ความคิดเห็นที่ 1 Interview: Michael Jackson By Sylvie Simmons, 1983 Part 1 แปลโดย wanvisa ในปี 1983 Sylvie Simmons กำลังเขียนบทความลงในนิตยสาร US rock magazine ได้สัมภาษณ์นักร้องดังอายุ 24 ปีซึ่งกำลังถ่ายทำมิวสิควีดีโอ “Beat it” หนึ่งในเพลงฮิตของเขาจากอัลบั้มใหม่ Thriller และได้กลายเป็นอัลบั้มที่ขายดีที่สุดตลอดกาล เขาได้พบกับศิลปินผู้นี้ ณ ช่วงเวลาที่รุ่งเรืองที่สุด ศิลปินที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นบนเวที แต่ในขณะเดียวกันเขามีจิตใจที่แสนอ่อนโยนและตกเป็นที่สนใจของแฟนๆ ย่านใจกลางเมืองที่อยู่ระหว่างบริษัท Pacific American Fish และโรงแรม St Agnes จะมีซอยเล็กๆ ซึ่งถัดไปจะเป็นที่จอดรถ ไม่มีทางออก กลางแสงไฟจากรถยนต์ สองแก๊งค์คู่แข่งต่างแสดงท่าทางวางอำนาจใส่กัน ต่างพุ่งความสนใจไปยังสิ่งที่อยู่นอกหน้าต่าง ต่างพูดพึมพำเกี่ยวกับบางสิ่งที่ยากเกินจะเข้าใจและบ้างก็เตรียมตัวกลับไปพักผ่อน ด้านล่างของกลุ่มหมอกควัน ทั้งสองแก๊งค์เริ่มเดินเข้าหากัน พวกเขาดูร้ายกาจ โดยเฉพาะชายคนที่มีผ้าพันคอสีฟ้า ดูร้ายกาจมากๆ ต่างเหวี่ยงหมัดไปมา ทำหน้าบึ้งตึงและเริ่มเดินเข้าหากัน ทันใดนั้นใครบางคนก็เปิดเครื่องเสียง และเสียงเพลง “Beat it” ก็ส่งเสียงดังตลอดค่ำคืน (คำโอดครวญจากผู้แปล -*- ท่อนนี้แปลยากมากๆ เขียนพรรณนาซะ แล้วใช้คำเหลือเกินจริงๆ สรุปง่ายๆว่าเป็นการบรรยายเหตุการณ์ในมิวสิควีดีโอเพลง Beat it นั่นแหละจ้า) “มันคือเวทมนตร์” นั่นคือสิ่งที่แจ๊คสันกล่าว โดยไมเคิล แจ๊คสันได้พูดคุยหลายๆเรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาบอกว่า “ให้ทุ่มทั้งหัวใจลงไปในสิ่งที่ทำ” การได้ยืนในย่านดาวน์ทาวน์ของ LA แล้วเฝ้าดูใครบางคนพูดสั่งงานด้วยสำเนียงอังกฤษแปลกๆช่างเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา ในขณะที่คุณอ่านบทความนี้ ในตอนที่คุณได้ดูมิวสิควีดีโอเพลงนี้  เพลง “Beat it” เป็นเพลงใหม่ล่าสุดของไมเคิล แจ๊คสัน บทเพลงบรรยายถึงความเป็นลูกผู้ชาย ดังนั้นมิวสิควีดีโอของเขา จึงเริ่มต้นด้วยฉากห้องนอนในย่านดาวน์ทาวน์ซึ่งเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขามีความฝันเกี่ยวกับการทะเลาะเบาะแว้งและต้องการจะหยุดมัน เขาลุกขึ้นจากเตียง บอกเล่าถึงการใช้ชีวิตที่ทำให้เกิดอันตราย ย้อนกลับไปที่โกดังสินค้า พวกเขากำลังออกแบบท่าเต้นฉากต่อสู้เป็นลำดับแรก สมาชิกตัวจริงจากแก๊งค์ยืนอยู่ด้านข้าง พร้อมด้วยนักเต้นอาชีพที่รับบทเป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งค์ พวกเขาเต้นและโบกมีดไปมา แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 52 15:26:43 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:46:06

