ความคิดเห็นที่ 1   เย่ๆๆ ขึ้นใหม่สักที หนูก็หาตั้งนาน ^^ จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 21:59:58

ความคิดเห็นที่ 2 กลางดึกคืนนั้น เอมิลี่นอนไม่หลับ เดินออกมายืนที่ระเบียงหน้าบ้าน เพื่อรับลมทะเล แสงจันทร์ส่องสว่าง แต่กลับไม่เห็นเส้นขอบทะเลที่มืดมิด “คุณไมเคิลเป็นเพื่อนคุณอุ้มวดี...แล้วคุณอุ้มวดีเป็นเพื่อนรักของคุณแม่....อืมมม คุณไมเคิลจะรู้จักคุณแม่มั๊ยนะ?” สาวน้อยตั้งคำถามในใจ พรางมองไปยังท้องฟ้าที่มีดวงดาวพรั่งพรายมากมาย.... “คุณแม่ขา...ตอนนี้หนูสบายดีค่ะ...ไม่ต้องห่วงค่ะ ลูกสาวของคุณแม่เข้มแข็งอยู่แล้ว” อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เอมิลี่แอบร้องไห้เงียบ ๆ พยายามไม่ให้เกิดเสียงสะอื้นขึ้นกลางดึกที่เงียบสงัดเช่นนี้.....แล้วต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงใส ๆ ร้องเพลงเบา ๆ มาจากทางประตูที่อยู่ข้างหลังเธอ..... “Your love is magical, that's how I feel” “มาแอบดูชั้นเหรอ....พอได้แล้วนะ!!”เอมิลี่เอ่ย..พร้อมรีบปาดน้ำตา....น้ำเสียงออกจะงอนนิด ๆ ที่เสียฟอร์มต้องมาแอบร้องไห้ให้ไมเคิลเห็น....แต่ไมเคิลก็ยังไม่ยอมก้าวออกมาจากหลังประตู “นี่!! คุณไมเคิล..ชั้นรู้นะว่าเป็นคุณน่ะ” สาวน้อยตัดสินใจเดินเข้าไปหา แล้วก็ถูกมืออันแข็งแกร่งดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว.... แสงนวลจากดวงจันทร์สะท้อนให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่เรียบลื่น เป็นสีนวลของแสงจันทร์ “เมื่อเช้า...ทั้งเคน ทั้งอุ้มวดี ต่างก็เหมือนมีความลับเกี่ยวกับคุณที่ผมไม่รู้.....แล้วคุณก็มาร้องไห้คนเดียวแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น? ผมช่วยคุณไม่ได้เลยหรือ??” ไมเคิลเอ่ยด้วยความน้อยใจ พรางกอดสาวน้อยไว้แน่น “มะ มะ มะ ไม่มีอะไรค่ะ..” เอมิลี่รีบดันตัวออก ด้วยความเขินอายจนหน้าแดงไปหมด แต่ไมเคิลยังไม่ยอมปล่อย และยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก   เอมิลี่พยายามจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าไมเคิล  “ปล่อยชั้นได้แล้วค่ะ คุณไมเคิล” “ผมเป็นผู้รับฟังที่ดีได้นะ” ไมเคิลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อน และสบตากับเอมิลี่นิ่ง.... สาวน้อยสะท้านไปทั้งตัว เธอไม่อาจทนสบตาซึ้ง ๆ คู่นั้นได้ “ไม่มีอะไรจริง ๆค่ะ” สาวน้อยเอ่ยพร้อมกับพลักตัวเองออกจากอ้อมอกอันแข็งแรงนั่น..... ถอยกรูไปตั้งหลักที่บันไดหน้าบ้าน จนเกือบตกบันได (ไม่รู้จะหน้าแดง หรือหน้าซีดดี....) “ก็ได้....ขอโทษนะเอมิลี่....” เสียงนั้นเศร้าสร้อยทันที ที่สาวน้อยปฏิเสธเค้า..... เอมิลี่ตั้งสติและรู้สึกตัวได้ทันทีว่าทำร้ายจิตใจเค้าซะแล้ว เธอแค่ไม่อยากให้ไมเคิลรู้เรื่องคุณแม่ของเธอเท่านั้นเองจึงพยายามที่จะไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อตอนเช้า... “คุณช่วยร้องเพลงให้ชั้นฟังหน่อยได้มั๊ยคะ?” สาวน้อยขอร้องอย่างเขินอาย ไมเคิลค่อย ๆ เดินออกมาจากประตูบ้าน ร่างที่กระทบกับแสงจันทร์ สะท้อนให้เห็นชายหนุ่มในชุดนอน...กางเกงขายาว เสื้อแขนยาวที่ปลดกระดุมบนลงมา 2  เม็ด!!!! เผยให้เห็นแผงอกขาวเนียน......... (น่าวิ่งถลาเข้าไปซบ!!! เอ๊ย!! ไม่จ๊ายย) “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ.....” รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏให้เห็นชัดเจน ทั้งๆ ที่เป็นยามค่ำคืนที่มองอะไรไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ตอนนี้สายตาเอมิลี่ถูกสะกดให้อยู่ที่ใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอเท่านั้น...... ไมเคิลนั่งร้องเพลง speechless อีกครั้งตรงบันไดหน้าบ้านพัก ตามด้วย You are my life , Don’t walk away, The lost children.....โดยมีเอมิลี่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงใส ๆ ของเค้าก็ช่วยเยียวยาจิตใจของสาวน้อยให้ผ่อนคลาย และสบายใจขึ้น ========================================= ดึก ๆ จะทำไรกันดีน้อ~~~ จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 22:07:59

ความคิดเห็นที่ 3 “คราวที่แล้ว ที่สตูดิโอของคุณน่ะ  คุณร้องเพลงกล่อมเด็กให้ชั้นฟัง...ก็บรรยากาศแบบนี้เนอะ...... ชั้นร้องไห้ และก็มีเสียงเพลงของคุณ มีแสงจันทร์เป็นสปอตไลท์ ส่องสว่างมาที่ตัวคุณแบบนี้เลย....มันเหมือนกับว่า.......” เอมิลี่หยุดพูด พร้อมหัวเราะคิกคัก “เหมือนกับว่า.......” ไมเคิลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สาวน้อยเพื่อดูหน้าตาที่สดใสของสาวน้อยชัด ๆ  ชายหนุ่มรู้สึกดีมากที่สาวน้อยอารมณ์ดีขึ้นเพราะเพลงของเค้า  สาวน้อยเคลิ้มไปกับสายตาที่จ้องตรงมาที่เธอ  ท่ามกลางเสียงคลื่น แต่จิตใจของเธอกลับสงบนิ่ง และหลงไปกับดวงตาคู่นั้นของเค้า...... “คุณเหมือนกับเจ้าชายที่มาจากดวงจันทร์น่ะค่ะ....มักจะมาช่วยชั้นเวลาที่ชั้นไม่มีใครเสมอ” เอมิลี่หลบหน้าทันทีที่รู้สึกตัว และก็ใช้สองมือจับแก้มที่แดงด้วยความเขินอาย ไมเคิลจับมือทั้งสองของเธอมาแนบไว้ที่อกของเค้า.... “คุณก็เหมือนเจ้าหญิงของผมเช่นกันนะ สาวน้อย” ไมเคิลเอ่ยอย่างซื่อตรง ทำเอาเอมิลี่หน้าแดงไปถึงหู  อมยิ้มนิด ๆ พูดไม่ออกเลยทีเดียว ได้แต่นั่งนิ่งมองสบตากับชายหนุ่มเช่นนั้น “เอ่อ....เอ่อ...แผลคุณ...เป็นไงบ้างคะ? ขอโทษนะคะ ชั้นไม่รู้เลย.........” เอมิลี่ชักมือกลับมาวางที่ตักตัวเอง พรางก้มหน้าก้มตาพูด ไมเคิลยิ้มน้อย ๆ พรางยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่แก้มของสาวน้อยอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณนะ” เป็นคำกระซิบที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา เอมิลี่รีบใช้มือปิดแก้มตัวเองอย่างงงๆ  ทั้งที่ปกติเธอต้องโดดงับหัวเค้าไปแล้วด้วยความโมโห...แต่ครั้งนี้สมองเธอหยุดสั่งการไปแล้ว เธอทำได้แค่เพียงยอมรับรอยจุมพิตนั้นอย่างว่าง่ายและเคลิ้มไปแสงจันทร์สีนวลบนใบหน้าชายหนุ่มเท่านั้น แล้วไมเคิลก็ร้องเพลงอีกหลายเพลง โดยมีเอมิลี่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งแอบหันไปมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มเป็นระยะ ๆ ..จนในที่สุด เอมิลี่ก็เคลิ้มหลับไป หัวไปโขกกับเสาบันได ป๊อก ๆ ๆ ไมเคิลเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ ดูเหมือนต้องอุ้มเจ้าหญิงของเค้าไปส่งที่เตียงนอนซะแล้ว....หลังจากวางเอมิลี่ที่เตียงนอนอย่างนุ่มนวลที่สุดแล้ว “ฝันดีนะครับ...” ไมเคิลก็จุมพิตที่หน้าผากของสาวน้อยอีกครั้ง  และลุกขึ้นเพื่อออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ กึก!! แขนเสื้อของไมเคิลติดอะไรบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้ และเขาก็ก้มลงไปมองสาวน้อยอีกครั้ง “แม่ขา...” เอมิลี่จับปลายแขนเสื้อของไมเคิลไว้แน่น พรางละเมอหาคนที่คิดถึงแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา.... ไมเคิลจึงลงไปนั่งข้าง ๆ เอมิลี่อีกครั้ง “ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ที่นี่แล้ว” และพร่ำบอกประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พรางกับลูบหัวเอมิลี่อย่างเอ็นดูไปเรื่อยๆ   เมื่อเห็นว่าสาวน้อยเริ่มคลายมือออก ไมเคิลจึงค่อย ๆ ลุกขึ้น แต่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น จู่ ๆ มือของเอมิลี่โอบรอบคอเขา และดึงโน้มตัวไมเคิลลงมานอนที่เตียงเธอทันที!!!! ไมเคิลตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่อยากให้เอมิลี่ตื่น จึงพยายามจะลุกขึ้นออกมาจากเตียงเอมิลี่อย่างเงียบๆ  แต่สาวน้อยกลับยิ่งกอดเขาแน่นขึ้น คราวนี้เกาะแน่นเป็นปลิงเลยทีเดียว!!!! “แม่ขา อย่าทิ้งหนูไป.....”  สาวน้อยสะอื้นออกมาอีกครั้ง ทำให้ไมเคิลใจอ่อน ยอมนอนข้าง ๆ เธอ “รอให้เธอหลับสนิทดี แล้วค่อยกลับออกไปก็ได้...” ไมเคิลคิดในใจ แล้วก็โอบกอดสาวน้อยไว้อย่างอ่อนโยน . . ยามเช้าอันสดใส...เคนตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพราะคิดจะแอบย่องไปพาเอมิลี่ไปเดินเล่นริมชายหาด เขาต้องรีบก่อนทีไมเคิลจะรู้สึกตัว.... “ขอโทษนะ คุณไมเคิล อิอิอิ” เคนยิ้มเจ้าเล่ห์ พรางมองไปที่เตียงของไมเคิลที่เหมือนจะมุดตัวกลมดิ๊กอยู่ใต้ผ้าห่ม...แล้วก็รีบลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วก็รีบย่องไปห้องข้าง ๆ ทันที ก๊อก ๆ ๆ เคนเคาะประตูห้องเอมิลี่อย่างแผ่วเบา....... ========================================= อ้าว ๆ ๆ พีน้อง ต่อกันปายเลยยย............. =========================================== จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 22:14:28

