ความคิดเห็นที่ 1 นอกจากคำโฆษณานี้แล้วยังมีคำโฆษณาอีกจำนวนหนึ่งซึ่งแตกต่างกันออกไป เปรียบเสมือนจิกซอว์ชิ้นเล็กๆ รอการปะติดปะต่อจากผู้ชม เช่น ร้อยปีผันผ่าน รักจำจากจร ข้ากับลูกจักนอน จะป่วนพระนครกันทำไม นอกจากเพลงกล่อมลูก ข้าหาได้ขับร้องเป็นสามารถไม่                เห็นโปรยตัวอย่างเพียงเท่านี้แล้ว...มีเฮแน่ๆ!                เมื่อพิจารณาจากคำโฆษณา ชื่อละคร (ที่ออกจะโหนกระแสแม่นาคอยู่สักหน่อย) ทำให้ละครเรื่องนี้สะดุดตาและน่าสนใจอย่างยิ่ง ฉันคาดเดาไม่ออกว่าจะทำนางนากออกมาในรูปแบบไหน แต่ที่แน่ๆ คงจะไม่ซ้ำรสชาติกับสองแม่นาคบนเวทีใหญ่แน่นอน                เรื่องราวของนางนาก เดอะ มิวเซียม เริ่มต้นขึ้นจากการเล่าเรื่องเกี่ยวกับการทำพิพิธภัณฑ์แม่นาก โดยมีจีน่าและมานพ หรือมาร์กสามีของเธอเป็นโต้โผจัดการ ทั้งสองคนพยายามจะหลอกป้ายิ่งลักษณ์ คนทรงมาเข้าทรงแม่นากแล้วถ่ายคลิปไว้ประกอบการนำเสนอในพิพิธภัณฑ์ ป้ายิ่งลักษณ์เรียกแม่นากมาได้สำเร็จ แต่ไม่มีใครรู้นอกจากมาร์กซึ่งเป็นคนเดียวที่มองเห็นนาก นากบอกว่ามาร์กก็คือพี่มากในชาติก่อน มาร์กตกใจกลัว ทว่าไปๆ มาๆ มาร์กก็เริ่มเคลิ้มและหลงรักนากอีกครั้ง จีน่าพยายามดึงมาร์กออกมาจากนางนากแต่ไม่สำเร็จ ในที่สุดแล้วทั้งสองคนทะเลาะกันใหญ่โต และนากเป็นตัวการทำให้จีน่าเสียชีวิตด้วยการตัดสายเบรกรถซึ่งทำให้มาร์กโกรธนากมาก และให้ป้ายิ่งลักษณ์มาช่วยไล่นางนาก ถึงตอนนี้นากเล่าถึงอดีตที่ไม่มีใครได้รู้ คือนากคบชู้เพราะถูกพี่มากทารุณกรรม แต่ทั้งหมดกลับเป็นการลองใจ พี่มากเข้าใจผิดจึงหนีไป นากต้องอยู่กับความเข้าใจผิดของชาวบ้านว่าเป็นผี เหตุการณ์ชุลมุนเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อจีน่ากระโดดออกมาจากนรกมาตบกับนาก แต่เรื่องก็คลี่คลายลงด้วย “อ้อ” หรือสายสร้อย เลขาของพิพิธภัณฑ์ซึ่งแอบหลงรักมาร์กแต่ไม่แสดงออก เธอถูกป้ายิ่งลักษณ์เรียกมาเพื่อหักอกนากและจีน่า เพื่อให้ทั้งสองคนไปจากมาร์ก ท้ายสุดแล้วจุดจบของนากและจีน่าคือถูกรักยมพาเข้าโรงไป โดยเหตุการณ์หลักทั้งหมดนี้คั่นฉากด้วยการเล่าเรื่องแม่นากพระโขนงในลักษณะการแสดงท่าทางประกอบอุปกรณ์และตัดฉากไปมาอย่างรวดเร็ว                นางนาก เดอะ มิวเซียม จบลงด้วยบทพูดคนเดียวของมาร์ก ว่า                “ผู้หญิงที่ผู้ชายไม่เอาก็เหมือนของเก่าในพิพิธภัณฑ์ ไม่มีใครครอบครองใครได้หรอกโว้ย” จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:42:46

