ความคิดเห็นที่ 1   Industry Bigs: Music & Michael (Part 2/3) ผู้ยิ่งใหญ่แห่งวงการเพลง: ดนตรีและไมเคิล (ตอนที่ 2/3) เขียนโดย คริส แยนเด็ก *Note: ตัวย่อในบทสัมภาษณ์ - CY = คริส แยนเด็ก (ผู้สัมภาษณ์) - CR = คอรี่ รูนี่ย์ (ผู้ให้สัมภาษณ์ 1) - CA = คริส อพอสเทิล (ผู้ให้สัมภาษณ์ 2) ----------------------------------------------------------------------------- รูปประกอบจากเวปต้นฉบับ คอรี่ รูนี่ย์ กับไมเคิล แจ๊คสัน (ซ้าย) คริส อพอสเทิล (ขวา) จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:02:22

ความคิดเห็นที่ 2   Part 9: แปลโดย MyMike CA: “อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ได้ทำเพื่อช่วยเหลือโลกของเรา และผมมีเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่งซึ่งคอรี่ก็ไม่รู้ว่าเรารู้จักกัน และเขาได้ร่วมทำทัวร์คอนเสิร์ตครั้งนี้กับไมเคิลด้วย เขาเป็นคนที่เคยร่วมงานกับคอรี่ และเคยร่วมงานกับดีว่าคนอื่น ๆ ในช่วงชีวิตของพวกเรา และเขาพูดว่า ‘เขาดูดีกว่าที่ผ่านมานะ’ เขาพยายามต่อสู้อย่างหนักเพราะมันเป็นการแสดงที่หนักและยาวมาก แต่มันจะต้องดำเนินต่อไป เขายกเลิกการแสดงสองสามโชว์ออกไป โอเคล่ะ ผู้ชายคนนี้มีคิวการแสดงถึง 50 รอบรออยู่นี่ มันจะต้องดำเนินต่อไป พวกเขาอยู่ในสเตเปิล เซ็นเตอร์ ซึ่งเต็มไปด้วยผลงานโปรดักชั่นอย่างเต็มรูปแบบ คุณกำลังพูดถึงการแสดงมูลค่าหลาย ๆ ล้านดอลลาร์อยู่นะ มันจะต้องดำเนินต่อไป เด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้กลับบ้านไปในคืนก่อนหน้านั้นและพูดว่า เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และวันถัดมาเขาก็ถูกพรากตัวไปจากพวกเรา ผมคงต้องใช้คำพูดเดียวกับที่คอรี่ใช้ บางทีนั่นอาจเป็นหายนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่ผมต้องรับมือกับมัน ผมรู้สึกเหมือนคนที่ผมเทิดทูนได้ถูกพรากไปจากผม ผู้คนควรจะต้องให้ความใส่ใจแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี ต่อสิ่งที่เขาได้ทำไว้ให้แก่โลกของเรา และจงหยุดเรื่องราวเหลวไหลทั้งหมดเกี่ยวกับ Whacko Jacko นี้เสียที” CR: “แต่พวกเขาคงไม่หยุดเพราะนั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาชอบมากกว่า” CA: “ลิซ่าเจ๋งมาก ผมดูเธอเมื่อคืนก่อน” CY: “ใช่ ผมดูเธอในรายการของแลร์รี่ คิง” CA: “เธอนั่งอยู่ที่นั่นและพูดว่า หยุดเสียที และเธอก็พูดกับแลร์รี่ คิง เธอพูดว่า หยุดทีเถอะ เอาเถอะน่า มาฉลองกันซักแป๊บนึงเถอะ เดี๋ยวเรื่องราวต่าง ๆ ก็จะเริ่มออกมา และผู้คนก็จะเริ่มพลิกเรื่องราวไปต่างต่างนานา คุณจะได้ยินเรื่องราวเหลวไหลมากมาย และพวกหนังสือก็จะเริ่มตีพิมพ์ข่าว โซนี่ก็กำลังปั๊มแผ่นออกมาขาย ผมมั่นใจว่าตอนนี้พวกเขาคงใช้โรงงานซักสี่โรงเลยมั้งเพื่อที่จะปั๊มแผ่นอัลบั้มทั้งหมดของไมเคิลคนเดียวออกมาขายใหม่อีกครั้ง ผมขอโทษนะ ผมแค่ ... ผมจะปล่อยให้คอรี่พูดต่อละกันนะ ผมรู้สึกใจสลายกับเรื่องนี้ ผมรู้สึกเศร้าเหลือเกิน ผมรู้สึกอ่อนไหวกับเรื่องนี้มาตลอด และผมกำลังจะไปที่บ้านไร่ของผมในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ที่ซึ่ง ... คอรี่ ที่นั่นผมมีแผ่นเสียงแบบไวนิลต้นฉบับอยู่ทั้งหมดเลยนะ และผมจะหยิบมันออกมาให้หมด ใครซักคนจะต้องออกมาพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ได้ทำไว้เพื่อช่วยเหลือและสนับสนุนโลกของเรา และจงหยุดเรื่องราวบ้าบอพวกนี้ซักที” CY: หลาย ๆ คนพูดว่า บางทีไมเคิลอาจจะไม่เหมือนเดิมหลังจากการขึ้นศาลครั้งที่ 2 ของเขาในปี 2005 และสิ่งต่าง ๆ ก็เริ่มจะย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ ในทุก ๆ เรื่องเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขา และแน่นอนว่า ยังมีประเด็นเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องสุขภาพของเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาด้วย คุณมีความคิดเห็นหรือมีข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์เหล่านั้นบ้างไหม? CR: ผมรู้ข้อเท็จจริงในเรื่องที่ว่าเขามีปัญหาสุขภาพ นั่นเป็นเรื่องสำคัญเป็นอันดับหนึ่งเลย ไมเคิล แจ๊คสันมีปัญหาสุขภาพในด้านอื่น ๆ ที่ไม่เคยมีใครพูดถึง อย่างโรคเท้าของนักเต้น (Dancer’s feet) เป็นโรคที่เกิดขึ้นเมื่อคุณใช้เท้าในการเต้นมาเป็นเวลาหลายปี พวกนักเต้นจะพันเท้าของพวกเขาไว้เพื่อใช้ในการเต้นรำ เขาจะพันเท้าตัวเองไว้ด้วยเทปหรืออะไรแบบนั้น แต่แน่นอนว่า เท้าของพวกเขาก็ได้รับออกซิเจนไม่เพียงพอ จึงทำให้ผิวหนังที่เท้าแห้ง ผิวของพวกเขาจะเริ่มแห้งและแตกจนต้องดามเอาไว้ มันเป็นความรู้สึกเหมือนถูกกระดาษบาดและและไมเคิลก็ต้องทนทรมานกับมันอย่างมาก จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:03:22

