ความคิดเห็นที่ 1   ผมเองก็ไปดูการแสดงวันนั้นเหมือนกันครับ นั่งข้างหลังสุดเหมือนกันด้วย ล็อกตรงกลาง ไม่รู้ว่าอาจจะได้นั่งข้างพี่St@rGazer หรือเปล่า พอดีผมไปสายน่ะ เข้ามาฟังตอนซิมโฟนีเริ่มพอดี ไม่ทันได้ฟังเพลงไทย พูดถึงงานดนตรีตระกูลรัสเซียสมัยใหม่ เช่น  Shostakovich Prokofiev etc. แล้ว สิ่งแรกที่ผมนึกถึงคือ ความโหด กระด้าง และความยากที่แสนยาก ของเพลงที่พวกเขาแต่ง ฝีมือของนักดนตรีและวาทยกรต้อง"มือถึง"ถึงจะกล้าเล่นเพลงของพวกท่านเหล่านี้ โดยนึกไม่ถึงแลยว่า TPO ของเราจะก้าวไปไกลถึงขั้นที่เล่นเพลงยากระดับนี้แล้ว ทั้งที่เพิ่งตั้งมาเพียงสี่ปีกว่าเท่านั้น  และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ผมดั้นด้นมาดูคอนเสิร์ตนี้ ทั้งที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังเพลง Symphony No.8 มาก่อนเลย เพื่อมาฟังให้ได้ยินกะหูตัวเองว่า TPO เล่นได้!! (ไม่ทราบว่าคราวนี้เป็น Thailand's Premier เลยหรือเปล่า) สำหรับการบรรเลงในครั้งนี้ ผมว่ามัน สุดยอดมากๆที่คนไทยเล่นเพลงอย่างนี้ได้แล้ว แต่ก็เช่นเดียวกับการแสดงทุกอย่าง มีดี ก็ต้อง มีเสีย ครับ เริ่มกันที่วาทยากร ผมว่า เค้าใช้พลังในการอำนวยเพลงน้อยไปหน่อย ออกแนวสงบเสงี่ยมไปนิดหนึ่ง เพลงอย่างงี้มันต้องการพลังอย่างสูงในการขับเคลื่อนให้วงเล่นออกมาตามCharacter ของเพลง เหมือนดังที่ Lorin Maazel กล่าวไว้ว่า Give them energy and they will play นั่นแหละ ส่วนเรื่องการตีความเพลงนั้น ผมไม่สามารถบอกอะไรได้ เพราะไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อน มาถึงส่วนของนักดนตรีบ้าง เครื่องสายนั้นเสียงที่ได้ออกมา ฟังดูเป็นกลุ่มก้อน แต่ไม่ตรงจังหวะนัก มีการรอให้คนข้างหน้าเล่นก่อนแล้วพวกข้างหลัง(ก็พวกเด็กๆนั่นแหละ)ค่อยสีตาม ทำให้จังหวะเหลื่อมไป แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนักและก็เป็นเฉพาะบางช่วง ให้อภัยกันได้ สำหรับทีมวู้ดวิน ค่อนข้างเพี้ยนครับ มีสาเหตุมาจากโน้ตที่เล่นนั้นสูงมากจริงๆ คุมให้เสียงตรงได้ยาก แต่สำหรับฟลุตนี่ ผมขอพูดในฐานะที่เล่นฟลุตหน่อย ว่า principal flute นั้น แย่มากๆ ช่วงที่โซโล เล่นโน้ตในออกเตปที่สองของเครื่อง แต่เสียงออกมาได้ยินฮาร์โมนิกออกมาด้วยเป็นสองเสียงชัดเจนมาก ซึ่งเรื่องอย่างนี้ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับนักฟลุตอาชีพ อีกเรื่องก็คือตอนที่เล่นกับสตริงนั้น แกก็เล่นยาวกว่าคนอื่น ผิดหลักการรวมวงเบื้องต้นสุดๆ ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า ถ้าเอาคนที่นั่งเล่นฟลุตอยู่ข้างๆมาเล่นแทนคงจะดีกว่ามากมาย เซงเลยย พูดถึงบราสมั่ง ผมว่าโทนเสียงออกแนว German tone มากไปหน่อย ที่จริงแล้วเพลงแบบนี้มันต้องใช้ Russian tone ที่มีลักษณะแบบ "แหลมเปี้ยว" นั่นแหละ ถึงจะได้อรรถรสในการฟังสูงสุด 555 โดยสรุปแล้ว TPO ทำออกมาได้เหนือกว่ามาตรฐานปกติของวงการดนตรีในไทย แต่ถ้าให้เปรียบกับมาตรฐานสากลนั้น ก็ยังต้องพัฒนาอีก แต่ก็ไม่ได้ห่างไกลกันเท่าใดนัก เชื่อว่าอีกไม่นานคงจะไปถึงจุดนั้นอย่างแน่นอน สำหรับรายละเอียดของการบรรเลงแต่ละท่อน ผมก็คงต้องรอฟังจากผูเชี่ยวชาญอย่างพี่ St@rGazer ล่ะครับ แล้วจะคอยอ่านนะครับ จากคุณ : Disapon เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 05:45:30

