ความคิดเห็นที่ 1 60 หน้าเลยเหรอ .. เยอะขนาดนั้น สงสัยต้องพิมพ์กันจริง ๆ แล้วนะนี่ มีรูปปลากรอบด้วยคงดี แต่สงสารคนทำน่าดู ฮ่า ๆ **** ประกาศ ๆ ... ผู้ร่วมอุดมการณ์ กกท. เพื่อฟิคสามพันปี ทุกท่านโปรดทราบ เนื้อหาฟิค ขอให จัดชิดขวา และ เลือกสี (ที่ไม่ใช่สีกรมท่า) เพื่อความสะดวกแก่ผู้เข้ามาอ่าน สามารถแยกแยะได้โดยง่าย ว่าอันไหน คอมเมนท์ อันไหน ฟิค ว่าแล้วก็มาต่อกันได้เลยจ้ะ ไม่ถนัด Z cup เหอ จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 20:41:29

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาอ่านต่อ สู้ๆ นักแต่งทุกคน ^^ หุหุหุหุ จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 21:12:06

ความคิดเห็นที่ 3 กร๊ากกกกกกกกก มีปลาปิรันย่า โผล่มาด้วยยยยย ลองหน่อยจะดีมั้ยนะ??? จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 21:34:34

ความคิดเห็นที่ 4 ทำสีผิดฮ่ะ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 22:15:58 แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 23:09:10 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 21:36:27

ความคิดเห็นที่ 5 คืนนั้น สาวน้อยข่มตานอนหลับอย่างยากเย็น กว่าจะนอนหลับ เธอต้องนอนเห็นภาพของยัย Z Cup กับไมเคิลจูจุ๊บกันอยู่นาน เมื่อนอนไม่พอ สภาพของเธอเมื่อตื่นมาตอนเช้า จึงดูไม่ดีเท่าไหร่นัก เอมิลี่ ประคองร่างอย่างสโลเสล เดินออกมาจากห้องนอนรับแขกของเธอ เพื่อลงมาหาน้ำดื่มข้างล่าง ปากคอของเธอแห้งผากซะเหลือเกิน ขณะที่เอมิลี่กำลังเดินลงบันไดมาอย่างช้า ๆ เธอก็หวนนึกถึงภาพติดตาเมื่อคืน พลางนึกขยะแขยงกับภาพนั้นอยู่ในใจ 'เชอะ !! นี่แหละนะ ผู้ชาย ตอนหัวค่ำเรียกเราว่าเจ้าหญิงอยู่แท้ ๆ ไม่ทันไร ก็มีผู้หญิงโผล่มาแสดงความเป็นเจ้าของซะแล้ว ว่าแต่ ยัยคนนั้นก็สวยจริง ๆ น่ะแหละ แถม .. ยัง .. ฮึ้ย .. เล็กแล้วไงยะ ของชั้นน่ะของแท้นะจะบอกให้' ในขณะที่คิดหงุดหงิดอยู่ในใจ ตัวต้นเหตุก็ทักเธอเสียงใส จากด้านล่าง "สาวน้อย ตื่นแล้วเหรอครับ นอนหลับสบายดีมั้ย" หลังจากที่เจ้าของบ้านพิจารณาจากภาพที่เห็น จึงพูดต่อไปว่า "แต่ท่าทาง เหมือนคุณจะไม่ได้นอนมากกว่านะ เตียงแข็งไปรึป่าว ผมให้คนมาเปลี่ยนให้จะดีมั้ย" เอมิลี่เห็นท่าทางวุ่นวายของชายหนุ่ม ก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง 'ไม่ต้องมาทำเป็นดีกับชั้นหรอก ไปอยู่กะเจ๊ cup Z นั่นเถอะ' แต่ภายนอกของเธอแสดงออกโดยการโบกไม้โบกมือไหว ๆ บ่งบอกถึงความรำคาญ "โอ๊ยยยยย พอเถอะค่ะ ชั้นสบายดี ขอบคุณมากนะคะ ที่อุตส่าห์เป็นห่วง ว่าแต่ แฟนคุณไปไหนซะล่ะ" พูดจบ เธอก็มองซ้ายมองขวา ไมเคิลหัวเราะคิกคัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า "แฟนผม ใครกันหรือสาวน้อย ตอนนี้ผมมีแต่เจ้าหญิงหน้าตางัวเงียเท่านั้นล่ะ หิวรึยังล่ะ ผมให้แม่บ้านตั้งโต๊ะแล้ว เดี๋ยวสักสาย ๆ ลูก ๆ ของผมก็จะกลับมา ผมจะแนะนำลูกของผมให้คุณรู้จัก แล้วคุณจะรักพวกเค้านะ พวกเค้าเป็นเด็กที่น่ารักและฉลาดมาก ๆ เลยทีเดียว" เอมิลี่ส่ายหัวให้กับคนชอบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "ค่ะ ชั้นรู้ค่ะ ว่าลูก ๆ ของคุณน่ะน่ารักแค่ไหน ชั้นเห็นพวกเค้าในข่าวทีวีบ่อย ๆ พวกข่าวซุบซิบน่ะ" สีหน้าของไมเคิลเปลี่ยนไป เมื่อได้ยินเอมิลี่พูดประโยคดังกล่าว "นี่คุณก็ชอบดู ชอบอ่านข่าวแทปลอยด์เหมือนกันงั้นหรือสาวน้อย" เอมิลี่ที่ยังไม่เข้าใจอะไรก็ตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไรว่า "ก็มีบ้างนะคะ บางทีเพื่อนชั้นก็เปิดให้ดูบ้าง อ่านตอนเข้าร้านทำผมบ้าง นิด ๆ หน่อย ๆ น่ะค่ะ แต่แปลกจังนะคะ ทำไมคุณชอบให้ลูกของคุณปิดหน้าปิดตาล่ะ" คนถูกถามเสียงเข้มขึ้น "เพราะผมไม่อยากให้ลูก ๆ ของผม ต้องตกอยุ่ในสภาพอย่างผมน่ะสิ ผมไม่อยากให้พวกเค้า โดนจับตามองจากคนทั้งโลก มันช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน" เขาหันมามองสาวน้อยอีกครั้ง ก่อนจะจับที่หัวไหล่ของเธอ ให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา พร้อมพูดว่า "เอมิลี่ คุณสัญญาได้กับผมได้ไหม ต่อไปคุณจะไม่อ่านพวกหนังสือหรือดูข่าวพวกนั้นอีก" สาวน้อยหายงัวเงียจากท่าทางจริงจังของชายหนุ่ม เธอละล่ำละลักตอบ "ค่ะ ค่ะ ปล่อยชั้นก่อนเถอะ ไหนล่ะคะ อาหารเช้า" เหมือนเรียกสติของไมเคิลให้คืนมา เขาปรับสีหน้าท่าทาง และน้ำเสียงให้อ่อนโยนดังเดิม ก่อนจะจูงมือหญิงสาวไปที่ห้องรับประทานอาหาร ที่เมื่อคืนเธอและเขานั่งดินเนอร์หวานแหววกัน ก่อนที่จะโดนขัดจังหวะ "วันนี้ แม่บ้านของเรา ทำซุปข้าวโพดนะครับ พร้อมกับเสต๊กปลา และออมเลท คุณชอบมั้ย?" เอมิลี่พยักหน้าเบา ๆ แต่ในใจคิด 'นี่เขาต้องอยู่แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ การที่มีชีวิตอยู่ท่ามกลางสายตาของคนทั้งโลก เขาจะรู้สีกยังไงกันนะ คงจะอึดอัดไม่น้อยทีเดียว ขนาดวันที่เราโดนเพื่อน ๆ มองทั้งโรงเรียน เรายังรู้สึกอัดอัดแทบแย่ แต่นี่เขาเป็นที่สนใจของคนทั้งโลกเชียวนะ' เมื่อคิดได้ดังนั้น สาวน้อยจึงใจอ่อน ยอมญาติดีกับชายหนุ่มอีกครั้ง "แล้วคุณกินอะไรหรือยังคะ" ไมเคิลยิ้มกว้างอย่างเอาใจ "ยังหรอก ผมรอคุณอยู่" ที่โต๊ะอาหาร ก็มีเมนูอาหารต่าง ๆ ตามที่ไมเคิลบอกเอาไว้อยู่หนึ่งชุด "แล้วของคุณล่ะคะ" ไมเคิลตอบแบบไม่จริงจังว่า "อ๋อ ผมไม่ค่อยชอบทานอะไรพวกนี้หรอกครับ ผมให้คนขับรถของผมไปซื้ออาหารเช้าของผมแล้ว บิลล์ มารึยังน่ะ" เขาหันไปร้องเรียกคนขับรถของเขา เพื่อถามหาอาหารเช้า "มาแล้วครับ บอส ไก่ เคเอฟซีที่บอสสั่ง" ไมเคิลมองถังใส่ไก่ทอดที่บิลล์ถือเข้ามาอย่างพอใจ เอมิลี่ งง เป็นไก่ตาแตก "อะไรกันเนี่ย ชั้นคิดว่าคุณเป็นมังสวิรัติซะอีก" ไมเคิลตอบแบบขำ ๆ "บางทีผมก็เป็น แต่บางทีผมก็ไม่นะ เวลาผมมีความสุข ผมก็จะอยากกินไก่เคเอฟซี เหมือนตอนนี้ที่ผมมีความสุข ผมก็เลยอยากกินขึ้นมาน่ะ เอ๊า ทานได้แล้วล่ะสาวน้อย อย่าถามอะไรมากความเลย เดี๋ยวคุณควรจะไปอาบน้ำแต่งตัวซะหน่อย ก่อนที่ลุก ๆ ของผมจะสงสัยว่า ผมไปพาป้าที่ไหนมาอยู่ในบ้าน" เอมิลี่ค้อนขวับเข้าให้ "ว่าแต่ คุณจะให้ชั้นทำอะไรที่เนเวอร์แลนด์นี่คะ คนงานของคุณมีตั้งมากมาย คุณจะยังต้องการให้ชั้นทำอะไรอีกงั้นหรือ" เธอถามขึ้นพลางมองไปแม่บ้านสอง สาม คนที่ยืนอยู่รอบ ๆ โต๊ะ "ผมคงไม่ให้คุณมาทำความสะอาดบ้าน หรือทำอาหารอะไรแบบนั้นหรอกสาวน้อย ผมจะให้คุณมาเป็นคนเลี้ยงชิมแพนซีน่ะ" เอมิลี่สำลักซุปข้าวโพดทันทีที่ได้ยิน ไมเคิลหัวเราะอย่างพอใจ "ล้อเล่นน่า ใครจะกล้าให้คนน่ารัก ๆ แบบคุณ อยู่ใกล้บับเบิ้ลกันล่ะ ประเดี๋ยวบับเบิ้ลรักคุณมากกว่าผม จะทำยังไงกัน ผมจะให้คุณเป็นครูสอนหนังสือให้กับลูก ๆ ของผมน่ะ คุณพอจะทำได้ใช่มั้ย" เอมิลี่ทำสีหน้าครุ่นคิด จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 23:08:46

ความคิดเห็นที่ 6 แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 23:42:45

ความคิดเห็นที่ 7 วู๊ซววววววว  ว๊าววววววว ขอบคุณน้องโชกุ   ที่มาทำไตเติ้ลให้พี่  ขนาดแค่คำโปรยหัวยังมันได้ขนาดนี้ อีกฉาก ยายชาน่า   โฮ๊วขนาดพี่อ่านเอง ยั่งหมั่นใส้หึงไปด้วยนะนเนี่ย  แร๊วงงง แอริโก่ะ ตบมาเข้าฉาก    นี้ได้อย่างเนียนมาก   อู๊วเพื่อนๆแต่ละคนแต่งกันได้มันหยดติ๋งๆเลยเจ้าค่ะ   ว่าแล้วเรื่องราวจะเป็นยังงัยต่อไป  เชิญ  ทุกท่านมาอ่าน มาร่วมแต่งฟิคกันได้เลยนะจ้ะทุกท่าน แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 53 07:13:54 จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 06:25:41

ความคิดเห็นที่ 8 คนทำรูปปลากรอบ...ก็เข้ามาแว๊กกกกก อย่างน่าฉงฉานนั่นงัย... แอร์ริจังมักจะเป็นคนพาเค้าที่ไปคาเฟ่กลับมา ทางเดินปกติชนเสมอเลยอ่ะ ขอบคุณมาก...แต่มาสำลักข้าวต้มมื้อเช้าก็ตอนให้ไปเลี้ยงบับเบิ้ลน่ะสิ... ตกใจโหมะเลยยย โชคดีที่ล้อเล่น จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 08:15:20

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ สนุกน่าติดตาม แต่งเก่งกันทุกคน จากคุณ : บรรณาลัย เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 09:05:11

ความคิดเห็นที่ 10 ลืมเปลี่ยนสีเหมือนกัน ฮ่า .... ยุ่ง ๆ เลยไม่ได้เข้ามาต่อเลย เอาสักนิดก่อนไปทำงาน v v v แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 53 10:08:13 จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 09:57:52

ความคิดเห็นที่ 11 " คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก เด็ก ๆ มีติวเตอร์ ส่วนตัวหลายวิชา คุณเลือกอะไรที่คุณถนัดอย่างนึงซิ " เอมิลี่ คิด ๆ ... อะไรล่ะ ที่เธอถนัด เธอไม่ใช่คนหัวไม่ดี เรียนแย่ แต่ก็ไม่ใช่คนเก่งอะไร นอกจากสันทนาการ ข้าง ๆ สนามเชียร์เคน " อ่า! สันทนาการไงคุณ "  เอมิลี่ โพล่งขึ้นมา อย่างดีใจ ที่นึกออก แต่ไมเคิล กลับนิ่วหน้า " คุณจะให้เด็ก ๆ เรียนตลอดเวลาไม่ได้นะคะ การสันทนาการ ทำให้เด็ก ๆ ได้ผ่อนคลาย แล้วคุณก็สามารถสอดแทรกความรู้ และสอนความรู้ รอบตัวให้กับเด็ก ๆ ไปในตัวได้ด้วย " เอมิลี่ อธิบาย .. ถึงแม้เธอเองจะรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็คิดว่า มันน่าจะเป็นอะไรที่โอเคที่สุดแล้ว เธอไม่มั่นใจที่จะสอนวิชาการอะไรเลย ไมเคิล ยิ้ม " ตกลง!  ตอนบ่าย หลังจากเด็ก ๆ เลิกเรียนแล้วจะมีเวลาว่าง สามชั่วโมง ก่อนถึงเวลาอาหารเย็น ช่วงนั้น คุณรับหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ และให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ อะไรอย่างที่คุณว่าได้เลย " จริง ๆ แล้วไมเคิล ชอบ ไอเดียนี้ของเธอมาก เค้ารู้สึกว่า เด็ก ๆ ต้องมีช่วงเวลาวิ่งเล่น สนุกสนาน แต่ก็ไม่ควรละเลยการศึกษา ให้เด็ก ได้เล่นสนุก และได้เรียนรู้ไปด้วย เป็นความคิดที่ดี ถูกใจเค้าทีเดียว เค้ามอง เอมิลี่ ยิ้มพอใจ  จนเอมิลี่ เขิน " ยิ้ม อะไรของคุณ " เอมิลี่ ทำหน้างอนใส่เขา " เปล่า... ทานอาหารเถอะ คุณจะได้มีเวลาเตรียมว่า วันนี้จะเริ่มด้วยอะไรดี " ไมเคิล แกล้งทำเป็นไม่มีอะไร เริ่มหม่ำ เคเอฟซี  เลือกเอาแต่เนื้ออก แต่ก็ยังคอย แอบชำเหลือง เหลือบมอง เอมิลี่ อย่างอารมณ์ดี อยู่ตลอด เอมิลี ไม่ได้สนใจเค้าแล้ว เอาแต่ครุ่นคิด ว่าจะเริ่มสอนอะไรเด็ก ๆ ดี ตัดชับ.... ที่โรงพยาบาล เคน นอนหงุดหงิดใจอยู่บนเตียง เอมิลี่ หายไปสองวันแล้ว ... ไมเคิล ผิดสัญญา หรือ เอมิลี่ ลืมเค้าแล้วกันนี่?? เกิดอะไรขึ้นกับเธอรึป่าว ไมเคิล ทำอะไรเธอรึป่าว เอมิลี่ ใจอ่อน ให้ไมเคิล ไม่สนใจเค้าแล้วหรือยัง คิด ๆ ๆ แล้วก็ร้องว๊ากกกกก ลั่นโรงพยาบาล " เป็นอะไรไปจ้ะ เคนนี่ ~~~ "  เสียง ราเชล เจื้อยแจ้ว เปิดประตูเข้ามาพอดี " คิดถึงกันมาก จนทนไม่ไหวเลยเหรอจ้ะ " ราเชล ส่งเสียงออดอ้อน ปีนขึ้นเตียงคนไข้ ยื่นหน้า ยื่นตา เข้าใกล้ จนเคน เหวอ ที่ Fcup ดันเฝือกเค้าอยู่ " นี่ ราเชล ... นี่มันเตียงคนไข้นะ เมื่อไหร่เธอจะเลิกปีนเตียงคนไข้ซะที " เคนบ่นอุบอิบ  แต่ราเชล กลับหัวเราะคิกคัก อารมณ์ดี " แหม ก็คนไข้บนเตียง หล่อ ล้ำ ซะขนาดนี้ นี่จ้ะ "   ราเชล หันไปจัดขนม ที่ซื้อมา ใส่จาน " เอ่อ นี่... เธอ... เห็นเอมิลี่ บ้างไม๊ "  เคน ค่อย ๆ เลียบเคียงถาม " อ๋อ เอมิลี่เหรอ " ราเชล เจื้อยแจ้ว ตอบ เคนรีบเงี่ยหูฟัง อย่างตั้งใจ " ไม่เห็นหรอก "   เคน หน้ายู่ หงุดหงิด ที่ราเชล ไม่ได้ดั่งใจ ราเชล ยังจัดขนมอยู่ ไม่ได้สนใจดู ท่าทีของเคน แต่ด้วยความเป็นขาเมาส์ของเธอ เธอจึงให้ข้อมูลสำคัญกับเคน " แต่เห็น แจ๊ค บอกว่า เอมิลี่ ย้ายออกจากบ้านแล้วนะ ที่มหาลัย เค้าเมาส์กันแซ่ด  ว่าเอมิลี่ ได้ไปทำงานที่ เนเวอร์แลนด์ ด้วยล่ะ แหม!  ยัยนี่ เห็นติ๋ม ๆ เงียบ ๆ เอาเรื่องเหมือนกันนะ คราวก่อน ก็พา ไมเิคิล ไปถึงหมาลัยได้ คราว นี้ เข้าไปอยู่ในบ้านเค้าเลย  .... แต่จะว่าไป ก็น่าอิจฉานะ ... บร้า บร้า บร้า " เคน ไม่ได้ยินแล้ว ว่าราเชล เมาส์อะไร ตอนนี้เค้ากำลัง ควันออกหู " ไมเคิล คุณพา เอมิลี่ ไปอยู่ที่เนเวอร์แลนด์แล้วเหรอ สอง คน ลืมชั้นไปแล้วซิ .... ไม่ได้การ ชั้นต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ขืนรอ กำหนด ให้ไมเคิล มารับไปพักฟื้นที่เนเวอร์แลนด์ คงจะสายเกินการ ชั้นจะทำยังไงดี " เคนได้แต่คิด ๆ ๆ ก๊อก ๆ ใครบางคน มาเคาะประตูห้องอยู่ ราเชล รีบถลา ลั่ลล้า เปิดประตูต้อนรับ " อ้าว คุณนักสืบสุดหล่อนี่เอง " ราเชล เสียงใส ร่าเริง " สวัสดีครับ คุณ ราเชล สุดสวย ... วันนี้ ก็ดูสวยเช่นเคยเลยนะครับ " นักสืบหนุ่มรูปหล่อยิ้มทักทาย สายตา ไม่ได้มองหน้าราเชลเลย แม้แต่นิด แต่กลับมองไล่ไปทั่วตัว ก่อนจะสะดุด หยุดที่ F cup " แหม พูดไปค่ะ คุณก็ " ราเชล ทำเขิน แต่แอบดัน Fcup หวังให้เป็น F+ " นี่ เคน คุณนักสืบ ริชชี่ เค้ามีเรื่องอยากคุยกับเธอน่ะ " ราเชล หันมาบอกเจ้าของห้อง ที่นั่ง งง เป็นไก่ตาแตก " สวัสดีครับ ผม ริชชี่ ครับ "  ริชชี่ แนะนำตัว เดินตรงไปยื่นมือ ให้ เคน จับ " ครับ .. สวัสดีครับ มีอะไรใ้ห้ผมช่วยเหรอครับ " เคนถามสงสัย หนุ่มริชชี่ หันมามอง ราเชล เธอรีบรู้งาน ขอตัวออกไปซื้อ เครื่องดื่ม ทันที ที่ราเชลออกไป ริชชี่ ก็ปรับสีหน้า เป็นจริงจัง แล้วคุยธุระกับเคน " คุณ รู้จักผู้หญิงในรูปนี้ใช่ไม๊ครับ " ริชชี่ ส่งรูป เอมิลี่ ให้เคน ดู " เอ่อ ครับ รู้จักครับ .... มีอะไรเกี่ยวกับเธอเหรอครับ " เคนสงสัย " คือ ผมได้รับหน้าที่จากทางการ ให้มาสืบหน้าข้อเท็จจริง เรื่องการทุจริต มียาในครอบครอง และ ล่อล่วงเยาวชน ของ ไมเคิล แจ๊คสัน น่ะครับ " ริชชี่ พูด รักษาสีหน้า แอบชำเลืองดูท่าทีของ เคน เป็นระยะ " แล้วคุณมาหาผมทำไม " เคน ต่อหน้าเครียด " ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ผู้หญิงในรูปคือ แฟนสาวของคุณ " ริชชี่ หยั่งเชิง " รู้สึก เหมือนตอนนี้ เธอ จะถูกดึงเข้าไปพัวพัน กับคุณไมเคิล อยู่ ผมเกรงว่า เธอ จะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ไปโดยไม่รู้ตัว ผมคิดว่า .... " ริชชี่ พยายามพูดชักนำ แต่เคน รีบแย้ง " ไม่นะ ... ผมไม่คิดว่า ไมเคิล จะทำอะไรแบบที่คุณว่า ผม รู้จักเค้ามานาน ติดตามเค้ามาเป็นสิบปีนะคุณ ผม เชื่อ ว่าเค้าบริสุทธ์ ถ้าคุณจะสืบว่าเค้าทำจริงไม๊ ผมว่า คุณไปสืบว่า เค้าบริสุทธ์จริงไม๊ เค้าทำอะไรที่เป็นคุณงามความดีบ้าง น่าจะดี และได้ข้อมูลเยอะกว่านะ " เคน แย้งหน้าเครียด ถึงแม้ ช่วงระยะหลังนี้ เค้าจะรู้สึกขัดข้องใจ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อไมเคิล หรือได้เห็นไมเคิล แต่เคน ก็เป็นแฟนพันธ์แท้ของไมเคิล มานาน ถึงเค้าไม่รู้ตัว เค้าก็ยืดอก โต้แย้ง ออกรับแทนไมเคิล อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย " ทางคุณแจ๊คสัน ก็มีฝ่ายประชาสัมพันธ์นะครับ ไม่แปลก ที่เค้าจะสร้างข้อมูล ภาพด้านบวก ให้แฟน ๆ ของเค้าเห็น " " ผมยืนยันว่า ไม่ใช่การสร้างภาพ " เคน เริ่มกำหมัด หน้าแดง ด้วยความโกรธ " โอเค ครับ ๆ ... ผมแค่มีข้อเสนอให้คุณ ถ้าแฟนสาวของคุณไ้ด้ใกล้ชิดไมเคิล คุณเอง ก็ควรจะได้อยู่ใกล้ชิดเค้าด้วย บางที คุณอาจจะได้พบเห็น หรือ ได้รู้ สิ่ง ที่ผมอยากรู้ขึ้นมาก็ได้ บางทีก่อนที่จะเกิดเรื่องกับแฟนสาวของคุณ คุณก็ควรจะทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่ม้ันจะสายไป ถ้าถึงตอนนั้น คุณก็อย่าลืม ติดต่อผมนะครับ " ริชชี่ พูดนิ่ง ๆ หยิบนามบัตร วางไว้ บนโต๊ะ ข้างเตียงของเคน " ผมไปก่อนละ ขอให้คุณหายโดยเร็ว อย่า ลืม..... ติดต่อผม ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ " ริชชี่ พูดทิ้งท้าย ก่อนออกจากห้องไป เคน ไม่สนใจ เรื่องที่ริชชี่ เข้ามาพูด แต่เรื่องที่ริชชี่พูด ทำให้เค้า เป็นห่วงเอมิลี่ มากขึ้น สายตาเค้าจ้องนิ่ง ไปที่นามบัตร บนโต๊ะ . . . หน้า ประูตูห้องของเคน ริชชี่ หยิบโทรศัพท์ ออกมากด ปลายสาย ส่งเสียงเข้มถาม " เรียบร้อยไม๊ " " ผมคิดว่า เรามาถูกทาง เลือกถูกคนแล้วครับ ผมคิดว่า เราต้องได้ข้อมูลดี ๆ จากนายเคน แน่นอนครับ  "  ริชชี่ โม้อวด " ดี ... คอยตามดู นายเคน และ คนรอบข้างเอาไว้ให้ดี ถ้าต้องการเงิน หรืออะไรเพิ่ม ก็บอกได้ทันที แล้วก็รีบส่งข้อมูลอย่างเร็วที่สุด หนังสือของเรา จะต้องได้ลงเรื่องของไมเคิล ก่อนใคร ถ้าได้เรื่องเจ๋ง ๆ ละก็ คุณจะได้รับตามข้อตกลงเข้าบัญชีทันที "   " ครับ เจ้านาย " ริชชี่ ตาวาววว กดปิดโทรศัพท์ " ใส่สี ตีไข่ ไปบ้าง ก็เป็นเรื่องได้แล้ว ขอให้มีเรื่องหนัก ๆ ใหญ่ ๆ เจ๋ง ๆ สักเรื่องเถอะว้า ได้ก้อนโต สบายไปทั้งชาติแน่ ๆ " ริชชี่ พูดหน้าตาเจ้าเล่ห์ เดินออกจากโรงพยาบาลไป . จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 10:07:00