ความคิดเห็นที่ 3   Part 10: แปลโดย MyMike CR (ต่อ): สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ บางทีมันก็แย่มากจนเขาต้องใส่เฝือกเพื่อห่อหุ้มเท้าของเขา นั่นคือเหตุผลที่ว่า เหตุใดบางครั้งคุณจึงเห็นเขาใส่เฝือกเอาไว้ที่เท้าด้วย ความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นมันทรมานมาก อ้อ และถ้าจะถามว่า เขาใช้ยาแก้ปวดหรือเปล่า?  แน่นอนล่ะ ผมมั่นใจว่าเขาต้องใช้ ผมไม่เคยเห็นกับตาว่าเขากินยาหรือยาแก้ปวดอะไรหรอกนะ แต่ผมได้เคยพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้ว และในตอนนี้ไม่ว่าผลการชันสูตรจะออกมาเป็นยังไง ไม่ว่าความจริงที่มีส่วนในการพรากชายผู้นี้ให้จากพวกเราไปจะเป็นอย่างไร เรื่องทั้งหมดก็ยังคงเป็นผลที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่ธุรกิจการแสดงได้กระทำต่อไมเคิลตลอดมา ทั้งหมดคือผลที่เกิดจากสิ่งที่ธุรกิจนี้ได้กระทำต่อเขา” CY: มันจะยุติธรรมไหมที่จะพูดว่าทุกอย่างเป็นเพราะธุรกิจ เพราะเขาเองก็มีปัญหาด้านการเงิน ที่ทำให้เขาต้องจนมุม? เขาเคยบอกว่าเขาต้องการแสดงคอนเสิร์ต10 รอบ แต่มันก็กลายมาเป็น 50 รอบขึ้นมาสำหรับการแสดงในลอนดอนที่กำลังจะเกิดขึ้นในเดือนถัดไป ไมเคิลรู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุมเพราะเขามีปัญหาหนี้สินมากมายที่ต้องชดใช้ด้วยหรือเปล่า? CA: “ฟังนะครับ ผมมั่นใจว่า ไมเคิลได้ตัดสินใจแล้วที่จะขึ้นแสดงในคอนเสิร์ตการกลับมาครั้งนี้ และรับรายได้ก้อนหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาควรจะได้รับโดยสัตย์จริง ผมยังคงคิดเช่นนั้น อย่างที่คอรี่ได้พูดไป ไมเคิลถูกพวกคนที่มีอำนาจสูงทั้งหลายผลักให้เข้าไปยืนอยู่ตรงปากเหว และเขาไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างยุติธรรมเลย พวกเราต่างก็เริ่มต้นชีวิตในธุรกิจนี้ และคนคนหนึ่งซึ่งคอรี่และผมรู้จักดีก็พูดว่า ‘คุณจะทำอะไรในธุรกิจนี้ไม่ได้หรอกถ้าปราศจากศิลปิน ถึงแม้ศิลปินจะเป็นสิ่งที่พวกคุณคิดว่าแย่ที่สุดในโลกหรืออะไรก็ตามแต่ คุณก็ยังต้องการศิลปินเหล่านั้นอยู่ดี’ แต่ผมรู้สึกว่า พวกระดับบิ๊ก ๆ ทั้งหลายในวงการธุรกิจบันเทิงกลับหลงลืมสิ่งนี้ไป ในขณะที่พวกเขาปฏิบัติกับไมเคิล” CR: “มีเรื่องนึงที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ผมจะเล่าย้อนไปเมื่อซักประมาณ 8 ปีที่แล้ว ไมเคิลบอกผมว่า ‘คอรี่ ผมออกทัวร์คอนเสิร์ตต่อไปไม่ไหวแล้ว  ผมจะไม่ทัวร์คอนเสิร์ตอีกต่อไปแล้ว โอเค๊’ ผมพูดว่า ‘ทำไมล่ะ ไมค์’เขาตอบว่า ‘เพราะมันจะฆ่าผม’ นั่นคือสิ่งที่เขาพูดกับผม เขาพูดว่า ‘มันจะฆ่าผม’ ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นล่ะ? เขาตอบว่า ‘อืม ... จำได้ไหม ตอนที่ผมเตรียมตัวเล่นคอนเสิร์ตแล้วผมเป็นลมหมดสติที่สตูดิโอของโซนี่น่ะ’ เขาพูดว่า ‘นั่นเป็นเพราะเวลาที่ผมเตรียมพร้อมที่จะเล่นคอนเสิร์ต ผมจะขาดน้ำ ผมกินอะไรไม่ได้ ดื่มอะไรก็ไม่ได้ ผมนอนไม่หลับ เพราะผมจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างในตัวผมอย่างมากเพื่อการเตรียมพร้อมขึ้นทัวร์คอนเสิร์ต’ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:06:30