ความคิดเห็นที่ 2 ^____________^ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 23:01:38

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับคุณ Disapon รูปหล่อ :-) ผมไม่ทราบเลยว่า ชายหนุ่มหน้าตาดีผู้สวมเสื้อสีขาวที่นั่งข้างๆ ผมเป็นคุณ! หวังว่า เราคงจะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการในครั้งต่อๆ ไปนะครับ ยินดีมากๆๆๆๆ เลยครับที่คุณ Disapon เข้ามาให้ความเห็นในที่นี้ วันหน้าวันหลังเข้ามาให้ความเห็นดีๆ อย่างนี้อีกนะครับ ส่วนผมก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรหรอก แต่คำพูดของคุณก็ทำให้ผมยิ้มเบิกบานเลยซีน่า อิอิ ^_______^ ปล. Hello Jassb1 ... ผมยังคงเหมือนเดิมนะ โทรมาคุยกันบ้างสิ! จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 20:22:16

ความคิดเห็นที่ 4 Shostakovich: Symphony No. 8 in C Minor Villaret (Live Concert in 2010 Mar, 26th)/ Thailand PO/ College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand (MACM) I Adagio - Allegro non troppo II Allegretto II Allegro non troppo IV Largo V Allegretto มีสิ่งที่ผู้เขียนเห็นจะต้องกล่าวถึงความผูกพันของซิมโฟนีหมายเลขแปดของชอสตาโกวิชที่มีต่อซิมโฟนีชิ้นอื่นๆ ของผู้ที่มาก่อนกาล สักสองประการ ก่อนที่จะแบ่งปันความรู้สึกที่พิเศษของซิมโฟนีหมายเลขแปดนี้เป็นการเฉพาะ... ประการแรก ผู้เขียนอาจจะเป็นอย่างเช่นคุณผู้อ่านหลายๆ ท่านที่ชื่นชอบซิมโฟนีหรืองานซิมโฟนิกใดๆ ที่ถูกเขียนในบันไดเสียงซีไมเนอร์ นับตั้งแต่งานซิมโฟนีแห่งโชคชะตาของ Beethoven ในหมายเลขห้า ดุริยกวียุคต่อๆ มาก็ได้ใช้ “บันไดเสียงซีไมเนอร์” นำเสนอซิมโฟนีที่เริ่มด้วยลักษณาการคืบคลานจากความมืดมนอันน่าพิศวงในบันไดเสียงซีไมเนอร์อันเป็นบันไดเสียงของปีศาจในกระบวนแรก ไต่ขึ้นไปยัง Triumphal peak อันสดใสเจิดจรัสในกระบวนสุดท้าย นับตั้งแต่ Symphony No. 1 ของ Brahms ไปจนกระทั่ง Symphony No. 8 ของ Bruckner และท้ายที่สุดก็เป็น Symphony No. 2 ของ Mahler ทั้งหมดนี้ ต่างถูกเขียนในบันไดเสียงซีไมเนอร์ และล้วนแล้วแต่มีลักษณาการจากมืดไปสว่างกันทั้งนั้น...และจากความรู้สึกที่เป็นมาดังกล่าว ผู้เขียนและคุณผู้อ่านอาจจะคาดหวังความเป็นไปของซิมโฟนีหมายเลขนี้ว่า การจบลง คงจะเป็นไปในลักษณะ Heroic และโอ่อ่าด้วยอารมณ์ของการเฉลิมฉลองเป็นแน่? ประการที่สอง มุมมองของ “ผู้รักชาติ” อย่างชอสตาโกวิชที่มีต่อภาวะสงครามนับตั้งแต่ที่สหภาพโซเวียตภายใต้การนำของสตาลินในขณะนั้นถูกกองทัพของนาซีบุกเข้ามา และในขณะเดียวกัน การถูกจับตามองจากเหล่าผู้ห้อมล้อมท่านผู้นำ ส่งผลให้ Martial Symphony อย่าง No. 4 in C minor จนกระทั่ง No. 7 in