ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4: เข็นบอสซาโนว่าขึ้นภูเขา หากจะให้เครดิตกับงานดนตรีสักชุดที่ถือได้ว่าเป็นการจุดประกายแสงอันเรืองรองและรื่นรมย์ให้กับความนิยมในบทเพลงบอสซาโนว่าแล้ว ต้องนับว่าอัลบั้มเปิดตัวบอสซาโนว่าชุดแรกของโลกชื่อ Chega de Saudade ที่ได้จาว จิลแบร์โต้ และอันโตนิโอ้ คาร์ลอส โจบิม ช่วยกันสร้างสรรค์กันขึ้นมานั้น เป็นอิฐก้อนแรกที่ช่วยเบิกทางให้ถนนดนตรีสายนี้ได้ทอดตัวไปสร้างความรื่นรมย์ให้กับผู้คนที่พิสมัยดนตรีกาล แต่กว่าที่งานชุด Chega de Saudade จะได้มีโอกาสทักทายโสตประสาทของผู้รักเสียงเพลงในประเทศบราซิลนั้น ไม่เพียงนักดนตรีทุกคนต้องใช้ความพยายามและความเป็นมืออาชีพก้าวข้ามความขัดแย้งเฉพาะหน้าให้ได้เท่านั้น แต่ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายกับอัลบั้มชุดนี้ต่างต้องร่วมด้วยช่วยกัน ในการผลักดันผลงานชุดนี้ให้เข้าตาผู้บริหารระดับสูงของวงการเพลง รวมถึงนักจัดรายการวิทยุผู้ทรงอิทธิพลในด้านสื่อของเมืองริโอฯอีกด้วย อย่างไรก็ตาม เพชรเม็ดงามย่อมเจิดจรัสแสงยามต้องแสงไฟฉันใด ดนตรีที่ถูกใจผู้ฟังรุ่นใหม่อย่างบอสซาโนว่าก็ย่อมต้องเปล่งประกายความรื่นรมย์ให้กับผู้พิสมัยดนตรีการได้ฉันนั้น ปลายปีค.ศ. 1956 ภายหลังจากจาวค้นพบสุ้มเสียงใหม่ของตนเองในรูปรอยของดนตรีบอสซาโนว่าแล้ว จาวก็ตัดสินใจเดินทางจากบ้านเกิดในเมืองจัวเซโร่มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงอย่างกรุงริโอ เดอ จาเนโร่ เพื่อออกเดินสายและนำเอาเพลงชื่อ Bim Bom อันเป็นบทเพลงบอสซาโนว่าเพลงแรกของโลก และเพลงที่จาวแต่งขึ้นมาใหม่อีกเพลงหนึ่งชื่อ Ho-Ba-La-La ไปเสนอต่อเพื่อนๆนักดนตรีหลายคนในเมืองริโอฯ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:21:02

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อนๆทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่าที่จาวนำเพลงไปเสนอนั้น ในจำนวนนี้รวมถึงคอมโพสเซอร์อย่าง โบโรโร่ (Bororo) ผู้เป็นเจ้าของบทเพลงคลาสสิคอย่าง Curare และ Da Cor do Pecado ซี่งจาวนำมาร้องอัดแผ่นในเวลาต่อมา และนักกีต้าร์/คอมโพสเซอร์คนดังที่ภายหลังได้รับอิทธิพลการเล่นกีต้าร์มาจากจาวอย่างมาก นั่นคือ คาร์ลอส ไลร่า (Carlos Lyra) และ โรเบอร์โต้ เมเนสกัล (Roberto Menescal) รวมถึง โจนัส ซิลวา (Jonas Silva) นักร้องนำวง กาโรตอส ดา ลัว ที่จาวเคยไปเป็นนักร้องนำแทนอยู่ช่วงนึงในช่วงเริ่มต้นอาชีพนักดนตรีของจาวด้วย (รายละเอียดอยู่ในบทความตอน 2 ครับ) ซิลวาเป็นเจ้าของบทเพลงดังที่ชื่อ Rosinha ซี่งจาวได้นำมาร้องอัดแผ่นในเวลาชุด Joao (polygram/ verve, 1991)   เพื่อนๆของจาวแม้ไม่มีใครปฏิเสธ แต่ก็ไม่มีใครสามารถเข้าถึงสิ่งที่จาวค้นพบได้อย่างแท้จริง จนกระทั่งจาวนำเอาบทเพลงทั้งสองไปเล่นให้ทอม โจบิมฟังนั่นแหละ... ประกายดนตรีบอสซาโนว่าจึงถูกจุดพรึ่บขึ้นมา! ทันทีที่ทอมได้ฟังเพลง Ho-Ba-La-La แม้ทอมไม่ได้ติดใจในเทคนิคการร้องแบบใหม่ที่จาวพัฒนาขึ้นมาในช่วงที่พักอยู่กับพี่สาวที่เมืองเดียมันติน่า (รายละเอียดอยู่ในบทความตอน 2 ครับ) แต่ทอมตระหนักได้ในทันทีว่าจังหวะการเล่นกีต้าร์ของจาวที่คิดค้นขึ้นมานั้น เกิดขึ้นจากการลดทอนจังหวะแซมบ้าอันเร่าร้อนและรุนแรงลงมานั่นเอง แถมจาวยังต่อยอดแนวจังหวะดังกล่าวด้วยการสอดแทรกจังหวะขัด (Syncopate) อันเป็นชีพจรสวิงของดนตรีแจ๊สลงในแนวทำนองที่เขาเล่นอีกด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ด้วยความรู้ด้านการเรียบเรียงเสียงประสานที่ทอมร่ำเรียนมาอย่างดี รวมถึงพรสวรรค์ด้านการประพันธ์ที่เขามีอยู่ในตัว ทำให้ทอมเห็นโอกาสที่จะสอดแทรกแนวฮาร์โมนี่สมัยใหม่ที่เขาเองก็กำลังสร้างสรรค์มันขึ้นมาอีกด้วย! การโคจรมาพบกันของอัจฉริยะศิลปินเช่นจาว และอัครศิลปินอย่างทอม โจบิมนี้ เหมือนกับการต่อยอดและเติมส่วนขาดทางดนตรีให้กันและกันได้อย่างเหมาะเจาะพอดี จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:23:10

ความคิดเห็นที่ 3 ในประวัติศาสตร์ดนตรีแจ๊สเรื่องราวการพบกันของสองอัจฉริยะนักดนตรีเช่นนี้ มักนำไปสู่การพัฒนาแนวดนตรีใหม่ขึ้นมาเสมอ ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือ การพบกันของอัจฉริยะศิลปินอย่างชาร์ลี พาร์คเคอร์และ อัครศิลปินเช่นดิซซี่ กิลเลสปี ก็ทำให้เกิดแนวบีบ็อพขึ้นมาในช่วงกลางทศวรรษ 40 หรือการมาพบกันของอัจฉริยะศิลปินเช่นบิล อีแว่นส์ และอัครศิลปินอย่างไมลส์ เดวิส ก็นำไปสู่การพัฒนาโมดัล แจ๊ส ในช่วงกลางทศวรรษ 50 เช่นเดียวกัน อันเป็นช่วงเวลาที่ใกล้เคียงกับการก่อกำเนิดของดนตรีบอสซาโนว่าขึ้นมาด้วย ทอม โจบิมนอกจากจะเล่นเปียโนเป็นเครื่องดนตรีหลักแล้ว เขายังเล่นกีต้าร์ได้ด้วย จากความประทับใจในจังหวะลีลาใหม่ที่ไม่เคยมีใครเคยเล่นมาก่อน ซึ่งทอมได้ฟังจากการบรรเลงกีต้าร์ของจาวนั้น ทำให้ทอมนึกย้อนไปถึงบทเพลงของตนเองที่แต่งขึ้นในช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา ทอมพบว่าบทเพลงที่ชื่อ Chega de Saudade ซึ่งเขาได้ประพันธ์ร่วมกับวินิชิอุส เดอ มอเรสนั้น มีความเหมาะสมเข้ากันได้กับแนวจังหวะใหม่ของจาวอย่างน่าสนใจยิ่ง   ในเวลานั้น (ค.ศ. 1958) แม้ทอม โจบิมและวินิชิอุส เดอ มอเรสจะได้รับโอกาสจากค่ายโอเดี้ยนให้รวบรวมเพลงที่ทั้งคู่แต่งขึ้นมาอัดแผ่นเสียงจำนวน 2000 ก็อปปี้นั้น แต่นักร้องคนแรกที่มีโอกาสได้ร้องเพลง Chega de Saudade กลับไม่ใช่จาว แต่เป็น เอลิเสซ คาร์โดโซ่ (Elizeth Cardoso) แทน ในตอนนั้นยังไม่มีใครเห็นความทันสมัยในเทคนิคการร้องแบบไม่เน้นพลังเสียงกังวาล แต่มาเน้นที่การออกร้องที่สัมพันธ์กับจังหวะกีต้าร์ลีลาใหม่ของจาว ในช่วงของการซ้อมเพื่ออัดเสียงเพลงดังกล่าว จาวพยายามร้องและเล่นกีต้าร์เป็นตัวอย่างให้เอลิเสซได้ร้องตาม แต่ในความคิดและอัตตาของนักร้องอย่างเอลิเสซ เธอกลับมีท่าทีประมาณว่า “นี่คุณจาว..คุณเป็นใครถึงได้มาแนะนำนักร้องอย่างฉัน..ให้ร้องอย่างนั้นอย่างนี้?” จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:25:55

