ความคิดเห็นที่ 1   ปาดครับ รออยู่ จากคุณ : หยง เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:04:51 A:125.26.148.170 X: TicketID:256086

ความคิดเห็นที่ 2   -----บทสัมภาษณ์อดีตเจ้าหน้าที่ระดับสูงในค่าย Visual Kei แห่งหนึ่ง----- ต้นฉบับ:Tokyo Damage Report แปลจากอังกฤษเป็นไทยโดย: AeY_oMu reference: http://www.hellodamage.com/top/2010/03/01/interview-with-an-ex-visual-kei-record-executive/ -Intro- ย้อนกลับไปในปี 2008 ผมได้สัมภาษณ์คุณซาโต้ (นามสมมติ) ซึ่งเคยทำงานในค่าย VK แห่งหนึ่งในยุค 90 หลังจากนี้ผู้สัมภาษณ์จะอธิบายว่า VK คืออะไร (ในทัศนะของตน)  ซึ่งเราจะละไว้นะคะ เพราะเชื่อว่าในห้องนี้น่าจะเคยผ่านตากันมาบ้าง อีกทั้งพาร์ตถัดไปก็ช่วยให้ความหมายได้ จากนั้นผู้สัมภาษณ์จะขอให้คุณซาโต้ช่วยอธิบายความเป็นมาเป็นไปของ VK ค่ะ ซึ่งเราจะเริ่มกันที่ตรงนี้ -BRIEF HISTORY OF VISUAL- ประมาณปี 1983 (คุณซาโต้กล่าว) วงฮาร์ดร็อคญี่ปุ่นจากเมืองใหญ่ต่างๆ เริ่มที่จะมีปฏิสัมพันธ์กัน และในภายหลังได้ก่อเกิดเป็นแนวดนตรีแบบใหม่ของ new-wave, โกธิค, L.A. hair metal, และพังค์  พวกเขารวมอิทธิพลจากต่างชาติเหล่านี้เข้ากับ การ์ตูนแนวโชโจ (SHOJO MANGA) ซึ่งเป็นที่นิยมในญี่ปุ่นขณะนั้น (บทความนี้ค่อนข้างจะยาวมากอยู่แล้ว เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา เราจะไม่ลงรายละเอียดเกี่ยวกับการ์ตูนแนวโชโจดังกล่าว สำหรับตอนนี้ โชโจ = การ์ตูนสำหรับเด็กสาวในวัยก่อนทีนเอจ มักมีเรื่องราวเกี่ยวข้องกับเหล่าครึ่งหญิงครึ่งชาย ผมยาว หน้าหวาน ในชุดโค้ท ซึ่งจะมองตากันและกันอย่างลึกซึ้ง โดยมีกุหลาบบานสะพรั่งเป็นฉากหลัง) การ์ตูนดังกล่าวมีอิทธิพลต่อแฟชั่นและพฤติกรรมในแนวรักร่วมเพศ (กอด, จูบ)บนเวที และที่ได้กล่าวไปนี้ แน่นอน เพื่อดึงดูดเหล่าเด็กสาว และเพื่อหนังสือการ์ตูนของพวกเขา มันเป็นกรณีเดียวกันกับ "รวมของเก่าที่ต่างกัน ให้กลายเป็นของใหม่" มันเป็นแค่จุดเล็กๆ เท่านั้นในช่วงเริ่มแรก เร่ิมจากเพียงไม่กี่เมืองในญี่ปุ่น พวกศิลปินมีไฟกันมาก และมีแนวคิดแบบพึ่งตนเอง บางวงถึงกับเปิดค่ายของตนขึ้น (Yoshiki - X Japan เปิด DADA record, ในภายหลังคือ Extasy) ในที่สุดแล้ว กระแสเล็กๆ นี้ก็ขยายใหญ่ขึ้น พอที่จะสร้างความสนใจแก่ค่ายเพลงต่างๆ ซึ่งได้ทำให้กระแสนี้แพร่ไปทั่วประเทศ..ทว่า สิ่งที่เสียไปก็คือ วงจะต้องทำตามคำสั่งของค่ายอย่างเคร่งครัด ยุคของ "ความนิยม" กับ "เพลงที่ดี" ไม่เคยมีร่วมกัน วงที่ดีที่สุดอยู่ในช่วงปี 93-99  ช่วงพีคของมัน (หมายถึง วงได้ปรากฏตัวบนรายการทีวี และนิตยสารที่เป็นที่นิยม)อยู่ในระหว่างปี 97-99  Visual ไม่เคยเป็นที่นิยมนอกประเทศกระทั่งปี 2000 หลังจากที่มันได้รับความนิยมไปทั่วทั้งเกาะญี่ปุ่นแล้ว ธีมของบทเพลง: โรแมนติก หวานซึ้ง / มืดหม่น ฆ่าตัวตาย (อะไรก็ตาม ที่เด็กสาววัยทีนจะชอบ...) "Fan-service" เป็นของธรรมดา (สมาชิกในวง จูบหรือลูบไล้กันและกัน) = มันมาจากการ์ตูนแนวโชโจนั่นเอง ความรู้สึกว่าไม่ถูกคุกคามทางกายด้วยคาแรคเตอร์อย่าง "เรื่องเพศ แต่ไม่ใช่กับฉัน" (ผู้ชาย แต่งตัวในแบบผู้หญิง) ดึงดูดใจเด็กสาวๆ เป็นอันมาก ------------ รูป X Japan ยุคแรก (ถ้าพบอะไรผิดท้วงเลยนะคะ) แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 06:07:09 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:09:19

ความคิดเห็นที่ 3   --MOB ENTERTAINMENT INDUSTRY 101--   TIP ONE:CONNECTIONS สายสัมพันธ์นั้นมีค่ากว่าเงินทองเสียอีก (หรือบางที สิ่งนี้ล่ะคือเงินทอง?) Jhonny's Jimusho (บริษัทผลิต boy-band ที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น) เป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับความสำคัญของสายสัมพันธ์ ถ้าคุณต้องการให้เด็กๆ ของจอห์นนี่ปรากฏตัวในรายการทีวีของคุณ คุณก็ต้องไม่มีบอยแบนด์จากที่อื่นมาปรากฏตัว และถ้ามีเด็กๆ ที่ไม่ใช่ของจอห์นนี่ปรากฏตัว จอห์นนี่ก็จะแบนด์คุณตลอดกาล (และไม่แค่รายการของคุณเท่านั้น แต่รวมถึงอะไรก็ตามที่อยู่ใต้บริษัทแม่เดียวกันกับคุณ) เขาเป็นราชาของเรื่องแบบนี้ แต่ลักษณะมาเฟียแบบนี้เป็นปกติในวงการบันเทิงทั้งหมด สายสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มพันธมิตรที่มีพลัง กับผู้ยิ่งใหญ่ในวงการบันเทิง คือเหตุผลที่ทำไมวง A จึงปรากฏตัวเฉพาะบนช่อง 1 แต่ไม่เคยปรากฏตัวในช่อง 2 และเพราะสายสัมพันธ์แบบนั้น ทำให้เกิดกลุ่มพันธมิตรขึ้น นั่นล่ะ สำหรับในระดับสูงแล้ว สายสัมพันธ์ในระยะยาวมีความสำคัญมากกว่าผลประโยชน์ทางธุรกิจในระยะสั้น ดังนั้น ใครจะสนใจว่าวงในทีวีหรือวิทยุนั้น คือสิ่งที่แฟนๆ ต้องการจริงๆ หรือไม่? --------- TIP TWO:CONTROL OF EVERY STEP OF THE PROCESS เหล่าวงดนตรีรับรู้เรื่องราวของ "การควบคุมเบ็ดเสร็จ" ในแง่ที่อ่อนโยนว่า "พวกเราเป็นสถานที่ที่ครบครันในการสร้างชื่อเสียงให้แก่เธอ เธอไม่จำเป็นต้องไปที่ไหนอีก" วงของเธอต้องการเสื้อผ้า เราก็มีแบรนด์เสื้อผ้าที่พร้อมทำเสื้อผ้าให้เธอ เธอต้องการการประชาสัมพันธ์ เรามีรายการทาง cable TV และมีรายการในสถานีวิทยุ ยิ่งไปกว่านั้น เรายังพัฒนาความสัมพันธ์กับบริษัทสื่อยักษ์ใหญ่ (ดู Tip#1) ดังนั้นวงทั้งหลายของเรา จึงได้ปรากฏตัวในนิตยสารที่หลากหลายของเขา ยกตัวอย่างเช่น นิตยสาร "CURE" ก็เป็นหนึ่งในธุรกิจของค่าย "free will" ค่ายเพียงหนึ่งเดียวที่ยืนยงมาแต่ยุคที่ทุกค่ายมีนิตยสารของตัวเอง  เขาทำอย่างไรจึงสามารถอยู่ได้ช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น ยังคงเป็นปริศนาอยู่ สำหรับเครื่องดนตรี วงใหญ่ๆ ทุกวงมีสปอนเซอร์เป็น ESP guitar (หรือ Fernandes) ซึ่งจะทำเครื่องดนตรีที่มีเอกลักษณ์ และตกแต่งเฉพาะให้แก่วง เครือข่ายบริษัทในวงการบันเทิงดังกล่าวนี้  มีเจ้าของเป็นค่ายเพลงเดียวกันอย่างลับๆ ทำให้พวกเขาสามารถจ้างนักดนตรีที่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับอุตสาหกรรมนี้ หรือเกี่ยวกับดนตรี และนั่นทำให้พวกนักดนตรีถูกควบคุมง่ายขึ้น นักดนตรีญี่ปุ่นจึงเกิดขึ้นมาด้วยราคาที่ถูกมาก พอที่บริษัทเพลงต่างๆ (Visual, pop, rock, rap ฯลฯ) จะไม่ได้รับผลเสียแม้จากการทำเพลงที่ห่วยที่สุดมากนัก มันคือลักษณะเดียวกับกับ "โยนขยะทั้งหมดใส่กำแพง แล้วดูซิว่าอะไรจะเหลือติดกำแพงอยู่" ------- นิตยสาร CURE จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:17:15

ความคิดเห็นที่ 4   TIP THREE:you can never have enough SHELL COMPANIES เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นธุรกิจผูกขาด คุณต้องแบ่งค่ายใหญ่ๆ ของคุณออกเป็นค่ายเล็กๆ 10 ค่าย แต่ละค่ายเล็กๆ นั้น ก็มี "โลก" ของมัน มีรูปลักษณ์ที่เฉพาะ, มีเสียงเพลงที่เฉพาะ, มีทัศนคติที่เฉพาะ ฯลฯ ซึ่งสามารถดึงดูดแฟนคลับได้ดีกว่าค่ายใหญ่ๆ แฟนๆ จะเริ่มหลงใหลและอุทิศตนให้แก่ค่ายที่พวกเขาคิดว่า "มันสร้างขึ้นเพื่อพวกเธอ"  ทั้งนี้การที่มีค่ายๆ เล็กๆ กระจายอยู่ตามเมืองต่างๆ (โดยทั่วไปจะบริหารงานด้วยสมาชิกของวงที่มีชื่อเสียงในเมืองนั้น)  คุณจึงมั่นใจได้ว่าจะได้รับการซัพพอร์ตจากทั่วประเทศ  ยกตัวอย่างเช่น ในแต่ละเมืองจะมีค่ายเพลงเล็กๆ ที่จะคอยช่วยเหลือ "ทุก" วงที่มาจากบริษัทแม่เดียวกัน ทั้งในแง่ประชาสัมพันธ์, ทัวร์คอนเสิร์ต, และการวางจำหน่าย CDs ในช่วงที่วงดังกล่าว(ทัวร์คอนเสิร์ต)ผ่านมาที่เมืองนั้น เอาล่ะ เราเลคเชอร์กันมาเยอะแล้ว มาต่อกันที่ interview เลยดีกว่า! ----------- -STRUCTURE OF THE INDUSTRY- TDR: คุณช่วยอธิบายเกี่ยวกับโครงสร้างทางธุรกิจของอุตสาหกรรมดนตรี Visual ได้ไหมครับ? SATOH-SAN: เราพูดถึง Yoshiki ไปแล้ว ว่าเขาคือ executive producer เขาอยู่ในวง X Japan และขณะนี้อาศัยอยู่ที่ Los Angeles  เขาอยู่ในจุดสูงสุดของโปรดิวเซอร์ดนตรีแนวVisualของญี่ปุ่น  ทว่าเขาเพียงตัดสินว่าอะไรควรเป็นไปในทิศทางไหนเท่านั้น  ผู้ที่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลง visual โดยพื้นฐานคือ Dynamite Tommy (*) TDR: ทั้งๆ ที่ Tommy มาจากคนละ "บริษัทแม่" เนี่ยนะ? SATOH-SAN: ถูกต้องแล้วครับ!  พวกเขาทำงานด้วยกันมาตั้งแต่สักวันหนึ่งในช่วงปี 85 หรือ 86 เนี่ยแหละ บริษัทของYoshikiนั้น ไม่ได้มีแค่ค่ายเพลง Visual แต่มีค่ายเพลงเมเจอร์ด้วย อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ญี่ปุ่นของวงอย่าง Queen หรือวงร็อคสากลอื่นๆ  แต่ตั้งแต่ Yoshiki เร่ิมเป็นมือกลองของ X Japan วงต้นกำเนิดเพลงแนว Visual rock เขาพยายามรักษาส่วนนี้ (เข้าใจว่าหมายถึงส่วนของ Visual rock - ผู้แปล) ให้เป็นส่วนหนึ่งในจักรวรรดิของเขา  เพราะX Japanเร่ิมดนตรีแนวนี้ขึ้น พวกเขาจึงมีสายสัมพันธ์ที่ดีที่สุด พวกเขารู้ทุกสิ่งทุกอย่าง และพวกเขาชี้แนะเรื่องราวเหล่านี้แก่คนอื่นๆ นักดนตรีคนอื่นๆ และหลายคนในจำนวนนี้ก็เปิดค่ายเพลงเล็กๆ ของตัวเองขึ้น (โดยมีเบื้องหลังเป็น Extasy Record) และในขณะนี้..เราก็อยู่ ณ รุ่นที่สี่ หรือห้าในระบบนี้แล้ว Yoshiki นั้นมาจากจิบะ (เขตโตเกียว) ในขณะที่ Dynamite Tommy มากจากโอซาก้า  ดังนั้นYoshikiจึงช่วยหนุนธุรกิจของTommy ในฝั่งตะวันออก ขณะที่Tommy หนุนธุรกิจของ Yoshiki ในฝั่งตะวันตก (แน่นอน ขณะนี้ Tommy อาศัยอยู่ในโตเกียว แต่ระบบที่ว่านี้ยังคงดำเนินต่อไป) ----------- (*) ผู้แปล-DYNAMITE TOMMY ก็คือผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งในวงการนี้ แต่ชื่ออาจไม่คุ้นหูชาวไทยนัก เอาให้พอนึกออกมากกว่านั้น เขาเคยขึ้น Extasy summit กับ Yoshiki และขณะนี้คือ Executive Producer ของ Dir en grey ลืมบอก นี่คือรูปของ DYNAMITE TOMMY แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 02:25:39 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:24:26

ความคิดเห็นที่ 5   SATOH-SAN: แรกสุด มันมีความสัมพันธ์แบบ...อะไรนะ?...เหมือนจะเป็นศัตรูกัน แต่ไม่นานจากนั้นพวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนกัน เมื่อพวกเขาคิดได้ว่า มันจะได้มากกว่าถ้าพวกเขาทำงานร่วมกัน และแน่นอน ระบบนี้เหมือนกันกับที่พวกยากูซ่าใช้ ควบคุมคนละเขตของประเทศ แต่ทำงานร่วมกันเพื่อผลประโยชน์สูงสุด  "ฉันจะช่วยหนุนธุรกิจของนายในเขตฉัน ถ้านายช่วยดูแลธุรกิจของฉันในเขตของนาย"  แรกสุดพวกเขาเองก็เล่นดนตรีอยู่ในวง อย่างที่ฉันเคยพูด (X Japan และ Color) แต่ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็คิดได้ว่า มันยังไม่พอ  ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มสร้างค่ายเพลงของตัวเองขึ้น ซึ่งก็คือ Extasy(Yoshiki) และ Free Will(Dynamite Tommy) ตามลำดับ   และในช่วงกลางของยุค 80 พวกเขาก็เริ่มเป็นพันธมิตรกัน -Visual kei- ซึ่งในทางปฏิบัติได้กลายเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดเพียงหนึ่งเดียว  ไม่นานจากนั้น พวกเขาก็พบกับ Yasuhiro  คนนี้ไม่ใช่พวกเล่นดนตรีในวงหรอก แต่เขา..เป็นหลายสิ่ง! เขามีlive houses, ค่ายเพลง, บริษัทสำหรับการจัดการ ฯลฯ (ในขณะนี้ เขามีร้านเพลง และlive house ในเครือที่เรียกว่า Club Holiday)  จากนั้นทั้ง Yoshiki และ Tommy ก็มีบริษัทสำหรับการจัดการ และบริษัทvideoของพวกเขาเอง (Visual Trap ในกรณีของ Free Will) เช่นเดียวกับ fashion studioและนิตยสาร!! ------ บริษัทสำหรับการจัดการนี่ แปลมาจาก Management company ค่ะ - ผู้แปล ------- TDR: ที่Yoshikiและ Tommy ทำเช่นนี้เพื่อกำจัด Yasuhiro ออกไปจากตลาด? หรือว่าในที่สุดyasuhiroก็ตกอยู่ใต้อำนาจของสองคนนั้นเหมือนกัน? SATOH-SAN: ไม่ๆ พวกเขาเป็นเพื่อนกันและเป็นพันธมิตรกันทั้งหมด ผมไม่ค่อยเข้าใจคำถามครับ TDR: เอ่อ แบบโค้กก็เกลียดเป็ปซี่ แม็คโดนัลด์ก็เกลียดเบอร์เกอร์คิง แบบนี้น่ะครับ... SATOH-SAN: โอ้...(หยุดคิด) ใช่ล่ะ ผมว่าคนต่างชาติน่าจะถามคำถามทำนองนี้ล่ะ แต่สำหรับเราแล้ว ความคิดแบบ "ใครใหญ่" หรือ ผมควรจะพูดว่า "คนใน" มาต่อสู้กันนั้นแปลกมากครับ! ในช่วงปลายยุค 80  ธุรกิจ Visual ไม่ได้ครอบคลุมทั่วประเทศขนาดนี้  ดังนั้นมันยังมีที่ทางสำหรับขยับขยายอีกมาก ไม่ใช่อะไรที่จะต้องมาแย่งกันเลยครับ ใครก็ตามที่มีบางอย่างมาเสนอบนโต๊ะ...บริษัทproduction, live house, ค่ายเพลง, การจัดการ...ใครก็ตามที่มีความสามารถ มีอิทธิพล จะช่วยเหลือ "คนใน" ได้ "เขา" ก็จะกลายเป็น "คนใน" เช่นกัน และในที่สุดมันก็กลายเป็น สามคนนั้น    TDR: แล้ววงVisual ในขณะนั้น ที่ไม่มีสายสัมพันธ์ใดๆ พวกเขา... SATOH-SAN: ก็จะเป็น "คนนอก" พวกเขาคือคนที่กลายเป็นพนักงานธรรมดา ------------- Dynamite Tommy อีกรูปหนึ่งค่ะ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:35:10

ความคิดเห็นที่ 6   -SMALLER LABELS AND HIDDEN CONNECTIONS- SATOH-SAN: พวกเขา (the top 3 guys) มีสิทธิ์จะสร้างค่ายเพลงกี่แห่งก็ได้ตามที่เขาต้องการ ตราบใดก็ตามที่คนใน "ครอบครัว" รู้ว่า สิ่งนี้เป็นของใคร  และถ้าคุณต้องการหนีภาษี คุณก็ต้องล้มละลาย! ค่ายเพลงอยู่ๆ ก็หายไป...และหลังจากนั้นมันก็มาใหม่อีกค่าย! ด้วยการช่วยเหลือกัน พวกเขาก็ครองพื้นที่ทั่วประเทศ! ด้วยการให้ ผมควรจะเรียกมันว่า "ใบอนุญาต" (ถ้าผมเรียกงั้นได้นะ) แก่นักดนตรีคนอื่นๆ ให้สร้างค่ายเพลงของพวกเขาขึ้น (ซึ่งผูกกับท็อปทรีคนหนึ่งอย่างลับๆ) พวกเขาสามารถทำธุรกิจ ได้มากกว่าแค่ 3 ค่ายใหญ่ ที่ค่อยๆ โตมาก ทุกๆ วงน่ะ จะมีคนที่ฉลาดๆ คนหนึ่ง ซึ่งหลังจากผ่านไปหลายปี เขาก็จะอยากหาเงินบ้าง และเพราะการที่เขาเคยอยู่ในวง เขาจึงมีสายสัมพันธ์กับพวกนักดนตรีใหญ่ๆ, นักธุรกิจ, โรดดี้(*), ผู้จัดการ...ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจลาออกจากวง แล้วไปสร้างค่ายของตัวเองในที่สุด TDR: ใบอนุญาตที่ว่านี้หมายถึงอะไรครับ? SATOH-SAN: นักดนตรีสักคนเข้าไปหาคนของ "บริษัทแม่" สักคน (Extasy/ Free Will หรืออะไรก็แล้วแต่) และขออนุญาต อนุญาตหมายความว่า ค่ายvisualใหญ่ๆ พวกนั้นจะไม่ปิดค่ายเล็กๆ ของเขา เช่นว่าพวกนั้นจะไม่ไปหาตัวแทนจำหน่าย หรือlive house แล้วพูดว่า "ถ้าคุณทำธุรกิจกับนายคนนี้ คุณก็จะทำธุรกิจกับพวกของฉันไม่ได้สักอย่าง" แต่เพื่อคำอนุญาตนี้ ค่ายเล็กๆ จำต้องโปรโมต และเป็นตัวแทนให้แก่บริษัทแม่ในพื้นที่ของเขา  และเขาจำเป็นต้องส่งรายได้ส่วนหนึ่งให้แก่บริษัทแม่โดยตรง ในรูปของกำไรจากต้นทุนแรกเร่ิม     TDR: พวกนักดนตรีที่ว่า(ที่จะตั้งค่าย) ใช้เงินส่วนตัวในการสร้างค่าย หรือว่าได้เงินจากบริษัทใหญ่ครับ? SATOH-SAN: ทั้งสองอย่างแหละครับ!  คุณใช้เงินส่วนตัวลงไปส่วนหนึ่ง และก็ยืมในส่วนที่เหลือ  แต่มันไม่มีทาง ไม่มีทางเลย!  ในจุดที่ว่าคุณจะจ่ายเงินทั้งหมดคืนแก่บริษัทใหญ่ๆ ยังไงคุณก็ต้องเป็นพนักงานของเขา แม้จะคล้ายว่าคุณบริหารค่ายของคุณเองก็ตาม ทั้งนี้สิทธิ์ในการจัดจำหน่ายเพลง จะตกเป็นของบริษัทแม่โดยตรง! TDR: คุณหมายความตามนั้น? SATOH-SAN: ครับ แต่ก็มีเงินจำนวนหนึ่งจ่ายให้แก่โปรดิวเซอร์เหมือนกัน TDR: โปรดิวเซอร์นี่หมายถึง? SATOH-SAN: ในกรณีนี้ โปรดิวเซอร์คือผู้แต่งทำนองและเนื้อร้องให้แก่วง ถึงแม้ว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาที่โปรดิวเซอร์จะเป็นผู้รวมวงเข้าด้วยกัน, ตัดสินภาพลักษณ์และคอนเซปต์ของวง และเขียนเพลงให้แก่วงด้วย! ในทุกๆ ค่ายเพลง จะมีคนเก่งคนหนึ่งที่เป็นผู้ประดิษฐ์ทุกสิ่งทุกอย่าง และเป็นผู้รับผิดชอบงานสร้างสรรค์ทั้งหมดของค่าย และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมคนพวกนี้ส่วนใหญ่จะใช้ยา   ----------- (*)โรดดี้ มาจาก Roadie หมายถึงคนที่คอยดูแล และเซ็ตเครื่องดนตรี ขณะที่วงออกทัวร์ค่ะ ในกรณีนี้ โรดดี้มักจะเป็นนักดนตรีในวงที่ยังไม่ค่อยดัง มาทำงานให้รุ่นพี่ (จะมีพูดถึงในภายหลังอีก) ชักเยอะ เอาไปหนึ่งรอยยิ้ม เผื่อจะหายเครียด (ผู้ชายคนนี้ สิบปียิ้มหนึ่งที ช่วยดูกันหน่อย) จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:43:06

ความคิดเห็นที่ 7   จขกท. มีความเห็นยังไงกับ เรื่องการที่ ดารา ดังๆใน ญี่ปุ่น ที่ออกซิงเกิ้ลแล้วได้ รับความนิยม อยากรู้ว่าทำได้ยังไง ซึ่งต่างจากบ้านเราที่ส่วนใหญ่จะมีแต่ นักร้องมาเป็นดารา จากคุณ : หยง เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:47:01 A:125.26.148.170 X: TicketID:256086