C ของชอสตาโกวิช ล้วนแล้วแต่เป็นซิมโฟนีที่มีมุมมองต่อลักษณะของสงครามในด้านบวก ซึ่งต่างก็เป็นไปเพื่อสนับสนุนพี่น้องร่วมคอมมูนในการร่วมกันต่อต้านศัตรูผู้รุกราน ซึ่งนั่น ก็อยู่ภายใต้ความหวาดกลัวต่ออำนาจของสตาลินอีกทอดหนึ่ง เพราะกล่าวสำหรับชอสตาโกวิช (และ Prokofiev อิอิ) แล้ว สตาลินก็ยังครอบอำนาจอันเบ็ดเสร็จของเขา กว้างขวางและลึกลงไปในเรื่องของศิลปะ-วัฒนธรรมของรัสเซียอีกด้วย! ทั้งสองประการ ล้วนแล้วแต่ไม่ปรากฏใน No. 8 นี้!! (HA HA) ไม่มีที่อยู่สำหรับชัยชนะใดๆ ปรากฏเลยตลอดทั้งห้ากระบวน!!!............... ผู้เขียนกำลังจะบอกว่า Tragic Symphony ชอสตาโกวิชในทุกกระบวน ล้วนเป็นไปเพื่อพรรณนาความโหดร้าย แรงกดดันอันมืดมนและชั่วร้าย ความขมขื่น ความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสจากการรุกคืบของสงครามอันทารุณและโหดhiam ท่ามกลางแสนยานุภาพของเครื่องบินทิ้งระเบิดและอาวุธจรวดต่อสู้อากาศยาน (ผมไม่ได้พิมพ์ผิดน๊า) ที่ก่อให้เกิดแรงระเบิด กลุ่มควันทะมึน ความพินาศพิกล! จนท้ายที่สุด สงครามได้ก่อให้เกิดความสูญเสียแล้วซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งความหวังและแสงสว่างแห่งอนาคตซึ่งริบหรี่เสียเหลือจะประมาณ... คุณผู้อ่านอาจจะเคยทราบว่า แม้ว่าชอสตาโกวิชจะทำตัวเป็นหน่วยแห่งผลิตผลหนึ่งของสหภาพโซเวียต (ผู้เขียนขอใช้ความเห็นส่วนตัวเล็กน้อยแต่เป็นเรื่องใหญ่ว่า บริบทในความหมายของ “รัสเซีย” กับ “สหภาพโซเวียต” นั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งในแง่ทางการเมือง และวัฒนธรรมในช่วง WWII และผู้เขียนขอย้ำว่า การใช้คำ สหภาพโซเวียต ดูจะรัดแรงแข็งขอบกว่าคำว่า รัสเซีย!) แต่แน่ละ ความผูกพันทางดนตรีของชอสตาโกวิชในห้วงก่อนหน้านั้น มีลักษณะที่กระหวัดอยู่กับดนตรีของ Mahler (และอย่าลืม Bruckner) โดยเฉพาะความโอ่อ่าโอฬาริกของการประสมวงและเครื่องเป่าทองเหลือง ยิ่งไปกว่านั้น อิทธิพลความเกรี้ยวกราดและสีสันในดนตรีของโปรโกฟิเยฟก็แผ่ลงมายังชอสตาโกวิชอย่างแหลมคม แม้กระทั่ง Purple guy อย่าง Benjamin Britten จากเกาะอังกฤษ ก็มีลักษณะเป็นกระจกสะท้อนงานของชอสตาโกวิชอยู่ด้วย ถึงกระนั้น หากคุณผู้อ่านจับอารมณ์ขันและความรักของชอสตาโกวิชที่มีต่อชนบทของรัสเซีย (ตอนนี้ใช้คำนี้ได้น๊า อิอิ) จากงาน Ballet Suites หรือดนตรีประกอบภาพยนตร์ รวมทั้งโอเปรา ก่อนหน้านั้น...คุณผู้อ่านจะพบว่า ดนตรีของชอสตาโกวิชนั้นมีทั้งเสน่ห์ของรัสเซียและเสน่ห์ของตัวผู้ประพันธ์แฝงอยู่ด้วยเสมอ ทั้งนี้ทั้งนั้น ผู้เขียนคงจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า ชอสตาโกวิชได้ข้ามผ่านกำแพงลวดหนามไปไกลถึงดนตรีอันสูงส่งของ Bach ที่ชอสตาโกวิชเก็บงำเป็นส่วนตัวผ่านงาน Preludes and Fugues และเอื้อมไปไกลถึงดนตรีของ Ravel ที่ฝรั่งเศสเสียด้วยซ้ำ...