ความคิดเห็นที่ 1   ช่วงแรก ๆ ยังไม่ค่อยเกี่ยวกับ MJ นะจ๊ะ เป็น intro ที่ตาลุงพูดถึง background ของตัวเองเฉย ๆ จะข้ามไปเลยก็ได้ค่ะ ----------------------------------------------------------------------------- A few weeks ago, I was at a staff meeting for new employees where everyone in the room was asked to mention one interesting thing about themselves that nobody else would know. I waited patiently 'til my turn came around, and then calmly explained how Michael Jackson once sent me to J.C. Penney to buy him underwear. P.S.T.: เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว ผมไปร่วมประชุมคณะผู้จัดงานสำหรับพนักงานใหม่ ซึ่งทุก ๆ คนในห้องประชุมจะต้องเล่าเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับตัวเขาที่ไม่มีใครรู้ ผมนั่งรออย่างอดทน จนกระทั่งถึงคิวของผม ผมจึงได้เล่าเรื่องที่ไมเคิล แจ๊คสันเคยส่งผมไปที่ J.C. Penny เพื่อซื้อกางเกงชั้นในให้เขา Since I have told my friends this story countless times, I was a little surprised by the strong reaction people had to my off-the-cuff comment. I guess I shouldn't have been. Like him or not, there is no denying that Michael Jackson is still a force of nature. Even my 5th graders are aware of him, and they were all of three years old when his last record came out! So to set the record straight, here is the account of my years with the so-called King of Pop. P.S.T.: ผมเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน ๆ ของผมฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่รุนแรงของผู้คนที่มีต่อเรื่องเล่าอันไม่ได้ตระเตรียมมาก่อนนี้ของผม (ไม่รู้ว่ารุนแรงยังไงนะนี่ / P.S.T.) ผมเดาว่าผมไม่ควรจะเล่ามันออกไป ไม่ว่าจะชอบเขาหรือไม่ แต่ก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าไมเคิล แจ๊คสันยังคงเป็นแรงขับดันแห่งธรรมชาติ แม้แต่คนให้คะแนนสอบตอนที่ผมเรียนเกรด 5 (อันนี้ขอเนียนมั่ว / P.S.T.) ของผมยังรู้จักเขา และพวกเขาเหล่านั้นเพิ่งจะอายุ 3 ขวบเมื่อตอนที่อัลบั้มล่าสุดของเขาออกจำหน่าย ดังนั้น เพื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดแบบละเอียด นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับช่วงเวลาหลายปีที่ผมได้ทำงานร่วมกับบุคคลที่ได้ชื่อว่าราชาเพลงป๊อบ Back in 1989, I was a fresh-faced college grad in Los Angeles searching for my first job. Since I was one of the six people that year who actually went to college just to learn how to work in a recording studio, I had no problem landing a position at one of the major studios in Hollywood. Of course, even with an expensive college degree, you couldn't just expect to start off working with bands inside the building, because that required actual EXPERIENCE, which of course was what everyone else was out getting while I was pursuing my worthless degree. P.S.T.: ย้อนกลับไปในปี 1989 ผมเป็นนักศึกษาเพิ่งเรียนจบสด ๆ ร้อน ๆ จากวิทยาลับใน L.A. กำลังมองหางานแรกในชีวิต เนื่องจากผมเป็นเพียงหนึ่งในบรรดานักศึกษาทั้งหมด 6 คนในปีนั้นที่เข้าเรียนวิทยาลัยเพื่อเรียนรู้วิธีการทำงานในสตูดิโออัดเสียง ผมจึงไม่มีปัญหาที่จะได้เข้าทำงานในสตูดิโอแห่งหนึ่งในฮอลลีวูด และแน่นอนว่า ถึงแม้จะได้รับใบปริญญาบัตรราคาแพงมาจากวิทยาลัย แต่คุณก็อย่าหวังจะได้เริ่มงานกับวงดัง ๆ ในตึก เพราะนั่นเป็นงานที่ต้องการประสบการณ์จริง ซึ่งแน่นอนว่าเป็นสิ่งที่คนอื่น ๆ มี ในขณะที่ผมมีเพียงใบปริญญาที่ไม่มีค่าอะไรเท่านั้น Instead, they stuck me out in the parking shack across the street for two months. Strangely enough, I had some experience in this area, as I had spent the summer working as a valet in a garage near Fenway Park. P.S.T.: ดังนั้น พวกเขาจึงให้ผมออกมานั่งอยู่ในเพิงข้างลานจอดรถที่ฝั่งตรงข้ามถนนเป็นเวลากว่าสองเดือน แต่ก็แปลก ผมได้ประสบการณ์จากในช่วงเวลานี้ เพราะผมได้ใช้เวลาในช่วงฤดูร้อนทำงานเป็นคนรับใช้ในอู่ซ่อมรถใกล้ ๆ กับ Fenway Park จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:39:00

