ความคิดเห็นที่ 1   Part 1: แปลโดย Better Off THE PLANE HOVE in to view and around me, the enormous crowd began to stir. ‘It's him!' called a voice from somewhere deep within the melee. The call was taken up by another fan. 'It's him! It's him!' The excitement was palpable, as more and more members of the crowd took up the chant, 'It's him! It's him! It's Michael! Michael! Michael!' There were thousands of people mobbing the airport that day in Munich in 1992 as the world's greatest pop star was about to kick off only his second solo tour. And although the crowd was well behaved, there was a kind of feverish anticipation surrounding all of us, me included, as the plane carrying Michael Jackson came in to land. Michael is not only one of the greatest entertainers in the world, but also one of the most mysterious, and we were actually going to see him in person. Little did I know that I was to form a brief friendship with the man himself and get a glimpse behind the scenes of a show business legend. Back then, though, it was June and the start of Michael's 'Dangerous' tour, a tour that was to break world records and establish him more firmly than ever before as the greatest performer of the age. It was an astonishing endeavour. The first date of the tour was in the Olympic Stadium in Munich on June 27, when Michael performed in front of a sell-out crowd of more than 72,000 people. The tour was scheduled to last a year and a half, finishing in Mexico City in November 1993 and although some of the concerts were cancelled due to Michael's illness, he performed in sixty seven concerts to approximately 3.5 million people. In the course of it he donated all profits to charity, including his ,own Heal the World charitable foundation, and his Bucharest concert was sold to HBO for $20 million. This created another world record, as did the recording: it gained the highest audience on any cable channel- 34 per cent - and won the Cable Ace Award. The staging was phenomenal; it took three days to erect and cargo planes had to fly twenty truckloads of equipment in to each country แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:49:42 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 23:54:44

ความคิดเห็นที่ 2   Part 2: แปลโดย Better Off As for me, I was about to embark on one of the most exciting adventures of my career. I was to spend four months as one of Michael's drivers and, as his plane taxied towards the airport building, stopped and was instantly surrounded by a police escort, I could hardly contain myself. Nor could the crowd. The cries of, 'Michael! We love you!' had gathered in crescendo to a deafening roar; it felt as though the ground were shaking. That was as nothing, though, as to when the door of the plane opened and Michael stepped out dressed in his usual military garb and red mask and raised a hand to his fans; the noise the crowd made must have reverberated from every tree in the forests of Bavaria. The security just about managed to contain the ecstatic hordes, but they very nearly had mass hysteria on their hands. I have driven some of the biggest names in the business, but I've never seen anything like the public's reaction to Michael Jackson. To begin with] didn't have anything to do with Michael personally. I was driving his security men around in the third car of the entourage, while Michael usually travelled in a customised minibus luxuriously kitted out with facilities for eating and sleeping. Right from the start, though, you could tell he was no ordinary superstar. Everywhere we went, roads and traffic were blocked off for his arrival, a police escort drove us through the cities and the crowds went absolutely wild. We didn't have an escort for our three-strong convoy between the cities, though, which led to one potentially nasty incident. Michael was in the van and another driver, Stan, and I were following behind in two cars. Suddenly my walkietalkie bleeped. 'Keith,' said Stan, 'what's that coming up behind us l' I looked in my rear view mirror and at first I saw what looked like a couple of motorcycles. Then a couple of more joined them and a couple more until there were several dozen in pursuit - and it suddenly hit me with a jolt that we were being followed by a gang of forty or fifty German bikers.’I don't like this, Stan,' said in to my walkie-talkie. 'We'd better get the minibus to speed up.' แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:50:06 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 23:56:18

ความคิดเห็นที่ 3   Part 3: แปลโดย Better Off All three of us put our feet on the accelerators, but the bikers were gaining on us and it wasn't long before we were surrounded. After another minute, they'd got their bikes in between the various cars in an attempt to separate us. The situation was getting pretty frightening. Then my walkietalkie bleeped again. 'What we're going to do is this,' said Stan. 'You go as close to the curb as you can on your side and I'll do the same on the other side. Then we'll come in sharply behind Michael's bus in a V and cut him off from the bikes.' We did exactly that and it worked: the bikers were forced to slow down. They were furious, yelling curses at us, spitting and trying to get in between us all again, but tills time we didn't falter. I kept my car exactly two inches behind Michael's bus and Stan drove exactly two inches behind me until at last the bikers got tired of the chase and turned back to create havoc elsewhere. Michael was asleep at the time; he never knew what had happened. I still hadn't properly met Michael, though, and it was only because of a near disaster, for which I thought I'd be dismissed, that we actually became friendly. Michael was staying in Rome and wanted to go to Florence to look at a picture he was considering buying. There were something like 2,000 fans in front of the hotel, however, and getting him out of the hotel and on the road would be no easy matter. So his security people formulated a plan. Various cars were stationed at various exits from the hotel, while Michael's official car and police escort was round at the front. The choice of which car to take would be made at the very last minute. Suddenly my walkie-talkie bleeped. 'Keith, it's going to be your car,' said Michael's head of security. 'Get ready. We're coming to you: แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:50:24 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 23:58:32

ความคิดเห็นที่ 4   Part 4: แปลโดย Better Off I opened the car door and quite suddenly Michael Jackson was beside me. I bundled him and a friend in to the car, while the daughter of the concert promoter got in the front beside me. It took just a couple of seconds for Michael to move between the hotel and the car but in that time he was spotted, screams went up and a moment later the car was surrounded by fans. There were two security men in front of us: they managed to clear a path between the hysterical bystanders so we could drive off. But just as we were about to move, Michael put his hand on my shoulder. 'Stop!' he cried. 'Someone's taken my friend's hat!'   I stopped, but I wasn't happy. 'It's not safe, Michael,' I said, as the security men frantically waved us on. 'In a crowd like this anything could happen: 1 made to move again. 'Don't go!' cried Michael. 'I want that hat!' They security men were going ballistic. 'Come on!' yelled one as the crowd roared and surged around us. 'Get going! You've got to move!' 'I'll get you another hat,' said the girl in the seat beside me. "Please, Michael, we've got to move now.' Michael finally agreed and so, just as people were beginning to bang on to the car, we moved off. The plan had been to execute a series of right turns to bring us back to the front of the hotel, where we could link up with security, but the traffic was so solid we were forced to turn left in to :-)-way street - and we were going the wrong way. There was no way I could turn round, though, and so, horn blaring and lights flashing, I edged up past the traffic. I then made a few more left turns - and suddenly realized. I was totally lost, to say nothing of the fact that I had Michael Jackson in the back of the car and no security men to protect him. For a while] drove around, but it was no good. There was nothing for it: I was going to have to admit what was wrong. 'I'm lost: I said. 'That's okay,' said Michael in his soft voice. 'What shall we do?' The girl sitting beside me was not taking things so calmly. 'Get back to the hotel!' she cried. 'You can't drive around Rome with Michael and no security. What if someone recognises him? It could be a calamity!' แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:51:22 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:00:49

ความคิดเห็นที่ 5   Part 5: แปลโดย Better Off She had a point. Michael Jackson is one of the most recognisable people on the planet and the hysteria that surrounds him is such that, even if his fans don't mean to do him any harm, there is a real danger that violence could erupt. Besides, ever since the terrible assassination, of John Lennon in New York in 1980, every star has had to be more cautious. The Beatles might have thought they were bigger than Jesus but Michael was arguably bigger than The Beatles at that point in his career. A swift decision was needed. 'Michael,' I said, 'what do you want me to do? I could head for Florence and we could look for the other cars there?' Michael hesitated. 'I think we'd better go back to the hotel,' he said eventually and so I turned the car around and we made our way back. Michael was very calm about it, but I thought I could sense that he was getting a little tense. Eventually] found my way back, but now we had a further problem. Michael was lying on the floor of the car when we drove up to the hotel so the fans couldn't see him and mob him, but we were a good 30 feet from the hotel entrance, a path that was blocked by six rows of parked cars, and no security men in sight. 'There's nothing for it, Michael: I said. 'We're going to have to run for it. Get ready.' The girl beside me went ahead to alert the hotel. ] went round to Michael's door and opened it. Michael leapt out. ] threw one arm around him and used the other to ward off the crowd, who nearly had an attack of hysteria when they realised he was in the car after all. We charged through them at speed, got back through the revolving doors in to the hotel, at which point a guard locked the door - and realised that Michael's friend was trapped outside. 'Let him in!' I screamed and the friend got through just before the crowds closed on the hotel. I went straight upstairs to my hotel room to pack my bags, because I was sure I’d be sent home after that cockup. A moment later my boss came in. 'What are you doing?' he asked. 'Packing. I'm off home, aren't I!?' แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:52:07 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:03:45

ความคิดเห็นที่ 6   Part 6: แปลโดย Better Off 'Are you joking?' asked my boss. 'You got him back in to the hotel safely all on your own; it usually takes up to nine security men. Michael is very relieved to be back and he's talking in a very complimentary way about you.' And so it was that I began a brief friendship with one of the nicest men I have ever known. The more I got to know him, the more I realised that although Michael Jackson is a brilliant performer, artist and businessman, it's completely true what people say about him: he lost his childhood and he's never been able to make up for that. Despite his business acumen, there's a strange sort of vulnerability about him, which almost makes you want to hug him and tell him to look after himself - and I say that not as a sentimental man. Michael loves toys and toy shops - wherever we went, allover Europe, if we saw a Toys R Us in any given city, we knew that's where we'd end up later. While we were m London, Michael paid a Visit to Hamley’s, the famous toy shop on Regent Street, as well as to the Disney shop on the same street. Each shop blacked out its windows so that Michael could look around in private. He spent thousands of pounds on toys; he particularly loves magic sets and he also bought some remote-controlled cars, which he drove up and down the halls in The Dorchester. When we left the shops the whole of the trunk and the back of the car were filled with toys - and apart from a few special ones that he took on with him, they all ended up at children's hospitals, as they did in every city we visited. Wherever Michael stayed, pinball machines and computer games would be installed in his suite before his arrival. On one occasion he saw a merry-go-round that he liked in a city in Germany, bought it and had it shipped back to his Neverland estate in California. He also had a friend with him on the tour, and having seen the friendship at close hand, I can vouch for the fact that never at any moment was there one tiny signal of impropriety about it. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:52:31 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:05:59

ความคิดเห็นที่ 7   Part 7: แปลโดย Better Off Everyone knew Michael's friend was with him and everyone accepted it unquestioningly. Our only reservation was that Michael was leaving himself open to innuendo and indeed, that is exactly what happened the following year when it was alleged that he had had improper relationships with young teenagers. It is often forgotten that not one shred of evidence has ever been produced to substantiate those claims. Having known the man, I didn't believe the allegations then and I don't believe them now. For a start, Michael is such a genuinely nice man that I simply do not believe him capable of the actions of which he's been accused. Secondly, when I was working for him during the 'Dangerous' tour, his attitude towards his friend struck me as simply that of a big brother. He may be a musical genius, but Michael Jackson sometimes has the mentality of a child himself and that is why he loves to play with children. The fact that now that he's got two children of his own - Prince Michael Jackson Jnr and Paris Michael Katherine Jackson - must be the greatest thing in the world for him, because now he can indulge in his love of children's games with his very own offspring. But despite his enormously likeable and gentle personality, everyone around Michael is frightened of him because of who he is. Michael is aware of this, but doesn't quite know what to do about it. Problems would be reported back to him via Bill Bray his head of security, who has been with him for thirty years, because people just do not dare tell Michael when something has not gone according to plan. It would seem the more famous you are, the more people are scared of you. I can see why they say it's lonely at the top. Bill is one of the few people who isn't scared of Michael and whenever he told him of another case of someone hiding something from him. Michael would say in bewilderment, 'But why doesn't he come and see me himself?' For some reason, though, despite the fact that I was so excited to meet him, I wasn't frightened of him. I treated him normally, which is perhaps why we got on so well. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:53:03 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:06:51