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นห่วงไมเคิลแล้วสิ จะเป็นไงต่อไปเนี้ยย ... จากคุณ : แฟนฟิต (AmAndMj) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 10:50:27

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้!แต่ละท่านเก่งๆทั้งนั้นเลย ขำ fcup กับ zcup  ขนาดนั้นเชียว555 รออ่านอิอิ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 53 11:24:02 จากคุณ : Kz เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 11:23:20

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ละคน มืออาชีพมักๆๆ ชอบอ่านไปยิ้มไป หัวเราะคนเดียว 555 มาเชียร์และชม ตัวเรานั้น แค่พิมพ์ให้อ่านเข้าใจก็ยากแว้ว 555 อยากรู้จะจบยังไง เจ้าชายจากดวงจันทร์ รวมเล่มแล้วบอกนะคะ อยากได้ ปล. อยากบอกว่า นึกถึงเขา เขาก็มา   แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : มีน ธันวา เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 12:10:31

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ^ ^ ^ ^ มีนเอ๊ยยย  พาใครมาด้วยเนี่ย     บอร์ดี้การ์ดมีนคนปัจจุบันรึป่าวจ้ะ   ปอลอ     น้องกิ๊ฟแต่งเนียนมากเลยอ่ะ  พี่ยังคิดแต่งแบบนี้ไม่ค่อยจะได้   ในหัวพี่คิดแต่จะปล้ำพี่ไมค์ท่าเดียวเลย  เอิ๊กๆๆ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 14:39:56

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ ^ จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอมิลี๊~~~~~~~~~~~ นอกฉากเป็นเช่นนี้เองรึ แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กลับมาต่อใครก็ได้ตอนดึก ถึง ดึกมากจ้า............................ จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 16:24:41

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาขำเรื่องย่อ หัวกระทู้ก่อนค่ะ 555555555555555555555555555 ฮากำนัน ทยานเรือแหกโค้งไปชนปิกอัพ เสียบท้ายรถมอ'ไซค์มากก ถ้างั้นกติกาใหม่    "ฟิค เขียว เลี้ยว ซ้าย"  ใช่มั้ยคะ  โอเค โลด ยี้ฮ่า~ ~ บัดนี้ขอเป็นผู้อ่านแล้วกันนะคะ ไว้ว่างๆคนเงียบๆอาจมาป่วนเอมิลี่ เอ้ยมาต่อฟิคนะเจ้า อิอิ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 16:31:59

ความคิดเห็นที่ 18 ต่อยากจังฮ่ะ ขอเวลาคิดนิดนุงนะ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 23:52:50

ความคิดเห็นที่ 19 ...... "แว๊กกกกกกกกกกกกกกก ลืมเปลี่ยนสี" แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 53 01:33:48 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 01:26:59

ความคิดเห็นที่ 20 ขณะที่เคนกำลังครุ่นคิดอย่างหนักกับเรื่องที่ได้ยิน.... เอมิลี่กำลังสอนวิชาสันทนาการ กับเด็ก ๆ ทั้งสองคน...ซึ่งครูสาวผู้คลั่งโบราณคดีกำลังพาเด็ก ๆ ไปเดินเล่นในสวนกลางของเนเวอร์แลนด์ “ครูเอมิลี่!!! ครูเอมิลี่ครับ!! มาดูนี่สิ!!!~ตัวอะไรก็ไม่รู้!!!” ปริ๊นร้องเสียงแหลม เอมิลี่จูงมือปารีสเข้าไปดูสิ่งที่เด็กน้อยพบ.... “ตัวด้วงรึป่าวคะ ??” ปารีสถาม (แหมๆๆ ความรู้ไม่ธรรมดานะเนี่ยหนูจ๋า) “อ้อ....เป็นด้วงมูลสัตว์ ชื่อ  sacred scarab (หรือแมงกลิ้งอึ) น่ะจ๊ะ” เอมิลี่ยิ้มหวาน มองดูแมลงตัวน้อยกลิ้งอึก้อนกลมไปเรื่อย ๆ   “มันจะเอาอึไปทำอะไรอ่ะครับครู?” “ใช้ก้อนอึเป็นอาหารจ๊ะ แล้วพวกนักกลิ้งพวกนี้ยังใช้ก้อนอึเป็นที่ฟักตัวของลูก ๆ มันด้วยน้า” เอมิลี่เริ่มอธิบาย “ยี้...กินอึด้วยเหรอ...??” ปารีสเริ่มกลัว... “หึหึ รู้มั้ยเด็ก ๆ มันอาจมีอยู่ตั้งแต่ 350 ล้านปีก่อนโดยกินอึไดโนเสาร์!!! ด้วยน้า” เด็กทั้งสองทำตาโต “โห....สุดยอด!!!” “Scarab เหล่านี้เป็นสัญญลักษณ์ที่สำคัญในพิธีกรรมการฝังศพของอียิปต์โบราณ  ในอียิปต์โบราณเชื่อว่า เทพ Khepri สร้างดวงอาทิตย์ขึ้นใหม่ทุกวันแล้วกลิ้งออกมาตามแนวนอนในตอนเช้าและกลิ้งกลับไปในตอนเย็น เช้าก็สร้างดวงใหม่ออกมาทุกวัน ในสุสานของราชวงศ์อียิปต์มีภาพวาดแสดงถึงพระอาทิตย์ เทพเจ้าและมีแมลงปีกแข็งเกี่ยวข้องด้วยเหมือนเป็นสัญลักษณ์ถึงพระอาทิตย์ยามเช้าจ๊ะ” เอมิลี่เล่าเรื่องประวัติศาสตร์เบื้องต้นให้เด็กน้อยทั้งสองฟัง ช่างสมกับเป็นสาวบ้าโบราณคดีจริง ๆ ทั้งสามคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เด็ก ๆ เดินเจออะไรก็เอามาเป็นคำถามไปหมด..... เอมิลี่ก็ตอบเชิงโบราณคดีได้อย่างน้ำไหลไฟดับ หัวเราะกันคิกคักดูท่าทางจะสนุกกันใหญ่ จนไมเคิลที่มองดูอยู่ไกล ๆ หัวเราะไปด้วยกับท่าทางเล่าเรื่องอย่างสนุกสนานของเอมิลี่.... แต่หลังจากเสร็จงานสอนแล้ว เอมิลี่มักจะนั่งเหม่อลอย ดวงตากลมโตช่างดูเศร้านัก...และไมเคิลเองก็รู้สาเหตุ “บิลล์ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยจัดการหน่อย...” ไมเคิลสั่งการ์ดคนสนิท และในเย็นวันนั้นเอง ขณะที่เอมิลี่กำลังจะเดินเข้าห้องนอน “เอมิลี่!! ” ไมเคิลทำหน้าจริงจัง “คะ?” สาวน้อยหันมาตอบแบบซึ่อ ๆ “เดี๋ยวไปเจอผมที่สวนกลางนะ” สั่งเสร็จ ก็ไม่สนใจคำตอบ รีบเดินจากไปทันที ปล่อยให้เอมิลี่ยืน ขมวดคิ้ว อยู่ตรงนั้น.... “อะไรของเค้านะ??” สาวน้อยครุ่นคิด.... “หรือว่า!!! จะทำ XXXXOOOO!!!! ไม่นะ!!!” เอมิลี่คิดไกลไปถึงแกแลคซี่แล้ว “คงไม่ใช่มั๊ง!!!! ดูแล้วเค้าก็เป็นคนดีเหมือนกัน ไม่งั้นลูก ๆ เค้าจะน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ” เธอทะเลาะกับจิตใจตัวเองเสียแล้ว “ไม่มีอะไรหรอก!! ไม่มีอะไรแน่ๆ” ปากก็พูด แต่มือก็คว้าสนับมือที่แด๊ดซื้อให้วันเกิดมาใส่ไว้ที่มือขวา “คุ้มครองหนูด้วยนะคะ แด๊ด” พูดเสร็จก็กำมือ ซุกลงในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ต อย่างแนบเนียน ณ สวนกลาง ตอนเย็นเริ่มโพล้เพล้แล้ว....บรรยากาศเริ่มเงียบสงัด..... เอมิลี่มายืนรอได้ซักพักแล้ว....ก็ไม่เห็นวี่แววคนที่นัดไว้สักที.... “จะให้รอถึงเมื่อไหร่เนี่ย?? มันจะมืดแล้วนะ....” เริ่มหงุดหงิด..... แล้วจู่ ๆ ก็มีท่อนอะไรก็ไม่รู้มาล็อคคอเธอไว้แน่น!!! “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เอมิลี่สติแตก สบัดตัวเองจนหลุดออกมาด้วยกำลังทั้งหมดที่มี “ไอ้โรคจิตตตตตตต!!!!!” สาวน้อยกลับหลังหัน หลับตาอัพเปอร์คัท (หมัดเสยปลายคาง ที่ใครโดนมักจะน็อค KO ทันที) เจ้าโรคจิตเงาดำ ๆ นั่นทันที!!!! “ตูมมมมมมมม!!!!!” ด้วยความตกใจสุดขีด ทำให้ไม่มีการยั้งวิชาป้องกันตัวที่เคยเรียนมากับแด๊ดนิด ๆ หน่อย ๆ ปล่อยพลังภายในไปเกือบ 90% (อีก 10% คือ หลวงพ่อโกย ถ้ามันไม่น็อค) เจ้าโรคจิตลงไปนอนหงายเก๋งกลางสวนดอกไม้.. “เอ...มิ...ลี่...คร๊อก!!!!” ก่อนสลบเจ้าโรคจิตก็เอ่ยประโยคนี้ออกมา เอมิลี่ได้สติ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วค่อยๆ ย่องไปใกล้ ๆ เจ้าโรคจิต.... “เคน!!!!! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?? ใครทำคุณเป็นแบบนี้???” (ท่านผู้อ่านคงคิดว่า “ก็เจ๊มิใช่รึ???”) อนิจจา....ไมเคิลกะจะเซอร์ไพร์เอมิลี่ด้วยการรับเคนมาอยู่ด้วย และให้เคนมาหาเอมิลี่ที่สวนกลางแทนไมเคิล..... ด้วยความดีใจที่เห็นเอมิลี่ เคนไม่ระวังตัวเดินเป๋ไปกอดเอมิลี่ทันที แต่ลืมไปว่าแขนยังใส่เฝือกอยู่ และก็น่าจะเรียกเธอสักคำ “ป่านนี้เอมิลี่คงมีความสุขมากแน่ ๆ” ไมเคิลยิ้มและภูมิใจกับผลงานตัวเอง อยู่ในสตูฯ ส่วนตัว แต่งเพลงไปเรื่อย “เรานี้ก็ยอดพ่อสื่อจริง ๆ หึหึหึหึหึ”  ยังคงหัวเราะอย่างสนุกสนานคนเดียว (เอ่อ...ถ้านายรู้ความจริง คงหัวเราะไม่ออกแน่) นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าทักสาวน้อยจากด้านหลัง เพราะหล่อนอาจจะเซอร์ไพร์สคุณยิ่งกว่า ที่คุณจะเซอร์ไพร์สเธอเสียอีก....สาธุ ๆ ” ==================================== เอาล่ะ ๆ ลากพ่อเคนกลับมาล่ะ โชคดีที่หลุดจากปากปิรันย่ามาได้.... แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 53 01:36:38 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 01:35:47

ความคิดเห็นที่ 21 ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้ามาฮาก่อน      น้องโช   ลากพ่อเคนนี่มาจนได้   น่าสงสารเอิ๊กกกก จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 05:55:50

ความคิดเห็นที่ 22 ว้าว ท่านโชกุ แจ่มอีกแล้ว โบราณคดี วิชา แมงกลิ้งอึ คิก คิก แล้ว XXXXOOOO นี่อะไรกันนะ ไม่รู้เลย ^o^ สนับมือที่แด๊ดซื้อให้วันเกิด <<< แ๊๊ด๊ด ช่างซื้อของขวัญนะคะ เหอ กิฟท์หมดอดให้ เอาใจไปแทนจ้ะ จุ๊บ ๆ     จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 08:16:56

ความคิดเห็นที่ 23 เจ๊ 93 มาจากไสเนี่ย 5555555555555  cup Z แว๊กกกกกกกก ระ ราเชล ร้อนแรงมากกกกกกกกกก ปากปิรันย่า!!!!!!!!!!!!  5555555555555555555 โอย คิดได้ไงแต่ละคน  (แล้วเราจะทำภาพปลากรอบให้แบบได๋ละเนี่ย) กีบหมดแล่ว  เหวอ!!!!!! รออ่านฟิคอภิมหาไตรภาคต่ออยู่ค่า ข้าน้อยขอใช้หมองก่อง ภาพมันจะออกมาแบบได๋เนี่ย แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 53 11:32:06 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 11:31:08

ความคิดเห็นที่ 24 ฮ่าๆๆท่านกงซุล  เจองานไหญ่เข้าแล้วหล่ะเนี่ย   เอาใจช่วยนะจ้ะ   ว่าแล้วก็ขอแต่งช่วยสักหน่อยนึงเน๊ออ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 11:42:50

ความคิดเห็นที่ 25 ไมเคิลกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ  ไม่ทันไร  ก็เกิดอยากจะรู้ว่าผลงานของตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง    ก็เลยถือโอกาสเปิดหน้าต่าง แล้วก็แอบแง้มๆดู ลงไปในสวน แสงจากดวงจันทร์ส่องลงมา  ก็พอมองเห็นอะไรอยู่บ้าง   เคนนี่ กับเอมิลี่น้อยจะเป็นยังงัยนะ ภาพที่เค้าเห็นในสายตา    ในเวลานั้นเป็นภาพเคนนี่กำลังนอนหลับไร้สติอยู่บนตักของเอมิลี่  ภาพของเอมิลี่  กำลังจับแก้มเพื่อเรียกสติ  เคนนี่ให้กลับมาโดยไว้     ทำให้ไมเคิลเกิดเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง มันจะมากเกินไปแล้วนะ    ให้พบปะกันแค่พูดคุย  ให้หายคิดถึงทำไมต้องเล่นกันถึงขนาดนั้นด้วยเนี่ย   คนพูดเริ่มหันรีหันขวางเกิดอาการหงุดหงิดเข้าขั้น   "มาธาร์   มาธาร์ "    คนเรียกตะโกนเสียงดังลั่น   "ค้า   อยู่ค่ะท่านมาแล้วค่า "  คนถูกเรียกวิ่งหัวขวิดมาโดนทันใด "มาธาร์ไปเรียก   เอมิลี่ให้ผมหน่อย ตอนนี้เธออยู่ในสวน  มาเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วช่วยดูแลเคน  หลังจากที่เธอมาหาผมด้วย" "ค่ะท่าน  " ไม่ทันไร สาวน้อยก็กระหืดกระหอบวิ่งมา     "มีอะไรรึคะคุณไมเคิล"   ........................................... เจองานเข้า   ต่อได้แค่นี้ค่า  ไปก่อนหล่ะ  โทษทีค้า ลืมเปลี่ยนสีอ่ะ แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 53 11:59:26 จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 11:58:07

ความคิดเห็นที่ 26 ไมเคิลเงยหน้าจากดินสอ และกระดาษที่เขาใช้สำหรับแต่งเพลง เขาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางของสาวผมบลอนด์ที่ได้เห็น "ไม่มีอะไรหรอกสาวน้อย คุณถูกใจกับของขวัญของผมมั้ย" "ของขวัญ !!" เอมิลี่ ตอบด้วยเสียงตื่น ๆ "เคนน่ะเหรอคะ ของขวัญที่คุณส่งมาให้ชั้น" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ "อืม งั้นสิ ผมอุตส่าห์ให้คนไปรับเคนมาจากโรงพยาบาล แล้วอยากจะเซอร์ไพรส์คุณ ระยะหลัง ๆ มา ผมเห็นคุณไม่ค่อยมีความสุข ผมคิดว่าถ้าคุณมีเพื่อน" เขาเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า "ที่รู้ใจ คุณอาจจะสดใสกว่านี้ ผมไม่อยากให้คุณมาอยู่ในเนเวอร์แลนด์ ด้วยความอึดอัดใจน่ะ ผมสร้างเนเวอร์แลนด์ขึ้นมา ก็เพื่อให้ความสุขกับคนทุกคน ที่เข้ามาเยือน และแน่นอน คุณคือหนึ่งในนั้น" พูดจบ เจ้าของบ้านหันหลัง และพุดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น "แต่ เอมิลี่ ผมว่า คุณอาจจะมีความสุขกับเคนมากเกินไปหน่อยนะ" เอมิลี่ยิ่ง งง หนัก กับคำพูดของไมเคิล บวกกับใจที่เป็นห่วงเคนที่อยู่กับ มาร์ธาร์ ที่อาสาดูแลเคนให้ จึงตอบเขากลับไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคืองเล็กน้อย "มีความสุขอะไรกันคุณ ชั้นไม่รู้ว่าเป็นเคน เค้าเข้ามาจากข้างหลัง เงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา ชั้นนึกว่าคุณจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายชั้น ชั้นก็เลย เสย เข้าให้ ตอนนี้เค้ายังนอนนิ่งอยู่กะมาร์ธาร์ในสวนนั่นน่ะ ชั้นคิดว่าคุณมีธุระสำคัญอะไร ถ้าไม่มี ชั้นขอไปดูเค้าก่อนนะ" เมื่อแรกที่ได้ยิน ไมเคิลก็นึกน้อยใจกับคำพูดของเอมิลี่ แต่นึกอีกที "อะไรนะ!! เอมิลี่ ผมไปด้วย" เขาผลุนผลันวิ่งตามเอมิลี่ไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะเรียกการ์ดคู่ใจ ให้ไปช่วยกัน "บิลล์ คุณตามผมไม่ที่สวนหน่อย" จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 16:08:37

ความคิดเห็นที่ 27 เคนที่กำลังนอนอยู่ในอาการเคลิบเคล้มกับการนับหมู่ดาวที่บิน จิ๊บๆ อยู่รอบหัวของเค้า เริ่มรู้สึกและขยับ ลุกขึ้น คุณแม่บ้านมาธาร์ เห็นดังกล่าวจึงรีบประคองให้เคนลุกนั่ง "โอ๊ะ ช้าๆค่ะ คุณ เป็นอะไรตรงไหน เจ็บมากมั้ยคะ" เมื่อแรกที่เคนได้สติก็ มองหน้ามาธาร์ที่ประคองเค้าอยู่   "เอ่อ..เอมิลี่ไปไหนแล้วครับ?"   (ผู่ก่อเหตุหายไปไหนนะ) ขณะนั้น เอมิลี่เดินลงมาหาเคนพร้อมด้วยไมเคิล  เธอเดินตรงมาที่เค้าอย่างอายๆ ทำหน้าไม่ถูก "..เคน ฟื้นแล้ว ปวดหัวมั้ย.."   เคนค่อยๆเงยหน้ามองเอมิลี่ช้าๆ  "คิดว่าเมื่อกี้ ผมร้ายนะ ฝันว่าโดนหักเหลี่ยมโหด มันมาแรงมาก" เค้ากล่าวด้วยท่าทีหยอกๆทั้งที่ยังมึนๆอยู่   เอมิลี่หลุดหัวเราะ "ขอโทษนะ ก็ไม่รู้นี่..นึกว่า...." เธอหันหน้าไปมองไมเคิลทิ้งท้ายประโยค "ฉันว่าพาเคนเข้าบ้านเถอะ" เธอหันมายิ้มแบบอายๆกับเคน และพากันประคองเคนเข้าบ้านไป ณ ที่ โถงรับแขกใหญ่กลางบ้าน ไมเคิลพาเคนเข้ามานั่งที่ชุดโซฟารับแขก ตัวใหญ่ของเค้า เคนหันมองรอบๆตัว พลางคิดในใจว่า.."พระเจ้า เคน นายมันโชคดีสุดๆเลยนะเนี่ย ที่นี่เนเวอร์แลนด์ สวรรค์ของโลกแห่งจินตนาการในวัยเด็กจริงๆด้วย" ไมเคิลเห็นว่าเคนยังคงตะลึงกับสิ่งรอบๆตัว อยู่  "เป็นไง ชอบที่นี่มั้ย .. ผมรู้ว่าคุณต้องชอบแน่" เค้าพูดขึ้น "ผมจะให้คนนำของคุณไปไว้ที่ห้องที่เตรียมไว้ให้นะ  ห้องนอนเก่าบับเบิล"  ไมเคิลพูดแบบหน้าตาจริงจัง เคนหันมองไมเคิล ควับ ..      "ไม่ชอบเหรอ ทำความสะอาดแล้ว ไม่มีขนบับเบิลติดในห้องหรอก กว้าง อบอุ่น ให้มาธาร์พาไปดูมั้ย" ไมเคิลถามเคน เคนที่คิดในใจว่า นี่เราจะต้องไปอยู่ห้องลิงเนี่ยะ ก็ได้แต่คิด แต่พูดออกมาว่า  "แล้วห้องที่ผมจะไปอยู่นี่อยู่ใกล้กับห้องของคุณมั้ย" "ทำไมงั้นเหรอ" ไมเคิลตอบ      "ก็เวลาคุณออกไปหาเอมิลี่ตอนไหนผมจะได้ไปด้วย ไงครับ" เคนกล่าวแล้วหยักคิ้ว ด้วยความทะเล้น "โธ่เอ้ย คิดว่าฉันจะทำอะไรเอมิลี่งั้นเหรอ"  ไมเคิลบอกกับเคนแล้วหันไปมองเอมิลี่แถมยิ้มหวานแบบเจ้าเล่ห์ใส่..   จนเอมิลี่ทำหน้าไม่ถูกเพราะความเขินอาย   "บ้าน่ะ เคน ไม่มีอะไรหรอก เค้าเข้ามาซิ ฉัน..ฉันเป็นมวยไทยนะเอ๊า!!!"   ไมเคิลหัวเราะในท่าทีของเอมิลี่ มีความสุขจริงๆที่ได้แกล้งเธอ "งั้นฉันจะให้เธอพักผ่อนละนะเคน" .. "มาธาร์ พาเค้าไปที่ห้องซิ"   ..  "ส่วนคุณ   คุณครูเอมิลี่ อยู่ที่นี่ก่อนนะ  วันนี้ไม่ใช่วันหยุดของคุณ" ไมเคิลยังคงอยากให้เอมิลี่อยู่กับเค้ามากกว่า   ถึงแม้ว่าจะมีเคนมาอยู่ด้วยแล้วก็ตาม   เอมิลี่แอบค้อนแต่ก็ดีใจที่บัดนี้ เธอจะได้ใกล้กับเคนมากขึ้น จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 16:43:53

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบใจแอรรี่ มากๆที่ตบเอมิลี่เข้ามาจนได้  เนียนมากเลยอ่ะ   ฟิคมันจะเริ่มหวาน หวาน  น้ำตาลหยดแล้วนะเนี่ยโอวว จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 21:51:00