ความคิดเห็นที่ 4   Part 11: แปลโดย nangyoon CR (ต่อ): เขากล่าวว่า ‘ผมไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นนะ แต่มันแค่เป็นเรื่องที่ผมไม่ได้นึกถึงอีกต่อไป คุณเข้าใจไหม ผมถูกผลักดันมากเสียจนผมไม่สามารถจะนึกถึงเรื่องเหล่านี้ได้อีกต่อไป พวกเขาทำให้ผมต้องเดินไปเดินมาในสภาพห้อยสายน้ำเกลือ (IV) เมื่อคราวก่อน เขากล่าว(ต่อ)ว่า ‘ดังนั้น ผมก็เลยตัดสินใจ หมอของผมทั้งหลายต่างลงความเห็นว่า บางที คุณไม่ควรจะทำเรื่องนี้อีกต่อไป เขาบอกว่า เขาต้องการที่จะทำอัลบั้ม Invincible ให้ไปได้ถึงจุดที่มันควรจะเป็น เขาพอแล้วสำหรับการทัวร์ เขาจะเดินหน้าทำอัลบั้ม Invicible เขาต้องการจะเดินหน้าต่อสำหรับการออกอัลบั้ม เขากล่าว่า ‘ผมจะทำอัลบั้มจนกว่าผมจะทำมันไม่ได้อีกต่อไป แต่ผมจะไม่ออกทัวร์’" CY: มันจะแฟร์ไม๊ ถ้าจะพูดว่า ความหายนะของไมเคิล แจ๊คสัน คือการที่เหล่าบุคคลที่ละโมบ โลภมาก อย่างตัวอย่างที่เห็นได้ชัดก็คือ การที่พวกเขาต้องการได้เงิน 85 ล้านดอลลาร์ จากการขายตั๋วคอนเสิร์ตที่ลอนดอน? มันจะแฟร์ไม๊ ถ้าจะบอกว่า ไอ้ความละโมบ โลภมากนั้นได้ดึงเอาความเป็นที่สุด สุดยอดของเขา และคนอื่น ๆ ที่ถูกผลักให้เข้ามาอยู่ในสถานการณ์นี้ไป? CR: ผมจะไม่เรียกมันว่า ความโลภนะ ผมคิดแค่ว่า เขาไม่มีทางเลือก ผมคิดถึงในแง่ของการเงิน บางครั้ง พวกเราทุกคนต่างก็ต้องทำในสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำ มันก็เหตุผลเดียวกันกับที่นักมวยอย่าง โจ หลุยส์ จะกลับขึ้นชกอีกครั้ง หลังจากที่อำลาเวทีไปนานแล้วนั่นล่ะ โจ หลุยส์ กลับสู่สังเวียนอีกครั้ง แล้วก็จำเป็นต้องชก เพราะเขาไม่มีเงิน ผมไม่ได้กำลังพูดว่าไมเคิล แจ๊คสันไม่มีเงินเลยนะ" CY: แต่เขาเป็นหนี้ 400ล้านดอลลาร์ CR: “แต่เขามีหนี้ แน่นอนล่ะว่าเขามีหนี้ โอเค เมื่อคุณเป็นหนี้ และคุณก็โดนผู้คนตามไล่ล่าและทำเรื่องต่าง ๆ พวกนี้ โอเค ไมเคิล ออกทัวร์อีกสักครั้งเพื่อเคลียร์หนี้ให้เรียบร้อยนะ โอเค แล้วคุณรู้อะไรไม๊? ด้วยความเป็นตัวเขา ความเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์ของเขา เพราะงั้น ก็มาเริ่มงานกันเลยแล้วกัน” CY: มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจสำหรับใครหลายคน แต่ในขณะเดียว มันก็เป็นหนึ่งในเรื่องน่าเศร้าสลดใจที่เมื่อเราย้อนกลับไปดู เราจะพูดได้ว่า เขาได้ความเป็นที่สุดของทุกอย่าง แต่เขาก็ได้ความตกต่ำถึงขีดสุดทุกอย่างไปด้วยเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือ? จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:08:33

ความคิดเห็นที่ 5   Part 12 – 13: แปลโดย P.S.T. (Pretty Small Thing) CR: “ผมจะสวดมนต์ภาวนาอย่างถึงที่สุดเพื่อขอให้พระเจ้าทรงประทานความสุขสงบให้แก่เขา และผมหวังว่ามรดกทางผลงานของเขาจะคงอยู่ตลอดไป และจะไม่ถูกทำร้ายให้แปดเปื้อนด้วยเรื่องโกหกไร้สาระทั้งหลายถ้าหากผมจะขอได้ แต่ผมกลัวเหลือเกินว่า สุดท้ายแล้วมันก็จะมีปัญหาตามมาอีกเช่นเคย เหมือนกับเรื่องบ้าบอทั้งหลายที่ถูกกุขึ้นมาเกี่ยวกับเอลวิส เพรสลี่ย์” CY: เขาเสียชีวิตอย่างไรครับ CR: “เขาเสียชีวิตอย่างไรน่ะหรือ” CY: พวกทฤษฎีสมคบคิดทั้งหลายน่ะ CR: “ทฤษฎีสมคบคิด เช่นเรื่องที่ว่า บรูซ ลี เสียชีวิตอย่างไร? มาริลีน มอนโร เสียชีวิตอย่างไร? พวกนั้นน่ะหรือ คุณเข้าใจไหมว่าผมกำลังพูดถึงอะไร คนเหล่านั้นน่ะเทียบไม่ได้เลยกับไมเคิล ผมบอกได้เลยว่า เอลวิส เพรสลี่ย์ คงจะเป็นกรณีที่ใกล้เคียงที่สุดแล้ว ที่คุณจะสามารถเข้าใจถึงเรื่องนั้นได้ มันจะต้องเริ่มนับจากความสำเร็จของเอลวิส เพรสลี่ย์ เริ่มนับจากจุดนั้นเลย เพราะว่าไมเคิลน่ะไปไกลกว่าจุดนั้นแล้ว ผมไม่ได้จะดูถูกเอลวิส เพรสลี่ย์นะครับ แต่เขาทั้งสองเป็นคนละคนกัน เท่าที่ผมเห็น ไมเคิลน่ะแซงหน้าเอลวิสและทุกสิ่งทุกอย่างที่เอลวิสเคยเป็นมาตั้งนานแล้ว และเขายืนหยัดเพื่อทำในสิ่งที่แตกต่างมาตลอด ไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เขาทำในช่วงทัวร์คอนเสิร์ต Victory เลย ผมจำได้ ตอนที่ไมเคิลยังเด็ก ๆ อยู่ เขาไปออกทัวร์ Victory ใช่ไหมครับ และในทุกค่ำคืน จะมีข่าวประกาศออกมาว่า ไมเคิล แจ๊คสัน บริจาคเงินรายได้ของเขาจากในทุก ๆ เมืองที่เขาไปออกทัวร์ ให้กับองค์กรการกุศลใหม่องค์กรหนึ่ง เขาบริจาคเงินรายได้จากทัวร์ Victory ให้กับการกุศลนะครับ ผมคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก ๆ ผมได้แต่พูดว่า ว้าว! ผู้ชายคนนี้บริจาคเงินเป็นล้าน ๆ ดอลล่าร์ให้กับองค์กรการกุศลใหม่ได้ทุกคืนเลย และนอกจากนั้น เขายังไปแวะในทุก ๆ เมือง และทุก ๆ เมืองที่เขาไป เขาจะไปแวะที่โรงพยาบาลและเยี่ยมเด็ก ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บจากไฟไหม้ เด็ก ๆ ที่ป่วยหรืออะไรก็ตามแต่ เขายอมสละเวลาเพื่อทำสิ่งเหล่านั้น” CY: คริส คุณมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมครับ? CR: มีสองเรื่องครับ การจะเปรียบเทียบระหว่างเอลวิสกับไมเคิลนั้น ต้องคำนึงถึงเรื่องที่ว่า พวกเขามีบทบาทอย่างไรต่อวัฒนธรรมของอเมริกันชน และมีบทบาทอย่างไรต่อวัฒนธรรมของโลก ความแตกต่างก็คือ ผมเชื่อว่าเอลวิสเสียชีวิตเมื่ออายุได้ 42 ปี และสำหรับกรณีของเอลวิสนั้น เงินรายได้ส่วนใหญ่ที่เขาทำได้เกิดขึ้นหลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว เยอะกว่าตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่มาก ๆ เลยล่ะ กลับมาพูดถึงเรื่องจุดสูงสุดและจุดตกต่ำกันบ้าง ศิลปินทุกคนต่างก็มีจุดสูงสุดและจุดตกต่ำกันทั้งนั้นแหละ เรื่องจุดตกต่ำทั้งหลาย ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเรื่องการขาดความคิดสร้างสรรค์ ความชำนาญต่าง ๆ ลดลง สังขารทรุดโทรม ฯลฯ ไมเคิลมีจุดสูงสุดที่สูงกว่าใคร ๆ และหากคุณยังจำเรื่องราวของที่สุดแห่งจุดสูงสุดนั้นได้ คุณจะรู้ว่า เราจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนั้นอีกแล้วตลอดชั่วชีวิตของเรา แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 52 17:21:34 จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:09:34