ความคิดเห็นที่ 8   Part 8: แปลโดย Better Off For a start, he was fascinated by my cockney accent and started trying to mimic it. 'Hello mate, how are you?' he'd say when he got in to the car. 'Hello Michael, how are you?' I'd reply in an attempt at mimicking his own voice -low and very soft - which he would think was great fun. 'Oi, mate!' he'd say. 'Yes Michael?' 'Tell me about cockney rhyming slang.' So I did. Michael became terribly interested in it for some reason, and got me to start teaching it to him. 'What's the cockney rhyming slang for stairs?' he'd ask. 'Apples and pairs.' 'What's the cockney rhyming slang for suit?' 'Whistle and flute.' 'What's the cockney rhyming slang for cash?' 'Bangers and mash.' 'Oi, mate! That's wild!' And so it would go on, for hours. Eventually I bought Michael a book about the subject, which he absolutely loved. , 'That's great Keith, thank you so much,' he said when I handed it over. He'd sit in the car going through it for hours, giggling when he came across something he particularly liked. One day, he turned to me and announced: 'I'm sitting in a La-Di-Dah!' 'Come again, Michael?' 'La-Di-Dah,' he pronounced triumphantly, before revealing: 'It's a car! MICHAEL WAS VERY interested in the cities we visited. When we were actually in situ he tended to stay in his room because he couldn't go anywhere without being mobbed, but when we entered a place for the first time or drove around it on the way to a show, he'd be very intrigued by these countries, which were so different from his own. For some reason, he was particularly taken with Copenhagen. 'Would you like to live here, Keith?' he asked. 'I don't know Michael, I've hardly seen it.' He mused for a while. Then he announced: 'I want to go to Tivoli Park.' And so, after he'd done his concerts, we arranged for him to visit Tivoli Park, Copenhagen's foremost amusement park, on the last day of his stay. The visit was to be on a Sunday and the arrangements were very hush-hush because we didn't want to attract the usual hordes that surround Michael wherever he goes. We planned to smuggle him in at a side entrance and spend an afternoon there. Michael was extremely excited by the whole thing. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:53:46 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:08:19

ความคิดเห็นที่ 9   Part 9: แปลโดย Better Off His excitement turned to shock and then disappointment when we got there, though, because the side gate through which he was to slip in opened to reveal banks of photographers, cheerleaders and a band. His first inclination was to turn back and it took us a good fifteen minutes to persuade him to go in after all, but once there he began to enjoy himself. 1 drove him from one ride to the next - he couldn't walk between them because he'd be mobbed - and his reactions were like those of an excited child. 'Wow, that was fantastic!' he'd say on re-entering the car. '1 loved that!' He enjoyed the ride on which you were whirled round in buckets so much that he insisted on going on it twice and asked me to come on it with him, too. 'I can't Michael, I've got to watch the car,' I'd tell him. "Aw, Keith, you're no fun!' As ever, though, it took no time at all for word to get around that Michael Jackson was in the park and crowds soon began to gather. Michael reluctantly decided after an hour that he'd have to leave rather than spending the whole afternoon there as planned, so instead we got a local driver to take us to the city's military and souvenir shops. Michael loved those. He spent about two hours in one of them, buying up more of the bright uniforms he so loves to wear. It was Michael's birthday during the tour and we held a birthday party for him in the grounds of his hotel in Frankfurt. We had a barbecue and people relaxed on the sunny lawn as we serenaded him with 'Happy Birthday'. Michael didn't come to the barbecue himself, because every time he was in public, he'd be besieged by fans, but someone took a birthday cake up to his room instead. 'That's really nice,' said Michael, and he came out on to his balcony and shared the cake with members of the adoring public. By the time we went back to Germany - to Hamburg Michael and I were getting on better than ever. By this time I, like the rest of the crew, had acquired my own mini fan club - three girls: an Italian, a German and a Spaniard. The Italian was called Claudia, the German was Greta and the Spaniard was Anna. In Hamburg, we'd sometimes take a boat out together for an hour, when I wasn't ensconced in 'the hotel. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:54:22 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:09:33

ความคิดเห็นที่ 10   Part 10: แปลโดย Snow Crystal Back at the hotel, I was still taking liberties that other people just wouldn't dare risk. One day I went for a swim but found two of Michael's security men guarding the door to the pool. I realised Michael was in there and turned to go, but the men waved me in. I went in. Michael's friend and his family were swimming in the pool, while Michael walked round the edge, wearing a pair of earphones. He lifted a hand in acknowledgement of my presence, after which, on his next, circuit of the pool, I pretended I was going to push him in. At first Michael looked a little shocked, but after a moment he found it absolutely hilarious. He was in stitches. He continued his walk, but kept looking at me and making pushing movements. I should think that I was the first person to behave like that with Michael Jackson for very many years. I must admit, I also played a few jokes. Michael had four adjoining rooms on the first floor of the hotel and I had the fifth (not adjoining.) The fans always discovered which suite Michael was staying in and would wait outside, hoping for a glimpse of him. Occasionally Michael would pull the curtains back and look out, which would prompt a roar of acknowledgement from the crowd. So I bought a pair of white gloves, one of Michael's trademark items of clothing at the time, and I would occasionally twitch my own curtain back, standing well away from the window so that only my hands could be seen. The fans didn't know that the last room wasn't Michael's, and so I too got my own roar of acknowledgement - even if it was actually meant for someone else. The 'Dangerous' tour occasionally lived up to its name, particularly in Romania. Michael flew in to Bucharest, but three of us were required to drive the three main cars across country to meet him there. We were told to make sure the cars were full of bags of crisps, bottles of water, Coke and so on, because whenever a car stopped, it would be immediately surrounded by the locals. This turned out to be absolutely true. At one point I stopped at a garage (which turned out to have no petrol) and people appeared literally out of nowhere. They were swarming round the car and only went away after I'd thrown packets of peanuts out of the window. The same thing happened when I stopped at a railway junction - 1'd had to stop as there were no gates, no lights and no indication as to whether a train was coming or not. แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:08:16 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:10:37

ความคิดเห็นที่ 11   Part 11: แปลโดย Snow Crystal The next problem was petrol: there wasn't any. The other two drivers and I found every garage we stopped at was empty and the three of us somehow coasted in to Bucharest running on empty. There we found that petrol stations attracted the most enormous queues in which you had to wait, literally, for hours. It is common practice in Bucharest to hire someone for the day to queue for you, which means that you could go off and do a full day's work and come back to find that your car, hopefully, is ready. Because we were with Michael, the police escorted us to the front of the queue, which didn't go down too well with the locals, and a little girl came to fill my car up. She looked so sweet that I handed her a signed picture of Michael. Her little face completely lit up as she looked at the picture: it was as if 1'd given her a bag full of gold. After a moment, she handed it back. 'No, no,' I said, 'it's for you.' She looked at me quite wonderingly and carefully stashed the picture away. Michael was staying at Snagov Lake Palace, the summer residence of President Nicolae Ceausescu before he was killed in 1989. Ceausescu might have fallen but a state of lawlessness remained: there were two buildings in the palace compound and we were told to drive between them rather than walk between them. We were also told not to go in to the grounds after dark. The place was overrun with armed guards - actually teenage boys waving machine guns - and there was a real fear that one might suddenly get trigger happy. It was a strange set-up. The next day I asked the head of security where I could wash my car: 'Come with me,' he answered. He took me to a compound filled with scruffy young men who, I realised after a moment, were army convicts. They cleaned the car for me, but in the course of doing so, I had to open the boot for them. It was filled with water, Pepsi, crisps, peanuts ... The look on their faces was one of absolute amazement to see such abundance inside the car and I felt so sorry for them that I didn't try to stop them when a few cans and packets rapidly vanished. แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:08:44 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:12:20

ความคิดเห็นที่ 12   Part 12: แปลโดย tonkae Michael's enormous humanity was most obviously on display when he made a $1 million donation to a Romanian orphanage called Orphanage Number One. The plight of Romanian orphans, many of whom had either been abandoned or were HIV positive, had been in the news a great deal recently. Michael had been extremely distressed when he had seen pictures of the suffering, and so he decided to make a donation as a way to help. The day before his visit, I went to see the orphanage and was met on the steps by Richard Young, a well-known paparazzo. A six-year-old boy had latched on to him and was carrying his bags around, while around us, workmen were whitewashing the walls in readiness for Michael's visit. 'Come on, I'll show you around,' Richard said to me. 'I'm not too sure I can take it,' I told him. 'We won't go to the bad bits,' Richard assured me and so we went in. It was very distressing. In a room with thirty or forty cots, the first thing you noticed was the absolute silence. Even when you spoke directly to the babies and tried to amuse them, they would merely stare at you with blank eyes. I couldn't take it after a short time and was forced to leave. The next day it was time for Michael's visit. The palace was about a thirty-minute journey outside Bucharest, but we had no trouble to begin with: we' bad twenty or thirty police motorbikes escorting us and at least ten cars. All the junctions had been blocked off in readiness. We roared in to the city to cheering crowds with a highly excited Michael in the back, but as we got close to the orphanage the crowds were so great that the car was forced to slow down to a snail's pace. A couple of the policemen were then knocked off their bikes; they promptly whirled round and started beating the crowd with truncheons. 'Why ate they doing that?' asked Michael, unable to believe his eyes. They need to clear the road,' I replied. แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:11:00 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:10:41 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:12:59

ความคิดเห็นที่ 13   Part 13: แปลโดย NarzizuZ 'But there's no need to do that,' he insisted. He was by now angry and upset and if there had been any way of him getting out of the car and putting a stop to the violence, I am absolutely sure he would have done. We later learned that the crowd was about 40,000 strong. Once inside the orphanage Michael spent a couple of hours looking around and although very moved by the suffering he saw there, he was very pleased that he was able to make the donation. He later told me that he hadn't realised what an enormous gesture this would seem to the Romanian people, who; I believe, talk about it to this day. And then, of course, there were the concerts. Capacity was supposed to be 60,000 but there must have been twice as many people as that present. Michael put on his usual brilliant show, but what stood out for me was the backstage catering arrangements. All the food was kept in cages - and standing over it was an armed guard. On our final day, something very special happened. Michael's people arranged for several hundred soldiers and policemen to gather in a park inside the town. Then Michael arrived. The troops, some on horseback, started marching with Michael at their head: after a minute Michael broke in to a run as the troops marched on, completely straight faced. And so for the next couple of hours Michael walked, talked, ran and danced around the marching troops in one of the most enjoyable sessions I have ever seen on a tour. The day was made for me when he danced past where I was standing and gave me a little wave. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:04:30 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:14:04

ความคิดเห็นที่ 14   Part 14: แปลโดย NarzizuZ Michael was extremely generous to everyone on the tour, and there were over one hundred of us. In Munich there's a large theme park called Europa Park and Michael booked it one evening for the whole party. He and his friend came along too; the theme was Western style, with a saloon bar and ranches, and they went on all the rides along with the rest of us. Characters from Disneyland wandered amongst us, talking to us and making a fuss of Michael. Michael always made sure everyone was very well looked after. Although he didn't eat when he was there, dinner was laid out for all of the rest of us. He would sometimes mingle with us in other places, as well, as long as he was sure he wouldn't be mobbed. In Germany we once stayed in a large house rather than a hotel, which was memorable because it "featured a miniature bowling alley. Because we were the only people staying there, Michael felt able to come down to the bar and say hello to everyone, although unlike the rest of us, he didn't partake of the famous and delicious German beer. Michael was far more tolerant of our normal human frailties than most people would have been. In Scotland, he stayed in a house, while we stayed in a hotel about a mile, away - a hotel that proved to be totally inadequate. We asked if we could move to another hotel and Michael agreed. While the move was taking place, we were asked to the house in which Michael was staying, where food and drink were laid out for us, along with playing cards and other entertainments. The drink flowed rapidly, with the result that when a call came from Michael's room at about 10 p.m. saying that he wanted one of us to go out and collect some Kentucky Fried Chicken, not one of us was in a fit state to do so. 'Look at you lot: said an aide. 'You're his drivers and none of you are capable of driving.' Michael took the whole episode in very good heart, though, and sanctioned a mini cab to go out for his late-night snack. Before the start of every concert, Michael would have an audience with the local children. He was very friendly to them: he'd answer questions, sign autographs and pose for photographs with his young fans. The children absolutely loved it - they were as excited as anyone else about meeting Michael Jackson. When we returned to London, my children - Michael, five, and four-year-old Sheryl - were invited to the meeting and were wildly excited at the prospect. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:04:56 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:14:34

