ความคิดเห็นที่ 1 Thoranee Ronghai (The Weeping Earth)  -- Thai Traditional Music -- Arranged by Prateep Suphanrojn Villaret (Live Concert in 2010 May, 29th)/ Thailand PO/ MACM, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand คุณผู้อ่านเกือบทุกท่านคงพอจะคุ้นเคยกับทำนองของเพลงธรณีกันแสง ซึ่งเป็นเพลงไทยเดิมที่ถูกใช้บรรเลงสำหรับขับกล่อมในงานอวมงคลประเภทงานศพมาก่อน และอาจจะเคยอ่อนไหวต่อท่วงทำนองอันกำสรวลโศกสลดของเพลงไทยดังกล่าวกันอยู่บ้าง ยิ่งหากกาละและเทศะแห่งงานอวมงคลดังกล่าวเป็นห้วงแห่งการอุทิศไปให้ท่านผู้เป็นที่รักของคุณผู้อ่านซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับอยู่ด้วย ก็อาจกล่าวได้ว่า นั่นเป็นประสบการณ์ตรงของคุณผู้อ่านอันบังเกิดขึ้นในแต่ละท่าน แต่ละท่านไป ผู้เขียนคงไม่ใช้พื้นที่นี้กล่าวย้อนไปถึงประวัติของเพลงอันอนุโลมมาแต่ทำนองเพลงเก่าสมัยกรุงศรีอยุธยาฯ แต่จะบรรยายถึงบรรยากาศแห่งการบรรเลง “ธรณีร้องไห้” จากการเรียบเรียงสำหรับวงดุริยางค์ในวัฒนธรรมตะวันตกของร้อยเอกประทีป สุพรรณโรจน์ของเราโดยโคลด วิลลาเรต์กับ TPO ในเย็นวันเสาร์ที่ 28 พฤษภาคมที่ผ่านมาเท่านั้น ทั้งนี้ ผู้เขียนจะ “พยายาม” ไม่ประหวัดเรื่องของการบรรเลงดนตรีไปกับเรื่องราวความขัดแย้งทางการเมืองในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาอันส่งผลลุกลามไปถึงการเสียชีวิตของ “พวกเรา” ผู้มีเลือดสีเดียวกันกับผู้เขียนถึง 85 คน และบาดเจ็บถึงเกือบ 1,900 คน ท่ามกลางกองซากปรักหักพังของสิ่งปลูกสร้างอันศิวิไลซ์บ้างและไม่ศิวิไลซ์บ้างจากการถูกวางเพลิงและถูกทุบทำลาย จนเสียหายเหลือจะคณนา (หากแต่อาจจะตีค่าเป็นตัวเงินได้บ้าง) และผู้เขียนเดาว่า การเรียบเรียงดนตรีของร้อยเอกประทีปสำหรับธรณีร้องไห้นั้น ผู้ประพันธ์มิได้พรรณนาผลงานและมิได้อุทิศให้กับเหตุการณ์ความรุนแรงในห้วงเวลาดังกล่าว สิ่งที่เกิดขึ้นในการแสดงคอนเสิร์ตในวันนั้น เพียงแต่พ้องไปกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปด้วยความบังเอิญเสียละกระมัง? ถึงกระนั้น ธรณีร้องไห้ของวันเสาร์ที่ 28 แทบจะไม่มีกลิ่นอายของกลิ่นควันธูปควันเทียน แลการลุกลามของพระเพลิงที่เผาไหม้ปราสาทอันครอบอยู่บนเชิงตะกอนหรือฐานเมรุเผาศพไหนๆ อยู่เลย!... ผู้เขียนกำลังจะบอกว่า กลิ่นอายความเศร้าโศกแบบไทยๆ ที่พวกเราเคยผ่านหูมาจากธรณีกรรแสงซึ่งเคยลอยลมมาจากกลุ่มเครื่องดนตรีไทยเดิมอันกอปรด้วยวัสดุแห่งเครื่องไม้ ถูกร้อยเอกประทีปและวิลลาเรต์ตีความให้อยู่ในรสแห่งความหวาดทะมึนในวัฒนธรรมตะวันตกหลังยุค Post-Romantic ไปเสียสิ้น และกล่าวได้ว่า หนักอึ้งในความรู้สึก! นับตั้งแต่เสียงกลองทิมปะนีที่หนักหน่วง ลงลึก กระชับ และมีมวล ถูกกระทำขึ้นในตอนเริ่มของ The Weeping Earth...ความถี่ต่ำและครางครวญที่ตามมา ก็ทำให้ผู้เขียนก็รู้สึกอึดอัดและหวนนึกไปถึง “สีเทา” ใน Shostakovich’s Eight ในทันทีทันใด และพอทำนองของธรณีกันแสงแวะวนเข้ามาบ้าง พร้อมทั้งการแจกโอกาสจากวิลลาเรต์ให้กับแต่ละกลุ่มเครื่องสายได้บรรเลงเดี่ยวในลักษณะ Expression นั้น ผู้เขียนจึงหวนนึกไปถึงการจำลองบรรยากาศของดนตรีใน Symphony of the Sorrowful ของ Gorecki ขึ้นมาทีเดียว และจากความรู้สึกอึดอัดเบื้องแรก ก็กลายเป็นความหวาดหวิว ห่อเหี่ยว ตามมาด้วยความหดหู่... แต่กระนั้น ทุกสิ่งอันในความรู้สึกที่ได้รับฟังงานอันปรุงขึ้นโดยร้อยเอกประทีปในวันนั้นล้วนแล้วแต่มีลักษณะเป็นสากลมาก...มากจนกระทั่งห่างเหินจากความรู้สึกจริงๆ ของผู้เขียนที่เคยได้รับจากกลิ่นควันธูปควันเทียนอันคละคลุ้งมาจากธรณีกันแสงที่คุ้นชินมาแต่เดิม... ผู้เขียนยอมรับโดยดุษณีว่า หากจะพิจารณามาตรฐานการบรรเลงธรณีร้องไห้หรือ The Weeping Earth ทั้งในกรณีความแม่นยำ ความพิถีพิถัน วินัย และลักษณะเชิง Virtuosic จากนักดนตรีในวันนั้น ก็ล้วนแล้วแต่สมบูรณ์และสมาร์ทยิ่ง ผู้เขียนรู้สึกว่า ดนตรีจากการบรรเลงของกลุ่มนักดนตรีชาว TPO เบื้องหน้า ได้ตรึงผู้เขียนและผู้ฟังใน MACM ให้จดจ่อและเพ่งพิศไปที่พวกเขาได้โดยไม่ไหวติง และสร้างความรู้สึกขนลุกขนพองต่อความหวาดทะมึนได้เป็นอย่างดี แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนกลับโหยหาความรู้สึกที่ขาดหายไปบางอย่าง...เป็นความรู้สึกโหยหาในความห่างเหิน...บางที ธรณีร้องไห้อาจจะเป็นสากลและเป็นสมบัติของโลกของยุค Contemporary เสียละกระมัง? ...เพราะผู้เขียนรู้สึกเศร้าและหดหู่ไปกับ “The Weeping Earth” อยู่...แต่ผู้เขียนกลับไม่รู้สึกเศร้าและหดหู่ไปกับ “ธรณีร้องไห้” เลย... ปล. คลิปด้านล่างนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับการตีความ The Weeping Earth ของร้อยเอกประทีป สุพรรณโรจน์ ด้วยประการทั้งปวง แต่ที่ผู้เขียนมาลงไว้ เพราผู้เขียนชอบเพลงนี้น่ะจ้า...แฮ่ ^________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:50:08