ความคิดเห็นที่ 29 มาร์ธาร์พาเคน ซึ่งบัดนี้ สภาพค่อนข้างสะบักสะบอมอยู่ไม่น้อยไปที่ห้องพักที่ไมเคิลบอกว่าเคยเป็นห้องของบับเบิ้ลมาก่อน เมื่อเขาเข้าไปถึง ก็พบกับความหรูหรา โอ่อ่า ซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ถึงรสนิยมของผู้ตกแต่ง "โอ้โห นี่แม้กระทั่งห้องบัลเบิ้ล ก็ต้องหรูหราขนาดนี้เลยเหรอครับ" เคนพูดแบบเชื่อจริง ๆ ว่านี่คือห้องของบับเบิ้ล มาร์ธาร์กลั้นหัวเราะ ทำสีหน้าเงียบขรึม ก่อนจะเผยความจริง "ไม่หรอกค่ะ เจ้านายคงไม่ใจร้ายขนาดให้คุณนอนห้องเดียวกับชิมแพนซีหรอกค่ะ นี่เป็นห้องพักแขกของเนเวอร์แลนด์ค่ะ คุณชอบห้องนี้มั้ยคะ ถ้าไม่ชอบ ดิชั้นจะได้จัดหาห้องใหม่ให้ค่ะ" เคนทำหน้าเหรอหรา เกาหัวแก้เก้อ "อะ อ้าว งั้นเหรอครับ โดนต้มซะเปื่อยเลย ใครจะไปรู้ล่ะ ผมก็นึกว่าคนรวย จะมีพฤติกรรมประหลาด ๆ ให้ชิมแพนซี นอนเหมือนกับคนซะอีกนะ ผมชอบห้องนี้แล้วครับ ไม่ต้องย้ายให้ผมหรอก แค่นี้ก็ใหญ่กว่าบ้านผมทั้งหลังซะอีก ต่อให้เป็นห้องบับเบิ้ลมาก่อน ผมก็ไม่ย้ายครับ" มาร์ธาร์พยักหน้ารับ ก่อนจะพูดเสริม ในขณะที่ช่วยเคนเก็บของเข้าตู้ว่า "แปลกนะคะ เจ้านายน่ะ เป็นคนจิตใจดีมาก เขาใจดีกับทุกคน โดยเฉพาะเด็กและสัตว์ แต่ก็มีผู้คนมากมาย คอยแต่จะใส่ร้ายเค้า ข่าวบางข่าว ดิฉันดูแล้ว ไม่เข้าใจจริง ๆ เลยค่ะ ว่าเขียนกันออกไปได้ยังไง" แขกของบ้านพยักหน้ารับรู้ พร้อมแสดงความคิดเห็น "ผมก็ว่าแบบนั้นแหละ ผมนะ ชอบไมเคิลมาแต่เด็ก เพลงของเค้าทุกเพลง ท่าเต้นของเค้า ผมชอบทุกอย่าง แต่ผมว่า อาจเป็นเพราะ ไมเคิลมีชีวิตที่ลึกลับล่ะมั้งครับ คนเลยอยากรู้กันว่า จริง ๆ แล้วเค้าเป็นคนยังไง พวกสื่อก็เลยยิ่งเจาะลึก อยากรู้อยากเห็น" พูดจบ เคนก็พลางนึกถึงเรื่องที่มีชายแปลกหน้า มาพูดกับเขาเรื่องว่าไมเคิลนั้นเป็นคนไม่ดี ผิดปรกติ แต่ก็ส่ายหัวเบา ๆ บอกกับตัวเองว่า ไม่จริงหรอกน่า แม่บ้านประจำเนเวอร์แลนด์เมื่อได้ยินดังนั้น ก็วางมือจากกองเสื้อผ้า หันมาสบตากับเคนที่ยืนประคองเฝือกอย่างน่าสงสารว่า "เจ้านายน่ะเหรอคะ มีชีวิตที่ลึกลับ ไม่ว่าเจ้านายของดิชั้นจะไปไหน ก็มีคนเฝ้ามอง จับจ้องอยู่ตลอด แม้แต่อยู่ในบ้าน เจ้านายก็ยังใจดี เปิดบ้านให้เด็ก ๆ เข้ามาเล่น มาใกล้ชิด จะว่าไปแล้วน่ะ เจ้านายของดิชั้น ออกจะใจดีเกินไปซักหน่อย กลายเป็นโอกาสให้คนเข้ามาทำร้ายเค้าได้ง่าย ๆ" เธอเงียบไปนิดนึง ก่อนจะพูดต่อว่า "คุณรู้มั้ย ภายใต้หน้าตาที่ยิ้มแย้มแบบนั้น ก่อนหน้านี้ เขาต้องทุกข์แค่ไหน เขามีปัญหามากมายที่ต้องแก้ไข ไหนจะคดีความที่เค้าถูกใส่ร้าย ชั้นบอกได้เลยนะ ชั้นอยู่บ้านนี้กับเจ้านายมาสิบกว่าปี ชั้นไม่เคยเห็นเจ้านายของชั้นลวนลามเด็กมาก่อน ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เจ้านายของชั้นน่ะ เป็นสุภาพบุรุษ จะมีก็แต่บรรดาสาว ๆ กิ๊กกั๊ก นิดหน่อยเท่านั้นล่ะ แต่ก็เป็นธรรมดาของผู้ชายหน้าตาดี มีฐานะ มี่ชื่อเสียงน่ะล่ะ ถ้าไม่มีเลยสิ ถึงจะแปลก" "เขาทุกข์ด้วยเหรอครับ" เคนทำด้วยความฉงนสงสัย "ทำไมเค้าจะไม่ทุกข์ล่ะจ๊ะ พ่อหนุ่ม เจ้านายชั้น ก็เป็นคนธรรมดานี่แหละนะ" แม่บ้านผู้ซื่อสัตย์ตอบ "ผมแค่คิดว่า ไมเคิลเป็นคนมีชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ มีคนทั่วโลกรักเขา ทำไมเขายังต้องทุกข์อีก" "นี่พ่อหนุ่ม ชั้นจะบอกอะไรให้นะ ชื่อเสียงเงินทองน่ะ เป็นของนอกกาย ทุกวันนี้ไมเคิลมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ก็เพราะลูก ๆ ทั้งสาม และก็แฟนเพลงของเขานี่ล่ะ ทุกวันนี้ ทุกลมหายใจของเขา ก็คือเพลง และลูก ๆ วันทั้งวัน เค้าจะใช้เวลาอยู่นาน เพื่อนั่งเขียนเพลง ทำมันออกมาให้แฟน ๆ ได้ฟัง แต่ก็นะ หลัง ๆ มานี่ เค้ามีปัญหาเยอะเหลือเกิน ทั้งจากสื่อ จากคนที่ไม่หวังดี ทั้งจากบริษัท ก่อนหน้านี้น่ะนะ เค้าไม่ค่อยจะมีความสุขนักหรอก ชั้นได้ยินว่าเค้ามีปัญหามากมายเกี่ยวกับบริษัทตอนนี้ จนกระทั่งเค้ามาเจอแม่หนูเอมิลี่นี่ล่ะ หลายวันนี้ ชั้นถึงเห็นเค้ายิ้มออกมาได้" มาร์ธาร์พูดต่อไป พลางจัดเสื้อผ้าของเคนเข้าตู้ไปด้วย "เธอก็เหมือนกันนะ หนุ่มน้อย เจ้านายของชั้น วางใจให้เธอมาอยู่ที่นี เธอต้องไม่นำความเดือดร้อนมาให้เค้านะ ถือว่าชั้นขอร้องเถอะ" "แน่นอนครับ" หนุ่มน้อยรับปากอย่างหนักแน่น แต่ในใจ คิดอะไรไปต่าง ๆ มากมาย จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 01:33:37

ความคิดเห็นที่ 30 แอมิลี่     เอ๊ยยยย  แอริโก่ะจ๋า   เค้าชอบ  ฉากนี้ตัวเองมากๆเลยจ้า   โอยเหมือนกิ่งฉัตร   มาเองยังงัยยังงั้นเลย     โอยมันโฮกอีกแล้ว   จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 06:16:43

ความคิดเห็นที่ 31 มะ มะ มันซีเรียสแบบ กินใจอ่ะ....ชอบอ่ะ อ่ะ..รูปแก้ซีเรียส.. (เดี๋ยว 10 โมง มาต่อก๊า) แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 08:19:22 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 06:47:07

ความคิดเห็นที่ 32   โอ่ะ !!! ดวลกันนัดต่อนัดเลยนะ สาว ๆ ^^ ดุเดือดเลือดพล่านมาก กระทู้นี้ จากคุณ : P.S.T. (Pretty Small Thing) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 08:34:48

ความคิดเห็นที่ 33 เช้าวันรุ่งขึ้น...ไมเคิลให้แม่บ้านไปเรียกเคนมาทานข้าวเช้าพร้อมกับเอมิลี่.... เมื่อเคนเดินลงมาพบกับไมเคิลนั่งคุยกับเอมิลี่อย่างสนิทสนม....หัวเราะกันคิกคัก.... “ทำไมพวกเค้าดูสนิทสนมกันขนาดนั้น.....อย่าคิดว่าชั้นจะยอมแพ้นะ..เฮอะ!!”เคนคิดในใจแล้วก็หงุดหงิด ก่อนก้าวเข้าไปหาทั้งสองคนที่โต๊ะอาหาร “ว่าไง!! หนุ่มน้อย~~ หลับสบายมั้ย?” ไมเคิลทักอย่างเอ็นดู “มานั่งนี่สิ” พร้อมยิ้มหวานกล่าวเชิญแขกอย่างสุภาพ “ก็ดีครับ...” เคนตอบหน้าเจื่อน ๆ แต่ก็ซ่อนแววตาหมั่นไส้ไม่มิด ซี่งไมเคิลก็สังเกตเห็นอย่างชัดเจน “เคน..ยังเจ็บแผลอยู่มั้ยจ๊ะ” เอมิลี่ถามด้วยความห่วงใย เคนก็เดินมานั่งข้างเอมิลี่...ซึ่งแม่บ้านก็เสริฟอาหารทันที “อืมมม ก็ไม่เท่าไหร่แล้วล่ะ แต่นี่สิ.......” ชี้ไปที่คางบวม ๆ อ้อนสาวน้อยเต็มที่ “ขอโทษนะ คงจะเจ็บมาก....มีอะไรให้ชั้นช่วยก็บอกนะ...”เอมิลี่รู้สึกอยากรับผิดชอบที่ทำให้เคนเจ็บขนาดนี้ เคนหันไปขยิบตาให้ไมเคิล.... “หึหึหึ” ส่งกระแสจิตพร้อมหัวเราะทางสายตาเยาะเย้ยไปด้วย “เอมิลี่ ผมอยากกินซุปจัง....” สายตาออดอ้อนทันที....จนเอมิลี่ที่ถูกจ้องก็หน้าแดงทันที “งะ งะ งั้นชั้นป้อนนะ” เอมิลี่อึกอัก  พรางใช้ช้อนตักซุปมาเป่าเบา ๆ แล้วหันไปหาเคน “อ่ะ... นี่จ๊ะ...” เอมิลี่มือสั่นเล็กน้อย “อ้า~~~~~~ม” เคนทำเสียงกวนประสาท “เดี๋ยวก่อน!!!!”  ไมเคิลสวมบท พ่อกำนันหวงลูกสาวทันที เอมิลี่ชะงัก หันไปมองหน้าไมเคิลแบบงง ๆ “คือ...คือ ผมคิดว่าเอมิลี่อาจจะต้องเตรียมการสอนหลังทานข้าว เพราะฉะนั้น.....มาธาร์ !!!  มาธาร์ !!!” “ค่า...คุณท่าน” คุณแม่บ้านหน้าอ้วนกลมโผล่มาทันที เคนหน้าซีดทันที.... “เอ่อ...ผมว่าผมกินเองดีกว่าครับ เอม....” “ฮึ้ยยย เซ็งเป็ดจริง ๆ” เคนคิดในใจ พร้อมกับตักซุปเข้าปาก พรางมองหน้าไมเคิล “ฮึ้ยยยย เกือบไป” ไมเคิลคิดขณะทานสลัด...จ้องหน้าเคนกลับ “หึหึหึ” หัวเราะในลำคอซะด้วย “เป็นอะไรกันนะ ทั้งสองคน” เอมิลี่คิดในใจ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทานของตัวเองไปเรื่อย ๆ “เอ่อ...แล้วเด็ก ๆ ล่ะคะ?” เอมิลี่ถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ “อีกเดี๋ยวก็ลงมาแล้วล่ะ เพราะใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว รู้สึกว่าวันนี้จะมีสอบนะ” ไมเคิลยิ้มหวานตอบทันที “สอบ!! ใช่แล้ว อีกไม่กี่วันก็สอบ Final ของมหาวิทยาลัยแล้วนี่!!” เอมิลี่เพิ่งนึกออก หลังจากโดดมาหลายวันเพราะเรื่องวุ่น ๆ มากมาย “ใช่ ๆ เราต้องไปลอก เอ๊ยไป จดเล็คเชอร์” เคนรีบเสริมทันที ทั้งทีปกติเป็นพวกไม่ถือสมุดไปเรียนแท้ ๆ..... “เอ่อ...คุณไมเคิลคะ? ถ้าคุณจะกรุณา...”เอมิลี่อ้อนวอน เพื่อขอโผล่หัวไปมหาวิทยลัยซักครั้ง “ขอแค่ไปตามงาน กับจดตารางสอบก็ได้ค่ะ” สาวน้อยคงแก่เรียน ไม่ห่วงเรื่องเนื้อหาที่จะสอบอยู่แล้ว เพราะเธอมั่นใจว่าสามารถผ่านไปได้ ..... “ได้สิ ผมไม่คิดจะให้พวกคุณเสียการเรียนอยู่แล้ว เดี๋ยวผมให้การ์ดไปเตรียมรถให้นะ...” ไมเคิลยิ้มอย่างอารี “เดี๋ยว!! เราขอแอบออกไปเองดีกว่าครับ” เคนรีบค้าน “ถ้ามีรถไปส่ง ผมกลัวว่าจะมีพวกปาปาบาบ้า เอ๊ย ปาปารัชซี่ มาทำข่าวใส่สีให้คุณเดือนร้อนน่ะซิ” ถึงเคนจะมองไมเคิลเป็นศัตรูหัวใจ แต่ก็ยังเป็นห่วงในฐานะเทพบุตรในดวงใจของเค้าอยู่ดี...และไมเคิลก็เข้าใจ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เพราะเคนยังบาดเจ็บอยู่ “แต่ว่า.....” ไมเคิลชั่งใจ... “เคน เธอไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวชั้นไปเองคนเดียวก็ได้” เอมิลี่ตัดสินใจแก้ปัญหาให้ทั้งสองหนุ่ม พร้อมโปรยยิ้มหวานอย่างมั่นใจ ทั้งสองหนุ่มหันมามองหน้าสาวน้อยทันที... “แต่......” เคนเอ่ยปากจะห้ามทันที “คุณเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นะ จะเดินทางไปไกลขนาดนั้นคนเดียว....” ไมเคิลรีบเอ่ยแทนเคน พ่อหนุ่มเคนนี่ก็ พยักหน้าเห็นด้วย.... “ไม่เป็นไรค่ะ จำไม่ได้เหรอ..ว่าชั้นเคยถ่อไปเข้าคิวแถวยาวกว่าซื้อตั๋วบอลโลกรอบชิงซะอีก....เพื่อ...” เอมิลี่หัวเราะคิกคักกับตัวเอง “เพื่อเคนไงล่ะ” คำนี้จุกอยู่ในลำคอของเอมิลี่ ซึ่งอายเกินว่าจะเอ่ยปากออกไปได้.... สองหนุ่มถึงกับอึ้งไปกับความคิดของสาวน้อย หันมามองหน้ากัน....ไม่รู้จะห้ามยังไงดี... “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นดูแลตัวเองได้ ” เอมิลี่รีบลุกจากโต๊ะ “งั้นชั้นไปนะคะ แล้วจะรีบกลับมาให้ทันสอนเด็ก ๆ ค่ะ” สาวน้อยโบกมือหยอย ๆ แล้วเดินจากไปทันที.... ทิ้งให้สองหนุ่มนั่งมองหน้ากันตาปริบ ๆ “คุณคงไม่ปล่อยเธอไปเฉย ๆ ใช่มั้ย?” เคนถาม...ด้วยอาการร้อนรน “อืมมม ..... บิลล์....” ไมเคิลหันไปกระซิบกับการ์ดคนสนิท...... ========================================= อืมมมมม ให้ผู้ร้ายมาฉุดไปเลยดีมั้ยเนี่ย....หรือจะหวานต่ออีกหน่อยดี? ต่อกันเล้ย...พี่น้อง...อย่ามัวแต่อ่าน...เร้ววววววววว แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 10:55:28 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:29:06

ความคิดเห็นที่ 34 " ดูแลตัวเองดี ๆ นะ เอมิลี่ " เคน สั่งเสียเป็นห่วงมาก จนเอมิลี่ สงสัย " อะไรกันจ้ะ นี่ชั้นแค่จะไปมหาวิทยาลัยนะ ไม่ได้ไปรบซะหน่อย " " ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนะจ้ะ สาวน้อย ยังไงก็ระวังไว้ก่อนก็ดีจ้ะ " ไมเคิล พูดเตือนเสียงนุ่ม พร้อมกับยิ้มหวาน คราวนี้เอมิลี่ไม่เถียง ได้แต่ยิ้มรับ พยักหน้า แต่โดยดี จนเคนหมั่นไส้ " ทีเราพูด ล่ะเถียง ๆ ทีไมเคิลพูดละก็ รีบอ่อนโอนผ่อนตามเลยนะ " เคน คิดน้อยใจ แต่เค้าเอง ก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเอมิลี่ คำพูดของไมเคิล ทำให้ใครต่อใครรอบตัว ต่างนอบน้อม อ่อนลงได้จริง ๆ ทั้งยังน้ำเสียงที่นุ่ม ไพเราะเสนาะหูนั่นอีก แต่เดี๊ยว.... นี่ไมเคิล จะปล่อยให้เอมิลี่ ไปจริง ๆ เหรอ??? " คุณ ... "  เคน จับแขนไมเคิล อยากจะเอ่ยปากถาม ไมเคิล หันมาส่งสายตาบอกไม่ต้องเป็นห่วง " ผมจะไปส่งคุณ ใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยนะครับ "  บิลล์ เอ่ยปากบอก " ขอบคุณมากค่ะ รบกวนด้วยนะคะ " เอมิลี่ กล่าวขอบคุณ ขึ้นนั่งบนรถ บิลล์ ขึ้นประจำที่นั่งคนขับ พาเอมิลี่ ออกไป... " ผมเป็นห่วง เอมิลี่ จัง ผมว่า ผมตามเธอไปดีกว่า " เคน พูดน้ำเสียงปนความกังวลอย่างมาก ทำท่า จะวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์คู่ใจ แต่ไมเคิล ไว กว่า คว้าแขนเค้าไว้ได้ทัน " ผมว่า ปล่อยให้เป็นธรรมชาติจะปลอดภัยที่สุดนะ บิลล์ จะคอยตามดูอยู่ห่าง ๆ แล้วก็จะมีคนที่บิลล์ จัดมา คอยตามดูแลในมหาวิทยาลัยด้วย ไม่ต้องห่วงหรอก " เคน หน้านิ่ว เป็นห่วง แต่ไมเคิล หัวเราะ คิกคัก ตบไหล่ พาเคน เดินไปทางเครื่องเล่น " คุณไม่ลองเล่น เจ้านี่กับผมดูหน่อยเหรอ " ไมเคิล ชี้ชวน ให้เคนเล่นไวกิ้ง " ไวกิ้งเนี่ยนะ ... ไม่ละ  " เคน โบกมือ บายหน้าซีด จนไมเคิล หัวเราะลั่น " อะไรกัน คุณตัวโต เป็นนักกีฬา แบบนี้ กลัวไวกิ้งด้วยเหรอ " " เปล่าซะหน่อย ไม่ได้กลัว แต่ผมไม่เล่นอะไรเด็ก ๆ แบบนี้หรอก .. เสียเวลา " เคน รีบแก้ตัวพัลวัน ลิ้นพันกัน ฟังแทบไม่ทัน ไมเคิล รู้แกว รีบทั้งลาก ทั้งดัน พา เคน เข้านั่งประจำที่ เคน จะหนีก็กลัวเสียหน้า จำต้องนั่งประจำที่ มือเกาะราวแน่น แต่สีหน้า ไม่สามารถควบคุมได้ ไมเคิล หันมาเห็น หน้าไร้สี เป็นไก่ต้ม ลืมใส่น้ำปลา แล้วแอบขำคิก คิก เครื่องเล่น สตาร์ท! ไมเคิล ก็ส่งเสียง อย่างสนุกสนาน ในขณะที่ เคน กลับหุบปากสนิท แถมยิ่งแน่นขึ้น แน่นขึ้นเรื่อย ๆ ไมเคิล พยายามจับมือ เคนให้ยกสูง รับลม แต่มือเคน กลับเกาะติดหนึบที่ราวจับ " ลองดูซิ มันช่วยให้ดีขึ้นนะ "  ไมเคิล ตะโกน บอก เคน ไม่เชื่อเท่าไหร่นัก แต่ก็ลองทำตามดู ไวกิ้ง หยุดหมดรอบ ไมเคิล หัวเราะหน้าตาสดใส ลงจากเครื่องเล่น เคน เดินทื่อ ๆ เป็นหุ่นยนต์ ไร้ความรู้สึก เหมือนเดินไปแบบไร้จุดหมาย จนไมเคิล วิ่งไปกอดคอ ตีไหล่ เคนนั่นล่ะ ..... " อ้วกกกก ..... แหวะ!!!!!! "   เคน อ้วกพุ่งพรวด จนไมเคิล กระโดดหลบแทบไม่ทัน คนงาน รีบวิ่งเข้ามาดู ไมเคิล แต่ไมเคิล รีบชี้บอกให้เข้าไปช่วยพยุงเคน " ผมไม่เป็นไร พวกคุณ รีบพาเค้าไปพักเถอะ " ไมเคิล สั่งงาน เสียงสดใส หัวเราะร่า เคน ได้แต่ส่งสายตา ฝากไว้ก่อนเหอะไมเคิล .... ถึงแม้ว่าเค้าจะชอบไปสวนสนุก แต่เค้า ก็ไม่เคยแม้แต่จะกล้าขึ้นเครื่องเล่นผาดโผนเลยสักหน ... ถ้าม้าหมุนล่ะ พอไหวนะ ^^ . . . บ่ายวันนั้น เด็ก ๆ ตื่นเต้น มาคอยรอ เรียนกับ ครูเอมิลี่ " แด๊ดดี้ ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ลืมบอกไป ว่าวันนี้ คุณครูเอมิลี่ ไม่ว่าง ไปทำธุระน่ะ " ไมเคิล บอกเด็ก ๆ ที่เริ่มบ่นกับอุบอิบ ว่าอดไปเรียนและ เล่นสนุกกับครูเอมิลี่ แถมคุยอวด แด๊ดดี ว่าคราวก่อน ครูเอมิลี่สอนให้รู้จัก แมงกลิ้งอึ " อะไรเหรอลูก แมงกลิ้งอึ? " ไมเคิล สงสัย " อ๋อ ... มันเป็นด้วงมูลสัตว์ ชื่อ  sacred scarab ครับ แล้วก็..... " ปรินซ์ เริ่มเล่าเป็นเรื่องราว ตรงตามที่เอมิลี่ สอนเค้าเป๊ะ ๆ ทุกคำ ไมเคิล ทำหน้าพอใจ ที่เด็ก ๆ สามารถจดจำทุกอย่างได้ดี แต่ก็ยังทำหน้า พะอึดพะอม งง ๆ สงสัย ว่ามันมีแมงนี้ด้วยหรือ " แล้ววันนี้ พวกเราจะทำอะไรกันดีคะ แด๊ดดี้ " ปารีส เกาะแขน ออดอ้อนถามไมเคิล " เอ่อ .... " ไมเคิล กำลังคิดว่า จะให้เด็ก ๆ ทำอะไรกันดี พอดีกับ ที่เคน เดินหน้าซีด เข้ามาพอดี .. ไมเคิล ยิ้มกว้าง บอกเด็ก ๆ " วันนี้ พวกเราจะเล่นบาส กันจ้ะ " เคน ชะงัก หูผึ่ง .. ไม่นะ อย่าบอกนะ " นั่นไง คุณเคน เค้าเป็นนักกีฬาบาส แชมป์หลายสมัยเลยนะ " ไมเคิล ผายมือไปที่เคน แนะนำ ให้เด็ก ๆ ได้รู้จัก เด็ก ๆ หันไปมองตามมือ ไมเคิล ตบก้นลูกแต่ละคนเบา ๆ เป็นการอนุญาต เด็ก ๆ รีบวิ่ง ถลาเข้าไปหาครูเคน " คุณสามารถ slam dunk ได้ไม๊ครับ " ปรินซ์ ถามอยากรู้ " เอ่อ ... ก็ได้นะ " เคน ตอบกระท่อนกระแท่น " แล้วคุณหันหลัง โยนลูกบาส ลงห่วงได้ไม๊คะ "  ปารีส ยิ่งคำถามต่อ ตาส่งประกายเด็กช่างสงสัย " แด๊ดดี้ ทำได้ด้วยนะ คะ " ปารีส พูดภูิมิใจ เคน หันไปมองไมเคิล ที่นั่งยิ้ม มีความสุขอยู่ อย่างสบายอารมณ์ นึก ๆ   " เฮ้ย นี่ไมเคิล แจ๊คสัน ไม่ใช่เหรอ เด็ก ๆ เข้าใจผิด ว่าแด๊ดดี้เป็น ไมเคิล จอร์แดนรึไง อ๋อ! หรือว่าจะ MV เพลง Jam "  เคน คิดได้คำตอบ แล้วก็ยิ้มขำ " ที่แด๊ดดี้ทำน่ะ เดะ ๆ จ้ะ นู๋ ๆ เด๋ว พี่เคน จะสอนเทคนิคสุดเจ๋งให้ " เคนพูดจบ เด็ก ๆ ก็ร้องเย้  หันหลังวิ่งกลับมา จุ๊บแด๊ดดี้ ก่อนจะพากันวิ่งออกไปที่สนาม ส่งเสียงบอกให้เคน รีบตามมาเร็ว ๆ " รีบมาเร็ว ๆ นะครับ ลุงเคน " " ฮ่า ๆ ๆ ลุงเคน " ไมเคิล หัวเราะเสียงดัง เคน ทำหน้าเซ็ง แต่ก็ยังไม่วาย ตะโกนไล่หลังเด็ก ๆ " จ้า เด๋ว พี่เคน จะรีบตามไปเดี๊ยวนี้เลย "  เคน พูดเน้น ย้ำ คำว่า "พี่" จนไมเคิล ยิ่งหัวเราะหนัก เค้านั่งมอง เคน กับเด็ก ๆ ออกไปด้วยกัน อย่างมีความสุข ลูก ๆ คือความสุขเดียวของเค้าจริง ๆ ลูก ๆ ทุกคน .... รวมถึง เอมิลี่ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเอมิลี่ เค้าคงไม่ได้รู้จักกับเคน แต่ถึงเคน จะเป็นคนดี และห่วงใยเอมิลี่จริง ๆ แต่ไมเคิล ก็ยังห่วง และหวงลูกของเ้ค้าอยู่ดี ถึงจะแค่ลูกอุปถัมภ์ก็เถอะ! จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 13:14:48