ความคิดเห็นที่ 15   Part 15: แปลโดย wanvisa In the event, the concert was cancelled because Michael had a sore throat, with the result that his audience with the children was cancelled, too. My children were bitterly disappointed but understood that these things do happen. Another member of the crew, however, found out that my kids had been desperate to meet him and were dreadfully upset to have missed out. I didn't know that Michael knew anything about it until he came up to me one day with two signed pictures of himself. 'I know this doesn't compensate for the meeting being cancelled, but at least it's something,' he said, as he handed them over. I looked at the photographs and on them he'd written 'To Michael, love Michael Jackson; and 'To Sheryl, love Michael Jackson.' I was particularly touched by this, as Michael usually just puts 'Michael Jackson' on his photographs - and only very rarely a personal message. When he was travelling longer distances, Michael would usually go by plane or on the Orient Express, depending which one he felt like taking, while the rest of us would drive our cars to each new destination. This happened towards the end of my leg of the tour when Michael was performing in Istanbul when sadly I was never able to say goodbye. Michael was going to be flying in to the city, while I drove a Mercedes behind his customised minibus through Turkey, and it was while I was on my way to the country's capital that I had the first indication that Turkey wasn't going to be like the other countries we'd driven through. A car came up behind me and carved up both me and the minibus, so I chased him down the road to show he couldn't get away with that kind of behaviour. Suddenly the car stopped and a man jumped out: I did likewise to have a word with him. Just as suddenly, the man pulled a gun on me. I got back in to the van and it was the last time I gave chase to any car in Turkey. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:54:49 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:15:53

ความคิดเห็นที่ 16   Part 16: แปลโดย tonkae Once we got to Istanbul we all met up with Michael and settled down in to the hotel, where we lived in our usual luxury: food set out for -us at all times, beautiful rooms and so on. However, Michael wasn't at all well and after much deliberation, it was decided he shouldn't do the show, but return to London to recuperate instead. I drove him to the airport and had some trouble with the police en route: one car tried to force me off the road, assuming, no doubt, that it would be a great coup to cause trouble for Michael Jackson, while others were cutting me up. It was a nasty experience: my windscreen was smashed and it was with some relief that I got Michael to the plane. Michael never says very much on these occasions, but he was plainly relieved to be leaving .. Initially the concerts were merely postponed until Michael felt better and it wasn't common knowledge that he'd actually left the country. After a couple of days, though, it became apparent that Michael still wasn't better and the concerts were to be cancelled all together. This presented us with a problem. Turkey is a beautiful country but, as I had already discovered, life is rougher there than it is in Western Europe. I wasn't the only one to make this discovery and so there was concern about how the promoters would react when they discovered that Michael had gone and wasn't coming back. Ultimately and, I believe, wisely, we decided that discretion was the better part of valour and that it would be best for us all to leave before the official announcement was made. Michael's party started trickling out of the hotel in dribs and drabs and we ferried people in relays to the airport. After that was done, we had to get ourselves and the cars out of the country and so we ended up racing through Turkey in three blacked-out Mercedes. It was lucky they were good cars, because the police tried to stop us on a number of occasions, and in each case we got away simply by outspeeding them. แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:11:58 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:04:04 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:55:17 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:16:46

ความคิดเห็นที่ 17   Part 17: แปลโดย รักMJเหมือนกัน We were still nervous even after crossing the border in to Greece but by the time we made it back to Western Europe our nerves were gone and life returned to normal. Shortly after that I was reunited with my family and the four and a half months I spent on the road with Michael seemed like just a dream. In the course of those months, Michael did forty-one concerts and I saw every single one of them. The openings were the most amazing stagecraft I have ever seen - and I've seen just about everyone. There would be a dramatic burst of music, which would build up in intensity along with flashbacks of Michael throughout the years. Then the lights would go down, the music would become increasingly frenzied and the stage would suddenly explode in fireworks as Michael himself exploded out of the floor from a 'toaster', something that made headlines all over the world. The crowd would go absolutely wild. Michael would stand absolutely still for as much as a minute - and it takes an inordinate amount of charisma to be able to stand on stage alone holding a crowd of thousands - then he would suddenly turn and hold his pose for another minute as the crowds erupted again. At the end of the concerts, he would leave wearing a jet pack - another world first. And so that was my time with Michael Jackson: a musical genius, a truly kind and nice man and, for a very short time, a friend. I'm so glad for him that he has children of his own now and I wish him nothing but happiness in the future. And as for his music and his performances, I can only quote what someone else said in a very different context - baby, you're the best. แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:12:38 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 00:21:07 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:19:19

ความคิดเห็นที่ 18   Part 18: แปลโดย รักMJเหมือนกัน I met a couple of other members of the family over the years and to be honest, they aren't a patch on Michael. The first was Latoya, his younger sister, whom I met off Concorde with her then husband and manager, Jack Gordon. Of course, I recognised Latoya immediately and even if I hadn't, it would have been obvious she was a star. Latoya absolutely loves the attention she gets and was playing the crowds for all she was worth: fluttering her eyelashes, wiggling around, putting on and taking off sunglasses and generally acting the star. Jack was struggling behind her with the suitcases so I went over to him: 'Mr Gordon,' I said, 'let me help.' It immediately turned out that I had made a mistake in Jack Gordon's book in talking to him without holding up a name board, as is the usual practice. He looked at me in a wary manner. 'Have we met before?' he said in a tone that could easily have served as an ice pick. 'No sir, we haven't. But since you're standing right behind a member of the Jackson family, whom I recognised as I have seen approximately 18,243 pictures of her in the newspapers and I knew she was married to her manager and that that manager was called Jack Gordon, it's a fairly obvious assumption that you would be he. And I was correct, was I not? You are that Jack Gordon? And you are accompanying Latoya Jackson, who has an even more famous brother called Michael with whom I recently spent a few months and who has more courtesy in his little fingernail than you have just shown? Now I will drive you in to London, as I am being paid to do. And might I add that your wife is wearing far too much make-up.' Actually, I said nothing of the sort. I just picked up their bags and got on with it. But I certainly thought it. I also met Germaine (LOL) Jackson - extremely briefly - when I was called to meet him and his family at the Conrad Hotel in Chelsea. Germaine came across as a decent man, and polite with it. He and his family had just been eating and offered me a sandwich, which I gratefully accepted as you can go for hours and sometimes even days without eating in this job. The family then went to their rooms to change, while I want to wait outside. And so I waited. And waited. And waited ... Finally, over two hours later, a minion appeared. 'Sorry about this,' he said, 'but they've decided not to go out after all.' 'Couldn't someone have told me?’ 'They, er, forgot you were here,' said the minion and went back inside. Oh well, I thought, thanks for the sandwich ... แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 15:13:06 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:20:21

ความคิดเห็นที่ 19 ^ คดีใหญ่ไม่ใช่เล่น... (รูปเจ้าสำนักแต่ละภาพ ก็ช่างสง่างามยิ่งนัก) . ชาวยุทธ์ท่านใดที่ยังไม่มีตำแหน่ง สามารถเสนอมาได้นะ ว่าอยากเป็นตำแหน่งใด ท่านเปาให้สิทธิเสรีกับทุกคน... จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:23:11

ความคิดเห็นที่ 20 ใหญ่สิท่านเปา คิดกันอยู่เป็นอาทิตย์ ฮ่า ๆๆ ใหญ่พอ ๆ กะข่าวใน times online กะข่าวค่าทางด่วนขึ้นราคาเลย หวังเฉา เจ้าเลือกพาร์ทไหน?? จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:24:43

ความคิดเห็นที่ 21   จบแล้วจ้า ... source มาจาก link ด้านล่างนี่จ้ะ http://www.mjfriendship.de/en/index.php?option=com_content&task=view&id=195&Itemid=55 อย่าลืมมาเลือก part กันนะจ๊ะ ... เสร็จแล้วข้าน้อยกับหม่าฮั่นจะมาช่วยกันรวบรวมให้ ... ขอบคุณจอมยุทธ์น้ำใจงามทุกท่านเลยนะค้า ^^ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:24:46

ความคิดเห็นที่ 22 มีน้ำใจมากๆ ทีมแปลทั้งหลาย เจอหน้าคราวหน้าขอกอดแรงๆ ซักทีนะ หุหุ จากคุณ : i can't do it !! เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:28:23

ความคิดเห็นที่ 23   ข้าน้อยว่าจะเลือกเก็บ part ท้าย ๆ (ตาม style) ขอเลือก part 17 กับ 18 เลยแล้วกัน ฮ่า ๆ ... ข้าน้อยรู้นะว่าท่านกำลังเล็ง parts ไหนอยู่ ... หุหุ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:28:59

ความคิดเห็นที่ 24 ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉลาดมาก ปกติเราก็เลือกพาร์ทแรก ๆ อ่ะแหละ แต่ .. อย่ากระนั้นเลย ให้คนอื่น ๆ เค้าเลือกกันไปก่อนละกัน เนอะ ๆ เอ๊า... มาเลือกกันเลยจ้า พรุ่งนี้มาสรุปนะค๊า ฝันดีค่าทุกท่าน จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:32:37

ความคิดเห็นที่ 25 เชียร์จ้าเชียร์จ้าาาาาาาาาาาา . มาเลือกกันเร็วว่าจะเอาพาทไหน   มาเลือกกันเถอะว่าถูกใจพาทไหน Beat it   Beat it   Beat it!!!     Beat it   Beat it   Beat it!!! ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร...     ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร.... เอ๊า บึ๊ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ด!!!    บึ๊ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ด!!! จากคุณ : กองเชียร์นัมเบอร์วัน (RockwithU) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 01:51:43

ความคิดเห็นที่ 26 ข้าน้อยอยากร่วมด้วย แต่ข้าน้อยสอบตกจอหงวน ข้าน้อยเลยทำงานที่ศาลไคฟงไม่ได้ ฮือ....ฮือ.... จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 02:27:23

ความคิดเห็นที่ 27 มาตามสัญญาณจิก.... ข้าน้อยขอเลือก part 15 และ 16 จ๊ะ วิธีการเลือกของข้าน้อยไม่มีอะไรมาก อันดับแรก เลือก part สุดท้าย จะมีได้มีเวลาอู้นานๆ แต่ถ้าไม่ได้ ก็เลือก part ที่เจ้าสำนักหล่อ&เร้าใจสุดๆ โดยเฉพาะภาพใน part 15 เนี่ย เห็นแล้วอุณหภูมิพุ่งปรี๊ดๆกันเลยทีเดียว จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:37:00

ความคิดเห็นที่ 28 #26 โอ๊ยย ขำนู๋คอมมิค เอิ่มไม่เป็นไรจ๊ะ รอท่านเปาประกาศรับสมัครจอหงวนรอบใหม่ แล้วลองไปสมัครดูอีกรอบนะจ๊ะ ช่วงนี้ก็ฝึกปรือฝีมือไปก่อน ตำแหน่งพนักงานเปิดประตูศาลยังว่างอยู่ หรือยังไง ท่านเปา??? จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:38:55

ความคิดเห็นที่ 29 มาใหม่ตอนเช้า คุยกะเจ๊ P.S.T. ไว้ว่า จะช่วยกันอีดิท เด๋วเราจะรับผิดชอบ 9 พาร์ทแรก งั้นเค้าขอแปลพาร์ท 1-2 ได้ (ตามสไตล์) ได้ กะเจ้า แหะ ๆ ปอลอ: คุณ AC Mindfields ไว้งานหน้า มาลองร่วมสนุกกันดูนะคะ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 07:44:20 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:43:15

ความคิดเห็นที่ 30   ขอเลือกเป็น 8 กะ 9 ละกันค่า อิอิ ชอบเลข 8 กับ 9 อ่ะจ้า จากคุณ : tonkae เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:44:53

