ความคิดเห็นที่ 1 รูปนี้ ท่าน Albinoni ครับ จากคุณ : jassb1 - [ 8 มิ.ย. 52 20:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผลงานที่มีชื่อเสียง ของAlbinoni ที่ตกทอดมาถึงปัจจุบันมีไม่มากชิ้น ที่เป็นที่กล่าวถึง ย่อมหนีไม่พ้น Adagio in G minor คลิปนี้ไม่ใช่วิดิโอจากการแสดงคอนเสิร์ตใด แต่เป็นการบันทึกเสียงของ คารายาน และ วงเบอลินฟิลฮามอนิก มีภาพของอัลบิโนนี เป็นฉาก ... แต่น่าตกใจที่มีคนกดเข้าไปฟังแล้ว กว่า1,141,542 ครั้ง ลองฟังความเงียบสงบ และท่วงทำนองของเหล่าเครื่องสายที่ไพเราะดูครับ แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 20:47:42 จากคุณ : jassb1 - [ 8 มิ.ย. 52 20:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพลงใน Adagio in G minor คห.๒ โดยการกำกับของคารายัน หาได้จาก สองอัลบั้มนี้ครับ หรือตามลิ๊งนี้ไป จะมีอัลบั้มที่รวมเพลงของอัลบิโนนี อีกหลายอัลบั้มครับ http://www.amazon.com/Albinoni-Adagio-Pachelbel-Canon-Tomaso/dp/B000001G50 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 20:57:17 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 20:55:25 จากคุณ : jassb1 - [ 8 มิ.ย. 52 20:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 schumann ต้องเพลงความฝันอันแสนหวานสิ จากคุณ : Vitamin_C - [ 9 มิ.ย. 52 12:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 albinoni ที่ดังๆ (รืเปล่าก็ไม่รู้ ) รู้แต่ข้าพเจ้าชอบ oboe concerto in D minor คลิปนี้ดูกี่ทีก็ขำ เขาเป่าไปย่องไป ที่สำคัญคือ ห้องสวยมาก....เหมือนเล่นกันในพระราชวังเลย จากคุณ : Vitamin_C - [ 9 มิ.ย. 52 12:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Shumann ยังนึกถึงตอนไปฟังTPOเล่นอยู่เลยครับ จากคุณ : breaka - [ 9 มิ.ย. 52 19:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งานของ Albinoni มีให้ฟังไม่ค่อยมากนัก แต่ก็เรียกว่าฟังได้เพลิดเพลินทุกเบอร์ ได้บรรยากาศบาโรค จากคุณ : <เซ็นเซอร์> - [ 10 มิ.ย. 52 09:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "...ในเรื่องสิทธิของผู้อ่านและเสรีภาพในการตีความนั้น ผู้เขียนใคร่ขอยกอุทาหรณ์จากเรื่องของดนตรีมาให้ความกระจ่างอีกครั้งหนึ่ง ผู้ที่สนใจดนตรีสากลย่อมจะทราบดีว่า คีตกวีบันทึกงานดนตรีที่เขาแต่งขึ้น ลงเป็นโน้ตเพลง ซึ่งนับได้ว่าเป็นการเผยแพร่คีตนิพนธ์ได้อย่างดียิ่ง การบันทึกงานดนตรีแบบนี้เป็นเครื่องมือสืบทอดวัฒนธรรมในทางคีตศิลป์ให้แก่คนรุ่นหลังได้อย่างดีอีกด้วย ผู้ประพันธ์ดนตรีนั้น เมื่อได้ตีพิมพ์คีตนิพนธ์ของตนไปแล้ว ก็เรียกได้ว่ามิได้ครอบครองสมบัติอันเป็นคีตศิลป์บทนั้นต่อไปอีก (แม้ว่ากฎหมายลิขสิทธิ์จะมีผลคุ้มครองอยู่) เรื่องของศิลปะเป็นเรื่องของจิตใจ เป็นเรื่องของปัญญา ดนตรีชิ้นนั้นตกไปเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้เล่นดนตรี ของผู้ฟังดนตรี นักดนตรีร้อยคนจะเล่นเพลงเพลงเดียวกันด้วยวิธีการร้อยอย่าง แต่ก็เป็นสิทธิของพวกเขาที่จะ “ตีความ” คีตนิพนธ์บทนั้นไปในแนวที่เขาต้องการ จริงอยู่นักดนตรีคนหนึ่งฝีมืออาจจะด้อยกว่าอีกคนหนึ่ง หรือนักดนตรีคนหนึ่งอาจจะมีความเชี่ยวชาญในการ “ตีความ” น้อยกว่าอีกคนหนึ่ง แต่เราจะต้องให้เสรีภาพแก่เขาในการเล่นเพลงนั้น แม้แต่ในกรณีที่เขาเล่นผิด ก็เป็นความรับผิดชอบของเขา นักดนตรีจะต้องรับผิดชอบคีตนิพนธ์ที่ตนบรรเลงไม่น้อยกว่าตัวศิลปินเอง..." เจตนา  นาควัชระ ทฤษฎีเบื้องต้นแห่งวรรณคดี บทที่ ๒ สมบัติทางวรรณศิลป์ หน้า ๙ สนพ.ศยาม ๒๕๔๒ จากคุณ : jassb1 - [ 12 มิ.ย. 52 02:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หลับไปงีบหนึ่ง ตื่นมารันงานต่อ มีบทความชวนอ่านอีกหนึ่งชิ้นครับ ................................................................................................ M&A Question ฉบับ เดือนพฤษภาคม 2552 ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 Question: ตลาดเพลงคลาสสิคในบ้านเราตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ - น้องจิ๊บ Answer: ไม่ทราบว่าน้องจิ๊บอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไม เมื่อไม่ทราบว่าน้องทำอะไร เกี่ยวข้องกับการดนตรีอย่างไร ก็ยิ่งทำให้มืดมน เดาไม่ถูกว่าจะตอบอย่างไรจึงจะยังประโยชน์กับน้องได้ แต่เมื่อถามมาแล้วผมก็จะตอบ อย่างน้อยก็พอให้น้องได้อาศัยไปต่อยอดเองได้ คำถามนี้ถ้าไปถามผู้คนทั้งหลายก็จะต้องได้คำตอบในทางเดียวกันหมด คือ "ฮ้า! ตลาดนี้มีด้วยหรือน้องจิ๊บ?" "อืม์ ไม่รู้ซี ตลาดนี้ก็คงมีตามสัดส่วนของกลุ่มผู้บริโภคระดับสูง มีรายได้สูง เท่าที่เห็น พวกซีดีก็ขายได้ พวกคอนเสิร์ตก็มีคนดู น้องจิ๊บจะทำอะไรหรือ?" "คงมีแต่เล็กมากจ้ะน้องจิ๊บ ถึงบ้านเราจะมีคนมีสตางค์อยู่ไม่น้อยที่สามารถซื้อหาของดีของแพงมาฟัง แต่คนเหล่านี้ส่วนใหญ่มีแต่สตางค์ รสนิยมไม่มี ฟังเพลงคลาสสิกมันไม่ง่ายเหมือนซื้อโทรศัพท์มือถือมาเม้าเล่นนะจะบอกให้ จะว่าไปพวกที่รสนิยมสูงส่ง แต่ฐานะต่ำต้อยนั้นคงมีมากกว่า" ความเป็นจริงจะเป็นอย่างไรนั้นน้องจิ๊บจะต้องจับตามองที่คนหลายกลุ่มที่เกี่ยวข้อง กลุ่มแรกได้แก่กลุ่มนักดนตรีพวกเครื่องออร์เคสตรา เท่าที่ผมเห็น คนกลุ่มนี้มีงานประจำที่มั่นคง มีงานจรถี่ยิบ เรียกว่างานเข้ากันเช้าเย็นเลยแหละ แล้วยังงานสอนส่วนตัวอีกสัปดาห์ละหลายชั่วโมงทีเดียว ทำงานกันจนจะไม่มีเวลาดูข่าวเสื้อแดงกันแล้ว กลุ่มที่สองได้แก่กลุ่มผู้สอน ซึ่งก็คือโรงเรียนดนตรีทั้งที่เป็นสถาบันระดับมหาวิทยาลัยและที่เป็นโรงเรียนสอนเปียโน