ความคิดเห็นที่ 1 บทความตอนนี้ขอกล่าวถึง สแตน เกตซ์.. นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนชาวอเมริกันผู้ร่วมสร้างสรรค์ให้เกิดกระแสความนิยมบอสซาโนว่าในอเมริกาเหนือเป็นครั้งแรก อัครศิลปินผู้สร้างเสียงแซ็กโซโฟนได้อย่างมีอัตลักษณ์โดดเด่น จนได้รับเสียงชื่นชมไม่เฉพาะจากผู้ฟังแจ๊สเท่านั้น แต่ยังเป็นที่ชื่นชอบของผู้ฟังดนตรีพ็อพพูล่ามิวสิคอีกด้วย  เสียงแซ็กโซโฟนเพียง 1-2 วลีจากการจรดปากเป่าของเขาสามารถยืนยันได้ถึงฉายา “เดอะ ซาวด์” ที่ได้รับเป็นอย่างดี นอกจากนี้เขายังเป็นเจ้าของเสียงเทเนอร์แซ็กฯแสนหวานในบทเพลง The Girl from Ipanema อันลือลั่น จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:00:20

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 10: สแตน เกตซ์ กับวิถีนักดนตรีในช่วงเปลี่ยนผ่านของดนตรีแจ๊ส เมื่อกระทรวงการต่างประเทศของสหรัฐได้จัดทัวร์นักดนตรีแจ๊สเดินทางไปร่วมแสดงที่ลาตินอเมริกาในฐานะของทูตทางวัฒนธรรมในปีค.ศ. 1961 นั้น ในหมู่นักดนตรีแจ๊สชื่อดังที่ร่วมเดินทางไปกับทัวร์ครั้งนี้ นอกจากประกอบไปด้วยนักเป่าฟลุ้ทอย่าง เฮอร์บี้ มานน์ นักทรัมเป็ตอย่าง รอย เอลดริดจ์ และเคนนี่ ดอร์แรม นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนรุ่นบุกเบิกของวงการอย่าง โคลแมน ฮอว์กกิ้นส์ นักแซ็กโซโฟนอย่าง ซูท ซิมส์ และ พอล วินเทอร์ นอกจากนักดนตรีรุ่นเดอะเหล่านี้แล้ว ยังมีนักกีต้าร์หนุ่มในวัย 36 ปีอีกคนที่ชื่อ ชาร์ลี เบิร์ด ในระหว่างการทัวร์เพื่อมุ่งสร้างสันถวไมตรีทางดนตรีในประเทศบราซิลครั้งนี้ ชาร์ลี เบิร์ดได้ฟังการบรรเลงกีต้าร์ของจาว จิลแบร์โต้ เขาสัมผัสได้ถึงความรุ่มรวยที่พรั่งพรูมาจากเทคนิคการบรรเลงกีต้าร์สายเอ็น ด้วยนิ้วมือเปล่าของนักดนตรีชาวบราซิลเลี่ยนผู้นี้ได้เป็นอย่างดี โดยอาศัยผัสสะของนักกีต้าร์คลาสสิคในตัวเบิร์ด เขารู้สึกชื่นชอบลีลาการบรรเลงของจาวมากเป็นพิเศษ เบิร์ดได้ให้สัมภาษณ์ในเวลาต่อมาว่า จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:02:31

ความคิดเห็นที่ 3 “ผมเคยเรียนกีต้าร์คลาสสิคอยู่ร่วมสิบปี ซึ่งจะบรรเลงกีต้าร์ด้วยนิ้วมือเปล่าแบบเดียวกับที่นักกีต้าร์บราซิลเลี่ยนเล่นกัน โดยเทคนิคนี้ทำให้เราสามารถบรรเลงจังหวะ (บอสซาโนว่า) เหล่านั้นได้ดีกว่าการใช้ปิค” จาว จิลแบร์โต้ถือเป็นตำนานกีตาร์คนที่ 3 ที่เบิร์ดได้มีโอกาสได้พบเจอในชีวิตนักดนตรีของเขา ต่อจากอังเดรส เซอร์โกเวียและ จังโก้ ไรน์ฮาร์ดท์ เบิร์ดรู้สึกรักดนตรีบอสซาโนว่าตั้งแต่สรรพสำเนียงแรกที่เขาได้ฟัง เขากล่าวว่า “คุณไม่สามารถจะฝืนตัวเองไม่ให้หลงใหลในมนต์เสน่ห์ของเสียงดนตรีที่บรรเลงโดยโจบิมและจิลแบร์โต้ได้ ส่วนผสมของมันช่างไพเราะและมีเสน่ห์เหลือเกิน อย่างที่ผมเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า โจบิมคือนักประพันธ์เพลงคนสำคัญที่สุดในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 บทเพลงของเขารุ่มรวยด้วยวรรณศิลป์ และประกอบขึ้นจากความรื่นรมย์ของจังหวะและฮาร์โมนี่ในภาคดนตรี เขา(โจบิม)เป็นเสมือนดังช่างทำนาฬิกาผู้ปราณีตครับ” จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:03:58