ความคิดเห็นที่ 2 Part 2 แปลโดย P.S.T. (Pretty Small Thing) ตลอดช่วงเวลานั้น ชายร่างผอม นิ้วมือยาวคนหนึ่งในชุดแจ๊คเก็ตหนังสีน้ำตาลที่ดูเหมือนจะตัวใหญ่ไปสำหรับเขา กำลังจิบน้ำส้มพลางเบิกตาจ้องมองเหล่าแดนเซอร์และจอมอนิเตอร์อย่างสนอกสนใจ เขาผงกศีรษะไปตามจังหวะดนตรี ในขณะที่เท้าของเขาก็ขยับเป็นจังหวะไปด้วย ไมเคิล แจ๊คสันดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลไปเสียทุกอย่าง กว่าเขาจะได้เข้าฉากก็เป็นเวลาตีสามแล้ว เขาเข้ามาในฉากเพื่อห้ามทัพการต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายและชักนำให้พวกเขาเต้นไปด้วยกันรอบโกดังแทน ราวกับ Pied Piper* มาเจอกับ Peter Pan กว่าพวกเขาจะถ่ายทำเสร็จก็เป็นเวลารุ่งสางแล้ว แต่ไมเคิล แจ๊คสันยังไม่เสร็จงาน ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไปเอาพละกำลังมาจากไหนมากมาย มันไม่ได้มาจากการใช้ยาแน่นอน เพราะเขาไม่แตะต้องของพวกนั้นและดื่มน้อยมาก เขาไม่ได้เอาพลังงานมาจากโปรตีนในเนื้อสัตว์ด้วย เพราะไมเคิลเป็นมังสวิรัติที่เคร่งครัดมากและจะไม่ทานอาหารอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อาหารมังสวิรัติโดยเด็ดขาด เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและเต้นรำทุกๆ วันอาทิตย์ และยังชอบวางแผนการทำงานในสัปดาห์ถัดไปอีกด้วย ไมเคิล แจ๊คสันวางแผนทำสิ่งต่างๆ ในเวลาหนึ่งสัปดาห์มากมายกว่าที่คนอื่นๆ วางแผนไว้สำหรับทั้งทศวรรษเสียอีก ในช่วงที่มีการปรับปรุงเสียงเปียโนในเพลง Supertramp ไมเคิลก็มาร้องประสานเสียงกับดอนน่า ซัมเมอร์ ร้องเสียงแบ็คกิ้งกับโจ คิง คาราซโก้ ประพันธ์และโปรดิวซ์เพลง "Muscles" ให้กับไดอาน่า รอส ประพันธ์และขับร้องเพลง "The Girl is Mine" ร่วมกับพอล แมคคาร์ทนีย์ และสร้างสรรค์บทเพลงเล่าเรื่องสำหรับอัลบั้ม ET เขายังต้องทำงานร่วมกับทีมงานทุกคนตั้งแต่วินเซนต์ ไพรซ์ ไปจนถึง เอ็ดดี้ แวน ฮาเลน เพื่อช่วยสร้างสรรค์ผลงานอัลบั้มเดี่ยวของเขา และยังอุตส่าห์มีเวลาสำหรับบรรดาสัตว์เลี้ยงของเขาอันได้แก่ลามะ งู และนกแก้วอีกด้วย ในตอนที่เขาเพิ่งกลับจากอังกฤษได้ไม่นาน (เพื่อร่วมร้องเพลงกับแมคก้า ผู้ซึ่งเขาได้พบที่งานเลี้ยงค็อกเทลที่บ้านของนักแสดงตลกเงียบ แฮโรลด์ ลอยด์ และแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน: "ผมรักพอล ลินดา และครอบครัวของพวกเขามาก") เขาก็เริ่มวางโครงการเพื่อทำงานร่วมกับแกลดดี้ ไนท์, เจน ฟอนด้า, บาร์บาร่า สตรอยแซนด์, แคทเธอรีน เฮพเบิร์น, และเฟร็ดดี้ เมอร์คิวรี่ แห่งวง Queen เพื่อนเก่าของเขา นี่ยังไม่นับผลงานในภาพยนตร์ร่วมกับสตีเวน สปีลเบิร์ก ("ดนตรีแห่งจินตนาการแฟนตาซีในอนาคต") และทำอัลบั้มกับวง The Jacksons ... ยังจำ The Jacksons ได้ไหม? ไมเคิลเป็นนักร้องนำและผู้ออกแบบท่าเต้นของวงนี้มาตลอดนับตั้งแต่พ่อของเขา โจ แจ๊คสัน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นหัวหน้าวงดนตรี The Falcons ซึ่งเล่นเพลงคัฟเวอร์ของ Chuck Berry อยู่ในรัฐอินเดียนา ได้เห็นลูกชายคนนี้ในวัยห้าขวบเล่นแสดงเลียนแบบเจมส์ บราวน์ได้อย่างไม่มีที่ติ (*Pied Piper = ตำนานเรื่องหนึ่งของชายที่เป่าฟลุตเรียกเด็ก ๆ ออกมาเป็นกองทัพ พอจะจำกันได้ไม๊จ๊ะ ... ถ้าจำไม่ได้ นึกไม่ออก บอกhttp://en.wikipedia.org/wiki/The_Pied_Piper_of_Hamelin) จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:49:40

