ความคิดเห็นที่ 1 Rossini: La Gazza Ladra, Overture -- Bellincampi (Live Concert in 2010, Mar 31th)/ Bangkok SO/ Thailand Cultural Centre, Main Hall, Bangkok, Thailand ก่อนหน้าที่ชางจะบรรเลงเดี่ยวไวโอลินคอนแชร์โตร่วมกันกับ Bangkok SO นั้น ทางเบลลินแคมปิได้อุ่นเครื่อง BSO ด้วยบทโหมโรงจากอุปรากรของดุริยกวี Rossini จากเรื่อง La gazza ladra หรือ The Thieving Magpie ซึ่งมีท่วงทำนองไพเราะและได้อิทธิพลมาจากดนตรีพื้นบ้านของสเปน ผู้เขียนรู้สึกว่า วินัยและความเคร่งครัดใน Musical pulse หรือจังหวะหลักทางดนตรีที่ผ่านออกมาจากบุคลิกภาพของเบลลินแคมปิได้แผ่ลงไปถึงนักดนตรีในทุกกลุ่ม และผู้เขียน “เดา” ว่า วิธีการของเบลลินแคมปิที่ส่งไปถึงวง เป็นวิธีการของวาทยกรผู้ที่เนี๊ยบกับการซ้อมอยู่มากทีเดียว...น่าสนใจที่ท่านวาทยกรไม่ใช้ไม้บาตองคุมจังหวะ เขาใช้สองมือคลึง ดึง ล้วง และควัก ผ่านการร่ายรำบนเวทีอย่างเป็นการเป็นงาน ผู้เขียนไม่ได้ตื่นเต้นที่เบลลินแคมปิไม่ใช้ไม้คุมจังหวะ แต่สนใจว่า วาทยกรที่ใช้สองมือและสิบนิ้ว น่าจะสนใจเรื่องราวที่แฝงอยู่ภายในดนตรีมากเสียยิ่งกว่าเรื่องของจังหวะหรือพลวัต... กล่าวสำหรับ BSO นอกจากความไพเราะของบทโหมโรงที่ได้ฟัง ผู้เขียนก็ไม่ได้สนใจอะไรที่อยู่ในบทโหมโรงไปมากกว่าความเคลื่อนไหวของท่านนักดนตรี (ที่มีชื่อเสียงกันมาก) ในวง และแน่ละ BSO ของวันพุธที่ผ่านมานี้ มีบางสิ่งที่แตกต่างไปจากที่ผู้เขียนเคยพบมาครั้งก่อนๆ โดยเฉพาะความจริงจังและวินัยที่เรามองไม่เห็นหรอก แต่ก็รู้สึกได้ ประหนึ่ง ท่านนักดนตรีจะแอบกระซิบบอกมาทางมหาชนว่า พวกเขาไม่ได้จงภักดิ์รักดีอยู่กับ Light music นะ! แต่พวกเขารวมวงกันเพื่อมาเล่น Serious music ต่างหาก!! (HA HA) ปล. เพลงสรรเสริญพระบารมีของ BSO ในวันพุธที่ 31 ที่นำโดย Concert Master ...ไพเราะ นุ่มนวล และกลมกลืนกว่าที่ผู้เขียนเคยฟังจาก Thailand PO!! . แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 53 19:18:41 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 19:14:00

ความคิดเห็นที่ 2 Bruch: Violin Concerto No. 1 in G Minor -- Chang with Bellincampi (Live Concert in 2010, Mar 31th)/ Bangkok SO/ Thailand Cultural Centre, Main Hall, Bangkok, Thailand VC ของบรุคมีความผูกพันอยู่กับผู้เขียนอยู่สองประการ ประการแรก ส่วนตัวผู้เขียนชอบดนตรีที่สร้างขึ้นจากบันไดเสียงหรือคอร์ดจีไมเนอร์มากเป็นพิเศษ (ผู้เขียนจึงชอบ Ritchie Blackmore จนยอมเป็น Purple guy ถวายตัวรับใช้ บอกทำไมจ๊ะเนี่ย?! HA HA) และถ้าคุณผู้อ่านมีความเพียรหางาน VC ในบันไดเสียงจีไมเนอร์ในยุคโรแมนติคแล้ว คุณผู้อ่านจะพบแต่งานของบรุคเท่านั้น! (ส่วนของ Prokofiev ใน No. 2 เป็นยุคหลังโรแมนติคเด๊) นี่เป็นความพิเศษของ VC ของบรุค...ถึงกระนั้น สำหรับ VC ผู้เขียนกลับชอบของ Beethoven มากที่สุด... ส่วนประการที่สองคือ ผู้เขียนเติบโตมากับหนังสือที่เกี่ยวข้องกับดนตรีคลาสสิคที่เป็นภาษาไทยอยู่ชุดหนึ่ง คุณผู้อ่านคงเดาได้ว่าคือหนังสือชุด “บรรเลงรมย์ 1-3” ของผู้ใช้นามปากกาว่า “จิ๋ว บางซื่อ” และเนื่องจากห้วงเวลาที่จิ๋ว บางซื่อ วาดลวดลายบรรเลงรมย์มาแล้วเกือบ 60 ปี ผู้เขียนจึงขออนุญาตอวยเกียรติยศทางการเขียนหนังสือของเธอด้วยการเอ่ยนามจริงของจิ๋ว บางซื่อไว้ ณ ที่นี้ว่า เธอคือ แพทย์หญิงโชติศรี ท่าราบ ผู้ซึ่งบรรยายและพรรณนาความงามของดนตรีคลาสสิคได้รุ่มรวยทั้งความรู้และอารมณ์ขันผ่านสำนวนที่เป็นเอกลักษณ์ ยากที่จะหาใครเสมอเหมือน... ผู้เขียนกำลังจะบอกว่า จิ๋ว บางซื่อ ได้เคยกล่าวถึงมักซ์ บรุคไว้ในหนังสือของเธอ ในชื่อเรื่อง “ศิลปินแห่งเมืองเคิล์น” ซึ่งแน่ละ การบรรยายประวัติความเป็นมาของนักดนตรีนับตั้งแต่ถือกำเนิดไปจนกระทั่งเสียชีวิตเป็นเรื่องผิวๆ และหาอ่านได้ทั่วไป แต่โดยที่ จิ๋ว บางซื่อ ได้ประกาศในหนังสือว่า VC ในบันไดเสียงจีไมเนอร์ของบรุคนั่นเอง ที่เป็น VC แรกที่เธอหลงรัก และรักจนกระทั่งขนาดจำทำนองของไวโอลินได้ ทุกท่อนตลอดทั้งงาน! แต่มากเสียยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อผู้เขียนได้อ่านการวิเคราะห์ VC ของบรุคจาก จิ๋ว บางซื่อแล้ว ก็ต้องกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า เนื้อหาใน Program-notes ในสูจิบัตรของคอนเสิร์ตที่ Mr. Harry Rolnick บรรยายไว้ ดูจะสู้สำนวนของจิ๋ว บางซื่อที่รจนาไว้ในปี พ.ศ. 2499 ไม่ได้เอาเสียเลย... ถึงตอนนี้ ผู้เขียนขออนุญาตคัดลอกแบบเอาแต่ได้จากสำนวนของจิ๋ว บางซื่อ ในฉบับรวมพิมพ์ครั้งแรก ของสำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น (กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2522) มาลงไว้ในที่นี้ (หากเว็บมาสเตอร์เห็นว่า ไม่เหมาะสมอย่างไร ก็ได้โปรดแจ้งมายังผู้เขียนได้นะครับ ผู้เขียนจะทำการเสกให้หายไปโดยตัวผู้เขียนเองเนาะ?) เพื่อให้คุณผู้อ่านดื่มด่ำกับสำนวนของจิ๋ว บางซื่อและเปรียบเทียบกับของรอลนิคดู...ส่วนความสามารถของตัวผู้เขียนเองนั้น เห็นทีว่า จะต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งปีแสงถึงจะเขียนได้อย่างนั้น... . แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 53 19:58:00 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 19:57:23

