PANTIP.COM : C8303128 4ปีกับ4วัน...คำขอโทษจากแอนตี้แฟนผู้ทำลาย "แจบอม 2PM" [ศิลปิน-นักร้อง]

ความคิดเห็นที่ 13

วงการบันเทิงเกาหลีที่ว่าเฝื่องฟูและเจริญแล้ว จริงๆมันเจริญทางด้านคุณภาพ(บางส่วน)แต่ทางด้านจิตใจนั้นติดลบอยู่มากเลยคะ

พูดกันตามตรงประเทศเกาหลีเป็นประเทศที่เรียกได้ว่า "ไม่มีอะไรเลย" ทั้งทรัพยากรต่างๆนานาด้อยกว่าบ้านเรามากคะ

บ้านเรายังมีป่า มีทะเลสวยๆ มีน้ำตก สถานที่ท่องเที่ยว มีความอุดมสมบูรณ์ พื้นที่ทำกินมากมาย ความกว้างของอาชีพก็หลากหลาย

แต่ที่เกาหลีหันไปทางไหนก็เจอแต่ภูเขา ทะเลก็น่ากลัว ไม่โสภาเอาซะเลย อาหารการกินนั้นก็ต้องพึ่งกิมจิ เพราะผักมันหายากคะ

เขาจึงต้องใช้ "อุตสาหกรรมบันเทิง" เพื่อทำให้ประเทศตัวเองมีจุดเด่นและเรียกคนเข้าประเทศ มาลงทุนซึงได้ผลดีทีเดียว

ไม่ใช่แค่วงการเพลงแต่นับรวมไปถึงวงการนักแสดง ผู้ประกาศข่าว พิธีกร เรียกว่าถ้าบางคนดังมากๆทั้งในและต่างประเทศจะมีอิทธิพลพอๆกับนักการเมืองเลย

อาทิ เบยองจุน จวนจีฮยอน ทงบังชินกิ โบอา เป็นต้น (คนอื่นก็มีนะคะ ขอยกตัวอย่างแค่นี้)

ดังนั้นทำให้ความฝันที่คนอยากจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของวงการนี้สูงทีเดียวคะ แต่อะไรที่มีค่ามากย่อมได้มายากเสมอ

เรียกว่ากดดันกันตั้งแต่กรอกใบสมัครออดิชั่นกันเลยทีเดียว เมื่อก่อนยังแค่ในประเทศแต่ตอนนี้เปิดออดิชั่นกันทั่วโลกเลย

ต้องเค้นเอาความสามารถออกมาให้ถูกใจกรรมการบางคนอายุแค่12-13ต้องซ้อมกันหนักพอๆกับผู้ใหญ่ แล้วการออดิชั่นก็ไม่ใช่ว่าแค่รอบเดียวผ่าน มีอีกหลายชั้นคะ

พอเข้ามาได้ก็ไม่ใช่จะสบาย มาลุยกันต่อที่การแทรนซึ่งที่เกาหลีแตกต่างจากบ้านเราอย่างสิ้นเชิง

ของไทยบางวงสองสามเดือนออกเทปที่โน้นสามปียังไม่ได้ออกเลยคะ - - ต้องซ้อมตลอดวัน ไม่กำหนดเวลาเรียกว่าต้องซ้อมจนกว่าจะเป็นที่น่าพอใจ

ไม่มีใครกำหนดหรอกคะว่าคุณต้องซ้อมเท่านี้ๆ แต่ด้วยความกดดันและการแข่งขันภายในกลุ่มเด็กแทรนด้วยกันนี่แหละทำให้แต่ละคนต้องพัฒนาตัวเอง

ซ้อมมากได้มาก ซ้อมน้อยได้น้อย ใครเก่งและเข้าตาก็จะได้เดบิว แต่ก็ไม่ใช่ง่ายๆ

ต้องฟอร์มวง วางตัวคร่าวๆ แล้วก็ซ้อมเรียกว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมบ้านเขาถึงเต้นพร้อมและจำท่ายากๆได้ง่ายนัก

เพราะการฝึกซ้อมที่มากและเป็นประจำทำให้เขาสามารถทำได้ออกมาดีและมีคุณภาพคะ

พอเดบิวออกมาก็ต้องลุยกันเต็มๆ ต้องทำให้แฟนคลับรัก ต้องทำให้เป็นที่สนใจได้รับแรงกดดันมากมายจริงๆ

ใครสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ บ่นไม่ได้ เรียกร้องอะไรไม่ได้เพราะเป็นศิลปินหน้าใหม่ (ศิลปินหน้าเก่าอย่างทงบังยังเรียกร้องอะไรไม่ค่อยได้เลยคะ = =)

รายได้ก็แล้วแต่ตัวสัญญาที่เซ็นต์ค่ายในใจดีก็ได้เยอะหน่อย ค่ายไหน...ก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่ หึหึ

ต่อสู้กับตัวเองไม่พอ ต้องต่อสู้กับศิลปินค่ายอื่นเพราะความจำเป็น ตัวเด็กๆเขารักกันจะตาย แต่ผู้ใหญ่บางคนก็....นะ ไม่อยากเอ่ยถึง

ไหนจะแอนตี้แฟน ข่าวมากมาย อดีตที่รอการขุดคุ้ย หากพลาดล้มเพียงครั้งเดียว

ก็จะมีคนอีกหลายคนพร้อมจะเหยียบซ้ำให้จมดิน แต่ถ้าวงไหนมีแฟนคลับเหนี่ยวแน่นและสามารถต่อรองอะไรได้ก็ดีไป

เฮ้อ พูดเรื่องนี้แล้วมันปวดหัวคะ อันตรายมากจริงๆ แต่ก็นะมันเป็นอะไรที่คนเราใฝ่ฝันล่ะคะ

บางครั้งแค่หายใจยังผิดเลย เฮ้อ!!

จากคุณ : THEPEPX

เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 02:31:21

ความคิดเห็นที่ 28

ผมทำธุรกิจร่วมกับพ่อของแจบอมที่ซีแอตเทิล และเป็นชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่มา 30 ปี ผมรู้จักแจบอมมาตั้งแต่เขายังเล็กๆจนกระทั่งเขาเติบโต ลูกของผมเองก็ไปโรงเรียนพร้อมกับแจบอมตั้งแต่สมัยอนุบาล พวกเขาสนิทกันมากๆครับ ดังนั้นผมคิดว่าตัวเองค่อนข้างรู้จักครอบครัวของแจบอมดีพอสมควร

บ้านของแจบอมในซีแอตเทิลนั้นอยู่ใกล้ชายหาดที่ชื่อว่า Edmonds ซึ่งเป็นชุมชนของคนชั้นกลาง บ้านหลังนี้สร้างขึ้นเมื่อ 40 ปีที่แล้วแต่แจบอมอยู่ที่นีมาประมาณ 20 กว่าปีนับตั้งแต่เขาเกิดครับ

ที่โรงจอดรถของบ้านแจบอมนั้นไม่ใช่รถยี่ห้อ BMW หรือ Lexus ที่จอดอยู่แต่เป็นรถที่มีอายุ 5-10 ปีมาแล้ว เมื่อเร็วๆนี้ครอบครัวของเขาเพิ่งจะไปเช่าซื้อรถยี่ห้อ Hyundai รุ่น Elantra มา แต่เนื่องจากสถานการณ์ของแจบอมตอนนี้ พวกเขาจึงต้องเอาไปคืน ที่บ้านของเขามีทีวีขนาด 32 นิ้วของ Sony แต่ทีวีเครื่องนั้นก็ใช้มาแล้ว 10 ปี คอมพิวเตอร์ทุกเครื่องที่มีในบ้านของเขาเก่ามากและเกือบจะพังอยู่แล้ว คอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดในบ้านก็คือโน๊ตบุ๊คที่แฟนๆซื้อให้แจบอมเป็นของขวัญ

เหตุผลที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังก็เพราะผมอยากจะแสดงให้เห็นว่าการใช้ชีวิตของครอบครัวแจบอมนั้นไม่ใช่การเสแสร้งหรือไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างโอ้อวดอะไรเลย แต่กลับเรียบง่ายและแสนธรรมดาเหมือนครอบครัวทั่วไป

หลังจากที่แจบอมกลับมาจากเกาหลีได้ประมาณสองวัน พ่อของเขาก็บอกว่า เขาควรจะไปเรียนดนตรีและจากนั้นพ่อของแจบอมก็ออกไปข้างนอก และก็กลับมาด้วยเหงื่อที่เปียกชุ่มเพราะความหนักของเปียโนไฟฟ้ายี่ห้อ Yamaha ที่มีอายุถึง 15 ปี ซึ่งซื้อมาในราคาเพียง 300 เหรียญ พ่อของแจบอมไปซื้อเปียโนตัวนั้นและนำกลับมาบ้านเพื่อมอบให้แจบอมแจบอมไม่ได้ติเตียนเปียโนตัวนั้นแต่อย่างใด เขากลับนั่งลงและฝึกเล่นเปียโนตัวนั้นไป มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าผมซื้อเปียโนยี่ห้อ Roland ราคา 5,000 เหรียญให้ลูกชายได้อย่างไร นั่นทำให้ผมรู้สึกแย่และละอายมาก

