ความคิดเห็นที่ 1 บทความตอนนี้ขอเล่าถึงนักกีต้าร์แจ๊สชาวอเมริกันผู้หนึ่ง ซึ่งได้จุดประกายความโด่งดังให้กับดนตรีบอสซาโนว่าในอเมริกาเป็นครั้งแรก เขาเป็นอัครศิลปินผู้ซาบซึ้งและเข้าถึงอัจฉริยภาพทางดนตรีของนักกีต้าร์บราซิลเลี่ยนอย่างจาว จิลแบร์โต้ จนสามารถประยุกต์และต่อยอดสไตล์การเล่นกีต้าร์ของจาวได้  รวมถึงนำดนตรีลีลาใหม่ที่ได้ฟังมาสร้างสรรค์ผลงานของตนเองชื่อ Jazz Samba งานดนตรีอันถือได้ว่าเป็นสะพานคีตศิลป์ที่ทอดตัวให้นักดนตรีแจ๊สจากอเมริกาเหนือ ได้เดินข้ามมาร่วมสร้างสรรค์ดนตรีบอสซาโนว่ากับนักดนตรีจากถิ่นแซมบ้าในอเมริกาใต้เป็นครั้งแรก! แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 19:34:43 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:32:12

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 8: ชาร์ลี เบิร์ด กับปฏิสัมพันธ์ทางดนตรีระหว่างแจ๊สและบราซิลเลี่ยนมิวสิค หลังจากภาพยนตร์เรื่อง Orfeu Negro หรือ Black Orpheus (1959) ได้ทำให้ผู้คนได้สัมผัสถึงลีลาดนตรีบอสซาโนว่าไปแล้ว แน่นอนว่าตัวภาพยนตร์นั้นโด่งดังไปทั่วโลก  แต่ในส่วนของดนตรีประกอบภาพยนตร์ อันถือเป็นดนตรีลีลาใหม่ ภายใต้การร่วมงานกันของทอม โจบิม, วินิชิอุส เดอ มอเรส และหลุยส์ บอนฟ่านั้น  แม้จะเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนแต่มันก็ยังหลบซ่อนอยู่หลังฉากของความโด่งดังในตัวหนัง หาได้โดดเด่นจนทำให้ผู้คนส่วนใหญ่สะดุดกับภาคดนตรีได้อย่างลึกซึ้งแต่อย่างใดไม่ เมื่อความนิยมในตัวหนังสร่างซาลง ดนตรีประกอบภาพยนตร์ก็พลอยถูกลืมเลือนไปด้วย นั่นเป็นผลให้บอสซาโนว่ายังเป็นที่รู้จักอย่างต่อเนื่องเฉพาะในบราซิลเท่านั้น ซึ่งความนิยมที่ไม่ถดถอยนี้ ก็เป็นกระแสที่โด่งดังต่อเนื่องมาจากผลงานเพลงที่เกิดจากการสร้างสรรค์ร่วมกันของทอมและจาว จิลแบร์โต้ตั้งแต่ชุด Chega de Saudade (1959) ด้วยอีกต่างหาก  หาใช่มาจากงานซาวด์แทร็กของหนังเป็นด้านหลักแต่อย่างใด จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:34:24

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับประเทศบราซิลแล้วในช่วงเวลานั้น (ค.ศ. 1960) กล่าวได้ว่า ไม่มีผู้ฟังคนใดในบราซิลที่จะไม่รู้จักทอม โจบิม นักประพันธ์ดนตรีในผลงานชุด Chega de Saudade และยังเป็นหนึ่งในทีมงานดนตรีของภาพยนตร์เรื่อง Orfeu do Carnaval (ชื่อที่ใช้แทน Orfeu Negro ในประเทศบราซิล) อีกด้วย จากชื่อเสียงที่หลั่งไหลเข้ามาทำให้ทอมได้รับเชิญจากผู้ผลิตรายการโทรทัศน์ในบราซิลชื่อ คาร์ลอส ธิอาร์ (Carlos Thir) และ วัลเตอร์ อาร์รูด้า (Walter Arruda) เชิญให้เขาเป็นแขกพิเศษในรายการโชว์ในตอนที่ชื่อว่า O Bom Tom ซึ่งออกอากาศทางทีวีช่อง 5 ของเมืองซาว เปาโล ทำให้ในปี1960 นั้น ทอมและจาวได้เกิดอย่างเต็มตัวในบราซิลแล้ว สำหรับทอม โจบิม เขาได้ร่วมงานกับจาวเพื่อสานต่อความสำเร็จจากงานชุดก่อน โดยผลงานใหม่นี้ใช้ชื่อชุดว่า O Amor, O Sorriso e a Flor (1960) หรือที่แปลเป็นภาษาอังกฤษได้อย่างโรแมนติกว่า Love, Smile and Flower อันเป็นอัลบั้มที่ 2 ของจาว นอกจากนี้ทอมก็ยังไปร่วมงานกับเดอ มอเรสด้วยเช่นกัน โดยทั้งคู่ได้ร่วมกันแต่ง Braslia, Sinfonia da Alvorada ในปีนั้นด้วย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:36:49