ความคิดเห็นที่ 8   TDR: เพื่อการสร้างสรรค์? SATOH-SAN: เปล่า เพราะเขาไม่มีเวลานอนต่างหาก TDR: แล้วที่ค่ายของคุณ คนที่ทำหน้าที่นี้ รับผิดชอบ...? SATOH-SAN: 10 วง พูดต่อเลยครับ TDR: และวงทั้งหมดออก 1 อัลบัมต่อปี? SATOH-SAN: มากกว่านั้น TDR: แล้วที่ว่ามานี้มันทำให้คนพวกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? คุณเข้าใจเวลาเขาพูดไหม? แบบ หรือเขาจะคล้ายๆ ว่า อาาาาาาาาห์ MARMOTS อาาาาาาาาาห์ SATOG-SAN: คุณจะรู้สึกคล้ายๆ กับว่ามึนๆ ด้วยอะไรบางอย่างตลอดเวลา-ยา, กาแฟ, หรืออะไรก็ตามที่ให้พลังงาน บางทีเขาก็ใช้ LSD- ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าของอย่างนี้ ทำให้เขามีสมาธิในงานได้อย่างไร แต่ผมว่าบางคนมีพรสวรรค์ในการตั้งสมาธินะ ผมว่านะ! และสำหรับการจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อนั้น มันขึ้นอยู่กับวันด้วยล่ะ! TDR: แล้วเขาเขียนเพลงด้วยพวกกระดาษเพลง? หรือคอมพิวเตอร์? SATOH-SAN: ไม่ครับ เขามีห้องอัดเสียงในออฟฟิศ!  เขาอาจจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมา บันทึกมัน แล้วเรียกวงดนตรีมาฟังและเรียนมันแบบนั้นน่ะ แน่นอน มีบางวงที่อยู่ได้หลายปี กระทั่งพวกเขาสามารถแต่งเพลงเองได้ และโปรดิวเซอร์ก็จะแค่ปรับมันสักหน่อย! หรือไม่โปรดิวเซอร์อาจจะแค่เขียนเนื้อให้ แต่วงส่วนใหญ่เขียนเพลงเองไม่ได้หรอกครับ พวกเขาอายุแค่ 17-18 ปี ส่วนใหญ่นะ หรือแม้แต่เป็นพวกที่ต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ด้วยตัวของพวกเขาแล้ว พวกเขาคงทำอะไรเองไม่ได้จริงๆ ถ้าคุณฉลาด คุณจะไม่เริ่มด้วยการเซ็นต์สัญญาแบบนี้หรอก! แต่กับวง Visual.. พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะได้ออกทัวร์ ต้องทำอย่างไรจึงจะได้ให้สัมภาษณ์ หรือแม้แต่ว่าพวกเขาสามารถทำได้ แต่พวกเขาก็ไม่มีสายสัมพันธ์เพียงพอที่จะก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับมืออาชีพ ขอให้ผมยกตัวอย่างสักเรื่องหนึ่ง-live house ถ้าคุณไม่ได้อยู่ในค่ายไหนเลย คุณก็ต้องAuditionก่อน นั่นหมายความว่าคุณต้องเล่นไลฟ์ในคืนวันอังคาร ซึ่งโดยทั่วไปก็จะไม่มีใคร และคนในlive houseนั่นล่ะ ก็นั่งและดูคุณไป ถ้าคุณทำอย่างนี้ 3-4 ครั้ง ในแต่ละlive houseหลักๆ ของเมือง อาจจะมีสักแห่งหนึ่งที่สงสารคุณ และก็ให้คุณเล่นในคอนเสิร์ตสุดสัปดาห์ได้ แต่นั่นเท่ากับว่าคุณเป็นหนี้live houseนั้นแล้ว และไม่สามารถไปเล่นที่อื่นได้อีกนอกจากที่นั่น มันคือ "virtual contract (สัญญาที่เข้าใจกันเอง)" เรียกว่าเป็นอุปกรณ์อีกอย่างจากโลกของยากูซ่า สัญญาที่เข้าใจกัน โดยไม่ได้ลงเป็นลายลักษณ์อักษร แต่ถ้าคุณอยู่ในค่ายสักแห่ง (แม้แต่ค่ายเล็กๆ ที่มีสายสัมพันธ์กับค่ายใหญ่) คุณก็ไม่ต้องลำบากลำบนขนาดนั้น  ค่ายจะจัดการทุกอย่างให้คุณ ค่ายจะพาคุณไปลงนิตยสาร พวกเขาจะเขียนสคริปต์คำพูดระหว่างเพลงให้คุณ (ช่วงระหว่างเพลง ในไลฟ์) ดังนั้นก็ไม่ต้องกลัวว่าจะดูเหมือนเด็กอ่อนหัด พวกเขาจะดูแลทุกอย่างให้คุณ ราวกับคุณเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขา ดังนั้นคุณจะร้องขอเงินไปทำไม? ทำไมคุณถึงต้องการหักหลังครอบครัวของคุณ? ทั้งๆ ที่เขาทำเพื่อคุณขนาดนั้น ------------ ภาพพักสายตา คอนเสิร์ต Dir en grey @ Nippon Budokan จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 02:53:22

ความคิดเห็นที่ 9   ด้วยแนวทางแบบนี้แหละ มันเหมือนกันหมดทุกค่ายในญี่ปุ่น! หรือแม้แต่เพลงป๊อปตะวันตกแทบทั้งหมด..แน่นอน TDR: ครับ ในอเมริกาเรามี T-Pain คนนี้เขาดังมากในเรื่องที่ใช้เครื่องอะไรบางอย่างมาร้องแทนเขา มันคือแบบ ถ้าคุณลิปซิงต์ไม่ตรงมันจะเป็นปัญหา! คนนี้เขาไม่เคยแม้แต่จะร้องเองด้วยซ้ำ แต่เขาเล่นเครื่องที่ว่านี้ได้ดีมาก และเขาก็ได้เงินเป็นล้านดอลล่าเลย SATOH-SAN: อ้อ อีกเรื่องหนึ่ง บนปกCD จะมีเครดิตทำนองว่า "มือกีต้าร์เป็นคนเขียนนี่, นักร้องนำเป็นคนเขียนนั่น" มันโกหกทั้งเพแหละครับ ก็แค่เพื่อความฝันของแฟนๆ ลิขสิทธิ์ที่ถูกต้องและ ลิขสิทธิ์ JASRAC (คล้ายๆ NASCAP) นั้นอยู่ที่โปรดิวเซอร์ไม่ก็บริษัทแม่ทั้งนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาแบ่งกันยังไง แต่ในทุกกรณี โปรดิวเซอร์คงได้เงินค่อนข้างมากถ้าเขาเขียนให้วงดังๆ SATOH-SAN: Anarchy Record เป็นค่ายที่ไม่เคยทำเงินเลย พวกเขามีวงอยู่เยอะมาก และเล่นไลฟ์อยู่ตลอดเวลา แต่ไม่มีวงไหนดังสักวง นักดนตรีของเขาจะออกแนว bad boys เขาจะมีงานเสริมบางอย่างให้ ดังนั้นพวกเขาก็สามารถอยู่ได้  วงเมเจอร์ไม่สำคัญสำหรับพวกเขาเท่าเป็นวง visual ธรรมดาๆ  เจ้าของค่ายเพลงที่ชื่อ "Crazy Danger Nancy Ken-chan" นั้นอยู่ในวงที่มีสายสัมพันธ์กับ Dynamite Tommy เช่นวง KAMAITACHI และวงดูโอลึกลับของเขาที่ชื่อ  SISTER NO FUTURE  เขาเป็นผู้ชายประเภทที่แรงๆ ผมว่า Tommy คงช่วย Ken ในเรื่องการจัดจำหน่าย  นอกจากนี้ Ken มีบาร์ของเขาในคาบูกิโจ (ย่านเริงรมย์ยามค่ำคืนย่านหนึ่งในโตเกียว- ผู้แปล)  และก็ธุรกิจอื่นๆ อีก ซึ่งไม่มีใครรู้เท่าไหร่ ----------------- -THE JIMUSHO (OFFICE)- TDR: เอาล่ะ คุณช่วยอธิบายถึงครั้งแรกที่คุณเข้าไปในออฟฟิศของบริษัทคุณหน่อยได้ไหมครับ? มันแบบทำให้คุณตกใจอะไรแบบนี้ไหม? SATOH-SAN: มันมีสี่หรือห้าออฟฟิศ เป็นอพาร์ตเมนต์ดัดแปลงอยู่ในตึกใหญ่ๆ อีกทีน่ะครับ แต่ละออฟฟิศก็มีงานเฉพาะของเขา ห้องอัดเสียง, ห้องเสื้อ, ค่ายเพลง, สตูดิโอกราฟฟิคดีไซน์ และอีกมากมาย โปรดิวเซอร์ก็จะวิ่งไปวิ่งมาระหว่างออฟฟิศเหล่านี้ เพราะเขารับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง! TDR: ไม่ใช่เจ้าของค่าย? SATOH-SAN: สำหรับค่ายเล็กๆ แบบค่ายเดียวในเมือง แบบนี้เจ้าของจะเป็นโปรดิวเซอร์นั่นล่ะครับ แต่ทั่วไปเจ้าของจะเป็นผู้กำหนดไอเดียต่างๆ (วงใหม่, แผนโปรโมต ฯลฯ) และโปรดิวเซอร์มีหน้าที่รับผิดชอบดูว่างานทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบร้อย นั่นล่ะคือปัญหา เพราะคนที่อยู่ใต้พวกเขาส่วนใหญ่ทำงานไม่ค่อยจะดีนัก โดยทั่วไปคนพวกนี้จะออกแนวมาเฟียเก่า เช่น ex-bosozoku (แก๊งมอเตอร์ไซคฺ์), ex-boxers, ex-chinpira (น่าจะแปลว่าเด็กเลว) ไม่ใช่แบบ "คนดีๆ" แต่เป็นคนที่มีประวัติติดคุก และที่นี่เป็นที่แรกที่เขาได้ทำงานนั่งโต๊ะ ก็เด็กเลวทุกรูปแบบน่ะครับ! TDR: แล้วแบบพวกจ๊อกกี้เก่าอะไรแบบนี้? SATOH-SAN: อะไรนะ?!? TDR: คุณรู้จัก เอ่อ คนบังคับม้าแข่งเก่า? หรือว่าคนบังคับเรือแข่งเก่า? SATOH-SAN: ผมไม่รู้จักนะครับ! TDR: งั้นแล้วคุณให้คนพวกนี้ทำงานอะไรบ้างครับ? SATOH-SAN: พวกเขาอาจจะทำงานออฟฟิศทั่วไป แต่ถ้าโรดดี้น้อย ก็อาจจะต้องมาทำงานแทนด้วย! โดยพื้นฐานแล้วมันก็คือครอครัวใหญ่ ครอบครัวดูแลพวกเขา และจากนั้นพวกเขาก็จะทำงานอะไรก็ตามที่ครอบครัวต้องการ  ผมพูดว่า "อะไรก็ตาม" นั้น ผมไม่ได้หมายถึงงานออฟฟิศเท่านั้น นี่คือเหตุผลว่าทำไมผมจึงใช้ชื่อปลอมในการให้สัมภาษณ์ครั้งนี้! TDR: ในอเมริกา มาเฟีนส่วนใหญ่ก็จะให้ครอบครัวของเขา หรือเพื่อนเขา ทำงาน "ที่ไม่เป็นที่เปิดเผย" ผ่านออฟฟิศของแก๊ง หรือจากบริษัทก่อสร้าง (หรืออะไรก็แล้วแต่) แบบนี้ล่ะ พวกเพื่อนๆ ของมาเฟียก็จะได้เงินไปใช้ และถ้าพวกสรรพากรมาเจอ เขาก็จะสามารถบอกว่า "ฉันซื้อรถคันนี้ด้วยงานที่ถูกกฎหมายนะ!" นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในบริษัทดังกล่าวรึเปล่าครับ? SATOH-SAN: ไม่ ไม่ครับ พวกเขาทำงานกันทุกคน ที่สุดแล้วมันเป็นบริษัทจริงๆ แต่ส่วนใหญ่พวกเขาจะมีงานพิเศษรองๆ ลงไป ซึ่งทำนอกออฟฟิศ คล้ายๆ กับคนที่โดยทางการแล้วเป็น record distributor (แผนกจัดจำหน่าย) อาจจะใช้โต๊ะเดียวกันนั่นแหละ ทำงานส่วนตัวของเขา หรือไม่พวกเขาก็ไปเล่นเกมเสี่ยงโชคต่างๆ อย่างปาจิงโกะ, คาราโอเกะ, ขายที่ และอื่นๆ  และแน่นอน มันมีออฟฟิศสักแห่งที่อยู่เบื้องหลัง ซึ่งรู้ความเป็นไปทุกอย่าง --------- สำหรับคำถามของคุณหยง ขอตอบสั้นจุ๊ดเลยนะคะ เกรงจะเปิดประเด็นใหม่ให้กระทู้ 1.เศรษฐกิจ 2.Royalty เหตุใดรูปจึงเล็กเยี่ยงนั้น ลองอีกที ---------- edit ขอบคุณคุณAngeltetsu ที่ช่วยมาให้ความหมายของ bosozoku และ chinpira ค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 19:26:53 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 03:05:18 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 03:03:36 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:02:35

ความคิดเห็นที่ 10   -FINANCIAL SHENNANEGANS- TDR: โอเค มาพูดถึงเรื่องความไม่ชอบมาพากลทางด้านเงินทองกันบ้าง เราได้ยินเรื่องล้มละลายปลอมๆ กับเรื่องที่ไม่ตรงไปตรงมาของสำนักพิมพ์กันแล้ว แล้วเรื่องอื่นๆ ที่คนในค่ายจะเข้าไปพัวพันได้ด้วยล่ะ? SATOH-SAN: ฟอกเงินก็เป็นเรื่องสำคัญ แน่นอน TDR: มันหมายถึงอะไรกันครับ? ผมไม่ใช่พวก financial panther ซะด้วย? (มุขจาก Simpsons) SATOH-SAN: ฟอกเงินก็หมายความว่า..เช่นว่า คุณเป็นยากูซ่า และคุณมีเงินล้านดอลล่า แต่คุณไม่สามารถใช้เงินเหล่านี้ได้เพราะมันสกปรก คุณจะถูกจับได้ คุณเลยต้องเก็บมันไว้กับตัวเฉยๆ แต่ถ้าคุณเอามันไปลงทุนในธุรกิจถูกกฎหมาย อะไรสักอย่างที่ต้องมีธุรกรรมกับเงินสดมากๆ นั่นนอกจากคุณจะได้กำไรอย่างถูกกฎหมายแล้ว คุณยังได้ "ฟอก" เงินสกปรกของคุณ ด้วยการซ่อนมันไว้กับกำไรจากธุรกิจที่ถูกกฎหมายของคุณด้วย TDR: คล้ายๆ ผมขายได้ 1000 แผ่น ด้วยราคา 10 ดอลล่า แต่ผมแจ้งเป็นขายได้ 4000? และ 30,000 ดอลล่าก็ออกจากที่ซ่อนเข้าไปสู่บัญชีผม? อะไรแบบนั้น?   SATOH-SAN: ถูกต้อง นั่นคือในระดับอนุบาลนะครับ เนื่องจากค่ายเพลงในญี่ปุ่นเป็นเจ้าของธุรกิจทั้งหมดที่เกี่ยวข้องด้วย (บริษัททำmv, ห้องเสื้อ, โปรดักชั่น, สตูดิโอ, นิตยสาร ฯลฯ) จากนั้นคุณก็สามารถจ่ายเงินฟรีให้กับตัวเองได้ ด้วยการบิดเบือนสัญญา TDR: หืมม? SATOH-SAN: เช่นว่า คุณต้องการอัดอัลบัม คุณเป็น "shadow owner" ของทั้งสตูดิโอและค่ายเพลง มันใช้เงินประมาณ 10,000 ดอลล่า ในการอัดอัลบัม แต่สตูดิโอเรียกเก็บค่ายเพลง 20,000 ดอลล่า และคุณก็กลับบ้านพร้อมเงินอีก 10,000 ดอลล่าในกระเป๋า ทีนี้ลองทำแบบนี้ในทุกขั้นของธุรกิจอุตสาหกรรมบันเทิง ในความจริงแล้ว Dynamite Tommy กำลังสู้คดีอยู่ในชั้นศาล ในข้อหาที่เขาถูกจับได้ว่าบิดเบืยนสัญญาเกี่ยวกับวิดีโอบางอย่าง TDR: อืม แต่ถึงแม้พวกเขาจะคอรัปชั่น แต่คอรัปชั่นนี้ไม่ใช่เป็นการขโมยเงินตัวเองหรอกหรือครับ? ถ้าเขาเป็นเจ้าของทั้งสองบริษัท? มันไม่เหมือนว่าเขาจะมีใครอื่นให้ฉ้อฉลเลย!   SATOH-SAN: ครับ การกระทำแบบนี้ทำให้ทางค่ายคล้ายจะสูญเสียเงิน ดังนั้นพวกเขาก็เลยไม่เคยต้องเสียภาษี! ทั้งนี้ แทนที่เขาจะต้องเสียเงินให้mv ก็เสียให้อย่างอื่นที่เขาต้องการแทน นั่นล่ะคือประโยชน์ ใช่ไหมล่ะครับ? ---------- เมื่อประมาณปี 2007 Dynamite Tommy ถูกจับในข้อหามีส่วนเกี่ยวข้องกับการยักยอกเงินจำนวน 324,000,000 เยนจาก Asatsu DK, INC ค่ะ http://jrocknyc.บล็อกสปอต.com/2007/09/dynamite-tommy-steals-324000000.html รูปจากที่เดิมค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 19:29:32 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 03:12:44 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:12:10

ความคิดเห็นที่ 11   -FANS- TDR: ในเวลาส่วนตัว พวกคนในวงพูดถึงแฟนๆ อย่างไรกันบ้างครับ? SATOH-SAN: ผมควรจะพูดว่า พวกเราสนุกกันมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันมักจะเป็นแบบ เป็นเกม "แฟนของใครประหลาดที่สุด" TDR: ที่พวกแฟนๆ ถูกนึกถึงนี่คือ เซ็กซี่, หยาบคาย หรือว่า ประหลาดเฉยๆ ? SATOH-SAN: ทั้งสองอย่าง! ทั้งหมดนั่นล่ะ! ขึ้นอยู่กับแฟนๆ เองใช่ไหมล่ะ? แต่บางทีนักดนตรีก็หลงรักแฟนตัวเองเหมือนกัน แต่ที่แน่นอนอย่างหนึ่งก็คือ เรื่องน่ารำคาญใจต่างๆ! ในตอนแรกๆ วงก็ต้องการแฟนๆ นั่นล่ะ และก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แฟนๆ มา แต่เมื่อวงเริ่มใหญ่ขึ้น พวกเขาก็เริ่มรู้สึกว่า พวกแฟนๆ ไม่ได้ฉลาดหรือน่าสนใจ พวกเธอไม่พูดอะไรอื่นนอกจากเรื่องราวต่างๆ ของวง พวกเขาไม่มีชีวิตส่วนตัวของตัวเองได้เลย พวกเขาอาจจะโดนทำให้ตกใจ หรืออาจจะโดนอะไรรุนแรงก็ได้ ดังนั้นสำหรับวงแล้ว มันเป็นสถานการณ์แบบไม่มีใครชนะ มันคือความพยายามชั่วชีวิตที่จะได้เจอแฟนๆ ที่เพอร์เฟ็กต์! แฟนกลุ่มที่แสดงออกอย่างกลางๆ ซึ่งก็หาไม่ได้จริง TDR: ระหว่างไม่สนใจ กับลุ่มหลง? SATOH-SAN: ครับ! SATOH-SAN: มันมีแฟนๆ บางกลุ่ม เด็กผู้หญิงที่จะมาถึงก่อนโชว์เริ่ม เธอจะถ่ายรูปทุกขั้นทุกตอนของตัวเธอ เธอจะพยายามค้นหาความลับของวงและแลกเปลี่ยนกัน แฟนๆ กลุ่มนี้จะรุนแรงใส่แฟนคนอื่นๆ (แฟนทั้งสองประเภทของวงอื่นๆ) หรือไม่ก็เด็กสาวที่พวกเธอคิดว่าเป็น "แฟนตัวปลอม" ของวงที่เธอชอบ TDR: แล้วแฟนๆ ของวงไหนเป็นที่รู้กันว่าคลั่งไคล้ และมีอาการรุนแรงที่สุด? SATOH-SAN: แทบทุกวงก็มีแฟนประเภทฮาร์ดคอร์แบบนี้ล่ะ แต่สำหรับวง "แฟนแย่" นั่นเป็นชื่อที่เปลี่ยนทุกปีนะ (เข้าใจว่าเป็นฉายาของวง ซึ่งวงที่ได้ฉายานี้จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ-ผู้แปล) Mirage, Malice Mizer, Kuroyume เป็นชื่อวงบางส่วนที่นึกออกนะ TDR: เคยมีแฟนที่เข้ามาทำร้ายวงรึเปล่า? SATOH-SAN: ไม่ เอ่อ..ไม่กี่ครั้งเท่านั้นครับ แต่ส่วนใหญ่คือ พวกเขาจะมีคลับของเด็กสาว ที่อุทิศตนในการเกลียดวงสักวงหนึ่ง มักจะเป็นเพราะพวกเธอรู้สึกว่าวง A เป็น "ศัตรู" หรือไม่ก็เป็น "ตัวอิจฉา" กับวง B ซึ่งพวกเธอคอยสนับสนุนอยู่ ในวงการ พวกเราเรียกคลับเหล่านี้ว่า アンティファン (ANTI-FANS) TDR: WTF? นั่นเป็นสิ่งที่มีอยู่แต่ในญี่ปุ่นแน่ๆ SATOH-SAN: นี่เป็นสิ่งที่มีเฉพาะกับ Visual Kei พวกค่ายเพลงอินดี้อื่นๆ ไม่มีแอนติแฟนเลย TDR: แล้วพวกเธอทำอะไรบ้าง??? SATOH-SAN: มันคือสิ่งที่คุณเดานั่นล่ะ!!! พวกเธอจะเปิดบอร์ดส่วนตัว แล้วพูดคุยถึงความเกลียดที่เธอมีต่อวงดังกล่าว จากนั้นก็เข้าโจมตีบอร์ดของแฟนคลับวงที่เธอเกลียด "แกต้องตาย!!" TDR: วาวววว...แบบjihadไรงี้! (jihad หมายถึงสงครามหนึ่ง ซึ่งชาวมุสลิมสังหารผู้ที่ไม่เชื่อถือในพระเจ้าของตน-ผู้แปล) ทุกวันนี้เรามีสงครามดังกล่าว ด้วยแฮกเกอร์และผู้คนที่โกรธเกรี้ยวร่วมมือกันเป็นองค์กรแต่...เพื่อดนตรี? บ้าไปแล้ว TDR: แต่พวกเธอเคยทำร้ายร่างกายวงจริงๆ หรือเปล่า? ผมหมายถึงนอกจากจะพูดหรือทำอะไรนิดหน่อยๆ? อย่างในงาน visual live-show...? SATOH-SAN: ครับ เคยมีการต่อสู้กันนิดหน่อย แต่ไม่ได้มาจากแอนติแฟนหรอก พวกเธอไม่จ่ายเงินเพื่อเข้าไปในไลฟ์ของวงที่เธอเกลียด! บางการต่อสู้ที่รุนแรงจริงๆ ก็เกิดจากแฟนๆ ของวงเดียวกัน ที่จะไปถึงจุดนั้นหลังโชว์จบ เพราะต้องการตัดสินว่าใครคือ "แฟนที่ดีที่สุด" หรือไม่ก็ "คนที่เข้าใจวงที่สุด" TDR: ฟังดูคล้ายๆ เป็น Cultural Revolution-y นิดหน่อย (น่าจะหมายถึงการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม ของเยาวชนในรุ่นที่เรียกว่า generation-y ซึ่งคือกลุ่มเยาวชนจนถึงผู้ใหญ่ตอนต้นในขณะนี้-ผู้แปล) ------- Malice Mizer แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 03:23:57 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:22:28

ความคิดเห็นที่ 12   Anti-Fan ?? เห็นเกาหลีมีเยอะแยะ จากคุณ : หยง เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:30:21 A:192.168.0.240 X:125.26.148.170 TicketID:256086

ความคิดเห็นที่ 13   -FANS AND FANTASY- TDR: คุณช่วยพูดเกี่ยวกับแนวทางของค่าย ที่ทำคล้ายเป็นกำแพงระหว่างวงกับแฟนหน่อยครับ? SATOH-SAN: ห้ามบันทึกภาพ (เพราะถ้าถ่ายรูปเองได้ เราก็ขายรูปไม่ได้), ห้ามบันทึกเสียง (อย่างที่ได้อธิบายไป), ห้ามพูดคุยกับวง  (เว้นแต่ในร้าน ที่คุณต้องซื้ออะไรสักอย่าง)! TDR: มันเพื่ออะไร? ผมหมายถึง บางวงก็ยังไม่ค่อยมีชื่อเสียงนัก ในช่วงเริ่มแรก พวกเขาอาจใช้การประชาสัมพันธ์ ผ่านรูป หรือการบันทึกภาพเสียงต่างๆของแฟนคลับก็ได้ไม่ใช่เหรอ? SATOH-SAN: รักษาภาพเพ้อฝันให้คงอยู่ คือสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าไม่มีภาพลักษณ์ ไม่มีความเพ้อฝัน วงก็ไม่มีทางโตได้ TDR: คุณหมายความว่า ถ้าวงพูดคุยกับแฟน แล้วเผลอบอกไปว่า พวกเขาทำงานใน7-11 หรือมีชีวิตอยู่ด้วยราเมงกับปาจิงโกะ มันจะกลายเป็นการยากสำหรับแฟนๆ ที่จะสร้างภาพให้เขาเป็น ไบเซ็กชวลแวมไพร์อังกฤษจากนอกโลก ในยุคศตวรรษที่ 17 SATOH-SAN: คุณเข้าใจปรากฏการณ์นี้ได้เป็นอย่างดีมาก! TDR: โดยพื้นฐานแล้วก็คือว่า ยิ่งสาวๆ ถูกทำให้สับสนเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้มากเท่าไหร่ เงินที่พวกเธอจะจ่ายก็มากขึ้นเท่านั้น งั้นนอกจากที่ว่ามา ธุรกิจนี้ทำอย่างไรเพื่อเพิ่มความสับสนที่ว่า? SATOH-SAN: ครับ หลักๆ ก็คือ limited-editon, ของแบบ one-time-only  และนี่ก็ไม่เฉพาะกับ Visual kei เท่านั้น แต่เป็นกับดนตรีป๊อปทั่วญี่ปุ่น เช่นว่า "นี่คือชุดภาพถ่าย มีเพียง 300 ชุดเท่านั้น และเราจะไม่ขายรูปเหล่านี้อีก วันนี้เท่านั้น!"  บางทีเขาก็ให้ของขวัญเล็กน้อย เช่น CD ที่ทางวงคุยกับแฟนๆ TDR: Oh shit! คล้ายๆกับ สาย 1-900 ที่จัสติน ทิมเบอร์เลคคุยกับแฟนๆ ในราคา 2 ดอลล่าต่อนาที แต่ limited editon แบบนั้น SATOH-SAN: อืม TDR: คุณจำ VELVET EDENได้ไหม? วงแต่งหญิง ที่มีปีกแก้วขนาด 6 ฟุต กับเล็บแวมไพร์ยาวเป็นฟุต? SATOH-SAN: เด็กพวกนั้นตอนนี้เป็นกราฟฟิคดีไซเนอร์อยู่ที่ FREEWILL record แต่นั่นล่ะ ผมจำพวกเขาได้เพราะช็อคที่พวกเขาสวมกางเกงต่ำมาก (มีต่ออีกนิด แต่ขอเซ็นเซอร์ค่ะ เนื้อหาพูดถึงกางเกงนี่ล่ะ-ผู้แปล) TDR: ผมว่าผมจำได้นะ บางทีอาจจะเป็นวันที่ไม่แจ่มใสนัก SATOH-SAN: (เซ็นเซอร์ต่ออีกนิดค่ะ) ตามธรรมเนียมแล้ว วงVisualจะดึงดูดมาก แต่พวกเขาถูกคาดหวังว่าจะไม่มีเพศ พวกเขาไม่ใช่ "ชาย" หรือ "หญิง" ไอเดียนี้เพื่อมอบวงครึ่งชายครึ่งหญิง, สมบูรณ์แบบและ มหัศจรรย์แก่แฟนๆ TDR: Ix-nay on the ubes-pay (แปลไม่ออกค่ะ = =;;) พวกเขาไม่จำเป็นต้องเซ็กซี่? SATOH-SAN: ไม่ พวกเขาเซ็กซี่ แต่ต้องไม่มีอยู่จริงในจักรวาลเดียวกันกับแฟนๆ พวกเขาไม่มีหนองใน พวกเขาไม่กังวลถึงค่าเล่าเรียนลูก พวกเขาไม่มีแฟน หรือแม่ของลูก พวกเขาไม่มีรถแวนเก่าๆ แฟนๆ ไม่ต้องการคิดถึงอะไรแบบนั้น! พวกเธอต้องการความฝัน (ไม่ใช่ทั้งชายและหญิง) พวกเธอต้องการอะไรที่สูงส่งกว่านั้น คล้ายๆ กับออกมาจากเทพนิยาย นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเราจึงต้องทั้งแต่งหน้าและทำผม มันไม่เกี่ยวกับกีต้าร์ หรือการเล่น A-flat ใน Lydian mode อะไรทั้งนั้น ----------- KUROYUME เข้าใจว่าเป็นภาพที่ถ่ายในปี 2009 วงวงนี้หยุดการทำงานไปโดยไม่มีกำหนดตั้งแต่ 1999 แต่เพิ่งจะมามี last live เมื่อต้นปีก่อนนี้เอง คนผมทองคือ Kiyoharu หนึ่งในนักร้องที่โด่งดังที่สุดของวงการ ภายหลังได้ตั้งวง SADS ขึ้นในปี 1999 ก่อนจะกลายเป็นศิลปินเดี่ยวในปี 2003 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:40:03

