ความคิดเห็นที่ 1   whiteness....blackness......yellowness.....redness อุ๊ฟฟฟ! มาแซวนิด แบบว่า เผื่อเข้ากับบรรยากาศ แหะ แหะ จากคุณ : Mr.Tea เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 21:09:00 A:124.121.19.206 X: TicketID:025103

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ^ สวัสดีครับ คุณพี่ Spectroscope อุ๊ฟฟฟ! มาแซวกลับ อิอิ ขอบคุณมากครับที่เข้ามาทักทายกัน สบายดีนะครับ? ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 17:28:21

ความคิดเห็นที่ 3 ผมต้องขอออกตัวก่อนว่า การบรรยายเรื่องย่อหรือการพยายามสรุปใจความจากภาพยนตร์ของผมนั้น ประหนึ่งเด็กนักเรียนชั้นประถมฯ ที่พยายามอธิบายทฤษฎีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าของแมกซ์เวลล์เป็นภาษาอังกฤษ คุณผู้อ่านที่เคยประทับใจกับคอลัมน์ของ พล พะยาบ ก็ดี, นันทขว้าง สิรสุนทรก็ดี, นพมาส แววหงส์ ก็ดี ก็อย่าเพิ่งรำคาญกับความเยิ่นเย้อ ยืดย้วย ของเนื้อเรื่องที่ผมพยายามรวบรัดไปสู่เรื่องของสกอร์หรือดนตรีประกอบภาพยนตร์เลยน๊า...ถือเสียว่า คุณผู้อ่านกำลังเดินเล่นอยู่ในเนอสเซอรีแห่งภาพยนตร์วิจักษณ์วิทยาก็แล้วกันเนาะ? :-p เนื้อเรื่องของภาพยนตร์ได้เริ่มต้นที่สตีฟ โลเปซ เจ้าของคอลัมน์ประเภทคุยเรื่อยเปื่อย แห่งหนังสือพิมพ์ LA Times ซึ่งสวมบทบาทโดยดาวนีย์ จูเนียร์ กำลังหาเรื่องราวใหม่ๆ ไม่จำเจสำหรับคอลัมน์ของเขา...ในช่วงแห่งภาวะอันตีบตันนั่นเอง ด้วยความเป็นคนรักการเดินทางไปในที่ต่างๆ เขาจึงได้ไปพบกับคนจรจัดคนหนึ่งกำลังสีไวโอลินที่มีเพียงสองสาย หน้ารูปปั้นของเบโธเฟนในสวนสาธารณะด้วยความบังเอิญ ด้วยเหตุที่สีหน้าของผู้ที่สีไวโอลินได้แสดงถึงอาการดื่มด่ำในลักษณะของศิลปิน และเสียงที่หลุดพ้นออกมาจากไวโอลินก็ดูประหนึ่งจะเป็นท่วงทำนองที่พอฟังได้อยู่บ้างนั่นเอง สตีฟจึงเข้าไปทักทาย และจากการพยายามสอบถาม เขาจึงรู้จักคนจรจัดผิวสีนั้นในชื่อ นาธาเนียล เอเยอร์ (สวมบทบาทโดย Jamie Foxx) ซึ่งสตีฟพบว่า นาธาเนียลดูจะพูดติดอ่าง ย้ำพูดย้ำถาม บางทีก็ชอบบ่นพึมพำ และเหมือนจะบ่นเพ้อถึงความยิ่งใหญ่แต่อาภัพของดุริยกวีทางดนตรีคลาสสิคอย่างเช่นเบโธเฟนอยู่เสมอสลับกับการบริภาษตัวเอง...แต่ในห้วงแห่งการสนทนาอันเต็มไปด้วยความสับสนนั้น สตีฟจับใจความได้ว่า นาธาเนียลได้พูดถึงสถาบันสอนดนตรี Juilliard อยู่ด้วย... สตีฟพบว่า นาธาเนียล เอเยอร์ เคยเรียนที่สถาบันดังกล่าว แต่กลับออกจากการเรียนกลางคันนับตั้งแต่ชั้นปีที่หนึ่ง เขาทราบอีกด้วยว่า นาธาเนียลเป็นนักดนตรีเชลโลที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็ก เขาจึงเริ่มต้นเขียนเรื่องราวของนาธาเนียลนั้นลงในคอลัมน์ และพยายามขับรถตามหาที่อยู่อันไม่เป็นหลักแหล่งของนาธาเนียลเพื่อพูดคุยต่อ และจากการถ่ายทอดเรื่องราวอันพิสดารหลากหลายของนาธาเนียลผ่านคอลัมน์เป็นตอนๆ ของสตีฟนั่นเอง ส่งผลให้มีผู้อ่านให้ความสนใจและจดหมายเข้ามาพูดคุยด้วยมากมายถึงเรื่องราวของนักดนตรีจรจัดที่มีพรสวรรค์ จนต่อมา เขาได้รับการบริจาคเชลโลมือสองจากผู้อ่านซึ่งอดีตเป็นนักดนตรี ให้ส่งต่อไปให้นาธาเนียล และเมื่อเขาได้ฟังนาธาเนียลบรรเลงเดี่ยวเชลโลท่ามกลางความโกลาหลของรถราบริเวณใต้ทางด่วนในนครแอลเอนั่นเอง สตีฟได้พบว่า เขาได้พบกับสุดยอดนักดนตรีเชลโลคนหนึ่งเข้าให้แล้ว! ...จากการชมภาพยนตร์ ผมคงจะบรรยายได้ว่า เสียงเชลโลอันปานประหนึ่งเสียงทิพย์ พาผู้ชมลอยลิบขึ้นไปบนเบื้องสูงเหนือความวุ่นวายในมหานครแอลเอ และล่องลอยอยู่บนนั้นเสมือนอยู่ในอีกโลกหนึ่ง... Kradae’ จังนะครับ... (HA HA ;-p) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 18:39:01

