ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนที่ Heifetz จะมาทำ master class อยู่ที่  Universityof Southern California (USC) เขาเคยอยู่ที่ University of California ที่ Los Angeles (UCLA)  มาก่อน แต่เขาไม่ชอบการทำงานที่นี่เลย Heifetz ต้องการ นร ที่มีศักยภาพในชั้นเรียนของเขา ซึ่งที่นี่ไม่เป็นอย่างนั้น ฉันขออนุญาตเล่าตัวอย่างเรื่องขำๆเรื่องนึง ซึ่งเขาชอบเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเสมอๆ ครั้งหนึ่ง ในการ audition มีผู้สมัครเป็นหญิงแก่คนนึง  ซึ่งเล่นไวโอลินได้แย่มาก แม้แต่ Scale C ก็ยังเล่นเพี๊ยนๆ ซึ่งนั่นทำให้ Heifetz ประหลาดใจมากๆ และถามเธอว่า “ที่รักจ๊ะ เธอสามารถเล่นอะไรอย่างอื่นให้ฉันฟังได้อีกไหม” “ก็เนี่ยหล่ะค่ะ ทุกอย่างที่ฉันรู้” เธอคนนั้นตอบอย่างภาคภูมิใจ “งั้นทำไมเธอถึงอยากมาเข้าร่วม master class หล่ะ” “อ๋อ...ฉันแค่อยากจะไปบอกกับเพื่อนๆว่า ฉันเคยได้มาสีไวโอลินให้ Heifetz ฟังแล้ว” “ถ้างั้นฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม เธอเรียน scale นั่นมาจากไหน” “ฉันหัดเรียนด้วยตนเอง” เธอตอบอย่างภาคภูมิใจ และด้วยปัญหาของการคัดเลือกนักเรียนนี่เอง จึงทำให้ Heifetz ตัดสินใจย้ายไปที่ USC ซึ่งในทีแรกเขาเองก็ไม่คิดว่าที่ USC จะตอบสนองความต้องการของเขาได้ แต่ทว่าหลังจากที่ Grant Beglarian ได้ขึ้นเป็นคณบดีของคณะดนตรีของที่นี่ และจัดการระบบทั้งหมดเสียใหม่  ได้เชิญ Heifetz และ Gregor Piatigorsky ให้มาทำ master class ที่นี่ และเขาก็ตอบรับ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Gregor Piatigorsky เป็นนัก cello ที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น ชวนมาชมคลิป เพลงของ Mendelssohn violin โดย Heifetz cello โดย Piatigorsky ส่วนเปียโน โดย Rubbinstein !!! รวม 3 ยอดฝีมือเลยนะเนี่ย เพลงเพราะดี แต่ไม่รู้ชื่อเพลงอะไร ในคลิปไม่ได้บอกไว้ ใครทราบบอกกันหน่อยนะคะ จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 13:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ คลิปด้านบน เป็น Piano Trio No. 1 in D minor, Op. 49 ท่อนที่หนึ่ง ของเมนเดลโชน ครับ อิอิ แวปๆๆ จากคุณ : jassb1 - [ 20 ก.พ. 52 13:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ครั้งแรกที่ฉันพบกับ Heifetz คือ ปี ค.ศ.1971 อย่างที่ฉันเล่าไปแต่แรก เขาดูแตกต่างจากที่ฉันคาดหวังไว้   ฉันคิดว่าเขาน่าจะมีไหล่ที่กว้าง ตัวใหญ่และบึกบึน แต่อันที่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ในตอนนั้น Heifetz อายุ 70 ปีแล้ว เขามีรูปร่างที่สมส่วนออกไปทางอ้วนเล็กน้อย และสูงประมาณ 5 ฟุต 7 นิ้ว เวลาที่เขาสอน จะไม่ใส่แจ๊กเก็ต ซึ่งนั่นทำให้เขาดูไหล่แคบๆ ส่วนหลังของเขานั้น จะงอเล็กน้อยเป็นรูปตัว S ซึ่งตัวเขาเองก็หมั่น x-ray อยู่บ่อยๆ ส่วนสาเหตุที่หลังงอนั้น มาจากท่าทางการถือไวโอลินของเขาเอง ซึ่งออกจะไปทางเอียงซ้ายมากกว่านักไวโอลินทั่วไป ส่วนเท้าของเขานั้นเล็กมาก เขาใส่รองเท้าแค่เบอร์ 7 ครึ่งเท่านั้นเอง สำหรับลักษณะที่เด่นที่สุดของ Heifetz นั่นก็คือ ดวงตาสีฟ้าของเขา ซึ่งจะสดใสอยู่เสมอ  ซึ่งเมื่อใดที่ฉันถูกจ้องมอง จะรู้สึกว่าเขาสามารถมองทะลุเข้าไปถึงภายในจิตใจและวิญญาณของฉัน เหมือนว่าสามารถอ่านความลับข้างในได้หมดเหมือนกับอ่านหนังสือ และเพราะว่า Heifetz เป็นคนที่ชอบตัดสินคนอื่นจากความประทับใจครั้งแรกที่พบกัน  เขาชอบที่จะจ้องเข้าไปในตา และเกลียดคนที่ไม่จริงใจที่สุด โดยเฉพาะรอยยิ้มจอมปลอมจากเหล่าดาราหนัง และนักการเมือง ซึ่งเขาเองมักจะพูดติดตลกอยู่เสมอว่า “รอยยิ้มอยู่ในดวงตา แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ การพูดคำว่า cheese ก็ช่วยคุณไม่ได้” และเมื่อฉันเล่าให้เขาฟังถึงความประทับใจครั้งแรกของฉัน ซึ่งฉันจิตนาการจากรูปบนปก CD เขาก็อธิบายว่า ที่เขาถ่ายรูปแล้วดูออกมาตัวใหญ่อย่างนั้น เพราะมุมกล้อง และไหล่ที่กว้างก็มาจากที่รองไหล่ที่ยัดเอาไว้ รวมไปถึงหน้าของเขาก็ถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม  โดยจะหันทำมุม 3/4 ให้กับกล้อง ซึ่งลักษณะท่าทางการยืนแบบนั้น ก็ต้องใช้เวลาแสดงบนเวทีด้วยเช่นกัน แต่อย่างที่เล่าไปข้างต้น รูปภาพของ Heifetz ถูกถ่ายขึ้นเพื่อสนองบุคคลทั่วไปที่อยากจะชม แต่รอยยิ้มของเขาจะมีให้กับเพื่อนเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นดังที่เราเห็นกัน ว่ารูปถ่ายที่เราเห็นทั่วไปของHeifetz เขาจะไม่ยิ้มหรือแสดงอารมณ์ใดๆเลย  นอกจากนี้ เขายังไม่ชอบการแสดงใดๆอีกด้วย ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกไม่ดีมากๆ กับหนังเรื่อง They Shall Have Music กับ เรื่อง Carnegie ซึ่งเขาร่วมแสดงด้วย +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คลิปหนังเรื่อง Carnegie Hall Heifetz เล่น Tchaikovsky Violin Concerto in D Major, Op. 35: I. Allegro moderato แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 08:07:45 จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 13:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อันนี้คลิปจากหนังเรื่อง They Shall Have Music ฉากนี้เล่น Hora Staccato จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 13:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะเข้ามาวนเวียนๆ อิอิ ... ผิดพลาดทางเทกกะนิก เล็กน่อย ###################################### แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 14:36:30 จากคุณ : jassb1 - [ 20 ก.