ความคิดเห็นที่ 1 ประเทศอินโดนีเซีย มีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทะเล และมีประวัติอันยาวนานที่แตกต่างจากชาติตะวันตกโดยสิ้นเชิง นักโบราณคดีบอกว่าที่เกาะชวามีมนุษย์มาอาศัยอยู่ว่า 500 ล้านปีมาแล้ว เขาเหล่านั้นชอบกินสมองลิงเป็นของหวาน และชอบกินมนุษย์ด้วยกันเอง หลังจากนั้นก็มีคนพวกปิกมี่ ซึ่งคาดว่าน่าจะมาจากแอฟริกา และในตอนนี้ชนชาติเหล่านี้ยังหลงเหลืออยู่ตามป่าในเกาะสุมาตราและเกาะบอเนียว ต่อมาเมื่อชาวมาเลเซียได้ย้ายเข้ามาบนเกาะ ก็ไล่พวกปิกมี่ให้เข้าไปอยู่ในป่า แล้วพอในศัตวรรษที่ 4ศาสนาฮินดูก็เผยแผ่มาถึง ตามด้วยศาสนาอิสลามจากชาวอาหรับที่มาจากตะวันออกกลาง หลังจากนั้นก็มีชาวจีนจากแผ่นดินใหญ่ย้ายเข้ามา และกลุ่มสุดท้ายที่มาถึงคือชาวตะวันตกชาติต่างๆ ชาวโปรตุเกส ชาวดัทซ์ และชาวอังกฤษ ซึ่งคนขาวเหล่านี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อล่าอาณานิคมมากกว่า แต่พวกเขาก็อยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก เพราะสภาพอากาศร้อนชื้นสูงของเกาะ เป็นตัวทำลายสุขภาพชั้นดีของชาวยุโรป เกาะต่างๆของอินโดนีเซีย จะปกครองโดย ราชา , สุลต่าน และ สุนัน สุลต่านที่มีอำนาจมากที่สุดอาศัยอยู่ในเมืองเดียวกับฉัน บ้านของฉันอยู่ที่เมือง ยอร์กยาการ์ตา ซึ่งห่างจาก กรุงจาการ์ต้า เมืองหลวงของอินโดนีเซียไปราว 700 กิโล ในอดีต อินโดนีเซียถูกยึดครองโดยชาวดัทซ์มาตั้งแต่ศัตวรรษที่ 17 แต่ภายใต้การนำของนายพลซูกาโน ประเทศของฉันจึงได้ประกาศอิสรภาพในวันที่  27 ธันวาคม ค.ศ.1949  3 วันก่อนที่ฉันจะเกิด (แต่วันประกาศอิสรภาพที่รัฐบาลกำหนดไว้คือ 17 สิงหาคม ค.ศ.1945) ภายใต้การปกครองของนายพลซูกาโน อินโดนีเซียมีนโยบายต่อต้านชาติตะวันตก และตอนรับชาวจีนจากแผ่นดินใหญ่ แต่ต่อมาเมื่อนายพลซูกาโน ถูกโค่นอำนาจโดยนายพลซูฮาโต ชาวมุสลิมก็ขึ้นมาเป็นใหญ่ และชาวจีนที่มีอิทธิพลในชนชั้นปกครองก็ถูกกำจัดออกไป ในฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ.1965 มีชาวจีนถูกฆ่าตายมากมาย และฉันยังเหตุการณ์นั้นได้ดี ตอนนั้นฉันพึ่งอายุ 15 ฉันและครอบครัว ยืนดูศพชาวจีนมากมายที่ลอยตามแม่น้ำมายังเมืองของเรา  ในตอนนั้นมีเพื่อนบ้านที่ไม่ชอบเราและคนงานแถวนั้นยืนดูอยู่ด้วย พร้อมกับชี้มาที่ครอบครัวของฉัน และบอกว่าอีกไม่นานพวกเราก็จะต้องถูกฆ่าเหมือนกัน ดังนั้น ต่อมาพวกเราจึงต้องเปลี่ยนชื่อภาษาจีนของเราเป็นชื่ออินโดนีเซียดังที่ใช้อยู่ปัจจุบัน และพยายามทำตัวธรรมดาที่สุด ----------------------------------------------------------------------- เมืองยอร์กยาการ์ตา เป็นเมืองชายทะเล บ้านเกิดของ Agus ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ จากคุณ : Vitamin_C - [ 1 มี.ค. 52 00:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สำหรับชาวชวา ในความเข้าใจของ Heifetz เขาเข้าใจว่าคงเหมือนกับชาวอินโดนีเซียที่ทำงานในโรงแรมที่เขาไปพัก ซึ่งค่อนข้างแตกต่างจากชาวจีนที่มาดูคอนเสิร์ตอยู่มาก แต่อันที่จริงแล้ว ชาวชวาที่ได้รับการศึกษา ค่อนข้างมีความแตกต่างทั้งความคิด การใช้ชีวิต และวัฒนธรรม ต่างจากชาวชวาทั่วๆไปค่อนข้างมาก ในด้านดนตรี ชาวชวามี วงดนตรีพื้นบ้านที่เรียกว่า กาเมลัน ( Gamelan ) ซึ่งประกอบไปด้วยเครื่องดนตรีหลายชนิดที่มีลักษณะคล้ายๆ มาริมบ้า หรือ ระนาดฝรั่ง แต่ทำด้วยทองเหลืองขนาดใหญ่ นอกจากนี้ยังมี ฆ้อง ขลุ่ยไม้ และเครื่องสายที่มีสายเพียง 2 เส้น วงกาเมลัน จะเล่นแต่เฉพาะเพลงพื้นเมืองโบราณ เพื่อประกอบการร้องและเต้นแบบพื้นเมืองเท่านั้น ซึ่งในปัจจุบันก็ยังเล่นกันอยู่ ในขณะที่ชาวจีนที่มาอาศัยอยู่ในอินโดนีเซีย กลับลืมวัฒนธรรมทางดนตรีของตนเองไป แต่หันไปชื่นชมดนตรีทางตะวันตกแทน และทันทีที่ฉันเล่าเรื่องนี้จบ  Heifetz ก็จัดการแต่งตั้งให้ฉันเป็นชาวชวา ซึ่งมันก็เป็นความจริง เพราะบรรพบุรุษของพ่อฉันเป็นชาวชวา แต่ด้วยความบังเอิญที่หน้าตาฉันค่อนข้างจะแปลกและคล้ายไปทางญี่ปุ่น จึงทำให้มีคนเข้าใจผิดเสมอๆ ฉันและ Heifetz พบว่าวัยเด็กของเราคล้ายกัน คือ เราทั้ง 2 คนต่างเป็นที่ 1 ของครอบครัว Heifetz รู้สึกว่าเขาเป็นผู้นำครอบครัวตั้งแต่อายุ 7 ขวบ เช่นเดียวกับฉันที่เกิดเป็นลูกคนโตของครอบครัวชาวจีน ซึ่งมีหน้าที่ต้องดูแลน้องๆอีก 7 คน และหลังจากนั้นเราทั้ง 2 คนต่างก็แยกตัวเป็นอิสระจากครอบครัวในตอนวัยรุ่นเหมือนกัน วัยเด็กของ Heifetz ถูกควบคุมโดยพ่อแม่ของเขา ทั้งเรื่องการซ้อมและการออกคอนเสิร์ต จนกระทั้งเขาแยกตัวออกมาเป็นอิสระเมื่ออายุ 21 ปี และสิ่งเดียวที่เหลือติดตัวเขามาจากครอบครัว คือ ฝาขวดน้ำและจุกคอร์ก ที่สะสมเอาไว้ ซึ่งเขายังเก็บมันไว้จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิต แต่ต่อมาเขาได้สะสมแสตมป์ และของที่ระลึกเกี่ยวกับดนตรี เช่นรูปถ่าย ซึ่งเขามีอัลบั๊มรูปใหญ่มากๆ แล้วก็ยังสะสมเหรียญอีกด้วย ซึ่งมูลค่าตอนนี้คงหลายหมื่นดอลล่าห์แล้ว ส่วนฉันนั้น ในขณะที่ตอนฉันยังเด็ก มีเพียงแค่ตุ๊กตา 1 ตัว เท่านั้น ซึ่งฉันรักมันมาก และเก็บรักษาไว้อย่างดีจนถึงตอนเป็นวัยรุ่น เราทั้ง 2 คนมักจะพูดคุย และแชร์ความรู้สึกในวัยเด็กกัน ว่าอะไรทำให้เรามีความสุขบ้าง และอย่างหนึ่งที่เราต่างรู้สึกเหมือนกัน คือ เราเกิดมาบนโลกใบนี้เพื่อมีหน้าที่ทำให้พ่อแม่มีความสุข ------------------------------------------------------------------------------- รูปวงกาเมลัน วงดนตรีพื้นบ้านของอินโดนีเซีย แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 52 00:35:58 จากคุณ : Vitamin_C - [ 1 มี.