ความคิดเห็นที่ 35 " บิลล์คะ วันนี้ เสร็จธุระแล้วค่ะ เอ่อ.. เราจำเป็นต้องกลับวันนี้รึป่าวคะ " เอมิลี่ แอบย่อง มาขึ้นรถที่บิลล์ จอดรอ อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย " ถ้าคุณ มีธุระต้องทำต่อ ก็ทำให้เสร็จก่อนก็ได้นะครับ ผมว่า คงดีกว่า ที่จะต้องไป ๆ มา ๆ กันหลายหน " บิลล์แนะนำ " พรุ่งนี้ ต้องเข้าพบโปรเฟสเซอร์ท่านนึงน่ะค่ะ ... ถ้าอย่างนั้น คุณจะสะดวกไม๊ ถ้าจะชั้นจะขอกลับไปทีี่บ้าน แด๊ดดี้ คงดีใจที่ได้เจอชั้นน่ะค่ะ " บิลล์ พยักหน้า แล้วออกรถ พาเอมิลี่ ไปที่บ้านของแด๊ดดี้ ที่ตอนนี้ ไม่ได้ทำงานที่มาร์ทแล้ว พ่อของ เอมิลี่ ดีใจและต้อนรับขับสู่ จัดที่หลับที่นอนให้บิลล์เป็นอย่างดี ทั้งสอง พูดคุยกันถูกคอ กว่าบิลล์จะรู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่พ่อของเอมิลี่ พูดถึงพระคุณของไมเคิล กล่าวของคุณที่เค้ามีน้ำใจขึ้้นมา บิลล์ หันมองหา เอมิลี่ ... เธอไม่อยู่แล้ว " สงสัยจะออกไปซื้อของใช้ ที่ร้านแถวนี้แหละครับ " พ่อของเอมิลี่ พูด ไม่ได้นึกไกลว่าจะมีอะไรน่าห่วง แต่บิลล์ ผู้อยู่กับความระแวดระวังมาตลอดเวลา นั่งนิ่งไม่อยู่ รีบขอตัวออกไปตามเอมิลี่ จน พ่อของเอมิลี่ งง บิลล์วิ่งกระหึดกระหอบ ออกจากบ้าน มองหาเอมิลี่ ตามทาง นึกตำหนิ ที่เธอ ไปไหน ไม่บอก . . . ที่เนเวอร์แลนด์ หลังอาหารเย็น ไมเคิล นั่งคุยอยู่กับเคน หัวเราะ มีความสุข " วันนี้ ผมสนุกมาเลยนะ คุณล่ะ เป็นยังไงบ้าง " เคนหน้านิ่ว แอบเคือง ที่ไมเคิล พาเค้าเล่นเครื่องเล่น จนพะอึดพะอมไปครึ่งวัน แล้วยังให้เค้ากลายเป็นครูจำเป็นให้กับเด็ก ๆ อีก หนักสุด คงเป็น ตอนที่ ไมเคิล กับเด็ก ๆ รวมหัวกัน เอาเจ้ามัสเซิ่ล มาแอบวางไว้ ในห้องน้ำ จนเค้าร้องว๊ากกกก ลั่นบ้าน " อย่านึกว่าผมจะยอมคุณทุกอย่างนะ " เคน วางท่า เค้าปฏิเสธ ไมเคิล ไม่ได้สักเรื่องจริง ๆ ถึงแม้จะออกเคือง ๆ เค้าไม่น้อย แต่ไมเคิล ก็ยังเป็นดาวเด่นในดวงใจของเค้าเสมอ ถ้าเค้าจะรู้สึกมีความสุข ที่โดนแกล้งมาทั้งวัน ... มันจะแปลกไปไม๊? " มาแล้วค่ะ ท่าน " มาธาร์ ยกเหยือน้ำสีสวยมาวางไว้ บนโต๊ะด้านหน้าสองหนุ่ม " ขอบคุณมากครับ วันนี้คุณก็ทำงานได้ดีมากเช่นเคย หลับฝันดีนะครับ " ไมเคิล กล่าวขอบคุณ และบอกเป็นเชิง ให้มาร์ธา ไปพักผ่อนได้ เคน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น และช่างเอาใจใส่ในท่าที และคำพูดของไมเคิล แต่ก็ยังไม่ยอมเลิกเก๊ก " นี่คุณชอบน้ำหวานปั่นด้วยเหรอ "  เคน พูดพลางจับเหยือกใส่น้ำปั่นสีสวยดู " อืม ผมว่ามันอร่อยดีนะ " ไมเคิล ยิ้ม นัยน์ตานึกสนุกฉายแววอีกครั้ง ไมเคิล รินน้ำปั่นสีสวย ส่งให้เคน รับไป ด้วยความที่คิดว่าเป็นน้ำหวานปั่น เคนจึงซดทีเดียวหมดแก้ว " ฮืม...! "  เคน คิ้วขมวด " คุณ ผมว่า มันเหมือนคอกเทลปั่นเลยนะ " เคน เอียงหัว ทำหน้าสงสัย เค้าเป็นนักกีฬา เหล้าไม่ยุ่ง ยาไม่แตะ .. เค้าถึงได้เป็นขวัญใจของเอมิลี่ ยังไงล่ะ ^^ " ไม่หรอก มันก็เป็นน้ำหวานปั่นอ่ะแหละ " ไมเคิล พูดยิ้ม ๆ รินให้เคนอีก เคนรับไปดื่ม ยังสงสัยถึงรสแปร่ง ๆ ที่ผสมอยู่ แต่ก็เริ่มติดใจ " คุณ ก็ดื่มด้วยดิ " เคน รินให้ ไมเคิล ที่รับไปได้แต่จิบ ๆ " อ้าว! ไหง๋ แค่จิบ ๆ ล่ะ .... "  ไมเคิล รีบแก้ตัว " อ๋อ ... พอดีวันนี้ผมรู้สึกเจ็บคอน่ะ คงดื่มมากไม่ได้ " เคน จิบไป นั่งคุยกับไมเคิลไป หลายเรื่อง เค้ารู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้มาอยู่ใกล้กับไมเคิล ไม่เสียแรงเลย ที่เค้าเลือกชื่นชอบ ชื่นชม ไมเคิล แจ๊คสัน เค้าเป็นคนที่มีความคิดดี พูดจาดี ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกสบายใจจริง ๆ เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไม่แน่ใจได้ (ไม่ได้ดูนาฬิกา) ไมเคิล สะกิด เคน ที่นอนฟุบหลับคาโต๊ะ " เคน ๆ ... คุณ ไหว ไม๊ "  เคนไม่ตอบ ได้แต่เง้อง่า ๆ บอกรักไมเคิล " เฮ้! นี่ไมเคิล ผมคงทำบุญมาเยอะนะ ถึงได้มีโอกาสมาอยู่ใกล้ชิดกับคุณแบบนี้น่ะ คุณรู้ไม๊ ว่าผมรัก และชื่นชม ผลงานของคุณมานานแค่ไหนแล้ว มันจะมีอะไรวิเศษ และมีค่าไปกว่าการที่ผมได้มาพบคุณ ได้มีช่วงเวลาดี ๆ กับคุณแบบนี้ อีกล่ะ ฮ่า ๆ ๆ " เคน พร่ำเพ้อ .. ไมเคิล ถึงกับยิ้มกว้าง สุขใจ ที่ได้ยินความในใจของเคน " เอมิลี่ ... ผม จะไม่ยอม ให้ไมเคิล เข้าใกล้คุณเป็นอันขาด ผมจะปกป้องคุณเอง ไอ้ซุปเปอร์สตาร์หน้าหล่อ อย่าแหยมนะโว้ยยย  " เคน เปลี่ยนโหมด จนไมเคิล เหวอ แล้วก็อดยิ้ม หัวเราะ ออกมาไม่ได้ วันนี้ ช่างเป็นวันแฮปปี้ของเค้าจริง ๆ ่ . . . เช้าวันถัดม เคน ปวดหัวตึ้บ นึกย้อน ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็หัวเราะออกมา ที่ไมเคิล แกล้งเค้าได้สำเร็จอีกหน เคน ลงมาข้างล่าง เตรียมคำพูด ไว้ปะคารมกับไมเคิล เต็มที่ แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อมาร์ธาบอกว่า เค้าออกไปทำงานแล้ว เคนจึงตัดสินใจ จะไปตามเอมิลี่ ทันที่ ที่เข้ามหาลัย แจ๊ค ก็รีบเข้ามาสัมภาษณ์เค้าเป็นการใหญ่ " เฮ้ย! เป็นไง บ้างว่ะ เนเวอร์แลนด์    สวรรค์บนดินจริงป่าววะ ยัยเอมิลี่นี่โชคดีจริง ๆ เลยนะ แกเลยพลอยโชคดีไปด้วยเลย " " สวรรค์บ้าอะไร นรกอ่ะดิ " เคน เก็ก พูด นึกขัดใจ ที่แจ๊ค พูดเหมือน ที่เค้าเกาะผู้หญิงไป " เครื่องเล่น ก็เล่นนานกว่า เครื่องเล่นตามสวนสนุกทั่วไป เป็นใครเล่นก็ต้องอ้วกแตกกันทั้งนั้น แถมเจ้างูยักษ์ อยู่ในห้องน้ำ เป็นใครก็ต้องตกใจ หัวใจจะวายกันทั้งนั้น แล้วยังเหล้าปั่นสีน้ำหวานนันอีก ขนาดกินยังไม่รู้เลยว่ามีแอลกฮอล์ผสม กินได้สบาย ๆ แบบนั้น เป็นใครก็ต้องน็อกละว้า  " เคน พูดยาว เหมือนอยากจะแก้ตัว เค้าลืมไปว่า แจ๊ค ไม่รู้ไม่เห็น สิ่งที่เค้าพลาดท่ามา แจ๊ค ได้แต่ทำหน้าเหวอ งง รีบเปลี่ยนเรื่อง " เอ่อ นี่เมืื่อวาน เอมิลี่ ก็มาที่มหาลัยนะ ยัยนั่นจดตารางสอบเผื่อแกแล้ว วันนี้ แกไปหาโปรเฟสเซอร์ ปาร์เกอร์ เลยก็ได้นะ " แจ๊ค พูดตะกุกตะกัก กลัวโดนว๊าก " เออ .. ขอบใจ " เคน พูดอารมณ์บูด ออกจากห้องพักนักกีฬา ไม่ทันมอง ว่า ราเชล มายืนแอบฟัง อยู่ข้างหลังประตู ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!! จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 14:12:08

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ^ ^ แว๊กกกกกก เหล้าปั่น!!!! ฟ้องพ่อป่าวๆ เอิ๊กกกกก ฮา จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 14:55:05

ความคิดเห็นที่ 37 เค้ามีฟิคแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!! ละจะอ่่านทันมั้ยจอนนี่!!!!!!! จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 16:34:28

ความคิดเห็นที่ 38 ู^ ^ 55555555555555555555555555555555555555555555 ท่านเปาลองไล่อ่านดูซิคะ แล้วจะรู้ว่า... แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย แซ่บบบบบบ   ดีนะที่มาทันยังไม่ถึงตอนจบ อิอิ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 19:07:14 จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 19:06:04

ความคิดเห็นที่ 39 เดวต่อพี่กิ๊บ เลยนะจ๊ะ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 19:07:45

ความคิดเห็นที่ 40 มานั่งรออ่านฟิคทุกวัน เหมือนรออ่านการ์ตูนรายสัปดาห์เลย 5555 จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 20:18:48

ความคิดเห็นที่ 41 ยัยตุ๊กตาหัวแดงจอมยุ่ง บัดนี้กลายเป็นชื่อในใจเคนที่เรียกแทนตัว ราเชล ไปแล้ว   แต่ก่อนเคนก็ยังส่งสายตาให้เธอบ้าง ทำเจ้าชู้ประตูน้ำโพลีคลินิกใส่หล่อนบ่อย แต่ บัดนี้ ไม่ใช่อีกแล้ว ในหัวของเค้ามีแต่เอมิลี่ ราเชลที่ยืนพิงมุมเสาอยู่ข้างล็อคเกอร์ เพื่อแอบฟังเคน เมื่อเธอรู้ตัวว่าถูกสายตาของเคนจับเรด้าของเธอได้แล้ว ก็เปลี่ยนท่าทางการยืนเป็น เอียง แอ่น สะดีดสะดิ้ง และยังไม่ลืมที่จะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยกมือขึ้นม้วนผมไปมา  มองเคนตาแป๋ว    "อ๊าว ไฮ เคน มาอยู่ที่นีได้ยังไงน่ะ" แจ๊คที่ยืนข้างเคนเห็นยังแอบสะดุ้ง "เฮ่ย.........ชั้นต่างหากล่ะ ที่ต้องถามเธอ มาที่นี่ได้ไง"   "นี่มัน ห้อง แต่ง ตัว นักกีฬาชายครับ ดูป้ายบนหัวซิ นั่นน่ะ"   พลางพยักหน้าให้ราเชลเห็นเพราะแจ็คคิดว่าราเชลอาจจะเมาแฮงค์มายังไม่ฟื้นสติ ด้วยความ แถ ที่มีมาตั้งแต่เกิดของราเชล เธอยังไหลต่อได้   "แหม ก็มารอเคนตั้งนานแล้ว ชั้นคิดถึงเคนนะ จะมาหาไม่ได้เหรอ" เธอพูดพลางเดินเข้ามากระแซะเคนเกาะไหล่ ควงแขนออดอ้อน "ไม่เป็นไรนะแจ็ค ไม่ต้องอิจฉา เดี๋ยวชั้นจะยกยัยหมูตอน เบ็ตตี้ เพื่อนหลังห้องชั้นให้ละกันนะ"  ราเชลทำท่ากวนประสาทแจ็คแกมน่าหมั่นไส้ เคนรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกราเชลมานัวเนียแบบนี้  เค้าจึงต้องหลบตัวออก  พยายามปัดป่ายหล่อนให้เลิกพันแข้งพัดขาเค้าซะที เคนจึงเอ่ยขึ้น  "นี่ เห็นเอมิลี่มั้ย"    ราเชลทำหน้าเบื่อหน่ายใส่   "นี่ หน้าชั้นมันมีคำว่าเอมิลี่ แปะอยู่รึไง เจอชั้นก็ถามถึงยัยนั่นอยู่ได้"     แจ็คเริ่มเปลี่ยนเรื่อง "เฮ้ย ไปเหอะสายแล้ว คาบแรกเรียนประวัติศาสตร์ศิลป์นะ ต้องรีบไปหาที่นอนแถวหลังๆ เดี๋ยวพวกแย่งว่ะ" แจ็คเดินนำหน้าไป เคนจึงผละออกจากราเชลอย่างไม่สนใจ   "ขอโทษนะ เรามีเรียน"   แล้วเค้าก็เดินตามแจ็คไป ราเชลที่ถูกทิ้งยืนเป็นครัวซองตากแดดขึ้นรา   รู้สึกขายหน้าและชักจะเดือดดาลที่โดนเมินแบบไร้ความปราณี   เธอมองตามเคนที่กำลังเดินจากไป ลมปราณขาดผึงง  จึงพูดเสียงดังไล่หลังเคนไป    "ป่านนี้คงโดนลักพาตัวไปแล้วมั้ง"  .."เชอะ" คำพูดของเธอทำให้เคนต้องหยุดกึกและหันมามองอย่างรวดเร็ว ถึงจะไม่รู้ว่าราเชลหมายถึงใคร แต่เค้าตะหงิดใจ เค้ารีบเดินตรงมาหาเธอ ที่ยังยืนยิ้มแบบตัวโกงลอยหน้าอยู่ ด้วยท่าทีขึงขัง   "เธอว่าอะไรนะ"   เคนรีบถามเธอ ราเชลยิ้มก่อนตอบว่า  "ช่วยไม่ได้"  .. "ชั้นมีเรียน ไปก่อนนะจ๊ะเคน"  ราเชลเปลี่ยนท่าทีเดินหนีเค้าบ้าง เธอแอบสะใจที่พลิกกลับมาเป็นฝ่ายนำ ฮึ่ยย ฝ่ายทิ้งเค้าแทน เคนรีบคว้าตัวเธอไว้ก่อนที่จะลอยนวลไป "เดี๋ยว เธอว่าอะไร เมื่อกี้นี้ ใครลักพาใคร" ราเชลเริ่มกลัวว่าปากพล่อยๆของเธอจะทำให้เคนเกลียดเธอก่อนเรื่อง ลับ ลวง แหล จะรั่วไหล "ชั้นบอกว่า ป่านนี้คง ซักผ้า อยู่มั้ง ไม่ได้พูดว่าลักพานี่ ที่รัก คุณหูฝาดไปแล้วนะจ๊ะ"   เธอรีบตลบกลับมาอย่างรวดเร็ว "คุณพูดว่า ช่วยไม่ได้ "  .. "บอกซิเกิดอะไรขึ้นกับเอมิลี่"  เคนเริ่มระแวงไปหมดพร้อมเค้ารู้ว่าราเชลแอบสมคบกับพวกปาปารัซซี่ "ชั้นน่ะหรอจะไปทำอะไรยัยนั่นได้ เมื่อกี้ก็พูดเรียกร้องความสนใจไปงั้นแหละ"..  "อยากรู้ทำไมไม่โทรไปหาเธอเองล่ะ"   ราเชลเริ่มหวาดแต่ก็ยังปั้นสีหน้าเนียนต่อได้  จนเคนเริ่มคิดว่าเค้าอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ถึงจะยังไม่เชื่อนัก "ผมขอโทษนะ ผมไม่รู้ คงจะหูฝาดจริงๆนั่นแหละ"  ราเชลเห็นเค้าทำหน้าสำนึกผิด จึงยกมือทั้งสองขึ้นแตะหน้าเคน มองตาเค้าที่น่าสงสาร "โถ..ไม่เป็นไรนะ ชั้นให้อภัย แล้วเจอกันนะ ที่รัก" เธอพูดจบแล้ว  จุ๊บ แก้มเคน ก่อนเดินเฉิดฉายออกมาอย่างรวดเร็ว แต่เคนก็ยังรู้สึกไม่ดีเท่าไรจากที่ราเชลพูด   จึงล้วงมือในกระเป๋าหยิบโทรศัพท์เพื่อจะกดหาเอมิลี่ ..   แต่เค้านึกขึ้นได้ว่า  ต้องรีบเข้าเรียนก่อน จึงเก็บโทรศัพท์กลับดังเดิม  และคิดว่าจะโทรหาเธอหลังเลิกเรียน จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 21:04:55