ความคิดเห็นที่ 4   โหยย แม่จ๋าาา ท่าทางจะแน่นจริงๆนะเนี่ย เอิ๊กก รออ่านต่อปายย X'DD จากคุณ : jinnypk เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 12:25:30

ความคิดเห็นที่ 5 กรี๊ดดด!! คราวนี้เอมมี่เป็นฝ่ายทำไมเคิลเองเลยเหรอเนี่ย เล่นเอาไมเคิลตกใจซะงั้น ฮ่าๆๆ ได้เป็นร้อยหน้าเลยเหรอพี่โช วะว้าวววว ยาวดีจัง เหมาะกับชื่อ ฟิคสามพันปี ^^ พอดีว่า ไม่มีพรสววรค์ด้านนี้เลย รออ่านดีกว่า เอิ้กๆ ขอบคุณพี่โชค่ะ ยกให้เป็นเจ้าแม่ฟิคกี้ จากคุณ : Poy_Kun เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 13:27:09

ความคิดเห็นที่ 6   พยายามแต่ง แต่ไม่เนียนเอาซะเลย 555 กลัวโดนดุ อิอิ ก็เลยเปลี่ยนมาให้กำลังใจแทนค่าาาาา ^^ สู้ๆค่ะ รออ่านๆ ^^ แต่งได้ดีขนาดนี้หนูขอมอบเหรียญไมเคิลให้คนละ 1 เหรียญค่ะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 13:35:13

ความคิดเห็นที่ 7   ว๊าวววววว สนุกมากๆจ้า เป็นกำลังใจให้พี่โชกุลนะค่ะ ^^ จากคุณ : Sai_MJ (Sai_MJ) เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 14:26:51

ความคิดเห็นที่ 8   กรี๊ดดดดดมีมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆ สนุกมาก รีบมาต่ออีกนะคะ ลุ้นๆจะเป็นไงต่อ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 17:02:41

ความคิดเห็นที่ 9   ตอนอ่านเริ่มออกทะเลไปอีกแย้ว " กางเกงขายาว เสื้อแขนยาวที่ปลดกระดุมบนลงมา 2  เม็ด!!!! เผยให้เห็นแผงอกขาวเนียน" ตอนนี้นึกไปถึง หึๆๆ ถึง หึๆๆ จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 17:20:51

ความคิดเห็นที่ 10 อยากต่อมาก ต้องขอไปอ่านตอนที่แล้วโน้นก่อน เพราะมันงง ๆ อะไรหลายอย่าง เด๋วผิด อิิอิ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 21:25:32

ความคิดเห็นที่ 11 อะ อะ แอร์จัง~~~ คิดถึงจิงๆ เลยยยย กลับมาต่อเร้ววว พี่กิ๊บยูน~~ พี่อู้มมมม~~ พี่ ๆ หรือ น้องนุ่ง ที่ไหนว่างก็ต่อ ๆ กันปายเลยจ้า ปล. ทู้เก่ามันอยู่ในช่วงพันติ๊บเน่าน่ะแอร์จัง ยิ่งแก้ ยิ่งเน่า...แมลงวันตอมหึ่งเชียว...จะอ่านเข้าใจกันมั๊ยหว่า.....T^T แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 53 22:03:56 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 21:56:41