ค. 52 00:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่เรื่องหนึ่งในวัยเด็กของฉันกับ Heifetz ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงคือ Heifetz เป็นเด็กอัฉริยะมากๆ แถมยังได้ครูดีๆอย่าง Auer เป็นผู้ช่วยขัดเกล้าตั้งแต่เริ่มต้น ส่วนฉัน ครูไวโอลินคนแรก เป็นเพียงนักไวโอลินฝึกหัด ต่อมาถึงจะได้เจอะครูดีๆ แต่ฉันก็มีโอกาสได้เรียนกับครูจริงๆแค่ปีละ 1 เดือนเท่านั้น นอกจากนี้ Heifetz ยังเติบโตมาพร้อมกับการเล่นคอนเสิร์ต ในขณะที่ฉันตอนอายุ 7 ขวบ ยังไม่เคยเล่นคอนเสิร์ตต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น แถมการแสดงของฉันส่วนใหญ่ ก็เพื่อให้พวกมิชชันนารีฟัง เพื่อต้องหาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังโชคดีที่มีโอกาสได้เข้าโรงเรียน ได้เรียนวิชาต่างๆและได้พบปะกับเด็กคนอื่นๆ ในขณะที่ Heifetz ไม่เคยได้รับโอกาสนั้น Hefetz ไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดา เด็กคนอื่นๆมักจะดูถูกเขา ในขณะที่ผู้ใหญ่ก็มักจะเยินยอเขาเกินจริง และอย่างที่เราทราบกัน Heifetz เป็นคนที่เปิดปากเล่าเรื่องของตัวเองยากมาก ดังนั้นเราจะไม่มีวันรู้เรื่องใดเลย หากถามอะไรตรงๆ หรือกดดันเพื่อจะเอาคำตอบให้ได้ ยิ่งเรื่องในวัยเด็กแล้ว เขาจะไม่ค่อยพูดถึงเท่าไหร่ หรือถ้าจะเล่า ก็เพียงสั้นๆ และไม่ค่อยปะติดปะต่อกัน ครั้งนึง ฉันเคยถามเรื่องเกี่ยวกับวันเกิดของเขา ซึ่งต้องขอบอกไว้ก่อนว่า ปีเกิดของ Heifetz นั้น เป็นที่ถกเถียงกันว่า ปี 1899 หรือ 1901 กันแน่ เขายิ้มให้ฉันที่ดูน่าสงสัย และตอบเฉไฉไม่ตรงประเด็น แต่สรุปสุดท้ายเขาไม่ได้ปฏิเสธ หรือบอกแน่ชัดว่าเขาเกิดวันไหนกันแน่ คนส่วนใหญ่มักจะเชื่อเสียงลือมากกว่าเรื่องจริงที่ถูกบันทึกไว้ ในช่วงเวลาที่เขาเกิดนั้น การจดบันทึก จะทำที่โบสถ์ต่างๆมากกว่า ดังนั้นจึงไม่ค่อยตรงกับเอกสารทางราชการเท่าไหร่ ซึ่งฉันเดาว่าเอกสารที่บันทึกวันเกิดของเขาน่าจะยังอยู่ในโบสถ์ที่ไหนซักแห่ง แต่ในศัตวรรษที่ 19 นี้ ใครที่มีชื่อเสียง หรือ วันเกิดของคนอัจฉริยะ มักจะมีคนแสวงหาผลประโยชน์จากมันเสมอๆ ดังนั้น อันที่จริงแล้ว แค่เขาเอาเอกสารรับรองว่าเกิดเมื่อไหร่ออกมาโชว์ เรื่องทุกอย่างก็จบ แต่เขากลับไม่เคยทำเช่นนั้นเลย ---------------------------------------------------------------------------- คืนนี้ พักไว้ก่อนนะคะ พรุ่งนี้ดึกๆมาต่อ แหะๆ ปิดท้ายด้วย รูปไฮเฟตตอนเป็นวัยรุ่น หน้าตาตลกดี อิอิ จากคุณ : Vitamin_C - [ 1 มี.ค. 52 00:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องเยี่ยม แปลสนุก รูปประกอบสวย ฮ่ายยย ดีจริงๆ ... มาปูเสื่อรอปาดนะเจ้าคะ ท่าน"ป้า" จากคุณ : jassb1 - [ 1 มี.ค. 52 02:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากครับ อยากทราบว่า Heifetz พูดถึงยอดฝีมือคนอื่นอย่าง Oistrakh, Menuhin, Milstein ว่าอย่างไรครับ จากคุณ : shallow sea - [ 1 มี.ค. 52 08:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ shallow sea : ตอนนียังพูดถึงวัยเด็กอยู่้เลยค่ะ เรื่องที่ถามถึงน่าจะมีตอนหลังๆ --------------------------------------------------------------- (ต่อ) Heifetz เล่าว่า พ่อของเขา รับจ้างสีไวโอลินอยู่ตามโรงหนัง และคาเฟ่ บางครั้งก็รับงานพิเศษในงานแต่งงาน งานศพ หรือ งานสังคมอื่นๆ แล้วก็สอนไวโอลินให้เขาด้วย แต่เขาไม่เคยเล่าว่าพ่อของเขาเป็น concertmaster ของวง Vilna symphony orchestra ดังที่เคยมีคนบอก แต่ไม่ว่าพ่อของเขาจะเป็น concertmaster หรือไม่ก็ตาม เขาก็ยังหาเงินได้แทบไม่พอเลี้ยงสมาชิกครอบครัวทั้ง 5 คน นอกจากนี้ครอบครัวของ Heifetz ยังเป็นชาวยิวที่ยึดมั่นในประเพณี พ่อของเขาได้รับการศึกษาเฉพาะเรื่องศาสนา จากโบสถ์ยิวที่เรียกว่า shul เท่านั้น การศึกษาเรื่องทั่วไปทางโลกถูกมองว่าไม่จำเป็นสำหรับ ชาว Orthodox Jew ฉันจึงนึกไม่ออกว่า เขาเรียนเขียนอ่านรัสเซีย หรือวิชาคำนวนจากที่ไหน Heifetz ไม่เคยบอกว่าเข้าเรียนที่โรงเรียนไหนเลย ไม่มีแม้แต่การเรียนส่วนตัว และไม่เคยพูดถึงเพื่อนร่วมชั้น  มีเพียงเรื่องของเด็กผู้หญิงบ้างเล็กน้อย ซึ่งเขาเล่าว่าได้เรียนภาษาโปแลนด์นิดหน่อยจากหนึ่งในนั้น เพราะเธอพูดได้แค่ภาษานี้ภาษาเดียว Heifetz เติบโตมาโดยปราศจากชีวิตในวัยเด็ก ไม่มีมิตร ไม่มีศัตรู ตอนเป็นเด็กพ่อแม่ของ Heifetz ตามใจเขาทุกอย่าง แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องซ้อมไวโอลินให้ดีจนกว่าพวกเขาจะพอใจ เขาถูกเลี้ยงอย่างประคมประหงมอยู่ในโลกที่แตกต่างจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง โลกที่มีแต่การแข่งขันแบบผู้ใหญ่และ ไม่เคยรู้จักวัยเด็กอันสนุกสนาน หนึ่งในความทรงจำในวัยเด็กที่มีอิทธิพลต่อเขามาก คือคำพูดของแม่ ที่มักจะบอกเสมอ เวลาที่เขาอยากจะรีบไปเล่นหลังจากสีไวโอลิน “ Jaschinka มันยังไม่ดีพอ” ด้วยเหตุนี้ Heifetz จึงยกความดีทั้งหมดให้่แม่ เพราะถึงแม้พ่อของเขาจะเป็นคนแรกที่ค้นพบพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมของเขา แต่แม่ต่างหากคือผู้ผลัดดันที่แท้จริง เขาเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังหลายต่อหลายหนและคำพูดของแม่นี้ ติดตรึงในสมองของHeifetz เป็นอย่างมาก “ มันยังไม่ดีพอ” กลายเป็นคิดพูดติดปากเสมอๆ และไม่ใช่แต่กับเรื่องไวโอลินเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงทุกเรื่องที่เขาทำด้วย --------------------------------------------------------- ในรูปคือโบสถ์หลักของชาวยิวที่เมือง Vilna บ้านเกิดของไฮเฟต ซึ่งปัจจุบันอยู่ในเขตประเทศ  Lithuania จากคุณ : Vitamin_C - [ 1 มี.ค. 52 20:26:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นักดนตรีส่วนใหญ่ มักจะเล่าเรื่องของตนเองตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ฉันก็เช่นกัน แม่ของฉันเป็นนักเปียโนมือสมัครเล่น ซึ่งชอบเชิญนักดนตรีสมัครเล่นคนอื่นๆมาสังสรรค์ที่บ้านเพื่อตั้งวงเชมเบอร์กัน นอกจากนี้ แม่ยังสอนเปียโนให้กับเด็กๆที่อยู่ละแวกใกล้ๆบ้าน ซึ่งนั้นทำให้ฉันสามารถจำเสียงดนตรีได้ ก่อนจะอ่านออกเขียนได้เสียอีก ซึ่งต่อมา เมื่อแม่ค้นพบว่าฉันมี perfect pitch เธอก็ตัดสินใจให้ฉันเป็นนักไวโอลิน แต่ในเมืองที่ฉันอยู่นั้น เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีนักไวโอลินเลย มีอยู่เพียงคนเดียวคือ Mr.tan ซึ่งเขาเคยได้รับการสอนไวโอลินเล็กน้อย จากครูที่เค้าว่ากันว่าเรียนไวโอลินมาจาก Auer ดังนั้น ส่วนใหญ่ Mr.tan จึงเรียนไวโอลินจากหนังสือ แต่เขาสอนให้ฉันเล่นแบบฝึกหัดมากมาย ในทุกตำแหน่งที่นิ้วเล็กๆของฉันจะสามารถขยับไปถึง และแน่นอนเขาไม่เคยสอนฉันเล่น scale เพราะเขามองว่ามันไม่มีประโยชน์ แล้วก็เป็นหน้าที่ของแม่ของฉัน ซึ่งมักจะไปสรรหาและหยิบยืมเพลงไวโอลินจากนักไวโอลินเก่งๆมากมายมาเปิดให้ฉันฟังเสมอๆ ซึ่งสุดท้ายฉันก็มักจะไปจบลงที่แผ่นของ Heifetz และฉันเองมักจะฟังเพลงเหล่านั้นด้วยความประหลาดใจเสมอว่า เขาสีได้อย่างไร เพราะ Mr.Tan ไม่เคยสอนการขยับตำแหน่งนิ้วให้ฉัน แต่ก็นับว่ายังโชคดี วันนึงตอนฉันอายุราว 7 ขวบ Mr.Tan พาฉันไปที่บ้านของใครซักคน แ ละมีโอกาสได้ดู VDO คอนเสิร์ตของHeifetz ที่เขาแสดงที่ Claremont Collage ฉันประทับใจการแสดงนั้นมาก และพยายามเลียนแบบเทคนิคของเขาจาก VDO โดยเฉพาะเรื่องการใช้โบว์ นอกจากแม่จะเป็นคนจัดการเปิดเพลงกล่อมฉันทั้งวันทั้งคืนแ้ล้ว แม่ยังเป็นคนจัดการทุกอย่างทั้งการซ้อม การแสดงคอนเสิร์ต การเลือกชุดที่จะแสดง โดยไม่เคยถามความเห็นจากฉันเลย  อันที่จริงแล้วแม่ไม่เคยปล่อยให้ฉันคลาดสายไปได้เลยซักเรื่อง ฉันไม่เคยได้เล่นกับเด็กรุ่นเดียวกัน เพราะมีหน้าที่ต้องซ้อมและต้องคอยกำกับน้องสาวอีก 2 คนให้ซ้อมด้วยเช่นกัน คำว่า “ไม่” เป็นคำพูดที่ไม่สามารถบอกกับพ่อและแม่ได้ ซึ่งฉันคิดว่าสาเหตุที่พระเจ้าให้ฉันเกิดมาในโลกใบนี้ ก็เพื่อตอบสนองความต้องการของพ่อแม่ และเติบเต็มในสิ่งที่ท่านไม่มี ฉันทำตัวเป็นเด็กดีจนอายุ 16 และคิดว่าไม่อยากจะแต่งงานกับใคร เพราะไม่อยากเข้าสู่วงจรแห่งการกดขี่นี้ แต่สำหรับ Heifetz เขากลับคิดว่า เขาไม่เคยกดขี่ใคร แต่คิดว่าเขาเป็นนักวิจารณ์มากกว่า และมักจะบอกเสมอว่า “การวิจารณ์ คือการสร้างสรรค์” Mr.tan สอนฉันได้ไม่นาน ซักราว 5 ปี เขาก็บอกว่า ไม่มีอะไรจะสอนฉันอีกแล้ว และแนะนำให้ฉันไปเรียนไวโอลินกับ  อ. Adidharma ซึ่งเรียนไวโอลินกับ Louis Persinger ที่ Juilliard shool of music ที่ Newyork  โดยในขณะนั้น อ. Adidharma เป็น conductor คุมวง Jakarta Symphony Orchestra แต่ทว่า อ. คนใหม่ของฉันนี้ อาศัยอยู่ห่างกรุงจาร์กาต้าไกลถึง 450 ไมล์ ซึ่งนั้นทำให้ฉันมีโอกาสได้เรียนไวโอลินกับเขาเพียงปีละ 1 เดือน ในช่วงปิดภาคฤดูร้อนเท่านั้น โดยแม่จะพาฉันไปฝากไว้ที่บ้านของคุณยาย ซึ่งอาศัยอยู่กับลุงของฉันที่ไม่ได้แต่งงาน และต้องขอบคุณคุณลุงที่เป็นคนคอยขับรถพาฉันฝ่าการจราจรกว่าชม.เพื่อไปเรียน แถมยังนั่งรออีก 2-3 ชม จนกว่าฉันจะเรียนเสร็จ อ.Adidharma สอนเพลงที่จำเป็นให้ฉันมากมายทั้ง concerto sonata และเพลงเล็กๆอื่นๆ แต่เข้าไม่ได้สอนฉันเกี่ยวกับการตีความบทเพลงมากนัก แต่ไปเน้นเรื่องเทคนิคและสไตล์มากกว่า และอย่างที่เล่าไปในตอนแรกว่า เพราะฉันมีโอกาสได้เรียนไวโอลินแค่ปีละ 1 เดือน ดังนั้นในระหว่างช่วงเวลา 11 เดือน ที่ฉันไม่มีครูสอนไวโอลิน ฉันจึงได้ใช้เวลานี้อย่างสนุกสนานในการเล่นเปียโน ซึ่งแม่ก็รู้ดีว่าฉันชอบเปียโนมาก และรู้ดีว่ามีครูสอนเปียโนดีๆมากมายในเมืองของฉัน แต่ถึงอย่างนั้น แม่กลับไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ เพราะเธอต้องการให้ฉันเป็นนักไวโอลิน ดังนั้นแม่จึงอนุญาตให้ฉันเล่นเปียโนได้ หลังจากซ้อมไวโอลินไปแล้ว 2 ชม.