 |
ความคิดเห็นที่ 87 |
ผมว่าประเด็นที่ยังไม่มีการยกขึ้นมาอธิปรายในที่นี้
คือเรื่อง
"ธรรมชาติที่แตกต่างกันของการแข่งขันศิลปะและกีฬา"
(หากมีคนยกขึ้นมาชัดเจนแล้วขออภัย)
คิดง่ายๆ นะครับ
สำหรับคนที่อยู่ในวัฒนธรรมกีฬาโดยทั่วๆ ไป ก็คงจะยอมรับในระดับหนึ่งว่า นักกีฬาที่ได้รับการจัดอันดับเป็นที่หนึ่งของโลก (เช่นแชมป์โลกรุ่น Heavy Weight, นักเทนนิสอันดับหนึ่งของโลก) หรือ นักกีฬาคนสำคัญในทีมที่ชนะการแข่งขันระดับสูงๆ (เช่น แชมป์ NBA, แชมป์บอกลีกต่างๆ ไปจนถึงแชมป์บอลโลก)
นั้นเป็นนักกีฬาที่เก่งมากในแง่ที่ว่ามีทักษะทางกีฬา "เหนือกว่า" นักกีฬาคนอื่น
อย่างไรก็ดีในทางดนตรีนั้น "การแข่งขันดนตรี" นั้นมีสถานะที่ต่างกันอยู่แล้ว
เอาง่ายๆ ก่อน ในโลกนี้มี "แชมป์การแข่งขันดนตรีสมัยนิยม (Popular Music)" ที่ได้ดิบได้ที่ในวงกว้างสักกี่คนกันครับ
แล้วคุณลองเทียบอัตราส่วนของคนพวกนี้กับพวก "นักดนตรีสมัยนิยมฝีมือดีมีเอกลักษณ์" ที่ไม่ต้องผ่านการแข่งขันมา (ไม่ว่าเขาจะเป็นนักดนตรี Pop, Rock, Metal, Punk, Jazz, Blues, Reggae, Ska, Electronic ฯลฯ)
คุณจะพบว่ามันเทียบกันไม่ได้
พูดง่ายๆ ผมกำลังบอกว่า ในวัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยม
การชนะการแข่งขันดนตรีไม่ใช่สิ่งที่จะยืนยันเลยว่าคุณจะได้รับการยอมรับในวงกว้างในวัฒนธรรมดนตรี
ในขณะที่ในกรณีของกีฬาถ้าคุณได้อันดับสูงๆ หรือ ชนะการแข่งขันใหญ่ๆ อย่างน้อยๆ คนในวัฒนธรรมกีฬานั้นๆ ส่วนใหญ่ก็จะเคารพคุณแหละ
บางท่านอาจมองว่านี่เป็นปัญหาเรื่องพื้นที่สื่อ
แต่ผมว่าไม่ใช่
ผมว่ามันเป็นเพราะ ธรรมชาติของดนตรี (และศิลปะ) มันไม่ได้เป็นเรื่องของการจัดอันดับ การ "แพ้-ชนะ" เหมือนกีฬา
ผมว่าดนตรีมันเป็นเรื่องของการบรรลุถึงอะไรต่างๆ ซึ่งก็เป็นไปได้หลายๆ อย่าง
ซึ่งการบรรลุในแต่ละอย่างมันเทียบกันไม่ได้
เอาง่ายๆ ครับ หากจะเอามือกีต้าร์สายต่างๆ กัน เช่น เอา Robert Johnson (Blues), Eddie Van Halen (Hard Rock), Pat Metheny (Jazz) มาแข่งกัน ผมว่ามันสรุปไม่ได้หรอกครับว่าใครเก่งกว่ากัน เพราะ ต่างคนก็ต่างเก่งในแนวทางของตัวเอง หรือจะบอกได้ว่าแต่ละคนก็ "เก่ง" คนละแบบ
นอกจากนี้ในสายกีต้าร์ฮีโร่ของ Rock เองนี่ พวกระดับยอดฝีมือนี่เขาก็ไม่สามารถจัดอันดับได้นะครับว่าใคร "เก่ง" กว่ากัน
หากจัดได้ช่วยบอกผมหน่อยว่า Eddie Van Halen, Paul Gilbert, Yngwie J. Malmsteen, Steve Vai, Joe Satriani, John Pretrucci ฯลฯ ใคร "เก่ง" กว่ากัน (คุณอาจจะบอกได้ แต่คนที่ไม่เห็นด้วยกับคุณ -มีเยอะแน่- เถียงคุณกระจายแน่)