ความคิดเห็นที่ 3 Part 3 แปลโดย NarzizuZ บทเพลงต่างๆ, แนวความคิด, พละกำลังที่พระเจ้าประธานให้, เค้าคิดว่าผู้ที่เลื่อมใสศรัทธานิกาย พยานพระเยโฮวาห์, เค้าจะตื่นขึ้นในยามราตรี และสิ่งเหล่านั้นก็มาอยู่ตรงนี้เอง ยอดจำหน่ายอัลบั้มทะลุล้านหลายครั้ง อัลบั้มเดี่ยวชุดแรกของเค้า Off the Wall ถูกจำหน่ายไปมากกว่า 7 ล้านก็อปปี้  ชุด Thriller ยังไม่พร้อมนักที่จะนำลงกล่องเพลงที่คัดแล้ว การแสดงแรกในประวัติศาสตร์, การขึ้นไปอยู่ระดับสูงสุดของซิงเกิลเพลงแนว pop และ R&B และอันดับสูงสุดบนชาร์ตอัลบั้ม ทั้งหมดนี้เกิดในเวลาเดียวกัน... ผมได้คุยกับคุณแจ็คสันก่อนการถ่ายทำวิดีโอในคอนโด 3 ชั้นที่หุบเขา ซาน เฟอร์นานโด แจ็คสันพักอยู่ที่นี่ขณะที่พวกเค้ากำลังสร้างบ้านใหม่สำหรับครอบครัวของเค้าอยู่ห่างไป 5 ไมล์แถบถนนโน้น ประดับบ้านด้วยหนังสือต่างๆ, ต้นไม้, งานศิลปะ, สัตว์ต่างๆ, น้ำผักผลไม้และวงศาคณาญาติตระกูลแจ็คสัน <ยังกะบ้านอคาเดมี:narzizuz>  ลาโทย่าก็อยู่ที่นั่นสวมหมวกคาวบอยด้วยล่ะ. น้องเล็ก <ตอนนี้เอ็กซ์ตู้ม:narzizuz> เจเน็ท ก็อยู่เป็นนกแก้วนกขุนทองร้องกรู๊ คอยเลียนแบบคำถามผม เวลาผมพูดกับไมเคิล โอ๊ว ลืมไปและยังมีแผ่นเสียงที่เป็นของสะสมเรียงตั้งแต่รุ่น สโมกกี้ รอบินสัน ถึง เมคค่า จนมาหยุดที่แนวฟังค์, แนวนิวเวฟ*, แนวคลาสสิคและอื่นๆอีกด้วย ไมเคิลกล่าวว่า "เจมส์ บราวน์ เอย, เรย์ ชาร์ล, แจ็คกี้ วิลสัน, ชัค เบอรรี่ และ ลิทเทิล ริชาร์ด เอย ผมว่าคนเหล่านี้มีอิทธิพลอย่างแรงกล้ามากต่อผู้คนหลายๆคน เพราะว่ามีพวกคนที่ให้ ร็อค แอนด์ โรล ดำเนินต่อไปได้ ผมชอบเริ่มจากต้นกำเนิดของสรรพสิ่งเพราะเมื่อมันดำเนินไปมันจะแปรผัน มันช่างน่าสนใจที่จะดูว่าแท้จริงแล้วมันเกิดขึ้นยังไง" ไมเคิลมีเสียงที่หวานจ๋อยเล็กจ้อยน้อยจิดริ๊ดดั่งเสียงเทพบุตรที่จุติบนสววรค์ชั้นพรหมณ์ในภพหน้า คุณเคยได้ยินเสียงเวลาที่เค้าพูด ช่างเปรียบดั่งเทวทูตเบบี๋บ๊องแบ้ว <ปานไชยามิตรชัยด้วย:narzizuz> ช้าก่อนยังไม่หมด เค้าเป็นคนขี้อายขั้นโคม่า เดี๋ยวเอาแล้ว มองมือตัวเองบ้าง มองเท้าบ้าง มองหน้าน้องตัวเองบ้างไรบ้าง มองทุกอย่างยกเว้นคนที่กำลังสัมภาษณ์ตัวเองอยู่ ไมเคิลกล่าวต่อไปว่า "ผมชอบทำแบบนั้นร่วมไปกับศิลปะด้วย ผมรักศิลปะครับ เมื่อไหร่ที่ได้ไปกรุงปารีสผมจะรีบไปที่พิพิธภัณฑ์รูฟเลย แบบว่าไม่เคยพอเลย ได้อีก! ผมไปชมพิพิธภัณฑ์มาทั่วโลก ผมรักศิลปะ ผมรักมันมากมาย เพราะสุดท้ายแล้วผมก็กว้านซื้อมันทุกๆอย่าง และคุณจะกลายเป็นว่าติดนิสัยไปเลย  พอคุณเห็นงานศิลปะชิ้นที่คุณชอบ คุณจะพูดแบบว่า บร่ะเจ้าจอร์ชบนยอดกล้วย..ผมจะเอาอันนี้เลย..... *new wave คือชื่อใหม่ของแนวพั๊งค์ร็อคคือพั๊งค์ที่ใส่เสื้อเชิ้ต ใส่สูท เขียนเพลงเกี่ยวกับความกดดันของตัวเอง (blondie xtc costello) ถือว่าเป็นพั๊งค์แนว เอ็กเปรสชั่นนิซั่ม (แสดงความรู้สึก) แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 52 16:58:52 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:51:01