ความคิดเห็นที่ 2 นางนาก เดอะ มิวเซียม : สาระเคลือบตลก                การนำเสนอต่างๆ ในละครนางนาก เดอะ มิวเซียม ที่เห็นได้ชัดแจ้งคือความตลกขบขันที่ทำให้เกิดเสียงหัวเราะกันสนั่นโรงแทบจะทุกๆ 3 นาที (หรือน้อยกว่านั้น) การใช้ดนตรีสดประกอบการแสดง เช่น กลองทัด ฉิ่ง ฉาบ เปียโนไฟฟ้า มีการร้องเพลงล้อขนบมิวสิคัลพอเป็นกระสัย (ไม่ปฏิเสธการร้องโชว์จริงๆ) อุปกรณ์การแสดงต่างๆ มีจำนวนน้อยชิ้นแต่อาศัยทักษะการแสดงของนักแสดงซึ่งเป็นผู้เจนเวทีทำให้สนุกสนานได้เป็นอย่างยิ่ง คล้ายการเล่น “ติ๊งต่าง” ของเด็กๆ เพียงอุปกรณ์อย่างเดียวก็เป็นได้หลายอย่าง เช่น ไม้พาย เป็นได้ทั้งพาย จอบขุดดิน และปืนทหาร หรือการใช้เก้าอี้ซึ่งเป็นอุปกรณ์ของมะขามป้อมสตูดิโอในการเล่าเรื่องการขยายร่างของแม่นากก็ไม่มีอะไรมาก เพียงยืนบนเก้าอี้แล้วยื่นแขนออกไปให้ยาวที่สุด เท่านี้ก็เรียกเสียงฮาถล่มทลายได้แล้ว                นางนากในมิวเซียม (ซึ่งรับบทโดยอรอนงค์ ไทยศรีวงศ์) มีลักษณะที่ฉีกออกไปจากนางนากตามแบบฉบับ เพียงแค่การออกโรงของนางนาก ซึ่งเดินช้าๆ หน้านิ่งๆ วนไปวนมารอบๆ เวทีที่ดูเหมือนจะเป็นไปตามความเป็นผีที่เฮี้ยน แต่เมื่อเดินไปพักใหญ่และประจันหน้ากับมาร์กแล้ว เธอก็ส่งรอยยิ้มปัญญาอ่อน (ยิ้มกว้างเห็นฟันสองแถว ตาโตเล็กน้อย เลิกคิ้วขึ้น) ให้มาร์กอย่างไม่สะทกสะท้าน!!!                ฉันเชื่อว่าในฉากนี้ต้องมีใครสักคนหัวเราะจนน้ำตาเล็ดกับความผิดคาดของนางนาก                นางนากในแบบฉบับเดิมอาจเป็นหญิงสาวผมยาว ห่มสไบแดง (รวมทั้งแม่นาคทั้ง 2 โรง) แต่นางนากฉบับพิพิธภัณฑ์นั้นผมสั้น ห่มสไบเหลือง โดยให้เหตุผลง่ายๆ ตรงๆ ว่า ข้าชอบสีเหลือง และเมืองไทยเป็นเมืองร้อน!!!                นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงของนางนากแล้ว นางนากฉบับนี้ยังร้องเพลงกล่อมลูกได้แย่มาก เสียงหนักๆ ดังๆ ของนางนากทำเอาคนดูหัวเราะกันลั่นโรงอีกครั้ง กระชากภาพหญิงสาวร้องเพลงกล่อมลูกด้วยเสียงเยือกเย็นไพเราะออกไปอย่างหมดสิ้น และฮากระหน่ำซ้ำสองด้วยท่าทางแกว่งแขนไปมาและโย้ตัวไปข้างหน้าราวกับว่าไม่ได้ร้องเพลงกล่อมลูก แต่เต้นอะไรแปลกๆ ให้ชาวบ้านดูมากกว่า                ความตลกของนางนาก เดอะ มิวเซียม มีทั้งการแหวกขนบชนิดกระจุยไม่มีเหลือ และมีทั้งการล้อเลียนขนบเดิม เช่นขนบแบบหนังผี จากคำพูดที่ว่า “ผีมาเมื่อไหร่ ไฟก็ปิดเอง” หรือคำพูดของป้ายิ่งลักษณ์ที่ว่า                “มีใครอยู่ที่นี่ไหม ถ้ามี เคาะ 1 ที ถ้าไม่มี เคาะ 2 ที ทราบแล้วเปลี่ยน”                ราวกับว่าเป็นระบบตอบรับอัตโนมัติบริการทางโทรศัพท์ยังไงยังงั้น!!!                