ความคิดเห็นที่ 4 ผลปรากฏว่าเพลง Chega de Saudade เวอร์ชั่นที่ได้เอลิเสซมาโชว์พลังเสียงก้องกังวานตามแบบนักร้องทั่วไปในสไตล์แซมบ้า-กันเการ้องๆกันอยู่ในช่วงเวลานั้น กลับเงียบสนิท..ไม่ค่อยมีผู้ฟังสนใจ แม้จะมีจาวร่วมเล่นกีต้าร์ให้ 2 ใน 13 เพลงของงานชุดนี้ก็ตามที นักร้องคนที่สองที่ได้ร้องอัดแผ่นในเพลง Chega de Saudade ก็ยังไม่ใช่จาวอยู่ดี แต่เป็นกลุ่มนักร้อง Os Cariocas ที่ได้รับโอกาสให้ร้องอีกครั้ง แต่เนื่องจากนักกีต้าร์ชื่อ บาเดโก้ (Badeco) ของวงไม่สามารถจะดีดจังหวะใหม่ที่จาวเพิ่งพัฒนาขึ้นมาได้ จาวจึงรับอาสาบรรเลงกีต้าร์ให้กับงานชุดนี้เสียเอง แต่ผลก็ยังออกมาเหมือนเดิม เพลงๆนี้ก็ยังไม่น่าสนใจต่อผู้ฟังนัก นั่นต้องรอจนกระทั่งฤดูร้อนของปีค.ศ. 1958 ที่ทอม โจบิมได้มีโอกาสทำซิงเกิ้ลแบบ 78 rpm โดยมีจาว จิลแบร์โต้ร้องนำนั่นแหละ จาวจึงได้มีโอกาสร้องเพลง Chega de Saudade เป็นคนที่สาม แต่นั่นกลับคล้ายเป็นจุดเริ่มต้นของการเข็นครกขึ้นภูเขา เพราะเมื่อทอมนำโปรเจ็คของเขาและจาวไปเสนอต่อ ศิลปิน/ผู้อำนวยการใหญ่ของค่ายโอเดี้ยนในช่วงเวลานั้นชื่อ อลอยซิโอ้ เดอ โอลิเวียร่า (Aloysio de Oliveira) ผู้ซึ่งเป็นผู้นำวง มิรันด้า ในอเมริกา อลอยซิโอ้ได้ชื่อว่าเป็นผู้นิยมในการร้องแบบใช้พลังเสียงที่ก้องกังวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอทอมและจาวนำเอาเพลงมาให้เขาฟัง อลอยซิโอ้จึงคิดว่า “เพลงที่นักร้อง (ซึ่งก็คือจาว) ร้องแบบไม่มีพลัง และไม่มีลูกคอแบบนี้มีหวังขายไม่ได้แน่ๆ!” แต่หลังจากทอมและผู้อำนวยการฝ่ายขายของโอเดี้ยนได้พยายามช่วยกันพูดการันตีในแนวทางการทำเพลงแบบนี้ อลอยซิโอ้จึงได้อนุมัติงบแบบประหยัดๆก้อนหนึ่งมาให้ทอมเอาไปทำ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:27:13

ความคิดเห็นที่ 5 ทอมและจาวจึงได้เข้าห้องอัด โดยในการทำงานครั้งนี้จาวได้นำเอาวิธีการร้องที่เขาคิดค้นขึ้นมาแบบไม่เน้นพลังเสียง แต่ไปเน้นที่เทคนิคการออกเสียงที่ไพเราะ/แผ่วเบา และสอดรับกับจังหวะลีลาใหม่ของการบรรเลงกีต้าร์ที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นมา ซึ่งนวัตกรรมทางดนตรีในครั้งนี้ของจาวไม่เพียงทำให้ซิงเกิ้ลบทเพลง Chega de Saudade ได้รับความนิยมอย่างมากในประเทศบราซิลเท่านั้น แต่ปฏิบัติการอันรุ่มรวยในครั้งนี้ของจาวและทอมยังส่งผลให้ดนตรีบอสซาโนว่าถูกจุดประกายแสงอันเรืองรองขึ้นมาอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรกอีกด้วย ต่อไปนี้คือบันทึกของช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ ภายในสตูดิโอของค่ายโอเดี้ยน ทอม โจบิมและจาว จิลแบร์โต้ พร้อมกับทีมนักดนตรีวงออร์เคสตร้าชุดใหญ่กำลังอัดเสียงงานชุด Chega de Saudade เมื่อจาวร้องขอไมโครโฟน 2 ตัวจากเจ้าหน้าที่ของห้องอัด ตัวหนึ่งสำหรับตัวเขาเอง และอีกตัวสำหรับกีต้าร์ของเขา นั่นทำให้เมอร์กี้ (Z.J. Merky) ซาวด์เอ็นจิเนียร์ต้องมองผ่านกระจกกั้นห้องควบคุมเสียงมายังจาว จิลแบร์โต้ด้วยสายตาไม่พอใจนัก ทั้งนี้เพราะในประวัติการทำงานของค่ายโอเดี้ยนในอดีต ไม่เคยมีนักร้องโนเนมคนใดที่เริ่มอัดเสียงงานชุดแรกโดยร้องขอโน่นขอนี่แบบจาว.. ราวกับว่าเขาเป็นนักร้องซุปเปอร์สตาร์คนหนึ่ง จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:47:12

