แซ็กสำเนียงโก้ the sound of saxman

“..ตั้งแต่วันแรกที่มี  Mr.Saxman  จนวันนี้  ทุกกำลังใจ คือสิ่งที่ทำให้โก้มีชีวิตดนตรีอยู่ได้..  และจะอยู่บรรเลง  ร้องเพลงให้ฟังอีกนานเท่านาน”     นี่คือคำโปรยบรรทัดสุดท้ายใต้คำ thanks  ในปกกระดาษสอดไส้อยู่ในอัลบั้มของ “ผู้ชายแซ็กโซโฟน” คนเดิม โก้ เศกพล อุ่นสำราญ กับอัลบั้มใหม่ล่าสุด  the sound of saxman  

         อัลบั้มที่ส่วนตัวผมคิดว่า “เข้าท่า” ที่สุด

         mellow tone  คือ ชื่อค่ายเพลงค่ายใหม่  ที่มีโก้ทุ่มหัวใจนั่งบริหาร  และยังปั้นงานอัลบั้มของตัวเองในฐานะศิลปินของมาวางจำหน่ายเป็นอัลบั้มแรกของค่าย  เพื่อเอาฤกษ์เอาชัย  และถือเป็นใบเบิกทางให้ “คนทางแจ๊ส” ทีมีฝันและกำลังทำงานดนตรีดีดี  มีกำลังใจ..

        ..ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีที่ว่างสำหรับคนตั้งใจจริงอีกต่อไป  เพราะค่ายเพลงใหม่ค่ายนี้จะยินดีต้อนรับ “นักดนตรีตัวจริง” ทุกคนที่ผลิตงานดนตรีคุณภาพ  เน้นหนักๆไปที่ “งานดนตรีแจ๊ส” แน่นอน

         แม้จะเป็นค่ายใหม่  ชื่อใหม่ แต่ก็อยู่ภายใต้หลังคาบ้านเก่าบ้านใหญ่ที่ชื่อ RS อยู่ดี   และ นี่คือสิ่งที่ “ผมกลัว”    ไม่ได้กลัวว่าโก้และค่ายใหม่ของเขาจะผลิตงานไร้คุณภาพออกมา    แต่กลัวว่างานคุณภาพจะเข็น..ออกมาไม่(ค่อย)ได้ !

         เขียนเช่นนี้ไม่ได้มีเจตนาสบประมาทรสนิยมค่ายใหญ่  หรือมองโลกในทางร้ายไปก่อน  แต่เพราะเห็นความเป็นไปของค่ายยักษ์ใหญ่ในบ้านเรามาตลอด   ผลงานของหลากศิลปินที่ปั้นแต่งกันออกมาในช่วง 5 – 6 ปีหลัง   ส่วนใหญ่นอกจากไร้ความพิถีพิถันแล้ว   ยังอยู่ในวังวนเดิมๆ  รูปหน้าทาปากปะแป้งให้อยู่ในเทรนด์ในกระแสเข้าไว้   แต่อะไรที่เหนือจากนั้น  แม้จะเป็นสิ่งสร้างสรรค์ที่จะจรรโลงโลกและวงการเพลงเมืองไทยให้ดูมีมาตราฐานขึ้น  กลับมองข้าม  หรือเป็นได้ก็แค่ “คำคุย”  เพื่อสร้างภาพให้ค่ายดูดี..

         ..หลอกให้คนฟังเพลงที่ปราถนาจะเห็นค่ายเพลงสักค่าย   ใส่ใจและสนับสนุนงานดนตรีจากฝีมือนักดนตรีที่มากพลังความคิดสร้างสรรค์ ต้องผิดหวัง !  ต้องฝันเก้อรอเก้อ !   เพราะหากค่ายยักษ์ที่มีเงินทุนก้อนใหญ่ไร้ซึ่ง “เจตนาวิสัย” จะผลักดันคนทำงานดนตรีที่มีคุณภาพแล้ว   โอกาสที่จะเห็นงานเพลงที่สำเร็จมาเป็นอัลบั้มและเต็มไปด้วยคุณภาพทัดเทียมต่างประเทศ    ก็คงจะเป็นไปได้ยากเต็มที..