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนในปีถัดมาทอมและเดอ มอเรสได้แยกกันทำงานชั่วคราว เพื่อปลีกตัวไปทำโปรเจ็คของตนเอง โดยทอมได้ร่วมทำดนตรีในอัลบั้มชุดที่ 3 ของจาวในชื่อชุด Joao Gilberto (1961) และทอมยังรับงานประพันธ์ดนตรีประกอบให้กับภาพยนตร์เรื่อง Porto das Caixas ภายหลังที่ได้รับการติดต่อจากผู้กำกับชื่อ เปาโล ซีซ่าร์ ซาราเซนี่ (Paulo Cesar Saraceni) อีกด้วย กล่าวได้ว่างานของทอมชุกมากในช่วงนี้ ส่วนเดอ มอเรส นั้นนอกจากเขาจะแต่งหนังสือเล่มใหม่ของตนเองชื่อ O Amor dos Homens แล้ว เขาก็ไปประพันธ์เพลงร่วมกับคาร์ลอส ไลร่า (Carlos Lyra) อีกหนึ่งนักดนตรีแนวบอสซาโนว่าคนดังในช่วงเวลานั้น เป็นจำนวน 4 เพลงด้วยกัน ได้แก่“Coisa mais Linda", "Primeira Namorada", "Nada Como ter Amor" และ "Voce e Eu” ความโด่งดังของจาวในประเทศบ้านเกิด ทำให้ศิลปินบราซิลเลี่ยนร่วมสมัยกับเขาในช่วงเวลานั้น หันมาประพันธ์เพลงและทำดนตรีบอสซาโนว่ากันอย่างคึกคักทีเดียว จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:38:30

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้อ่านหลายท่านอาจสงสัยว่า แล้วเหตุการณ์ใดที่ทำให้ดนตรีบอสซาโนว่าได้มีโอกาสไปลงหลักปักฐานในอเมริกาได้อย่างมั่นคงกระนั้นหรือ? ความดีความชอบในเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งสมควรยกเครดิตให้กับประธานาธิบดีเคเนดี้ของอเมริกาในขณะนั้น ทั้งนี้เพราะกระทรวงการต่างประเทศในคณะรัฐบาลของเขา ได้เป็นสปอนเซอร์ให้กับโปรเจ็คการส่งศิลปินแจ๊สไปทัวร์ในละตินอเมริกา ในฐานะทูตสันตวไมตรีทางวัฒนธรรม โดยมีนักดนตรีแจ๊สระดับชั้นแนวหน้าของอเมริกาหลายคนได้ร่วมไปกับทัวร์นี้ ก่อนจะไปถึงเรื่องราวของชาร์ลี เบิร์ดต่อไป ผู้เขียนอยากหยิบยกเอาประเด็นที่น่าสนใจหนึ่งขึ้นมากล่าวถึงก่อน หลายคนอาจคิดว่าบอสซาโนว่าคือ นวัตกรรมทางดนตรีที่เกิดจากการผสมผสานระหว่างดนตรีแจ๊สและดนตรีลาตินเข้าด้วยกันเป็นครั้งแรก แต่ความเป็นจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ เท่าที่มีหลักฐานปรากฏอย่างชัดเจน จริงๆ แล้วปฏิสัมพันธ์ทางคีตศิลป์สายนี้สามารถย้อนไปถึงนักทรัมเป็ตผู้ยิ่งใหญ่ชื่อ ดิซซี่ กิลเลสปี (Dizzy Gillespie) อัครศิลปินที่ร่วมคิดค้นดนตรีแจ๊สในรูปแบบบีบ็อพร่วมกับอัจฉริยะศิลปินอย่าง ชาร์ลี พาร์คเกอร์ (Charlie Parker) นักอัลโต้แซ็กโซโฟนของยุคนั้นเลยทีเดียว จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:40:34