ความคิดเห็นที่ 42 “เสียงอะไรน่ะ....ที่นี่ทำไมมืดจัง....ชั้นมองไม่เห็นอะไรเลย....นั่นใครน่ะ.....”เอมิลี่เดินเข้าไปใกล้ๆ เงาขาว ๆ “ไมเคิล...คุณนั่นเอง....อ้าว...ร้องไห้ทำไมคะ?” เอมิลี่จะเอื้อมมือไปจับมือเค้าไว้เพื่อปลอมประโลม แต่... “หัวใจผม กำลังจะแตกสลาย ได้โปรด....อย่า...ทำร้ายผมไปมากกว่านี้เลย.....” ชายหนุ่มเอ่ยทั้งน้ำตา แล้วก็เดินจากไปในความมืด ทิ้งให้สาวน้อยอยู่คนเดียวท่ามกลางความเงียบงัน..... “ไม่...เดี๋ยวก่อน...อย่าเพิ่งไป....” เอมิลี่ร้องตะโกน พยายามจะคว้ามือเค้าไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ.....และดูเหมือนความมืดกำลังจะกลืนกินเธอ...... “ม๊ายยยยยยยยยยยยย!!!!!” เอมิลี่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย หายใจหอบ เหงื่อท่วมตัว น้ำตาเอ่อออกมาที่หางตา... มองไปรอบ ๆ ตัว และตั้งสติก็เพิ่งสังเกตว่าไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก...มันดูเหมือนตึกสำนักงานเก่าไร้ผู้คน.... มือของเธอถูกมัดติดกับเสา.....ข้าง ๆ มีเก้าอี้ไม้อยู่ตัวนึง....และมีเสียงคนคุยกันอยู่ห้องข้าง ๆ “เฮ่!! ริชชี่ นายรอชั้นกล่อมเธอสำเร็จก่อน รับรองงานนี้ไม่พลาดแน่...เฮ้ย!! ชั้นมีวิธีน่า....” เสียงทุ้มต่ำเหมือนชายวัยกลางคน กำลังคุยโทรศัพท์แน่ ๆ เพราะไม่มีเสียงคู่สนทนาอยู่ด้วย.... “ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่ล่ะ...???”  เอมิลี่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มลำดับเหตุการณ์ เธอไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อตามงานและจดตารางสอบ....และขออยู่ที่บ้านสักวันเพื่อได้พบพ่อ และต้องไปรายงานตัวกับโปรเฟสเซอร์ ปาร์เกอร์ ในวันรุ่งขึ้น... “แล้วจากนั้น บิลล์กับแด๊ดคุยกันอย่างสนุกสนาน.......” เธอเริ่มนึกออกที่ละเรื่อง “ชั้นก็เลยว่าจะไปซื้อน้ำผลไม้ให้พวกเค้า....ชั้นเดินออกจากบ้าน......แล้ว...........ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ???!!!” สาวน้อยเริ่มรู้สึกกลัว เพราะตอนนี้เธอรู้สึกถึงสถานการณ์ที่เธอประสบอยู่แล้ว.................. “ถ้าเธอไม่ยอมทำตามน่ะรึ!!~ หึหึหึ ก็จับแก้ผ้าถ่ายรูปแบล็คเมล์ เลยซิวะ กร๊ากกกกกกกก ของชอบอยู่แล๊ววว ส่วนแก...ก็ตามไอ้หนุ่มเคนนั่นต่อไป...จะได้มีหลาย ๆทางเลือก เข้าใจ๋?” เอมิลี่ได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดตกใจกลัวขึ้นมาจับจิต “เค้าหมายถึงชั้นเหรอ? แล้วชั้นจะทำงัยดี???” สาวน้อยดิ้นเพื่อให้เชือกหลุด ถึงแม้เชือกจะบาดข้อมือขาว ๆ ให้มีเลือดไหลซึมออกมาแล้วก็ตาม เธอก็ต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้..... “ปัง!!” จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก เอมิลี่หน้าซีด เมื่อเห็นชายฉกรรจ์หน้าโจรแท้ไม่มีปลอมปน โผล่เข้ามาหาเธอถึงสามคน.... “สวัสดีสาวน้อย....ชั้นชื่อ มอเร่ย์....” ผู้ชายที่ดูหน้าโจรสุดและตัวใหญ่ที่สุดเอ่ยปาก... “โอ๋..คงจะกลัวแย่เลย...ชั้นแค่มีเรื่องอยากจะขอร้องเธอเท่านั้นแหละ” มอเร่ย์พูดไป ก็ลูบไล้ใบหน้าสาวน้อยไปอย่างนุ่มนวล.... “อะ อะ อะไร??!!!” เอมิลี่ตอบเสียงสั่น....ส่วนนึงก็เพราะขยะแขยงคนพวกนี้.... “เธออยู่กับไมเคิล แจ๊กสัน ใช่มั้ย?” เจ้าโจรหน้าโหดมองนิ่งที่ดวงตาของเธอ เหมือนสะกดไม่ให้เธอขยับได้ “ชั้นก็แค่อยากให้เธอสร้างข่าวให้...แบบว่า สมจริงสมจังหน่อย” “ชั้นไม่เข้าใจที่คุณพูด!!!” เอมิลี่ข่มความกลัวเพื่อไม่ให้เสียงสั่น... “ไม่เอาน่า...ก็แค่...ทำให้เหมือนว่าเธอถูกราชาเพลงป๊อบข่มขืน....!!!!!” โจรโฉดพูดเรื่องบาด โซบ ได้หน้าตาเฉย “คิดดูสิ ..เธอจะได้เงินค่าเสียหายตั้งเท่าไหร่? มหาศาลจนเธอใช้ทั้งชีวิตไม่หมดเลยนะ” สาวน้อยตกใจหน้าซีด...พูดไม่ออก.... “หรือข่าวราชาเพลงป๊อบกับเพื่อนชายของเธอก็ได้......” มอเร่ย์ยังพูดแบบใจเย็นกับเรื่องที่ไม่เสนาะหูคนฟังเช่นนี้ “เธอแค่หารูปมาให้ชั้น...แล้วเราก็จะรวย!!!! ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เอมิลี่ยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ “แต่ถ้าเธอ...ปฏิเสธ...คงรู้นะว่าจะเป็นไง?? หึหึหึหึหึหึหึ” หนุ่มหน้าโฉดเอามือมาปลดซิบแจ็กเก็ตของเอมิลี่ แล้วค่อย ๆ รูดลงมาเรื่อย ๆ จนสุด....แล้วก็กระตุกลงมา!!! จะตัวรูดหลุดออกมาจากตัวเสื้อ.... สาวน้อยเมินหน้าไม่มองสายตาหื่นของพวกโจร ขบฟันแน่น เพื่อข่มความกลัวในจิตใจ “ชั้นขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ย” สาวน้อยต่อรอง... “ได้...แต่จำไว้ว่า ทางเลือกเธอมีไม่เยอะนักหรอกนะ หึหึหึวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” แล้วสามโฉดก็เดินออกไปจากห้อง เอมิลี่น้ำตาร่วงเผาะ ๆ เธอจะทำอย่างไรดี.... ไมเคิลคือคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งกี่หน...ช่วยเคนที่เธอรัก แล้วเธอจะทำแบบนี้กับไมเคิลได้ยังไง.... “ตายเสียยังดีกว่าที่จะต้องทำแบบนั้น....”เอมิลี่คิดในใจ....น้ำตาก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เหมือนพระเจ้าจะเห็นลูกแกะน้อยของพระองค์หลงทางอีกแล้ว...จึงบันดาลให้โทรศัพท์ของเอมิลี่สั่นขึ้นมา.... สาวน้อยพยายามยกขาขึ้นสูง เพื่อให้โทรศัพท์ไหลออกจากกระเป๋ากระโปรง.... “เคน!!” เอมิลี่ดีใจมากที่เห็นชื่อบนหน้าจอ.....เธอพยายามจะรับสาย มือที่ถูกผูกติดกับเสามีเลือดไหล ทำให้ลื่นขึ้นสามารถเลื่อนไปคว้าโทรศัพท์ไว้ได้สำเร็จ และ กดรับสายทันที!!!.... “ฮัลโหล!! เอม!! คุณอยู่ไหนน่ะ” เสียงเคนออกอาการเป็นห่วงมาก “ฮัลโหล!!~ นายโทรผิดแล้ว ไอ้บ้า กร๊ากกกกกกกกก ฮะ ฮ่ะ ๆๆๆๆๆ” เจ้าโจรโฉดเข้ามาคว้ามือถือเอมิลี่ไปพอดี เมื่อพูดกวนทรีนเสร็จก็รีบตัดสายทันที........ เคนรู้แล้วว่า เอมิลี่อยู่ในอันตราย  อาจจะเป็นเพราะลางสังหรณ์ก็ได้ ที่ทำให้เค้ามั่นใจอย่างนี้!! “ทำไงดี....โทรศัพท์ก็โทรไม่ได้แล้ว โทรศัพท์!! ใช่!! ต้องมีสัญญาณ GPRS สิ” เคนนึกออก รีบวิ่งแบบเป๋ ๆ ออกมาจากอาคารเรียน และทันทีที่โผล่มาตรงถนนใหญ่... ปิ๊นนนนนนนนนนนน!!!!~ เสียงแตรรถสุดหรูกำลังคอยอยู่ที่นั่นเอง “พระเจ้า!!~ ไมเคิล!! คุณนี่มาได้พอดีเลย” เคนดีใจราวกับเห็นพระเจ้ามาทรงโปรด “เราต้องรีบแล้วครับคุณเคน” บิลล์เอ่ยปาก เชิญเคนขึ้นรถ และเคนก็ไม่ขัดรีบกระโดดขึ้นรถทันที “สัญญาณของคุณเอมิลี่ขาดหายไปแล้วครับ บอส...” บิลล์ดูหน้าจอ GPRS แล้วรายงานเจ้านายที่นั่งอยู่กับเคน “คุณก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ...” เคนงง นึกว่าเค้ารู้ก่อนไมเคิลซะอีก “หนุ่มน้อย คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้เอมิลี่ออกมาไกลขนาดนี้ โดยไม่มีแผนBไว้เหรอ” ไมเคิลยิ้ม แล้วก็หน้าเครียดอีกครั้ง “แล้วน่าจะอยู่แถวไหนล่ะ” ไมเคิลถามคนขับรถ “ตึกร้างA อีกประมาณ 5 กิโลเมตร ข้างหน้าครับ” ======================================== ใครจะเป็นคนทำคะแนนช่วยนางเอกดีล่ะทีนี้.....ว๊ากกกกก กลุ้ม !!!! เอ้า..ต่อเล้ย ๆ จิ้นเข้าไปๆ.... จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 00:36:55

ความคิดเห็นที่ 43 กรี๊ดดมันโฮกๆ   ชอบฉากยัยราเชลกะเคนจริ๊งง หนูฮิปหู่เจ๋งๆอ่ะ        ครัวซองตากแดดขึ้นรา   ไปซักผ้ามั้ง   โอยแต่ละมุข   กร๊ากคิดได้งัยนิ   โชมิลี่ด้วย   ฉากนี้  กรี๊ดด สมจริงสมจังยังกะ    โอย  ต่อมมันแตกพล่าน มาต่อกันเร๊วเน๊ออออออ  จะทนไม่ไหวแหล่ว ผู้กินกับไหญ่สั่งด่วนจี๋เลย แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 07:38:22 จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 05:20:26

ความคิดเห็นที่ 44 ว๊ากกก ไมเคิลมีแผนB ด้วยเหรอ เด๋วใช้หมองก่อน รู้สึกอ่าน ๆ ไปแล้วสมองแต่ง วกเข้าบ้านบุษยา ซะเฉย เด๋วออกจากบ้านบุษยาก่อน ฮ่า ๆ น้องฮิป ช่างคิดคำคล้องดีจริง คุณโชกุขา... โจร แนะนำตัวด้วยอ่ะ คิก คิก^o^ จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 08:23:53

ความคิดเห็นที่ 45 "เราถึงที่แล้วครับท่าน  สัญญาณ ขาดหายไป ณ จุดนี้  แสดงว่ายังคู่แถวๆบริเวณนี้คับ"   บิลบอกไมเคิลซึ่งกำลังนั่งกระวนกระวาย  แต่ไม่แสดงออกนักอยู่ "อืม บิล  นายเดินสำรวจโดยรอบ  ส่วนชั้นกับเคน  จะจู่โจมเข้าไป ในตึก   ระวังตัวด้วยนะ  คิดว่ามันคงพรรคพวกเยอะอยู่  " "ครับ ระวังตัวด้วยนะครับบอส" บิลรับคำรีบออกไปจากรถ   "เคนคุณไปกับผม " ไมเคิลสั่ง   "ครับ"  เคนรับคำแล้วรีบผลุดตามไปโดยเร็ว เจ้าโจรสามตัว    กำลังอยู่บนตึก  เฝ้ามองลงมาข้างล่าง  เห็นรถคันนึงไม่จอดอยู่ไม่ห่างจากตึกนัก   "เฮ๊ยยมันมากันแล้วเว๊ยย   นึกไม่ถึงเลยว่ะ  งั้นเอาตามแผน   ตามแผนข้าก่อนเลยดีมั้ย  " "เอางัยวะ "   โจรอีกคนถามเพราะไม่นึกว่าจะเปลี่ยนแผนกระทันหัน  "  เอ็งเข้าไปฉีกเสื้อผ้ายายแว่นนั่นรอไว้เลย  แล้วปลดเชือกพอหลวมๆแต่อย่าให้หลุด"   "ส่วนข้า  จะไปคอยถ่วง  ใอ้เค้าเคนนี่กะใอ้การ์ดตัวไหญ่นี่ไว้    ส่วนเอ็ง  คอยเตรียมกล้องไว้ให้ดีนะเว๊ยยเฮ๊ยย   เอาตอนจะๆ  ไมเคิลมาช่วยนี่แหล่ะ   รับรองภาพนั้น  ฮ่าๆๆๆ" ระหว่างนั้นเจ้าโจรอีกสองตัวก็รีบทำตามคำสั่งโดยเร็วว   ไมเคิลกับเคนเดินสำรวจ   เลียบตามผนังเข้าไปยังห้องหับต่างๆซึ่งยังร้างผู้คนอาศัย  กลิ่นเหม็นฉุนกึ๊กต่างๆลอยเข้ามากระทบจมูก ไมเคิลพยายามสอดส่ายสายตา มองหาเอมิลี่   เจ้าโจรอีกคน เดินเข้าไปกระชากเสื้อผ้าเอมิลี่จนเธอตกใจ   "อย่านะ   ช่วยชั้นด้วย  ใครก็ได้ช่วยที " เสียงเอมมิลี่ดังก้องไปทั่วทั้งตึก       "ไมเคิลได้ยินมาลอย  ได้การหล่ะ อยู่ที่ชั้นสามแน่ๆ  เคนคุณตามมานะ  " ----------------------- แว๊กกกกกก   ออกไปธุระจ้า  เพื่อนๆมาต่อกันเน้อ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 09:02:28

ความคิดเห็นที่ 46 ^ ^ ^ วะ วะ แว๊กกกก ปี้อู้ม...ฉีกเสื้อผ้าเลยเรอะ!!!!...ของเค้าแค่แง้ม ๆ เอง ## ยูนยูนจ๋า...เค้าผิดไปแล้ว...ลืมไปว่าโจรต้องชั่ว..แล้วไปแนะนำตัวทำไม!!!! อ่ะ...เดี๋ยวมาต่อค่ะ...(แบบว่ามันว๊าง ว่างน่ะ) แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 10:12:47 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 10:05:42

ความคิดเห็นที่ 47 ไมเคิลและเคนวิ่งขึ้นบันไดมาทันที...แต่เจ้ากรรม....สภาพร่างกายเคนเป็นได้แค่ตัวถ่วงไมเคิลเท่านั้นในตอนนี้ “คุณรีบไปก่อน เดี๋ยวผมตามไป” เคนวิ่งแบบเป๋ ๆ อย่างน่าสงสาร....แต่ก็รู้ตัวเองดี “แต่...โอเค!! งั้น รับนี้ไปด้วย” ไมเคิลไม่อยากทิ้งเคนซึ่งบาดจ็บไว้คนเดียว แต่ก็ต้องรีบไปช่วยเอมิลี่ จึงตัดสินใจมอบสตั้นกันตัวเล็กไว้ให้ เคนป้องกันตัว.... “กดปุ่มแดง..จุดสำคัญ...สลบ และ ได้แค่ 2 ครั้ง” ไมเคิลสอนวิธีใช้อย่างรวดเร็ว...และ “ระวังตัวด้วย!!” ตบหลังเคนเบา ๆ ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดต่อไป.... เคนกึ่งเดิน กึ่งวิ่ง หวังก็แต่เพียงเอมิลี่ปลอดภัย.....ถึงจะเล่นบาสไม่ได้ตลอดชีวิตก็ช่าง!! เอมิลี่!!! เธอต้องไม่เป็นอะไร...!!! ในความคิดของเคนตอนนี้มีเพียงแค่นี้เท่านั้น..... จนถึงช่วงโค้งของบันได...เคนหยุดเงี่ยหูฟังเสียงบางอย่างใกล้เข้ามา.... เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินลงมาใกล้เขา ไม่ใช่ไมเคิล และ บิลล์ แน่...เคนรีบชักสตั้นกันขึ้นมากำในมือขวา... เขาอาจต้องใช้มันเร็วกว่าที่คิดซะแล้ว....เคนรีบหามุมหลบสายตาทันที ...แต่...มันไม่มีนี่สิ!!!..... ทันใดนั้นเอง ก็มีชายร่างดำสูงทมึนมาจับไหล่เคนไว้อย่างเงียบ ๆ  เคนสะดุ้ง!!! หันสตั้นกันไปหาทันที มือนึงของชายร่างสูง ปิดปากเคนไว้ อีกมือก็จับข้อมือที่มีสตั้นกันไว้ “บีเจ!! คุณนั่นเอง” เคนคิดในใจ...และดีใจมาที่ได้พบการ์ดคนสนิทอีกคนของไมเคิล.... เค้าตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่!!! (ท่านผู้อ่านโปรดใช้จินตนาการเอง....) “คุณไปทางโน้น มีบันไดหนีไฟอยู่ขึ้นไปทางนั้นไม่น่าจะมีคนเฝ้า  จากเสียงที่ได้ยินคุณเอมิลี่น่าจะอยู่ชั้นบนนี่ ตรงนี้ผมจัดการเอง นี้เป็นงานของผม!!!!! รีบไปซะ!!” เคนพยักหน้างึกๆ แล้วค่อยๆ ย่องออกไปทางประตูที่เสียอยู่ข้างหลัง และขึ้นไปทางบันไดหนีไฟตามที่ บีเจ สั่งไว้ บริเวณชั้นที่เอมิลี่อยู่มีห้องจำนวนมาก ไมเคิลค่อย ๆ เดินอย่างระวัง และสังเกตไปทั่ว ๆ ในที่สุดก็เห็นเงาตะคุ่มๆ (ไม่ใช่นกตะกุมนะเออ!!) เสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้น และมีผ้าปิดปากอยู่ ไมเคิลค่อย ๆสำรวจ แต่ก็ไม่พบพวกโฉดสักคน...จึงรีบเดินไปหาเอมิลี่ด้วยความเป็นห่วง.. ทันทีที่เอมิลี่เห็นไมเคิล เธอรีบส่ายหัวไปมา เป็นสัญญาณว่า  “อย่าเข้ามา!!!” แต่ไมเคิลไม่ได้สนใจนัก สาวน้อยในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย..มีร่องรอยถูกทำร้าย เขียวช้ำไปทั้งตัว ยังส่ายหน้า และพยายามสะบัดตัวหนี จากไมเคิล เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด.... เมื่อเห็นสภาพดังนี้ ชายหนุ่มทั้งโกรธและเสียใจ....ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทสีขาว และมาคลุมไหล่ให้เธอ และเข้าไปกอดเธออย่างอ่อนโยนที่สุด....เขาหลั่งน้ำตาเงียบ ๆ “ผม...ขอ....โทษ......” เสียงกระซิบแผ่วเบา จนเหมือนกับพยายามรับความเจ็บปวดของสาวน้อยเข้าไปทั้งหมด... ได้เอ่ยออกมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า....ซึ่งสาวน้อยก็หยุดร้องไห้ทันทีที่ รับความรู้สึกอันอบอุ่นปลอดภัยนี้ได้.... ทันใดนั้นเองก็มีแสงแฟลช ยิงเข้ามาอย่างไม่นับ “แช๊ะ!!! แช๊ะ!!! แช๊ะ!!! แช๊ะ!!! แช๊ะ!!! แช๊ะ!!! แช๊ะ!!!แช๊ะ!!! แช๊ะ!!!” “แกเสร็จแน่...วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ .....ราชาเพลงป๊อบก่อเหตุทารุณกรรมเด็กสาว!!!!! กร๊ากกกกกกกกกกก” เจ้าโจรโฉดหัวเราะอย่างสะใจในอารมณ์ แล้วก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว....(อมหลวงพ่อโกย ใส่เกียร์หมาโซ้ยลิ่ว) ไมเคิลไม่ได้สนใจนัก พยายามแก้ผ้าปิดปากให้สาวน้อยอย่างเบามือที่สุด และเมื่อสังเกตเห็นแผลที่ข้อมือ.... “คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย....รอผมอย่างเงียบ ๆ ก็ได้....จะได้..... ไม่ต้องเจ็บแบบนี้.................” น้ำเสียงของเขากระซิบอยู่ข้างหูเอมิลี่ ซึ่งบ่งบอกว่า เขาเจ็บปวดเพียงใดที่เห็นเธอต้องเป็นแบบนี้.....สาวน้อยน้ำตาร่วงเผาะ “คุณต้องรีบตามไป....ไปเอากล้องนั้น!!!....เร็วเข้า!!!  ไม่ต้องเป็นห่วงชั้น!!!” เอมิลี่พยายามวิ่งตามเจ้าโฉดไป.... ไมเคิลรีบฉุดมือเธอไว้และ ดึงเข้ามาในอ้อมกอด.... “แค่คุณไม่เป็นไรก็พอแล้ว แค่คุณยังหายใจอยู่ในอ้อมกอดของผมก็เพียงพอแล้วสำหรับทุกสิ่ง....” ไมเคิลกล่าวเพื่อให้ใจเขาสงบลง เอมิลี่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงและเร็วมาก ไม่รู้ว่าของเธอเองหรือของชายหนุ่มที่กอดตัวเธอจนมิด ..... “ผัวะ!!!! ตูม!!!! โครม!!!!!” เสียงเหมือนคนโดนซ้อมอยู่ที่หน้าห้อง ทั้งสองคนหันไปมอง “จับตัวได้แล้วครับบอส....”บิลล์ลากคอเจ้าโฉดถือกล้องเข้ามา.... “ทางนี้ก็โอเคแล้วครับ....” บีเจปรากฏกาย พร้อมกับหิ้วเจ้าโจรอีกคนเข้ามา .... “ไอ้หมอนี้..ชื่อ บาร์เชีย ครับ ผมเคยเห็นเค้าพยายามหาข่าวของบอสจากที่ต่าง ๆ” บีเจเริ่มอธิบายจากข้อมูลที่ไปสืบมาเกี่ยวกับคนที่พยายามจะเข้าใกล้เจ้านาย “ส่วนเจ้านี้...”มือชี้ไปที่โจรหน้าโฉดอีกคนที่บิลล์หิ้วอยู่ “ รู้สึกจะชื่อ อีเวง.....แอบนิด ๆ ครับ.....” บิลล์ได้ยินดังนั้น ก็รีบเปลี่ยนท่าล็อคคอแนบชิด....เป็นล็อคมือไพล่หลังแทน....  -_-;;; หลังจากที่ปลดอาวุธโจรโฉดทั้งสองคน เสร็จเรียบร้อย....ไมเคิลก็หยิบกล้องขึ้นมา... “ขอบคุณมาก ทุกคน...แล้ว....” ไมเคิลมองหาเคน ไม่ทันขาดคำ...เสียงหัวเราะผยองก็ก้าวเข้ามา... “วะฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ!!!” พร้อมกับเตะสตั้นกันกระเด็นไปชนกำแพง “กระจอกสิ้นดี!!!” “ทุกคนหยุด!! อย่าขยับ!!!!” เมอเร่ย์โผล่เข้ามาพร้อมถือปืนจ่อหัวเคนที่ถูกล็อกคอเข้ามาด้วย..... “ส่งกล้องมาให้ชั้น!!!” เมอเร่ย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงโหดดิบ “ไม่ต้องสนใจชั้น จับตัวมันเลยเซ่!!!!” เคนตะโกน และพยายามดิ้น ทั้งที่เจ็บแผล “เคน!!!! ไม่นะ....!!” เอมิลี่เอ่ยพรางเอามือปิดปาก....หน้าซีด “ใจเย็นๆ คุณ..เอ่อ...เราค่อย ๆคุยกัน ดีกว่ามั้ย?” ไมเคิลเอ่ยอย่างใจเย็นเพื่อหาทางเจรจาต๊าอ่วย แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 18:46:09 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 12:59:54

ความคิดเห็นที่ 48   คุณพระ!!!มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 'และเคนก็ขยิบตาตามแบบฉบับของเขา และไมเคิลก็ยักคิ้วตอบทันทีเคนยกขาข้างหนึ่ง กระทืบลงไปเต็มแรงที่เท้าของเจ้าโจรทมิฬ!!!! และรีบสะบัดตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่เจ้าโจรกำลังเจ็บตรีนอยู่นั้นเอง ............. ไมเคิลรีบวิ่งไปคว้าปืนของสองโจร ที่วางบนพื้นใกล้ ๆ ด้วยความคล่องตัว แล้วหันมาเตะปืนเจ้าเมอเรย์กระเด็น และจอปืนไปที่หัวของเมอเร่ย์ทันที....' ท่อนข้างบนอ่านไปกรี๊ดไป อิๆๆ อะไรจะเท่ปานชะนั้น จากคุณ : pinggy pinggy เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 14:14:37 A:125.24.178.199 X: TicketID:237744

ความคิดเห็นที่ 49 เมื่อร่างเคนล้มลง ไอ้ผู้ร้ายริชชี่  ไม่รอที่จะหันปืนเล็ง ไป ทาง ไมเคิล!! เอมิลี่ รีบกระโจนเข้าขวางข้างหน้าทันที !! เสียงเหนี่ยวไกล ดังสนั่น  “เปรี้ยงงงงง!!!!!!!!” ..................... เอมิลี่หลับตาปี๋  ทั้งที่ยังสวมกอดไมเคิลไว้แน่น  เธอรู้สึกเพียงว่า...ไม่ยอมให้ใครทำร้ายไมเคิลเด็ดขาด เธอจะปกป้องชีวิตของเค้าให้ถึงที่สุด หากว่าที่นี่จะมีใครต้องตาย คนๆนั้น ต้องไม่ใช่คนที่เธอรักมากที่สุดแน่นอน ชั่ววินาทีนั่น   เอมิลี่ ล้มลง...... .....เธอค่อยๆลืมตาขึ้น   หันไปมอง  ต้นเสียงจากปลายกระบอกปืนนั่น   มันคือ บีเจ ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไอ้โจรริชชี่อีกที   เค้าคือผู้เหนี่ยวไกร ไปที่ร่างของ ไอ้โจร ริชชี่ ก่อนที่มันจะมีโอกาสได้จังหวะ สาดกระสุนใส่เธอ ร่างของไอ้สามาลย์ ริชชี่ ร่วงกองลงไปกับพื้น   เอมิลี่จึงรีบหันกลับมามองไมเคิลที่อยู่ในสวมกอดของเธอ   ไมเคิลมองหน้าเอมิลี่และบอกกับเธอ ..."ผมไม่เป็นไร"         "ขอบคุณพระเจ้า คุณปลอดภัย"   ไมเคิลพูด ก่อนที่จะยกมือของเค้าขึ้นมาโอบกอดเอมิลี่ไว้แน่นนน   เอมิลี่ร้องไห้ทั้งน้ำตา เธอดีใจเหลือเกินที่ไมเคิลไม่ได้รับอันตรายใดๆ แต่............"เคน ใช่ เคนนนนนน"     เธอรีบวิ่งไปยังร่างเคนที่นอน โอดโอย อยู่ห่างไปจากนั้นไม่เท่าไร  บีเจที่กำลังประคองเคนให้ลุกนั่งไว้อยู่  บอกกับเธอขณะที่เธอวิ่งคลานมาหาเคน   "เค้าถูกยิงที่หัวไหล่ซ้าย เป็นแผลฉกรรจ์ เราต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้" ไมเคิลจึงรีบบอกกับบีเจ "คนของเราปลอดภัยดีมั้ย  ผมว่าเราต้องรีบออกรถด่วนเลย" "บิลล์  โทรตามตำรวจ และเฝ้าที่นี่ไว้นะ"  ไมเคิลหันไปบอกกับบิลล์ บีเจกล่าวรับคำสั่ง "ครับ เดี๋ยวผมจะอุ้มเคนไปเอง เจ้านายดุแลคุณเอมิลี่เถอะครับ"   ทั้ง สี่ จึงพากันเตรียมออกไปขึ้นรถด้านนอก ขณะที่กำลังจะออกไปนั้น  ไมเคิลเหลือบหันมาเห็น ไอ้โจรริชชี่ ที่ยังไม่ตายดี  พยุงตัวมันเองขึ้น มันใช้ช่วงเวลาเผลอนี้ ที่ทุกคนไม่ระวังตัว หวังเล่นงาน ในนาทีสุดท้าย   มันหยิบปืนเตรียมเล็งมาทางเค้า "ระวังงงงงง!!!!!!"  ไมเคิลรีบตะโกน   บีเจที่อุ้มร่างของเคนอยู่ไม่ทันจะได้คว้าปืนมาป้องกัน  และบิลล์เองก็ไม่ทันได้เห็นมันก่อนเช่นกัน ไอ้โจรเล็งปืนมาทางบีเจด้วยความแค้น พูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า   "แก.....ยิงชั้น"     ทันใดนั้น  มันหัวเราะในลำคอ.. ฮึ ฮึ ฮึ   ก่อนจะงอนิ้วเหนี่ยวไกร!!!!!!!!!! " แป๊ก "  ...  อีกที...    " แป๊กๆๆ "         "เฮ้ย!!!!!  หมดโม่ได้ไงวะ"   ไอ้ริชชี่ บ่นพึมพำกับตัวเอง      มันตกใจด้วยความที่ไม่รู้ว่า กระสุนหมดตั้งแต่เมื่อไร... (ฟาย เอ้ย) บิลล์ไม่รอช้า คว้าปืนขึ้นมาเล็งไปที่มัน  ไอ้ริชชี่จึงกลัว และ รีบวางปืนลง ทั้ง ไมเคิล เอมิลี่ บีเจ จึงรีบวิ่งขึ้นรถนำ เคน ไปที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุดทันที..... แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 15:12:54 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 15:16:51 จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 14:19:22