ความคิดเห็นที่ 4 ความคิดเห็นที่แล้ว ผมลืมคลิปประกอบไป... นี่เป็น Movie Trailer ของภาพยนตร์ The Soloist ครับ จะสังเกตว่า เสียงเชลโลที่ได้ยินตั้งแต่เริ่ม เป็นการบรรเลงเดี่ยวในงาน Cello Suite No. 1 ท่อนที่ I ของ J.S. Bach ซึ่งผมต้องขอสปอยล์ (ศัพท์ฮิตในห้องเฉลิมไทย อิอิ) ไว้ตั้งแต่ตอนนี้ว่า ปรากฏในหนังแค่นิดหน่อยและไม่ได้บรรเลงจริงๆ จังๆ อีกด้วย... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 19:58:36

ความคิดเห็นที่ 5 คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบในดนตรีคลาสสิค โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดนตรีของเบโธเฟน น่าจะชื่นชมหนังเรื่องนี้อยู่มากทีเดียว เพราะนาธาเนียลในภาพยนตร์ได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่า เบโธเฟนเป็นฮีโรของเขา และดนตรีประกอบภาพยนตร์เรื่องนี้ ก็เน้นไปที่งานของเบโธเฟนเป็นหลัก! และผมคงต้องจำเพาะไปเสียทีเดียวว่า Eroica Symphony นั่นเอง ที่เสมือนเป็นธีมหลักในหนังเรื่องนี้ และปรากฏได้ปรากฏดีจนครบทุกกระบวน! เช่น ในภาพยนตร์ตอนหนึ่ง ได้ย้อนกลับไปที่เมืองคลีฟแลนด์ในวัยละอ่อนของนาธาเนียล (ถ้าความจำผมไม่สั้นนะครับ) ในตอนที่นาธาเนียลน้อยกำลังเดินไปออดิชันกับครูดนตรีที่โรงเรียน ปรากฏว่า เขาเดินฮัมทำนองในกระบวนแรกของซิมโฟนีหมายเลขสามของเบโธเฟนไปด้วยความเพลิดเพลิน และในขณะที่เดินไปฮัมไปนั่นเอง เขาเดินผ่านกลุ่มชายวัยรุ่นซึ่งพากันสบประมาทคนผิวสีเช่นเขาที่อยากจะเป็น “ผู้บรรเลงเดี่ยว” สำหรับงานดนตรีที่ไม่มีลิฟท์ (หมายถึง ปีนกระได น่ะครับ HA HA) แต่นาธาเนียลน้อยก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร...จากบรรยากาศที่หนังนำเสนอ เรารู้ว่า ชีวิตของนาธาเนียลในวัยเด็กค่อนข้างจะสดใส แม้บ้านของเขาอยู่ในถิ่นที่ค่อนข้างเสื่อมโทรม แต่น่าสนใจที่ เด็กน้อยคนนี้สนใจในดนตรีคลาสสิคแทนที่จะเป็นดนตรีแจซซึ่งเฟื่องฟูในหมู่คนผิวสี? หรือว่า พรมแดนของดนตรีไม่มีขีดคั่นสำหรับเด็กน้อยที่อยู่ในดินแดนอันไกลโพ้นจากนครเมกกะแห่งดุริยางคศิลป์? รึเป็นเพราะว่า เขามีโอกาสได้ฟัง George Szell แห่ง Cleveland Orchestra ครั้งหนึ่งจนเกิดแรงบันดาลใจก็เป็นได้? เฮ้อ เดาไปต่างๆ นานาเนอะ อิอิ (สำนวน นครเมกกะแห่งดุริยางคศิลป์เป็นของศาสตราจารย์ เจตนา นาควัชระ) กระบวนที่ II ในท่อน Funeral march อันเร้นหลอนลึกลับของอิรอยคาซิมโฟนี (ลองฟังจากคลิปด้านล่างนะครับ) ปรากฏในหนังมากครั้ง ครั้งหนึ่ง เมื่อนาธาเนียลในวัยกระทงซ้อมสีเชลโลในห้องใต้ดินในบ้าน และเริ่มมีอาการ Schizophrenia โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับแม่และน้องสาวของเขาที่เข้ามาหาเขาในห้อง ซึ่งผู้ชมอย่างผมไม่ทราบเลยว่า สาเหตุหรือแรงกระตุ้นคืออะไร? ส่วนกระบวนที่ IV ในอิรอยคาซิมโฟนี เท่าที่ผมจำได้ จะปรากฏในช่วงที่นาธาเนียลเรียนอยู่ที่จูลิอาร์ดและปรากฏเป็นงานที่เขาจะต้องบรรเลงร่วมกันกับวงออเคสตรา ไม่ใช่การบรรเลงเดี่ยว... ผมเพียงแต่อยากจะบอกว่า ทำนองในอิรอยคาซิมโฟนีได้ปรากฏในหนังเรื่องนี้อย่างอุดม ทั้งมาจากตัวนาธาเนียลในหนัง และมาจาก Background music ในบางฉากบางซีน จนทำให้นึกไปได้ว่า บางทีนักวิจารณ์ภาพยนตร์น่าจะนำไปตีความอย่างหลากหลายได้เอร็ดอร่อยทีเดียว :-) และทำให้การรับชมหนังประเภทที่เกี่ยวข้องกับดนตรีมีความสมบูรณ์มากขึ้น (รึเปล่า?) หากคุณผู้อ่านมีโอกาสได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้และมีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับอิรอยคาซิมโฟนีที่ปรากฏคลาคล่ำในภาพยนตร์ ก็บอกกล่าวกันบ้างนะครับ... ในความเห็นนี้ ผมขอนำเสนอพาร์ทที่สองของกระบวนที่ II ของอิรอยคาซิมโฟนีจากวาทยกร Otto Klemperer กับวง Royal Danish O ในปี 1957 ซึ่งตั้งแต่ 0.35 เป็นต้นไป อาจจะทำให้คุณผู้อ่านรู้สึกขนลุกไปจนจบกระบวนนี้เลยทีเดียว... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 20:21:59