ความคิดเห็นที่ 2 Ibert: Concerto for Flute and Orchestra -- Lakute with Villaret (Live Concert in 2010 May, 29th)/ Thailand PO/ MACM, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand คุณผู้อ่านชอบงานของ Jacques Ibert (1890-1962) กันบ้างมั้ยเอ่ย? คำถามข้างบน อาจจะเป็นคำถามที่ชวนให้หวัวในใจผู้ที่ถามและผู้ที่ถูกถาม... คุณผู้อ่านอาจจะหัวร่อ-งอหายแล้วคิดในใจว่า ความจริงจะต้องถามว่า “เคยฟังงานของชาค อิแบร์กันบ้างรึเปล่า?” จึงน่าจะถูกต้องมากกว่าน๊า (HA HA)... ผู้เขียนอยากจะลองทบทวนอะไรดูสักเล็กน้อย... หลายปีก่อน สมัยที่ธุรกิจแวร์เฮาส์ขนาดใหญ่ของการจำหน่ายซีดีในบ้านเรากำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ คุณผู้อ่านที่เคยเพลิดเพลินกับการช้อปแผ่นซีดีดนตรีคลาสสิคตามห้างฯ เคยได้เห็นแผ่นซีดีที่มีงานของอิแบร์วางขายอยู่บ้างสักแผ่นสองแผ่นไหม? ผู้เขียนตอบแทนให้ได้ว่า “ไม่เคยเห็น”... สำหรับผู้เขียนแล้ว รู้จักแผ่นซีดีที่มีงานของอิแบร์จากร้านซีดีมือสองย่านพหลโยธินเพลส...ในตอนนั้นอิแบร์นั่งนิ่งอยู่ด้วยความเงียบเหงาในกระบะซีดี...ผู้เขียนไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำ ก้อเลยหยิบซีดีอิแบร์แผ่นนั้นพร้อมกับจ่ายเงินไป 150 บาทเป็นค่าไถ่ตัวเธอให้มาปรนนิบัติโสตของผู้เขียนที่บ้าน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผู้เขียนรู้จักงาน Escales และฟลูตคอนแชร์โต รวมทั้งงาน Orchestral สั้นๆ อยู่หลายชิ้น...ปัญหาคือ ผู้เขียนได้รับการปรนเปรอด้วยรสดนตรีจากอิแบร์อยู่น้อยครั้งนัก...หลังจากนั้น อิแบร์ก็นิ่งเงียบไม่ปริปากบ่นอันใดให้กับหัวอ่านเลเซอร์ในเครื่องเล่นซีดี ด้วยถูกขังอยู่ในตู้หนังสือของผู้เขียนอย่างน่าสงสาร จนกระทั่งก่อน French Music ที่ศาลายาจะทำการแสดงนั่นเอง ผู้เขียนจึงมีโอกาสหวนระลึกถึงฟลูตคอนแชร์โตของอิแบร์อีกครั้งจากอิแบร์ผู้ถูกคุมขังอีกครั้ง... ส่วนตัวผู้เขียน เป็นผู้ที่ชอบจะละเลยการอธิบายประวัติศาสตร์ทางดนตรี รวมไปถึงชีวิตส่วนตัวของดุริยกวี/นักดนตรี อาทิ อาหารโปรด, สัตว์เลี้ยง, สบู่ที่ใช้, ยาสีฟันที่ชอบ (จะรู้ไปทำไมน๊า HA HA) ฯลฯ เนื่องจากผู้เขียนขี้เกียจทั้งสอบทานและทั้งพิมพ์ และคิดง่ายๆ ว่าในกูเกิลก็มีกันเอิกเกริก แต่สำหรับยุคอิแบร์แล้ว เรื่องราวทางประวัติศาสตร์ดนตรี ก็เป็นเรื่องที่สมควรจะต้องกล่าวถึงอยู่... อิแบร์เป็นดุริยกวีชาวฝรั่งเศสที่ประพันธ์งานดนตรีในรูปแบบที่ถูกเรียกกันว่า Neo-classicism หรือแนวกระแสคลาสสิกใหม่ คำอธิบายง่ายๆ ก็คือ ใช้หลักไวยากรณ์ของดนตรีในยุคคลาสสิค แต่ใช้ภาษา+สำนวนและสำเนียงแบบร่วมสมัย ซึ่งคำว่าร่วมสมัยในที่นี้หมายถึงช่วงหลังปี 1920 ลงมาถึงประมาณหลัง WWII และมีลักษณะต่อต้าน (Anti) ดนตรีในยุคโรแมนติคอันฟูฟ่าม ฟูมฟาย พร่ำเพ้อแลเอ่อท้นไปด้วยโครงสร้างใหญ่โตโอฬาริก ซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจาก Wagner + Bruckner ของเยอรมันใหม่ หรือแม้แต่ของคนสี่เชื้อชาติอย่าง Gustav Mahler (ผู้เขียนเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้วว่า อยู่ในลักษณาการ Teutonic หากจะเปรียบดนตรีเป็นน้ำหนัก) ผู้ที่เป็นหัวหอกนีโอคลาสสิคในเยอรมัน+ออสเตรีย+ยุโรปกลาง มักจะเป็นชาวยิว ตัวอย่างเช่น Stravinsky และสำนักเวียนนาที่สามอย่าง Schoenberg แลสาวก เป็นต้น แต่สำหรับในฝรั่งเศสแล้ว ได้ปรากฏกลุ่มที่ปฏิเสธแนวทางโรแมนตี๊สสสสม์อยู่สองกลุ่ม คือ กลุ่ม Impressionism กับ กลุ่ม Les Six และตอนนั้นคำว่า สุนทรียศาสตร์ (Aesthetics) ถูกใช้กันมากสำหรับวิพากษ์วิจารณ์ดนตรีทั้งสองฝั่ง ประหนึ่งว่า ดุริยกวีสวมบทบาทตัวเองเป็นนักวิจารณ์ดนตรีแลนักวิชาการดนตรีอยู่ด้วยในเวลาเดียวกัน... ตอนนั้น ฝรั่งเศสโดยเฉพาะกลุ่มแนวร่วมหก จะดูแคลนสุนทรียศิลป์แห่งกลุ่มเยอรมันใหม่ว่าเป็นพวกบอช (Bosch) ซึ่งผู้เขียนเดาว่า เป็นการสื่อไปถึงงานจิตรกรรมของ Hieronymus Bosch (1450-1516) ศิลปินชาวดัตช์ ในยุคกลาง ซึ่งอาจจะหมายถึง งานที่แสดงลักษณาการอันแปลกประหลาดกึ่งเพ้อฝันอัศจรรย์ แลสารพัดสารพันไปด้วยเรื่องราวและบุคคลหลากหลาย ทุกสิ่งอันรวมอยู่ในงานชิ้นเดียว และมีเรื่องราวสืบเนื่องในลักษณะเป็นองก์ ผู้ชมสามารถเข้าใจงานนั้นได้ด้วยบทบรรยายโวหารหรือพรรณนาโวหารจากผู้ชำนัญการโดยเฉพาะ ทั้งนี้ เรื่องราวดังกล่าวยากที่จะค้นหาแก่นของเรื่องเนื่องจากคติของจิตรกรรมจะไม่เน้นการมองที่ศูนย์กลางของภาพ ประหนึ่งว่าทุกรายละเอียดในรูปมีความสำคัญเท่าเทียมกันหมด แต่ทั้งนี้ เรื่องราวดังกล่าวมักจะแทรกคติทางศีลธรรมจรรยาอยู่ด้วย...คุณผู้อ่านอ่านมาเสียยาว คงพอจะระลึกได้ว่า งานแบบบอชในหัสนัยทางดนตรียุคโรแมนติคของเยอรมันดังที่กลุ่มแนวร่วมหกหยามยี้กันอยู่นั้น มีเป้าหมายอย่างชัดเจนพุ่งไปที่งาน Musical drama ของวากเนอร์เป็นสำคัญ... หากบอชของกลุ่มแนวร่วมหกหมายถึงการ “ดูแคลน” ความเป็น Teutonic ของเยอรมันใหม่แล้ว คำว่า Kitsch ก็เป็นคำกล่าวที่กลุ่มสาวกผู้นิยมความโรแมนตีสสสสม์ได้ “ดูเบา” สุนทรียศิลป์ทางดนตรีของฝรั่งเศสในยุคหลัง 1920 อยู่เช่นกัน! ซึ่งคำว่าคิตฌ์ในการณ์นี้ ประหนึ่งจะหมายถึง งานดนตรีที่เบาบาง ล่องลอยไม่เป็นแก่นสาร แลเป็นการประดับประดาตกแต่งอันหาสาระอะไรมิได้... ความเป็นนีโอคลาสสิคของอิแบร์ไม่ได้ “ต่อต้านดนตรีในยุคโรแมนติค (Anti-Romanticism)” หากแต่อาจจะเรียกอย่างนุ่มนวลว่า “ไม่ใช่โรแมนติค (Un-romanticism)”... สิ่งที่อิแบร์ทำ คือ การประนีประนอมสองแนวทางดนตรีที่ขัดแย้งกันระหว่างกลุ่มบอชกับกลุ่มคิตฌ์ให้อยู่ในลักษณะนีโอคลาสสิคที่เป็นอัตลักษณ์ของเขาเอง ถึงกระนั้นก็ดี จากความเห็นอันต่ำต้อยของผู้เขียน งานของอิแบร์แม้จะพิจารณาจากใจที่มุ่งเน้นความสมานฉันท์แห่งสุนทรียศิลป์ แต่ด้วยความเป็นนักวิชาการของอิแบร์หนึ่ง แลความเป็นนักวิจารณ์ดนตรีแบบสุภาพบุรุษหนึ่ง แลความรักเป็นการส่วนตัวในงานของ Mozart ของอิแบร์หนึ่ง แลความเป็นผู้อ่อนน้อมต่อวัฒนธรรมการอวยสิ่งที่เป็นแฟชันในฝรั่งเศสแบบชาวกรุงหนึ่ง ส่งผลให้งานดนตรีสำหรับวงดุริยางค์รวมถึงงานดนตรีประชันของอิแบร์ล้วนแล้วแต่เบาหวิวในความทรงจำ...แน่ละ เขาหนักแน่นในอัตลักษณ์ทางดนตรี แต่ก็เบาหวิวในเอกลักษณ์เสียเหลือเกิน...อนิจจัง! งานนีโอคลาสสิคของเขาในช่วง 1920-50 แม้จะเป็นที่กล่าวขวัญในหมู่ผู้ที่เพริดตนไปกับแฟชันการวิจารณ์ดนตรีผ่านถ้อยคำอันประดิดประดอยอย่างสวยหรู แต่ก็ไม่อาจโอ่องค์แห่งคีตนิพนธ์ให้ตรึงตราในดวงจิตชาวคณะผู้นิยมดนตรีคลาสสิคจนเป็นอกาลิโกแต่อย่างใดนัก....นับเป็นเรื่องน่าเศร้า... หมายเหตุ:  ผู้เขียนขอชมเชยไปยังนักวิจัยและนักเขียนผู้บรรยาย Program-notes ในสูจิบัตรด้วยความนับถือมา ณ ที่นี้ เพราะได้เขียนถึงเยอรมัน/ฝรั่งเศสในเรื่องของอิแบร์ได้ดี แม้จะไม่ได้บรรยายถึงความหมายของบอชแลคิตฌ์ และเรื่องราวของฟลูตคอนแชร์โตเลย... ปล. ผู้เขียนยกตัวอย่างรูป The Garden of Earthly Delights ของจิตรกรไฮโรนีมัส บอช ซึ่งรู้จักกันในชื่อ “Triptych” ไว้ปิดท้ายกระทู้นี้นะครับ อย่างน้อยอาจจะชัดเจนในความหมายของบอชที่กลุ่มแนวร่วมหกได้ปรามาสไปถึงความเป็นเยอรมันใหม่... (ว่าแต่คุณผู้อ่านเห็นรูปนี้แล้ว กึ้ดเติงหา บางสิ่งของงานแห่งอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ กันบ้างหรือเปล่าน๊อ อิ อิ) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 20:41:13

ความคิดเห็นที่ 3 Ibert: Concerto for Flute and Orchestra (1934) -- Lakute with Villaret (Live Concert in 2010 May, 29th)/ Thailand PO/ MACM, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand I Allegro II Andante III Allegro Scherzando คุณผู้อ่านที่คุ้นชินกับ FCs ที่ไพเราะแลรุ่มรวยไปด้วยเมโลดีอันยิ้มพรายของ Vivaldi ในยุคบาโรค หรือ FCs ที่พริ้งพลิ้วแลรุ่มรวยไปด้วยเมโลดีอันยิ้มยวนกระจุ๋มกระจิ๋มของ W.A. Mozart ในยุคคลาสสิค อาจจะต้องห่อไหล่และสะท้านหูไปกับตั้งแต่เริ่มของกระบวนที่ I ของ FC ของอิแบร์อยู่เป็นแน่ หากได้ยินการ “โต้คารม” ระหว่างเครื่องลมฟลูตจากผู้บรรเลงเดี่ยวอัน “ประจัน” กับเครื่องดนตรีในวงดุริยางค์อย่างดุเดือด! คุณผู้อ่านและผู้เขียนต่างทราบกันเป็นอย่างดีอยู่แล้วว่า อัจฉริยภาพของเทพแห่งเครื่องลมอย่างมทสาร์ต ซึ่งนฤมิตดนตรีประชันสำหรับเครื่องลมไม้และเครื่องลมทองเหลืองไว้มากมายและแต่ละชิ้นก็เปี่ยมไปด้วยรังสีแห่งศักยภาพแห่งผู้บรรเลงเดี่ยวเครื่องลมฯ นั้น ได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่มาข้างหลังอันจะพัฒนางานดนตรีสำหรับเครื่องลมฯ ไว้มากเพียงใด แน่ละ อิแบร์ก็เป็นดุริยกวีผู้หนึ่งซึ่งสมาทานมทสาร์ตไว้บนหิ้งเพื่ออาราธนาธรรมเป็นประจำ (HA HA) ก็ได้ประพันธ์ FC ชิ้นนี้ ประดุจเป็น Hommage ไปถึงมทสาร์ตอยู่ด้วย แต่กระนั้น นีโอคลาสสิสม์ในแผ่นดินฝรั่งเศสอย่างอิแบร์มีเจตจำนงอันหนักที่จะรังสรรค์ให้เครื่องลมฟลูตใน FC ได้เปล่งอานุภาพแห่งอุโฆษกรรมอย่างเต็มที่ และรีดนาทาเร้นศักยภาพของเครื่องลมฟลูตแลผู้บรรเลงเดี่ยวอย่างเต็มลม! ดังนั้น ลักษณาการแห่ง FC ของอิแบร์จึงเปรียบประหนึ่งการประจันศักยภาพแห่งเสียงกับวงฯ มากกว่าที่จะเป็นการประชันหรือการเคล้าคลอ-ยอเย้าเฉกเช่น FC ในยุคคลาสสิคหรือโพ้นไปยังยุคบาโร้ค! ผู้เขียนสะทกหูไปกับสำเนียงนีโอคลาสสิคอันไม่แยแสต่อความไพเราะตั้งแต่เริ่มของวงฯ อยู่แล้ว หากแต่เสียงฟลูตจากลากุเต้ผู้บรรเลงเดี่ยว อันเร่งรนจนต้องกระหืดกระหอบประหนึ่งผู้บรรเลงเดี่ยวสูบฉีดลมอันกำทอนในท่อไม่ทัน และต้องต่อสู้กับเสียงอันดังหนักหน่วงจากวงฯ นั่นเอง ส่งผลให้เสียงจากลากุเต้ดูจะฝาดฝืนแลประหนึ่งจะตะเบ็งจนแตกพร่า และอาจจะทำให้การเริ่มต้นของอิแบร์ในวันนั้น ดูท่าจะทำให้มหาชนใน MACM ต้องเอาใจช่วยต่อลากุเต้ให้สามารถประคองตนไปได้จนตลอด แต่เมื่อลากุเต้สามารถผ่าน Initial condition แห่งการบรรเลงสดไปได้แล้ว เธอก็ดูจะสามารถควบคุมทั้ง Musical pulse ของตัวเธอสอดคล้องไปกับวิลลาเรต์ และพอจะทำให้สาส์นที่รับมาจากอิแบร์ถูกส่งไปยังผู้ฟังใน MACMอย่างครบถ้วนกระบวนคีตา ซึ่งตอนนี้ คุณผู้ฟังใน MACM ต่างก็รู้ตัวแล้วว่า อิแบร์ไม่เหมือนกับวิวาลดี มทสาร์ต หรือ ดุริยกวีผู้ประพันธ์ Traditional FC อื่นใดที่เคยผ่านหู (HA HA) ลากุเต้ดูจะผ่อนคลายและนิ่งเป็นเทพีแห่งเสียงฟลูตในชุดสีแดงสดใสในกระบวนช้ากระบวนที่ II (ทราบมาว่า เธอแต่งแดงทั้งสองวันจากคุณ Genzo ซึ่งไปชมในวันศุกร์ อ่อ รองเท้าของเธอก็เป็นสีแดงด้วย! HA HA) เธอบรรเลงฟลูตได้นุ่มนวลและเต็มไปด้วยลักษณะของผู้ครุ่นคิด ในกระบวนนี้ วงดุริยางค์จะเปิดทางให้ผู้บรรเลงเดี่ยวได้แสดงศักยภาพของเครื่องลมฟลูตในลักษณะฉายฉานแบบ Expressive อย่างเต็มที่โดยเสียงจากวงดุริยางค์จะบรรเลงรับและคลอแต่ผะแผ่วเท่านั้น มีช่วงท้ายที่คุณสิทธิชัย เพ็งเจริญ นักไวโอลินและหัวหน้าวงฯ จะบรรเลงเดี่ยวคู่ไปกับลากุเต้อย่างสอดคล้องต้องกัน...กระบวนนี้ มีความไพเราะงดงามและประหนึ่งจะสร้างความสมดุลระหว่างแนวทางโรแมนติสม์กับคลาสสิสม์ได้เป็นอย่างดี... และสำหรับกระบวนสุดท้าย กระบวนที่ III ซึ่งเริ่มต้นในลักษณะของเมโลดีอันผู้เขียนนึกไปถึงดนตรีเต้นรำในคาบาเรต์แบบ Moulin Rouge ที่มีลักษณะคล้ายดนตรีในงาน Can Can ของดุริยกวี Offenbach อันมีลักษณะเป็นฝรั่งเศสจ๋า (ความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ซึ่งไม่ได้สันทัดในงานของออฟเฟนบัค) จะกระทำสลับกับเสียงฟลูตอันยั่วเย้าจากผู้บรรเลงเดี่ยว เป็นกระบวนที่ผู้เขียนชอบมากที่สุดสำหรับการบรรเลงในวันนั้น เพราะลากุเต้และ TPO ดูจะเพลิดเพลินและรับรุกกันอย่างสนุกทว่าสมดุลแลไม่ดุเดือดอย่างกระบวนที่ I และเมื่อถึงตอนที่ลากุเต้บรรเลงเดี่ยว Cadenza นั้น ผู้เขียนได้เห็นเทคนิคของลากุเต้แบบ “ไม่กดดันตัวเอง” ชัดเจน ก็ในตอนนี้ ลักษณะการไล่เสียงขึ้นลงแลการทอดเสียงในโน้ตโหยหวน (Portamento) ประหนึ่งมีรอยยิ้มหยอกยั่ว ซึ่งผ่อนหนักผ่อนเบาและมีเสียงที่ชัดใสเป็นอย่างดี ถึงกระนั้น บางขณะที่ลากุเต้ต้องบรรเลงสู้กับเสียงของ TPO แม้ลากุเต้จะดูจะสู้กับความดังของวงหาได้ไม่ แต่นี่ก็เป็นงานนีโอคลาสสิคของอิแบร์ ผู้ซึ่งไม่เห็นอกเห็นใจอวัยวะปอดและช่องท้องช่วงกระบังลมของผู้บรรเลงเดี่ยว อิแบร์ผู้นี้เป็นผู้เดียวกันกับผู้ซึ่งอาราธนาธรรมกับเทพเครื่องลมมทสาร์ต แต่กลับกระทำกรรมหนักกับผู้บรรเลงเดี่ยวเครื่องลมฟลูตในงาน FC ของเขา! (HA HA) ผู้เขียนประทับใจกับความพยายามที่จะอวยเกียรติยศให้กับงานของอิแบร์จากทั้งลากุเต้และ TPO ของวิลลาเรต์ จนต้องปรบมือให้กับการจบลงของ FC ของอิแบร์ในวันนั้นอย่างยาวนานเต็มมือ และยังจะขอเป็นกำลังใจให้ลากุเต้ หัวหน้ากลุ่มเครื่องลมฟลูตของ TPO ได้พัฒนาแลนำเสนอองค์ดุริยางคนิพนธ์อื่นๆ ที่ใช้ฟลูตเป็นเครื่องบรรเลงเดี่ยวต่อไป ถึงกระนั้น แม้ว่าผู้เขียนเคยตั้งข้อสงสัยถึง Dissonance elements จากลากุเต้เมื่อเธอทำหน้าที่ร่วมกันกับเพื่อนๆ TPO มาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็พยายามเข้าใจว่า เครื่องลมไม้จำพวกฟลูตแล Piccolo หรือ Recorder ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องดนตรี “น้องเล็ก” ในวงดุริยางค์ที่จะต้องเปล่งเสียงสู้กับพี่ๆ ที่ตัวใหญ่กว่าในวงอยู่เสมอ และต้องเหนื่อยขึ้นทบทวีเมื่อต้องประชันหรือประจันกับพี่ๆ เมื่อถึงคราวต้องสู้ตัวต่อตัวเดี่ยวๆ... เอาไว้เจอกันในงานของวิวาลดีหรือมทสาร์ตทั้งกรณี FCs หรือ Concerto for Flute and Harp หรือในงานอื่นใดในยุคบาโร้คแลคลาสสิคแล้ว... เราค่อยมาว่ากันใหม่น๊า... ^_________^ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 20:48:07 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 20:47:18