ความคิดเห็นที่ 2   ตาลุงยังคงพล่ามอยู่ ^-^" ----------------------------------------------------------------------------- Parking cars for rock stars certainly had its moments. Iggy Pop once drove up in a Hyundai with no windshield. Either Milli or Vanilli tipped me a dollar for parking their Jeep. The Beastie Boys all sped off laughing one day in their rented Escort, and then drove straight up to Mulholland Drive and pushed it over the cliff. And once a week during lunch, David Crosby handed me a twenty-dollar bill to take his brand-new BMW 750 to the car wash, which really only set me back like three bucks. Once when I brought it back to him, he handed me another twenty for a tip. P.S.T.: การจอดรถสำหรับ rock stars นั้นเป็นอะไรที่น่าทึ่ง (มั่วเอา / P.S.T.) ครั้งหนึ่ง Iggy Pop เคยขับรถฮุนไดแบบไม่มีกระจกบังลมเข้ามา ทั้ง Milli หรือ Vanilli จะให้ทิปผมหนึ่งดอลล่าร์เพื่อเอารถจี๊ปของเขาไปจอด The Beastie Boys จะซิ่งรถออกไปพร้อมหัวเราะกันทั้งวันในรถ Escort เช่าของพวกเขา และขับตรงไปยัง Mulholland Drive และผลักมันตกลงไปในหน้าผาสูง และทุก ๆ อาทิตย์ในช่วงระหว่างอาหารกลางวัน David Crosby จะให้บิลเงินสดยี่สิบดอลล่าร์กับผมเพื่อเอารถ BMW 750 คันใหม่เอี่ยมของเขาไปล้าง ซึ่งผมจะได้รับจริง ๆ แค่สามเหรียญ (มั่วเอาอีกแล้วค่ะ ^^”/ P.S.T.) ครั้งหนึ่งเมื่อผมเอารถไปคืนเขา เขายื่นเงินให้ผมอีกยี่สิบเหรียญเป็นค่าทิป Nevertheless, a promotion was inevitable, and in the winter of '89. I was promoted to the midnight to eight janitorial position. At least I was happy to be inside the building, as it was getting cold in the unheated parking shack. But I knew absolutely nothing about cleaning toilets and mopping floors, as evidenced by the huge cloud of noxious smoke that spewed from the cleaning bucket on my first night when I mixed the bleach and ammonia together. P.S.T.: อย่างไรก็ตาม การเลื่อนขั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และในช่วงฤดูหนาวปี 1989 ผมได้โปรโมทจากภารโรงช่วงเที่ยงคืนมาเป็นภารโรงช่วง 8 โมงแทน อย่างน้อย ผมก็ดีใจที่จะได้อยู่ข้างในตึก เพราะมันเริ่มจะหนาวเมื่อต้องอยู่ในเพิงข้างลานจอดรถที่ไม่มีฮีทเตอร์ แต่ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการทำความสะอาดห้องน้ำและถูพื้น ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้จากกลุ่มควันมากมายที่มาจากควันพิษที่พวยพุ่งออกมาจากถังน้ำทำความสะอาดของผมในคืนแรก เมื่อผมผสมน้ำยาฟอกขาวกับแอมโมเนียเข้าด้วยกัน Washing David Crosby's car for twenty bucks was one thing. But cleaning the studio bathroom after David Crosby had been in there for twenty minutes was a different deal entirely. For starters, I was supposed to stay awake all night, but after six hours of cleaning the entire building, this was easier said then done. Finally, one morning as I was leaving, the studio manager asked me to take two small brass elephant bookends home and polish them up before my next shift. I spent the day looking for another job instead, and found one right away at a studio down the street on Sunset Blvd. P.S.T.: การล้างรถให้ David Crosby เพื่อแลกกับเงินยี่สิบเหรียญเป็นสิ่งหนึ่ง แต่การทำความสะอาดห้องน้ำในสตูดิโอหลังจกาที่ David Crosby ได้เข้าไปทำธุระเป็นเวลายี่สิบนาทีเป็นอะไรที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ในช่วงเริ่มต้น ผมควรจะต้องตื่นตลอดคืน แต่หลังจาก 6 ชั่วโมงแห่งการทำความสะอาดตึกทั้งตึก สิ่งนี้มันพูดง่ายกว่าทำจริง ในที่สุด ในเช้าวันหนึ่ง ก่อนที่ผมจะกลับออกไป เจ้าหน้าที่สตูดิโอขอให้ผมช่วยเอาที่ตั้งหนังสือรูปช้างกลับบ้านไปขัดให้ด้วยก่อนที่ผมจะกลับมาเข้ากะต่อไป ผมใช้เวลาทั้งวันมองหางานใหม่ทำแทน และในที่สุดก็ได้เจองานหนึ่งในสตูดิโอที่อยู่บนถนน Sunset Blvd จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:39:44

