 |
ความคิดเห็นที่ 6 |
1. เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อที่คุณมึนสนิท (ภาษาของคุณ) กับ Dvorak หรือแม้แต่
ฉงนฉงาย (ภาษาของคุณอีก) กับ Brahms โดยเฉพาะอย่างยิ่ง FTNW ของ
ดวอชาคที่คุณบอกไม่เข้าถึง แต่มาอ่านข้อ 2 แล้ว คุณกลับมาฟัง No. 6 ของ
Mahler อย่างหน้าตาเฉย??
ผมก็บอกได้แต่เพียงว่า หากคุณไม่ Kra-dae' เกินไปนัก ก็ลองไปฟัง FTNW
ในอีกหลายๆ รอบ และตั้งใจกับท่อน Largo สักหน่อย เพราะเป็นท่อนที่
Lyrical และเข้าถึงอารมณ์ได้ง่ายที่สุดแล้วในโลกของดุริยางคศิลป์ อีกทั้ง
ท่อนจบที่เปิดเผย มากไปด้วยสีสัน ก็มีท่วงทำนองที่ติดหู ติดใจได้ง่าย...
...ปัญหา คือ คุณ Kra-dae' หรือสำแดง-แสร้งทำ เกินไปรึเปล่า?
2. แผ่น (ไฟล์) ที่คุณมี ได้มาจากแผ่นในอนุกรม Great Recordings of the
Century (GROC) ของ EMI ซึ่งผมไม่มีชุดนั้น สองแผ่นที่ผมมีจะอยู่ใน
อนุกรมชุด EMI Gemini ซึ่งมีงาน Strauss, R.: The Hero's Life แทน
ซึ่งการเรียงแทรคจากทั้งปกและบนแผ่น จะเรียง Andante ก่อน Scherzo
(A/S) โดยใน Booklet ของซีดีนั้น ทาง EMI "เคลม" ว่า เป็นการเรียงตาม
ขนบที่บาบิรอลลีใช้ในการบรรเลงสดซึ่งตรงกับความตั้งใจเดิมของ
มาห์เลอร์ ในขณะที่ใน LP เดิมนั้น เป็นแบบ (S/A)
ปัญหา คือ ในความเห็นของหลายคนที่ทันฟังบาบิรอลลีกำกับนั้น บ้างก็อ้าง
ว่าจริงๆ แล้ว บาบิรอลลีจะเรียงแบบ (S/A)!!??
แล้วความถูกต้องเป็นยังไง?
การพิจารณาความถูกต้องอาจจะแบ่งเป็นสองแบบ (ซึ่งไม่มีคำตอบทั้งคู่) คือ
ก. ไม่ว่าบาบิรอลลีจะเรียงอย่างไร ต่างฝ่าย (Producer, คนเขียน Program-
notes, นักวิจารณ์, นักฟัง) ต่างก็อ้างอิงกันไปมาถึงข้อเท็จจริงที่พิสูจน์ได้
บ้าง ไม่ได้บ้างว่า จริงๆ แล้วบาบิรอลลีนั้น กำกับ "ทุกครั้ง" เป็น S/A หรือ
A/S ?? แต่ในความเห็นของผมนั้น ผมคิดว่า บาบิรอลลีใช้ A/S เนื่องจาก
ในทุกแผ่นซีดีที่ผมมีและพบเห็น Barbirolli conducts Mahler's sixth นั้น
ต่างก็เรียง A/S ทุกแผ่นไป ไม่ว่าจะกับ New Philharmonia O หรือ Berlin
PO ในสังกัด EMI หรือ Testament ก็ตาม...