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อเบิร์ดกลับสหรัฐหลังการทัวร์ลาตินอเมริกาในครั้งนั้น เขาได้นำผลงานเพลงของจาว จิลแบร์โต้ติดตัวกลับมาด้วย และเบิร์ดได้มีโอกาสเปิดให้เพื่อนนักดนตรีผู้ซึ่งเล่นเทเนอร์แซ็กโซโฟนได้ฟัง เพื่อนของเขาผู้นี้ต่อมาคือ ผู้ฝากเสียงโซโล่เทเนอร์แซ็กฯโรแมนติกไว้ในบทเพลง Desafinado ในอัลบั้ม Jazz Samba จนได้รับรางวัลแกรมมี่ในปีถัดมา ปฏิบัติการทางดนตรีที่รื่นรมย์ของเบิร์ดและเพื่อนในครั้งนั้น ได้ก่อกำเนิดงานดนตรีที่ส่งผลให้บอสซาโนว่าสามารถผลิดอกบานสะพรั่งไปทั่วอเมริกา เพื่อนนักดนตรีของเบิร์ดผู้นี้มีชื่อว่า สแตน เกตซ์ (Stan Getz) สแตน เกตซ์ มีชื่อจริงว่า สแตนลี่ เกตซ์ (Stanley Getz) นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนผู้ทรงอิทธิพลทางดนตรีมากที่สุดอีกคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ดนตรีแจ๊สคนนี้ เกิดเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1927 ในเมืองฟิลาเดลเฟีย ก่อนจะมาเติบโตในเมืองนิวยอร์คซิตี้ เกตซ์จึงเกิดในปีเดียวกันกับทอม โจบิม แต่เขาจะมีอายุน้อยกว่าชาร์ลี เบิร์ด 2 ปี และแก่กว่าจาว จิลแบร์โต้ 4 ปี เด็กชายเกตซ์ชอบเล่นเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด ก่อนที่คุณพ่อของเขาจะมอบแซ็กโซโฟนให้เป็นของขวัญเมื่อเกตซ์ย่างเข้าสู่วัยรุ่นเมื่ออายุได้13 ปี จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:05:36

ความคิดเห็นที่ 5 ในขณะที่ทอมกำลังใช้ชีวิตวัยเด็กในประเทศบราซิลกับดนตรีคลาสสิคที่คุณแม่ของเขาจ้างคุณครูมาสอนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนโดยเฉพาะนั้น เกตซ์ก็เติบโตขึ้นมากับยุคสมัยของแจ๊สเอจ (Jazz Age) ในอเมริกา อันถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดนตรีแจ๊สกำลังรุ่งโรจน์ถึงจุดสูงสุด จนสามารถสถาปนาเป็นพ็อพพูล่ามิวสิคของสังคมอเมริกันได้ในช่วงเวลานั้น ยุคสมัยที่งานรื่นเริงต่างๆในวงสังคมจะขาดฟลอร์เต้นรำไปไม่ได้ บนเวทีที่เปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้โชว์ลวดลายและลีลาเต้นรำกันอย่างสนุกสนานในสมัยนั้น บรรยากาศในคลับและงานรื่นเริงจึงอบอวลไปด้วยดนตรีสวิง (Swing) ที่บรรเลงจากวงดนตรีแจ๊สวงใหญ่ (Big Band) เกตซ์ชื่นชอบและได้รับอิทธิพลการเป่าแซ็กฯมาจาก ผู้ได้รับสมญาว่าเป็น“ประธานาธิบดีแห่งเทเนอร์แซ็กโซโฟน”อย่าง เลสเตอร์ ยัง (Lester Young มีชื่อเล่นว่า Prez (ตัวย่อของ President) ซึ่งนักร้องแจ๊สผู้โด่งดังในอดีตอย่าง บิลลี่ ฮอลิเดย์ (Billie Holiday) หรือเลดี้ เดย์ เป็นผู้ตั้งให้เขา) ต่อมาด้วยวัยเพียง 17 ปี เกตซ์ได้รับโอกาสให้เข้าร่วมกับวงของนักทรอมโบนอย่าง แจ๊ค ทีการ์เด้น (Jack Teagarden) ในช่วง 4 ปีถัดมาเกตซ์ได้ร่วมเล่นกับวงดนตรีบิ๊กแบนด์ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ดนตรีแจ๊ส 3 วงด้วยกัน คือวงของสแตน เคนตั้น (Stan Kenton) วงของจิมมี่ ดอร์ซี่ (Jimmy Dorsey) และวงของเบนนี่ กึ๊ดแม่น (Benny Goodman) จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:08:19