ความคิดเห็นที่ 50 "เหอๆๆ    ไม่เป็นไร  อย่าให้เรื่องมันมาถึงอั๊วแล้วกัน     ว่าแต่รูปหรอส่งมาแล้วว  กำลังส่งให้นาย  รีบๆเลยตีพิมพ์  เออ  ส่งไปทางเนตให้ทั่วด้วย  ทุกเวปๆ  กระจายด่วน   อย่าให้มันจับได้ว่าถูกส่งจากที่ไหน  เอาเลย"  คนพูดนั่งคุยโทรศัพย์กับอีกฝ่ายกึ่งยิ้มกึ่งเยาะ อีกฝ่ายคงจะงงว่ารูปมันถูกส่งมาที่โรงพิมพ์ได้ยังงัย   ก็นะอะไรทุกสิ่งทุกอย่างสมัยนัี้มันไฮเทคทั้งนั้น  เจ้ากล้องที่ปาปารัชี่โจรชั่วถ่าย  มันสามารถส่งเข้าอีเมล ของผู้รับได้ทันที     "ฮ่าๆๆมันไม่รอดหรอกเจ้าไมเคิ๊ลลลล "   __________ ภาพตัดมาที่สำนักพิมแต่ละที่กำลังลงข่าว   กระจายข่าว   ภาพไมเคิลกำลัง  ก้มลงกอดสาวน้อยนางนึงที่เสื้อผ้ากำลังหลุดวิ่นกระจายไปทั่ว  ทั้ง ในเนต และหนังสือพิมพ์ที่วางขาย ทุกคนถึงกับอุทาน  มันไม่ใช่  มันไม่ใช่   หัวข้่อข่าว บนปกหนังสือพิมพ์ "ราชาเพลงป๊อบ   หื่นกระหาย  ปล้ำสาวคราวลูก  " และอีกหลายหัวข้อข่าว หลายๆคนคงงง  รูปมันกระจายออกมาได้งัย   วิวัฒนาการสมัยนี้มันไฮเทคสุดๆเหอๆ   หัวเราะอีกรอบบ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 13:20:43 จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 16:07:47

ความคิดเห็นที่ 51 บีบหัวใจเหลือเกิ๊นนนน.... ฮิปหู่จ๋า..เค้าหัวใจจะวายตาย...นึกว่าเอมี่ถูกยิงด้วยคน.... อีกทีคือ นึกว่า พ่อบึ้ก บีเจ จะไปอะหวันซะแล้วววว.....โหยโล่งงงงง ปี้อุ้ม.... หลายๆคนคงงง  รูปมันกระจายออกมาได้งัย (เออ!!! นั่นสิมันออกมาได้ง๊ายย กรี๊ดดดดดดดดด ปี้อุ้มใจร้ายยยยย) จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 18:07:34

ความคิดเห็นที่ 52 ลุ้นระทึก!!!!!! จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 20:08:57

ความคิดเห็นที่ 53 โห น้องฮิป ถูกใจอีกแล้ว คิดได้ไง ลูกหมดโม่ ชอบใจในวงเล็บมาก โชกุ รอบนี้เปิดหนังแอ๊คชั่นดูไปด้วยใช่ป่ะ ^O^ มีขยิบตา ส่งซิกกันด้วย จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 21:24:24

ความคิดเห็นที่ 54 โหยยยยยยยยย ตื่นเต้นนนมากกกกกกก เจ๊ต่อไม่ถูกเลย รอให้ถึงตอนโรแมนติกก่อนนะ เด๋วมาต่ออีกที กี๊สสสสสสสสสสสสสสส จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 22:34:15

ความคิดเห็นที่ 55 “แค่คุณไม่เป็นไรก็พอแล้ว แค่คุณยังหายใจอยู่ในอ้อมกอดของผมก็เพียงพอแล้วสำหรับทุกสิ่ง....” มันจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดไปที่ใจ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 22:37:33

ความคิดเห็นที่ 56 ณ โรงพยาบาล แห่งเดิมที่เคนเคยนอนแอ้งแม๊ง...ตอนนี้ก็กลับมาที่เดิมแต่คนละห้องเท่านั้น... เคนออกจากห้องผ่าตัดและอยู่ในห้อง ICU เพื่อดูอาการ มีสายยางระโยงระยางเต็มไปหมดรอบตัวเคน แค่ภาพที่อยู่เบื้องหน้าก็ทำให้เอมิลี่น้ำตาซึมตลอดเวลาที่เห็นเคนทรมานกับบาดแผล ไมเคิลเห็นดังนั้น จึงแนะนำให้เอมิลี่ไปหาหมอเพื่อรักษาตัวเธอก่อน เพราะเธอเองก็เจ็บมิใช่น้อย.... “ไม่ค่ะ...เพราะชั้น...เคนถึง....” เอมิลี่คร่ำครวญ “แต่ถ้าคุณล้มไปอีกคน เคนก็ไม่ดีใจหรอกนะ” ไมเคิลอธิบาย พร้อมจับมือเธอขึ้นมาและมองไปที่ข้อมือที่มีผ้าเช็ดหน้าของชายหนุ่มหยุดเลือดพันเอาไว้.... เอมิลี่ถึงยอมตกลงไปให้หมอทำแผลให้ แต่กว่าจะยอมละสายตามาจากเคน ก็ใช้เวลาพอสมควร จนไมเคิลอดนึกอิจฉาไม่ได้ “จะมีใครที่รักผมขนาดนี้มั้ยนะ?” ไมเคิลคิดในใจ ด้วยความเศร้าสร้อย....พรางโอบไหล่เอมิลี่ไปห้องทำแผล...... หลังจากทำแผลเสร็จ เอมิลี่ก็ไปนั่งเฝ้าเคนอยู่หน้าห้องที่ล้อมด้วยกระจกอีก เนื่องจากเป็นห้อง ICU จึงไม่สามารถให้ญาติผู้ป่วยเฝ้าได้...เมื่อหมดเวลาเยี่ยม ไมเคิลต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะกล่อมสาวน้อยให้กลับไปพร้อมเขา..... ในรถที่เงียบสงัด.....ทั้งสองคนต่างคนต่างเงียบ “ตอนชั้นอยู่กับแม่....แม่ก็ลำบาก ทำงานหนักทุกวัน...บางวันป่วยยังต้องไปทำงาน...เพื่อชั้น...”เอมิลี่เริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสุดหัวใจ ซึ่งไมเคิลก็ตั้งใจฟัง “ตอนนี้เคนก็บาดเจ็บเพราะชั้น....ฮะๆๆๆ ตลกเนอะ ชั้นนี่...เกิดมาเป็นตัวซวยจริง ๆ”...เอมิลี่หัวเราะออกมาเบา ๆ.... ไมเคิลรีบดึงเธอเข้ามากอดไว้อย่างอ่อนโยน.... “อย่าเอาเรื่องเศร้ามาพูดเป็นเรื่องตลกสิ” ไมเคิลเอ่ยอย่างเจ็บปวด “รถคันนี้เก็บเสียง...ร้องไห้ออกมาเถอะ...จนกว่าเธอจะพอใจ...” เมื่อได้ยินที่ไมเคิลเอ่ย ถึงจะเจ็บปวด แต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน....เอมิลี่ไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาได้อีกแล้ว.. ตลอดเวลาที่เธอร้องไห้...และพร่ำบอกถึงความเศร้า เจ็บปวด ...ไมเคิลจะคอยบอกว่า “ไม่เป็นไร...” “ช่างเถอะ..” และลูบหัวเธอเบา ๆ ตลอดเวลา....จนสาวน้อยเหนื่อยและหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นนี่เอง.... รถวิ่งมาถึงถนนบริเวณเนเวอร์แลนด์ บิลล์สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ทำไมถึงมีฝูงชนมากจนผิดปกติเกินไป... ด้วยความชำนาญในงาน ลางสังหรณ์ไม่ดีก็เกิดขึ้น “บอสครับ...เราจะเข้าประตูหลังนะครับ และ อาจจะต้องซ่อนตัวคุณผู้หญิงให้มิดชิด” ไมเคิลละสายตาจากเอมิลี่และเงยหน้ามองไปนอกหน้าต่างรถ.... แล้วก็ถอนหายใจ ดูเหมือนเรื่องเดิม ๆ จะเกิดขึ้นอีกแล้ว... พวกปาปาบาบ้าอีกแล้ว คงจะมีข่าวแปลก อีกล่ะสิ (ปาปารัชชี่จ้า แต่คนแต่งชอบให้เป็นพวกบ้า...) “อืมมม” ไมเคิลตอบบิลล์ พร้อมกับห่มผ้าให้เอมิลี่.... รถเลี้ยวไปเข้าประตูหลัง...ซึ่งยังไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก..... “บอสไม่ควรลงพร้อมกับคุณเอมิลี่นะครับ.....” บีเจเตือนด้วยความเป็นห่วง “อืมมม ผมเข้าใจ...งั้นฝากด้วยนะ” ทันทีที่รถจอด.....ก็มีเสียงมาทันที “นั่นไง ๆ เฮ้!!! ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ!!! ไมเคิล!!! เฮ้!!!!” “ผู้หญิงในข่าวเป็นใครครับ!!!!” เสียงตะโกนฮือฮา โหมเข้ามาใส่ตัวไมเคิลอย่างรุนแรง นักข่าวพร้อมกล้องกรูกันมาทีประตูหลังทันที แต่ก็ไม่เยอะเท่าประตูหน้า..... “คุณทารุณเธอรึป่าว!!!”   “คุณลักพาตัวเธอมาเหรอ!!!” “คุณเป็นพวกซาดิสม์ ก่อนจะมีเซ็กส์ใช่มั๊ย?” ช่างเป็นคำถามที่หยาบคายแสดงให้เห็นถึงไอคิวของผู้พูดว่ามีแต่เรื่องอะไรในหัวจริง ๆ !!!! ไมเคิลก้าวลงจากรถอย่างปกติ...และก็เข้าบ้านไป โดยไม่สนใจนักข่าว บิลล์นำรถไปจอดและให้บีเจอุ้มเอมิลี่ในห่อผ้าห่มค่อย ๆ แอบไปวางไว้ในห้องเธอ โดยที่ไม่มีใครเห็น.... เอมิลี่หลับอย่างเป็นสุขบนเตียงนอนของเธอ....โดยมีไมเคิลคอยจับมือเธอไว้ ไม่ยอมห่าง ============================================== เอ้า...ฉากโรแมนซ์มาเล้ยยยย ผู้กำกับทั้งหลาย....เขี่ยเคนคนขวางออกไปก่อนแล้ว ต่อเลยๆ ๆ  (ขอโทษนะเคนนี่ เค้าชอบฉากเรทของไมเคิลมากกว่าน่ะ เอิ๊กกก) แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 18:27:09 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 18:30:35 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 16:58:36

ความคิดเห็นที่ 57 "ทานอะไรสักหน่อยมั้ยคะเจ้านาย" มาร์ธาร์เปิดประตูถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย "ยังไม่ล่ะ ผมจะรอทานพร้อมกับเอมิลี่ ดูสิ นอนหลับตาพริ้มแบบนี้ สงสัยจะฝันดี" เจ้าของบ้านตอบในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่สาวน้อยผมบลอนด์ที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง แม่บ้านผู้ซื่อสัตย์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะปิดประตูห้องอย่างเบามือ เอมิลี่ตื่นขึ้นมาในอีกสองชั่วโมงต่อมา เธอยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงสักพัก ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่า ที่ข้างเตียงมีใครอีกคน นอนหลับอยู่ข้าง ๆ โดยที่มือของเขายังคงกุมมือของเธออยู่ เธอมองใครคนนั้นอย่างสงบ "ทำไม ผู้ชายที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินคนนี้ ถึงเป็นห่วงชั้นนักนะ" เธอนอนนิ่ง คิดวนไปวนมาอยู่สักพัก จึงตัดสินใจที่จะเลิกคิด และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามนั้น เธอใช้นิ้วชี้สะกิดแขนของชายเจ้าของบ้านหลังใหญ่นี้เบา ๆ ราวกับเขาระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เขาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจากสัมผัสเพียงแผ่วเบาของหญิงสาว "ตื่นนานรึยังสาวน้อย หิวรึยัง ทานอะไรหน่อยมั้ย" คำถามมากมายพรั่งพรูออกจากปากของนักร้องดัง ไม่มีคำไหนเลย ที่พูดถึงตัวเอง เอมิลี่ดันตัวเองให้ลุกขึ้น ในขณะที่มือหนึ่งของเธอยังอยู่ในมือใหญ่ของเขา ไมเคิลยังคงมองหน้าเธอ ราวกับองครักษ์หนุ่มรอฟังคำสั่งจากเจ้าหญิง เอมิลี่ดึงตัวเขาเข้ามากอดเบา ๆ แทนคำตอบต่าง ๆ นานา "ขอบคุณมากเลยค่ะ สำหรับทุกอย่าง" ไมเคิลไม่ทันตั้งตัว เขาบรรจงใช้นิ้วเรียวยาวของมือข้างที่เหลือลูบผมบลอนด์ที่บัดนี้ออกจะยุ่งเหยิงไปสักนิดเบา ๆ พร้อมกระซิบอย่างแผ่วเบา "ขอบคุณทำไมสาวน้อย ผมทำให้ชีวิตคุณวุ่นวายออกขนาดนี้ ผมสิ ต้องของโทษคุณ" เอมิลี่ส่ายหัวเบา ๆ "ไม่เลยค่ะ ชั้นต่างหากที่ทำให้คุณวุ่นวาย ถ้าคุณเป็นอะไรไปในวันนี้ ชั้นจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย" ไมเคิลผละออกจากหญิงสาว ใช้มือทั้งสองข้างของเขาเขี่ยผมยุ่งของเอมิลี่ ให้เข้าที่เข้าทาง "เราไปหาอะไรทานกันมั้ย สาวน้อย ป่านนี้มาร์ธาร์คงรอเงกละล่ะ" เอมิลี่ยังคงเงียบ "คุณไมเคิลคะ ทำไมคุณถึงดีกับชั้นนักคะ" เธอถามคำถามที่ครุ่นคิดอยู่ในใจออกมา คนถูกถามยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า "ทำไมผมถึงดีกับคุณงั้นเหรอ อืมมม คงเพราะว่า" เขานิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบต่อไปว่า "คงเพราะ เวลาผมอยู่กับคุณ ผมรู้สึกสดใส มีความสุข ราวกับกลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้งกระมัง" นั่นอาจไม่ใช่คำตอบที่เอมิลี่อยากได้ยิน ขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากถามต่อ ไมเคิลก็พูดขึ้นว่า "สาวน้อย อย่าถามอะไรอีกเลยนะ ไปทานข้าวกันเถอะ ป่านนี้เด็ก ๆ คงรอคุณครูเอมิลี่แย่แล้ว ตอนคุณไม่อยู่ เด็ก ๆ เหงากันจะแย่ คุณไม่ควรจากไปไหนโดยไม่จำเป็นนะ" เจ้าของบ้านพูดทีเล่นทีจริง "จริงด้วยสินะ เด็ก ๆ" เหมือนถูกเตือน เอมิลี่นึกถึงนักเรียนตัวน้อยทั้งสามของเธอขึ้นมาได้ "เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้างคะ" "ก็เหงา และก็คิดถึงคุณครูเอมิลี่น่ะสิ พวกเขาก็เลยส่งพ่อของพวกเขาไปตามคุณครูเอมิลี่กลับมายังไงล่ะ" ไม่พูดเปล่า เขามองหน้าสาวน้อยอย่างมีเลศนัย จนคนฟังรู้สึกอาย "เจ้านายครับ" บิลล์โผล่มากจากข้างหลัง "ผมมีเรื่องจะรายงานครับ" เมื่อคนเป็นนายหันไปมอง ก็เห็นบอดี้การ์ดร่างยักษ์ทั้งสองคน ยืนอยู่ด้วยกัน เขาพยักหน้ารับเบา ๆ "คุณไปหาเด็ก ๆ ก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวผมจะตามไป" จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 00:18:07

ความคิดเห็นที่ 58 ^ ^ เอมิลี่ดึงตัวเขาเข้ามากอดเบา ๆ <-- แว๊กกกก เอมิลี่เป็นฝ่ายรุก!!!! เอาเลยๆ "คงเพราะ เวลาผมอยู่กับคุณ ผมรู้สึกสดใส มีความสุข ราวกับกลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้งกระมัง" แว๊กกกกกกกกกกกก มันหวานนนนนนนนนนนนนนนนนซ้า จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 08:25:53

ความคิดเห็นที่ 59   --" อ่านไม่ทันแล้ววว ฮ่าๆ อยากถามเหมือนพี่โชจัง ... เหล้าปั่น? จะฟ้องป๋าโจมั้ยเนี่ย!! ^^ อ่านต่อๆมา แว๊ก!! หัวใจจะวายไปถึงแซด(ยืมมุกพี่ๆเค้า^^) เพื่อนๆ เปลี่ยนจากอิ่มมิลี่เป็นเอมิลี่ทีเถอะ ขอร้อง เอิ๊กๆ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 53 20:23:08 จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 20:09:03

ความคิดเห็นที่ 60 แว๊กกกก ลืมเปลี่ยนสี โฮ่ โฮ่ โฮ่ รูปน่ารักไม่ลบละกันโนะ... แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 53 21:50:50 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 21:47:49

ความคิดเห็นที่ 61 “กล้องที่ได้จากเจ้าอีเวง...เป็นกล่องรุ่นใหม่ที่ยังไม่นำเข้าในประเทศครับ...ทางบริษัทผู้ผลิตจะเปิดตัวในอีกสองปีข้างหน้าครับ ซึ่งทีมวิศวกรที่ออกแบบรายงานว่า มันสามารถตั้งโปรแกรม ให้ถ่ายรูปแล้วโอนถ่ายข้อมูลด้วยระบบ wireless ไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ต้องการได้ครับ” บีเจรายงานเจ้านายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “และดูเหมือนว่า อีเวง จะมีคนสนิทเป็นผู้บริหารของบริษัทนี้ด้วยครับ” บิลล์กล่าวเสริม (คู่ขามันป่าว....ชิ) “ข้อมูลทั้งหมดก็ไปถึงพวกนั้นตั้งแต่แรกแล้วสินะ” ไมเคิลสรุป “ครับ” บีเจตอบ น้ำเสียงเรียบ แต่ในใจกลับร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเจ้านายของตน “เฮ้ออออ.....” ไมเคิลถอนหายใจยาว.....ทำไมนะเรื่องแบบนี้ถึงต้องเกิดขึ้นกับชีวิตของเขาอย่างไม่จบไม่สิ้น.... เขาไม่เคยร้องขออะไรจากคนพวกนั้น ไม่แม้แต่จะคิดรบกวน หรือทำร้ายใคร.... แล้วสิ่งที่ได้รับทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้.....และแน่นอนตอนนี้มีคนที่กำลังจะได้รับความรู้สึกที่ซุปเปอร์สตาร์ผู้นี้ได้รับด้วยคือ สาวน้อยตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับต้องมาเจอกับความโหดร้ายของสังคมที่จ้องแต่จะทิ่มแทงอย่างไม่ปรานี.....มันเกิดอะไรขึ้นกับความยุติธรรมในโลกนี้นะ...... ไมเคิลพรางคิด แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ใช่ ผมเอง” “ไม่!!  ผมโอเค...ใช่....ผมก็คิดว่าจะเปิดแถลงการณ์ เรื่องจะได้จบ ไม่ต้องห่วง ผมจัดการได้   คุณช่วยจัดการเรื่องสถานที่และเวลาให้หน่อยล่ะกัน....ครับ...โอเค....ขอบคุณมาก” ไมเคิลกล่าวกับต้นสังกัดอย่างอ่อนน้อมเช่นเคย.... “ผมจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้จบโดยเร็ว....” ไมเคิลหงายมือตัวเองขึ้นมาดู ก็มีภาพมือของเอมิลี่ที่เลือดไหลโชกปรากฏขึ้นมา ตามด้วยภาพของเคนที่ล้มลงต่อหน้าต่อตา เพื่อปกป้องซุปเปอร์สตาร์ในดวงใจของตนเอง.....ซึ่งก็คือ ไมเคิล แจ็คสัน คนนี้นี่เอง...... “ก่อนที่เอมิลี่และเคนจะรู้เรื่องนี้ ....ถึงตาผมปกป้องพวกคุณบ้าง.....”  ชายหนุ่มเอ่ย พร้อมกับกุมมือแน่น และก้มหน้าลงไปด้วยความเจ็บปวด เช้าวันรุ่งขึ้น  เอมิลี่ตื่นมาด้วยความสดชื่น วันนี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก หลังจากแต่งตัวเสร็จ สาวน้อยเดินลงบันไดลงมาก็สงสัย ที่ไม่พบชายหนุ่มอย่างที่เธอเคยพบทุกวัน....ไม่มีคำกล่าวทักทายตอนเช้าอย่างอบอุ่น บรรยากาศในบ้านเงียบสงัด จนน่าแปลกใจ.... “มาร์ธาร์จ๊ะ  หายไปไหนกันหมดน่ะ” เอมิลี่หันไปพบแม่บ้านที่แสนดี ก็เอ่ยถามด้วยแววตาใสซื่อ “เอ่อ...คือ คะ คะ...คุณหนูไปบ้านคุณสเปนเซอร์กันหมดเลยค่ะ” มาร์ธารตอบอึกอัก เพราะกลัวจะเผยความจริงออกไป “อืมมมม แล้ว....คุณไมเคิลล่ะ” สาวน้อยรู้สึกเขิน ๆ เมื่อต้องถามถึงเจ้าของบ้านสุดหล่อและแสนดี “...คือ ....คือ...คุณท่านรีบเข้าบริษัทค่ะวันนี้....เดี๋ยวอีชั้นไปจัดมื้อเช้ามาให้เลยนะคะ” กล่าวจบ แม่บ้านแสนดีก็รีบหันหลังจากไปทันที.... “แปลกจัง....” ไม่เพียงแต่มาร์ธาร์ที่แปลก เพราะไมเคิลไม่เคยไม่รอเธอทานมื้อเช้าด้วยกัน... ระหว่างที่มาร์ธาร์ยกอาหารมาวางที่โต๊ะ เอมิลี่ได้แต่นิ่งคิด....จนมาร์ธาร์เริ่มกลัวว่าเธอจะจับโกหกได้... “คุณท่านก็ไม่น่าให้อีชั้นมาโกหกเล้ยยยย” แม่บ้านแสนดีเริ่มคิดหนักและขมวดคิ้วผูกเป็นโบว์ “มาร์ธาร์จ๊ะ....มาทานมื้อเช้าด้วยกันสิ” สาวน้อยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม เพื่อทำลายบรรยากาศที่อึมครึม “ไม่เป็นไรค่า....แหะแหะแหะ” “ว้าวววว สเต็กปลา แบบอิตาเลี่ยน ไวท์ซอสนี้สุดยอดเลยค่ะ คุณเหมือนแม่ของหนูเลยค่ะ ทำอาหารเก่ง....อร่อยมาก ๆ เลย......” เอมิลี่ชวนคุยไม่หยุด ทั้งเรื่องที่บ้าน ที่โรงเรียน เพื่อน ๆ  ของที่ชอบ การช้อปปิ้ง  แม้กระทั่งพยากรณ์อากาศ....จนมาร์ธาร์เริ่มเคลิ้มตาม จึงเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน อย่างออกรส “แล้ววันนี้มาร์ธาร์ต้องทำงานอะไรบ้างล่ะ?  ให้หนูช่วยมั้ย?” เอมิลี่ลองเชิง “อ้อ...วันนี้คุณท่านสั่งให้ดูแล ไม่ให้คุณเอมิลี่ออกจากบ้านค่ะ” มาร์ธาร์แสนดี ที่โกหกไม่เป็น เอ่ยออกมาอย่างหน้าชื่นตาบาน.... “อุ๊ย...!!!” เธอรีบปิดปากทันทีที่รู้สึกตัว “เกิดอะไรขึ้นกันแน่จ๊ะ...มาร์ธาร์!! ได้โปรดบอกชั้นมาเถอะ” เอมิลี่พยายามอ้อนวอน แม่บ้านผู้ซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย...พยายามจะไม่พูดถึงการแถลงข่าวของนายอันเป็นที่รักยิ่ง เพราะนอกจากจะขัดคำสั่งนายแล้ว ยังอาจจะทำให้สาวน้อยซื่อ ๆ คนนี้ต้องมารับเคราะห์ที่ไม่ควรอีกด้วย....แต่เธอไม่เคยโกหก และทำไม่เป็น ที่สำคัญเธอแพ้น้ำตาของเด็กซื่อ ๆ อย่างเอมิลี่อย่างที่สุด..... “มาร์ธาร์ ได้โปรด..... เกิดเรื่องขึ้นกับคุณไมเคิลใช่มั๊ย?” สาวน้อยคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอร้อง และเริ่มร้องไห้ “คุณต้องบอกหนูนะ เค้าไปที่ไหน!! หนูคนเดียวที่จะช่วยเค้าได้!!” “หนูไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น...คุณรู้มั๊ย...ชีวิตนี้มานั่งอยู่ตรงนี้ได้ก็เพราะใคร!!! คุณไมเคิลช่วยชีวิตหนูตั้งกี่ครั้งแล้ว คุณรู้มั๊ย.....ได้โปรดให้โอกาสให้หนูทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง...” เอมิลี่ รู้สึกตัวแล้วว่า ไมเคิลสำคัญสำหรับเธอแค่ไหน ทันทีที่นึกภาพเหตุการณ์ ย้อนหลังไปไม่นาน... ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน เค้าช่วยเธอจากไอ้มืด จนได้แผลที่คอ ก็เค้าอีกที่คอยซับเลือดทำแผลให้... วันวุ่นวายที่มหา’ลัย...ก็เค้าอีกที่พาเธอบินไปกับสายลม เพื่อหนีความวุ่นวายและน่ากลัวนั่น.... ถึงจะยียวนกวนประสาทเธอ แต่ก็ทำให้เธอสบายใจทุกครั้งที่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเค้า.... เค้ามอบความฝันอย่างเจ้าหญิงให้เธอ ในวันที่เธอเสียใจ  และคอยปลอบโยนทุกครั้งที่เธอคิดถึงแม่ เจ็บปวดแทน เมื่อเห็นเธอมีบาดแผล  น้ำตาที่ไหลทุกครั้งจะมีเค้าคอยซับให้อย่างอ่อนโยนและอบอุ่นที่สุด แต่จะมีใคร แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 53 22:01:59 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 21:48:13