และแน่นอนว่ามีล้อขนบผี ก็ต้องมีล้อแม่นาค 2 โรงใหญ่ จะมีแพลมๆ มาให้เห็นเป็นระยะตลอด เช่น ไปรัชดาลัย ร้องเพลงเก่งเหมือนน้ำมนต์ หรือที่ล้ออย่างฉกาจฉกรรจ์ที่สุดเห็นจะเป็นท่าทางการแสดงออกของมาร์กและแม่นากตอนกำลังหลงรักกัน ที่ฝ่ายแม่นากยืนบนโต๊ะและยื่นแขน ส่วนมาร์กก็กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นและยื่นแขนออกไป ทั้งคู่ร้องเพลงประสานกันซึ่งฉันรู้สึกว่าเลียนแบบท่าทางแบบละครเพลง (นี่หว่า)                มุกตลกอื่นๆ เท่าที่ฉันจำได้ เช่น มุก “เว้ากันซื่อๆ” มาร์กถามนากว่าเธอมาจากไหน เธอก็ตอบซื่อๆ ว่า “พระโขนง” นากห้ามมากพูดว่า “อย่าพูดเรื่องบางกอกได้มั้ย” มากก็เถียงว่า “ทำไมจะพูดไม่ได้ บางกอก บางกอก บางกอก” พร้อมกับพายเรือไปด้วย... จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:43:20

ความคิดเห็นที่ 3 เพลงของป้ายิ่งลักษณ์ที่รู้สึกสงสารนาก ร้องเพลง but slowly but slowly (แต่ช้าแต่) หรือจีน่าพูดถึงมาร์กว่าพานากขึ้นรถไฟฟ้าไปรำลึกความหลังที่อ่อนนุช แสดงถึงความเก่ากับความใหม่ก็อยู่ร่วมกันได้ ซึ่งสร้างเสียงหัวเราะอย่างต่อเนื่องเป็นอย่างดีทีเดียว                นอกจากนี้ยังมีมุกตลกที่กล่าวถึงการเมืองไทยแบบหยิกแกมหยอกว่าแกเคยไปทำเนียบ แต่งขาวไปทรงเจ้า มีตัวละครหนึ่งค้านว่า  “เค้าต้องใส่เสื้อสีเหลืองหรือสีแดงเท่านั้นไม่ใช่หรือ” และ “เค้าว่ากันว่าทำเนียบเป็นป่าช้าเก่า มิน่าถึงทำอะไรก็ไม่ขึ้นสักที”                สิ่งที่ฉันสังเกตได้ในฉากเก็บมะนาวอันลือลั่น (ใช้นักแสดงคนอื่นแทนแม่นากเป็นผู้เล่าเรื่อง) คือนักแสดงนั่งอยู่บนโต๊ะ สมมติเป็นเรือนไทยมีใต้ถุน และหย่อนสากกับน้ำมะนาวขวดลงไปใต้โต๊ะทำเป็นมะนาวตก น่าสนใจว่าทำไมจึงใช้มะนาวขวดแทนมะนาวจริงแบบที่คุ้นเคย ราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่าอย่ายึดติดกับสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมากระมัง...สมกับสโลแกนที่ว่า มือไม่ยาว มะนาวไม่มี จริงๆ!!!                การแสดงในนางนาก เดอะ มิวเซียม ที่โดดเด่นคือการใช้จังหวะได้ยอดเยี่ยม ความตลกในละครจะไม่เกิดขึ้นเลยหากจังหวะไม่ดี และโดยเฉพาะฉากที่มาร์กเห็นนาก แต่จีน่าไม่เห็น ก็ต้องโต้ตอบกับบทสนทนาได้ทั้งสองคน จีน่าจะต้องโกรธและหัวเสีย ส่วนมาร์กก็ต้องว้าวุ่น ในขณะที่นากพยายามพูดกับมาร์ก ตรงนี้หากไม่ได้ฝึกซ้อมมาและมีสมาธิดีๆ อาจจะ “หลุด” ได้ง่าย เพราะผู้แสดงต้องไม่เชื่อว่ามีผีอยู่จริง ทั้งๆ ที่ผู้แสดงเป็นผียืนอยู่ตรงข้างหน้านี้แล้ว ฉันคิดว่าฉากนี้แสดงได้ยาก แต่นักแสดงก็ทำได้ดียิ่ง                การนำเสนอในนางนาก เดอะ มิวเซียม แม้จะใช้พื้นที่จำกัด อุปกรณ์ไม่ได้พร้อมเพรียงเหมือนละครเวทีใหญ่ แต่สิ่งที่ฉันคิดว่าเหมือนจากละครเวทีใหญ่ คือสามารถทำให้คนดูสนุกได้เช่นเดียวกัน ด้วยการนำเสนอที่แตกต่าง ความตลกในนางนาก เดอะ มิวเซียม พ่วงมาด้วยสาระที่สอดแทรกทั้งในมุกตลก ในอุปกรณ์ ในการแสดง ฯลฯ เหล่านั้นเป็นอย่างดี จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:43:54