ความคิดเห็นที่ 14   -PARTIES- TDR: คุณช่วยพูดถึงปาร์ตี้หลังเลิกงานได้ไหมครับ? SATOH-SAN: แน่นอน มันมีปาร์ตี้อยู่สองแบบ ปาร์ตี้กับแฟนๆ และปาร์ตี้กับบริษัท ผมจะพูดถึงปาร์ตี้กับแฟนๆ ก่อน เอาล่ะ คุณมีวง ซึ่งมักจะอยู่ในช่วงทัวร์คอนเสิร์ต และมักจะเพิ่งเล่นในgigs ไปเมื่อเดือนที่แล้ว มันเหนื่อยมาก ไม่ทุกคืนหรอกครับ แต่หลังจากโชว์ใหญ่ๆ ในที่ที่มีแฟนๆ เยอะๆ เขาจะเช่าอิซากายะสักแห่ง สักคืนหนึ่ง (และมักจะเป็นส่วนหนึ่งในธุรกิจของ"ครอบครัว" ดังนั้นมันจึงถูก) และเชิญแฟนๆ มาเป็นรายตัว เขาจะเชิญแฟนที่ "ไม่อันตราย" มา TDR: ฮ่าๆๆ แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรล่ะครับ? SATOH-SAN: เชื่อผมสิ เขารู้ TDR: อันตรายนี้คือ...? SATOH-SAN: เขาอ้างอิงเอาจากเรื่องราวเกี่ยวกับแฟนๆ ของสมาชิกในวง  นั่นเป็นเรื่องหลักๆ เลยที่คนในวงคุยกัน เวลาที่หาอะไรทำฆ่าเวลา ใครมีแฟนที่บ้าที่สุด, ดูเก็บตัวที่สุด นอกจากนี้พวกเขายังอ้างอิงเอาจาก enquete (แบบสอบถามที่แจกในโชว์) ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจึงรู้! โดยเฉพาะในช่วงเริ่มต้น เมื่อวงยังมีแฟนไม่มากนัก คุณสามารถนับพวกเขา คุณรู้จักชื่อเขารายตัวเลยด้วย TDR: และแม้แต่เมื่อวงดังขึ้น "แฟนตั้งแต่ยุคเริ่มแรก" เหล่านี้ ก็จะได้รับเชิญไปงานปาร์ตี้เสมอใช่ไหม? เพื่อเป็นการขอบคุณที่พวกเขาคอยช่วยเหลือวงจนมาถึงจุดนี้? SATOH-SAN: ตรงกันข้าม!!! จริงๆ แล้ว"แฟนตั้งแต่ยุคแรก"นั่นแหละอันตรายที่สุด พวกเธอต้องการที่จะปกป้องวงจากกระแสแฟนใหม่ๆ ซึ่งในความจริงแล้วคือลูกค้าทำเงินหลักๆ ของค่าย! และเมื่อแฟนๆ ตั้งแต่ยุคเริ่มแรกเร่ิมที่จะทำตัวรุนแรง จะมีทั้งนินทา, กระหน่ำส่งเมล์ หรือตบหน้า(แฟนใหม่ๆ) นั่นคือสิ่งที่คุณไม่ต้องการให้เกิดขึ้นในปาร์ตี้ดังกล่าง โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงจำนวนที่แฟนๆ ได้จ่ายมา TDR: หมายถึงจ่ายเพื่ออาหารและเครื่องดื่ม? SATOH-SAN: โอ้ ไม่! พวกเธอจะจ่ายเงินให้แก่ค่าย เพื่อที่จะเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกับวง นั่นคือเหตุผลที่เราจัดปาร์ตี้น่ะเอง! เพื่อทำเงินจากแฟนๆ ราคาของมันพอๆ กับคอนเสิร์ต อย่างต่ำที่สุดก็ประมาณ 40-50 ดอลล่า เริ่มแรก พวกเขาจะขายตั๋ว (โดยทั่วไปประมาณ 50 ใบ) ตรงนี้ก็ต้องใส่ใจกับการจัดที่นั่งให้มาก สมาชิกในวงจะนั่งอยู่ด้วยกันไม่ได้ อย่างหนึ่งล่ะ พวกเขาต้องนั่งแยกกันตามมุม เพื่อให้เหลือที่สำหรับแฟนๆ มารุมล้อม แฟนๆ ที่เป็นศัตรูกัน จะถูกจับนั่งแยกจากกัน โดยส่วนมากวงจะนั่งอยู่ในห้องแยกเล็กๆ ที่อยู่ข้างห้องใหญ่ หรือบางทีก็มีหน้าต่างกระจกด้วย ดังนั้นแฟนๆ จึงสามารถเห็นไอดอลของพวกเขากินจริงๆ! และดื่มจริงๆ! และทุกๆ ห้าหรือสิบนาที เจ้าหน้าที่ก็จะมาเรียกๆ แฟนเพลงสักคนหนึ่ง (ที่พวกเขาคิดแล้วว่า "ปลอดภัย" หรืออย่างน้อย "ไม่อันตราย") และพูดว่า โอเค ตาของคุณแล้วล่ะ เชิญเข้าไปมาในห้องของทางวง และกินอาหารสักครู่ ---------- พักสายตาก่อน จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:48:13

ความคิดเห็นที่ 15   TDR: อันตรายอย่างไรหรือครับ? SATOH-SAN: ฉีกเสื้อผ้า! หรือหมดสติ เป็นลม! TDR: เพื่อหลักเลี่ยงคนเป็นลม โอเค SATOH-SAN: ใช่แล้ว ถ้าคุณทำได้ คุณก็จะได้คุยกับวงประมาณห้าหรือสิบนาที มันคล้ายๆ กับ...อะไรนะที่คุณเรียกในอเมริกา? TDR: meet-and-greet SATOH-SAN: ใช่ แบบเดียวกับ meet-and-greet นั่นล่ะ ยกเว้นทุกคนจะดื่มกันจนถึงตีห้า เป็นอีเวนต์ข้ามคืน TDR: โว้ววว! ดังนั้น นี่ไม่ใช่สำหรับแฟนๆ ม.ต้นเลย SATOH-SAN: บางทีก็คล้ายๆ แบบนั้นล่ะ! แต่โดยทั่วไปก็อายุประมาณ 18, 19 หรือแม้แต่ 20 TDR: หญิงแก่ SATOH-SAN: และงานก็ดำเนินไปกระทั่ง 6 โมงเช้า จากนั้น ที่นอกผับ ในขณะที่ทุกคนกำลังกลับบ้าน สมาชิกในวงก็จะเข้าไปหาแฟนๆ และขอเบอร์พวกเธอ TDR: เพื่อ crazy hairspray sex งั้นเหรอ?   SATOH-SAN: เปล่า ถ้าคุณได้เบอร์จากเธอ เด็กสาวคนนั้นจะตามคุณไปทุกคอนเสิร์ต และซื้ออัลบัมคุณทุกชุด เพราะเธอคิดว่าคุณชอบเธอ และเพื่อการนี้ คุณจึงห้ามมีแฟนอย่างเปิดเผย นี่คือกฎ TDR: พระเจ้า.. อืมเป็นวิทยาศาสตร์มาก วิธีการนี้น่ะ....สุดยอด! SATOH-SAN: ทุกวันนี้ พวกเขาแลกเมล์กัน แต่มันก็ยังเพื่อธุรกิจอยู่นั่นล่ะ วงต้องเมล์หาแฟนๆ เพื่อให้พวกเธอมาดูโชว์ คล้ายๆ โฮสต์! เอาล่ะ นั่นล่ะปาร์ตี้สำหรับแฟนๆ TDR: แล้วปาร์ตี้กับบริษัทล่ะ? SATOH-SAN: ห้ามมีแฟนๆ แน่นอน! คุณจะพบคนในวง และอาจพบสมาชิกในวงอื่นๆ ด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพวกนักธุรกิจ, คนในบริษัท และก็สาวๆ สวยๆ TDR: แต่คุณบอกว่าไม่มีพวกแฟนๆ? SATOH-SAN:???   SATOH-SAN: ใช่ผมพูดยอ่างนั้น ถ้าคุณ ซึ่งเป็นคนนอก ได้เข้าไปในปาร์ตี้แบบนั้น คุณคงคิดว่า "ว้าวว พวกวงนี้มีทุกอย่างเลยแฮะ! มีสาวๆ เซ็กซี่ มีชีวิตแบบศิลปินร็อค และยังอะไรอีก!" แต่นั่นล่ะคุณเข้าใจผิด! ผู้หญิงในงานนั้นหญิงขายบริการ พวกเธอมีหน้าที่สร้างความบันเทิง คล้ายกับบริษัทต้องซ่อมบำรุงเครื่องยนต์นั่นล่ะ มันไม่ใช่เรื่องเซ็กหรอก พวกเธอแค่พยายามทำให้ปาร์ตี้ดูมีสีสันต์ด้วยคำพูดคำจา นี่สำคัญมากนะ ผมไม่เคยเห็นนักดนตรีในวงเบื่ออะไรมากเท่าปาร์ตี้แบบนี้ และเขาจะไปไหนไม่ได้จนกว่าจะ 6 โมงเช้าเมื่องานเลิกด้วย การแอบออกไปอาจกลายเป็นพฤติกรรมที่แสดงถึงความไม่จงรักภักดีต่อค่าย ดังนั้นผู้หญิงจึงมีหน้าที่ทำให้พวกนักดนตรีอดทนได้ดีขึ้น และหลังจากปาร์ตี้จบ ถ้าเขาอยากจะไปมีอะไรกันก็แล้วแต่ แต่พูดตามตรง ดูจากที่พวกเขาซังกะตายขนาดนั้น ผมสงสัยเหมือนกันว่าเรื่องอย่างว่ามันเคยเกิดขึ้นมั้ย! ปาร์ตี้ส่วนตัวแบบนี้จัดขึ้นเพื่อประโยชน์ของนักธุรกิจล้วนๆ เพื่อสานสัมพันธ์ และต่อรองธุรกิจ ส่วนวงดนตรีคือของประดับที่จำเป็น   TDR: Weeest siiiiide!!!!!!!!!!!!!! (อะไรไม่รู้ สงสัยเปลี่ยนเทปมั้งคะ -ผู้แปล) SATOH-SAN: ??? -------- Kiyoharu ชัดๆ อีกสักรูป รายนี้ดังพอดู แต่ไม่ค่อยมีแฟนในไทย(มั้ง) เป็นต้นแบบของการ์ตูนเรื่อง หนุ่มหล่อเฟี้ยวแปลงโฉมสาว แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 03:54:08 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 03:52:55

ความคิดเห็นที่ 16   -BAND GUYS – WHO ARE THEY REALLY?- TDR: โทษครับ คุณช่วยพูดถึงสมาชิกในวงดนตรีสักหน่อย ก่อนที่พวกเขาจะมาเป็นวง พวกเขาทำอะไรในชีวิตบ้าง? คนแบบไหนที่จะเข้ามาใช้ชีวิตแบบนี้? คุณช่วยสรุปภาพรวมให้ฟังได้ไหมครับ? SATOH-SAN: ตอนที่เข้ามาเด็กพวกนี้อายุน้อยมากนะ 17-18 ปีได้ เพราะคนที่มีประสบการณ์กับบริษัทมาก่อนจะไม่เซ็นต์สัญญากับค่าย visaul หรอก! เด็กๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวก ex-bosozoku หรือ ex-chinpira ซึ่งคือคนที่เรียนไม่จบม.ปลาย ไม่ใช่ทุกคนนะที่จะมีประวัติ หรือมีแนวโน้มจะก่อคดีอะไรแบบนั้น แต่แทบทุกคนมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างจน หรือครอบครัวชนชั้นใช้แรงงาน พวกเขาไม่จำเป็นต้องชอบ visual glam ก็ได้ แต่พวกเขาต้องรัก rock and roll จริงๆ และต้องคิดว่ามันน่าตื่นเต้นที่จะได้เป็นศิลปินเพลงร็อค โดยพื้นฐานแล้ว พวกเขาจะอยากเรียนกีต้าร์! เพราะนี่คือเรากำลังพูดถึงยุค 90 ซึ่งvisualเป็นที่นิยมมาก ดังนั้นเมื่อเทียบกับวงพังค์ หรือวงร็อคอื่นๆ Visualดูจะเป็นทางที่ประสบความสำเร็จ และมีชื่อเสียงโดยใช้เวลาน้อยกว่า พวกเขาคิดแบบนี้ เพราะvisualเป็นที่นิยมในนิตยสารและคลื่นวิทยุ (แต่นิตยสารถูกพิมพ์ และคลื่นวิทยุถูกซื้อ ด้วยพวกบริษัทที่สร้างตำนานนี้ล่ะ) TDR: อืม ในเมื่อธุรกิจค่ายเพลงแบบนี้เน้นขายรูปลักษณ์และภาพพจน์ พวกเขาจะกลายเป็นค่ายมาตรฐานต่ำมาก ถ้าไม่สามารถสร้างภาพให้ตัวเองเป็นค่ายเพลงร็อคที่น่ามาทำงานด้วยได้ SATOH-SAN: แรกสุด สิ่งหนึ่งที่ผมพบว่ามันน่าขันที่สุดก็คือสมาชิกในวง เจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้ กำลังเล่นบทเป็นครึ่งชายครึ่งหญิง ที่ราวกับกระโดดออกมากจากการ์ตูนโชโจ TDR: แล้วมีเด็กที่รับไม่ได้เมื่อรู้ว่าต้องทำอะไรบ้างไหมครับ อย่างทาลิปสติก, ทำท่าเป็นผู้หญิง, และ "fan service"??  มีเด็กที่ "เดี๋ยวก่อน บอสครับ! เพื่อนมันจะลวนลามผม" SATOH-SAN: ไม่ ก่อนที่เขาจะเซ็นต์สัญญา พวกเขาต้องเคยเห็นวงvisualมาก่อนมากมาย พวกเขารู้ว่าควรทำอะไร พวกเขาจะได้รับการฝึกฝน "การแสดงบนเวที" จากคนในวงที่แก่กว่าด้วย ไม่เคยมีการบังคับเลย เด็กบางคนก็ไม่ได้เป็นนักดนตรีทันทีนะ พวกเขาจะเป็นโรดดี้ หรือsound-techก่อน และเมื่อเขาดูวงอื่นๆ จนพอแล้ว และสั่งสมประสบการณ์มาพอสมควร ค่ายก็จะโปรโมตเขาขึ้นเป็นสมาชิกในวงใหม่  และถ้าวงของเขาไม่เวิร์ค (เช่นว่า ยุบวงไป) เขาก็สามารถออกจากวง และทำงานในตำแหน่งอื่นในบริษัทก็ได้ TDR: จะง่ายกว่าถ้าเราคิดว่าศิลปินในวงก็เป็นพนักงานคนหนึ่งของบริษัท ทำทุกอย่างที่เขาทำได้เพื่อช่วยเหลือบริษัท เว้นไว้ก็แต่ไม่ต้องใส่ชุดสูท แต่มีปีกค้างคาว กับหน้าอกโลหะ SATOH-SAN: ครับ ผมไม่มีอะไรจะเสริมล่ะ ----------- MIRAGE ที่เคยได้ชื่อว่ามีแฟนๆ ที่ดุเดือดมากวงหนึ่ง (ที่ถูกพูดถึงในบทสัมภาษณ์) วงนี้มีหัวหน้าวงและมือเบสชื่อ Kisaki(คนซ้ายบน) ซึ่งถือเป็นคนดังคนหนึ่ง ทั้งในแง่ดนตรีและธุรกิจ ในปัจจุบัน ขอบคุณคุณshiro_niji จาก คห.ที่56 ที่ช่วยมาชี้ตัว Kisaki ค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 53 02:24:25 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 04:05:27

ความคิดเห็นที่ 17   -MAKING THE BAND- TDR: คราวนี้เรามาพูดถึงการตั้งวงกันดีไหมครับ? มันมีอะไร Puff Daddy ไหม ที่แบบเจ้าหน้าที่ในบริษัทจะลงโฆษณา: ต้องการ: มือกีต้าร์, นักร้อง, และมือเบส ที่มีผมกับทัศนคติแบบมืออาชีพ? และจากนั้นก็ audtion? SATOH-SAN: คล้ายแบบนั้นแต่ต่างออกไป พวกเขาล่าหัวล่ะ! เจ้าของค่ายจะมองหาสมาชิกที่ดีที่สุดจาก 3-4 วงเล็กๆ ที่ไม่น่าไปไหนรอด และพยายามชักชวนพวกเขาให้ออกจากวงเก่า และมาตั้ง super-band กัน ("วงนี้ไม่มีทางไปไหนรอด เธอเป็นเพียงคนเดียวที่มีความสามารถ มาทำงานที่ค่ายของฉันสิ แล้วฉันจะสร้างวงที่แท้จริงให้แกเธอ!") แต่มันก็ไม่เวิร์กเสมอไป บางทีนักดนตรีก็ปฏิเสธที่จะออกจากวง เขาได้รับอนุญาตให้..ก็ไม่ใช่อะไรแบบ godfather นะ คือถึงแม้ว่า ไอ้เรื่องที่จะเกิดมวยระหว่างคนที่เป็นนักล่าหัว กับสมาชิกในวงคนอื่นๆ: "อย่ามาล่าหัวนักร้องของเรานะ!"  พูดตามตรง เรื่องล่าหัวนี่เป็นชนวนเหตุให้นักดนตรีในวงแตกกันมาเยอะแล้ว TDR: อืมมมมมมม แล้วการล่าหัวแบบนี้ จะทำกับสมาชิกในวงค่ายฝั่งตรงข้าม หรือจะทำกับค่ายเดียวกันครับ? SATOH-SAN: ส่วนใหญ่เขาก็จะล่าหัวเอาจากวงของค่ายตรงข้ามน่ะ หรือไม่ก็ค่ายตัวเองนี่ล่ะ แต่ถ้าวงในค่ายมันไม่ทำเงินเลย ก็ไม่แปลกนักหรอกที่จะเอาตัวมาสักคน (ที่มีศักยภาพหน่อย) มารวมเป็นวงใหม่ และให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง SATOH-SAN: ทีนี้ ไอ้เรื่องล่าหัวนี่ล่ะที่เป็นสาเหตุให้วงเล็กๆ ส่วนใหญ่เปลี่ยนตัวสมาชิกบ่อยๆ ไม่ก็อยู่ๆ ก็ยุบไปเลย ในระดับนั้นมันไม่ค่อยจะมั่นคงนัก ผมจะยกตัวอย่างสักเรื่องนะ อย่าง Dir en grey วงนี้สร้างจากสมาชิกน้อยวงมาก มาดู Kisaki จากโอซาก้า (ในภายหลังเป็นผู้ฟอร์มหลายๆ วง และหลายๆ ค่าย เช่น Matina และ Undercode) จะยังไงก็แล้วแต่ ตอนแรกเขาก็อยู่ในวง La:sadies กับอีกสี่คนที่ต่อไปจะกลายเป็นสมาชิกของ Dir en grey และเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากค่าย บอกว่า "เราต้องการคุณ เพื่อวงที่ดีกว่า" และผมเดาว่า เขาคงคิดว่านี่คือการล่าหัว! จะยังไงก็ตาม มันไม่ใช่ Dir en gry หรอกที่จะมานั่งสุมหัวกัน แล้วคุยกันว่า "นี่ มาฟอร์มวงเจ๋งๆ กัน" นั่นคือค่ายเองที่ต้องการจะฟอร์มสักวง แล้วคนในวงก็ตอบตกลง (หมายความว่า ผู้ที่ตัดสินใจจะฟอร์มวงใหม่ ไม่ใช่นักดนตรีในวง แต่เป็นค่ายต่างหาก ที่เป็นผู้ตัดสินใจว่าจะฟอร์มวง แล้วพวกนักดนตรีก็ตอบ OK) TDR: แล้วเจ้าหน้าที่ในค่ายนี่คือจะสร้างคอนเซปต์ก่อน แล้วพยายามหาดูว่าใครเหมาะกับคอนเซปต์อย่างนั้นเหรอ? SATOH-SAN: ไม่ ส่วนใหญ่เขาจะรวมนักดนตรีที่ดีที่สุดที่หาได้ก่อน (อ้างอิงจากความนิยมในหมู่แฟนๆ ไม่จำเป็นต้องมีความสามารถล้ำเลิศ) จากนั้นค่อยมาตัดสินเรื่องคอนเซปต์ บางทีถ้าสมาชิกในวงค่อนข้างโตแล้ว มีประสบการณ์มากหน่อย พวกเขาอาจจะทำเรื่องคอนเซปต์ของวงร่วมกันก็ได้ TDR: อะไรบ้างที่ถือเป็นคอนเซปต์? วงไหนที่เป็น "วงที่มีคอนเซปต์"? SATOH-SAN: ทุกวงมีคอนเซปต์ของตัวเอง มีเรื่องราวของตัวเอง ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับดนตรี แน่นอน แต่แสดงออกผ่านเสื้อผ้า, กราฟฟิคดีไซน์ และที่สำคัญที่สุดคือเนื้อเพลง ดังนั้น คุณจึงมีวงแวมไพร์, วงซอมบี้, วงที่สืบเชื้อสายมากจากผู้ดีฝรั่งเศส และอีกมากมาย TDR: แล้วอะไรคือคอนเซปต์ของ (สุ่มพลิกจาก FOOL'S MATE) nu:vogue? SATOH-SAN: Pete Burn แห่งญี่ปุ่น (เป็นชื่อศิลปินอังกฤษที่ดังมากค่ะ-ผู้แปล) TDR: ทำไมทุกคนต้องการ...ทำไมทุกประเทศจะต้องมี Pete Burn ของตัวเองด้วยนะ? มันคล้ายกับคำพูดในเรื่อง Dr. Strangelove ‘We’ve got a Burns Gap!’??? (ไม่แน่ใจความหมายอ่าค่ะ-ผู้แปล) (ถอนหายใจ) ยังไงก็ตาม แล้วอะไรคือคอนเซปต์ของ...วง-ชื่อ-ฝรั่งเศส SATOH-SAN: ???? TDR: L'arc en ciel? ---------- La:sadies คนที่สองจากขวามือคือ Kisaki คนเดียวกันกับใน คห.ก่อนค่ะ ค่ายเพลงของเขาค่อนข้างมีชื่อ และมีศิลปินในสังกัดมากมาย ส่วน Dir en grey คือรูปแรกสุดของกระทู้นี้ค่ะ (และเป็นวงที่เส้นใหญ่สุดในกระทู้นี้ ฮ่าๆๆๆๆ) เรื่องของสองวงนี้ เป็นประเด็นที่ลึกลับมาตลอดสิบกว่าปี ว่าทำไมอยู่ La:sadies ถึงยุบวง แถมสี่คนในวง นอกจาก Kisaki ดันไปตั้งวงใหม่ด้วยกันอีก ฟังแล้วจะสังเกตได้ว่ามีกลิ่นอายของความขัดแย้งอยู่ และเนื่องจากตัวละครทั้งหมด ล้วนเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงในปัจจุบัน เรื่องนี้จึงกลายเป็นปมที่ดังมาก ...และมันมาคลี่คลายเอาวันนี้เหรอเนี่ย แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 04:29:59 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 04:22:49

ความคิดเห็นที่ 18   SATOH-SAN: "ดนตรีจากฟากฟ้า" ผมว่านะ แสงสว่าง, สมบูรณ์แบบ, มีเค้าหมอก เป็นดนตรีแบบนั้นล่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ แน่นอน ตอนที่พวกเขาเพิ่งเริ่มน่ะ พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดขาว โปร่งแสง...และแน่นอน บางวงก็ไม่ต้องการคอนเซปต์ของตัวเองแต่อย่างใด TDR: หืม? SATOH-SAN: เขาไม่ต้องการคอนเซปต์ที่คิดเอง ถ้าเขาอยู่ใน "roadie chain" TDR: ผมนึกอะไรไม่ออกเลย SATOH-SAN: Roadie chain คือปรากฏการณ์ที่น่าสนใจอย่างหนึ่งใน Visaul Kei นะ! นี่มีตัวอย่างหนึ่ง KUROYUME ก็เป็นวงวงหนึ่ง พวกเขามีโรดดี้ ที่ต่อมาได้ก่อตั้งวงที่ชื่อ ...Dir en grey ซึ่งมีภาพลักษณ์แบบเดียวกัน! และจากนั้นโรดดี้ของ Dir en grey ก็ไปตั้งวงที่มีชื่อว่า ...THE GAZETTE   อีกสักตัวอย่างหนึ่ง...Malice Mizer มีโรดดี้ชื่อ Kamijo   ปีถัดมา เขาก็มีวงของเขาชื่อ Lareime (น่าจะเป็น Lareine มากกว่า-ผู้แปล) ซึ่งมีภาพลักษณ์และดนตรีที่คล้าย Malice Mizer มาก แต่จริงๆ แล้ว เขาเปิดค่ายที่มีชื่อว่า ARTIST'S SOCIETY และทุกวงในค่ายนี้ทำเพลงคล้ายๆ Malice Mizer กันหมด (นั่นเพราะ เขาเป็นโปรดิวเซอร์-เขาเขียนเพลงทั้งหมด) มันคล้ายๆ กับการ Xerox copy  และในทุกระดับ สืก็หมองลง และแทนที่ด้วยสีเทา-การแสดงที่ได้รับการคำนวณมาอย่างดีแล้ว TDR: โอเค ตอนนี้เราเจอเด็กข้างถนนแล้ว เราได้ล่าหัวแล้ว เราได้ให้กีต้าร์เขาแล้ว และสร้างคอนเซปต์ให้แล้ว...ตอนนี้เรามาถึงส่วนที่สำคัญที่สุดนั่นคือ สัญญา!!! ------- เกินครึ่งทางแล้วค่ะ สำหรับท่านที่ไม่ใช่สาวก Visual แล้วหลวมตัวเข้ามาอ่านนะคะ Dir en grey และ The Gazette นั้น เป็นวงที่ มวากกกกกกกก ในปัจจุบัน ใครอ่านมาถึงตรงนี้คงอยากรู้ว่า Kuroyume เป็นยังไง กลับไปดู คห.13 มีรูปกับข้อมูลนิดหน่อยอยู่ (แต่เป็นรูปปัจจุบัน อาจจะมองไม่ค่อยออก) จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 04:43:12