เท่านั้น ------------------------------------------------------- พักฟังเพลงหน่อย ในหนังสือ Agus เล่าว่าเธอเคยแสดงคอนเสิร์ตเพลงนี้ ต่อหน้าสุนัน เนื่องในงานวันเกิดของสุนัน ซึ่งมีการเชิญแขกต่างชาติมากมาย สุนันจัดการแสดงดนตรีหลายอย่าง ทั้งการแสดงพื้นบ้านและแบบตะวันตก ซึ่งครั้งนั้นเธอได้รับเชิญให้ไปแสดงไวโอลิน ซึ่งดูเหมือนว่าสุนันตั้งใจแสดงให้ชาวตะวันตกรู้ว่า อินโดนีเซียก็รู้จักดนตรีของฝั่งตะวันตกเหมือนกันนะ เพลงในคลิป คือ Scene de ballet ของ Charles de Beriot ในคลิปนี้ก็เป็นเด็กเล่นเหมือนกัน น่ารักดี ส่วนตอนที่ Agus เล่นเพลงนี้ เธอเล่าว่าอายุเพียง 7 ขวบเท่านั้น ปล.1 สุนั้นเหมือนสุลต่าน แต่ปกครองเมืองเล็กกว่า และมีอำนาจน้อยกว่า ปล.2 วันนี้ฝนตกอากาศเปลี่ยน ข้าพเจ้าเลยเปื่อยอ่ะค่ะ ยังไงหายเมื่อไหร่จะรีบเข็นมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : Vitamin_C - [ 1 มี.ค. 52 21:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อครับ ขอให้หายป่วยไวๆนะครับ ปล. เด็กในคลิปข้างบนนี้ฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 1 มี.ค. 52 23:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไว้จะกำนัลเจ้าป้าด้วยแผ่น Heifetz เล่น Violin Cencerto ของ Beethoven กับ Brahms เป็นการตอบแทนครับ จากคุณ : Genzo - [ 4 มี.ค. 52 01:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นรางวัลของลุงเกนซอแล้วหูตั้ง รีบมาต่อเลยทันควัน เปล่าหรอกค่ะ แดดออกแล้วข้าพเจ้าก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม ไปต่อกันดีกว่า อิอิ -------------------------------------------------------------------------------- Heifetz เล่าว่าเขาเคยมาทัวร์คอนเสิร์ตที่อินโดนีเซีย และมี recital หลายครั้งในกรุงจาร์กาต้า แต่มีการแสดงครั้งหนึ่งที่เขาไม่ได้ใช้ Strad ไวโอลินตัวโปรด เพราะกาวที่ติดไว้มันเกิดหลุด เพราะทนสภาพอากาศร้อนชื่นสูงของอินโดนีเซียไม่ไหว (Strad ในที่นี้ ข้าพเจ้าคิดว่ามันน่าจะย่อมาจาก Stradivarius ไวโอลินยี่ห้อดัง ตัวโปรดของ Heifetz) ดังนั้นการแสดงในครั้งนั้น เขาจึงใช้ไวโอลินที่ยืมมา ซึ่งก็ดูเหมือนว่าไม่มีใครสังเกตเลยว่าเขาไม่ได้ใช้ Strad ตัวที่เขาใช้ประจำ แต่หลังจากการแสดงเสร็จสิ้นไป มีชายชาวจีนผู้หนึ่งมาหาเขาที่ห้องพักนักแสดง ชายผู้นั้นอยากจะชม Strad ของ Heifetz ซึ่งเขาก็อนุญาต แต่กลับบอกความจริง ซึ่งเขาไม่ได้บอกใครเลยว่าคืนนั้นไม่ได้ใช้ Strad เขาบอกทุกอย่างกับชายชาวจีนว่าเกิดอะไรขึ้นและยื่นไวโอลินที่ยืมมาให้ชายผู้นี้ชมแทน แต่หลังจากนั้น ชายผู้นั้นก็ถามเขาต่อถึงเหตุผลว่า ทำไมเขาจึงเล่น  sonata ของ Mozart ท่อนเร็ว ของเบอร์นึง แต่กลับไปเล่นทอ่นช้าของอีกเบอร์ Heifetz ประทับใจในคำถามนี้มากๆ แถมหัวเราะชอบใจทุกครั้งที่เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง เพราะเขาคิดว่า การมาแสดงคอนเสิร์ตที่อินโดนีเซียเหมือนการมาแสดงไวโอลินในป่า ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครจับผิดเขาได้ และอันที่จริงแล้ว การเล่นสลับท่อนนี้ เป็น trick หนึ่ง ที่เขาทำเป็นประจำเวลาไปแสดงที่ต่างๆทั่วโลก แต่ไม่เคยมีใครซักคนผิดสังเกตุ หรือถามถึงเรื่องนั้น ดังนั้น สำหรับชายผู้นี้ Heifetz จึงตอบเขาอย่างจริงใจด้วยเหตุผลง่ายๆ เพราะเขาชอบท่อนช้าของ sonata อีกเบอร์มากกว่า เลยเอามาเล่นผสมกัน ------------------------------------------------------------------ สงสัยกันไหมคะ เล่นสลับท่อนแบบนี้แล้ว เวลาซ้อมทำยังไง accom ด้นสดบนเวทีเลย หรือเปล่า หรือว่าเตรียมกันไว้ก่อนล่วงหน้าอยู่แล้ว อิอิ ฟังเพลงๆ เอาคลิป Heifetz เล่น Mozart อันเก่ามาขายอีกรอบ แบบว่าหาคลิปที่ลุงเค้าเล่น mozart ไม่ได้เลยอ่ะค่ะ - -" แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 52 21:22:31 จากคุณ : Vitamin_C - [ 4 มี.ค. 52 21:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ แอบดูคนหายป่วยร่ายกระทู้ จากคุณ : jassb1 - [ 4 มี.ค. 52 21:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อเปรียบเทียบกับวัยเด็กของฉัน Heifetz ดูเหมือนเขาจะมีปัญหามากกว่า ซึ่งปัญหานั้นเกิดมาจากการที่เก่งมากเกินไป  แถมถูกเรียกว่าเป็นเด็กอัฉริยะตั้งแต่อายุ 6 ขวบ ครั้งหนึ่งฉันเคยคุยกับชายชราผู้หนึ่งซึ่งเคยอาศัยอยู่ที่เมือง Vilna บ้านเกิดของ Heifetz เขาเล่าว่า ไม่ว่า Heifetz จะเดินไปที่ไหน ทุกตรอกซอกซอย หรือแม้แต่เด็กจรจัด ก็ยังรู้จักเขา ทุกคนจะชี้ไปที่เขาและพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น วันนึง Leopold Auer ซึ่งขณะนั้นเป็น concert master ของวง St.Petersburg Symphony Orchestra และเป็นครูไวโอลินผู้มีชื่อเสียง ได้มาเยี่ยมเพื่อนที่เมือง Vilna บ้านเกิดของ Heifetz Auer ได้รับการเชื้อเชิญให้ฟังเด็กอัฉริยะหลายคนสีไวโอลิน รวมทั้ง Heifetz ด้วย ซึ่ง Auer ก็สนใจเขามาก และเชิญให้ Heifetz และครอบครัวย้ายไปเมือง St. Petersburg เพื่อเข้าร่วมชั้นเรียนของเขา 