เอาเป็นว่า กรณีนี้ ก็คงจะแล้วแต่ท่านผู้ฟังที่กำกับรีโมทหรือหัวเข็มอยู่
(HA HA)
ข. ไม่ว่ามาห์เลอร์ "ในท้ายที่สุด" จะเรียง S/A หรือ A/S ...ผู้ที่ทราบจริงๆ ต่าง
ก์เสียชีวิตกันไปหมดแล้ว ทั้ง Gustav, Alma หรือ Mengelberg และท้ายสุด
ก็เห็นจะเป็น Paradox เป็นอีกนาน เหตุเพราะมาห์เลอร์ (กุสตาฟ!) เองก็
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ส่วนเมนเกลเบิร์กก็เชื่อใน "ความเห็น" ของอัลมา ว่า
ต้องเป็น S/A และวาทยกรที่เชื่อถืออย่างนั้นก็มีจำนวนพอๆ กับวาทยกร
ที่เชื่อถือ A/S
สิ่งที่น่าสนใจคือ สมัยนั้น มีคนไปถาม Richard Strauss บ้างหรือเปล่า?
(HA HA)
เรื่องราวอันเป็นที่ถกเถียงกันอย่างสนุกนี้ ผมอยากจะแนะนำให้ไป
หาอ่านจดหมายของ James Conlon (ผู้กำกับ Mahler's Fourth ได้
ค่อนข้างวิเศษ) ใน Gramophone เล่มเก่าๆ (ประมาณปลายปี 2007)
คุณจะได้ข้อมูลและเหตุผลประกอบความเชื่อของคุณได้...
3. Schnabel ในยุค 30's -40's เป็นพระคัมภีร์แห่งเปียโนโซนาตาของ
เบโธเฟนไปแล้วครับ ถ้าไม่รังเกียจเสียงโมโนในยุคที่ Dynamics ถูก
จำกัด ก็ต้องหามาครอบครองสำหรับผู้ที่รักเปียโนโซนาตา
ส่วน Brendel นั้น มีสามยุค คือ ยุค VOX (ยังหนุ่ม), ยุค Philips Analogue
และยุค Philips Digital (เบรนเดลยืนแอบหลังกำแพง) นักวิจารณ์ส่วน
ใหญ่ นิยมยุค DDD ที่สุด...ส่วนตัวผมชอบความจืดแต่สดชื่น รื่น (ลื่น)
คอ แบบน้ำบริสุทธิ์ของเบรนเดลกับ Mozart มากกว่า
Backhaus ในยุคปลาย 50's นั้น เป็น Traditional mold ที่น่าเก็บและ
สะสม ปัญหาคือ Backhaus, he was born to be Brahmsian :-P ไป
เสียแระ... HA HA
ส่วน Gilels นั้น เสียงเปียโนของเขากับเบโธฟนอาจจะชัด เปิดเผย
และเข้มข้นในหลายครา ซึ่งถูกใจหลายๆ ท่าน ที่นิยมความแม่นยำ
ไร้ที่ติ ปัญหาคือ บางคนพบว่า จีเลลส์ บ่มีหัวใจเด๊??
สำหรับ Barenboim นั้น ผมไม่ชอบการเล่นเปียโนของเขาโดยอคติ
ครับ เขาอาจจะสร้าง High-voltage spontaneity กับ Klemperer
ในคอนแชร์โตได้อย่างน่าติดตาม แต่ผมกลับไม่รู้สึกตรึงตรา
(ส่วนที่ผมรักเขา กลับเป็นบทบาทวาทยกรที่กำกับ Bruckner กับ
Mahler บางเบอร์ ได้น่าทึ่งและน่าหลงใหล)
ปล. ถ้า Warner จะออกบาเรนบอยม์เล่น 32 Piano Sonatas ในครั้ง
สุดท้าย (สองครั้งก่อนหน้ากับ EMI ในวัยหนุ่มกระทงกับ DG ใน
วัยหนุ่มใหญ่) ในรูปแบบซีดีและผมยังมีตังค์อยู่บ้าง สัญญาว่าจะ
ซื้อมาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจอย่างแน่นอน (ผมไม่ชอบ DVD)
^__________^
| จากคุณ |
:
St@rGazer 
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 พ.ย. 52 19:01:08
|
|
|
|
|