ความคิดเห็นที่ 6 ในปลายทศวรรษที่ 40 กิลเลสปีได้สร้างนวัตกรรมทางดนตรีครั้งที่ 2 ในชีวิตของเขา โดยการผสมผสานจังหวะแอฟโฟร-คิวบัน (Afro-Cuban) เข้ากับแจ๊สบีบ็อพได้อย่างยอดเยี่ยมในหลายๆ เพลงเช่น “Manteca”, “Tin Tin Deo” และ “Algro Bueno” เป็นต้น โดยในวงของกิลเลสปีมีนักคองเกอโร (Conguero) ชาวคิวบาผู้ที่เป็นตำนานอย่าง คาโน โปรโซ่ (Chano Pozo) อยู่ในทีมด้วย ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า แจ๊สมีโอกาสทักทายกับดนตรีลาตินสายคิวบันตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 40 ก่อนที่ในปีค.ศ. 1953 นักกีต้าร์บราซิลเลี่ยนชื่อ ลอรินโด้ อัลเมด้า (Laurindo Almeida) ได้ร่วมงานกับนักอัลโต้แซ็กโซโฟนแจ๊สชาวอเมริกันอย่าง บัด แชงค์ (Bud Shank) เพื่อสร้างสรรค์ให้อัลบั้มชื่อ Brazilliance Vol.1 และ Vol. 2 ซึ่งจำหน่ายภายใต้สังกัด World Pacific กลายเป็นการผสมผสานทางดนตรีระหว่างแจ๊สและดนตรีบราซิลเลี่ยนเป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตามรูปแบบดนตรีที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ก็ยังมิใช่ดนตรีบอสซาโนว่าแต่อย่างใด จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:44:02

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นต้องรอให้ถึงปีค.ศ. 1956 ที่นักกีต้าร์บราซิลเลี่ยนอย่างจาว จิลแบร์โต้นำรูปแบบการร้องและเล่นกีต้าร์ รวมถึงจังหวะแบบ “คูล แซมบ้า” (Cool Samba ศัพท์นี้ไม่แน่ใจว่ามีใช้จริงๆหรือเปล่า แต่ผู้เขียนขอใช้ในที่นี้ เนื่องจากเห็นว่ามีความเหมาะสมดี เพราะบอสซาโนว่าเป็นจังหวะที่เกิดจากการลดทอนความรุนแรง และความรวดเร็วของจังหวะแซมบ้าลงมา ทำให้เกิดความนุ่มนวลละมุนละไมมากขึ้นนั่นเอง) จาวนำเอาคูล แซมบ้ามาเล่นให้ทอม โจบิมฟัง ก่อนที่ทอมจะใช้ความจัดเจนในเชิงการประพันธ์ดนตรีที่มีอยู่ในตัว ต่อยอดให้กับนวัตกรรมของจาว โดยการเพิ่มแนวประสานเสียงแบบออร์เคสตร้าสมัยใหม่ แทรกเข้าไปในระหว่างแนวทำนอง อันเกิดจากจังหวะกีต้าร์ของจาวได้อย่างวิเศษลงตัว และกลายมาเป็นดนตรีบอสซาโนว่าในที่สุด ก่อนหน้าที่ชาร์ลี เบิร์ดจะไปทัวร์อเมริกาใต้นั้น ดนตรีลูกผสมที่เกิดขึ้นระหว่าง แจ๊ส-แซมบ้า ไม่เคยโด่งดังได้ชนิดที่จับจิตจับใจผู้ฟังกลุ่มใหญ่ในอเมริกาได้เลย โดยแม้ว่าในปีค.ศ. 1958 จอห์น โคลเทรน (John Coltrane) นักเทเนอร์และโซปราโนแซ็กโซโฟนผู้ทรงอิทธิพลทางดนตรีมากที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ดนตรีแจ๊ส จะเคยทำดนตรีลูกผสมระหว่างแจ๊ส-แซมบ้าขึ้นมาบ้าง โดยการไปคัฟเวอร์เพลงเก่าที่ชื่อ Bahia อันเป็นผลงานเพลงของ เอรี่ บาร์โรโซ่ (Ary Barroso) ก็ตาม  แต่มันก็ยังไม่อาจสร้างกระแสแบบคลื่นใหญ่ถาโถมเข้าหาฝั่งได้แบบที่อัลบั้ม Jazz Samba ทำในอีก 4 ปีต่อมา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:47:29