2-3 เดือนต่อมา Heifetz และพ่อของเขา ก็ได้เดินทางไปยังเมือง St.Petersburg แต่เมื่อพวกเขาไปหา Auer ที่ Imperial School of Music กลับพบว่า Auer ลืมสัญญาที่ให้ไว้เสียแล้ว Auer ในตอนนั้นรับเด็กอัฉริยะมากมายเข้ามาในชั้นเรียน และวุ่นมากจนลืมเรื่องของ Heifetz ไป หรือไม่อีกที ก็อาจจะพึ่งนึกถึงปัญหาที่จะตามมาหลังจากรับ Heifetz ไปแล้ว บางที Auer คงจะลืมไปว่า Heifetz และพ่อของเขาเป็นยิว ซึ่งฐานะของชาวยิวในรัสเซียตอนนั้น ก็เปรียบเหมือนพลเมืองชั้น 2 ตัว Auer เองก็เป็นชาวฮังกาเรียน-ยิว และต้องพักอาศัยอยู่ใน ghetto เหมือนกับชาวยิวคนอื่นๆเช่นกัน (ghetto เป็นพื้นที่ที่รัฐบาลจัดสรรไว้ให้ชาวยิวอยู่ร่วมกัน ซึ่งแอดอัดมากๆเรียกว่าเป็นสลัมย่อยๆเลยหล่ะค่ะ) แต่อุปสรรคยังไม่หยุดแค่นั้น ในตอนนั้นรัฐบาลรัสเซียมีนโยบายเข้มงวดกับคนแปลกหน้าต่างถิ่น โดยเฉพาะกับชาวยิว ทุกคนที่ไม่ใช่พลเมืองจะต้องออกไปนอกประตูเมืองก่อนพระอาทิตย์ตกดิน แต่ยังนับว่า Heifetz ยังโชคดี ด้วยความช่วยเหลือของ Alexander Glazunov ซึ่งขณะนั้นเป็นอธิการบดีของ conservatory เขาเคยได้ทราบเรื่องราวของ Heifetz จึงไปขออนุญาตกับนายกเทศมนตรีให้พวกเขาได้รับสิทธิในการพักค้างแรมในเมืองเป็นกรณีพิเศษ -------------------------------------------------------------------- Alexander Glazunov ครูและ Composer ชาวรัสเซีย (เป็น อ. ของ Shostakovich ด้วยนะ) หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเขาคนนี้ ก็อาจะไม่มี Heifetz ในวันนี้ก็ได้ มาลงฟัง Heifetz เล่นเพลงของ Glazunov กันหน่อยเนอะ violin concerto op. 82 mov 1 Jascha Heifetz, violin RCA Victor Symphony Orchestra Walter Hendl จากคุณ : Vitamin_C - [ 4 มี.ค. 52 21:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แต่ทว่าเนื่องจาก Heifetz ยังอายุน้อยเกินไปที่จะสามารถเข้าเรียนใน conservatory ได้ ดังนั้น พ่อของเขาเท่านั้นที่ได้เข้าเรียน และได้รับอนุญาตให้พักในเมือง ส่วนตัว Heifetz นั้น ถือว่าอยู่ในฐานะไม่มีตัวตน และต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อน นอกจากนี้ขณะนั้นชั้นเรียนของ Auer มีนักเรียนเต็มแล้ว ดังนั้น 1 เทอมแรก Heifetz จึงต้องเรียนไวโอลินกับผู้ช่วยของ Auer ไปก่อน Heifetz เล่าถึงเรื่องนี้บ่อยๆ ว่าชีวิตเขาในตอนนั้นมีแต่ความตื่นกลัว ทุกครั้งที่เจ้าหน้าที่จากทางการมาเคาะประตูเพื่อสำรวจจำนวนคนที่พักในอพาร์ทเม้นท์  เขาจะต้องรีบเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าหรือที่ไหนซักแห่ง อยู่มาวันหนึ่ง พ่อของ Heifetz ทิ้งให้เขาอยู่เพียงลำพังในอพาร์ทเมนต์ เพราะต้องรีบกลับไปบ้านเกิด เพื่อจัดการย้ายครอบครัวทั้งหมดให้มาอยู่ด้วยกันที่ St.Petersburg ทุกครั้งที่ Heifetz เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง ฉันสามารถรู้สึกได้ถึงความกลัวที่ติดแน่นในความทรงจำ เหตุการณ์นี้ ตามเรื่องเล่าจะแหล่งอื่นๆมักจะบอกว่าขณะนั้น Heifetz อายุ 7 ปี แต่จากที่ฉันได้ฟังเรื่องจากเขา ฉันคิดว่าตอนนั้นเขาอายุ 9 ปีแล้ว ฟังดูแล้ว เรื่องที่ชาวยิวทั้งครอบครัวจะย้ายมาอยู่ในเมือง St.Petersburg นี้ไม่ค่อยน่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้  เพราะดูจะมีปัญหามากมายทั้งความกดดันเรื่องกฏหมายและการใช้ชีวิตอยู่ในที่แปลกถิ่น ซึ่งเมื่อฉันถามเขาว่าทั้งครอบครัวใช้ชิวิตอยู่ได้อย่างไร เขาก็ตอบฉันอย่างภาคภูมิใจว่า “ฉันเป็นคนดูแลครอบครัวทั้งหมด ตั้งแต่อายุ 7 ปี และฉันภูมิใจมาก” รูป Heifetz ตอนหนุ่มๆ กับชุดยูกาตะ จากคุณ : Vitamin_C - [ 4 มี.ค. 52 22:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วก็เป็นดังที่เขาบอกจริงๆ เพราะๆ Heifetz ดูแลครอบครัวของเขาได้ดีมาก แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตในวัยเด็กของเขา และจากประสบการณ์อันเจ็บปวดของเขา ส่งผลต่อมาเมื่อเขาเป็นครู เหตุผลหนึ่งที่ Heifetz ไม่อยากรับบรรดาเด็กอัฉริยะเข้ามาในชั้นเรียน  ไม่ใช่เพราะเขารังเกียจแต่อย่างใด แต่เพราะเขาไม่อยากจะต้องติดต่อกับพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้น ซึ่งเขามองว่าทำตัวน่ารังเกียจต่างหาก เขามองว่าพ่อแม่ของเด็กอัฉริยะ จะเข้ามาควมคุมชิวิตของเด็กทุกๆอย่าง เหมือนกับที่พ่อแม่ทำกับเขาในวัยเด็ก ด้วยเหตุนี้ จึงมีเด็กอัฉริยะน้อยคนมากที่ Heifetz จะยอมรับเข้าชั้นเรียน ซึ่งเท่าที่ฉันรู้มีอยู่ 1 คน เป็นเด็กชาวรัสเซีย   หลังจากการ Audition Heifetz บอกกับฉันว่าเด็กคนนี้น่าสนใจมาก ในอนาคตน่าจะเป็นนักไวโอลินที่ดีได้ และแม้ Heifetz จะมีนโยบายต่อต้านเด็กอัฉริยะ แต่ในกรณีนี้ เขาถึงกลับยอมรับเด็กคนนี้เข้าในชั้นเรียน 2-3 วันต่อมา พ่อของเด็กคนนี้เขียนจดหมายมาหา Heifetz เพื่อขอเรียนส่วนตัวเพิ่มเติม แต่อย่างที่เคยเล่าไปแล้วก่อนหน้านี้ว่า Heifetz เป็นคนที่สนใจรายละเอียดต่างๆมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจดหมายที่เขียนด้วยลายมือ เขาจะยิ่งพินิจพิเคราะมากกว่าปกติ และเมื่อ Heifetz อ่านจดหมายจบ เขาบอกกับฉันว่า