเทศที่เป็นต้นกำเนิดของผลงานดนตรีชิ้นหนึ่งๆ ได้จากการฟังเพียงอย่างเดียว (ซึ่งถ้าคุณฟังคุณก็จะพบว่าพบเดาได้จาก Sound และจากท่วงทำนองดนตรี) ความต่างของท้องถิ่นเป็นประเด็นที่น่าสนมากเลยครับ ที่ผมเสริมตรงนี้ก็คือ การที่คนที่มีทักษะในการฟังในระดับหนึ่งเท่านั้นถึงจะแยกแยะได้  คือ ผมไม่คิดว่าตาสีตาสาที่ไม่เคยฟังดนตรีชนิดหนึ่งๆ เลยจะมีทักษะแยกแยะได้ตามธรรมชาติ ผมว่าการแยกแยะพวกนี้เป็นทักษะที่เราต้องฝึกต้องเรียนรู้ไม่น้อยเลยครับ เพียงแต่บางทีเราไม่ได้รู้สึกว่าเราได้เรียนรู้มันมาเท่านั้นเอง ซึ่งเมื่อกลับมาที่ประเด็นของกระทู้ก็จะเป็นการเพิ่มคำถามให้ยุ่งไปอีกก็คือ คำถามที่ว่า "เรารู้ได้อย่างไรว่าคนขาวและคนดำเล่นดนตรีต่างกัน?" คือนอกจากแยกแยะแล้วเราต้องถามตัวเองว่าเราแยกแยะได้อย่างไร สำหรับผมนี่โดยพื้นฐานแล้วรู้จากการเป็นคนเล่นดนตรีครับ ผมเลียนแบบคนดำไม่ได้จริงๆ ในทางกีต้าร์ แต่คนขาวนี่พอลุ้น มานึกๆ ดูลูกดันสายแบบคนดำที่ทั้งดันแบบคร่อมๆ จังหวะ และเสียงฟังดูเพี้ยนๆ นี่ไม่ใช่อะไรที่จะทำได้ง่ายๆ เลยครับ ถ้าพยายามมากไปผมก็ว่ามันก็ออกมาไม่เหมือนอยู่ดี มันจะออกมาคล้ายๆ กับที่คนขาวหลายๆ คนทำแหละครับ คือเหมือนจะดำแต่ก็ไม่ดำ (อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวนะครับ) ไม่รู้สึกครับผมว่าการเล่นให้เพี้ยนๆ อย่างเป็นธรรมชาติ (ไม่รู้ว่านี่จะคล้ายๆ blues feeling หรือเปล่า?) เป็นเรื่องที่ยากมากเลย ไม่ใช่นึกสนุกขึ้นมาจะเล่นได้ แต่ผมรู้สึกว่ามันต้องใช้ชีวิตอยู่กับ Groove บางอย่างถึงจะทำได้ แต่นี่ก็เป็นความรู้สึกและความเข้าใจส่วนตัวผมนะครับ แลกเปลี่ยนกันได้ครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 25 ม.ค. 52 02:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมว่าประเด็นเรื่องนี้ เรื่องสีผิว มันเป็นภาพลวงตาครับ ผมเห็นด้วยในประเด็นของหลายคนว่า มันเป็นเรื่องของการเรียนรู้ของคนคนนั้นผ่านสังคมและวัฒนธรรมที่หล่อหลอมเขามาทั้งชีวิต และชุดการเรียนรู้ของแต่ละคนหรืออาจรวมถึงแต่ละสังคมในพื้นที่นั้นนั้น อาจจะมีความแตกต่างกันได้ ทั้งทั้งที่ก็อยู่ในละแวกหรือเขตพื้นที่มีลักษณะคล้ายกัน ผมเชื่อว่า คนขาวถ้าอยู่ในในวัฒนธรรมคนผิวดำ(โดยไม่มีการอคติเรื่องสีผิว) เขาก็จะเป็นคนขาวที่มีจิตวิญญาณคนดำในตัว นอกจาเรื่องสีผิวแล้ว ปัจเจกของแต่ละบุคคลก็ควรจะไม่มีความขัดแย้งในใจกับเรื่องคติทางสีผิวด้วย เช่น อยู่กับคนดำก็อยู่ได้แบบคนดำ ไม่ได้รู้สึกว่า ผิวขาวแล้วจะมีความแตกต่างจากคนผิวดำอื่นอื่น เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่บอกกันยากเพราะบางคนไม่รู้ตัวหรอกครับว่า ตัวเองรับวัฒนธรรม ค่านิยมหรืออะไรบางอย่างที่เป็นชุดความรู้ทางสังคมต่างต่าง มามากน้อยแค่ไหน........... ยกตัวอย่างในหลายกรณีที่คนฝรั่งก็เว้าลาวได้คล่องมาก แต่พูดอังกฤษไม่ได้เลยก็มี เพราะบางคนก็อยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดและคนในพื้นที่ก็ไม่ได้ใส่อคติทางสีผิวให้กับคนคนนั้น ดนตรีก็เช่นกันครับ ปล.เขียนซะวิชาเกินเลย จากคุณ : นายกลางคืน - [ 25 ม.