ความคิดเห็นที่ 1 และแล้ว ก็มาถึงงานวันนี้จนได้ งาน "Freshy Night" หนุ่มผิวเข้มคร้ามยืนส่องกระจกอยู่ตั้งแต่บ่าย ทั้งจัดแต่งทรงผมครั้งที่ร้อยสิบ หมุนไปหมุนมารอบที่ร้อยยี่สิบห้า และเก๊กหน้าหล่อน่าจะรอบที่สองร้อยพอดี... "เฮ้ย กัน เมิงแน่ใจซะทีเถอะว่าเมิงอะหล่อแล้ว หล่อมากกกกกกกกกกกกกกก เชื่อพี่" หนุ่มคนโก้โตโน่ทำสีหน้าเอือมระอา เมื่อเห็นน้องชายสุดหล่อ "หล่อไม่เสร็จ" เสียที "เห็นด้วยๆ" ริทที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงหาวอีกรอบ เมื่อกี้ก็เพิ่งจบดอทเอไปสองตา วินนิ่งอีกสามเกม แต่ก็ยังไม่ได้ไปไหนกันซะที "ริทรอจนง่วงจะหลับละ พี่โตโน่ ไอ้กันขาวกระจ่างมันก็ยังแต่งตัวไม่เสร็จซะที" "เออ ขอบใจที่ชม" กันหันไปพูดแค่นเสียงใส่เจ้าริท อุตส่าห์ประชดจนได้สินะ "ผมไม่ค่อยมั่นใจเลยอะพี่โตโน่ นี่ต้องล่อใส่สูทกันเลยเหรอครับเนี่ย" "เออ น่ะ ใส่ๆไปเหอะ พี่อุตส่าห์ไปยืมไอ้หมอเก่งมาให้เลยนะเว้ย จะได้หล่อๆไง" โตโน่ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม "บอกแล้ว ต้องเชื่อพี่ ดูดิ สูทสีขาว หล่อจะตาย" "แต่อากาศมันโคตรร้อนเลยนะครับพี่" กันพูด พลางเช็ดเหงื่อที่แตกพลั่กๆมาตามไรผม "แล้วไอ้ผ้าที่ห้อยๆบนชุดนี่ เอาไว้ทำอะไรเหรอครับ -*-" "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่มันติดๆมาก็แขวนๆมันไปนั่นแหละ" "กุรู้ ว่ามันเอาไว้ทำไร" ริทโดดลงจากเตียง ใช้นิ้วคีบผ้าสีขาวที่มีชายห้อยระย้าที่แขวนอยู่บนสูทสีขาวนวลบนร่างกัน แล้วจ่อมปลายผ้าไปที่ลูกคางของเพื่อนซี้ "กุว่า คงเอาไว้เช็ดเหงื่อ เพราะใส่สูทมันก็ต้องร้อนไง แล้วก็เลยต้องเอาผ้านี้ไว้เช็ดเหงื่อ" "เออ เมิงสร้างสรรค์ดีมากว่ะ ริท กุนับถือ -*-" กันรู้สึกขำไม่ค่อยออก "แล้วตกลงเมิงพร้อมยังเนี่ย พี่รอเมิงมาสามชั่วโมงแล้วนะเว้ย" โตโน่เริ่มบ่นกระปอดกระแปด "ไปก็ได้พี่" กันพูดทิ้งเสียงแบบเสียดาย เขามองกระจกอย่างอาวรณ์ ก่อนที่จะจากมาอย่างเสียดาย... ในใจของกันยังคงคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า มันทำให้เขาอดที่จะยิ้มอีกครั้งไม่ได้ เขาเข้าไปที่ชมรมดนตรีไทยมา ตอนนี้ ที่นี่มันเปรียบเสมือนบ้านอีกหลังของเขาไปแล้ว กันเข้าออกที่นี่บ่อยทุกครั้งที่มีโอกาส แม้ว่าบางทีไม่มีอะไรให้ทำ มาเช็ดถูปัดฝุ่นก็ยังดี ถ้าวันไหนโชคดี ได้ยินเสียงขิมเพราะๆเย็นๆ มันยิ่งช่วยให้กันมีกำลังใจในการมายิ่งกว่าเดิม ไม่สิ อันที่จริงต้องบอกว่า หน้าคนตีขิมมากกว่า... เช้าวันนี้ก็เช่นกัน กันมาที่นี่แบบไม่มีจุดประสงค์แน่ชัด ก็แค่ความเคยชิน แล้วเขาเองก็รู้สึกอยากได้กำลังใจ... เช้านี้ห้องชมรมช่างว่างเปล่าเสียจริง กันทอดสายตาไปยังเครื่องดนตรีทีละชิ้น แล้วเขาก็คิดถึงบรรยากาศเก่าๆที่บ้าน คุณพ่อของเขาเป็นระนาดเอกมือหนึ่ง กันเองก็ได้วิชาการตีระนาดมาบ้าง เพียงแต่เขายังเล่นได้ไม่คล่องแคล่วเท่ากับขลุ่ยเท่านั้น แล้วกันก็เกิดนึกสนุก  อยากจะลองเล่นระนาดร้องเพลงขึ้นมาบ้างในยามเช้าเช่นนี้ หลังจากไว้เครื่องดนตรีตามธรรมเนียม กันก็เริ่มบรรเลงเพลงตามในใจคิดออกมาทันที.. ....รอยรูปอินทร์ หยาดฟ้า......มาอ่าองค์ ในหล้า แหล่งให้คนชม งามสม....