ในจดหมายสะกดชื่อของเขาผิด ซึ่งแน่นอนเป็นความผิดที่ให้อภัยไม่ได้ ดังนั้น จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า Heifetz ไม่ได้รับเด็กคนนี้เข้าเรียน และไม่รับสอนส่วนตัวด้วย เมื่อทั้งครอบครัวย้ายมาอยู่ที่ St.Petersburg ก็ดูเหมือนว่า พ่อแม่ของ Heifetz ไม่ได้ทำอาชีพอะไรเลย นอกจาก คอยไปรับส่งเขาเรียนไวโอลิน และคุมให้ซ้อม เพราะในตอนนั้น Heifetz เหมือนเป็นแหล่งรายได้หลักของครอบครัว ตอนนั้นครอบครัวของ Heifetz ค่อนข้างมีอันจะกินมาก เขาเล่าให้ฉันฟังว่า มีพี่เลี้ยงถึง 2 คน คนนึงเป็นชาวฝรั่งเศส คนนึงเป็นชาวเยอรมัน และด้วยสภาพแวดล้อมที่ถูกกดดัน พอๆกับการตามใจอย่างเต็มที่  ทำให้ Heifetz กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ หัวแข็ง และหยิ่งผยอง ลำพองในความเก่งของตนเอง และรู้สึกว่าเขาเป็นคนควมคุมพ่อแม่ แต่ก็นับว่าเป็นโชคดีของ Heifetz ที่ได้พบกับ Auer เพราะ Auer ไม่เพียงแต่สอนไวโอลินให้กับเขา แต่ยังสอนการใช้ชีวิต และแนะนำให้เขารู้จักกับโลกภายนอกว่าเป็นอย่างไร และอันที่จริงดูเหมือน Auer จะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจ Heifetz ------------------------------------------------------------- คืนนี้ปิดท้ายด้วย รูปรวม นักเรียนบางคนของ Auer หา Heifetz เจอะไหมเอ่ยว่าอยู่ตรงไหน พรุ่งนี้พัก 1 วัน เดี๋ยวมาต่อให้วันศุกร์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 52 22:43:53 จากคุณ : Vitamin_C - [ 4 มี.ค. 52 22:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาอ่านต่อครับ แดดออกปุ๊บหายป่วยเลยเหรอครับ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 5 มี.ค. 52 00:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผนังห้องที่บ้านของ Heifetz  มีรูปของเขากับเพื่อนร่วมชั้นอยู่หลายรูป แต่ Heifetz ไม่เคยเล่าถึงพวกเขาเลย ทุกครั้งเขาจะเล่าถึงแต่ Auer และกล่าวถึงด้วยความเคารพเทิดทูน   Auer ที่เป็นคนช่วยเปลี่ยนนิสัยช่างจับผิดจากประโยคฝังจำจากแม่ที่ว่า “ มันยังไม่ดีพอ”  และช่วยให้เขารู้จักศิลปะในการสีไวโอลิน รวมไปถึงการเตรียมคอนเสิร์ต และการจัดการเรื่องธุรกิจต่างๆเมื่อเป็นศิลปินแล้ว ซึ่งเมื่อฉันได้ฟังเรื่องนี้ ทำให้ฉันเข้าใจแล้วว่า ทำไม Heifetz ถึงสอนเรื่องเดียวกันนี้ให้กับนักเรียนของเขา คงจะเพราะได้รับอิทธิพลจาก Auer นี่เอง Heifetz มอง Auer เป็นบุคคลต้นแบบ ซึ่งบางทีทำให้ฉันรู้สึกว่า ดูเหมือน Heifetz จะสนิทกับ อ. มากกว่าพ่อแม่แท้ๆของเขาซะอีก แต่ใช่ว่า Heifetz จะไม่รักครอบครัวของเขา อันที่จริงพ่อแม่ของ Heifetz ต่างหากไม่รู้วิธีที่จะดูแลอบรมเขา ซึ่งผลจากการเลี้ยงดูที่ไม่ถูกต้องและการตามใจมากจนเกินไป ทำให้เกิดนิสัยที่เป็นปัญหาตามมาหลายอย่าง Heifetz เป็นคนที่ไม่ชอบให้คนอื่นโต้เถียง หรือมีความเห็นต่างจากเขา ดังนั้นเมื่อไหร่ที่ฉันมีความเห็นไม่ตรงกับเขา  เขาจะเข้าใจว่าฉันไม่ชอบเขาในทันที  ซึ่งฉันต้องพยายามอธิบายด้วยความยากลำบาก เพื่อให้เขาเข้าใจว่าการที่คนเรามีความเห็นแตกต่างออกไป ไม่ได้แปลว่าคนนั้นไม่ชอบเขา ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ภาพล้อเลียน Heifetz วาดโดย Alfred Bendiner วาดในปี 1940 แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 52 21:28:28 จากคุณ : Vitamin_C - [ 6 มี.ค. 52 21:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Heifetz เล่าให้ฉันฟังถึงเรื่องการประการอิสรภาพจากการดูแลทุกฝีก้าวจากพ่อแม่ของเขา Heifetz เล่าว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี พ่อแม่ของเขา ก็ยังคงคอยเจ้ากี้เจ้าการไปซะทุกเรื่อง ทั้งตอนที่อยู่บ้านและตอนขึ้นคอนเสิร์ต พวกเขาดูแล Heifetz เหมือนว่ายังเป็นเด็กเล็กๆอยู่ตลอดเวลา จากที่ฉันได้ฟังจาก Heifetz ฉันคิดว่าพ่อแม่ของเขา ก็เหมือนคนธรรมดาๆทั่วไป ที่ปกติไม่เคยหาเงินได้เพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัว ดังนั้นพวกเขาจึงยึดติดกับ Heifetz มาก และมองว่าเขาเป็นตัวทำเงินแหล่งสำคัญ ที่จะรับประกันความมั่นคงทางสถานการณ์เงินของครอบครัว พ่อของ Heifetz ติดนิสัยการเป็นครูฝึกส่วนตัวให้เขา แม้ว่าในตอนที่ Heifetz กลายมาเป็นนักไวโอลินที่มีชื่อเสียงแล้วก็ตาม พ่อของเขาก็ยังคงคอยควบคุมการซ้อมไวโอลินอยู่ตลอด และยังคงสอนเขาว่าควรจะเล่นไวโอลินยังไง   ทุกครั้งเวลาอยู่หลังเวทีคอนเสิร์ต พ่อของเขาจะคอยตรวจดูทุกอย่าง และอธิบายทุกครั้งว่าเขาต้องทำยังไงเวลาขึ้นบนเวที คอยปลอบซ้ำๆว่าให้เขาใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น  ส่วน Heifetz นั้นเองทำได้เพียงตอบว่า“ Yes, father ” เพื่อข่มความรู้สึก ซึ่งเขาเองเล่าว่าบางทีเขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรอก คนที่ตื่นเต้นคือพ่อของเขามากกว่า ส่วนแม่ของ Heifetz มีหัวการค้ายิ่งกว่าพ่อของเขาหลายเท่า เธอจะคอยตรวจสอบดูว่า Heifetz ได้รับส่วนแบ่งหรือค่าตอบแทนที่เหมาะสมจากผู้จัดการของเขาหรือไม่   ครั้งหนึ่งเธอถึงกับยกเลิกสัญญาที่ Heifetz