ความคิดเห็นที่ 1 ในช่วงปี 1801-1805 เป็นช่วงที่เขาไม่ได้ปรากฎตัวต่อสาธารณชนเลย เชื่อกันว่าเขาได้พักฟื้นตัวอยู่ที่ปราสาทของหญิงผู้สูงศักดิ์ท่านหนึ่งแห่งแค้วนทัสคานี ในช่วงนี้เขาได้อุทิศเวลาให้กับการเล่นและแต่งเพลงสำหรับกีตาร์ แต่ในปี 1805 เขากลับมาเล่นคอนเสิร์ทอีกครั้ง ได้รับความสำเร็จตลอดปีนั้นเลยทีเดียว ต่อมาเขาได้รับการว่าจ้างจากเจ้าหญิง Elisa Bacciocchi แห่งเมือง Lucca น้องสาวของจักพรรดินโปเลียนเพื่อเป็นนักเดี่ยวไวโอลินประจำราชสำนัก ณ ที่นี้เองที่เขาได้ทุ่มเทคิดค้นเทคนิคการเล่นไวโอลินแบบแปลก ๆ เช่นปรับสายไวโอลินสายใดสายหนึ่งให้สูงกว่าครึ่งเสียง เทคนิคดับเบิ้ลสต็อป (Double stop) การเล่นดีดสาย (Left-hand pizzicato) ด้วยมือซ้าย และการเล่นไวโอลินด้วยสายน้อยกว่า 4 สายด้วยเทคนิคฮาร์โมนิค (Harmonic) เขายังได้แต่งเพลงโซนาต้าโดยใช้สาย G เพียงสายเดียวอีกด้วย เขาทำงานอยู่ในราชสำนักจนกระทั่งถึงปี 1813 ในช่วง 2-3 ปีต่อมาเขาตระเวนแสดงคอนเสิร์ททั่วอิตาลี ไม่มีข้อสงสัยเลยว่าเขาคือนักไวโอลินเอกแห่งยุคโดยแท้จริง แต่เนื่องจากสุขภาพที่ย่ำแย่ทำให้เขาไม่สามารถเดินทางไปเล่นคอนเสิร์ทที่ต่างประเทศได้อยู่หลายปีทีเดียว ในปี 1828 หลังจากที่พักรักษาตัวที่ชิซิลีอยู่หลายปี สุขภาพของเขาก็แข็งแรงขึ้นหลังจากนั้นเขาเดินทางไปเวียนนา ซึ่งชื่อเสียงของเขาโด่งดังมากแล้ว เสื้อผ้า อาหาร สิ่งของต่าง ๆ ล้วนตั้งชื่อตามเขาทั้งสิ้น ภาพเขาในอริยาบทกำลังถือไม้เท้าและกล่องยานัตถุ์เป็นภาพที่ชาวเวียนนาเห็นกันจนชินตา ในปี 1831 ชื่อเสียงของเขาขจรขจายจากเวียนนาไปถึงปารีส Franz List นักเปียโนชื่อดังชาวฮังกาเรียนได้บรรยายถึงความชื่นชมของผู้คนที่มีต่อเขาเป็นอันมากในความมหัศจรรย์และเทคนิคการเล่นไวโอลินที่แสดงออกอย่างเข้าถึงอารมณ์ทั้งความโศกเศร้าและความไพเราะ บ่อยครั้งทีเดียวที่เขาสามารถเรียกน้ำตาจากผู้ชมได้เช่นเดียวกับการเล่นที่เปี่ยมด้วยพลังและความรวดเร็ว จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในช่วงนี้เองที่ชื่อของเขาได้กลายเป็นตำนานแห่งวงการดนตรี ไม่เพียงแต่เทคนิคการเล่นที่สร้างความตื่นตะลึงให้กับผู้ชมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงภาพลัษณ์ด้วยหน้าตาที่ซีดขาวคล้ายศพเดินได้รวมถึงเรื่องราวเกี่ยวกับปีศาจในตัวเขา หนังสือพิมพ์ Castil-Blaze ในปี 1831 ได้บรรยายถึงบุคลิกของเขาไว้ว่า “สูงราว 5 ฟุต 5 นิ้ว รูปร่างที่ดูผอมเพรียว ใบหน้าเรียวยาวขาวซีดแต่คมชัด จมูกที่ยื่น ตาที่เหมือนเหยี่ยว ผมหยักศกยาวประบ่าและลำคอที่เล็กมาก ๆ เส้นจมลึกที่โหนกแก้มดูคล้ายกับตัว f ของไวโอลิน” รอยยิ้มที่คล้ายกับรอยยิ้มของซาตาน แววตาที่ยิ้มของเขาคล้ายกับถ่านไฟที่ลุกโชน ทำให้ผู้คนต่างพากันร่ำลือกันว่าเขาเป็นทายาทของปีศาจจริง ๆ ถ้าใครบังเอิญไปถูกตัวเขาเข้าจะต้องรีบทำสัญญลักษณ์ไม้กางเขนทันทีเพราะความกลัวอาถรรพ์ร้าย มีอยู่ครั้งหนึ่ง มารดาปากานินีถูกบังคับให้เขียนจดหมายเพื่อรับรองว่าเขาเป็นลูกแท้ ๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้คนก็ยังหวาดกลัวเขาอยู่ดี ที่ปารีสเขามีฉายาว่า “Cagliostro” ในไอร์แลนด์เขามีฉายาว่ายิวพเนจร (Wandering Jew) และในฮอลแลนด์ผู้คนกล่าวกันว่าเขาเดินทางมาถึงที่นั่นด้วยเรือเหาะในตำนานชาวดัทช์คือ “Flying Dutchman” จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปากานินี่ยังคงตระเวณแสดงคอนเสิร์ทของเขาโดยไม่สนใจสุขภาพของตัวเองนัก การแสดงของเขาประสบความสำเร็จเป็นอย่างสูงเหมือนเช่นเคย ในปี 1836 เขาได้ลงทุนเปิดบ่อนคาสิโนขึ้นชื่อว่า “Casino Paganini" ในกรุงปารีส เพื่อเป็นรีสอร์ทคาสิโนและเป็นที่แสดงคอนเสิร์ทของเขาเอง แต่กิจการกลับประสบความล้มเหลวขาดทุนมหาศาล ทำให้อาการป่วยของเขาทรุดหนักลงอีก หลังจากนั้นเขาได้เดินทางไปยังเมืองมาร์กเซย์และนีซเพื่อพักผ่อนฟื้นฟูสภาพจิตใจ แต่โชคร้ายที่อาการป่วยของเขากลับทรุดหนักลง ไม่สามารถใช้เสียงได้อีกต่อไป เขาถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 1840 3 วันก่อนการเสียชีวิต พระบิชอปแห่งเมืองนีซได้ถูกเชิญมาเพื่อรับศีลแต่เขาปฏิเสธที่จะพบเพราะเชื่อว่าตนเองยังไม่ตาย ดังนั้นเมื่อเขาเสียชีวิตลงโดยไม่ได้รับศีลครั้งสุดท้าย ทางโบสถ์จึงปฏิเสธที่จะทำพิธีฝังศพให้ ศพของเขาได้เก็บไว้ที่โรงพยาบาลเมืองนีซเป็นเวลานาน หลังจากนั้นจึงได้ย้ายศพของเขาไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในฝรั่งเศส จนกระทั่ง 5 ปีต่อมาบุตรชายของเขาจึงได้ยื่นอุทธรณ์โดยตรงต่อองค์พระสันตปาปาเพื่อขอให้มีพิธีฝังศพเขาที่โบสถ์แห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับเมืองเจนัว ตลอดชีวิตของเขาต้องทรมานกับโรคไข้ประสาทมาโดยตลอด ทำให้เขาต้องใช้ชีวิตด้วยการเดินทาง ต่อมาอาการของโรคได้กำเริบหนักขึ้นจนเขาไม่สามารถเล่นดนตรีได้อยู่นาน และเพราะสุขภาพที่ย่ำแย่นี่เองทำให้เขาต้องควบคุมอาหารอย่างเข้มงวด ในแต่ละวันเขารับประทานเพียงแค่ซุป 