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อไปนี้เป็นการวิเคราะห์ VC No. 1 ของบรุคโดย "จิ๋ว บางซื่อ" ...ได้โปรดทัศนา... ----------------------------------------------------------------------------- ท่อนที่ 1 Allegro Moderato ท่อนแรกนี้จังหวะเร็วปานกลาง เริ่มต้นได้ยินเสียงกลองรัว และวงดุริยางค์เล่นนำสั้นๆ ขึ้นก่อน แล้วซอไวโอลินจึงเริ่มเดี่ยวประกาศทำนองอันแสดงอารมณ์รักใคร่ใฝ่ฝันอย่างรัญจวนใจ โดยเฉพาะเมื่อไล่เสียงผ่านขึ้นสูงพลิ้ว แล้ววงดุริยางค์ประสานรับและทำหน้าที่ช่วยเสริมเติมแต่งประดับประดาให้วิจิตรหรูหรายิ่งขึ้น สักครู่ไวโอลินจะเปลี่ยนทำนองใหม่เป็นอ่อนหวานนุ่มนวล เหมือนเสียงวิงวอนพะเน้าพะนอ วงดุริยางค์รับช่วงเล่นย้ำซ้ำรอยเดิม ในขณะที่ไวโอลินแสดงลวดลายผ่านขึ้นไปถึงเสียงสูงลิบอย่างเสียดแทงใจ แล้ววงดุริยางค์ก็กระจายทำนองอันน่าฟังนี้ให้พราวพรายยิ่งขึ้น ซอไวโอลินจะเดี่ยวประสานอย่างรุกเร้าเผ็ดร้อน และคลี่คลายทำนองด้วยชั้นเชิงอันงดงาม ในที่สุดก็ย้อนกลับไปเล่นทำนองเดิมเมื่อเริ่มแรกอีกครั้งหนึ่ง วงดุริยางค์จะผสานสอดโต้ตอบเรื่อยไปโดยไม่หยุดยั้ง ในตอนท้ายจังหวะและทำนองผ่อนเนือยลงเพื่อเชื่อมต่อไปถึง... ท่อนที่ 2 Adagio ...ซึ่งเป็นท่อนที่มีจังหวะค่อนข้างช้านิ่มนวล เป็นท่อนที่พิเศษ ผิดกว่าเพลงใดหมดในกระบวนไวโอลินคอนแชร์โตด้วยกัน เสียงซอไวโอลินในท่อนนี้มีลักษณะที่งามสละสลวย บทนำจะเริ่มด้วยซอเดี่ยวอย่างหวานพริ้ง ทำนองเพลงออกจะชวนฝันอยู่มาก บ่งถึงอารมณ์รักที่ร่ำร้องโหยหา บางครั้งบางคราวก็สำแดงความปวดร้าว ตรมตรอม ฟังดูอ้อยสร้อย แต่ว่าหวานซึ้งสุดใจ ยิ่งตอนจบ ยิ่งลงเอื้อนเสียงได้วาบหวิวเหลือเกิน เสมือนเสียงลมที่ผิวผ่านหมู่ไม้ในเวลาเย็นย่ำ ท่อนที่ 3 Allegro Energico วงดุริยางค์เริ่มเปิดฉากท่อนนี้ด้วยเสียงห้าวหนักแน่น นำเสียงซอในทำนองและลีลาแบบเพลงยิปซีตัดกับเสียงซอเดี่ยวที่จบลงอย่างสงบละมุนละไมในท่อนที่ 2 ท่อนนี้เกรียวกราวมาก ทั้งซอและวงดุริยางค์จะรุกเร้าโต้ตอบกันอย่างพริ้งเพริศเฉิดฉาย เสียงดนตรีที่ดังแน่นตลอดทั้งท่อนนี้มีความงดงามมโหฬารอย่างน่าพิศวงงงงวย มันเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เต็มไปด้วยพลังที่ไม่รู้เหนื่อยหน่าย สมกับคำกล่าวที่ว่า Bruch’s scores are replete with melody, lushly harmonized and richly orchestrated. ----------------------------------------------------------------------------- คุณผู้อ่านบางท่านที่ได้อ่านแล้ว อาจจะนึกว่า จิ๋ว บางซื่อ อาจจะ “เกินจริง” ไปบ้างก็ได้ แต่สำหรับผู้เขียนแล้ว คิดว่า การบรรยายและพรรณนาความงามของดนตรีชิ้นหนึ่งชิ้นใด ผู้ที่บรรยายน่าจะต้องเป็นผู้ที่ผูกสมัครรักใคร่กับงานนั้นๆ อย่างแน่นแฟ้นเป็นอย่างดี การพรรณนาจึงจะได้รสและ Insight ...อย่างน้อย ก็เป็นการหยั่งเห็นจากความรู้สึกลึกซึ้งของจิ๋ว บางซื่อ ผู้ที่ดวงใจสถิตอยู่กับ VC ของบรุคชิ้นนี้...แทนที่จะมาจากนักวิชาการดนตรีที่เต็มไปด้วยศัพท์เทคนี๊คจากหนังสือในห้องสมุด... ต่อจากนี้ไป ผู้เขียนควรที่จะต้องกล่าวถึงชางกับ BSO ของเบลลินแคมปิในวันที่ 31 มีนาคมที่ผ่านมานี้เสียที... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 20:41:35

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้บรรเลงเดี่ยวไวโอลินทั้งที่มีชื่อเสียงและเป็นที่ยอมรับกันในความสามารถโดยทั่วไปหรือยังไม่ได้มีชื่อเสียง ก็ย่อมต้องมีจุดแข็งจุดอ่อนกันเสียทั้งนั้น... I. บางท่านแตกฉานในการตีความทางดนตรีโดยอ้างอิงกับดนตรีวิทยาหรือหลักปรัชญาที่แหลมคมหลากหลาย, บางท่านเป็นผู้มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็ก (Prodigy), บางท่านใกล้ชิดกับดนตรีพื้นถิ่นหรือมีสายเลือดของนักดนตรีพื้นถิ่นมาโดยกำเนิดประหนึ่งจับวิญญาณความรู้สึกของผู้ร่อนเร่พเนจรได้โดยไม่ต้องเข้าฌาน, บางท่านเป็นผู้คงแก่เรียนที่ผ่านการเคี่ยวกรำมาอย่างหนักจากตำราหรือจากผู้สอน และ บางท่านก็อาจจะเป็นพวก Autodidacticism ที่ฝึกฝนตนเองจนมีทางเฉพาะตัว ฯลฯ ฯลฯ...คุณสมบัติเหล่านี้ นักไวโอลินบางท่านอาจจะมีมากกว่าหนึ่งอย่างก็ได้...นั่นก็เป็นเรื่องเฉพาะตน... สิ่งซึ่งเป็นคุณสมบัติต่างๆ เหล่านั้น ทำให้เราพบเห็นนักไวโอลินที่มีความสามารถหลากหลาย เช่น II. บางท่านมีความสามารถทางเทคนิคที่แพรวพราวและแม่นยำ, บางท่านบรรเลงด้วยการคิดและตริตรองในแทบทุกคีตวลี, บางท่านจ่อมจมอยู่กับการสร้างรูปทรงและสีสันของเสียง, บางท่านเป็นกวี, บางท่านชื่นชอบวัฒนธรรมการเล่นดนตรีร่วมกันของยุคคลาสสิค และบางท่านอาจจะชอบแหกกฎแหกความจำเจภายใต้ความนึกคิดที่จะรับใช้ศิลปะในทางของตน ฯลฯ ฯลฯ ความสามารถอันหลากหลายดังที่กล่าวมานั้น ทำให้เราสามารถจำแนกแยกแยะความโดดเด่นของนักไวโอลินผู้บรรเลงเดี่ยวได้จำเพาะเจาะจงลงไปอีกว่า... III. บางท่านโดดเด่นในการบรรเลงเดี่ยวงาน Instrumental, บางท่านชอบอยู่กับเพื่อนเกลอสำหรับการบรรเลงเดี่ยวในลักษณะ Violin Sonata, บางท่านมีความสุขอยู่กับการเล่นดนตรี “ร่วมกัน” กับเหล่ามิตรในงาน  Chamber, บางท่านก็เปล่งปลั่งและปลาบปลื้มอยู่กับงานประชันแบบ Concerto กับวงออเคสตราต่อหน้ามหาชนผู้ทรงเกียรติในสังคีตสถานที่โอ่อ่าโอฬาริก และ บางท่านก็ออกอาการ Broken-tist โดยการแสวงหาดนตรีรูปแบบใหม่ที่ไม่ซ้ำซากจำเจ ฯลฯ ฯลฯ สำหรับอัตลักษณ์ใน I, II และ III คุณผู้อ่านคิดว่า ซาราห์ ชาง ของเรา มีสิ่งใดบ่งชี้ความเป็นเธอได้บ้าง? และคุณผู้อ่านคิดว่า ในความคาดหวังของเราที่มีต่อชางสำหรับการฟังเธอบรรเลงในแต่ละครั้ง เธอยังคงเหมือนเดิมไหม? และท้ายที่สุด เธอเป็นผู้บรรเลงเดี่ยวที่มีลักษณะวิมังสาเพียงใดในแต่ละครั้ง? การบรรเลงในคืนวันพุธที่ 31 มีนาคม ที่ผ่านมา คงจะให้คำตอบกับพวกเราได้ไม่น้อยทีเดียว... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 17:52:30