ทำกับบริษัทอเมริกันเป็นครั้งแรก ทันทีที่เธอรู้ว่าค่าครองชีพที่ St.Petersburg และ New York นั้นแตกต่างกัน ในระหว่างที่แม่เป็นคนดูแลการเงินทั้งหมด Heifetz แทบจะไม่ได้แตะต้องเงินของเขาเลย  และถึงแม้ว่า Heifetz จะสามารถขอเงินเพื่อใช้จ่ายส่วนตัวได้ แต่แม่ของเขามักจะไม่พอใจเสมอๆ และมองว่าเขาใช้เงินที่หามาได้ยากลำบากอย่างสิ้นเปลือง ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- พักฟังเพลงเศร้าๆ  ให้เข้ากับบรรยากาศวัยเด็กอันรันทดของ Heifetz เสียหน่อย Melodie (from Orfeo ed Euridice) แต่งโดย Christoph Willibald von Gluck (Transcribed by Heifetz) Accompanist: Emanuel Bay ช่วงกลางๆ คลิปนี้ถ่ายในมุมที่ซูมเข้าไปใกล้มากๆเลย สังเกตุเห็นได้ชัดเลยว่า Heifetz ใช้โบว์หมดทั้งคันชักอย่างคุ้มค่าจริงๆ จากคุณ : Vitamin_C - [ 6 มี.ค. 52 21:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เมื่อเวลาผ่านไป Heifetz เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ความรู้สึกเครียดจากการคุมแจของพ่อแม่ ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่พ่อแม่ของเขากลับไม่เคยคิดเลยซักนิดว่าบัดนี้ Heifetz ไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว พ่อของHeifetz ยังคงควบคุมการซ้อมไวโอลินของเขาอยู่เหมือนเดิมตลอดเวลา จนมาวันนึงที่  Heifetz ทนไม่ไหว และตัดสินใจบอกพ่อว่า เขาต้องการซ้อมไวโอลินด้วยตนเอง ซึ่งนั่นทำให้พ่อของเขาเสียใจมาก แล้วเรื่องขัดแย้งเล็กๆน้อยๆก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิด จนบรรยากาศในครอบครัวตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว แต่พ่อแม่ของเขาไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย และยังคงปฏิบัติตัวเหมือนเดิม แต่สำหรับ Heifetz เขาเล่าว่าแทบจะทนรอไม่ไหว อยากให้ถึงวันครบรอบอายุ 21 ปีไวๆ ซึ่งกฏหมายกำหนดไว้ว่าเขาจะมีสิทธิทุกอย่าง และเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว และเมื่อวันนั้นมาถึง  Heifetz จึงประกาศต่อหน้าทุกคนในครอบครัวว่า เขาเป็นอิสระแล้ว และจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนท์ส่วนตัวของเขา ซึ่งได้จัดเตรียมเอาไว้อย่างลับๆก่อนหน้านี้   พ่อแม่ของ Heifetz เสียใจมากโดยเฉพาะแม่ของเขา เมื่อ Heifetz บอกว่า แม่ต้องโทรมานัดล่วงหน้าก่อนที่จะไปหาเขาที่บ้าน แต่ถึงกระนั้น Heifetz ก็ไม่ได้ละทิ้งครอบครัวไป  เขายังให้ความช่วยเหลือทุกอย่างตลอดมา และกลับไปเยี่ยมอยู่เสมอๆ -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- รูปนี้ เห็นจขบ  เขาว่าเป็นบ้านที่ Heifetz เกิดที่ Lithuania หน่ะค่ะ แต่รูป apartment หาไม่มี แหะๆ จากคุณ : Vitamin_C - [ 6 มี.ค. 52 21:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากเขาเล่าเรื่องของตนเองจบ ก็หันกลับมาถามถึงเรื่องราวการประกาศอิสระภาพของฉัน และอยากรู้ว่าฉันมาอยู่ที่อเมริกานี้ได้ยังไง เรื่องราวของฉันไม่โลดโผนเท่า Heifetz แต่ก็ผ่านมาด้วยความยากลำบากเช่นกัน เริ่มต้นจาก คุณตาและคุณยายของฉัน จะย้ายไปอยู่กับลุงที่แต่งงานกับชาวสาวชาวดัทซ์ ที่ฮอลแลนด์ ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ฉัน จะไปที่  Buffalo พอดี ดังนั้น ฉันจึงได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย โดยไปแวะที่ฮอลแลนด์ก่อน ก่อนที่จะเดินทางไปอเมริกา พ่อได้จัดอบรมพิเศษให้กับฉันเกี่ยวกับประเทศอเมริกา  เริ่มต้นด้วยการเปิดหนังคาวบอยให้ดู ตามด้วยให้ทดลองดื่มสก๊อตวิสกี้ ซึ่งครั้งนั้นทำให้ฉันเกลียดสก๊อตวิสกี้มากๆ เพราะฉันว่ากลิ่นมันเหมือนตัวเลือดที่อยุ่บนเตียงนอนไม่มีผิด เมื่อวันเดินทางมาถึง ทุกคนมาส่งฉันด้วยความเป็นห่วง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้ออกนอกประเทศ และที่สำคัญคือ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง พ่อมอบเงินจำนวนเล็กน้อยให้ฉัน พร้อมกับสมุดจดที่อยู่เบอร์โทรศัพท์ ของญาติ และคนรู้จักทุกคน เพื่อที่ฉันจะได้สามารถติดต่อได้ในยามฉุกเฉิน การเดินทางของฉันเริ่มต้นโดยไปแวะสิงคโปร์ และกรุงเทพก่อน เพื่อเยี่ยมญาติ จากนั้นก็ไปโรม ซึ่งเป็นเมืองแห่งความฝันของชาวแคทอลิกทุกคนที่ได้ไปแสวงบุญ แต่สำหรับฉัน ความทรงจำที่โรม มีแต่เรื่องเลวร้าย เพราะคุณยายของฉันพึ่งเคยออกนอกประเทศเป็นครั้งแรก และเธอตื่นกลัวสถานที่แปลกๆมาก นอกจากนี้ยังได้รับคำเตือนเกี่ยวกับความร้ายกาจของโจรขโมยที่นี่ ทำให้สุดท้ายเมื่อความกลัวเข้าครอบงำคุณยาย ทำให้พวกเราทุกคนต้องใช้ชีวิต 3 วันในโรมอยู่แต่ในห้องพักที่โรงแรมเพื่อเฝ้าสัมภาระ และฉันต้องคอยนับจำนวนกระเป๋าทุกครั้ง ที่ยายออกจากห้องน้ำ  เพื่อให้ท่านแน่ใจว่าข้าวของทุกอย่างยังอยู่ครบ เมื่อพวกเราเดินทางไปถึงอัมสเตอดัม  ก็พบว่าบ้านของคุณลุงมีขนาดเล็กและคับแคบมาก แถมคุณลุงก็ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่พวกเราไปอาศัยอยู่ด้วย เพราะนั่นหมายถึงค่าใช้จ่ายที่จะต้องเพิ่มขึ้นตามมา ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นั่น ฉันได้แอบไปหา อ.