ความคิดเห็นที่ 19   -THE CONTRACT- SATOH-SAN: อย่างแรกเลยก็คือ บางทีสัญญาก็เป็นแบบ "ไม่มีสัญญา" ไม่มีอะไรเป็นลายลักษณ์อักษร เหมือนพวกใต้ดิน คุณไม่เซ็นต์อะไรแบบ "ฉันจะจ่ายเงินเธอในวันอังคาร สำหรับผงขาว 4 kg ในวันนี้" คุณไม่ต้องทำอะไรบนกระดาษเลย มันไม่จำเป็น ถ้าใครบางคนทำอะไรไม่ดี ทุกคนในโลกแห่งนั้นก็จะรู้ แล้วคนคนนั้นก็จะขึ้นแบล็คลิสต์ของบริษัท TDR: อะไรบ้างที่นับเป็นการกระทำที่ไม่ดี? มีแฟน? SATOH-SAN: พูดให้ร้ายค่ายต่อสาธารณชน!  หรือให้ร้ายบอส! นั่นคือหลักๆเลย หรือ...แย่งแฟนบอส ไม่ตรงต่อเวลา ไม่ไปงานที่กำหนด ร้องขอค่าจ้าง อย่างคุณไปตอแยเรื่องเงิน หรือถามว่าเงินไปไหนมากๆ คุณต้องยืดหยุ่นได้หนึ่งล่ะ สองคือห้ามถามคำถาม TDR: คือพวกเขาจะไม่ได้รับเงินเดือนอะไร แล้วเขาได้เงินจากไลฟ์หรือสินค้าไหมครับ? SATOH-SAN: นักดนตรีในวงจะได้รับอาหาร ค่าเดินทาง เสื้อผ้าบนเวที บางทีก็จะเช่าห้องให้พวกเขาด้วย โดยจะให้อยู่กันราว 12 คนใน 2 ห้องนอน สำหรับเงินแล้ว วงอินดี้ไม่ได้เงินหรอก พวกเขาได้รับคำสัญญาว่า จะได้เงินเมื่อได้เป็นวงเมเจอร์ แต่ทั้งๆ อย่างนั้น วงเมเจอร์ก็ไม่ได้เงินมากนัก ยกเว้นแต่จะเป็น "วงที่ใหญ่จริงๆ" โดยทั่วไปเงินเดือนของวงเมเจอร์ระดับล่าง จะอยู่ที่ 100,000 เยนต่อเดือน ซึ่งคุณสามารถหาเงินได้มากกว่านี้ ถ้าไปทำงานที่ 7-11 ข้างบ้าน กำไรจากไลฟ์โชว์จะแบ่งกันระหว่างค่ายกับlive house และกำไรจากเสื้อยืด ก็จะแบ่งกันระหว่างค่ายและบริษัทผลิตเสื้อยืดนั่นล่ะ  ในเรื่องการขายเสื้อยืด ค่ายไม่คิดถึงนักดนตรีมากไปกว่าเลขา, แม่บ้าน หรือคนขับรถ มันไม่ใช่ที่ของพวกเขาเลย TDR: มันยากสำหรับพวกนักดนตรีVisualที่จะรับมือไหว! SATOH-SAN: เพราะค่ายวางแผนชีวิตให้คุณ พวกเขาเป็นครอบครัวของคุณ เขาต้องลงทั้งเวลาและเงินทองเพื่อสร้างฐานแฟนคลับให้คุณ มันเป็นการลงทุนที่เยอะมาก ทั้งโฆษณาทางวิทยุ, ภาพถ่าย, บทความในนิตยสาร, ตู้เสื้อผ้า, เวลาในสตูดิโอ แล้วยังอื่นๆ อีก ดังนั้น อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่คุณจะทำให้เขาได้ก็คือ เงียบ และอย่าวุ่นวาย! TDR: นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมอยากถาม หลังจากลงทุนไปมากขนาดนั้นกับวงแล้ว พวกเขาจะทนรอดูกำไรได้นานเท่าไหร่? อีกแง่หนึ่งก็คือว่า ถ้าวงไม่ทำเงิน ค่ายจะรอนานเท่าไหร่ ก่อนจะดับสวิทซ์   SATOH-SAN: มันขึ้นกับจำนวนเงินที่ค่ายลงทุนไปกับวง ครับ คุณต้องการวงเล็กๆ เสมอล่ะ เพื่อที่จะเป็นโรดดี้ให้กับวงใหญ่! วงตอนนี้แรกสุดก็ถูกตั้งขึ้นมาให้เป็นวงเล็กๆ ก่อน เหมือนเป็นตำแหน่งในครอบครัว ดังนั้นวงพวกนี้ก็ยังอยู่ต่อไปได้เรื่อยๆ แม้ว่าจะทำเงินได้เพียงเล็กน้อยก็ตาม ในขณะที่วงอื่นๆ บางวง แรกสุดคาดว่าต้องดังแน่ เป้าหมายก็คือปั้นพวกเขาและขายให้แก่ค่ายเมเจอร์ ค่ายจะโปรโมตวงแบบนี้ได้เป็นเวลานาน (โดยไม่จำเป็นต้องทำกำไรมากนัก) เพราะทุกคนรู้ว่าสุดท้ายแล้วมันเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า ------------ L'arc en ciel พยายามจะหาที่เก่ากว่านี้ แต่ไม่สามารถ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 04:57:04 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 04:52:25

ความคิดเห็นที่ 20   TDR: อืม คุณกำลังพูดว่า..เดี๋ยวก่อน..การขายวงดนตรีให้แก่ค่ายเมเจอร์คือเป้าหมายของค่ายvisualอินดี้งั้นเหรอ? คุณหมายความตามนั้นเลยรึเปล่า? ในการที่วงจะทิ้งค่ายอินดี้ไปอยู่กับค่ายเมเจอร์ อะไรคือสิ่งที่ถูกขายไปจริงๆ กันแน่? SATOH-SAN: ใช่แล้ว นั่นล่ะคือเป้าหมายหลัก มันคือแหล่งกำไรที่สำคัญที่สุดของค่าย TDR: แล้วมันจะเกิดขึ้นได้ยังครับ? SATOH-SAN: ไม่เหมือนกับในตะวันตก ที่วงจะทิ้งค่ายอินดี้ แล้วไปเซ็นต์สัญญากับ Warner Brother หรืออะไรก็แล้ว  อิ้นดี้ขาย "ลิขสิทธิ์" ให้แก่เมเจอร์ พวกเขาขายสิทธิ์ในการออกอัลบัมหนึ่งหรือสองอัลบัมของวง ดังนั้นค่ายอินดี้ยังคงเป็นเจ้าของวงอยู่ พวกเขายังเป็นผู้จัดการเรื่องต่างๆ ให้แก่วง แต่วงจะได้รับการประชาสัมพันธ์และการจัดจำหน่ายที่กว้างขึ้นในระดับเมเจอร์ พวกเขาจะได้เงินมาก่อนแล้ว ดังนั้นค่ายเมเจอร์จึงเป็นผู้รับความเสี่ยงทั้งหมด แน่นอน พวกเขาจะต้องรับภาระเรื่องค่าโฆษณาร่วมกับค่ายเมเจอร์ แต่เพราะเขาจะขายแผ่นได้มากกว่านั้นมาก มันจึงคุ้มค่า! TDR: โอ้ววว ผมคิดไม่ถึงจริงๆ! SATOH-SAN: เธอถึงยังได้แต่ขี่จักรยานอยู่ไง TDR: แล้วถ้าสมมติว่าวงนั้นประสบความสำเร็จเป็นอย่างสูง ทำเงินได้มาก แต่นักดนตรีต้องการลาออกจากวง เพราะเขาไม่ได้ส่วนแบ่งล่ะ? SATOH-SAN: นักดนตรีคนนั้นก็จะประสบปัญหาใหญ่ล่ะ! TDR: ในการลาออกน่ะเหรอ? SATOH-SAN: ใช่ คุณจะเจอปัญหาสองอย่างล่ะ คุณจะติดแบล็คลิสต์จากทางบริษัท และอาจจะโดนทำร้ายร่างกายน่ะ แบล็คลิสต์ที่ว่าอาจจะอยู่เป็นหลายๆ ปี คุณไม่สามารถทัวร์ได้ แม้ในชื่อใหม่ก็ตาม แต่แน่ล่ะ ถ้าวงมันไม่ทำเงิน ใครจะใส่ใจ? แต่ถ้าวงนั้นทำเงินล่ะก็ การลาออกเป็นสิ่งที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เกิดขึ้น TDR: แต่อย่าง ในกรณีที่นักดนตรีคนนั้นโดนทำร้าย อย่างจนขาหักอะไรแบบนั้น นั่นเพียงเพราะต้องการให้เขาชดใช้เงินที่ค่ายสูญไป? หรือเพราะเขาไปนินทาว่าร้ายบอส? SATOH-SAN: อืม อาจจะทั้งสองอย่างนั่นล่ะ แต่คุณอาจจะโดนทำร้ายเพียงเพราะต้องการจะลาออก ผมพูดในกรณีของอินดี้นะ กับศิลปินดังๆ ในระดับเมเจอร์ ไม่มีเรื่องแบบนี้หรอก TDR: พูดถึงค่ายระดับเมเจอร์บ้าง...มันมีไหมครับ กรณีแบบที่ ศิลปินสักคนทิ้งวงVisualของเขาไปเป็นดาราดัง เพลงของดาราคนนี้ขายได้เป็นล้านๆ แผ่น ทีนี้นักดนตรีในวงเก่าของเขา พบว่าเพลงที่เขาแต่งดันกลายเป็นหนึ่งในเพลงดังๆ เหล่านั้น  นักดนตรีเลยไปร้องเรียนว่าทำไมตนเองจึงไม่ได้ส่วนแบ่งจากจุดนี้ สุดท้ายนักดนตรีคนนั้นก็หายตัวไป ไม่ก็ถูกทำร้ายในทางใดทางหนึ่ง? SATOH-SAN: ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังจะพูดอะไร (เอานิ้วปาดคอ) พูดเรื่องถัดไปดีกว่า! TDR: โอเค อย่างที่เคยพูด คุณบริหารค่ายแห่งหนึ่งในสังกัดของ Freewill หรือ Extasy และนั่นคือในยุค 90  วงใหม่ๆ ของคุณ จะมีสักกี่วงที่ทำเงิน? ผมไม่ได้หมายถึงดังจนเป็นวงเมเจอร์ แต่หมายถึงเพียง ค่อนข้างดัง พอจะทำอัลบัมถัดไปได้ SATOH-SAN: อาจจะ 1 ใน 10 นะ แต่ถ้าทุกวันนี้ก็ 1 ใน 30 TDR: เหมือนอเมริกา! TDR: เอาล่ะ มันน่าสนใจมาก แม้แต่วงเล็กๆ วงที่เป็นแค่โรดดี้ หรืออะไรก็แล้วแต่ พวกเขาก็ไม่สามารถจะสูญเงินได้ตลอดไป แล้วต้องถึงจุดไหนครับ ที่ค่ายจะบอกพวกเขาว่า "หมดเวลาแล้ว!" SATOH-SAN: หนึ่งหรือสองปี ถ้ามันไปไหนไม่ได้ วงก็ต้องจบ คนในวงมักจะตัดสินใจเรื่องนี้กันเองอยู่แล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ถ้าพวกเขาไม่ทำเงิน ไม่มีชื่อเสียง ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำมันต่อไป! เด็กส่วนใหญ่ก็จะพยายามอีกครั้งกับวงใหม่ๆ ซึ่งก็เป็นการเดิมพันที่ไม่เลว เด็กพวกนี้ยังคงถูกเหวี่ยงแหใช้งานต่อไป TDR: แต่ในตะวันตก แม้ค่ายไม่ต้องการวงแล้ว แต่ถ้าวงยังไม่ต้องการยุบ พวกเขาสามารถทำงานภายใต้ชื่อเดิมต่อไปได้ แม้จะไม่มีค่ายก็แล้ว แต่ว่าในญี่ปุ่น...? SATOH-SAN: ครับ แต่สายสัมพันธ์ที่พวกเขามีธุรกิจนี้ (live house, วิทยุ, สตูดิโอ อะไรก็ตาม) ล้วนแต่ผ่านค่ายทั้งสิ้น ไม่ผิดเลยถ้าจะพูดว่า หากไม่มีวงแล้ว ก็คงไม่มีวงของพวกเขามาตั้งแต่แรก ค่ายตั้งชื่อพวกเขา สร้างอิมเมจให้พวกเขา สิ่งเหล่านี้เป็นของของค่าย ส่วนใหญ่นะ! แต่แม้คุณจะตั้งวงขึ้นมาเอง ตั้งชื่อวงเอง และแม้แต่จะได้เซ็นต์สัญญา...คุณก็มีเงินไม่พอที่จะทัวร์คอนเสิร์ต หรือทำอัลบัมอยู่ดี คุณไม่สามารถจะไปปรากฏบนนิตยสาร หรือทีวี ถ้าไม่ซื้อโฆษณา ทั้งหมดเป็นเงินทั้งนั้น    --------- L'arc en ciel จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 04:56:27

ความคิดเห็นที่ 21   -BAND RULES- TDR: มันจริงหรือเปล่าครับที่นักดนตรีไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยเจ๊าะแจ๊ะ(เข้าใจว่ากับแฟนๆ - ผู้แปล)? เพราะมันไม่ดีกับภาพลักษณ์? SATOH-SAN: ครับ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้มีแฟน TDR: แค่เฉพาะ visual kei? หรือว่าค่ายเมเจอร์อื่นๆ ด้วย? เป็นเช่นนี้กับ อย่าง SMAP ด้วยรึเปล่า? SATOH-SAN: ครับ ผมคงไม่สามารถพูดถึง SMAP ได้ แต่กฎที่ว่า (ห้ามมีแฟน) นี้ อยู่ในอุตสาหกรรมทุกอย่างที่ขายอิมเมจมากกว่าดนตรี สิ่งที่สำคัญที่สุด คือการควบคุมภาพลักษณ์และชีวิตของสมาชิกในวง แน่นอน ยุคสมัยเปลี่ยนไป  ทุกวันนี้ กับสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ เราไม่ได้มีเงินมากนักในจะใช้โปรโมต, โฆษณาในวิทยุ, ในเคเบิ้ลทีวี และอะไรอีกหลายอย่าง ค่ายเพลงVisual ก็ต้องปรับตัว โดยการให้ศิลปินเข้าหาแฟนๆ มากขึ้น แต่ก็ต้องอยู่ในขอบเขตของการโปรโมตเท่านั้น พวกเขาต้องสร้างฐานแฟนคลับของตัวเอง ค่ายจะไม่ทำเพื่อพวกเขาอีกต่อไป พวกเขาอาจจะเมล์ไปหาแฟนๆ ขอให้พวกเธอมาไลฟ์ คล้ายกับระบบโฮสต์คลับ! มันคือการขายบริการจริงเลยล่ะ TDR: แต่เดี๋ยวก่อน คือต้องไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ? SATOH-SAN: อ้อ ไม่ กฎนั้นมันไม่เปลี่ยนหรอกครับ ห้ามมีแฟนเหมือนเดิม! ถ้าสมาชิกในวงมีแฟน พวกเขาก็จะมีเวลาให้บริษัทน้อยละ และนอกจากนี้ แฟนสาวอาจจะเผลอพูดความลับอะไรให้แฟนคลับคนอื่นๆ ผู้คนที่อยู่นอกบริษัทฟัง แฟนที่คุณไม่เคยมีเซ็กส์ด้วย คือแฟนที่จะตามคนไปทุกโชว์ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่มีอะไรกัน เธอก็จะเลิกตาม และนั่นคือจุดจบของความสัมพันธ์ ด้วยการนี้ มันก็เหมือนกับระบบของโฮสต์คลับ   TDR: กำลังจะพูดพอดีเลย!  -------- The Gazette วงดังในยุคหลังๆ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:01:29

ความคิดเห็นที่ 22   -BAND LIFESTYLES- TDR: เอาล่ะ มาพูดถึงไลฟ์สไตล์ของนักดนตรีกันดีกว่า SATOH-SAN:สมาชิกในวงอาศัยอยู่ในค่ายนั่นแหละครับ เพราะพวกเขาไม่ค่ายมีเงิน ก็ไม่มีอพาร์ตเมนต์ตัวเองหรอก พวกเขาต้องอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ใหญ่ๆ สักแห่งด้วยกันทั้งหมด บางทีคุณก็มีหลายๆ วงอยู่ในที่เดียวกันทั้งหมดนั่นล่ะ สำหรับค่ายเล็กๆ บางแห่ง เจ้าของอาจจะมีวงดนตรีหลายๆ วงนอนรวมกันทีเดียวอยู่ในที่พักของเขาด้วยซ้ำ! แต่ก็ไม่ได้นานนักหรอก คนมาแล้วก็ไป ออกทัวร์ แล้วก็ไปทำอื่นๆ อีก แต่อย่าคิดไปไกลล่ะ ส่วนใหญ่แล้ว ก็จะมีสักสองคนในวงเดียวกัน แชร์อพาร์ตเมนต์รูหนูสักแห่งอยู่ด้วยกัน TDR: โอเค พวกเขาพักในอพาร์ตเมนต์แออัด พวกเขาไม่มีเงิน แล้วพวกเขาได้รับอนุญาตให้ทำงานพิเศษไหม? SATOH-SAN: อนุญาตนะ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยมีเวลากันหรอก ค่ายมีคิวคอนเสิร์ตอยู่ตลอดเวลาล่ะ รวมกับพวกงานโปรโมตอะไรอีก ทั้งทีวี, วิทยุ, นิตยสาร TDR: ในอเมริกา วงจะออกทัวร์เพื่อโปรโมตอัลบัม แต่พวกเขาก็มีงานอื่นๆ ทำในช่วงเวลาอื่นของปี ทำไปกระทั่งจะอัดอีกอัลบัมนั่นล่ะ แล้วใน...? SATOH-SAN: ไม่! ค่ายจะคอยทำให้เขายุ่งอยู่ตลอดเวลาแหละ เพราะ ไม่เหมือนในอเมริกานะ 90% ของวงเพิ่งจะฟอร์มในปีนี้น่ะแหละ! พวกเขาต้องทำให้คนรู้จัก พวกเขาสร้างวงใหม่จากของเก่าๆ แต่แฟนๆ ต้องการของที่สดใหม่ ผมว่านะ แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราจะออกแค่อัลบัมเดียวต่อปีล่ะ! ไม่มีเหตุผลเลย TDR: แล้วอย่างนี้ทางที่ดีกว่าคืออะไรล่ะครับ? 3 อัลบัมต่อปีงั้นเหรอ? ไม่เป็นสิ่งที่ลำบากสำหรับคนคนเดียวที่ต้องเขียนเพลงตั้ง 10 เพลงเหรอ? SATOH-SAN:ไม่ๆๆ จะขาย 1 อัลบัมทำไมล่ะ ในเมื่อเธอสามารถขาย 6 "maxi-singles" ด้วย 2 เพลงต่อซิงเกิ้ลได้? คุณสามารถขายมันได้ตลอดทั้งปีที่แผ่นละ 1500 เยน (เกือบจะเท่ากับราคาของ 1 อัลบัม!) และปลายปี คุณก็เอาซิงเกิ้ลพวกนั้นมาออกใหม่อีกครั้ง พร้อมเพิ่มเข้าไปอีกสักสองเพลง แล้วเรียกมันว่าอัลบัม เท่ากับคุณสามารถขายแต่ละเพลงได้ถึงสองครั้ง และทำเงินได้มากกว่าเดิม 4 เท่า! TDR: อะไรคือ maxi-single? SATOH-SAN: ซิงเกิ้ลโดยทั่วไปจะมี 2 เพลง แต่maxi-single จะมี 2  เพลง บวกกับอีก 1 SE SE ย่อมาจาก Sound Effect ซึ่งเป็นอะไรที่คุณหาไม่ได้ในเวอร์ชั่นอัลบัม TDR: อะไรคือ sound effect? SATOH-SAN: มันคืออินโทร? และเมื่อฉันพูดว่าอินโทร มันหมายถึง...พวกเสียงMIDIเครื่องสายทั่วๆ ไป ที่สร้างขึ้นจากคีย์บอร์ด สักสี่ห้อง! และนั่นล่ะคือที่คุณทำ! ทำให้มันเป็น maxi! และแน่นอน 1500 เยนmaxi-single สามารถขายได้หลายครั้ง ครั้งแรกแถมรูปของวงฉบับ special limited-edition ครั้งถัดมาแถม CD message จากวงถึงแฟนคลับ, ครั้งถัดมาขายพร้อมที่รัดข้อมือที่ทำเป็นที่ระลึก TDR: พระเจ้า SATOH-SAN: ใช่ นี่เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเฉพาะกับวงการ visual Kei ในบริษัท เราเรียกมันว่า "1500 syndrome"!! ถ้าคุณขายที่ 1500 เยน คุณสามารถขายกี่รอบก็ได้เท่าที่คุณต้องการ   ------------ Dir en grey สมัยยังเป็น Visual จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:07:09

ความคิดเห็นที่ 23 สนุกมากครับ  มันส์ดี มีเรื่องราวน่าสนใจไปเขียนมังงะหรือเขียนนิยายเบื้องหลังวงการร็อคได้เลยนะเนี่ย เพียงแต่ภาษาไทยอ่านเข้าใจยากพอสมควร  มึลลลลไปเลยน่อ ปล. ผมมีเพื่อนร่วมงานอยู่ 2 คน คนนึงทำอยู่ค่ายของเพนนิซิลลิน อีกคนอยู่เอ๊กซตาซี่ ก็เคยเล่าให้ฟังแบบนี้เลย   แต่ผมว่ามันส์ดีออกนะ    ลุยๆดี จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:13:00

ความคิดเห็นที่ 24   TDR: นี่คุณเล่นกับอารมณ์ของเด็กผู้หญิงนี่นา! พวกเธอรู้อยู่แล้วว่า เธอจะได้รับเพลงทั้งหมด เมื่ออัลบัมเต็มออกมา แต่พวกเธอก็ยังซื้อของที่ออกมาโก่งราคา เพื่อต่อสู้กับเด็กสาวคนอื่นๆ แล้วเอาชนะใจนักดนตรีในวง "ฉันคือแฟนพันธุ์ที่สุดของเขา" "ไม่ ฉันต่างหาก! ฉันมีขยะพวกนี้มากกว่าเธอ" มันคล้ายๆ กับพวกผู้หญิงที่ไปเที่ยวโฮสต์คลับ และซื้อของขวัญต่างๆ ให้แก่โฮสต์ หวังว่านี่จะเป็นการแสดงให้ลูกค้าคนอื่นๆ เห็นว่า "รถมอเตอร์ไซค์ขับเคลื่อนสามแรงม้า พร้อมเครื่องเสียงบิวต์อินชั้นยอด จะพิสูจน์ให้เห็นว่า ฉันคือคนรักที่แท้จริงของเขา ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น!" SATOH-SAN: มันไม่มีอะไรข้อแตกต่างอะไรระหว่างสองอุตสาหกรรมนี้แล้ว TDR: ทีนี้ กลับมาที่หัวข้อเดิมก่อน ที่ว่าพวกนักดนตรียุ่งเกินกว่าที่ทำงานเสริมได้ แล้ว.. SATOH-SAN:ใช่! คุณจะเห็นแล้วว่าทำไม! TDR: เพื่อทำเงินให้ได้มากที่สุด พวกเขาออก maxi single ทุกๆ 2 เดือน ดังนั้น ด้วยผลจากการนี้ วงก็จะยุ่งทุกวัน แทบจะทั้งวัน SATOH-SAN: ตั้งแต่ 3 ทุ่มถึงตี 5 TDR: พวกเขาทำงานหนักเกินไป ในทางปฏิบัติพวกเขาเป็นมนุษย์เงินเดือนนั่นเอง! แต่แล้วทีนี้ พวกเขาก็ไม่สามารถทำงานเสริมได้เลย? SATOH-SAN: คือมันก็มีหลายครั้ง ที่นักดนตรีออกไปขายบริการด้วยตัวเอง กับเรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับบริษัท เพราะมันไม่ได้รบกวนเงินของบริษัท ถ้ามันไม่ทำให้เขามาทำงานผิดเวลานะ! TDR: คุณหมายถึง ขายบริการในโฮสต์คลับอย่างนั้นน่ะเหรอ? หรือนึกภาพแบบ อาจจะมีพวกเขาปรากฏอยู่ในปกหลังนิตยสารเกย์ ในหัวข้อ "outcall massage" แบบนั้น? SATOH-SAN: ครับ ที่ว่ามาก็เหมือนกันนั่นแหละ TDR: แต่พวกเขาไม่ใช้ชื่อในวง?? SATOH-SAN: แน่สิครับ! พวกเขาต้องเปลี่ยนรูปลักษณ์สักหน่อยด้วย TDR: แล้วมีทางเลือกอื่นอีกไหมสำหรับ พวกนักดนตรีที่ไส้แห้งพวกนี้? SATOH-SAN: การพนัน! เล่นปาจิงโกะ ครับ อาจจะใช้ทริคกับเครื่องสักหน่อย อืม เรียกว่าอะไรนะ? TDR: อาจจะเป็นคำว่าโกงรึเปล่า? SATOH-SAN: ไม่มีปริญญา หรือแม้แต่ไม่จบม.ปลาย กับผมยาว พวกเขาไม่มีทางเลือกมากนักหรอก บางคนก็ไม่ทำงานกะกลางคืนที่ร้านสะดวกซื้อ แต่กับพวกที่ขายบริการ พวกเขาก็ไม่ต้องทำทุกวัน แค่ทำที่นั่นนิดที่นี่หน่อย ไม่ใช่งานประจำช่วงกลางคืนหรอก TDR: ครับ แต่ถ้าเกิดเขาได้งานที่เงินดี เขาก็อาจจะลาออกจากวง! SATOH-SAN: ไม่ ไม่ ชื่อเสียงมันยั่วยวนกว่าเงินทอง ความรู้สึกตอนที่อยู่บนเวทีน่ะ TDR: คุณเคยไปกินเลี้ยงกับพวกเด็กๆ ในวงหลังงานเลิกไหม SATOH-SAN: เคยสิ! TDR: แล้วพวกเขาเป็นยังไงบ้าง นอกจากเหนื่อยอ่อน SATOH-SAN: (หัวเราะ) TDR: พวกเขาสวมเสื้อซาติน กับรองเท้าใส่ในบ้านอะไรแบบนั้นกันหมดเลยไหม? SATOH-SAN: ผมควรจะบอกหน่อยว่า มันจะมีอยู่เสมอๆ ล่ะ สักคนในวงอินกับดนตรีจริงๆ และจะแต่งตัวแบบ glam หรือโกธิค ส่วนเด็กคนอื่นๆ ก็ใส่รองเท้าสนีกเกอร์ กับกางเกงวอร์ม ก็ขึ้นกับค่ายด้วยล่ะครับ จริงๆ แล้วน่ะนะ... TDR: แล้วเจ้าของค่าย หรือโปรดิวเซอร์นี่จะมีรถหรูๆ แพงๆ รึเปล่า? SATOH-SAN: โอ้ย มีบ้านมีรถดีๆ ทั้งนั้น!!! แต่เฉพาะกับคนในค่ายใหญ่ๆ เท่านั้นนะครับ แม้แต่โปรดิวเซอร์ก็อาศัยในอพาร์ตเมนต์เน่าๆ แหละ พวกเขาล้วนถูกบริษัททำร้ายทั้งนั้น ------------- X Japan อีกรอบ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:13:24

