Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เซ็งข่าวช่วงนี้ หนีไปอ่านฟิคกันดีกว่า " Memories of Michael Jackson, Part I " (มีบางคนสงสัยว่านี่เป็นเรื่องจริง?)  

ช่วงนี้ มีแต่ข่าวแปลกๆสืบเนื่องจากหนังสือของอิตาชมูเอล เต็มไปหมด พักอารมณ์มาอ่านฟิคจากแฟนกันดีกว่าค่ะ เขาแต่งแบบเอาจริงเอาจังมาก ได้อารมณ์ละเอียดอ่อนเลยทีเดียว (แม้คนเขียนเรื่องนี้เธอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง แถมบุคคลที่เธอกล่าวอ้างถึงในเรื่องก็มีอยู่จริงเสียด้วย )

ใครถนัดภาษาอังกฤษตามลิงค์ไปเลยนะคะ เค้าใช้ภาษาง่ายๆ ศัพท์ไม่ยากเลยค่ะ แต่ด้วยความสามารถอันจำกัดของข้าพเจ้า ทำให้มีบางประโยคที่ไม่เคลียร์ ต้องขอคำชี้แนะจากมือปราบเอ๊ย!มือแปลตัวจริงทุกท่านด้วยนะจ๊ะ


http://www.sandiegoreader.com/weblog...ackson-part-i/

Memories of Michael Jackson, Part I
By thestoryteller | Posted September 23, 2009, 10:27 p.m.
RSS | E-mail the Author


เพื่อจะทำให้มือของฉันหยุดสั่น ฉันจิบไวน์แดง ซึ่งมันก็ช่วยได้ดีทีเดียว ฉันเติมมันอีกแก้ว แล้วก็อีกแก้ว ตอนที่ไมเคิลมาเคาะประตูอพาร์ตเมนต์ของฉันตอน 4ทุ่ม ขาฉันอ่อนไปหมด ฉันพยายามพาร่างไปที่ลูกบิดประตู และ...เมื่อเปิดมันได้ในที่สุด ---ร่างของเขาในชุดสเวตเตอร์สีแดง กางเกงสีดำ ก็ปรากฎต่อสายตา ภายใต้แสงจากโคมไฟ---มันทำให้ฉันแทบลืมหายใจ

มันเป็นปี 1980 ที่ฉันได้พบไมเคิล ผ่านเพือนคนเดียวกันของเราทั้งคู่ Gene Page  เขาเป็นนักจัด ที่มีชื่อเสียงในวงการดนตรีคนหนึ่ง  ผู้ทำงานร่วมกับวง The Jackson 5 ตั้งแต่ตอนที่ไมเคิลยังเล็กๆ    สำหรับฉัน ฉันเห็นGene เป็นคุณพ่อในอุดมคติของฉัน  เนื่องจาก พ่อแท้ๆของฉันไม่เคยเอาใจใส่แถมยังชอบทำร้ายร่างกายอีกด้วย  ฉันนับถือ Gene เช่นเดียวกันกับทุกคนที่ได้รู้จักเขา

 เขาขึ้นชื่อในเรื่องของความใจกว้าง พอๆกับ ชื่อเสียงทางด้านดนตรีของเขา เขามีชีวิตอยู่เพื่อมอบความสุขให้ผู้อื่น  บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เขาชักนำศิลปินสู้ชีวิตอย่าง Barry Whiteเข้าสู่วงการและสร้างพวกเขาให้กลายเป็นดาว   ในการที่จะช่วยให้ฉันรอดพ้นจากสถานการณ์อันเลวร้ายที่บ้าน เขาและเพื่อนอีกคน ที่เป็นผู้จัดเช่นกัน ชื่อ George Annis ได้กรุณา จัดหาอพาร์ตเมนต์ให้ฉันอยู่ หางานให้ฉันทำ ในตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัว   โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนทั้งสิ้น

ทั้งคู่ อาศัยบังกะโลเก่าๆสองหลังบนถนน ไฮแลนด์ ใช้เป็นห้องทำงาน ฉันรู้สึกสุขใจ ที่จะได้พบกับ Geneได้ทุกวัน ฉันแอบมีความรู้สึกกับเขา อย่างที่เด็กสาวมัธยมคนหนึ่งจะรู้สึกปลื้มคุณครูคนหนึ่งของเธอ  เมื่อใดก็ตามที่ได้อยู่ใกล้เขา ฉันจะรู้สึกวิงเวียน และเข่าอ่อนทุกครั้งไป และนอกจากเขาคนนี้แล้ว มีเพียงผู้ชายอีกเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้ฉันเกิดปฏิกิริยาเช่นนี้ได้ในวัย20  และฉัน...ก็กำลังจะได้พบกับเขาคนนั้น

ช่วงพักเบรค ของสำนักงานของ Gene ในบ่ายวันหนึ่ง เขาเอ่ยขึ้นมาว่า "คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับนักร้องที่ชื่อ 'ไมเคิล แจ๊คสัน' บ้างมั้ย"
"อ๋อ..เคยสิคะ" ฉันตอบ "ใครละ จะไม่เคย"
ฉันไม่ได้เห็นภาพของเขามาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังจำภาพ เด็กชายหน้าตาดี สวมหมวกสีม่วง ที่ร่วมแสดงกับพี่ๆของเขา ในรายการของ Ed Sullivan ได้ดี