ไวโอลิน ฯลฯ ทั้งเล็กใหญ่ ผมได้ฟังมาว่ามหาวิทยาลัยหลายแห่งทั่วประเทศไทยกำลังผลักดันโครงการจัดตั้งคณะดนตรี ไม่เปิดไม่ได้ อายเขา ส่วนพวกเอกชนก็เดินหน้าเปิดสอนกีต้าร์ เปียโน ฯลฯ กันทั่วทุกเขตทุกซอยอย่างไม่กลัวเจ๊ง มันกำลังอินเทร็นด์น่ะน้อง มันขายได้ กลุ่มที่สามได้แก่สื่อ ทุกวันนี้เราเห็นภาพพร้อมเสียงดนตรีและหน้าตาคนที่เล่นดนตรีคลาสสิกปรากฏบนจอโทรทัศน์บ่อยขึ้น น้องจิ๊บต้องเข้าใจด้วยว่าคนดูทีวีนั้นเป็น mass ที่ใหญ่โตมโหฬารขนาดไหน เข้าใจแล้วน้องจิ๊บก็คงพอจะเห็นว่าดนตรีคลาสสิกเริ่มมีบทบาทกับมวลชนขึ้นมาแล้วจริงๆ แต่ก่อนแต่ไรอย่าได้หวังเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้ กลุ่มที่สี่คือเด็กนักเรียนนักศึกษาที่หันมาสนใจศึกษาวิชาดนตรีกันอย่างล้นหลาม จำนวนเด็กเหล่านี้เพิ่มขึ้นอย่างมากในแต่ละปี จนขณะนี้เริ่มเป็นปัญหาการขาดแคลนครูผู้สอนขึ้นมาแล้ว น่าเสียดายที่โอกาสอย่างนี้กลับไม่เอื้อให้กับผู้ตกงานเพราะพิษเศรษฐกิจ ที่น่าสนใจคือคำถามที่ว่า ความเป็นไปเท่าที่ได้ยกมานี้จะดำเนินต่อเนื่องไปอีกยาวนานแค่ไหน และพลวัตของมันจะนำไปสู่อุบัติการณ์อะไร และอุบัติการณ์นั้นควรเป็นสิ่งอันพึงประสงค์และสร้างคุณูปการต่อวงการดนตรีในบ้านเราอย่างไร มาถึงจังหวะนี้ ผู้เชี่ยวชาญทางสังคมศาสตร์ ทางวัฒนธรรม ทางแรงงาน ทางธุรกิจ และอีกสารพัดทาง คงต้องช่วยกันแสดงความคิดอ่านกันบ้างแล้วละครับ จริงไหมน้องจิ๊บ? คราวหน้าอย่าถามนะว่าตลาดเพลงป๊อปในบ้านเราตอนนี้เป็นอย่างไร ดนู ฮันตระกูล แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 05:23:33 จากคุณ : jassb1 - [ 12 มิ.ย. 52 05:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆ รัก อจ.ดนู จากคุณ : davebartus - [ 13 มิ.ย. 52 09:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอโห น้องจิ๊บเอียงไปเลย จากคุณ : Genzo - [ 13 มิ.ย. 52 16:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อันนี้เป็นกระทู้วิภาค เรื่อง ร้าน CD ที่หายไปจากห้องใหญ่ครับ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C7926082/C7926082.html จากคุณ : Genzo - [ 16 มิ.ย. 52 07:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ***ร้าน CD ในตำนาน*** ได้ข่าวร้านซีดีปิดไปหลายร้าน ก็พาลให้สะท้อนใจ เอาบทความนี้มาให้อ่านค่ะ... ร้าน CD ในตำนาน เมื่อต้นเดือนกุมภาพันธ์นี้ ผมได้ไปงานศพพ่อของคุณบี๋ คณาคำ อภิรดี ที่วัดธาตุทอง แต่ด้วยกลัวรถติดเลยไปถึงเร็ว ทำให้มีเวลาเแวะไปเดินเล่นที่ห้างเมเจอร์สาขาเอกมัย เห็นบรรยากาศในห้างเงียบเหงาลงมากกว่าที่เคยมาเดินตอนเปิดใหม่ๆ แล้วก็ได้แวะร้าน Music One หนึ่งในร้านcd ในตำนานที่ผมเป็นลูกค้าและเคยเป็นสมาชิกอยู่เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว แต่สาขาที่ไปซื้อบ่อยๆคือที่สีลมและสาขา World Trade Center วันนั้น..