ความคิดเห็นที่ 6 จากนั้นด้วยวัย 21 ปี เกตซ์ได้ขึ้นชั้นเป็นนักโซโล่แซ็กโซโฟนในวงของ วู๊ดดี้ เฮอร์แม่น (Woody Herman) เป็นเวลา 3 ปี (ในช่วงค.ศ. 1947-1949) แววดาราบนฟากฟ้าแจ๊สของเกตซ์เริ่มส่องประกายขึ้นในช่วงนี้ เพราะเขาเริ่มมีชื่อเสียงครั้งแรกจากการเล่นโซโล่ในบทเพลงบัลลาดชื่อ Early Autumn เสียงแซ็กโซโฟนของเกตซ์นั้นมากด้วยท่วงทำนองที่หวานไหวไพเราะตามแบบอย่างครูดนตรีชั้นดีที่ชื่อเลสเตอร์ ยังของเขา สแตน เกตซ์ถือเป็นตัวอย่างของนักดนตรีคนหนึ่งที่เกิด และเติบโตขึ้นมาในช่วงรอยต่อแห่งการเปลี่ยนผ่านทางแนวดนตรีของแจ๊สอย่างแท้จริง เพราะเขาเกิดในช่วงวงดนตรีบิ๊กแบนด์เริ่มเบ่งบาน เกตซ์ซึมซัมเอาแจ๊สแนวสวิงเข้าสู่ชีพจรดนตรีในช่วงวัยเด็กจนถึงวัยรุ่น ก่อนที่ชีวิตนักดนตรีในช่วงวัย 20 ต้นๆ ของเขาจะก้าวเข้าสู่ยุคสมัยที่แจ๊สแนวบีบ็อพ (Bebop) ถือกำเนิดขึ้น บีบ็อพเป็นดนตรีขบถที่เกิดจากการคิดค้นร่วมกันของนักอัลโต้แซ็กโซโฟนหนุ่มที่ชื่อ ชาร์ลี พาร์คเกอร์ (Charlie Parker) และนักทรัมเป็ตหนุ่มผู้ทรงภูมิความรู้ทางดนตรีอย่าง ดิซซี่ กิลเลสปี (Dizzy Gillespie) โดยดนตรีแนวนี้แตกหน่อขบถมาจากสวิงบิ๊กแบนด์อันเป็นแจ๊สกระแสหลักในช่วงเวลานั้นอีกทีหนึ่ง จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:09:52

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อเข้าสู่ทศวรรษที่ 50 เกตซ์สามารถพัฒนาแนวทางการเป่าแซ็กฯของเขาขึ้นมาได้อย่างโดดเด่น แตกต่างไปจากรูปแบบการเป่าของครูดนตรีอย่างเลสเตอร์ ยัง ซึ่งเกตซ์ถือเป็นต้นแบบในช่วงเริ่มต้นอาชีพนักดนตรีของเขา แนวการเป่าแซ็กโซโฟนของเกตซ์ในช่วงนี้จะเน้นความสละสลวยของเส้นเสียง ทุกโน็ต ทุกพยางค์เนิบช้าแต่งดงาม แต่ทิศทางใหม่ที่เกตซ์ค้นพบนี้กลับเข้ากันไม่ได้กับยุคสมัยของแจ๊สในช่วงเวลานั้น ที่กำลังนิยมการบรรเลงแบบพุ่งพล่าน เกรี้ยวกราด และจริงจังในแนวทางของบีบ็อพ ซึ่งได้รับความนิยมต่อเนื่องมาตั้งแต่ทศวรรษ 40-50 จุดนี้เองอาจเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผลักดันให้เกตซ์หันเข้าหายาเสพติด เกตซ์ถูกทางการจับในคดีเกี่ยวกับการเสพสิ่งเสพติดหลากชนิด และหลายต่อหลายครั้ง เขาควบคุมตนเองไม่ได้จนถึงขั้นมีปัญหาทำร้ายร่างกายภรรยา และต้องหย่าขาดจากภรรยาถึงสองคน (ทั้งที่มีบุตรด้วยกัน) ในช่วงนี้ ปีค.ศ. 1954-1957 จึงนับเป็นช่วงชีวิตที่ด้านมืดของเกตซ์ถูกยาเสพติดผลักดันให้ปรากฏตัวออกมาอย่างชัดเจน จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:13:41