ดนตรีไม่มีพรมแดนจริงๆ แม้จะอยู่ท่ามกลางแรงกดดันอันหนักหน่วงจากอำนาจ! สิ่งที่กล่าวมานี้ ส่งผลทำให้สีสันจากดนตรีของชอสตาโกวิชมีความหลากหลายและเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ!... ปัญหาคือ ชอสตาโกวิชย้อมซิมโฟนีหมายเลขแปดนี้ด้วยสีเทา! :-( คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบสีเทา น่าจะชื่นชมรสดนตรีของชอสตาโกวิชในซิมโฟนีในบันไดเสียงซีไมเนอร์ชิ้นนี้... คุณผู้อ่านอาจจะพบสีขาวของพื้นหิมะที่ปกคลุมไปด้วยเถ้าสีเทาของสิ่งที่ถูกเผาไหม้อย่างรุนแรงของสงคราม ท้องฟ้าก็เป็นสีเทาทึบๆ ที่คลุ้มไปด้วยควันไฟสีดำ สิ่งปลูกสร้างอย่างเช่น โรงงานเก่าๆ หรือวัตถุที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อการสงครามอย่างเช่น ยานรบที่จอดนิ่ง เครื่องบินรบที่ถูกยิงตก ก็เป็นสีเทาคร่ำคร่าของเหล็ก! ภาพถ่ายก็เป็นสีเทา และแน่นอน อนาคตที่เป็นเวลาหลังจากสงคราม ก็น่าจะเป็นสีเทา...สีที่บ่งบอกซึ่งความสิ้นหวัง... หวังว่าผู้เขียนคงบิวท์อารมณ์คุณผู้อ่านได้ดี จนกระทั่งอาจจะมีคุณผู้อ่านบางท่านรู้สึกว่า หยุดพล่ามซะ! และพูดถึงซิมโฟนีจากการบรรเลงของ TPO ได้เสียที! (HA HA) ปล. ผู้เขียนพยายามหาตัวแทนของ Symphony No. 8 in Cm ของชอสตาโกวิช...และด้านล่างก็เป็นแค่เศษเสี้ยวหนึ่งในหกสิบนาทีแห่งซิมโฟนีชิ้นนี้... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 20:23:28

ความคิดเห็นที่ 5 ก่อนที่จะกล่าวถึงการบรรเลงของวิลลาเรต์กับ TPO ผู้เขียนเห็นจะต้องกล่าวชมการออกแบบปกของสูจิบัตรนี้ทั้งในส่วนของรูปดาวแดงและตัวอักษรรัสเซียอันเป็นประดิษฐกรรมที่สื่อไปถึงกองทัพแดงของสหภาพโซเวียต แต่อย่างที่ผู้เขียนได้ตั้งข้อสังเกตถึงความแตกต่างของคำว่า “รัสเซีย” กับ “สหภาพโซเวียต” ไว้ข้างบนแล้วนั้น พวกเราที่มีประสบการณ์อันดีมีสีสันกับ Tchaikovsky และพลพรรค The Five ก็ย่อมต้องสามารถแยกแยะ “รัสเซีย” ของกลุ่มบุคคลดังกล่าวข้างต้น ออกจาก “สหภาพโซเวียต” อันหวาดทะมึนของชอสตาโกวิชได้อย่างไม่ต้องอินังขังขอบอะไร แต่ถึงกระนั้น คุณผู้อ่านก็คงจะระลึกได้ว่า ชีวิตและงานดนตรีของชอสตาโกวิชได้ผ่านช่วงรอยต่อของชีวิตถึงสามช่วง คือ ช่วงแรก (1930’s) ซึ่งชอสตาโกวิชได้สร้างสีสันความเป็นรัสเซียในยุคหลังโรแทนติคได้ระเริงใจ อย่างเช่น ซิมโฟนีสามเบอร์แรก, ดนตรีสำหรับบัลเลต์, งานดนตรีประกอบภาพยนตร์ และดนตรีคอนแชร์โตสำหรับเครื่องแตรทรัมเป็ต+เครื่องสาย รวมทั้งงานกระจุกกระจิก ต่อมาในช่วงกลาง ช่วงแห่ง WWII และสตาลินเรืองอำนาจ (1940’s) ดนตรีของเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและหนักหน่วงไปด้วยรสชาติแห่งสงคราม ซึ่งซิมโฟนีเบอร์ 4-9 ก็อยู่ในช่วงนี้ และช่วงท้าย (1950’s) จนกระทั่งหลังอสัญกรรมของสตาลินนั่นเอง ที่แสงสีของ Shostakovian ได้ถูกรังสรรค์อย่างยิ่งใหญ่ผ่านงานที่ถูกปลดปล่อยข้ามกำแพงลวดหนามสนิมเกรอะไปแล้ว อย่างเช่น String Quartets ที่ยิ่งใหญ่เทียบเทียมงานของ Beethoven และ Bartok และอย่าลืม 24 Preludes & Fugues ที่เขาแสดงความเคารพต่อบาค (และ Tatiana Nikolayeva)! แต่ตอนนี้เราเพียงแต่อยู่ในช่วงกลางของชอสตาโกวิชแต่เท่านั้นเอง... ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 14:44:09