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้เขียนมีโอกาสฟัง FC ของอิแบร์จากซีดีที่ผู้เขียนซื้อมาจากร้านซีดีมือสองดังที่กล่าวไปในความคิดเห็นที่ 2 และแสดงปกดังในความคิดเห็นนี้แต่เท่านั้น และคงไม่ยุติธรรมนัก หากจะเปรียบเทียบความชัดใสแลกระจ่างรวมทั้ง Tonal-balanced ของ Hutchins กับ Dutoit + Montreal SO ว่ามีเหนือกว่าลากุเต้กับวิลลาเรต์ + TPO ในวันเสาร์ที่ผ่านมา...ถึงกระนั้น ผู้เขียนก็สามารถแนะนำ FC ในรูปแบบซีดีได้เท่านี้... Ibert: Flute Concerto -- Hutchins with Dutoit (1992)/ Montreal SO/ Decca *with various orchestral works . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 23:38:23

ความคิดเห็นที่ 5 Claude Debussy (1862 - 1918) นานมาแล้ว ผู้เขียนเคยชมภาพยนตร์แนวหรรษาจากเคเบิลทีวีท้องถิ่นขวัญใจคนยาก (HA HA) เรื่อง Down and Out in Beverly Hills (1986) ของผู้กำกับฯ Paul Mazursky ซึ่งเป็นเรื่องราวว่าด้วยชีวิตของเศรษฐีตกยากที่วันหนึ่งต้องผันตัวเองไปเป็นคนเร่ร่อนไร้ที่อยู่ ด้วยความที่พระเอกเคยใช้ชีวิตหรูหรามาก่อน ดังนั้น เขาจึงวนเวียนหากินอยู่แถบย่านเบเวอร์ลีฮิลส์ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของคนรวยที่มีฐานะแลบ้านใหญ่โตประหนึ่งยังไว้ลายรสนิยมของคนที่เคยเป็นเศรษฐี เอาละ ผู้เขียนก็เลือนรางเต็มทีในเนื้อหาของเรื่อง เอาเป็นว่า วันหนึ่ง อยู่ดีๆ พระเอกก็ถือวิสาสะเข้าไปยังบ้านหรูหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของเศรษฐีนักธุรกิจขี้งกแลหัวงู ในบ้านหลังนั้นนอกจากจะมีภรรยาซึ่งไม่มีอะไรทำและชอบแต่งตัวอยู่กับบ้านแล้ว ทั้งคู่ยังมีลูกสาวคราวแรกรุ่นหนึ่งนาง, คนรับใช้ทรงสคราญเซ็กซีชาวเม็กซิกันหนึ่งคน แลสุนัขแสนรู้ตัวเล็กๆ หนึ่งตัว... ทั้งนี้ทั้งนั้น อยู่ดีๆ พระเอกก็ลงไปว่ายน้ำในสระแลหาอาหารนั่งทานแบบผู้ดีอย่างไม่รู้สึกรู้สา ส่งผลให้สมาชิกทั้งสี่ยกเว้นเจ้าของบ้านที่ออกไปทำงานต่างพากันงงงวยในท่าทีของหนุ่มใหญ่ผู้บุกรุกท่านนั้น... เรื่องราวดำเนินไปแบบเหลือเชื่อ พระเอกซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่ผู้มีหน้าตาแลรูปทรงแห่งร่างกำยำบวกกับท่าทีทรมานใจหญิงสาวก็โปรยเสน่ห์ไปสู่เหล่าสมาชิกทั้งสี่แห่งบ้านเศรษฐีจอมงกได้จนถ้วนทั่ว ภรรยาผู้ซึ่งเบื่อหน่ายกับรสรักอันจืดชืดแลทิ้งขว้างของสามีกลับนอนแผ่หราบนเตียงนอนหรูให้พระเอกสอนการนวดแบบโยคะแลลุกลามไปถึงกามาสุตราภาคปฏิบัติ ส่วนบุตรีนั้นเล่าก็ทอดสายตาให้หนุ่มใหญ่ผู้พเนจรอายุคราวพ่ออย่างเอียงอายอ่อนไหว! คนรับใช้ก็เอาอกเอาใจประหนึ่งผู้ซึ่งบุกรุกเข้ามาเป็นนายชีวิตแห่งตน ส่วนสุนัขตัวน้อยก็สุดแสนจะเชื่อฟังทุกอากัปกิริยาที่เจ้านายใหม่เรียกหา!! จนกระทั่ง เศรษฐีขี้งกกลับมานั่นเอง ก็ให้เดือดดาลกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเหลือเชื่อ และเมื่อเขาออกปากขับไล่ผู้บุกรุกด้วยโทสานั่นเอง สมาชิกทั้งสี่ของบ้านกลับยืนกรานให้ตนบุญของพวกเขาอยู่ต่อ และยื่นคำขาดให้ผู้เป็นเจ้าของบ้านเปลี่ยนความคิดซะ มิเช่นนั้น จะต้องเป็นคนออกไปจากบ้านเสียเอง!! :-O คุณผู้อ่านอ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ก็คงนึกตำหนิผู้เขียนด้วยอาการเหนื่อยหน่ายว่า เอาเรื่องเฉียดความพินาศแห่งศีลธรรมจรรยามาเล่าทำไม? แถมยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับดนตรีคลาสสิคซะอีก! โอ ภราดา ผู้เขียนกำลังจะเข้าเรื่องอยู่แล้วน๊า...ใจเยงเยง...อิอิ แน่ละ นี่เป็นภาพยนตร์แนวหรรษาแลเน้นความฮาเป็นสำคัญ ดังนั้น ท่านผู้มาเป็นเจ้าใหญ่นายโตแห่งบ้านหลังนั้นแบบเหลือเชื่อ ก็ได้รับอิสริยายศเป็นพระยาเทครัวในบัดดล เมื่อคืนหนึ่งเขาถูกคนรับใช้ที่ทอดสะพานมาให้ตั้งแต่ต้น เปิดประตูรับเขาเข้ามาเติมรสรักถึงในห้องนอน ทั้งๆ ที่เฒ่าเจ้าของบ้านหัวงูไม่เคยได้รับโอกาส และเธอก็ตกหลุมเสน่ห์อันละเมียดละไมของเขา แต่เรื่องที่ทำให้ผู้เขียนต้องรู้สึกทึ่ง ก็คือ คืนวันหนึ่ง ท่านผู้พเนจรผู้มีรสนิยมสูงนอนไม่หลับ ก็เลยออกมานั่งจิบไวน์แลบรรเลงเพลงเดี่ยวเปียโนอยู่ลำพัง เสียงเพลง Clair de lune อันไพเราะดังล่องลอยไปได้ไม่นาน พลันก็ปรากฏร่างของสาวน้อยผู้เป็นบุตรีของเจ้าของบ้าน เดินลงบันไดมาแล้วเปล่งโอษฐ์ผ่านริมฝีปากอันบางน่ารักด้วยเสียงอันผะแผ่วว่า “คุณเล่นเดอบุซซีด้วยหรือคะ?” นักเปียโนหนุ่มใหญ่ยืนขึ้นแต่มิได้กล่าวอะไร เหตุเพราะริมฝีปากของเขาถูกประกบไปด้วยริมฝีปากของผู้ที่เพิ่งจะเอ่ยปุจฉาไปเมื่อสักครู่แล้ว หลังจากนั้น เหตุการณ์ของทั้งคู่ก็ดำเนินไปตามครรลองแห่งดำฤษณา... ปล. เรื่องราวที่เกี่ยวกับกามกิจในภาพยนตร์เรื่องนั้น แสดงให้เห็นในเชิงสัญลักษณ์เท่านั้น ทุกฉากไม่มีภาพอันกระตุ้นราคจริตปรากฏขึ้นแต่อย่างใด...สาธุ! ผู้เขียนขอจบการพร่ำเพ้อรำพันเรื่องราวจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่งไว้แต่เท่านี้ ขออภัยคุณผู้อ่านที่อ่านมาด้วยความอิดหนาระอาใจในความเลอะเทอะของผู้เขียนไว้ ณ ที่นี้ด้วย ผู้เขียนเพียงกำลังจะบอกว่า งานดนตรีในกระบวนชื่อ “Moonlight” ของ Suite for piano ชิ้นหนึ่งของเดอบุซซี ได้ถูกใช้ในภาพยนตร์ของฮอลลีวูดอยู่อย่างมากมาย แลนับเป็นงานที่เป็นที่รู้จักและเป็นที่นิยมของนักชมภาพยนตร์ที่รู้จักดนตรีคลาสสิคเป็นอย่างดีอยู่ด้วย (รู้สึกว่า เรื่อง Twilight ก็ทำให้แคลร์เดอลูนเป็นที่กว้างขวางอยู่เหมือนกัน) กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ แคลร์เดอลูนของเดอบุซซีมักจะบุกรุกเข้ามาสร้างความสุขให้กับผู้ที่รักในดนตรีอยู่เสมอโดยไม่รู้ตัว และเป็นงานที่ผู้คนจะตกหลุมรักในความไพเราะอ่อนหวานของงานชิ้นนี้มาก่อนที่จะรู้จักตัวผู้ประพันธ์เสียด้วยซ้ำ ปัญหาคือ หวังว่าคุณผู้อ่านที่เป็นสาวๆ คงไม่ตกหล่มไปกับมหิทธานุภาพแห่งแคลร์เดอลูนเฉกเช่นสาวน้อยในภาพยนตร์เรื่องที่ผู้เขียนเพ้อเจ้อมาเสียยาวหรอกน๊า? (HA HA) ทั้งนี้ แคลร์เดอลูน จะถูกใช้ในฉากของภาพยนตร์มาแล้วมากกว่าสิบเรื่อง, ฉากในละครแนวประโลมโลกมากกว่าร้อยเรื่อง แลฉากในวรรณกรรมหรือนวนิยาย/ เรื่องสั้น แนวผู้ดีย้อนยุคอีกหลายต่อหลายเรื่อง จนอาจกล่าวได้ว่า เดอบุซซีเป็นหนี้บุญคุณของบทกวีของ Paul Verlaine เสียละกระมัง? สิ่งที่ผู้เขียนอยากจะตั้งข้อสังเกตไว้เกี่ยวกับงานของเดอบุซซีผ่านงานแคลร์เดอลูนแลภาพยนตร์เรื่อง Down and Out in Beverly Hills ก็คือ งานของเดอบุซซีมักจะถูกมองไปในแง่ของความเป็นผู้ดี แต่ความเป็นผู้ดีนี้มิได้หมายความถึง ความเก่าแก่สูงคุณค่าหรือเจ้ายศเจ้าอย่าง แต่ความเป็นผู้ดีสำหรับแคลร์เดอลูนในที่นี้ก็เหมือนกับคำถามของบุตรีแห่งบ้านเศรษฐีในภาพยนตร์ที่ถามว่า “คุณเล่นเดอบุซซีด้วยหรือคะ?” แลหากผู้เขียนจะนึกถึงคำถามอื่นๆ ก็คงจะเป็นดังตัวอย่างเช่น “คุณชอบแคลร์เดอลูนรึเปล่า?” และจากประสบการณ์การเป็นบักน่อยตุหรัดตุเหร่กลางงานเลี้ยงหรูที่มีการบรรเลงเดี่ยวเปียโนของผู้เขียนแล้ว เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ของงานที่ผู้เขียนไปเยี่ยมกราย จะต้องมีตอนใดตอนหนึ่งหรือใครคนหนึ่งกล่าวถึงถ้อยคำอันศักดิ์สิทธิ์อยู่เสมอว่า “แคลร์เดอลูน” แล้วเหล่ามหาชนต่างก็ทำหน้าอันประหนึ่งว่า ช่างสูงส่งแท้! แคลร์เดอลูน มักจะถูกใช้เป็นเครื่องหมายแห่ง “ความเป็นผู้ดี (และผู้รู้ดี)” ในงานเลี้ยงที่มีการเดี่ยวเปียโน แต่สิ่งที่น่าเห็นใจเดอบุซซีก็คือ แคลร์เดอลูนโด่งดังแลเป็นที่รักของมหาชนมากเกินไป มากไปจนกระทั่งงานเดี่ยวเปียโนชิ้นอื่นๆ รวมกระทั่งงานชิ้นอื่นๆ ที่ “บ่งบอก” ความเป็น Debussian ของเดอบุซซีถูกแสงจันทร์สาดทับจนลับเลือนหาย...เรื่องที่น่าเศร้าที่สุดก็คือ บางทีคนอาจจะรู้จักแคลร์เดอลูนมากกว่าเดอบุซซีเสียอีกด้วยซ้ำ! . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 18:41:54