ความคิดเห็นที่ 5 คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบ VC in E Minor ของ Mendelssohn มาก่อน น่าจะคุ้นชินและมีความสุขกับการบรรเลง VC in G minor ของบรุคในวันนั้นด้วย เนื่องจากบรุคได้อิทธิพลของโครงสร้างการประพันธ์มาจากเมนเดลโซห์น โดยเฉพาะในกระบวนแรกและกระบวนที่สอง เพียงแต่เสียงของไวโอลินจากงานของบรุค มีความจงใจทำให้อิ่มหนา มีมวล และน่าจะอยู่ในลักษณะหวานลึกซึ้ง มากกว่าจะเป็นลักษณะกรีดกราย สะโอดสะอง และหวานปร่าแบบเศร้าๆ อย่างเมนเดลโซห์นในอีไมเนอร์ ผู้เขียนไม่ทราบว่า ชางได้ใช้ไวโอลินตัวไหนสำหรับการบรรเลงในวันนั้น ผู้เขียนรู้สึกเพียงแต่ว่า เสียงของไวโอลินจากเธอดูจะบางและแห้งกว่าที่คาดไว้มาก หากนี่เป็นงานของเมนเดลโซห์นแล้ว ผู้เขียนจะไม่ตั้งข้อสังเกตสำหรับการขึ้นรูปของเสียงจากชางเลย ชางเริ่มต้นคีตวลีในกระบวนแรกในแบบระมัดระวังอารมณ์มาก และผู้เขียนเดาว่า เธอพยายามตีความแบบผู้ครุ่นคิดและใช้ปัญญา คุณผู้อ่านที่ไม่ต้องเห็นท่าทางของเธอ ก็สามารถรับรู้เจตจำนงของเธอได้จากเสียงไวโอลิน...ผู้เขียนคงไม่ Kradae’ นัก หากจะบอกว่า ความพยายามของชางที่มีต่อบรุคในคืนนั้น น่าจะเป็นบรุคแบบ Soul-searching อย่างแหงๆ สองสามครั้งแห่งการพิจารณาอารมณ์อย่างตรึกตรองของเธอผ่านไปได้ไม่นาน, Accompaniment จาก BSO ของเบลลินแคมปิก็สอดประสานและประคับประคองสอดคล้องกับชางอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย และเมื่อพลวัตของการประชันและตอบโต้ของผู้บรรเลงเดี่ยวกับวงเข้าที่ จนกระทั่งเกิดการรุกรับ ผู้เขียนก็ได้ประสบกับ “อัตลักษณ์ส่วนตัว” ของชาง ตามมาซ้อนรูปซ้อนร่างกับดนตรีของบรุคจนได้...เธอตวัดคันชักพร้อมกับขยับตัวเดินหน้าถอยหลังตามวงรอบของคันชักที่เธอตวัดอยู่ทุกครั้งเมื่อเธอบรรเลงคีตวลีที่มีท่วงทำนองอันเอกอุของเสียงไวโอลิน! และระหว่างที่เธอต้องรอการรุกกลับของวง เธอมีสีหน้าอันประหนึ่งพยักเพยิดกับมหาชนผู้เข้าชมว่า “ฉันบรรเลงได้เจ๋งมั้ยล่ะ ฮึ?” (HA HA) คุณผู้อ่านจะเห็นว่า นักดนตรีระดับโลกบางท่าน ไม่สามารถสลัดทิ้งความเป็นตัวเองออกจากงานของดุริยกวีได้เลย...ผู้เขียนต้องออกตัวเสียก่อนว่า ผู้เขียนไม่ได้พิจารณาคุณค่าการบรรเลงจากกิริยาอาการของนักดนตรีไปมากกว่าเสียงที่กระทบโสตประสาทอย่างแน่ๆ ...คุณผู้อ่านที่เคยมีประสบการณ์จากการชมหรือฟังงานบรรเลง VC ใดๆ ย่อมทราบว่า “นักไวโอลินบางท่านสามารถสร้าง Soul-searching ได้สมมาตรกับน้ำหนักของ Virtuosic ที่แพรวพราว” หากแต่ชางในวันนั้น เธอเป็นนักดนตรีที่ไม่สม่ำเสมอกับกระบวนทัศน์...ลักษณะการพิจารณาอารมณ์อย่างลึกซึ้งของเธอถูกอนุสัยด้านทักษะและเทคนิคที่เธอฝังแน่นมานานเข้าครอบงำจนปลาสนาการไปเสียสิ้น... กล่าวสำหรับ Accompaniment ของท่านวาทยกรกับ BSO ที่มีต่อชาง ผู้เขียนพบว่า มีหลายช่วงที่ไม่โปร่งใสและขาดพลวัตที่เอื้อเฟื้อให้กับผู้บรรเลงเดี่ยวในหลายวรรคตอน ในขณะที่ความกลมกลืนของสีเสียงของบางคีตวลีที่ผู้บรรเลงเดี่ยวบรรเลงทำนองเดียวกันกับวงนั้น ทำได้แจ่มชัด พร้อมเพรียง และถึงอกถึงใจดีมาก ถึงกระนั้น เสียงของกลุ่มเครื่องสายบางช่วงบางวรรคตอน ก็ถูกเครื่องแตรทองเหลืองกระหน่ำจนหายไปก็มี... หากคุณผู้อ่านได้เคยฟัง Menuhin ในปี 1956 กับวาทยกร Susskind คุณผู้อ่านอาจจะรู้สึกแปลกใจในความ Flat ของชางสำหรับท่อนช้าในกระบวนที่ II อยู่บ้าง เพราะสำเนียงการเน้นความหนักเบาของแต่ละพยางค์เสียงจากท่านลอร์ดเมนูฮินดูประหนึ่งจะมีสีสันและให้ความรู้สึกถวิลหาอาลัยได้โดดเด่นกว่าชางในคืนนั้นมาก...จริงอยู่ ชางบรรเลงเดี่ยวในกระบวนที่ II อย่างได้อารมณ์ แต่ผู้เขียนกลับไม่รู้สึกอาวรณ์ที่จะระลึกถึง... ผู้เขียนเคยกล่าวไว้นานแล้วว่า การบรรเลงเดี่ยวไวโอลินสำหรับช่วงเริ่มต้นกระบวนที่ III ใน VC ของเบโธเฟนนั้น ได้ส่งอิทธิพลการเลียนแบบเรื่อยมานับตั้งแต่ VC ของเมนเดลโซห์นในอีไมเนอร์ ตามด้วยบรุคชิ้นนี้ แล้วจึงเป็นบราห์มส์ และท้ายสุดก็เป็นของ Sibelius... ผู้เขียนจะชอบกระบวนนี้ของ VC ของดุริยกวีดังที่กล่าวมาแล้วเป็นพิเศษ คุณผู้อ่านอาจจะเห็นเบโธเฟนเป็นชายแก่ชาวเยอรมันที่บอกซึ่งเรื่องราวของปรัชญาแก่พวกเรา ในขณะที่บราห์มส์เป็นชายคนหนึ่งที่พยายามร้องและเต้นอย่างชาวฮังกาเรียนกำมะลอ แต่สำหรับบรุค เขากลับเป็นยิปซีหนุ่มน้อยในทุ่งปศุสัตว์ที่ถามเราว่า “มาเต้นด้วยกันหน่อยไหม?” :-) นี่แหละครับ เสน่ห์ของกระบวนที่ III ของบรุคที่เขาอุทิศให้กับ Joseph Joachim ที่เขานับถือล่ะ! จากที่กล่าวมา คุณผู้อ่านที่ได้เข้าไปนั่งชมชางบรรเลงเดี่ยวกระบวนปิดท้ายนี้ ก็คงจะรู้สึกเช่นผู้เขียนน๊าว่า เธอจับสัญญาณควันไฟของชาวยิปซีผู้รักชอบการแดนซ์ไม่ได้ ส่งผลให้ BSO และเบลลินแคมปิที่ทรงตัวอย่างระมัดระวังมาโดยตลอดทั้งสองกระบวน ต้องเกร็งและแกร่วไปบ้างในกระบวนที่ III นี้ แน่ละ เราจึงทราบว่า ชาง (และผู้ร่วมชะตากรรม) ในคืนนั้น ไม่เป็นธรรมชาติ (Spontaneity) พอ ส่งผลให้การบรรเลงบรุคสำหรับคืนนั้นขาดซึ่งความมีชีวิตชีวา (Vitality) และความสม่ำเสมอ (Sustentation) จนกระทั่งคงกล่าวไม่ได้ว่าเป็นการบรรเลงที่ยอดเยี่ยมได้เลย...แต่ถึงกระนั้นก็ดี ผู้เขียนไม่ได้รู้สึกว่า การบรรเลงในวันนั้นทำได้ต่ำกว่ามาตรฐาน หรือผู้บรรเลงเดี่ยวบรรเลงได้ไม่ถึงกับที่คาดหวังเลย ผู้เขียนปรบมือให้กับพวกเขายาวนานและเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกชื่นชมอย่างจริงใจ คุณผู้อ่านก็น่าจะคิดเหมือนผู้เขียนว่า Musicianship ของซาราห์ ชาง ผู้บรรเลงเดี่ยว กอปรกับวินัยและความระมัดระวังในการบรรเลงของ BSO ในอ้อมกอดของวาทยกรเบลลินแคมปิผู้เอาใจใส่ในวันนั้น ได้สร้างแรงบันดาลใจให้มหาชนผู้เข้าชมเพียงใด...นั่นก็คงจะเพียงพอแล้วล่ะสำหรับความอบอุ่นใจที่ได้รับจาก VC ของบรุค จริงมั้ย? ผู้เขียนขอจบความเห็นสำหรับการบรรเลง VC ของบรุคในคืนวันที่ 31 มีนาคม ไว้แต่เท่านี้...ทั้งความเห็นกับคำลงท้ายเชยๆ และทำเป็นเท่ของผู้เขียน คงไม่สำคัญเท่ากับความสุขของการที่คุณผู้อ่านได้รับจากคอนเสิร์ตในวันนั้นอย่างแน่นอน ปัญหาคือ คุณผู้อ่านคิดว่า ชาง เป็นนักไวโอลินแบบไหนในคำถามที่ตั้งไว้ดังความคิดเห็นที่ 4 ข้างต้นกันน๊า? ^_________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 19:53:28

ความคิดเห็นที่ 6 ก่อนที่ผู้เขียนจะพาคุณผู้อ่านไปพบกับ Symphony No. 1 in Cm ของบราห์มส์ ผู้เขียนก็ขอลิสท์แผ่นบันทึกเสียงในรูปแบบซีดีสำหรับงาน VC ของบรุคไว้ ณ ที่นี้ด้วย และแน่นอน ผู้เขียนอาจจะให้ความเห็นไว้เป็นเครื่องเคียงในแต่งานบันทึกอยู่บ้าง ก็ให้คุณผู้อ่านเข้าใจว่า นั่นเป็นความเห็นส่วนตัวอันต่ำต้อยและคับแคบของผู้ฟังคนหนึ่งเท่านั้นเอง.... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:11:38

ความคิดเห็นที่ 7 1. Accardo with Masur (1977)/ Gewandhaus O Leipzig/ Philips Duo  (Complete VC 2CDs) *with Scottish Fantasy & Serenade . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:26:19

ความคิดเห็นที่ 8 2. Chung, Kyun-Wha with Kempe (1972)/ Royal PO/ Decca Legends *with Scottish Fantasy & Mendelssohn: VC . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:27:00

ความคิดเห็นที่ 9 3. Chung, Kyun-Wha with Tennstedt (1990)/ London PO/ EMI *with Beethoven: VC . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:27:30