พ. 52 14:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในปีที่ฉันร่วมชั้นเรียนของ Heifetz เขาจะสอนสัปดาห์ละ 2 ครั้ง ในตึกเก่าๆที่ชื่อว่า Clark House ซึ่งอยู่นอกมหาวิทยาลัย ที่นี่เป็นอาคารส่วนตัว โดยจะมีสวนเล็กๆอยู่ด้วย Heifetz ชอบที่นี่มาก ห้องที่เขาใช้สอนจะอยู่บนชั้น 2 ซึ่งในระหว่างที่นักเรียนกำลังสีอยู่ เขาชอบที่จะไปยืนที่ริมหน้าต่าง มองออกไปชมวิวด้านนอก โดยเฉพาะในฤดูใบไม้ผลิ เขาชอบที่จะฟังเสียงของนก ร้องเพลงเลียนแบบเสียงไวโอลิน   Heifetz มักจะกล่าวต่อคนทั่วไปว่า ไม่มี  “Heifetz method” สำหรับการสอนของเขา เหมือนกับที่เขาได้รับการสอนมาจากอ.ของเขา และชอบที่จะสอนนักเรียนตัวต่อตัว ค่อยๆปรับแต่งนักเรียนแต่ละคน ไปทีละคนๆมากกว่า ชั้นเรียน Master class ของ Heifetz ถูกทำขึ้นมาเป็นวีดีโอซีรียส์ ก่อนที่ฉันจะได้มาเรียนกับเขาอยู่หลายสิบปี แต่วิดีโอนั้น ไม่ได้มีผลอะไรกับการสอนใน 10 ปีให้หลังจากนั้นเลย ใครที่ได้ชมวีดีโอนั้น อาจจะคิดว่า เฉพาะนักเรียนที่มีความโดดเด่น เตรียมบทเพลงมาอย่างดีหรือเก่งกาจที่สุดเท่านั้น ที่จะถูกเรียก ทั้งๆที่อันที่จริง เรื่องที่น่าหลงไหลในการชมการทำ master class ของ Heifetz คือตอนที่ Heifetz สอนนักเรียนใหม่ ที่พี่งมาครั้งแรกต่างหาก ถึงแม้ว่านักเรียนจะได้รับการบ้านให้ไปเตรียมเพลงมาก่อนแล้ว แต่ Heifetz ชอบที่จะต้อนรับนักเรียนใหม่ด้วยการให้ลองเล่นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และคอยดูว่านักเรียนใหม่จะสามารถปรับตัวได้ไหม และอันที่จริงแล้วในชั้นเรียนนั้น ไม่ว่านักเรียนคนที่จะเตรียมมาดีหรือไม่ดี เขาก็จะคอยดูแลทั้งหมด ไม่ใช่สนใจแต่คนที่เก่งเท่านั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ลองมาชมดู Video master class ของ Heifetz กันดูซักหน่อยดีไหมคะ อิอิ ดูแล้วลุง Heifetz ท่าทางใจดีเนอะ แวปๆๆ คืนนี้ดึกๆมาต่อ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 14:46:19 จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 14:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไฮเฟตซ์เล่นกับรูบินสไตน์.. สุดยอดกับสุดยอดฝีมือมาเล่นร่วมกัน.. จากคุณ : BlueWhiteRed - [ 20 ก.พ. 52 18:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Heifetz พิถีพิถันในการเลือกนักเรียนที่จะมาร่วม Master class กับเขามากๆ ใครที่ต้องการมาทำ master class กับเขาจะต้องตอบคำถามยาว 2 หน้ากระดาษ ซึ่งประกอบไปด้วย ประวัติการเรียน, ภาษาที่ใช้, เครื่องมือรองที่สามารถเล่นได้, และความต้องการเรื่องทุนการศึกษา รวมไปถึงเรื่องทั่วไปเกี่ยวกับ อ.ที่เคยสอน รางวัลที่เคยได้รับ และคำแนะนำอื่นๆ ซึ่ง  Heifetz จะถามคำถามนี้อีกครั้ง แม้ว่ามันจะเขียนไว้แล้วในใบสมัครแล้วก็ตาม ในการเลือกนักเรียน Heifetz มักจะมองหาคนที่พร้อมจะเติบโตและก้าวไปข้างหน้ามากกว่าที่จะเลือกรับเด็กที่อัจฉริยะหรือโดดเด่นอยู่แล้ว  Heifetz เคยเผชิญกับความทุกข์ทรมาณจากการเป็นเด็กอัจฉริยะมาก่อน เขาเปรียบว่ามันเป็นเหมือนโรคร้ายที่เขาโชดดีรอดมาได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะโชคดีเหมือนเขา เขาไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของความพินาศ หรือ ความสำเร็จ ที่เด็กเหล่านั้นคาดหวังว่าจะได้รับในอนาคต สิ่งที่เขาต้องการจากนักเรียนคือ ความต้องการที่จะพัฒนาตนเอง ความกระตือรือร้นและความขยันมากกว่า ความสามารถพิเศษทางดนตรี หรือเทคนิคที่โดดเด่น เป็นอะไรที่ขาดไม่ได้สำหรับชั้นเรียน Master class ของ Heifetz แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาตามหา สิ่งที่เขาต้องการคือเด็กที่ดูมีอนาคต ซึ่งเขาจะจดจำเด็กเหล่านั้นได้ตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์ เขารู้ว่าผู้สมัครคนไหนที่เขาสามารถจะสอนได้ และเมื่อใดที่เค้าเห็นว่าผู้สมัครหรือแม้แต่นักเรียนที่รับเข้ามาแล้ว ดูท่าทางจะไม่สามารถรับกับวิธีการสอนของเขาได้ เขาก็จะไล่ออกไปในทันที แม้ว่านักเรียนบางคนจะเก่งมากก็ตาม สำหรับนักเรียน ทุกคนรู้ดีว่าผู้ช่วยของ Heifetz สามารถช่วยพวกเขาในการเตรียมบทเรียนได้ รวมไปถึงการช่วยสอนเทคนิค หรือการหาแบบฝึกหัดต่างๆ ที่จะช่วยให้พวกเขาสามารถเล่นเพลงได้ดีๆ สำหรับ Heifetz ผู้ช่วยและนักเปียโนของเขา ไม่ใช่เพียงแค่พนักงานกินเงินเดือนเท่านั้น แต่เป็นพนักงานที่ทำงานเต็มเวลาเต็มวัน ซึ่งจะไม่มีข้ออ้างใดๆก็ตาม โดยเฉพาะเรื่องงานอื่นๆ.... เมื่อเขาต้องการให้ช่วยเหลืออะไรโดยเฉพาะเรื่องในบ้าน Heifetz จะเรียกพวกเขาและมักจะได้ตามต้องการเสมอ บ่อยๆที่พวกเขาได้รับเชิญให้ไปที่บ้านของ Heifetz หรือไปที่ชายหาด “ต้องการคุยเรื่องสำคัญมาก” นี่คือคำพูดประจำของเขาเสมอๆ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมักจะเรื่องเล็กน้อย นอกจากนี้ Heifetz ยังคาดหวังว่าผู้ช่วยของเขาจะต้องเปรียบเสมือนแม่ของนักเรียน ที่จะต้องคอยดูแลปัญหาทางการเงิน สุขภาพร่างกาย รวมไปถึงการจัดการเรื่องวีซ่า หรือที่อยู่อาศัยให้กับนักเรียนต่างชาติด้วย นอกจากนี้ยังจะต้องดูแลเรื่องการกินอยู่ การช่วยจัดเสื้อผ้าที่เหมาะสม หรือแม้แต่การช่วยแก้ไขเรื่องปัญหาครอบครัว   Heifetz ไม่ค่อยชอบขับรถไปมหาวิทยาลัยนัก ส่วนใหญ่ผู้ช่วยหรือไม่ก็นักเปียโนของเขาจะไปแวะรับเขาที่บ้านใน  