ความคิดเห็นที่ 12 “อืมมมม~~ แจ่บๆๆๆ ซื้ดดดดด~~~” เอมิลี่ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ค่อย ๆ รู้สึกตัวพร้อมกับซู้ดน้ำหมาก เอ๊ย น้ำลายเข้า อย่างที่เคยทำเป็นประจำ....แต่ เอ๊ะ!! วันนี้ไหลเยอะจัง...ซู้ดไม่หมด ก็เลยควานหากล่องกระดาษทิชชู่ที่หัวเตียง แต่แล้วมือก็ไปคว้าได้ผ้านุ่ม ๆ ข้าง ๆ ศรีษะ... “สงสัยจะเป็นเสื้อที่เราถอดไว้แล้วไม่ได้เก็บเข้าตู้เสื้อผ้า...อืมมม ช่างเถอะ ๆ ใช้ได้เหมือนกัน...” สาวน้อยคว้าผ้าที่ได้มาเช็ดมุมปาก  เช็ดแก้ม..... “อืมมม หอมจัง...เสื้อเราทำไมหอมจัง ซื้ดดดดดดดดด แฮ่~~ ชื่นจายยย” เอมิลี่หลับตาพริ้ม เคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ “กลิ่นนี้ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นสบายใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ....เหมือนที่เมื่อคืน....เมื่อคืน.....!!!!” เอมิลี่รู้สึกตัว ตกใจสุดขีดเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เจอไมเคิล ลืมตาขึ้นมาทันที ก็แทบช็อค!!! ไมเคิลนอนอยู่ข้างตัวเธอ!!!! แขนของเขาอยู่บนตัวเธอ!!!! บนเตียงของเธอ!!! และเสื้อของเขาทำไมหลุดรุ่ยขนาดนั้น!!! (เปียกด้วย!!!) “นี่ชั้นฝันไปหรือป่าว!!! เกิดอะไรขึ้น!!! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ!!!” มีแต่คำถามในหัว เอมิลี่รีบลุกขึ้นมานั่งทันที...มือก็ดึงผ้าห่มมาคลุมด้านหน้าซะมิด (ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้แก้ผ้าซักหน่อย) ปล่อยให้ไมเคิลที่กระดุมเสื้อหลุดหมดทั้งแผง (เปียกน้ำลายอีกต่างหาก) นอนหนาวสั่นดิ๊กๆ.....เธอเริ่มลำดับเรื่องราวออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น “รู้สึกว่าชั้นหลับที่หน้าบ้าน...คุณไมเคิลอุ้มมาส่งที่เตียง แล้ว.....เห้ยยยยยยยยย แล้วทำไมเป็นแบบนี้!!!” เอมิลี่คิดในใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเคน “เอมี่~~ ตื่นรึยัง...ไปเดินดูทะเลยามเช้ากันมั๊ย” เสียงเคนเจื่อยแจ้วอยู่หน้าประตูห้องอย่างอารมณ์ดี “อะ อะ อื้อ~~ ตื่นแล้วค่ะ ขอเวลาเตรียมตัวแป๊บนะ ไปรอที่ห้องโถงก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวตามไป~~” เอมิลี่แถไปเรื่อยเพื่อไม่ให้เคนสงสัย.. “โอเค! งั้นผมไปรอข้างล่างนะ” เคนยิ้มกรุ่มกริ่ม เดินลงไปข้างล่างอย่างอารมณ์ดีสุด ๆ  เสียงฝีเท้าเคนหายไปแล้ว “ชั้นจะทำไงดี!! ข้างหลังเป็นกำแพง ข้างซ้ายเป็นหน้าต่าง  ข้างหน้ามีปลาโลมาอกขาวเนียนเกยตื้นพาดตัวยาวแบบเอียง ๆ กินพื้นที่สุดๆ !!! จะออกไปได้ยังไงเนี่ย!!!” เอมิลี่ต้องรีบตัดสินใจเพราะถ้าช้าเคนอาจจะสงสัยได้... “หนอย!! จะแอบมาลักหลับชั้นล่ะสิ ฮึ!!!” สาวน้อยสรุปเรื่องเอาเองทันที “เดี๋ยวค่อยกลับมาเช็คบิลดีกว่า เพราะโวยวายตอนนี้เดี๋ยวเคนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่” เอมิลี่มองหน้าไมเคิลอย่างเคียดแค้น ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั่นแหละเป็นต้นเหตุ ต้องทำให้ไมเคิลนอนหนาวเปียกน้ำลายแบบนี้.... สาวน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ ก้าวข้ามขายาว ๆ ของชายหนุ่ม...แล้วก็ พรืดดดดด!!!! เหยียบผ้าห่มที่ถืออยู่ เกือบเสียหลักลงไปตะครุบไมเคิล!!! “เฮ้ออออ....เกือบไป ๆ” แต่โชคดีที่ยังกลับมาทรงตัวได้..... “แหะ....ชั้นนี่ก็เจ๋งเหมือนกันนะเนี่ย...ฮิ...ว๊ายยย” แต่หัวเราะไม่ทันจบ ก็ไปสะดุดขาชายหนุ่มเข้าอย่างจัง!!!! โครมมมมมมมม!!!!!  พลั่กกกกกกกก!!!!!   “โอยยยยยยยยย ดั้งชั้นต้องหักแน่ ๆ แล้ว อูยยยยย” เอมิลี่โอดครวญ “มะ มะ ไม่หรอก...หลังผมต่างหากที่น่าจะหัก.....” สาวน้อยตกใจรีบลืมตาขึ้นมามอง เธออยู่บนตัวไมเคิล!!!! แล้วไมเคิลทำไมมานอนอยู่ที่พื้นล่ะ!!!! เค้าคว้าตัวชั้นไว้ก่อนที่ชั้นจะถึงพื้นเหรอเนี่ย!!!! สุดยอดจริง ๆ ไม่ใช้สริง หรือตัวแสดงแทนด้วย!!! เอมิลี่มัวแต่นั่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนลืมนึกไปว่านอนทับตัวไมเคิลอยู่ “คุณโอเคนะ? เจ็บตรงไหนรึป่าว?” ไมเคิลทัก พร้อมยิ้มหวานให้อย่างเคย เอมิลี่ถึงจะรู้สึกตัวรีบลุกขึ้นออกจากตัวเขาทันที “อะ อะ เอ่อ..มะ มะ ไม่ค่ะ...เอ่อ.. ขอโทษค่ะ..คือ..” สาวน้อยหน้าแดงก่ำ ปากก็พูดตะกุกตะกักทันที “ตายแล้ว~~ นี่ชั้นทำอะไรลงไปเนี่ย!!! ยัยเอมิลี่ซุ่มซ่าม!!” แล้วก็นึกด่าตัวเองด้วยความอับอาย “เออใช่!!! นี่คุณ!! เมื่อคืนนี้!!!!......” เอมิลี่นึกถึงเรื่องที่ต้องถาม น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปเป็นไดโนเสาร์สายพันธุ์กินเนื้อที่กำลังหิวโซทันที......และไมเคิลก็อาจจะเป็นมื้อเช้าของเธอในวันนี้... “ก็คุณนอนหลับที่หน้าบ้าน..ผมก็เลยอุ้มมาส่งที่เตียง....แล้ว....” ไมเคิลอธิบายพรางลุกขึ้นบิดไปมา ยืดเส้นยืดสาย แล้วมือก็จับเสื้อให้เข้าที่.....พรางก็นึกสงสัยว่าใครทำใครกันแน่เนี่ย ทำไมสภาพตัวเราถึงกลายเป็นแบบนี้ได้.... และก็จับไปโดนชายเสื้อที่เปียกโชก จึงหยิบขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ดู... “หือออ? อะไรเนี่ย?...” “แหะ แหะ แหะ ....แล้ว??” เอมิลี่เสียงจ๋อย ๆ เพราะรู้ว่านั่นคือกาวชีวภาพจากปากเธอเอง แต่ก็ไม่กล้าบอก ไมเคิลรู้ได้ทันทีที่หันมามองหน้าสาวน้อยที่หลบตาเขา... ชายหนุ่มยิ้ม หัวเราะในลำคอและค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาเธอช้า ๆ จนสาวน้อยต้องค่อย ๆ ถอยไปจนติดประตู  ใบหน้าของชายหนุ่มโน้มมาใกล้ ....และกระซิบข้างหูเธออย่างแผ่วเบา....เอมิลี่หลับตาปี๋.... “เคนรออยู่นะ อยากให้ผมช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้ามั๊ย หึหึหึหึ” ไมเคิลรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งและเห็นเอมิลี่รนแบบนี้ “พูดอะไรน่ะ!!!~ บ้า!! รีบออกไปเลยนะ!!” เอมิลี่ตกใจรีบถอยออกห่างจากตัวเขาทันที มือก็คว้าหมอนไว้เป็นอาวุธ แล้วไมเคิลค่อย ๆ เปิดประตู และส่งยิ้มหวานก่อนจะก้าวออกไปอย่างเงียบ ๆ =========================================== แหะแหะแหะ โทษทีแอร์จังเค้าเสียบก่อนเยย อิอิอิ แบบว่าอยากได้ฉากแบบนี้ กร๊ากกกกกกกก แต่ก็ยังไม่ออกจากห้องนอนอยู่ดี เอิ๊กกกก ฮา ........อ่ะ ๆ ๆ ใครจะต่อ ก็ต่อเยยยย (พักนี้เข้าเอ็มไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร เลยว่างมาต่อฟิค แง๊วววว ) แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 53 20:31:57 จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 21:57:28

ความคิดเห็นที่ 13 โชกุ สุดยอด โฮลดิ่ง ฟิค ได้ยาวนานจริง ๆ เด็ก ๆ ใกล้จะสอบเสร็จแล้ว เด๋วมาช่วยนะ คิดถึงบิ๊กซีป่าว เด๋วพาไป ฮ่า ๆ ๆ ต้องย้อนอ่านเยอะเลยนะนี่ จากคุณ : nangyoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 22:14:32

ความคิดเห็นที่ 14 ซ้ำ ๆ ว้าก ๆๆ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 53 23:25:06 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 23:23:42

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อประตูห้องถูกปิดลง ชายหนุ่มตัวต้นเหตุลับไปจากสายตา เอมิลี่ก็เดินไปคุ้ย ๆ หาเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าของเธอ แต่สมองเจ้ากรรมดันมัวแต่ไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืน พยายามทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ทำไมเธอถึงอาจหาญคว้าคอ คว้าเื้สื้อของผู้ชายให้มานอนกับเธอ โดยที่คิดว่าเขาเป็นแม่ของเธอได้ ในเมื่อกลิ่นของเขา ออกจะเป็นเอกลัษณ์ขนาดนั้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้คำตอบอะไร ให้กับตัวเอง เธอก็ได้ยินเสียงเคนโวยวาย "เฮ้ย ไมเคิล คุณออกมาจากห้องเอมิลี่ หมายความว่ายังไงกันเนี่ย แล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนั้นล่ะ" นักร้องดังโบกไม้โบกมือให้กับเคนทันทีที่ได้ยินนักกีฬาหนุ่มโวยวาย "ใจเย็นสิพวก ผมก็แค่เดินเข้าไปคุยอะไรกับเอมิลี่ตอนเช้านิดหน่อย เพิ่งจะเดินออกมาก็มาเจอคุณโวยวายอยู่ที่นี่" เขาเฉไฉเพื่อรักษาชื่อเสียงของเอมิลี่ และไม่อยากให้พ่อหนุ่มนักกีฬาช๊อคตายไปเสียก่อน ~~ แอ๊ดดดดดดดด ~~ เอมิลี่เปิดประตูออกมา สบตาไมเคิลนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองหน้าเคน เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "มีอะไรกันรึป่าว" เคนมองหน้าชายหญิงสลับกันไปมา อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ไมเิคิลพูด ก็ดูเขาสิ เขาอยู่ในชุดที่ใส่เมื่อวานเย็น ไม่ใช่ชุดนอนสีแดงอย่างที่เขาเห็นอยู่เป็นประจำสักหน่อย แต่ก็ำจำใจตอบหญิงสาวที่กำลังรอคำตอบอยู่ "ไม่มีอะไร เอมมี่ คุณแต่งตัวเสร็จรึยัง ขืนช้า ผมกลัวแดดจะแรง เดี๋ยวเดินเล่นไม่สนุกนะ" "ค่ะ ค่ะ ชั้นขอเวลาสักห้านาทีนะ ขอเปลี่ยนชุดก่อน" พูดจบ สาวน้อยก็ผลุบหายเข้าไปในห้องนอน ปล่อยให้สองสิงห์ ไม่กินกัน ยืนมองหน้ากันและกันอย่างไม่ไว้วางใจ ด้วยความที่อายุมากกว่า และผ่านร้อนมาผ่านหนาวมามาก ไมเิคิล จึงเริ่มออกเดิน เพื่อจะไปให้พ้นจากตรงนั้น แต่มิวาย พ่อหนุ่มเคน ก็คว้าหัวไหล่ของเขาเอาไว้ "เดี๋ยวสิ ไมเคิล ตกลงมันอะไรยังไงกันแน่ คุณเพิ่งเข้าไปหาเอมิลี่เมื่อเช้านี้จริง ๆ น่ะเหรอ" ไมเคิลหมุนตัวช้า ๆ อย่างสง่างาม เพื่อหันมาตอบคำถามของเคน มือของเขาแตะที่มือของเคนเบา ๆ เป็นการเตือนให้หนุ่มน้อย เอามือออกไปจากบ่าของเขา เคนเหมือนรู้ตัว เขาชักมือออก พร้อมทวนคำถาม ไมเคิลถอนใจทำทีเป็นรำคาญ ก่อนจะตอบคำถามที่ชายหนุ่มอายุน้อยกว่ากำลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ "ก็ใช่น่ะสิ เอ๊ะ เคน คุณนี่ ขี้สงสัยเหลือเกินนะ คุณคิดว่าผมจะทำอะไรเอมิลี่งั้นหรือ ถึงผมจะอยากทำใจจะขาด คุณก็ควรให้เกียรติเอมิลี่บ้างนะ เธอคงจะไม่ยอมให้อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นหรอก" เขาหยุดนิดหนึ่ง เมื่อเห็นสายตาที่ของเคนที่มองเขา อ่อนลง เขาจึงพูดต่อ "ไม่เอา่น่า เคน คุณรักเิอมิลี่ไม่ใช่หรือ ไว้ใจเธอหน่อย ถึงแม้คุณจะไม่ไว้ใจผมก็เถอะ" เคนยืนนิ่ง ไมเคิลฉวยโอกาสนั้น เดินจากไป หายเข้าไปในห้องของเขา ก็พอดีกับเวลาที่เอมิลี่แต่งตัวเสร็จพอดี เธอออกมาจากห้องด้วยชุดกระโปรงสีสดใส พร้อมหมวกใบโต พร้อมสุด ๆ กับการออกไปเดินชายทะเล "ไปกันรึยังคะเคน" เคนที่ยังคงไม่แน่ใจเท่าไรนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชายหญิงคู่นี้ จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาคู่สวยของเอมิลี่ ราวกับพยายามจะตามหาความจริง พลางนึกในใจ 'วันนี้ เราควรจะถามเอมิลี่สักที ว่าตกลง คนที่เอมิลี่รัก คือใครกันแน่' เอมิลี่เห็นชายหนุ่มยืนนิ่ง เธอจึงเขย่าแขนของเคนเบา ๆ เป็นเิชิงเตือน "ไปกันรึยังล่ะคะ ชั้นกลัวแดดจะแรง ไ่ม่อยากเบิร์นน่ะค่ะ" เคนคว้ามือของเอมิลี่มากุมไว้ ก่อนพาเธอออกเดินมุ่งหน้าไปยังชายหาด จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 23:24:04