สอนเปียโนที่เคยรู้จักกัน ท่านเป็นชายชาวชวาที่แต่งงานกับสาวชาวดัทซ์ และย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่ฮอลแลนด์ ซึ่งก่อนที่จะจากกัน เขากำชับว่า เมื่อไหร่ที่ฉันมีโอกาสได้มาที่นี่ให้ไปหาเขา แต่ทว่าเมื่อฉันไปถึง เขากลับจำฉันไม่ได้ และไม่ได้ให้การต้อนรับ ฉันจึงกลับมาบ้านพร้อมกับความผิดหวัง แล้วยังถูกประนามอย่างรุนแรงจากคุณยาย เพราะท่านมองว่าการที่ฉันซึ่งเป็นผู้หญิงไปพบกับผู้ชายที่บ้าน ถือเป็นเรื่องที่ผิดประเพณี และเป็นความผิดร้ายแรง หลังจากฉันถูกต่อว่าอย่างรุนแรง และบรรยากาศในครอบครัวก็ตึงเครียด สุดท้ายฉันจึงตัดสินใจออกจากบ้าน และไปหาญาติห่างๆคนนึง เขาเป็นน้าเขยชาวดัทซ์ของฉัน ที่ชื่อว่า Leon ซึ่งอาศัยอยู่ที่เมือง Ede ซึ่งอยู่ที่ไหนซักแห่งทางใต้ของฮอลแลนด์ แล้วนี่คือครั้งแรกจริงๆที่ฉันเดินทางคนเดียว แถมไม่รู้จักทางเสียด้วย แล้วก็ต้องขอบคุณความรู้ภาษาดัทซ์ที่ฉันเคยเรียนมาตอนเด็กๆ ช่วยให้ฉันพอจะถามทางได้บ้าง และหลังจากหลงทางอยู่นาน ในที่สุดฉันก็ไปถึงบ้านของลุง ลุง Leon ทุกคนในครอบครัวต้อนรับฉันอย่างอบอุ่น ลุงLeon และครอบครัว ใจดีกับฉันมากๆ และทันทีที่เขาเห็นเสื้อผ้าที่ฉันสวมอยู่ ก็ตกใจมากและรีบจัดหาเสื้อผ้าให้ฉันใหม่ รวมถึงเครื่องแต่งกายอื่นๆที่จำเป็นในหลังจากรื้อกระเป๋าออกมา ลุงบอกกับฉันว่า อากาศที่อเมริการวมทั้งที่นี่ แตกต่างจากอินโดนีเซีย จากนั้นก็นำเสื้อโค้ทมาให้ ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเสื้อผ้าของคนเมืองหนาว ฉันอาศัยอยู่กับลุงจนถึงวันที่ต้องเดินทางไป Buffalo โดยลุงขับรถไปส่งฉันที่สนามบิน ซึ่งเมื่อฉันไปถึง ก็พบคุณตายืนรออยู่ แต่ไม่พบคุณยาย เพราะท่านยังไม่ยกโทษให้ฉัน ซึ่งอันที่จริงแล้ว ท่านไม่เคยยกโทษให้ฉัน และเราไม่เคยได้พบกันอีกเลย จนกระทั่งท่านเสียชีวิตไป -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ช่วงนี้เป็นเรื่องของ Agus ขอลงเป็นรูปคุณ Agus หน่อยก็แล้วกันเนอะ แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 52 22:55:32 จากคุณ : Vitamin_C - [ 6 มี.ค. 52 22:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลังจากเล่าจบ Heifetz ถามฉันว่า ทำไมฉันถึงได้ถูกลงโทษให้ไปเรียนดนตรีที่ Buffalo หล่ะ ฉันงงมากกับคำพูดของเขา แต่เมื่อได้ฟังเหตุผลก็เข้าใจ เพราะสำหรับ Heifetz ที่นั่นเป็นที่สุดท้ายที่คิดถึง สำหรับคนที่จะเรียนดนตรี ส่วนสาเหตุนั้นก็มาจากว่า ที่ Buffalo ไม่มี รร. หรือมหาวิทยาลัยดนตรีเลย นอกจากนี้ที่นั่นยังมีโรงงานถ่านหิน ซึ่งส่งกลิ่นควันคลุ้งไปหมด ซึ่งแม้ว่าโรงงานนั้นจะปิดไปนานแล้ว แต่มันยังอยู่ในความทรงจำอันเลวร้ายของ Heifetz อยู่ ส่วนเหตุผลที่ฉันได้ไปเรียนที่ Buffalo เพราะมีแม่ชีชาวอเมริกันผู้หนึ่งที่อินโดนีเซีย เธอเรียนจบจามหาวิทยาลัยสตรีที่นี่ แม่ชีผู้นี้เฝ้าสังเกตุดูความสามารถทางดนตรีของฉันตั้งแต่ยังเด็ก และรอวันที่จะมอบทุนนี้ให้ฉันมายาวนาน ซึ่งฉันก็พึ่งรู้เรื่องนี้ตอนที่เธอมอบทุนการศึกษาของมหาวิทยาลัยที่ Buffalo ให้กับฉัน ที่ Buffalo นี้ ฉันได้อยู่กับครอบครัวใหม่ ซึ่งแตกต่างจากครอบครัวของฉันที่อินโดนีเซียโดยสิ้นเชิง เด็กที่นี่มีอิสระเสรี และได้รับความรักจากพ่อแม่แบบที่ฉันไม่เคยได้รับมาก่อน สำหรับฉันความรักที่มีต่อพ่อแม่คือความเคารพ  เชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ในขณะที่เด็กที่อเมริกา สิ่งที่พ่อแม่และลูกปฏิบัติต่อกันคือ ความเข้าใจและการอยู่ร่วมกัน แต่เมื่อฉันเล่ามาถึงชีวิตช่วงที่มาอยู่ที่ Buffalo นี้ Heifetz กลับบอกว่า ฉันมาไกลเกินไปแล้ว และไม่อยากจะฟังเรื่องของฉันต่อจากนี้อีกต่อไป ------------------------------------------จบบทที่ 6-------------------------------------------------- จบแล้วๆๆๆ เย้ๆๆ บทที่ 5 กับ 6 นี่นอกเรื่องไปซะเยอะ ขนาดตัดออกไปเป็นหน้าๆแล้วนะเนี่ย อ่านบทนี้แล้ว สงสารทั้ง Heifetz ทั้ง Agus เลย สำหรับบทที่ 7 จากที่ได้อ่านไปแล้วหน่อยนึง ออกนอกเรื่องเช่นกัน เล่าถึงวีรกรรมของ Heifetz กับ Agus อ่านสนุกดี แต่ไม่เกี่ยวกะดนตรีซะเท่าไหร่นะคะ ดูเหมือนว่า กระทู้ Heifetz นี่ เริ่มจะออกทะเลเข้าไปทุกทีๆ แล้วพบกันใหม่ค่ะ จากคุณ : Vitamin_C - [ 6 มี.ค. 52 23:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ VC สู้ๆ จากคุณ : Genzo - [ 6 มี.ค. 52 23:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาเชียร์ให้อ่านบทที่ 7 จบไวๆ อิๆ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 7 มี.ค. 52 00:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หุหุ ... วันนี้มีธุระ กว่าจะเข้าห้องได้ก็ตลาดวายไปซะและ หุหุ จากคุณ : jassb1 - [ 7 มี.ค. 52 00:52:47 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจจัง ได้อ่านต่อแล้ว สู้สู้ จากคุณ : Learn To Be Lonely - [ 7 มี.ค. 52 08:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณครับ ตามอ่านมาทุกตอน ^^ จากคุณ : หมอกควันจางผ่านเพียงบางตา - [ 9 มี.ค. 52 02:09:40 ]