ความคิดเห็นที่ 6 โดยปกติค่ายโอเดี้ยนจะเจียดงบประมาณสำหรับให้ศิลปินใช้จ่ายระหว่างการทำงานไม่มากนัก แต่จาวกลับฟุ่มเฟือยเหลือเกินในสายตาของเจ้าหน้าที่ภายในค่าย แต่เนื่องจากโปรเจ็คการอัดเพลงชุดนี้อยู่ในความดูแลของ อลอยซิโอ้..ผอ.ใหญ่ของค่ายฯ ดังนั้นไมโครโฟนสองตัวที่จาวร้องขอก็ถูกจัดหามาให้เขาจนได้ แต่แม้จะมีชื่อของอลอยซิโอ้ช่วยการันตีในโปรเจ็คนี้ นั่นก็ไม่ได้แปลว่าชื่อของผอ.ใหญ่ประจำค่ายจะช่วยแก้ไขปัญหาความขัดแย้งระหว่างจาวและทีมงานของค่ายโอเดี้ยนไม่ให้เกิดขึ้นได้แต่อย่างใด โดยบุคลิกและคุณลักษณะพิเศษในตัวจาว จิลแบร์โต้ ทำให้เขาดูจะเป็นคนที่มีลักษณะแปลกแยกจากคนรอบข้างเป็นอย่างมาก ในระหว่างทำอัลบั้มชุดนี้จึงเกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างจาวและผู้ร่วมงานคนอื่นๆในหลายๆเรื่องด้วยกัน ความขัดแย้งจากการทำงานเรื่องแรกเกิดขึ้นระหว่างจาวกับทีมนักดนตรีของวงออร์เคสตร้าในห้องอัด ทั้งนี้เพราะจาวมักพูดขัดจังหวะระหว่างอัดเสียงแบบเทคต่อเทคเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะประสาตหูอันยอดเยี่ยมของเขาทำให้จาวได้ยินการเล่นเสียงที่ผิดเพี้ยนของนักดนตรีในวงออร์เคสตร้า ในขณะที่คนอื่นๆไม่มีใครสังเกตพบ พอจาวพบจุดผิดพลาดเล็กๆเหล่านี้แล้ว เขาก็จะบอกนักดนตรีออร์เคสตร้าทั้งวงให้เริ่มบรรเลงกันใหม่ทั้งหมดตามที่เขาให้คอมเม้นต์ จาวดูเหมือนคนที่มีความละเอียดพิถีพิถันในเรื่องเล็กๆน้อยๆเป็นอย่างมาก เช่นในการตระเตรียมเครื่องดนตรีในส่วนของทอม โจบิมในตำแหน่งมือเปียโนนั้นแสนจะเรียบง่าย แต่สำหรับจาว จิลแบร์โต้..เขาร้องขอมือเพอร์คัสชั่นถึง 4 คนด้วยกัน! ซึ่ง 2 คนในจำนวนนี้มี มิลตั้น บานาน่า (Milton Banana) ในตำแหน่งกลองชุด และรูเบนส์ บาสซินี่ (Rubens Bassini) ในตำแหน่งกลองบองโก้ด้วย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:49:15

ความคิดเห็นที่ 7 ด้วยความเป็นคนที่มีลักษณะแปลกแยกจากคนรอบข้างเป็นอย่างมาก ในระหว่างอัดผลงานชุดนี้ได้เกิดการเผชิญหน้ากันระหว่างจาวและผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ในหลายเรื่องด้วยกัน โดยเฉพาะนักทรัมเป็ตชาวอาเจนไตล์ที่ชื่อ คาติต้า (Catita) ด้วยแล้วดูเหมือนจะไม่ลงรอยกับจาวมากที่สุด แล้วความอดทนของกลุ่มนักดนตรีแบ็คอัพก็มาถึงที่สุด เมื่อจาวพูดขัดจังหวะขึ้นในระหว่างการบรรเลงของวงออร์เคสตร้าครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้นักดนตรีในวงกลุ่มหนึ่งวางเครื่องดนตรีของพวกเขาลง และเดินออกจากห้องอัดไป แถมปิดประตูห้องเสียงดังปัง! แต่เมื่อนักดนตรีกลุ่มนี้ตัดสินใจกลับเข้ามาเพื่อจะเล่นดนตรีกันต่อ ศิลปินอย่างจาวก็เกิดไม่อยากจะอัดเสียงต่อขึ้นมาบ้างแล้ว ทอม โจบิม ผู้ซึ่งอยู่ในฐานะผู้จัดการโครงการนี้ เขาเลยไม่รู้ว่าควรจะเล่นเปียโน? หรือจะทำหน้าที่คอนดัคเตอร์ให้วงออร์เคสตร้า? หรือว่าจะวิ่งรอกไปมาเพื่อคอยสงบศึกครั้งนี้ดี?! แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 52 00:01:48 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 09:52:05