1 ถ้วย ช็อคโกแล็ตและน้ำชาดอกคาโมมายล์อย่างละ 1 แก้วเท่านั้น นอกนั้นเขาจะใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการนอนพักผ่อน จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แม้ว่าจะเป็นนักดนตรีที่ยิ่งใหญ่ก็ตาม แต่ประสาทหูของเขาไม่สู้ปกตินัก เขาสามารถได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ที่อยู่ไกลๆ ได้ ดังนั้นถ้ามีเสียงดังๆ จะทำให้เขาเจ็บปวดและทรมานมาก แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองและไร้ระเบียบวินัยโดยสิ้นเชิง ทั้งการปรากฎตัวสาธารณชนหรือแม้แต่ที่บ้านของตนเอง แต่เพื่อน ๆ ของเขากล่าวว่าปกติแล้วเขาเป็นคนที่เงียบขรึมไม่ค่อยพูดจา แต่เมื่อเป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วเขาจะกลายเป็นคนโลภทันที Robert Schumann นักประพันธ์เพลงที่มีความชื่นชมในตัวปากานินีมาก Schumann กล่าวว่าดนตรีของ Paganini นั้นเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และคุณค่าที่ยอดเยี่ยม เช่นเดียวกับ Hector Berlioz ที่กล่าวถึงผลงานของ Paganini ว่า ผลงานของเขาได้แสดงถึงจินตนาการและความสร้างสรรค์ที่แหวกแนวแต่เปี่ยมด้วยความสามารถ ด้วยแบบแผนทางดนตรีที่สง่างามและยิ่งใหญ่ การเรียบเรียงเสียงประสานที่ไม่เคยมีมาก่อนในยุคนั้น บทประพันธ์ของเขาทำให้ดนตรีอิตาเลียนเผยแพร่ออกไปอย่างกว้างขวาง เพลงของเขาเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อย่างหาได้ยากในนักดนตรีอิตาเลียนด้วยกัน ดนตรีของเขาชัดเจน เรียบง่าย แต่ไม่ธรรมดา เต็มไปด้วยความสดใสและเปี่ยมด้วยพลังที่ไม่โฉ่งฉ่างจนเกินไป แน่นอนว่าผลงานที่ยอดเยี่ยมของเขานั้นก็คือบทประพันธ์ไวโอลินที่เขาได้สร้างขึ้นจากอัจฉริยะภาพที่ทำให้ที่นักไวโอลินอื่นๆ ต้องศึกษาผลงานของเขา ผลงานที่ถือว่ามีชื่อเสียงที่สุดของเขาก็คือ “24 Caprices” สำหรับเดี่ยวไวโอลิน ถือเป็นเพลงแม่บทของนักไวโอลินทั้งหลาย เป็นบทเพลงที่ประกอบด้วยจินตนาการและความโรแมนติคที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่เป็นเลิศทั้งทางด้านไวโอลินและการประพันธ์เพลง เขายังได้ประพันธ์บทเพลงที่ท้าทายความสามารถนักดนตรีรุ่นหลังอีกเช่น 12 Sonatas for violin and guitar ผลงาน Violin concerto อีก 6 บท และ 6 Quartet for violin, viola, cello และ guitar ทั้ง List และ Schumann ต่างก็ได้เรียบเรียง 24 Caprices ขึ้นใหม่สำหรับบรรเลงด้วยเปียโน ส่วน Johannes Brahms นั้นได้แต่ง Variations บทต่างๆ สำหรับเปียโนไว้ด้วยเช่นเดียวกับ Sergei Rachmaninov จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปีศาจไวโอลิน สาธารณชนเริ่มรู้จักปากานินี่เริ่มในฉายาว่า "Hexensohn” หรือทายาทปีศาจ ชื่อเสียงด้านผีสางและความลึกลับของเขาได้แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว พรสวรรค์และความสามารถของเขาเชื่อกันว่าได้รับมาจากซาตาน ปากานินีเริ่มออกแสดงดนตรีทั่วยุโรปเมื่อตอนที่เขาอายุได้ 40 เศษ ๆ ในช่วงเวลานั้นยังไม่เคยมีใครได้ฟังดนตรีหรือเคยเห็นใครที่เหมือนกับเขามาก่อน ปากานินีจึงอาศัยข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขาเรื่องพลังลึกลับให้เป็นประโยชน์ เป็นเรื่องปกติสำหรับเขาทีเดียวสำหรับเดินทางไปแสดงคอนเสิร์ทด้วยรถเทียมม้าและม้าสีดำ ปกติตัวเขาเองนิยมใส่ชุดดำอยู่แล้ว เขามักจะปรากฎตัวบนเวทีช้ากว่าปกติเล็กน้อยคล้ายๆ กับการปรากฎตัวของวิญญาณ หลังจากนั้นจึงโค้งให้กับผู้ชม การปรากฎตัวบนเวทีแบบพิสดารของเขายิ่งทำให้ข่าวลือเรื่องอำนาจมืดของเขาน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น เรื่องที่กล่าวถึงกันมากเรื่องหนึ่งคือการเล่นไวโอลินด้วยการตัดสาย 3 สายบน E - A - D ทิ้งทีละสายเหลือเพียงสาย G เพียงสายเดียว แม้ว่าในภายหลังปากานินี่พยายามที่จะลบล้างข่าวลือเรื่องลึกลับต่างๆ ที่เกี่ยวกับตัวเขา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปเสียแล้ว ชื่อเสียงของเขาจึงเป็นที่รู้จักในฐานะ ปีศาจจอมเทคนิค "Technical wizard” เทคนิคการเล่นของเขานั้นโลดโผนและผิดธรรมดามาก แต่สาเหตุให้ผู้คนหลั่งไหลมาชมการแสดงของเขาคงเป็นเพราะเรื่องราวลึกลับเกี่ยวกับปีศาจนี่เอง มีผู้กล่าวไว้ว่าสิ่งที่ดึงดูดผู้คนให้สนใจมีมากกว่าเทคนิคการเล่นดนตรีที่มหัศจรรย์ แต่มันคือพลังของปีศาจที่แฝงอยู่ในบทเพลงที่เขาบรรเลงออกมา ตัวอย่างหนึ่งที่แสดงถึงเทคนิคอันเยี่ยมยอดของเขาที่พาให้ผู้คนพากันเข้าใจผิดว่าเป็นพลังเหนือธรรมชาตินั่นคือการ 'ดวล' ระหว่าง Lafont นักไวโอลินชาวฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงในยุคนั้นกับปากานินี่ ทั้งที่จริงแล้ว Lafont ต้องการเพียงแค่ร่วมแสดงในคอนเสิร์ทของเขาเท่านั้น แต่สาธารณชนต้องการชมการประลองกันมากกว่า ซึ่งปากานินีเป็นผู้ชนะอย่างไม่เป็นทางการ กล่าวกันว่าปากานินี่ชนะโดยการโชว์การเล่นอิมโพรไวส์คู่แปด ขั้นคู่สามและขั้นคู่หก