ค. 52 10:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมเห็นด้วยเลยล่ะว่ามันเป็นเรื่องของ "วัฒนธรรม" มากกว่า "เชื้อชาติ" ผมเห็นด้วยเลยว่าในทางทฤษฎีแล้วถ้าคนขาวถูกเลี้ยงดูมาอย่างคนดำเขาจะมีจริตและ Sense ทางดนตรีคล้ายๆ คนดำ แต่ผมว่านั่นเป็นไปได้ยาก คือถึงผมไม่เคยเป็นทั้งคนขาวและคนดำ แต่ผมก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเป็นไปได้ที่คนขาวจะไปอยู่กับคนดำราวกับเป็นคนดำคนหนึ่งได้โดยไม่ขัดเขิน อย่างน้อยๆ ถึงคนขาวไม่รู้สึกคนดำในชุมชนนั้นๆ ก็น่าจะรู้สึก ซึ่งผมว่าถึงเขาอยู่ได้ แต่เขาก็ไม่น่าจะได้รับการปฏิบัติเหมือนคนดำ ไม่รู้นะผมว่าคนขาวคนดำมันอยู่ในความสัมพันธ์ทางอำนาจชุดหนึ่งที่มีประวัติศาสตร์ของมัน และผมว่าสิ่งนี้ยังสลัดออกไปยากในปัจจุบัน ซึ่งในแง่นี้ถึงสีผิวจะไม่เกี่ยวกับการเรียนรู้โดยตรงแต่มันก็ Mark คุณแต่กำเนิดเลยว่าคุณจะได้รับการปฏิบัติแบบไหนที่ทางคุณอยู่ที่ไหนในสังคม (ที่แม้เป็นพหุวัฒนธรรม) ซึ่งผมว่านั่นมีผลต่อการเรียนรู้อีกที จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 25 ม.ค. 52 11:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบ คห 7  ผมคิดว่าเรากำลังพูดในประเด็นวัฒนธรรมมากกว่าลักษณะทางกายภาพครับ วัฒนธรรมของคนดำย่อมแตกต่างจากวัฒนธรรมของคนขาวอยู่แล้ว   เรากำลังพูดถึงเบ้าหลอมทางวัฒนธรรมมากกว่า จากคุณ : Cherokee1 - [ 25 ม.ค. 52 11:51:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมว่ามี บลูส์แมนผิวขาวท่านนึ่งที่พยายามร้องบลูส์ผิวสี ... แต่ก็นะ ...พยายามทำแบบแล้วแต่ใครจะคิด เช่น Johny Lang เป็นต้น แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 52 12:23:45 จากคุณ : wicked man - [ 25 ม.ค. 52 12:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กีดกันสีผิว จากคุณ : ยสินทร์ - [ 25 ม.ค. 52 14:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถามว่าวิธีในถามคำถามนี้ Racist หรือเปล่า? พูดยาก แต่วิธีคิดที่เป็นรากฐานเป็นชุดเดียวกัน คือ คล้ายๆ ว่าคนขาวและคนดำไม่เหมือนกันตามธรรมชาติ แต่นันก็ไม่ใช่ประเด็นอีกเพราะสุดท้ายมันเป็นเรื่องของการเลี้ยงดู หรือ เรื่องของวัฒนธรรม ไม่ใช่เรื่องทางกายภาพหรือเรื่องทางชีววิทยา อย่างไรก็ดี ความต่างที่เกิดขึ้นกับคนขาวและคนดำในทางวัฒนธรรมโดยพื้นฐานแล้วก็เกิดจากการแบ่งแยกทางกายภาพอยู่ดี ดังนั้นถ้าประเด็นจะเป็น Racist มันก็เป็นตั้งแต่ความต่างที่เกิดขึ้นมาระหว่างวัฒนธรรมของคนขาวและคนดำ การที่มีผู้สังเกตุเห็นนั้นผมว่ามันเป็นเรื่องของการสะท้อนภาพความเป็น Racist มากกว่าที่ตัวผู้สังเกตุจะเป็น Racist จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 25 ม.ค. 52 14:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 >> ไม่รู้สึกครับผมว่าการเล่นให้เพี้ยนๆ อย่างเป็นธรรมชาติ (ไม่รู้ว่านี่จะคล้ายๆ blues feeling หรือเปล่า?) ผมคิดว่านั่นแหละครับคือสิ่งที่เรียกว่า Blues feeling  ถ้าลองฟังดนตรีของพวกศิลปินฝั่งยุโรปอย่างที่บางค่ายนำมาขายในบ้านเรา  จะมีความเป็นดนตรีแบบยูโรเปียนสูง และไม่มีลักษณะดนตรีแบบของคนดำที่แฝงสำเนียงหรืออารมณ์แบบบลูส์เหมือนทางฝั่งอเมริกัน จากคุณ : Cherokee1 - [ 26 ม.