ดองมาเนิ่นนานเหลือเกิน ที่จริงไม่อยากแปะเลยค่ะ เพราะสีสันไม่ได้เรื่อง แถมอารมณ์เสียป้ายไฟบางอันที่ออกมาชูเหย็งๆบังกล้อง
ถ้าอยากถือป้ายไฟนัก ทำไมไม่รู้จักไปอยู่ข้างหลังรวมกับป้ายไฟอื่นๆส่วนใหญ่เขาฟระ
พอบอกทีก็ ค่ะๆๆ แต่นาทีถัดมาก็เอาอีกละ เดินแทรกขึ้นมายืนข้างหน้าแล้วยังทำอะไรไม่คิดถึงใจคนข้างหลัง โมโหว้อยยย
โมโหฝ่ายจัดการสถานที่ด้วยแหละ ตอนแรกให้ผู้ชมนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อยก็ดีอยู่แล้ว จู่ๆก็เกิดแรงบันดาลใจอะไรไม่ทราบ ให้คนดูลุกยืนกันทั้งฮอลซะงั้น ลูกเล็กเด็กแดงที่พ่อแม่เขาพามาดูคอนเสิร์ตถึงกับร้องไห้จ้า เพราะว่าอยากดูพี่นักล่าฝันคนโปรด แต่ตัวสูงไม่ถึงเอวผุ้ใหญ่ หมดสิทธิมองเห็นเวที เห็นแต่บั้นท้ายคนข้างหน้าเป็นกำแพงดำมืดไปหมด แม่จะอุ้มก็ไม่ไหวเพราะลูกก็ตัวหนักแล้ว เลยร้องไห้แงๆกันอยู่อย่างงั้น
ตอนแรกจะถอดใจแล้วค่ะ เพราะยืนอยู่ข้างหลัง ซึ่งทันทีที่คนข้างหน้าพร้อมใจกันชูมือชูไม้ ชูกล้องมือถือ ชูกล้องคอมแพ็ค เราเองก็คงหมดสิทธิมองเห็นเวที หมดสิทธิถ่ายรูปเหมือนกัน แต่ไหนๆขับรถมาไกล ก็ควรจะพยายามทำอะไรบ้าง ในที่สุดเลยระเห็จขึ้นไปนั่งบนรั้วกั้นตรงริมสุด ห่างไกลหน่อย แต่ทัศนวิสัยดีขึ้นเป็นกอง ...จนกระทั่งป้ายไฟเวรกรรมที่บ่นไว้ข้างต้นแทรกตัวเข้ามาข้างหน้าแล้วชูป้ายเหย็งๆนั่นแหละ ..โกรธธธธ
เฮือกกกก บ่นจบแล้ว งานนี้อารมณ์บูดมาก ไม่บ่นไม่ได้
ตานี้แปะรวดนะคะ เรียงตามลำดับการปรากฏกายของเด็กๆทั้ง 12 คน เริ่มจากนัททิวค่ะ
แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 17:15:41