ความคิดเห็นที่ 6   หุๆๆ เปลี่ยนจากเขียนกระทู้ มาเขียนเป็นหนังสือจะดีกว่าป่าวเนี่ย 555 เอิ้กๆๆ อ่านไปได้นิดนึงแล้ว ไว้จะปลีกเวลาจากภารกิจของทางราชการ มาขัดเกลาความเขลาทางดนตรีคลาสสิคให้กระจ่างบ้างซักนิดอ่ะนะ ปล.น่าจะเปลี่ยนอาชีพมาเป็นครูสอนดนตรีคลาสสิคแทนนะ หุๆๆ จากคุณ : เจ้ามีนน้อย กองกอย (minporee) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 00:23:24

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีจ้ะ คุณครูน้องมีน! ขอบคุณนะ ที่เข้ามาทักทายกัน สบายดีน๊า??? @ ปล.น่าจะเปลี่ยนอาชีพมาเป็นครูสอนดนตรีคลาสสิคแทนนะ หุๆๆ @ - โดนไล่ออกตั้งแต่เริ่มสอนแน่ๆ HA HA ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 53 18:31:58

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนอื่น ผู้เขียนต้องขอขอบคุณเหล่าบรรดามิตรรักแฟนเพลงที่ได้กรุณาส่งข้อความหลังไมค์มามากมาย ไถ่ถามถึงความคืบหน้าแห่งกระทู้นี้ อิ อิ จริงๆ แล้ว ไม่เคยมีข้อความหลังไมค์อะไรเล้ย ผู้เขียนปั่นราคาไปอย่างนั้นเอง... เอาเป็นว่า ที่เรื่องราวได้ขยักขย่อนไปบ้างช่วงนี้ ก็เพราะผู้เขียนมีงานการต้องทำเร่งด่วนพอสมควรในช่วงเปิดเทอม อาทิ ต้องหาเวลาไปส่งลูกส่งหลานเรียน เป็นต้น (ล้อเล่งงง :-p) แต่หลังจากนี้ ผู้เขียนคงจะสะดวกมาเขียนเรื่องราวอะไรได้มากขึ้น สมกับที่คุณผู้อ่านรอคอยกัน (พูดปลอบใจความเงียบเหงาของตนเอง HA HA) สำหรับวันเสาร์ที่ผ่านมา ผู้เขียนก้อไม่ได้ไปชม “Hollywood Night” ที่ศาลายาแต่อย่างใด ดังนั้น ผู้เขียนก้อคงไม่ได้โม้ถึงคอนเสิร์ตครั้งดังกล่าวในคลับฯ แห่งนี้ เอาเป็นว่า พลพรรค TPO ที่ผู้เขียนเสนอหน้าไปตีสนิทด้วยคงจะไม่น้อยใจกันน๊า ช่วงนี้งานแยะจริงๆ จ้า (คิดไปเองฝ่ายเดียวอีกแระ HA HA) ก่อนจะไปยังลาแมร์ของเดอบุซซี ผู้เขียนมีสิ่งที่คาใจจนอยากจะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวดุริยกวีสักเล็กน้อย... ประการแรก แม้นว่า โคลด เดอบุซซี จะถูกเรียกขานจากนักวิชาการทางดนตรีจนเป็นที่รู้กันว่า เป็นดุริยกวีในกระแสอิมเพรสชันนิสม์ (เช่นเดียวกันกับ Ravel) นัยว่าผู้ที่นิยามจะใช้งานจิตรกรรมของกลุ่มจิตรกรชาวอิมเพรสชันนิสม์ที่นำโดย Monet, Renoir แล Pissarro เป็นกระจกส่องทางและตีความให้กับงานดนตรีของเขา แต่ถึงกระนั้น เดอบุซซีเองก็ไม่เคยภูมิอกภูมิใจอะไรเลยกับการจะเรียกงานดนตรีของเขาให้จำเพาะเจาะจงไปอย่างนั้น เดอบุซซีเพียงแต่คิดว่า ดนตรีไม่ควรมีขอบเขตและไม่ควรจะยึดติดรูปแบบของการประพันธ์ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เสียงดนตรีอันเกิดขึ้นด้วย “ความประทับใจ” ผ่านลักษณาการอันประหนึ่งฟุ้งฝันของเขา ก็อยู่ในลักษณะที่พ้องกับกระแส “พิมพ์ใจ” ของฝรั่งเศสในช่วงนั้นอยู่พอดี นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้เดอบุซซีถูกเรียกว่าเป็นดุริยกวีที่เป็นผู้นำของกระแสอิมเพรสชันนิสม์ในเชิงดนตรีการ ทั้งนี้ ก็เพื่อความง่ายต่อการเทียบเคียงคุณค่าทางศิลปะระหว่างทัศนศิลป์ที่ใช้ตาดู กับ ดุริยางคศิลป์ที่ใช้หูฟัง... ประการต่อมา ถึงแม้เดอบุซซีจะถูกนับเข้าไปในกลุ่มศิลปินชาวฝรั่งเศสที่ทำตัวประหนึ่งไม่ยอมรับต่อกระแสโรแมนติคซิสม์ของกลุ่มเยอรมันใหม่ แต่เดอบุซซีก็ใจกว้างพอที่จะนำเสียงที่สุกปลั่ง, อวบแน่นแลอบอุ่นของเครื่องแตรทองเหลืองในแบบ Wagnerian เข้ามาใช้ในงานดุริยางคนิพนธ์ของตน ซึ่งเดอบุซซีเคยประทับใจในรสเสียงจากอุปรากรของวากเนอร์ที่เขามีโอกาสเข้าชมถึงไบรอยท์มาก่อน (ความจริง ผู้เขียนควรจะเรียกในลักษณะโอ่อวยว่า Musical drama ของวากเนอร์แทนที่จะใช้คำว่าอุปรากร) ด้วยเหตุนี้ เราจึงไม่ควรนับเอาความเบาหวิวเฉกเช่นงานของ Les Six ในยุคต่อมาให้มามีความเกี่ยวพันกับงานของเดอบุซซีอย่างมีนัยสำคัญ เพราะถึงแม้เดอบุซซีจะไม่ยอมรับต่อกระแสโรแมนติคซิสม์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า คีตานุภาพแห่งเครื่องดนตรีในกระแสโรแมนติคซิสม์จะไม่มีอิทธิพลต่องานของเขา... ประการที่สาม ความใจกว้างของเดอบุซซียังนำพาให้เขาแผ่โลกทัศน์ทางทัศนศิลป์แลดุริยางคศิลป์ของเขามาไกลถึงเอเชีย ซึ่งส่งผลให้งานดนตรีของเดอบุซซีมีความหลากหลายของเมโลดีและสเกลที่ใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เครื่องดนตรีพื้นถิ่นและสเกลของดนตรีสำหรับใช้ในวงดนตรีประเภท Gamelan ในแถบบาหลีของอินโดนีเชีย ซึ่งบางทีก็ถูกเรียกว่า สเกล Javanese ได้ส่งแรงบันดาลใจให้กับเดอบุซซีใช้ในงานเดี่ยวเปียโนหลายต่อหลายชิ้นของเขา ที่ผู้เขียนพอจะระลึกถึงได้ก็มีงาน Pagodes ซึ่งเป็นงานในกระบวนแรกของงานชุด Estampes (3) และงานเชมเบอร์บางชิ้นของเขา ก็แทรกซอนไปด้วยสเกลเอเชียโบราณดังกล่าวอยู่ด้วยเช่นกัน และหากคุณผู้อ่านพิเคราะห์ดูงานเอสตองป์ของเดอบุซซีอย่างใจรักแล้ว คุณผู้อ่านก็น่าจะชื่นชอบความร้อนแรงและยั่วยวนแบบ Spanish ซึ่งเดอบุซซีได้รับแรงบันดาลใจจากดนตรีเต้นรำพื้นถิ่นของแคว้น Andalusia ในสเปนสำหรับ La soiree dans Grenade ในกระบวนที่ II และอาจต้องหวนระลึกแลโค้งคำนับต่อความวิจิตรแบบบาคและอารมณ์หนึ่งของโชแปงสำหรับ Jardins sous la pluie ในกระบวนที่ III ของเอสตองป์! ทั้งนี้ทั้งนั้น คุณผู้อ่านอาจจะเห็นแรงบันดาลใจเชิงทัศนศิลป์จากเอเชียที่สะท้อนให้เห็นในงานเดี่ยวเปียโนชุดนี้ของเดอบุซซีอยู่ด้วย!! ใช่แล้วล่ะน๊า คำว่า เอสตองป์ เป็นคำที่ใช้เรียกภาพพิมพ์ลายเส้นของญี่ปุ่นที่เดอบุซซีมีความประทับใจเป็นส่วนตัวในศิลปะแขนงนี้จนถ่ายทอดออกมาเป็นดนตรีในแบบของเขา... ในความเห็นนี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลงเดี่ยวเปียโนสำหรับกระบวน “ปาโกเดส” ในงานชุดเอสตองป์โดยการบรรเลงของ Sviatoslav Richter อันไพเราะ ประหนึ่งคุณผู้อ่านย้อนยุคไปนั่งฟังเครื่องกัมลันอันพิมพ์ใจในแบบเปียโนของเดอบุซซีถึงบาหลีกันเลยทีเดียว (ว่าเข้าไปนั่น) Enjoy na krub . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 53 18:32:40

