ความคิดเห็นที่ 1 So you can imagine the reaction two years ago when high-and-mighty Deutsche Grammophon announced an exclusive contract with a 24-year-old conductor most critics had never heard of, let alone heard. What's more, he came from Venezuela! "Here we go again," was the general groan. "Another photogenic glamour-boy flogged to undiscerning punters, then cynically dumped." ไม่ต้องบอกท่านผู้อ่านคงจะทราบว่า ปฏิกิริยาของมหาชนต่อเรื่อง บริษัทดนตรี พระกาฬระดับ ด๊อยช์แกรมโมโฟน ประกาศเซ็นสัญญากับคอนดักเตอร์หนุ่มโนเนม ซึ่งไม่เคยมีนักวิจารณ์ท่านใตเคยได้ยินชื่ออย่า่วาแต่เคยฟังอย่างกุสตาโฟ ดูดาเมลเมื่อสี่ปีที่ผ่านมา จะเป็นอย่างไร   "อีกแหละ ไอ้พวกนายแบบถ้ายรูปขึ้น หนุ่มเจ้าสำอาง ท่าดีทีเหลว คอยดุนะจะไปได้สักกี่น้ำ" แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 06:30:56 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 19:47:43 จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:40:35

ความคิดเห็นที่ 2 But you might not guess what happened next. One by one, tough critics who had come to scoff filed raves instead. คงไม่มีใครคาดว่า นักวิจารณ์ปากกล้าเหล่านั้น จะค่อย ๆ หันเห ท่าที่ไปทีละคนทีละคน "This guy's the real deal," the Los Angeles Times shouted. ลอสแองเจลลิสไทม์ ประกาศ "เจ้าหนุ่มนี่ ของจริง"   "Da boy is da man!" said the Orange County Register. ออแรนจ์เคาตี้รีจีสเตอร์นิยามว่า "ไม่ใช่เด็กธรรมดา" "Terrific!" the Boston Globeyelled. Comparisons with Simon Rattle, or even the young Lenny Bernstein, flowed from pens usually dipped in vitriol "ซุ๊ด -- หยอดด"  เดอะบอสตัน โกลบ อุทาน ออกมา มีการเปรียบเทียบ ดูดาเมล กับ ไซมอน แรตเติล หรือแม้แต่กับ ลีโอนาร์ด เบอร์นสไตน์สมัยหนุ่ม เสียงวิจารณ์ส่วนใหญ่กลับเปลี่ยนมาเป็นคำชม แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 06:37:08 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 06:35:43 จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:47:31

ความคิดเห็นที่ 3 I had to check for myself. One cold January night last year I trekked to hear the young man conduct Rattle's old band, the City of Birmingham Symphony Orchestra, in a half-full hall. The aura couldn't have been less glamorous. But what I experienced was sensational. His name is Gustavo Dudamel. He's not much over 5ft tall, thin as a rake, and could probably get away with paying half-fare on the bus. But in that half-full hall he produced enough electricity to light up Birmingham. ตอนนนี้ผู้เขียนบรรยาย ภาพการชมกุสตาฟ เป็นครั้งแรกที่เบอรืมิงแฮม อ่านสนุกจนไม่สามารถจะถ่ายทอดออกมาได้ ค่อย ๆ แกะเองนะครับ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 08:47:13 จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:50:34

ความคิดเห็นที่ 4 It wasn't just that he spent more time in mid-air than on the podium. Or that at one point his baton left his hand, looped over his bouncing black curls and landed in the stalls, where it was gracefully caught by an agile pensioner. No, it was the sounds that emerged from the band. They were playing a solid old Mendelssohn symphony. But galvanised by Dudamel they turned it into molten lava. This was old music hurled out like an anarchist manifesto, the ink still drying. And his first Deutsche Grammophon recording – Beethoven symphonies, of all presumptuous things – has exactly the same quality. I hate to say it, but the Orange County Register is right. Da boy is da man. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:53:40