ความคิดเห็นที่ 4 Part 4 แปลโดย แอร์ริโกะ ไมเคิลกล่าวว่า “ผมชอบเพลงคลาสสิค ผมมีเพลงของนักดนตรีหลายคนเลย ผมเดาเอานะ ว่าตอนผมเป็นเด็กอนุบาล ผมต้องเคยได้ยินเพลงของ Peter and the Wolf อะไรทำนองนี้แน่ ๆ แม้กระทั่งตอนนี้ ผมก็ยังฟังเพลงพวกนั้นอยู่ มันเจ๋งมาก และผมยังฟัง Boston Pops และ Debussy Mozart ผมซื้อมาฟังทั้งหมดนั่นเลย ผมเป็นแฟนพันธ์แท้ของเพลงคลาสสิค พวกเราทุกคนล้วนแล้วแต่ได้รับอิทธิพลมาจากดนตรีหลายๆแบบ ทั้ง คลาสสิค R&B โฟลค์ และก็ฟังค์ และผมก็คิดเองว่า ทั้งหมดนั่นรวมกันเป็นเพลงที่พวกเราช่วยกันทำขึ้นมา” “ผมไม่ชอบทำดนตรีออกมาแบบเดียว หรือทำแต่ดนตรีประเภทใดประเภทหนึ่งให้เป็นสัญลักษณ์ของตัวเอง ผมชอบทำอะไรเพื่อคนอื่น ผมไม่ชอบกะเกณฑ์ประเภทดนตรีของเรา ผมว่าชื่อเรียกประเภทดนตรี มันก็เหมือนกับการพยายามจะแบ่งแยกเชื้อชาติ” แล้วเขามีวิธีเลือกผู้ร่วมงานอย่างไร หรือจะเป็นใครก็ได้ที่ขอร่วมงานด้วยอย่างนั้นหรือ? “ผมเลือกคนจากความรู้สึก และสัญชาติญาณ” ไมเคิลกล่าว แล้วเขาได้อะไรจากคนเหล่านั้นบ้าง “ผมรู้สึกนะว่ามันเหมือนกับเป็น  ... เวทมนตร์” ถึงกระนั้น คุณก็ต้องจำไว้นะ ว่าคนเหล่านี้ อยู่เพื่อทำงานให้กับไมเคิล “งาน คือสิ่งที่ผมคิดอยู่ตลอดเวลา มันยากที่จะจัดสรรหน้าที่ความรับชอบของผม ผมจะต้องทำเรื่องของดนตรี การเป็นศิลปินเดี่ยว ไหนจะทำภาพยนตร์ ทีวีอีกล่ะ แล้วยังมีอย่างอื่นอีก” แต่คุณก็มีความสุขกับมันใช่ไหม “ใช่ครับ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ได้ เหมือนกับไมเคิล แองเจโล หรือลีโอนาโด ดาวินชี” เสียงของเขาแผ่วเบาลงเล็กน้อย ดูเหมือนกับว่า ไมเคิลคิดว่าเขากำลังพูดจาโอ้อวดตัว แต่ก็เป็นความรู้สึกจริงๆ ที่เขาคิด จากมุมมองของไมเคิล พรสวรรค์ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่ได้รับมาจากพระเจ้า เพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องตบหลังเขาเพื่อปลอบใจ “ทุกวันนี้ พวกเราก็ยังคงเฝ้าชมผลงาน และได้รับแรงบันดาลใจจากผลงานของพวกเขา” ถ้าอย่างนั้น ตราบใดก็ตามที่โลกนี้ยังมีเครื่องเสียง ไมเคิล แจ๊คสันก็จะยังคงอยู่ ใช่หรือไม่ “ใช่แล้วครับ ผมพยายามที่จะทำงานต่อไป และเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นๆ ในขณะเดียวกันก็ทดลองทำอะไรใหม่ ๆ ที่ยังไม่เคยทำ” แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 52 19:12:13 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:53:50