ความคิดเห็นที่ 16 ที่ชายหาด หญิงสาวในชุดกระโปรงสดใส บดบังใบหน้าของเธอด้วยหมวกใบโต กำลังวิ่งเหยาะ ๆ อยู่บนชายหาดอย่างร่าเริง โดยมีชายหนุ่มร่างกายกำยำในชุดเสื้อกล้าม กางเกงลายทหาร เดินตามอยู่ไม่ห่าง ทั้งคู่จะต่างกันก็เพียงสีหน้าและอารมณ์ในขณะนั้น หญิงสาวกำลังร่าเริงสุด ๆ กับบรรยากาศธรรมชาติ แต่ในทางตรงข้าม ชายหนุ่มกลับแสดงสีหน้าใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลา ไม่นานนััก หญิงสาวก็จับความรู้สึกของชายหนุ่มที่เดินตามเธออยู่ไม่ห่างได้ เธอจึงเดินไปหาเขา "เป็นอะไรไปรึเปล่าเคน สีหน้าคุณดูไม่สนุกเลยนะ คุณไม่ได้อยากมาหรอกหรือ" เคนยังคงยืนนิ่ง ไม่ตอบ เขาจ้องมองเข้าไปที่ตาของเอมิลี่อีกครั้ง จนเธอนึกหวั่นอยู่ในใจ "มะ มีอะไรรึเปล่าคะ คุณมองชั้นแบบนี้ ชั้นแอบกลัวนะ" เขาคว้ามือทั้งสองข้างของเธอจับมันเอามาวางไว้แนบอกก่อนจะเอ่ยถามเบา ๆ ด้วยเสียงแหบพร่า "เอมิลี่ วันนั้นที่คุณพูดค้างเอาไว้ ผมยังไม่รู้เลยนะ ว่าที่คุณบอกว่า คุณไ่ม่ได้รักไมเคิล แล้วจริง ๆ คุณรักใครเหรอครับ" ตาสีฟ้าคู่สวยของเขา ยังคงมองเ้ข้าไปที่ตาของหญิงสาว ภาวนาอยากให้คำตอบของเธอ เป็นสิ่งที่เขาอยากได้ยินเหลือเกิน เมื่อเอมิลี่ได้ยินคำถาม เธอก็ชักมือเล็ก ๆ ออกจากมือของชายหนุ่ม ก่อนที่จะยืนหันหลัง อย่างคนไม่แน่ใจ เมืื่อได้เห็นดังนั้น ก็ใจเสีย "ถ้าคุณไม่พร้อม ยังไม่ต้องตอบผมก็ได้นะ ผมไม่ได้บังคับให้คุณตอบ" เอมิลี่ครุ่นคิด ก่อนจะหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับชายร่างสูงอีกครั้ง "ฟังนะคะ เคน จริง ๆ ชั้นมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่" เธอหยุด ถอนใจเบา ๆ "แต่ ชั้นอยากให้ตัวเองมั่นใจกว่านี้อีกสักนิด" เธอหยุดคำตอบของเธอไว้แค่นั้น แต่เมื่อเห็นสายตาหม่นเศร้าของเคน เธอจึงพูดต่ออีกนิด "แต่ชั้นคิดว่า คำตอบของชั้น คงจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง" คำพูดสั้น ๆ แค่นี้ของเอมิลี่ เหมือนน้ำชะโลมใจของเคน รอยยิ้มกว้าง ปรากฎบนใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง เขาเอ่ยขอบคุณหญิงสาวเบา ๆ พร้อมบอกให้เธอมั่นใจว่า ไม่ว่านานเท่าไร เขาก็พร้อมที่จะรอ ไม่ทันที่ทั้งคู่ จะพูดอะไรกันต่อ เสียงของไมเคิลก็ดังขึ้น "เฮ้ พวก กินข้าวได้แล้ว อุ้มวดี ทำกับข้าวหอมฉุยไว้รอแล้วนะ" จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 00:10:18

ความคิดเห็นที่ 17 เย่ะ ๆ หิวยามดึก ขอไปนอนหนีปัญหาก่อนนะคะ อิอิ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 00:11:32

ความคิดเห็นที่ 18   เย่ๆ ฝันดีค่ะทุกท่าน แวะมาอ่านฟิคก่อนนอน อิอิ เดี๋ยวถ้าว่างจัดจะมาช่วยต่อนะคะ ^^ ช่วงนี้จะเปิดเทอมแล้ว ต้องเตรียมบทเรียนไว้ สู้ๆค่ะ มาให้กำลังใจรอบดึกค่ะ ^^ จากคุณ : นอนไม่หลับอีกรอบ โอ๊ย ฮือๆๆ (LoveMJJ) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 00:28:08

ความคิดเห็นที่ 19 โฮกกกกกกกกกกกกกกก   ฮากกกกกกกกกกกกก ((เลือดกำเดาไหลเลยยยยยยยย)) มันหยดส์ติ๋งๆๆ   เค้ามาต่อฟิคกันแล้ววว ส่วนพี่ช่วงนี้ไม่ค่อยอยู่หน้าคอมพ์เลย  ยุ่งมากมาย  ช่วงหยุดโกลเด้นวีคของที่นี่น่ะ   ต้องดูแลเด้กๆ   เอาไว้ว่างๆจะเข้ามาช่วยกันมันส์หยดติ๋งนะจ้ะ   แอรรี่  โชกุ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 05:08:09

ความคิดเห็นที่ 20 วะ แว๊กกกก ถึงไหนแล้วเนี่ย สามพันปีจิงๆด้วย กว่าจะจบเคิ่ลคงยับเยิน จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 08:30:47

ความคิดเห็นที่ 21   ออกไปทะเลครั้งที่ 1000020000 แล้วน้า ทำไมแต่งกัน จิ้นเจงๆเล้ย จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 18:56:28

ความคิดเห็นที่ 22 อะ อ่านแล้วเขิลอะ>//////////////////< จากคุณ : บวรจ้า เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 19:57:54