         ..หรือถ้าจะมีก็คงจะนานทีปีหน   เพราะเงื่อนไขที่เป็น “ตัวแปร
คลาสสิค” มาตลอดในการทำอัลบั้มเพลงคุณภาพก็คือ “เงินลงทุน”    หายากมากๆที่ศิลปินผู้คิดงานจะมีเงินถุงเงินถังติดกระเป๋าไว้จับจ่ายสนองไอเดียของตัวเอง    ส่วนใหญ่ๆก็ต้องพึ่งการสนับสนุนการลงทุน (ให้) จากค่ายยักษ์ใหญ่เงินหนาทั้งสิ้น !

         สิ่งที่อาภัพสำหรับคนที่เกิดในประเทศนี้  ขณะเขียนผมคิดออกอยู่ 2 อย่าง นั่นคือ 1. เราไม่เคยมีนักการเมืองที่มือสะอาด และ ถึงแม้ว่ากำลังเริ่มมี  ก็ดันรายล้อมไปด้วยสารพัดโจร     และ 2. เราไม่มีเจ้าของค่ายเพลงที่เมื่อร่ำรวยมหาศาลแล้ว  ใส่ใจที่จะคืนกำไรกับคนฟังเพลงบ้าง  หรือมีเจตนาที่จะยกระดับมาตราฐานวงการเพลงบ้านเราให้ “สูงขึ้น” กว่าที่เป็นอยู่..

         ..ได้กำไรจากหลายร้อยอัลบั้มเพลง “น้ำเน่า” มาหลายปี   จะหลับหูหลับตาขาดทุนอัลบั้มดีดีแต่เป็นที่น่าจดจำบ้าง..จะเป็นไร ?!

         เขียนบ่นมายาวๆ  อย่าเพิ่งคิดว่าผมนอกเรื่อง   จริงๆแล้วทั้งหมดคือเรื่องเดียวกัน  เป็นเรื่องของโก้ แซ็กแมน กับอัลบั้มใหม่ของเขาที่ชื่อ  the sound of saxman  ซึ่งแน่นอน  อัลบั้มที่ “เข้าท่าที่สุด” ในความคิดของผมชุดนี้   ออกในสังกัดค่ายยักษ์ใหญ่  แม้จะปะหน้ามีชื่อใหม่ว่า mellow tone แต่ลึกๆผมก็ไม่เชื่อ  ว่าจะแยกหน่อ  แยกความคิด  ตัดสินใจในเรื่องการลงทุนผลิตด้วยตัวเองได้จริงๆ

         เรื่องนี้..ก็คงต้องรอดูกันต่อไป  สำหรับโก้ผมรู้จักเขาดี  เขาใจสู้  มีฝีมือ  มากพร้อมด้วยเจตนาใสบริสุทธิ์ที่อยากจะเห็นนักดนตรีรุ่นน้อง  หรือรุ่นไหนก็ตาม “มีที่อยู่ ที่ยืน” มีบ้านของตัวเอง  บ้านที่เปิดประตูกว้างๆไว้ต้อนรับคนรสนิยมเดียวกัน..    

         ..โก้จะรอก็แต่ “เนื้อคู่”    