ความคิดเห็นที่ 6 ผู้เขียนดีใจที่ อย่างน้อย ความเห็นส่วนหนึ่งของผู้เขียนตรงกับผู้สันทัดกรณีบางท่านในโลกตะวันตก ที่ว่า ซิมโฟนีหมายเลขแปดนี้มีลักษณะเสมือนเป็นงาน Concerto for Orchestra! และผู้เขียนควรจะต้องให้ความเห็นเพิ่มเติมว่า เป็นคอนแชร์โตสำหรับวงออเคสตราที่มีสปอตไลท์ฉายแสงจับไปที่แต่ละกลุ่มดนตรีในลักษณะเจาะจง มุ่งเน้น และเพ่งเล็ง ไม่ได้มีลักษณะฉายกราดเฉกเช่นของบาร์ต็อค และไม่ได้มีลักษณะเป็น Multilayer แบบมาห์เลอร์ และแต่ละเครื่องดนตรี ต่างก็ไม่ได้มีลักษณะคุยกันเองในวง แต่จะช่วยกันพยายามแสดงออกซึ่งความรู้สึก “ออกไป” สู่กลุ่มผู้ฟังเบื้องหน้าอย่างมีหน้าที่ และประหนึ่งจะเป็นเอกเทศแยกกันไป... วิลลาเรต์กับ TPO ในวันนั้น บรรเลงได้อย่างโปร่งใส แต่ก็มีพลัง! วิลลาเรต์เป็นวาทยกรประเภท Precision และ Economy นั่นคือ เขาค่อนข้างประณีตกับความแม่นยำของจังหวะ แต่ก็ยังสนใจรายละเอียดปลีกย่อย ในขณะเดียวกัน เขาออกท่าทางสำหรับการบรรเลงของบางกลุ่ม บางตอน โดยเฉพาะกลุ่มเครื่องสายน้อยมาก (อาจจะน้อยจนกระทั่งคุณผู้ชมบางท่านอยากได้ Dramatic ของกลุ่มเครื่องสายมากกว่านี้) สำหรับในกระบวนแรก วิลลาเรต์สร้างเสียงเครื่องสายของ TPO นับตั้งแต่การเยื้องกรายของกลุ่มเชลโลไล่ไปยังกลุ่มเครื่องไวโอลินได้อารมณ์หวาดหวั่นดีจริงๆ และช่วงการเดินทำนองระเรื่อยยาวนานนั้น เสียงการดีดสายและเครื่องเป่าลมไม้ที่เหมือนจะคุกคามอยู่กลายๆ ก็ทำได้น่าสะพรึงพอสมควร แม้ในความสม่ำเสมอจะขาดพลวัตไปบ้างก็ตาม แต่การควบคุมวรรคตอน การควบคุมจังหวะการเหลื่อมกันของแต่ละกลุ่มเครื่องสาย และการควบคุมการสอดเข้ามาของแต่ละกลุ่มเครื่องสายของวิลลาเรต์ ทำได้อย่างแม่นยำและมีวรรคตอนเฉียบขาดดีจริงๆ (ผมอาจจะเห็นต่างจากคุณ Disapon ไปบ้างน๊า แหะ แหะ) และผู้เขียนเห็นจะต้องชื่นชมผู้ปฏิบัติเครื่องลม Cor anglais ในท่อนนี้ ที่เป่าให้เสียงได้ชั่วร้ายดีจริงๆ (HA HA) ทราบชื่อมาว่า คือ คุณเชาวลิต เจริญชีพ หวังว่าท่านนักดนตรีคงผ่านเข้ามาอ่านบ้างเนาะ? ในกระบวนที่ II ซึ่งบรรเลงสั้นๆ เสียงเครื่องลมไม้ที่เล่นทำนองวนซ้ำ เฟี้ยวฟ้าว สลับกับการบรรเลงของเครื่องเป่าทองเหลืองที่ให้ความรู้สึกสับสนอลหม่านและ Chaotic ท่ามกลางภัยสงคราม วิลลาเรต์ก็ยังคงกำกับได้มาตรฐานดี แต่บางช่วงของเสียงฟลูตที่ดึงโน้ตขึ้นสูง ดูเหมือนจะเพี้ยนและเหมือนจะตะเบ็งไปหน่อย... ในกระบวนที่ III ซึ่งเป็นกระบวนที่ผู้เขียนชอบมากที่สุดกับเสียง “กองพัน” เครื่องสายที่ทะมัดทะแมงและรุกเร้า รุกรานตั้งแต่เริ่ม วิลลาเรต์ทำเอาผู้เขียนนั่งทำไม้ทำมือไปด้วยอย่างเมามัน (HA HA) การเดินขบวนของกลุ่มเครื่องสายทำได้เรียบร้อยสวยงาม ประหนึ่งการเคลื่อนทัพของทหารที่เป็นระเบียบ เครื่องเป่าทองเหลืองที่เป่าเดินทำนองแทรกสอดก็ทำได้ฮึกหาญ หนักแน่น คุณผู้อ่านและคุณผู้ชมอย่าลืมว่า นี่เป็นการรุกรานของกองทัพนาซีที่มาจากเยอรมัน ดินแดนที่ใช้เครื่องลมทองเหลืองในยุคโรแมนติคได้เอิบอิ่ม เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อน๊า!! :-) (ทำนองของเครื่องลมทองเหลืองในท่อนนี้ คุณผู้อ่านอาจจะนึกได้ถึง งาน The Bolt ซึ่งเป็นบัลเลต์สวีตในช่วงแรกๆ) ทั้งสามกระบวนที่กล่าวมา ผู้เขียนต้องชื่นชมวิลลาเรต์และทีมงาน Percussions เป็นที่สุด พวกเขาสร้างเสียง Bomb Blast ได้ตูมตาม หนักหน่วง ไร้ซึ่งความเมตตา ในท่ามกลางรสนิยมอันดีได้ยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ ผู้เขียนนั่งซู๊ดปาก (แบบเงียบๆ นะ HA HA) ด้วยความสะใจในความชื่นชมอยู่ทุกครั้ง เมื่อเห็นพลพรรคเครื่องเคาะ เครื่องตี นับตั้งแต่ Xylophone หรือระนาด --> ทิมปะนี --> กลองสแนร์หรือกลองแต๊ก --> Bass Drum --> ฉาบ กระทั่งโหม่ง หรือ Tam Tam สลับกันกระหน่ำตี กระหน่ำหวด กันอย่างโหด hiam แต่เปี่ยมไปด้วยวินัยขั้นสูง! และดูเหมือนวิลลาเรต์จะควบคุมพวกเขาได้อยู่หมัด ถึงกระนั้น ในกระบวนที่ III ผู้เขียนแปลกใจเล็กน้อยที่วิลลาเรต์บ่งชี้ให้กลุ่มผู้สร้างเสียงระเบิดตูมตาม ถ่ายทำเสียงเอฟเฟกต์อยู่มากครั้งกว่าที่ผู้เขียนเคยฟัง (ยังไม่แน่ใจนัก) แต่ไม่เป็นไรครับ...ผู้เขียนชอบ HA HA ผู้เขียนไม่ชอบความสลดหดหู่ อ้างว้าง และว่างเปล่าในกระบวนทัศน์และมโนทัศน์ของชอสตาโกวิชสำหรับกระบวนที่ IV นี้เลย...เพราะนับตั้งแต่เสียงเครื่องแตรฮอร์นเป่าแสดงความโอ่อ่าแบบน่าสะพรึงจบลง ผู้เขียนก็รู้สึกอึดอัดไปกับการบรรเลงโน้ตเสียงต่ำยาวๆ ที่เหมือนจะกดประสาทให้ตีบตึงอยู่ตลอดเวลา การครวญครางของเครื่องลมไม้บางประเภท ทำเอาผู้เขียนอยากจะหนีไปเสียให้พ้นๆ เฮ้อ ชอสตาโกวิชในท่อนช้าของบางงานทำเอาผมพาลจะเกลียดแกไปได้สิเอ้า...เอาละ คุณผู้อ่านก็น่าจะทราบว่า ผู้เขียนไม่อยากจะเสียเวลากล่าวชื่นชมท่อนนี้จากวิลลาเรต์สักเท่าไหร่ HA HA กระบวนสุดท้าย ถือได้ว่าเป็นปรัชญดุริยางค์ชิ้นหนึ่งในโลกดุริยางคศิลป์...คอนแชร์โตสำหรับวงออเคสตราในฉบับที่เครื่องดนตรีทุกหมู่เหล่าผลัดกันแจกแจงความเป็นไปของสงคราม ต่างก็เป็นไปอย่างครบถ้วนกระบวนความในกระบวนที่ V นี้...และในกระบวนนี้ วิลลาเรต์ได้กำกับกลุ่มเครื่องแตรทรอมโบนให้ดวลกับเครื่องเพอร์คัชชันได้มันสะใจมาก หลังจากนั้น ท่วงทำนองบอเลโรกำมะลอแบบพร่าเพี้ยนจะตามมา คุณผู้อ่านที่เคยฟัง No. 7 ของเขาและเคยชื่นชอบ Bolero ของ Ravel ก็สามารถจะจับทำนองล้อเลียนตอนหนึ่งของบอเลโรได้จากเครื่องเป่าโอโบในท่อนนี้ได้... สิ่งที่ผู้เขียนรู้สึกขนลุกทุกครั้งเมื่อกล่าวถึง No. 8 in Cm นี้ก็คือ ก่อนที่เครื่องบาซซูนจะพาวงเข้าสู่สภาวะเศร้าสร้อยอย่างอิเหลักอิเหลื่อ และย้อนทำนองเดิมก่อนที่กระบวนสุดท้ายก่อนจะจบลง ชอสตาโกวิชนำผู้ฟังให้ระลึกถึงความมืดมนหน่มหมองของผลจากสงคราม เขามองเห็นอนาคตที่ริบหรี่และสิ้นหวังผ่านโน้ตเสียงต่ำ 3 ตัวในลักษณะการดีดสายผะแผ่วท่ามกลางโน้ตเสียงสูงที่โหนยาวนานแบบหวีดหวิวของกลุ่มเครื่องไวโอลิน...เขาเริ่มโน้ตสามตัวในกลุ่มเครื่องวิโอลา ตามมาด้วยกลุ่มเชลโลในเสียง ตึ่ง...ตึ๊ง...ตึง และจบลงด้วยกลุ่มเครื่องดับเบิลเบสในเสียง ตึ่ง........ตึ๊ง........ตึง................... นั่นล่ะครับ การจบลงใน No. 8 in Cm อันมีความหมายและน่าสะพรึง (คุณผู้อ่านต้องเว้นวรรคตามเส้นไข่ปลาด้วยนะครับ แหะ แหะ) . แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 53 16:04:30 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 16:04:00