ความคิดเห็นที่ 31   เรื่องนี้อ๊อฟแปลไปมากกว่าครึ่งแล้วอะ พอดีตอนนี้ชาวห้องศิลป์ เขานิยมแต่งกลอนประกอบการโพสผลงาน ก็เลยคิดว่า เอาเรื่องดีๆของMJ ไปโพสประกอบน่าจะดี   แต่แปลไปแปลมาชักจะออกทะเลเลยว่าจะมาขอความร่วมมือเพื่อนๆอยู่พอดี ที่แปลไว้มันมีประมาณนี้น่ะจ้า “บักห๋ำ! เจ้าเป๋นคนดีที่หนึ่งเล้ย สิบอกให้” คำชื่นชมจากใจ คนขับรถ Dangerous Would Tour แด่ ไมเคิล แจ๊คสัน เมื่อเครื่องบินลำนั้นปรากฏแก่สายตา ฝูงคนกลุ่มใหญ่รอบตัวผมก็เริ่มเคลื่อนไหว  “นั่น เขาล่ะ!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนนำขึ้น แล้วทอด ต่อไปยังอีกหลายเสียงที่ตามมา “เขามาแล้ว! เขามาแล้ว!” บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เสียงของผู้คนที่มารวมตัวกันมากขึ้นทุกที ดังอึงมี่ “เขามาแล้ว! เขามาแล้ว! ไมเคิลมาแล้ว! !” ผู้คนจำนวนหลายพันคน ไปจุกรวมกันอยู่ที่สนามบินมิวนิค ในปี 1992 เมื่อป็อปสตาร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก จะมาเปิดการแสดงทัวร์คอนเสิร์ตครั้งที่สองเขาที่นี่ แม้ฝูงชนจะทำตัวเรียบร้อยดี แต่ทันทีที่เครื่องบินแล่นลงแตะพื้น พวกเราก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศร่วมบนกระแสความคลั่งไคล้ที่รายล้อมอยู่รอบตัว ไมเคิล  แจ๊คสัน มิใช่แค่เพียงผู้สร้างความบันทิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกเท่านั้น หากแต่เป็นคนที่ลึกลับที่สุดอีกด้วย พวกผมกำลังจะได้พบบุคคลลึกลับผู้นี้เป็นการส่วนตัว โดยที่ผมไม่มีทางทราบได้เลยแม้แต่น้อยว่า ผมกำลังจะได้สัมผัสกับช่วงเวลาสั้นๆแห่งมิตรภาพที่มีร่วมกับเขา และได้ร่วมเป็นประจักษ์พยานในฉากหลังแห่งธุรกิจการแสดงอันเป็นตำนานนี้ด้วย     ย้อนกลับไปตอนนั้น  เดือนมิถุนายน 1992 อันเป็นจุดเริ่มต้นของ แดนเจอรัสทัวร์ ทัวร์คอนเสิร์ตที่ทำลายสถิติโลกและตอกย้ำความเป็นหนึ่งของนักร้องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งยุค ทัวร์รอบแรก จัดขึ้นที่โอลิมปิคสเตเดี้ยมในมิวนิคเมื่อวันที่ 27 ตั๋วกว่า 72,000ใบขายหมดเกลี้ยง ทัวร์ครั้งนี้กินเวลาถึงหนึ่งปีครึ่ง โดยจะไปจบลงที่เม็กซิโกในเดือนพฤศจิกายน 1993 และแม้ว่ามีบางรอบถูกยกเลิกเนื่องมาจากอาการป่วยของไมเคิล แต่เขาก็ได้ทำการแสดงเป็นจำนวนถึง 67 รอบ ต่อหน้าคนดูจำนวนมากกว่า 3.5 ล้านคน ผลที่ได้ก็คือ รายได้ส่วนที่เป็นกำไรทั้งหมดที่เขายกให้กับการกุศล(ประมาณ$500ล้าน) รวมถึงมูลนิธิฮีลเดอะเวิร์ลของเขาด้วย นอกจากนี้ รายได้จากการขาย บันทึกการแสดงทัวร์ที่บูคาเรสท์ให้กับ HBO จำนวน $20ล้าน เขาก็บริจาคเพื่อการกุศลด้วยเช่นกัน และการฉายภาพดังกล่าวก็ได้สร้างสถิติโลกอันใหม่ นั่นคือ รายการที่ฉายทางเคเบิลทีวีที่มีผู้ชมสูงสุดเป็นประวัติการณ์ ด้วยเรตติ้งมากถึง 34% จนได้รับรางวัล Cable Ace Award ด้านการจัดเตรียมเวที ก็เรียกได้ว่าเป็นปรากฏการณ์เลยทีเดียว ต้องใช้เวลาถึงสามวันในการสร้างและต้องอาศัยเครื่องบินลำเลียงหลายลำในการขนย้ายสิ่งของอุปกรณ์ขนาด 20คันรถบรรทุก ไปในแต่ละประเทศ  สำหรับผม นี่อาจมาถึงจุดที่น่าตื่นเต้นที่สุดในสายอาชีพนี้ ผมกำลังจะได้ใช้ชีวิต 4 เดือนในตำแหน่งคนขับรถประจำตัวคนหนึ่งของไมเคิล แจ็คสัน  และทันทีที่เครื่องบินของเขาเทียบท่า เขาก็ต้องอยู่ในวงล้อมของตำรวจที่มาทำหน้าที่ดูแลเขาในทันที ฝูงชนไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เสียงตะโกนบอก “ไมเคิล พวกเรารักคุณ!”  ที่ดังดังกึกก้องพร้อมเพรียง ทำให้รู้สึกได้ถึงแผ่นดินที่สะเทือน นั่นยังไม่เท่ากับเมื่อประตูเครื่องเปิดออก แล้วไมเคิลย่างเท้าออกมาในชุดแต่งกายแบบทหาร ผ้าปิดหน้าสีแดง โบกมือให้กับแฟนๆ นั้นแหละที่ก่อให้เกิดเสียงกึกก้องดัง กัมปนาถ หน่วยรักษาความปลอดภัยก็งานล้นมือเมื่อต้องจัดการควบคุมฝูงชนผู้คลั่งไคล้ ผมเองรับหน้าที่สารถีให้กับบุคคลสำคัญมาก็มาก แต่ยังไม่เคยพบเคยเจอปฏิกิริยาแบบที่สาธารณชนมีต่อไมเคิลแจ๊คสันมาก่อนเลย ผมเริ่มต้นจากที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องโดยตรงกับไมเคิล โดยรับหน้าที่ขับรถให้กับกลุ่มผู้ดูแลความปลอดภัยของเขาในรถคันที่สาม ในขณะที่ไมเคิลนั่งอยู่บนรถมินิบัสที่ตกแต่งและต่อเติมพิเศษ ตั้งแต่แรกที่ได้เห็น คุณสามารถบอกได้เลยว่าเขาเหมือนซูเปอร์สตาร์ทั่วไป ทุกๆที่ที่เขาผ่าน ถนนและการจราจรจะติดขัดทันที ตำรวจนำทางเราผ่านเข้าไปในเมืองและฝูงชนก็แตกตื่น แต่ในการเดินทางระหว่างเมือง เราไม่ได้รับการนำทาง และนั่นก็นำเราไปสู่สถานการณ์เลวร้ายอันไม่คาดฝัน... ไมเคิลอยู่บนรถตู้ที่มีคนขับอีกคน โดยมีคันของผมและของคนขับอีกคนที่ชื่อว่า ‘สแตน’ ขับตามหลังอีกสองคัน ทันใดนั้นวิทยุสื่อสารของผมก็ดังขึ้น “ คีธ มีอะไรตามหลังเรามา” ผมมองทางกระจกหลัง ตอนแรกเห็นมอเตอร์ไซค์เพียงสองคัน ต่อมามันค่อยๆเพิ่มทีละคันสองคัน เป็นหลายสิบคันแล้วตอนนี้ ผมรู้ได้ในทันใด เรากำลังถูกไล่ล่าจากแกงค์นักซิ่งชาวเยอรมัน จำนวน 40-50 คันเลยทีเดียว “ผมรู้สึกไม่ดีเลย สแตน เราต้องเร่งความเร็วของมินิบัสแล้ว” พวกเราคนขับ 3 คนกดคันเร่งเพื่อหนี แต่เหล่านักซิ่งกลับเร่งได้มากกว่าเรา และไม่ช้า  เราก็ตกอยู่ในวงล้อม นาทีต่อมา พวกเขาอยู่ในตำแหน่งคั่นกลางระหว่างรถของพวกเรา ทั้งนี้ก็เพื่อแยกเราออกจากกัน สถานการณ์ค่อนข้างน่าตระหนก สแตนส่งเสียงถามมาในสาย “เราจะทำอย่างนี้กันนะ” “คุณขับชิดขอบถนนให้มากที่สุดนะ ผมเองก็จะทำแบบเดียวกันอีกด้านหนึ่ง ทีนี้เราจะขับให้รั้งจากคันของไมเคิลเป็นรูปตัว V  แล้วกันเขาออกจากพวกนั้น” เราทำเช่นนั้นและมันก็ได้ผล กลุ่มนักซิ่งถูกบังคับให้ชะลอความเร็วโดยอัตโนมัติ พวกเขาท่าทางหัวเสีย ถึงกับสบถออกมาเลยทีเดียว พวกเขาพยายามหาทางแทรกเข้ามาระหว่างรถของพวกเราอีกครั้ง แต่ผมพยายามขับโดยรักษาความห่างจากรถของไมเคิลไว้ให้น้อยที่สุดเช่นเดียวกับสแตน จนในที่สุด เหล่านักซิ่งก็เริ่มท้อและหันหลังกลับ ไปสร้างความปั่นป่วนที่อื่นแทน ตลอดเวลานั้น ไมเคิลนอนหลับใหล ไม่มีโอกาสรับรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ ผมยังไม่มีโอกาสได้พบไมเคิล จนเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าเฉียดหายนะขึ้น และผมคงไม่ลืมไปตลอดชีวิต เพราะมันทำให้เราได้กลายมาเป็นมิตรสหายกัน  ขณะไมเคิลพักอยู่ที่โรม และต้องการไปที่ ฟลอเรนซ์ เพื่อชมงานศิลปะที่เขาตัดสินใจจะซื้อ ด้านหน้าของโรงแรมมีแฟนๆอออยู่ประมาณ 2000 คน การจะพาเขาออกไปไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดังนั้นฝ่ายอารักขาความปลอดภัยของเขาจึงวางแผน ด้วยการส่งรถหลายคันออกจากหลายทางออกของโรงแรมในเวลาเดียวกัน โดยรถคันของไมเคิลและรถนำของตำรวจ จะออกทางประตูหน้า การตัดสินใจว่าไมเคิลจะใช้รถคันไหนเกิดในนาทีสุดท้าย  วิทยุสื่อสารของผมดังขึ้น “คีธ เราจะใช้รถคุณนะ” เสียงหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย “เตรียมตัวให้พร้อม เรากำลังจะพาไมเคิลไปที่คุณ”  ไมเคิลนั่งด้านหลังกับเพื่อนของเขา ส่วนด้านหน้าที่นั่งข้างผมเป็นลูกสาวของโปรโมเตอร์คอนเสิร์ต ถึงเราจะรวดเร็วเพียงใด แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตา เสียงกรีดร้องตามด้วยผู้คนที่มารุมอออยู่รอบรถ มีผู้รักษาความปลอดภัยสองคนด้านหน้าเรา พวกเขาช่วยกรุยทางให้ออกไป แต่ระหว่างที่เรากำลังจะขับออกไปได้นั้น ไมเคิลเอื้อมมือมาจับที่บ่าของผม “หยุดก่อนครับ มีคนเอาหมวกของเพื่อนผมไป” ผมหยุด แต่ไม่สบายใจนัก “มันไม่ปลอดภัยนะ ไมเคิล” ผมกล่าว ขณะที่ ร.ป.ภ.กำลังโบกให้เราด้วยหน้าตาตื่นๆ ผมขยับรถออกอีกครั้ง “อย่าไปนะ” เขาครวญ “ผมต้องการหมวกใบนั้น” ร.ป.ภ.ต่างกำลังเหงื่อตก “เร็วเข้า!” หนึ่งในนั้นตะโกน “ไปเลย...เร็วๆเข้า” “ได้โปรด ไมเคิล เราต้องไปแล้ว” ไมเคิลยอมในที่สุด แล้วเราก้ออกมากันได้ ก่อนที่ฝูงชนจะก่อตัวมากกว่านี้ ตามแผนที่วางไว้ เราจะต้องเลี้ยวขวาหลายครั้ง เพื่อกลับมาที่หน้าโรงแรมที่เราจะได้ไปเจอกับรถของหน่วยรักษาความปลอดภัย แต่การจราจรที่หนาแน่นบังคับให้เราต้องเลี้ยวซ้ายเข้าไปบนถนนวันเวย์ และเราก็ไปผิดทาง ไม่มีที่ให้กลับรถ คันหลังก็บีบแตรไล่ แถมเปิดไฟสูงใส่ ผมจำต้องขับต่อไปจนผ่านไปแดงแล้วเลี้ยวซ้าย อีกสองสามครั้ง และก็รู้ตัวว่า...หลงซะแล้ว แทบไม่อยากคิดว่า ข้างหลังผมที่นั่งอยู่นั่น คือไมเคิล แจ๊คสัน แถมปราศจากการติดตามของบอดี้การ์ด ผมลองขับต่อไปอีกสักพัก แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย ในที่สุดก็ต้องยอมรับความจริง “ผมหลงทางครับ” “ไม่เป็นไรครับ” ไมเคิลตอบด้วยเสียงนุ่มๆ “แล้วเราจะทำยังไงกันดี” แต่รู้สึกคุณผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างผมจะไม่ใจเย็นแล้ว “กลับโรงแรมเดี๋ยวนี้เลย!” เธอโวย “นายไม่สามารถขับรถในเมืองโรมโดยมีไมเคิลที่ปราศจากการ์ดคุ้มกันได้หรอกนะ! ถ้ามีใครจำเขาได้ล่ะ หายนะแน่ๆ” เธอพูดถูก ไมเคิลเป็นหนึ่งในคนที่มีคนจำได้มากที่สุด ไหนจะความคลั่งไคล้ที่คนมีต่อตัวเขาขนาดนั้น แม้แฟนๆจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอันตรายกับเขา แต่ก็อาจเกิดความรุนแรงได้ ตั้งแต่เกิดเหตุลอบสังหาร จอห์น เลนนอน เมื่อปี 1980 คนดังทุกคนล้วนต้องระวังตัวมากขึ้น แม้ เดอะ บีทเทิล จะใหญ่โตแค่ไหน แต่ไมเคิลอาจเรียกได้ว่า ยิ่งใหญ่กว่าจุดนั้นในสายอาชีพเดียวกัน การตัดสินใจที่เฉียบขาดเป็นสิ่งจำเป็น “ไมเคิลครับ” คุณอยากจะให้ผมทำยังไง จะให้ผมขับไปฟลอเรนซ์ก็ได้ แล้วเราจะไปเจอกับคันอื่นๆที่นั่นเลย” ไมเคิลลังเล “ผมว่า เรากลับไปดีโรงแรมก่อนน่าจะดีกว่า” เขากล่าวด้วยเสียงเรียบๆ ผมจึงหันหัวรถพาทุกคนกลับโรงแรม ไมเคิลดูสงบมาก แต่ผมก็รู้สึกได้ ว่าเขากำลังเครียดนิดหน่อย แม้ในที่สุดจะหาทางออกได้ แต่เราก็เจอปัญหาอีก ในขณะขับเข้าโรงแรม ไมเคิลต้องลงหลบลงไปนอนราบกับพื้นรถ เพื่อหลีกเลี่ยงม็อบ แต่เราอยู่ห่างจากทางเข้า 30 ฟุต มีรถจอดขวางอยู่ 6 แถว ไม่มีร.ป.ภ.อยู่บริเวณนั้นเสียด้วย “ไม่มีทางเลือกแล้ว ไมเคิล เราต้องวิ่งไป เตรียมตัวนะครับ”หญิงสาวข้างๆผมรีบรุดไปล่วงหน้าเพื่อแจ้งกับทางโรงแรม ส่วนผมก็อ้อมไปทางประตูด้านไมเคิล แขนข้างหนึ่งโอบตัวเขาไว้ อีกข้างคอยกันฝูงชน เราอาศัยความเร็วพุ่งตัวเข้าประตูโรงแรม พนักงานรีบปิดประตูตามหลังเรา และเพิ่งเห็นว่าขังเพื่อนของเขาไว้ด้านนอก “เอาเขาเข้ามา” ผมตะโกนบอก เขาเข้ามาได้ทัน ก่อนที่ฝูงชนจะวิ่งมาถึงประตู ผมตรงดิ่งไปยังห้องพักของผมเพื่อเตรียมเก็บกระเป๋า ผมรู้ตัวดีว่าได้กลับบ้านแน่หลังจากก่อเรื่องวุ่นอย่างนั้น สักพัก หัวหน้าผมเข้ามาหา “นายกำลังทำอะไร” “ก็เก็บกระเป๋าไง ผมต้องไปแล้วใช่ไหม?” “ล้อเล่นน่า นายพาเขากลับมาได้อย่างปลอดภัยตามลำพังในเหตุการณ์ที่ปกติต้องใช้บอดี้การ์ดถึง 9คน ไมเคิลรู้สึกโล่งใจ ที่กลับมาได้ เขาชมนายใหญ่เลย” และนั่นเป็นก้าวแรกของผม ในความสัมพันธ์ฉันมิตร กับคนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ที่ผมเคยรู้จัก   ยิ่งผมได้รู้จักกับชายคนนี้มากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตระหนักว่า แม้ไมเคิลจะเป็นนักแสดงที่เก่งกาจ เป็นศิลปิน เป็นนักธุรกิจ แต่เห็นจะจริงอย่างที่เคยได้ยินมา นั่นคือ เขาขาดวัยเด็ก และไม่เคยเติมเต็มกับสิ่งที่ขาดหายไปได้ นอกเหนือไปจากความฉลาดเฉียบแหลมของเขาแล้ว มีสิ่งเปราะบางแปลกๆสิ่งหนึ่งในตัวของเขาที่อาจทำให้คุณรู้สึกอยากเข้าไปโอบกอดเขา แล้วบอกให้เขาดูแลตัวเองให้ดี ผมไม่ได้เวอร์นะ จริงๆเลย ไมเคิลรักของเล่นเด็ก และร้านขายของเล่นเอามากๆ ไม่ว่าเราจะไปส่วนไหนของยุโรป ถ้าเราเห็นร้าน Toy are us เมื่อไหร่ละก็ เรารู้ได้ในทันทีว่าต้องทำยังไง เมื่อเราไปลอนดอน ไมเคิลแวะที่ร้านขายของเล่นชื่อดัง Hamley’s และ ร้านของดิสนีย์ บนถนน  Regent Street หน้าร้านแต่ละแห่งจะถูกปิดมิดชิด เพื่อให้เขาได้เลือกซื้ออย่างเป็นส่วนตัว เขาจ่ายหลายพันปอนด์ไปกับของเล่นเหล่านั้น ที่เขาชอบเป็นพิเศษก็คือ ชุดมายากล และ รถบังคับ หลังจากซื้อเสร็จ รถทั้งคันก็อัดแน่นไปด้วยของเล่น แต่สุดท้ายจะมีเพียง 2-3ชิ้นที่เขาจะเก็บไว้ นอกนั้นมันจะถูกส่งไปยังเด็กๆตามโรงพยาบาล เช่นเดียวกับที่อื่นๆ ทุกๆที่ที่พวกเราไป จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:25:40