ตัวเขาเองก็มีความกระตือรือร้นที่จะโชว์เทคนิคแปลกๆ อยู่เสมอ ในคอนเสิร์ทของเขาครั้งหนึ่งที่กรุงปารีส ปี 1832 ในขณะที่เขากำลังบรรเลงบทเพลง Sonata a movement peretual ด้วยเทคนิคสุดมหัศจรรย์ในอัตรา 12 ตัวโน้ตใน 1 วินาที สำหรับผู้ชมแล้วมันเป็นการยากที่จะเชื่อว่าจะมีใครทำได้เช่นนั้น ในเวลาเท่าๆ กันที่ปากานินีเล่นโน้ต 12 ตัวแต่นักดนตรีอื่น ๆ แค่อ่านก็แทบจะไม่ทันแล้ว ความสามารถของเขานั้นพัฒนาถึงขั้นไร้ขีดจำกัดทางด้านเทคนิคใด ๆ ทั้งสิ้น จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เทคนิคการเล่นไวโอลินของปากานินี ปากานินีได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้คิดค้นเทคนิคการเล่นไวโอลินสมัยใหม่ ความแปลกพิสดารที่ทำให้ชื่อเสียงของเขาเริ่มเป็นที่กล่าวถึงคือ นักไวโอลินในยุคก่อนหน้าปากานินีนั้นมักจะมีดนตรีเล่นประกอบการแสดงให้ แต่ปากานินีนั้นตรงกันข้าม เขาจะเดินออกมาหน้าเวทีด้วยความมั่นใจพร้อมกับสบัดเส้นผมที่เรียวยาวดำสลวยไปข้างหลัง บรรจงวางไวโอลินไว้ใต้คางและเริ่มบรรเลงโดยไม่ต้องมีดนตรีอื่นใดประกอบเลย สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ผู้ชมเป็นอย่างมาก พวกเขาต่างพากันประหลาดใจกับผู้ชายและไวโอลินเพียงตัวเดียวที่สามารถสร้างความประทับใจได้ตลอดการแสดงคอนเสิร์ท อีกเรื่องราวที่ยังเป็นที่กล่าวขวัญก็คือความสามารถในการเล่นไวโอลินที่เหนือธรรมดาของเขา ในต้นปี 1829 นักไวโอลินชาวเยอรมัน Guhr Schwarz ได้สรุปทฤษฎีการเล่นไวโอลินของปากานินี่ไว้ 6 ข้อดังนี้ - Scordatura การตั้งสายไวโอลินให้ผิดไปจากปกติ ซึ่งทำให้เขาสามารถเล่นคีย์อื่น ๆ ได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนโพสิชั่นเลย (สรีระร่างกายของปากานินี่นั้นแตกต่างจากคนปกติคือมีช่วงขาและช่วงแขนที่ยาวกว่าปกติ เฉพาะมือนั้นยาวเกือบถึงหัวเข่าเลยทีเดียว เขามีนิ้วมือที่เรียวยาวมาก ว่ากันว่าเขาสามารถวางตำแหน่งนิ้วโป้งของมือซ้ายที่โพสิชั่น 1 แต่สามารถเลื่อนนิ้วชี้ขึ้นมาเล่นในโพสิชั่น 3 โดยที่นิ้วโป้งซ้ายยังอยู่ที่โพสิชั่นเดิม ถ้าจะมีใครเล่นไวโอลินด้วยเทคนิคเดียวกับปากานินีอาจจะต้องเปลี่ยนไปใช้ไวโอลินที่มีขนาดเล็กกว่าปกติหรือมิฉะนั้นก็ต้องเรียบเรียงใหม่เพื่อให้เล่นได้ง่ายขึ้น (นักไวโอลินเอกในศตวรรษที่ 20 อย่าง Jascha Heifetz ก็ไม่นิยมเล่นผลงานของปากานินีเท่าใดนัก) - เทคนิคการใช้คันชักที่แปลกพิสดารเช่น การใช้คันชักกระแทกสาย (Bouncing) เป็นต้น - เทคนิคการ Pizzicato ด้วยมือซ้าย ทำให้นักไวลินสามารถเล่นเทคนิคนี้ได้โดยไม่ต้องใช้มือขวาที่ถือคันชักเลย - การใช้เทคนิคฮาร์โมนิคได้อย่างไร้ขอบเขต - การใช้สาย G เพียงสายเดียวบรรเลงทั้งบทเพลง - เทคนิคการวางนิ้วที่แปลกประหลาดกว่านักไวโอลินทั่วไป เทคนิคดังกล่าวข้างบนถือเป็นสิ่งใหม่ ให้สุ้มเสียงไวโอลินที่ไม่เคยมีมาก่อนในยุคนั้น ปากานินีต้องการสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ชมที่เข้ามาชมการแสดงของเขา แม้ว่าทุกคนจะคิดว่าเขาถูกซาตานเข้าสิงก็ตาม ผมที่ดำสลวยตัดกับใบหน้าที่ขาวซีดดูเหมือนมีรังสีประหลาดแผ่อยู่รอบตัว ในปี ค.ศ.1828 ฟันหน้าเขาร่วงยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาตอบลึกลงไปอีกทำให้ภาพลักษณ์ของปีศาจดูเด่นชัดมากขึ้น ในบางคอนเสิร์ทของเขาสามารถตรึงผู้ชมให้อยู่กับที่โดยไม่มีใครกล้าลุกไปไหนเลย Boerne กวีชาวเยอรมันได้เขียนแสดงความประทับใจในคอนเสิร์ทของเขาไว้ว่าราวกับทั้งสวรรค์และนรกที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยทีเดียว ความสามารถของเขาเป็นที่กล่าวขวัญถึงเสมอๆ เช่นเดียวกับหน้าตาและเทคนิคที่มหัศจรรย์ แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตในวันที่ 27 พฤษภาคม 1840 แล้วก็ตาม นับตั้งแต่เขาปฏิเสธพิธีรับศีลครั้งสุดท้ายทำให้เขาไม่สามารถประกอบพิธีฝังศพตามประเพณีได้ ศพของเขาถูกเก็บไว้ในห้องใต้ดินนานถึง 5 ปีจนกระทั่งครอบครัวเขาได้ยื่นคำร้องต่อทางโบสถ์เพื่อขอประกอบพิธีทางศาสนาให้แก่เขา ผู้คนต่างโจษจันถึงเหตุผลในการปฏิเสธของทางศาสนจักร บ้างก็เชื่อว่าเขายังไม่ตายและมีคนเชื่อว่าเขาเป็นพวกนอกรีต และการที่เขาปฏิเสธการรับศีลครั้งสุดท้ายยิ่งทำให้ข่าวลือเรื่องที่มาของเขากลับมาเป็นร่ำลือกันยิ่งขึ้น จริงๆ แล้วปากานินีไม่ใช่ปีศาจดังที่หลายๆ คนเชื่อกัน ความสำเร็จของเขามาจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก บวกกับพรสวรรค์ในการสร้างสรรค์ดนตรีที่งดงามและเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับผู้ชม ในช่วงที่เขารุ่งเรืองถึงขีดสุดนั้น ตั๋วคอนเสิร์ทของเขาขายหมดเกลี้ยงทุกรอบ แม้ว่าในบั้นปลายอาชีพของเขาจะไม่รุ่งโรจน์นักก็ตาม ก่อนการเสียชีวิตเพียง 2-3 ปีเขาไม่ได้สร้างภาพลักษณ์เหมือนเมื่อก่อน แต่ไม่ว่าจะมีข่าวลืออย่างไรก็ตาม ต้องถือว่าปากานินีได้สร้างสรรค์เอกลักษณ์ทางดนตรีที่ยังคงอยู่จวบจนทุกวันนี้ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 