ความคิดเห็นที่ 23 หนุ่มสาวหันมามองยังเจ้าของเสียงเรียก ก่อนจะพยักเพยิดให้กัน เคนคว้าแขนน้อย ๆ ของเอมิลี่มาจับไว้ ทั้งคู่่ค่อย ๆ พากันเดินลัดเลาะชายหาดกลับมา บรรยากาศขากลับ ต่างจากขามาลิบลับ ใบหน้าของเคน เปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ใจของเขาพองโตจากคำพูดสั้น ๆ ของเอมิลี่ ไมเคิลนั่งมองดูคนทั้งคู่ที่พากันเดินกลับมาอย่างครุ่นคิด ภาพของดวงหน้าหวาน ๆ ที่คิ้วทั้งคู่ขมวดเข้าหากัน ไม่อาจรอดสายตาของเจ้าของบ้านสาวไปได้ "หึงเหรอคะ ไมค์" นั่นทำให้นักร้องดังสะดุ้งพร้อมหันมามองเจ้าของบ้าน ด้วยสายตาหวานเยิ้ม เขาส่ายหัวน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างเอาใจสาวใหญ่เจ้าของบ้าน "ไม่หรอก อุ้มวดี ผมจะหึงได้ยังไงกัน เอมิลี่ เค้าอายุเป็นลูกสาวของผมได้เลยทีเดียวนะ" คนถูกบอกยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ทัน เธอเลือกที่จะไม่ต่อความยาว เพราะรู้ว่าคนอย่างพ่อหนุ่มซุปเปอร์สตาร์คนนี้ ถึงแม้จะเถียงไปก็ไร้ประโยชน์ เขาถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะงั้น คิดจะไปเถียงกับพ่อเจ้าประคุณให้เปลี่ยนความคิด คงเป็นไปไม่ได้เสียล่ะ ไมเคิลเฉไฉด้วยการกุลีกุจอช่วยอุ้มวดีตัุกข้าวสวยร้อน ๆ ใส่จาน เมื่อสองหนุ่มสาวมาถึง ไมเคิลก็พูดจากระทบกระเทียบเด็กหนุ่มแบบหยิกแกมหยอก "โอ๊ยย เคน พาเอมิลี่เดินไปถึงไหนกันน่ะ ปล่อยให้เจ้าของบ้านเค้ารอกินข้าว มันเสียมารยาทรู้ไหม" เคนซึ่งกำลังอารมณ์ดี ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับใคร จึงได้เพียงแต่ยักไหล่ พร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเพื่อยืนยันถึงอารมณ์ที่ดีอย่างไร้ขีดจำกัดของเขาเท่านั้น รอยยิ้มอารมณ์ดีเกินเหตุของเคน ทำให้ใจของไมเคิลหล่นวูบ เนื่องจากไม่แน่ใจว่า คนทั้งคู่ไปทำอะไรกันมา เหตุใด เคนจึงได้อารมณ์ดีเช่นนี้ แต่เขาก็ข่มความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ พลางคิดว่าไม่เป็นไร ไว้ค่อยหลอกถามใครสักคนก็คงจะได้ "เหนื่อยกันมั้ยจ๊ะ เคน เอมมี่ มานี่มา มาทานข้าวร้อน ๆ ก่อนดีกว่านะ" เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นอย่างใจดี สาวลูกครึ่งอย่างเอมิลี่เมื่อได้เห็นข้าวสวยร้อน ๆ กับไข่เจียวของโปรด เธอก็วิ่งมาโอบเอวหญิงที่อายุมากกว่าตามลักษณะของชาวตะวันตก "ขอบคุณมากนะคะ คุณอุ้มวดี ข้าวไข่เจียวเนี่ยะ ของโปรดของชั้นเลยนะคะเนี่ยะ ชั้นเคยพยายามลองทำเองอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยอร่อยเท่าที่คุณทำเลย" คำพูดเอาอกเอาใจของสาวผมบลอนด์ ทำเอาอุ้มวดี ยิ้มกว้าง "ชอบก็ทานเยอะ ๆ นะจ๊ะ" ไมเิคิลไม่รั้งรอ ตักข้าวสวยร้อน ๆ เข้าปาก เคี้ยวหยุบหยับ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ "โอ้โห อุ้มวดีครับ ผมไม่ได้กินอาหารไทยอร่อย ๆ ขนาดนี้มานานแล้ว" อุ้มวดีค้อนให้กับเจ้าของหัวแม่โป้งวงใหญ่ "ไมค์คะ เด็ก ๆ ทำก็น่ารัก แต่คุณทำแล้ว น่าหมั่นไส้ซะมากกว่านะ ทำยังกับอาหารพวกนี้คุณไ่ม่เคยทานอย่างนั้น" ไมเคิลคอตก ที่ถูกรู้ทัน เคนรีบทำคะแนนทันที "คุณอุ้่มวดีครับ นั่งทานด้วยกันสิครับ เป็นเจ้าของบ้าน ต้องเริ่มทานก่อนนะครับ ใครกินก่อน คนนั้นเสียมารยาท" ทันทีที่เคนพูดจบ ก็ตามมาด้วยเสียงไอแค่ก ๆ จากคนที่ตัุกข้าวเข้าปากไปก่อนแล้ว อุ้มวดีคว้าแก้วน้ำแล้วส่งให้ไมเคิลอย่างนุ่มนวล "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ บ้านเราไม่มีพิธีรีตรองอะไรหรอก" ว่าแล้วเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้ เพื่อเริ่มมื้ออาหารแรกของวัน ทั้งสี่คนกินข้าวกันไป หัวเราะหยอกเย้ากันไป แต่ในใจของไมเคิล ยังคงหนัก ๆ อยู่ด้วยความอยากรู้ว่า เคนและเอมิลี่ คุยอะไรกันไปบ้าง แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 53 20:37:19 แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 53 20:36:04 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 53 20:35:10

ความคิดเห็นที่ 24 โหยยย นาน ๆ ทีเคนจะได้งับไมเคิลบ้าง กรี๊ดดดด ชอบจังๆ ปล. #20 ท่านกงซุน ดาร์ลิ่งของเราๆน่ะ...เยินตั้งแต่ Break of dawn ของท่านแล้วป่าววววว เอิ๊กกกก จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 10:13:20

ความคิดเห็นที่ 25   ฮ่าๆๆ +1 #24 ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ มาฮาอย่างเดียว วันนี้อารมณ์ดี Hee Hee! จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 16:33:13

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านไปอ่านมา เคนกลายเป็นตัวละครโปรดซะงั้น 555 จากคุณ : Poy_Kun เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 17:17:01

ความคิดเห็นที่ 27   กัดกันกัดกันมา แหมๆๆๆ พอคู๊ณเคน ชอบกัดไมค์เจงๆเลย ส่วนพ่อไมค์ก็หึงตัวพ่อเจงๆ ตอนจบคง........!!!!!!!!!!^*($#*&^%*^)*()_+ จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 19:16:52

ความคิดเห็นที่ 28 เคนปากร้ายมากกกกก อิอิ จากคุณ : บวรจ้า เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 21:34:07

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบเคนปากร้ายกันหรือนี่ อิอิ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 53 22:21:24 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 22:08:56

ความคิดเห็นที่ 30 หลังจากจบมื้ออาหาร เคนกับเอมิลี่ก็กุลีกุจอ ช่วยกันเก็บล้างจานชาม ปล่อยให้เจ้าของบ้านและนักร้องดังก้องโลกอยู่กันตามลำพัง แต่มิวายที่สายตาของไมเคิล ยังคงจับจ้องไปที่หนุ่มสาว ที่บัดนี้ช่วยกันล้างจานชามอย่างขมักเขม้น อุ้มวดีกระแอมขึ้นเบา ๆ อย่างรู้ทัน "ไหนว่าไม่หึงไงคะ มองไม่วางตาเลยนะ" ไมเคิลหลุบตาลงต่ำ ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ว่าสิ่งที่เขากำลังรู้สึกอยู่นี้ คือความรู้สึกหึงแบบชายหญิง หรือความรู้สึกหวง แบบพ่อหวงลูกกันแน่ เขาส่ายหน้าน้อย ๆ เพื่อเรียกความรู้สึกสดใสให้กลับคืนมา ซุปเปอร์สตาร์ก็คือซุปเปอร์สตาร์ เขามักจะเรียกความสดใสให้กับตัวเอง และสร้างความสุขให้กับคนรอบข้างได้เสมอ ไม่ว่าภายในใจของเขาจะรู้สึกหม่นเศร้าสักเพียงใด เขาเริ่มร้องเพลง Fly Away เพื่อขับกล่อมให้บรรยากาศรอบตัว รวมถึงความรู้สึกในใจของเขา ดีขึ้น สองหนุ่มสาวที่วางจานใบสุดท้ายลงในที่เก็บ เมื่อได้ยินเสียงเพลงหวาน ๆ ของไมเคิล ก็พากันมานั่งฟัง เคนซึ่งเป็นแฟนคลับตัวยง ถึงกับร้องคลอตามไปด้วย ลมเอื่อย ๆ ริมทะเล ยิ่งส่งให้เพลง Fly Away ของไมเคิล หวานซึ้งมากขึ้นไปอีก เอมิลี่และอุ้มวดีนั่งโยกตัวตามไปอย่างสบายอารมณ์ จบจากเพลง Fly Away ก็มีเสียงเรียกร้องให้ไมเคิลร้องเพลงนั้นเพลงนี้ไม่ขาดสาย เคนร่ำ ๆ จะเต้นโชว์ มีแต่เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มเปื้อนบนหน้าของทุกคน มันคง จะดี ถ้าปัญหาทุกอย่าง จะยุติลง ในเวลานี้ จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 22:21:02

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านตอนที่แอรี่แต่งทีไร  หน้าของพระเอก  เจ๊กิ่งฉัตรลอยมาทุกทีเลยอ่ะ   พี่ไมค์ออกแนว สุขุมลุ่มลึกน่าหลงไหล  กรี๊ดดดดดดดดเจงๆเลย จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 53 05:29:48

ความคิดเห็นที่ 32   "มันคง จะดี ถ้าปัญหาทุกอย่าง จะยุติลง ในเวลานี้" แต่ฟิคเราจะไม่มีทางยุติหรือสิ้นสุดลง 55 เพราะหนูรออ่าน ^^ สนุกมากๆค่ะ ^^ จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 14:40:10