ความคิดเห็นที่ 6   ยังอยู่ครบ 32 ประการดีครับ ^__^ ไหน ๆ ก็สปอยล์ไปพอสมควรแล้ว กระผมก็ขอสปอยล์ ต่ออีกหน่อย อิอิ ใครไม่อยากเสียอารมณ์ตอนดูก็ไม่ควรอ่านเน้อ ผมชอบตอนที่ โลเปซ โทรคุยกับแม่ พระเอก (?)ครั้งแรก แล้วคุณแม่บอกว่า "เขาหันมาเล่นไวโอลินแล้วเหรอ ? " ทำให้โลเปซถึงกับอึ้งไป แล้วจึงได้ทราบทีหลังว่า ที่แท้เจ้านักดนตรีผิวดำประหลาดทีสีไวโอลินโนตตัวยาว ๆ เหมือนจะพยายามให้สมบูรณ์แบบที่สุด แล้วก็เอียงหูฟังแล้วฟังอีกอยู่นั่นแล้วนี้ ถนัดเล่น เชลโล ต่างหาก และดูเหมือนหนังอยากจะบอกอะไรบางอย่าง (มั้ง ?) ผ่านวิธีการเล่นกับ reverberation ของเสียง เช่น ตอนที่พระเอก (ให้เขาเป็นเถอะ) เล่นเชลโลให้โลเปซฟังครั้งแรก ใต้ทางด่วน ? ซึ่งมีเพดานเป็นถนนด้านบนที่มีขนาดสูง ให้เสียงเชลโลที่คลืบคลาน แทรกซึมกังวาล เหมือนเล่นในโบสถ์ เล่นเอาโลเปซถึงกับน้ำตาซึม (เอ่อ แต่ตรงนี้ผมว่าจงใจเกินไปนิดหน่อยนะ) แล้วพอพระเอกถูกบังคับให้ต้องมาอยู่ในอพาร์ทเมนต์ และลองเอาเชลโลมาเล่นดู เสียงที่เกิดขึ้นนั้น ผมคิดว่า...เมือเทียบกันแล้ว ให้ความรู้สึกที่ตายสนิท เหมือนฟังเชลโลจากห้องฟังประเภท studio wanna be หรือจากหูฟังยังไงยังงั้น อุฟฟฟ ! ขอสปอยล์เพียงเท่านี้ล่ะครับ จากคุณ : Mr.Tea เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 22:42:51 A:124.121.17.2 X: TicketID:025103

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับฉากที่โลเปซแสดงความซาบซึ้งพอๆ กับความพยายามที่ภาพยนตร์ “จงใจ” ทำให้เกิด Reverberation ดังที่คุณ Mr.Tea ว่ามานั้น อาจจะเป็นเพราะหนังต้องการเปิดตัวเป็นครั้งแรกถึงความสามารถของ “พระเอก” (HA HA) ซึ่งเกี่ยวพันกับความคาดหวังของพระรองก็เป็นได้กระมังครับ จึงสร้างปรากฏการณ์ทางเสียงและภาพเกินจริงแบบนั้น ซึ่งผมคิดว่า นี่ก็เป็นวิธีหนึ่งของภาพยนตร์ที่เล่นกับความรู้สึกของผู้ชมแบบที่ภาพยนตร์แนวดรามาชอบทำๆ กันหลายต่อหลายเรื่องน๊า... ในความเห็นนี้ ผมคงจะจบเรื่องราวว่าด้วยภาพยนตร์ The Soloist เสียที... ผมคงจะกล่าวถึงงานของเบโธเฟนอีกสองชิ้น ซึ่งภาพยนตร์นำไปเป็นส่วนดนตรีแบคกราวนด์สำหรับสองฉากใหญ่... มีซีนหนึ่งที่สตีฟพาน้องสาวของนาธาเนียลไปพบกับนาธาเนียลที่ชุมชน LAMP ซึ่งเป็นชุมชนสำหรับผู้ไร้บ้านหรือผู้ที่ต้องการใช้เป็นที่อยู่สำหรับการฟื้นฟูจิตใจและพักฟื้นร่างกายในแอลเอที่ไม่แสวงหากำไร ซึ่งสตีฟเป็นธุระให้นาธาเนียลใช้เป็นที่พักและซ้อมดนตรี ? (โปรดดู www.lampcommunity.org) และเมื่อทั้งสามพูดคุยกันในตอนท้ายท่ามกลางบรรยากาศที่ค่อนข้างลึกซึ้งในความรู้สึกของคนทั้งสาม...ดนตรีแบคกราวนด์ในขณะนั้นได้ใช้ส่วนหนึ่งของงาน Concerto for Piano, Violin, Cello and Orchestra หรือ Triple Concerto ของเบโธเฟน มาตรว่า ทั้งสามคนเป็นตัวแทนของเปียโน ไวโอลิน และเชลโล เสียอย่างนั้นกระมัง อิอิ... ผมเดา (และคิดว่าเดาถูก) ว่า นาธาเนียลเป็นเชลโลอย่างแน่ๆ! ;-) ส่วนอีกสองชิ้น คุณผู้อ่านก็ลองสวมตำแหน่งให้สตีฟและน้องสาวของนาธาเนียลเองก็แล้วกันนะครับ ปัญหาก็คือ ผมยังไม่ทราบจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ว่า ทำไมงานทริปเปิลคอนแชรโตของเบโธเฟน จึงเสมือนหนึ่งเป็นตัวแทนของความเข้าอกเข้าใจกันของคนทั้งสามคนนั้นได้? ในภาพยนตร์หลายเรื่องของฮอลลีวูดตั้งแต่ยุคขาวดำ ทั้งที่เกี่ยวข้องกับดนตรีและไม่เกี่ยวข้องกับดนตรี แม้กระทั่งภาพยนตร์แอคชันที่ยิงกันทั้งเรื่อง ปรากฏว่า จะมีงานดนตรีที่ยิ่งใหญ่ชิ้นหนึ่ง ถูกใช้เป็นดนตรีแบคกราวนด์หรือแม้กระทั่งเป็นองค์ประกอบหลักของการดำเนินเรื่องอยู่เสมอมิได้ขาด...