ความคิดเห็นที่ 32   ไม่ว่าไมเคิลจะพักที่ไหน ที่นั่นต้องเตรียมเครื่องเล่นพินบอล และเกมส์คอมพวเตอร์ไว้ในห้องสวีทของเขาไว้ล่วงหน้า มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาไปถูกใจเครื่องเล่นม้าหมุนในเยอรมัน เขาซื้อมันแล้วส่งกลับไปยังบ้าน Neverlandของเขา ที่แคลิฟอร์เนีย เขาพาเพื่อนมาพร้อมทัวร์นี้ด้วย และจากการที่ได้คลุกคลีอย่างใกล้ชิด ผมยืนยันได้เลยว่า ไม่มีแม้สักนิดที่มันจะส่อไปในทางไม่เหมาะสม ทุกคนต่างรับรู้และเห็นว่าการมาของเพื่อนคนนี้ไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่ที่พวกเราได้สังเกตเห็นก็คือ ตัวไมเคิลเอง เขาช่างไร้เกราะกำบัง เปิดรับโอกาสสำหรับเรื่องอื้อฉาวได้อย่างง่ายดาย และมันก็เกิดขึ้นจริงๆในปีต่อมา เมื่อเขาถูกฟ้องว่ามีความสัมพันธ์ไม่เหมาะสมกับเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง และดูเหมือนทุกคนจะลืมไปแล้วว่า ไม่มีหลักฐานแม้แต่ชิ้นเดียวมายืนยันได้ว่าเขาทำจริง จากการที่ได้รู้จักตัวตนของเขาอย่างใกล้ชิด ผมไม่เชื่อเด็ดขาด ไม่ว่าเมื่อไหร่  อย่างแรก ไมเคิลเป็นคนดีมาก มากพอที่จะทำผมจะเชื่อว่า ‘เขาไม่มีความสามารถในด้านที่จะทำอะไรๆ แบบที่เขาถูกกล่าวหานั้นได้’ ประการที่สอง ขณะทำงานให้เขาใน แดนเจอรัสทัวร์ เห็นได้ว่า ท่าทีของเขาที่มีเพื่อนคนนี้ของเขา เป็นแบบพี่น้อง ไมเคิลอาจเป็นอัจริยะทางดนตรี แต่ตัวเขากลับมีจิตใจแห่งความเป็นเด็ก นั่นทำให้เขาชอบเล่นกับเด็กๆด้วย ความจริงที่ว่า ตอนนี้เขามีลูกทั้งสองคนเป็นของตนเองแล้ว ถือเป็นสิ่งที่วิเศษสุดในโลก เพราะทีนี้ เขาก็สามารถสนุกสนานกับการเล่นกับลูกของเขาเองได้ จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:27:51

ความคิดเห็นที่ 33   แม้จะมีบุคลิกสุภาพอ่อนโยน แต่ทุกคนรอบกายเขาก็รู้สึกกลัวเขาอยู่ดี ด้วยความที่เขาคือไมเคิล แจ็คสัน  ซึ่งไมเคิลก็ทราบในจุดนี้ แต่เขาคงไม่รู้จะทำยังไงกับมัน เวลาเกิดปัญหา เขาจะได้รับรายงานจาก บิล เบรย์ หัวหน้ารักษาความปลอดภัย ผู้ซึ่งอยู่กับเขามากว่าสามสิบปีแล้ว ผู้คนจะไม่กล้าบอกกับไมเคิลโดยตรงเมื่อ เหตการณ์ไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ดูเหมือนว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว บิลเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนที่กล้าเผชิญหน้ากับไมเคิล และบอกกับเขาตรงๆในสิ่งที่คนอื่นจะปกปิดเขา ไมเคิลจะพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจว่า “แล้วทำไมเขาไม่มาบอกผมเองนะ” ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถึงผมจะตื่นเต้นเวลาที่ได้เจอเขา แต่ผมกลับไม่กลัวเขาเลยนะ ผมปฏิบัติกับเขาตามปกติ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เราเข้ากันได้โดยง่าย ในตอนแรก ดูท่าเขาจะฉงนสนเท่ห์กับสำเนียงท้องถิ่น ของผมเอามากๆ แล้วก็พยายามจะเลียนแบบมัน “สวัสดีเด้อ อ้าย สบายดีบ๊อ” เขาจะพูดประโยคนี้ เวลาขึ้นมาบนรถ ผมจะตอบเขาด้วยเสียงเล็กๆนุ่มๆเลียนแบบเสียงต่ำของเขา “ครับ ไมเคิล” ซึ่งเขาคิดว่ามันช่างน่าขัน “ “ฟังเด้อ อ้าย” “ครับไมเคิล” “สอนภาษาท้องถิ่นของคุณให้ผมหน่อยสิ” ไม่ทราบด้วยเหตุใด ไมเคิลดูสนใจอย่างเอาจริงเอาจังเลยทีเดียว ผมเลยต้องสอนเขา “บันไดนี่เขาเรียกกันว่ายังไง” “แล้วชุดสูทนี่ล่ะ เขาเรียกว่าอะไร” “เงินสดล่ะเขาเรียกกันว่าอิหยัง” “ฟังเด้อ อ้าย มันแจ่มอีหลีไปเลย” เห็นเขาพยายามเรียนรู้อยู่หลายชั่วโมง ผมตัดสินใจ ไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้มามอบให้เขา ดูเขาจะชอบมันเอามากๆ “เยี่ยมไปเลย คีธ ขอบคุณมากๆครับ” เขานั่งอ่านมันบนรถอยู่หลายชั่วโมง หัวเราะคิกคักอย่างถูกใจเมื่ออ่านเจออะไรที่สนใจเป็นพิเศษ วันหนึ่งเขาเดินมาหาผมแล้วก็ประกาศก้องว่า “ข่อยสิไป๋ขึ่นร่ด” “ว่าไงนะ ไมเคิล?” “ไป๋ขึ่นร่ด” เขาประกาศชัยชนะ  “ผมจะไปขึ้นรถแล้ว!” ไมเคิลมีความสนใจให้กับทุกเมืองที่เขาไป ตอนเราไปที่เมืองซีตู เขาต้องอยู่แต่ในห้องพัก เพราะไม่สามารถไปไหนได้โดยไม่ก่อให้เกิดม็อบ  แต่พอได้ออกไป หรือ ระหว่างทางไปแสดง เขาจะชื่นชมกับเมืองต่างๆซึ่งล้วนแตกต่างจากที่ที่เขาอยู่อย่างสิ้นเชิง  ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษกับเมืองโคเปนฮาเก้น “คุณอยากอยู่ที่นี่ไหม คีธ?” เขาถาม “ไม่รู้สิ ไมเคิล ผมไม่รู้จักที่นี่ดีนัก” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วโพล่งขึ้นว่า “ผมอยากไป ทิวลี่ปาร์คจัง” ดังนั้น หลังเสร็จสิ้นคอนเสิร์ต ในวันสุดท้ายของที่นี่ เราจัดให้เขาได้ไปที่ Tivoli Park สวนสนุกที่ดีที่สุดของโคเปนฮาเกน มันเป็นวันอาทิตย์ และการเตรียมการก็เป็นไปอย่างรีบเร่ง เพื่อหลบกลุ่มคนที่คอยตามติดเขาตลอดเวลา โดยวางแผนกันว่าจะพาเขาเข้ามาทางประตูด้านข้าง และจะใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายที่นั่น ไมเคิลท่าทางตื่นเต้นมากๆ แต่ความตื่นเต้นนั้นก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นความรู้สึกช็อกและค่อยๆกลายเป็นความผิดหวังในที่สุด เมื่อไปถึงที่นั่น แล้วได้พบว่า ประตูด้านข้างที่เราหมายจะแอบเข้าไปเงียบๆ เต็มไปด้วยบรรดาช่างภาพ เชียร์หลีดเดอร์และวงดนตรี เขาทำท่าอยากกลับเสียตอนนั้นเลย  พวกเราใช้เวลา15 นาทีในการโน้มน้าวเขาให้อยู่ต่อ แต่พอเขาเริ่มรู้สึกสนุกจากเครื่องเล่นชิ้นหนึ่ง ผมก็ต้องขับรถพาเขาไปอีกที่หนึ่ง เขาไม่สามารถเดินไปเองได้เนื่องจากฝูงชน ท่าทางเขาตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ “โว่ว นั่นมันน่าอัศจรรย์จริงๆ”เขาจะพูดอย่างนี้เวลากลับมาขึ้นรถทุกครั้ง เขาสนุกกับเจ้าเครื่องเล่นที่เป็นถ้วยหมุนๆนั่นจนขอเล่นมันสองรอบ แถมชวนผมให้ขึ้นไปเล่นกับเขาด้วย จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:29:28