ความคิดเห็นที่ 6   Part 14: แปลโดย tonkae CR (ต่อ): Number One เป็นอัลบั้มที่สุดยอด ผลงานการแสดงสุดยอด ตัวเขาเองก็ยอดเยี่ยม ไม่แน่นะ เขาอาจจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกก็ได้ ผมเชื่อว่าช่วงขาลงของเขา ไม่ได้ทำให้ความคิดสร้างสรรค์ของเขาลดลงเลย ผมคิดว่าช่วงเวลาที่เขาตกต่ำ เป็นการบังคับกลาย ๆ ให้เขาต้องเก็บตัว และปลีกตัวออกจากสังคม สำหรับผมแล้วนั่นเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก พวกศิลปินก็มีอายุจำกัดเหมือน ๆ กับพวกนักกีฬา ยังไงพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนแปลง พวกเขาเริ่มต้องจัดทัวร์การแสดงในที่ใหม่ ๆ เขาต้องไปแสดงในคาสิโน ต้องไปเล่นในงานเฉลิมฉลองของเมืองต่าง ๆ หรือจัดเป็นแพคเกจทัวร์ ศิลปินเหล่านี้โดนบังคับให้ต้องตกต่ำลงไปเกินกว่าจุดที่พวกเขาควรจะอยู่ มันไม่ใช่เพราะพวกเขาขาดทักษะ มีบางอย่างเกี่ยวกับไมเคิลที่คนทั่วไปอาจจะยังไม่รู้ ผมน่ะ คิดว่าไมเคิลเป็นนักการดนตรีคนหนึ่งเลยนะ ผู้ชายคนนี้รู้จักทุกเพลง รู้จักดนตรีทุกประเภท รู้จักทุก ๆ สตูดิโอ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับ Sun Studios หรือจะเป็น สตูดิโอใน Memphis, Motown, New York หรือจะเป็น LA ทุกที่นั่นแหละ เขารู้ไปหมด ไม่ว่าจะเป็นนักดนตรี เครื่องดนตรี การตัดต่อเสียง ไม่เห็นจะมีใครพูดถึงเรื่องพวกนี้บ้างเลย ไม่มีใครเคยพูดถึง มันช่างเหลือเชื่อจริง ๆ เขาไม่เหมือนกับเอลวิส ผู้ชายคนนี้อยู่กับดนตรีมามากกว่า 43 ปี 43 ปีเชียวนะคริส ให้ตายเหอะ!! CY: ลองพิจารณาวงการดนตรีดูสิ ลองดูทิศทางที่วงการนี้ก้าวไปข้างหน้าสิ ส่วนใหญ่แล้วคนจะสนใจที่ชื่อเสียงมากกว่า และเราก็คิดกันไปว่าคนพวกนี้น่ะมีพรสวรรค์ทางดนตรีอย่างแท้จริง หรือว่าถึงเวลาแล้วที่ธุรกิจดนตรีจะตกต่ำลง จริง ๆ แล้วก็ยังมีศิลปินที่มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีอยู่มากมายนะ แต่อาจจะถึงขาลงของวงการดนตรี ก็เพราะว่าเราไม่มีศิลปินที่ยิ่งใหญ่ และมีเอกลักษณ์ของตัวเองแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ศิลปินที่ผันตัวเองไปตามกระแส CR: ผมว่านี่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอิทธิพลจากอินเตอร์เนท และผมก็คิดนะ ว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องคิดค้นรูปแบบใหม่ ๆ สำหรับการแสดง CY: ช่วงเปลี่ยนผ่านทางการแสดงสินะ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:11:52