Bevery Hill และหลังจากลงจากรถก็จะมีนักเรียนมารอรับช่วยถือกระเป๋าเสมอ ซึ่งในนั้นส่วนใหญ่ก็ไม่มีอะไรหรอก นอกจากมื้อเที่ยง (นานๆครั้งก็มีโน๊ต) จากนั้นพวกเขาก็จะเดินมาที่ห้องพร้อมกัน แต่เมื่อมาถึงห้อง นักเรียนจะต้องรออยู่ข้างนอกจนกว่าผู้ช่วยของ Heifetz จะเข้ามาเชิญให้เข้าไป ซึ่งต้องขอบคุณ ที่ผู้ช่วยของHeifetz มักจะแอบกระซิบบอกอยู่เสมอๆว่า วันนี้อารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร เพื่อที่จะได้เตรียมใจและทำตัวได้ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ Heifetz อารมณ์บ่จอย ส่วนภายในห้องเรียนนั้น จะมีชุดโต๊ะเก้าอี้ตัวใหญ่สำหรับ Heifetz รวมถึงชั้นวางหนังสือ ซึ่งคล้ายๆกับห้องสมุดส่วนตัวของเขา มีเก้าอี้สำหรับนักเรียน แกรน์ดเปียโน และ ขาตั้งวางโน๊ต แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 08:13:45 จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 22:57:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Heifetz ไม่เคยออกไปทานอาหารเที่ยงข้างนอก ส่วนใหญ่เขาจะนำมาจากบ้าน หรือถ้าวันไหนไม่ได้เอามา เข้าก็จะหวังว่าจะมีคนไปซื้อมาให้เสมอ ซึ่งส่วนใหญ่เขาก็จะทานมื้อเที่ยงกับผู้ช่วยของเขานั่นหล่ะ แต่ก็มีนานๆครั้งที่มีเพื่อนเก่าแก่มาเยี่ยม ได้ออกไปทานข้างนอกบ้าง และบางครั้งแขกเหล่านั้นก็ได้มีโอกาสได้ชมการสอนของ Heifetz ด้วย แต่ก็เพียงแค่นานๆครั้ง ในเวลาที่จำกัดเท่านั้น ส่วนหนึ่งของวิธีการสอนของเขา คือ “ไม้เรียวเหล็ก” ซึ่งจริงๆมันคือ เสาอากาศของวิทยุ ไม้เรียวแท่งนี้จะอยู่บนมือของเขาตลอดเวลา ซึ่งส่วนตัวฉันคิดว่า นั่นคือสัญลักษณ์แสดงอำนาจของเขา หรือไม่อีกที มันก็เป็นตัวแทนของไม้เท้าของ Auer และเมื่อไหร่ที่เขารู้สึกไม่พอใจ หรือต้องการเรียกร้องความสนใจ เขาจะเคาะไม้ลงบนโต๊ะ พร้อมกับกล่าวคำ สวัสดี ดังนั้นบนโต๊ะของเขาจึงมีร่องรอยอยู่มากมายจากเหตุการณ์เหล่านั้น Heifetz จะเตรียมการสอนและวางแผนอยู่เสมอ แต่แผนนั้นสามารถปรับเปลี่ยนได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลาที่นักเรียนของเขาไม่สามารถทำตามที่เขาต้องการได้ ดังนั้น ผู้ช่วยของ Heifetz จะต้องคอยเตรียมบรรดาโน๊ตพื้นฐานสำคัญๆของไวโอลิน เช่น violin sonata หรือ partita ของ Bach เอาไว้บนโต๊ะของเขาตลอด เพื่อให้สามารถหยิบใช้ได้ตลอดเวลา แต่อันที่จริงแล้ว Heifetz เป็นคนที่มีความจำดีมาก เขาแทบจะไม่ต้องใช้โน๊ตที่เตรียมเอาไว้เลย แต่สาเหตุที่ต้องมีโน๊ตอยู่ตลอดเวลาบนโต๊ะ เพราะว่า เขาจะเอาไว้สำหรับให้นักเรียนดู ซึ่งมักจะมีหลายเวอร์ชั่นจากหลายสำนักพิมพ์ เพราะมันจะเป็นเครื่องมืออย่างหนึ่งในการตรวจเช็คนักเรียนของเขาเวลาสีผิด นอกจากนี้ Heifetz ยังชอบที่จะใช้โน๊ตจากสำนักพิมพ์ที่เชื่อถือได้ และมักจะสั่งให้นักเรียนของเขาใช้แบบเดียวกัน เพื่อที่จะได้ทำทุกอย่างไปในทิศทางเดียวกัน นอกจากนี้ Heifetz ยังจำนักเรียนได้ทุกคนว่าเรียนคืบหน้าไปถึงไหน อันที่จริงแล้วเขาจะมีกระดาษแผ่นนึงจดเอาไว้ ซึ่งบางทีก็จดอะไรประหลาดๆ เมื่อเริ่มต้นชั่วโมง Heifetz ชอบที่พูดคุยเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มเรียน และชอบให้มีเสียงหัวเราะก่อนที่จะเริ่มเคร่งเครียด และคำถามแรกที่เขามักจะถามนักเรียนอยู่บ่อยๆ คือ "เช้านี้คุณทานอะไรมา" ซึ่งฉันจำได้ว่ามีนักเรียนหญิงเด็กๆคนนึงสารภาพกับฉันว่า เธอจะโยนมื้อเช้าทิ้งก่อนจะขึ้นรถ เพราะเธอกลัว Heifetz หลังจากจบการอรัมภบท Heifetz จะรีบจูนเสียงไวโอลินอย่างรวดเร็วเสร็จก่อนใครในห้องเสมอ หลังจากนั้นเขาจะเรียกอาสาสมัครขึ้นมาหน้าชั้น หรือไม่ก็เรียกนักเรียนคนเก่าที่คุยค้างกันไว้เมื่อชั่วโมงที่แล้ว Heifetz ไม่ชอบสอนเรื่องเทคนิคต่างๆ แม้ว่าผู้ช่วยของเขาคิดว่ามันจำเป็นก็ตาม แต่เขาจะไปให้ความสนใจกับพื้นฐานในการสีไวโอลินมากกว่า โดยเฉพาะ การจูนเสียง Heifetz มีวิธีการจูนเสียงที่แตกต่างไปจากคนอื่นๆ คือ ชอบจูนสาย A กับ คอร์ด D major มากกว่า D minor ที่คนอื่นๆนิยมทำกัน โดยให้เหตุผลว่า มันให้เสียงที่สดใสมากกว่า และดูเหมือนว่าสายไวโอลินจะถูกปรับขึ้นให้สูงกว่าปรกตินิดนึง ดังนั้นเสียงของไวโอลินจึงสดใส และ โดดเด่นออกมามากกว่าเปียโน แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 23:09:07 จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 23:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังการจูนเสียง สิ่งแรกที่เริ่มต้นคือการเล่นScale Heifetz คาดหวังว่านักเรียนของเขา จะต้องเล่น scale ได้ทุก scale ทั้ง Major และ Minor รวมไปถึง  mode ต่างๆด้วย นอกจากนี้จะต้องเล่นได้หลายรูปแบบทั้งกระโดด(staccatao) ต่อเนื่อง(legato) คู่ 3,6,8,10 บลาๆๆๆ Heifetz มักจะกล่าวเสมอว่า  การฝึก scale ช่วยให้เสียงที่สีออกมาดี ดังนั้น ช่วงเวลาการเล่น scale ในชั้นเรียนของเขา บางครั้งจะเครียดยิ่งกว่าเพลงหลักในชั่วโมงเสียอีก  และเมื่อใดที่เขาเห็นนักเรียนกำลังเล่น scale ยากๆด้วยความลำบาก เขามักจะพูดว่า “อย่าไปกลัวมัน จงทำให้มันกลัวเรา” แต่ถึงกระนั้นความตื่นเต้นในการแสดง รวมไปถึงการที่ต้องเล่นต่อหน้าสีหน้าอันเย็นชาของ Heifetz มักจะเกิดกับนักเรียนอยู่เป็นประจำ แต่ Heifetz เองก็เข้าใจดีถึงความรู้สึกนั้น และเมื่อไหร่ที่เห็นนักเรียนของเขาตื่นเต้นมาก เขาจะถามว่า “คุณกลัวงั้นเหรอ” “ใช่ครับ/ค่ะ คุณ Heifetz”  นี่คือคำตอบประจำ “ผมก็ว่างั้น ดีแล้วหล่ะที่กลัว” (ตอนอ่านถึงตรงนี้ คำพูดในหนังสือรวมถึงความรู้สึกของข้าพเจ้า อ่านแล้วแล้วมันมีความรู้สึกว่า เฮ้ย....ใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ) อันที่จริง แม้แต่ Heifetz เองก็เถอะ เขาเคยแอบเล่าให้ฉันฟังว่า เขาเองก็กลัวทุกครั้งก่อนขึ้นแสดง แต่ความกลัวนั้นจะหลายไปเมื่อเข้าเริ่มแสดงไปแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ พักสายตาเสียหน่อยดีกว่า รู้สึกจะพิมพ์มายาวเกิน คลิป master class อันนี้ดูแล้วเครียด แฮะ ลุง Heifetz แกสั่งมาแต่ละ scale พระเจ้าช่วยกล้วยทอด C flat major งี้ เหอๆ สยองแทนคนสีจริงๆ (แต่อันที่จริงมันคือ B major นินา ) แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 52 11:38:24 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 23:23:05 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 23:20:13 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 23:18:53 จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 23:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากจบการเล่น scale สิ่งที่ Heifetz จะฟังต่อไปคือ บรรดาแบบฝึกหัดทั้งหลาย etude , partita ของ Bach ไม่ก็ caprice ของ Paganini  ซึ่งนักเรียนทุกคนจะต้องพร้อมเสมอ และเล่นเพลงเหล่านี้ได้อย่างน้อย 1 ท่อนจากความจำ และจะต้องสามารถเล่นได้ แม้ในยามนอนหลับ เล่นด้วยความรู้สึกจากข้างในโดยไม่มีการหยุดคิดใดๆ Heifetz มักจะสั่งให้เล่นท่อนโน่นท่อนนี้ ด้วยนิ้วที่แตกต่างไป หรือด้วยการจัดประโยคของเพลงใหม่ รวมไปถึงการทำเสียงดัง-เบาแบบต่างๆที่ไม่มีเขียนในเพลง ดังนั้น ใครก็ตาม ที่ฝึกไวโอลินโดยการจำรูปแบบนิ้ว หรือซ้อมมาในรูปแบบโปรแกรมเครื่องจักร เขาเหล่านั้นจะไม่สามารถทำตามคำสั่งสั่ง Heifetz ได้ ซึ่ง Heifetz เองก็ทราบดี และพยามยามแก้ไขการสีแบบนั้น โดยการเรียกให้สีตรงนั้นตรงนี้เสมอๆ และเมื่อใด ที่ Heifetz เห็นนักเรียนของเขา เล่นประโยคที่ยากๆด้วยความระมัดระวัง เขากล่าวชมเสียก่อน จากนั้นตามด้วยคำวิจารณ์ว่า ระมัดระวังมากไป หรือเล่นถูกต้องมากไป แล้วตามด้วยให้เปลี่ยนนิ้วที่ใช้ในการสี เพื่อเป็นการเพิ่มความเสี่ยง Heifetz ไม่ชอบอะไรที่แน่นอนแม่นยำ หรือปลอดภัยจนเกินไป เขาไม่ชอบที่จะสีเพลงท่อนเดิมๆด้วยนิ้วเดิมๆ โดยทั่วไปแล้ว การสีข้ามสายทำให้เล่นโน๊ตได้ถูกต้องปลอดภัย แต่บางครั้งก็ทำให้ประโยคของเพลงขาดไป ฟังไม่ต่อเนื่อง ซึ่ง Heifetz เอง จะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น และจะสีประโยคของเพลง 1 ประโยค หรือแม้แต่ทำนองทั้งหมดด้วยสายเพียงสายเดียว เพื่อให้ได้เสียงที่เขาต้องการ แม้ว่าจะต้องขยับนิ้วขึ้นไปสูงมากแค่ไหนก็ตาม นอกจากนี้ ในการเล่นเพลงบางท่อนที่เร็วๆ หรือต้องโชว์เทคนิค   Heifetz จะแนะนำให้นักเรียนของเขาเอาโบว์ออก ก่อนที่จะสีถึงท่อนนั้น ซึ่งวิธีการสีแบบนี้ ทำให้ผู้ชมใจจดใจจ่อที่จะฟัง เพราะเป้าหมายสำคัญของการตีความตามแบบของ Heifetz คือสร้างความตื่นเต้นให้กับผู้ชม ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ดูคลิปเครียดๆกันมาแล้ว มาดูคลิป Heifetz เล่นตลกหน้าตายกันมั่งดีกว่า จากคุณ : Vitamin_C - [ 20 ก.พ. 52 23:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากจบการเรียนเพลงหลักประจำวัน ก็ถึงช่วงเวลาของเพลงเล็กๆน้อยๆ นักเรียนทุกคนคาดหวังว่า พวกเขาจะสามารถสร้างความประหลาดใจให้กับ Heifetz ได้บ้าง ซึ่งเพลงสั้นๆเหล่านี้ Heifetz จะเรียกว่า “itsy-bitsy” ซึ่งอันที่จริงๆเพลงเล็กๆเหล่านี้ เป็นหนึ่งในความสำเร็จที่ Heifetz ได้รับ เพราะเขามักจะเล่นโชว์ในการแสดงของเขาเสมอๆ เพลงเหล่านี้มักจะบรรจุอยู่ในช่วงที่ 2 ของโปรแกรมการแสดง มีทั้งเพลงที่เป็นที่นิยม และเพลงที่คนไม่ค่อยรู้จัก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงสั้นๆที่ฟังง่ายๆ ฟังสบายๆ โดย Heifetz จะอธิบายให้นักเรียนฟังเสมอว่า การเล่นเพลงง่ายๆสั้น ไม่ได้แปลว่า ไม่เก่งหรือเทคนิคไม่ดี  แต่ที่จริงแล้วมันเป็นความท้าทายมากกว่า ว่าเพียงระยะเวลาสั้นๆ ผู้แสดงจะสามารถดึงอารมณ์ร่วมจากผู้ชมมาได้ไหม ประโยชน์ของการเล่นเพลงสั้นๆเหล่านี้ นอกจากจะช่วยผ่อนคลายทั้งผู้แสดงและผู้ฟังแล้ว ยังเป็นการทดสอบความรู้ทางประวัติศาสตร์ของไวโอลินอีกด้วย ซึ่งทั้งนักดนตรีและนักรีวิวทั้งหลายต่างรู้ดีว่ามันเป็นสิ่งจำเป็น  แต่ส่วนใหญ่กลับคิดว่าไม่ควรจะใส่เพลงเหล่านั้นลงในโปรแกรม แถมยังออกจะดูถูกซะด้วย เพลงสั้นๆเหล่านี้ ส่วนใหญ่จะเป็นพวก character pieces หรือ transcription ต่างๆ ซึ่งนักไวโอลินส่วนใหญ่จะจัดเพลงเหล่านี้ในโปรแกรม เพื่อให้ผู้ฟังผ่อนคลายจากการฟังโปรแกรมที่โชว์เทคนิคมากๆ หรือจากการฟัง sonata หนักๆ Heifetz เอง ได้แต่ง Transcription ไว้ราว 150 เพลง ทั้งเพลงเต้นรำ เพลงเปียโน หรือแม้แต่เพลงจากออเครสตร้า แต่การจะเล่นเพลงเหล่านี้ให้ดี จะต้องมีความเข้าใจถึงลักษณะบทเพลง เนื้อร้อง ส่วนในกรณีที่ต้องการจะเล่นเพลงเต้นรำ ก็ควรจะทราบถึงวิธีการเต้นรำนั้นๆ และยิ่งถ้าจะเล่นเพลงที่แปลงมาจากเปียโน Heifetz ยังคาดหวังอีกว่าควรจะเล่นเพลงนั้นในฉบับเปียโนแบบดั้งเดิมได้อีกด้วย   และเพราะนักเรียนในชั้นเรียนของเขาต่างมาจากหลายแห่งทั่วโลก ทั้งจากยุโรป อเมริกา ออสเตเลีย หรือแม้แต่จากทางเอเชีย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชาวญี่ปุ่น ซึ่ง Heifetz ชอบที่จะใช้ความแตกต่างทางวัฒนธรรมนี้ให้เป็นประโยชน์ โดยเขามักจะแนะนำให้นักเรียนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Heifetz กับ Auer จากคุณ : Vitamin_C - [ 21 ก.