ความคิดเห็นที่ 25   -FIGHTS- TDR:แล้วอย่างวงที่มีเรื่องชกต่อยล่ะ? มันมีรึเปล่า? SATOH-SAN: แน่นอน! มีเรื่องทะเลาะวิวาทมากมาย! คุณไม่สามารถมีเรื่องกับวงในค่ายเดียวกันได้ เพราะนั่นคือ "ครอบครัว" แต่กับวงที่ยังไม่เซ็นต์สัญญา หรือกับวงจากค่ายอื่น... พวกเขาทะเลาะกันเรื่องล่าหัว อย่างที่ผมพูดไป ถ้านาย A ชักชวนนักร้อง B ให้ทิ้งวง C ไปซะ แล้ว B เกิดทำตามขึ้นมา บางที B คงโดนถีบแหละ และอีกทีนะ นาย A (นายนักล่า) ก็จะโดนถีบเหมือนกัน TDR: มีเรื่องอื่นอีกไหมครับ ที่จะทำให้เขาทะเลาะ? SATOH-SAN: ขโมยแฟน ถ้าวงสองวง เกิดมีอิมเมจที่คล้ายกัน แนวเพลงที่คล้ายกัน แน่นอนว่าพวกเขาย่อมต้องแข่งขันแย่งแฟนๆ ในกลุ่มเดียวกัน บางทีนอกคอนเสิร์ต วงหนึ่งอาจจะพยายามเรียกร้อง ดึงดูดแฟนๆ ของอีกวงก็ได้ รายชื่อเมล์ก็อาจถูกขโมย สองอย่างนี้ก็ทำให้มีเรื่องชกต่อยกันได้ ------ -THE MEDUSA- TDR: คุณช่วยอธิบายคำว่า "medusa" ให้ได้ไหมครับ? SATOH-SAN: มันเป็นทรงผมพังค์ญี่ปุ่นยุค 80 มีต้นกำเนิดมาจากผมแบบ "batcave scene" จากอังกฤษ ผสมกับวิกของคาบุกิ แล้วทำให้ใหญ่ขึ้นมากๆๆๆๆ  วิธีการนั้นต้องเฉพาะหน่อย ประมาณ 6 นิ้วแรกต้องทำให้แหลมมากๆ เพื่อเป็นพื้นให้ผมพองมากๆ ได้ และก็เพื่อความน่ากลัวด้วย แต่ผมที่เหลือนั้นจะต้องฟูๆ เบาๆ เพื่อให้สะบัดหัวง่ายๆ TDR: เป็นทรงผมแบบทูอินวัน Kabuki mullet ถ้าคุณจะว่างั้นนะ SATOH-SAN: แต่ให้ผมบอกอะไรที่สำคัญจริงๆ กับคุณเถอะนะ  วงVisualน่ะ ตอนแรกสุด พวกเขาอาจจะมีผมกับชุดที่เวอร์มาก แต่จริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขา"ต้องการทำ" พวกเขาอยากจะดัง แล้วก็เล่นเพลงร็อค ใช่ เสื้อผ้า การแต่งหน้า เป็นภาระสำหรับพวกเขา เป็นแค่อะไรบางอย่างที่ทำเพื่อให้มีแฟนๆ เพื่อจะหนีจากความสิ้นหวัง พร้อมๆ กับที่พวกเขาดังขึ้น พวกเขาก็จะค่อยๆ ลดของเหล่านี้ลง TDR: ก็คือไม่ใช่แบบ "ไอ้บริษัทปีศาจพวกนั้น มันบังคับให้วงต้องเปลี่ยนสไตล์ เพื่อจะเข้ากับกระแสหลักได้?" SATOH-SAN:ไม่ ตรงกันข้ามเลย พวกนักดนตรีในวงน่ะ แทบทนรอที่จะถอดชุดพวกนั้นไม่ไหว ของพวกนี้เวลาใส่หนักมาก นอกจากนี้นะ...พวกเขาน่ะ อยากให้คนซาบซึ้งในดนตรี ไม่ใช่ภาพลักษณ์ ------ พระเจ้าช่วย ให้รางวัลกับตัวเองหน่อย คุณอ่านจบแล้วล่ะ ขอบคุณคุณซาโต้มากๆ สำหรับข้อมูลสุดยอดจะวงในของเขา และความอดทนของเขา โอเค และรางวัลสำหรับบทสัมภาษณ์อันบ้าคลั่งนี้ก็คือ แผนภูมิแสดงความสัมพันธ์ในอุตสาหกรรม Visual จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:21:56

ความคิดเห็นที่ 26   ภาพด้านบนใหญ่ไปหน่อย แต่ไม่งั้นอ่านไม่ออกอ่ะ ยินดีกับทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ ตอนเราอ่านครั้งแรกเป็นภาษาอังกฤษ อ่านจบนี่แทบไปอ้วก (ฮ่าๆๆๆๆ) ไม่ทราบทุกท่านอ่านแล้วจะรู้สึกอย่างไรกันบ้าง บางท่านอาจจะพอรู้มาบ้าง แต่บางท่านที่ไม่เคยรู้มาก่อน ก็อาจตกใจไม่น้อย ย้ำอีกครั้งว่า "ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าบทสัมภาษณ์นี้จริงหรือไม่ ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีวิจารณญานด้วยค่ะ" --------------- สุดท้ายนี้ขอ จขกท พูดอะไรหน่อย -ขออภัยทุกท่านที่เราแปลไม่ค่อยรู้เรื่อง (อย่างที่คุณผึ้งน้อยทัก T.,T) บทความยาว แต่ความสามารถผู้แปลสั้น ฮืออออออออ เนื่องจากในบอร์ดนานาชาติบางแห่ง เกือบจะมีดราม่าจากบทความนี้มาแล้ว เราจึงแปลด้วยความระมัดระวังมากกกกกก พยายามแปลให้ตรงที่สุด แต่เหมือนยิ่งทำให้งงมากขึ้น -การแปลทำให้เราต้องอ่านบทความนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนด้านชา พอเอามาลงเว็บแบบนี้ถึงเพิ่งสังเกตว่า Dir en grey สุดที่รักของเรานี่โดนไปหลายดอกเหมือนกันนะเนี่ย -บทความนี้เกี่ยวข้องกับธุรกิจ Visaul Kei โดยตรง หลายท่อนหลายตอนอาจสั่นคลอนความเชื่อมั่นในตัวศิลปินของหลายๆ ท่าน โดยส่วนตัวแล้วพออ่านจบ แม้เราจะแอบสยองกับวงการนี้อยู่สักหน่อย แต่กับเรื่องเพลงแล้ว เพลงที่เราฟังแล้วรู้สึกเพราะ ก็ยังคงเพราะอยู่เหมือนเดิม -ท่านใดต้องการนำไปเผยแพร่ต่อ อยากให้ส่งpmบอกเราก่อน และขอความกรุณาเผยแพร่ครบทั้งฉบับด้วยค่ะ -ท่านใดพบว่าเราแปลผิด(กรี๊ดดดดดดดดด) สามารถโพสท์ทักท้วงในกระทู้นี้ได้ทันทีค่ะ ---------- จบแล้วค่ะ ขอเชิญทุกท่านแสดงความคิดได้อย่างอิสระเสรี reference: http://www.hellodamage.com/top/2010/03/01/interview-with-an-ex-visual-kei-record-executive/ ----------- Dir en grey ยุคไม่Visual แต่ก็ยังอยู่ใน Free Will แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 06:02:56 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 05:45:11

ความคิดเห็นที่ 27 เนื่องจากในบอร์ดนานาชาติบางแห่ง เกือบจะมีดราม่าจากบทความนี้มาแล้ว เราจึงแปลด้วยความระมัดระวังมากกกกกก ^ ^ เง้อ   ทำไมมีดราม่าล่ะครับ   ก็มันมีส่วนจริงอยู่บ้างนี่นา แม้จะไม่จริงทั้งหมด แต่ก็มีส่วนนะ เอ๊กเซคคิวทีฟคนนี้ไม่ได้มั่วหรอกครับ  เพียงแต่บางเรื่องพี่เค้าอาจมองจากด้านตัวเอง เป็นมุมมองแบบ subjective ไม่ได้มองแบบ objective อย่างไรก็ตาม วงการ Glam Rock ของญี่ปุ่น มีความเป็นมาเฟียน้อยกว่าเจพ้อพอีกนะครับ วงการเจพ้อพนั่นน่ะ...ผู้หลักผู้ใหญ่วงการนั้นมาจากมาเฟียของแท้เลย ปล. อันนี้ถามเพราะความไม่รู้จริงๆครับ ป๋าโยเป็นบิดา Visual Kei จริงๆหรือ??? ไม่น่านะ? วิช่วลเคเริ่มต้นที่เอ๊กซ์เจแปนจริงง่ะ???? (เหวอเล้กน้อยถึงปานกลาง) ก่อนหน้านี้ไม่มีเลยหรือครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 06:08:32

ความคิดเห็นที่ 28 ยาวโพดๆ  วงเล็กๆนี่เหมือนกับโฮสคลับกลายๆเลยนะ 55+ มีส่งเมลล์ไปให้แฟนๆด้วย จะว่าไปช่วงนี้มันไม่ใช่ยุคที่การ์ตูนตาหวานครองเมือง ลุคแบบ Visual Kei ก็ไม่ได้รับความนิยมเหมือนสมัย 10-20 ปีก่อน การ์ตูนตาหวานสมัยนี้ยังเปลี่ยนแนวเลย พระเอกการ์ตูนสมัยนี้จะมาในแบบคนธรรมดา (ถ้าใส่แว่นกับผ้ากันเปื้อนจะได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นด้วย) หนังสือการ์ตูนผู้หญิงสมัยก่อนพระเอกจะมาแบบจับต้องยาก ลูกครึ่ง + ผมยาว + โค๊ช หรือสูท... และภูมิหลังแสนเจ็บปวด เหมือนเจ้าชายผู้ที่ใครๆก็ไม่อาจจะเข้าถึงได้ จากคุณ : aonton เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 06:16:18

ความคิดเห็นที่ 29 ู ^ ^ เบื้องหลังธุรกิจทุกอย่างมันก็ น่ากลัวหมดแหละครับ แต่มารู็้แบบนี้ ทำให้เข้าใจ คำว่า โลกมายากับ การ สร้างภาพมากขึ้นเยอะเลยแหละ แต่ เพลงที่ชอบผลงานที่ออก มา มันก็ต้องใช้ฝีมือจริงๆนะ ไม่งั้นไม่เป็นที่ยอมรับทั่วโลกหรอก ^ ^ จากคุณ : Tonyalone67 เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 07:02:44

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากที่อุตส่าห์แปลให้อ่านตอนดึกๆ(มากๆ) นั่นสิ ทุกวงการมันก็มีอะไรๆน่ากลัวแฝงอยู่ทั้งนั้น นะ...แต่เราก็ยังฟังเพลงต่อไป จากคุณ : silenthere เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 09:41:08

ความคิดเห็นที่ 31 YOSHIKI อยู่บนสุด อิอิ จากคุณ : PD2002 เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 11:30:04

ความคิดเห็นที่ 32 เรารู้สึกว่ามันก็เป็นวิธีทางการตลาดของสินค้าอีกแบบหนึ่ง(เพียงแต่มันเป็นเรื่องของดนตรี) ทุกธุรกิจต่างก็มีด้านมืด คิดอย่างนี้ดีกว่า (เพราะรู้ว่าเขาหลอกแต่ก็เต็มใจให้หลอก) ปล.เดี๋ยวนี้ศิลปินก็เลิกสร้างภาพกันเยอะ (หรือเปลี่ยนวิธีก็ไม่ทราบได้) ขอบคุณที่แปลให้อ่านค่ะ จากคุณ : YuRaGi เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 11:39:46

ความคิดเห็นที่ 33 ขอทราบเกี่ยวกับ kuroyume หน่อยค่ะ สมัยก่อนชอบเพลง แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวง  เป็นวงระดับไหน ทำไมนักร้องนำถึงโด่งดังมาก เสียงดีและหล่อก็จริง แต่มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า แล้วทำไมวงถึงหยุดทำงานไปโดยไม่ได้ไคซังเหรอคะ จากคุณ : nemina เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 13:17:32

ความคิดเห็นที่ 34 ในที่สุดก็อ่านจบ  ขอบคุณค่ะ  ระบบในวงการ visual kei ที่ว่ามา มันเป็นระบบรากฐานในสังคมญี่ปุ่นจริง ๆ ค่ะ ไม่เฉพาะแค่ visual kei หรือในอุตสาหกรรมดนตรีหรอก จากคุณ : nemina เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 13:55:59

ความคิดเห็นที่ 35   คห 34 กำลังจะบอกว่า มีในนักการเมือง ญี่ปุ่น ด้วย ใช่ป่าว จากคุณ : หยง เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 17:53:52 A:180.180.171.2 X: TicketID:256086

ความคิดเห็นที่ 36 ยาวมากกกกกกก !! นับถือคนแปลค่ะ อ่านสนุกดีนะคะ เห็นภาพเลย หลายๆ อย่างที่เราเคยสงสัย ก็ค่อนข้างตรงกับในบทสัมภาษณ์นี้ ยกตัวอย่างเช่น ไอ้ที่ว่าคนโน้นแต่งเพลงนั้น คนนั้นแต่งเพลงนี้ น่ะ จะจริงสักกี่เปอร์เซ็นต์ เคยอ่านสัมภาษณ์ของมือกีต้าร์วงร็อคชื่อดังของญี่ปุ่นคนนึง เค้าเคยคิดจะลาออกจากวง ด้วยเหตุผลประมาณว่า รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสามารถ ต่อมาเพื่อนสนิทของเค้าอีกคนในวง อยากออก เพราะเห็นว่าดนตรีไม่มีพัฒนาการ แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ออกทั้งคู่ เค้าบอกว่า ต้องใช้วิธีเปลี่ยนทัศนคติตัวเองเอา คือบอกตัวเองว่าอย่าคิดอะไรมาก ต้องมองโลกแบบง่ายๆ ช่วงนั้นพี่แกเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ น่าสงสารที่สุด... แต่ตอนนี้พี่แก แฮปปี้ๆ ลัลล้า~ กับชีวิตนักดนตรี สร้างผลงานดีๆ ออกมามากมายค่ะ จากคุณ : Nymph~* เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 19:17:44

ความคิดเห็นที่ 37   คห.27 คุณผึ้งน้อยพเนจร ในบอร์ดต่างประเทศ มีคนบางส่วนพยายามหาความจริง(บางคนก็ถึงกับขุดคุ้ย)ว่า TDR ไปสัมภาษณ์มาจริงหรือไม่ ยกเมฆเขียนเองรึเปล่า คนที่ถูกสัมภาษณ์คือใคร ฯลฯ เนื่องจากอย่างที่บอกไป บทสัมภาษณ์นี้หาอะไรมายืนยันไม่ได้เลยค่ะ ในขณะเดียวกัน ผู้อ่านก็ตีกันเองเหมือนกัน เช่น ผู้อ่านบางท่านสงสัยว่าศิลปินที่ตัวเองชอบแต่งเพลงเองหรือเปล่า ผู้อ่านคนต่อไปดันชอบศิลปินคนเดียวกันแต่ยังเชื่อมันในตัวศิลปินมาก เลยรับไม่ได้ และก็เร่ิมตีกันอ่อนๆ แต่เหตุการณ์ไม่รุนแรงเหมือนดราม่าบ้านเรานะคะ แต่...ใครจะรู้ บทความนี้เพิ่งลงสดๆ ไม่กี่วัน บางทีอาจจะลุกลามมากขึ้น คห.33 คุณnemina เรื่องราวของ Kuroyume นั้น เราเองก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันค่ะ ทำไมยุบวงโดยไม่มีlast live(กระทั่งเมื่อต้นปีก่อน) ทำไมนักร้องถึงดังมาก อันนี้สงสัยต้องถาม Kyo Dir en grey (ฮ่าๆๆๆๆ) แต่ส่วนตัวแล้ว เราว่า...อิมเมจนี่ล่ะค่ะ อิมเมจ Kiyoharu หาไม่ค่อยมีในยุคนั้น(มั้ง) และมันดันเหมาะกับเขามาก จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 21:22:26

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณมากครับที่นำมาให้อ่าน จากคุณ : Kenjiman เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 06:30:52

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วมันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกก เบื้องลึกเบื้องหลังจริงๆของวงการวิช่วลเคย์เป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าจะยังคงเสพย์ผลงานของศิลปินที่ตัวเองชอบต่อไป (ฮา) อีดิททีนึง เรื่องคิโยฮารุ คิดคล้ายๆจขกท.ค่ะว่าที่คิโยฮารุดังมากก็น่าจะมาจากอิมเมจของเขาด้วย เป็นผู้ชายที่มีอิมเมจที่ทำให้สาวๆคลั่งไคล้ได้ หนุ่มๆก็ชื่นชอบ อยากจะเป็นอย่างคิโยฮารุ ซึ่งเราว่าในยุคนั้น ผู้ชายที่มีอิมเมจแบบนี้แทบไม่มีเลยนะ เท่าที่มี เท่าที่เห็นก็จะเป็นอิมเมจแบบที่ทำให้สาวๆคลั่งไคล้ซะมากกว่า ในขณะที่แฟนๆที่เป็นผู้ชายก็อาจจะเฉยๆ ชอบแค่ภาคดนตรีอะไรแบบนี้ แต่คิโยฮารุทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้ อยากจะเป็นให้ได้แบบคิโยฮารุเนี่ย เราว่าเป็นอะไรที่สุดยอดเลยนะ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 14:17:21 จากคุณ : arisachan เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 14:14:06

ความคิดเห็นที่ 40   อืมม.. ในฐานะที่เป็นแฟนเพลงเกือบทุกวงที่ถูกพาดพิงในบทสัมภาษน์นี้ ขอมาตอบบ้างละกัน ไม่เคยสมัครสมาชิกมาตอบอะไรในบอร์ดพันทิปเลย ที่ผ่านมาแอบอ่านฟรีมาตลอด ^^' ก่อนอื่นขอขอบคุณจขกท. มากๆ นะคะที่อุตส่าห์แปลบทสัมภาษน์ยาวขนาดนี้มาให้อ่านกัน ลำพังตัวเราเอง ไม่มีปัญญาอ่านบทความยาวขนาดนี้ได้เข้าใจถ่องแท้ด้วยตัวเองหรอกค่ะ ไม่ว่าจะภาษาญี่ปุ่นหรืออังกฤษก็ตาม ^^' วงการทุกวงการในโลกนี้มีทั้งด้านขาวและด้านดำทั้งหมดจริงๆ ค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรที่ต้องขายอิมเมจ ยิ่งมีการปั้นแต่ง ให้'สินค้า' นั้นขายได้ และโดยเฉพาะกลุ่มเป้าหมายเป็นวัยเพ้อฝัน การพยายามทำทุกอย่างเพื่อขายภาพความเพ้อฝันเหล่านั้นเป็นหลักการตลาดธรรมดาค่ะ และแฟนเพลงญี่ปุ่น มีแฟนเพลงประเภทที่น่ากลัวอยู่จริงค่ะ ประเภทที่คิดจะหาทางจับนักดนตรีมาเป็นของตัวเองก็มีอยู่จริง หนังสืออย่าง 'ทำอย่างไรให้ได้เป็นแฟนกับนักดนตรี' ก็เคยมีการตีพิมพ์ออกมาค่ะ อยู่ในวงการนี้มานาน มีผลุบๆโผล่ๆ บ้างตามสภาพชีวิตแต่ละช่วง ได้รับข่าวสารและประเด็นต่างๆ ที่ชวนให้สงสัยมาก็เยอะ บทสัมภาษน์นี้ให้ความกระจ่างเราได้ดีในหลายด้านเลยค่ะ และคนที่ให้สัมภาษน์ในครั้งนี้ คุณกล้ามาก ไม่ว่าคุณจะเป็นใครและจุดประสงค์ในการให้สัมภาษน์คืออะไรก็ตาม คุณกล้ามากที่ออกมาเปิดเผยเรื่องราววงในให้ผู้ที่สนใจทั่วโลกได้รับรู้กัน ประเด็นเรื่อง "1500 syndrome"　เป็นหนึ่งในหลักการตลาดที่แยบยลมากค่ะ แต่ไม่มีปัญหาอะไรหรอกในสังคมแฟนเพลงญี่ปุ่น สำหรับแฟนคลับของวงใดวงหนึ่งแล้ว ออกอะไรมาเหล่าแฟนคลับก็พร้อมสนับสนุนอยู่แล้ว ด้วยค่าเงินและรายรับของพวกเขา เงิน 1500เยน ถือว่าถูกค่ะ ส่วนอย่างเรานั้น บางทีก็จะคอยไปตามเก็บ CD สภาพดีใหม่เอี่ยมจากร้านมือสองเอาค่ะ ^^' เรื่องแต่งเพลง นักดนตรีคนไหนแต่งเพลงไหนจริงหรือเปล่า ไม่สำคัญหรอกค่ะ เพลงนั้นมันเพราะเข้าหู สำหรับเราก็พอแล้วค่ะ อีกประเด็นหนึ่งที่อ่านแล้วยังไม่ตลายความสงสัย บทสัมภาษน์นี้ได้เปิดเผยความจริงว่านักดนตรีต้องเน้นคอสตูมและเมดอัพในช่วงแรกๆ และรอวันที่วงมีชื่อเสียงเพื่อลดเปลือกนอกที่ฉูดฉาดเหล่านี้ลง ขอถามว่า แล้วในกรณีของ Kisaki ล่ะคะ (เป็นแฟนเพลงคนนี้เหมือนกันค่ะ 'เพลง'จริงๆ เพราะฟังเพลงแต่ไม่ได้ตามชีวิตส่วนตัวเค้าเลย) Kisaki ที่ปัจจุบันนี้เป็นทั้งโปรดิวเซอร์และเจ้าของค่าย แต่เค้ายังคงเลือกที่จะแต่งคอสตูมสวยงามอลังการอยู่กับวง Phantasmagoria　ของเขาอยู่เลยนะคะ (อาจจะมีบางช่วงที่เปลี่ยนมาใส่สูท) ซึ่งระดับ Kisaki นั้น ได้ก้าวพ้นช่วง 'รอวันมีชื่อเสียง' มาแล้วนี่คะ เคยเห็นมีอยู่รูปหนึ่งที่ Kaoru ในชุดเครื่องแต่งกายลำลองสไตล์ casual ถ่ายคู่กับ Kisaki ในคอสตูมเต็มยศ น่าจะเคยเห็นกันนะคะ CURE Vol.79 April ที่วางขายตอนนี่ เป็นอิมเมจล่าสุดของ Phantasmagoria ค่ะ สุดท้ายแล้ว อ่านกระทู้นี้ ทำให้ได้รำลึกความหลังอย่างมากเลยค่ะ สมัยที่ Dir en grey ยังเน้นคอสตูม และเพลงไม่ใช่แนวเดียวกับทุกวันนี้ เป็นวงที่มีสีสันในด้านงานดนตรีมากเลยค่ะ น่าเสียดายที่แฟนเพลงในไทยลดลงไปเยอะ คิดถึงสมัยก่อนที่มีงาน J-Rock　ทีไรก็จะมีคนแต่งคอส Dir เยอะมากๆ เพลงในสมัยนั้นก็เพราะนะคะ ติดหูง่าย แต่เราชอบเพลงสมัยปัจจุบันของ Dir มากกว่าอีก ^^ ปล. ถ้าเราพิมพ์อะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง ขอโทษด้วยนะคะ เป็นคนเรียบเรียงความคิดไม่ค่อยเป็นอะ ^^;; จากคุณ : Lunatic_contrast เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 15:18:48 A:219.60.122.98 X: TicketID:257420

ความคิดเห็นที่ 41 ก็ว่าอยู่ ทำไมไปดูเว็บ ESP ญี่ปุ่น มีกีตาร์รุ่นลายเซ็นของศิลปินญี่ปุ่นเยอะเหมือนกัน แถมโฆษณาแต่ในญี่ปุ่นซะด้วย แถมแต่ละตัวนี่แพงมหาโหดมาก เลยแอบคิดว่ามันจะขายได้เหรอ แต่ถ้ามันมีระบบตามบทสัมภาษณ์นี้ ผมไม่แปลกใจครับว่าทำไมมันขายได้ จากคุณ : Portillo เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 16:04:28

ความคิดเห็นที่ 42 bosozoku หรือ 暴走族　เป็นพวกแกงค์มอเตอร์ไซค์ค่ะ Chinpira นี่เราไม่ค่อยแน่ใจนะคะ ดูเหมือนจะเป็นคำใช้เรียกพวกเด็กเลว เด็กไม่ดีค่ะ -------------------------------------------------------------------- อยากบอกว่าหลายๆ อย่างที่อยู่ในบทสัมภาษณ์เนี่ย เราพอรู้มาบ้าง (รู้ก็ทั้งรู้ แต่ก็หลับหูหลับตาเป็นไม่รู้ แล้วก็ชอบต่อไป) แต่ก็เรื่องคาดไม่ถึงอยู่บ้างเหมือนกัน ลึกๆ แล้วมันมีอะไรเยอะกว่าที่คิดมากเลย La:sadies ที่เคยมึนตึ๊บก็ได้เฉลยก็ตอนนี้แหละ ก็ยังดีที่ได้รู้ค่ะ - -'' เรื่อง Roadie Chain อันนี้ประจักษ์ด้วยตัวเองจริงๆ มันวนกันไปมาอยู่อย่างนี้ ขอบคุณมากนะคะ ปล. เราชอบคิโยฮารุซังนะ เคยดูไลฟ์ครั้งนึง เค้าติสโลกแตกจนอึ้งกิมกี่ไปเลย ปล. อีกทีนึง ยูรางิจัง เค้าเปลี่ยนวิธีกันอ่ะ 555555 เพิ่งเห็นว่าสะกดชื่อผิด แอบแก้อีกรอบ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 18:53:52 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 16:11:25 จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 16:08:31

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณมากๆที่หามาให้อ่านกัน บางเรื่องก็คิดๆอยู่ บางเรื่องนี่ พออ่าน นี่ถึงบางอ้อเลย โวตให้ครับ สำหรับเรื่องนี้ จากคุณ : six Ugly เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 16:42:04