ความคิดเห็นที่ 9 ยิ่งไปกว่านั้น งานเดี่ยวเปียโนหลายต่อหลายชุด เดอบุซซียังได้แทรกสอดความเป็นพื้นถิ่นในภาคพื้นยุโรปไว้ในงานดังกล่าวนั้นด้วยความละเมียดละไม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานเดี่ยวเปียโนชุด Preludes (12), Book I ซึ่งผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวไว้อย่างไม่คณนาความขวยเขินไว้ว่า หากคุณผู้อ่านใคร่จะรู้จักความเป็น Debussian ของเดอบุซซีแล้ว งานเดี่ยวเปียโนชุดนี้ ก็คงประดุจเป็นหน้าต่างแห่งความรู้แลประตูแห่งคำถามไปสู่นิยามของคำว่าเดอบุซเซียน ได้เป็นอย่างดี อาทิ “Sounds and Scents Mix in the Evening Air” ชิ้นที่สี่ซึ่งสร้างจินตนาการแห่งบรรยากาศยามพลบค่ำ, “The Hills of Anacapri” ชิ้นที่ห้าซึ่งแต่งแต้มด้วยสีสันของดนตรีพื้นถิ่นชาวอิตาลี, “The Interrupted Serenade” ชิ้นที่เก้าสำหรับความงามของบรรยากาศแห่งเสียงกีตาร์แบบพื้นถิ่นชาวสเปน, “Minstrels” ชิ้นที่สิบสองซึ่งมีแนวการประสมประสานเสียงที่อัศจรรย์ในแบบ Dissonance และแน่นอน คุณผู้อ่านคงจะต้องไม่พลาดสำหรับงาน “La fille aux cheveux de lin หรือ The Girl with Flaxen Hair” ชิ้นที่แปด ซึ่งเป็นงานที่มีชื่อเสียงมาก ว่ากันว่าได้รับความภิรมย์ในบรรยากาศแบบสกอตติชที่มีเสน่ห์แบบโบราณ และที่เห็นจะต้องกล่าวถึงไว้ก็คือ ท่อน Sail ชิ้นที่สองในเพรลูดชุดนี้ได้ส่งอิทธิพลต่อการประพันธ์กระบวนที่สองในงานลาแมร์ของเดอบุซซีอยู่ด้วย ดังจะได้กล่าวถึงต่อไป... งานเดี่ยวเปียโนและงานเชมเบอร์ของเดอบุซซีหลายต่อหลายชิ้น หลายต่อหลายกระบวน หลายต่อหลายชุด ได้บ่งชี้ความเป็นเอตทัคคะทางการปรับใช้สเกล การสร้างสรรค์โหมด แลการวิวัฒน์สังคีตลักษณ์ทางดนตรีของเดอบุซซีได้เป็นอย่างดี! คุณผู้ฟังที่ชอบงานของเดอบุซซีโดยเฉพาะงานเดี่ยวเปียโนชิ้นย่อยๆ คงพอจะนึกรักเดอบุซซีก็ด้วยความยืดหยุ่น ลื่นไหล ล่องลอย โปร่งใส ไร้รูปแบบตายตัว แลเนิบช้าไปด้วยลักษณะกึ่งเพ้อฝัน ทั้งหมดกอปรด้วยสเกลดนตรีที่แปรเปลี่ยนอย่างอ่อนน้อม แต่เรื่องน่าเศร้าอยู่บ้างก็คือ Debussian ถูกคำว่า “Impressionism” อันเป็นศัพท์แสงที่ใช้ในแวดวงจิตรกรรมแลวรรณกรรมเข้าบดบังอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่โดยเนื้อแท้ เดอบุซซีเพียงแต่ไม่ยึดติดกับรูปแบบการประพันธ์แต่เท่านั้น... ประการสุดท้าย งานเดี่ยวเปียโนซึ่งเป็นงานที่โดดเด่นยิ่งแล้วของเดอบุซซีมักจะถูกจดจำในฐานะที่เป็น “งานที่ใช้สำหรับเล่น” มากกว่าจะเป็น “งานที่ใช้สำหรับฟัง”! แม้แต่งานที่ใช้สำหรับเล่นแลสำหรับฟังก็มักจะเป็นงานที่อยู่ในลักษณะ “ปลีกย่อย” เช่นเดียวกันอีกด้วย... คำกล่าวข้างบนนี้ ผู้เขียนใช่ว่าจะเห็นด้วยแต่อย่างใดนัก แต่ถ้าหากคุณผู้ฟังลองนึกไปถึง “งานที่ใช้สำหรับเล่น” ของเดอบุซซี ความหมายดังกล่าว มักจะถูกจำเพาะเจาะจงให้อยู่ในลักษณะที่เป็นงานสำหรับถูกใช้ในการสอบ การเลื่อนชั้น การแสดง แลการประกวดของนักเปียโน ผู้ฟังของพวกเขาเล่า ก็มักจะเป็นผู้ที่ตัดสินอนาคตการเป็นนักดนตรีที่ดีของนักเปียโนมากกว่าที่จะเป็นการฟังเพื่อความสุนทรียะโลมใจ ทว่า “งานที่ใช้สำหรับฟัง” ในที่นี้ ก็ตกอยู่ในสถานะเฉกเช่นความหมายข้างต้นอยู่ประการหนึ่ง นั่นคือ มักจะเป็นงานในกระบวนย่อยที่มีความยาวไม่มากนัก เหมาะสำหรับงาน Encore ของนักเปียโนที่โชว์งานชิ้นใหญ่ๆ ไปก่อนหน้านี้แล้ว หรือไม่ก็จะใช้สำหรับประโลมใจเป็น “Background music” ให้กับเหล่าแขกเหรื่อในงานมงคลพิธีหนึ่งๆ ไป (ตัวอย่างเช่น แคลร์เดอลูน อันศักดิ์สิทธิ์) งานเดี่ยวเปียโนของเดอบุซซีแม้จะมีความลึกล้ำ หลากหลาย แลบ่งชี้อัจฉริยภาพของดุริยกวี ซึ่งบรรจงประพันธ์ออกมาเป็นชุด กลับถูกใช้แบบแยกย่อยจนเกือบจะเป็นปกติสำหรับเมื่อจะกล่าวถึงงานของเดอบุซซี คุณผู้อ่านจะเห็นว่า เราไม่ค่อยจะได้ยินคำกล่าวสำหรับงานเดี่ยวเปียโนที่ว่า Arabesques (2), Bergamasque Suites (3), Etudes (6) Book I, Etudes (6) Book II, Images (6), Preludes (12) Book I, Preludes (12) Book II ฯลฯ แต่เรามักจะได้ยินงานย่อยๆ ใน (วงเล็บตัวเลข) นั้นๆ เสียเป็นส่วนมาก และนี่เป็นความปกติไปแล้วสำหรับงานของเดอบุซซี ที่ตัวผู้เขียนเอง เวลาพูดถึงงานย่อย ในหลายต่อหลางานผู้เขียนก็ไม่รู้เลยล่ะว่า มาจากงานชุดไหน? ถ้าไม่ไปสืบค้นดู... สิ่งที่ผู้เขียนกล่าวมานั้น ผู้เขียนไม่ได้จะตั้งแง่อะไร ผู้เขียนเพียงตั้งข้อสังเกตไว้เล็กๆ สำหรับงานเดี่ยวเปียโนของเดอบุซซีเท่านั้น โดยส่วนตัวผู้เขียนแล้ว การฟังงานของเดอบุซซีทุกครั้ง ผู้เขียนมักจะได้อะไรใหม่ๆ เพิ่มขึ้นมาอยู่เสมอ โดยเฉพาะ “ความประทับใจ” ดนตรีของเขาประหนึ่งจะซาบซึมเข้าไปในใจเราทีละเล็กละน้อย และอยู่ในลักษณะชวนฝัน ทว่าคุณผู้ฟังไม่สามารถคาดการณ์หรือพยากรณ์ความฝันของคุณผู้ฟังได้ในแต่ละครั้งได้เสมอไป เนื่องด้วยเดอบุซซีไม่ได้จำกัดความนึกคิดแลความฝันของคุณผู้ฟังไว้ด้วยโซ่ตรวนอันสถิตเสถียร...เขาแค่เปิดความคิดคุณด้วยเสียงดนตรี หลังจากนั้นลักษณะแห่งเสียงดนตรีที่เป็นพลวัตประหนึ่งการเลื่อนไหลของ Kaleidoscopic array ที่ไม่อยู่นิ่งทว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างกลมกลืนกลมกล่อมของเขา จะประโลมจิตคุณให้ล่องลอยแลฟุ้งฝันไปตามแต่จินตนาการฝ่ายเย็นของตัวคุณเอง... ในความคิดเห็นนี้ ผู้เขียนขอนำเสนอการบรรเลงเดี่ยวเปียโนในงาน “La fille aux cheveux de lin” โดย Arturo Benedetti Michelangeli ที่ยุคหนึ่งได้รับการยอมรับว่าเป็นเดอบุซเซียนตัวเอ้...ผู้เขียนไม่แน่ใจว่า ผู้เขียนได้ชมคลิปนี้จากยูทูปกี่ครั้ง หากแต่ช่วงประมาณหลังวันที่ 31 สิงหาฯ ของปีที่แล้วเป็นต้นมา ผู้เขียนจะรู้สึกสุขปนเศร้าเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่คลิกเข้าไปฟัง...ถึงอย่างไรก็ดี ผู้เขียนหวังว่า ก่อนที่เราจะไปทะเลกันที่ศาลายา คุณผู้อ่านคงจะประทับใจกับเดอบุซซีเพิ่มขึ้นๆ อยู่บ้างล่ะเนาะ?... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 53 18:33:53

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับ คุณSt@rGazer เสียดายที่คุณไม่ได้มา TPO hollywood night เมื่อวันศุกร์คนล้นหอแสดงดนตรีครับ ยืนกันดูเลยทีเดียว Soloist Simone Zgraggen ก็เล่นได้ยอดเยี่ยมมากๆ แถมการโชว์โซโลให้อีก 2 ครั้ง (ไม่แน่ใจว่าใช้ศัพท์ภาษาอังกฤษว่าอะไร) ได้ยินข่าวว่าเค้าใช้ไวโอลิน stardivarius ซึ่งเป็นไวโอลินระดับสุดยอดของโลก มีน้อยคนในโลกที่จะมีใช้ ราคาแพงระยับ   แต่จะให้ผมอธิบายในแต่ละบทเพลงอย่างคุณ St@rGazer คงยังไม่ถึงขั้นที่จะโพสไปได้ (ยังเป็นมือใหม่อยู่ครับ ขอเรียนรู้จากคุณ St@rGazer ต่อไป ) ผมคอยติดตามผลงานคุณเสมอนะครับ เป็นกระทู้ที่ดีมากๆ ให้ความรู้ด้านดนตรีแก่เด็กน้อยตัวเล็กๆอย่างผมมากๆครับ จากคุณ : mspr เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 15:24:23

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณSt@rGazer เสียดายที่คุณไม่ได้มา TPO hollywood night เมื่อวันศุกร์คนล้นหอแสดงดนตรีครับ ยืนกันดูเลยทีเดียว Soloist Simone Zgraggen ก็เล่นได้ยอดเยี่ยมมากๆ แถมการโชว์โซโลให้อีก 2 ครั้ง (ไม่แน่ใจว่าใช้ศัพท์ภาษาอังกฤษว่าอะไร) ได้ยินข่าวว่าเค้าใช้ไวโอลิน stardivarius ซึ่งเป็นไวโอลินระดับสุดยอดของโลก มีน้อยคนในโลกที่จะมีใช้ ราคาแพงระยับ   แต่จะให้ผมอธิบายในแต่ละบทเพลงอย่างคุณ St@rGazer คงยังไม่ถึงขั้นที่จะโพสไปได้ (ยังเป็นมือใหม่อยู่ครับ ขอเรียนรู้จากคุณ St@rGazer ต่อไป ) ผมคอยติดตามผลงานคุณเสมอนะครับ เป็นกระทู้ที่ดีมากๆ ให้ความรู้ด้านดนตรีแก่เด็กน้อยตัวเล็กๆอย่างผมมากๆครับ จากคุณ : mspr เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 15:24:39

ความคิดเห็นที่ 12 To คุณ mspr ขอบคุณครับ... ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 20:47:03