"ผมคิดว่า คุณทั้งสองคนจะเข้ากันได้ดีนะ" เขากล่าวต่อ
"พวกคุณอยู่ในวัยเดียวกัน พวกคุณเป็นคนเงียบๆทั้งคู่ และบางอย่างในตัวคุณมักทำให้ผมนึกถึงเขา ผมอยากจัดให้พวกคุณได้ลองพบกัน"

ฉันจ้องเขม็ง ไปที่เขา มันยากที่จะเชื่อว่า Geneจะรู้จักไมเคิลแจ๊คสัน  เขาดูเหมือนบุรุษผู้ลึกลับไปเลย
"ทำไมไมเคิล แจ๊คสัน ต้องอยากจะเจอฉันด้วยล่ะ" ฉันถาม "ฉันมันก็แค่ สาวบ้านนอกคนหนึ่งจาก Valley Center เท่านั้น"
"คุณเหมือนกับเขา" เขาตอบ "พวกคุณจะไปด้วยกันได้ดี"
ฉันคิดว่า นั่นเขาคงพูดไปเพราะความมีน้ำใจ อย่างฉันน่ะหรือ จะดีพอสำหรับใครสักคนที่รูปหล่อและมีชื่อเสียงอย่างนั้น แม้แต่แม่ของฉันยังบอกว่า 'แกช่างไม่มีอะไรที่จะนำเสนอแก่ผู้ชายได้เลย ผู้ชายที่ไหนจะมามองแก' เวลาที่ฉันทำให้พ่อโมโห เขาก็จ้องหน้าฉันแล้วพูดว่า 'แกมันช่างอัปลักษณ์' ทั้งหมดก็เพื่อจะทำให้ฉันรู้สึกต้อยต่ำ ฉันเป็นแกะดำสำหรับครอบครัว เป็นคนเดียวที่ต้องรองรับการถูกเขาทำร้ายทังทางการกระทำและวาจา อีกอย่าง มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่มีพี่สาวเป็นนางแบบ เวลาอยู่กับเธอ พวกผู้ชายจะมองผ่านฉันเหมือนฉันไม่มีตัวตน

ฉันไม่ได้จริงจังกับข้อเสนอของ Gene เท่าไรนัก จนกระทั่งเมื่อเขาโผล่หน้ามาที่สำนักงานของGeorge ในบ่ายวันหนึ่ง
"มานี่เร็วเถอะ" เขาเรียกฉัน "วันนี้ จอร์จจะอนุญาตให้คุณลางานได้"
ฉันเดินตามเขาข้ามลานกรวดไปยังประตู รู้สึกสั่นประหม่าราวกับนี่เป็นวันแต่งงานของฉันยังไงยังงั้น ฉันสงสัยเหลือเกิน ว่าบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ กำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่กล้าคิดหรอกว่า 'ไมเคิล แจ๊คสัน' กำลังรอฉันอยู่ ฉันจะเชื่อได้อย่างสนิทใจได้อย่างไร

จีนเข้าไปข้างใน และเปิดประตูค้างไว้ให้ฉัน  เสียงจากรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นไม้ ดังก้องเมื่อฉันก้าวเข้าไปในสำนักงานของเขา ด้านขวาเป็นโต๊ะทำงานของเขา เห็นเปียนโนและโซฟาตั้งอยู่ห้องข้างๆ


ถัดจากประตูไป ฉันพบผู้ชายผิวดำ ร่างผอม ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกางเกงสแล็คสีดำ เขาท่าทางเขินอาย และไม่ยอมสบตาฉัน   แต่เมื่อเขาหันมามองฉันในที่สุด หัวใจฉันก็เต้นสั่นระรัว ฉันเห็นดวงตาแสนสวยคู่นั้น มันเป็นดวงตาคู่เดียวกันกับที่ฉันเคยเห็นจากหนังสือนิตยสาร ไทเกอร์บีท  ดวงตาดำขลับรูปทรงแอลมอนด์ที่เป็นของ ไมเคิล แจ๊คสันคนนั้น

"สวัสดี..มายดี้" เขาทักฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ฉันรู้สึกได้ถึง เหงื่อที่ซึมออกมาตามฝ่ามือ ที่ผ่านมา ฉันละเกลียดนักเชียว กับพวกผู้หญิงที่แสดงอาการคลั่งพวกดาราดังอย่าง เอลวิส หรือ ทอมโจนส์  แต่ตอนนี้ ฉันกลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  มันเป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน ฉันเอามือปิดปากแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา
"เอาล่ะ เอาละ ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องร้อง" จีนปลอบพลางกอดฉันไว้ ที่เขาต้องการก็เพียงเพื่อความสุขของฉัน และของไมเคิลด้วย

จากคุณ : Better Off
เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 20:38:23




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com