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่มี J-glam ของ Miyavi แฮะ สงสัยจะบินเดี่ยวจริงๆ จากคุณ : Proximitron เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 17:09:42

ความคิดเห็นที่ 45 #47 คุณ aey_omu(เจ้าของกระทู้) ผมตอบแบบเสี่ยงๆ ไว้ให้ที่ #60 นะครับ.....-__-" -------------------------------------------------------------------- เพลง Pop นั้น "กำไรมหาศาลกว่าหลายเท่าตัว" ยิ่งถ้าดนตรีเป็น Electronics ทั้งหมด... ...เพราะไม่ต้องจ้างมนุษย์ที่ไหนมาบรรเลงให้บนเวทีเลย...เคลื่อนย้ายเร็ว...Set up เร็ว ..วิ่งรอกงานได้เร็ว (วันละหลายงาน, งานและเพลง-สองเพลง)ฯลฯ ภาพลักษณ์นั้นเป็น "ผลงาน Design ของทีม Production" อยู่แล้ว แค่ต้องหา "Presenter" ที่ดูใกล้เคียงกับที่ออกแบบไว้ให้ได้มากที่สุด ตามกำหนดเวลา..... (ในกระแสที่ครึกโครมในตลาดตอนนี้ หลายคนคงสงสัยว่า "ทำไมจึงไม่มีวงที่เป็นเด็ก แบบอายุน้อยมากๆ สัก 10 กว่าๆ"... ...บอกได้เพียงว่า >>ไม่มีศัลยแพทย์ที่ยังมีจรรยาบรรณอยู่คนไหนในโลก ยอมทำศัลยกรรมเด็กเล็กแน่ๆ<<<<< ..ถ้าจะมีศิลปินเ็ด็กก่อนวัยรุ่น, วัยรุ่นตอนต้น เด็กคงนั้นต้องมี "รูปโฉม" ซึ่งไม่ต้องแก้ไขอยู่เองก่อนแล้ว...และศิลปินเดี่ยวทำยอดได้ยากกว่า...ที่เหลือคือ "เพศ") ..."ดนตรี" เป็นเพียง "องค์ประกอบของสินค้าระดับมหภาค"....และ "อุดมคติ" เป็นเพียง "ภาพลวงตา Fantasy" ที่สร้างขึ้นสำเร็จ ในจิตของผู้บริโภค... ....เมื่ออุดมคติก่อตัวขึ้นจริงก็ย่อมปรากฏ "แฟนเพลง" มีตัวตนขึ้นมาจริงๆ ด้วยตัวเอง<<<<<<<<<< ..........เท่ากับ.... "สำเร็จตามที่ได้ออกแบบไว้แล้ว"..... ...มันเป็นเรื่องที่ "เป็นความลับของนักมายากล" และ "บทพระเจ้า"... .......ซึ่งผมใช้ความพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะบอกกล่าวต่อ "นักเรียนของผม" ให้พวกเขาต้อง "ยอมรับมันให้ได้" ถ้าคิดจะก้าวเข้ามาในระบบอุตสาหกรรมนี้....... ...ตลอดเวลา 12ปีที่ผ่านไป นี่ยังคงเป็นเนื้อหาที่ลำบากที่สุดในการสอน... ......เพราะมันท้าทายทั้ง "มโนสำนึก" และ "สามัญสำนึก" ของคนที่ฟังอย่างค่อนข้างแรง...... ...และส่วนใหญ่ที่ได้ฟัง.....มักจะล้มเลิกความตั้งใจ...และ "จากลาไป" ...สู่เส้นทางอื่น .............ที่มันเป็น "มายา" น้อยกว่านี้......... แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 15:38:20 จากคุณ : PASSION_WARFARE เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 17:28:12

ความคิดเห็นที่ 46 MIYAVI เองก็บินเดี่ยวไม่ได้หรอกค่ะ ก็ต้องมีสายสัมพันธ์เหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีอยู่ในชาร์ตเท่านั้นแหละค่ะ เพราะเท่าที่เห็นในชาร์ตดังกล่าวก็ยังไม่ได้รวมบริษัทบางบริษัทเข้าไปด้วย อย่าง MAVERICK D.C. GROUP หรือ Danger Crue (ค่ายต้นสังกัด L'Arc) ซึ่งวง VK ดังจาก DC ก็มีตั้งหลายวง  ไม่น่าจะพลาดค่ายนี้ไปได้ แต่ก็ไ่ด้ถูกรวมไว้ในชาร์ทนี้ ตอนนี้ MIYAVI ก็เซ็นสัญญากับ EMI เป็น distributor แล้ว ต่อไปเป็นยังไงก็ต้องดูกัน จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 19:08:17

ความคิดเห็นที่ 47   #45 คุณPASSION_WARFARE ขอบคุณที่มาให้ความรู้เพิ่มเติมค่ะ แสดงว่าในเรื่องของการสร้าง "ภาพลักษณ์" นั้น เป็นเรื่องที่จำเป็นมากในทุกวงการเพลง เพียงแต่จะออกมาในรูปแบบไหนเท่านั้นเอง ขอถามเพิ่มเติมเล็กน้อย แล้วกับระบบบริหารงาน วงการเพลงที่อื่นนี่เป็นเหมือนกันรึเปล่าคะ? ขอบคุณค่ะ (ตอบเท่าที่สะดวกก็ได้ค่ะ) #42 ขอบคุณคุณ Angeltetsu ค่ะ เดี๋ยวเราจะอีดิทเพิ่มเติมในเนื้อหานะคะ ----------- คิดว่าแผนภาพที่ให้มานี้ ไม่ได้ครอบคลุมทุกค่ายในวงการ VK ค่ะ เช่น Fire Wall div. ซึ่งเป็น sub-division ของ Free Will ก็ไม่มีเขียนอยู่ในนี้ อาจเพราะเหลือ Dir en grey อยู่วงเดียว แล้วชื่อ Dynamite Tommy ก็ขึ้นหราว่าเป็น executive producerของวงนี้ กับFire Wllเลยไม่มีอะไรต้องพูดอีก ผู้ให้สัมภาษณ์เกษียณตัวเองออกมานานแล้ว ที่ไม่มี J-glam ของ miyavi อาจจะเป็นเพราะเพิ่งมาใหม่ ผู้ให้สัมภาษณ์ไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ ดังนั้นแม้จะดัง แต่ก็ไม่มีลง แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 20:01:52 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 53 19:41:11 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 19:24:26

ความคิดเห็นที่ 48 พวก sub-division มันเยอะจนงง บ่นไปบ่นมา อ้าว มันในเครือเดียวกันไม่ใช่เรอะไปซะงั้นก็มี^^;; ถ้าสาวกันเองลึกๆ ไป บางทีก็จะเห็นได้ัชัดว่าเกี่ยวพันกันไปหมด ถ้าจำไม่ผิดอย่าง label  Sweet Child นี่เป็นบริษัทที่ SUGIZO/LUNA SEA เป็นผู้ก่อตั้งค่ะ เริ่มแรกคือเป็นบริษัท management ให้ตัวเองในฐานะ solo artist ซึ่ง LS เองก็เคยอยู่ใน extasy วนเวียนกากี่นั้งกันอยู่อย่างนี้แหละไม่ไปไหน จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 20:39:22

ความคิดเห็นที่ 49 เข้ามาอ่านอย่างเดียวค่ะ ขอบคุณสำหรับบทแปลนะคะ จากคุณ : cray69 เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 21:23:52

ความคิดเห็นที่ 50 เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้างเหมือนกันค่ะ ตั้งสัมยฟังเจร็อคแรกๆ หลังๆนิไม่ได้ติดตามข่าวสารหรือวงใหม่ๆเลย พอได้มาอ่านเรื่องแปลของคุณจขกท.ยิ่งชัดเลย ขอบคุณคุณจขกท.มากๆ ความพยามเป็นเลิศ เรื่องแบบนี้ก็คงมีทุกวงการแหละเนอะ แต่แค่เรื่องนี้ออกจะช็อคๆนิดหน่อย แหะๆ ปล.เท่าที่เคยทราบมาถ้าผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ วงดั้งเดิมของ Miyavi ก็อยู่ใน PS.Company(ที่อยู่ในชาร์ทด้วย) นะคะ แต่พอยุบวงเราก็ไม่ได้ตามข่าวต่อ ถ้ามีการย้ายออกหรือย้ายเข้าหลังจากนั้น ก็ไม่แน่ใจแล้วหล่ะค่ะ ^^ จากคุณ : MyBlooD เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 23:06:11

ความคิดเห็นที่ 51 หลายๆอย่างที่เคยสงสัยกระจ่างพอดูเลยค่ะ ขอบคุณมากค่าสำหรับบทความที่อุตส่าห์แปลมาให้อ่าน ปัจจุบันยังเหลือวงที่ชอบกับวงการนี้(แบบชอบจริงจัง ซื้อซีดีอยู่) แค่วงเดียวเท่านั้น แต่ก็ยังเป็นอีกลักษณะแนวดนตรีที่ชอบและพร้อมจะหาฟังได้ตลอดเวลา (ถึงตอนนี้กำลังมีน้องๆกลุ่มใหม่มาวิ่งเล่นในหัวใจก็ตาม ฮิ้วววว) หลายๆเรื่องเช่น การสร้างอิมเมจของวง การดึงตัว การแต่งเพลง พอจะเดาได้อยู่ว่าต้องมีแหงมๆ แต่สุดท้าย ใครจะดังได้จนเป็นที่รู้จักมาก ก็ต้องอยู่ที่วงแต่ละวงสินะ ต้องอดทน เพิ่มฝีมือ พยายามให้เก่งขึ้นด้วยตัวเอง ฝึกซ้อมเอง ค่ายก็แค่ให้โอกาสเริ่มแค่นั้นเอง แต่ก็ขอบคุณวงโปรดของจขกท.นะคะ ที่ชักนำเราเข้าสู่วงการนี้ ปล.อยากไปดูคอน10ปี กระซิกๆ จากคุณ : Kasuma เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 23:24:44

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณครับ สำหรับคำแปลบทสัมภาษณ์นี้ สนุกมาเลยครับ ทำให้นึกถึงการ์ตูนเรื่อง "ฮารุกะ17" เลยครับ เเต่ในเรื่องนั้นเป็นเรื่องเกี่ยววงการเพลง pop กับ ดารานางแบบ ซึ่งเนื้อเรื่องเหมือนกับบทความนี้มากเลย ผมก็เป็แฟนของวง visual kei หลายวงครับ ทำให้เรื่องที่คนนู้นคนนี้ ที่ออกจากวงเเล้ว เข้าวงนี้ เป็นเรื่องตลกไปเลย สำหรับแฟนที่จิ้นมากกับเรื่องพวกนี้ เรื่องการทำเพลงนี้สุดยอดพวกโปรดิวเซอร์พวกนี้ อยากเข้ากอดสักทีหนึ่ง คุณได้สร้างสรรผลงานอันอัศจรรย์สำหรับชีวิตของผม เเละชาวvisual kei ทั้งหลาย ปล. อ่านไปเปิดเพลง เเนว visual kei ได้อารมย์ดี แก้คำผิดเด่อ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 01:00:27 จากคุณ : to mush เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 00:58:18

ความคิดเห็นที่ 53 ขอติดคอมเม้นต์ไว้ก่อนเน้อ  อ่านจบแล้วปวดตา(?)ปวดหัวด้วย จากคุณ : ลูกป๋าโย เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 03:12:50

ความคิดเห็นที่ 54   ขอบคุณมากค่ะที่แปล ถึงจะพอรู้อยู่แล้วน่ะนะว่ามันเป็นการขายของ การสปอยเด็ก การแฟนเซอร์วิสมันก็เพื่อการตลาดทั้งเพ แต่พอได้ยินแล้วมันก็เจ็บอยู่ดีทุกทีนั่นแหละ เหมือนกับว่า เรากำลังหลอกตัวเองอยู่ ยิ่งประโยค เพลงที่ปั้นมาจากวงขยะ สะสมของๆขยะ!! โอ้ เจ็บจี๊ดๆเลย จากคุณ : FAN-tasy เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 03:37:15 A:124.120.118.175 X: TicketID:257570

ความคิดเห็นที่ 55 ยาวมาก  อ่านแล้วก็ตาสว่าง เรื่องเส้นสายในวงการเพลงญี่ปุ่นนี่ได้ยินมานาน  ก็ยังคิดอยู่เลยว่ามันสุดยอดมาก   จริงๆแล้วแฟนส่วนใหญ่ก็รู้ทั้งรู้นะ  แต่ก็ยังยอมมองผ่านไป ทั้งเรื่องภาพลักษณ์ เรื่องขายของ(1500 เยน)  เพราะถึงแม้จะกลายเป็นกลไกทางธุรกิจไปโดยไม่ตั้งใจ  แต่ก็ยินยอม  เพราะเพลง  เพราะศิลปิน  ถึงแม้บางอย่างจะถูกสร้างมา  แต่มันก็มีค่าทางความรู้สึก จากคุณ : tibby-bibty เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:05:42

ความคิดเห็นที่ 56 ยาาาาวมาก อ่านจบแล้วตาลายย เฮะๆ โลกธุรกิจ มันช่างซับซ้อนมากเลยค่ะ รู้สึกว่าวง MIRAGE KISAKI จะอยู่ซ้ายบนนะค่ะ จาก http://www.yurameki.it/kisaki/kisaki-bands/mirage/members.html ขอแปะภาพลาร์คสมัยก่อนไว้ภาพนึงนะค่ะ คิดถึงลุงสมัยสาวๆ อิอิ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 04:38:28 จากคุณ : shiro_niji เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:26:11

ความคิดเห็นที่ 57 เข้ามาตามอ่านครับ จากคุณ : k (กุ้งมังกรน้อย) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 09:02:26

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณจขกทที่แปลมาให้อ่านกันครับ  ไม่รักจริงๆทำไม่ไ่ด้นะเนี่ย เห็นมีช่วงนึงยูกิฮิโรวงลาร์คแขนเข้าเฝือกด้วยนี่ครับ ไปนินทาบอสเข้าหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : Pieces of the Silver Shining เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 14:38:46

ความคิดเห็นที่ 59 5555 อันนั้นอุบัติเหตุค่ะ แขนเข้าเฝือกก็หยุดไม่ได้ เป็นนักดนตรีต้องอดทนจริงๆ Dué le quartz วงเก่าของ MIYAVI ก็อยู่ PSC ค่ะ การที่ MIYAVI ออกมาทำค่ายเป็นประธานเองแบบนี้ ถ้าไม่มีแบ็คอัพเจ๋งๆ ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เผลอๆ ก็ไม่ใช่ใครหรอก PSC เองหรือเปล่าก็ไม่รู้ จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 15:10:44

ความคิดเห็นที่ 60 ตอบจขกท. #47 นะครับ (จาก PASSION_WARFARE) ...ที่อื่นเหรอครับ...ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมดั้งเดิม โครงสร้างทางสังคมเดิม ก่อนสงครามโลกและการเปลี่ยนแปลงการปกครอง .....บางตระกูล..บางกลุ่มที่มีความกว้างขวางในท้องถิ่นอยู่ก่อน >>>แล้วไม่ได้ขึ้นมาเป็นชนชั้นปกครองหรือบริหาร- ภายหลังระบอบการปกครองเปลี่ยน<<< (ระบบ "รัฐบาล" เข้ามา...ไม่ได้เป็นส.ส. หรือไม่มีตำแหน่งใดๆ ในระบบ) แต่มีความกว้างขวางและเป็นที่รู้จักในท้องถิ่นอยู่ก่อน... ...บ้านเราเองก็มีครับ แต่ปรากฏในแวดวง "ลูกทุ่ง" เป็นหลัก...ระดับสากลจะเรียกโครงสร้างนี้ว่า "Local Artist" หรือ "ศิลปินในท้องถิ่น" หมายถึงระดับอำเภอ (ซึ่งก็มีอัลบั้มด้วย) ระดับจังหวัด จนถึงภูมิภาค ซึ่งถ้าได้มีโอกาสไปต่างจังหวัดแล้วเดินเยี่ยมแผงเทป (น่าจะยังมีอยู่) จะพบอัลบั้มที่คนเมืองหลวงหรือหัวเมืองใหญ่ "ไม่เคยรู้จัก" เพียบเลยครับ ออกถี่ ออกบ่อย ออกกับ "ค่ายเพลงเล็กๆ ในท้องถิ่น" และกับห้องบันทึกเสียงดั้งเดิม ที่เหลือมาตั้งแต่สมัย "แผ่นเสียง-นายห้าง-ครูเพลง" โน่นเลย ....ก็คือ "ระบบนายห้าง" ยังมีอยู่ครับ<<<<<    ศิลปินคนเดียวอาจออกผลงานบ่อยมาก ในเดือนเดียว 2-3 อัลบั้ม เป็นไปได้ ...ระบบ "Local Artist" เป็นหัวใจหลักของอุตสาหกรรมดนตรีในอเมริกาก็ว่าได้ ศิลปินดังๆ อย่าง Bon Jovi หรือ Metallica หรือศิลปินเดี่ยวๆ จะใครก็ตาม เราจะพบว่าเขาเคยทำอัลบั้มของตัวเองวางจำหน่ายในระดับ "เมือง" หรือรัฐมาก่อน ....โดยไม่ว่าจะลงทุนเอง โดยเขียนแผนธุรกิจไปกู้ธนาคารท้องถิ่น หรือมี "นายทุน" (นายห้าง) ผู้เล็งเห็น "ผลกำไร" ในเดโมที่- เขาเพิ่งได้รับฟังก็ตาม ซึ่งนายห้างผู้นี้อาจเป็นเจ้าของค่ายเพลง "ลูกข่าย" (เช่นเดียวกับบทความที่จขกท.นำมาให้อ่านนี่เอง) ก็ได้... และผลที่ตามมา หากว่าศิลปินรายนั้นได้ "มีชื่อเสียงในระดับเล็กๆ" ขึ้นมาแล้ว อะไรๆ ในระบบของเขาก็จะตามมา...วิทยุท้องถิ่น (บ้านเราเรียกวิทยุชุมชนก็ได้) ...นิตยสารท้องถิ่น...หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น...เคเบิลทีวีท้องถิ่น ฯลฯ (เหมือนที่ญี่ปุ่นเช่นกัน...และบ้านเราเองก็เหมือนกัน) ...ซึ่งเป็น "เม็ดเงิน" ทั้งสิ้น จะมากหรือน้อยก็ตาม และกระบวนการที่เหลือ วิธีคิด วิธีการ ฯลฯ ก็จะเป็นไปในรูปเดียวกัน และ "แฟนเพลง"..... *********************************************************************** เรื่อง "ปูมหลัง" หรือพื้นเพด้านสถานะภาพของคนที่จะถูกจับมา "อุปโลก" นี้  เป็น "วิธีคิดที่น่าสนใจมาก" และอาจเป็น "ตลกร้าย" ที่ไม่ขำ... ...ทำไมถึงต้องหาคนกลุ่มที่ "สู้...จนไม่มีอะไรจะเหลือให้เสีย..." ...ก็เพราะ พวกเขาเหล่านี้ถูกคาดหวังและประมาณการว่า..... จะจงรักภักดี กตัญญู ตอบแทน "ผู้ให้ชีวิตใหม่" แบบถวายหัวไงครับ... "บุญคุณ" เป็นเหยื่อผูกพันแบบ "ตลอดชีพ"....ศิลปินเหล่านี้จะไม่..เรียกร้อง..ขัดขืน..ต่อต้าน...ฯลฯ ใดๆ กับ "พระเจ้าผู้ให้ชีวิตและตัวตน" เลย (นักร้องลูกทุ่งหญิง บ้านเราที่ดังบ้างหรือไม่ดังเลย บางคนก็ต้องถูกนายห้างหรือใคร บังคับนอนก็มี...ก็มีบ้างที่ออกมาพูด และเป็นข่าวบ้าง ซึ่งหลายท่านก็คงรับทราบไปแล้ว) (หรือดาราสาวเกาหลี ในบทแสดงสบทบจาก F4 หมาดๆ กับจดหมายลาตายของเธอ ที่เป็นข่าวเมื่อไม่นานมานี้ ก็เช่นกัน.....) ...กลุ่มที่ "ไม่มีอะไรจะเสีย" นี้ จะเป็นหลักประกันรายได้แบบ "ลาออกยากมาก" นอกจากป่วย-ตาย-มีผู้อื่นอุปการะ และหายจากแวดวงไปอย่างเงียบเชียบ ************************************************************************ ในระดับ Major lables หรือ "National Artist" "ศิลปินระดับชาติ-ประเทศ" ที่อยู่ตามสื่อของรัฐฯ... ....ถ้าเราสังเกตโครงสร้างทั้งหมดจะเห็นได้ชัดมาก ..ว่า..... ..............เป็น "รายได้หลัก"...."ไม่ได้" (ในความเป็นจริง) ศิลปินระดับท้องถิ่นต่างหาก..ที่ทำ (ออก) ผลงานถี่กว่า...รายได้เข้าต้นสังกัดย่อยเป็นรายสัปดาห์...เดือนละนับสิบๆ อัลบั้ม (หลายศิลปินรวมกัน) และถ้าจะลองคำนวณ..ทุกเดือน..ทุกค่าย..ทุกคน..ทุกราย..ทุกจังหวัด ฯลฯ มาในะยะ "1 ปี"......มันเกินจินตนาการผู้บริโภคมากๆ ครับ .....(ถ้า ค.ห.ของผมจะถูกลบออกจากระบบ เพราะ "เผยข้อมูลพระเจ้า" ก็ไม่เกินคาดเดาครับ...ลุ้นดี..) ...ไม่ต้องนึกแบบที่เขาอยากให้เรานึกเรื่อง "เขามีธุรกิจหลากหลายแขนง" หรอกครับ...นักร้องที่มาไม่ถึงสื่อหลักของรัฐฯ..มีเยอะครับ เรื่องที่ค่ายระดับเมเจอร์จะรับ "ลูก-หลานใครฝากมา" สักคน สักกลุ่ม มาเผาเงินเล่นให้เป็นปริศนาว่า "ขายได้จริงๆ น่ะเหรอ?"...สบายๆ ครับ (เป็นกันทั้งโลก) ถ้าผู้บริหารสักคนในเวลานั้น มีความเป็น "ศิลปะ" อยู่บ้างจะรอมชอม และ "จ้างครูฝึก" ครับ.... (ที่เก่งจนไม่ต้องฝึกก็มี มีทั้งที่เป็น "ลูก-หลานใคร" และกลุ่ม "ไม่มีอะไรจะเสีย" กรณีนี้ต้องกล่าวถึงอย่างยุติธรรมด้วยเหมือนกันครับ...) (คือ คนที่สมควรได้ออกผลงานนั้นมีจริงๆ แม้ว่าจะ "รวย" ก็ไม่ผิดเลย...) ....กรณีที่ "ออกมาห่วย" จะมาเร็ว เคลมเร็ว โปรโมทน้อย ปล่อยดึกๆ ดึกละครั้ง ครั้งเดียวต่อสัปดาห์ก็มี...ในสื่อหลักของรัฐฯ...งานชิ้นเดียวเลิก... เพราะกลุ่ม "ลูก-หลานใคร" นี่จะตรงกันข้ามกับกลุ่ม "ไม่มีอะไรจะเสีย" ชนิดจักรวาลคู่ขนานทีเดียว...ไม่มีทุนก็ออกให้..ไม่ทำให้ก็ตั้งสังกัดเล็กทำเอง.. ..ขายไม่ได้ก็ซื้อกันเอง..อยากได้รางวัลก็หาเรื่องแจกกันเองได้..นิตยสาร..วิทยุ..ทีวี..พรีเซนเตอร์สินค้า ฯลฯ...กระทั่งไม่ต้องเป็นนักร้อง-นักแสดง แต่ปรากฏตามสื่อ (แบบที่ประชาชนก็จะงงว่า..."ใครอ่ะ?..") ก็มากมาย.........เพราะที่สุดของทุกอย่างคือเรื่อง "ชื่อเสียงและความโด่งดัง" ****************ข้อมูลหลังสุด >>>>>ไม่เจาะจงประเทศใดเป็นพิเศษเลยครับ<<<<<******************* P.S. ค่ายเมเจอร์ของอเมริกาจะเข้มงวดเรื่องคุณภาพมากที่สุด เพราะชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของบริษัทนั้นเป็นอันดับแรก...มันกระทบราคาหุ้น และเพราะธุรกิจประดามีของพวกเขา ไม่ "จับฉ่าย" มากนัก (เช่นนักธุรกิจเอเชีย ถึงกระนั้นผลกำไรก็มากกว่าอยู่ดี...เทียบเฉพาะธุรกิจดนตรี) >>>>> Exclusively P.S. .....ผมจะโดนอุ้มมั้ยหว่า........................ จากคุณ : PASSION_WARFARE เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 15:33:44

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณมากครับ  สำหรับการแปลบทความขนาดยาวมากขนาดนี้ ยอดไปเลยจริง ๆ ไม่ค่อยเหนือความคาดหมายเท่าไหร่สำหรับเนื้อหา  แต่ให้ความกระจ่างแจ้งครบดีจริง ๆ พวกหนุ่มใหญ่ที่ผมชื่นชอบอยู่ตอนนี้ก็เคยเป็น Vk มาทั้งนั้นนี่นะ จากคุณ : HAROTH เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 16:33:03