ความคิดเห็นที่ 7   Part 15: แปลโดย tonkae CR: อืมม ผมมักจะพูดอยู่เสมอว่าเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านของการแสดง แต่ตอนนี้ผมเรียกมันว่าช่วงเวลาแห่งการคิดค้นรูปแบบ หรือสร้างสรรค์การแสดงแบบใหม่ ๆ เพราะว่าพวกเราน่ะ ได้อยู่ในช่วงเวลาที่มีรูปแบบของดนตรีใหม่ ๆ เกิดขึ้น สมัยก่อนเราอาจจะอยู่ได้ท่ามกลางเสียงแบบธรรมชาติอย่างเสียงน้ำ เสียงลม ต่อมาก็อาจจะเป็นอัลบั้ม Off the Wall ของไมเคิล แจ๊คสัน ซึ่งเป็นอัลบั้มที่คนทำงานสร้างสรรค์กันขึ้นมาอย่างดี แต่ถ้าเป็นตอนนี้ บริษัทเพลงน่ะคงไม่ให้แม้แต่โอกาสเพราะถ้างานของคุณไม่เกิดไปเหมือนกับคริส บราวน์ หรือ ริฮันน่า มันก็ไม่ใช่กระแสที่บริษัทเพลงต้องการตอนนี้หรอก ตอนนี้พวกศิลปินอิสระก็เลือกที่จะโชว์การแสดงของเขาบนอินเตอร์เนท และคนดูที่ก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไร นอกจากที่จะวิ่งตามกระแสไป ตอนนี้น่ะบริษัทเพลงก็เริ่มที่จะล้าหลังแล้ว เราไม่ได้อยู่ในยุคนกพิราบสื่อสารอีกต่อไปแล้วนะ อย่าไปคิดว่าคนดูไม่มีทางเลือก เราจะแค่ทำอะไรส่ง ๆ ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว CY: คุณคิดแบบนั้นหรือคริส CA: ช่วงเปลี่ยนผ่านนี้เป็นไปอย่างยาวนาน นานกว่าที่ผู้คนคาดเดาไว้ซะอีก วงการนี้ยังไม่ได้หายไปไหน และถ้าคุณจะมองแบบเจาะเป็นราย ๆ ไปแล้วล่ะก็ เวปไซต์ขายตั๋วอย่าง Live nation ก็กำลังอยู่ในปีที่สำคัญ พวกเขากำลังมุ่งไปที่อุตสาหกรรมท่องเที่ยว เขามีสัญญากับบริษัททัวร์ประมาณ 360 บริษัทตอนนี้ สถานการณ์ของศิลปินและวงดนตรีมันได้เปลี่ยนไปแล้ว ในอดีต คุณอาจจะมีคนที่มีผู้สร้างสรรค์ผลงานทำงานร่วมกับผู้บริหารไปพร้อมกับวงดนตรีนั้น ๆ แต่ตอนนี้ ผู้บริหารเองต้องทำงานผลิตเพลงคนเดียวเพื่อรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ให้ได้ ผมไปดูวงดนตรีวงนึงเล่นที่นิวยอร์คคืนนี้เอง เป็นวงดนตรีของเด็กที่เปิดการแสดงไปทั่ว ทุก ๆ วงก็ไปเปิดการแสดงกันที่นั่น กลุ่มชนชั้นล่างที่ไม่มีอำนาจอะไรมากพากันไปที่นั่น มันไม่เหมือนกันนะ คนพวกนั้นเซนต์สัญญากับวงดนตรีหลาย ๆ วงไม่ได้ พวกเค้าเซนต์สัญญาได้กับวงดนตรีทีละวงเท่านั้น อย่างกรณีอินเตอร์เนทหรืออะไรทำนองนั้น ทั้งผม คอรี่ และทุก ๆ คนที่ทำงานเพลงมาด้วยกันตลอด 5-6 ปี ต้องยอมรับกับตัวเองเลยนะว่ามีคนที่มีพรสวรรค์อยู่เปิดตัวอยู่ในนั้นมากมาย เราเองก็ต้องพยายามที่จะขายของให้กับกลุ่มคนที่ใหญ่ที่สุด จำเรื่องของรถฮิวโก้ได้ไหมล่ะ CY: ได้สิ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:12:56