ความคิดเห็นที่ 5 Part 5 แปลโดย แอร์ริโกะ เขามีความเชื่ออย่างไร เรื่องอิทธิพลของพระเจ้าที่มีต่อชีวิตของเขา “ผมเชื่อในเรื่องของพระเจ้า พวกเราทุกคนก็เชื่อในพระองค์ เราชอบที่จะทำทุกอย่างอย่างถูกต้อง ไม่ทำให้อะไรเสื่อมเสีย หรืออะไรก็แล้วแต่ เราจะต้องไม่สูญเสียแนวทางในการดำเนินชีวิต โดยเฉพาะ ต้องไม่ลืมว่า ตัวคุณกำลังทำอะไร และคุณเป็นใคร ศิลปินหลายคน ที่ทำเงินได้มากๆ พวกเขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในการเฉลิมฉลองให้กับความสำเร็จในชีวิตของเขา และหลายครั้งที่การเฉลิมฉลอง ก็มาพร้อมกับพวกยาเสพติด สิ่งมึนเมา และหลายคนก็จะมาพยายามกลับมาแก้ไขภายหลัง ด้วยการถามตัวเองว่า ‘นี่ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน พวกเขาสูญเสียความเป็นตัวเอง และหลายคนก็ต้องสูญเสียโอกาส คุณจะต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง และกำหนดวินัยในชีวิตของตัวเอง” เขาเป็นคนชอบตั้งกฎระเบียบให้กับตัวเองอย่างนั้นหรือ “ผมไม่ใช่ฑูตสวรรค์ ผมไม่ใช่พวก Mormon (ผู้นับถือนิกาย Mormon Church) หรือพวก Osmond หรืออะไรอื่นๆ ก็แล้วแต่ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีการยืดหยุ่น บางทีมันก็ออกจะไร้สาระ มันเข้มงวดมากเกินไป” มันก็ยากอยู่เหมือนกันที่จะคิดว่าตัวเองเป็นฑูตสวรรค์ในขณะที่ทุกๆ คนคิดว่าคุณเป็นนักร้องที่เซ็กซี่ที่สุด และหากทำได้ ก็คงจะมีสาวๆ มากมายมาแอบซุ่มนอนคอยอยู่ที่สวนหลังบ้านของคุณ “ผมไม่เคยพูดมาก่อนเลยนะ ว่าผมเป็นคนเซ็กซี่ แต่ผมคิดว่า มันก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าใคร ๆ จะคิดแบบนั้น ผมชอบถ้ามันเป็นในคอนเสิร์ต เพราะว่ามันเป็นที่ๆ เหมาะสม” แล้วอะไรกันล่ะ คือความไม่เหมาะสม “มันก็เหมือนกับที่คุณต้องอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกสาวๆ อย่างที่ผมเจอมาตลอดเวลา ตอนที่คุณขับรถอยู่ข้างนอก ก็จะมีสาวๆ ยืนอยู่ตามมุมต่าง ๆ และก็เริ่มระเบิดเสียงกรี๊ด กระโดดขึ้นกระโดดลง ในขณะที่ผมนั่งหลบอยู่ในที่นั่งของตัวเอง มันเป็นแบบนี้ตลอดเวลา ใครๆ ก็รู้ว่าพวกเราอาศัยอยู่ที่ไหน เพราะว่ามันมีบอกในแผนที่บ้านดารา และพวกเขาก็จะมาเดินรอบๆ พร้อมกับกล้องถ่ายรูป และถุงนอน และกระโดดขึ้นลงแถวๆ รั้ว และแอบนอนในสวนหลังบ้านของพวกเรา บางทีก็เข้ามาถึงในบริเวณบ้าน บางทีพวกเราก็จับพวกเขาได้บ้าง พวกเขามีวิธีในการหลบพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนทำงานอยู่ตลอด 24 ชม ครั้งหนึ่ง พี่ชายของผมตื่นเช้าขึ้นมา และพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องนอนของเขา คนเหล่านี้ โบกรถมาที่บ้านของพวกเรา และพูดแค่ว่า เขาอยากนอนกับพวกเรา และก็มักจะจบลงด้วยการที่เพื่อนบ้านคนใดคนหนึ่งของพวกเรา พาเขามา เราไม่เคยให้ใครเข้ามาอาศัยด้วย หากเป็นคนที่เราไม่รู้จัก” ยังมีเรื่องของแฟน ๆ ที่คลั่งไคล้พวกเขาอีก มีเด็กสาวคนหนึ่งพยายามขยายรูปของพวกเขาให้เป็นขนาดใหญ่ อีกคนหนึ่งกรี๊ดใส่เขาในซุปเปอร์มาร์เกต บางทีก็เป็นเรื่องลำบาก ที่จะรู้ว่า ใครกันที่เป็นเพื่อนของคุณ “มันก็เป็นเรื่องที่ยากอยู่เหมือนกัน ยากที่จะบอก และบางครั้งพวกเราก็คิดผิด บางทีมันก็เป็นแค่การฝืนความรู้สึก หรือคนๆ นึงที่เขาทำดีกับคุณ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร” จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:56:11