คุณผู้อ่านคงทราบแล้วว่า ผมกำลังจะพูดถึงงานชิ้นไหน ถูกต้องนะครับ ภราดา! ... ซิมโฟนีหมายเลขเก้าของเบโธเฟน!! ในภาพยนตร์เรื่องนี้ ก็ขาดไม่ได้อีกเช่นกัน แต่ผมคงจะไม่บอกว่าปรากฏอยู่ในฉากไหน ตอนไหน บรรยากาศไหน อีกแล้วนะครับ เอาไว้คุณผู้อ่านที่สนใจ ไปติดตามหาดู หาชม กันเอง (ซึ่งหากันได้ไม่ยาก) ในที่นี้ ผมคงจะกล่าวไว้อย่างย่อๆ ว่า...อันบรรยากาศและเครื่องหมายอะไรที่บ่งชี้ถึงจิตใจอันบริสุทธิ์สดใส อ่อนโยนด้วยความเป็นมิตร เปี่ยมไปด้วยความหวัง, ความฝัน และความปรารถนาแห่งความจำเริญเติบโตของมวลมนุษยชาติท่ามกลางเสรีภาพ สันติภาพ ภราดรภาพ และการแซ่ซ้องซึ่งความดี ความงามทั้งปวงในโลก (และจักรวาล) แล้ว...ดนตรีของเบโธเฟนในซิมโฟนีหมายเลขเก้าในท่อนที่ III และ IV จนกระทั่ง Choral ในท่อนสุดท้ายนี้แล ที่ถูกใช้เป็นตัวแทนของสิ่งที่กล่าวมานั้น...และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็มีความพยายามที่จะแสดงความมุ่งหมายเชิงสัญลักษณ์ของสิ่งดังกล่าวผ่านฉากและเรื่องราวที่ภาพยนตร์สามารถจะนำเสนอได้อยู่ไม่น้อย แม้ว่าในความเห็นที่มาจากความรู้อันน้อยนิดของผม ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะไม่ได้นำผู้ชมที่ได้ชมทั้งภาพและฟังทั้งเสียงเบโธเฟนไนน์ พุ่งถึงสู่ความมุ่งหมายของภาพยนตร์ได้อย่างแจ่มชัดก็ตาม... คุณผู้อ่านที่เป็นแฟนของ Esa-Pekka Salonen วาทยกรรูปหล่อไม่สร่างแห่ง Los Angeles PO อาจจะรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเขาปรากฏในภาพยนตร์เรื่องนี้ และได้ฟังผลงานของเบโธเฟนหลายชิ้นในแบบยืดยาว... ปล. มีภาพยนตร์หลายเรื่องที่นำเอาท่อน Choral ของหมายเลขเก้านี้ไปใช้ในแบบประชดประชันกึ่งขบขัน (อาจจะแฝงไปด้วยความรู้สึกชิงชังด้วยซ้ำ) อย่างเช่นในภาพยนตร์เรื่อง Die-Hard ที่ล้อเลียนกลุ่มคนร้ายชาวเยอรมัน ซึ่งผู้ชมหลายท่านอาจจะตะขิดตะขวงใจในไอเดีย Kitsch-kitsch ของผู้กำกับฯ ... ในที่นี้ ผมขอนำเสนอเฉพาะกระบวนที่ III ในพาร์ทแรกของ Beethoven: Symphony No. 9 ที่มีความไพเราะงดงาม ในการบรรเลงของ LAPO ที่อยู่ในการดูแลของ Gustavo Dudamel วาทยกรหนุ่มผู้เต็มไปด้วยพลังงานหลายล้านอิเล็กตรอนโวลต์แทนซาโลเนนซึ่งหาในยูทูปไม่ได้ก็แล้วกันนะครับ ซึ่งคุณผู้อ่านจะเห็นว่า การบรรเลงจะอยู่ที่สังคีตสถานกลางแจ้ง Hollywood Bowl ไม่ได้เป็นที่ Walt Disney Concert Hall (ดังเช่นที่ปรากฏในภาพยนตร์ดังที่เราเห็นกันใน Movie trailer ใน #4) Enjoy . แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 53 18:00:49 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 17:55:00

ความคิดเห็นที่ 8 จะมีประชาชนสักกี่คนที่สนใจผู้บรรเลงเดี่ยวที่อยู่ริมถนนหนทางหรือในสถานที่ที่มีแต่ผู้คนซึ่งเร่งรีบสัญจร? ปีสองปีก่อน ผมจำได้ว่าในคลับเรา มีสมาชิกขาจรท่านหนึ่งพูดถึงเหตุการณ์ที่มีนักดนตรีอย่างน้อยสองท่าน ที่ต้องการจะพิสูจน์ประโยคข้างต้น ท่านหนึ่งรับออเดอร์มาจากคอลัมนิสต์ท่านหนึ่งของหนังสือพิมพ์ Washington Post เขาทำหน้าหล่อเล็กน้อยและยืนสีไวโอลินบรรเลงเดี่ยวดนตรีคลาสสิคของวัฒนธรรมยุโรปตะวันตก ในสถานีรถไฟใต้ดินในกรุงวอชิงตันดีซีท่ามกลางผู้คนสัญจรขวักไขว่ในชั่วโมงเร่งด่วน... ...ผมจำไม่ได้ว่า Joshua Bell นักไวโอลินหนุ่มผู้มีเสน่ห์และน่าดึงดูดอยู่เสมอเมื่อเขาปรากฏตัวบนเวทีคอนเสิร์ตในสังคีตสถานที่โอ่อ่าโอฬาริก ได้ใช้เวลาสำหรับการบรรเลงไวโอลินในสถานีรถไฟนั้นยาวนานเท่าใด เนื่องจากจำรายละเอียดไม่ได้และไม่ได้ติดตามเข้าไปในลิงค์ที่แนบมากับคลิปในยูทูป แต่เท่าที่ดูจากคลิปโดยอนุมาน ก็คงจะหลายชั่วโมงอยู่ คุณผู้อ่านคงจะเห็นได้ทันทีว่า มีผู้คนให้ความสนใจกับนักไวโอลินหนุ่มนิรนามนั้นกี่คน? มีกี่คนบ้างที่ยืนนิ่งจดจ่อกับเสียงดนตรี? และมีกี่คนที่จำได้ว่า นักไวโอลินหนุ่มท่านนั้นคือ โจชัว เบลล์? (ในคลิปนี้ คุณผู้อ่านสาวๆ ที่เฝ้าเพียรรอให้หนุ่มนักดนตรีท่านนี้ปรากฏตัวตรงหน้า อาจจะขำสาวชุดแดงก็เป็นได้ :-p) ส่วนนักไวโอลินอีกท่านที่ทำการทดสอบ และทำอยู่สม่ำเสมอเป็นประจำ ต่างสถานที่ ต่างเวลา ก็คือ Tasmin Little นักไวโอลินหญิงชาวอังกฤษ ซึ่งผมไม่มีข้อมูลจะกล่าวถึงเลย (และขี้เกียจหาในกูเกิล) จำได้แต่ว่า เคยอ่านผ่านๆ ตามาในนิตยสารบางฉบับ หากคุณผู้อ่านท่านใดจะเสริมเรื่องราวของทาซมิน ลิตเติล ก็ได้โปรดแบ่งปันเรื่องราวเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ... นักดนตรีอาชีพที่โด่งดังในสังคีตสถานหรือเป็นที่นิยมในงานบันทึกภาพหรือเสียง, นักดนตรีที่มีปูมหลังคล้ายคลึงกับนาธาเนียล เอเยอร์, นักดนตรีประเภท Minstrel, นักดนตรีประเภทรักสมัครเล่น จนกระทั่งนักดนตรีประเภทแอคอาร์ต (ซึ่งประเภทนี้พบเห็นมากขึ้นในสถานที่แนวๆ) ล้วนแล้วแต่ประสบชะตากรรมเดียวกันสำหรับสังคมที่มีแต่ความเร่งรีบและบีบคั้นให้ต้องขายปลา (Selfish น่ะ อิอิ) ตราบเท่าที่ คนเหล่านั้นไม่มี “เวทีที่ถูกสนับสนุนด้วยโฆษณาการ”... เราจะประเมินคุณค่าของศิลปะได้จากอะไรดีน๊า? . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 19:25:58

ความคิดเห็นที่ 9 หลายๆ ปีมานี้ เวลาผมเข้าไปในเมืองแถบกรุงเทพฯ ชั้นใน ผมมักจะใช้เวลาไปกับสถานที่ที่มีซีดี, สถานที่ที่มีหนังสือ และสถานที่ที่มีกาแฟในศูนย์การค้าและห้างหรูที่ส่วนใหญ่มีด้านหน้าติดกับสถานีรถไฟฟ้า อาทิ The Emporium, Siam Centre และ Central World หรือ WTC เดิม และไม่นานมานี้ก็มี Siam Paragon มาทดแทนดิเอ็มโพเรียม...เป็น Capitalism อย่างหนึ่งของพวกสุขนิยม (HA HA) ช่วงปีสองปีก่อน เวลาผมจะเดินทางจากเซ็นทรัลเวิร์ลด์มายังสยามพารากอน ผมจะใช้ทางเดินยกระดับใต้ทางวิ่งของรถไฟฟ้า (คิดคำตั้งนาน อิอิ) ซึ่งมีผู้คนเดินกันขวักไขว่พอๆ กันกับด้านล่าง และหลายต่อหลายครั้ง ผมมีโอกาสพบเห็นนักดนตรีมินสเทร็ลอย่างน้อยสองท่าน บรรเลงดนตรีอยู่บนทางเท้าหน้าวัดปทุมวนารามฯ ตรงข้ามสำนักงานตำรวจแห่งชาติอยู่บ่อยครั้ง... สองท่านนั้น ท่านหนึ่งบรรเลงจังหวะจากเครื่อง Percussion ซึ่งใช้กระป๋องพลาสติกขนาดใหญ่ (ถ้าทุกครั้ง ตาไม่ฝาด) ที่ขึงหนังสังเคราะห์ชนิดหนึ่งเป็นหน้ากลองและมีฉาบขนาดย่อมติดตั้งอยู่ข้างๆ (เหมือนในคลิป) พร้อมติดตั้งเครื่องขยายเสียงในความดังพอสมควร ในขณะที่อีกท่าน บรรเลงท่วงทำนองจากพิณอิสาน (North-East Phin) พิณของเขาเป็นพิณไฟฟ้า ซึ่งจากการฟัง ผมเดาว่า ผู้บรรเลงเชื่อมต่อพิคอัพของพิณผ่านเครื่องขยายที่มีเอฟเฟกต์ชนิด Reverb แบบแอนะล็อก ซึ่งให้เสียงที่ก้องกังวาน เสมือนหนึ่งอยู่ในหุบเขาหรืออะไรจำพวกนั้น... ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงสยามพารากอน ผมมักจะใช้เวลาอันมีความสุขไปกับการยืนฟังดนตรีพื้นบ้านอิสานบนทางเดินยกระดับอย่างน้อยก็เกินครึ่งชั่วโมงของทุกครั้งที่เจอ ความรู้สึกที่ได้ฟังไม่ใช่จะมีแต่ความคึกคักไปกับจังหวะของเครื่องเคาะเท่านั้น แต่เสียงของพิณที่ผ่านเอฟเฟกต์นั้น เสมือนหนึ่งดึงตัวเราให้เพริดไปกับสิ่งที่เรียกกันว่า “ความคิดถึง” และความคิดถึงที่ว่านั้น เป็นความคิดถึงประมาณว่า คิดเรื่อยเปื่อย ไม่มีจุดหมาย และอยู่ในลักษณะของ Nostalgia... ประสบการณ์ตรงดังกล่าวอาจจะบังเกิดขึ้นแต่เฉพาะผู้ที่จากบ้านเกิดเมืองนอนมาไกลเสียละกระมัง ? (และไม่เฉพาะแต่ผู้คนที่มาจากภาคอิสานด้วย) นักดนตรีพิณที่ผมพบเห็นที่หน้าวัดปทุมฯ ในตอนกลางวันมักจะเป็นคนหน้าเดิม เขาบรรเลงพิณในภาษาทางดนตรีตะวันตกก็อาจจะเรียกว่า