ความคิดเห็นที่ 8   Part 16: แปลโดย tonkae CA: นั่งอยู่ตรงนั้น และพูดว่า “คุณรู้อะไรมั้ย พวกเรามาพร้อมกับรถที่เจ๋งสุด ๆ เลยนะ รถฮิวโก้ยังไงล่ะ” และพวกคนอื่นอาจจะบอกว่า “ช้าก่อน ผมได้ยินว่ามีรถสัญชาติเยอรมันชื่อว่าเมอเซเดสที่เจ๋งมาก ๆ ไปเลยนะ ไม่ ไม่ ไม่ พวกคุณน่ะอยากได้รถฮิวโก้ แต่เดี๋ยวก่อน ผมก็ได้ยินว่าบีเอ็มดับเบิ้ลยู ก็ทำรถออกมาได้หน้าตาดีมากเลยนะ แล้วยังมีเชฟโรเลต เอสคาเลทเองก็เท่ห์ไม่หยอกนะ ไม่หรอก ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกคุณก็อยากได้ฮิวโก้อยู่ดีนั่นล่ะ ในวงการนี้ มีศิลปินผู้ยิ่งใหญ่อย่างไมเคิล แจ๊คสัน U2 หรือ the Bruce Springsteen's หรือ the Dylans ที่คนซื้อจะตัดสินใจได้ทันที แล้วตอนนี้น่ะเหรอ ถ้าเราบอกว่า เราจะขายเพลงของลินด์เซย์ โลแฮน ปารีส ฮิลตัน เคลลี่ ออสบอร์ด คนฟังก็จะบอกว่า “นั่นคือของที่ดีที่สุดที่คุณมีแล้วงั้นหรือ พวกเราไม่จ่ายเงิน 17.99 เหรียญให้กับเพลงพวกนี้หรอกนะ ถ้าผมอยากจะฟังเพลงห่วย ๆ แบบนี้น่ะ ผมหาโหลดเอาจากอินเตอร์เนทก็ได้ แล้วก็จะมีวงดนตรีใหม่ ๆ เกิดขึ้นน้อยลง เพราะพวกเขารู้แล้วว่า สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว แล้วพวกเขาก็แทบบ้าเพราะมันนี่แหละ ผู้ฟังมีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นนะคริส พวกเขามีพฤติกรรมการซื้อที่เปลี่ยนไป ถ้าคุณช่างสังเกต คุณจะเห็นสถานการณ์ปัจจุบันของการแสดงคอนเสิร์ตสด เพลงที่ขายได้ และถ้าคุณดูชาร์ตอันดับเพลงท๊อป 40 ของ SoundScan (ระบบเก็บข้อมูลยอดขายเพลงในอเมริกา แคนาดา เป็นต้น – Ref Wikipedia) คุณจะเห็นเลยว่าศิลปินในชาร์ตจากทั้งห้าประเทศ ห้าคนจะเป็นศิลปินดิสนีย์ สอง หรือ สามคนเป็นศิลปินรุ่นเก่า คนที่ชอบความสด ก็จะชอบฟัง Bruce Springsteen หรือไม่ก็ U2 แล้วคุณคิดว่าทำไมคนในประเทศ ๆ นั้นถึงชอบเพลงของ Keith Urban เอามาก ๆ ล่ะ มันไม่ใช่เพราะคนฟังชื่นชอบในประเทศนั้นๆ  หรอกนะ แล้ว Keith Urban เองก็ไม่ใช่ตัวแทนของประเทศนั้นด้วย มันเป็นเพราะเขาเป็นคนเขียนเพลง เป็นนักร้องยังไงล่ะ คนฟังเองก็อยากจะฟังเพลง พอเราพูดถึงไมเคิล เขาก็เป็นคนทำเพลง วงดนตรีจะอยู่ได้ ก็ต่อเมื่อเพลงของเขายังมีคนฟัง ถ้าไม่มีคนฟัง พวกเขาก็ไม่มีอำนาจอะไร ตอนที่คุณอายุ 21 ผมชอบถามผู้คนไปเรื่อย และให้เขาลองบอกชื่อศิลปินที่อายุน้อยกว่า 20 ปี ที่เขาคิดว่าเป็นอัจฉริยะมาสักห้าคน พวกเขาก็จะนั่งลง และเริ่มไตร่ตรอง ผมเลยนั่งลงตามละบอกว่า เอาล่ะ งั้นผมจะลองยกตัวอย่างให้ฟังสัก สอง สามชื่อละกันนะ สตีวี่ วันเดอร์ ปริ๊นซ์ ไมเคิล แจ๊คสัน มารายห์ แครี่ย์ ซึ่งตอนนั้นความสามารถด้านการเป็นนักร้องของเธอนั้นโดดเด่นมาก และผมก็ยังยกชื่อของศิลปินมาอีกคนหรือสองคนนี่ล่ะ แต่อย่างน้อยก็ยังยกชื่อศิลปินมาได้บ้างล่ะ แล้วตอนนี้ล่ะเป็นยังไง ตอนนี้ทุกวง นักร้องอายุน้อยกว่า 20 ปีกันไปหมด แล้วพวกเขาก็เล่นดนตรีกันไม่เป็น CR: การเป็นโปรดิวเซอร์ คุณจะต้องเผชิญกับอะไรบ้างรู้ไหม ผมเติบโตขึ้นมา พร้อมกับการที่จะได้เห็นพี่น้อง The Isley ซ้อมดนตรีกันในห้องนั่งเล่นกับพ่อของผมในบ้านของผม พ่อผมก็เป็นโปรดิวเซอร์เหมือนกัน ผมโตขึ้นมาในครอบครัวแบบนั้น และแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เข้ามาทำงานในวงการนี้ และมันก็ค่อนข้างกะทันหันกับการที่ผมจะมีธุรกิจ แต่แล้วผมก็พบว่า มันมีบริษัทแบบเดียวกันนี้มากเกินไปซะแล้วคอรี่ ผู้คนไม่อยากฟังดนตรีสด  จากเครื่องดนตรีสด ๆ อีกแล้ว ทันใดนั้นเองล่ะที่ผมต้องเริ่มบอกกับตัวเอง และบังคับตัวเองให้ทำเพลงขึ้นมาบนพื้นฐานของดนตรีนับแปด (eight bar loops) และเขียนอะไรที่มันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา CY: คุณรู้สึกว่าตัวเองกำลังโง่ลงใช่ไหม CR: “ผมต้องยอมทำตัวเองให้เหมือนจะโง่ลง เพราะเมื่อแรกที่ผมเริ่มทำเพลง ผมทำไปเพื่อหาเงินไปเลี้ยงดูครอบครัวของผม ผมจำเป็นต้องทำตามกระแส ตอนนั้น ผมไม่เคยมีความสุขกับงานเลยแม้แต่วินาทีเดียว ผมจะมีความสุขมาก ก็ต่อเมื่อผมได้ทำงานกับมารายห์ แครี่ย์ และไมเคิล แจ๊คสัน หรือศิลปินระดับนั้น นั่นเพราะว่า ผมสามารถทำงานในแบบของตัวเองได้ แต่ก็มีศิลปินบางคนที่ผมจะไม่เอ่ยชื่อพวกเขา ที่ไม่ทำอะไร พวกเขาจะแค่นั่งตรงนั้น และก็ทำตามสั่งไปวัน ๆ เพื่อเงิน ไม่ได้ทำด้วยความรัก” จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:14:03