ความคิดเห็นที่ 62 โชกุจ๋าาาาาาาาาา   เครียดมากมั้ยจ้ะ   พักดื่มน้ำท่าก่อนเน๊ออ   เดวจะเป็นลมมเป็นนแล้งไปน่ะ   อยากจะบอกว่าหนูสุดยอดของ  ที่สุดมากๆ     อยากจะต่อนะนิ  แต่ว่ากลัวไม่เนียนอ่ะ     ขอเวลานิดนึงเด้อ  พี่น้อง จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 06:37:03

ความคิดเห็นที่ 63   หนูไม่กล้าต่อเหมือนกันค่ะ กลัวทำเรื่องเค้าเสียหาย 555 จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 19:34:22

ความคิดเห็นที่ 64 ลืมเปลี่ยนสี เอิ้ก!! จ แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 53 21:16:03 จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 21:09:41

ความคิดเห็นที่ 65 ผู้คน กำลังชุลมุนวุ่นวาย กันเป็นการใหญ่ ใครสัก คน กำลังยืนบนเก้าอี้ ถือกล่อง ให้คนอีกกลุ่มนึง ที่ต่อแถวเรียงยาว ได้จับหมายเลขขึ้นมา หลังจากดูหมายเลขแล้ว คนที่จับได้หมายเลขนั้น ๆ ก็รีบวิ่งไปคว้าอุปกรณ์ของตัวเอง ทั้งกระเป๋า ทั้งกล้อง ทั้งขาตั้ง สารพัดที่เค้าจะพกกันมา วิ่ง เข้าไปเซ็ท ที่จุดมาส์กที่ตัวเองจับหมายเลขได้ หลายคนบ่นอุบ ที่มาถึงก่อน แต่ดวงไม่ดี จับได้เลขที่ต้องอยู่ริม ๆ หรือไปถึงแถวหลัง ๆ แต่การทำแบบ นี้ ก็ทำให้จำนวนเหล่าผู้สื่อข่าว และผู้คนที่เข้ามาร่วมในงานนี้ เป็นระเบียบเรียบร้อยดีทีเดียว " ทุกอย่างเรียบร้อยหรือยังครับ " ไมเคิล ถามชายหนุ่ม หน้าตาดี ที่ถือสคริปต์งานเดินไปเดินมา จนน่าเวียนหัว " เริ่มใกล้ความเป็นจริงแล้วครับ ยังไง เด๋วผมจะมาแจ้งเวลาให้ทราบอีกครั้ง ตอนนี้ คุณควรจะเข้าไปหลบในห้องพักก่อนจะดีกว่านะครับ " คนพูด พูดทำหน้าเหน็ดเหนื่อย ไมเคิล พอจะเข้าใจ ว่าการที่เค้าออกมาป้วนเปี้ยนแถวทางเดินแบบนี้ มันอาจจะทำให้ทีมงานวุ่นวายได้ เ้ค้ายกมือขึ้น ระดับไหล่ เป็นสัญญาณว่าเค้ายอมทำตามที่บอก ไมเคิล เดินหันหลังกลับ จะเข้าไปยังห้องพัก แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อใครสักคนเรียกเค้า เสียงกระหืดกระหอบ " ไมเคิล ....  ไมเคิล ... " " แรนดี้ ทำไมต้องวิ่งกระหืดกระหอบมาแบบนี้ด้วยล่ะครับ " ไมเคิล จับไหล่ ผู้มาถึงอย่าห่วงใย " นี่คุณกำลังจะทำอะไร " แทนที่ เค้าจะหยุดพักให้หายเหนื่อย เค้ากลับ จับไมเคิล ดึงพาเดินกลับเข้าห้องพักอย่างรวดเร็ว ประตูปิด "ปัง!!!" " นี่คุณ คิดจะทำอะไร " แรนดี้ ถามกระหืดกระหอบ " ผมก็แค่ จะบอกความจริง ให้ทุกคนทราบ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้เป็นอย่างที่แทบลอยด์เขียน ผมไม่อยากให้เด็กพวกนั้น ต้องเป็นอันตรายอีก "   ไมเคิล หมายรวมถึง เคนด้วย ภาพทั้งสองบาดเจ็บ ยังติดตาเค้าไม่หาย " แล้วคุณคิดว่าจะมีใครเชื่อคุณบ้าง " แรนดี้ พูดหัวเสีย ไม่ทันได้เห็น สายตาผิดหวังอย่ารุนแรงของ ไมเคิล แม้แต่น้อย " ต้องมีซิ ... อย่างน้อย ก็แฟน ๆ ของผม ครอบครัวผม และคนที่ไม่ตัดสินคนอื่น เพียงเพราะรับฟังคำบอกเล่าของคนที่ไม่น่าเชื่อถือมา " ไมเคิล กล่าวปาวร้าวใจ แรนดี้ เริ่มรู้สึก ถึงความหวั่้นไหวของอารมณ์ จากน้ำเสียงของไมเคิล เค้า รีบปรับสีหน้า และน้ำเสียง รวมถึงคำพูดเสียใหม่ " ผม แค่หมายถึงว่่า พวกนั้น อยากจะเขียนอะไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ถ้าเค้าจะเล่นงานคุณ เค้าก็สามารถเอาคำพูดของคุณ ไปตีความเป็นอย่างอื่น แล้วก็ขายได้อีกอยู่ดี ... " แรนดี้ ค่อย ๆ หว่านล้อม เมื่อเห็นไมเคิล ฟังนิ่ง เหมือนจะคิดตาม เค้าก็รีบดึงเข้าประเด็น " คุณแถลงข่าวเรื่องนั้นไม่ได้นะ " " แต่ทุกคนมาที่นี่แล้ว ผมแจ้งทางบริษัทเรียบร้อยแล้วด้วย คุณจะออกไปบอกทุกคนว่ายังไง มันถึงจะดีกว่า การพูดความจริงเหรอ " ไมเคิล ปวดร้าวใจ ที่ความบริสุทธิ์ใจ เป็นเรื่องต้องห้าม ไม่ใ้ห้แสดงออก " เออีจี และ โซนี่ คุยกันเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ส่งผมมา " ไมเคิล จ้องแรนดี้นิ่ง รอฟัง " คุณก็จะขึ้นเวทีแถลงการณ์เหมือนเดิม แต่เนื้อหาที่คุณพูดต้องเปลี่ยนใหม่ " ไมเคิล คิ้วขมวด ไม่เข้าใจ ที่แรนดี้พูด แรนดี้ เริ่มสาธยาย ชักแม่น้ำทั้งแปดร้อยห้าสิบสาย เพื่อให้ไมเคิล ทำตามที่เค้าต้องการ ไมเคิล ฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด สมองทำงานอย่างหนัก รีบตัดสินใจ . . จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 21:15:37

ความคิดเห็นที่ 66 เอมิลี่ กับ เคน วิ่งลงจากแท็กซี่ ที่ต้องจอดไกลจากสถานที่จัดงานเป็นกิโล รถจอดสองข้างทางยาวเยียด ดูเผิน ๆ เหมือนมีการจลาจลย่อย ๆ ตำรวจส่งเีสียงโวยวาย เป่านกหวีด กันกลุ่มแฟน ๆ ไม่ให้เข้าเขตที่กั้นไว้ ทั้งที่แฟน ๆ ก็แค่จับกลุ่มรวมกัน ยืนเรียงแถว ถือป้ายบอกความในใจให้กับ นักร้องในดวงใจของพวกเค้า อยู่อย่างเป็นระเบียบแท้ ๆ เอมิลี่ กับ เคน  ค่อย ๆ ลัดเลาะไปตามทางที่มาร์ธา เขียนแนะนำไว้ เคน ที่เป็นแฟนคลับตัวยงของไมเคิล หันกลับมามองกลุ่มแฟน ๆ ของไมเคิล ที่ตั้งอกตั้งใจจับกลุ่มยืนรอ พบบุคคลที่พวกเค้าชื่นชอบ ทุกคนจริงใจ และเจตนาดี ถึงได้ยืนออ รอกันอยูด้านหน้า เห็นได้ชัด จนตำรวจทำเวอร์ มาบอกให้ยืนตรงนั้นตรงนี้ นี่ถ้าพวกเค้า ใจคดสักหน่อย คงเห็นทางที่จะเข้าไปในตัวตึก อย่างที่เคน กับเอมิลี่กำลัง แอบเข้าไปได้แน่ ๆ เคน คิด ๆ แล้ว จับแขนเอมิลี่ ดึง จนเอมิลี่ สะดุ้ง " ตกใจหมด นึกว่าใครมาจับ ... ทำไมเหรอ " เอมิลี่ หันมาเหว ใส่เคน " นี่ เราหาทางติดต่อบอกไมเคิล ให้มารับเราเข้าไปไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าโดนจับได้ล่ะ เสียชื่อแฟนคลับไมเคิลแย่เลย " เอมิลี่ หลุดหัวเราะเสียงดัง จนต้องรีบ เอาืมืออุดปากตัวเอง ก่อนจะเปิดปากพูดต่อ " โธ่เอ๊ย! นึกว่าอะไร ที่แท้ก็กลัวเสียชื่อแฟนคลับ เอาน่า เราก็ระวัง อย่าให้โดนจับได้ซิ แล้วอีกอย่างนะ นายคิดว่า เราจะติดต่อไมเคิลได้ไม๊ ในสถานการณ์แบบนี้น่ะ ขนาดบิลล์ ยังโทรไม่ติดแล้วเลย " เคน ทำหน้าไม่มั่นใจ เอมิลี่ มองเคน แล้วยิ้มเคลิ้ม " ยิ้มอะไรของเธฮ แบบนั้น " เคน เขินทำตัวไม่ถูก " นายห่วงภาพลักษณ์แฟน ๆ ของไมเคิล ไม่เบาเหมือนกันนะ แล้วจริง ๆ แล้วนายก็คงห่วงไมเคิลด้วยใช่ไม๊ล่ะ " เอมิลี่แหย่ " ถ้าไม่ห่วง จะมาอยู่ที่นี่กับเธอแบบนี้เหรอ " เคนพูดห้วน ๆ ออกเดินต่อ ทำเป็นบ่นว่า เอมิลี่พูดเสียงดัง เด๋วใครได้ยิน เอมิลี่ มองตามเคน ที่ชอบเก็ก วางท่า แต่จริง ๆ แล้วแข็งนอกอ่อนใน แล้วได้แต่ยิ้ม . . . ในที่สุด สองคนก็ได้เข้ามาอยู่ในตัวอาคาร และหาทาง จนได้พบกับบิลล์จนได้ " พวกคุณมาช้านะ " บิลล์บ่น " งานแถลงข่าว จะเริ่มแล้ว " เอมิลี่กับเคน หันมามองกันหน้าเสีย บิลล์ พาเอมิลี่ กับเคน แอบหลบเข้าไปหามุมยืนอยู่ในห้องแถลงการณ์จนได้ ไมเคิล อยู่บนเวทีแล้ว แสงแฟลชมากมาย จนแสบตา แต่ไมเคิล ก็ยังยิ้มให้กับทุกคน และชูสองนิ้วอย่างใจดี นักข่าวเริ่มยิงคำถามมากมาย แต่แรนดี้ เป็นคนแย่งตอบซะมาก เรียกได้ว่าแทบจะทั้งหมด ซึ่งไม่มีคำตอบไหน ตรงคำถามที่ถูกถามเลยสักนิด จนนักข่าวคนนึง ตัดสินใจ ไม่ถาม แต่ขอให้ไมเคิล พูดแทน " คุณตั้งใจจะพูดอะไรในวันนี้ครับ "  คำถามของของนักข่าวผู้นั้น ทำให้ทุกคนเงียบ ตั้งใจฟัง " ผม ... " ไมเคิล กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ยังไม่ทันได้พูด แรนดี้ก็ขัดขึ้นมาอีก " เราตั้งใจจะแถลงข่าว การจัดสเปเชี่ยล เพอฟอร์ม ที่จะมีขึ้นกลางปีหน้าครับ " สิ้นเสียงของแรนดี้ ก็เป็นเสียงฮือฮาของทุกคน ตามมาด้วยเสียงเซ็งแซ่ของคำถามที่ นักข่าวทั้งหลายแย่งกันถาม เอมิลี่ กับ เคน หันมามองหน้ากัน ทั้งสองหันไปมองบิลล์ สายตาเป็นเครื่องหมายคำถาม บิลล์ได้แต่ทำหน้านิ่ง ส่ายหัว ทุกคนแย่งกันถาม แม้แต่ คนจัดคิว ก็ไม่สามารถควบคุมได้ แต่แล้ว... ทุกคนก็เงียบกริบ เมื่อไมเคิล เริ่มพูด " ผมจะเพอร์ฟอร์ม งานนี้เป็นพิเศษ เื่พื่อลูก ๆ ของผม และหวังว่าจะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี จากแฟน ๆ และทุกทุกคน " ไมเคิล หยุดพูดนิดนึง ไ่ม่มีใครกล้าพูดอะไรแทรก ทุกคนยังตั้งใจฟัง " ผมอยากขอบคุณ แฟน ๆ ของผมทุกคน สำหรับความรัก การเชื่อใจ และการสนับสนุน เสมอมา ขอบคุณ ที่พวกคุณ ได้ลองพยายามทำความรู้จักผม ได้ลองพยายามรักผม ก่อนที่พวกคุณจะตัดสินผม ผมรักพวกมาก ๆ จากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่มีความจริงใด จะยิ่งใหญ่ไปกว่า ความรักอันบริสุทธ์นี้อีกแล้ว ขอบคุณแฟน ๆ และทุกทุกคน ขอพระเจ้าคุ้มครองพวกคุณ " สิ้นเสียงไมเคิล นักข่าวรู้คิว รีบยิ่งคำถามกันเป็นพัลวัน แรนดี้ ส่งซิกให้ เจ้าหน้าที่การ์ด พาตัวไมเคิล ออกไป ไมเคิล ลุกขึ้นยืนนิ่ง ให้ทุกคนได้ถ่ายภาพ อยู่พักนึง ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้อง แต่ก็ยังไม่วาย หันมาโบกมือ ชูสองนิ้ว ส่งจูบ พร้อมกล่าวขอบคุณ ทุกคน ไม่ขาดปาก จนการ์ดที่เดินตามหลัง เปลี่ยนมาเดินต้อน ให้ไมเคิล รีบเดิน บิลล์ รีบวิ่งเข้าไปดูแลเจ้านายของเค้า แทนการ์ดของแรนดี้ เอมิลี่ กับ เคน ยังไม่หายเหวอ ทำไม กลายเป็นแบบนี้ไปได้? สองคนอยากจะถามซึ่งกันและกัน แต่ไม่มีใครตอบใครได้ จึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ตอนนี้บนเวที แรนดี้ กำลังสาธยาย ถึงแผนการณ์แสดงรอบพิเศษของไมเคิล อย่างหน้าชื่นตาบาน จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 21:49:45

ความคิดเห็นที่ 67 ตัดชับ มาที่เนเวอร์แลนด์ คืนนั้น ทันที่ที่ได้ยินเสียงรถของไมเคิล วิ่งเข้ามา เอมิลี่ กับ เคน ก็รีบวิ่ง ไปยืนรอ แต่เด็ก ๆ ที่วิ่งแซงไปโผกอดแด๊ดดี้ ทำให้ทั้งสองชะงัก ไมเคิล ยิ้มสดใส ถามไถ่เด็ก ๆ ถึงกิจกรรมประจำวัน เด็ก ๆ เจื้อยแจ้วตอบ เล่าอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะพี่เลี้่ยงจะมาพาแยกออกไป ไมเคิลมองตามหลังเด็ก ๆ สายตาเริ่มเปลี่ยนไป เค้ากำลังเศร้า ..... " ไมเคิล " เอมิลี่ส่งเสียงเรียก ไม่ทันแล้ว ไมเคิล จะปรัีบสีหน้าแววตา ให้สดใส ก็ไม่ทันเสียแล้ว เคน และ เอมิลี่ หน้าเครียด มองเค้า อย่าสงสัย อยากจะถาม แต่ก็เกรงใจ และรู้ว่าเ้ค้ากำลังหนักใจ จนไม่กล้าเอ่ยปาก ไมเคิล เดินนำ ทั้งสอง ไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้า หน้าเครื่องเล่นที่ตอนนี้เปิดแสงไฟหลากสี ส่องแสงสวยแข่งกัีบแสงดาว บนท้องฟ้าไร้เมฆ " ไมเคิล ทำไมคุณ... " เคนทนสงสัยไม่ไหว จะเอ่ยถาม แต่เอมิลี่ รีบจับแขนเอาไว้ " ไม่เป็นไรหรอก พวกคุณคงรู้เรื่องวันนี้แล้วซินะ "  ทั้งสองตาเป็นประกาย ไม่ต้องถาม ไมเคิลก็จะเล่าแล้ว " ผมมีแสดงกลางปีหน้านะ ผมจะให้บัตร VIP คุณด้วยนะ เคน ต้องมาดูให้ได้ล่ะ " ไมเคิล ทำเสียงสดใส แต่แววตายังหม่นหมอง " ทำไมอยู่ดี ๆ ถึง ... " เอมิลี่ อยากจะถาม แต่ก็ชะงักไปอีก ไม่รู้ว่าสมควรไม๊ ไมเคิล ยิ้ม รู้ว่าทั้งสองเป็นห่วง " ทางบริษัท ไม่ต้องการให้ผมแถลงข่าวเคลียร์ข่าวใส่สีพวกนั้น เค้าให้ผมตกลงแสดงตามที่เค้าเสนอ แล้วเค้าจะจัดการเคลียร์ให้เรียบร้อยเอง เค้ายื่นข้อเสนอให้ผม จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ถึงกับเป็นข้อเสนอที่ต้องรับไว้ซะขนาดนั้นหรอกนะ พูดจริง ๆ แล้วคือ ผมเลือกไม่ได้ .. มันต้องเป็นไปตามนี้ " ไมเคิล ลุกขึ้นเดิน เตะยอดหญ้า ถอนหายใจ เอมิลี่ กับ เคน ได้แต่มองหน้ากัน ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี ไมเคิล สูดลมหายใจยาววววววววววว ลึก เข้าปอด ก่อนจะหันมาสีหน้าแจ่มใส น้ำเสียงร่าเริง " เค้าให้ vacation ผมก่อนจะต้องเข้าไปซ้อม สองเดือนด้วยนะ " " สองเดือนเต็ม ๆ ที่ผมไม่ต้องทำงานเลย ผมสามารถอยู่กับลูก ๆ ได้เต็มที่ แล้วก็ กับพวกคุณด้วย " ไมเคิล พยายามทำให้สดใส เอมิลี่ กับ เคนยังทำหน้าไม่ถูก ปรับอารมณ์ไม่ทัน " พวกคุณ จะอยู่กับผมตลอดสองเดือนเลยได้ไม๊ ? " ไมเคิล ถามสายตาเว้าวอน เอมิลี่ คิ้วขมวด คิดหนัก เธอไม่อยาก เป็นตัวนำปัญหามาให้ไมเคิลอีก แต่เคน รีบตอบอย่างรวดเร็ว " แน่นอน .. เราจะอยู่กับคุณ "  เอมิลี่ หันขวับมามองหน้าเคน เคน ไม่สนใจยังพูดต่อ " คุณสนใจ จะลองใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาดูไม๊ล่ะ " เคน ยื่นข้อเสนอ ที่ทำให้ไมเคิล กลับมาร่าเริงเต็มที่อีกครั้ง " สนใจซิ ๆ " ไมเคิล ตอบรัว เป็นเด็ก ๆ ได้ของถูกใจ " งั้นเรามาลองดูกัน " เคน พูดหน้าตาจริงจัง เดินเข้าไปกอดไมเคิล จริง ๆ แล้วเคน อยากจะกอดเพื่อให้กำลังใจไมเคิล หัวเค้าำกำลังทำงานอย่างหนัก ว่า "ชีวิตแบบคนธรรมดา" ที่เค้าเสนอไมเคิล ไปนั้น มันจะเป็นยังไง แบบไหนดี เอมิลี่ มองสองคนกอดกัน แล้วถอนหายใจโล่ง เธอพอจะเข้าใจเคน แล้ว ว่าทำไม ถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งสองคน คงช่วยเหลือไมเคิล ในเรื่องธุรกิจงานของเค้าไม่ได้ แต่การทำให้ไมเคิล มีความสุข มีช่วงเวลาที่ดี เป็นสิ่งที่พวกเค้าทำได้ ตอนนี้สมองเอมิลี่ ก็กำลังทำงานอย่างหนัก ช่วยเคนคิด ว่าจะทำอย่างไร ให้ไมเคิล ได้มี "ชีิวิตแบบคนธรรมดา" ที่น่าจดจำกันดี แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 53 22:12:08 จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 22:09:08