ความคิดเห็นที่ 8 ความขัดแย้งเรื่องที่สอง เกิดขึ้นระหว่างจาวกับช่างเทคนิคในสตูดิโอ นักร้องโดยทั่วไปใช้เวลาอัดเสียงกันโดยเฉลี่ยประมาณ 4 ชั่วโมงต่อ 3 เพลง แต่การอัดเสียงในครั้งนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ช่างเทคนิคเหล่านี้ไม่เข้าใจในบุคลิกของจาว ซึ่งดูจะเป็นคนสมบูรณ์แบบ (Perfectionist) จนเข้าขั้นบ้าในสายตาของพวกเขา จาวทำให้การอัดแผ่นเสียงธรรมดาแบบ 78 rpm ทั่วๆ ไปกลายเป็นเหมือนกับการบันทึกเสียงให้งานโอเปร่าแบบอลังการงานสร้าง (ที่มีเพอร์คัสชั่นคิวบันถึง 4 ชิ้นร่วมบรรเลงกับวงออร์เคสตร้า) นั่นทำให้ซาวด์เอ็นจิเนียร์ในสตูดิโอต้องพิถีพิถันในส่วนเทคนิครายละเอียดปลีกย่อยมากมาย อุปสรรคเรื่องสุดท้ายเป็นความขัดแย้งที่เกิดระหว่างตัวจาว จิลแบร์โต้และทอม โจบิมเองในเรื่องของคอร์ดเพลง การบ่นในเรื่องคอร์ดที่ไม่ได้อย่างใจของจาวนั้นยิ่งไปเพิ่มให้ความขัดแย้งของเขากับนักดนตรีคนอื่นๆ ซึ่งมีอยู่ก่อนแล้วยิ่งตึงเครียดขึ้นไปอีก แต่แล้วบรรยากาศอันตึงเครียดในสตูดิโอก็มาถึงจุดเปลี่ยน มีการบันทึกไว้ว่า คำพูดหนึ่งของจาวที่คล้ายเป็นการพูดสบประมาททอม โจบิมนั้น  กลับสามารถสร้างบรรยากาศสมานฉันท์ในห้องอัดขึ้นมาใหม่ได้อย่างน่าอัศจรรย์  จาวพูดขึ้นว่า “ทอม...คุณขี้เกียจ..คุณเป็นบราซิลเลี่ยน” เท่านั้นเอง..ทุกคนในสตูดิโอจึงได้หัวเราะกันถ้วนหน้า และบันทึกเสียงกันต่อจนเสร็จ บางทีพอทุกคนได้รู้จักตัวตนของจาว และทราบถึงความเป็นคน“พิเศษ”ในตัวเขาจากคำพูดนี้แล้ว  ทุกคนจึงได้คิดว่า ใครจะไปเอาความกับคนบ้าๆ เช่นนี้ได้! จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:05:48

ความคิดเห็นที่ 9 การบันทึกเสียงผลงานชุด Chega de Saudade คราวนั้นของจาวกินเวลาหลายวัน แต่บทเพลง Chega de Sausade และเพลง Bim Bom ได้รับการบันทึกเสียงในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1958 แผ่นซิงเกิ้ลที่เสร็จสมบูรณ์ถูกส่งไปยังร้านจำหน่ายแผ่นเสียงทั่วกรุงริโอ เดอ จาเนโร แต่หลังจากซิลเกิ้ลชุดนี้ถูกเปิดออกอากาศในช่วง 1-2 เดือนแรกในกรุงริโอนั้น แทบไม่มีใครสนใจฟังมันเลย ไม่ใช่เพราะงานเพลงชุดนี้ของจาวแตกต่างจากผลงานชุดอื่นๆ ในท้องตลาดไม่มากพอ อย่างว่าแต่งานของจาวเลย แม้แต่งานเพลงของศิลปินดังคนอื่นๆ ที่ทำออกมาในช่วงนี้ก็ไม่สามารถจะดึงดูดใจผู้คนได้เช่นเดียวกัน  ทั้งนี้เพราะชาวบราซิลเลี่ยนทั้งประเทศกำลังยินดีปรีดาอยู่กับบทเพลง  A Taca do Mundo e Nossa (The World Cup is Ours) ที่ขับร้องโดยกลุ่มนักร้องประสานเสียง Titulares do Ritmo (The Counts of Rhythm) ซึ่งสถานีวิทยุต่างระดมเปิดเพื่อฉลองชัยให้กับทีมแซมบ้าที่เพิ่งคว้าแชมป์ฟุตบอลโลกมาได้จากการแข่งขันรอบสุดท้ายที่สวีเดน! ผู้อำนวยการฝ่ายขายของค่ายโอเดี้ยนในกรุงริโอฯ ชื่อ อิสมาเอล คลอลีอา (Ismael Correa) ต้องยอมทนรอถึง 2 เดือนจนเขาแน่ใจแล้วว่า ผู้คนเริ่มลืมเลือนเรื่องแชมป์ฟุตบอลโลก และหันกลับมาสนใจเรื่องราวรอบๆ ตัวกันแล้วนั่นแหละ คลอลีอาจึงคิดที่จะส่งแผ่นซิงเกิ้ลชุดนี้ให้ไปดังในเมืองซาว เปาโล (Sao Paulo) แทน  ในช่วงเวลานั้น (ค.