ความคิดเห็นที่ 5 Last week I met him. Again he was in Birmingham on a cold night. But a year is a long time in the life of a whiz-kid, and the world has now woken up to this phenomenon. Three months ago Dudamel made his New York debut, a month later he conducted for the first time at La Scala, Milan. Tonight and Saturday he is in London (Queen Elizabeth Hall) with the Philharmonia. In the autumn he takes up his first appointment outside his native land: as maestro of the Gothenburg Symphony Orchestra. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:55:47

ความคิดเห็นที่ 6 Of course there are precedents. Toscanini, Klemperer and Rattle were all in their twenties when they hit the big time. Even so, 26 is terribly young to be commanding the world’s top orchestras. As the Boy from Barquisimeto ascends to giddier and giddier heights, I ask him if he feels the nerves, the suffocating pressure of expectation? จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:57:15

ความคิดเห็นที่ 7 He lets out a roar of laughter. As with his music-making, Dudamel's talk has a disarming spontaneity. "No, no!" he chortles. "I don't feel nervous in front of any orchestra. I feel only excitement, adrenalin, pleasure. I love to conduct. It's what I was born to do. It’s what I have done all my life." จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:59:09

ความคิดเห็นที่ 8 That's almost literally true. Dudamel was conducting dolls in his parents' little house in west Venezuela when he was 7. "My mother gave me a stick and I put on records of the world's greatest ensembles. It was amazing what fine performances I got!" Just five years later, at 12, he had graduated to the real thing, and three years after that he was named director of a state youth orchestra. Such an astonishing progression would be impossible in Europe. To understand how it happened in Venezuela – and how a country with huge problems of crime and deprivation has become a musical hothouse – a brief history lesson is needed. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:07:05

ความคิดเห็นที่ 9 Less than 40 years ago, Venezuela had just two orchestras, almost entirely staffed by foreigners. "It was impossible for young Venezuelans to play in them," Dudamel says. "There was no way to be trained." José Antonio Abreu changed that. Not just a conductor but an economist and politician too – the youngest congressman in Venezuelan history – he had musical expertise, contacts, and a near-religious zeal. "He started a youth orchestra," Dudamel says. "For the first rehearsal he had seven kids. Two weeks later, he had 150." Then he started another, and another. He tweaked consciences in big business and politics, portraying music as a way of keeping kids in the tough barrios off the streets, of instilling teamwork and a sense of belonging. Abreu wasn't just a born Pied Piper. He was also a great salesman. Subsidy flowed in. Thus was born the National System of Youth and Children’s Orchestras of Venezuela, or "El Sistema" as everyone calls it. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:10:08

ความคิดเห็นที่ 10 That was 30 years ago. But Abreu's sistema continues to flourish. Some 250,000 children now receive four hours of musical tuition after school each day – yes, each day – at 120 local centres. The sistemaemploys 15,000 teachers and runs 200 youth orchestras. Kids have instruments thrust into their hands at 3. Teaching and practising is done communally, like a sport. And because the kids are playing for 20 hours a week, they make extraordinary progress. "Thanks to the sistema, street kids change weapons, from knives and guns to clarinets and violins," Dudamel says. "Many boys from my school got pulled into gangs and drugs. But those who came along to the sistema were saved. In a youth orchestra you must be in harmony with those around you. This makes you a good person, I think." จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:11:55

ความคิดเห็นที่ 11 But spectacular though the social benefits have been, it's the musical achievements that have resonated round the globe (Scotland is the latest country to adopt Venezuelan methods). Simon Rattle called the sistema "the most important thing happening in music anywhere in the world", and it's hard to argue when you hear the results. The flagship ensemble is Dudamel's own: the Simon Bolivar Orchestra, which he began conducting when he was 17. Although its youngest members are only 14, its vivacity is stunning. (It plays in Europe next month at the Lucerne Easter Festival.) But individual Venezuelan musicians are also making a huge impression abroad. One is Edicson Ruiz, a double bassist who has joined the world's greatest orchestra, the Berlin Philharmonic, at the age of 17. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:13:55