ความคิดเห็นที่ 68 วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย กระตู๊วว   วู๊ววววววววววววววว กันหน่อยเร๊ววว อิอิ ฟิคเข้มข้นหวานมันของเรา   น้องกิ๊ฟ    กำลังจะพาพวกเราไปสู่ความหฤหัณกันแล้วจ้า   สุดยอดเลยฉากนี้  แถลงข่าวเนี่ย  ชอบๆๆ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 08:06:00

ความคิดเห็นที่ 69 ตอนเช้าอันแสนสดใส...ที่ห้องรับประทานอาหาร ไมเคิล เคนนี่ และเอมิลี่ กำลังคุยกันอย่างออกรสเรื่องวางแผน “ปั้นดาวให้เป็นดิน” กันที่ไหนดี จนกระทั่งเด็ก ๆ ลงมานั่งทานมื้อเช้าด้วยกัน.... “คุยอะไรกันอยู่เหรอฮะ แด๊ดดี๊” ปริ๊นเอ่ยด้วยความสงสัย ที่เห็นสามคนนี้มีแววตาเหมือนกันเด๊ะ.... “เอ่อ...ปิดเทอม ลูก ๆ มีโปรแกรมจะทำอะไรเอ่ย?” คุณพ่อแสนดีถามพร้อมยิ้มกรุ่มกริ่ม... “แด๊ดดี๊ จะพาไปไหนเหรอคะ?” ปารีสถามด้วยความสนใจ ตาแป๋ว “อืมมม ไปทะเลสวย ๆ ก็ดีนะ” ไมเคิลทำหน้าเคลิ้ม....หาดทรายขาว...ท้องฟ้าสีคราม....ทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา “ม๊ายอ๊าววว อ่ะ พวกผมจะไปเที่ยวกับบ้านสเปนเซอร์ดีกว่า เค้าจะไปเที่ยวดูไบ...มีสวนสนุก และสวนน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกเลยนะฮะ....” ปริ๊นตอบอย่างรวดเร็วพร้อมทำแววตาสดใสปิ๊ง ๆ  ทำเอาแด๊ดหน้าเจื่อนไปเลย... “แด๊ดก็ไปกับครูเคนนี่ กับครูเอมิลี่สิคะ ที่ที่แด๊ดเคยเล่าให้ฟังน่ะ.....แด๊ดดี๊ชอบที่นั่นไม่ใช่เหรอคะ?” ปารีสกล่าวปลอบใจคุณพ่อที่ทำหน้าหงอยไป.... พร้อมหัวเราะคิกคัก........ ไมเคิลนั่งเซ็ง ๆ อยู่ดี ๆ ก็ลุกขึ้นยืน “ใช่แล้ว!!~ ที่นั่น เกาะสมุย ไงล่ะ!!!” พร้อมทำตาเป็นประกาย และนึกย้อนอดีตไปถึงวิวที่เป็นทะเลกว้างใหญ่น้ำใส เห็นพื้นเบื้องล่าง....ท้องฟ้าที่สว่างเจิดจ้าจนแสบตา...หาดทรายที่ขาวละเอียด ความนุ่มที่สัมผัสเท้า ....มันช่าง.....อืมมมมมมม.....และ..... อุ้มวดี!!! เธอจะเป็นยังไงบ้างนะตอนนี้....ไมเคิลห้วนระลึกถึงสาวไทยน่ารักที่เคยผจญภัยด้วยกัน เมื่อสมัยเค้าไปเปิดคอนเสริ์ตที่เมืองไทย..... “ตกลง!!! ไปสมุยกัน!!!” ไมเคิลดีใจจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขราวกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ก็ไม่ปาน เอมิลี่กับเคนงง ...แต่ก็ไม่มีใครคัดค้าน เพราะเมืองไทยก็เป็นสถานที่น่าเที่ยวอยู่แล้ว และเหมือนว่าไมเคิลจะมีอดีตที่น่ารักอยู่ที่นั่นด้วย ด้วยความอยากรู้ของทั้งสอง ... จึงหันมามองหน้ากัน และยิ้มรับกับไมเคิลอย่างหน้าชื่นตาบาน..... เวลาผ่านไป.....ในที่สุด...เคนและเอมิลี่ก็สอบ final เสร็จ และเข้าสู่ปิดเทอม..... ========================================== อ้าว  ๆ ไปเจออุ้มวดีกันหน่อย คิดถึงจะแย่แล้ว เอิ๊กกก ฮา ดีจัง แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 53 09:36:47 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 08:51:10

ความคิดเห็นที่ 70   ^^ หวานๆ น่ารักๆ พวกพี่สุดยอดค่ะ เดี๋ยวหนูจะรอติดตาม(ไม่ยอมห่างจากหน้าคอมฯ) คุคุ จากคุณ : อิ่มมิลี่ (เป็นเอมิลี่เถอะT^T) (LoveMJJ) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 10:21:57

ความคิดเห็นที่ 71 เอิ๊กกกกกกกกกกก จะไปเจอยายอุ้มวดีจริงหรอ   ไม่ใช่ไรหรอก  กลัวถ่านไฟเก่ามันครุกรุ่นน่ะ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:12:33

ความคิดเห็นที่ 72 เอ้า พี่อุ้มวดี มาต่อเลยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 21:02:49

ความคิดเห็นที่ 73   อ๊ากก มาเกาะสมุยเรอะ มาภูเก็ตหน่อยก็ไม่ได้ กำลังรออยู่เลย...TT" 55+ จากคุณ : jinnypk เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 14:35:47

ความคิดเห็นที่ 74   ^ ^ ^ จิน นี่ๆ เดี๋ยวเราไปรออยู่บ้านจินก่อน แล้วไปพร้อมกัล 55 จากคุณ : Sai_MJ (Sai_MJ) เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 17:04:52

ความคิดเห็นที่ 75   หนุกม๊ากกกก อ่าวแล้วไหงหยุดแค่เนี้ย.... รีบๆมาต่อนะคะ^^ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 17:48:30

ความคิดเห็นที่ 76   อ๊าว...... ไหงหยุดแค่เนี้ยT^T ใครก็ได้มาต่อหน่อยเร๊ววววว อาการขาดฟิคกำเริบ กินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะ เอมิลี่ ~ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 11:35:16

ความคิดเห็นที่ 77   ^ ^^ ^^^ มาเลยทราย รออยู่ทีเดียว 55+ จากคุณ : jinnypk เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 13:02:23

ความคิดเห็นที่ 78 บนเครื่องบินขนาดใหญ่พิเศษ ทั้งสามนั่งติดกันโดยมีเอมิลี่นั่งตรงกลาง.... เนื่องจากต้องนั่งเครื่องเป็นเวลานาน ไม่แปลกที่อีสาวผู้โชคดีจะหลับ หัวโยกไปมา....เคนเห็นดังนั้นก็รีบประคองตัวเอมิลี่มาไว้ในอ้อมอกอย่างรวดเร็วและเบามือที่สุด ก่อนที่ชายหนุ่มหนวดเครารกรุงรังข้าง ๆ ที่มั่วแต่ชมวิวนอกหน้าต่างจะเห็นเข้า.... “อา~~~~ รักเอย... ทำไมถึงทำให้มีความสุขขนาดนี้นะ” เคนคิดในใจแล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียวด้วยความสุขใจ “ช้าไปแล้วไมเคิล...ท่องเที่ยวครั้งนี้แหละ...เอมิลี่จะต้อง....แฮ่  แฮ่ แฮ่ ~~~” ทำหน้าเหมือนมีแผนอยู่ในใจ และก็หลับไปด้วยความสบายใจ..... “ท่านผู้โดยสาร โปรดทราบ.......” เสียงประกาศจากห้องควบคุมดังขึ้น เพื่อแจ้งให้ผู้โดยสารเตรียมตัวสำหรับการลงจอดที่สนามบินภูเก็ต... “อืมมม แจ๊บๆๆ” เคนงัวเงียตื่นขึ้น จะหันไปจุมพิตที่หน้าผากสาวน้อย...แต่ว่า..ที่อยู่ในอ้อมอกตลอดที่หลับฝันหวานอยู่นั่น คือ ผ้าห่ม!!! ม้วนเป็นแยมโรลให้เค้ากอดและประคองอย่างทนุถนอมอยู่นาน.... “เฮ้ยยยย!! เอมิลี่ล่ะ!!!” ชายหนุ่มหน้าใสตกใจเงียบๆ อยู่คนเดียว มองหาสาวน้อยเลิ่กลั่ก.... “อ้ออออ....!!!” เคนเอ่ยด้วยความหมั่นไส้เมื่อเห็นภาพ เอมิลี่หลับในอ้อมอกของชายมีหนวดเครารุงรัง สวมแว่นดำนั่งข้าง ๆ  ซึ่งก็คือไมเคิลนั่นเอง.....เคนจึงต้องรีบปลุกแทบไม่ทัน....(มันบาดตาน่ะ) “เอมิลี่!! เอมิลี่!! ถึงแล้วนะ ตื่นเถอะ!!” “อืออออ...ถึงแล้วเหรอ...ซื้ดดดดด แจ่บๆๆๆ” เอมิลี่ซู้ดน้ำหมาก เข้าปากอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน..... พอเอมิลี่ขยับตัว ไมเคิลก็ตื่นทันที.... “หลับสบายมั้ยจ๊ะ สาวน้อย” ไมเคิลทักอย่างอารมณ์ดี...ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างเคย “ค่ะ...อุ่นสบายดีค่ะ เป็นเบาะที่มีกลิ่นหอมด้วย...ดีจัง....” เจ๊ยังไม่รู้สึกตัวว่าไปนอนน้ำลายยืดท่วมบนอกซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก จนกระทั่งเคนยื่นกระดาษทิชชู่มาให้เช็ดปาก...เอมิลี่ก็หันไปมองสองหนุ่มอย่างเขินอาย “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เมื่อก่อนผมก็เคยเจอผู้หญิงคนนึงที่เมืองไทยนี่แหละ เค้าคล้ายกับคุณมาก ไม่เพียงแต่หน้าตานะ แต่นิสัยก็ยังคล้ายกันด้วย ผมขี่มอเตอร์ไซค์เป็นก็เพราะเธอสอนที่นี่แหละ...หึหึหึ” ไมเคิลอธิบายไปยิ้มไป (แหม่ๆๆๆ อารมณ์เหมือนจะปะทุถ่านไฟเก่าเชียวนะพ่อคุณ!!!) หลังจากลงเครื่องบินและออกจากสนามบิน ก็ต้องต่อรถไปที่ท่าเรือ ซึ่งไมเคิลก็จำได้อย่างแม่นยำ เป็นไกด์จำเป็นพาทั้งสองคนเดินไปขึ้นรถ ลงเรืออย่างชำนาญ.... ระหว่างอยู่ในเรือ “วู้วววววว!!!!” เคนกำลังตื่นเต้นสุดๆ กับทะเลกว้างใหญ่ และเดินไปรอบ ๆ เรือ เพื่อถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน ลืมหนูน้อยผมบรอนด์ไว้กับหมาป่าหน้ามนซะแหล่ววววว "ผู้หญิง....เอ่อ...คนที่คุณพูดถึงน่ะ...เค้าเป็นคนพาคุณมาที่นี่เหรอคะ?” เอมิลี่เอ่ยปากอย่างเกรงใจ “ใช่...ที่นี่ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย...แม้จะผ่านมา 4-5 ปี แล้ว..ก็ตาม” ไมเคิลถอดแว่นดำและเหม่อมองไปที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่.... “หล่อนคงเป็นผู้หญิงที่วิเศษมากเลย ทำให้คุณคิดถึงได้ขนาดนี้” เอมิลี่ยิ้มนิดๆ แต่ในใจก็สับสน.... เหมือนเธอพูดเพราะน้อยใจที่ไมเคิลสนใจผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ!!! ไมเคิลเห็นสาวน้อยนั่งก้มหน้า จึงจับไหล่ทั้งสองข้าง “หันมาทางนี้สิ เอมิลี่” ทั้งสองสบตากัน เหมือนไมเคิลจะรู้และเข้าใจว่าสาวน้อยกังวลเรื่องอะไร “ผมยังอยู่กับคุณเสมอนะ ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมปกป้องคุณได้เสมอ...คุณคุยกับผมได้ทุกเรื่องนะ” เอมิลี่ยิ้มตอบอย่างเขินอาย และสบายใจขึ้น และท่าทางจะเคลิ้มไปกับคำหวานหูของไมเคิลซะแล้ว “ลุง!! ถ่ายรูปให้หน่อยคับ” เคนวิ่งมาฉุดแขนเอมิลี่ยืนขึ้นทันที พร้อมกับโยนกล้องให้ไมเคิลที่ตอนนี้มีหนวดเครากลายเป็นลุงไปแหล่ว!!! เอมิลี่ทำหน้างง แต่ก็ดีในที่จะได้ถ่ายรูปคู่กับเคน......เทพบุตรนักบาสโอบไหล่เอมิลี่ พร้อมยิ้มลั่ลลา~~~เป็นการเยาะเย้ยอีกฝ่าย... “โอเค...1 2 3....แช๊ะ!!...” ไมเคิลเลื่อนกล้องตัดเคนออกไปจากหน้าจอกล้อง แล้วกดชัตเตอร์ทันที..... “ขออีกรูปคับ ลุง!” เคนยังไม่เลิก คราวนี้เอาแก้มแนบแก้ม เลยด้วย....เอมิลี่หน้าแดงด้วยความเขินอายสุดชีวิต “ฮึ้ยยยยย ....โอเค...1 2....แช๊ะ!!...” ไมเคิลถอนหายใจก่อนจะซูมเข้าไปจนเห็นแต่หน้าเอมิลี่แล้วกดชัตเตอร์... “ขอบคุณคับ ๆ แหะแหะแหะ” เคนยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว.... “ไอ้หนู!! ถ่ายรูปให้หน่อย!!!” พร้อมกับโยนกล้องให้เคนบ้าง.... ไมเคิลยังแค้นลึก ๆ จึงเอ่ยปากแบบพยายามใช้ภาษาราชการที่สุดแล้ว..... ไมเคิลยืนโอบจากด้านหลังของเอมิลี่  ทำให้สาวน้อยอายจนไม่กล้าขยับได้แต่มองกล้องนิ่งเหมือนถูกสะกดจิต “หนอยยยย....แช๊ะ!!!” เคนก็เช่นเดียวกันถ่ายแบบตัดไมเคิลหายไปจากจอ .... (ศึกชัตเตอร์ดูดวิญญาณสาว) “ขออีกรูปนะ น้อง!!” คราวนี้ไมเคิลย่อตัวลงมาให้หน้าอยู่ใกล้ ๆ กับสาวน้อย แต่ด้วยสัญชาติญาณนายแบบ รู้ว่าเคนต้องมีมุกอะไรแน่.... “ฮึ้ยยยยย....มันต้องแบบนี้!! แช๊ะ!!” ทันทีที่เคนกดชัตเตอร์ ไมเคิลหันหน้ามาจุมพิตที่แก้มเอมิลี่ทันที อย่างน้อย...ถึงหน้าเค้าถูกตัดไปจากรูป แต่ก็ได้กำไรแล้วล่ะงานนี้.... “เฮ้ยยยยยยย!!!!~” เคนนี่ร้องเสียงหลงลั่นเรือ.... เอมิลี่กระโดดหนีทันที....หน้าแดง มือสั่นไปหมด “คะ คะ คุณจะบ้าเหรอ...ไม่อายคนบ้างรึไง...บ้า!!... ” เอมิลี่โวยวาย...แล้วก็งอนเดินไปนั่งที่อื่น   ปล่อยเคนกับไมเคิลนั่งเขม่นหน้ากันต่อไป.... เมื่อถึงเกาะสมุย....เอมิลี่ตั้งใจจะหาที่พักก่อน ก็นึกขึ้นได้.. “แล้วเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนคะ?” สาวน้อยถาม เคนก็นึกดีใจมีไกด์สาวเที่ยวแล้ว “ อ้อ... กรุงเทพฯ น่ะ ” ไมเคิลตอบอย่างซื่อๆ พร้อมยิ้มหวาน “กรุงเทพฯ!!!” เคนตกใจ “แต่ที่นี่มัน เกาะสมุย!!!!” ความฝันจะมีไกด์สาวสวยสลายไปทันที..... “แหม..สำหรับผมแค่ได้มายืนบนพื้นดินทวีปเดียวกันก็ทำให้ผมหายคิดถึงไปบ้างแล้วล่ะ” ไมเคิลตอบหน้าชื่นตาบาน “คุณนี่มัน!!!.......” เคนนี่เริ่มแยกเขี้ยว.... “เอาน่า ๆ ไม่เป็นไรหรอก เราก็ไปหาที่พักกันเองก็ได้นี่...” เอมิลี่พยายามจะห้ามทัพ “นั่นไง ๆ มีคนมาแจกโบว์ชัวร์ที่พักด้วย....ไปดูกันเถอะ” สาวน้อยชวนพรางกับจูงมือทั้งสองคนเข้าไปดูที่ซุ้มบริการที่พัก “สวัสดีคับ ยินดีต้อนรับสู่เกาะสมุยนะคับ...มีอะไรให้ช่วยมั้ยคับ?” เด็กผู้ชายประมาณ 4-5 ขวบ เอ่ยทันทีที่เห็นนักท่องเที่ยว “น่ารักจัง .... พูดภาษาอังกฤษคล่องเชียว..” เอมิลี่ยิ้มรับและนั่งลงเพื่อจะสอบถามราคาที่พัก... “คือ พี่จะมาหาที่พักกันน่ะจ๊ะ.....” เอมิลี่เอ่ย กับเด็กตัวจ้อยน่ารัก ทันทีที่สิ้นเสียงเอมิลี่ ผู้หญิงตัวเล็ก ผมออกสีน้ำตาลยาว หน้าตาน่ารักก็เดินเข้ามาหา “ลูกไปนั่งตรงนู้นก่อนนะ....เอ่อ...ของเราจะเป็นแบบโฮมสเตย์ นะคะ ของพี่ดูแลเองทุกอย่างค่ะ .....” หญิงสาวร่างเล็กรีบโฆษณาและพูดไม่หยุดทันที จนไมเคิลหันมาพินิจพิเคราะห์ที่ใบหน้าหญิงสาวคนนั้นอย่างละเอียด... “อุ้มวดี!!!” น้ำเสียงไมเคิลเอ่ยแบบไม่น่าเชื่อ “คะ?  คุณรู้จักชั้นเหรอ” อุ้มวดีกล่าวแบบงงๆ พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มหนวดรกคนนี้ แล้วก็ต้องตกใจจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น.... “ดวงตานั่น!!! ...พระเจ้า....นั่นคุณจริง ๆ ด้วย!!!...” อุ้มวดีตาโปนเป็นไข่นกกระจอกเทศออกมาแล้ว.... ====================================== เจอกันแล้ว ๆ อุ้มวดีของผม..... น่ารัก จิงๆ จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 14:27:42

ความคิดเห็นที่ 79   เจอกันแล้วเจอกันแล้ว!!!!! ยะฮู้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ต่อเลยๆๆๆๆ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 15:48:17

ความคิดเห็นที่ 80   อุ้มวดี อุทาน พร้อมกับทรุดลงไปกับพื้น เพราะความ ตกใจ "อุ้มวดี คุณเป็นอะไรไหม" ไมเคิล ผู้แสนดี รีบลงไปผยุงอุ้มวดีขึ้น ส่วนเอมิลี่ กับเคน ยืนงง อ้าปาก แมลงวันเข้าไปได้ประมาณ 100 กว่าตัว "ไมเคิล คุณมาที่นี่ได้ยังไง"อุ้มวดียิงคำถามไปยังชายหนุ่มผู้ที่สภาพตอนนี้อยู่ในชุด คุณตาหนวดรุงรัง "อ๋อ ผมพาพวกเพื่อนๆผมมาเที่ยวพักร้อนนะ พอดีงานที่นั้นมันยุ่งมากๆเลย ว่าแต่คุณสบายดีไหมอุ้มวดี" ไมเคิลถามคำถามพร้อมส่งรอยยิ้มและสายตาอันอ่อนหวาน "ชั้นสบายดีมากๆเลย" อุ้มวดีตอบคำถามพร้อมกับแกะมือไมเคิลที่จับมือของเธอไว้ "โอ้ ผมขอโทษที นี่ คือเพื่อนของผม" ไมเคิลไม่ลืมที่จะแนะนำเอมิลี่และเคนให้อุ้มวดีรู้จัก "ผู้ชายคนนี้คือ เคนนี่ ส่วนสาวน้อยคนนี้คือ เอมิลี่" ไมเคิลชี้ไปยัง เคนและเอมิลี่ ที่ตอนนี้เข้าสู่โหมดปรกติ "สวัสดีค่ะ" เอมิลี่ทักทาย "สวัสดีค่ะ" อุ้มวดีตอบ ส่วนเคนกำลังมองมาที่ไมเคิล แต่ในใจคิดว่า ตกลงไมเคิลคิดยังไงกับเอมิลี่กันแน่ "นี่เคน" เอมิลี่ตะโกนใส่หูเคนเพื่อเรียกสติคืน "หะ หะ หา" เคนตอบแบตกใจ "นายไม่คิดจะทักทายคุณอุ้มวดีหน่อยรึไง ฮะ" เอมิลี่พูดพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย "อะ อะ เอ่อ สวัสดีครับ" อุ้มวดียิ้มให้เคน แล้วหันกลับมาถามไมเคิลว่า "คุณมีที่พักรึยังคะ" "ยังเลย พอดีเพิ่งลงมาจากเรือ ยังไม่ได้จองที่พักอะไรเลยครับ" ไมเคิลตอบ "งั้นดีเลย คุณมาพักที่พักของชั้นสิ เปิดไหมเมื่อ ปีที่แล้วเอง ชั้นจะลดราคาให้" อุ้มวดีพูดอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับส่งสายตา ปิ๊งๆ ให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้มองอุ้มวดีอยู่นานสองนาน ----------------------------------------------------------- คิดไม่ออกแล้วค่า แต่งแค่นี้ขาเริ่มสั่น 555+ แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 53 15:49:31 จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 15:49:23

ความคิดเห็นที่ 81   ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ว๊ายยยยยยยยยยย สีผิดค่ะ  คงไมเป็นไรนะคะ สีออก โทนเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 53 15:51:07 จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 15:50:56

ความคิดเห็นที่ 82 ต้องไปอ่าน ฟิคพี่อุ้มแต่งใหม่อีกรอบเลย ระลึกของเก่าก่อนมาต่อของใหม่ อิอิ ^^ ฝากถึงพี่อุ้ม กระทู้เก่าตอบไม่ทันแระ มาตอบกระทู้นี้ละกัน ฟิคอันนั้นที่พี่แต่ง สนุกมากๆ เลย ฮากระจายมากๆๆ เป็นคนอ่านยังอายแทนคนแต่งเลย 5555 จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 16:27:13

ความคิดเห็นที่ 83   "งั้นดีเลย คุณมาพักที่พักของชั้นสิ" รู้นะคิดอะรูใหญ่~ จากคุณ : n0ey2587 (~สาวกกระรอก~) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 17:16:47

ความคิดเห็นที่ 84 โอ้ววว น้องมิ้น แต่งได้น่ารักน่าจกมากมาย ขอบคุณที่มาร่วมบรรเลงความมันส์นะจ๊ะ ปล. เรื่องสีน่ะ พี่ก็ผิดประจำเหมือนกันแหละ เอิ๊กกกก ฮา จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 17:21:13

ความคิดเห็นที่ 85   * 83 รู้ได้ไงคะ 5555+ เปล่าหรอก แต่ที่จริงคิด เอ๊ะยังไง จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 17:36:35

ความคิดเห็นที่ 86   ^^ ^^ ชาวคลับเป็นงี้ทุกคนแหละ555 จิ้นกันเข้าไปน๊าาาา เดี๋ยวกลับมาเฝ้าต่อคะ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 18:56:33

ความคิดเห็นที่ 87   ว้าววว ในที่สุดก็มาถึงภูเก็ตจนได้ เอิ๊กๆ อยู่เกาะเดียวกันแหละน่าาา ว้ายๆ มีฟามสุขๆๆๆ จากคุณ : jinnypk เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 20:01:08

ความคิดเห็นที่ 88   ^ ^ ^ พาเราไปด้วยนะจิน *-* จากคุณ : Sai_MJ (Sai_MJ) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 00:22:07

ความคิดเห็นที่ 89 โอ๊ววววววววววววววววว เข้ามาโฮ๊วก่อน จะต่อยังงัยดีเนี่ย   ฮาฉากศึกปะทะ  ชัทเทอร์มากเลยอ่ะ    โชกุเอ๊ย  ไปแต่งฟิคขายเหอะ  มันจริงๆ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 08:44:24