ผมได้เห็น Music One ที่สาขาเมเจอร์เอกมัยแล้ว รู้สึกหดหู่ใจกับวงการเพลง เมื่อได้เห็นร้านcd ซึ่งเปิดมายาวนานนับสิบปี เป็นร้านซึ่งมีแผ่นนำเข้าจากนอกที่หายากๆมากมายละลานตา และเมื่อได้หลุดเข้าไปทีไรไอ้คนบ้าเพลงอย่างผมต้องเสียเวลาหลายๆชั่วโมง และมีหลายๆคนคงเป็นอย่างผม "ขอนอนที่นี่เลยได้ไหม" ทำอย่างกับเจอสาวๆถูกใจยังงั้นแหละ ผมจำได้ว่าแผ่นราคาสูงที่สุดที่ซื้อจาก Music One สีลมในสมัยนั้นคือ David Gates (แผ่นญี่ปุ่น) ในราคา 760 บาท จากนั้นผมก็ได้เป็นลูกค้า "บ้าแผ่น" มาเรื่อยๆ Music One ที่ผมแวะไปที่เมเจอร์ในวันนั้น ปัจจุบันได้แบ่งส่วนหนึ่งเป็นที่ตั้งของห้องคาราโอเกะ 3-4 ห้อง ซึ่งเขามีไว้ให้วัยรุ่นเข้าไปหมกตัวร้องเพลงกันตามห้างนั่นแหละ มันเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นยุคตกต่ำที่สุดของร้านcd!!! ผมได้เดินดูแผ่นทั่วทั้งร้าน ยังเห็นอัลบั้มจากหลายๆศิลปินที่หายากอีกมาก แต่สภาพค่อนข้างเก่าเพราะพวกเขานอนแช่อยู่ที่ร้านกันมานานหลายปีแล้ว จากสาขานู้นวนมาสาขานี้ ผมเดินมาถึงหิ้งท้ายๆที่มีป้ายว่า Audiophile แต่สินค้าที่วางกลับเป็นพวก Box Set แทน ผมอยากจะช่วยอุดหนุนและเป็นกำลังใจให้ จึงเลือกซื้อ Box Set 3 แผ่นของ Cilla Produced by George Martin ราคาสองพันกว่าบาท ลดแล้วเหลือ 1600 กว่าๆ สภาพที่เห็นก็คือเป็นกล่องสีขาว แต่ด้านบนกล่องกลับเป็นสีเหลืองอ๋อย จะขาวจั๊วะก็แต่ด้านล่างซึ่งไม่ได้ถูกแสงมาเกือบๆ10 ปีแล้วกระมัง เมื่อผมไปจ่ายเงินก็ได้สอบถามพนักงานถึงสภาพของร้าน ได้ความรวมๆว่าที่นี่จะเป็นสาขาสุดท้ายที่เหลือของ Music One แล้ว เพราะยังเซ้งให้ใครไม่ได้ เนื่องจากสัญญาเซ้งยังไม่ครบทั้งหมด 30 ปี ร้านจึงยังต้องอยู่ต่อไปกับค่าเช่าเดือนละตั้ง 50,000 บาท ส่วนสาขาเมเจอร์รัชโยธินกำลังจะปิดสิ้นเดือนกุมภาพันธ์นี้ เพราะว่าโชคดีเซ้งไปได้ก่อน ก่อนหน้านี้ผมก็เคยแวะไปที่สาขารัชโยธินเหมือนกัน มันเหมือนกับกำลังแข่งกันเงียบยังไงก็ไม่รู้ ไม่ว่าจะเดินสาขาไหน มองเหลียวซ้ายแลขวานอกจากพนักงานคนสองคนแล้ว มันก็มีผมเดินบ้าอยู่คนเดียวทุกครั้งไป เออ...บ้าก็บ้าเพลงวะ ความเงียบเหงาราวกับป่าช้าของร้าน cd ยุคนี้กับค่าเช่าที่ต้องจ่ายไป ดูแล้วไม่น่าไปกันได้เลย...