        “เนื้อคู่” ที่ว่า..  นั่นคือเจ้าของค่ายที่ใจใหญ่  ใจบุญ  มีรสนิยมทางความคิดที่ดีต่อวงการเพลงบ้านเรา  ไม่ทดท้อหรือแค่มาสร้างภาพสร้างราคาให้ตัวเอง    หากพบเนื้อคู่จริงๆ  ก็ไม่เฉพาะศิลปินนักแต่งเพลงสร้างเพลงแจ๊สในบ้านเราเท่านั้นที่จะโชคดี   คนฟังก็คงจะได้รับรสชาติดีดีจาก “เพลงแจ๊สไทย” กันอย่างต่อเนื่อง    แรกๆก็อาจจะไปยากสักหน่อย   แต่เชื่อแน่ว่าถ้าทุกโปรเจ็คไร้ปัญหา  ได้ไฟเขียวจากนายใหญ่ให้ตลอดทุกอัลบั้ม  ไม่เกิน 2 ปี  mellow tone  ต้องมีแฟนเหนียวแน่น  และ จะเป็นค่ายที่เนื้อหอมที่สุดในบ้านเรา

-----

         ยามวิกาลของคืนหนึ่ง  โก้บอกกับผมว่า.. the sound of saxman  เป็นอัลบั้มที่ใช้เงินไป “เกินหนึ่งล้านบาท”  แต่ก็คุ้ม  เพราะนอกจากจะได้นักดนตรีต่างประเทศที่เชี่ยวชาญในแขนงต่างๆมารับหน้าที่เป็น “มือบันทึกเสียง” จนงานออกมาถูกใจแล้ว   ยังถูกหูคนฟังทั่วไป  มีรสชาติกลมกล่อม  นวลเนียนน่าฟัง  ได้ซาวด์ในแบบที่โก้ต้องการ..

       ..ทุกอย่างไปไกลและดีเกินกว่าที่คาดคิดเอาไว้    เพื่อนร่วมงานที่เป็นส่วนสำคัญในการทำให้งานชุดนี้สำเร็จออกมาได้   นอกจากคุณหนึ่ง ณัฐวุติ  ที่ร่วมโปรดิวซ์แล้ว  ยังมีคุณ  Darren Rahn  ที่รับหน้าที่ทั้งแต่งเพลง และ โปรดิวซ์ในหลายเพลงเช่นกัน

       12 เพลง ทั้งร้องและ บรรเลงในอัลบั้มชุดนี้  นอกจากความรู้สึกว่าบรรยากาศของซาวด์โดยรวม “ทันสมัย” แล้ว   ผมยังเกิดความรู้สึกดีดีที่มีต่ออัลบั้มชุดนี้อีกหลายอย่าง   อย่างแรกสุดผมว่าโก้ร้องเพลงดีขึ้น   ตีความทางอารมณ์และปล่อยเสียงออกมาในทางอุ่นกำลังดี   เรียบเนียนเกาะไปกับดนตรีที่เบาๆแต่สวยงามไร้ที่ติ   คำกล่าวนี้คงไม่เกินไปหากคุณฟังเพลง “อย่างน้อย (ก็เคยรักกัน)”  

        ตามด้วยเพลงที่ “พี่คิ้มของโก้” รับเชิญมาร้องเป็น “ธรรมเนียมปฎิบัติ” ที่ขาดไม่ได้เสียแล้ว   ที่ทุกงานของโก้  ต้องมีนักร้องเสียงดีคนนี้มาร่วมแจม  และ ไม่เคยมีคำว่าผิดหวัง  เพราะเพลง just a game ถือเป็นเพลงป๊อปชั้นดี  ที่มีกลิ่นโซลแจ๊สบางๆลอยละล่อง  หอมหวลชวนฟังเป็นอย่างยิ่ง  แม้เนื้อหาจะออกทางบีบคั้น  ไม่หวาน  ไม่แฮปปี้  แต่ฟังแล้วกลับ “โคตรแฮปปี้” เลยครับ เพลงนี้นอกจากเสียง “เจ๊คิ้ม”  ที่ร้องได้สมมาตราฐานนักร้องคุณภาพแล้ว    ดนตรียังเรียบเรียงออกมาได้เนียนสนิท