ความคิดเห็นที่ 8 แต่ด้วยพัฒนาการที่ไม่หยุดนิ่งของรูปแบบดนตรีแจ๊ส หรืออีกนัยหนึ่งมันก็สะท้อนถึงความเป็นอนิจจังของวิวัฒนาการดนตรีแจ๊สด้วยเช่นกัน ที่ช่วยส่งให้แนวทางการบรรเลงเทเนอร์แซ็กโซโฟนของเกตซ์เจิดจรัสได้อีกครั้ง เพราะในช่วงทศวรรษที่ 50 นั้น การมาของนักทรัมเป็ตผู้ยิ่งใหญ่อีกคนหนึ่งของวงการดนตรีแจ๊สอย่าง ไมล์ส เดวิส (Miles Davis) ได้ช่วยต่อยอดให้เกิดแจ๊สแนวใหม่ที่เติบใหญ่มาจากแนวฮาร์ดบ็อพ (Hardbop)จนพัฒนากลายมาเป็นแจ๊สแนวคูล (Cool) ไปในที่สุด ในขณะเดียวกัน ด้วยวัฒนธรรมดนตรีแบบเบาสบาย ในอีกฟากฝั่งของอเมริกาอย่างเมืองแคลิฟอร์เนียและซานฟรานซิสโก ก็เป็นแหล่งเมล็ดพันธุ์ทางดนตรีชั้นดีให้กับแนวเวสต์โคสต์แจ๊ส (West Coast Jazz) ได้ชูช่อก่อกำเนิดขึ้นมา ซึ่งแจ๊สทั้งสองรูปแบบหลังนี้นี่เองที่เปิดโอกาสให้ลีลาการบรรเลงแซ็กฯที่เน้นทุกเสียงทุกวลีของเกตซ์ ได้มีโอกาสใช้จุดเด่นของตัวเขาเองเพื่อกุยทางไปสู่ความสำเร็จ ทั้งที่ก่อนหน้านี้บนถนนสายแจ๊สแห่งนี้เคยเต็มไปด้วยขวากหนามทางดนตรีสำหรับเขา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:16:25

ความคิดเห็นที่ 9 แม้ยังไม่อาจตัดขาดจากยาเสพติดได้ตลอดช่วงทศวรรษที่ 50 แต่บนเส้นทางดนตรีกลับปูด้วยพรมอันสวยหรูให้เกตซ์ได้เดินอีกครั้ง เกตซ์กลับมามีชื่อเสียงหลังจากได้ร่วมบรรเลงในวงของนักเพียโนชื่อ ฮอเรซ ซิลเว่อร์ (Horace Silver) และ ออสก้าร์ พีทเทอร์ซั่น (Oscar Peterson) รวมถึงนักบาริโทนแซ็กโซโฟนจากฟากเวสต์โคสต์แจ๊สอย่าง เจอร์รี่ มัลลิแกน (Gerry Mulligan) ยุคสมัยของแจ๊สที่เอื้ออำนวยนี้ จึงส่งผลให้เกตซ์สามารถโลดแล่นไปบนถนนดนตรีพร้อมๆกับเสพยาเสพติดไปด้วย อย่างไรก็ตามสภาพการเสพยาของนักดนตรีแจ๊สในช่วงเวลานั้นเกิดขึ้นกับศิลปินที่มีชื่อเสียงอีกหลายๆคน ไม่เว้นแม้แต่อัจฉริยะนักทรัมเป็ตอย่างไมล์ส เดวิส ผลงานดนตรีของเกตซ์ที่เกิดขึ้นในช่วงครึ่งหลังของทศวรรษที่ 50 ที่เขาสร้างสรรค์กับสังกัดแผ่นเสียง Verve นั้น  ถือได้ว่าเป็นช่วงที่พีกที่สุดช่วงหนึ่งในอาชีพนักดนตรีของเกตซ์ก็ว่าได้ ไล่ไปตั้งแต่ผลงานชุด West Coast Jazz (1955), Hamp and Getz (1955), The Steamer (1956), For Musicians Only (1956), Stan Getz And The Oscar Peterson Trio (1957), At The Opera House (1957) และ  Getz Meets Mulligan In Hi-Fi (1957) จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:19:39