ความคิดเห็นที่ 12 The sistema's most spectacular product, however, is Dudamel himself. His dad was a salsa trombonist, but the toddling Gustavo's arms weren't long enough for that instrument, so he started on the violin. His debut as a conductor came when the teacher of his youth orchestra was late for a rehearsal, and the eager 12-year-old was told to stand in. "I still remember the concert: Mozart's Eine Kleine Nachtmusik, and the Capriol Suite by Peter Warlock." From that moment, barely a day passed without him conducting one ensemble or another. No wonder that when he took his orchestra on a European tour a dazzled Simon Rattle invited Dudamel to be his assistant in Berlin. That was in 2003. The next year Dudamel won the Mahler Conducting Competition, and the rest is history. He says emphatically that he will never desert his beloved Simon Bolivar Orchestra. "We improve together, step by step," he says. "I want to be with them all my life." But he's realistic enough to know that big offers will flood his way (the New York Philharmonic already has him lined up, it's said, to replace the unloved Lorin Maazel in 2009) and he would be mad not to go with the flow. "Of course! It's like having a wife but needing to dance with other girls." Last year he acquired a real wife, Eloisa. "A beautiful, beautiful girl!" he declares. "A ballet dancer anda journalist. I adore her. I want to have a big, big family with her." He grins wildly – a young man with boundless talent, deeply in love, and the world at his feet. And despite all that, I find myself liking him enormously. จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:17:49

ความคิดเห็นที่ 13 จบแล้วครับ ถ้ามีเวลาจะแวะมาแปลให้ทีละท่อน จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:18:46

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้โห สุดยอดเลยครับ .... ขอบคุณมากครับสำหรับบทความ ... (ชอบรูปในความเห็นที่ 2 กับ 3 มากครับ อิอิ) จากคุณ : A Muggle เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 20:11:32

ความคิดเห็นที่ 15 ผมชอบ น้องพลอยมากกว่าครับ จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 06:37:45

ความคิดเห็นที่ 16 แล้วรูปเกี่ยวอะไรกับ บทความด้วยเนี่ย งง โครตๆ พยายามแปลอยุ่ครับ จากคุณ : 1812Overtureyoot เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 22:55:03

ความคิดเห็นที่ 17 ผมว่าน้องเขาหล่อดีน่ะ คำพูดคำจาก็คล่องด้วย จากคุณ : Rarm41 เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 12:31:28

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบวิดิโอนี้มากๆๆๆๆ   Edicson Ruiz นักดับเบิ้ลเบสของเบอร์ลินก็บุคลิกการพูดจามีกึ๋นมากๆ   Dudamel ก็มีเสน่ห์    ถ้านักดนตรี นักร้องไทย รวมทั้งนักกีฬา  อาจารย์ นักเรียนไทยที่ได้เหรียญโอลิมปิคพูดจาได้แบบนี้  ผมว่าคนคงอยากร้องเพลง อยากเล่นดนตรี อยากเรียนวิชานั้นๆ กันเยอะ จากคุณ : Rarm41 เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 12:37:02

ความคิดเห็นที่ 19 ไปดูคลิปที่คอนดักต์วงเด็กบรรเลง Shos 10 สิ อึ้ง ทึ่ง เสียว ... อิๆ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 52 01:40:33

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้เข้ากระทู้นี้หลายวัน มีคนมาหยอดเพิ่มด้วย ขอบคุณครับ สิ่งที่น่าสนใจมาก คือ el systema ที่ดูดาเมลเล่าเอาไว้ ผมลองใส่มันลงไปใน พจนานุกรมออนไลน์ ได้ภาษาอังกฤษว่า el systema = the system นึกว่าจะได้อะไร หรูหราอย่าง เอล นิโย ออกมา 555 มันแปลว่าระบบ เฉย ๆ นี่เอง ขอบคุณที่เข้ามาออกความเห็นครับ จากคุณ : 701ls เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 16:09:01