พ. 52 12:20:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพลง Transcription ของ Heifetz มักจะมีความพิเศษกว่าคนอื่นๆตรงที่ เขาให้ความสำคัญกับ accompany มาก โดยทั่วไป เพลง transcription ส่วนใหญ่ จะแต่งให้เปียโนเป็นเพียงเครื่องรอง ซึ่งทำหน้าที่แค่ประสาน ไม่มีบทบาทสำคัญอะไร แต่เพลงของ Heifetz เปียโนจะทำหน้าที่แทบจะทัดเทียมกับไวโอลิน และดูเหมือนเป็นเครื่องที่เล่นคู่กันไปพร้อมๆกันมากกว่า ดังนั้นหากนักไวโอลินคนใดที่เล่นเพลง transcription ของ Heifetz แล้วเด่นอยู่คนเดียว เมื่อฟังแล้วจะเหมือนอารมณ์ครึ่งๆกลางๆ เหมือนเล่นเพลงแค่ครึ่งเดียว นอกจากนี้ ยังมีหลายๆเพลง transcription ของ Heifetz ที่มักจะเริ่มต้นด้วยการเดี่ยวเปียโน  ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉันจะถูกสั่งให้เล่นประโยคขึ้นต้นเหล่านั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกว่าเขาจะพอใจ อย่างที่เราทราบกันดี เมื่อใดที่ Heifetz หยิบไวโอลินขึ้นมาสี ทุกสายตาจะถูกตรึง บรรยากาศรอบๆจะอบอวลไปด้วยดนตรีของเขา และเราทุกคนรู้ดีว่าเสียงแบบนี้มีแต่ Heifetz เท่านั้นที่ทำได้ และถึงแม้เขาอายุถึง 70 ปีแล้ว แต่เขาก็สามารถสีท่อนยากๆได้อย่างยอดเยี่ยมแทบทุกครั้ง เขารู้ว่าจะสร้างความตื่นเต้นได้อย่างไรภายในเวลาไม่กี่วินาที นอกจากนี้เขายังเล่นทุกเพลงด้วยความรู้สึกจากใจ และไม่มีการซ้อมมาก่อน ซึ่งมักจะสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนเสมอ เพราะส่วนใหญ่ Heifetz ไม่เคยรู้จักเพลงเล็กๆเหล่านี้ของนักเรียนมาก่อน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ชวนมาชมเพลงเบา ๆ La Fille Aux Cheveux De Lin หรือ The Girl with the Flaxen Hair ของ Debussy ส่วนฉบับดั้งเดิมของเพลงนี้เป็น piano solo ค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 12:30:14 จากคุณ : Vitamin_C - [ 21 ก.พ. 52 12:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Heifetz ไม่มีหลักในการสอนที่แน่นอน บางครั้งเขาจะปล่อยให้นักเรียนสีไปจนจบเพลง และบางครั้ง เขาก็เคาะโต๊ะด้วยไม้ของเขาเพื่อหยุดหลังจากนักเรียนสีไปได้เพียงไม่กี่ห้อง Heifetz จะพยายามหาคำพูด เพื่อมาอธิบายสิ่งที่เขาต้องการจะได้ยินจากนักเรียน แต่หากนักเรียนไม่เข้าใจ หรือไม่สามารถทำได้ เขาจะหยิบไวโอลินขึ้นมาและแสดงให้ดู Heifetz จะสอนทุกอย่างที่เค้ารู้ให้กับนักเรียนของเขา ตั้งแต่วิธีการถือไปจนถึงเทคนิคต่างๆเท่าที่นักเรียนจะสามารถรับได้ เขามักจะแสดงให้เห็นการใช้นิ้วแบบง่ายๆแทนที่จะเลือกนิ้วแบบยาก และแสดงให้เห็นถึงวิธีในการหลีกเลี่ยงการสีข้ามสาย เพื่อให้สามารถเชื่อมประโยคของทำนองได้โดยการขยับนิ้วโป้งเพียงเล็กน้อยเพื่อขยับตำแหน่ง เขากระตุ้นให้นักเรียนกล้าที่จะเล่นแบบใหม่ๆ ทั้งการเปลี่ยนประโยค และการทำเสียงดัง-เบาที่ไม่มีเขียนในโน๊ต รวมไปถึงการเปลี่ยนแปลงรูปแบบจังหวะเล็กน้อย เพื่อให้เพลงมีจังหวะจะโคนมากขึ้น โดยที่ยังคงเล่นอยู่ในความเร็วเท่าเดิม นอกจากนี้ Heifetz ยังไม่เคยยัดเยียดไอเดียทางดนตรีใดๆให้กับนักเรียน แต่จะช่วยให้พวกเขาหาแนวทางของตนเอง โดยเขาจะบอกอยู่เสมอว่า การตีความของเขา เป็นเพียงหนึ่งแนวทางที่เป็นไปได้ และแนวทางของเขาอาจจะไม่เหมาะกับคนอื่นๆ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีนักเรียนหลายคนที่พยายามเลียนแบบทุกอย่างของ Heifetz  เพราะมันง่ายกว่าที่จะคิดเอง “บอกอะไรซักอย่าง ตอนที่คุณเล่นสิ” คือคำพูดที่ Heifezt พูดอยู่บ่อยๆ เมื่อเห็นว่านักเรียนไม่ได้เล่นอย่างจริงใจ และมีบ่อยครั้งนักเรียนอยากจะเรียนเพลงนั้นเพลงนี้ที่ตัวเองชอบและใฝ่ฝันจะเล่นให้ได้ แถมยังคิดว่าควรจะเรียนจาก Hiefetz ด้วย แม้ว่าเพลงเหล่านั้น จะไม่เหมาะกับตนเองก็ตาม ซึ่ง Heifetz จะประสพกับปัญหานี้อยู่บ่อยๆ เขามักจะเปรียบเทียบการเล่นเพลงที่ไม่เหมาะกับบุคลิกของผู้เล่นว่าเหมือนกันการใส่ เสื้อผ้าของคนอื่น ไม่หลวมไป ก็คับเกินไป ซึ่งเขาจะพยายามพูดเพื่อโน้มน้าวให้นักเรียนเปลี่ยนใจหรือให้กำลังใจว่า “เธออาจจะชอบเพลงนี้ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเพลงนี้ไม่ชอบเธอเลย ทำไมไม่ลองอะไรอย่างอื่นบ้างหล่ะ” จากคุณ : Vitamin_C - [ 21 ก.พ. 52 12:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หลังจาก2-3 สัปดาห์ที่ฉันได้เข้าร่วมชั้นเรียนกับ Heifetz ในฐานะนักไวโอลิน ฉันก็เริ่มเข้าใจว่า ทำไมการสอนในบางครั้งถึงดูไม่ได้ผล นักเรียนยังคงสีไวโอลินในแนวทางเดิม  ทำไมนักเรียนบางคนถึงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาสอนได้ ซึ่งฉันคิดว่ามีสาเหตุมาจาก การที่พวกเรารู้สึกพ่ายแพ้ ไม่สามารถจับใจความได้ และถูกข่มขู่ด้วยการสีของเขา เมื่อใดที่ Heifetz หยิบไวโอลินขึ้นมา ก็เหมือนเขาร่ายเวทมนต์สะกดใส่พวกเรา ทำให้พวกเราซึ่งแทนที่จะจดจ่อจับตาดูเทคนิคต่างๆและเก็บเกี่ยวความรู้ กลายเป็นเคลิบเคลิ้มซะงั้น แต่เมื่อฉันมาทำหน้าที่เป็นนักเปียโนในชั้นเรียน และ Heifetz มักจะมาถามความเห็นฉันอยู่เสมอๆว่าวันนี้เขาสอนเป็นอย่างไร ดังนั้นวันนึงฉันจึงได้รวบรวมความกล้าและบอกเรื่องนี้ไป และแน่นอนในทีแรก Heifetz ไม่เชื่อ และไม่ยอมรับ   แต่ต่อมา เขากลับเปลี่ยนวิธีการสอนเสียใหม่ โดยลดการสีให้นักเรียนดูน้อยลง