ความคิดเห็นที่ 10 4. Ferras with Silvestri (1957)/ Royal PO/ EMI France les introuvables de Christian Ferras (5CDs) *with various . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:27:58

ความคิดเห็นที่ 11 5. Foster with Znaider (1999)/ London PO/ EMI Triples Romantic Violin Concertos (3CDs) *with Beethoven, Mendelssohn, Tchaikovsky, Sibelius & Prokofiev: VCs . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:28:37

ความคิดเห็นที่ 12 6. Heifetz with Sargent (1962)/ New SO of London/ RCA Red Seal *with Scottish Fantasy & Vieuxtemps: VC No. 5 . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:29:05

ความคิดเห็นที่ 13 7. Little with Handley (1989)/ Royal Liverpool PO/ EMI CfP *with Brahms: VC . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:29:34

ความคิดเห็นที่ 14 8. Menuhin with Susskind (1956)/ Philharmonia O of London/ EMI GROC *with Mendelssohn: VC . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:30:34

ความคิดเห็นที่ 15 9. Perlman with Haitink (1983)/ (Royal) Concertgebouw O/ EMI Great Romantic Concertos (3CDs) *with Brahms, Beethoven, Paganini, Mendelssohn & Tchaikovsky: VCs . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:31:04

ความคิดเห็นที่ 16 และ 10. Vengerov with Masur (1993)/ Gewandhaus O Leipzig/ Warner The Best of Maxim Vengerov (11CDs) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:31:32

ความคิดเห็นที่ 17 Brahms: Symphony No. 1 in C Minor -- Bellincampi (Live Concert in 2010, Mar 31th)/ Bangkok SO/ Thailand Cultural Centre, Main Hall, Bangkok, Thailand หลายปีก่อน ผู้เขียนเคยแต่งกลอนสนุกๆ ให้กับเพื่อนของผู้เขียน ซึ่งได้พูดถึงบราห์มส์ในหน้าร้อนอันอบอ้าว ดังนี้ ร้อนทุกยามบราห์มส์โฟร์โปรเกรสสีฟ.............................ร้อนเร่งรีบพลันหยุดห่ามด้วยบราห์มส์สอง ร้อนด้วยกามบราห์มส์หนึ่งพึงต้องลอง...........................ร้อนทั้งผองคือบราห์มส์สามยามเที่ยงวัน... เพื่อนของผู้เขียนก็เหมือนกับผู้เขียนที่ชอบเบอร์ 4 เป็นที่สุด แต่เมื่อเค้าอ่านกลอนประตูของผู้เขียนแล้ว เค้าก็ถึงกับหัวเราะก๊าก และบอกกับผู้เขียนด้วยเสียงอันดังว่า อย่างเขานั้นต้องเบอร์ 1 เท่านั้น! (HA HA) จริงอยู่ที่กระบวนที่ I ของ Symphony No. 1 ของบราห์มส์ได้บ่งชี้ถึงเพลิงปรารถนาและการลุกโชนของไฟราคะอันแฝงอยู่ในบันไดเสียงปีศาจอย่างซีไมเนอร์! แต่เมื่อผู้เขียนได้อ่าน Program-notes จากการบรรยายของ Mr. Harry Rolnick ในสูจิบัตรสำหรับคอนเสิร์ตในคืนวันที่ 31 มีนาฯ ที่ผ่านมานี้แล้ว ผู้เขียนก็ได้แต่อึ้งในใจว่า รอลนิคไยจึงก้าวล่วงไปไกลถึงขั้นมุดเข้าไปในผ้าห่มบนเตียงนอนในห้องส่วนตัวของ Clara Schumann! ยิ่งไปกว่านั้น คุณรอลนิคยังตามบราห์มส์เข้าไปเลือกโฉมสคราญในสำนักนางโลมอีกทอดหนึ่งด้วย!! ผู้เขียนไม่ปฏิเสธถึงเรื่องราวที่โจษจันกันในยุคนั้น ที่แม้แต่ผู้สันทัดกรณีก็ยังใช้คำว่า “อาจจะ” สำหรับชีวิตส่วนตัวและความสัมพันธ์อันซ่อนเร้นระหว่างภรรยาผู้เป็นที่รักของ Robert Schumann กับบราห์มส์ผู้ซึ่งอ่อนวัยกว่าคลาราถึง 14 ปี...ผู้เขียนยอมรับว่า เรื่องราวดังกล่าวนั้นได้ส่งผลทำให้เกิด ‘มโนคติ’ ต่อกระบวนแรกในซีไมเนอร์ซิมโฟนีนี้ได้แจ่มชัดขึ้น แต่จะไปไกลถึงขั้นเป็น ‘มโนกรรม’ รึเปล่านั้น นั่นก็ขึ้นอยู่กับจินตนาการและความรู้สึกของผู้ที่ได้ฟังกระบวนแรกของซิมโฟนีชิ้นนี้อยู่นั่นเอง... ผู้เขียนได้รับการไบแอสอยู่ทุกครั้งเมื่อได้อ่านหรือรับฟังเรื่องราวการวิเคราะห์งานดนตรีของบราห์มส์ว่า ดนตรีของบราห์มส์อยู่ในลักษณะที่เคร่งครัดต่อสังคีตลักษณ์การประพันธ์และมีการดำเนินเนื้อหาอย่างมีระเบียบ มีวรรคมีตอน เพราะฉะนั้น การบรรยายเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัดสำหรับสกอร์ของบราห์มส์ก็ดูประหนึ่งจะเป็นการอวดอุตริมนุสสธรรมอยู่มากทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้น คำว่า “บริสุทธิ์” ยังถูกใช้กับดนตรีของบราห์มส์อย่างอุกฤษฏ์อยู่ด้วย จากที่กล่าวมา เห็นทีผู้เขียนคงต้องประชดประชันลงไปในที่นี้ว่า บราห์มส์คงจะเป็น The Old One เสียยิ่งกว่าบรมโคตรอย่างเบโธเฟนเสียละกระมัง ? พวกเราจึงแตะต้องสกอร์อันบริสุทธิ์ผุดผ่องของบราห์มส์ไม่ได้!? เมินเสียเถิด เพราะผู้เขียนจะมองบราห์มส์ที่เป็นมนุษย์มีเนื้อมีหนังเฉกเช่นดุริยกวีผู้มาก่อนเขาอย่าง Schubert หรือชูมานน์ และขออำไปยังผู้สันทัดกรณีหรือแม้แต่นักดนตรีหลายท่านที่มองดนตรีของบราห์มส์เป็นพระคัมภีร์แห่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องและเคร่งครัดว่า ในระหว่างที่พวกท่านเคร่งขรึมและวางมาดเป็นสาวกอันเคารพต่อสกอร์ของบราห์มส์ แต่ในใจของพวกท่านไยจึงหมกมุ่นอยู่ด้วยเรื่องส่วนตัวของดุริยกวีอยู่มิรู้คลายเล่าจ๊า ?  (HA HA) เพื่อความเท่ ผู้เขียนขอกล่าวถึงซิมโฟนีหมายเลขหนึ่งของบราห์มส์ในแง่มุมของการพรรณนาควบคู่ไปกับการรับชมและรับฟังเบลลินแคมปิกับ BSO ที่ศูนย์วัฒนธรรมฯ ก็แล้วกันนะครับ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 53 19:46:11

ความคิดเห็นที่ 18 ขอชมท่าน St@rGazer ว่าช่างสังเกตยิ่งนัก ไวโอลินของชาง น่าจะเป็น Guarneri Del Gesu ตัวเดิมแหละครับ (อายุซัก 270 ปี) แต่มาคราวนี้ทำไมเสียงแปลกๆไปก็ไม่ทราบ   เท่าที่รู้ไวโอลินอิตาเลีัยนจะไวต่อการเปลี่ยนแปลงของอากาศ เคยได้ยินว่าไวโอลินอิตาเลียนแพงๆบางตัว เอามาเมืองไทยคอตก  เจ้าของเลยตกใจเอากลับไปที่เครโมนา ปรากฏว่าคอเด้งกลับมาที่เดิม แสดงว่าไม่ค่อยอยากอยู่เมืองไทยเท่าไหร่ ในการแสดงที่ผ่านมาผมว่าเสียงไวโอลินของชางเสียงไม่ลึกเหมือนก่อน ออกแนวแตกๆแหบๆนิดหน่อยด้วยซ้ำ จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 07:30:32

