Review: Circa Survive - Blue Sky Noise
|
|
Tracks
1. Strange Terrain
2. Get Out
3. Glass Arrows
4. I Felt Free
5. Imaginary Enemy
6. Through the Desert Alone
7. Frozen Creek
8. Fever Dreams
9. Spirit of the Stairwell
10. The Longest Mile
11. Compendium
12. Dyed in the Wool
ข่าวคราวของ Circa Survive ค่อนข้างจะเงียบไปพอสมควร ซึ่งคาดว่าในช่วงนั้นพวกเขาคงตะทำอัลบั้มใหม่กันอยู่ ในตอนนั้นผมเพิ่งจะมารู้ข่าวอีกทีก็เมื่อราวๆเดือน ก.พ. ที่ผ่านมานี้เองว่าพวกเขากำลังจะออกอัลบั้มกันแล้ว โดยใช้ชื่อว่า Blue Sky Noise พร้อมกันนั้นก็ได้ปล่อยซิงเกิ้ลแรกที่ชื่อ Get Out ออกมาด้วย และเมื่อสิ้นเดือนที่แล้ว ทางวงได้ปล่อยเพลง Imaginary Enemy ออกมาผ่านเว็บไซต์ของพวกเขา ซึ่งเพลงที่ออกมาเหล่านี้ก็น่าจะถูกใจแฟนเพลงของแอนโธนี่ กรีนและผองเพื่อนไม่มากก็น้อย และที่สำคัญก็คือ Blue Sky Noise นี้ จะเป็นงานชุดแรกที่ได้ออกกับสังกัดใหญ่อย่าง Atlantic Records อีก ด้วย
สำหรับซิงเกิ้ลแรกอย่าง Get Out นั้น ผมขอออกตัวเลยว่าฟังรอบแรกๆรู้สึกไม่ถูกใจเท่าไหร่นัก ในช่วงนั้นจึงได้แต่หวังว่างานชุดเต็มที่ออกมาน่าจะมีเพลงที่ดีกว่าเพลงนี้ หน่อย แต่ก็ต้องยอมรับว่าเพลงนี้ถือเป็นสัญญาณที่บอกให้รู้ว่า Circa Survive นั้นกลับมาแล้วจริงๆ เพราะมันทำให้นึกถึงบรรยากาศจากชุดก่อนๆอยู่มากทีเดียว ทั้งภาคดนตรีและเสียงร้องของหนุ่มแอนท์ที่สูงมากจนสาวๆยังอาย แต่จะมีความหนักหน่วงขึ้นกว่างานก่อนๆเล็กน้อย และถ้าหากฟังเพลงนี้ไปเรื่อยก็จะติดหูไปเองโดยอัตโนมัติ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับดนตรีโปรเกรสสีฟร็อครุ่นใหม่ที่มีความ หลากหลายในตัว
หลังจากที่ผมได้ฟังงานชุดนี้ไปเต็มๆหนึ่งรอบก็รู้สึกได้ว่างานของพวกเขา เริ่มเติบโตขึ้นในทุกๆด้าน ทั้งภาคดนตรีที่หนักหน่วงขึ้นเล็กน้อยแต่พองาม แถมด้วยเมโลดี้ที่ซับซ้อนและจัดจ้านมากกว่างานชุดก่อน จึงทำให้งานชุดนี้อารมณ์ที่หลากหลายมากกว่าก่อนมาก แต่ถึงกระนั้นอัลบั้มนี้ก็ถือเป็นอัลบั้มที่ติดหูง่ายที่สุดเท่าที่พวกเขา ได้ทำมาในขณะนี้ และถือเป็นงานที่มีความลงตัวที่สุดเท่าที่ได้ฟังมาอีกด้วย ส่วนเสียงร้องของหนุ่มแอนท์นั้นก็เริ่มมีความหลากหลายมากขึ้น