อยู่ในระดับขั้น Virtuoso  โดยส่วนตัวผมแล้ว ผมรู้จักลายหรือทางเพลงของดนตรีพื้นถิ่นของชาวอิสานเหนืออยู่หลายลาย อาทิ ลายแหย่ไข่มดแดง, ลายแมงภู่ตอมดอก, ลายนกไซบินข้ามทุ่ง และลายสุดสะแนน เป็นต้น และหลายครั้ง ผมเห็นเขา “ยำ” และ “ด้น” ลายหลายลายเหล่านี้อย่างชำนิชำนาญและลื่นไหลเป็นธารน้ำในฤดูฝนหลาก แต่ที่สำคัญคือ “มันได้ฟีลของความเป็นดนตรีสูงมาก”... นักดนตรีหลายท่านที่ศึกษาและมีความชำนาญในการปฏิบัติเครื่องดนตรีจำพวกเครื่องสาย อาจจะรู้สึกไม่ได้ใคร่จะดีอะไรกับเครื่องดนตรีสี่สายและ “นิ้ว” ของนักดนตรีที่ยุบยับบนคันทวนของพิณเลยก็ได้ แต่ผมอาจจะต้องการันตีไว้ในที่นี้เลยว่า หากนักดนตรีพิณอิสานหลายต่อหลายท่านที่ผมเห็นฝีมือ มีโอกาสได้ศึกษาและปฏิบัติเครื่องสายประเภทอื่นในวัฒนธรรมตะวันตกอย่างจริงจังแล้ว พวกเขาน่าจะเป็น “ผู้บรรเลงเดี่ยว” ที่ยิ่งใหญ่ในทางของพวกเขาเป็นแน่นอนทีเดียวละ! แน่นอน ไม่มีใครสนอกสนใจอะไรกับดนตรีข้างป้ายรถเมล์หน้าวัดนั่นมากนักหรอก ทุกคนต้องรีบทำมาหากิน ทุกที่ทุกแห่งในโลกล้วนแล้วแต่คล้ายคลึงกันอยู่ แต่ที่บ้านเรา ก็ยังมีผู้เดินผ่านไปผ่านมาเมตตาตอบแทนเป็นเงินทานให้กับนักดนตรีฝีมือขั้นเทพผู้พเนจรมาจากถิ่นที่ราบสูงอยู่ไม่น้อย แต่ผมเกรงว่า ท่านนักดนตรีทั้งสองจะนึกอะไรในใจอยู่บ้างมั้งนี่? เหตุเพราะดนตรีของพวกเขาแม้จะดังกังวานไปไกลด้วยอิเล็กทรอนิกส์ แต่ก็ตรึงโสตของผู้ให้ทานด้วยชั่วระยะเวลาได้กี่นาทีมากน้อยแค่ไหนกัน...ศิลปะดนตรีไม่ได้ถูกประเมินด้วย ‘การฟัง’ แต่ถูกประเมินด้วย ‘การได้ยิน’ เพียงเท่านั้นหรือ?... People hearing without listening! (Paul Simon จากเพลง Sound of Silence, 1966) :-( ในความเป็นจริง สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าวัดปทุมฯ ก็พบเห็นได้ทั่วไปหลายๆ ที่ หลายๆ แห่ง แทบจะทุกๆ วันในกรุงเทพฯ ซึ่งคุณผู้อ่านต้องเคยพบเคยเห็นและเคยฟังมาบ้างแล้ว ส่วนนักดนตรีจะมีฝีมือมากน้อยแค่ไหนนั้น ก็แล้วแต่กรณีๆ ไป ในที่นี้ ผมขอแบ่งปันคลิปจากยูทูปในฝีมือการถ่ายทำของชาวต่างประเทศที่ไม่ทราบว่า ถ่ายที่ไหน เมื่อใด รู้แต่ว่า นักดนตรีทั้งสองท่าน โดยเฉพาะบ่าวพิณของเรานั้น เป็นนักดนตรีของนักดนตรีโดยแท้...คุณผู้ฟังจะได้ฟังตั้งแต่เพลงลาย ไปกระทั่งเพลงบอลโลกของชาวบราซิล ตราบกระทั่งโบว์รักสีดำ! (HA HA) (ในคลิป มีอยู่ทั้งสิ้น 3 พาร์ท ในที่นี้จะลงไว้เฉพาะแต่พาร์ทแรก ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่อัธยาศัยของคุณผู้อ่านก็แล้วกันนะครับ) Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 20:44:46

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงเย็นวันนี้ ในยูทูป ผมโชคดีที่บังเอิญพบคลิปที่ชาวต่างประเทศ (?) ได้บันทึกไว้คลิปหนึ่งสั้นๆ เมื่อพิจารณาแล้ว ปรากฏว่า เป็นสองหนุ่มที่ผมได้กล่าวถึงไว้ใน #9 นั่นเอง!! เพียงแต่ในคลิปนี้ ทั้งสองท่านไม่ได้อยู่ที่หน้าวัดปทุมฯ แต่น่าจะอยู่ที่แยกประตูน้ำฝั่ง CTW ซึ่งตอนนั้น น่าจะอยู่ในช่วงก่อสร้างห้าง Platinum ?? คุณผู้อ่านลองดูฝีมือของบ่าวพิณจากคลิปสั้นๆ นี้ตามอัธยาศัยนะครับ... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 18:05:36