ความคิดเห็นที่ 9   Part 17: แปลโดย tonkae CA: “แต่คุณก็เติบโตขึ้นท่ามกลางศิลปินประหลาดเหล่านั้นสินะ” CR: “แน่นอนอยู่แล้ว” CA: “คริส คอรี่เองก็ไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้เลยนะ แล้วผมว่าเค้าก็คงจะไม่เล่าด้วย สิ่งนึงที่ผมประทับใจมากที่สุดในเชิงดนตรีก็คือ ผมมักจะไปบ้านของเขา เขาจะนั่งอยู่ที่เปียโน โดยที่ไม่เคยเรียนทางด้านดนตรีมา ส่วนผมน่ะเคยผ่านการฝึกฝนมาแล้ว แต่คอรี่สามารถนั่งลง แล้วเล่นเพลงของสตีวี่ วันเดอร์ได้เลย เล่นแบบโน้ตต่อโน้ตเลยด้วย CR: “แล้วคุณรู้ไหม อะไรที่มันบ้ามาก ๆ เมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ผมจำได้ดี ว่าเคยเห็นชายคนหนึ่งแบกกีต้าร์ของเขาเดินไปตามถนน หรือจะเป็นชายอีกคนที่ขนกลองเอาไว้ในรถของเขา ผมมักจะรู้สึกตื่นตาตื่นใจว่า ว้าว คนพวกนี้เป็นนักดนตรีสินะ แต่ถ้าเป็นตอนนี้ ถ้ามีใครสักคนแบกเบสไว้บนหลังของเขา เดินเข้าไปในสตูดิโอ จะมีคนหัวเราะเยาะเขา พลางคิดว่า ไอ้บ้านี่กำลังทำอะไร นี่มันอะไรกัน เดินขบวนไปไหนกันหรือไง ทำบ้าอะไรกันงั้นหรือ ยากมากที่จะมีคนเข้าใจ ตอนนี้เราไม่มีคนเล่นฮอร์นเหลืออยู่อีกแล้วนะ” CA: “เพราะคุณไม่สามารถหาเงินมาเลี้ยงชีพได้” CR: “ใช่แล้ว ผมรู้สึกนะว่า ตอนนี้อินเตอร์เนทคือคำตอบ มันเป็นคำตอบสำหรับผลงานเพลง เพราะว่าตอนนี้ใคร ๆ ก็พากันเปิดตัวในนั้นทั้งนั้นแหละ หมดสมัยแล้วสำหรับการเดินเข้าไปในบริษัทเพื่อจะฟังว่า ผมขอโทษนะ ผมไม่ชอบเพลงพวกนั้น ตอนนี้พวกเราได้ข้ามผ่านประตูของขั้นตอนนั้นไปแล้ว ตอนนี้มันง่ายมากที่เราจะได้ฟังเพลงที่บริสุทธิ์จริง ๆ ซึ่งมันดีมาก ๆ มันจะทำให้วงการเพลงหวนกลับไปยังจุดที่มันควรจะเป็น” CA: “นี่เป็นตัวอย่างที่ดีตัวอย่างนึงเลยนะ พวกคุณทั้งสองคนรู้จัก Steve Lukather ใช่ไหม คนที่เล่นกีต้าร์เพลงของไมเคิลเกือบทั้งหมดน่ะ  เขาเป็นหัวหน้าของวงโตโต้มาก่อน ลูกชายของเขาตอนนี้อายุได้ 19 ปี เด็กคนนี้เติบโตขึ้นในเมืองลอสแองเจอลิส สี่หลังถัดจากบ้านของ Eddie Van Halen พ่อของเขา  พ่อของเขาเล่นกีต้าร์ให้กับ Bob Scaggs ไมเคิล แจ๊คสัน ไปจนถึง Lionel Ritchie ทีนี้คุณจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของคนที่บรรเลงบทเพลงเหล่านี้ ตอนนี้เด็กคนนี้ได้เติบโตกลายเป็นมือกีต้าร์ร๊อค แอนด์โรล ที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งในโลก เขาจะโดนกักขังไม่ได้นะ ผมจะช่วยเขาจัดการกับทุกคน ทุกคนที่ได้รู้เรื่องนี้ก็พากันแตกตื่น เขาจะโดนจับไม่ได้นะ CR: “ใช่ ผมรู้ มันช่างน่ารังเกียจ” CA: สำหรับคนเล่นน่ะ มันอาจจะเปลี่ยน แต่สำหรับวงการดนตรีน่ะ เราขายแผ่นได้แค่ 1.3 พันล้านแผ่น แทนที่จะเป็น 1.5 พันล้านอย่างที่คาดกันไว้ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:15:45

ความคิดเห็นที่ 10   จบตอนสำหรับภาคที่ 2 นี้นะคะ ... เดี๋ยวขอพักโฆษณา หาน้ำเย็น ๆ ดื่มสักครู่ แล้วจะมาต่อภาคที่ 3 (ภาคจบ) ให้ทันทีค่ะ ^^ --------------------------------- พักยก -------------------------------------- ระหว่างนี้ขอคั่นโฆษณาด้วย clip เพลงจากอัลบั้ม Invincible ของเจ้าสำนัก MJ ซะหน่อยนะคะ ... แว่วมาว่า สาว ๆ สำนักศาลของเราชื่นชอบเพลงนี้กันหลายคนเลยทีเดียว ... ที่แน่ ๆ ก็มีข้าเจ้า หม่าฮั่น และแม่นางแดจังกึม nangyoon ด้วยนี่ล่ะ (ต้องเอาใจสมาชิกใหม่กันหน่อย ^^ ) ... ส่วนท่านอื่น ๆ ที่เหลือ ... ข้าเจ้าก็มั่นใจว่าต้องชอบด้วยเหมือนกันแน่ ๆ เลยใช่ม้า อิอิ ^^ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:20:08

ความคิดเห็นที่ 11   พร้อมแล้ว!!! ไปต่อภาค 3/3 (ภาคจบ) กันที่นี่เลยจ้า ^^ //ของขวัญ จากคุณ : Pretty Small Thing เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:43:39

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณทุกท่านมากๆเลยค่ะ จากคุณ : อยากเป็นไกด์ ใครช่วยที เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 17:49:32

ความคิดเห็นที่ 13 ส่งท้ายสิ้นปีเลยนะหวังเฉา หึๆๆ มาปูเสื่ออ่านต้อนรับปีใหม่กันเล้ยย~ . ปล. คห.9 เห็นกุงเกงลิงเจ้าสำนักด้วย หุๆๆ จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 18:03:12