ค. 52 00:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จำได้ว่าในหนังสือของอ.ประทักษ์ พูดถึงมือกีต้าร์ผิวขาวคนดังท่านหนึ่ง คือ Larry Coryell ที่คิดจะเรียนบลูส์ เลยตัดสินใจลงไปใช้ชีวิตคลุกคลีตีโมง อยู่ในชุมชนคนดำเป็นระยะเวลานาน โคเยลเล่าในทำนองว่า เขาจำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะการจะเล่นกีต้าร์แบบคนผิวสีหรือนิโกรได้นั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องทักษะทางดนตรี เพราะหากพูดถึงฝีมือคนที่ผ่านการเล่นแจ๊สมาก่อนนั้น การจะกลับไปเล่นบลูส์ก็มิใช่เรื่องยากเย็นอะไร แต่ที่ยากกลับเป็นว่า ทำอย่างไรจึงจะคิดได้อย่างคนดำ รู้สึกได้อย่างคนดำ นั่ง-นอน-กิน-เดิน และมีวิถีชีวิตได้แบบคนดำต่างหาก โคเยลได้รับเสียงชื่นชมจากนักดนตรีบลูส์ผิวสีว่า เขาเป็นคนขาวในจำนวนไม่กี่คนที่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณและวิถีอย่างบลูส์ได้อย่างแท้จริงแบบคนดำ! ผมดูดีวีดีแล้วก็คิดว่า เป็นคำชมเชยที่ไม่เกินเลยไปแต่อย่างใดเลย แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 11:20:17 จากคุณ : Younger Pat - [ 26 ม.ค. 52 11:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ ไม่อยากบอกเลยว่ากลับมาตอบกระทู้ในห้องแจ๊สเป็นครั้งแรกในรอบปี ค่อนข้างเห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ครับ ผมว่าต่างคนต่างมีข้อดีไม่เหมือนกันครับ สำหรับผม นักดนตรีแจ๊สผิวดำจะมี sense ทางทำนองบลูส์ที่จัดจ้าน ถึงสุดขั้วหัวใจกว่า และทำนองจะไหลลื่น พรั่งพรูกว่า และมีความซับซ้อนน้อยกว่าท่วงทำนองการเล่นของพวกผิวขาว ถึงถ้าจะเล่นซับซ้อน ก็ซับซ้อนแบบกลมกล่อม ตัวอย่างเช่น เสียงกีตาร์แบบ George Benson หรือ Wes Montgomery ส่วนนักดนตรีผิวขาว จะมีเสน่ห์ที่ความซับซ้อน (แบบคนคิดมาก) และมีลูกผสมของดนตรีผิวขาว อยู่ในท่วงทำนองควบคู่ไปกับบลูส์ ลองนึกถึง Bill Frisell หรือ Pat Metheny เป็นต้น ไม่มีอันไหนดีกว่ากัน แต่ต่างคนต่างเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของอีกฝ่าย ซาวด์แ บบ Benson ฟังดูไพเราะ ลื่นไหล ผสมผสานบลูส์ได้ถึงใจ แต่ฟังนานๆก็ีเลี่ยน ซาวด์แบบ Frisell ฟังดูก็หลุดลอย ปลดปล่อยไร้ขอบเขตดี แต่ฟังนานๆ ก็อึดอัด ทั้งหมดก็เป็นความหลากหลาย เหมือนอาหารที่ทานเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ย่อมไม่เบื่อ จากคุณ : Piet (Piet) - [ 26 ม.