ความคิดเห็นที่ 34   ไม่ได้ครับ ไมเคิล ผมต้องเฝ้ารถ ผมรีบบอกเขา “โธ่ คีธ คุณนี่ไม่สนุกเอาซะเลย” ไม่นานนัก คนก็เริ่มมามากขึ้น  ไมเคิลจำต้องตัดใจหลังจากผ่านไปหนึ่งชัวโมง แทนที่จะได้ใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายตามที่ตั้งใจไว้ ดังนั้น เราจึงจ้างคนขับรถท้องถิ่น ให้พาไปร้านขายเครื่องแบบทหารและของที่ระลึกแทน แปลถึงตรงนี้แหละค่ะ ยังไม่ได้เกลานะคะ ออกรั่วๆ ไม่รู้จะเป็นประโยชน์หรือเปล่า ยังไงถ้าแปลกันเสร็จแล้ว อ๊อฟขอเอาไปโพสประกอบกระทู้ที่ห้องศิลป์นะคะ ชอบบทความนี้มากกกที่สุด แต่ตอนนี้ขอไปวาดรูปต่อ ก่อนนะคะ ภาพนี้มันยากมาก เฉพาะแขนข้างเดียวก็วาดเป็นวันเลย เมื่อวานนี้ เสื้อไมเคิลเขาเป็นเงาเยอะจริงๆ วาดแล้วตาลายชะมัด จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:37:17

ความคิดเห็นที่ 35   เพิ่งนึกขึ้นได้ อ๊อฟแปลไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์นะ ยังไม่มีการตรวจทานอะไร รบกวนหวังเฉาหม่าฮั่นตรวจดูอีกทีเน้อ ตรงส่วนที่เป็นภาษาอิสานที่เอามาแทนในส่วนภาษาท้องถิ่นนี่ ถ้าเห็นว่าไม่เหมาะไม่ควร จะตัดส่วนออกก็ได้นะคะ เพราะอาจมีบางท่านรู้สึกไม่สบายใจ เดี๋ยวสิกลายเป๋นรื่องใหญ่อีกค่ะเด็อ (แต่สำหรับเรา ชอบมากก..ถึงขนาดฝึกพูดกับป้าร้านส้มตำหน้าตึกเลยทีเดียว คิดว่ามันน่ารักดี ) จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:55:27

ความคิดเห็นที่ 36 แม่เจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา โอมาก็อสสส   โอโหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห  โอโม่ พี่ออฟ ทำไปแล้ว กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยาวเหยียดเฉียดทางช้างเผือก   ยังไงดีๆๆๆ   ไม่เห็นใครเลย (ปาดรึป่าวคะเนี่ย แว๊กกกกก) ขออ่านก่อนนะคะ      ไม่น่าเชื่อ  "เกิดเหตุการณ์คดีซ้ำซ้อน" เดวมานะคะ ฟิ้วววววววววววววววววววว จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:08:57

ความคิดเห็นที่ 37 มาปูเสื่อเฝ้าศาล^_^ จากคุณ : ต้าปิ่ง เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:18:19

ความคิดเห็นที่ 38   มาตอกบัตรเฝ้า่ศาลด้วยอีกคนจ้า จากคุณ : แม่น้ำนิรันดร์ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:36:16

ความคิดเห็นที่ 39 คุยกะหวังเฉาแล้ว รอหวังเฉามาโพสต์แก้ปัญหา ฮ่า ๆๆ (โยนให้เพื่อน) จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:44:13

ความคิดเห็นที่ 40   Mayday! Mayday! โอมายก็อด ... คุณอ๊อฟจัดการคนเดียว 9 parts รวด!!! ... สุดยอดมาก ๆ ค่ะ ^^ เพื่อไม่ให้เกิดการแปลซ้ำซ้อน ขออนุญาตเสนอการปรับเปลี่ยน plan กลางอากาศดังนี้จ้ะ 1. เนื่องจากคุณอ๊อฟแปลมาจะจบ part 9 แล้ว คุณอ๊อฟช่วยแปลอีก 2 บรรดทัดที่เหลือให้จบ part 9 ไปเลยดีป่าวคะ ^^ 2. ทีมศาลที่เหลือ ... ขอให้เลือกแปลตั้งแต่ part 10 - 18 แทนนะจ๊ะ ... โดยข้าน้อยและหม่าฮั่นจะปล่อย part 17 - 18 ออกเป็นอิสระก่อน แล้วให้เพื่อน ๆ ที่ยังไม่ได้เลือกหรือเลือกไปแล้ว แต่ไปซ้ำกับ 9 parts แรกของคุณอ๊อฟ ได้เลือกใหม่ จะเลือก 1 part หรือมากกว่าก็ได้จ้ะ แล้วขาดเหลือยังไง ข้าน้อยกับหม่าฮั่นจะมาตามเก็บให้อีกที ... ส่วนเราจะอีดิทเป็นสำเนียงภาษาอีสานกันยังไงนั้น อาจต้องขอคำปรึกษาจากคุณอ๊อฟ ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาอีสานด้วยนะคะ ^^ ------------------------------------------------------------------------------------------ ๊Update status ณ ตอนนี้นะคะ Part 1-Part 9 : แปลโดย คุณBetter Off Part 10 Part 11 Part 12 Part 13 : แปลโดย NarzizuZ Part 14 : แปลโดย NarzizuZ Part 15 : แปลโดย wanvisa Part 16 : Part 17 : Part 18 : คุณเก๋ ฤทธิ์มีดสั้น (tonkae) ช่ืวยมาเลือก part ใหม่ด้วยนะคะ ^-^" (ขออภัยในความสับสนด้วยเจ้า) แม่นางหนูฮิป (NarzizuZ) เลือก part ที่เหลือเอาตามสะดวกเลยจ้ะ เอ้า! จอมยุทธ์ที่เหลือ ... มาช่วยกันเลือก part ต่อด้วยจ้า !!! ^^ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:26:55 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:03:10 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:57:34 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:44:41

ความคิดเห็นที่ 41 - ลบข้อความ - อ่านโพสคุณส่วงเนอะ เดี๋ยวงง แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:56:35 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:52:48 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:52:20

ความคิดเห็นที่ 42 อ้าววว ชนกันโครมเบ้อเร่อออ เอาไงดีคะ งั้นวันรับ 15 ก่อนแล้วกัน ถ้าไม่มีใครแปล วันค่อยรับ 16 อีก part ยังมีสมาชิกล้นหลามที่ยังไม่ได้เลือก แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:58:19 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:54:10

ความคิดเห็นที่ 43 ลอกตามเจ๊ P.S.T. ด้วยคนค่า แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:58:53 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 09:57:31 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:56:13

ความคิดเห็นที่ 44 13-14  ค่ะ  พี่หวังเฉา จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:57:36

ความคิดเห็นที่ 45   โอ๊ะ!!! 3 ways communication ^^" post ชนกันไปชนกันมาเป็นรถบั๊มเลย โย่ว โย่ว ... - เจ้าภาพมีสองจ้ะ หวังเฉา featuring หม่าฮั่น (อย่านึกว่าเธอจะรอด) เดี๋ยวเราช่วยกันรวบรวมแล้วจะช่วยกันยำเอง - การเลือก part ตาม *40 เลยจ้ะ เอ้า เร่เข้ามา ๆ ๆ !!! จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 10:00:56

ความคิดเห็นที่ 46 คุณส่วง ได้ข้อสรุปเรื่อง part จิกวันหลังไมค์ด้วยนะ จะเข้ามาอ่านอีกรอบ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 10:03:00

ความคิดเห็นที่ 47   อยึ้ยยย..ตกลงใช้ของเราจริงหรือนี่ มีใครแปล P 1-9 ไปแล้วซ้ำกับของอ๊อฟบ้างป่าว ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ วันหลังทำอะไรจะบอกกล่าวก่อนเน้อ อันว่าภาษาอิสาน อ๊อฟก็บ่เชี่ยวชาญจั๋งได๋ แต่พอจะถามๆคนแถวนี้ได้ ผที่จริงแอบไปตั้งกระทู้ถามที่ห้องสมุดมาบ้างเหมือนกัน เพราะคำว่าบักห๋ำ ไม่รู้เขาถือกันหรือเปล่า แต่มีผู้รู้ชาวท้องถิ่นมาตอบว่า ความคิดเห็นที่ 3     บัก ระดับคำก็ประมาณ ไอ้ ของภาคกลางนะแหละ ส่วนหํา (คงใช่คำนี้นะ) แปลตรงๆ ก็อัณฑะ ปกติผู้ใหญ่ชาวอีสานจะใช้เรียกเด็กชายระดับลูกหลานตัวเอง นอกเหนือจากนั้นอย่าไปใช้จะดีกว่าจ้า จากคุณ : นู๋เองง่ะ ถเนความหมายทางอิสานบ้านข้อย จัดเป็นคำไม่หยาบครับ ออกไปทางน่ารักด้วยซ้ำ จากคุณ : Psycho man  ความคิดเห็นที่ 13     บัก แปลว่า  ไอ้,หน่วย ทางอิสาณใช้เรียกคำนำหน้า ผุ้อ่อนกว่าหรือผู้ที่สนิทสนมกัน ไม่หยาบครับ ทางเหนือก็ใช้ครับ จากคุณ : noppakorn ก็เลยยังไม่แน่ใจว่าจะใช้คำคำนี้กับ ไมเคิลได้หรือเปล่า เนื่องจากประโยคนี้ "I can only quote what someone else said in a very different context - baby, you're the best." ผมก็แค่กล่าวอ้างถึงถ้อยคำที่บางคนเคยกล่าวไว้ ด้วยภาษาที่ต่างออกไป " บักหํา เจ้าคนดีถี่ซู้ดแล่ว" ไม่ทราบเหมาะหรือเปล่า ขนาดพิมด้วย หสระอำ ยังโพสไม่ได้เลย ต้องพิม ตัวกลมกับสระอาแทน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:45:24 จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 10:30:29