ความคิดเห็นที่ 13 Debussy: La Mer, Three Symphonic Sketches I De l'aube a midi sur la mer  -- From Dawn to Midday on the Sea II Jeux de vagues -- Play of the Waves III Dialogue du vent et de la mer -- Dialogue of the Wind and the Sea คุณผู้อ่านที่รักทะเล...รักเสียงแห่งทะเล...รักธรรมชาติของทะเล...รักโมงยามของทะเล...รักท้องฟ้า สายลม แสงแดด เงาเมฆ แลทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ร่วมกับทะเลหรือกอปรขึ้นเป็นทะเล ไม่ว่าคุณผู้อ่านจะอยู่โดดเดี่ยวหรือมีใครอยู่เคียงข้าง...ย่อมจะต้องเคยใช้อย่างน้อยก็หนึ่งในหกอายตนะของคุณผู้อ่านสัมผัสกับ “ทะเล”... แน่ละ คุณผู้อ่านบางท่านก็คงจะพยายามเข้าใจความเป็นไปแห่งท้องทะเลตามประสามนุษย์ผู้น้อยพบธรรมชาติผู้ยิ่งใหญ่...แต่บางที อาจจะมีคุณผู้อ่านหลายท่านที่ประทับใจอย่างลึกซึ้งกับมหาทะเลที่อยู่เบื้องหน้าแลท่ามกลาง...จนกระทั่งปรารถนาที่จะแทนความรักแห่งท้องทะเลนั้นด้วยบทเพลงแห่งมหาทะเล “สำหรับตนเอง” สักบทเพลงหนึ่ง... ผู้เขียนบรรยายลักษณาการความสัมพันธ์ระหว่างคุณผู้อ่านกับทะเลไว้ข้างบนนี้ หาใช่จะคิดแทนคุณผู้อ่าน... ผู้เขียนมิใช่ศูนย์กลางแห่งสกลจักรวาลแห่งไหน จึงจะอาจเอื้อมไปคิดเห็นแทนคุณผู้อ่านได้ จริงไหม?... หากแต่ผู้เขียนย่อมต้องแสวงหาจุดร่วมแห่งมุมมองต่อท้องทะเลระหว่างผู้เขียนกับคุณผู้อ่านบ้างแต่เท่านั้น ซึ่งในที่นี้ผู้เขียนใช้ “ความรัก” เป็นจุดร่วมอันผู้เขียนได้แสวงหาไว้ดังกล่าว แลผู้เขียนกำลังกล่าวถึงบทดนตรีที่บรรยายความงามแห่งมหาทะเลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบทหนึ่งของโลกดุริยางคศิลป์ ด้วยเหตุนี้ ผู้เขียนจึงอนุมานไปเองฝ่ายเดียวว่า คุณผู้อ่านที่ปรารถนาจะเข้าถึง “ลาแมร์” ของเดอบุซซี ก็ย่อมต้องมีความรักต่อท้องทะเลเฉกเช่นที่ผู้เขียนบรรยายอย่างเอาแต่ใจไปข้างต้นอยู่บ้าง หรือหากคุณผู้อ่านจะถือตัวว่า ผู้เขียนได้บิดเบือนน้ำใจของคุณผู้อ่านที่มีต่อทะเลไปเสียแล้ว ผู้เขียนก็ขอรับความรู้สึกแห่งความรักในทะเลดังที่ปรากฏไว้ในย่อหน้าด้านบนนี้ ให้บังเกิดแก่ผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียวก็แล้วกันน๊า... ผู้เขียนเดาว่า เดอบุซซีเองก็มีความรักต่อท้องทะเล แต่ความรักของเขามิได้แสดงออกด้วยความสะเทือนอารมณ์ตามแบบอย่างโรแมนติค หรือไม่ได้แสดงออกอย่างเผชิญหน้ากับสิ่งที่เขารักจนกระทั่งบรรยายสิ่งที่เขารักออกมาเป็นกิจจะลักษณะเฉกเช่นบทกวีบรรยายธรรมชาติหรือภาพจิตรกรรมฝาผนังตามคติความเชื่อทางศาสนธรรม หรือไม่ใช่แม้กระทั่งการอุทิศตัวตนของเขาอยู่เบื้องหน้าหรือท่ามกลางมหาทะเลแล้วบรรยายความงามของท้องทะเลที่เขารักเป็นฉากๆ ผ่านดุริยางคนิพนธ์เฉกเช่นจิตรกรผู้กางผืนผ้าใบอยู่เผชิญความเป็นความจริงของกาละแห่งธรรมชาติเบื้องหน้า... คุณผู้อ่านที่เคยผ่านหูและประทับใจกับงานดนตรีคลาสสิคที่บรรยายหรือพรรณนาถึงเรื่องราวของทะเลแลมหาสมุทรมาก่อนจากงานของดุริยกวีมากหน้าหลายบุคคล หรือแม้กระทั่งไม่เคยมาก่อน แต่อาจจะเคยอ่านประวัติของเดอบุซซี อาจจะนึกเห็นไปด้วยความพ้องแห่งสถานที่ที่เดอบุซซีชอบและเคยไปพักอาศัยอยู่ จนกระทั่งตีขลุมว่า ลาแมร์ของเดอบุซซีก็คือทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่เมืองคานส์ ซึ่งเขาเคยกล่าวเป็นมธุรสวาจาไว้ว่า “ my old friend the sea, always innumerable and beautiful”  แต่ช้าก่อน ก่อนที่คุณผู้อ่านจะตามติด Mr. Bean ไปเมืองคานส์เพื่อไปตามหาลาแมร์ที่เดอบุซซีรัก ผู้เขียนเห็นจะต้องสะกดจิตคุณผู้อ่านไว้ตั้งแต่บัดเดี๋ยวนี้ว่า ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนแลเมืองคานส์ มิได้เกี่ยวข้องอะไรเลยกับ La Mer, L. 109 แม้แต่น้อย... ...เดอบุซซีเขา “ประทับจิตตรึงตราใจ” ในท้องทะเลที่มีคลื่นลมแลโมงยาม แต่เขาหาได้จำเพาะเจาะจงไปไม่ ว่า มหาทะเลของเขาได้ปรากฏที่ไหนบนโลก...มหาทะเลของเขาเป็นอรูป เป็นนิราลัย ไร้ซึ่งถิ่นที่ ไร้ซึ่งรูปอันจับต้องแลพบเห็นได้ด้วยตาเนื้อ! คุณผู้อ่านไม่สามารถระบุสถานที่แห่งทะเลของเดอบุซซีอันมีนามว่าลาแมร์นี้ได้เลยบนโลกนี้ ตราบเท่าที่คุณผู้อ่านฟังลาแมร์ทั้งสามกระบวนในยี่สิบกว่านาที คุณผู้อ่านจะพบลาแมร์ของเดอบุซซีใน “จินตนาการอันไม่ซ้ำกัน” ของคุณผู้อ่านเอง แลทุกครั้งทะเลของคุณผู้อ่านอันเกิดขึ้นจาก “รอยพิมพ์ใจ” ของเดอบุซซี ก็แปรเปลี่ยนไปตามแต่ประสบการณ์ของคุณผู้อ่านทุกครั้งไปเสียทั้งสิ้น...คุณผู้อ่านอาจจะสัมผัสได้ถึงความเรืองรองสีเงินของขอบฟ้ายามรุ่งอรุณตราบจนกระทั่งดวงตะวันฉาดแสงเจิดจ้า แลความระยิบระยับบนผืนน้ำทะเลอันแต่แสงสุริย์ฉาย... คุณผู้อ่านอาจจะสัมผัสถึงระลอกคลื่นอันฟ่องพราว ที่พรายกระเพื่อมในท่ามกลางความพลิ้วไหวพายพัดของลม... คุณผู้อ่านอาจจะสัมผัสได้ถึงเกลียวคลื่นอันกระทบกับเกาะแก่งแลโขดหินเป็นระลอกในยามพายุแห่งทะเลพัดอึงคะนึง...และ คุณผู้อ่านอาจจะสมผัสได้ถึงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยนกทะเลบินว่อนแลร้องเกรียวในท่ามกลางอากาศสงบอันสดใส...สิ่งต่างๆ เหล่านี้ แม้คุณผู้อ่านอาจจะเคยสัมผัสทะเลมาแล้วทุกถิ่นทั่วทุกพิภพ แต่คุณผู้อ่านจะไม่ทราบเลยว่า ทะเลของเดอบุซซีนั้นประดิษฐานตัวตนอยู่ที่แห่งไหนในโลกใบนี้! ยิ่งไปกว่านั้น ทะเลของเดอบุซซียังประหนึ่งปรากฏตัวตนราวกับผู้ประสบแลสัมผัสตกอยู่ในห้วงฝันอันเป็นมโนภาพในห้วงมโนภพอันลึกลับ นี่แหละครับ ลาแมร์ของเดอบุซซี...เป็นทะเลที่รู้ว่ามันเป็นทะเล แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแลอยู่ในกาลเบื้องใด... ถึงกระนั้น หากคุณผู้อ่านจะยืนยันด้วยใจภักดิ์ว่า ลาแมร์ของเดอบุซซี = ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่เมืองคานส์ ผู้เขียนก็คงจะห้ามคุณผู้อ่านมิได้เหมือนกันล่ะเนาะ! :-) ปล. จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ แรงบันดาลใจแรกของเดอบุซซีสำหรับการประพันธ์ลาแมร์นี้ มาจากภาพพิมพ์ลายเส้นเอสตองป์ “Hollow of the Deep-Sea Wave Off Kanagawa” หรือ The Great Wave Off Kanagawa ของจิตรกร Katsushika Hokusai ซึ่งผู้เขียนเห็นจะต้องย้ำลงไปอีกว่า งานจิตรภาพสีน้ำมัน “Impression, Soleil Levant” หรือ Sunrise ของ Claude Monet มิได้มีนัยสำคัญอันใดกับลาแมร์ของเดอบุซซีเลยแม้แต่น้อย... และภาพข้างล่างนี้คือ งานเอสตองป์ของโฮกุไซอันเป็นอิทธิพลแห่งการประพันธ์ลาแมร์ของเดอบุซซี... *ผู้เขียนแก้ไข คำว่า "มโนรถ" เป็น "มโนภพ" เพราะความหมายต่างกัน . แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 53 20:03:16 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 20:49:34

ความคิดเห็นที่ 14 มีเพลงเกี่ยวกับทะเลแบบสั้นๆ และไพเราะอยู่หลายร้อยเพลง ผู้เขียนก็ชอบเป็นส่วนตัวอยู่หลายสิบเพลง แต่ในที่นี้ ผู้เขียนขอบิวท์อารมณ์คุณผู้อ่านในแบบนอกเรื่องสำหรับลาแมร์ของเดอบุซซี ด้วยเพลง La Mer ของ Charles Trenet  ซึ่งเป็นเพลงที่โด่งดังมาก จนกระทั่งถูก Cover ทำนองแล้วคำร้องเป็นภาษาอังกฤษ และถูกใช้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์อยู่มากมายหลายเรื่อง... ใจจริงผู้เขียนอยากจะใช้ภาพชายหาดที่เมืองคานส์ในภาพยนตร์เรื่อง Mr. Bean's Holiday ซึ่งเป็นฉากจบของเรื่องอันหรรษาท้าทฤษฎีภาพยนตร์ที่เปี่ยมด้วยสาระอื่นใด (HA HA) หากแต่ผู้เขียนก็หาไม่เจอในยูทูบ คุณผู้อ่านก็โชคดีที่ไม่ได้เห็นหน้าทะเล้นของมิสเตอร์บีนในกระทู้นี้ในแบบเคลื่อนไหว... Enjoy na krub . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 20:57:23