ขุนลอท้าว น้ำพระทัย ณ หัวเจ้า ยิ่งแม่ กาหลง ยามพระทรงคชสาร.... พระยิ่งหาญ ยิ่งกล้า เกินพระยาสีหราชท้าว กลางศึก พระบาทเจ้า ล้านโลกใครบ่เท่า พ่อขุนแมนสรวง ........ รูปดังองค์อินทร์ หยาดฟ้ามาสู่ดิน โสภิณดังเดือนดวง เหนือแผ่นดินแดนสรวง เหนือปวงหนุ่มใด เหล่าอนงค์หลงสวาท ยอมเป็นทาสรักบำเรอ นามขุนลอท้าวเธอ ทรงสถิตย์ ณ ทรวงใจ ลุ่มแม่กาหลงเจ้า หรือจะเท่าถึงครึ่ง แม้น้อยหนึ่ง น้ำหทัย เมื่อทรงคชสาร พระยิ่งหาญยิ่งกล้า ดั่งพระยาสีหราชผู้เป็นใหญ่ ใช่เพียง ศึกรบ สยบพระทรงชัย แม้ในศึกรักพระยังยิ่งใหญ่ นาถอนงค์ปลงใจ ใคร่อิงอุ่น นับล้านโลกาล้วน บ่ควรคู่บุญ ดั่งพ่อขุนแมนสรวง เอย "แปะๆๆๆๆๆ" เสียงปรบมือดังมาจากทางหน้าประตูห้อง ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่กันกำลังคิดถึงมาที่สุดตอนนี้นั่นเอง "เก่งมากเลยจ๊ะกัน ไหนกันบอกไม่ถนัดระนาดไง แต่เล่นได้ดีขนาดนี้นี่ พี่ไม่เชื่อแล้วนะ" แต้วส่งยิ้มแสนสดใสให้กัน ซึ่งขณะนี้ตัวฟูราวกับมีผีเสื้อนับร้อยบินอยู่ในอกแล้ว "ยอยศพระลอนี่ ผมหัดบ่อยครับ คุณพ่อสอนบ่อย" กันเกาหัวแก้เก้อ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วเขาก็ตัดสินใจ เป็นไงเป็นกันวะ! "พี่แต้วครับ" "ว่าไงคะ" แต้วส่งยิ้มหวานกระแทกใจกันรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ "กันมีเรื่องอยากจะขอพี่แต้วสองเรื่อง ข้อแรกคือ"กันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ "วันนี้ กันจประกวดเดือนที่เฟรชชี่ไนท์ กัน...เอ้อ....อยากให้พี่แต้วไปช่วยเชียร์กันหน่อยน่ะครับ" พูดไป เด็กหนุ่มก็เกาหูตัวเองไปด้วยแก้เก้อ "ได้สิ กัน แหม ถึงกันไม่เชียร์ พี่ก็ว่าจะไปอยู่ละ" แต้วพูดยิ้มๆ "แล้วอีกข้อละจ๊ะ" "อีกข้อนึงก็....."กันรู้สึกเหมือนลิ้นตัวเองจะเริ่มพันกัน "กันอยากจะเรียกพี่แต้วว่าแต้วเฉยๆจะได้ไหมครับ" ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งคู่ชั่วอึดใจ กันจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาใคร่อยากจะรู้เหลือเกินว่าในดวงตาคู่สวยนี่คิดอะไรอยู่กันแน่นะ จะคิดเหมือนกับเขาสักนิดบ้างไหม จิตใจของกันเริ่มเตลิดไปไกลแล้ว ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้กันหัวใจพองโตอีกครั้ง... "ดะ...ได้สิจ๊ะ คือ...พี่.... เอ่อ....แต้วก็ว่าดีเหมือนกัน...แค่ปีเดียวเองเนอะ...เรียกพี่ก็ดูแก่ไปหน่อย" ถ้ากันดูไม่ผิด เขารู้สึกว่าแก้มใสสีชมพูนั้นมีสีเข้มขึ้นอยู่ชั่วอึดใจ กันปลื้มใจจนยิ้มไม่หุบ แล้วพี่แต้วก็แทนตัวเองว่า "แต้ว" กับกัน ไชโย! "เอ้อ....งั้น....เดี๋ยวกันไปเตรียมตัวก่อนนะครับ" กันรีบลุกอย่างเก้อเขิน ที่จริงเขาอยากจะอยู่ตรงนี้ไปอีกร้อยพันชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ว่าเขากลัวหัวใจของเขามันจะพองล้นออกนอกอกเสียก่อน "คืนนี้เจอกันนะครับแต้ว" หนุ่มผิวเข้มส่งรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นไปให้สาวน้อย ซึ่งส่งยิ้มหวานมาให้เขาเช่นกัน กันรู้สึกวาบหวามในหัวใจ นาทีนี้ เขารู้สึกมีความสุขที่สุดในโลก