ความคิดเห็นที่ 48   ส่ง Part 9 ค่ะ (เคยส่งทางเมลแล้วคุณส่วงบอกเปิดไม่ได้) ไมเคิลท่าทางตื่นเต้นมากๆ แต่ความตื่นเต้นนั้นก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นความรู้สึกช็อกและค่อยๆกลายเป็นความผิดหวังในที่สุด เมื่อไปถึงที่นั่น แล้วได้พบว่า ประตูด้านข้างที่เราหมายจะแอบเข้าไปเงียบๆ เต็มไปด้วยบรรดาช่างภาพ เชียร์หลีดเดอร์และวงดนตรี เขาทำท่าอยากกลับเสียตอนนั้นเลย  พวกเราใช้เวลา15 นาทีในการโน้มน้าวเขาให้อยู่ต่อ แต่พอเขาเริ่มรู้สึกสนุกจากเครื่องเล่นชิ้นหนึ่ง ผมก็ต้องขับรถพาเขาไปอีกที่หนึ่ง เขาไม่สามารถเดินไปเองได้เนื่องจากฝูงชน ท่าทางเขาตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ “โว่ว นั่นมันน่าอัศจรรย์จริงๆ”เขาจะพูดอย่างนี้เวลากลับมาขึ้นรถทุกครั้ง เขาสนุกกับเจ้าเครื่องเล่นที่เป็นถ้วยหมุนๆนั่นจนขอเล่นมันสองรอบ แถมชวนผมให้ขึ้นไปเล่นกับเขาด้วย   ไม่ได้ครับ ไมเคิล ผมต้องเฝ้ารถ ผมรีบบอกเขา “โธ่ คีธ คุณนี่ไม่สนุกเอาซะเลย” ไม่นานนัก คนก็เริ่มมามากขึ้น  ไมเคิลจำต้องตัดใจหลังจากผ่านไปหนึ่งชัวโมง แทนที่จะได้ใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายตามที่ตั้งใจไว้ ดังนั้น เราจึงจ้างคนขับรถท้องถิ่น ให้พาไปร้านขายเครื่องแบบทหารและของที่ระลึกแทน เขาชอบมาก ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงในแต่ละร้าน เลือกซื้อเครื่องแบบเท่ห์ๆแบบที่เขาชอบสวมใส่ วันเกิดของไมเคิลเวียนมาถึงในระหว่างทัวร์ เราจัดงานฉลองปาร์ตี้บาร์บิคิวให้เขาที่ชั้นล่างของโรงแรมที่พักในแฟรงค์เฟิร์ต ผู้คนลงมาพักผ่อนบนสนามหญ้าทีมีแสงแดดอุ่น ขณะที่เราร้องเพลง'Happy Birthday' ให้เขา  ไมเคิลไม่ได้ลงมาร่วมฉลองด้วย เพราะทุกครั้งที่เขาปรากฏกาย เขาจะถูกกลุ้มรุมโดยบรรดาแฟนๆ แต่ใครบางคนนำเค้กขึ้นไปให้เขาบนห้องแทน ‘ช่างดีเหลือเกิน’ ไมเคิลกล่าว เขาออกมาที่ระเบียงและแบ่งเค้กให้กับสาธารณชนคนผู้รักใคร่บูชาในตัวเขา ช่วงที่เรากลับไปเยอรมัน ที่เมืองแฮมเบิร์ก ผมและไมเคิลสนิทสนมกันกว่าที่ผ่านมา ถึงตอนนี้ ผม เช่นเดียวกับลูกทีมคนอื่นๆ ได้มีมินิแฟนคลับเป็นของตัวเองกะเขาบ้าง เป็นสาวน้อย3คน คลอเดีย มาจาก อิตาลี่ เกรต้าจากเยอรมัน และแอนนาจากสเปน  ที่นี่ บางทีเราก็ออกไปพายเรือเล่นกันเป็นชั่วโมง ยามที่ผมไม่ต้องปักหลักอยู่ในโรงแรม จากคุณ : Better Off เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 12:13:58

ความคิดเห็นที่ 49 ราษฏรตาดำๆก็ได้แต่คอย  ชม คอยอ่านตาปริบๆค้า   เอาใจช่วยเชียร์ด้วยนะคะทุกท่าน   ฮู๊ววเร๊ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 13:17:19

ความคิดเห็นที่ 50 ข้าน้อยขอเบอร์ 11 แล้วกันนะคะ เลขประจำตัว ขอนับถือแม่นางอ๊อฟมากเลยค่ะ ขยันแปลจัง ชอบตรงภาษอีสานอะ เก๋ไก๋ดี จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 13:50:23

ความคิดเห็นที่ 51 หุหุ เราก็แอบปริ๊นทีทำงานไปเก็บไว้ตามระเบียบ ขอบคุณทุกท่านค่ะ คิดถึงไมเคิลมากๆๆๆๆๆ จากคุณ : mr.roof nok mj (MR.ROOF) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 14:22:24

ความคิดเห็นที่ 52   ขอเป็น 12 กับ 16 ก็ได้จ้า จากคุณ : tonkae เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 15:04:24

ความคิดเห็นที่ 53 ในฐานะราษฎรตัวน้อยๆ ขอเป็นกำลังใจให้ทีมแปลทุกๆท่านเลยนะครับ ^^ จากคุณ : hoobastank เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 15:27:27

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านแล้วตื่นเต้นจังเหมือนเป็นการผจญภัยของไมเคิล เราว่ามันน่าสนุกดีนะ แต่ไมเคิลที่รักคงไม่หนุกด้วยดิ ขอบคุณ คุณ ออฟค่ะ ยังปูเสื่อรออยู่นะ จากคุณ : Kz เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 15:32:02

ความคิดเห็นที่ 55 แอร๊วววว.... ตื่นเต้น..ตื่นเต้น...ราษฎรเจ้าเก่ามารอเฝ้าศาลไคฟงแล้ว เหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลาย ข้าพเจ้าขอคารวะท่านหลาย ๆ จอกเลย จากคุณ : superturbo เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 16:27:38

ความคิดเห็นที่ 56 โอ่ะ มาดูอีกที ใกล้ครบละนะเนี่ยค่ะ เด๋วรอแม่นาง P.S.T. มาอัพเดทลำดับให้นะคะ งั้นตอนนี้ก็เหลือ 17-18 ล่ะมั้ง?? ยังขาดใครอีกคะเนี่ย คุณนู๋เนย คุณรัก MJ เหมือนกัน คุณ MyMike มาเลือกเร็วค่า เหลือสองพาร์ทแล้ว ใครมาก่อนได้ก่อนนะค๊า   งานนี้เรากับแม่นาง P.S.T. ขอเป็นคนรวมและอีดิทแล้วกันนะคะ ให้แม่นางท่านอื่น ๆ ได้แสดงฝีมือบ้างจ้า จะได้ไม่เบื่อกัน อิอิ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 16:42:32

ความคิดเห็นที่ 57 ท่านจิตกรหัวใจแก้วโหมทีเดีย 9 พาทรวด... น่านับถือยิ่งนัก *26 เห็นหนูคอมมิคฯมุ่งมั่นอยากทำงานศาล งั้นข้าให้ตำแหน่งท่านกงซุนเลยเป็นไง . จากข้อมูล http://www.thaijustice2.com/webboard.php?wid=18221 ท่านกงซุน ชื่อ เต็มๆก็คือ กงซุน เช่อ เป็นบัณฑิตที่รอบรู้ เชี่ยวชาญศาสตร์หลายแขนง กล่าวได้ว่าเป็นเลขาที่โคตรจะสารพัดประโยชน์ ถ้าจะให้สาธยายให้ฟังก็เอาตั้งแต่ ท่านกงซุนสามารถดูฤกษ์ยามได้ เป็นผู้ที่เชี่ยวชาญด้านโหราศาสตร์หาตัวจับยากคนหนึ่งเลยทีเดียว เท่านั้นยังไม่พอท่านกงซุนยังเชี่ยวชาญการแพทย์ ใครเจ็บป่วยไข้ ท่านกงซุนรักษาได้ (หายไม่หายก็อีกเรื่องนึง ฮ่า) นอกจากรักษาคนได้ ท่านกงซุนยังเล่นคุณไสยฯได้อีก ถ้าผมจำไม่ผิด มีตอนนึงที่เกี่ยวกับคดี ผีๆวิญญาณอะไรซักอย่าง ท่านกงซุนนี่เท่มาก มีการใช้ยันต์แปะสะกดฤทธิ์ผีอีก แต่ยังไม่หมดเท่านี้ครับ นอกจากคุณไสยฯแล้ว ท่านกงซุนยังเชี่ยวชาญพิชัยยุทธ์ การวางค่ายกล ถ้าผมจำไม่ผิด (อีกแล้ว) มีตอนนึงที่พวกเท่าเปากลับไปที่หมู่บ้านท่านกงซุน แล้วไปติดค่ายกล ก็ได้ท่านกลซุนนี่แหละคอยบอกวิธีการแก้ค่ายกลให้ อืม.....คนอะไรวะ เป็นหมดทุกอย่าง แต่เท่านั้นยังไม่พอ บางตอนเราจะเห็นเลยว่าพอท่านเปาตรวจทานคำให้การของเจ้าทุกเสร็จปุ๊บก็จะบอก ท่านกงซุนว่า "ท่านกงซุน ช่วยเอาไปวาดรูปติดประกาศที" โอวว ท่านกงซุนยังติสอีก วาดรูปได้ด้วย ^ ^ ^ เออ... ตรงนี้แหล่ะที่ตรง ฮี่ๆๆๆๆ . ตกลงสนใจหรือไม่หนูคอมมิคฯ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 17:33:27 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 17:28:53 จากคุณ : ท่านเปา (RockwithU) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 17:27:32

ความคิดเห็นที่ 58 โอ่ะ ท่านเปา ฉลาดมาก 555 ถ้าหนูคอมมิคสนใจ ต่อไป เราก็จะมีรูปภาพประกอบเรื่องราวละสินะคะ เย้ว ๆ !!!! จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 18:01:42

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณทีมแปลค่ะ คิดถึงไมเคิลจัง... ^_^ จากคุณ : chang_xpro เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 18:07:51

ความคิดเห็นที่ 60 ครบยางค๊าาาา ครบยางงงค๊าาาา ขออนุญาตสรุปอีกรอบ Part 1-Part 9 : แปลโดย Better Off Part 10 Part 11 : แปลโดย Snow Crystal Part 12 : แปลโดย  tonkae Part 13 : แปลโดย NarzizuZ Part 14 : แปลโดย NarzizuZ Part 15 : แปลโดย wanvisa Part 16 : แปลโดย  tonkae Part 17 : Part 18 : ยังเหลือ part 10, 17, 18 จ้าาา หน้าม้าเชียร์หน่อยเร้วววว แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 19:08:24 จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 19:08:04

ความคิดเห็นที่ 61 วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดบึ้มม!!! . มาเลือกกันเร็วว่าจะเอาพาทไหน   มาเลือกกันเถอะว่าถูกใจพาทไหน Beat it   Beat it   Beat it!!!     Beat it   Beat it   Beat it!!! ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร...     ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร   ฮูเร.... เอ๊า บึ๊ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ด!!!    บึ๊ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ดจ้ำบึ้ด!!! จากคุณ : กองเชียร์นัมเบอร์วัน (RockwithU) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 19:16:25

ความคิดเห็นที่ 62 แปลได้น่ารักเชียวค่ะ จากคุณ : อยากเป็นไกด์ ใครช่วยที เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 19:23:15

ความคิดเห็นที่ 63 ย๊ากกกกกกกก มาแร้ววววค่ะ เย้ๆๆๆๆ ได้ตำแหน่งแล้ว ได้เป็นทั่นกงซุนด้วย โอ...ความสามารถที่ชอบที่สุดคือ เล่นคุนไสย กะปราบผีเนี่ย โอออออ ถูกใจจริงๆเรยค่ะ ขอบพระทัยทั่นเปามากค่ะ ข้าน้อยขอรับตำแหน่ง จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 20:05:33

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณเจ้าของข่าวกะผู้แปลมากเลยนะคะ คุณอ๊อฟ เราเนี่ยใจตรงกันจริงๆ 555 ขอบอกว่าเรื่องนี้ สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วประทับใจสุดๆไปเลย เพิ่งมารับตำแหน่งใหม่ แต่ไม่ได้มาแปล จะปราบผีแทนไปก่อนค่ะ จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 20:08:06