เฮ้อ น่าจะเป็นเพราะไอ้เอ็มหรือเปล่า ไอ้เอ็มพีสามไง หรือจะโทษใครดี? จากความสะเทือนใจที่ได้พูดคุยและเห็นในวันนั้น ทำให้ผมหวนย้อนรำลึกไปในช่วงที่ร้านcd กำลังรุ่งเรือง ตั้งแต่ปี 2526 - 2539 เป็นเวลา 13 ปีที่ผมทำงานในร้านจิวเวลรี่อยู่บนสยามเซ็นเตอร์ ในช่วงชีวิตตอนนั้น ผมเดินไปซื้อเทปที่ร้านดีเจสยามและร้านใกล้เคียงเกือบทุกวัน วันละหลายๆม้วน จนกระทั่งมีแผ่นcd เข้ามาเมืองไทยและ Tower Records ก็ได้มาตั้งตระหง่านบนชั้น 4 ของสยามเซ็นเตอร์เป็นสาขาแรกในไทย และในวันแรกที่เปิด ผมก็ไม่พลาดที่จะขึ้นไปชม แม้ขณะนั้นจะยังไม่มีเครื่องเล่นCd ไว้ในครอบครองเลยก็ตาม ได้เห็นร้านcd ที่ใหญ่โตมโหราฬ ทำให้ผมตื่นตาตื่นใจกับการเดินดูแผ่น cd ทุกๆแนวไล่ตั้งแต่ A - Z เป็นเวลาเกือบๆ 4 ชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว ไม่เมื่อย ไม่หิว ไม่เบื่อและ...ไม่มีเงิน แต่ด้วยความอยากฟังมากๆเพราะบางชุดหายาก แม้แต่เทปก็ไม่มี ถึงบางชุดจะมีแต่ก็อยากฟังความไพเราะและคมชัดของระบบcd ที่เขาว่ากัน เลยควักเงินซื้ออัลบั้มของ Billy Joel มา 5 แผ่น กลับบ้านเอามาลูบๆคลำๆและอ่านดู Booklet ด้วยความตื่นเต้นทั้งๆที่ยังไม่มีเครื่องเล่นcd หลังจากนั้นเมื่อมีแผ่นแล้วผมจึงได้เก็บเงินซื้อ Disc Man ของ Sony รุ่นแรกมา (ปัจจุบันแผ่นcd และเครื่องเล่นที่ว่า..ยังอยู่ครบ) เล่าถึงตอนนี้คุณคงนึกว่าผมคงเลิกซื้อเทปหันมาฟัง cd อย่างเดียวแล้วมั๊ง ผิดครับ ตอนนั้นก็เลยกลายเป็นเสพไปทั้งเทปและ cd สองอย่างเลย ร้านcd เป็นธุรกิจที่ผมใฝ่ฝันจะทำเหมือนกัน ซึ่งตอนปี 2540 เศรษฐกิจตกต่ำมาก มีการปลดพนักงานออกมากมาย ที่เรียกกันว่า ยุคต้มยำกุ้ง นั่นแหละ อาชีพที่นิยมมากในขณะนั้นคือ เปิดท้ายขายของ และผมก็คือหนึ่งในนั้น แรกๆเราก็เอาของที่ใช้แล้ว รวมทั้ง tape และ cd ที่ซื้อมาแพงโขอยู่แต่ต้องตัดใจเอามาขายเป็นบางส่วนเท่านั้น เพราะไม่มีเงิน ในที่สุดของเก่าที่ไม่ต้องลงทุนก็ค่อยๆหมดไป สิ่งที่ขายแล้วถนัดที่สุดคือ cd และมันได้กลายเป็นงานหลักในการเปิดท้ายขายของต่อมาในช่วงระยะเวลาหนึ่ง และมีโอกาสเปิดร้านเล็กๆในช่วงเวลาสั้นๆ 2-3 ที่เหมือนกัน สิ่งที่ผมต้องทำตอนนั้นคือต้องไปหา used cd จากตลาดเปิดท้ายที่อื่นมาเพิ่มในการขาย และในช่วงนั้นผมเห็นบริษัทเพลงสากลยักษ์ใหญ่หลายที่ในไทย เช่น Polygram ได้นำแผ่นcd มาเลหลังกองเป็นภูเขาเลากาที่คลองถม เหลือแผ่นละ 60 บาท หรือ Warner Music ที่ตะวันนา แผ่นละ 90 บาท นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการล่มสลายบ้างแล้ว เพราะไหนจะเศรษฐกิจแย่ แล้วยังมีเครื่อง write cd เข้ามามีบทบาทอีก ในยุคนั้นร้าน imagine ของแกรมมี่ ซึ่งมี cd เพลงสากลเยอะไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน ก็ได้รับผลกระทบอย่างหนักถึงขั้นปิดกิจการไปหลายสาขา ทางร้านนำแผ่นมาลด 50% ผมได้ไปซื้อมาเป็นสิบๆแผ่นเลยทีเดียว Power Music เป็นอีกบริษัทที่มีร้านcd เป็นสิบสาขา ทั้งบนสถานีรถไฟฟ้าและสยามสแควร์ สาขาสุดท้ายที่เซ็นทรัลพลาซ่าลาดพร้าว ก็เพิ่งปิดตัวไป และสภาพของร้านcd ก่อนที่จะปิดกิจการทุกๆร้าน