ซึ่งโดยปกติเราจะได้ยินแต่เสียงร้องแหลมสูง (มาก) แต่ในชุดนี้เขาเริ่มมาร้องโทนกลางและต่ำมากขึ้น ทำให้เราได้รู้ Vocal Range ของเขานั้นมีความกว้างมากพอสมควร และงานนี้ก็มีสีสันแต่งเติมเข้ามาบ้าง อย่างในบางเพลงพวกเขาจะใส่ซาวด์แอมเบียนท์เข้าไป และบางเพลงก็จะมีส่วนที่เป็นอะคูสติกด้วย ซึงทำให้นึกถึงงานเดี่ยวของแอนท์บ้างไม่มากก็น้อย
ภาคดนตรีคราวนี้ดูกีต้าร์จะมีบทบาทมากกว่าใครทั้งในแง่ของริฟและลีด ริฟนั้นก็เน้นซาวด์หนักแน่นแต่ก็มีความซับซ้อนในตัว ส่วนภาคลีดนั้นก็ยังคงมีเมโลดี้เพราะๆติดหูง่ายเช่นเดิม แต่เพิ่มอะไรที่ดูหวือหวาเข้าไปจึงทำให้มีความซับซ้อนพอสมควร แต่ก็ไม่มากจนเกินไป ในส่วนของเบสและกลองนั้นก็เล่นด้วยสุ่มเสียงที่หนักแน่นกว่าชุดก่อนมาก แต่ก็ยังให้ความรู้สึกที่กลมกลืนไปกับภาคกีต้าร์โดยที่ไม่ต้องใช้เทคนิคอะไร มากมายนัก ส่วนเสียงร้องของหนุ่มแอนท์ก็อย่างที่เกริ่นไปแล้วว่าเขาเริ่มใช้โทนที่หลาก หลายขึ้น จึงทำให้ตัวเพลงเริ่มจะมีมิติมากขึ้นอีกด้วย
สำหรับเพลงที่โดดเด่นในชุดนี้ก็มีค่อนข้างมากทีเดียว อย่าง Spirit of the Stairwell ที่เป็นเพลงที่อะคูสติกที่สุดของชุดนี้ เพลงนี้ก็เป็นเพลงเดียวที่แอนท์ร้องด้วยเสียงต่ำ ซึ่งเขาก็สามารถทำได้ดีในระดับหนึ่ง และเป็นเพลงเดียวที่ให้บรรยากาศที่ใกล้เคียงกับงานเดี่ยวของแอนท์มากที่สุด ด้วย และอีกหนึ่งเพลงบรรเลงที่โชว์ความโดดเด่นของกีต้าร์อย่าง Compendium ซึ่งพวกเขาก็เล่นได้ใกล้เคียงความเป็นโพสร็อคขึ้นไปทุกที แม้จะเป็นเพลงสั้นๆก็ตาม แต่พวกเขาก็สามารถทำออกมาได้อย่างงดงามทีเดียว และมีการนำมาปะติดปะต่อกับเพลงสุดท้ายของอัลบั้มอย่าง Dyed in the Wool ได้อย่างแนบเนียนทีเดียว ซึ่งเพลงหลังนี้ก็จะมีทั้งกีต้าร์โปร่งกับไฟฟ้าในเพลงเดียวกัน โดยที่กีต้าร์โปร่งจะมีหน้าที่ดีดคอร์ดไปส่วนกีต้าร์ไฟฟ้ามีหน้าที่คอยสร้าง เมโลดี้ประสานขึ้นมาอย่างไพเราะ
งานชุดนี้ได้แสดงให้เห็นถึงพัฒนาการที่ดีขึ้นของทางวง พวกเขามีการเติบโตขึ้นทั้งเนื้อหาและดนตรี และนอกจากนี้ก็ยังเป็นงานที่มีความลงตัวมากที่สุดของวงอีกด้วย แต่คงต้องติดตามต่อไปอีกละครับว่าพวกเขาจะพัฒนาผลงานไปได้มากแค่ไหน
| จากคุณ |
:
JPMR  
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันเนา 53 14:37:37
|
|
|
| 