09:55:24 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 09:54:52 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไวโอลินของปากานินี หลายปีต่อมาปากานินี่ได้เซ็นสัญญาเป็นครั้งแรกกับ Neapolitan ผู้ผลิตสายและคันชักไวโอลิน ต่อมาเขาได้รับการว่าจ้างให้ออกแบบคันชักเพื่อผลิตออกจำหน่าย โดยความช่วยเหลือของเพื่อนและผู้จัดการชาวเจนัว Luigi Guglielmo Germi แต่คันชักที่เขาใช้ประจำไม่เคยเปลี่ยนเลยสร้างโดย Tartini ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคันชักในปัจจุบัน สำหรับปากานินี่แล้วไวโอลิน Guarneri ถือเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายและของชีวิตเขาเลยทีเดียว ในช่วงที่เขาป่วยหนักจนไม่สามารถเล่นไวโอลินได้นั้น เขาเคยเขียนบันทึกไว้ว่าไวโอลินคงโกรธเขามาก "The violin was very angry with me" ในปี 1828 ที่เมืองเวียนนานั้นเองปากานินี่ได้ว่าจ้าง C.Nickolaus Sawicki ช่างทำไวโอลินให้เปลี่ยนฟิงเกอร์บอร์ดไวโอลินคู่ใจเพราะเชื่อว่าจะทำให้เสียงดีขึ้นและรองรับต่อเทคนิคการเล่นที่โลดโผนของเขาได้ การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ประสบผลสำเร็จด้วยดี ในช่วงต้นดือนพฤศจิกายน 1833 ที่กรุงปารีส ปากานินี่ได้มอบให้ Vuillaume เป็นผู้ซ่อมไวโอลิน Guarneri ของเขา การซ่อมแซมในครั้งที่ 2 นี้ประสบผลสำเร็จเช่นกัน เมื่อการซ่อมเสร็จสิ้นลงปากานินีต้องการนำไวโอลินของเขาออกแสดงคอนเสิร์ทเพื่อทดสอบ ในโอกาสนี้เอง Vuillaume ได้สร้างไวโอลินเลียนแบบจาก Guarneri ต้นแบบทุกประการ ซึ่งปากานินีได้ซื้อไปในราคา 500 ฟรังก์ หลังจากนั้นเขาได้มอบให้กับ Camillo Sivori ลูกศิษย์ของเขา ซึ่งต่อมาได้บริจาคคืนให้กับทางสภาเมืองเจนัว ไวโอลินทั้ง 2 ตัวจึงได้ถูกนำมาจัดแสดงไว้คู่กัน ในปี 1834 ไวโอลิน Guaneri มีอายุ 92 และปากานินี่ 52 ปี แม้ว่าเขาตัดสินใจที่จะเกษียณแล้วก็ตามแต่ก็ยังตระเวณแสดงคอนเสิร์ทอยู่ในประเทศอังกฤษ ฝรั่งเศส และเบลเยี่ยมแม้ว่าจะไม่ประสบความสำเร็จมากนักก็ตาม หลังจากนั้นไม่กี่ปีเสียงของ 'The Cannone' เริ่มผิดเพี้ยนไปเช่นเดียวกับเสียงของเขา ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถใช้เสียงได้อีกเนื่องจากอาการหลอดลมอักเสบที่ทรมานเขามานาน เมื่อเขาถึงแก่กรรมลงในปี 1840 ที่เมืองนีซประเทศฝรั่งเศส ไวโอลิน Guarneri และบรรดาเครื่องสายฝีมือช่างที่มีชื่อเสียงรวมทั้งไวโอลินของ Sradivari ได้ตกเป็นของ Achille บุตรชายของเขา แต่ในพินัยกรรมที่เขียนขึ้นในปี 1837 ระบุไว้ว่าไวโอลิน 'The Cannone' ของ Guarneri นั้นขอมอบให้กับสภาเมืองเจนัวเพื่อเก็บรักษาไว้ แต่ด้วยปัจจัยต่างๆ มากมายทั้งจากทางศาสนจักร ข้อกฎหมายต่างๆ และจากทางทางราชการ พิธีการรับมอบไวโอลินตัวนี้จึงมีขึ้นเมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 1851 ต่อมาในปี 1937 ไวโอลินตัวนี้ได้รับการบูรณะอีกครั้งหนึ่งโดยช่างฝีมือชาวเจนัว Cesare Candi ปัจจุบันไวโอลินของ Guarneri "The Cannone” เก็บรักษาไว้ในตู้โชว์คู่กับตัวที่ทำโดย Vuillaume ที่ Palazzo Tursi (ศาลากลางเมืองเจนัว) จวบจนปัจจุบัน จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 09:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 'Il Cannone' ; Ex Paganini ปี 1743 ฝีมือของ Giuseppe Guarnerius 'del Gesu' ไวโอลินคู่ใจของ Paganini จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:54:21 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:54:08 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “Il Cannone” ไวโอลินคู่ใจของ Niccolo Paganini ไวโอลินตัวนี้มีฉายาว่า “Cannone” ไวโอลินคู่ใจของ Niccolo Paganini (1782-1840) ยอดนักไวโอลินเอกชาวเจนัว ไวโอลินตัวนี้ถูกสร้างขึ้นในปี 1743 โดย Bartolomeo Giuseppe Guarneri (1698-1744) ช่างทำไวโอลินผู้ยิ่งใหญ่ชาวเครโมนา หรือรู้จักกันดีในฉายา “del Gesu” ในช่วงปี 1802 Paganini พำนักอยู่ที่เมือง Livorno ซึ่งอาจเป็นช่วงที่เขาได้ไวโอลินตัวนี้มาในฐานะของขวัญจากผู้สนับสนุนชาวฝรั่งเศส Paganini ชอบไวโอลินตัวนี้มากกว่าเครื่องดนตรีชิ้นใดๆ ที่เขาครอบครองอยู่ เขาเรียกมันอย่างชื่นชมว่า “ไวโอลินปืนใหญ่ของฉัน” (My cannon violin) เนื่องจากพลังเสียงที่จัดจ้านของมันนั่นเอง “Cannone” จึงกลายเป็นไวโอลินคู่ใจของเขามาโดยตลอด ตามพินัยกรรมของ Paganini นั้น ไวโอลินตัวนี้จะตกเป็นสมบัติของเมืองเจนัวบ้านเกิดของเขา และตั้งแต่ปี 1851 เป็นต้นมา ไวโอลินตัวนี้ถูกเก็บรักษาไว้คู่กับสมบัติส่วนตัวอื่นๆ ของ Paganini ที่ Palazzo Tursi ที่สภาเมืองเจนัว ชิ้นส่วนหลักๆ ของไวโอลิน ยังคงอยู่ในสภาพเดิมๆ ทุกอย่างจวบจนปัจจุบัน และนี่คือปัจจัยที่แสดงให้เห็นถึงความพิเศษของมัน คุณค่าของมันเทียบได้กับชื่อเสียงของเจ้าของที่เป็นยอดนักไวโอลินเลยทีเดียว มีนักไวโอลินมีชื่อเสียงหลายคนที่เคยเล่นไวโอลิน “Cannone” ทั้งในและนอกประเทศอิตาลี ผู้ชนะการแข่งขันไวโอลิน International Violin Competition “Premio Paganini” จะได้สิทธิเล่นไวโอลินล้ำค่าตัวนี้ในวันที่ 12 ตุลาคม อันเป็นโอกาสเฉลิมฉลองเทศกาล Columbus Celebrations ที่เมืองเจนัว จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไวโอลิน “Sivori” ในปี1833 ในขณะที่ Paganini พำนักอยู่ในปารีสนั้น Paganini ได้มอบหมายให้ช่างทำไวโอลิน Jean-Baptiste Vuillaume (1798-1875) เพื่อซ่อมเสียงไวโอลินของเขา Vuillaume ไม่เพียงแต่ซ่อม “Cannone” ให้สมบูรณ์เท่านั้น แต่ยังได้สร้างไวโอลินเลียนแบบที่สวยงามมากขึ้นเพื่อมอบให้กับนักไวโอลินผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้อีกด้วย เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความชื่นชมของเขาที่มีต่อ Paganini ในปี 1840 Paganini ได้ขายไวโอลินตัวนี้ให้กับ Camillo Sivori (1815-1894) ลูกศิษย์ของเขาตามคำแนะนำของ Luigi Guglielmo Germi และบอกให้ Germi มอบเงิน 500 ฟรังส์ที่ได้จากการขายไวโอลินตัวนี้ให้กับ Vuillaume โดยประกาศว่าเขามั่นใจว่า Vuillaume จะเข้าใจความต้องการของเขาที่ต้องการทำให้สหายและนักไวโอลินคนหนึ่งพอใจ ในบรรดาเครื่องดนตรีทั้งหลายที่ Sivori ครอบครองอยู่นั้น ทั้งไวโอลิน Amati, Stradivari, Bergonzi และ Bianchi ไวโอลินของ Vuillaume คือตัวที่เขาพึงพอใจที่สุด เนื่องจากเขาได้รับตัวนี้มาจากผู้เป็นอาจารย์ ในปี 1984 หลังจากที่ Sivori เสียชีวิตลงไม่นาน ทายาทของเขาได้บริจาคไวโอลินตัวนี้กับสภาเมืองเจนัว และนับแต่นั้นเป็นต้นมา ไวโอลินตัวนี้ถูกเก็บรักษาไว้ที่ Palazzo Tursi เคียงคู่กับไวโอลิน “Cannone” ของ Paganini จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:10:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:23:25 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:23:11 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Camillo Sivori (1815-1894) ลูกศิษย์เพียงคนเดียวของ Paganini นักไวโอลินผู้ยิ่งใหญ่ชาวอิตาลี เขาเป็นลูกศิษย์ของ Giacomo Costa ซึ่งเป็นอาจารย์ของ Paganini เเละเป็นลูกศิษย์คนเดียวของ Paganini อีกด้วย ได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในยอดนักไวโอลินแห่งศตวรรษที่ 19 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 การประมูลไวโอลินของ Nicolo Paganini ข่าวใหญ่ในวงการไวโอลินปีนี้ก็คือไวโอลินตัวหนึ่งของ Nicolo Paganini นักไวโอลินผู้ยิ่งใหญ่กำลังจะถูกนำออกประมูลเป็นครั้งแรกของปีที่สถาบัน Sotheby ไวโอลินฝีมือของ Carlo Bergonzi ซึ่งผลงานของเขาหาได้ยากที่สุดในบรรดาช่างเครโมนาทั้งมวล และเป็นหนึ่งในเครื่องดนตรี 50 ชิ้นเท่านั้นของเขาที่ตกทอดมาจนถึงปัจจุบัน ไวโอลินตัวนี้จะถูกนำออกประมูลในวันที่ 1 พฤศจิกายน 2548 ที่สถาบัน Sotheby ในลอนดอน ไวโอลินตัวนี้ทำขึ้นในช่วงราวๆ ปี 1720 และคาดว่าจะทำราคาประมูลได้สูงถึง £500,000 ปอนด์เลยทีเดียว Carlo Bergonzi เกิดเมื่อปี 1683 เขาสร้างสรรค์ผลงานอยู่ในช่วงปี 1720 จนกระทั่งถึงปีที่เขาเสียชีวิตเมื่อปี 1747 เครื่องดนตรีของเขาได้รับการยอมรับว่ายอดเยี่ยมทัดเทียมกับผลงานของ Stradivari และ Guarneri del Gesu เลยทีเดียว งานของ Bergonzi มีความโดดเด่นทั้งการเลือกไม้คุณภาพเยี่ยม วานิชที่คุณภาพดีทัดเทียมกับ Stradivari และฝีมือการทำที่ดีเยี่ยมเหนือกว่าช่างในตระกูล Amati สิ่งที่ทำให้ไวโอลินตัวนี้มีความพิเศษในประวัติศาสตร์ที่ไม่ธรรมดาของมัน ไวโอลินตัวนี้เคยอยู่ในความครอบครองของของ Nicolo Paganini มาก่อนและถูกเปลี่ยนมืออยู่หลายครั้ง ในปี 1836 Paganini ได้พบกับนายหน้าและช่างทำไวโอลินชาวฝรั่งเศส Jean-Baptiste Vuillaume ซึ่งมิตรภาพของทั้งคู่ก็ได้เริ่มขึ้นและสืบเนื่องมาจนตลอดช่วงชีวิตการทำงานของ Paganini ในปี 1870 Vuillaume ได้บันทึกไว้ว่าไวโอลินตัวนี้อยู่ในความครอบครองของ Charles Louis บุตรชายของ Baron Louis ซึ่งมาจากคอลเลคชั่นส่วนตัวของ Paganini ผ่านทาง Achille บุตรชายของเขา ในปี 1876 ไวโอลินตกไปอยู่ในความครอบครองของศาสตราจารย์ทางไวโอลินท่านหนึ่งที่สถาบัน Conservatoire de Musique in Paris ต่อมา Augustin Lefort ได้ครอบครองไวโอลินตัวนี้อยู่จนกระทั่งถึงปี 1921 และได้ขายต่อให้กับ Leon Fischesser เป็นจำนวนเงิน 50,000 ฟรังก์ 7 ปีต่อมา Fischesser ได้ขายให้กับมาดาม Ducas และ Emil Herrmann นายหน้าค้าไวโอลินที่นิวยอร์ค ได้บันทึกไว้ว่าหลังจากนั้นไม่กี่ปีในราวๆ ปี 1930 ไวโอลินตัวนี้ได้กลายเป็นของสะสมของ Thomas C. Petersen แห่งซานฟรานซิสโก ต่อมาในปี 1948 Petersen ขายไวโอลินให้กับ Roger Chittolini แห่งนิวยอร์ค หลังจากนั้นเขาได้ขายมันโดยผ่านทาง Herrmann ไปยัง John Corrigliano คอนเสิร์ทมาสเตอร์ของวง New York Philharmonic Orchestra ซึ่งเขาใช้มันอยู่ในช่วงปี 1943-1966 หลังจากนั้น Corrigliano