ความคิดเห็นที่ 6 Part 6 แปลโดย P.S.T. (Pretty Small Thing) เหงาไหมกับชีวิตคนดังแบบนี้? "ที่จริงเราก็รู้จักคนเยอะมากเหมือนกันนะครับ เพราะเรามีครอบครัวที่ใหญ่มาก แต่ผมจะมีเพื่อนสนิทจริงๆ แค่สองหรือสามคนเท่านั้น" สภาพแวดล้อมต่างๆ ในช่วงที่เขาเติบโตขึ้นในเมืองแกรี่ รัฐอินเดียน่า ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากนี้มากนัก ไมเคิลระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตให้ฟังว่า "มีสนามเบสบอลขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังบ้านของเรา และพวกเด็กๆ ก็จะมาเล่นกัน และกินป๊อบคอร์นและทำโน่นทำนี่ด้วยกัน" และถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปร่วมวงด้วย แต่เขาก็ยังจำได้ว่า "ผมไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวแปลกแยกเสียทีเดียวนะ เพราะพวกเราก็ได้รับสิ่งอื่นเข้ามาทดแทนกับการอดเล่นเบสบอลในช่วงซัมเมอร์ด้วยเหมือนกัน พ่อของผมจะคอยปกป้องพวกเรา และดูแลเกี่ยวกับธุรกิจและทุกสิ่งทุกอย่าง" "เราไปโรงเรียน แต่ผมคิดว่าพวกเราก็ยังดูแปลกแยกและแตกต่างจากคนอื่นๆ เพราะทุกๆ คนในละแวกบ้านเดียวกันก็รู้เรื่องของพวกเรา เราชนะการแข่งขันโชว์ความสามารถในทุกรายการ และบ้านของเราก็เต็มไปด้วยถ้วยรางวัล พวกเรามีเงินเหลือใช้เสมอ และเราก็สามารถจะซื้อของราคาแพงที่เด็กคนอื่นๆ ซื้อไม่ได้ เช่นพวกขนมแปลกๆ และหมากฝรั่งแบบพิเศษ กระเป๋ากางเกงของพวกเราจะเต็มไปด้วยขนมเสมอ และเราก็จะแจกขนมพวกนี้ให้คนอื่นๆ สิ่งนี้ทำให้เราป๊อปปูล่าร์มาก แต่ส่วนใหญ่แล้วเราจะเรียนที่โรงเรียนส่วนตัวมากกว่า ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนรัฐบาลแค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น” "ผมพยายามที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนรัฐบาลของที่นี่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่เวิร์ก เพราะพวกแฟนๆ จะคอยบุกเข้ามาในห้องเรียน หรือเวลาที่พวกเราเดินออกมาจากโรงเรียนก็จะมีกลุ่มเด็กๆ มายืนคอยเพื่อรอถ่ายรูปกับพวกเราอีก พวกเราไปเรียนที่โรงเรียนแห่งนั้นได้สัปดาห์เดียว จากนั้นเราก็ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนส่วนตัวร่วมกับเหล่านักแสดงและดาราเด็กคนอื่นๆ แทน อันเป็นที่ซึ่งคุณจะไม่ถูกรบกวน" แต่การใช้ชีวิตแบบแยกตัวออกมาจากสังคมและอยู่แต่กับพี่น้องชายหญิงของคุณเช่นนี้ ไม่ทำให้คุณรู้สึกกลัวที่จะต้องอยู่แต่ในสังคมแคบๆ หรือ? "ด้วยความสัตย์จริงเลยนะ ผมไม่รู้สึกแบบนั้นหรอก และผมก็ไม่ได้แค่พูดไปตามมารยาทด้วย" ไม่แม้แต่เมื่อพวกคุณต้องออกตระเวนทัวร์อย่างนั้นหรือ? "ไม่รู้สึกเลยครับ พวกเราเฮฮาบ้าบอมากเมื่อพวกเราออกตระเวนทัวร์ด้วยกัน เราเล่นเกมส์กัน โยนข้าวของใส่กัน มันเหมือนกับว่าเมื่อคุณต้องอยู่ภายใต้แรงกดดัน คุณก็จะหาวิธีหลบหนีออกจากความเป็นจริงเหล่านั้นด้วยการทำเรื่องสนุกสนานเพื่อชดเชยกัน เพราะการออกตระเวนทัวร์นั้นเต็มไปด้วยความเครียด ทั้งเรื่องงาน การสัมภาษณ์ แฟนๆ ที่จะคอยรุมทึ้งคุณ ทุกๆ คนต่างต้องการเศษเสี้ยวใดเศษเสี้ยวหนึ่งในตัวคุณ คุณจะยุ่งตลอดเวลา โทรศัพท์จะดังอยู่ทั้งคืนเพราะแฟนๆ ที่คอยโทรหาคุณ เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องเอาโทรศัพท์ไปซ่อนไว้ใต้ฟูกที่นอน จากนั้นแฟนๆ ก็จะมาเคาะประตูห้องและกรีดร้องเสียงดัง คุณไม่สามารถจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่มีพวกเขาเดินตามได้เลย มันเหมือนกับคุณอยู่ในอ่างเลี้ยงปลาทองและทุกๆ คนก็จะคอยจ้องมองคุณอยู่ตลอด" จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:59:25