ค. 52 15:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผิวดำ ผิวขาว ผิวเหลือง เล่นแตกต่างกันทั้งนั้นเลยครับ ผมเคยวิเคราะห์เล่นๆของผมเองนะ เรื่องความสัมพันธ์ของภาษากับดนตรี ภาษาไทย เวลาพูด เราจะออกเสียงน้ำหนักเท่ากันหมดทุกพยางค์ (แม้ในทางทฤษฎีจะมีคำครุ ลหุ ก็ตาม) ต่างจากภาษาอังกฤษที่เวลาพูด จะออกเสียงหนักเบาสลับกันไป ในการเขียนตัวหนังสือก็เช่นเดียวกัน ภาษาอังกฤษลากขึ้นเบา ลากลงหนัก ภาษาไทยเราจะเขียนน้ำหนักเท่าๆกันอีก พอมาถึงดนตรี ดนตรีไทยไม่เห็นว่าจะมีการสอนเรื่องของริทึ่ม คือเรื่องริทึ่มนี่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการลงน้ำหนักแต่อย่างใด ผิดกับดนตรีสากล ใครเรียนเรื่อง ไทม์ ซิกเนเจอร์ คงรู้ ในแต่ละไทม์ จะสอนเรื่องการลงน้ำหนัก strong medium weak ในบาร์หนึ่งๆเอาไว้อย่างละเอียด ภาษาของเขามีหนักเบา ดนตรีของเขาก็มีหนักเบา ภาษาของเราไม่มีหนักเบา ดนตรีของเราก็ไม่มีหนักเบา มันเป็นเรื่องของวิถีชีวิตจริงๆ สมัยก่อนตอนที่ผมยังตามอ.แป๊บ (อินฟินิตี้)ไปห้องอัด ถือสายแจ๊คถือเบสให้แกไปเรื่อย มีอยู่ครั้งนึงแกอัดฮิปฮอป หลายเทคแล้วก็ยังไม่ Groove สุดท้ายแกเอาหมวกแก๊ปของใครไม่รู้แถวๆนั้นมาสวมแล้วก็เล่น แกบอกว่า ต้องทำตัวให้เข้าถึงพวกไอ่มืดมันหน่อย แล้วจะเป็นอุปทานหรือไงก็ไม่ทราบ แกอัดเทคนั้นผ่านจริงๆ ฮะๆๆ เอากะแกสิ จากคุณ : pop ellington - [ 27 ม.ค. 52 23:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ อย่าเรียกไอ่มืดจิ ไม่สุภาพเลย จากคุณ : เทเลทับขี้ - [ 28 ม.ค. 52 02:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ก็มันภาษาพูดนี่คะ รู้แล้วล่ะว่าไม่สุภาพน่ะ จากคุณ : pop ellington - [ 28 ม.ค. 52 22:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอ้ว เรื่องภาษาไม่เคยคิดมาก่อนเลยครับ นึกๆ ดูจริงไม่น้อยเลยแฮะ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 29 ม.ค. 52 01:40:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สำหรับผมคนขาวเล่น Jazz ก็ยังไม่เหมือนกันเลยครับ  พอดีตอนนี้อยู่ญี่ปุ่นเลยลองผ่านๆไปฟังดู คนญี่ปุ่นเล่นก็จะเล่นสั้นๆห้วนๆ เหมือนจะรีบไปขึ้นรถไฟฟ้าให้ทันเที่ยวสุดท้ายห้าทุ่มยังไงไม่รู้ครับ จากคุณ : Nice No.1 - [ 4 ก.พ. 52 07:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นอกเรื่องระหว่างเดินหาที่ฟัง Jazz ใน Tokyo ย่าน Roppongi เดินหายากเหมือนกัน มีแต่คนดำมาประกบจะชวนเข้าร้านให้ได้ เสียวๆ ไปเจอว่าช่วงนี้มี John Oates มาเล่นที่ Billboard แต่ไม่ได้เข้าไปฟังครับ จากคุณ : Nice No.1 - [ 4 ก.พ. 52 07:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 22 นี่เเหละครับ ดนตรี ถึงได้มีเสน่ห์ ส่วนตัวคิดว่า ดนตรี มันคือ วัฒนธรรม ครับ สิ่งที่ นักดนตรีคนนึงเล่นออกมา มันเกิดจากการหล่อหลอมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาในชิวิตออกมาทางเสียงดนตรี เเต่ล่ะคนผ่านอะไรมาไม่เหมือนกัน เเค่การพูด คนดำด้วยกัน เเค่มาจากคนล่ะที่ ยังพูดสำเนียงไม่เหมือนกันเลยครับ ผมเองชอบดนตรีของคนดำมากกว่า อาจจะเพราะมันมาจากข้างในมากกว่า เเต่ ฟังมันหมดทุกเเนว เเละ ทุกเชื้อชาติ เเหละครับ ว่าเเต่คุณ Nice No. 1 มาเล่าเรื่องไปบุกเเดน ปลาดิบ ให้ฟังบ้างซิครับ ว่าได้ไปดูอะไรดีๆมาบ้าง เเหม๋...มีโอกาส น่าจะเเวะไปดู John Oates ที่เคยได้รับการขนานนามว่าเป็น White Soul ในยุค 70 ซ๊ะหน่อยน๊ะครับ จากคุณ : Mr.Toss - [ 16 ก.พ. 52 22:54:21 ]