ได้ขายมันไปเมื่อปี 1957 โดยผ่านทาง Herrmann อีกเช่นเดิม แต่คราวนี้ผู้ซื้อเป็นนักไวโอลินสมัครเล่นที่เล่นไวโอลินมาประมาณ 35 ปี และยังคงอยู่ในครอบครองของตระกูลนี้จวบจนปัจจุบัน Tim Ingles หัวหน้าแผนกเครื่องดนตรีของทางสถาบัน Sotheby แห่งลอนดอนได้กล่าวไว้ว่า " เรารู้สึกตื่นเต้นที่ได้ขายไวโอลินที่พิเศษตัวนี้ Carlo Bergonzi คือช่างทำไวโอลินที่ผลงานของเขาหาได้ยากที่สุดและเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 1984 ที่ไวโอลินของเขาจะถูกนำออกประมูลขาย และที่สำคัญกว่านั้นคือ นี่เป็นครั้งแรกที่ไวโอลินของ Paganini จะถูกนำออกประมูล " และเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 2548 ที่ผ่านมา สถาบันการประมูล Sotheby ที่มีชื่อเสียงแห่งลอนดอนได้ขายไวโอลิน Carlo Bergonzi เป็นมูลค่ากว่า $1 ล้านเหรียญสหรัฐฯ ให้กับมูลนิธิ Violin Art Foundation แห่ง Moscow ในล็อทที่ 313 ไวโอลินที่สร้างขึ้นเมื่อราวๆ ปี 1720 ถูกคาดหมายว่าจะทำเงินจากการประมูลได้สูงถึง £350,000 ถึง £500,000 ปอนด์เลยทีเดียว การประมูลที่น่าตื่นเต้นครั้งนี้ได้สร้างสถิติการประมูลไวโอลินของช่างทำไวโอลินตระกูล Bergonzi สูงถึง £568,000 ปอนด์ ($1,005,360 เหรียญสหรัฐ) มันเป็นไวโอลินที่เคยอยู่ในครอบครองของยอดนักไวโอลินอย่าง Nicolo Paganini มาก่อน และผู้ที่ซื้อมันไปก็คือ Maxim Viktorov ประธานคณะกรรมการบริหารของมูลนิธิ Violin Art Foundation Ex-Paganini, Ex-Vuillaume ฝีมือของ Carlo Bergonzi ทำขึ้นในราวๆ ปี 1720 ข้อความบนฉลาก: Anno 1716 Carlo Bergonzi fece in Cremona ความยาวลำตัว 35.6 ซ.ม. ด้านหลังเป็นไม้แผ่นเดียว จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:54:43 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 10:54:59 จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สายไวโอลินของ Paganini   สายไวโอลินของ Paganini ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ที่ Palazzo Rosso เมืองเจนัว ประเทศอิตาลี จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Violin Concerto No. 1, Op. 6 ผลงานของ Niccolo Paganini ยอดนักไวโอลินเอกชาวอิตาเลียน เชื่อกันว่าแต่งขึ้นในช่วงปี ค.ศ. 1817 – 1818 คอนแชร์โตบทนี้แสดงถึงเทคนิคอันมหัศจรรย์ของ Paganini ที่พัฒนาถึงขีดสุด ผู้ชมในยุคนั้นต่างตกตะลึงกับเทคนิค Double-stop คู่ 3 ทั้ง Chromatic และ Harmonic Paganini ตั้งใจให้คอนแชร์โตบทนี้อยู่ในบันไดเสียง Eb major ดนตรีในส่วนของวงออร์เคสตร้าถูกเขียนขึ้นในบันไดเสียง Eb major ส่วนงานเดี่ยวไวโอลินกลับเขียนขึ้นในบันไดเสียง D major พร้อมกับคำแนะนำว่าต้องปรับสายไวโอลินให้เสียงสูงขึ้นอีกครึ่งเสียง ซึ่งจะทำให้กลายเป็นเสียง E-flat ทำให้นักดนตรีสามารถเล่นเป็นบันไดเสียง E-flat ได้ และจะไม่สามารถเล่นเพลงนี้ได้ถ้าตั้งเสียงสาย D ตามปกติ (ตัวอย่างเช่น ในช่วงแรกของกระบวนที่ 3 ไวโอลินจะเล่นไล่สเกลลงอย่างรวดเร็วในบันไดเสียง A-G-F#-E-D ทั้งการใช้คันชักและเทคนิค Pizzicato ซึ่งทำได้ในสายเปล่าสาย D แต่ไม่สามารถทำได้ในบันไดเสียง Eb major) ผู้ชมในยุคนั้นต่างไม่ทราบว่า Paganini ได้ปรับการตั้งสายไวโอลินของเขาเสียใหม่ เป็นเทคนิคการตั้งสายที่เรียกว่า Scordatura ทำให้ผู้ชมยิ่งแปลกใจมากขึ้นว่าเขาทำเล่นไปได้อย่างไร แม้ว่านักดนตรีส่วนใหญ่ที่อยู่ในกลุ่มผู้ชมอาจจะแยกแยะความแตกต่างของเสียงสายเปล่าได้ และรู้ว่าเพลงนี้อยู่ในบันไดเสียง E-flat นั่นหมายถึงว่า Paganini ได้ตั้งเสียงไวโอลินของเขาเสียงใหม่ โน้ตเพลงต้นฉบับของเพลงนี้ประกอบด้วย ฟลุต 1 เครื่อง โอโบ 2 เครื่องคลาริเนท 2 เครื่องบาสซูน 1 เครื่อง ฮอร์น 2เครื่อง ทรัมเปท 2 เครื่อง ทรอมโบน 1เครื่อง และเครื่องสาย ต่อมาเพลงนี้ถูกเรียบเรียงและตีพิมพ์ใหม่อีกครั้งโดยนักประพันธ์นิรนาม โดยเรียบเรียงวงออร์เคสตร้าเสียใหม่ให้เป็นบันไดเสียง D major สันนิษฐานว่าเขียนขึ้นหลังจากที่เห็นโน้ตเพลงฉบับที่ตีพิมพ์ครั้งแรก แต่ไม่ทราบถึงสาเหตุที่ดนตรีของวงออร์เคสตร้าถึงถูกเปลี่ยนเป็นคีย์ D major และภาคดนตรีสำหรับออร์เคสตร้าดังกล่าวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ Paganini เลย และนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เพลงนี้เกิดความสับสนในเรื่องบันไดเสียง และเป็นที่น่าเสียดายว่าในปัจจุบันเพลงนี้อยู่ในบันไดเสียงและการเรียบเรียงภาคดนตรีออร์เคสตร้าที่ผิดจากต้นฉบับเดิม และยังเป็นฉบับที่ได้ยินและถูกนำมาแสดงบ่อยที่สุด Leslie Howard นักประพันธ์และนักเปียโนชาวออสเตรเลียได้เตรียมจัดพิมพ์โน้ตคอนแชร์โตบทนี้ในบันไดเสียง Eb major โดยอ้างอิงจากโน้ตเพลงต้นฉบับนัก โดยโน้ตเพลงในชุดนี้จะตีพิมพ์ด้วยบันไดเสียงที่ถูกต้อง และจะรวมเอาโน้ตเดี่ยวไวโอลินลงไปด้วย เพราะ Paganini มีชื่อเสียงในเรื่องการเก็บโน้ตของเขาไว้เป็นความลับเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมีโอกาสได้เลียนแบบเทคนิคอันโลดโผนพิสดาร