คืนวันศุกร์ผมกับพ่อของแจบอมออกมานั่งดื่มเบียร์และคุยกันจนถึงตีสาม และจู่ๆน้ำตาของคุณพ่อแจบอมก็ไหลออกมา จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าให้ฟังว่ารู้สึกสงสารแจบอมลูกชายของเขามากแค่ไหน

5 ปีที่ผ่านมา ไม่มีใครรู้ว่าแจบอมต้องทรมานกับความท้อแท้และการฝึกฝนอย่างหนักมากแค่ไหน หลายต่อหลายครั้งที่เขาอยากจะกลับบ้านที่ซีแอทเทิลใจจะขาด แต่เขาก็ต้องข่มใจเอาไว้และฝึกฝนต่อไป พอมาถึงจุดที่เขาโด่งดังมากๆ เขากลับต้องหนีกลับมาซีแอทเทิลในเวลาแค่ 4 วัน เรื่องนี้ทำให้ผมปวดใจมาก

หลายชั่วโมงที่เขานั่งเครื่องจากเกาหลีมาบ้านเกิดนั้น เขาจะทรมาน

แค่ไหนและในหัวนั้นมีเรื่องอะไรอยู่บ้างกันนะ?

เมื่อต้นเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา ผมจำตอนที่เขากลับมาซีแอตเทิลอย่างกระทันหันได้ดี เพราะน้องชายที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ของแจบอมไม่เชื่อฟังเขาเลย ผมจำได้ดีว่าแจบอมพูดอะไรกับน้องชายบ้าง'ฉันก็อยากออกไปข้างนอก ไปเจอเพื่อน หรือไปทำอะไรสนุกๆเหมือนกับนาย แต่นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงอดทนผ่านสิ่งต่างๆมาได้ขนาดนี้? ก็เพื่อนายและพ่อแม่ของเราไง แต่ทำไมนายถึงทำอะไรไม่คิดเลย!'

ตอนผมขับรถ ผมเคยถามลูกสาวที่อายุเท่ากับแจบอมว่า 'ยูริ Korea is gay หมายความว่าอย่างไร ลูกสาวผมตอบว่า ก็หมายถึงเกาหลีนี่ดูงี่เง่าและก็น่ารำคาญ เราจะพูดตอนที่รู้สึกเหนื่อยหน่ายหรือตอนที่หงุดหงิดค่ะ'ตอนที่ลูกสาวผมอยู่ในช่วงอายุเพียงสิบกว่าๆและทะเลาะกับเธอนั้น เธอจะพูดคำว่า 'เกลียด' บ่อยมากเช่นว่า'หนูเกลียดพ่อ!' แต่เพราะลูกพูดแบบนี้ผมถึงกับต้องไล่เธอออกจากบ้านเลยหรือไม่?

ช่วงเวลานั้นผมเชื่อว่าแจบอมไม่รู้จักวัฒนธรรมเกาหลีเลยแม้แต่น้อย และอีกทั้งตอนนั้นเขากำลังอยู่ในช่วงที่ต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก แต่การแปลความหมายสิ่งที่แจบอมพูดใน Myspace นั้นใช้คำที่ผิดมากๆ เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเด็กวัยรุ่นในอเมริกาพูดกันแบบนั้น และผมก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาเขียนในวัยรุ่นตอนต้นๆนั้นมันเป็นการทรยศประเทศเกาหลีตรงไหนเลย คนที่เกลียดประเทศเกาหลีขนาดนั้นจะทำงานอย่างหนักเพื่อให้ครอบครัวของเขามีชีวิตที่ดีขึ้นไปด้วยกันได้อย่างไร?