ความคิดเห็นที่ 33   เวลา 21.00 น. เคน เอมิลี่ ไมเคิล และอุ้มวดี นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารตัวเดิมที่นั่งทานอาหารเย็มเมื่อครู่ ตอนนี้ได้เวลาที่อุ้มวดีจะพาลูกๆของเธอไปนอนได้แล้ว เธอจึงบอกกับทุกๆคนว่า "เอ่อ ตอนนี้ได้เวลาที่จะพาลูกๆของชั้นไปนอนแล้วขอตัวนะค่ะ"พูดจบอุ้มวดีก็เดินออกจากก้าอี้ยังไม่ทันก้าวขาเดิน ไมเคิลฉุดมืออุ้มวดีไว้ อุ้มวดีเสียศูนย์ทำให้เธอเซล้มไปทางไมเคิล ไมเคิลตกใจสุดขีดจึงรีบประคองอุ้มวดีที่ตอนนี้อยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง "ว๊ายยยยยยยย"เสียงเอมิลี่อุทาน "อุ้มวดีคุณเป็นอะไรไหม ทำไมซุ่มซ่ามจริงๆเลย"ไมเคิลถามพร้อมกับฉุดให้อุ้มวดีลุกขึ้นเป็นภาวะปรกติ "โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกคะ แค่นี้ ชิวๆ ว่าแต่ไมเคิลคุณจับมือชั้นทำไม มีอะไรหรอคะ"อุ้มวดีพูดพร้อมกับยกไหล่แบบชิวๆยังไม่วายที่จะถามไมเคิลผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอล้ม "อ๋อ พอดีผมจะบอกคุณว่าผมอยากไปกล่อมเด็กๆเข้านอนน่ะครับ ^^"ไมเคิลพูดพร้อมกับยิ้มหวานหยอดติ๋งๆจนน้ำตาลปี๊ปเรียกพ่อ "ดีเลยผมอยากไปหาหนูรินซักหน่อย"พูดจบเคนทำท่าคึกคักขึ้นมาทันที "อืมใช่หนูรินเธอน่ารักดี เมื่อตอนบ่ายๆก็ร้องไห้งอแงจะเล่นของเล่นของพี่โยชิ ฮ่าๆๆ"เอมิลี่พูดไปก็หัวเราะอยากสนุกสนาน "เห็นไหมล่ะอุ้มวดีมีแต่คนอยากไปหาลูกๆของคุณ น้า~อุ้มวดีพาพวกเราไปน้า~"ไมเคิลใช้ลูกอ้อนใส่อุ้มวดี "อื้มๆๆ ก็ได้ ตามมาทางนี้ค่ะ^^"อุ้มวดีทนลูกอ้อนไม่ไหวจึงอนุญาตให้เคน เอมิลี่และไมเคิลไปกล่อมให้เด็กๆทั้ง 3 คนนอนหลับ ณ บ้านของอุ้มวดี "เย้~พี่เอมิลี่ ลุงไมค์มาหาป๊มหล่อค้าบบบบบ^_____^"ลูกชายของอุ้มวดีคนนึงตะโกนด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว "ฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะของหนูรินทำให้ไมเคิลและเคนหันไปมอง "หนูรินหัวเราะทำไมหรอจ๊ะ"เคนถามเพราะกับจั๊กจี๋ตางเท้าน้อยๆของหนูริน "กึ๊กกก ฮ่าๆๆๆๆ ฮิๆๆๆๆ"เสียงหนูรินหัวเราะเสียงดังทำให้เคนหัวเราะตามไปด้วย "ลุงไมค์คับ"เสียงโยชิเรียกลุงไมค์ "หืม มีอะไรหรอคับ"ไมเคิลตอบอย่างอ่อนโยน "ลุงไมค์ช่วยเล่านิทานให้หน่อยได้ไหมคับ"พูดจบหนูน้อยโยชิก็หยิบหนังสือนิทานเรื่อง เจ้าชายจากดวงจันทร์ขึ้นมาให้ไมเคิลอ่าน "อืม เรื่อง เจ้าชายจากดวงจันทร์ น่าสนใจจัง มาๆๆเดี๋ยวลุงตะเล่าให้ฟังนะ"พูดจบไมเคิลก็เริ่มอ่านนิทาน เคน เอมิลี่ อุ้มวดีแล้วลูกๆอีก 2 คนก็ต่างมาหาไมเคล แต่หนุรินคนนี้สิ อยู่ดีๆก็เดินไปนั่งตักลุงไมค์ที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพร้อมกับนอนไปบนตักของไมเคิล ทุกคนเห็นภาพนั้นจึงยิ้ม บ้างก็อมยิ้มอย่างมีสุขพร้อมกับฟังไมเคิลเล่านิทาน เจ้าชายจากดวงจันทร์ย่างสนุกสนาน ---------------------------------------------------------- อ๊ายยยยยยยย หนูรินเอ๊ยพี่อิจฉาเจงๆ จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 20:17:41

ความคิดเห็นที่ 34   ^^ เข้ามายิ้ม ^^ ขอบคุณค่า.. อิจฉาหนูรินๆจังเลยเนอะ อิอิ จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 17:08:06

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามารีเควสให้แปะลิงค์ตั้งแต่ ตอนแรกด้วยดีมั้ยค้า  แบบว่า หาไม่เจอแล้ว!!!!!!!!!! หรือกระทู้เดี้ยงไปแล้ว ฮืออออ  เดวจะมาตามอ่านย้อนหลังนะค้า  ห่างหายวงการไปนาน  คิดถึงฮ่อๆ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 22:07:14

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามารีเควสให้แปะลิงค์ตั้งแต่ ตอนแรกด้วยดีมั้ยค้า  แบบว่า หาไม่เจอแล้ว!!!!!!!!!! หรือกระทู้เดี้ยงไปแล้ว ฮืออออ  เดวจะมาตามอ่านย้อนหลังนะค้า  ห่างหายวงการไปนาน  คิดถึงฮ่อๆ จากคุณ : NarzizuZ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 22:10:20

ความคิดเห็นที่ 37   ^ ^ ^ ได้จ้า อันนี้ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9006474/C9006474.html อันแรก เห้อๆๆ อ่านไม่ได้แย้วว จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 22:38:10

ความคิดเห็นที่ 38 ^ อันแรกไปแล้วหรอ เสียดายอ่ะ มีคนเก็บไว้บ้างหรือเปล่าอ่ะ จากคุณ : popoking เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 22:51:05

ความคิดเห็นที่ 39 ทู้แรกที่พี่อุ้มเริ่มง่ะ หาไม่เจอแย้ว ทู้ที่ 2 พี่อุ้มติดภาระพาลูกนอนเลยประกาศรับสมัครผู้กินกับ(กำกับ)เพิ่ม.... http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/03/C8982937/C8982937.html (อันนี้อยู่ในคลังเรียบร้อย) ทู้ที่ 3  กลายเป็นฟิคสามพันปีไปเรียบร้อย.... http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9006474/C9006474.html (อาจมีงงช่วงท้าย ๆ เพราะเป็นช่วงพันติ๊บเน่าพอดี...) ขอบคุณที่ติดตามกันน้าฮ้า~~~ จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 53 19:25:31