ความคิดเห็นที่ 4 นางนาก เดอะ มิวเซียม : ความรัก ความเชื่อ ความจริง                เรื่องราวของแม่นาคพระโขนงเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องความรักที่ยึดติดข้ามชาติข้ามภพ นางนากในพิพิธภัณฑ์ก็เช่นเดียวกัน จะเห็นได้จากลักษณะนิสัยของนางนากที่ชอบเถียง เช่น มาร์กขอให้นากหยิบตุ๊กตาจากโต๊ะหนึ่งไปสู่อีกโต๊ะและกลับมาที่เดิม เพื่อพิสูจน์ให้จีน่าเห็นว่ามีผีอยู่จริง แต่นากเถียงว่า ถ้าเอามาแล้วเอาไปจะได้อะไรขึ้นมา นอกจากนี้นากยังยึดมั่นกับสิ่งที่ตัวเองทำอย่างถึงที่สุด จีน่าเองก็มีลักษณะนิสัยนี้เช่นกัน เธอเป็นสาวมั่นที่รักมาร์ก และขี้หึงสะบัด หึงแม้กระทั่งภรรยาเก่าของมาร์ก ที่น่าขบขันคือฉากที่นางนากแสดงอภินิหาร (ด้วยการยกเก้าอี้สองตัวประกบกันแล้วหมุนเก้าอี้ตัวบนไปมา) ถึงขนาดเห็นได้ชัดแจ้งแล้วว่ามีผี จีน่ายังไม่เชื่อ หาว่าเป็นสเปเชียลเอฟเฟคท์อีก ความดึงดันและยึดมั่นอย่างใหญ่หลวงในความรักนี้ไม่เกิดผลดี โดยเฉพาะการไปรักคนที่รักตัวเองเกินไปอย่างมาร์ก- ซึ่งฉันคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวมาตั้งแต่ชาติก่อน ก็ยิ่งไปกันใหญ่                มาร์กตั้งคำถามกับทั้งสองสาวว่า ในเมื่อเขาไม่ดี ทำไมไม่ไปเสีย จีน่าก็บอกว่าไปได้ไหม มีทางไปไหม น่าจะหมายถึงความรัก ความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างรุนแรง คือรู้ว่าเขาไม่ดีก็ยังรัก สิ่งนี้น่าจะแสดงให้เห็นว่าความรักแบบยึดมั่นถือมั่นทำให้ไม่สามารถไปจากได้ ด้วยความรุนแรงในหัวใจนั่นเอง และคงจะตอกย้ำด้วยประโยคจากป้ายิ่งลักษณ์ว่า “ผู้หญิงทุกคนมีความเป็นนางนากอยู่ในตัว” แสดงให้เห็นถึงลักษณะหนึ่งของมนุษย์ (ที่อาจรวมถึงผู้ชายก็ได้ด้วย) ว่าบางครั้งเราก็อาจมีความรักในลักษณะของนางนากได้เช่นกัน                นอกจากนี้ดูเหมือนนางนาก เดอะ มิวเซียม จะวิพากษ์วิจารณ์ความรักที่บางครั้งก็ไม่สามารถครอบครองได้ จากคำพูดสุดท้ายของมาร์กที่ว่า ขออโหสิทั้งสองคน และจะหนีไปให้ไกล ไม่ให้ตามไป ผีก็แค่ของเก่าในพิพิธภัณฑ์ มาร์กเป็นอิสระแล้ว ผู้หญิงที่ผู้ชายไม่เอาก็เหมือนของเก่าในพิพิธภัณฑ์ ไม่มีใครครอบครองใครได้หรอก แสดงให้เห็นว่า แค่ไม่เอาซะอย่าง ไม่ว่าจะรักมากมายแค่ไหน ก็ไม่มีค่าพอที่จะครอบครองหัวใจได้เลย ไม่เพียงเท่านั้นยังสะท้อนให้เห็นว่าการถูกครอบครอง การเป็นเจ้าข้าวเจ้าของก็น่าอึดอัดใจไม่น้อย                