ความคิดเห็นที่ 11 The Soloist จากดินแดนที่ราบสูงท่านหนึ่งที่โด่งดังไปถึงต่างประเทศ ชื่อครูทองใส ทับถนน ท่านเป็นนักพิณที่มีฝีมือหาคู่เปรียบยาก ส่วนตัวผม ท่านชอบทดลองเล่นพิณในสเกลแปลกๆ บางทีก็ชอบทดลองในขณะที่เล่นก็มี และมักจะคิดไปด้วยเล่นไปด้วย บางทีตอนฟัง ผมรู้สึกถึงความไม่ลื่นไหลและ “ฟังยาก” ทุกที!! ...ทุกวันนี้ ท่านมีความสุขอยู่กับการพยายามนำพิณอิสานไปบรรเลงร่วมกับวงดนตรีแนว Rock หรือ Jazz และแม้กระทั่งวงออเคสตราอย่างจริงจัง คุณผู้อ่านที่เป็นแฟนรายการคุณพระช่วย อาจจะพบท่านอยู่บ่อยครั้ง ครั้งหนึ่ง ในรายการพาท่านมาบรรเลงพิณไฟฟ้าประชันกับกีตาร์ไฟฟ้าซึ่งบรรเลงโดยนักกีตาร์ของวงดนตรีร็อควงหนึ่ง น่าเสียดายที่นักกีตาร์ไฟฟ้าหนุ่มท่านนั้น มีปฏิภาณไม่โดดเด่นเท่าครูทองใส และเลอะเทอะอยู่กับเสียงของ Tremolo-arm ผ่านเอฟเฟกต์มากเกินไป...การบรรเลงประชันในวันนั้นจึงดูไม่น่าประทับใจและอิหลักอิเหลื่อชอบกลแท้ ผมมีเพื่อนที่มีภูมิลำเนาอยู่ที่อิสานหลายคน ทั้งอิสานเหนือ อิสานภูไท อิสานใต้ และ อิสานโคราช เวลาเรานั่งคุยกันเรื่องของดนตรีพื้นบ้านทั้งของเหนือ กลาง อิสาน ใต้ ผมมักจะได้ความรู้เกี่ยวกับเครื่องดนตรีและความแตกต่างของ “สเกล” ดนตรีในแต่ละท้องถิ่นที่กล่าวมาเสมอ แต่ที่เหมือนๆ กันก็คือ เกือบทั้งหมด พวกเขาต่างก็เล่นดนตรีกันได้ทุกคน! ชำนาญบ้างไม่ชำนาญบ้าง บางคนเล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิดทั้งแคน, พิณ, โหวด ไปจนถึง โปงลาง บางคนถึงกับประดิษฐ์เครื่องดนตรีเหล่านั้นได้เสียด้วยซ้ำ บางคนก็ลำเพลินได้สดๆ... ...คนอิสานเป็นศิลปินมาแต่สายเลือด คำกล่าวนี้ประจักษ์ได้จากประสบการณ์ตรงของผมเลยทีเดียว... ในที่นี้ ผมขอนำเสนอ The Soloist หนุ่มท่านหนึ่ง ที่เล่นพิณอิสานอยู่ที่บ้านแล้วมีเพื่อนถ่ายไว้ดูกันเล่นๆ ... เขาบรรเลงพิณได้พื้นๆ แต่บรรเลงได้เพลินแบบเรื่อยๆ (ภาษาวิบาทว์ (วิบัติ+อุบาทว์) เรียกว่า ชิวๆ HA HA) บ่งชี้อารมณ์ศิลปินของผู้บรรเลงแบบยิ้มเหงาๆ เศร้างามๆ อิอิ (ปล. อย่าไปสนใจเครื่องดื่มของศิลปินหนุ่มชาวสกลท่านนี้เลยน๊า แฮ่) ผมคงไม่เอาคลิปของครูทองใสมานำเสนอนะครับ คุณผู้อ่านสามารถหาได้ตามอัธยาศัยได้ในยูทูป ซึ่งมีลงกันมากมาย รวมทั้งคลิปของนักพิณ นักเพลง อิสาน ประเภท Minstrel, Busker หรือ Hobby ก็มีอยู่ดารดาษ... Enjoy na krub . แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 53 18:44:59 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 18:37:43

ความคิดเห็นที่ 12 ผมขอจบเรื่องราวของ The Soloist แบบ Eclectic หรือแบบจับฉ่ายด้วยความคิดเห็นนี้นะครับ...ขอบคุณคุณผู้อ่านมากๆ ที่ทนอ่านมาได้จนกระทั่งถึงตอนนี้ อิอิ ;-p จากเรื่องราวของนาธาเนียลในหนัง, โจชัว เบล, นักพิณอิสาน ที่ยุ่บยั่บจับฉ่ายมาจากข้างต้น... ในความเห็นนี้ ผมขอนำเสนอความสามารถในการอิเคล็คติคของนักแต่งเพลงผู้มีนามว่า สวัสดิ์ สารคาม ซึ่งผมไม่ได้รู้จักอะไรเขาเป็นการส่วนตัวเลย รู้จักแต่จากปกซีดีเท่านั้น...ทั้งนี้ ก็เพื่อความฮาเป็นหลักครับ โฮ่ โฮ่ เพลงในคลิปที่คุณผู้อ่านอาจจะคลิกเข้าไปฟัง และชมด้วยความตลกขบขันนี้ ประพันธ์ทำนองโดยสวัสดิ์ สารคาม และร้องโดยผู้ที่ใช้นามว่า “ยายจิ้น” ซึ่งเป็นชื่อของดาวตลกในวงดนตรีคณะเสียงอิสาน (ผมจำไม่ได้ว่าใครแต่งเนื้อร้อง) ซึ่งหากเราจะฟังและชมอย่างผิวเผินแล้ว ก็อาจจะรู้สึกตลกขบขันไปกับเรื่องราวที่มิวสิควิดีโอนำเสนอหรือสนุกไปกับเนื้อร้องที่ครบรสดนตรีหมอลำซิ่ง... แต่สิ่งที่ผมประทับใจในการประพันธ์ทำนองของสวัสดิ์ สารคาม คือ เขาใช้ไอเดียของดนตรีคลาสสิคเข้าไปในช่วงของอินโทร, โซโลท่อนกลาง และช่วงของการปิดท้ายเพลงด้วย! จะด้วยเหตุบังเอิญหรือไม่ก็ตาม!! ดนตรีในแบบ Hard-Rock และ Heavy-Metal ของวงดนตรีในยุโรปยุคต้น 1970’s ถึงต้นยุค 1980’s มักใช้เสียงกีตาร์ไฟฟ้าเป็นเครื่องดนตรีสร้าง Melodic line เป็นหลัก และจากการนำของ Ritchie Blackmore เราจะเห็น Melodic phrase ที่มีอิทธิพลมาจากดนตรีคลาสสิคอีกด้วย... แบล็คมอร์ได้อิทธิพลการบรรเลงเดี่ยวกีตาร์ปิดท้ายเพลง Highway Star (Deep Purple/ Machine Head, 1972) มาจาก Scotty Moore แต่ในช่วงก่อนจะเข้าสู่ท่อนร้องตอนจบ เขาได้อาศัย Chord