ความคิดเห็นที่ 40 หลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปนอนหมดแล้ว กลางดึกที่เงียบสงัดได้กลับมาอีกครั้ง เอมิลี่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย สาวน้อยหายใจหอบ หัวใจเต้นแรง ในความฝันเธอเห็นเคนและไมเคิลเดินจากเธอไป แม้จะพยายามตะโกนเรียกคนทั้งสองเท่าไร ก็ไม่มีวี่แววที่จะมีใครหันกลับมา ครั้นจะวิ่งตามก็มีมือขาว ๆ มาฉุดขาให้จมลงไปในพื้นที่เหมือนทรายดูด......... และขณะที่เธอจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ  ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะ ดังก้อง.....สุดท้ายเธอก็ต้องตื่นมาพบกับความมืดและเสียงคลื่นจากทะเลหน้าบ้านพัก ................ “..........เสียงหัวเราะนั่น............เป็นเสียงที่คุ้นหูจริง ๆ ............” สาวน้อยรำพึงกับตัวเอง “คงไม่มีอะไรหรอกน่า........ก็แค่ความฝัน .” แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับหลับไปอีกครั้ง ในเช้าวันรุ่งขึ้น....อุ้มวดีจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็มาเรียกทุกคนทานข้าวเช่นเคย แต่วันนี้อุ้มวดีไม่ได้นั่งทานด้วยกันเช่นทุกวัน และดูเหมือนจะรีบร้อนไปไหน ทำอะไรสักอย่าง “มีอะไรให้ผมช่วยรึป่าว อุ้มวดี?” ไมเคิลเอ่ยอย่างสุภาพ “คือ....ชั้นต้องรีบพาลูก ๆ ไปโรงเรียนก่อนเวลา เพราะเมื่อเช้ามีโทรศัพท์จากคุณป้าของชั้นเข้ามาว่าลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่ในกรุงเทพฯ จะมาเที่ยวที่สมุยน่ะ  แล้วก็อยากให้ชั้นทำหน้าที่เป็นไกด์นำเที่ยวให้ เพราะมากะทันหันมาก คุณป้าท่านก็เลยเตรียมไกด์ให้ไม่ทัน...ซึ่งจะมาถึงเช้านี้แหละ และชั้นกำลังจะรีบไปรับน่ะค่ะ ..ชั้นต้องขอโทษทุก ๆ คนด้วยนะคะ ที่วันนี้ไม่ได้บริการทุกคนให้เต็มที่.......” อุ้มวดีรู้สึกเสียใจที่ไม่อาจขัดขืนคำขอร้องของคุณป้าได้ “อ้อ....ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง....”เคนรีบเอ่ยอย่างเกรงใจ “นั่นสิคะ.....ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะคะ” เอมิลี่ยิ้มหวาน พร้อมเข้ามาจับมืออุ้มวดีไว้แน่น “อืมมมม มากะทันหันเหรอ........คงเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจทีเดียวเลยนะ” ไมเคิลกล่าวอย่างเป็นห่วง “ค่ะ...ก็คงเป็นอย่างนั้น.......ชั้นเคยเจอเธอครั้งนึง......เธอเป็นเจ้าแม่ขี้วีนเลยล่ะ....ทั้งๆ ที่อายุน่าจะพอ ๆ กับเอมิลี่แท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้ร้ายขนาดนั้นก็ไม่รู้.......” แล้วอุ้มวดีก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจอย่างยิ่ง จนทุกคนสังเกตเห็นและเริ่มเป็นห่วง.... “งั้นผมกับเอมิลี่จะไปกับคุณ เผื่อมีอะไรผมจะได้ช่วยคุณด้วย ส่วนเคน....นายจัดการที่นี่....”  ไมเคิลสรุป “ห๋า!!!!! แต่...!!!!” เคนกำลังจะอ้าปากโวยวาย ไมเคิลก็ยักคิ้วและมองไปที่ลูกๆ ของอุ้มวดีที่แต่งตัวเสร็จ เตรียมไปโรงเรียน....เคนเข้าใจและหันมาจองเขม็งกับไมเคิลทันที “คุณก็ขับรถไปส่งได้นี่...หืมมมม?”เคนยิ้ม และกัดฟันพูดแบบผสมความโหดออกมากระซิบข้างหูไมเคิล และก้าวถอยออกมา....ยืนยิ้มต่อ เพื่อไม่ให้สาว ๆ สงสัย “หรือนายอยากเจอเจ้าแม่ขี้วีนล่ะ.....หืออออ??? หืออออ???” ไมเคิลยิ้มตอบและก้าวเข้ามากระซิบข้างหูเคนเบา ๆ  เหมือนไมเคิลจะรู้คำตอบของเคนอยู่แล้วซะด้วยสิ “โอเคครับ คุณอุ้มวดีไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปส่งเด็ก ๆ ให้เอง คุณรีบไปเถอะ...” เคนยิ้มหวานอย่างเสียมิได้ “แต่ว่า......” อุ้มวดียังรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องให้แขกของเธอมาช่วยงาน “รีบไปเถอะ...แขก VIP ไม่ชอบรอใคร” ไมเคิลเอ่ยตัดบท และจูงมือสองสาวไปที่รถ 4WD ทันที สีหน้าที่เบิกบานนั่น ทำให้เคนนึกปวดตับขึ้นมาตะหงิดๆ....แต่ก็คงได้แต่แอบไปต่อยตุ๊กตากระต่ายอยู่ในห้องระบายอารมณ์...... . . . ณ ท่าเรือ เกาะสมุย อุ้มวดี ไมเคิล และเอมิลี่ยืนรอคุณหนูจอมเอาแต่ใจอยู่ 40 นาทีแล้ว ก็ยังไม่พบแม้แต่เงาซะด้วยซ้ำไป จนอุ้มวดีขอตัวไปโทรศัพท์รายงานป้าของเธอ.... “อืมมม ช่างเป็นคุณหนูที่ไม่ตรงเวลาจริง ๆ เลยนะ” ไมเคิลที่ใส่หนวดเคราเรียบร้อยแล้ว เริ่มบ่นอุบอิบ.... “นั่นสิคะ” เอมิลี่หันมายิ้มแห้ง ๆ แบบไม่มีคำบรรยายไปแล้ว..... ตุ้บ!!!! โครม!!!!!!!!! ทันใดนั้นเองก็มีสาวน้อยผมแดงคนนึงวิ่งมาชนเอมิลี่อย่างแรง จนทั้งคู่กระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น “ตาไม่มีหรือไง ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังรีบ!!!!!!” สาวผมแดงตะคอกใส่เอมิลี่ทันที “นี่คุณ!! เป็นคนมาชนชั้นเองนะ แล้วยังจะ...........” เอมิลี่สวนกลับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสาวผมแดงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง..... “ระ ระ ระ ราเชล!!!!!!!” เอมิลี่ตาโตเป็นไข่ไดโนเสาร์ ช็อคกับภาพที่เห็น “ยัยแว่นเอมิลี่!!!!!!” ราเชลก็ตกใจไม่แพ้กัน “เป็นอะไรหรือป่าวครับ คุณหนู!!” บอดี้การ์ดรูปหล่อเอ่ยอย่างร้อนใจ ขณะพยุงตัวราเชลขึ้นมา แต่ราเชลไม่ได้สนใจนัก กลับจ้องเขม็งไปที่ชายหนวดเครารุงรังที่กำลังก้มลงปัดกระโปรงให้เอมิลี่มากกว่า....ท่าทาง และสายตาที่มองเอมิลี่นั้นดูเป็นห่วงเสียเหลือเกิน ราเชลใช้สายตาวิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดเท้าของชายหนุ่มทันที “อะฮ้า....ยัยเอมิลี่ มีคนรักอยู่ที่เมืองไทยด้วย แถมรสนิยมแย่อีกต่างหาก...ถ้าเคนรู้เรื่องนี้จะเป็นยังไงนะ ชักสนุกซะแล้วสิ” ราเชลสรุปเรื่องราวเอง พร้อมหยิบมือถือขึ้นมาจะแอบถ่ายรูปทั้งสองคนตรงหน้า แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอุ้มวดีแต่ไกล... “คุณหนูราเชล มาแล้วเหรอค้า ~~~” อุ้มวดีกึ่งเดินกึ่งวิ่ง พร้อมกับโบกมือหยอย ๆ “คุณหนูราเชล!!!!?????” เอมิลี่เอ่ยตกใจเบา ๆ พรางยักคิ้วขึ้น ทำตาโตเกือบทะลุแว่นออกมาแล้ว..... ไมเคิลได้แต่ลูบไหล่สาวน้อยเบา ๆ เพื่อปลอบขวัญอย่างสงสาร  “ดูท่าเอมิลี่จะเจอเพื่อนเก่าจอมวีนซะแล้วซิ” ไมเคิลคิดในใจ ขณะที่เอมิลี่เงยหน้ามามองชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอนขอความช่วยเหลือ........... “ว่าแล้วเชียว....เสียงหัวเราะในความฝันนั่น...ยัยราเชล อกบึ้ม หัวแดงนี่เอง.....” เอมิลี่คิดในใจอย่างปลงตกถึงฝันร้ายที่กลายเป็นจริงขึ้นมา...... ========================================== ไม่รู้เป็นไง...อยู่ ๆ ก็คิดถึงสาวผมแดง อกบึ้มคนนี้ขึ้นมา เอิ๊กกกกก เคนเอ๋ย จะหนีพ้นมั๊ยเนี่ย.... จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 11:38:13

ความคิดเห็นที่ 41 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด สลบบบบบบบบบบบบบบ อยากตรบยายราเชลลลลลลลล   คิดถึงหล่อน  หล่อนก็มาเลยนะยะ   มาได้เวลาพอดิบพอดีเลย   เอาเลยโชกุ    เอายายราเชลมายำแซบหน่อยเร๊วว ต้องมันแน่ๆ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:29:19

ความคิดเห็นที่ 42   555+ คห.41 คงจะอร่อยน่าดู จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 15:25:39

ความคิดเห็นที่ 43   เจี๊ยกกกก ราเชลมาไงเนี้ยตกใจหมด โลกกลมๆอิอิ จากคุณ : ~สาวกกระรอก~ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 10:37:16