การรักใครสักคนนี่มันดีอย่างนี้นี่เอง.... "กัน" "ไอ้กัน" "ไอ้กันเว้ยยยย!!!!!!" โตโน่ตะโกนใส่หูกันดังลั่น จนกันเอามือปิดหูแทบไม่ทัน "อะไรอะ พี่โตโน่ ตะโกนซะหูจะแตก" "ก็เมิงอะ เรียกก็ไม่หัน เอาแต่เดินยิ้มค้างอยู่งั้นอะ ตั้งแต่ที่หอแล้ว" โตโน่ส่ายหัวอย่างเสียอารมณ์ "เมิงดูนี่ดิกัน ไอ้รายชื่อคนที่สี่ตรงเนี้ย ช่วยพี่ดูดิ๊ว่ามันใช่ป่าววะ" ที่ตรงนั้นคือบอร์ดประกาศรายชื่อผู้ผ่านเข้ารอบห้าคนสุดท้ายในการประกวดดาวและเดือนประจำเฟรชชี่ไนท์คืนนี้ แน่นอน ว่ามันมีชื่อของกันอยู่ด้วย กันไล่สายตาลงมาดูตามที่พี่ชายบอก 4. ยุกต์ ส่งไพศาล "นี่มันชื่อไอ้สนนี่" กันอุทานแบบประหลาดใจนิดๆ สน คนที่สร้างความวุ่นวายในวันงานรับน้องนั่นเอง กันนึกย้อนไป จากวันนั้นถึงวันนี้ ทั้งเขาและสนก็มักจะมีปัญหากระทบกระทั่งกันอยู่เนืองๆเสมอๆ กันก็พอจะเดาได้ว่าสนคงจะแค้นใจเรื่องที่โดนเขาทำให้เสียหน้าในงานวันรับน้องวันนั้น แล้ววันนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาอีกบ้าง เดาไม่ออกจริงๆ...!!! จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:02:56

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มุมหนึ่งในห้องปฏิบัติการย่อยของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ขณะนี้บรรยากาศในห้องได้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นห้องแต่งตัวขนาดย่อมๆ ในห้องแคบๆนั้นมีเพียงต่าย เกรซ และช่างแต่งหน้าอีกหนึ่งคน ซึ่งกำลังสาละวนแต่งหน้าให้เกรซอยู่อย่างแข็งขัน นับว่าเป็นเรื่องแปลกของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่มีนักศึกษาหญิงไปประกวดดาวมหาวิทยาลัย แถมยังเข้ารอบห้าคนสุดท้ายเสียด้วยสิ หนุ่มๆในคณะเลยออกจะตื่นเต้นกันอยู่มิใช่น้อย "เฮ้ย เกรซ แกสวยว่ะ" ต่ายเปรยขึ้นหลังจากที่นั่งจ้องเพื่อนสาวแต่งหน้าแต่งตัวอยู่พักใหญ่ ชุดราตรีเกาะอกสีบานเย็นขับผิวขาวให้ผ่อง ส่วนทรงผมที่ม้วนเป็นลอนรวบเป็นหางม้าหลวมๆแล้วปล่อยเคลียไหล่น้อยๆ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางดูสวยขึ้นอย่างผิดหูผิดตาจนถ้าคนที่ไม่รู้จักมาก่อนอาจจะจำไม่ได้กันเลยทีเดียว เกรซยิ้มขำ "โหย อยู่ก็มาชม แล้วทำไมแกเรียกชั้นว่าเกรซแล้วละวะ" "ก็วันนี้ชั้นเรียกแกว่าไอ้นวกไม่ลงอะดิวะ ดูดิ แกออกจะสวยขนาดนี้ เรียกว่านวก ไม่เข้าเลยว่ะ" ต่ายเอ่ยชมเพื่อนอย่างจริงใจ "แกสวยซะชั้นอยากเป็นเลสเลยว่ะ นี่พูดจริงๆนะ" "บ้าแระ ไอ้ชุ ชั้นยังชอบผู้ชายอยู่นะเว้ย" เกรซโวยตอบกลับไปเสียงแข็ง "ชอบผู้ชาย ผู้ชายคนนั้นอะเหรอ....คนที่มาส่งแกวันปฐมนิเทศใช่มะๆๆๆ" ต่ายแซวเพื่อนอย่างรู้ทัน "โหย เอาเรื่องนี้มาพูด พอเลย หยุดพูดเลย ยังไม่ได้ชอบซะหน่อย..." เกรซทิ้งเสียงตัดพ้อเพื่อน ใบหน้าร้อนวูบขึ้นมานิดหนึ่ง "ไม่ชอบ แล้วทำไมบ่นถึงจังวะ จนชั้นแทบจะหาคนมาสเกตช์ภาพแล้วแปะประกาศจับทั่วมหา"ลัยละ ประกาศจับผู้ต้องหา ที่ขโมยหัวใจเพื่อนของเราเนี่ย ฮ่าๆๆๆ" ต่ายหัวเราะอารมณ์ดี เกรซอ้าปากจะเถียงต่อก็ไม่ถนัด เพราะช่างแต่งหน้ากำลังละเลงสีลงบนริมฝีปาก ได้แต่ทำท่าฮึดฮัดขัดใจไปอย่างนั้นเอง -------------------------------------- งานเฟรชชี่ไนท์คืนนี้ถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ สมกับที่ฝ่ายกิจกรรมทุ่มทุนสร้างกับรางวัลรวมกว่าครึ่งแสน เวทีประดับไฟอย่างอลังการ แสงสีเสียงพร้อม ราวกับงานคอนเสิร์ตดีๆสักงานเลยทีเดียว สองพิธีกร ได้แก่ เอกกี้และแฟรงค์กี้ เป็นศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยที่จบออกไปมีชื่อเสียงในวงการบันเทิงในฐานะพิธีกร ค่ำคืนนี้ ทั้งสองก็มาเป็นพิธีกรรับเชิญให้งานคืนนี้เช่นกัน "สวัสดีครับทุกท่านๆ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งาน "Freshy Night 2010 ค้นดาว คว้าเดือน!!!" เสียงเฮและเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มไปทั่ว งานนี้ นอกจากนักศึกษาปีหนึ่งจะพลาดไม่ได้แล้ว รุ่นพี่ทุกชั้นปีรวมถึงคณาจารย์ก็มารวมตัวกันอย่างคึกคัก เนื่องจากถือเป็นงานช้างของมหาวิทยาลัย บางคนก็ลือด้วยซ้ำว่ามีโมเดลลิ่งแแมวมองมาอยู่ในงานด้วย เพื่อค้นหาดาราหน้าใหม่ ทำเอาบรรยากาศในคืนนี้มีสีสันขึ้นอย่างมากมาย "เฮ้ย โต เด็กเมิงอะเป็นไงมั่งวะ พ่อเล้า" เพื่อนจอมทะเล้นกลุ่มของโตโน่เดินเข้ามาแซวโตโน่ ซึ่งนั่งโซ้ยไก่บาร์บีคิวกินอยู่กับกลุ่มชาวหอ ที่เดินทางมาให้กำลังใจกันอย่างล้นหลาม ทั้งริท เซน ไอซ์ หมอเก่ง เกด ดิวกัซ "พ่อเล้าห่...เหวไรวะ พี่เลี้ยงเว้ย พี่เลี้ยง เรียกให้มันถูกหน่อย!" โตโน่โวยวายขึ้นมาตอบ ทำเอาเพื่อนๆหัวเราะกันยกใหญ่ "เด็กกูเหรอ ได้ตำแหน่งแน่นอน ดูแล้วเทียบฟอร์มความหล่อก็กินขาด ความสามารถก็ล้นเหลือ ฮ่าๆๆๆๆๆ" "เมิงแน่ใจละเหรอวะโต ดูคนประกวดคนอื่นดิวะ" ดิววี่พยักเพยิดให้โตโน่ดูกลุ่มผู้เข้าประกวดฝ่ายชาย แต่ละคน หน้าตาอย่างกับเดินออกมาจากจอละครหรือหนังสือแมกกาซีน เจ้าคนเบอร์หนึ่ง ดูไปก็ละม้ายคล้ายมาริโอ้ เมาเร่อ คนเบอร์สอง ก็ดูคล้ายอนันดา เอเวอริ่งแฮม คนเบอร์สาม ดูไปก็คล้ายเคน ธีรเดช ส่วนเบอร์สี่ก็คือ สน น้องคณะตัวปัญหา ที่รูปร่างสูงใหญ่และหล่อล่ำไม่เบา ส่วนเบอร์ห้าน่ะหรือ... เวรกรรม ไอ้กันเอ๋ย พี่แทบมองไม่เห็นแก ดีนะนี่ที่ให้ใส่สีขาวครีมมาช่วยชีวิต ไม่งั้นกลืนไปกับความมืดยามราตรีแถวนี้แน่ๆ.... โตโน่คิดไปแล้วก็เริ่มปวดหัวขึ้นมา สายตาของเขาไล่เรียงไปยังเหล่าผู้ประกวดทั้งหลายบนเวที ที่พิธีกรกำลังยกไมค์สัมภาษณ์อยู่ แล้วโตโน่ก็ต้องสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่งโครมเบ้อเร่อ หญิงสาวสวยราวกับตุ๊กตาในชุดสีชมพูบานเย็น ผิวขาวผ่องนวลเนียนราวกับไม่เคยต้องแดดลม ผมม้วนหลอดเคลียไล่ขับให้ดวงหน้าที่ดูโดดเด่นอยู่แล้วดูหวานละมุนล้อแสงไฟบนเวที เธอกำลังขยับปากแนะนำตัวอยู่บนเวที "สวัสดีค่ะ เกรซ คณะวิศวกรรมศาสตร์ หมายเลขสองค่ะ ช่วยกันเชียร์ด้วยนะคะ" พูดจบแล้ว หญิงสาวก็โปรยยิ้มหวานให้คนดูที่อยู่เบื้องล่าง โตโน่รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ อ้าปากค้างจนเริ่มเสียจริต "เฮ้ย ไอ้โต!" เพื่อนบอลทุบหลังโตโน่ดังพลั่ก จนเขาสะดุ้งเฮือก "เฮ้ย อะไรวะ ไอ้บอล อยู่ๆก็มาทุบหลังกุ!" "กุรู้ ถ้าไม่ทำแบบนี้ สติเมิงจะคืนมามั้ยละ" บอลหัวเราะขำ "ออกนอกหน้าเชียวนะเมิง แหมๆๆๆ ปิ๊งน้องเกรซอะดิ!" "ป่าว ไม่ได้ปิ๊ง ยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย!" โตโน่แย้งอย่างร้อนตัว "ก็เค้าแค่สวยดี แค่นั้นเอง ทำไมๆ กุมองสาวมันผิดตรงไหน!" "เออ กุเชื่อ พ่อคนเจ้าชู้!" บอลยังคงแซวต่อ ทำเอาบริเวณนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำหน้างอง้ำขึ้นมาทันทีราวกับองค์ลง แอรินนั่นเอง "เดี๋ยวชั้นไปห้องน้ำก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วเธอก็สาวเท้าก้าวฉับๆๆๆออกไปจากบริเวณนั้น ทำเอาทุกคนพากันสงสัยว่ามีใครไปเหยียบต่อมอะไรของเธอหรือเปล่า ต่างมองหน้ากันแบบงงๆ แต่ไม่ได้คำตอบ มีเพียงแต่ดิววี่เท่านั้นที่มองตามแอรินไปด้วยสีหน้าที่ไม่มีใครบรรยายได้ถูก... ------------------------------------------------ เต้ยก้มลงมองกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในมือ มันคือกระดาษสำหรับลงคะแนนโหวตตัดสินดาวและเดือนประจำงานคืนนี้ เธอมองไปที่รูปของผู้ประกวดเดือนหมายเลขห้า แล้วก้เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว "ขำอะไรอะเต้ย" แจ๊ค เพื่อนหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม "ดูรูปกันรูปนี้สิแจ๊ค ตลกมากเลยอะ" แจ๊คเขม้นมองไป ภาพกันที่ลงในใบโหวตเป็นภาพที่ดูมืดมาก เนื่องจากกระดาษสำหรับโหวตถูกจัดพิมพ์ด้วยคุณภาพไม่ดีนัก ทำให้รูปของกันดูมืดๆ ดำๆ จนแทบมองไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้า แถมยังเป้นรูปที่ถ่ายแบบง่ายๆ ผิดกับอีกสี่คนที่เหลือเป็นภาพที่ดูแล้วรับรู้ได้ว่าถ่ายมาจากสตูดิโออย่างดี "โหย คุณกันนภัทรเพื่อนผม ราศีจับเอามากๆ -*-" แจ๊คถึงกับเอามือกุมหัวด้วยความกลุ้ม "เอาน่า ดูบนเวทีก็ไม่ได้มืดขนาดนี้นะ แล้วอีกอย่าง พอช่วงแสดงความสามารถอะ คะแนนไหลมาแน่นอน เชื่อเต้ย!" เต้ยพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น "อะ นั่น พี่โตโน่นี่!" แจ๊คและเต้ยเดินมาหาโตโน่และคณะ ที่กำลังโซ้ยลูกชิ้นปิ้งต่อจากบาร์บีคิวไก่อยู่... "สวัสดีค่ะ พี่โตโน่" เสียงหวานใสกล่าวทักทาย โตโน่หันมาทั้งที่ลูกชิ้นยังเต็มปาก "อ้าว หวัดดีครับ น้องเต้ย น้องแจ๊ค" ริทหันขวับไปยังทิศทางเดียวกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อยู่ๆเขาก็เกิดมือแข็ง ปากค้าง แล้วก็ทำลูกชิ้นหลุดจากมือซะอย่างนั้น...!!! จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:03:52

ความคิดเห็นที่ 3 "โหย พี่ริท ทำไรอะ เสียดายของ" ไอซ์ทำท่าเสียดายลูกชิ้นที่ริททำตกขนาดหนัก ถึงขั้นเกือบจะเก็บมาปัดฝุ่นกินต่อถ้าเซนไม่ห้ามไว้เสียก่อน เต้ยหันมาเห็นหนุ่มตัวเล็กที่เล็งสายตามาที่เธอพอดี เธอส่งยิ้มไปให้ตามมารยาท ทำเอาริทน้อยถึงกับเพ้อใหญ่โต มือหนึ่งก็กระตุกแขนเสื้อของพี่ชายคนโตยิกๆ "พี่โตโน่ๆ" ริทพูดเสียงกระซิบแผ่วเบา "คนนี้ใครอะๆๆๆ น่ารักๆๆๆ" "เฮ้ย ริทเมิงพูดไรวะไม่ได้ยินเลย" เสียงการแสดงบนเวทีดังพออยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเสียงเวอร์ชั่นกระซิบก็ยิ่งไม่ได้ยินใหญ่ โตโน่บ่นพึมพำ "พูดให้มันดังหน่อยสิวะ" "ริทถามว่าคนนี้ใครอะน่ารักจัง" ริทพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเบาอยู่ดี "เฮ้ย ริท พูดให้มันดังๆไปเลยได้มั้ยวะ! เสียงเวทียิ่งดังๆอยู่" โตโน่ตะโกนใส่หน้าริท จนริทชักจะเริ่มฟิวส์ขาด ตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงอันดังทัดเทียมกัน "ริทถามว่า คนนี้เป็นใคร น่ารักจังเลย!!!" สิ้นเสียงตะโกนของหนุ่มตัวเล้ก เจ้าตัวก็รู้สึกได้ทันทีว่าตัวเองคิดผิดไปซะแล้ว เพราะสายตาของคนที่อยู่บริเวณนั้นแทบทุกคน จับจ้องมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว ริทน้อยอายแทบแทรกแผ่นดิน หันไปมองสาวน้อยตัวต้นเหตุ เขาเห็นเธอทำหน้าแปลกๆพิกลๆ ไอ้ริทเอ๋ย แกช่างโง่เสียจริง! ริทคิดในใจพลางก้มหน้างุด ถ้าเขามีมนต์วิเศษตอนนี้คงอยากจะเสกให้ตัวเองหายไปอยู่ที่ไหนไกลๆสักแห่งแล้วเป็นแน่! ท่ามกลางบรรยากาศที่เก้อเขิน โตโน่พยายามทำลายบรรยากาศนั้นเสีย ด้วยการเปล่งเสียงออกมาเป็นคนแรก "เอ่อ...ไม่ต้องตะโกนก็ได้ริท พี่รู้ว่าเมิงอยากรู้มาก นี่น้องเต้ย น้องปีหนึ่งคณะพี่ เพื่อนไอ้กัน น้องเต้ยครับ นี่ไอ้ริท รูมเมทไอ้กันมันที่หอน่ะครับ" เต้ยส่งยิ้มให้ริทแบบเก้อๆ ส่วนริทนั่นหรือ ส่งยิ้มค้าง แต่กลับยุดแขนเสื้อพี่ชายไม่เลิกรา จนโตโน่ต้องบ่นอีกครั้ง "เฮ้ย ริท เมิงจะเกาะพี่ไปไหนวะ ทำตัวเป็นลูกลิงไปได้!" ต้องให้บ่นนั่นแหละ เจ้าหนุ่มตัวน้อยถึงยอมปล่อยมืออกจากชายเสื้อของพี่ชายได้ ไม่น่าเชื่อว่าเวลามันเขินนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะนั่น ไอ้ท่าทีทะลึ่งทะเล้นก่อนหน้านี้หายไปจนเกือบเกลี้ยง ไอ้ลูกลิงกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆไปทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยน่ารัก ทำเอาเต้ยอดที่จะอมยิ้มขำในความน่าเอ็นดูของชายหนุ่มที่เขินม้วนอยู่ตรงหน้าไม่ได้ "วันนี้เต้ยกับแจ๊คมาเชียร์กันค่ะ" เต้ยพูดพร้อมผายมือไปทางแจ๊ค แจ๊คเพิ่งเผยตัวออกมาจากข้างหลัง หลังจากสังเกตพฤติกรรมไอ้หนุ่มฟันเหล็กคนนี้มาสักระยะ ท่าทางว่ามันจะเพี้ยนวุ้ย แจ๊คคิดในใจ โตโน่หัวเราะเห็นฟัน 32 ซี่ "ดีเลยๆ มาเชียร์ไอ้กันกันเยอะๆ เด็กสังกัดพี่ๆ ฮ่าๆๆ" "เดี๋ยวพอน้องเกรซออกมา เมิงก็ลืมไอ้กัน!" เพื่อนบอลแววมาอีกรอบ ทำเอาโตโน่หุบยิ้มแทบไม่ทัน "เอ๊ะ ยังไงเนี่ย พวกเมิงเห็นกุเป็นคนยังไง กุจะเห็นหญิงดีกว่าน้องนุ่งได้ไงวะ!" "ถ้าน้องไม่นุ่งก็อีกเรื่องใช่มะละวะ ฮ่าๆๆๆๆ" เพื่อนเต๋อสำทับมาอีกคน โตโน่ขยับปากจะเถียง แต่เพื่อนคนอื่นชี้มือชี้ไม้ให้ดูการแสดงบนเวทีเสียก่อน... เริ่มจากผู้เข้าแข่งขันฝ่ายชายก่อน คนแรกที่โตโน่คิดว่าดูคล้ายคลึงมาริโอ้ เมาเร่อก็มิปาน ขึ้นมาโขว์ลีลามายากลแบบง่ายๆ โดยใช้ห่วงและเชือก มีผู้ชมปรบมือกันบ้างตามธรรมเนียม "ไม่เห็นจะได้เรื่องเลย กลอุปกรณ์ แป๊บเดียวใครก็ทำได้วะ" โตโน่เบะปากแบบล้อเลียน ทำเอาคนอื่นขำไปตามๆกัน หนุ่มผู้เข้าประกวดเบอร์สอง ที่ดูคล้ายคลึงอนันดา เอเวอริ่งแฮม ขึ้นมาโชว์ลีลาการเต้นบีบอย ซึ่งดูน่าสนใจดี เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้พอสมควร แต่แล้วก็เกิดผิดคิวระหว่างทำท่าตีลังกา ล้มลงไปทับแขนตัวเองเสียอย่างนั้น จนทำให้ต้องมีหน่วยพยาบาลมาหามออกไปตามระเบียบ "น่าสงสารนะ แต่ช่วยไม่ได้ แพ้ภัยตัวเองไป" โตโน่ยักไหล่หนึ่งที ผู้เข้าประกวดเบอร์สาม ที่ดูไปแล้วก็มีมาดเท่คล้าย เคน ธีรเดช หนุ่มคนนี้แหวกแนวกว่าใครด้วยการโชว์ลีลาควงกระบองแบบบรู๊ซ ลี การแสดงของเขาสร้างเสียงฮือฮาและวี้ดว้ายได้พอสมควร (คงจะมีแต่โตโน่ที่อยากจะให้หมอนี่ผิดคิวเดี้ยงไปอีกคน) แม้จะดูทุลักทุเลไปบ้างบางขณะ แต่สุดท้ายก็สามารถจบได้อย่างสวยงาม ท่ามกลางความโล่งใจของทุกคน "เหอะ ก็งั้นๆแหละว้า!" โตโน่เบ้ปากใส่ "พี่โต ตกลงนี่ไม่มีใครดีเลยใช่มั้ยครับเนี่ย" เซนพูดกลั้วหัวเราะ ขำลีลายียวนของพี่ชายตัวดีเหลือเกิน "อะ แน่นอน กันเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชนเว้ย!" โตโน่อวยน้องชายแบบเวอร์ๆ ทำเอาแถวนั้นมีแต่เสียงหัวเราะดังครืน และแล้วก็มาถึงผู้เข้าประกวดหมายเลขสี่จนได้ "ขอเชิญทุกท่านพบกับผู้เข้าประกวดหมายเลขสี่ น้องสน จากคณะเศรษฐศาสตร์ ภาควิชาการเกษตร จะมาเล่นกีตาร์และร้องเพลง "คือฉันรักเธอ" ครับ เสียงตบมือและโห่ร้องวี้ดวิ้วดังมาจากหน้าเวที โตโน่ถึงกับขัดเคือง "เหอะ มันจ้างคนมาช่วยกรี๊ดป่าววะ!" "พี่โตโน่ขี้บ่นจังเลยอะ" ไอซ์พูดยิ้มๆ "เออน่ะ ไอ้ไอซ์ เดี๋ยวคอยดูพี่กันเมิง รับรอง กระหึ่มๆ" โตโน่ยกนิ้วมือประกอบท่าทาง (ถ้าใครสงสัยว่า ช่วงนี้บทของริทหายไปไหน ก็อย่าเพิ่งแปลกใจ เพราะวันนี้ริทไม่อยากพูด ไม่อยากตบมุก อยากนั่งมองสาวอย่างเดียวครับ!) "คือฉันรักเธอ ช้านร้ากเธอออ เหมือนที่เธอเคยบอกว่าอยากได้ยินทู้กวานนนน!!!" สนร้องเพลงเสียงแปดหลอดอยู่บนเวที พวกหน้าม้ายังคงตบมือยินดีกันต่อไป แต่ทางกลุ่มบรรดาพระเอกของเราน่ะหรือ ทำหน้าเซ็งในอารมณ์กันเป็นแถบ "เพี้ยนกระจายเลยว่ะ ฟังแล้วระคายหูเว้ย" โตโน่บ่นขึ้นมาอีกรอบ "แต่มีคนเชียร์เค้าเยอะนะนั่น พี่โตโน่ดูดิ คนกรี๊ดเต็มเลย" ไอซ์ชี้มือไปทางหน้าเวที เห็นคนกลุ่มหน้าเวทีกำลังส่งเสียงกรี๊ด และชูป้ายไฟอีกตะหาก "เหอะ มันก็แค่หน้าม้า เดี๋ยวรอดูของพวกเราเว้ย มาเตรียมตัวๆ พวกเรา" .................................................... และแล้ว เวลาที่หลายๆคนรอคอยก็มาถึง... "ขอเชิญพบกับผู้เข้าประกวดหมายเลขห้า น้องกัน จากคณะเศรษฐศาสตร์ ภาควิชาการเกษตรเช่นเดียวกันนะครับ จะมาในเพลง "หยาดเพชร" ครับ!" "เฮ้ๆๆๆๆๆๆ" เหล่าบรรดาหน้าม้าของกัน ต่างส่งเสียงเฮฮากันเต็มที่ เกดและเซนชูป้ายไฟ "เชียร์กัน*5" ขึ้นมา แล้วทุกคนก็ช่วยกันส่งเสียงเชียร์เต็มที่ กันเดินยิ้มแฉ่งออกมาหน้าเวที เขามองลงมาหน้าเวที เพื่อนๆขาวหอ เพื่อนกลุ่มที่คณะมาเชียร์เขากันคับคั่ง แล้วเธอล่ะ สายตาของกันสอดส่ายหาหญิงสาวที่เขาปรารถนาอยากจะได้กำลังใจจากเธอมากที่สุด "กัน สู้ๆน้าาาา!!!" เสียงมาจากทางซ้ายมือของเวที กันหันไปมองแล้วก็ต้องยิ้มกว้าง แต้วนั่นเอง เธอมานั่งเชียร์เขาอยู่หน้าเวทีเลยทีเดียว วันนี้ กำลังใจของกันเหลือล้นทีเดียว แล้วกันก็เริ่มต้นร้องเพลง สิ่งที่เขาถนัด ด้วยเสียงนุ่มหวานอันเป็นเอกลักษณ์ ".....