progression ในแบบของ J.S. Bach สร้างรูปแบบ Ascending/ descending motion หรือการเคลื่อนทำนองขาขึ้น/ขาลงที่มีชื่อเสียง ซึ่งส่งผลให้โน้ตวิ่งที่เราได้ฟัง ประหนึ่งมีความแปลกใหม่ ตื่นหูติดใจ และได้กลายเป็นมาตรฐานไปแล้วสำหรับดนตรีเฮฟวีเมทัลในยุคต่อมา อย่างน้อยก็ Randy Rhoads ในเพลง Mr. Crowley (Ozzy Osbourne/ Blizzard of Ozz, 1980) และ John Norum ในเพลง The Final Countdown (Europe/ Final Countdown, 1986) ซึ่งแมงโม้ที่บินว่อนรอบคีย์บอร์ดของผมนี้ คุณผู้อ่านสามารถหาอ้างอิงได้จากกูเกิลได้อย่างแน่นอนครับ อิอิ คีตวลีมาตรฐานดังกล่าว ถูกใช้ในเพลงหลายต่อหลายเพลง และสวัสดิ์ สารคาม ก็นำมาใช้ในเพลงขาเดฟเฮฟวี่ของเขาด้วยเช่นกัน ซึ่งคุณผู้อ่านที่รู้จักเพลง Highway Star หรือ The Final Countdown จะสามารถจับท่วงทำนองอันพริ้งพรายนี้ได้ใน 0.26-0.35 และอีกสองครั้งช่วงโซโล+ปิดท้ายเพลง ส่วนคุณผู้อ่านที่ชื่นชอบบาค ก็น่าจะภาคภูมิใจในความเป็นอมตสภาพของดนตรีของเขา ซึ่งผมคิดว่า ดนตรีแทบทุกสาขาในโลกทุกวันนี้ตราบจนกระทั่งคณิตศาสตร์ ต่างก็มีวรรคตอนและวีธีคิดแบบบาคผสมอยู่ด้วยอย่างไม่รู้ตัวเสมอ...นี่แหละครับ Eclectic world!! HA HA ปล. ถึงกระนั้น ผมก็หวังว่า คุณผู้อ่านน่าจะสุขสำราญไปกับ “ขาเดฟเฮฟวี่” ในคลิปนี้อยู่บ้างล่ะน๊า Enjoy the music na krub ^___________^ แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 53 20:37:27 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:30:46

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามารับเกร็ดดีๆค่ะ ^ ^ เราไม่มีความรู้เรื่องดนตรีเลย แม้ว่าจะชอบเพลงคลาสสิคอยู่บ้าง แต่ที่รู้จักจริงๆก็แค่พวกเพลงดังอย่าง Canon รึซิมโฟนีหมายเลขต่างๆ แต่แม้ว่าจะไม่รู้เรื่องคลาสสิคดีนัก ก็ยังดูหนังเรื่องนี้ได้สนุกค่ะ เดิมที่เลือกดู เพราะเราเป็นแฟนคลับเดนตายของ Robert Downey jr. ไม่ว่าเฮียจะเล่นเรื่องไหน ก็จะตามดู ปรากฎว่าได้ดูเรื่องนี้แล้วชอบ เสียงเพลงในเรื่องที่คลอไปกับบรรยากาศของลอสแองจอลิส ชอบฉากที่นาธาเนียลได้เล่นเชลโลที่สตีฟให้ไปในอุโมงค์จริงๆค่ะ รู้สึกทรงพลังมากๆเลย เราดูเรื่องนี้ไป2รอบแล้ว แล้วก็เพิ่งเปิดรอบที่สามดูแบบ Commentary by director ไป(แต่ยังดูไม่จบ) เห็นโจ ไรท์ บอกว่าฉากเล่นแชลโลที่อุโมงค์นั้นมีจริง แต่เรื่องจริงจะเกิดอีกอุโมงค์นึง ห่างไปไม่ไกล ที่เลือกอุโมงค์ที่เป็นฉากในหนังมาถ่ายเพราะมันใหญ่กว่า ถ่ายง่ายกว่า ฉากนั้น รถที่วิ่งไปวิ่งมาในเรื่อง ก็รถของทีมงานเกือบทั้งนั้น ขับวนไปวนมา เค้าว่ากว่าจะถ่ายฉากนั้นเสร็จ มึนควันรถกันเลยทีเดียว ขอบคุณเรื่องดีๆ และการวิเคราะห์ของจขกท.นะคะ ^ ^ จากคุณ : ijolp เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 02:34:16

ความคิดเห็นที่ 14 ปล. เป็นแฟนคลับRDJ เหมือนกัน ^ ^ ถ้าคุณSt@rGazer ยังติดใจเคมีที่เข้ากันได้ดีของโรเบิร์ต ดาวนีย์กับเจมี ฟอกซ์ อย่าลืมติดตามหนังเรื่อง Due Date ที่จะฉายเดือนธันวา ปีนี้นะคะ เรื่องนี้ทั้งสองคนได้มาเล่นคู่กันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นหนังตลกบ้าบอ คนละแนวกับSoloistเลย เรื่องคร่าวๆประมาณว่า พระเอก(RDJ)คุณพ่อมือใหม่ที่ภรรยาที่อยู่อีกเมืองนึงกำลังจะคลอดลูกคนแรกของพวกเขา ต้องรีบบึ่งกลับบ้านให้ทันก่อนที่เบบี๋จะคลอด ระหว่างทางก็ต้องมาเจอกับอุปสรรคบ้าบอคอแตก ฮาๆ น่าดูมากเลย >< จากคุณ : ijolp เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 02:42:19

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับ อยากดูเรื่องนี้อยู่พอดีเลยครับ จากคุณ : akayutaka เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 11:52:23