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านหมดแล้วค้าาาาา   ตอน 2  ไม่ให้พลาดซักบรรทัด   ว่าแต่...... คห 9!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  รูปนี้ เห็นอีกแล้ว  ว๊ากกกกกกกกกกก เกลียดปาปาราซซี่มากกกกกกกกกกก ทำไมมันต้องถ่ายให้ได้อะไรแบบนี้ทุกคนซิน่า รัวแชะให้เห็นยันไส้ติ่งกันเลยมั้ย  ฮ่าๆ แต่ก็ดูนะ  แง๊ะ ปล.  ท่านเปาก็แอบเก็บรายละเอียดด้วยนะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 52 18:42:54 จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 18:37:04

ความคิดเห็นที่ 15   ^ ^ อ่ะ ... เจ๊ของโทษ ... เพิ่งสังเกตเห็นตอน post ไปแล้วเหมือนกัน แหะ ๆ ( - -" )7 แต่ก็แบบแว่ เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะจ๊ะ ^^" เจ้าหู่ยังไม่เก็บของไปเที่ยวอีกเหรอเนี่ยะ เดินทางดี ๆ นะหนูนะ ^^ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 18:59:23

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ วันนี้เปลี่ยนใจไม่ออกแล้วค่าาา  หนูไม่อยากออกไปไหนวันที่ 31 ธค  มันน่ากัวทุกปีเลยค่ะ เดวพรุ่งนี้ไปแต่เช้าเอา แหะๆ ปล. รูปนั้นเด็ดดีค่ะท่านพี่ ไม่เป็นไรนะคะ (เป็นภาพที่เห็ยแล้วแอบเบิกตาโพลง ก๊ากก) แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 52 19:42:08 จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 19:40:35

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณทีมแปลทุกท่าน ที่อุตสาหะ ที่เสียสละ ที่ร่วมมือร่วมใจกัน ขอบคุณจากใจจริงค่ะ จากคุณ : SIMONBIRCH เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 20:38:23

ความคิดเห็นที่ 18 ^ หวัดดีค่าคุณไซม่อนฯ ^^ . *16 เจ้าหู่จะหอบผ้าผ่อนไปไส ดีแล้วล่ะ คืนนี้อยู่นี่กันก่อนนะ วันสิ้นปีอยู่จวนแหล่ะดีแล้ว . เพิ่งอ่านภาคสองจบแล้วจ้าาาา (อ่านช้า - -) ภาคนี้ขอขอบคุณ แม่นางเวิ่นเว้อ แม่นางยูน หวังเฉา ย้งยี้ มากนะจ้าา ที่ให้เสียงภาษาไทย ขอบคุณหวังเฉา หม่าฮั่นมาก ที่ทำการรวบรวมและเรียบเรียงบทความนี้อีกที (ลำบากมากสินะ T^T) และขาดไม่ได้ ขอบคุณคุณอ๊อฟที่นำบทความนี้มาให้จ้าา แจกเลยนะจ๊ะ เจ็ดดวง... รับไป รับไป ไม่ต้องแย่งกัน มีเยอะ อิๆ             . ไคฟงจงเจริญจ้าาาาา (ดื่มชาก่อน เดี๋ยวต่อภาคสาม) จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 21:08:28

ความคิดเห็นที่ 19 ว๊าววววววววววววววววว อ่าจบแล้วจ้ ต้องขอบคุณทุกท่านมาๆที่ช่วยแปลมา    ท่านเจ้าสำนักเรายอดอัจฉริยะเจงๆเลย   ส่วนเจ้าหนูฮิปจะหอบผ้าผ่อนไปไหนหล่ะนิ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 22:35:37

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้นี่คือกระทู้อะไร ลืมไปชั่วขณะ เพราะ คห.9 ไม่ได้ตั้งใจเลย แต่หัวมันจ่อเข้าไปใกล้จอคอมเอง ^^' ขอบคุณทุกคน สำหรับงานนี้จ้า ปริ้นท์มานอนอ่านปีใหม่โล้ด ^^ จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 23:12:31

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณทีมผู้แปลนะคะ เวลาอ่านเรื่องไมเคิลที่แปลมา รู้สึกเหมือนยิ่งเดินลึกเข้าไปในชีวิตของเค้า ช่างอัศจรรย์ น่าทึ่ง จะมีใครในโลกนี้เป็นแบบเค้าอีกไหมเนี่ย และเศร้า...ทำไมคนรอบตัวจึงไม่รักเค้าเหมือนที่พวกเรารัก... สวัสดีปีใหม่ค่ะ ... จากคุณ : Jeeup เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 01:09:09

ความคิดเห็นที่ 22   ขอบคุณทีมศาลไคฟงทุกท่านมากๆนะคะ จากคุณ : แม่น้ำนิรันดร์ เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 19:44:40

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณทีมศาลไคฟงทุกคนจ้าา จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 20:43:07

ความคิดเห็นที่ 24 อย่าลืมเก็บเข้าคลังด้วยนะจ๊ะ ราษฏรเนเวอร์แลนด์ที่น่ารัก จากคุณ : จั่นเจาจ้าา (RockwithU) เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 22:50:06

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณเพื่อนๆชาวศาลที่น่ารักที่แปลมาให้อ่านจ้า ได้รู้อะไรลึกๆหลายอย่างเกี่ยวกับไมเคิลเลย อย่างเรื่องโรคเท้าของนักเต้น สงสารจังที่ไมเคิลต้องใส่เฝือกบ่อยๆ เค้าทุ่มเทเพื่อแฟนๆจริงๆอยากให้แฟนๆได้เห็นการแสดงที่ดีที่สุด โดยไม่สนว่าตัวเองจะบาดเจ็บจนเรื้อรัง ทำให้นึกถึงเวลาที่เค้าเต้นเพลง man in the mirror ทั้งงานแกรมมี่และคอนเสิร์ตแดนเจอรัส เค้าสปินตัวเองแล้วล้มลงไม่รู้กี่รอบเพื่อเค้นอารมณ์ให้กับเพลงมากที่สุด ก็เพื่อแฟนๆทั้งนั้ง ซึ่งที่จริงแล้วเค้าไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่นี้แฟนๆก็รักตายแล้ว T T เศร้าจัง เก็บเข้าคลังแล้วจ๊ะท่านจั่น จากคุณ : Snow Crystal เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 53 19:21:15