หรือนำเพลงของเขาไปเล่น ดังนั้นในโน้ตเพลงฉบับที่ตีพิมพ์ครั้งแรกจึงไม่มีโน้ตสำหรับเดี่ยวไวโอลินรวมอยู่ด้วย หลายปีหลังจากที่โน้ตเพลงต้นฉบับครั้งแรกถูกตีพิมพ์ Paganini ได้เขียนต่อเติมภาคออร์เคสตร้าออกไป โดยเขียนเพิ่มเติมบางส่วนลงไปทีละนิดทีละหน่อยเพื่อการแสดงในแต่ละครั้ง เช่น เพิ่มฟลุตแนว 2 เพิ่มบาสซูนแนว 2 เพิ่มฮอร์นขึ้นเป็น 2 เท่า เพิ่มทรอมโบน1 และ 2 (นำทรอมโบนเดิมออกเพื่อให้เป็น Trombone 3 basso) เพิ่มทิมปานี และ Banda turca (Bass drum, Crash cymbal และ suspended cymbal) แต่เขาไม่เคยเขียนเพิ่มโน้ตลงไปในโน้ตเพลงต้นฉบับของเขาชุดเดียวที่มีอยู่เลย งานเขียนของ Leslie Howard ที่ตีพิมพ์โดย Istituto Italiano per la Storia della Musica (Rome, 2007) เป็น Volume VIII ของหนังสือชุด Edizione Nazionale delle opere di Niccolo Paganini งานเขียนในเล่มนี้ได้รวมเอาสำเนาโน้ตเพลงต้นฉบับ โน้ตเดี่ยวไวโอลิน รวมถึงโน้ตที่มีการเพิ่มเติมในทุกยุคเข้ามารวมไว้ทั้งหมด คอนแชร์โตบทนี้แสดงถึงอิทธิพลของท่วงทำนองแบบ Bel canto (beautiful singing) ของอิตาเลียน โดยเฉพาะอิทธิพลของ Gioachino Rossini คีตกวีรุ่นใหม่ร่วมสมัยเดียวกับ Paganini ไวโอลินคอนแชร์โตบทนี้ประกอบด้วย 3 กระบวนดังนี้ Allegro maestoso – Tempo giusto Adagio Rondo: Allegro spirituoso – Un poco piu presto จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Paganini: 24 Caprices ปากานินีประพันธ์ผลงานเดี่ยวไวโอลินทั้ง 24 บทนี้ เมื่อประมาณปี 1805 นำออกตีพิมพ์โดย Ricordi เมื่อปี 1820 รวมถึงโซนาต้าสำหรับไวโอลินและกีตาร์จำนวน 6 บท ในโอปุสที่ 2 และ 3 และควอร์เตทสำหรับเครื่องสายและกีตาร์จำนวน 6 บท ในโอปุสที่ 4 และ 5 เขาตั้งใจประพันธ์ Caprices ทั้ง 24 บทนี้สำหรับนักไวโอลินที่มีฝีมือขั้นสูง และประพันธ์เพลงควอเตท จำนวน 6 บทสำหรับนักไวโอลินฝีมือระดับธรรมดา ทันทีที่ผลงานดี่ยวไวโอลินทั้ง 24 บทนี้เผยแพร่ออกไป มันได้กลายเป็นที่สนใจของนักไวโอลินและนักประพันธ์ทั้งหลายในยุคนั้น Schumann เป็นคีตกวีท่านแรกที่ได้เรียบเรียงบทประพันธ์บทนี้ขึ้นใหม่สำหรับเปียโน ตามด้วย Franz List คีตกวีและนักเปียโนชาวฮังกาเรียน นอกจากนั้นคีตกวีท่านอื่นๆ ยังได้ใช้เพื่อศึกษาหรือดัดแปลงเป็น Variation อื่น ๆ อีกเช่น ผลงานของ Brahms, Rachmaninov, Lutoslawski, Boris Blacher ฯลฯ รูปแบบของ Capriccio มีใช้กันมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 แล้ว ต่อมาได้ประยุกต์ให้มีโครงสร้าทางดนตรีที่อิสระขึ้น โดยมากมักมีลักษณะของการ Improvise ต้นแบบที่อาจเป็นแรงบันดาลใจให้กับปากานินีคือ Locatelli, Kreutzer และ Pierre Rode นักไวโอลินในสาย Franco-Italian ซึ่ง Locatelli ได้ใช้รูปแบบของ Caprice ในงานประพันธ์ไวโอลินคอนแชร์โตของเขาที่ประพันธ์ในปี 1733 ที่ชื่อ "The Art of the Violin” (L’arte del violino) ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับ Caprices ของปากานินี โดยเฉพาะในเรื่องเสียงประสาน ต่อมาทั้ง Kreutzer และ Rode ได้นำไวโอลินคอนแชร์โต้ของปากานินีออกแสดงในช่วงปีแรกๆ ของอาชีพนักดนตรีของพวกเขา หลังจากนั้นทั้งคู่ได้ประพันธ์ Caprices หรือแบบฝึกหัดไวโอลินจำนวนหลายบท ตีพิมพ์ในปี 1807 และ 1805 ตามลำดับ ปากานินี่ต้องการให้บทเพลง Caprices ของเขาเป็นแบบฝึกหัดทางไวโอลินมากกว่า และไม่เคยนำออกแสดงต่อสาธารณชนเลย แม้ว่าผลงาน Caprices ของเขาจะเป็นที่นิยมเล่นในหมู่นักเรียนไวโอลินระดับสูงในฐานะผลงานสำหรับแสดงโชว์ในคอนเสิร์ทก็ตาม ปากานินีได้เขียนงานเหล่านี้ด้วยเทคนิคขั้นสูงสุด ในบางบทก็ยังได้รับการยอมรับว่ายากสุดๆ จนไม่สามารถที่จะเล่นได้อยู่ดีเช่น เทคนิครัวในขั้นคู่แปด (Double octave trill) ในห้องสุดท้ายในช่วงเริ่มต้นบทที่ 3 ปากานินี่ได้เขียนไว้ในหนังสืออัตชีวประวัติของเขาที่พิมพ์โดย Fetis ว่า เขาประพันธ์เพลงที่มีความยากโดยศึกษาและคิดค้นเทคนิคที่มีความซับซ้อนเพื่อที่จะไปให้ถึงขั้นสูงสุดให้ได้ นอกจากท่วงทำนองที่โดดเด่นแล้ว Caprices ยังได้รวมเอาเทคนิคต่าง ๆ ของเขาเข้าไว้ด้วยกันเช่น เทคนิคการดีดด้วยมือซ้าย (Left-hand pizzicato) ขั้นคู่แปด (Octave) ขั้นคู่สิบ (Tenth) การรัวสายคู่ (Double trill) และเทคนิคอื่นๆ อีกมากที่คนธรรมดาไม่น่าจะทำได้เลย ส่วนหนึ่งมาจากข้อต่อของมือซ้ายที่มีความยืดหยุ่นผิดธรรมชาติของเขา นายแพทย์ Bennati ซึ่งเป็นทั้งแพทย์ประจำตัวและยังเป็นเพื่อนสนิทของเขาได้บันทึกไว้ว่า "a handkerchief tied to the top of a cane” นอกจากความสามารถที่เหนือธรรมดาของมือซ้ายแล้วผู้ที่จะเล่น Caprices เหล่านี้ได้นั้น ต้องอาศัยความคล่องแคล่วและความชำนาญในการใช้คันชักของมือขวาเป็นอย่างสูง นอกจากนั้นยังต้องมีเทคนิคที่ดีเยี่ยมอีกด้วย ผลงานเหล่านี้ยังแสดงถึงความสามารถในการเล่นเลียนแบบเสียงร้องและเสียงเครื่องดนตรีของเขาได้เป็นอย่างดีเช่น ในบทที่ 21 เขาใช้เทคนิคการสลับเสียงสูง-ต่ำบนสายที่ต่างกัน เพื่อเลียนแบบเสียงร้องแบบ Duet นอกจากนั้นเขายังได้ใช้เทคนิค Double-stop เพื่อเลียนเสียงเครื่องเป่าทองเหลืองในบทที่ 9 และ 14 อีกด้วย ปากานินีพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขยายขอบเขตเทคนิคไม่เพียงแต่ทางไวโอลินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสีสันต่างๆ ของไวโอลินด้วย Caprices ทั้ง 24 บทของเขาจึงเปรียบเสมือนตัวแทนของวิวัฒนาการทางเทคนิคไวโอลินขั้นสูงสุด ในครึ่งแรกของศตวรรษที่ 19 เลยทีเดียว จากคุณ : - (del_gesu_) - [ 24 พ.