ศ. 1958) ร้านค้าในเครือฯชื่อ โลจาส์ แอสซัมเกา (Lojas Assumpcao) ในซาว เปาโลจัดได้ว่าเป็นตลาดใหญ่ที่สุด และมีสายส่งมากที่สุดสำหรับสินค้าประเภทแผ่นเสียงและเครื่องใช้ไฟฟ้า เพราะโลจาส์ฯมีสาขาอยู่ถึง 25 สาขา ซึ่งเกือบทั้งหมดตั้งอยู่ภายในย่านชุมชนที่มั่งคั่งของเมือง จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:08:03

ความคิดเห็นที่ 10 ดังนั้นโลจาส์ฯจึงเป็นร้านค้าเครือข่ายที่สามารถกำหนดความสำเร็จหรือความล้มเหลวให้กับงานแผ่นเสียงได้เป็นอย่างดี  ไม่เพียงเท่านั้นโลจาส์ฯยังเป็นสปอนเซอร์ให้กับรายการวิทยุที่ชื่อ พาราดา เดอ ซัคเซสโซ่ซ์ (Parada de Sucessos หรือ Hit Parade) ซึ่งมีผู้ฟังมากที่สุดของซาว เปาโลอีกด้วย รายการนี้จะออกอากาศทุกวันในช่วงเวลา 11.30-12.00 น. ทางสถานีวิทยุ เรดิโอ เอ็กเซลซิเออร์-นาซิอองนาล (Radio Excelsior-Nacional) โดยมีดีเจชื่อ เฮลิโอ เดอ อลันซ่าร์ (Helio de Alancar) เป็นผู้เลือกแผ่นมาเปิดออกอากาศ ดังนั้นถ้าอลันซ่าร์ชอบแผ่นเสียงชุดไหนขึ้นมา มันก็สามารถจะการันตีความสำเร็จให้กับแผ่นเสียงชุดนั้นได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว หากผู้อำนวยการฝ่ายขายของค่ายโอเดี้ยนในกรุงริโอฯที่ชื่อ อิสมาเอล คลอลีอา จะได้รับเครดิตว่าเป็นผู้มีสายตา(และหู)ที่แหลมคม รวมถึงเป็นผู้ที่มีส่วนผลักดันงานเพลงบอสซาโนว่าชุดแรกของโลกให้ได้เกิดแล้วล่ะก็  ประวัติศาสตร์ดนตรีบอสซาโนว่าก็จำเป็นต้องจารึกชื่อของผู้อำนวยการฝ่ายขายของค่ายโอเดี้ยนในเมืองซาว เปาโล ที่ชื่อ ออสวัลโด เกอโซนี (Oswaldo Gurzoni) ไว้ในฐานะของผู้มีสายตาสั้นจู๋และหูไม่ถึง! เพราะเมื่อคลอลีอาส่งแผ่นเสียงชุดนี้จากกรุงริโอฯมาให้เกอโซนีที่เมืองซาว เปาโลตามคำแนะนำของอลอยซิโอ้ ผู้เป็นผอ.ใหญ่ของค่ายโอเดี้ยนแล้ว เกอโซนีก็ได้เรียกทีมการตลาดของเขาทุกคนมารวมกัน ก่อนที่จะลองเล่นซิงเกิ้ลแผ่นเสียงชุดนี้ให้ทีมงานทุกคนได้ฟังไปพร้อมๆ กัน จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:10:38

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อเกอโซนีได้ฟังแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าทางทีมงานในกรุงริโอฯจัดประเภทเพลงของจาวเป็นแนวแซมบ้า-กันเกาได้อย่างไร เพราะนักร้องที่ชื่อว่าจาว จิลแบร์โต้คนนี้ ร้องเพลงอย่างไร้ซึ่งพลังเสียงเสียเหลือเกินในความรู้สึกของเขา แถมยังเล่นกีต้าร์ไม่เข้ากับจังหวะอีกด้วย เขาบ่นขึ้นว่า “นี่มันจังหวะบ้าอะไรว่ะเนี่ย” เขาสบถออกมา เกอโซนีจึงลองเล่นเพลง Bim Bom ที่อยู่ในอีกหน้าหนึ่งบ้าง หนักเข้าไปอีก “ทำไมคำร้องมันจึงเป็นเสียงอู้อี้ๆ ไม่มีความหมายอีกว่ะนั่น”   เกอโซนีบ่นต่อ “อลอยซิโอ้คงต้องบ้าแน่ๆ” ทีมงานทุกคนก็รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้านาย ยกเว้นพนักงานคนหนึ่งที่ชื่อ อเดล เลสซา (Adail Lessa)  