ความคิดเห็นที่ 19 จากคำถามของท่าน St@rGazer ในความเห็นที่ 4 บังเอิญผมอ่านแล้วงงๆ แยกไม่ึค่อยออกเท่าไหร่ว่าทั้ง 3 แบบของท่านต่างกันยังไง โดยเฉพาะแบบที่ 3 เอาเป็นว่าขออนุญาตตีความการจัดจำแนกของท่านเป็น 1. โดดเด่นในการตีความอันลึกซึ้ง โดยการโชว์เทคนิคอาจจะไม่มากแม้จะทำได้ก็ตาม แนวนี้ที่ชัดๆน่าจะเป็น Joseph Szigeti, Mischa Elman, David Oistrakh, Hilary Hahn, A S Mutter 2. โดดเด่นในการโชว์เทคนิค แต่ไม่เด่นในการตีความอันลึกซึ้ง เช่น Ruggiero Ricci, Salvatore Accardo(Paganini Expert), Alexander Markov, แนวนี้นึกออกไม่ค่อยเยอะครับ 3. แม้ไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านเขียนมา แต่รู้สึกเหมิือนๆว่าเป็นแนวที่สนุกกับดนตรี เล่นเพื่อความสุขตามธรรมชาติ ตามสัญชาติญาณดนตรีของตัวเอง มากกว่าที่จะแสดงตัวเป็นยอดฝีมือ  ในลักษณะนี้ผมนึกออกคนแรกคือ Fritz Kreisler ครับ  ซึ่งเป็นแนวที่ผมชื่นชมยิ่งกว่าแนวใดๆ   ต้องยกคำของพี่แอ๊ด "อันดนตรีไ่ม่มีการแข่งขัน มีความจริงความฝันในดนตรี" และขอเพิ่มแบบที่ 4 ครับ นั่นคือมีทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น ในตัวเอง แต่อาจจะมากน้อยเทียบกับผู้อื่นต่างๆกันไป ยกตัวอย่างเช่น Jascha Heifetz, Nathan Milstein, Zino Francescatti, Yehudi Menuhin, Leonid Kogan, Itzhak Perlman, Maxim Vengerov ดังนั้นสำหรับคำถามของท่าน St@r  ผมยังนึกว่าไม่ออกว่า สมควรจัดชางเข้าไว้พวกไหนดี  เท่าที่ตามฟังศิษย์สำนัก Galamian-Delay มา ไม่ว่า Micheal Rabin(G), Itzhak Perlman(GD), Pinchas Zukerman(GD), Kyung Wha Chung(GD), Gil Shaham(D), Midori Goto(D), Cho Liang Lin(D), Scholo Mintz(D), Akiko Suwannai(D) และ Sarah Chang(D) ของเรานั่นเอง ทั้งหมดนี้จะมีพื้นฐานทางเทคนิคที่สูงส่งมาก ทุกคนเล่น Paganini ได้หมดหลายคนออก Album Paganini 24 Caprices ซึ่งเป็นจุดสูงสุดด้านเทคนิคสำหรับไวโอลิน แต่ในขณะเดียวกัน ทุกคนก็มีชื่อเสียงในการเล่นงานหลักๆของดนตรีคลาสสิคไม่ว่ายุคสมัยใด   สำนักนี้เลยมีอิืทธิพลครอบงำวงการไวโอลินโลกในทุกวันนี้ไงครับ (หมายเหตุ - วงเล็บด้านหลังชื่อ G คือศิษย์ Ivan Galamian ซึ่งเป็นปรมาจารย์ที่ีรวมวิทยายุทธ์ของ สำนัก Franco Belgian และสำนัก Russian Virtuoso School เข้าด้วยกัน   D คือ เรียนกับ Dorothey Delay ซึ่งตอนแรกเป็นผุ้ช่วยของ Galamian และเป็นผู้สืบต่อวิชาของ Galamian หลังจากปรมาจารย์ล่วงลับไปแล้ว GD คือได้เรียนกับทั้ง 2 คน) (หมายเหตุ 2 - Ivan Galamian เรียนกับ Konstantin Mostras ศิษย Leopold Auer สำนักรัสเซีย แล้วก็ไปเรียนกับ Lucien Capet สำนัก Franco Belgian และเป็นคนที่หลอมรวมวิชาทั้งสองสำนักที่โดดเด่นใน ศตวรรษที่ 19-20 เข้าด้วยกัน ) แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 53 08:37:26 จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 08:07:13

ความคิดเห็นที่ 20 อ่าว โม้เพลิน ลืมตอบคำถามคุณ St@rGazer ฮ่าๆๆๆ เอาแบบเน้นๆเลยนะ ผมว่าชางเล่นแย่ลงในเรื่อง Music ครับ คือเหมือนกับว่าเธอใส่ใจกับดนตรีน้อยลงซะงั้นแหละ แต่ในด้านน้ำเสียง เทคนิค ยังยอดเยี่ยมอยู่  ดังนั้นจึงค่อนข้างเห็นด้วยมากๆกับความเห็นที่ 5 ของท่าน St@r ครับ เหมือนอย่างที่ผมเขียนในกระทู้ก่อนนี้ หลังๆนี้เหมือนเธอจะติดการวิบราโต้ที่ถี่ยิบและรุนแรงมากขึ้นกว่าตอนเด็กๆหรือวัยรุ่น  แต่มันออกแนวที่เกินพอดีไปในรสนิยมของผมนะครับ อ้อ ตอนจบผู้ชมเมืองไทยปรบมืออย่างหนักหน่วงให้กับ ชาง เรีัยกร้องให้เธอออกมาถึง 4 ครั้ง แต่ผมว่าหลาย % ในนั้นปรบมือเพราะต้องการ เพลงแถมหรือ encore มากกว่าที่จะพอใจสูงสุดในการบรรเลง  และสุดท้ายต้องแห้ว ฮ่าๆๆๆ เพราะมีรุ่นน้องคนนึงบอกว่าชางไม่เคยเล่นเพลง encore ไม่ว่าที่ใดก็ตาม อันนี้ไม่ทราบว่าจริงแค่ไหน ถ้าจริงก็ต้องบอกว่าผู้ชมเจ็บมือฟรี รวมถึงผมด้วย อิอิอิ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 53 08:42:33 จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 08:20:39

ความคิดเห็นที่ 21 อีกหนึ่งความคิดครับ ที่ว่าผมค่อนข้างผิดหวังกับ ชางในด้านดนตรีสำหรับ Bruch Violin Concerto ที่เธอเล่นครั้งนี้แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะเลิกฟังเธอตลอดไปไม่ว่าเล่นงานชิ้นไหนนะครับ เพราะว่าฟัง Virtuoso ระดับนี้แล้ว ต้องบอกว่าเพลงใครเพลงมันครับ แต่ละคนจะถนัดเพลงกันคนละแบบ ด้วยเพราะบุคลิก และัพื้นเพ เติบโตมากันคนละแบบ  ต้องดูกันเป็นเพลงๆไป จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 08:35:24

ความคิดเห็นที่ 22 งานโรแมนติกแบบนี้ ผมเลือกคนนี้ครับ ท่อนที่ 2 ของ Bruch Violin Concerto #1 ผมชอบที่สุดในบรรดาท่อนช้าของ Violin Concerto ทั้งปวง จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 08:46:21

ความคิดเห็นที่ 23   อ่านคอมเมนท์อันยอดเยี่ยมจากท่าน ๆ ข้างบนแล้ว อดที่จะน้ำลายไหล ขอเอาความรู้อันน้อยนิดมาร่วมแจมด้วยบ่ดั๊ยเล่ยยย! แต่ว่าผมไม่ได้ไปฟังเน้อครับ ^__^" ขออนุญาตแจมเอาจากการฟังแผ่น ๆ ทั้งหลายของ Chang แทน ผมออกจะเห็นใจเธออยู่ไม่น้อย เพราะหลาย ๆ แผ่นที่ออกมามักจะโดนเหน็บว่าเป็นแผ่นประเภท เทคนิคดีแต่ตีความไม่เหมาะสมอยู่เรื่อย ๆ เพราะอย่างนี้หรือเปล่าน้อ ผมฟังเธอเล่นจากแผ่นแล้วก็มักจะรู้สึกถึงความจริงจังตั้งใจอยู่เต็มปรี่ (ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ) ในแง่ของการเล่น ผมชอบเธอตรงที่ มีความสามารถในการรักษาความอิ่ม สมบูรณ์ให้ความรู้สึกของความไม่เครียดเค้น(นอกจากเธอจะตั้งใจ) ในแต่ละเสียงไฝ้ได้ด้เป็นอย่างดี แม้ในท่อนเร็วและยาก ให้ความรู้สึกคล้าย ๆ perlman แต่ว่าฟังดูจะใส่อารมณ์เข้าไปมากกว่าหน่อย ทำให้นึกถึงนักไวโอลินหญิงรุ่นใหญ่ในอดีตอย่าง Johanna Martzy ในแผ่นที่ท็อปฟอร์มอยู่เหมือนกัน (แต่ไม่เหมือนนะจ๊ะ ^__^) ก็คงจะขอพูดอะไรเวอร์ ๆ อีกว่า สำหรับ Chang นั้นผมคิดว่าฝีมือขนาดนี้จะเร็วจะช้า เธอก็ต้องพัฒนากลายไปเป็น บางสิ่ง เป็นบางสิ่งที่มีแต่เธอเท่านั้นที่ทำได้ ไม่ว่าเหล่าแฟน ๆ จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม (เช่น Mutter) แต่ตอนนี้ผมคิดว่าเธอกำลังอยู่ในช่วงของความพยายามและค้นหานะ และมันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายว่า เมื่อถึงวันที่เหล่า prodigy ทั้งหลาย (ซึ่งไม่ได้หมายถึงแค่ Sarah Chang )เข้าสู่วัย 40-50 ซึ่งผมคิดว่าเป็นช่วงที่นักไวโอลินที่มีระเบียบวินัยมักจะเข้าสู่ช่วงสุกงอมทั้งด้านฝีมือ และ musicianchip นั้น แฟน ๆ ส่วนใหญ่ยังคงจะให้ความสนใจกับเขาเหล่านั้นกันอยู่หรือเปล่า ? หรือที่ว่างในชั้นซีดีหรือพื้นที่ฮาร์ดดิสท์ ของเรามันมีไว้สำหรับนักดนตรี รุ่นใหม่ สดกว่า ใสกว่า เท่านั้น ? จบครับ ^__^ จากคุณ : Mr.Tea เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 17:35:51 A:124.122.192.103 X: TicketID:025103

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ Mr.Tea ครับ ผมว่า ชาง แกป่วยจากโรค prodigy  ครับ อิอิอิ แบบว่าสุดยอดในวัยเด็ก พอโตขึ้นมา ผู้คนก็คาดหวังจากเธอมากกว่าคนอื่นๆ แค่เล่นได้เหนือมาตรฐานนิดหน่อยก็ถือว่าน่าผิดหวัง อันนี้น่าเห็นใจครับ จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 09:21:49