ความเชื่อและความจริงน่าจะเป็นอีกประเด็นนำเสนอหนึ่งในนางนาก เดอะ มิวเซียม ที่ปรากฏให้เห็นตลอดทั้งเรื่อง ท่ามกลางสถานการณ์วุ่นวายในปัจจุบัน หลายฝ่ายต่างก็ใช้สื่อเป็นกระบอกเสียงโต้ตอบกันไปมาบ้าง ชักชวน ปลุกระดมผู้คนบ้าง โลกทุกวันนี้เป็นโลกที่ขับเคลื่อนไปด้วยข่าวสาร บางครั้ง                “คนเราอยากฟังในสิ่งที่อยากจะฟัง คนเราอยากเชื่อในสิ่งที่อยากจะเชื่อ ฉันไม่อยากเดา เพราะไม่อยากเชื่อ” ป้ายิ่งลักษณ์เป็นคนทรง แต่ไม่เชื่อหมอดู ทั้งๆ ที่อาชีพคนทรงน่าจะไปกันได้กับอาชีพหมอดูแท้ๆ                สิ่งหนึ่งที่ฉันสังเกตได้จากคำพูดของนางนากคือ ตลอดเรื่องนางนากจะบ่นเรื่องคนลือกันไปเองอย่างโน้นอย่างนี้ เช่น เก็บมะม่วงก็ลือกันไปว่าเป็นผี นอกจากนี้ การที่มาร์กเห็นนากคนเดียวและต้องคอยเป็นล่ามให้คนอื่นๆ ที่ไม่เห็นนากบางครั้งก็เจตนาแปลผิดๆ ตรงนี้คล้ายจะวิจารณ์สังคมอยู่กลายๆ ว่าเต็มไปด้วยความบิดเบือน ความจริงอาจเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นก็เป็นได้ นางนาก เดอะ มิวเซียม คล้ายกับจะทำหน้าที่เตือนสติผู้ชมว่า ให้พิจารณาให้ดีก่อนจะเชื่ออะไรสักอย่าง ทั้งความคิดของตัวเอง เนื้อหาของสารที่ได้รับมา และหากเป็นไปได้ การค้นหาความจริงก็เป็นสิ่งที่ควรจะทำ                              นางนาก เดอะ มิวเซียม เป็นละครอีกทางเลือกหนึ่งที่นอกจากความบันเทิงแล้ว ยังมีสาระและข้อขบคิด - ที่ฉันคิดว่าจะต้องมีอีก นอกเหนือจากที่ฉันลองคิด แม้จะไม่ใช่ละครเวทีบนโรงใหญ่ แต่ก็สร้างความสนุกและผู้ชมได้บริหารความคิดของตนได้เช่นเดียวกัน                จะว่าไป นางนาก เดอะ มิวเซียม คล้ายกับจะเป็นกระจกมุมกลับของแม่นาค 2 ค่ายสำหรับผู้ชม ว่านางนากก็ “แนว” ได้เหมือนกันนะ!! ที่มา   kwanrapee.exteen.com/20090628/entr แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 52 23:45:05 จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:44:19

ความคิดเห็นที่ 5 ไปเข้าพิพิธภัณฑ์นางนาก  กันเถอะ ...ความรัก  ไม่ให้สิ่งอื่นใดนอกจากตนเอง  และไม่รับเอาสิ่งใด  นอกจากตนเอง  ความรักไม่ครอบครอง  และไม่ยอมถูกครอบครอง  เพราะความรักนั้น  พอเพียงสำหรับตอบความรัก...  คำจาก  ปรัชญาชีวิต  ของ  คาลิล  ยิบราน  ได้นำมาขับร้องในรูปแบบคำเพลงชื่อ  ความรักร้องเรียก  โดย  สวนีย์  อุทุมมา  ทำนองโดย  คานธี  อนันตกาญจน์  - เพลงนี้เป็นหนึ่งในหกเพลงประกอบละครเวทีเรื่อง  นางนาก เดอะ มิวเซียม  - ละครพูดสุดเดช  แต่ไม่ปฏิเสธการร้องโชว์  ของกลุ่ม New Theatre Society นางนาก เดอะ มิวเซียม  แสดง 120 นาที (มีพักครึ่ง)  ตอนแรกที่รู้ว่า 120  นาที  คนดูอย่างฉันเริ่มถอดใจ  เริ่มกังวลว่าถ้าละครไม่เจ๋งจริง  ฉันคงได้บ่นในใจต่อหน้านักแสดงว่า  “เมื่อไหร่จะจบซะที (วะ!)”  