ความคิดเห็นที่ 7 Part 7 แปลโดย NarzizuZ คุณหลีกหนีความบ้าคลั่งนั่นได้อย่างไร? "ผมไปพิพิธภัณฑ์และได้เรียนได้ศึกษา ผมไม่ค่อยได้เล่นกีฬา มันออกจะอันตราย มีเงินวางเดิมพันมากมาย และเราไม่อยากจะเสี่ยงกับอะไร พี่ชายของผมไปเล่นบาสเก็ตบอลแล้วขาเจ็บทำให้เราต้องยกเลิกคอนเสิร์ต เพียงแค่ว่าเค้าเล่นสนุกซักชั่วโมงนึง คนเป็นพันๆพลาดโชว์ครั้งนั้น และเราก็ถูกฟ้องหลายทางเพราะแค่เรื่องเล่นบาสนั่น ผมว่ามันไม่คุ้มกันหรอก ผมพยายามจะระมัดระวัง" แม้ว่าเกี่ยวกับการพูดคุยกับนักข่าว อีกเหตุผลนึงที่เค้าเกลียดการให้สัมภาษณ์คือกลัวว่าการพูดอ้างอิงชื่อไม่ถูกต้องของนิตยสารต่างๆ เขาคิดว่า "บางครั้งอาจกลายเป็นความโง่เง่าได้ ที่ว่าผมอยากจะบีบคอพวกมันซะ! ผมพูดไปอีกอย่าง และเอาไปลงข่าวอีกอย่าง ครั้งนึงที่ผมยกคำพูดนึงมาพูดว่า ผมใส่ใจต่อความอดอยากและผมรักเด็กๆ และผมต้องการที่จะทำอะไรซักอย่างในอนาคต และผมพูดไปว่า  วันนึงผมก็อยากจะไปที่อินเดียไปพบกับเด็กๆที่หิวโหย อยากจะรู้จริงๆว่ามันรู้สึกยังไง จากนั้นเขาก็ไปเขียนว่าไมเคิล แจ็คสันน่ะดีใจที่เห็นเด็กอดอยาก ดูสิพวกเขาเป็นคนประเภทไหนกัน!” คุณคงสงสัยว่าคนที่ช่างอ่อนหวานปานน้ำตาลปึกขี้อายและยังมีนิสัยเหมือนเด็กๆจะเป็นบุคคลฝีมือเหนือมนุษย์ บนเวทีได้อย่างไร "ผมแค่ทำมันจริงๆนะ เรื่องทางเพศเป็นอะไรที่เป็นไปโดยสัญชาตญาณ มันสร้างสรรค์ตัวเองขึ้นมา" งั้นแล้วคุณไม่ฝึกทำท่าทางเซ็กซี่ในกระจกเหรอ? "เปล่าเล้ย!  <ขึ้นเสียงสูงมีพิรุธ:narzizuz>  เมื่อเพลงเริ่มบรรเลง มันก็พาผมไปท่วงทำนองเคลื่อนไหวร่างกายผม ผ่านผมไป มันควบคุมผม บางทีมันก็ควบคุมไม่ได้เลยและมันก็เกิดขึ้นเลย  ตึ้ง โจะ ตึง ตึง! ทันทีที่มันเข้าไปในตัวคุณ” ไมเคิลได้ควบคุมทั้งหมดจากทุกแง่มุมในสายอาชีพของเค้า และเค้าวิจารณ์ความพยายามของตัวเองมากกว่าคนอื่นใด "ผมไม่เคยพอใจในสิ่งที่ผมทำ ผมคิดเสมอเลยว่าผมทำมันได้ดีกว่านี้อีกเยอะ" อย่างไรก็ดี อย่างที่เราบอกคุณไปแล้วเค้าจะทำงานด้านภาพยนตร์ร่วมกับ สตีเฟ่น สปิว์ลเบิร์ก "ผมรักสตีเฟ่น" ไมเคิลกล่าว "ผมบอกอะไรคุณไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับโปรเจ็คนี้ ผมจะพูดว่าสตีเฟ่นเป็นผู้กำกับในใจผม เค้าถูกจับตามายาวนานและมีคุณสมบัติที่เพียบพร้อมอย่างมาก" ได้ยินว่า ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา อยากให้เค้าแสดงนำเรื่อง ปีเตอร์ แพน และพวกเราที่ Creem <ชื่อนิตยสาร:narzizuz> ไม่ได้รับรู้เรื่องการคัดตัวนักแสดงรับบทอย่างชัดเจนเช่นนั้นมาก่อนตั้งแต่ สไลย์ สโตนกำหนดชะตาให้เค้าได้เล่นบทชายหนุ่มร่างใหญที่ไร้เดียงสา ด้วยวัย 24 มันไม่ได้ทำให้เค้าเครียดหรือ ที่ถูกเอ่ยถึงว่าเป็นเหมือนกับ"เด็ก"? "ผมไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก ผมรู้สึกว่าผมเป็น ปีเตอร์ แพน เช่นเดียวกับ เมธูซาลาห์และเด็กคนหนึ่ง ผมรักเด็กๆมาก ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานเด็กๆมา พวกเค้าช่วยชีวิตผมไว้ทุกครั้ง!” แล้วถ้างั้นภาพยนตร์เกี่ยวกับชีวิตเค้าเองล่ะ? เราจะได้ดูภาพยนตร์แห่งมหัศจรรย์ชีวิตของไมเคิล แจ็คสัน รึเปล่า? "ไม่เอาครับ ไม่ไหว ผมเกลียดเล่นหนังชีวิตตัวเอง" เค้าทำหน้าแหยเก <หยะแหยงขนาดนั้นเลยรึพ่อ:narzizuz> "ผมยังไม่ได้เต็มที่กับชีวิตเลย! ผมจะหาคนไม่ใช่แฟน ทำแทนก็ได้" จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 15:03:02

ความคิดเห็นที่ 8 จบแล้วค่ะ ขออภัยนะคะที่วันทำให้ล่าช้า ทั้งๆที่แปลแค่ part เดียว แถมสั้นกว่าคนอื่นๆ พอดีงานเข้าค่ะ เพิ่งจะว่าง ^^ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 15:04:15

ความคิดเห็นที่ 9 เดวพรุ่งนี้เช้าๆคงได้เข้ามาอ่านค่ะคุณวัน   ต้องไปตอกบัตรเข้างานก่อน จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 15:54:41

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากๆ ค่ะทีมแปลที่เก่งและน่ารัก น้ำใจงาม ทุกคน จากคุณ : บรรณาลัย เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 15:56:48

ความคิดเห็นที่ 11 ** ช่วยกันคลิกเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยนะคะ ** ถึงแม้คลังจะรั่ว แต่คลิกไว้ก่อน เผื่อมันจะได้ผล ^^ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 16:03:46