และจะเล่นซ้ำต่อเมื่อนักเรียนร้องขอเท่านั้น “ช่วยกรุณาเล่นอีกครั้งได้ไหมครับ ผมตามตรงนั้นไม่ทัน” ซึ่งตามปกติแล้ว ก่อนหน้านี้ Heifetz มักจะไม่ค่อยพอใจเวลาได้ยินคำขอร้องทำนองนี้ เพราะเขาคิดว่าทุกคนจะสามารถรับทุกสิ่งทุกอย่างได้ภายในการฟังเพียงครั้งเดียว ผลที่ได้จากการแนะนำของฉัน และการยอมที่จะเล่นซ้ำของเขาค่อนข้างน่าพอใจ ซึ่งแม้แต่ตัว Heifetz เอง ยังมาพูดติดตลกปนซีเรียสว่า หวังว่าการที่เขายอมทำงานหนักเพิ่มขึ้น คงไม่สูญเปล่าไปหรอกนะ นักเรียนของ Heifetz ไม่ได้มีพรสวรรค์ทางดนตรีกันทุกคน บางคนมีฝีมือดี แต่ขาด sense ทางดนตรีและไม่สามารถตีความได้  ซึ่ง  Heifetz เลือกที่จะแนะนำให้นักเรียนประเภทนี้ เลียนแบบการตีความจากนักไวโอลินคนอื่นมากกว่า โดยให้ฟังจากนักไวโอลินหลายๆคน ยกเว้นตัวเขาเอง ซึ่งเหตุผลที่เขาแนะนำให้เลียนแบบ เพราะเขามองว่าดีกว่าสีๆไปแล้วไม่มีอะไรเลย แต่ถึงอย่างนั้น หากมีนักเรียนเก่งๆที่ไม่ยอมคิดเอง เขาจะโกรธมาก ซึ่งฉันจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง มีนักเรียนที่เก่งมากคนหนึ่ง ขึ้นมาสีแทบจะเหมือนกับ Heifetz ทุกอย่าง  และเมื่อเขาแสดงเสร็จ Heifetz พูดแต่เพียงว่า “copycat!” และหลังจากนั้น  เขาก็ไม่เคยเรียกนักเรียนคนนี้ให้ออกมาสีอีกเลย นอกจากนี้ Heifetz ไม่เคยรับคำขอโทษ หรือให้อภัยใครที่ไม่เตรียมการซ้อมมาให้ดี   “หากมีโอกาสอีกครั้ง ฉันจะพยายามทำให้ดี” เป็นคำพูดที่ยอมรับไม่ได้ การแสดงมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีโอกาสแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น นอกจากนี้ เขาสามารถแยกแยะได้โดยง่ายว่า นักเรียนคนไหนสีไม่ดี เพราะตื่นเต้น หรือเพราะซ้อมมาไม่ดี ซึ่งบางครั้งนักเรียนที่ซ้อมมาไม่ดีบางคนแจะแกล้งทำเป็นว่าซ้อมมา ซึ่ง Heifetz จะรู้สึกผิดหวังมากเมื่อเจอะนักเรียนแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกัน  หากนักเรียนคนไหนตั้งใจจะ show off โดยที่ไม่สนใจถือเนื้อหาดนตรีภายใน Heifetz ก็จะตั้งข้อรังเกียจด้วยเช่นกัน เพราะเขามองว่า คนเก่งๆมีฝีมือที่จะสีเพลงยากๆ มีอยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่พวกเขาจะไม่เข้าใจว่าดนตรีคืออะไร ดังนั้น เมื่อไหร่ที่ Heifetz เจอะนักเรียนที่พยายามจะแสดงความสามารถโดยการสีเพลงเร็วๆ และพยายามโชว์เทคนิคมากเกินไป เขาจะสั่งให้เล่นเพลงที่ช้าสุดๆแถมให้เล่นช้ามากกว่าปกติอีกด้วย จนกว่าเขาจะซาบซึ่งในดนตรี และสำหรับนักเรียนบางคนที่เมื่อออกมาแสดง แล้วพยายามจะกล่าวถึงบทเพลงที่กำลังจะสี จะถูกสั่งให้หยุดทันที เพราะในความเห็นของ Heifetz นักดนตรีไม่จำเป็นต้องเล่าประวัติความเป็นมาอันยืดยาวของบทเพลง คำพูดต่างๆเหล่านั้น สำหรับเขา มีไว้สำหรับ นักรีวิว นักวิจารณ์ นักประวัติศาสตร์ บรรดาคนรักดนตรีทั้งหลาย และ นักทฤษฏี ซึ่งเขามักจะเรียกว่า “musiccriminologist” สำหรับ Heifetz ดนตรีจะเป็นตัวที่บอกเรื่องราวเหล่านั้นเอง โดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ และเขายังแนะนำอีกว่าการคิดมากเกินไป หรือการยึดติดกับคำพูดในหนังสือ เป็นการทำลายความรู้สึกและจำกัดจิตนาการทางดนตรี +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เบรกมาฟังเพลงหน่อยดีกว่า ไม่รู้ว่า partita เบอร์นี้ เป็นส่วนหนึ่งของแบบฝึดหัด นักเรียนของ Heifetz หรอเปล่าเนอะ Bach Partita No.3 (Prelude) แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 52 09:54:45 จากคุณ : Vitamin_C - [ 23 ก.พ. 52 09:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Heifetz เล่าว่าตอนเด็กๆ เคยเล่นเปียโน accom ให้กับ Auer ตอนที่นักเปียโนไม่มา ส่วนตัวเขาเองก็ชอบเสียงเปียโนมาก และชอบที่มันสามารถทำเสียงอะไรได้หลากหลาย เขาจึงกำชับให้นักเรียนทุกคนลงเรียนเปียโนที่ USC แม้ว่านักเรียนบางคนจะไม่เคยเรียนเปียโนมาก่อนเลยก็ตาม นอกจากนี้ทุกคนจะต้องลงเรียน วิโอล่า ด้วย อย่างน้อย 1 เทอม เพื่อให้สามารถร่วมเล่นร่วมกัน เป็นวงเชมเบอร์ ประจำเดือนในชั้นเรียน Heifetz ยังรู้ดีว่านักเรียนของเขาส่วนใหญ่มีเป้าหมายที่จะเข้าร่วมวงออเครสตร้า หรือ วงเชมเบอร์ ดังนั้นเขาจะสอน นักเรียนให้อ่านโน๊ตออเครสต้ราทั้งส่วนของไวโอลินและวิโอล่า และชอบให้เล่นแบบฝึกหัดคู่กัน 2 เครื่อง โดยเฉพาะแบบฝึกหัดของ Spohr ส่วนการฝึกทักษะเรื่องจังหวะ  เขาจะให้ฝึก Rhythmic Etude for violin and piano ของ Bohuslav Martinu ซึ่งแบบฝึกนี้เขายังใส่มันไว้ไนเพลงสำหรับ Audition ด้วย และอย่างที่กล่าวไปในตอนแรกว่าเขาค่อนข้างให้ความสำคัญกับ accom มากๆ ดังนั้นเขาจึงอยากให้นักเรียนเห็นความสำคัญของ accompany เช่นกัน   โดยทั่วไปนักไวโอลินส่วนใหญ่ชอบเล่นตามใจฉันและเห็น accom เป็นเพียงลูกจ้างที่มีหน้าที่ต้องทำตามคำสั่งทุกอย่าง ซึ่ง Heifetz ไม่คิดอย่างนั้น เขาเปรียบ accom เป็นเหมือนกับกระดูกสันหลังที่จะช่วยพยุงร่างกายเลยทีเดียว ดังนั้น Heifetz จึงสั่งให้นักเรียนทุกคน ศึกษาโน๊ตในส่วนของ accom ให้ลึกซึ้ง ซึ่งเขาทดสอบโดยการสั่งให้ accom เล่นตรงไหนก็ได้ในกลางเพลง และนักไวโอลิน เข้าสีตรงจุดนั้นทันที ซึ่งหากใครไม่ศึกษาโน๊ตมาให้ดี ก็จะไม่สามารถหาตำแหน่งที่จะสีได้ จากนั้นก็จะโดน Heifetz ทำโทษโดยการสั่งให้ไปเล่นaccom ที่เปียโนแทน เพื่อที่จะได้เข้าใจความรู้สึกของนักเปียนที่ยังเล่นประโยคเพลงยากๆไม่ทันจะจบ แต่ไวโอลินก็เข้าเสียแล้วว่าเป็นอย่างไร (การทำโทษนี้ ไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่กับนักเรียนที่เล่นเปียโนได้เพียงเล็กน้อย หรือพึ่งจะเริ่มเรียนตอนมาเรียนกับ Heifetz ก็ตาม) Heifetz ไม่เพียงแต่สอนนักเรียนเรื่องการสีไวโอลินเท่านั้น แต่ยังสอนเรื่องอื่นๆทุกเรื่องที่เกี่ยวข้อง เช่น วิธีการพลิกโน๊ตให้ผู้เล่นคนอื่นก็ยังสอน การดูแลทำความสะอาดไวโอลิน ว่าต้องระวังจุดไหนเป็นพิเศษ แล้วยังจะเรื่องรอยด้านบนคอ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของนักไวโอลิน Heifetz แนะนำว่าไม่ต้องไปดูแลมันมาก แค่ให้มันสะอาดก็พอ และด้วยความที่เขาเป็นคนรักความสะอาด แม้แต่ในโน๊ต เขาก็ชอบให้เรียบร้อยไม่มีรอยอะไร ดังนั้นจึงไม่ยอมให้นักเรียนจดบันทึกอะไรลงไป แม้แต่คำสอนของเขา “ห้ามจดอะไรลงไป แต่จงพยายามจำมันซะ” Heifetz คาดหวังว่า ทุกคนจะความจำดีเหมือนกันเค้า และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เขาสีอะไรที่มันดูแปลกประหลาดจากปกติ เขาจะบอกว่า “ห้ามจดอะไรนะ แล้วห้ามบอกใครด้วย แค่สีไปตามนี้ก็พอ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ รูป Heifezt ตอนเป็นเด็กๆ อภินันทาการจากคุณ 21 ขอบคุณมากค่ะ ตอนเด็กๆจ้ำม่ำน่ารักดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 52 11:58:38 จากคุณ : Vitamin_C - [ 23 ก.พ. 52 11:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Heifetz ไม่ชอบให้ใครเรียนเขาว่า Master, Maestro , Professor หรืออะไรอย่างอื่นที่บ่งบอกว่าเขาเป็นศิลปินผู้มีชื่อเสียง เพราะเขาต้องการเป็นแค่ Mr.Heifetz ในความทรงจำของนักเรียนเท่านั้น นักเรียนทุกคนที่มาเรียนกับ Heifetz จะต้องประสพปัญหาเดียวกับฉัน คือต้องถอดที่รองบ่าออก เพราะ Heifetz เห็นว่ามันมีผลต่อเสียงของไวโอลิน ดังนั้น ทุกคนจะถูกสั่งให้เอาที่รองบ่าออก ซึ่งเท่าที่ฉันรู้ คนที่ได้รับการยกเว้น มีอยู่ 2 คน คนนึงผอมมาก ส่วนอีกคนมีคอยาวเป็นพิเศษ แต่ถ้าใครพยายามโต้เถียง หรือแม้แต่ขอร้องว่าจำเป็นต้องใช้ที่รองบ่า Heifetz จะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า คุณไม่ควรจะเรียนไวโอลิน น่าจะเปลี่ยนไปเล่นเชลโลหรือดับเบิ้ลเบสมากกว่า จะได้ไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ Heifetz รู้สึกว่าหน้าที่ของเขา นอกจากสอนไวโอลินแล้ว ยังรวมไปถึงการสอนเรื่องการเป็นศิลปินด้วย เขาสอนนักเรียนให้ฝึกฝนการเดินขึ้น-ลงเวที การยืน การพัก การขยับตัว บลาๆๆ การทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้ชมประทับใจ รวมไปถึงการแนะนำให้นักเรียนลองใส่ชุดที่จะแสดงจริงๆ แล้วจำลองการแสดงลับๆในที่ส่วนตัว นอกจากนี้ยังสอนถึงวิธีในการติดต่อผู้จัดการส่วนตัว promoter การแบ่งปันส่วนค่าใช้จ่าย การเซนต์สัญญา และการทำธุรกรรมอื่นๆทุกอย่างที่ศิลปินมือใหม่ควรจะรู้ นอกจากนี้นักเรียนใหม่ทุกคนที่จะเข้าเรียนกับ Heifetz จะต้องถูกจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องการแต่งกาย ผู้ชายจะต้องแต่งตัวใส่เรียบร้อย สวมกางเกงขายาว ผูกไท ใส่โค้ด และต้องขัดรองเท้าให้เงา (แถมก่อนเข้าห้องเรียนต้องขัดอีกทีด้วย) ห้ามใส่รองเท้าผ้าใบ หรืออย่างอื่นเด็ดขาด ส่วนนักเรียนผู้หญิง ก็ต้องสวมกระโปรงแบบที่ Heifetz ชอบ สวมรองเท้าส้นสูงที่สูงกำลังดี และห้ามใส่ miniskirt ส่วนกางเกงนั้นไม่ต้องพูดถึง ถ้านักเรียนหญิงคนไหนใส่มา เขาจะทักทายว่า “Hello boy!”   และสุดท้าย หากนักเรียนคนไหนสายตาไม่ปกติ Heifetz จะสั่งให้สวม contact lense ห้ามสวมแว่นตาเข้าชั้นเรียนเด็ดขาด นอกจากนี้ เขายังจู้จี้รวมไปถึงอนามัยส่วนบุคคลด้วย ทุกคนจะต้องตัดเล็บให้สั้น ไม่มีกลิ่นปากหรือกลิ่นตัว แต่เขาอนุญาตให้ไว้ทรงผมแบบใดก็ได้ที่ไม่ยาวมากหรือสวมเครื่องประดับมากเกินไป ซึ่งกฏระเบียบนี้ ผู้ที่ต้องทำหน้าที่ดูแลไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจากผู้ช่วยของ Heifetz ซึ่งต้องคอยระมัดระวังเรื่องเหล่านี้ตามคำสั่ง (เหมือนอย่างที่เล่าไปในตอนแรก ผู้ช่วยของ Heifetz เปรียบเสมือนแม่ของนักเรียน ต้องคอยดูแลทุกเรื่องจริงๆ) ซึ่งหาใครไม่ปฏิบัติตาม จะต้องถูกปรับตังค์ แล้ว Heifetz จะเก็บเงินส่วนนี้ไว้ในกระปุก เพื่อเอาไว้สำหรับเป็นทุนสำรองในการซื้อสายไวโอลิน ยางสน หรืออุปกรณ์อื่นๆ ให้สำหรับนักเรียนที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ แต่สำหรับเรื่องทรงผมนี้มีเรื่องขำๆอยู่เรื่องนึง มีนักเรียนชายคนหนึ่ง (ซึ่งต่อมาเขาได้เป็นนักไวโอลินที่มีชื่อเสียง) ใส่วิกผมมาเรียน และซ่อนผมยาวของเขาเอาไว้ Heifetz เดินมาหาเขา และพิจารณาดูวิกผมอันแสนตลกนั้นซักพัก จากนั้นก็ดึงวิกออกไป หลังจากนั้น Heifetz ก็ร่ายยาวในชั่วโมง ให้นักเรียนทุกคนเห็นความสำคัญของเรื่องการแต่งกาย บุคลิกและทรงผม ให้นักเรียนของเขาฟัง เหมือนกับที่เขาบอกกับผู้ช่วย แต่เพิ่มเติมไปว่า การแต่งกายที่ไม่เหมะสมว่า การใส่เสื้อผ้าคับ/หลวม กระโปรงสั้น/ยาว และการสวมรองเท้าเตี้ย/สูงเกินไป มีผลต่อเสียงไวโอลินที่ออกมาอย่างไร +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ รูป Heifetz ตอนเป็นเด็กอีกซักรูป ดูแล้วเหมือนเด็กผู้หญิงเลย แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 52 13:26:51 แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 52 13:24:07 จากคุณ : Vitamin_C - [ 23 ก.