อเมริกันเชื้อชาติเกาหลีอย่างพวกเราไม่ได้มองว่าอเมริกาเป็นแหล่งทำเงินเพียงอย่างเดียว แต่เราคิดว่าอเมริกาคือจุดเริ่มต้นของโอกาสที่มากกว่า ขณะเดียวกันหัวใจของเราก็ยังอยู่ที่เกาหลีและเราก็อยากให้ประเทศเกาหลีประสบสำเร็จตอนช่วงฟุตบอลโลกปี 2002 นั้น แทนที่ผมจะดูบอลอยู่ที่บ้านกับเพื่อนแต่ผมเลือกที่จะไปดูที่บาร์เพื่อจะให้คนอื่นๆสนใจประเทศเกาหลี พอทีมชาติเกาหลียิงลูกเข้าโกลด์ได้เราก็จะร้องตะโกนอย่างสนุกสนานจนทำให้คนอเมริกันบางคนหันมาสนใจบ้างแม้แต่ตอนการแข่งขันของ WBC ซึ่งเป็น Major League เราก็กระตุ้นให้ชาวอเมริกันมาดูเกมส์ของประเทศเกาหลี ใครที่ใช้มือถือยี่ห้อ Nokia เราก็จะลองชวนเขามาใช้ LG หรือSamsung แทน

สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ไม่ได้แสดงออกถึงความภูมิใจในประเทศเกาหลีของพวกเราหรอกหรือ? เรารู้สึกภูมิใจต่อประเทศของเรามาก เพียงแค่ข้อความที่เด็กวัยรุ่นเขียนเอาไว้เมื่อ 4 ปีก่อนผมไม่คิดว่ามันไม่ถูกต้องที่จะกล่าวหาและชี้นิ้วไปที่แจบอม เพราะว่าเขาไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย และมันไม่ถูกต้องที่ไล่เขาออกจากประเทศ นี่ไม่ได้เรียกว่าการภูมิใจในประเทศของเราทุกท่านครับ ผมขอทำให้ทุกคนลองถอยหลังอีกสักก้าวและคิดทบทวนเรื่องราวเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ ผมขอกระตุ้นให้ทุกท่านเปิดใจให้กว้างและโอบกอดเด็กเกาหลี-อเมริกันของเราคนนี้เอาไว้ด้วย เขาคือเด็กคนที่ใช้ความอดทนอย่างหนักเพื่อจะมีชีวิตอยู่และโปรดให้โอกาสเขาอีกครั้ง

ผมไม่ได้ขอให้ทุกท่านปูพรมแดงไว้รอรับเขา แต่ขอให้ทุกท่านช่วยให้แจบอมไม่ต้องรู้สึกละอายและรู้สึกผิดอีกต่อไป และช่วยเขาให้คิดอย่างผ่อนคลายขึ้น นอกจากนี้ก็ขอให้มีหัวใจที่อบอุ่นให้เขาด้วยครับ

ในระหว่างหลายวันที่ชาวเน็ตทั้งหลายต่างพากันพูดถึงเรื่องของเขา ผมอยากจะขอบคุณ Boom ที่คอยยืนเคียงข้างเขาอย่างกล้าหาญมาตลอด Boom ยังคงโทรมาหาแจบอมทุกวันเพื่อเช็คว่าแจบอมสบายดีหรือไม่

ตอนนี้พ่อแม่ของแจบอมกำลังอยู่ในช่วงวิตกกังวลเป็นอย่างมาก และพวกเขาจะไม่รับโทรศัพท์ซึ่งเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักเลย เมื่อแจบอมไปที่สตูดิโอที่เขาเคยเต้นเบรคแดนซ์ แต่พอมีเด็กที่นั่นจำเขาได้และพยายามจะถ่ายรูป แจบอมก็รีบออกจากที่นั่นและกลับบ้านทันที

แจบอมไม่สามารถไปโบสถ์ที่เขาเคยไปมาตลอดได้เพราะเขายังรู้สึกละอายและรู้สึกผิดหวังกับตัวเอง สรุปแล้วคือเขาไปไหนไม่ได้นอกจากอยู่แต่กับบ้าน เห็นเขาเป็นแบบนี้แลบ้วผมรู้สึกสงสารเขามากและรู้สึกเหมือนหัวใจจะสลาย

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาครอบครัวของผมกับแจบอมไปกินข้าวที่ร้านอาหารจีนของเพื่อนคนหนึ่งเพื่อจะให้ทุกคนอารมณ์ดีขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้กระโดดโลดเต้นด้วยความสนุกสนาน แต่การได้ออกมาทานข้าวข้างนอกบ้านเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมา ก็ทำให้เขาดีขึ้นเล็กน้อยและรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้าง

ผมถามเขาว่า 'แจบอม อยากกลับเกาหลีไหม?'

เขาตอบว่า 'อยากครับ...แต่ผมก็ไม่แน่ใจ'

ที่มา 2pm-online
อ่านแล้วปวดจิต

จากคุณ : cherry ant

เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 52 08:32:23 A:61.90.103.97 X: TicketID:136303