ความคิดเห็นที่ 7 ผู้เขียนมีฉันทะไปชมการบรรเลงของ TPO อยู่มากครั้ง ตราบเท่าที่มีโอกาส และผู้เขียนก็ชอบจะมีวิริยะเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยถึงการบรรเลงของ TPO ในแต่ละครั้งอย่างสม่ำเสมอ ผู้เขียนคิดแต่ว่า ดนตรีที่มีคนเล่นและมีคนฟังจะทรงความหมายสูงสุด หาก “คนเล่นได้รู้ว่า คนฟังรู้สึกกับดนตรีที่พวกเขาเล่นอย่างไร?” เพราะเราก็ทราบกันเป็นอย่างดีอยู่แล้วว่า โลกแห่งการสื่อสาร ย่อมมีทั้ง Transmitter และ Receiver และในโลกแห่งการแสดงดนตรี ผู้ที่เรียกตนเองว่า เป็นคนเล่นหรือเป็นคนฟัง ย่อมเป็นเสมือนหนึ่ง Transceiver แห่งดนตรีการกันทั้งนั้น...นั่นคือ เมื่อคุณเล่น ผมจะฟัง และเมื่อคุณเล่นเสร็จพลัน ผมจะพูด... ถึงกระนั้น สิ่งที่ผู้เขียนเรื่อยเปื่อยมาในแต่ละครั้ง ก็แค่หวังให้คุณผู้อ่านเสียสละเวลาหาโปรแกรมดีๆ ไปชมการแสดงดนตรีของ TPO กันบ้าง... ประสบการณ์ในการชมดนตรีในแต่ละครั้ง แต่ละวาระนั้น ย่อมแตกต่างกัน มิพักต้องพูดถึงความคิดเห็นของผู้ฟังที่มีกันแตกต่างและหลากหลาย ซึ่งเราถือว่าเป็นความสวยงามอย่างหนึ่งของสังคมโลก และความเห็นของผู้เขียนนั้น ก็เป็นเพียงอัตตวิสัยอันคับแคบและต่ำต้อยของผู้ชมคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นเสาหลักหรือศูนย์กลางของจักรวาลไหนๆ เลย... ดังนั้น คุณผู้อ่านเห็นจะต้องแสวงหาประสบการณ์ต่างๆ นั้นด้วยตัวเอง ส่วนจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างไรนั้น ก็ขึ้นอยู่กับพื้นที่การแสดงออก ซึ่งในเว็บบอร์ดนี้ก็เป็นพื้นที่หนึ่งที่เหมาะสม และแน่นอนว่า การยกย่องเสรีภาพของการแสดงออกย่อมงดงามที่สุดและมีคุณค่าที่สุด เหนือกว่าคำวิจารณ์อันเสกสรรค์สลักเสลาขึ้นมาทั้งหมดทั้งมวล... ในที่นี้ ผู้เขียนขอลิสท์ผลงานการบันทึกเสียงของ Shostakovich: Symphony No. 8 ไว้เผื่อคุณผู้อ่านที่สนใจใคร่ฟังอยากจะเอาไว้ฟังเป็นส่วนตัวนะครับ ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:00:27

ความคิดเห็นที่ 8 1. Barshai (1994-95)/ WDR SO Cologne/ Brilliant (Complete 11CDs) Intensive & Transparent Shostakovian... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:19:02

ความคิดเห็นที่ 9 2. Haitink (1983)/ (Royal) Concertgebouw O/ Decca London Ovation Spacious & grandiose Shostakovian จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:21:11

ความคิดเห็นที่ 10 3. Kondrashin (1961)/ Moscow PO/ Venezia Melodiya (Complete 12CDs) *with 2VCs Concise in bloodshot Shostakovian! จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:25:06