ค. 52 10:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 violin concerto ของPaganini ตั้งแต่ 1-4 ชอบหมดเลย ฟังได้ไม่เบื่อเลยค่ะ ชอบมากๆ จากคุณ : kandida - [ 25 พ.ค. 52 15:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาเพิ่มรสชาติให้กระทู้นี้หน่อย ด้วย youtube ครับ เลียนแบบจากกระทู้ Heifetz as I knew him ของคุณ Vitamin C สมัยนี้หากจะเล่าเรื่องนักดนตรี มีแค่รูปประกอบคงไม่พอแล้ว อันดับแรกขอนำเสนอ Moto Perpetuo หรือ Perpetual Motion ที่ข้างบนเขียนว่าเล่น 12 โน๊ตใน 1 วินาทีนั่นแหละ นี่คือสุดยอดของบทเพลงในการเล่นไวโอลินเร็วๆ คลิปนี้ของท่านลอร์ด เมนูฮิน เร็วจี๋ ไม่มีใครตามแกทัน แต่บทบาทนักเปียโนน้อยเหลือเกิน จนแกเคาะคอร์ดไปง่วงไป เหมือนจะหลับเลย แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 52 18:58:28 จากคุณ : davebartus - [ 27 พ.ค. 52 18:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เทคนิคในการเล่นเพลงนี้เขาเรียกว่า Sautille'  (ซาท์ติเย) นั่นคือวางคันชักในจุดสมดุลที่เล่นเร็วๆแล้ว คันชักจะเด้งเอง ราวกับมีชีวิต ของท่านลอร์ดแม้จะเร็วจี๋ไปรษณีย์จ๋า แต่ผมว่าคนที่เล่นช้ากว่าหน่อยแต่ชัดเจน ราวกับตัวโน๊ตออกมาเต้น ก็คือ!!! จากคุณ : davebartus - [ 27 พ.ค. 52 18:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ในบรรดา 24 Caprices for Violin Op1 หมายเลข 24 ไพเราะที่สุด และเป็นที่รู้จักมากที่สุด และอันนี้ เป็นที่นิยมรองลงมา Caprice No.5 เล่นโดย Nathan Milstein เล่นได้สะอาดชัดเจน และไพเราะที่สุดคนหนึ่ง ในแง่เทคนิค บางครั้ง บางเพลงผมว่าแกทำได้ดีกว่า Heifetz อีกนะ จากคุณ : davebartus - [ 27 พ.ค. 52 19:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 และต่อไปนี้ คือบทประพันธ์ที่ยากที่สุดชิ้นนึงสำหรับไวโอลินครับ Variation on the theme of "God Save the King" เป็นงานที่เต็มไปด้วยเทคนิคกายกรรมสารพัดอย่าง เช่น left hand pizzicato คือมือขวาก็สีไป มือซ้ายก็กดโน๊ตที่สี นิ้วไหนว่างก็เอามาดีดสายเล่น เป็น accompany ของ เสียงที่สีด้วยคันชัก เพื่อที่จะบอกว่า เฮ้ ไวโอลินของชั้นก็ครบเครื่องแบบเปียโนนะ แถมเจ๋งกว่าเปียโนตรงที่ทำนองเป็นเสียงที่สีด้วยคันชัก แนวประสานเป็นเสียงดีด ไวโอลินจะเหนือกว่าเปียโนก็ตรงนี้แหละ ฮ่าๆ ผมฟังทีแรกไม่เห็นจะน่าฟังตรงไหน มีแต่เสียงป๊อกๆแป๊กๆ แต่ดู อีตา Zimmermann เล่นแล้วก็รู้สึกว่า ถ้าเล่นได้ยังงี้ก็เท่ห์ดีเหมือนกันนะ จากคุณ : davebartus - [ 27 พ.ค. 52 19:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขออนุญาตเอากระทู้นี้ไว้เก็บคลิปโปรดของผมละกันนะครับ แต่บรรยายไปด้วย เผื่อกลับมาอ่านเองในอนาคต เหอๆ ไปดู youtube เพลินๆดู caprice no 5 ของ Paganini หลาย version มาสะดุดตาตรงที่ Alexander Markov เพราะพึ่งจะสังเกตว่า ในท่อนที่เล่นเร็วๆ Markov แกใช้คันชักไม่เหมือนคนอื่น แกใช้เทคนิค ricochét นั่นคือคนอื่นจะใช้คันชักไปกลับในแต่ละตัวโน๊ต (seperated bow) (ดูอย่าง Milstein) แต่ Markov แกใช้ 1 คันชักต่อหลายตัวโน๊ตโดยอาศัยการเด้งของคันชักในการแยกโน๊ตแต่ละตัวให้ชัดเจน เทคนิคนี้ยากมาก เพราะจะควบคุมคันชักให้เด้งตามโน๊ตที่กดด้วยมือซ้ายได้ยากมาก เวลาดู Alexander Markov แล้วตื่นเต้นมาก เพราะท่าทางแกให้จริงๆ สุดยอดแห่ง Paganini Caprice เลย นี่แหละครับ Paganini Caprice อาจจะไม่ได้มีไว้ฟังหรอกครับ แต่ มีไว้ดู มีไว้แสดง มีไว้โชว์ออฟ ต่างหากล่ะ จากคุณ : davebartus - [ 28 พ.ค. 52 12:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Paganini's Cap. 24 op1 น่าจะแต่งขึ้นเพื่อเป็นแบบฝึกหัดมากกว่านะครับ งานเมื่อเทียบกับงานเดี่ยว ประเภทอื่น เช่น Variations แล้ว จะพัฒนาไปมากว่า สาเหตุที่คนนิยม Cap. ก็เพราะเป็นชิ้นที่ Paganini ปล่อยออกมา เหมือนเป็น ตำรามากกว่า แบบเดียวกับ Vieuxtemp's V.C. No.5, Wieniawski's V.C. No. 2 , Bach's Art of fugue ตามที่ผมเข้าใจนะครับ (อาจจะผิดก็ได้) ผมฟังอย่างไร มันก็แบบ Etude นะครับ เพียงแต่อาจจะ Advanced กว่านิดๆ แต่ไม่สมบูรณ์เป็นเพลงแบบงานอื่นๆของ Paganini จากคุณ : ตำราเรียน - [ 4 ก.ค. 52 18:53:08 A:129.78.98.17 X:129.78.64.100 TicketID:222737 ]