ความคิดเห็นที่ 8 หรือในปีค.ศ. 1961 ปีเดียวกับการทัวร์อเมริกาใต้ของเหล่านักดนตรีแจ๊ส ก่อนหน้าที่อัลบั้ม Jazz Samba จะออกมาปีต่อมานั้น ค่ายเพลงอย่าง Capitol ก็คิดจะเกาะกระแสความโด่งดังของจาว จิลแบร์โต้ในประเทศบราซิล โดยหวังว่าการนำผลงานเพลงของจาวมาผลิตเป็นอัลบั้มชื่อ  Brazil’s Brilliant Joao Gilberto เพื่อจำหน่ายในอเมริกานั้น จะสามารถสร้างกระแส “ดังเป็นพลุแตก” ให้เกิดขึ้นในอเมริกาได้บ้างก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วผู้ฟังส่วนใหญ่ในอเมริกาก็ยังไม่”เก็ต”กับผลงานเหล่านี้แต่อย่างใด แต่แล้วในปีค.ศ. 1962 นั้นประวัติศาสตร์ดนตรีบอสซาโนว่าก็ต้องจารึกชื่อของชาร์ลี เบิร์ด ไว้ในฐานะของผู้สร้างความสำเร็จอย่างงดงามให้กับดนตรีบอสซาโนว่าในอเมริกาเหนือได้สำเร็จเป็นครั้งแรก รวมถึงสามารถสร้างกระแสทางเลือกในการสร้างสรรค์ผลงานในรูปแบบดนตรีบอสซาโนว่าของเหล่านักดนตรีแจ๊สให้เกิดขึ้นได้อย่างมากในเวลาต่อมา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:49:37

ความคิดเห็นที่ 9 ชาร์ลี แอล. เบิร์ด (Charlie L. Byrd) เกิดวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 1925 เขาจึงมีอายุแก่กว่าทอม โจบิม 2 ปีและมากกว่าจาว จิลแบร์โต้ 6 ปี เบิร์ดเกิดในเมืองซัฟโฟล์ค ซึ่งตั้งอยู่บนถนนเซาธ์ แฮมป์ตั้นของมลรัฐเวอร์จิเนียตะวันออก สหรัฐอเมริกา เบิร์ดมีชีวิตวัยเยาว์คล้ายกับทอมเพราะเขาเติบโตมากับครอบครัวนักดนตรี คุณพ่อของเบิร์ดเป็นนักกีต้าร์และแมนโดลิน เขาจึงมีโอกาสได้เริ่มเล่นกีต้าร์ตามคุณพ่อตั้งแต่อายุ 9 ขวบ พอย่างเข้าสู่วัยรุ่นเบิร์ดก็มีวิถีคล้ายทอมอีกเช่นกันตรงที่เขาเริ่มเรียนในสายช่างของสถาบันเวอร์จิเนียโปลิเทคนิค เบิร์ดได้มีโอกาสเล่นดนตรีกับวงลีลาศ ก่อนที่จะเข้ารับราชการทหารในเวลาต่อมา ด้วยความสามารถทางดนตรีทำให้เขาได้ร่วมบรรเลงกับวงโยธาวาทิตของกองทัพ เบิร์ดได้ติดตามวงดุริยางค์ทหารจากสหรัฐข้ามมาเล่นถึงในฝั่งยุโรป   ตลอดช่วงชีวิตของชาร์ลี เบิร์ดนั้น เขาได้รับแรงบันดาลใจในสไตล์การเล่นกีต้าร์จากนักกีต้าร์ระดับตำนานถึง 3 คนด้วยกัน โดยนักกีต้าร์คนแรกนั้นเบิร์ดได้มีโอกาสพบเมื่อมาเล่นที่ยุโรปกับวงของกองทัพนั่นเอง เขาได้มาชมการแสดงของผู้เป็นหนึ่งในตำนานนักกีต้าร์ยุคบุกเบิกคนสำคัญในประวัติศาสตร์ดนตรีแจ๊สอย่าง จังโก้ ไรน์ฮาร์ดต์ (Django Reinhardt) จังโก้เป็นนักกีต้าร์ยิปซีเชื้อสายเบลเยี่ยม เขาอาวุโสกว่าเบิร์ด 15 ปี ด้วยพรสวรรค์ด้านการบรรเลงแจ๊สในลีลาสวิงอย่างยอดเยี่ยมของจังโก้ ได้เป็นแรงบันดาลใจให้เบิร์ดต้องการจะเจริญรอยตามนักกีต้าร์ผู้เป็นตำนาน(ในเวลาต่อมา)คนนี้ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:51:43