ความคิดเห็นที่ 25 Dear My Uncle Dave :-) ขอบคุณมากๆๆๆ เลยครับ ผมได้ความรู้เรื่องไวโอลินจากคุณเดฟมากเลย โดยเฉพาะเรื่องของสำนักต้นธารของนักไวโอลิน ตรงนี้ใช้อ้างอิงอะไรได้มากและน่าวิเคราะห์สนุกๆ ต่อเสียจริงๆ!!! ผมล่ะ คิดเล่นๆ ว่า ถ้าคุณเดฟบอกว่า G/D เนี่ยครอบงำวงการไวโอลินของดนตรีคลาสสิคแล้ว ดูท่าจะไม่มี G/D เสียก็น่าจะดีเนาะ อิอิ :-p สำหรับ I, II, III ใน #4 ที่ผมลองทำให้เป็นแบบทั่วไปนั้น ผมตั้งใจจะให้ I แทนปูมหลังของนักดนตรี แล้ว II เป็นสิ่งที่โดดเด่นของนักดนตรีที่มีปูมหลังจาก I และ III เป็นลักษณะที่เราพบนักดนตรีนั้นๆ บ่อยๆ ผ่านการแสดงหรืองานบันทึกน่ะครับ เช่น บางทีเราเห็นนักไวโอลินบางคนมียุคแรกที่เขาหรือเธอมุกับคอนแชร์โตและ Instrumental ต่อมาเขาหรือเธออาจจะเริ่มเล่น Sonata มากขึ้น แล้วมีทีท่าว่าจะสนใจเชมเบอร์ ซึ่งผมคิดเล่นๆ ว่า ถ้านักไวโอลินที่มีชื่อเสียงมาจากคอนแชร์โตชอบเชมเบอร์แล้ว พอเขาหรือเธอกลับไปเล่นคอนแชร์โตหรืองานที่จะต้องโชว์ Virtuositic ผมว่า เขาหรือเธอคนนั้น จะมีท่วงทีและวิธีการมองคอนแชร์โตนั้นในแบบใหม่ๆ อย่างแน่นอน...แต่ถ้าเขาหรือเธอไม่เปลี่ยน นั่นเห็นทีว่า เขาหรือเธออาจจะกลายเป็นไม้แข็งดัดยากไปแล้ว... (ลองตั้งข้อสังเกตน่ะครับ) คืนวันนั้นผมก็มือบวมไปเหมือนกัน พี่ชายคนข้างๆ ก็บอกเหมือนคุณเดฟว่า ชางเธอน่าจะไม่อองกอร์เหมือนทุกที แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ โฮ่! :-) เหมือนเคยรู้มารางๆ อย่างไม่แน่ใจว่าคุณเดฟอยู่ต่างจังหวัด? ว่างๆ ขึ้นมากรุงเทพฯ หวังว่าเราคงได้พบและคุยกันบ้างนะครับ (ไม่เอาเรื่องการเมืองน๊า! อิอิ) ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 23:39:11

ความคิดเห็นที่ 26 Dear Mr. Tea เมื่อไหร่จะขอล็อกอินสมาชิกครับ? สงสัยคุณมิสเตอร์ทีไว้ผมสั้น ก็เลยไม่ชอบเอากิฟท์ :-p ขอบคุณมากครับ...คิดถึงน๊า? ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 23:41:56