และจริงๆ แม้แต่ในวัฒธรรม Rock คนเหล่านี้เอง ก็ไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ "เก่ง" ไปหมดนะครับ
หรือ จะพูดให้ตรงกว่านั้นก็คือ คงจะไม่มีใครเถียงว่าคนเหล่านี้ "ไม่เก่ง"
แต่หลายๆ คนอาจจะเห็นคนเหล่านี้ว่า "ก็เก่ง แต่แล้วไง?" ก็ได้
ซึ่งคนที่เห็นแบบนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องเป็นคนที่ไม่มีทักษะในการฟังเพลงก็ได้
เพราะ ดนตรีร็อคหลายๆ แบบก็ไม่ได้มีค่านิยมที่จะเชิดชูคนเล่นกีต้าร์เร็วๆ หรือกระทั่งคนที่เล่นกีต้าร์ "สำเนียงดี"
แต่จะชื่นชมคนที่เล่นได้เรียบง่ายสุดๆ แต่ได้อารมณ์มากๆ มากกว่า
สรุปแล้วประเด็นที่ผมต้องการนำเสนอคือ
"ความเก่ง" และการเป็นที่ยอมรับของดนตรีและกีฬามันต่างกัน
สำหรับกีฬาการพิสูจน์ความเก่ง ก็คือการชนะการแข่งขัน การแข่งขันของกีฬามันก็มีกฏเกณฑ์ของเกมแต่ละเกมที่ชัดเจนที่นักกีฬาอยู่แล้ว และคนที่จะอยู่ที่จุดยอดคือ คนที่ทำตามกฏแล้วไปให้ถึงที่สุด
แต่สำหรับดนตรีมันไม่ได้มีกฏเกณฑ์แบบนั้น การชนะการแข่งดนตรีเป็นการเล่นในเกมทางดนตรีแบบหนึ่งเท่านั้น การได้รับการยอมรับทางดนตรีนั้นไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องเข้าไปเล่นเกมแบบนั้น
นอกจากนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดของดนตรีก็คือ การที่จะต้อง "สร้างกฏเกณฑ์ของตัวเองขึ้นมา" นักดนตรีที่ได้รับการยอมรับในระดับสูงมากๆ ล้วนเป็นคนที่สร้างกฏเกณฑ์ของตัวเองขึ้นมาทั้งสิ้น
หากจะพูดในอุปมาของกีฬาก็คือ คนพวกนี้สร้างกีฬาชนิดใหม่ขึ้นมา ซึ่งตนเป็นคนที่เล่นเก่งที่สุด
ดังนั้นหากจะถามว่า Eddie Van Halen หรือ Yngwie J. Malmsteen เก่งกว่ากัน
ก็อาจจะไม่ต่างจากคำถามที่ว่า เปเล่ หรือ ไมเคิล จอร์แดน ใครเก่งกว่ากัน
คือ ต่างคนมันก็ต่างกันในเกมของตัวเอง มันเทียบกันไม่ได้
ตรงนี้คนอาจสงสัยว่า การแข่งขันดนตรีมันเป็นไปได้อย่างไร?
ผมมองว่าในทางหลักการมันไม่มีทางเป็นกลางได้ครับ
ยิ่งมีแนวดนตรีในการแข่งกว้างขนาดไหน ผลมันก็ยิ่งอยู่กับ "ค่านิยม" (ผมไม่อยากใช้คำว่า อคติ เพราะความโน้มเอียงอะไรผมก็ว่ามันอคติทั้งนั้น และเมื่อคุณไม่โน้มเอียงคุณก็ "ตัดสิน" ไม่ได้) ของกรรมการ
ป.ล. ผมไม่ค่อยรู้เรื่องกีฬาเท่าไร ที่ผมพยายามยกตัวอย่างเป็นเพื่อให้ข้อเสนอของผมอ่านง่ายขึ้น หากผมใช้ข้อมูลอะไรผิดไปก็ขอโทษด้วย
| จากคุณ |
:
FxxkNoEvil  
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ก.ค. 52 00:51:51
|
|
|
|
|