ความคิดเห็นที่ 44 วันนี้ทั้งวันอุ้มวดีพานำเที่ยวคุณหนูจอมวีนไปทั่วเกาะ แต่สาวน้อยจอมวีนก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักกับการท่องเที่ยวครั้งนี้ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอไป ก็คือ ผู้ชายที่ท่าทางประหลาด หนวดเครารุงรังที่นั่งคุยกับเอมิลี่ต่างหาก..... “กระซิบ กระซาบ อะไรกันนักหนา หมั่นไส้!!!” ราเชลบ่นพึมพำเบา ๆ  พร้อมกับมองวิวนอกหน้าต่างแบบเซ็งๆ “ถ้าเคนรู้เค้าต้องช็อคแน่เลยค่ะ” เอมิลี่กระซิบเบา ๆ “อืมมมม ไม่เป็นไรหรอก เค้าคงไม่เจอเคน ดูท่าทางเบื่อ ๆ แบบนี้ เดี๋ยวก็คงร้องโวยวายจะกลับแล้วล่ะ” ไมเคิลกระซิบข้างหูเอมิลี่เบา ๆ   “อุ๊บ!! คิก ๆๆๆๆๆ อย่าค่ะ ชั้นแพ้หนวดของคุณ!!!” หนวดเครารุงรังที่ข้างหูนั่นทำให้เอมิลี่กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่   ไมเคิลหัวเราะ แล้วก็ได้ทีจี๋เอวเอมิลี่ด้วย เอมิลี่ไม่ยอมแพ้ จี๋เอวกลับไปบ้าง  ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนในที่สุดราเชลก็เริ่มหมั่นไส้ถึงขีดสุด แล้วก็วีนแตกขึ้นมา..... “โอ๊ยยยยยยยย!!!!!!! พอที!!!!!! หนวกหูที่สุด!!! นี่!! คุณแม่บ้าน พอได้แล้ว ชั้นจะกลับ!!!!...........” ราเชลต้องชะงักคำพูดต่อเมื่อรถวิ่งผ่านบริเวณโรงเรียน M.J.T.F.C. แล้วก็เหลือบไปเห็น คนที่เธอเฝ้าฝันหามาตลอดเวลาที่อยู่ในช่วงปิดเทอม..... “เคนนี่!!!! ชั้นตาฝาดไปรึป่าว? นั่น!!! ทำไมคล้าย....ไม่ใช่ เหมือนเลยล่ะ!!!!”  เพียงแค่รถวิ่งผ่านมอเตอร์ไซค์เล็ก ๆ คันหนึ่ง คนขับก็สวมหมวกกันน็อค พร้อมแว่นดำ ยังไม่อาจรอดสายตา ของปิรันย่าที่จ้องตะครุบเหยื่อได้ ..... เอมิลี่หน้าซีด หันไปมองทางเดียวกับราเชลทันที “เลิกเรียนพอดี.....คงกำลังจะไปรับเด็ก ๆ กลับบ้านพักแน่เลย....” ไมเคิลมองนาฬิกาแล้วกระซิบกับเอมิลี่ “หยุด!! หยุดรถเดี๋ยวนี้!!!!” ราเชลตะโกนเสียงดัง จนอุ้มวดีตกใจรีบหยุดรถทันที.... สาวผมแดงจัดแจงหยิบกระจกในกระเป๋าขึ้นมายัดใส่มือเอมิลื่ พร้อมกับจัดเสื้อผ้าหน้าผม ให้ดูดี หยิบลิปสติกขึ้นมาทา พร้อมกับเม้มปากดัง “จ๊วบบบบบบบ!!” เอมิลี่ทำหน้าแหย....จนคิ้วสองข้างเอียงไม่เท่ากัน แต่ราเชลไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว รีบเปิดประตูรถและถลาออกจากรถ วิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์คันจิ๋วที่ขับช้า ๆ นั่นทันที....ทำเอาเอมิลี่งงทำอะไรไม่ถูก ไมเคิลก็ได้แต่มองนึกแผนอะไรไม่ออกในเวลานี้จริงๆ “เฮ้!!!! เดี๋ยว!!! หยุดก่อน!!! มอไซค์คันนั้นน่ะ!!!! นี่!!!! ..........แฮ่กๆๆๆ หยู๊ดดดด!!!!!!!” ราเชลวิ่งเอาเป็นเอาตาย เพื่อความจริงที่เธอต้องการจะรู้ให้ได้ “เสียงอะไรแว่วๆ” เคนมองกระจกข้าง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตามมา....หอบแฮ่ก ลิ้นห้อย ปากแดง ผมสีแดงฟู มาเชียว...... แค่เห็นดังนั้น เคนก็ขนลุกซู่ แทบจะเร่งเครื่องหนีซะด้วยซ้ำ ....แต่สังเกตเห็นข้างหลังผู้หญิงคนนั้น เป็นรถของคุณอุ้มวดีนี่นา...แล้วเคนก็หยุดรถ และเดินมาหาเพื่อต้องการจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น...... ราเชลเห็นชายหนุ่ม สวมแว่นดำ รูปร่างสูงโปร่ง หุ่นนักกีฬา เดินเข้ามาหา ก็ดีใจส่งยิ้มหวาน โปรยเสน่ห์สุดชีวิต แต่ไม่ทันจะสวยกระชากใจ ขาก็พลิกกระชากวิญญาณซะก่อน....เพราะรองเท้าส้นสูง 3 นิ้วสุดรักของตัวเอง ทำให้ต้องลงไปกลิ้ง โคโร่ ๆ กับพื้นคลุกฝุ่นไม่เป็นท่าทันที.....เคนเดินเข้ามาพร้อมกับส่ายหัวให้กับความซุ่มซ่ามของสาวน้อยคนนี้ “โอ๊ยยยยยย ...เจ็บจังเลย....” ราเชลส่งเสียงออดอ้อน น่าสงสารทันที “เป็นอะไรรึป่าวครับคุณ....” เคนกำลังจะยื่นมือมาช่วยพยุงสาวน้อยผมแดงขึ้น ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นไมเคิลลงมาจากรถโบกมือหยอย ๆ  และทำสัญลักษณ์กากบาท!!!!! เหมือนพยายามจะเตือนภัยอะไรบางอย่าง..... เคนทำท่าจะถอยหนี..... “หมับ!!!” มีมือขาว ๆ เล็บยาวสีชมพูมุก  ติดเพชรเป็นประกายปิ๊ง ๆ จับมือเคนไว้แน่น.... ไมเคิลเห็นดังนั้นได้แต่กุมหน้าผาก ส่ายหัวแบบช่วยไม่ได้ในความซวยของเคน...... “เคน...เคนนี่ของชั้น!!!” ราเชลพยายามจะเหนี่ยวคอชายหนุ่มลงมา เพื่อถอดแว่นดำ และดูหน้าชัดๆ “อะ อะ เอ่อ...มะ มะ ไม่ใช่...คุณเข้าใจผิดแล้ว....” เคนหน้าซีด.....พยายามจะสะบัดให้หลุดจากพันธนาการอันแสนวาบหวาม เอ๊ย แสนหวาดหวั่นของราเชล “ตายล่ะหวา...ยัยราเชล!!! ทำไมมาโผล่ที่นี่ได้เนี่ย!!!” เคนคิดพร้อมกับพยายามแกะมือที่ติดหนึบรอบคอออก... “ถอดแว่นออกซิคะ...ชั้นรู้ว่าเป็นคุณแน่ๆ ....นี่คุณตามชั้นมาถึงนี่เลยเหรอ......” ราเชลเอ่ยด้วยน้ำเสียงระริกระรี้สุดชีวิต.... “ไม่ ไม่ ไม่ คุณจำคนผิดแล้ว!!!” เคนเอ่ยด้วยความร้อนรน พร้อมกับพยายามผลักให้เธอออกไปห่าง ๆ “ถ้าคุณไม่ยอมชั้น...ชั้นจะเอาความลับของยัยเอมิลี่ไปแฉให้รู้ทั่วกันเลย......” สาวผมแดงยิ้มโหด ๆ เมื่อเห็นท่าทีของชายหนุ่มที่ปฏิเสธเธอ ก็เริ่มหงุดหงิด จนต้องงัดเอมิลี่มาเป็นตัวประกัน เคนถึงกับนิ่งเงียบทันทีที่ได้ยินชื่อ เอมิลี่.....พร้อมกับกำมือแน่น...และก็เลิกที่จะผลักไสสาวผมแดงออกจากตัว “เอาล่ะ..ถอดแว่นดำออกสิคะ...” ซึ่งเคนก็ว่าง่ายแต่โดยดี....ด้วยความรู้สึกขมขื่นยิ่ง.... “เคน!!! เป็นคุณจริง ๆด้วย!!! ว๊ายยยยยยย!!!!คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? มาตามหาชั้นเหรอ? น่ารักจัง!!!!” ราเชลพล่ามไม่หยุดด้วยความดีใจ แต่เคนไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว นอกจากคำว่า “ความลับของเอมิลี่” ที่วนเวียนอยู่ในความคิดของชายหนุ่ม..... =========================================== เสร็จกัน...เคนจ๋า...ถูกตะครุบตัวซะแล่ววววว..... ขออภัย หายหน้าไปนานเลย แหะๆๆๆๆ แบบว่าชีวิตวุ่นวายไปหน่อย.... จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 18:08:07

ความคิดเห็นที่ 45   " กริ๊ดดดดดดดด เคนนน ชั้นคิดถึงคูรมากกก เลย"เรเชลพูดพร้อมกับทำท่าจะหอมแก้มเคน "เอ่อ แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไงล่ะเรเชล"เคนถามเรเชลแบบหวั่นๆ "ออ ชั้นก็มาน่ะสิ เดี๋ยวนะๆ นี่ยัยมิ้นตี้ๆ ได้ยินไหม~" เรเชลพูดกับเคนยังไม่ทันรู้เรื่อง เธอก็ตะโกนเรียกชื่อนิรนามออกมา ทันใดนั้นเคน ไมเคิล เอมิลี่ ก็หันไปทาที่เรเชลชี้มือไป ก็พบกับ เด็กสาว ผมดำยามปรกหลัง หน้าตาดูดี ตัวเล็กๆ ผิวคล้ำหน่อยๆ ยังไม่ทันที่เด็กผู้นั้นจะเดินมาหาเรเชล เรเชลก็พูดว่า "นี่อย่ามั่วแต่เดินเออละเหยได้มะ ชั้นรำคาญเต็มทนแล้วนะ"พูดจบ เรเชลก็หันไปหาเคนพร้อมกับส่งสายตา วิ๊งๆใส"เคนจ๋า เธอขับรถเก่าๆนี้มาทำไมหรอ มาหาหรอ หึ~" เรเชลพูดพร้อมกับทำหน้าเหยเก "พอดีผมมาหาเด็กที่นี่นะ"พูดจบไมเคิลก็เดินมาหาพร้อมกับเอมิลี่แล้วพูดขี้นว่า "เอ่อ สาวน้อย คนที่ชื่อมิ้นตี้น่ะ"ไมเคิลถามหาเด็กสาวคนที่ชื่อมิ้นตี้ เด็กน้อยได้ยินคนเรียกจึงเดินออกมาจากหลังเรเชลพร้อมกับส่งยิ้มให้กับทุกคน "อุ๊ย น่ารักจัง"เอมิลี่เผลอหลุดปากออกมาเพราะ เด็กสาวคนนี้หน้าตาน่ารักราวกับเทพธิดา "นี่ธอ มาตั้งแต่เมื่อไร ออ อย่าไปชมยัยเด็กนั้นมากเลย มันน่ะเป็นลูกเลี้ยงพ่อชั้น ชั้นไม่ชอบมันเลยให้มันมาเป็นคนติดตามชั้"เรเชลพูดจบก็จับผมมิ้นตี้เพื่อจะทำอะไรบางอย่าง ----------------------------------------- จบก๊าบบบบ ไม่ว่างตอนนี้พอดีมันลอยขึ้นมาเลยมาแต่งไว้ก่อน จากคุณ : mint&mj เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 20:51:09

ความคิดเห็นที่ 46   เย่ๆ ฟิคเริ่มดำเนินต่อไปแล้วววววว ขอบคุณพี่มิ้นต์ค่ะ ที่ยังอุตส่าห์สละเวลามาสร้างสรรค์ฟิคดีดีให้พวกเราอ่านกัน โฮะๆๆ จากคุณ : LoveMJJ เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 21:05:09

ความคิดเห็นที่ 47   กรี๊ดดดด มาช้าไปมั้ยเรา จะอวสานที่ใครดี อิอิ จากคุณ : MICHAELVISA เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 10:35:25

ความคิดเห็นที่ 48 โอ้ววว ตัวละครปริศนาปรากฎแล้ว!! จากคุณ : Shogubutsu เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 13:25:04