ความคิดเห็นที่ 3   ช่วงนี้เริ่มเกี่ยวกับ MJ แล้ว น้องโบวี่มาช่วยแปลไว้ค่ะ ----------------------------------------------------------------------------- At my new job, I was hired on as a "runner," which meant I got to run errands all over LA in my trusty '84 VW Rabbit. A couple months later, they moved me out to a studio in the San Fernando Valley for a "special" project. Bovy_Beevo: งานใหม่ของผมคือถูกจ้างเป็น"ผู้ดูแล" (P.S.T.: ขอแก้นิดนึง ... เจ๊ว่ามันน่าจะหมายถึงเด็กวิ่งซื้อของส่งของอะไรแบบนั้นมากกว่านะ) ที่มันหมายความว่าผมต้องดูแลธุรกิจทั้งหมด (P.S.T.: ขอแก้อีกหน่อย ... เจ๊ว่าน่าจะหมายถึง ผมต้องวิ่งไปทำธุระเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดทั่ว L.A. โดยขับรถ 84VW Rabbit อ่ะจ้ะ) ในแอลเอภายในเจ้ารถโฟล์กสวาเกนแรบบิทปี 84 ที่ซื่อสัตย์ของผม (ไม่รู้จะเรียงยังไง -00-)  สองเดือนก่อน พวกเขาย้ายผมมาที่สตูดิโอแห่งหนึ่งในหุบเขาซานเฟอร์นันโดเพื่อทำโปรเจกต์ที่ "พิเศษ" This project would eventually become Michael Jackson's "Dangerous" album. When I first started, Michael was working with three different groups of producers all trying to take the place of Quincy Jones, who had not been chosen to work on this project. I think Michael wanted to go out on his own for this one, but the problem was that he had no idea what he wanted! One day, Slash from Guns N' Roses would be recording a searing guitar solo, while the next day, a chorus of thirty children would be singing a nursery rhyme or something. Bovy_Beevo: ซึ่งในที่สุดโปรเจกต์นี้ได้กลายเป็นอัลบั้ม แดนเจอรัส ของไมเคิล แจ๊กสัน ตอนที่ผมเริ่มงานครั้งแรก ไมเคิลกำลังทำงานอยู่กับกลุ่มโปรดิวเซอร์สามกลุ่มที่แต่ละกลุ่มก็แตกต่างกันและพยายามจะมาแทนที่ควินซี่ โจนส์ ที่ไม่ได้รับเลือกให้ทำงานในโปรเจกต์นี้ด้วย   ผมคิดว่าไมเคิลคงอยากจะทำงานไปตามความคิดของตัวเองมากกว่า  แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ไมเคิลไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรนี่สิ!   วันหนึ่ง สแลชจากวง Guns N' Roses  กำลังจะบันทึกเสียงกีตาร์โซโล่ที่มันแรงๆ มันส์ๆ (-0- แปลบ่ถูก)  ขณะที่วันถัดมาวงคอรัสของเด็กสามสิบคนจะร้องเพลงสำหรับเด็กหรืออะไรสักอย่าง... Michael didn't say much to me at first, until one day he ran in screaming that there was a "vagabond" sitting in the alley behind the studio. I took a look, expecting Charlie Chaplin to pop out or something, but there was just some homeless guy sipping malt liquor out of a bag on the back steps. Bovy_Beevo: ไมเคิลไม่ค่อยพูดกับผมมากนักในตอนแรก จนกระทั่งวันหนึ่งเขาวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนว่ามี "คนเร่ร่อน" กำลังนั่งอยู่ในตรอกข้างหลังสตูดิโอ ผมออกไปดู..พร้อมกับคาดว่าอาจจะเป็นชาร์ลี แชปลินกระโจนออกมา (555+) หรืออะไรก็ตามเหอะ  แต่นั้นก็เป็นแค่คนเร่รอนที่กำลังนั่งจิบเหล้าจากกระเป๋าที่อยู่ข้างหลัง  (- - ไมเคิลนี่ค่อนข้างตื่นตูมเล็กน้อยนะนิ หุหุ) Eventually, Michael warmed up to me, and even started talking to me once in a while if he was in the mood. Once, he asked if I was going to have to go fight in the (Gulf) war. I told him I was probably too old to be drafted, and he responded by saying that he was relieved, because "if you went to the war, you could die." Bovy_Beevo: ในที่สุด ไมเคิลก็สนิทกับผมและเขาก็เริ่มคุยกับผมบางครั้ง หากเขารู้สึกซึมเศร้า  ครั้งหนึ่งเขาถามผมว่า ผมเคยไปต่อสู้ใน Gulf War หรือไม่ (น่าจะหมายถึงสงครามของอ่าวเปอร์เซีย นะคะ เพราะเราไปเสิจดูมันเกิดช่วงปี 90-91 พอดี)  ผมก็เลยตอบเขาไปว่า ผมน่ะแก่เกินกว่าที่จะไปเกณฑ์ทหารแล้วนะ เขาจึงตอบผมกลับมา...ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกโล่งใจ เขาบอกว่า "ถ้าคุณไปรบในสงคราม  คุณอาจตายได้นะ"   (โถถถถ ไมเคิลจ๋า .... ทำไมบริสุทธิ์ขนาดนี้ TT^TT) จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:40:33