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อเขากลับมายังอเมริกาเบิร์ดจึงตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นที่จะดำรงอาชีพเป็นนักดนตรี ดังนั้นหลังปลดประจำการแล้ว เบิร์ดจึงมุ่งหน้าสู่หนึ่งในมหานครของดนตรีแจ๊สอเมริกันอย่างกรุงนิวยอร์คทันที ณ เมืองที่อาจเรียกได้ว่าเป็นเมกกะแห่งแจ๊สนี้ เบิร์ดได้มีโอกาสบรรเลงกีต้าร์กับวงดนตรีแจ๊สหลากหลายวงด้วยกัน   แต่แล้วในปีค.ศ. 1950 ขณะที่เขามีอายุได้ 26 ปีเบิร์ดก็เกิดความสนใจอย่างแรงกล้าที่จะศึกษากีต้าร์คลาสสิค ถึงขนาดที่ว่าเขาย้ายมาเมืองหลวงของสหรัฐอย่างกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เพื่อมาเริ่มเรียนกีต้าร์คลาสสิคกับโซฟอคลีส ปาปาส์ (Sophocles Papas) ที่โรงเรียนดนตรีโคลัมเบีย ก่อนที่พรสวรรค์ด้านดนตรีจะทำให้เบิร์ดได้ทุนไปศึกษาต่อกับอันเดร เซอร์โกเวีย (Andre Sergovia) นักกีต้าร์ชาวสเปน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาแห่งกีต้าร์คลาสสิค ที่เมืองซิเอน่า ประเทศอิตาลี นั่นทำให้เบิร์ดได้เดินทางมายุโรปอีกครั้ง อันเดรจึงเป็นนักกีต้าร์ระดับตำนานคนที่สองที่เบิร์ดได้มีโอกาสเรียนรู้ด้วย เบิร์ดเก็บเกี่ยวความรู้ได้มากจากการเรียนกับอันเดรในมาสเตอร์คลาสเป็นเวลา 6 สัปดาห์ นั่นส่งผลให้เบิร์ดหันมาใช้กีต้าร์สายไนล่อนแบบที่ใช้กับกีต้าร์คลาสสิค นอกจากนี้เขายังประยุกต์เทคนิคการเล่นกีต้าร์ด้วยนิ้วเปล่า โดยไม่ใช้ปิคตามแบบการบรรเลงดนตรีคลาสสิค เพื่อนำมาเล่นกับดนตรีแจ๊สในเวลาต่อมาอีกด้วย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:53:21

ความคิดเห็นที่ 11 ในปีค.ศ. 1961 กระทรวงต่างประเทศของสหรัฐได้จัดทัวร์นักดนตรีแจ๊สในฐานะของทูตวัฒนธรรมตามนโยบายของประธานาธิบดีเคเนดี้ในขณะนั้น เพื่อเดินทางมาแสดงที่ลาตินอเมริกา ซึ่งนักดนตรีในจำนวนนี้รวมถึงนักเป่าฟลุ๊ทอย่าง เฮอร์บี้ มานน์ (Herbie Mann) นักทรัมเป็ตผู้ทรงอิทธิพลในวงการแจ๊สในเวลาต่อมาอย่าง รอย เอลดริดจ์ (Roy Eldridge) นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนรุ่นบุกเบิกของวงการอย่าง โคลแมน ฮอว์กกิ้นส์ (Coleman Hawkins) นักแซ็กโซโฟนอย่าง ซูท ซิมส์ (Zoot Sims) รวมทั้ง พอล วินเทอร์ (Paul Winter) เคนนี่ ดอร์แรม (Kenny Dorham) และนักกีต้าร์หนุ่มอายุ 36 ปีอีกคนที่มีชื่อว่า ชาร์ลี เบิร์ด! ผู้ซึ่งได้นำเอาความรุ่มรวยและรื่นรมย์ของบอสซาโนว่าในอเมริกาใต้ ข้ามไปเบ่งบานและฝังรากลึกในอเมริกาเหนืออย่างมั่นคงจนถึงปัจจุบัน จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 19:55:51

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 53 21:27:35 จากคุณ : notyes jazz (กล้วยหอม กับ เนยแข็ง) เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 10:31:22