แต่ 120 นาทีของละครเวทีเรื่องนี้  หาเป็นความน่าเบื่อไม่  มันช่างน่าติดตามเพียงแค่เปิดเรื่องมา  และเล่นไปสัก 30 นาที  ฉันเริ่มรู้สึกท้าทายว่า  อ๊า...คนเขียนบทจะเอาคนดูอยู่จริงๆ ใช่ไหม 120 เนี่ย  และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ  บทพูดที่มีตลอดทั้งเรื่อง  หาสร้างความเบื่อหน่ายไม่  ฉันได้หัวเราะเกือบจะทุก 3 นาทีก็ว่าได้  กรามทำงานตลอด  120  นาทีและได้หยุดทำการหัวเราะช่วงพักครึ่ง  10  นาทีเท่านั้น!!! เมื่อจำนวนนาทีของเรื่องค่อยๆ สะสมไปสู่  120  นาที  ฉันค่อยๆ  สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ที่มัดใจคนดูอย่างฉัน (อันนี้เป็นมาตรฐานส่วนตัว ไม่อิงทฤษฎีละครเวทีสำนักใดๆ ทั้งสิ้น  ฉันอิง  “ความชอบ” ส่วนตัวเป็นหลัก)  อันแรกเลย  บทละครที่เขียนโดย  พลฤทธิ  สมุทรกลิน  และ  นราพร  สังข์ชัย  เอาคนดูอยู่  แต่ที่ฉันชอบที่สุดของ นางนาก เดอะ มิวเซียม  คือ กลวิธีการเล่าเรื่องที่ไม่เป็นแบบ  traditional  ไม่ใช่แบบ  1-2-3-4  ผู้กำกับอาจแต่งตัวให้นางนากเพื่อนำเสนอในรูปลักษณ์แบบใหม่  มันเป็นการตีความหรือการนำเสนอของคนรุ่นใหม่  แต่พวกเขาไม่ได้ถอนรากถอนโคนวาทกรรมของความเป็นนางนากทิ้งไป  แค่ปรับให้มันรับกับคนยุค 2009  หรือพุทธศักราช  2552  มันเหมือนการนำกลับมาใช้ใหม่  ที่คงรูปแบบเดิม  ทำให้มันดีขึ้น  กินง่ายขึ้น  และปรุงได้อร่อยอีกต่างหาก  ที่สำคัญคือ  สร้างเสน่ห์ให้นางนากเป็นสินค้าโอท็อปที่มีความเป็น universal  อย่างร่วมสมัย  เหมาะกับเด็กยุค hifi, facebok หรืออะไรต่างๆ นานาที่กำลังเป็นที่นิยม  รสชาติของละครเวทีเรื่องนี้มันทำให้นึกไปถึงอาหารขยะหลายขนาน  ที่พยายามขายให้ถูกลิ้นคนไทย  ด้วยการทำรสชาติ  คั่วกลิ้งไปกลิ้งมา  อะไรทำนองนั้น  เพื่อหลอกเอาเงินคนท้องถิ่น การหยิกแกมหยอกสีสันด้านการเมือง  ภาษาที่วัยรุ่นนิยมพูดกัน  มันไม่ประดักประเดิดเลย  เมื่อเรื่องราวนางนากสมัยก่อน  ถูกเรียกวิญญาณกลับมาในยุค  2009  แล้วเธอกับมาร์ค  (พ่อมากยุค  2009)  พากันไปออกเดท  เดินทางด้วยรถไฟฟ้าบีทีเอส  ไปดูมหรสพ  นากใช้ภาษาสมัยเก่า  มาร์คใช้ภาษาของมนุษย์เมืองยุค 2009  มันทำให้ฉันเห็นสะพานเชื่อมระหว่างเก่ากับใหม่  ว่าอันที่จริงมันไปด้วยกันได้  เพียงแต่จะไปด้วยกันแบบไหน  จะเลือกให้มันลงตัวแบบไหน  บทพูดของสังคมสมัยนางนากเป็นทางคู่ขนานกับบทพูดของยุคพ่อมาร์ค ณ ปัจจุบัน  ให้อารมณ์ประมาณว่า  เก่าอยู่กับใหม่ได้แบบสมานฉันท์  บรรยากาศการพูดมัน