ความคิดเห็นที่ 15 Debussy: La Mer, Three Symphonic Sketches -- Villaret (Live Concert in 2010 May, 29th)/ Thailand PO/ MACM, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand I From Dawn to Midday on the Sea II Play of the Waves III Dialogue of the Wind and the Sea ก่อนหน้าการแสดงการบรรเลง La Mer จะเริ่มต้นขึ้น ทางพิธีกรได้ประกาศการยกเลิกการบรรเลงงาน Prelude a L’apres-midi d’un faune หรือ Prelude to the Afternoon of a Faun อันอยู่ในโปรแกรมที่กำหนดไว้แต่เดิมออกเสีย ดังนั้น ผู้เขียนจึงตัดสินใจที่จะไม่กล่าวถึงงานชิ้นนี้... กระบวนที่ I ซึ่งแทนสัมผัสแห่งท้องทะเลยามรุ่งอุษาสางอันเปลี่ยนโมงยามไปสู่วารทิวา (ภาษากระแดะใช้ได้มั้ยเอ่ย? HA HA ;-p) ในกระบวนนี้ จังหวะการบรรเลงจะอยู่ในลักษณะเนิบช้า แลมีการเปลี่ยนแปลงของจังหวะย่อยที่โยกไกวไปมา ประหนึ่งเป็นจินตภาพแห่งความสัมพันธ์กันระหว่างท้องฟ้ากับผืนทะเลที่เปลี่ยนผันไปตามกาลของโลกอันพึงเคลื่อนที่รอบวัตถุซึ่งเปล่งแสงฉาบโค้งฟ้าแลท้องน้ำอันเป็นธรรมดาสภาพ... ลักษณาการแห่งเสียงดนตรีอันประดุจอยู่ในห้วงภวังค์แห่งมโนภพ*ในกระบวนนี้ เดอบุซซีได้ใช้เสียงจากฮาร์พอันเสมือนหนึ่งแทนความลี้ลับแห่งมหาทะเลบรรเลงเปิดเผยกระบวนนี้ร่วมกับทำนองจากเครื่องลมไม้แลเครื่องสายไวโอลินอันยะเยือกผะแผ่ว โยกไหว วาบวับในบางครา เป็นสร้างบรรยากาศรุ่งอรุณผ่านพลวัตของเสียงที่ให้ความสงบเย็นแต่ก็เคลื่อนไหวอยู่ในที เสมือนหนึ่งรอคอยแสงสีเงินเรืองรองตรงเส้นขอบฟ้าอันตัดกับผืนน้ำยามรุ่งสาง... *ผู้เขียนใช้คำว่า “มโนภพ” ถูกต้องแล้ว หาใช่พิมพ์ผิดจากคำว่า “มโนภาพ” ไม่... พลันเมื่อเครื่องแตรทองเหลืองประกาศการมาของอาภากร บรรยากาศในขณะนั้นจึงสว่างจ้าแจ่มจรัสอันแต่การรุ่งโรจน์เริงแรงของแสงสุริย์ฉาย ท่วงทำนองของเครื่องแตรทองเหลืองมีนัยประหวัดไปถึงความสุกปลั่งในแบบ Wagnerian ซึ่งเดอบุซซีสมาทานมา... รุ่งอรุณจากลาแมร์ของเขาจึงอบอุ่นนัก... ผู้เขียนเอง ก็คงต้องอวยเกียรติยศให้เดอบุซซีในที่นี้ว่า บรรยากาศการโผล่พ้นขอบน้ำของดวงตะวันในกระบวนที่ I สำหรับลาแมร์ของเดอบุซซี ถือกันว่าเป็นลักษณาการ Sunrise ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกดุริยางคศิลป์ แม้กระทั่งใน Pastoral Symphony ของมหาดุริยกวีเบโธเฟน ก็ยังคงต้องเกรงใจ แลซันไรส์แบบเดอบุซเซียนดังกล่าว แม้กระทั่ง Richard Strauss ในกาลต่อมาก็ยังหยิบยืมไปใช้ใน Alpine Symphony ของเขา... ในทางทฤษฎีดนตรี แนวทำนองหลักอันนินนาทด้วยเครื่องแตรทองเหลืองในกระบวนนี้ ได้ถูกใช้เป็นแนวทำนองหลักอีกครั้งแต่ทว่าแผดกล้ากว่าในกระบวนสุดท้าย ประหนึ่งเป็นวิถีการประพันธ์ดุริยางคนิพนธ์ในสังคีตลักษณ์แบบซ้ำความหรือแบบ Cyclic form ทั้งนี้ ผู้เขียนมิได้ศึกษาวิชาดนตรีมาอย่างเป็นแบบแผนแม้แต่น้อย การอ้างอิงในที่นี้ก็เพียงเตือนความจำให้ผู้เขียนได้ตระหนักไว้เป็นความรู้แต่เท่านั้นเอง... ผู้เขียนสงสัยในตัวเดอบุซซีสำหรับกระบวนที่ I นี้อยู่บ้างว่า... Midday หรือ Noon ของลาแมร์ในกระบวนนี้ ดูประหนึ่งจะหยุดอยู่เฉพาะการแสดงตนของดวงตะวันในคราอุษาสางอันเพิ่งจะเริ่มแจ่มจรัสเจิดจ้าเท่านั้น หาได้เป็นโมงยามในมัชฌิมกาลแห่งวันไม่? ผู้เขียนฟังลาแมร์กระบวนนี้ทุกครั้งก็ให้รู้สึกเช่นกระนั้นอยู่ทุกคราไป เห็นทีว่า ในชีวิตจริง ผู้เขียนไม่คุ้นชินกับปฐมกาลแห่งวันก็เป็นได้ เนื่องด้วยขณะนั้นเป็นเวลาเริ่มเข้าสู่นิทราของผู้เขียน มโนสำนึกของผู้เขียนก็เลยทำงานผิดพลาดไปจนกระทั่งลามมาถึงการตีความทางดนตรี! (HA HA) วิลลาเรต์ของเย็นวันที่ 29 พฤษภาฯ ที่ผ่านมา ควบคุมจังหวะปลีกย่อยอันโยกโย้อยู่ใน Musical pulse ให้กับ TPO ได้เนี๊ยบมาก ผู้เขียนอาจจะใช้คำว่า “Polished interpretation” ซึ่งมาตรฐานการบรรเลงทั้งความหนักเบา การเชื่อมต่อประโยคดนตรี แลความโปร่งใส ล้วนแล้วแต่อยู่ในคุณสมบัติที่วงดุริยางค์ที่ดีพึงจะมี สิ่งที่อาจจะขาดหายไปบ้าง นั่นก็คือ บรรยากาศอันฟุ้งฝันรัญจวนจิตกึ่งเร้นลับ อันซึ่งผู้เขียนไม่สามารถกระแดะบรรยายออกมาเป็นรสคำที่แจ่มชัดถนัดปากได้แต่อย่างใด สิ่งที่ผู้เขียนอาจจะพึงเปรียบเทียบได้ ก็มีจากแผ่นซีดีจำนวนหนึ่งเท่านั้น แลในซีดีจำนวนนั้นก็คงจะต้องกล่าวถึงความเร้นหลอนลึกล้ำประหนึ่งมีพลังจิตของ Munch (1956)/ Boston SO/ RCA Living Stereo ซึ่งผู้เขียนขนลุกทุกครั้งเมื่อฟังลาแมร์ในยุค Tyrant-like conductor อย่างมุนช์ ซึ่งถึงแม้หากวิลลาเรต์จะไม่มีพลังอำนาจอันแปลกประหลาด แต่ทว่าความเนี๊ยบแลความละเอียดละออของเขา ก็นำพา Sunrise ของกระบวนที่ I กับ TPO เข้าสู่ทิวาวารได้อย่างสมบูรณ์... ปล. ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลงลาแมร์สำหรับกระบวนที่ I นี้ จาก Munch (Live Telecast 1962 Mono)/ Boston SO มาบำเรอโสตคุณผู้อ่าน ซึ่งน่าเสียดายที่เป็นโมโน แต่ถึงกระนั้นก็ดี มุนช์ในปี 1956 ในซีดีที่ผู้เขียนอวยไว้ข้างต้น มีดุริยนุภาพสูงกว่ามุนช์ในปี 1962 นี้อยู่อักโขนัก... . แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 53 20:07:42 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 20:04:33

ความคิดเห็นที่ 16 สำหรับกระบวนที่ II ซึ่งเป็นรอยพิมพ์ใจแลสัมผัสในห้วงแห่งจินตนาการสำหรับการเล่นเริงแห่งคลื่นทะเล กระบวนนี้ แสดงการกระเพื่อมไหวของคลื่น การม้วนตัวของคลื่น การไล่ล้อตามกันของคลื่น การสาดซัดของคลื่น การปะทะกันระหว่างคลื่น การก่อตัวขึ้นรูปของคลื่น ความปั่นป่วนเป็นบางคราของคลื่นอันเกิดมาแต่แรงลม แลท้ายสุดเป็นความสงบนิ่งแห่งเวิ้งทะเล... ในแต่ละลักษณาการของคลื่นนั้น คุณผู้อ่านจะรู้สึกอิ่มเอมไปกับการเลือกสรรเครื่องดนตรีที่กอปรแลประสมกันสร้างจินตนาการแห่งการเปลี่ยนแปรของผืนน้ำอันมีชื่อว่า (มหา) ทะเลของเดอบุซซี ซึ่งที่ผู้เขียนวงเล็บไว้นั้น ก็เพียงแต่จะกระตุกความรู้สึกแห่งการรับฟังกระบวนนี้ของคุณผู้อ่านไว้สักเล็กน้อยว่า วงดุริยางค์ที่บรรเลงแต่ละวงอันผ่านการสร้างความโอ่อ่าแห่งคลื่นทะเลแลเวิ้งทะเลด้วยวาทยกร จะให้สัมผัสแห่ง Spaciousness ในห้วงมโนภพที่ต่างกันออกไป หากวงดุริยางค์ที่ “เข้าถึง” แล้ว คุณผู้อ่านจะสร้างมโนภาพแห่งทะเลในห้วงมโนภพในกว้างขวางแลไม่มีที่สิ้นสุดหรือขาดตอน นั่นหมายความว่า ในแต่ละอารมณ์อันสัมผัสความผันแปรแห่งลูกคลื่นอันเริง คุณผู้อ่านจะพบความลื่นไหลต่อเนื่องเหลือสุดจะคณนาความเป็นไป อันเป็นความวิเศษของกระแสเสียงแบบเดอบุซเซียน ยิ่งไปกว่านั้น คุณผู้อ่านจะเหมือนกับผู้เขียนหรือไม่? ที่จับอารมณ์ขันของเดอบุซซีได้จากเครื่องลมไม้ที่แทรกตอดอยู่ตลอดเวลาในกระบวนนี้?? :-) ผู้เขียนควรจะต้องกล่าวเพิ่มเติมไว้ด้วยว่า ลีลาแลลวดลายของกระแส Impressionistic แบบเดอบุซเซียนได้ปรากฏในกระบวนนี้ผ่านลักษณาการอันเรียกกันว่า Kaleidoscopic array ซึ่งประหนึ่งเป็นการพรายพร่างสว่างวาบวับของสีแสงอันเหลื่อมฟุ้งผ่านความซับซ้อนในเสียงดนตรี ในกระบวนนี้ พันธนาการระหว่างกลุ่มเครื่องสายกับเครื่องลมไม้ ประดุจเป็นสัมผัสในความระยิบระยับแห่งแสงตะวันที่ส่องกระทบกับผืนน้ำทะเลอันไม่อยู่นิ่ง แลมีสีสัน เป็นเดอบุซเซียนอันยวนให้ประทับใจมิรู้ลืม... ในกระบวนที่ II นี้ สำหรับคุณผู้อ่านที่เคยประทับใจกับกระบวน Sail อันเป็นกระบวนที่สองของงานสำหรับบรรเลงเดี่ยวเปียโน Prelude (12), Book I ดังที่ผู้เขียนบรรยายไว้ข้างต้นแล้ว ก็อาจจะสามารถจับแนวทางการประสานแลเมโลดีบางตอนได้ในกระบวนนี้ของลาแมร์แช่นเดียวกัน.... แน่ละ ผู้เขียนเคยอวดโอ่ไว้โดยอุตริว่า เราจะไม่สามารถพบมหาทะเลของเดอบุซซีได้จากแผนที่โลกแลสถานประเทศแห่งใดในโลกเลย และก็เช่นเดียวกัน แม้คุณผู้อ่านจะ “สัมผัส” ได้ถึงคลื่นทะเลอันเริงในกระบวนที่ II นี้อย่างชัดเจน แต่ก็เฉกเช่นกระบวนที่ I นั่นคือ เราไม่ทราบเลยว่า รุ่งอรุณแห่งวันใหม่อันบังเกิด ณ มหาทะเลแห่งหนึ่งในกระบวนนั้น แลคลื่นทะเลอันแปรปรวนเปลี่ยนแปลงในกระบวนนี้ ได้ปรากฏที่ไหน? เรารู้ว่ามีทะเล แต่นั่นก็อยู่ในห้วงมโนสำนึกของเราผู้ฟัง... ผู้เขียนเกือบจะไม่กล่าวถึงวิลลาเรต์กับ TPO (HA HA) เอาละ ผู้เขียนคงจะสรุปสั้นๆ ว่า แปลกนัก! ที่รูปคลื่นแลการเริงแห่งคลื่นอันนฤมิตโดยวิลลาเรต์กับ TPO ในวันนั้น แม้จะเต็มเปี่ยมไปด้วยอรรถอันสมบูรณ์ และบางคีตวลี กลุ่มเครื่องสายยังขึ้นรูปคลื่นอันประหนึ่งซัดสาดเป็นระลอกผะแผ่วได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่กระนั้น ผู้เขียนซึ่งเคยถูกสะกดจิตมาด้วยแผ่นซีดีอันผ่านการบันทึกมาในยุค 50’s ก็ยังไม่รู้สึก “เวิ้งว้างกว้างไกลในเวิ้งทะเล” เฉกเช่นที่ปรากฏพ้นขอบลำโพงเบื้องหน้าจากประสบการณ์การฟังแห้งจากแผ่นฯ... ผู้เขียนกำลังจะบอกว่า บรรยากาศอันผู้เขียนเคยพรึงเพริศมาด้วย Spaciousness จากแผ่นซีดี กลับแผ่วพร่องไปด้วยการบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีจริงเบื้องหน้า? ผู้เขียนอาจจะอนุมานไปเองฝ่ายเดียวว่า เครื่องสายในวันนั้นอาจจะฟังดูแห้งเกินไป...ถึงกระนั้น แม้เวิ้งทะเลแลขนาดแห่งลูกคลื่นอันก่อตัวในกระบวนนี้จะเล็กไปบ้าง แต่ผู้เขียนก็อิ่มเอิบในใจจากรสดนตรีที่ได้รับอยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วินัยของนักดนตรีได้ขับเคลื่อนกระบวนทัศน์ของท่านวาทยกรได้สมบูรณ์แลครบถ้วน ก็แหม! เทียบกันโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก การฟังการบรรเลงสดย่อมต้อง “ลึก” กว่าการฟังการบรรเลงแห้งอยู่แล้วล่ะน๊า...จริงมั้ย?  :-) . แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 15:45:26 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 20:54:25