ความคิดเห็นที่ 62 เราไม่เห็นด้วยกับความนี้ แต่ไหนๆมันก็ล่องลอยออกมาเสียแล้ว คงไม่สามารถประเมินความเสียหายใดๆที่จะก่อให้เกิดกับภาพลักษณ์ของวงการณ์ VK ในสายตาคนภายนอกได้ ซึ่งเรื่องนี้ก็ถกกัน webboard ภาษาอังกฤษของแฟนๆ vk แล้ว ก็สรุปกันได้ว่า เนื้อหาของบทจะมีส่วนจริงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด ส่วนที่ไม่จริงนั่นแหละทำลายภาพลักษณ์ของวงการณ์ที่เหมือนหลอกกินเงินคนโง่ พวกเด็ก VK ไม่ได้มีความสามารถในการแต่งเพลงจริง กดขี่แรงงาน สัญญาทาส ขายตัว ฯลฯ ในส่วนที่ทำให้ขาดความน่าเชื่อถือ คือ 1. คนเขียนและ webboard เป็นใครก็ไม่ทราบ ไม่ได้เป็น Journalist ที่เคยมีผลงานหรือมาจากแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือ (วงการณ์ VK แคบมาก ใครเป็นใครทำอะไรอยู่ที่ไหน รู้กันหมด) รู้แต่ว่าการเขียนมีลักษณ์อคติกับวงการณ์ VK และแฟนๆ VK มากเกินไป (ความจริงแล้ว เหมือนเขาไม่ใช่คนในวงการณ์นี้ด้วยซ้ำ เขียนเพราะหมั่นไส้พวก VK หรือแฟนๆทั้งหลายก็ได้) 2. Satoh เป็นใคร ?! เป็น Exclusive จริงหรือไม่ ? มีอะไรตรงไหนที่เราจะเชื่อได้ว่าเขาพูดจริง ?! เขาอาจจะเป็นแค่ Roadies ที่ทำงานปลายแถวแล้วทำเป็นรู้ดีก็ได้ 3. ถ้าเชื่อที่ Satoh พูดจริง ก็แสดงว่าประวัติศาสตร์การสร้างค่ายเพลงทั้งหลาย ยกตัวอย่างเช่น PS Company ที่เริ่มมาจากกลุ่มสาวๆที่รักใน VK (กรุณาหาอ่านจากสัมภาษณ์ของ Miyavi เนื่องในโอกาสครบรอบ 10 ปี PS Company) 4. กรณีที่เกิดขึ้นกับ Kisaki ก็เป็นหลักฐานแล้วว่ามันเป็นเรื่องไม่จริง (เกิดไรขึ้นฟ่ะ ? ตามไม่ทัน แต่พวกฝรั่งวิเคราะห์กัน) 5. คนเขียนไม่เข้าใจธรรมชาติของธุรกิจแบบเอเซีย ที่ต้องอาศัยสายสัมพันธ์และการเกื้อหนุนกัน ซึ่งไม่ได้เป็นแค่วงการณ์ VK แต่ยังเป็นในทุกวงการณ์บันเทิง และมีข้อสังเกตุว่า บทความนี้เขียนขึ้นมาประจวบเหมาะกับการประกาศบุกตลาดอเมริกาของ Yoshiki ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับการ discredit Yoshiki และทำลายตลาด VK หรือไม่ ? เพราะมันถูกมือดีโพสต์ว่อนไปทุกแห่งของชุมชน VK บน Internet (และมาถึงที่นี่ด้วย) แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นธรรมชาติของธุรกิจบันเทิง ไม่สะอาด แต่ไม่โสมมเหมือนที่ Satoh มาพูด นักดนตรี VK ไม่ได้ด้อยคุณภาพขนาดนั้น และที่สำคัญเราว่า การห้ามมีแฟนของพวกเด็ก VK เป็นเรื่องไม่จริง! เพราะถ้าคุณเป็นแฟนคลับกันจริงๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าใครมีแฟนบ้าง ยิ่ง Gackt ที่มาจากยุค 90s มีเมีย(สาวเกาหลี)เลยไม่ใช่แฟน เรื่องมีเมียแฟนๆ Gackt สมัยนั้นก็รู้ คนที่อ่านบทความนี้ กรุณาใช้วิจารณญาณให้มากๆ อย่าเพิ่งตาโตเข้าตระครุบเหมือนคุณได้รับรู้ความจริงมันแน่แท้ หลายๆเรื่องที่คนเขียนมันว่ามา มันขัดแย้งกับความเป็นจริงมาก! ไม่ใครสักคนก็โกหกล่ะ ถ้าคุณเลือกที่จะเชื่อ Satoh ถ้าสิ่งที่เขาพูดมามันไม่จริง คุณก็ดูถูกวงการณ์นี้และทำลายน้ำใจเด็กหนุ่มเหล่านั้นและแฟนๆของพวกเขาไปส่วนหนึ่งแล้ว จากคนที่ติดตามวงการณ์ VK มาตั้งแต่ปี 1997 ไอ้ที่ว่าบูมมาในปี 2000 นั้นก็โกหก สมัยก่อน Website เกี่ยวกับ VK สังคม VK เยอะกว่าตอนนี้อีกเฟร้ย! ป.ล. สิ่งที่แฟนๆ VK เป็นห่วงที่สุดคือ เหล่าแฟนๆไร้เดียงสาที่จะไม่รีรอที่จะเชื่อบทความนี้โดยทันที และได้รับรู้สิ่งผิดๆไป เฮ้อ... เพลงขยะ คนขยะเหรอ ?.... เนอะ... เฮ้อ...แล้วแต่บุญแต่กรรมก็แล้วกัน สู้ต่อไป VK ทั้งหลาย! ป.ล. บทความนี้มันไม่ควรมาอยู่บนบอร์ดสาธารณะเลย มันควรอยู่เฉพาะที่บนบอร์ด VK หรือคนที่รู้จัก VK ดีมากกว่า มันเหมือนกับเผยแพร่สิ่งมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของวงการณ์อย่างรุนแรงต่อสายตาคนภายนอก ซึ่งวงการณ์นี้จะเหลืออะไรให้น่าเคารพยกย่อง (ซึ่งจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ?) ป.ล. ถ้าคุณเลือกที่จะเชื่อบทความนี้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้เกียรติเด็กหนุ่มเหล่านั้นว่า ถึงคุณจะมองเขาเป็นขยะ แต่เขาก็ยังเล่นดนตรีเป็น มีทีมงานที่มีใจรักในวงการณ์นี้จริงๆที่พร้อมที่จะทำงานเพื่อสิ่งที่ตนรัก และยังมีแฟนๆที่รักในเสียงเพลงของเขา แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 17:33:34 จากคุณ : Pride เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 17:26:59

ความคิดเห็นที่ 63 โยชิกิคงไม่ใช่เจ้าพ่อมาเฟีย Visual Kei หรอกค่ะ แค่ตัวเขาเองกับวงของตัวเองก็ปัญหาบานเบอะแทบเอาตัวไม่รอดแล้ว วันนี้เรายิ่งเครียดกับข่าว Yoshiki ประกาศฟ้องบริษัทคู่สัญญาณเรียกค่าเสียหาย 375 ล้านเยนอยู่ ตั้งแต่ Reunion มา X Japan ไม่เคยได้เงินสักเยนเดียวจากการทำงานเลยค่ะ รวมทั้งการขาย CDs และสินค้าต่างๆด้วย ทางบริษัทฯนั้นก็ออกมาตอบโต้แล้ว แฟนๆ X Japan อาจจะได้จิตตกกันอีกรอบ เฮ้อ.... หมู่นี้เคราะห์กรรมไม่สิ้น อยู่ดีๆมีคนมาประเคนตำแหน่งเจ้าพ่อยากูซ่าให้ซะแล้ว วันนี้ก็มีข่าวว่าจะแถลงข่าวโชว์สเตทเม้นท์ เห็นบอกว่า "ต้องสู้เพื่อสิทธิของนักดนตรีที่ต้องทุกข์ทรมาณจากการถูกเอารัดเอาเปรียบ" คนแบบนี้น่ะเหรอที่จะทำธุรกิจเอาเปรียบเด็กๆพวกนั้น ??? การที่โยชิกิตั้ง Extasy Records ขึ้นมา ก็เพราะทนระบบธุรกิจแบบเดิมๆของวงการณ์ Heavy Metal ไม่ไหว http://www.youtube.com/watch?v=OiirAa-6f8s http://news.tbs.co.jp/newseye/tbs_newseye4376878.html http://www.fnn-news.com/news/headlines/articles/CONN00173378.html http://sankei.jp.msn.com/entertainments/music/100311/msc1003111850000-n1.htm http://mainichi.jp/select/jiken/news/20100312k0000m040113000c.html (เลือกรูปประกอบคุณโยในชุดสูท ดูจริงจังมาก) http://hochi.yomiuri.co.jp/entertainment/news/20100312-OHT1T00034.htm http://www.sanspo.com/geino/news/100312/gnd0312001-n1.htm ป.ล. เรื่อง "เจ้าพ่อ" ที่พูดถึงในบทความนั้น คือ "เจ้าพ่อ" ผู้ทรงอิทธิพลในการกำหนดทิศทางของธุรกิจ VK มากกว่าค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 17:54:19 จากคุณ : Pride เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 17:48:54

ความคิดเห็นที่ 64 พอจะเข้าใจได้แล้วล่ะ  ว่าทำไมถึงดราม่า จากคุณ : Pieces of the Silver Shining เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 18:01:39

ความคิดเห็นที่ 65 คนไทยเรียกว่า "ดราม่า" แต่สังคมที่เจริญแล้วเรียกว่า "การแสดงความคิดเห็น" ค่ะ คนเราไม่จำเป็นต้องคิดเห็นเหมือนกัน เราคุยกันเพื่อแลกเปลี่ยนทัศคติความคิดเห็นและมุมมอง ยิ่งบทความที่เป็นที่น่าสงสัยแบบนี้ แต่ของคนไทยมักจบลงที่การใช้อารมณ์และทะเลาะวิวาท แต่ของฝรั่งแยกย้ายกันไป---เฉยๆ เรื่องธรรมดา .... (ตราบใดที่ไม่ call someone's name) ขอโทษนะคะ ที่แสดงความเห็นออกมาตรงๆ การที่ฝรั่งถกกันเรื่องนี้เพราะเขาถือว่าต้อง Analysis this เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เราอยากให้สังคมไทยเปิดใจแบบนี้เช่นกัน จากคุณ : Pride เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 18:13:25

ความคิดเห็นที่ 66 สรุปที่เขาออกมาแฉเรื่องหนีภาษี ฟอกเงิน บริษัทแม่ลูก เครือข่ายอะไรต่างๆนี่ เขาเล่นโยชิกิเน้นๆเลยป่าวครับ เห็นมีแผนผังยังกับพวกตำรวจสืบสวนพวกแก๊งค์มาเฟียยังไงยังงั้นเลย ถ้าเป็นจริงก็อึ้งๆเหมือนกันนะครับ จากคุณ : Don Yoshiki (Pieces of the Silver Shining) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 20:10:25

ความคิดเห็นที่ 67   ^ ^ ขอตอบในฐานะคนที่ต้องอ่านบทความหลายรอบจัดนะคะ คิดว่าไม่ใช่ค่ะ ผู้ให้สัมภาษณ์พูดในเชิง "ทั่วๆไป" "ระดับอินดี้" "ในยุค90" ค่ะ สามอย่างนี้เป็นคีย์เวิร์ดสำคัญ เนื้อหาของบทสัมภาษณ์นี้พูดถึงลักษณะโดยทั่วไปของ VK ในระดับ indy ในยุค 90 หมายความว่า ไม่ครอบคลุมทุกๆวง ไม่ครอบคลุมวงในระดับเมเจอร์ และไม่ครอบคลุมมาถึงยุคนี้ (หลังปี 2000) ----------- ขอบคุณคุณ PASSION_WARFARE ใน คห.ที่ 60 มากค่ะ ที่ช่วยมาอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับวงการดนตรีอื่นๆให้ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 21:16:42 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 20:38:06

ความคิดเห็นที่ 68 ลงชื่อไว้ก่อน ดึกๆ จะมาอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : ป่ามป๊าม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 21:11:22

ความคิดเห็นที่ 69 และของผมที่ #45 และ #60 #45 ...กล่าวถึงงานด้าน Visual design ซึ่งมีอยู่ในบริษัทเพลงทั่วโลกและมีมาตรฐานของตัวต่างๆ กันออกไป และแน่นอนว่างานด้านนี้จะ "ไร้ความหมาย" หากผู้บริโภคเป็นผู้พิการทางสายตา ...คุณภาพของดนตรีจึงยังคงมีบทบาทมากกว่าในอุตสาหกรรมนี้ #60 ...ตอบประเด็นจาก #47 ไม่มีการเอ่ยถึงบุคคลใด เป็นการเจาะจง ส่วนที่พูดได้และพูดถึงไม่ไหว ก็อยู่ในนั้นเองเรียบร้อย ซึ่งผมเชื่อว่า ตลอดทั้งกระทู้นี้ประมวลรวมกันแล้ว น่าจะมีประโยชน์มากกว่าที่จะอยู่ในเว็บบอร์ดเฉพาะกลุ่ม ...ผมไม่กล่าวถึง VK ตรงๆ เพราะ "มันอ่อนไหว"......ไงครับ ******************************************************************* ******************************************************************* .....เข้าใจคุณ Pride ครับ เพราะเรามาแลกเปลี่ยนทัศนคติกันจริงๆ เพียงแต่ว่ากระทู้นี้เป็น "บทความแปล" และมันเต็มไปด้วยชื่อของบุคคล (ส่วนของผมจึงเลี่ยง) ความอ่อนไหวจึงมาจากบทความต้นฉบับ... คำสองพยางค์คำนั้น คงคาดหวังว่าจะไม่ปรากฏเลยไม่ได้ เพราะมันก็คือ "ทัศนคติ" ชนิดนึงเหมือนกัน และมันไม่เลือกชนชาติหรอกครับ เท่าที่อ่านน่าจะหมายถึง.... .....เว็บบอร์ดอื่นที่ลงบทความตัวนี้ (จขกท. ว่า "นานาชาติ") เกือบจะมี ดร-ม่-เพราะบทความนี้มาแล้ว (จขกท.) จึงแปลด้วยความระมัดระวัง..... ...และเมื่อ #64 ได้อ่านทั้งหมดที่จขกท. "แปลด้วยความระมัดระวัง" ...จึงแสดงความคิดเห็นว่า ... ......เข้าใจแล้วว่าที่จขกท. "จั่ว" เอาไว้ หมายถึงอะไร...... (คือ ประมาณว่า....พออ่านทั้งหมดแล้วก็ "มิน่าละ ถึงทำให้เกิดดร-ม่-...") อะไรผ่านแล้วก็ผ่านไปนะครับ..^__^...แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้นเอง..... จากคุณ : PASSION_WARFARE เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 21:37:49

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมของคุณ Pride โอ้ว...มันส์ครับมันส์... ได้รู้โลกกว้างในวงการไม่สิ้นสุดจริงๆ ปล.สำหรับข่าวป๋าโยฟ้องบ.คู่สัญญา ไม่น่าแปลกใจครับที่ป๋ามีเรื่อง เพราะป๋าเกิดปีมะเส็ง ปีขาลนี้ปีชงของป๋าเลย ต้องอดทนหน่อยจนกว่าจะผ่านพ้นไปเป็นเถาะปีหน้าเน้อ... สู้สู้ครับป๋า เข้ามาเพิ่มปล. โอย..ข่าวที่ลิงค์มา ภาษาญี่ปุ่นล้วนๆ.... เหงอะ........แปลมะออก.... แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 53 00:41:40 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 00:38:52

ความคิดเห็นที่ 71 จริงๆแล้วอ่านจบนี่เข้าใจเลยนะว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นดราม่าไปได้ เรื่องบางเรื่องก็พอได้รู้ได้ยินมาบ้างทั้งตรงบ้างไม่ตรงบ้าง... แต่ว่า..... เราไม่เชื่อบทความนี้นะคะ  ทำไมถึงไม่เชื่อ? เพราะความน่าเชื่อถือของบทความนี้ไม่มันมีค่ะ ซาโต้ซังเป็นใคร?วงการVKมันไม่ได้กว้างมากเลยนะคะ ยิ่งยุค90นี่ยิ่งแคบมากเลย แล้วคนเขียนบทความนี้เป็นใคร? เขามีผลงานอะไรที่พอจะยืนยันตัวตนได้บ้างว่าไม่ใช่แค่คนว่างงานที่เขียนเรื่องลวงโลกเพื่อดิสเครดิสคนอื่น    จากบทความที่เขียนมานั้นมันแสดงให้เห็นว่าคนเขียนเจ้านี้"ไม่เข้าใจระบบการทำงานแบบเอเชียเลย"  จากพี่ใหญ่หัวเรื่อใหญ่กลายไปเจ้าพ่อมาเฟียยากุซ่าไปซะงั้น ระบบการทำงานแบบเอเชียหรือการทำงานแบบพึงพาอาศัยคนครอบครัว เคลือญาติหรือเพื่อนฝูงนี่เป็นเรื่องปกติเลยล่ะ ไปที่ไหนก็เจอ ไม่ใช่แค่ในวงการVKหรอก  ที่สำคัญที่ทำให้เราให้คะแนนความนาเชื่อถือของบทความนี้ได้ต่ำเตี้ยแบบสุดๆคือ บทความนี้ดูถูกเหล่าVKอย่างรุนแรงค่ะ คนขยะ? งานขยะ? ไร้ฝีมือ?  เรื่องแบบนี้น่ะนะ  สำหรับวงการที่ต้องขายความสามารถอย่างวงการเพลงนี่นะถ้าไม่มีดีจริงมันอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ การตั้งค่ายเล็กค่ายย่อย  จริงแล้วมันคือวิธีการตั้งรับกับความเสี่ยงหากงานไม่ทำกำไรหรือ"ขาดทุน" รูปแบบนึงเท่านั้นเองค่ะ  ถ้าวงที่สังกัดอยูเกิดไม่ทำเงินหรือเกิดปัญหาจนล่มจมก็ให้มันเสียหายอยู่ในวงแคบๆหรือค่ายย่อยมันจะดีกว่า  ถ้าหากเอาค่ายใหญ่เข้าไปเสี่ยงเลยถ้าแก้ปัญหาไม่ได้นี่ พังกัยทั้งแถบเลยนะคะ "การล่าหัว" อันนี้ใช้คำได้แรงมากค่ะ  ถ้าในโลกของคนธรรมดาทั่วไปแล้วมันก็คือการ"ซื้อตัว"ย้ายจากที่ทำงานเก่าไปที่ใหม่นั่นแหล่ะค่ะ ดูอย่างนักฟุคบอลอาชีพก็ได้ ซื้อตัวย้ายสโมสรกันว่าเล่นเลย ปล...ตามไปอ่านเรื่องของคุณป๋าแล้ว.....T_T  อะไรกันนักกันหนาเนี่ยวงนี้ จากคุณ : ลูกป๋าโย เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 00:53:42

ความคิดเห็นที่ 72 ต้องไม่ลืมว่า บทความต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งถอดความมาจากบทสัมภาษณ์ในภาษาญี่ปุ่น เท่ากับว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ ผ่านการ "แปล" มาแล้วสองชั้น ชั้นแรกจากผู้สัมภาษณ์ที่ถ่ายทอดออกมาเป็นบทความ ขั้นที่สองจากคุณ aey_omu ที่เอามาแปลเป็นไทย เราไปอ่านทั้งต้นฉบับภาษาอังกฤษ และมาอ่านที่แปลเป็นไทย เรามองว่าที่ดูเหมือนแรง มันแรงมาจากลักษณะคำที่ "ต้นฉบับภาษาอังกฤษ" ใช้ ซึ่งถ้ามองในบริบทภาษาอังกฤษ มันไม่แรงค่ะ แต่มันมาแรงเมื่อแปลเป็นไทย คำว่า "ขยะ" ที่เหมือนเป็นจุดอ่อนไหวให้หลายๆ คนหงุดหงิด คำภาษาอังกฤษใช้คำว่า crap ซึ่งเอาเข้าจริงแล้วถือว่าธรรมดานะ (ในลักษณะของภาษาอังกฤษ) เราไม่รู้ว่าในบทสัมภาษณ์จริงภาษาญี่ปุ่นใช้คำว่าอะไร แต่เราว่าทั้งต้นฉบับภาษาอังกฤษ และผู้แปลเป็นไทย ไม่ได้ "จงใจ" สื่อว่านักดนตรี หรือผลงานเหล่านั้นเป็นขยะ .. เพียงแต่พยายามจะสื่อว่า มันคือ "อะไรก็ได้" "อะไรก็ไม่รู้" อะไรอย่างนั้นมากกว่า ถ้าไม่พยายามอ่านอย่างจับผิด ไม่พยายามเข้าข้างใคร หรืออะไรมากเกินไป เราว่าบทความนี้ "เข้าท่า" และ น่าจะพอมีมูลอยู่มาก มากมาถึงปัจจุบันเลยล่ะเพราะมีการพูดถึง Sherow Artist Society ที่เพิ่งตั้งมาไม่เท่าไหร่ด้วย เหอ เหอ เพียงแต่เขาอาจจะมีข้อมูลส่วนใดส่วนหนึ่งเยอะกว่าบางส่วน เลยออกตัวว่าเป็นแค่ข้อมูลช่วง 90s ดีกว่า แต่ ก็ต้องไม่ลืมอีกว่า ผู้เขียนต้นฉบับเป็นฝรั่งค่ะ ดังนั้นความเข้าใจของเขาต่อระบบเพื่อนสนิทมิตรสหายและญาติโกโหติกา หรือระบบ "เคารพผู้มาก่อน" ของเอเชีย อาจจะถูกมองให้เหมือนกับการเป็นมาเฟียกลายๆ ได้ง่ายๆ ถ้าบทความนี้จะโจมตีอะไร เราว่าเค้าก็โจมตี "ภาพลักษณ์" ที่ถูกสร้างให้แฟนๆ มองน่ะ อย่าลืมว่าจะเป็นวงที่ "ติสท์" แค่ไหน เขาก็เป็นวงดนตรีที่ทำงานในวงการบันเทิง ซึ่งก็เป็นวงการมายาเหมือนๆกันทุกที่นั่นแหละค่ะ ^^" เราเห็นด้วยกับจขกท.นะคะ ไม่ว่ายังไง ถ้าชอบเพลงก็ฟังไปเหอะ ก็อุดหนุนไปเหอะ แค่อย่าลืมว่าคนที่เราชื่นชมเหล่านั้น เบื้องหลังเมคอัพหนาเตอะ คอสตูมอลังการ เค้าก็คนธรรมดาๆ ที่ทำมาหากินอย่างเราๆ นั่นแหละ แล้วจะสบายใจกว่า .. ลั่ลล้า~ ป.ล. คคห.48 Sweet Child เป็น Management Company ของ LUNA SEA มาตั้งแต่ต้นนะ ไม่น่าจะก่อตั้งโดย SUGIZO เพียงคนเดียว แต่ "คาดว่า" Sweet Child น่าจะเป็นบริษัทที่มีสมาชิก LS ทุกคนเป็นกรรมการอยู่ เข้าทำนองบริษัทย่อยภายในบริษัทใหญ่ เวลารับเงินจะได้เข้าบริษัทให้หักค่าใช้จ่าย หักภาษีได้  พอ LS ขึ้นเมเจอร์ โด่งดังปีกกล้าขาแข็งไปแล้วก็เริ่มรับเด็กเข้าสังกัดเองบ้าง ส่วนใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลังทั้งหมดจริงๆ เนี่ย .. ไม่รู้จริงๆ (เหรอ? อิอิ) ส่วนบริษัทที่ SUGIZO ตั้งขึ้นมาเป็น Management Company ให้งานเดี่ยวตัวเองในช่วงโซโล่แรก (ปี '97 ช่วง LS พักวง) ชื่อว่า GAIA ค่ะ แต่ว่าในปกซีดีงานเดี่ยวช่วงแรก จะมีเครดิตร่วมกันทั้ง GAIA / Sweet Child SUGIZO ในฐานะศิลปินเดี่ยว เพิ่งเข้ามาอยู่ภายใต้ management ของ Sweet Child อย่างเป็นทางการอีกครั้งในช่วงหลังจาก LS Shuumaku (และคิดว่าปิด GAIA ไปแล้วเนื่องจากปัญหาในการจัดการ) ป.ป.ล.  ... โยชิกิยังใช้สตูดิโอที่ LA ที่ซื้อต่อมาจาก Madonna อยู่มั้ยอ่ะ? ^^" จากคุณ : Seven Of Nine เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 01:11:25

ความคิดเห็นที่ 73   ^ ^ ก่อนจะกลายเป็นประเด็นใหม่นะคะ คือว่า บทความนี้ มีส่วนที่ใช้คำว่า"ขยะ"อยู่ 2 ส่วนเท่านั้นคือ 1."โยนขยะทั้งหมดใส่กำแพง แล้วดูซิว่าอะไรจะเหลือติดกำแพงอยู่" อันนี้เป็นคำพูดของคนสัมภาษณ์คือ TDR เพื่อเปรียบเปรยระบบคัดคน ขยะนี่เราแปลมาจากคำว่า shit นะคะ เราเข้าใจว่า เขาแค่พูดเปรียบเทียบให้เห็นภาพ โดยไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงค่ะ คนสัมภาษณ์ใช้ถ้อยคำที่พยายามให้ดูขำๆ ฮาๆ ไม่เครียดตลอดการสัมภาษณ์ค่ะ 2."ไม่ ฉันต่างหาก! ฉันมีขยะพวกนี้มากกว่าเธอ" อันนี้คนสัมภาษณ์ก็เป็นคนพูดค่ะ เป็นตอนที่พูดถึงพฤติกรรมของสาวกที่คลั่งไคล้มากๆ แล้วแย่งกันสะสมของอะไรทำนองนี้ สำหรับเรื่องคำว่าขยะนั้น เราไม่อยากให้เป็นประเด็นเลยค่ะ เราไม่รู้จักกับTDRเป็นการส่วนตัวมาก่อนค่ะ แต่จากที่แปลที่เขาสัมภาษณ์ เรารู้สึกว่า เจ้าตัวใช้คำว่า shit และ crap เป็นปกติ ไม่ได้มีเจตนาอื่น แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ "คนที่พูดคำนี้คือคนสัมภาษณ์ ไม่ใช่คนให้สัมภาษณ์(ซึ่งเป็นคนให้ข้อมูลที่แท้จริง)ค่ะ" ------------- สำหรับเรื่องความน่าเชื่อถือของบทความนั้น เราขอย้ำคำเดิมตามที่เขียนใน คห.1 ค่ะ ------------ -บทสัมภาษณ์นี้ ผู้ให้สัมภาษณ์บอกเพียงว่าตนเองเคยทำงานในระดับสูง ในค่ายมีชื่อแห่งหนึ่งช่วงยุค 90  นอกจากนี้ไม่ประสงค์จะให้ข้อมูล นี่คือสิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องการจะย้ำก่อนเข้าบทสัมภาษณ์ "ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าบทสัมภาษณ์นี้จริงหรือไม่ ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีวิจารณญานด้วยค่ะ" ------------ สำหรับเรื่องความน่าเชื่อถือของบทความ เป็นที่ถกเถียง จนถึงทุ่มสุดตัว ฆ่าล้างผลาญกันนักต่อนักมาแล้ว ข้อที่น่าข้องใจที่สุดคือ ตัวตนของผู้ให้สัมภาษณ์ค่ะ เพราะไม่ประสงค์ออกนาม จึงไม่สามารถบอกได้ว่า บทสัมภาษณ์น่าเชื่อถือหรือไม่ ทว่า...เท่าที่เค้า(คือบอร์ดต่างๆเท่าที่เราไปสอดส่องมา)ถกเถียงกันมา ยังไม่พบว่ามีหลักฐานใดๆ สามารถ 1.คัดค้านว่าไม่เป็นความจริง หรือ 2.ยืนยันว่าเป็นความจริง "แน่นอน" จึงขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีวิจารณญานที่สุด อย่าเชื่อว่าจริง และอย่าเชื่อว่าไม่จริง หลังจากอ่าน "จนจบ" และ "เข้าใจ" ทั้งหมดแล้ว ค่อยตัดสินใจ และขอให้เชื่อตัวเองเป็นหลักค่ะ ----------- อีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญมากกกกกกกกก คือ บทความนี้เกี่ยวข้องกับธุรกิจ ไม่เกี่ยวข้องกับเสียงเพลงแต่อย่างใด อยากให้ทุกท่านแยกออกจากกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 53 01:41:40 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 01:39:04