ผู้ซึ่งมีความเห็นว่าไม่ควรจะตัดสินผลงานชุดนี้จากความรู้สึกส่วนตัวของทีมงาน ทั้งนี้เพราะมีข้อความที่ถูกส่งมาพร้อมกับแผ่นเสียงชุดนี้บอกไว้อย่างชัดเจนว่า ขอให้ส่งแผ่นเสียงชุดนี้ไปขายในร้านค้าของเครือฯ โลจาส์ แอสซัมเกา ให้ได้ เพราะมันจะต้องดังแน่ๆ! เมื่อเกอโซนีเห็นด้วยกับเลสซาแล้ว เขาคิดว่าสิ่งแรกที่ทีมงานจะต้องทำคือ เอาชนะใจของผู้จัดการฝ่ายขายของ โลจาส์ฯ ที่ชื่อ อัลวาโร รามอส (Alvaro Ramos) ให้ได้เสียก่อน เพราะหาก รามอส ชอบแผ่นเสียงชุดนี้ก็เท่ากับว่า งานนี้สำเร็จไปแล้วกว่าครึ่ง เกอโซนีจึงได้นัดรามอสให้มาดื่มกาแฟด้วยกัน รามอสให้สัมภาษณ์ไว้ในภายหลังจากนั้นอีกหลายปีว่า หลังจากได้รับนัดหมายจากเกอโซนีในคราวนั้น เขาก็ขับรถออกมาจากสำนักงานใหญ่ของโลจาส์ที่ตั้งอยู่ในอีกย่านหนึ่งของซาว เปาโลอย่างไม่เต็มใจเลย เพื่อที่จะไปฟังนักร้องคนหนึ่งที่ชื่อจาว อะไรนั่น.. นักร้องสมัครเล่นที่เพิ่งจะมีผลงานการอัดเสียงชุดแรก แถมสภาพรถติดในเมืองก็ทำให้อารมณ์เขาบ่จอยยิ่งขึ้นไปอีก! จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:11:52

ความคิดเห็นที่ 12 พอเกอโซนีเปิดเพลง Chega de Sausade ให้เขาฟัง รามอสก็บ่นว่า “นี่นักร้องเขาเป็นหวัดหรือไงเนี่ย” รามอสให้สัมภาษ์ไว้ด้วยในภายหลังว่า ตอนนั้นเขาคิดว่าจาวซึ่งเป็นนักร้องนำเป็นไข้หวัดจริงๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดประชดประชันเลย (ฮา) รามอสฟังเพลงนี้ไม่ทันจบด้วยซ้ำ นั่นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพลง Bim Bom ที่เขาไม่ได้ฟังมันเลย รามอสเอื้อมมือไปปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียง และก็สบถด้วยความโมโหว่า “แมร่ง..ส่งบ้าอะไรจากริโอฯมาให้เราฟังว่ะเนี่ย!” รามอสโยนแผ่นเสียงลงข้างโต๊ะอย่างไม่พอใจ นั่นทำให้ทั้งเกอโซนีและทีมงานตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก! และก็ยังเป็น อเดล เลสซา คนเดิมในทีมงานของเกอโซนีที่พยายามพูดเชียร์แผ่นซิงเกิ้ลชุดนี้ เขาค่อยๆ อธิบายรามอสอย่างใจเย็นว่า งานชุดนี้เป็นอะไรที่แตกต่างออกไปจากแนวเพลงเดิมๆ ที่พวกเราฟังกันอยู่ ความแปลกใหม่ของบทเพลงจะทำให้วัยรุ่นชื่นชอบมันได้อย่างไม่ยาก เราจะได้ขยายตลาดไปยังแฟนเพลงกลุ่มใหม่ๆ ที่จะหันมาซื้อแผ่นเสียงชุดนี้กันอย่างล้นหลามเลยทีเดียว รามอสคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับเลสซา แต่เนื่องจากเขาไม่อยากเสียคู่ค้าทางธุรกิจชั้นดีเช่นค่ายโอเดี้ยน และเขาก็คิดว่าตนเองกำลังทำธุรกิจขายแผ่นเสียง.. ไม่ใช่ขายดนตรีนี่นา เขาจึงตอบตกลงไปอย่างเสียไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 52 10:21:55 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:15:11