พ. 52 13:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Heifetz เป็นคนที่เชื่อมั่นในระบบประชาธิปไตยมากๆ ทุกครั้งที่มีการเลือกตั้ง เขาจะหยุดชั้นเรียน และสั่งให้นักเรียนทุกคนไปเลือกตั้ง โดยจะต้องมีหลักฐานใบโหวตกลับมาแสดงด้วยว่าไปจริงๆ ซึ่งหากใครไม่ไปเลือกตั้ง เขาจะทำโทษโดยการไม่ฟังนักเรียนคนนั้นสีไวโอลินเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ซึ่งบทลงโทษนี้ ใช้เป็นมาตรการเดียวกับนักเรียนที่ไม่ยอมไปฟังคอนเสริ์ตของนักไวโอลินผู้มีชื่อเสียงที่มาแสดงในเมือง ซึ่งเขาเห็นว่ามันคือโอกาสสำคัญในการได้รับแนวคิดและมุมมองใหม่ๆ เมื่อจบชั้นเรียน เขาคอยจับตาดูนักเรียนของเขาเสมอเพื่อให้มั่นใจว่า นักเรียนของเขาทุกคนทำความสะอาดไวโอลินและเก็บอย่างเรียบร้อย ส่วนตัวเขาเองจะเก็บโบว์เป็นคนสุดท้ายเสมอ Heifetz ชอบใช้โบว์ที่เป็นของเลียนแบบ  Seraphin ในการสอน แต่อันที่จริงแล้ว เขามีโบวทั้ง Kittel (ซึ่งได้รับเป็นของขวัญจาก Auer) , Peccatte, Tourte หรือ Hill แต่เขาไม่เคยใช้โบว์พวก แฟนซี พวกที่มีลวดลายประหลาด หรือมีประดับอัญมณีเลยซักอันเดียว ทุกครั้งที่ Heifetz เก็บไวโอลิน และโบว์ เขาจะทำอย่างทนุถนอม เหมือนกำลังดูแลเด็กทารก สายไวโอลินและโบว์ของเขาไม่เคยมีฝุ่นหรือเศษยางสนเลยแม้แต่นิดเดียว และวิธีในการทำความสะอาดก็ทำตามหลักการ มีขั้นตอนที่แน่นอน ซึ่งฉันเองจะรู้สึกทึ่งทุกครั้งที่ได้เห็น Heifetz คาดหวังว่านักเรียนของเขาจะทุ่มเทให้กับการเรียน master class อย่างเต็มที่ เขาไม่ต้องการให้นักเรียน ลงเรียนในมหาลัย ,ไปทำงานในวงออสตร้าหรือในสตูดิโอ เพราะเกรงว่าจะรบกวนการเรียน แต่ในกรณีนักเรียนบางคนที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ Heifetz จะมีทุนลับๆอยู่ 2 ทุน ซึ่งเท่าที่ฉันรู้ ทุนอันหนึ่งมาจากเงินของเขาเอง นอกจากนี้เขาไม่ยอมให้นักเรียนของเขาออกแสดง หรือเปิดคอนเสิร์ต เขาจะเป็นคนตัดสินเองว่า นักเรียนของเขาพร้อมที่จะออกแสดงแล้วหรือยัง ซึ่งนั่นร่วมไปถึงการเรียนจบด้วย เฉพาะนักเรียนที่ตัวเขาเป็นคนอนุญาตให้จบการเรียนเท่านั้น ถึงจะได้รับอนุญาตให้เรียกว่าเป็น “ Heifetz student” ส่วนนักเรียนคนอื่น ที่เลิกเรียน หรือออกไปกลางคัน จะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้คำเรียกนี้   ส่วนสาเหตุที่คำเรียกนี้มีความสำคัญมาก เพราะว่า Heifetz ไม่มีใบรับรอง หรือใบปริญญาใดๆ หรือแม้แต่จะเขียนจดหมายแนะนำให้ เขาเกลียดสิ่งเหล่านี้ และมองว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นสำหรับศิลปิน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ชมคลิป masterclass เพลง String Quartet No. 5, op. 18 ของ Beethoven กันซักหน่อยก่อนจะลากันแล้ว จากคุณ : Vitamin_C - [ 23 ก.พ. 52 19:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แต่อย่างไรก็ตาม Heifetz มักจะถูกตำหนิ ว่าไม่สามารถสร้างนักเรียนให้ขึ้นมาเป็นดาวได้ เขามักถูกกล่าวหาว่าชอบครอบงำ ทำลาย และไม่ช่วยให้นักเรียนสามารถเป็น Soloist แต่ในความเห็นของฉัน Heifetz ไม่ต้องการเป็นโรงงานผลิตนักไวโอลินที่โด่งดัง เขาแค่ต้องการถ่ายทอดวิธีการเล่นไวโอลินจาก Auer ซึ่งเป็นหลักการที่เขาเชื่อถือ เพราะหากเขามีความคิดที่จะตั้งตนเองเป็นโรงงานผลิตนักไวโอลินดังๆแล้วหล่ะก็ เขาคงส่งนักเรียนไปแข่งทั่วโลกแล้ว ซึ่งอันที่จริง Heifetz ไม่เคยส่งนักเรียนไปแข่งรายการไหนเลย และไม่อนุญาตให้นักเรียนของเขาไปแข่งเองด้วย เพราะคนที่เล่นได้ดีที่สุด อาจจะไม่ใช่ผู้ชนะ เขาค่อนข้างจะเกลียดการแข่งขันด้วยซ้ำ เพราะมองว่าในการตัดสิน มักจะมีเรื่องการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่เรื่อยๆ รวมไปถึงปัญหาภายในของคณะผู้ตัดสิน ทำให้ผลที่ได้ไม่เป็นธรรม นอกจากนี้แล้ว สำหรับ Heifetz การจะเป็น “ดาว” มีอยู่เส้นทางเดียวคือ การออกแสดงต่อหน้าสาธารณะชน ซึ่งเขาจะจ้างนักจัดการคอนเสิร์ตและ promoter ต่างๆมาช่วย เพื่อกระจายข่าวให้คนทั่วไปทราบเพื่อให้คนทั่วไปสามารถจดจำผู้ที่จะแสดงได้ ซึ่งดูแล้วไม่น่าเชื่อว่านิสัยแบบ Heifetz จะใช้วิธีการนี้ แต่ในความเห็นของเขากลับคิดว่ามันสำคัญมากต่อผู้ที่จะยึดอาชีพศิลปิน เพราะเขาเชื่อว่าหลังจากผู้คนจำชื่อศิลปินได้แล้ว จากนั้นสาธารณะชนจะเป็นผู้ตัดสินเองว่าใครดีใครไม่ดี   ++++++++++++++++จบบทที่ 4 ++++++++++++++++++++++++ บทนี้ยาวไปหน่อย แหะๆ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ งานหลวงเสร็จเมื่อไหร่ แล้วจะมาให้อ่านกันอีกถ้าไม่เบื่อกันซะก่อน อิอิ ปล. มันยังไปไม่ถึงครึ่งเล่มเลยหล่ะค่ะ ทั้งหมดมีตั้ง 14 บท 250 หน้า นี่พึงไปได้ 70 หน้าเอง จากคุณ : Vitamin_C - [ 23 ก.พ. 52 19:34:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สุดยอด ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : Kreisler - [ 24 ก.พ. 52 12:41:48 A:192.168.0.17 X:222.123.72.147 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตามมาแอบอ่านต่อค่ะ เมื่อคืนอ่านจนตาลายแต่ยังรอบทต่อไปนะคะ   จากคุณ : Learn To Be Lonely - [ 24 ก.พ. 52 13:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาลงชื่อไว้ก่อน ไว้ค่อยกลับมาอ่านครับ :) จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 26 ก.พ. 52 10:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มารายงานว่าอ่านจบแล้วครับ ชอบคลิปในคห. 6 จังครับ เพิ่งเคยได้ยลไฮฟิตซ์เล่นเบอร์นี้ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 26 ก.พ. 52 21:28:14 ]