ความคิดเห็นที่ 17 I'll always love La Mer and I'll always love U Mr.St@rGazer. ^________________^ ได้โปรดใช้วิจารณญาณในการตีความ HAHAHA จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 00:40:32

ความคิดเห็นที่ 18 Hello jassB1, เป็นอย่างไรบ้าง? สบายดีน๊า?? ว่างๆ ก็ติดต่อมาบ้างซี จะได้รู้ว่าคุณน่ะสบายดี... Enjoy your day n~a! ^_______^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 15:49:29

ความคิดเห็นที่ 19 เดอบุซซีจบท้ายรอยพิมพ์ใจในลาแมร์ของเขาด้วยสัมผัสแห่งความลึกลับแลอันตรายผ่านปฏิสัมพันธ์ระหว่างคลื่นทะเลกับลมทะเลในกระบวนที่ III คุณผู้อ่านอาจจะสัมผัสได้ถึงความลึกแห่งห้วงมหรรณพแลความคลุ้มคลั่งของมหาทะเลเมื่อปะทะกับแรงลมที่ครืนข่มคุกคามเป็นระลอกแต่เปี่ยมไปด้วยลีลาอันมิสามารถคาดคะเนถึงได้ในกระบวนนี้... เวิ้งทะเลอันกว้างไกลแลลึกลับให้สัมผัสที่น่าพรั่นสะพรึงกลัว แต่ทว่าก็งดงามอยู่ในที ยวนให้ใจใฝ่คะนึงหา...ตราบจนกระทั่งแนวทำนองเครื่องแตรทองเหลืองในกระบวนแรกได้หวนกลับมาเยือนย้ำทำนองเดิมอีกคราด้วยความแผดกล้าประหนึ่งการเยื้องกรายของมโนทัยอันกอปรด้วยสตินั่นเอง ลาแมร์ของเดอบุซซีจึงจบลงประดุจการหายวับของภาพที่ตรึงในอยู่ในห้วงมโนภพ แลทิ้งไว้แต่ความมืดสนิท! วิลลาเรต์กับ TPO ที่กอปรด้วยวินัยแลความพรักพร้อมในวันนั้น สร้างความประทับใจให้ผู้เขียนเป็นอย่างดี ในกระบวนที่ III นี้ นับเป็นกระบวนที่วิลลาเรต์กับ TPO สร้างความพึงใจให้ผู้เขียนมากที่สุด โดยเฉพาะการสอดประสานของกลุ่มเครื่องแตรฮอร์นที่สุกปลั่งแลไกลลึก กลุ่มเครื่องสายอันแปลงองค์เป็นพระพายในยามเป่ามนต์พระเวท ก็ให้สัมผัสที่เต็มอิ่มแลพลิ้วไหวหรือครืนครวญได้เป็นอย่างดี... แต่หากจะกล่าวกันโดยอ้างอิงกระบวนที่ I และ II ของลาแมร์ของเดอบุซซีแล้ว ผู้เขียนจะชอบสองกระบวนแรกมากที่สุดเมื่อเทียบกับกระบวนจบ เป็นธรรมดาอยู่เอง ผู้เขียนอาจจะเหมือนคุณผู้อ่านหลายท่านที่ชอบความลึกลับอันแสดงตัวตนในวงดุริยางค์จากความลึกเชิง Vertical และไดนามิกหรือพลวัตแห่งเสียงของวงฯ ซึ่งลาแมร์ในกระบวนแรก ดูจะให้ความประทับใจในกรณีดังกล่าวมากที่สุด และอัจฉริยภาพในการประพันธ์งานซิมโฟนิคของเดอบุซซีสำหรับลักษณาการ Kaleidoscope ก็เปล่งประกายเจิดจรัสในกระบวนที่ II ดังนั้น ถึงแม้ว่า วิลลาเรต์กับ TPO จะเนี๊ยบและดำรงตนอยู่ด้วยความคมกริบในการบรรเลงสักปานใด ดูท่าว่า อัตลักษณ์ในการบรรเลงลักษณะดังกล่าว จะเป็นที่สอดคล้องสำหรับกระบวนสุดท้ายมากที่สุด ซึ่งโชคดีที่เป็นกระบวนสุดท้าย ความประทับใจอันเกิดแต่มหาชนผู้ฟังใน MACM รวมทั้งผู้เขียน จึงเทไปให้วิลลาเรต์กับ TPO มิตรรัก อย่างเต็มตื้นตรึกตรา... ลาแมร์หรือทะเลของเดอบุซซี ไม่เหมือนกับทะเลของดุริยกวีท่านอื่นๆ... ทะเลของเขาไม่คลุ้มคลั่งถั่งโถมเป็นพายุบุแคมในทะเลเหนือแถบสแกนดิเนเวียอย่างบทโหมโรงจากอุปรากร The Flying Dutchman ของวากเนอร์... ไม่สดใส ปลอดโปร่ง แลคลื่นเป็นระเบียบอย่างภาพของทะเลรอบ Fingal's Cave สำหรับกระบวนที่ II ในบทโหมโรงจาก The Hebrides Overture ของ Mendelssohn ไม่เยิ่นเย้อ กว้างไกล แลชวนให้เมื่อยขบอย่าง The Ocean Symphony ของ Anton Rubinstein หรือเป็นวาไรตีอย่าง A Sea Symphony ของ Vaughan-Williams ไม่เป็นกวีคำฉันท์อันชัดถ้อยชัดเจตจำนงอย่าง Sea Pictures ของ Elgar ไม่เป็นทะเลในห้วงจินตนาการอันลึกลับสำหรับนิยายปรัมปราหรือเทพปกรณัมวิทยาอย่าง The Oceanides ของ Sibelius (แม้จะมีลักษณะบางประการใกล้เคียงกัน)...ไม่ใช่อรรถาธิบายภูมิทัศน์แห่งทะเลเป็นฉากๆ ประหนึ่งสะกดจิตคุณผู้ฟังอย่าง The Sea Suite ของ Frank Bridge...และอาจจะไม่ลึกเกินหยั่งจนหายใจอึดอัดอย่างทะเลในความเพ้อฝันสำหรับ The Mermaid ของ Zemlinsky... คุณผู้อ่านจะเห็นว่า มีดุริยกวีมากมายที่ประพันธ์ดุริยางคนิพนธ์สำหรับทะเลหรือมหาสมุทร และก็ล้วนแล้วแต่น่าฟังทั้งสิ้น แต่ลาแมร์ของเดอบุซซี ไม่เหมือนกับดุริยกวีท่านอื่นตรงที่ ลาแมร์อันเป็นชื่อของ Three symphonic sketches เป็นเพียงเงาสะท้อนหรือรอยพิมพ์ใจในความรักของเดอบุซซีที่มีต่อมหาทะเล เมื่อวงดุริยางค์บรรเลงลาแมร์ของเขา คุณผู้ฟังจะรับรู้ในเชิงสัมผัสจากเสียงแห่งการบรรเลงว่า “โอ นี่ไง ทะเล” แต่ก็อย่างที่ผู้เขียนได้สะกดจิตคุณผู้อ่านมาตั้งแต่ต้น นั่นคือ ทะเลของคุณผู้ฟังมันเป็นสัมผัสอันกระทบแลสะท้อนอยู่ในห้วงคิด คุณผู้ฟังไม่สามารถระบุซึ่งถิ่นที่ การมีอยู่ แลการตั้งอยู่ของทะเลในขณะนั้นเลย...ตราบจนกระบวนที่ III จบลงแบบหายวับนั่นเอง คุณผู้ฟังอาจจะเพิ่งตระหนักได้ว่า นี่เป็นทะเลในห้วงฝัน เป็นห้วงภวังค์แห่งมโนภพ... แลเมื่อคุณผู้ฟังสวิตช์ on เครื่องเล่นฯ อีกครั้ง ความประทับใจในสัมผัสแห่งทะเลของคุณผู้อ่านก็จะปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่น่าประหลาด...สัมผัสแห่งทะเลของคุณผู้อ่านจะไม่มีทางเป็นเช่นเดิม... :-O (เวอร์จังน๊า HA HA) มีสิ่งที่ผู้เขียนจะให้ความเห็นปิดท้ายเรื่องราวของลาแมร์อยู่เรื่องหนึ่ง คุณผู้อ่านที่ประทับใจกับลาแมร์ของเดอบุซซีอาจจะคิดเห็นคล้ายกับผู้เขียนอยู่ว่า งานลาแมร์ชิ้นนี้ เดอบุซซีได้เล่นกับ Scope แล -scape ของทะเลแลท้องฟ้าอย่างกว้างขวาง ดังนั้น รอยพิมพ์ใจแห่งทะเลของพวกเราที่ได้สมาทานแผ่นซีดีสำหรับงานบันทึกลาแมร์มาฟัง เห็นทีจะต้องมีความต้องการเวิ้งฟ้าแลเวิ้งน้ำที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นแน่ ด้วยเหตุนี้ ชุดเครื่องเสียงกับการจัดวางลำโพงของคุณผู้อ่านย่อมเป็นปัจจัยในการเข้าถึงลาแมร์ปัจจัยหนึ่งที่สำคัญ หากเป็นไปได้ คุณผู้อ่านพึงพิจารณาความจำเป็นของชุดเครื่องเสียงด้วย อย่างน้อย ก็เพียงคงสมรรถนะของการบันทึกและคงดุริยนุภาพแห่งลาแมร์อันทรงพลังไว้เฉกเช่นเดิม... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 18:06:21

ความคิดเห็นที่ 20 Debussy: La Mer -- Discography ผู้เขียนขอลง Discography งานชิ้นนี้ของเดอบุซซีไว้เท่าที่ผู้เขียนมีฟัง ซึ่งในความเห็นส่วนตัวอันต่ำต้อยของผู้ฟังคนหนึ่ง ผู้เขียนก็ยังไม่มีงานในการกำกับของ Toscanini และ Ansermet ซึ่งได้รับการยกย่องอยู่มาก แต่ถึงอย่างไรก็ดี เท่าที่ผู้เขียนรวบรวมมาแสดงต่อคุณผู้ฟังนั้น ก็อาจจะหาซื้อแลหาฟังกันได้ไม่ยาก อีกทั้งหลายงานบันทึกก็เป็นงานที่บรรเลงได้ยอดเยี่ยมทีเดียว... 1. Boulez (1995)/ Cleveland O/ DG [23:32] *with Nocturnes, Jeux etc. บูเลซเป็นสัมผัสแห่งทะเลที่ความโปร่งใสอยู่เสมอ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:11:45

ความคิดเห็นที่ 21 2. Haitink (1976)/ (Royal) Concertgebouw O/ Philips 50th *with Nocturnes, Iberia etc. เป็นสัมผัสแห่งทะเลที่เข้มข้น หากเป็นสีสันก็อยู่ในโทนเข้มขาบ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:13:40

ความคิดเห็นที่ 22 3. Karajan (1964)/ Berlin PO/ DG the Originals *with Mussorgsky: Pictures at an Exhibition & Ravel: Bolero คารายาน เป็นสัมผัสแห่งทะเลที่อบอุ่นอยู่เสมอ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:15:13

ความคิดเห็นที่ 23 4. Munch (1956)/ Boston SO/ RCA Living Stereo *with Saint-Saens: Sym. No. 3 etc. สัมผัสในกระบวนที่ I อันลึกซึ้งแลลึกลับ, กระบวนที่ II อันเรรวนยวนใจ และกระบวนสุดท้ายอันประหนึ่งอยู่ในห้วงภวังค์อันลึกล้ำ เป็นลาแมร์ที่พิมพ์ใจผู้เขียนมากที่สุด...ฟังทุกครั้ง ได้อะไรมากขึ้นทุกครั้ง... คุณภาพของการบันทึกอยู่ในระดับ State-of-the-Art . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:18:38

ความคิดเห็นที่ 24 5. Reiner (1960)/ Chicago SO/ RCA Living Stereo *with Respighi: Fountains of Rome & Pines of Rome รายเนอร์...สัมผัสแห่งทะเลในความเคร่งครัด ลมทะเลของรายเนอร์พัดแรงและน่าตื่นเต้น แลหากเป็นสีสันก็อยู่ในโทนสว่าง... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:22:00

ความคิดเห็นที่ 25 6. Stokowski (1969)/ London SO/ Decca "Original Masters: Decca Recordings 1965-1972, Vol. 1" (5CDs) เป็นสัมผัสแห่งทะเลที่นุ่มนวลทั้งผืนน้ำ ชายฝั่ง ท้องฟ้า หากเป็นสีสันก็ออกไปในโทนนวลตา... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:26:02

ความคิดเห็นที่ 26 และ 7. Szell (1962 Mono)/ West Deutsche Radio SO, Cologne/ EMI IMG Artists GCoC (2CDs) งานพักร้อนของแซลในยุโรป (HA HA) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:27:17