ความคิดเห็นที่ 10 จนกระทั่งปีค.ศ. 1958 ซึ่งเป็นปีเดียวกับการเดินทางมุ่งหน้าสู่กรุงริโอ เดอ จาเนโรของจาว จิลแบร์โต้ในประเทศบราซิล เพื่อนำแนวการร้องและบรรเลงกีต้าร์ในรูปแบบบอสซาโนว่าที่จาวคิดค้นขึ้นมาไปเสนอให้ทอม โจบิมได้ฟังนั้น เกตซ์ก็ได้ตัดสินใจเดินทางเพื่อหลีกหนีจากสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยยาเสพติดของเขาในอเมริกา โดยมุ่งหน้าสู่กรุงโฮเปนเฮเก้น ของประเทศเดนมาร์ก เพื่อไปพักบำบัดอาการติดยาเป็นเวลาถึง 4 ปี ในปีค.ศ. 1961 เกตซ์จึงเดินทางกลับมายังอเมริกาอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ชาร์ลี เบิร์ดและเหล่านักดนตรีแจ๊สจากอเมริกาเหนือ ได้เดินทางกลับจากการทัวร์ทางวัฒนธรรมในอเมริกาใต้ตามนโยบายของกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐพอดี แถมเบิร์ดยังนำเอาแผ่นงานเพลงบอสซาโนว่าของจาว จิลแบร์โต้มาเปิดให้เกตซ์ฟังด้วย และนั่นคือจุดเริ่มของอัลบั้มบอสซาโนว่าแห่งประวัติศาสตร์ชื่อ Jazz Samba เบิร์ดไปทัวร์ลาตินอเมริกาคราวนั้นพร้อมกับวงทริโอ้ของเขา ซึ่งประกอบด้วย ตัวเบิร์ดเองที่เล่นกีต้าร์ โดยมีคีตเตอร์ เบตส์ (Keter Betts) เล่นเบส และ บัดดี้ เดพเพนชมิดท์ (Buddy Deppenschmidt) ตีกลอง (ต่อมานักดนตรีสองคนหลังนี้ได้ร่วมบรรเลงในอัลบั้มประวัติศาสตร์ชุด Jazz Samba ด้วย) จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:23:05

ความคิดเห็นที่ 11 เบิร์ดและวงของเขามีโอกาสได้ร่วมแจมกับวงดนตรีบราซิลเลี่ยนหลายวงด้วยกัน จากบทสัมภาษณ์ของเบิร์ดในเวลาต่อมา เขาเคยระลึกถึงความหลังครั้งนั้นให้ฟังว่า “เมื่อเราอยู่กันในประเทศบราซิลนั้น เราเคยเล่นบทเพลงที่มีอยู่ในอัลบั้ม Jazz Samba กับนักดนตรีท้องถิ่นในบราซิลหลายเพลงด้วยกันครับ และเราพบว่า มันง่ายเหลือเกินที่จะบรรเลงอิมโพรไวซ์ในแนวทางแจ๊ส สอดแทรกเข้าไปในบทเพลงเหล่านั้น ซึ่งผู้ชมก็ดูจะชื่นชอบมันด้วยครับ นักดนตรีบราซิลเลี่ยนเขามักไม่เล่นด้นสดกันสักเท่าไหร่” เบิร์ดถือเป็นนักดนตรีผู้มีสายตาแหลมคมยิ่ง เพราะในช่วงเริ่มต้นคิดวางแผนทำอัลบั้ม Jazz Samba นั้น เขาและนักดนตรีในวงต้องพยายามค้นหาเสียงจากเครื่องดนตรีที่จะใช้ทดแทนเสียงของนักร้องในบทเพลง โดยเสียงที่ว่านี้ต้องให้ความรู้สึกถึงชีพจรดนตรีแจ๊สไปด้วยพร้อมๆกัน  เขาจึงมองหานักดนตรีมาเสริมอีกคน ซึ่งนักดนตรีคนนั้นต้องเป็นผู้ที่สามารถเล่นแจ๊สได้ และมีเซ้นต์อย่างดีเยี่ยมในเรื่องท่วงทำนอง ซึ่ง ชาร์ลี เบิร์ดค้นพบว่า สแตน เกตซ์ คือจิกซอร์ตัวสุดท้ายที่เขากำลังค้นหาอยู่! แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 20:27:30 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:26:25

ความคิดเห็นที่ 12 ยอดเยี่ยม ขอบคุณครับ จากคุณ : keNGjuNG (keNGjuNG) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 53 12:47:52

ความคิดเห็นที่ 13 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 53 21:28:28 จากคุณ : notyes jazz (กล้วยหอม กับ เนยแข็ง) เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 10:27:27