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่นานเชื่อว่า บทความนี้กับอันที่แล้ว (Invincible) จะเป็นการสัมภาษณ์ที่ห่างกันเกือบ2ทศวรรษ ไมเคิลในอายุ24 ไม่แตกต่างอะไรมากกับในปัจจุบันเลย ทัศนะ ความคิดความอ่าน ความชอบ ความสนใจ... เสมอต้นเสมอปลายมาตลอด น่าทึ่งน่านับถือน่าเอาเป็นแบบอย่างจริงๆ . ขอขอบคุณทีมแปลเฉพาะกิจ แม่านางวันดำดำอีร่า หวังเฉาPST หม่าฮั่น แอร์ริโกะ และ เจ้าหู่ฮิปฯNarzizuz สำงานบุญผ้าป่านี้ด้วยนะคะ . กิ้ฟต้องรอเดือนหน้า... เอาใจไปก่อน 4 คน ก็ 4 ดวง... รับไปเร้ยยย!!! โช่ะๆๆๆๆ       จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 17:49:06

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากค้าบบ เซฟเก็บแเรียบร้อย อิอิ จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 22:57:01

ความคิดเห็นที่ 14 โอโห เสร็จแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เดวไปอ่านก่อนนะค้า  จะกลับมากิ๊ด อิอิ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:32:28

ความคิดเห็นที่ 15 เพิ่งจะได้มาอ่านเหมือนกันจ้า คุณวัน วันนี้งานเยอะ แถมยังรีบไปดูหนังอีก ขอบคุณ คุณวันมากนะคะ ที่ช่วยริเริ่ม รวบรวม ให้เพื่อน ๆ รวมถึงเรา ได้อ่านบทสัมภาษณ์ที่ดี ๆ แบบนี้ค่ะ ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ช่วยกันแปลทุกคนนะจ๊า ไว้เรามาเล่นกันใหม่นะ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:33:48

ความคิดเห็นที่ 16   ขอบคุณมากเลยค่ะ.. รักเคิลจัง.. จากคุณ : Dek_P'big เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:54:39

ความคิดเห็นที่ 17   ขอบคุณคุณวันมาก ๆ เลยนะค้า ^-^ ช่างเป็นเจ้าแม่แห่งการเก็บรวบรวมบทสัมภาษณ์จริง ๆ ... เป็นบุญของเราแท้ ๆ ที่ได้มาอ่านและช่วยแปลบทสัมภาษณ์ดี ๆ เช่นนี้ ขอบคุณจริง ๆ และขอบคุณที่ช่วยรวบรวมให้ด้วยค่ะ เห็นด้วยกับป้า Rock ในแง่ที่ว่า ทัศนคติและความเต็มที่เรื่องงานของไมเคิล เต็มร้อยเสมอต้นเสมอปลาย ... จะทำอะไรต้องทำให้เต็มที่สมบูรณ์แบบที่สุด ... เป็นสิ่งที่เรานับถือในตัวเค้ามาก แต่เราว่า ความมีชีวิตชีวาของเค้าในสองช่วงอายุนี้มันต่างกันนะคะ ... ตอนช่วงเค้า 24 - 25 เราว่าเค้าสนุกกับชีวิตมากกว่า มองโลกในแง่ดีมากกว่าในตอนที่เค้าอายุ 40~ ... เราว่าความสดใสของเค้าหายไป แต่ก็มีความสุขุมเข้ามาแทนที่ ... คงเป็นเพราะต้องเผชิญความโหดร้ายมาอย่างยาวนาน ... Love you, MJ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:55:58

ความคิดเห็นที่ 18   ขอบคุณทีมแปลจากไคฟงทุกท่านจ้า อ่านล้วรู้สึกเหมือนกันค่ะว่าในวัยนั้น ไมเคิลดูสดใสและมีความสุข ถ้าเทียบกับในช่วงหลังแล้ว เราว่าเหมือนไมเคิลมีบางอย่างในใจที่ไม่สามารถคลี่คลายได้ จากคุณ : แม่น้ำนิรันดร์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 00:14:47

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วประทับใจค่า สนุกบรรยายไม่ถูก คิดถึงลุงไมคอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว ขอบคุณพี่วัน ที่รวบรวมมาให้อ่านกัน  ไ้ดทั้งสาระ ความรู้ ความสนุกสนาน และท่านพี่หวังเฉาหม่าฮั่น ที่ร่วมตะลุยทริปไปกับครั้งนี้ด้วย ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ วู้ ฮู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 13:40:04

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสาวสวยทีมแปลทุกๆคนคุณวัน คุณแอร์ คุณส่วงและหนูฮิปที่ แปลบทความดีๆมาให้อ่านจ้า ไมเคิลนี่ความคิดเป็นผู้ใหญ่มากๆเลย ตอนเรา 24 ยังติ๊งต๊องอยู่เลย ชอบรูปที่เอามาประกอบจัง โดยเฉพาะ ค.ห. 7 ยิ้มน่ารัก โลกสดใส จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 20:06:01

ความคิดเห็นที่ 21   ^ ^ ฮั่นแน่ !!! จับได้แล้วว่าคุณ Snow Crystal อายุเกิน 24 ! ฮิฮิ (โรคจิต มีปมด้อยเรื่องอายุนะเนี่ยะเรา - -") จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 21:07:47