ความคิดเห็นที่ 74 ^ ^ เราเห็นด้วยกับคุณนะคะ ที่ยกมาพูด เพราะว่าเท่าที่เห็นจากคอมเมนท์ของคนรู้จักในส่วนต่างๆ นอกเหนือจากในกระทู้นี้ มีการให้น้ำหนักกับคำว่า "shit" และ "crap" นี้อยู่มาก มากเกินไปอ่ะค่ะ (เราอ่านต้นฉบับแล้วคิดเหมือนคุณค่ะว่าเขาใส่มาให้ขำๆ .. จริงๆ อันแรกถ้าเป็นเราแปลจะเขียนว่าเป็น "ขี้" เลยด้วยซ้ำ อิอิ) ส่วนเรื่องความน่าเชื่อถือของเนื้อหาบทความ เราว่ามันแล้วแต่ความเชื่อและประสบการณ์ของแต่ละคนอ่ะ เราคิดว่าสิ่งที่เขาเขียนมาเล่ามามันก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้กับทุกวง เพียงแต่มองในแง่ธุรกิจแล้ว มันเป็น model ที่มีความเป็นไปได้มากเลยทีเดียว (แต่นั่นก็เป็นความคิดเห็นของเราที่มาจากประสบการณ์ของเราคนเดียวเช่นกัน ^^") จากคุณ : Seven Of Nine เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 01:53:49

ความคิดเห็นที่ 75 ขอแสดงความเห็นเกี่ยวกับเรื่องเพลงว่าแต่งกันเองรึเปล่าละกัน บางวงเรารู้สึกเลยนะว่า ไม่ได้แต่งกันเองจริงๆ อย่าตกใจไป เพราะส่วนมากก็เป็นวงในระดับอินดี้ คือฟังดูจะรู้เลยว่าเพลงจะไปทางเดียวกันหมด เมโลดี้คล้ายๆกัน วงพวกนี้ถ้าจะทำอะไรแบบในบทความก็ไม่น่าจะแปลก เพราะเพลงมันธรรมดาค่อนไปทางขยะด้วยซ้ำ ถ้าจะขายก็คงต้องเน้นขายภาพลักษณ์เป็นหลัก ซึ่งมันอยู่ได้ไม่นาน ท้ายที่สุดก็แตกวงกันไป มันก็เลยมีการหารายได้จากทางอื่น แต่พวกวงเมเจอร์ดังๆที่อยู่กันนานๆ เราว่าพวกนี้เค้าแต่งเพลงกันเอง เพราะวงร็อคจะดังได้ต้องมีเอกลักษณ์ ต้องสร้างความแตกต่าง ถ้าให้โปรดิวเซอร์แต่งมันก็จะคล้ายๆกับRS คือถามว่าเพลงดีมั้ย ก็ดีนั่นแหละ แต่มันก็จะมีsignatureบางอย่างที่ทำให้คนรู้สึกได้ว่า นี่คือเพลงของRS เพราะคนแต่งเพลงมันก็วนเวียนหน้าเดิมๆ ถึงจะสร้างเพลงใหม่แต่แกนกลางมันก็ยังมาจากที่เดิม เราถึงไม่ค่อยเห็นความแตกต่างของเพลงในRSเท่าไหร่ แต่ถ้าร็อค คนฟังส่วนใหญ่ต้องการคุณภาพ ดังนั้นคนที่สร้างเพลงขึ้นมาก็ต้องเป็นกลุ่มคนใหม่ๆ  เพื่อสร้างความแตกต่าง ดังนั้นในกลุ่มเมเจอร์ดังๆแต่งเพลงกันเองแน่นอน แต่ในระดับกลุ่มล่างๆลงไป เชื่อเถอะว่ามีแน่ ไอ้ประเภทโกหกว่าเขียนเพลงเองน่ะ แต่จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรหรอกนะ ป.ล. เคยได้ยินว่าลาร์คไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าพวกเค้าเป็นVisual Kei ประมาณว่าไปสัมภาษณ์รายการนึง แล้วรายการนั้นเรียกพวกเค้าว่าเป็นVK เท็ตสึไม่พอใจมาก ลุกเดินออกจากรายการไปเลย เพื่อนๆเลยเดินออกตาม อันนี้ไม่รู้จริงรึเปล่า ใครช่วยมายืนยันที (ส่วนตัวเราก็ว่าลาร์คไม่ใช่VK ตัดสินที่การแต่งตัวแล้วเหมาว่าเป็นVKเราว่ามันไม่น่าจะถูกต้องนัก) จากคุณ : KikLaruku เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 01:57:13

ความคิดเห็นที่ 76 เราว่าข้อมูลนี้ไม่เชิงว่าเชื่อไม่ได้หรอกนะคะ คือมันไม่ถึงกับ "ไม่เป็นความจริงเลย" หรือ "จริงแท้แน่นอน" เราว่ามัน "มีมูลความจริง" มากกว่า ประมาณนั้น   แล้วก็ไม่สำคัญเท่าไหร่ว่าคนที่ออกมาให้ข้อมูลเป็นตาอินตานาที่ไหน ยังไงเสียเรื่องพวกนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับธุรกิจลักษณะนี้อยู่แล้ว ก็แค่ไม่ค่อยมีใครเอาออกมาพูดแบบโจ่งแจ้งจริงจังสู่สาธารณะชน ที่จริงน่าจะเป็นเรื่องที่ทุกคนก็พอจะจินตนาการถึงได้อยู่ลึกๆด้วยซ้ำ แล้วพอมีคนออกมายืนยันมันก็ทำให้แบบ "เฮ้ย! จริงดิ มี/เป็นอย่างงั้นจริงๆด้วยนะน่ะ" แต่คงด้วยความที่มันเป็นการสัมภาษณ์คนๆเดียวซึ่งมองจาก"มุมและความรู้สึกของเขาคนเดียวล้วนๆ" เรื่องที่พูดคุยก็คุยประเด็นที่มันสนุกๆแบบว่าแปลกๆที่คนอื่นวงนอกได้ยินแล้วจะ เอ่อะ....  (ก็เลยยิ่งเหมือนรวมทุกเรื่องแย่ไว้ในบทสัมภาษณ์เดียว คือที่จริงมันยังมีอะไรกว้างๆที่เขาไม่ได้ยกมาพูดน่ะค่ะ) คือมันเลยทำให้ที่เขาเล่ามันฟังดูไม่ค่อยจะโสภาเท่าไหร่ เห็นด้วยว่าวงการ pop เดือดพล่านกว่านี้ ฮ่าๆ *มีเรื่องนึงที่แอบคิดเล่นๆขำๆเกี่ยวกับ L'arc~en~Ciel มานานแล้ว มาอ่านอันนี้แล้วยิ่งขำ  ที่ว่าวงมักเริ่มด้วยภาพลักษณ์ที่ถูกสรรขึ้นมา แบบว่าเยอะไปหมดเนื้อตัว แต่ยิ่งดังยิ่งลดนี่ ท่าจะจริง... ก๊ากกกกก จากคุณ : นางสาว แป้ง เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 03:04:16

ความคิดเห็นที่ 77 ^ ^ เห็นลาร์คลุคใหม่ใน QUADRINITY ยังค่ะ แต่ละคนแบบ ฮืม! แต่เคยได้ยินแฟนๆเถียวกันเองว่าลาร์คเคยเป็น VK หรือไม่ อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ว่าจะเถียงกันทำไม จากคุณ : shiro_niji เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 07:26:57

ความคิดเห็นที่ 78 ^ ^ ไอ้เรื่อง L'Arc เป็น VK ไหม.... อยากจะบอกว่า "วงว่าไงว่าตามกัน" ถึงความคิดเห็นเราจะไม่เป็นทางเดียวกับวงก็เถอะ 55555 ลุงจะเป็นอะไรหนูก็ชอบค่า เราว่าตอนเริ่มแรก หลายๆวงต้องแต่งตัวแต่งหน้าให้คนสนใจ แต่พอติดตลาดดังแล้วก็จะสามารถทำอะไรเป็นตัวเองมากขึ้น..... (มันก็เหมือนนักดนตรีไทยแหละค่ะ) กรณีของ L'Arc จำได้ว่าเท็ตสึเองใช้สัมภาษณ์ทำนองว่าเค้าไม่ใช่ VK การที่ต้องอยู่บนเวทีต่อหน้าผู้คน ก็ต้องแต่งตัวแต่งหน้าเป็นเรื่องธรรมดา เค้าไม่อยากให้คนมองว่าเค้าเป็น VK แล้วไม่ฟังเพลงของเขา (สมัยนั้น VK ก็ถือว่าเป็นของแปลก ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบแนวนี้อยู่แล้ว แค่เห็นหน้าก็ไม่อยากฟังเพลงแล้ว) ส่วนเรื่องที่มีปัญหาเลิกเล่นกลางครันตอนออกทีวีเพราะพิธีกรใช้คำว่า Visual Kei กับวง เท็ตสึบอกว่า ตอนที่ตั้งวงยังไม่มีคำว่า Visual Kei แต่พอรู้ตัวอีกที วงของเราก็ถูกเรียกแบบนั้นไปซะแล้ว  แนวเพลงมีร็อค แจ๊ส พ็อพ ร็อค แต่มันไม่มีดนตรีแนว vk นี่นา ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นการตัดสินวงจากสิ่งที่มองเห็น ดังนั้นจึงบอกไปว่า "กรุณาอย่างใช้คำว่า visual kei" โดยผ่านสต๊าฟบริษัทต้นสังกัดและบริษัทจัดจำหน่ายแผ่น ตอนที่ออกรายการก็ได้มีการแจ้งแล้ว แต่คุณพิธีกรตลกคงไม่ทราบ..... ข่าวตอนนั้นออกไปว่า ต้องเล่นสองเพลง แต่เล่นได้เพียงหนึ่งเพลง ก็เลิกแล้วกลับไปซะดื้อๆ ที่จริงแล้วเล่นทีละเพลง จบเพลงนึงก็กลับไปห้องพัก ปรึกษากันว่าอยากทำงานกันด้วยอารมณ์ที่ดี ก็เลยขอตัวกลับ แล้วก็กล่าวลาอย่างดีแล้วด้วย แต่คนก็เอาไปพูดกันแปลกๆ สุดท้ายก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ยังได้ไปเล่นโคฮะคุด้วย (สรุปความจากหนังสือ tetsugaku นะคะ) ส่วนตัวเราว่าก็แรงอยู่ เลยโดนนักข่าวไปเขียนด่ากระจายเลย ปล. คคห.72 ขอบคุณที่แก้ไขให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 53 11:21:30 จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 10:53:12

ความคิดเห็นที่ 79 อันนี้นอกเรื่องนะครับ วงลาร์คนี่เป็นวงอินดี้แท้ๆเลยครับ ไม่มีVKมาเกี่ยวแน่นอน หลังจากนั้นก็กลายเป็นวงเมเจอร์ไป  อิทธิพลมาจากเกาะอังกฤษเยอะ ยุคแรกๆนี่มีกลิ่นอายของ U2 มาเยอะมากๆ (In The Air) พอมาถึง True นี่ค่อยเพิ่มความเป็นป๊อปลงไป (Flower) ยุคต่อมามิลเลนเนียมลาร์ค ยุคนี้พีคสุดๆ อิทธิพลมาจากวงอย่าง แครนเบอรรี่ หรือ เรดิโอเฮดเน้นๆ (Loreley, Cradle) ช่วงหลังมาตั้งแต่Smileมานี่เริ่มมีกลิ่นของวงแบบ Tool หรือ A Perfect Circle เยอะขึ้นๆ (Revelation, Existence, Spiral) วงนี้จะไม่มีแนวตายตัว แต่ที่ผมคิดว่าใกล้เคียงที่สุดคือแนว New prog (ไม่นับJRockนะครับ) ดังนั้นจากที่ฟังมาผมค่อนข้างเชื่อว่าวงนี้เีขียนเพลงกันเองแน่นอน(ยังวกเข้ามาเรื่องหลักได้นะ><) จากคุณ : Pieces of the Silver Shining เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 11:57:03

ความคิดเห็นที่ 80 คิดว่า L'Arc แต่งเพลงเองเหมือนกันค่ะ มองในแง่การเจริญเติบโตของวง การเปลี่ยนสมาชิกวง ค่อนข้างมีผลกับดนตรีของวงมากทีเดียว ตอนนี้ถ้ากระทู้ออกทะเลล่ะก็ ขอให้ใช้ภาพนี้ประกอบค่ะ ฮ่าๆ จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 14:07:41

ความคิดเห็นที่ 81   เดี๋ยวก๊อนนนนนนนนนนน อย่าเพิ่งปายยยยยยยยยย จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 14:38:00

ความคิดเห็นที่ 82 เอิ๊กกกกกกกกกก หนูไม่ได้เหวี่ยงเจ้าของกระทู้น๊ะ...  ตอนอ่านแล้วมันได้ความรู้สึกว่าเขาด่าว่า"ขยะ"จริงๆอ่ะ   ไม่ใช่คำแปลอย่างตรงตัวเนะ ที่ไม่เม้นต์ตั้งแต่อ่านจบเพราะรู้สึกว่า"ของขึ้น"น่ะคะ มันปรี๊ดอยู่สองเรื่องคือคนที่ถูกพูดถึงว่าเป็น"มาเฟียใหญ่แห่งวงการVK"  กับความรู้สึกที่ว่าบทความนี้ดูถูกวงการVKอย่างแรง อันที่จริง..ก็เท่าที่ทราบมาหลายๆเรื่องที่เขาพูดมามันก็เป็นเรื่องที่มีอยู่จริง แต่บางเรื่องมันถูกแต่งเสริมมากเกินไปค่ะ  บวกกับที่มาที่ไปของบทความนี้เราจึงตัดสินว่า"ไม่น่าเชื่อถือ" ค่ะ จากคุณ : ลูกป๋าโย เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 23:00:20

ความคิดเห็นที่ 83   ^ ^ ^ ชอบทตจิรูปนี้จัง >。< คุณ aey_omu เจ้าของกระทู้คะ ไม่ทราบว่ามีบทสัมภาษน์แบบที่เป็นภาษาญี่ปุ่นต้นฉบับมั้ยอะคะ？　เข้าไปดูในลิ้งค์แล้วไม่มีอ้างอิงบอกไว้อะค่ะ ถ้ามีรบกวนช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยคะ ^^’’’ จากคุณ : Lunatic_contrast เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 23:34:02 A:219.60.122.98 X: TicketID:257420

ความคิดเห็นที่ 84   ^ คุณLunatic_contrast ไม่มีที่เป็นทางการอ่ะค่ะ เหมือนว่า TDR ตอนถอดเทปก็ฟังแล้วแปลเลย เลยไม่มีที่เป็นภาษาญี่ปุ่นอ่าค่ะ บทสัมภาษณ์นี้ แรกสุดที่ปล่อยลงเน็ท ก็เป็นภาษาอังกฤษเลย เว็บที่ลงไว้คือต้นฉบับของจริงหนึ่งเดียวเลยค่ะ -------- ู^ ^ คุณลูกป๋าโยใจเย็นๆ ค่าาาา >< จริงๆตอนเอามาลงเรากลัวเหมือนกันค่ะ เพราะบทสัมภาษณ์ใช้ภาษาได้แรงมาก = =;; แต่เราแปลเอง อ่านๆไปพอจะเข้าใจว่าคนพูดไม่มีเจตนาดูถูกศิลปิน ไปจนถึงคนทำงานคนอื่นๆแต่อย่างใด เป็นเรื่องของภาษาล้วนๆค่ะ ทว่าจะแก้คำในนั้นเป็นอย่างอื่น ก็จะกลายเป็นบิดเบือนบทสัมภาษณ์ไป สุดท้ายเลยแปลมาตรงๆทั้งอย่างนั้นเลย กังวลเหมือนกัน กับเรื่องของภาษาว่าจะกลายเป็นประเด็นใหม่ >< สรุปว่าตรงคำว่าขยะนี้ อยากให้ทุกคนเข้าใจว่าเป็นเรื่องของการใช้ภาษานะคะ ^^ -------------- เนื่องจากกระทู้เริ่มลดอุณหภูมิลงแล้ว ขอออกความเห็นบางประเด็นกับเขาบ้าง (ข้ามเรื่องจริงไม่จริงไปก่อน) ส่วนตัวพออ่านจบ เรากลับรู้สึกทึ่งในตัวโยชิกิมากขึ้น เรื่องระบบผูกขาดที่ว่านี่ ถ้ามองข้ามเรื่องดีเลวไป (ซึ่งเราตัดสินมันโดยพื้นฐานความเคยชินที่แตกต่างกันไปตามแต่ละคน ไม่แน่คนญี่ปุ่นอ่าน อาจจะบอกว่า เอ๊ะ ก็ระบบธรรมดานี่) เราว่ามันเป็นระบบที่น่าสนใจทีเดียว เราเห็นนักดนตรีเก่งดนตรี แต่โง่ธุรกิจมามาก ถ้าได้เห็นนักดนตรี ที่เก่งธุรกิจบ้าง เราถือว่าเป็นบุญตา และการมีนักดนตรีเป็นบอสใหญ่ น่าจะให้ผลอะไรที่ดีกว่า มีนักธุรกิจหน้าเลือดอย่างเดียวเป็นบอสใหญ่ค่ะ ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ และที่ล้วนๆอีกคือ เราว่าบทสัมภาษณ์นี้ ถ้าจะมองใครเป็นมาเฟียตัวจริง เราว่าไม่น่าใช่โยชิกินะคะ น่าจะเป็นเฮียระเบิดมากกว่า (กร๊ากกกกกก) ป.ล. จริงๆตอนแรกเรากะจะไม่ออกความเห็นเลยสักเรื่อง เดี๋ยวไม่เป็นกลาง แต่ไหนๆ เดี๋ยวกระทู้ก็ตกแระ ขอสักหน่อย = =;; ป.ล.2 อาจมีต่อ ขอคิดก่อน >< ---- edit ป.ล.3 จะมาบอกว่า สมัยฟิคเดอครองเมืองล่ะ เราเกลียดคู่ DTAC มากๆ เพราะสมัยนั้นชอบแต่งเรื่องให้เคียวโดนดายทิ้งไปหาทจจิอยู่เรื่อย อ่านแล้วเซ็ง ดังนั้นลูกป๋าโยเปลี่ยนรูปเลยค่ะ จขกทไม่โปรด ---> ทว่าปัจจุบันจะคู่ไหนก็จิ้นไม่ออกทั้งนั้น ให้ตายเหอะ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 53 00:06:01 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 23:59:46

ความคิดเห็นที่ 85 คุณ aey_omu ไม่ต้องกลัวนะคะ เราทิ้งสมอจอดเรือรออยู่ 5555 บทสัมภาษณ์นี้ จะว่าแรงก็แรง จะว่าไม่แรงก็ไม่แรงค่ะ ขึ้นอยู่กับว่าคนอ่านเคยรู้อะไรมาบ้าง สำหรับตัวมาเฟียเนี่ย ไม่ได้คิดว่าเป็นกันจริงจังหรอกนะคะ เ็ป็นเรื่องของคนที่กว้างขวางและมีอำนาจในการต่อรองมากกว่า ส่วนตัวแล้วนับถือโยชิกิในฐานะนักธุรกิจมากกว่าในฐานะนักดนตรีด้วยซ้ำไป เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ วงการดนตรีญี่ปุ่นเปลี่ยนแปลงไวมาก ถ้าไม่แน่จริงต่อให้รวยสมบัติมากแค่ไหนก็หมดได้นะคะ คำพูดที่ใช้ในบทสัมภาษณ์มันอาจจะดูแรงไปบ้างแต่ก็เหมือนเปรียบเทียบให้เห็นภาพได้ชัดนะ ธุรกิจไม่ว่าอะไรถ้าคิดว่ามันน่าจะทำเงินได้ก็เอามาก่อน ส่วนจะใช้ได้จริงไหมอีกเรื่อง ส่วนเรื่องแบนแมนบางเรื่องค่อนข้างตรงกับที่เรารู้มาบ้าง ก็เลยไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ แต่ตอนที่รู้เองแรกๆ รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเลย ^^" ---- ขำตัวเองมาก มี cd ของ sister no future ที่บ้านด้วยนะ ตอนนั้น gisho (มือเบส Penicillin) ก็อยู่ในวงด้วย ตอนนี้เค้าก็นั่งแท่นเป็น CEO ของ Omega Project Holdings ไปแล้ว จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 00:37:31

ความคิดเห็นที่ 86 555555555555555 (ขอถอดจุกสมอหน่อยนะคะ) คือไอ้เราเนี่ย มาคลั่งลาร์คเอาสมัยกระเทาะร่างกันมาพอควรแล้วอ่ะค่ะ สมัยยูกิฮิโระเข้ามาแล้ว แต่คือเวลาไปค้นรูปค้นอะไรดูเก่าๆเนี่ย มันจะเกิดอาการฮาหงายเงิบลังกาหลังชักดิ้นชักงอกับพื้นตลอด ไม่ คือคนอื่นน่ะมันไม่เท่าไหร่ไง พี่เคนนี่สิคะ กร๊ากกกกกกๆๆๆๆ พี่ดูเป็นกะเทยลูกเจี๊ยบมากอ่ะ โอยยย แหม่ ก็เค้ารีเควสลุคแบบว่าคนไม่มีเพศอะไรงั้นใช่ป่ะพี่ ก๊ากกกก เข้าใจๆ เทียบกับตาลุงดูดิบๆซกมกจกเปรตขี้เหล้าเมาบุหรี่คนปัจจุบันซึ่ง โคตรเท่ โซแมนลี่อะไรจะปานนั้น นี่.... ทำอิฉันฮาเสมอ   ใครมันจะมาเดา พ่อเนื้ออ่อนคนขวาในรูป คห.20 คืออะไร??  (กร๊ากกกกกกกก) เดจาวู...  ความรู้สึกแบบนั้นมันกำลังกลับมาอีกครั้ง  คือเราไม่ได้ตาม dir en grey นะคะ แต่ก็จำชื่อจำหน้าได้ แต่ก็โดนไปดอกนึงในรูป คห.26 แล้วหละ แล้วอีคุณผู้ชายที่นั้งพ้อยนิ้วจิกลูกตาใส่ช้านใน #82 นี่เขาเป็นครายยยยกานนนอี๊กกกกก?!?!??????????   โอ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่... ว่าแล้วก็หาซะเลยค่ะลุค QUADRINITY แต่ไม่รู้พี่กูเกิ้ลเด้งภาพดงบังชินกิในวัย 40 ที่ไหนมาไม่ทราบ 55555  อะหืมม...  สุดบรรยาย แม้สังขารจะร่วงไปแต่ใจลุงๆไซร้ไม่เคยยอม  กรี๊ดดดด  >w<  (โบกป้าย  ฮ่าๆ) เพิ่งเคยอ่านใน คห.78 เหมือนกันนะคะ เราก็ว่าแรงค่ะ คือเราก็ว่าแรงตั้งแต่เห็นคุณพี่เขาใส่ส้นตึกแล้วล่ะค่ะ 555555 คาดว่าอันนั้นคงไม่มีใครจัดให้ พี่แกคงจัดมาเอง ฮ่าๆๆๆ  ไอเลิฟยูเทตจางง รู้สึกว่า....  ว่าแล้วก็แปะรูปแสดงสถานะคห.นี้เสียหน่อย....  อาดิโอสส จากคุณ : นางสาว แป้ง เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 01:19:23

ความคิดเห็นที่ 87 ซะหน่อยแน... คุณคนผ้าพันคอแดงจะเฟี้ยวเงาะไปถึงเมื่อไหร่คะ จากคุณ : นางสาว แป้ง เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 01:28:12

ความคิดเห็นที่ 88   อยู่ๆรู้สึกอยากเปิดกระทู้ ระลึกความหลังครั้งอดีต หวนคืนปัจจุบัน ให้เพื่อนๆทุกคนเปรียบเทียบรูปศิลปินจากอดีิตกับปัจจุบัน ดูซิว่าแตกต่างกันแค่ไหน สงสัยจะฮากระจาย ----- มีใครแอบอ่านแล้วยังไม่มาลงชื่อมั้ยเนี่ย รีบๆเข้า พรุ่งนี้กระทู้ก็ตกแล้ววววว จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 01:56:20

ความคิดเห็นที่ 89 เราว่า เรื่องที่เค้าพูดก็น่ามีเค้าความจริงอยู่บ้างแหละ แต่ก็นะ โลกเปลี่ยนสังคมก็เปลี่ยน แต่ที่โดนใจเราที่สุด ที่เค้าบอกว่า จะขายอัลบั้มเดียวทำไม ในเมื่อสามารถเอาเพลงมาแยกขายเป็นซิงเกิ้ลได้ มันทำให้เรานึกถึงธุรกิจการขายของบางค่ายที่ขายแผ่นที ออกมาเป็นสองสามเวอร์ชั่น มีของแถมไม่เหมือนกัน เหมือนจะให้แฟนเพลงซื้อให้หมดทุกเวอร์ชั่นไงไม่รู้ มีแค่สองแบบ แบบแถมของกับไม่แถมของก็น่าจะพอแล้ว แต่เดี๋ยวนี้มีแบบ แถมเพลงที่ไม่เหมือนกัน แถมดีวีดีที่ไม่เหมือนกัน มันจะเกินไปแล้วน้า จากคุณ : มนุษย์หมูป่า (มนุษย์หมูป่า) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 02:28:58

ความคิดเห็นที่ 90 มาลงชื่อว่าอ่านแล้วค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอีดิทความเห็นนะค่ะ ปล.ตกใจ อ่านไปอ่านมาตอนนี้ตีสามแล้วง่า จากคุณ : -Phelony- เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 03:26:22

ความคิดเห็นที่ 91 มาลงชื่อหน่อยว่าอ่านจบค่ะ^^ เฮ่ออออ ปวดตา~ ขอบคุณจขกท.ที่แปลมาให้อ่านนะคะ ขอโนคอมเม้นละกัน ... จากคุณ : Kagimoto Y.y เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 04:43:41

ความคิดเห็นที่ 92 สมัยก่อนโน้นนนนน ยังดี มีแค่ล็อตแรก (First Press Limited Edtion) กับ ล็อตธรรมดา (Normal Edition) ซึ่งถ้าซื้อไม่ทันมันก็หมดแล้ว จบกัน แต่เดี๋ยวนี้ มี Limited Edition A, B Normal Edition ยังอุตส่าห์มีแบบ First Press ด้วยนะคะ ซื้อไวได้การ์ดหรือของแถมไก่กา ซื้อช้าก็ได้แต่แผ่นซีดีจริงๆ โอยยยยยยยยยยยย  จะบ้าตาย ต้องมีคู่หูเป็นแฟนเกิร์ลวงเดียวกันแทคทีมกันซื้อได้จะดีวีดีครบทุกเวอร์ชั่น เค้าหยิบยื่น ส่วนเราอยากได้ จะโทษใครได้ ก็รู้อยู่เต็มอกเค้าหลอกแต่เต็มใจให้หลอกจริงๆ จากคุณ : Angeltetsu เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 10:41:32