contrast แต่รู้สึกประนีประนอมอย่างละมุนละม่อม อีกประเด็นที่ฉันแอบคิดตามระหว่างดูและหลังดูจบ  คือความเป็นเพศสภาพของชายและหญิง  ไม่ว่าจะยุคนางนากหรือยุค 2009  ฉันเดาเอาว่า  สิ่งนี้ผู้กำกับได้ทำการตีความนางนาก  ในประเด็นความเท่าเทียมกันของชายและหญิง  บทพูดตอนท้ายของมาร์คในตอนจบ  คงทำให้ผู้หญิงหลายคนไม่ชอบ  มันมีการวิพากษ์ความเป็นชายและหญิงอยู่ในที  ได้ยินมาร์คบริภาษแล้วเกิดคำถามว่า  อืมมม...นี่คือสัญญะของความเป็นชายหรือไร?  ที่ยังคงธรรมชาติบางอย่างของความเป็นชายเอาไว้เหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้วไม่ว่ายุคไหนๆ  ในขณะเดียวกันผู้หญิงทั้งสามคนซึ่งรักมาร์คเป็นตัวแทนของความรักใน  3  รูปแบบ นางนากมักถูกนำเสนอแก่นแกนหลักในเรื่องโรแมนซ์ – ความรักที่เธอมีต่อพ่อมาก  หรือว่าอิทธิฤทธิ์  ความเฮี้ยนของนางนาก  ผู้กำกับละครเวทีเรื่อง  นางนาก เดอะ มิวเซียม ไม่ได้ละเลยตรงนี้  ไม่ต้องกลัวว่าจะหัวเราะจนไม่เห็นความรักระหว่างนางนากกับมาร์ค  เพียงแต่ในความโรแมนซ์ของทั้งคู่มันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ  ไม่ว่าประเด็นหรือแก่นแกนของนางนากจะว่าด้วยบริบทอะไรก็ตาม  ทุกบริบทนั้นจะถูกจับมารวมศูนย์เป็นเสียงหัวเราะ  จนฉันรู้สึกว่า  อื่อ...ชัดเจนดี(ว่ะ)  จะให้หัวเราะ  กลบบรรยากาศกระแสหลักที่คนมีภาพของนางนากไว้ในใจ  แต่มันก็มีบทพูดให้คนดูได้ฉุกคิด  คำเตือนก็คือ  อย่าหัวเราะจนเลยเถิด เพราะกรามอาจมีปัญหาได้ ฉันชอบบทพูดอีกอันตอนที่ผู้เรียกวิญญาณพูดตอนท้ายที่ใกล้จบเรื่องว่า  “รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส  ต่างสั่นคลอนความนิ่งงันของชีวิต” ลองไปเข้าพิพิธภัณฑ์นางนาก  ที่บริหารจัดการโดย  New Theatre Society  ดูนะ  ตอนนี้พิพิธภัณฑ์แห่งนี้จัดแสดงที่  มะขามป้อม สตูดิโอ  สี่แยกสะพานควาย เรื่องเก่าแม้จะมีคุณค่าแค่ไหน  ถ้าคุณเล่ามันไม่เป็น  ก็ไม่มีใครเขาอยากดูหรือฟังหรอก  ถ้าคุณเป็นนักเล่าเรื่องที่มีลูกเล่นแพรวพราว  คุณก็สามารถเล่าเรื่องเก่าไปได้ชั่วลูกชั่วหลาน  และมันจะตราตรึงคนดูเป็นยุคๆ ไป อ่อไปลองฟังเพลง but slowly but ดูนะคะ  ใครจะเอาไปร้องกล่อมลูกเขาก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์หรอกน่า... หมายเหตุ มุขบางมุขของละครเวทีเรื่องนี้ อาจเป็นมุขภายใน  แต่ไม่ใช่ปัญหาในการร่วมสนุกในการเข้าชม  เพราะบทละครได้ปล่อยมุขให้คุณๆ ได้ฮาทุก 3 นาที http://www.oknation.net/blog/nonglakspace/2009/06/24/entry-1 จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:47:24

