 |
ความคิดเห็นที่ 38 |
^
^
ผมสรุปในตรรก แห่งบริบทที่ ไก่กล่าวนำไว้ว่า....ทำแนวเพลงให้ติดหู{POP}นั้นง่าย แต่เลือกที่จะไม่ทำในเรื่องนี้
ซึ่งผมไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง......ที่ว่ามันง่าย ในขณะที่ต้องเล่าเรื่อง และไพเราะไปพร้อมๆ กัน
มันไม่ง่ายเลยครับ...แถมยากเสียด้วย
และที่สำคัญคนทำเพลงที่ดี มีเมลโลดี้สวย และได้อารมณ์ตรงไปกับเรื่อง เขาไม่ตัดสินใจอะไรแบบนี้หรอก
นอกจากจะทำเพลงไปให้ดีที่สุด....สุดท้ายบางทีบทเพลงเล็กๆที่คนแต่งๆง่ายๆกลับกลายเป็นเพลงPOPดังไปทั่วโลกด้วยความไพเราะของตัวมันเอง
ดังที่ Stephen Sondheim เจ้าของเนื้อและทำนอง " Send in the Clowns "
ในละครเพลง " A Little Night Music "
ทำได้สำเร็จด้วยการเป็นตัวของตัวเองและคิดค้นจนตกผลึกถึง เมลโลดี้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความรู้สึกของตัวละครตัวนั้น
ออกมาตีแผ่เป็นบทเพลง ที่ในที่สุดก็เป็นที่นิยมของมหาชนเพราะโดนใจและเข้าใจจนกลายเป็นเพลงPOP ตามมาครับ
Sondheim : When I worked with Leonard Bernstein on West Side Story, one of the things I learned from him
was not always necessarily to think in terms of 2-, 4- and 8-bar phrases.
I was already liberated enough before I met him not to be sticking to 32-bar songs,
but I tend to think square. I tend to think ... it's probably because I was brought up on mid-19th
and late-19th Century music, and you know it's fairly square; there are not an awful lot of meter changes.
| จากคุณ |
:
Filmnoir 
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ก.ค. 52 23:13:43
|
|
|
|
|