ความคิดเห็นที่ 4   He also started sending me out on errands, like going out with his credit card one afternoon to fill his huge Blazer up with gasoline. If I remember correctly, he had an auxiliary gas tank mounted, so he could get up to his ranch without having to get out and fill up along the way. P.S.T.: เขายังเริ่มส่งผมออกไปทำธุระด้วย อย่างเช่นในบ่ายวันหนึ่ง เขาให้ผมเอารถ Blazer คันเบิ้มของเขาไปเติมน้ำมันให้โดยใช้ credit card ของเขา ถ้าผมจำไม่ผิด เขามีถังแก๊สเสริมติดตั้งไว้ในรถด้วย เพื่อที่เขาจะสามารถขับรถตรงกลับบ้าน (Neverland) ของเขาได้โดยไม่ต้องแวะเติมน้ำมันอีกเลยตลอดทาง I guess I should mention at this point that Michael is an awful driver. He hit everyone's car in the studio lot at least once, including mine. One time, he rear-ended a guy on the 101 freeway, and just left the scene because the guy got out of his car and started screaming at him. Eventually, he gave up and got someone to drive him in to work every day. P.S.T.: ผมเดาว่า ผมน่าจะพูดถึงเรื่องนี้นะ ว่าไมเคิลเป็นคนขับรถที่แย่มาก เขาขับรถชนรถของทุก ๆ คนในลานจอดของสตูดิโอ อย่างน้อยก็คันละหนึ่งครั้ง รวมทั้งรถของผมด้วย ครั้งหนึ่ง เขาขับรถจี้ท้ายรถของผู้ชายคนหนึ่งบน 101 freeway และเพิ่งจะขับหลบออกไปเมื่อชายคนนั้นออกมาจากรถและเริ่มกรีดร้องใส่เขา สุดท้าย เขาก็ยอมแพ้และจ้างคนมาขับรถให้เขามาทำงานทุกวันแทน Other memorable experiences include calling Tower Records (RIP) an hour before they closed, and having them shut down early so that Michael and I could go shopping. Even thought it was just up the road, I was glad to get out of MJ's car and into the safety of the store! I think he dropped about $1500 on CDs that night. P.S.T.: ประสบการณ์ที่น่าจดจำอย่างอื่นเกี่ยวกับเขานั้น รวมถึงเรื่องที่เราโทรไปยัง Tower Records (RIP) ตอนหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่ร้านจะปิด และบอกให้เขาปิดร้านเร็วขึ้นเพื่อที่ไมเคิลและผมจะได้ไปชอปปิ้งกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงถนนสั้น ๆ แต่ผมก็รู้สึกปลื้มมากที่ได้เดินออกมาจากรถของ MJ และเข้าไปในส่วนรักษาความปลอดภัยของร้าน ผมคิดว่าเขาใช้เงินไปทั้งหมดประมาณ $1500 เพื่อซื้อ CD ในคืนนั้น Anyway, one day Michael shyly asked me if I could do him a special favor. I'm pretty sure this was after he stopped driving, so I guess he really didn't have any other way to get stuff during the day. Of course I agreed, which was when he told me flat-out that he had just run out of underwear. P.S.T.: อย่างไรก็ตาม ในวันหนึ่ง ไมเคิลถามผมแบบอาย ๆ ว่าผมจะช่วยทำอะไรให้เขาอย่างหนึ่งได้ไหม ผมค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่เขาเลิกขับรถแล้ว ดังนั้นผมจึงเดาว่าเขาคงจะไม่มีวิธีอื่นที่จะออกไปซื้อของในระหว่างวัน แน่นอนล่ะ ผมตอบตกลง ซึ่งนั่นก็เมื่อเขาบอกกับผมตรง ๆ ว่า กางเกงชั้นในของเขาหมดเกลี้ยงแล้ว แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 23:44:31 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:40:54

ความคิดเห็นที่ 5   ช่วงนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างติดเรท - -" ----------------------------------------------------------------------------------- For pretty much the whole two years that I worked with him, Michael came in every day wearing black dress pants and a red button-down shirt. He had a whole rack of just these two items in his office, which I assume he either had cleaned and returned to him, or just threw away at the end of the day. But on this particular day, I guess he was running low on drawers. P.S.T.: ในช่วงระยะเวลาประมาณสองปีที่ผมทำงานกับเขา ไมเคิลมาทำงานด้วยกางเกงสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีแดงกระดุมทางยาวทุกวัน เขามีเสื้อผ้าแบบนี้แขวนอยู่เต็มตู้ในออฟฟิศของเขา ซึ่งผมสันนิษฐานว่า เขาอาจจะส่งมันไปซักแล้วค่อยให้ร้านส่งกลับมา หรือไม่เขาก็อาจจะโยนมันทิ้งเมื่อหมดวัน แต่ในวันที่ผิดธรรมดานี้ ผมเดาเขาคงจะมี (กางเกงชั้นใน) เหลืออยู่ในลิ้นชักน้อยมากล่ะ At first, he just said that he wanted underwear. When I asked him what kind, he just repeated "Underwear!" When I told him I wasn't his mother and didn't know what to get, he kind of laughed, and then said "Hanes thirty please." When I was almost out the door however, he came running up and yelled "make them thirty-twos, I don't want them to be too tight!" So there it is folks. The King of Pop wears tightie-whities! P.S.T.: ในครั้งแรก เขาเพียงบอกกับผมว่าเขาอยากได้กางเกงชั้นใน เมื่อผมถามเขาว่า เอาแบบไหน เขาตอบกลับมาว่า “กางเกงชั้นใน(อ่ะ)!” เมื่อผมบอกกับเขาว่า ผมไม่ใช่แม่เขานะ และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าจะซื้อแบบไหนดี เขาก็หัวเราะและบอกว่า “Hanes 30 ครับ (เข้าใจว่าเป็น size)” อย่างไรก็ตาม เมื่อผมกำลังจะเดินออกประตูไป เขาก็วิ่งเข้ามาแล้วตะโกนบอกว่า “เอา 32 แทนแล้วกัน ผมไม่อยากให้มันคับมากเกินไป” เอาล่ะ เพื่อนๆ  ราชาเพลงป๊อบเค้าใส่กางเกงชั้นในแบบ tightie-whities นะคร้าบ! (อันนี้ไม่เชี่ยวชาญค่ะ - -“ ขอทับศัพท์เลยแล้วกัน ... เชิญจินตนาการกันตามสะดวก ^^ / P.S.T.) Other than that, I never saw any funny business going on for the two years I worked with him. I really enjoyed this experience, and even got my name on the CD! Michael was always polite and reserved in the studio, but he had his silly moments as well. P.S.T.: นอกจากนั้นแล้ว ผมก็ไม่เคยเห็นเรื่องอะไรตลก ๆ เกิดขึ้นอีกเลยในช่วงสองปีที่ผมทำงานกับเขา ผมรู้สึกสนุกกับประสบการณ์นี้มาก และผมยังมีชื่ออยู่ใน CD ของเขาด้วยนะ! ไมเคิลเป็นคนสุภาพและไม่ค่อยพูดเสมอเมื่ออยู่ในสตูดิโอ แต่เขาก็มีช่วงเวลาที่งง ๆ ได้บ้างเหมือนกัน (อันนี้ไม่รู้ว่า silly ของเขามันประมาณไหนอ่ะนะคะ ^^ / P.S.T.) He was also really concerned about doing anything that would inadvertently upset anybody around him. Even though he was spending five thousand bucks a day on studio time, Michael left me this note one day on my desk. I kept it as a souvenir, and pull it out now and then if people ever question my story. It pretty much tells you everything you need to know about him as a person and an artist. P.S.T.: เขาเป็นคนที่กังวลมากว่าจะทำอะไรให้คนอื่น ๆ  รอบข้างเขาโกรธโดยไม่ตั้งใจ แม้ว่าเขาจะใช้เงินห้าพันเหรียญต่อวันในช่วงการทำงานในสตูดิโอ แต่ไมเคิลก็ยังทิ้งกระดาษโน้ตนี้ไว้ในลิ้นชักของผมในวันหนึ่ง ซึ่งผมยังคงเก็บไว้เป็นที่ระลึก และเอาออกมาดูอยู่เสมอ ๆ ถ้ามีคนถามเรื่องราวเหล่านี้กับผม มันค่อนข้างจะบอกคุณได้ในทุก ๆ อย่างที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับเขา ในฐานะบุคคลคนหนึ่ง และในฐานะศิลปินคนหนึ่ง For the purposes of clarification, Michael was just telling me that he took a pen off my desk. Also, the French translation of "tightie-whities" to "panties," although humorous, is not accurate. The type of undergarment I am describing is just a plain white pair of men's cotton briefs. Many men continue to wear these into adulthood, though most switch to boxer shorts at some point. P.S.T.: เพื่ออธิบายให้เข้าใจชัดเจนมากขึ้น ไมเคิลแค่จะบอกผมว่า เขาเอาปากกาด้ามหนึ่งไปจากลิ้นชักของผมนะ และนอกจากนี้ คำแปลเป้นภาษาฝรั่งเศสของคำว่า “tightie-whities” นั้นคือ “panties” นั้น แม้ว่ามันจะขำ ๆ แต่มันก็ไม่ถูกต้อง ประเภทของกางเกงชั้นในที่ผมได้บรรยายไว้นั้นมันเป็นเพียงกางเกงชั้นในสั้นผ้าคอตตอนแบบสีขาวเรียบของผู้ชาย หนุ่ม ๆ หลายคนยังคงใส่กางเกงชั้นในแบบนี้เมื่อเขาโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะเปลี่ยนไปใส่แบบกางเกง boxer แทนเมื่อถึงเวลาหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 23:45:02 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 23:43:24 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:41:14