ความคิดเห็นที่ 13 เกอโซนีและเลสซาคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่า หากสามารถทำให้รามอสชอบแผ่นเสียงชุดนี้บ้าง.. สักหน่อยก็ยังดี เกอโซนีเลยเสนอว่าจะพาจาว จิลแบร์โต้มาแนะนำให้รามอสได้รู้จัก รามอสเห็นด้วยอย่างยิ่ง และนัดวันให้มาเจอกันในช่วงสุดสัปดาห์ที่บ้านของเขา ค่ายโอเดี้ยนจึงส่งตัวจาวขึ้นรถไฟจากริโอฯมายังซาว เปาโล โดยมีเลสซาไปรับที่สถานี   ในวัดนัดหมายที่บ้านของรามอสนั้น โดนา อิกเนซ (Dona Ignez) ผู้เป็นภรรยาของรามอสก็เตรียมอาหาร พวกมายองเนสและสโตรกานอฟ ไว้เลี้ยงต้อนรับทีมงานจากโอเดี้ยน จาวก็แสดงมารยาทอันดีงามออกมาอย่างไม่รู้ตัวอีกจนได้ เขาบ่นโน่นบ่นนี่ถึงอาหารที่นำมาเสิร์ฟ จนเกอโซนีและเลสซาต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่จาวจะให้คอมเม้นต์เรื่องอาหารมากไปกว่านี้จนอาจทำให้ อิกเนซ ภรรยาของรามอสไม่พอใจเอาได้ ทั้งคู่จึงไปนำกีต้าร์มาให้จาวเล่น และเหมือนจาวจะมีสัญชาตญาณเอาตัวรอดที่ยอดเยี่ยมมาก เพราะแทนที่เขาจะเล่นเพลง Chega de Sausade หรือ  Bim Bom ของเขาเองที่ยังไม่มีใครรู้จักและคุ้นเคย แต่จาวกลับเลือกที่จะเล่นเพลงดังในอดีตอย่าง Fibra de Heroi (The Strength of Hero) เพลงในแนว choral ที่แต่งไว้โดย เกรรา พิกเซ่ (Guerra Peixe) ตั้งแต่ปีค.ศ. 1942 โน่น ซึ่งรามอสย่อมต้องรู้จักมันดีอย่างแน่นอน ผลปรากฏว่า รามอสประทับใจในฝีมือและน้ำเสียงของจาวมาก! แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 52 23:57:18 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:18:36

ความคิดเห็นที่ 14 ในขณะที่จาวกำลังจะกลับออกมาจากบ้านของรามอสนั้น เขาบังเอิญมองไปเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่บนฟุตบาท จาวรีบเด็ดกุหลาบดอกหนึ่งจากสวนของอิกเนซ  แล้วเขาก็เดินข้ามถนนไปเพื่อนำดอกไม้ไปให้เด็กคนนั้น พฤติกรรมของจาวทำเอาเกอโซนีและรามอสถึงกับ “เอ๋อรับประทาน” ไปชั่วขณะ!   ทั้งสองคนต่างคิดว่าเขากำลังเจอเข้ากับคนบ้า..ไม่สิ..เขาน่าจะเป็นอัจฉริยะ เพราะวิธีการ“ขาย”เพลงของตนเอง (ที่คนฟังยังไม่คุ้นเคย) โดยการเอาเพลงคนอื่น (ที่คนฟังรู้จักกันดี) มาเล่นให้รามอสฟังนั้น แสดงว่าจาวเป็นคนฉลาดมากทีเดียว แต่สิ่งที่จาวกำลังทำอยู่นี่ล่ะ? จะอธิบายว่าอย่างไร? บางทีพวกเขาคงกำลังเผชิญกับคนที่ทั้งบ้าและอัจฉริยะพร้อมๆ กันแน่ๆ! แล้วในปีนั้น แผ่นเสียงชุดนี้ก็ได้ถูกวางจำหน่ายภายในร้านค้าในเครือโลจาส์ฯ และถูกนำไปเปิดออกอากาศโดยดีเจ เฮลิโอ เดอ อลันซาร์ ทางสถานีวิทยุ เรดิโอ เอ็กเซลซิเออร์-นาซิอองนาล ในเมืองซาว เปาโล แม้ว่าอลันซาร์จะไม่ได้บอกชื่อนักร้องขณะที่เล่นเพลง Chega de Sausade และ  Bim Bom แต่ทั้งสองบทเพลงนี้ก็ดังระเบิดในเวลานั้น! ---------- สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามทำซ้ำ ห้ามคัดลอกทั้งหมด หรือบางส่วนของซีรี่ส์บทความนี้ เว้นแต่จะได้อนุญาตจากผู้เขียนเท่านั้น Pat @ 2009 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 52 10:20:19 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:19:32

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ ครับ คุณ Younger Pat ขยันจัง เพิ่งจะจบ series ของ Pat Metheny ไปหมาดๆ ก็ต่อด้วย series The Girl from Ipanema เลย จากคุณ : A{l}u{m}i{k}E เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 23:07:27