มักจะหมดราศี โหงวเฮ้งหมองคล้ำ หิ้งcd ที่เคยมีของอัดแน่นเต็มหิ้ง จะเริ่มเห็นบางตาลงเหมือนกับผู้เฒ่าผู้แก่ที่ผมร่วงและฟันกำลังจะหลุด วางแผ่นเว้นแผ่นดูโล่งๆยังไงก็ไม่รู้ บางหิ้งนำกระเป๋า, เสื้อผ้ามาวางเหมือนมีร้าน Gift Shop สิงอยู่ในนั้นด้วย นั่นคือสถานการณ์บอกลางร้าย เริ่มต้องหาสินค้าอื่นมาช่วยพยุงตัวให้ได้อยู่รอด Valentine เป็นอีกร้านหนึ่งที่มีหลายสาขาในห้าง เช่น มาบุญครองและใต้ถุนเซ็นทรัลลาดพร้าว ปัจจุบันน่าจะปิดไปแล้ว, ร้านเปียที่ห้างโซโก้กับแถวราชดำเนินยังอยู่ดีหรือเปล่า, ร้านRex ประตูน้ำ นอกจากcd แล้วยังเป็นขวัญใจนักดนตรีในเรื่องvdo concert กับvdo สอนการเล่นดนตรีอีกหลายประเภท... ฉบับหน้าเราจะมารำลึกเรื่องร้านcd ในตำนานต่อกันนะครับ (ที่มา: คอลัมน์ "คมคิดคนดนตรี" นิตยสารGM2000 โดย บรรณ สุวรรณโณชิน) จากคุณ : Genzo - [ 16 มิ.ย. 52 08:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ร้าน CD ในตำนาน (ตอน 2) ครั้งที่แล้วผมพูดถึงร้าน cd ในยุคอดีตที่รุ่งเรืองจนเข้าสู่ยุคตกต่ำ และในยุคปัจจุบันนี้ ผมคิดดูเล่นๆแล้ว ร้าน cd ที่ยังคงอยู่ได้น่าจะมีอยู่ 2 ประเภท คือ ( หนึ่ง ) เคยรวยกับธุรกิจขาย cd และมักเป็นคนที่มีทุนหนา เชี่ยวชาญกับธุรกิจนี้มานาน รู้จักทางหนีทีไล่ พยุงตัวเองได้ดีจนอยู่รอด ( สอง ) เป็นคนที่ใจรักจริงๆ ประเภทนี้มักจะเป็นคนคลั่งไคล้ชอบฟังเพลงและสะสม cd เพลงเป็นอย่างหนัก จนกระทั่งได้โอกาสเปิดร้านเป็นของตัวเองจริงจัง เจ้าของร้านบางคนบอกว่า บางเดือนไม่เหลือกำไรหรือขาดทุนซะด้วยซ้ำ เพราะต้องจ่ายค่าเช่าร้าน แต่ทำแล้วมีความสุขกว่าไปทำงานอ๊อฟฟิศที่มีเจ้านายคอยชี้นิ้ว หลายๆคนบอกว่าการอยู่ในธุรกิจเพลงนี้มันเหมือนคนที่ต้องคำสาป แต่คงเป็นคำสาปที่มีความสุขที่จะอยู่กับมัน คงไม่มีใครคิดจะเปิดร้าน cd ใหม่ๆในยุคนี้กันหรอก แต่ถ้ามีใครคิดจะเปิดกันจริงๆ ใครๆคงต้องคิดว่าบ้าไปแล้ว, สติไม่เต็ม, อยากโชว์ของ หรือได้รับมรดกมาโดยไม่ต้องห่วงเรื่องรายได้อะไรอีก สมัยก่อนแผ่น cd เพลงสากล จะเป็นแผ่นนำเข้าจากหลายประเทศ ทั้ง U.S.A, Japan, UK หรือ E.U. เป็นต้น แต่ปัจจุบันแผ่น cd เพลงสากลในตลาดบ้านเรา มักจะเป็นแผ่นที่ได้ลิขสิทธิ์ผลิตกันในประเทศไทยมากกว่า ซึ่งคนสะสมแผ่น cd กันจริงจัง มักจะไม่ชอบเพราะคุณภาพตัวแผ่นสู้เมืองนอกไม่ได้ และถึงแม้ราคาแผ่นจะถูกลงใกล้เคียงแผ่นก๊อปแล้วก็ตาม ร้านเล็กร้านใหญ่ก็ยังต้องปิดตัวไปกันเยอะอย่าง เช่น Cd Warehouse ซึ่งกลายร่างมาจาก Tower Records และบริษัทเพลงสากลของฝรั่งอย่าง EMI ยังต้องย้ายกลับอังกฤษ ตอนนี้เท่าที่เห็นยังอยู่ยงคงกระพันก็มีร้านของ GMM อย่าง Imagine ที่เริ่มถูกชุบชีวิตกลับมาใหม่อีกหลายสาขาในห้างโลตัส หลังจาก sale แผ่นปิดกิจการไปหลายสาขา, อัศวินสีส้ม