ความคิดเห็นที่ 6   ช่วงนี้ แอร์ริโกะมาช่วยแปลไว้ตั้งแต่ยังไม่รับตำแหน่งหม่าฮั่นเลยค่ะ (ช่วงนั้นเพิ่งสอบจอหงวน ^-^) ----------------------------------------------------------------------------- Just a few more random stories that I didn't manage to include in my original article... แอร์ริโกะ: อีกสักสองสามเรื่อง ที่ผมไม่ได้ใส่ลงไปในบทความต้นฉบับ --Once, Michael asked me to run down the street to McDonalds to grab some lunch for him. This was a pretty rare request, as he usually had a personal chef come in every day to prepare his meals. Anyway, when I asked him what he wanted, he admitted that he had no idea what they served, and that he had just heard from people that the food was good there! แอร์ริโกะ: วันหนึ่งไมเคิลขอให้ผมไปที่ร้านแมคโดนัลด์เพื่อซื้ออาหารกลางวันมาให้ โดยปกติ ทุกวัน ไมเคิลจะมีเชฟส่วนตัวมาทำอาหารให้ทาน ผมถามเขาว่าต้องการให้ซื้ออะไรจากร้านแมคโดนัลด์ ไมเคิลยอมรับว่า เขาไม่เคยรู้เลยว่าแมคโดนัลด์มีเมนูอะไรขายบ้าง แต่ได้ยินจากคนอื่นบ่อยครั้งว่า อาหารที่แมคโดนัลด์รสชาติดี I ended up getting him one sample of nearly every item from the menu. He took a small bite of each, and then told me what he liked and what he didn't. If I remember correctly, he really liked their fish sandwich. แอร์ริโกะ: ท้ายที่สุด ผมซื้อเกือบทุกเมนูที่มีขายในแมคโดนัลด์ ไมเคิลชิมอย่างละนิดละหน่อย ละบอกผมว่า เมนูไหนที่เขาชอบ และเมนูไหนที่เขาไม่ชอบ และถ้าผมจำไม่ผิด เขาชอบกินแซนด์วิชปลา --When the title track "Dangerous" was being recorded, Michael was injured in the studio and had to be rushed to the hospital! A temporary recording booth that we had built for him collapsed and knocked him on the head just as he started singing. แอร์ริโกะ: ในขณะกำลังบันทึกเสียงเพลง Dangerous ไมเคิลได้รับบาดเจ็บในสตูดิโอ และถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ห้องอัดเสียงที่เราสร้างขึ้นชั่วคราว ถล่มลงมา และกระแทกที่หัวของไมเคิล ในขณะที่เขาเริ่มบันทึกเสียง He ended up being just fine, and for a long time, we used to play an early mix of the song which started with a sample of him screaming in pain as the walls came tumbling down! แอร์ริโกะ: ท้ายที่สุด อาการของเขาก็หายดี และเป็นเวลานานทีเดียว ที่เราเริ่มดนตรีด้วยเสียงกรีดร้องของไมเคิลจากความเจ็บปวด เมื่อกำแพงร่วงลงมาโดนศรีษะของเขา --He was amazing in the studio. He has the equivalent of a photographic memory for music. He could sing something 40 different ways, and then two weeks later, remember that takes # 6 and 27 were the best ones. แอร์ริโกะ: ไมเคิลทำงานได้อย่างวิเศษ เมื่อเขาอยู่ในสตูดิโอ เขาเปรียบเสมือนความทรงจำในภาพถ่ายทางดนตรี เขาสามารถร้องเพลงเพลงหนึ่ง 40 แบบ และสามารถจำได้ในอีก 2 อาทิตย์ต่อมา ว่าแบบที่ 6 และ 27 เป็นแบบที่ดีที่สุด แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 23:45:43 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:42:33