ความคิดเห็นที่ 27 Brahms: Symphony No. 1 in C minor -- Bellincampi (Live Concert in 2010, Mar 31th)/ Bangkok SO/ Thailand Cultural Centre, Main Hall, Bangkok, Thailand I Un poco sostenuto - Allegro - Meno allegro II Andante sostenuto III Un poco allegretto e grazioso IV Adagio - Piu andante - Allegro non troppo, ma con brio - Piu allegro คุณผู้อ่านจะเห็นว่า กระบวนทั้งสี่ในซิมโฟนีชิ้นนี้ของบราห์มส์ ได้ระบุอย่างละเอียดถึงจังหวะการบรรเลงที่แปรเปลี่ยนไปภายในแต่ละกระบวนซึ่งประหนึ่งมีลักษณะที่บ่งชี้ถึงลัทธิ Romanticism แต่กระนั้น เราต่างก็ทราบกันดีว่า บราห์มส์ประพันธ์โดยยึดฟอร์มหรือสังคีตลักษณ์ในแบบ Vienna Classics นี่อาจจะเป็นปฏิทรรศน์ประการหนึ่งของบราห์มส์ที่น่าสนใจ แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนต้องขอร้องคุณผู้อ่านว่า เราไม่ควรเสียเวลาไปกับการเพ่งอ่านและพยายามออกเสียงภาษาอิตาลีในแต่ละกระบวนมากไปกว่าสองสิ่งนี้ นั่นคือ นั่ง และ ฟัง (HA HA) กระบวนแรกที่ประหนึ่งจะแสดงความพลุ่งพล่านแห่งกามตัณหาและความปรารถนาอันสุกงอมผ่านบันไดเสียงปีศาจในซีไมเนอร์ เป็นความเร่าร้อนรุกรนที่แสดงออกด้วยการเอาเถิดเอาล่อกันระหว่างเครื่องแตรทองเหลืองที่ระรานรุกเร้ากับกลุ่มเครื่องสายที่ละเล้าลนลาน และมีกลองทิมปะนีสนับสนุนอำนาจใฝ่ต่ำอย่างคะนองคล่องคึก! เบลลินแคมปินำ BSO บรรเลงท่อนนี้ได้อย่างน่าดูชม (หากเราจะมองท่าทางการร่ายรำของเขา) เขาส่งผ่านความเป็นเยอรมันใหม่ในแบบ Viennese school ซึ่งบราห์มส์จงใจเปิดเผยและคัดง้างกับกลุ่ม Wagnerian & Lisztian อย่างเข้มข้น-เคร่งครัด แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนก็ยังรู้สึกว่า เป็น Intensity ที่ไม่ใคร่จะสละสลวยเท่าไหร่ในความหมายของความเป็นดนตรี...หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ ผู้เขียนไม่ประสบกับความมืดทะมึนอันลึกเร้นลี้ลับของซีไมเนอร์อันแฝงอยู่ในความคลุ้มคลั่งถั่งโถมในกระบวนแรกนี้ของเบลลินแคมปิกับ BSO ในวันนั้น... กระบวนที่สองที่มีท่วงทำนองเริ่มต้นเสมือนหนึ่งรุ่งอรุณแห่งการสำนึกตนภายใต้จิตใจที่สงบระงับ กลุ่มเครื่องสายได้แสดงบทบาทในกระบวนนี้อย่างผู้ที่เข้าใจในสามัญลักษณะของชีวิต จึงแสดงตัวประหนึ่งเข้าปลอบประโลมกลุ่มเครื่องลมไม้ที่บรรเลงอย่างอ้อยสร้อยแผ่วโผยด้วยความเยือกเย็น และก่อนที่กระบวนนี้จะจบลง เราจะได้สดับเสียงไวโอลินจากการเดินทำนองเดี่ยวเสมือนหนึ่งซึ่งการรำพึงรำพันในท่ามกลาง Masculine/feminine approach ของบราห์มส์ นับเป็นกระบวนที่บ่งชี้อารมณ์ที่สุขสงบและแฝงไปด้วยลักษณะ Brahmsian ในแบบเก็บงำซ่อนเร้นอยู่มากทีเดียว คุณผู้ฟังที่เข้าไปชมเบลลินแคมปิกับ BSO ในวันนั้นอาจจะรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง ซึ่งผู้เขียนควรจะต้องออกตัวให้กับคณะผู้บรรเลงว่า กระบวนช้าของบราห์มส์เป็นความยากลำบากของการตีความและเป็นความทรมานของผู้ฟังอยู่เป็นปกติ (เป็นเรื่องน่าเศร้าน๊อ) และเบลลินแคมปิผู้เอาการเอางานกับ BSO ก็เห็นจะหลีกลี้หนีชะตากรรมนี้ไปไม่พ้นเช่นกัน โอเคล่ะว่า แม้ผู้เขียนไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความอ่อนหวานนุ่มนวลของการบรรเลงเดี่ยวจากคุณศิริพงษ์ ทิพย์ธัญ ผู้เป็น Concert master ในตอนท้าย แต่ถึงกระนั้น เราคงต้องยอมรับว่า จะหาคนที่ชอบพอกระบวนที่สร้างความอึดอัดในแบบ Brahmsian นี้ได้ยากยิ่ง นัยว่าเราไม่อาจจะเข้าใจสภาวะแอบแฝงบางอย่างของบราห์มส์ได้เลยแม้แต่น้อย (นอกเสียจากเราจะเป็นมิสซิสคลารา อิอิ) ปล. ในกระบวนที่สองนี้ ผู้เขียนชอบสองสามโน้ตจบของกระบวนนี้มาก...การดึงเสียงยาวลากขึ้นสูงของสองสามโน้ตจบ เสมือนหนึ่งการทอแสงจ้าของดวงตะวันที่เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า...และเบลลินแคมปิกับ BSO ในวันนั้น ก็ทำเอาผู้เขียนเหม่อมองดวงไฟบนเพดานของโถงคอนเสิร์ตอย่างเผลอใจ ตามมาด้วยการหลับตาอย่างเป็นสุข (กระแดะจังนะครับ HA HA) สำหรับกระบวนที่สาม ซึ่งมีทำนองเปิดอย่างไพเราะงดงามมาก เสมือนหนึ่งเรามองเห็นดอกไม้แรกแย้มได้ผลิบานงามสะพรั่งเต็มไปหมดทั่งทั้งภูมิทัศน์! คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบชูเบิร์ต ก็เห็นจะต้องรับรู้ถึง Schubertian sound ในกระบวนนี้ด้วยเช่นกัน กระบวนนี้บราห์มส์ได้ “แนะนำ” ถึงแวริเอชันในแบบของเขาเป็นเบื้องต้น ซึ่งในเวลาสั้นๆ ประมาณสี่นาที เราจะเห็นว่า การแปรผันทำนองได้มีนัยประหวัดไปถึงดนตรีเต้นรำแบบพื้นบ้านอยู่ด้วย...กระบวนนี้ ผู้เขียนอยากจะตำหนิบราห์มส์ด้วยความรักอย่างเหลือเกิน...เขาเดินทำนองเดิมวนกลับมาเป็นครั้งๆ ก่อนจะสร้างแนวทำนองแปรผันอย่างน่าทึ่ง แต่ก็ทำไปแบบยึกๆ ยักๆ จะไปก็ไม่ไป พอผู้ฟังกำลังจะเคลิ้ม เขาก็กลับสะดุดกึกๆ กักๆ ชวนให้คุณผู้ฟังอาจจะรู้สึกว่า บราห์มส์นั้นเจียมตัวเจียมตนในอารมณ์เตลิดเพริศอย่างเหลือเกินยิ่งแล้ว... กระบวนนี้ ผู้เขียนพบว่า เบลลินแคมปิกับ BSO บรรเลงได้ไม่ถูกใจผู้เขียนนัก ซึ่งผู้เขียนคงจะสรุปไว้ในตอนท้าย... สำหรับในกระบวนจบ เราถือเป็นการ “ย้อนระลึก” ถึงความยิ่งใหญ่ในกาลเบื้องหลังของเบโธเฟนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ซิมโฟนีหมายเลขห้าและเก้าที่เป็นตัวแทนของดนตรีซิมโฟนิกในแบบ Germanic in Viennese school! และผู้เขียนควรกล่าวไว้ด้วยว่า หลังซิมโฟนีหมายเลขหนึ่งนี้แล้ว บราห์มส์ได้สลัดแอกอย่างไม่ไยดีต่อความยิ่งใหญ่ของเบโธเฟนด้วยซิมโฟนีสามชิ้นที่เหลือของเขาด้วยความสง่างาม... คุณผู้อ่านอาจจะระลึกถึงและทบทวนอดีตอันรุ่งเรืองของดนตรีเยอรมันในสกุลเวียนนาได้จากเสียงการดีดสายที่พราวพร่างพริ้งพรายของกลุ่มเครื่องสายในช่วงเริ่มกระบวน ซึ่งวันนั้นผู้เขียนต้องขอชมว่า กลุ่มเครื่องสายของ BSO ทำได้ประหนึ่งการหยาดลงของหยดน้ำหลากขนาดได้อย่างน่าฉงนทีเดียว (Good job!) และแน่นอน คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบกระบวนนี้ น่าจะจำได้ถึงการตามมาของคีตวลีที่โอ่อ่าผึ่งผายซึ่งประกาศความรุ่งโรจน์ด้วยกลุ่มเครื่องแตรทองเหลืองนำโดยเครื่องฮอร์น ตามมาด้วยเครื่องลมไม้กลุ่มฟลูต แล้วตามด้วยเครื่องแตรทรอมโบน ซึ่งแต่ละกลุ่มได้บรรเลงย้ำทำนองเดิม และเมื่อเครื่องฮอร์นเท้าความตามทำนองเดิมอีกครั้งจบ...พวกเราก็จะได้ฟังท่อน Hymn อันไพเราะงดงามอันเป็นเครื่องหมายของการระลึกไปถึง Ode to Joy ใน Choral Symphony ของเบโธเฟนอย่างสุดแสนสิเน่หา...ซึ่งในส่วนของการบรรเลงคีตวลีของกลุ่มเครื่องเป่าของ BSO ดังกล่าว ผู้เขียนเห็นจะต้องปรบมือ (ในใจ) ให้กับกลุ่มนักดนตรีที่เป่าได้เนี๊ยบบรรลัยไร้ที่ติ (Great sound!) จะมีแต่เพียงท่อนฮีมที่บรรเลงโดยกลุ่มเครื่องสายซ้ำสองครั้งเท่านั้นที่ผู้เขียนรู้สึกว่าไม่นุ่มนวลและลึกซึ้งเพียงพอ ผู้เขียนรู้สึกว่า การสอดประสานไม่ใคร่จะกลมกลืนกลมเกลียวนัก... การจบลงของกระบวนที่สี่ คุณผู้อ่านอาจจะระลึกไปถึงการจบลงของซิมโฟนีหมายเลขห้าของเบโธเฟนซึ่งถูกเขียนขึ้นในบันไดเสียงเดียวกัน และเป็นซิมโฟนีที่คืบคลานจากความมืดไปสู่แสงสว่างเช่นเดียวกันด้วย...ในการจบลงของบราห์มส์ คุณผู้อ่านจะเห็นการโยกโย้ของบราห์มส์อย่างน่าหมั่นไส้ (HA HA) เนื่องจากว่า กว่าที่เขาจะจบ เขาได้หลอกผู้ฟังให้สับสนและตื่นเต้นไปกับการยักย้ายไปมาของทำนองและจังหวะอยู่มากครั้ง และเมื่อคุณผู้ฟังกำลังเมามันอยู่กับอาเดร็นนาลินที่ถูกขับออกมาอย่างไม่ขาดสายอยู่นั้น เขาจึงเร่งจังหวะและนำวงทั้งวงจบซิมโฟนีลงด้วย Triumphal peak ที่ยิ่งใหญ่เฉกเช่น Fate symphony ของผู้มาก่อนอย่างเบโธเฟนอย่างสมบูรณ์...(คุณผู้อ่านที่ชอบค้นประวัติการประพันธ์ดนตรีของบราห์มส์ คงทราบอยู่ว่า คลารา ชูมานน์ ได้แนะนำบราห์มส์ถึงการจบลงของกระบวนนี้ ซึ่งก่อนหน้านั้น คลาราได้ติงบราห์มส์ไว้ในสกอร์ก่อนการแก้ไขว่า การจบนั้นห้วนเกินไป) ผู้เขียนรู้สึกละอายใจที่พอเขียนๆ ไป คุณผู้อ่านอาจจะรู้สึกว่าผู้เขียนได้บังอาจเพ้อเจ้อถึงซิมโฟนีของบราห์มส์ชิ้นนี้ไปในรูปแบบของดนตรีพรรณนาหรือ Program-music ซึ่งผิดทั้งเนื้อหาสาระและผิดทั้งเจตจำนงของดุริยกวีผู้ประพันธ์ และเป็นลักษณะของการอุตริอวดฤทธิ์ที่ไม่มีในตนอยู่มากทีเดียว แต่ผู้เขียนต้องออกตัวไว้ก่อนว่า ผู้เขียนไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าดนตรีของบราห์มส์เป็นดนตรีเชิงพรรณนา! และการบรรยายร่วมกับการแบ่งปันประสบการณ์การชมการบรรเลงของเบลลินแคมปินั้น ล้วนแล้วแต่เป็นไปในลักษณะเชิงอุปมานหรือการเปรียบเทียบโดยการอนุมานเอาเท่านั้น เนื่องจากการพิจารณาความไพเราะและคุณค่าของดนตรีด้วยตัวหนังสือเป็นสิ่งที่ทำได้ยากยิ่งแล้ว (แท้จริงแล้ว ก็คือ ทำไม่ได้เลยล่ะ) และแน่นอนว่า สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ คุณผู้อ่านและคุณผู้ฟังจะต้องแสวงหาประสบการณ์ตรงนั้นด้วยการฟังของตัวของคุณผู้อ่านเองน๊า...สำหรับส่วนที่คุณผู้อ่านไม่เห็นด้วยกับความเห็นจากผู้เขียนนั้น ตัวผู้เขียนเองก็ขอยอมรับว่า ผู้เขียนได้เพ้อเจ้อเลอะเทอะไปมากทีเดียว! (HA HA ;-p) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 53 19:28:12