ความคิดเห็นที่ 65 ^ ^ จะแปลเลยก็ได้นะจ๊ะ ยังเหลืออีก 3 part จ้าาา ไม่ต้องเกรงใจ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:09:40

ความคิดเห็นที่ 66 ตกลงเราได้ตำแหน่งท่านกงซุนแล้วเด้อ วันหลังถ้ามีคดีไหนที่ท่านกงซุนเห็นว่าน่าสนใจ จะนำมาวาดรูปติดประกาศหรือประกอบเรื่องราวอย่างที่ท่านถนัดๆก็ได้เลย ราษฎรจะได้เข้าใจถึงเรื่องราวของเจ้าสำนักได้ดียิ่งขึ้น . โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (ช่างเหมาะจริงๆตำแหน่งนี้ น่ายินดียิ่งนัก) จากคุณ : ท่านเปา (RockwithU) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:36:54

ความคิดเห็นที่ 67 เพิ่งได้อ่านพาร์ทที่จิตกรหัวใจแก้ว หรือ แม่นางอ๊อฟเพลงดาบลูกท้อ แปลจบ น่ารักจังเลย... สนุกและเพลินมาก ไม่ต้องขัดเกลาใดๆแล้วก็ได้มั๊งจ้าา ไหลลื่น โอเชเลย โดยภาษาอีสาน ชอบมากค่ะ . ขอบคุณคุณอ๊อฟหัวใจแก้วมากนะค่าาา จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:47:34

ความคิดเห็นที่ 68 อีก 3 พาร์ท ไปไหน ๆ กันหมดแล้วค๊า คุณนู๋เนย คุณรัก MJ เหมือนกัน และคุณ MyMike มาเลือกเร็วค่า จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 22:14:36

ความคิดเห็นที่ 69 ซึ้งใจกับทีมแปลหน้าตาดีทุกท่านจัง ขอบคุณนะคะพี่ๆ ทุกท่าน ^^ จากคุณ : ลาช่า เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 22:35:38

ความคิดเห็นที่ 70   โย่ว ๆ วู้วววววววววววว !!! เหลืออีก 3 parts เท่านั้น ... องครักษ์สาวงามทั้งสาม ท่านหายไปอยู่ที่ใด รีบกลับมารับสาส์นกันเร้ววววววววว ขอบคุณคุณวันที่ช่วย update list ให้ และขอบคุณราษฏรตาดำ ๆ ทุกท่านที่ปูเสื่อรอให้กำลังใจ ^^ ยินดีกับแม่นาง mindfields ด้วย ที่ได้รับตำแหน่งกงซุนสารพัดประโยชน์ไปแล้ว ... หม่าฮั่น ท่านขยันเรียกแขกดีจริง ๆ ... ท่านเปา เสร็จงานนี้ท่านอย่าลืมตั้งฉายาให้องครักษ์ทุกท่านจนครบด้วยนะ (ฉายาที่ข้าตั้งไว้เล่น ๆ เป็น dummy เฉย ๆ ... รอท่านว่างมาประทานตำแหน่งให้ ^^) คุณอ๊อฟหัวใจแก้ว ... เตรียมลับคมภาษาอีสานไว้เลยนะจ๊ะ และคุณ MyMike คุณนู๋เนย คุณรัก MJ เหมือนกัน ... รีบมารายตัวกันด้วยจ้า ... เจ้าสำนักมาตามแล้ววววววว จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 22:46:14

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณทีมแปลมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : i_muay เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 22:53:10

ความคิดเห็นที่ 72 ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ ซึ้งใจทีมแปลทุกคนจริงๆๆ จากคุณ : ซาจา เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 22:57:31

ความคิดเห็นที่ 73   ราษฎรมาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : แม่น้ำนิรันดร์ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 23:12:34

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณคะ พี่ไม่ได้อยู่บ้านอะคะตอนนี้ออกจากบ้านตั้ง6เดือนไม่สะดวกหลายๆอย่างคะ เลยไม่ได้แปลด้วย จากคุณ : สองแล้วสองอีก (No.2) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 02:18:50

ความคิดเห็นที่ 75 โค ตะ ระ จะ ฮษ เลย ค่ะ ไม่ หวาย มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอ๊า เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อูเหว่~~~~~~~~~~~~~~~~~อูหวู่~~~~~~~~~~~~~~ มอบหมวกประจำตำแหน่งให้ท่านกงซุนประจำศาลนะ บัด นาว จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 03:44:44

ความคิดเห็นที่ 76 เข้ามาอ่านอีกรอบ ยังเหลือ 3 part เหมือนเดิม งั้นรอให้ครบก่อนแล้วกัน แล้วค่อยเริ่มแปล (อู้ไปด้วย 55) ถ้าไม่มีใครรับ หวังเฉากับหม่าฮั่น ก็รับไปเองแล้วกันเด้ออ แบ่งกันคนละ part ครึ่ง จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 14:55:26

ความคิดเห็นที่ 77 ง่า ช่วงนี้มีภารกิจ (กีฬาสี ที่โรงเรียน) หายไปสองวัน โดนตามเรียกเลยแหะ มาแล้วค่าๆ  เราขอ part 17  เด้อ (ชอบรูป ฮ่าๆ) เล็งๆ part 18 ไว้ด้วยง่า  แต่ก็ยังมีคนไม่ได้เลือกเหมือนกัน ยังไง ถ้าไม่มีใครแปล  เราขอน้า สวัสดีทุกท่านค่ะ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 15:23:19

ความคิดเห็นที่ 78 พอดีท่านกงซุนติดภารกิจ MJ ภาคพิเศษอยู่ แต่ท่านกงซุน ก็สนใจภาคนี้มากๆเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 15:43:48 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 15:43:36

ความคิดเห็นที่ 79   Update ให้นะจ๊ะ ^-^ ... เราว่าเราจะปิดโหวตคืนนี้ เวลา 22:00 น. ถ้าจอมยุทธ์ที่เหลืออีกสองท่าน คือท่าน MyMike และท่านนู๋เนย เดี่ยวมันก็ผ่านไป ไม่มาปรากฏกาย ... ข้าน้อยจะรวบหัวรวบหาง กินกลางตลอดตัวนะจ๊ะ (ถ้า part 18 ไม่มีใครมาเลือกจะยกให้จอมยุทธ์ รัก MJ เหมือนกัน ไปจ้ะ) ----------------------------------------------------------------------------- Part 1-Part 9 : แปลโดย Better Off Part 10 : Part 11 : แปลโดย Snow Crystal Part 12 : แปลโดย  tonkae Part 13 : แปลโดย NarzizuZ Part 14 : แปลโดย NarzizuZ Part 15 : แปลโดย wanvisa Part 16 : แปลโดย  tonkae Part 17 : แปลโดย รัก MJ เหมือนกัน Part 18 : จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 19:53:40

ความคิดเห็นที่ 80 โอเค โอเค้ ว่าไงว่าตามกันจ้า จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 20:40:03

ความคิดเห็นที่ 81 ท่านหวังเฮา ท่านหม่าฮั่น ถ้ายังไม่มีไผเอาพาร์ท 10 ให้ข้าก็ได้นะท่าน พวกท่านจะได้พักบ้าง หลังกรำศึกมานาน ท่านจะได้อีดิทและรวบรวมไงท่าน จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 22:31:07

ความคิดเห็นที่ 82   โหม่ง ... โหม่ง ... ขณะนี้ เป็นเวลา 22:25 แล้ว ขอประกาศ ปิดโหวตจ้า!!! ข้าน้อยและหม่าฮั่น ขออนุญาตรวบหัวรวบหางบทความฉบับนี้ ... สรุปรายชื่อจอมยุทธ์ผู้ขันอาสาร่วมแปลทุกท่านดังนี้จ้ะ ----------------------------------------------------------------------------- Part 1-Part 9 : แปลโดย Better Off Part 10 : แปลโดย Snow Crystal Part 11 : แปลโดย Snow Crystal Part 12 : แปลโดย  tonkae Part 13 : แปลโดย NarzizuZ Part 14 : แปลโดย NarzizuZ Part 15 : แปลโดย wanvisa Part 16 : แปลโดย  tonkae Part 17 : แปลโดย รัก MJ เหมือนกัน Part 18 : แปลโดย รัก MJ เหมือนกัน ----------------------------------------------------------------------------- เมื่อทุกท่านแปลเสร็จแล้ว ขอให้รวบรวมมาไว้ที่ข้าน้อยและหม่าฮั่นก่อนนะเจ้าคะ พวกเราจะได้ทำการรวบรวมและอีดิทให้เป็นไปในทิศทางเดียวกันก่อน post ... ทั้งนี้ ข้าน้อยและหม่าฮั่นจะทำการติดต่อพวกท่านแต่ละคนไปทางหลังไมค์เพื่อแจ้ง email address นะจ๊ะ ท่านทั้งหลายใช้เวลาได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ... แต่ถ้าสามารถส่งได้ก่อนกลางสัปดาห์หน้าก็จะเป็นการดีมาก ๆ จ้ะ แต่หากท่านใดติดธุระด่วนก็สามารถบอกข้าน้อยและหม่าฮั่นได้เสมอนะเจ้าคะ ขอกราบขอบพระคุณจอมยุทธ์สาวสวยน้ำใจงามทุกท่านเป็นอย่างสูงเลยจ้ะ ... เรามาเป็นไคฟงแฟมิลี่ด้วยกันนะ (จบงานนี้ท่านเปาอย่าลืมมอบตำแหน่งให้พวกนางด้วย) ส่วนท่าน MyMike และท่านนู๋เนย อย่าน้อยใจนะจ๊า ... เดี๋ยวงานหน้ามาใหม่จะตีฆ้องร้องโหม่งให้ดังกว่าเดิมจ้า ^^ ปิดศาล!!! แล้วแยกย้ายกันไปทำงานได้!!! โหม่ง ... โหม่ง แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 22:34:30 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 22:32:30

ความคิดเห็นที่ 83 Ok จ๊ะท่านหวังเฉา จะส่งให้ก่อนกลางสัปดาห์จ้า จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 22:45:55

ความคิดเห็นที่ 84   อ้าววว ข้าน้อยมามิทัน ใครไม่ว่างก็แบ่งมาก็ได้นะจ๊ะ นายท่าน 2 วันก่อน ข้าน้อยยุ่งมากกก เลยมิได้เข้ามารายงานตัว จากคุณ : MyMike เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 23:13:05

ความคิดเห็นที่ 85 #83 คุณ snow crystal ต้องส่งให้เค้านะค๊า เค้าส่งอีเมลล์ไปให้ทางหลังไมค์แล้วจ้า #84 ไม่เป็นไรคุณ MyMike มีอีกมากมายรออยู่แน่นอนค่า วันนี้หงอย ๆ นะ ไม่มีรมณ์จะตอบกระทู้เลยค่ะ เพราะนั่งอยากได้ Ebony อยู่นั่นเอง T_T จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 23:50:39

ความคิดเห็นที่ 86   ^ ^ อารมณ์หงอย ๆ ... อ่านแล้วนึกว่ามีเรื่องกลุ้มใจอะไร ... Ebony นี่เอง ... อิอิ ^^ คุณ MyMike ไม่ต้องเสียใจ มีงานมาจ่อรอคิวอยู่อีกเพียบเลยค่ะ คุณ MyMike พักผ่อนสมองก่อนนะ เพิ่งผ่านงานหนักมา ^^ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:32:11

ความคิดเห็นที่ 87   มาเชียร์ทีมงานศาลไคฟงทุกคนค่า^^^ มาไม่ทันตลอดเลย พักนี้ไม่ได้มาคลับเลย การบ้านท่วมหัว ซ้อมประสานเสียง กลับดึกทุกวัน -*- รออ่านค่า...... จากคุณ : I 'm The River Jordan เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 07:43:17

ความคิดเห็นที่ 88 ปิดศาลแล้วใช่ป่ะ จะได้เริ่มแปล อู้มาหลายวัน จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 13:06:37

ความคิดเห็นที่ 89 ส่งการบ้านไปให้แล้วจ๊ะ จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 12:33:57

ความคิดเห็นที่ 90   ส่งให้แอร์แล้วนะคะ จากคุณ : tonkae เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 11:02:23

ความคิดเห็นที่ 91 พร้อมแล้ว ตามไปอ่านกันเลยเจ้า จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 21:28:57