ความคิดเห็นที่ 7   --We recorded so much music for Dangerous, that it was nearly impossible for MJ to pick out what was going to end up on the album. At once point, it was going to be a double album, as he had well over two hours of music chosen for the release. แอร์ริโกะ: เราทำการบันทึกเพลงมากมายสำหรับอัลบั้ม Dangerous เกือบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับไมเคิลที่จะเลือกเพลงที่จะใส่ลงไปในอัลบั้ม ในขณะหนึ่ง มีความคิดว่า ในอัลบั้มนี้ จะมีทั้งสิ้น 2 แผ่น เนื่องจากเพลงที่เขาเลือกทั้งหมด มีความยาวรวม 2 ชม When Sony decided they wanted it all to fit on a single CD, Michael kept coming back with lists of his his "final" selections, but they almost always added up to over 74 minutes--the maximum running time for the disc. I remember them going back and forth on this for weeks. แอร์ริโกะ: แต่เมื่อโซนี่ตัดสินใจว่า ต้องการให้อัลบั้มนี้มีเพียงแผ่นเดียว ไมเคิล ตัดสินใจครั้งสุดท้ายสำหรับรายชื่อเพลงที่จะอยู่ในอัลบั้ม แต่มันยังคงมีความยาวทั้งสิ้นเกือบ 74 นาที ซึ่งเป็นระยะเวลาสำหรับ cd 1 แผ่น ผมจำได้ว่า พวกเขาใช้เวลา 1 อาทิตย์เพื่อการตัดสินใจ --Madonna visited MJ in the studio exactly one time. They spent a little while in his "private" room in the back, and then she left. When I asked Micheal later about her visit, he said that she "scared" him. แอร์ริโกะ: มาดอนน่าเคยมาเยี่ยมไมเคิลครั้งหนึ่งที่สตูดิโอ พวกเขาใช้เวลาสักครู้ในห้องส่วนตัวของไมเคิล เมื่อมาดอนน่ากลับไป ผมถามไมเคิลถึงการมาของมาดอนน่า ไมเคิลตอบว่า มาดอนน่าทำให้เขากลัว I think we all speculated that she tried to make a "move" on him, but Michael never said. In any event, we never saw her again after that... แอร์ริโกะ: ผมคิดว่า พวกเราทุกคนเดาว่า มาดอนน่าพยายามที่จะสานความสัมพันธ์กับไมเคิล (P.S.T.: ถึงตรงนี้ เราว่าคงไม่ใช่แค่สานอ่ะ เจ๊มาดอนน่าอาจจะจีบ/ลวนลาม หรือถึงขั้นถึงเนื้อถึงตัวเลยนะเนี่ยะ วิ้ววว) แต่ไมเคิลไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพวกเราก็ไม่มีใครเห็นมาดอนน่าอีกเลยนับจากวันนั้น --Brooke Shields used to call him on the phone a lot. This was the pre-cell phone era, so I would usually answer his calls and then have to go find him in the studio. She was always really nice to me. แอร์ริโกะ: บรู๊ค ชีล เคยโทรหาไมเคิลหลายครั้ง เนื่องจากมันเป็นช่วงเวลาก่อนยุคโทรศัพท์มือถือ ดังนั้น บ่อยครั้งที่ผมรับโทรศัพท์ และไปตามไมเคิลมารับสายจากสตูดิโอ บรู๊ค ชีล ปฎิบัติต่อผมดีอยู่เสมอ The Backstreet Boys came by one day, too. And, in the whole time I worked there, Janet only stopped by once as well. แอร์ริโกะ: Backstreet Boy เคยมาที่สตูดิโอครั้งหนึ่งเช่นกัน และตลอดระยะเวลาทีผมทำงานที่นั่น เจเนท เคยมาเยี่ยมที่สตูดิโอเพียงครั้งเดียว จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:46:18