ความคิดเห็นที่ 28 สำหรับเบลลินแคมปิกับ BSO ในวันนั้น ผู้เขียนเห็นจะต้องชมการบรรเลงที่ได้มาตรฐานสูงจากพวกเขา และความเอาใจใส่ของท่านวาทยกรก็ทำให้รายละเอียดของแต่ละคีตวลีในแต่ละกระบวนของซิมโฟนีชิ้นนี้ของบราห์มส์ล้วนแล้วแต่ทรงความหมาย...สิ่งที่น่าชื่นชมและเห็นได้ชัดมากสำหรับการบรรเลงในวันนั้นคือ ในบางคีตวลีที่ต้องอาศัยความสามารถในการบรรเลงและทักษะที่สูงของผู้บรรเลง, นักดนตรีของ BSO ทำได้ดีอย่างไม่มีที่ติ และดูท่าจะทำได้เหนือกว่าหลายๆ วงดุริยางค์ในประเทศไทยด้วย... แต่ผู้เขียนยังรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมชาติของการบรรเลงอยู่ดี และสิ่งที่ผู้เขียนรู้สึกมากที่สุดคือ การเชื่อมต่อ (ผู้เขียนอาจจะใช้คำว่า Coupling หรือ Interface) ระหว่างประโยคดนตรีของแต่ละกลุ่มเครื่องดนตรีของ BSO ก็ทำได้หลวมและไม่กลมกลืนนัก หลายต่อหลายครั้ง ผู้เขียนพบรอยต่อที่ชัดเกินไปในแต่ละวรรคตอนของแต่ละกลุ่มเครื่องดนตรีซึ่งในความเป็นจริงควรจะสมานกันกลมกลืนกว่านี้ และมากครั้งที่ปลายเสียงของแต่ละพยางค์ แต่ละวลี แต่ละประโยคดนตรี ก็ดูจะห้วนไปบ้าง (ถ้าเราอนุมานจากวันนั้นว่าเบลลิแคมปิเป็น  Romantic-side) และหลายครั้งของซิมโฟนีชิ้นนี้มี “ความเงียบสงัด” ระหว่างช่องไฟของประโยคดนตรีอยู่ และท่านวาทยกรก็รู้และให้ความสำคัญ ปัญหาคือ นักดนตรีตามความคิดท่านวาทยกรทันรึเปล่า? BSO ไม่ควรจะมีปัญหาเรื่องความพร้อมเพรียง?? ถึงกระนั้น ผู้เขียนใคร่จะขอแบ่งปันประสบการณ์เล็กๆ ของผู้เขียนอีกสักหน่อย... สักสี่ห้าปีที่แล้ว ผู้เขียนเคยได้รับความอนุเคราะห์จากผู้มีอำนาจนอกระบบ เอื้อเฟื้อบัตรเข้าชมคอนเสิร์ตของ BSO อยู่บ่อยครั้ง ครั้งหนึ่งเป็นการแสดง Piano Concerto No. 1 ของ Tchaikovsky และซิมโฟนีหมายเลขหนึ่งของบราห์มส์ ตอนนี้ผู้เขียนนึกไม่ออกว่า ใครเป็นผู้บรรเลงเดี่ยว PC ของไชคอฟสกี และนึกไม่ออกอีกเหมือนกันว่า ใครกันที่เป็นวาทยกรในค่ำคืนนั้น...ผู้เขียนนึกออกแต่ว่า ในระหว่างที่ผู้เขียนนั่งฟังการบรรเลงบราห์มส์ ผู้เขียนจับกระเป๋าสะพายไว้แน่น ในนั้นมีซีดีที่เพิ่งซื้อมาจำนวนหนึ่ง หนึ่งในนั้นเป็นผลงานบันทึกชิ้นเดียวกับที่ BSO กำลังบรรเลงเบื้องหน้า...ในใจของผู้เขียนคิดแต่ว่า เมื่อไหร่กระบวนที่ IV จะจบลงเสียที ผู้เขียนจะได้ฟังผลงานการบันทึกของวาทยกรในกระเป๋า แทนที่จะมาทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้!! ความรู้สึกเช่นที่กล่าวมาเมื่อครั้งห้าปีก่อน ไม่ปรากฏในค่ำคืนของวันพุธที่ 31 มีนาคมที่ผ่านมานี้แต่อย่างใด... ผู้เขียนขอออกตัวให้กับท่านวาทยกรเมื่อห้าปีที่แล้วว่า การฟังบราห์มส์แต่ละครั้งเปรียบเสมือนการทดสอบตัวเองกับดนตรีของบราห์มส์...ผู้เขียน อาจจะไม่ได้ทรมานกับการบรรเลงบราห์มส์ที่ไม่ถูกจริตผู้เขียนในตอนนั้น แต่อาจจะยังมีประสบการณ์น้อยนิดกับดนตรีแบบ Brahmsian ในเวลานั้นต่างหาก! และเมื่อผู้เขียนฟังบราห์มส์มากขึ้นและรู้จักการเปรียบเทียบมากขึ้น มุมมองในความไพเราะของดนตรีของบราห์มส์ก็เปลี่ยนแปลงไป...ผู้เขียนกำลังจะบอกว่า ดนตรีของบราห์มส์มีลักษณะที่ก้ำกึ่งกันระหว่างความคิดที่ว่า ‘เพราะเราไม่ชอบดนตรีของบราห์มส์อยู่แล้ว’ หรือ ‘เพราะการบรรเลงทำได้ไม่ถูกจริต’ กันแน่ นั่นทำให้การประเมินคุณค่าจากบราห์มส์ ดูประหนึ่งจะไม่ยุติธรรมกับผู้บรรเลงหากใจเราไม่ชอบบราห์มส์อยู่ก่อนหน้านั้น... ซึ่งจริงๆ แล้ว คุณผู้อ่านอาจจะไม่ได้ไม่ชอบดนตรีของบราห์มส์หรอก และดนตรีของบราห์มส์ก็ไม่ได้ยากหรืออยู่บนที่สูง...บราห์มส์มีเสน่ห์ให้ค้นหาอยู่เสมอ หากแต่ต้องใช้เวลาและความใส่ใจ...บราห์มส์น่ะ ทำให้เราอาจจะกำลังรู้สึกเพลิดเพลินกับความไพเราะลึกซึ้งอยู่ แต่เมื่อท่วงทำนองที่อ่อนหวานกำลังดำเนินเพลินโสตอยู่นั้น พลันเราก็ได้พบกับความฝืดฝืนที่บราห์มส์แฝงอยู่ ซึ่งมักจะเบรกไม่ให้คุณผู้ฟังหลงเพริศไปไกล นั่นเป็นความเก็บงำซ่อนเร้นในแบบของบราห์มส์ ส่งผลให้บางครั้ง คุณผู้ฟังอาจจะรู้สึกอึดอัด (นี่ก็เป็นความลำบากลำบนของท่านวาทยกรอีกด้วยเช่นกัน) ...บางที คุณผู้อ่านอาจจะเห็นบราห์มส์กำลังนั่งเล่านิทานและยิ้มหัวกับคุณผู้อ่านซึ่งอยู่เบื้องหน้าอย่างมีความสุข เขาจ้องหน้าคุณด้วยความอ่อนน้อม...แต่พลันเมื่อเขาเห็นคุณยิ้มตอบ เขากลับก้มหน้าหลบตาคุณ แล้วหยุดเล่านิทานที่มีกลิ่นหอมแห่งความบริสุทธิ์นั้นเสียอย่างดื้อๆ...นิ้วทั้งสิบของบราห์มส์ตอนนี้สอดประสานกันและสั่นระริกไปมาบนมืออันชุ่มไปด้วยเหงื่อแห่งความประหม่า...แต่เมื่อคุณยืนยันที่จะรับฟังนิทานของบราห์มส์ต่ออย่างเปิดใจและจริงใจ...สักพัก บราห์มส์ก็จะเงยหน้าขึ้นมาเอง แล้วส่งขนมหวานแก่คุณผู้อ่านด้วยความรัก จากนั้นเขาก็เล่านิทานของเขาจนจบ ...นี่แหละครับเสน่ห์ในความเก็บงำซ่อนเร้นของบราห์มส์ล่ะ... ผู้เขียนขอจบความเห็นในเรื่องของบราห์มส์และ BSO ในกระทู้นี้ไว้แต่เท่านี้ ขอขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านที่เมตตาอ่านมาจนกระทั่งความเห็นนี้ ซึ่งที่ใช้คำว่า เมตตา ก็เพราะผู้เขียนรู้สึกตัวเองอยู่เสมอว่า หลายครั้งผู้เขียนก็เพ้อเจ้อไปเสียยืดยาว และหลายครั้งก็เลอะเทอะไปด้วยประดิษฐกรรมทางภาษาและจินตนาการอันไร้ซึ่งสารัตถะ แต่คุณผู้อ่านก็ยังอ่านเรื่อยลงมาจนความคิดเห็นนี้จนได้ (หวังว่า ไม่ใช่ว่า คุณผู้อ่านกระโดดมาในความคิดเห็นนี้เลยน๊า HA HA) แน่ละ ผู้เขียนจะมีความสุขใจอยู่อย่างเงียบๆ อย่างแน่นอนถ้าคุณผู้อ่านได้ประโยชน์และมีความสำราญในความคิดเห็นของผู้เขียนในกระทู้นี้...และนั่นคงทำให้คุณผู้อ่านตั้งอกตั้งใจอ่านมาได้จนกระทั่งถึงความคิดเห็นนี้นั่นเอง :-) ปล. แน่นอนว่า ผมต้องขอขอบคุณคุณพี่ davebartus (My uncle Dave HA HA) และคุณพี่ Mr. Tea ที่เข้ามาให้ความเห็นอันมีค่ากับคุณผู้อ่านในกระทู้นี้ด้วยน๊า... ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 53 20:26:08

ความคิดเห็นที่ 29   ให้กิฟท์ไปหนึ่งโหลเลย อิ อิ ^__^ ผมไม่ถึงระดับซึมทราบกับงานของบราห์มมากขนาดจะนับได้ว่าเป็น Brahmsian โดยเฉพาะกับ symp 1 นี้ ผมชอบน้อยที่สุด ในบรรดาทั้ง 4 บท เบอร์ที่ทำให้ผมเริ่มชอบ symp ของบราห์มก็คือ หมายเลข 2 ส่วนเบอร์ 4 ผมคิดว่าเป็นอะไรที่ลึกลับ และชวนให้ค้นหาจริง ๆ ผมเห็นขัดนิดหน่อยตรงที่ สำหรับผมมนั้น ท่อนเร็ว ๆ ของบราห์มบางทีออกจะรู้สึกว่า ไม่ค่อยจะตื่นเต้นตูมตามไปกับเขาสักเท่าไหร่ ผมมักจะชอบท่อนช้าของบราห์มมากกว่า รู้สึกเหมือนใครมาขยี้แผลที่เพิ่งตกสะเก็ด (เอ...หรือผมจะเป็นพวก musically marsochis ? ^__^" ) จากคุณ : Mr.Tea เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 53 16:45:24 A:124.121.16.152 X: TicketID:025103