Media Network ที่มีสาขาอยู่หลายที่ในห้างเหมือนกัน, ร้านแมงป่องผยองเดช ตอนนี้หันไปใช้กลยุทธ์เปิดร้านหนังสือรวมกับร้าน cd, GMS เท่าที่ดูเห็นจะมีเพลงจีนกับลูกทุ่งเยอะเป็นพิเศษ ร้านที่กล่าวมานี้เป็นผู้ทำธุรกิจทุนหนา มีหลายสาขาในห้าง และขาย cd หนัง, เพลง แบบตลาดๆที่ออกมาใหม่ๆเป็นหลัก สินค้าของร้าน cd สมัยนี้ รู้สึกว่าดูแล้วไม่ตื่นเต้นเร้าใจเท่าไร มีแต่ของที่ทุกๆร้านก็มี เว้นแต่ร้าน B2S บางสาขามีแผ่นหายากให้เห็นอยู่เหมือนกัน แต่หลังๆนี้ได้ข่าวว่าจะมีการยุบขนาดที่วางสินค้าในส่วนของ cd เพลงน้อยลง นั่นก็คงเป็นเพราะรายได้ที่ไม่กระเตื้องมังครับ   ยังมีร้านที่ไม่ได้มีสาขา แต่เป็นร้านที่มีคนรู้จักมานาน มีแผ่นเยอะหายากและอยู่ในแหล่งค้าขาย เช่น Jedi The Mall บางกะปิ ผมก็เพิ่งได้แวะไปไม่นานนี้ มีของดีอยู่เหมือนกัน แต่ท้ายสุดก็ปิดกิจการไปเรียบร้อยเมื่อเมษาที่ผ่านมา, BKP สะพานเหล็ก ซึ่งเมื่อก่อนนี้แผ่นนอกเยอะ, ร้านน้อง ท่าพระจันทร์ เคยมีสองร้านใกล้ๆกัน ร้านที่ยังอยู่คือตรงท่าพระจันทร์ ซึ่งมีอยู่ช่วงหนึ่งที่แปลกๆไป เป็น talk ในหมู่นักฟังเพลงว่า แม้แต่ร้านน้องยังแบ่งพื้นที่ครึ่งร้านเพื่อขายจตุคามรามเทพเลย (ตกลงว่า cd เพลงขายน้อยลงหรือท่านจตุคามเป็นที่นิยมกันแน่ฮะ..555) ตอนหลังร้านน้องไปเปิดที่ทาวน์อินทาวน์อีกร้านนึง มีขายกาแฟในร้านด้วย, ร้าน Music Land ที่เคยอยู่ใต้ถุนโรงหนังอินทรา ตั้งแต่อินทราปรับปรุงตึก ไม่รู้ว่าปัจจุบันร้านนี้ยังอยู่หรือเปล่า, ร้านโดเรมี สยามสแควร์ ได้ข่าวว่าย้ายไปใกล้ๆแถวนั้น ไม่รู้ไปอยู่ตรงไหน, ร้านเจยู พันธ์ทิพย์ เคยมีตลับเทปโชว์อยู่หน้าร้านเต็ม แต่ตอนนี้มีรายชื่อของแผ่น cd เป็นแฟ้มๆให้เลือกแทนตลับเทป ดีเจสยาม เป็นร้านที่อยู่มานานมากไม่น้อยกว่า 20 กว่าปี ผมซื้อเทปร้านนี้ตั้งแต่คุณเปี๊ยกซึ่งสมัยนั้นขายเทปอยู่หน้าร้านตัวยังผอมๆอยู่ ดีเจสยามมีของเยอะและสามารถถามหาอะไรที่หายากได้ เมื่อกว่า 20 ปีที่แล้วคนชื่อตี๋ ซึ่งเป็นหัวหน้าคุมร้านและมีความรู้เรื่องเพลงเยอะมาก ถามหาอะไรไป เขาจะหาให้ผมได้หมด มีอยู่วันนึงผมไปได้ยินเพลง Everytime you go away ทางวิทยุ เฮ้ย..มันไม่เหมือนกับของ Paul Young นี่หว่า เลยไปถามหากับนายตี๋ เขาเดินไปหมกอยู่กับกล่องและลังในร้าน สักครู่ก็ออกมาพร้อมกับเทปซกม๊กตลับหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่น ยื่นให้ผมเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง ส่วนผมกำลังเห็นว่ามันเป็นตลับทองของมีค่าอะไรสักอย่าง นั่นคือเทปพีค๊อกซ์หน้าปกมีลายสีฟ้าเป็นรูป Darly Hall & John Oates ตรงกลางครับ มีเพลง Everytime you go away อยู่จริงๆด้วย มันเป็นเพลงต้นฉบับก่อนที่พี่ Paul แกจะนำมาร้องจนดังกว่าเจ้าของเพลงเสียอีก