ความคิดเห็นที่ 8   จบแว้ว ^-^ ----------------------------------------------------------------------------- --There were originally three production teams working in our studio. After working up about a half a dozen songs with one of them, Michael decided he didn't like any of the stuff they had come up with, and fired them. I think some of these songs eventually came out in later releases... แอร์ริโกะ: เดิมที เราทำงานร่วมกับทีมผลิด 3 ทีมในสตูดิโอของพวกเรา หลังจากที่ได้ดำเนินการไปทั้งสิ้น 6 เพลง ร่วมกับทีมหนึ่ง ไมเคิลตัดสินใจว่า เขาไม่ชอบเพลงทั้งหมดนั้น ดังนั้นไมเคิลจึงเลิกจ้างพวกเขา แต่ผมคิดว่า ท้ายที่สุด ก็มีบางเพลงที่ถูกเผยแพร่ในเวลาต่อมา --When Teddy Riley was brought on board, he didn't want to work in our studio. So for three months, our studio sat empty, and my whole job consisted of driving tapes back and forth between our place and Teddy's. แอร์ริโกะ: เมื่อ เท๊ดดี้ ไรลี่ มาร่วมงาน เขาไม่ต้องการทำงานในสตูดิโอ เป็นระยะเวลา 3 เดือน ที่ไม่มีคนมาทำงานในสตูดิโอ และงานทั้งหมดของผม คือการขับรถรับส่งเทป ไปกลับ ระหว่างที่ทำงานของพวกเราและที่ทำงานของเท๊ดดี้ --MJ was very concerned about the Gulf War. Once, he asked me if I was going to have to go fight with the Army. When I told him I was planning on staying right where I was, he said "that's good--because if you go to the war, you could die." แอร์ริโกะ: ไมเคิลมีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับสงครามอ่าวเปอร์เซีย ครั้งหนึ่ง เขาถามผมว่า ผมจะร่วมรบกับกองทัพหรือไม่ ผมตอบไปว่า ผมคิดว่าผมจะอยู่ในที่ของผม ไมเคิลตอบมาว่า ดีแล้ว เพราะหากคุณไปร่วมรบในสงคราม คุณอาจจะไม่ได้กลับมา --Michale had some $900 remote-controlled motorcycles delivered to the studio one day. He asked me to come out to the parking lot to try them out, and when we were messing around with them, he drove his motorcycle out of the lot and into the alley, when a car came by and ran it over! แอร์ริโกะ: ไมเคิลเคยมีมอเตอร์ไซค์บังคับ ราคา 900 เหรียญ ที่ถูกนำมาส่งที่สตูดิโอในวันหนึ่ง ไมเคิลเรียกผมให้ออกมาด้วยกันที่ลานจอดรถ เพื่อทดลองเล่น ในขณะที่พวกเรากำลังวุ่นวายอยู่กับเจ้ามอเตอร์ไซค์ ไมเคิลก็บังคับมอเตอร์ไซค์ของเขาออกจากลานจอดรถไปบนถนน ที่ที่รถยนต์คันนึงแล่นมา ทับมอเตอร์ไซค์คันนั้น He thought that was really funny. I couldn't believe that he could laugh so much at losing a thousand-dollar toy. แอร์ริโกะ: ไมเคิลคิดว่ามันเป็นเรื่องขำขัน ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เขาจะสามารถขำได้มากขนาดนั้น เมื่อต้องสูญเสียของเล่นราคา 1,000 เหรียญ --He still has my ink pin! แอร์ริโกะ: ปากกาของผม ยังอยู่ที่ไมเคิลอยู่เลยนะ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:46:55

ความคิดเห็นที่ 9   คุณ Catky เจ้าของกระทู้ตัวจริง หม่าฮั่นแอร์ริโกะ และน้องโบวี่ (ที่ตอนนี้คงกำลังติดสอบจอหงวน) ผู้ร่วมแปล และบรรดามิตรรักแฟนเพลงทั้งหลายที่เคยมากรี๊ดกร๊าดกันในกระทู้นี้ ... ถ้าผ่านมาขอเชิญแวะเจิมด้วยนะคะ ขอบคุณค่า ^-^ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 23:49:20

ความคิดเห็นที่ 10 กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดด อยากให้ กิ๊ฟ ท่านหวังเฉายิ่งนักกกกกก ข้อความยาวมากกกกกกกกกกเลย   เม้นก่อน อ่านทีหลัง อิอิ ขอบคุณ ขอบจัย ขอบพระทัย thank you  นะขอแร๊พ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 00:00:03

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตเสริมภาพประกอบเพื่ออรรถรสให้กับ ค ห 5    นะคะท่านหวังเฉา Michael was just telling me that he took a pen off my desk   และนี่คือสแกนกระดาษแผ่นนั้นของลุงไมค แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 00:14:13 จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 00:13:13

ความคิดเห็นที่ 12 อ๊าๆๆๆ... จำได้แล้ว... จำได้แล้ว!!! tightie-whities นั่นเอง!!! . จำได้ว่า... จู่ๆอีกวันก็โดนอุ้มไป (ไม่ใช่กระทู้ตก) กำลังคิดอยู่ว่า... มันจะเป็นเพราะภาพที่ข้าพเจ้าโพสไปรึเปล่า ภาพ tightie-whities (แบบตุงๆอูมๆเต็มๆ) ของนายแบบนิรนาม - -' . หวังเฉา... ท่านคิดว่าเป็นเพราะภาพนั้นรึเปล่าจ๊ะ จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 00:31:24

ความคิดเห็นที่ 13 อิอิ ดูท่าเค้ารักเคิลเนอะ จากคุณ : สวนสวย เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 00:32:32

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันกันค่า หนุกดีๆ เพิ่งรู้ว่าเฮียเคิลของเราใส่กุงเกงในแบบไหนอิๆๆ จิงๆไม่ต้องใส่ก็ได้นะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : แมวสามสีเพื่อนหมีพุงโต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 01:05:26

ความคิดเห็นที่ 15   เป็นกระทู้ที่อ่านสนุกที่สุดในรอบ 1 เดือนเลยนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สุดประทับใจเลย จากคุณ : mindfields เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 02:04:36

ความคิดเห็นที่ 16 โอวจำได้แล้วค่ะ   ว่าจะเซบกระทู้ไว้ด้วยแต่เซบไม่ทันมันหายไปแล้ว   ขอบคุณที่ยังมีไฟล์เก็บไว้มาแป่ะให้เราได้อ่านอันอีก จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 06:39:46

ความคิดเห็นที่ 17   กระทู้ในดวงใจ ในที่สุดก็กลับมา ขอบคุณ คุณส่วงที่สุดเลยค่ะ ตกลงคลังกระทู้ใช้ได้หรือยังนี่  กระทู้ดีๆแบบนี้ไม่อยากให้หายเลย จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 08:22:21