ความคิดเห็นที่ 11 4. Mravinsky (Live 1982)/ Leningrad PO/ Regis ซิมโฟนีหมายเลขนี้ ชอสตาโกวิชประพันธ์ขึ้นเพื่ออุทิศให้กับมราวินสกี วาทยกรผู้ยิ่งใหญ่ของรัสเซีย มราวินสกีนำออกแสดงครั้งแรกในปลายปี 1943 ท่ามกลางเสียงโห่ร้องชื่นชมอย่างยาวนานจากหมู่ผู้ฟังยาวนานครึ่งชั่วโมง และต่อมาในปี 1947 ซึ่งตอนหลัง Zhdanov ลูกน้องของสตาลิน ก็ได้วิพากษ์วิจารณ์งานชิ้นนี้ว่า ชอสตาโกวิชฝักใฝ่ในลัทธิ Formalism (ซึ่งไม่เป็นความจริงเสียทีเดียว) ผู้เขียนขอบังอาจแนะนำคุณผู้อ่านที่เป็นหรือใคร่จะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของชอสตาโกวิชในหมายเลข 8 ให้เสาะหางานที่กำกับโดยมราวินสกีกับวงเลนินกราดฟิลฯ แผ่นนี้ทันที...แม้ว่ามราวินสกีจะเคยกำกับและบันทึกงานชิ้นนี้หลายครั้ง แต่ในปี 1982 เป็นครั้งที่เจ๋งที่สุดที่เหล่า Shostakovism ยกย่องสุดจิตสุดใจ... ...เป็น Shos 8 ที่บ่งชี้อารมณ์ "ขันขื่น" และ "เสียดสี" ของดุริยกวีผู้ประพันธ์ได้มหัศจรรย์ที่สุด... ซื้อเลย ถ้าเจอ!!! ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:37:15

ความคิดเห็นที่ 12 5. Rozhdestvensky (1984)/ USSR Ministry of Culture State SO/ Venezia Melodiya (Complete 10CDs) Grey-Eccentric Shostakovian... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 17:38:54

ความคิดเห็นที่ 13 หลายวันก่อน หลังจากที่ผู้เขียนได้คุยกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์กองทัพเยอรมันปิดล้อม Stalingrad และต่อมา ท่านได้เมตตาส่งหนังสือ 199 Days - The Battle for Stalingrad มาให้อ่าน...และเมื่อผู้เขียนกลับมาอ่านเนื้อหาในกระทู้นี้อย่างละเอียดอีกครั้ง พบว่า ไม่ได้กล่าวถึงชื่อเรียกขานของซิมฯ เบอร์นี้เลย! ...แย่จัง... คุณผู้อ่านที่สนใจเรื่องราวของสมรภูมิสตาลินกราดอยู่ก่อน จะรู้สึก "อิน" กับซิมโฟนีชิ้นนี้มากขึ้นหรือเปล่า? ผู้เขียนก็ไม่อาจจะคาดคะเนได้ ผู้เขียนเดาว่าชื่อรองของซิมโฟนี "สตาลินกราด" ถูกตั้งขึ้นมาภายหลัง แม้ช่วงที่ชอสตาโกวิชประพันธ์งานชิ้นนี้นั้น เป็นระยะเวลาเหลื่อมกับที่เยอรมันบุกล้อมสตาลินกราดอยู่พอดี (เริ่มประชิด 17 กรกฎาคม 1942 จนกระทั่งยอมแพ้เมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 1943) หากคุณผู้อ่านสนใจเรื่องราวของประวัติศาสตร์สงครามช่วงนั้นก็สามารถหาหนังสือของ Edwin P. Hoyt มาอ่านได้ตามเวบไซด์ทั่วไปที่แบ่งปันเราอย่างลับๆ (HA HA) ซึ่งในหนังสือเล่มนั้นยังได้กล่าวถึงเรื่องราวของ Vasili Zaitsev วีรบุรุษลูกชาวบ้านซึ่งผู้เขียนได้ยินชื่อมาตั้งแต่เด็ก (ด้วยความชื่นชม) อยู่ด้วย และใน http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Stalingrad ก็มีเรื่องราวที่กระชับ+ภาพอันน่าสลดหดหู่ให้ได้อ่านและชมกัน... Enjoy... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 14:37:09

ความคิดเห็นที่ 14 Hoyt, E.P. ; "199 Days - The Battle for Stalingrad," Forge Books, New York, 1993. . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 14:42:33