หลายเดือนก่อนผมเพิ่งไปดีเจสยามมา ทำเอาผมตะลึงงันและสะท้อนใจเป็นอย่างมาก พบว่าภายในร้านได้ถูกแบ่งครึ่งไปแล้ว ไม่มีห้องแอร์ เปิดร้านโล่งและมีเตาอบขนมขนาดใหญ่ หน้าร้านขายขนมปังและน้ำผลไม้ ในส่วนของ cd ก็วางขายกันแค่ข้างร้านตรงทางเดินเท่านั้น ขนาดดีเจสยาม ทำเลทองอย่างนี้ยังต้องปรับเปลี่ยนไปตามยุค คุณเห็นหรือยัง เห็นหรือยังครับพี่น้อง everything must change ทุกอย่างคือความเปลี่ยนแปลง!!! แต่ร้านที่ผมชอบเป็นพิเศษ มักจะมีอะไรไม่เหมือนใคร บางร้านอาจจะไม่มีคนเดิน บางร้านอาจจะอยู่ในหลืบลึกลับจนต้องมีแผนที่เป็นพิเศษ แต่หัวใจหลักของร้าน cd ที่จะมีลูกค้าประจำแบบติดหนึบนั้น ต้องมี cd ที่เราหาที่อื่นไม่ค่อยเจอ หรือไปเจอ cd ที่เราลืมไปนานแล้วว่าอยากได้ หรือราคาถูกกว่าที่อื่น เช่น - C.A.P. ( Seacon Square ) cd ที่ผมอยากจะซื้อ จะต้องอดใจไว้แล้วมาซื้อที่แคป คราวละหลายๆแผ่น เพราะราคา cd ที่นี่ถูกกว่าที่อื่น พอซื้อหลายแผ่นก็จะประหยัดเงินไปหลายอยู่ และยังมีแผ่น cd ที่หายาก ซึ่งร้าน cd อื่นๆไม่มีเพราะถูกต้นสังกัดเก็บไปหมดแล้ว แต่ที่แคปมี - Jampz ( พหลโยธินPlace ) ตอนเป็นลูกค้าแรกๆ เจ้าของร้านคือคุณเก่ง สาวมาดขรึมที่เหมือนจะบอกว่า “อยากจะดูอะไรก็ดูไป เพราะเธอไม่ค่อยพูดนัก ภายหลังเปลี่ยนมือเป็นคุณรุ้ง ซึ่งเป็นนักฟังเพลงตัวยงเหมือนกัน ร้านนี้เน้น used cd จากนอกเป็นหลัก มีแผ่นหายากหลายๆแนว - อาหารหู ( ตะวันนาสแควร์ 2 ) เจ้าของร้านชื่อคุณป๊อก เปิดมาได้ประมาณ 2 ปี เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านหนังไทยเก่าๆหายาก เจ้าของร้านเขาว่าที่นี่มีแผ่นหนังไทยเยอะที่สุดในโลก และยังมีcd เพลงไทยอินดี้ที่หาที่อื่นไม่ได้อีกหลายๆชุดด้วย ลองไปดูกันได้ที่ www.rharnhoo.com แล้วกันนะ - ต้นฉบับ ( Seacon Square ) เป็นร้านขายแผ่นเสียงเป็นหลัก แต่คุณติ๊กเจ้าของร้านยังพยายามไปควานหา cd ชุดเก่าๆที่เธอชอบ, หายากและที่อื่นไม่ค่อยมีกันแล้ว นำมาวางขายเพื่อความภูมิใจ - Abbey Road (The Old Siam Plaza) เจ้าของคือคุณแม๊ค ซึ่งผมรู้จักสมัยไปเปิดท้ายขายของที่เซ็นทรัล สาขารามอินทรา เขามีแผ่นเพลงสากลหายากสุดๆ โดยเฉพาะยุค 70 เช่น Tokyo Tapes ของ Scorpions ( แต่เป็นcd ) หลังจากนั้นเขาได้มาเปิดร้านที่ The Old Siam ผมก็ตามมาซื้ออีก - La Beng ( Bon Marche ) เป็นร้านเล็กๆที่มีcd เพลง Jazz เฉพาะแนวจริงๆ น่าเสียดายที่ร้านนี้ปิดไปแล้ว ถ้ายังยืนระยะอยู่ได้นานกว่านี้ น่าจะมีลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ ร้าน cd ในอนาคตอาจเป็นเพียงตำนาน และแผ่น cd อาจเป็นเพียงเรื่องเล่าให้ลูกหลานฟังว่า "ไอ้แผ่นกลมๆเงาๆนี่ เป็นชีวิตจิตใจของพ่อเลยนะ" จากคุณ : Genzo - [ 16 มิ.ย. 52 08:05:43 ]