ความคิดเห็นที่ 18 สาธุ ขอให้อย่าโดนอุ้มอีกเรยยย ขอบคุณคุณ Catky สำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ ขอบคุณคุณ P.S.T. ที่เอามาแปะ และขอบคุณตัวเอง ที่กล้าหาญแปลในวันนั้น ทำให้วันนี้ได้อยู่ในศาลไคฟง 555555555555555 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 08:36:19

ความคิดเห็นที่ 19   จำกระทู้นี้ได้แล้วจ้า จำได้เพราะรูปชายอูมของป้า Rock   แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 09:27:21 จากคุณ : แม่น้ำนิรันดร์ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 09:26:43

ความคิดเห็นที่ 20 thanks you very much ka^^ จากคุณ : บวรจ้า เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 12:08:15

ความคิดเห็นที่ 21 *19 โห~เจ้าแม่... จำได้เพราะภาพนั้นเนี่ยนะ (ถามจริง O_o) . ว่าแต่... ใครป้า!!!!!!! จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 12:38:45

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ 555+ มุขคุณ RockwithU ทำให้ความเครียดระหว่างวันหายไป จากคุณ : ร้อยคำเมือง เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 13:20:37

ความคิดเห็นที่ 23   ขอบคุณจ้า..คิดถึงที่รักจัง จากคุณ : Dek_P'big เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:34:11

ความคิดเห็นที่ 24 อย่าลืมเก็บเข้าคลังกระทู้นะครับ เหล่าราษฎรเนเวอร์แลนด์ที่น่ารัก... จากคุณ : จั่นเจา (RockwithU) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:46:46

ความคิดเห็นที่ 25   *11 อีหนูฮิปฮอป ... ขอบคุณมากจ้าสำหรับภาพประกอบ ... เห็นภาพกันเลยทีนี้ ^-^ *12 ราษฏรร็อควิทยู ... อันนี้ข้าน้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่วันนั้นจำได้ว่า Pantip มันรวน ๆ อยู่พักนึง โผล่มากระทู้นี้มันก็หายไปแล้ว ทั้งที่ข้าน้อยก็ไม่เห็นไฟแดงหรือสัญญาณอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น ... อาจจะไม่เกี่ยวกับรูปปลากรอบของท่านก็ได้ (ไม่ต้องมานั่งจิ้มนิ้วตีหน้าเศร้าน่าสงสารหรอกจ้า ^^") แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เพื่อกันพลาด ท่านก็อย่าเอารูปเรท XXX ดังกล่าวมา post อีกแล้วกัน (แต่กุงเกงทองนั้นไซร้ไม่น่าจะมีปัญหา เพราะเห็นลอยเต็ม club ไปโม้ด) *24 ท่านจั่นเจาร็อควิทยู ... ท่านทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ช่วยไปบอกท่านเปาด้วยว่า เชิญท่านกลับมาได้แล้ว องครักษ์ทางนี้ให้อภัยหมดแล้ว และอย่าได้คิดหนี เพราะยังไงก็ไม่พ้นโดนทวงหนี้อย่างแน่นอน เอิ๊ก :D จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:56:51

ความคิดเห็นที่ 26 ^ ก็... ท่านเปายังไม่กลับจริงๆนี่จ๊ะ" จากคุณ : จั่นเจาเองจ้าา (RockwithU) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:36:16

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ 55555.............55..........55555555555555555.........555555555...... 5..........555......55555555........55..............555...........55 หัวเราะไม่เป็นระเบียบอีกละเจอทีมงานศาล เข้าไป จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 21:21:03

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาเก็บลงคลัง จากคุณ : i_muay เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 22:52:47

ความคิดเห็นที่ 29 save ไว้แล้วจ้า ขอบคุณ คุณ P.S.T. (Pretty Small Thing) นะคะ จากคุณ : Walk Two Moons เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:51:03

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณนะคะ กดเข้าคลังๆๆๆ จากคุณ : สองเท้าก้าวเดิน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 02:06:59

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากค่ะ ของเค้าก็หาย - -* ตอนนี้กำลังตามหาบทสัมพาดที่เคยมีใครโพสไว้นานแล้ว ที่มีหลายๆที่ หลายอัน แล้วมีขอลิซ่าแต่งงานอ่ะคะ ใครมีได้โปรดติดต่อหลังไมค์ด่วนเลยค่ะ จะขอบคุณอย่างยิ่ง จากคุณ : TenNMJ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:04:26

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณค๊า จากคุณ : zeasky เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 16:46:23

ความคิดเห็นที่ 33 ^^ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 20:59:33

ความคิดเห็นที่ 34   *31 คุณ TenMJ ... กระทู้รวมมิตรบทสัมภาษณ์นั้นน่าจะเป็นของคุณวัน wanvisa (เจ๊คนข้างบน ^^) ซึ่งดูเหมือนว่าเราจะช่วยเอาไว้ไม่ทัน T_T น่าเสียดายมาก ๆ เลย ว่าจะ save เก็บ แต่ก็ไม่มีเวลา (เพราะมันยาวมาก ๆ) สุดท้ายเลยอด save เฮ้อ คุณวันมีเก็บไว้มั่งป่าวคะ ที่คุณวันอุตส่าห์แปลไว้เยอะแยะมากมาย เสียดายอ่ะ T_T แต่อันที่เราเอาไป jam กับคุณวันในกระทู้นั้นเรายังเก็บไว้นะ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 21:08:23

ความคิดเห็นที่ 35 มาเก็บเรื่องน่ารักๆเข้าคลัง จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 22:37:10