ความคิดเห็นที่ 6 นางนาก เดอะ มิวเซียม ความรักที่มีวันตายสำหรับผู้ชาย(ห่วยๆ) สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสพาลูกๆไปเปิดหู เปิดตา เปิดสมอง และเปิดใจด้วยการดูละครเวทีดีๆ " เรื่องนางนาก เดอะ มิวเซียม " ที่มะขามป้อมสตูดิโอสี่แยกสะพานควาย เป็นละครเวทีฟอร์มเล็กๆแต่ฝีมือของผู้กำกับ ได้แก่ คุณดำเกิง ฐิติปิยะศักดิ์ ทีมงาน และเหล่านักแสดงที่มีคุณภาพ ซึ่งบุคคลเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการละครเวทีอย่างต่อเนื่องและยาวนาน จนเป็นที่รู้จักและยอมรับในฝีมือกันอย่างกว้างขวางในยุทธจักรละครเวที นางนากในเรื่องนี้ได้รับการตีความแตกต่างออกไปไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสถานการณ์ ตัวละคร และองค์ประกอบอื่นๆ นางนาก เดอะ มิวเซียมจึงไม่ใช่ผีสาวคอยผัวที่ส่งเสียงเย็นยะเยือกน่าขนลุกร้องเรียก " พี่มา ----- กข-----า  " ผ่านคุ้งน้ำพระโขนงเหมือนนางนากกระแสหลักในเวอร์ชั่นอื่นๆตามที่ชาวไทยคุ้นเคยกันดี เรื่องราวของนางนาก เดอะ มิวเซียมนี้เกิดขึ้นในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งที่กำลังจะจัดนิทรรศการพื้นบ้านเกี่ยวกับตัวเธอ นากจึงถูกเชิญดวงวิญญาณ(แบบฟลุ๊กๆ)ผ่านการเข้าทรงของคุณป้ายิ่งลักษณ์ที่เชื่อการทรงเจ้าเข้าผีเป็นอย่างยิ่งแม้ยังไม่รู้เลยว่าผีมีจริงๆรึเปล่าบนโลกใบนี้ แต่นากก็ข้ามภพข้ามชาติมาที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้จนได้พบกับมาร์คหรือมากคนรักเก่าอีกครั้งในปี 2009 นางนากเดินทางผ่านการเข้าทรงมาโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าแท้จริงเธอเป็นเพียงสินค้า " โอท็อป " ที่กำลังจะถูกนำกลับมาเล่าใหม่ในยุคนี้ นางนากในเรื่องนี้เต็มไปด้วยชีวิตจิตใจและเป็นนากที่สามารถปรับตัวตามวัฒนธรรมและสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปได้เป็นอย่างดี เป็นนากที่แปลกและแตกต่างจากนางนากแบบเดิมๆในอุดมคติของคนทั่วๆไป http://news.nipa.co.th/news.action?newsid=112706 แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 52 23:48:55 จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:48:36

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกความเห็นครับผม รีเสตจคราวนี้ ฮาไม่แพ้คราวที่แล้วแน่นอนนนนน ๕๕๕ จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 23:54:00

ความคิดเห็นที่ 9   ไปแน่ๆ  เจ้ารอก่อนนะ จากคุณ : เย็นสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 52 10:50:56

ความคิดเห็นที่ 10 .... จากคุณ : หมาหัวเราะ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 52 23:49:30