        ตามติดอารมณ์กันต่อด้วยเสียงแซ็กพริ้วๆเลื้อยเข้าอินโทรในเพลง memory of you  ซึ่งโก้โชว์แซ็กบรรเลงปล่อยลมเป่ารักหวานได้อย่างน่าฟัง   นี่คือเพลงที่ฟ้อง “สำเนียงแซ็ก” ของโก้ให้เห็นชัดที่สุด และ เห็นตัวตนของเขาชัดเจนมากที่สุดเพลงหนึ่งในผลงานของเขาที่ผ่านมา  ใครเป็นแฟนตัวจริงของโก้  คงจะรู้สึกไม่ต่างกับผม

        “แววตา” เป็นเพลงร้องในแทร็กที่  6  ที่โก้รับหน้าที่ทั้งร้อง ทั้งเป่า   เนื้อหาที่ตัดพ้อเล็กๆ  ไม่ฟูมฟายมากนัก  ทำให้การฟังเพลงนี้ไม่ต้องเค้นอารมณ์ฟังจนมากเกินไป   เสียงคอรัสเพลงนี้ดังกำลังดีครับ  กลมกลืนไปกับเสียงร้องทำให้ฟังไพเราะขึ้นมาก   ดนตรีก็มีแอบโชว์เป็นระยะ   แม้จะเป็น “เม็ดเล็กๆ” สอดแทรกหลบอยู่ตามช่องว่าง  รายละเอียดเช่นนี้   หากคนดนตรีไม่มองข้าม  ก็ทำให้เพลงมีเสน่ห์ขึ้นเป็นกอง

          เนื้อที่กระดาษหมด  แต่เพลงในอัลบั้มยังไม่หมด   อีกหลายเพลง(ที่เหลือ)กว่าครึ่งอัลบั้มที่ผมไม่ได้เขียนถึง   หนึ่งในเพลงเหล่านั้นยังมี บี พีระพัฒน์ มาเป็นแขกรับเชิญร่วมโชว์เสียงหล่อๆและทรงพลังในเพลงที่ร้องยากๆ (เหมือนเคย)ไว้ด้วย  

         งานอัลบั้มใหม่ของโก้ชุดนี้  จึงถือได้ว่านอกจากจะเป็นที่รวมตัวของนักดนตรีต่างชาติระดับหัวกระทิแล้ว   นักร้องระดับแถวหน้าของบ้านเราก็ยังให้ความสำคัญ   เต็มใจพร้อมใจมาร่วมงาน  เติมเต็มให้อัลบั้มมีความสมบูรณ์มากขึ้น  งานนี้ “คนฟัง” จึงได้กำไรไปเนื้อๆ

        ลำพังโก้คนเดียว   ต้องถือว่าการเดินทางของเขามาไกลมากแล้วครับ  ไกลเกินกว่าที่จะหันหลังกลับไปมองข้างหลัง  แต่เขาก็ยังหัน  ยังใส่ใจห่วง “คนข้างหลัง” เป็นระยะ   โก้เปรยกับผมว่าความสำเร็จของเขาไม่ได้อยู่ที่ “เขาสำเร็จคนเดียว” หากแต่อยู่ที่คนข้างหลังทุกคนต้องโตเหมือนกัน..  

         ..นั่นหมายถึงนักดนตรีรุ่นน้องทุกคนที่จะย่ำเดินตามรอยเขาในทางแซ็ก   หรือทุกคนที่อยากแสดงออกในทางแจ๊ส   เด็กรุ่นใหม่ๆที่ใส่ใจจะก้าวหน้าเป็นนักดนตรีแจ๊สแถวหน้าต่อไป  ต้องมีที่ยืน  และ ได้รับการยอมรับในวงกว้างต่อไปให้ได้  

       คุณรู้สึกเหมือนผมไหม ?   ว่าคนมีฝีมือคนนี้..
       ..นิสัยก็ดีไม่แพ้กัน


-----

จาก "บางกอกทูเดย์" ฉบับวันศุกร์ที่ 6/3/2552
โดย แจ็ค รัสเซล
jackrussell2915@gmail.com

จากคุณ : แจ็ค รัสเซล - [ 6 มี.ค. 52 07:59:40 ]