เปรียบ เธอเพชรงามน้ำหนึ่ง   หวาน ปานน้ำผึ้งเดือนห้า หยาดเพชร เกล็ดแก้ว แววฟ้า   ร่วงมา จากฟ้า หรือไร หยาด มาแล้วอย่าช้ำโศก   ปล่อย คนทั้งโลกร้องไห้ หยาดเพชร เกล็ดแก้ว ผ่องใส   นั้นอยู่ไกล เกินผูกพัน แม้ ยามเพชรหยาดจากฟ้า   ร่วงลงมา ฟ้าคง ไหวหวั่น ดวงดาวก็พลอยเศร้า โศกศัลย์   มิอาจกลั้น น้ำตา อาลัย เอื้อม มือคว้า หยาดเพชรแก้ว  เผลอ รักแล้วจึงฝันใฝ่ หยาดเพชร หยาดละออง ผ่องใส   แม้นอยู่ใน ความมืดมน....." เสียงอันไพเราะของกัน เรียกเสียงฮือฮาจากผู้ชมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว หลายๆคนเริ่มลุกขึ้นมาปรบมือเชียร์เขา ทำเอากันมีกำลังใจมากขึ้นอีกโขเลยทีเดียว กันหารู้ไม่ว่า ในมุมมืดด้านหลังเวที สนกำลังกระซิบกระซาบกับสมุนอีกสองสามคนของเขา "มันไม่มีทางได้ตำแหน่งไปได้ง่ายๆหรอก มันต้องข้ามศพกุไปก่อน!!!" จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:04:59

ความคิดเห็นที่ 4 จบการแสดงของฝ่ายชายไปแบบซาบซึ้งประทับใจอย่างมาก (จนน้ำตาแทบเล็ดเลยนะ : เสียงโตโน่สำทับแทรกคนเขียนขึ้นมา) ก็มาถึงส่วนการแสดงของฝ่ายหญิงกันบ้าง การแสดงของผู้เข้าประกวดคนแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยที่โตโน่ก็ไม่ได้สนใจดูอะไรมากนัก ทำท่าเบื่อซะด้วยซ้ำ เขาส่งปลาหมึกย่างราดน้ำจิ้มเข้าปากไปแบบแกนๆ "อะไรวะไอ้โต ทำท่าเซ็งซะ" เพื่อนบอลแซวมาอีกรอบ โตโน่ตอบทั้งที่ปลาหมึกยังเต็มปาก "ก็มันน่าเบื่อนี่หว่า ร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่องเลย" "โหย อคติว่ะ" เพื่อนบอลยิ้มมุมปาก "เมิงจะรอดูแต่เบอร์สองก็บอกมาเหอะน่ะ!" หนุ่มคนโก้โดนจี้ใจดำ ถึงกับผลุดลุกจากที่นั่ง "นี่เมิงจะแซวกุจนได้โล่เลยใช่มะน่ะ!" "โห ่ ไม่ยอมรับความจริงนี่หว่า เดี๋ยวคอยดู พอน้องเกรซมานะ กุจะคอยดู ฮ่าๆๆๆ!" เพื่อนบอลหัวเราะลงลูกคอดังลั่น ทันใดนั้นเอง... "ต่อไปขอเชิญพบกับ ผู้เข้าประกวดหมายเลขสอง น้องเกรซ จะมาในเพลง "ไม่ใช่ไม่ใช่" ครับ!!!" เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกันกระหึ่มหน้าเวที เพื่อนบอลเพื่อนเต๋อหันกลับมาจะมาแซวโตโน่อีกที "นี่ไง น้องเกรซของเมิงมาแล้วไง...อ้าว!?!?" พ่อหนุ่มคนโก้หายไปไหนแล้ว??? ไวเกินกว่าที่ใครๆจะมองตามทัน โตโน่เผ่นแผลวไปอยู่หน้าเวทีตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พร้อมด้วยดอกกุหลาบสีชมพูในมือหนึ่งดอก เพื่อนทุกคนในที่นั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก "เฮ้ย มันไปเอาดอกไม้มาจากไหนวะ แล้วไปไงนั่นอะ ไวมาก!!!" เพื่อนฝูงและน้องๆพากันพึมพำไม่เชื่อสายตา ......................................... "....ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่มีอะไรจริงๆ นะ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไปฟังอะไรกันมานะ ก็เป็นคนดีคบกันเอาไว้ มาบอกเราเป็นแฟนกันได้ไง ไม่ใช่ ไม่ใช่...." เสียงร้องที่น่ารักและท่าเต้นที่ดูสดใสร่าเริง ทำเอาหลายคนลุกขึ้นมาเต้นตามและเชียร์เกรซกันอย่างล้นหลาม จังหวะกลางเพลงนั่นเอง โตโน่รีบปราดเข้าไปที่ริมเวที "น้องเกรซครับ!" เกรซหันมามองตามเสียง แล้วเธอก็ต้องเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว พี่ชายคนนั้นนั่นเอง ผู้ชายที่เธอแอบคิดคำนึงถึงอยู่นับเดือน เวลานี้ เขามาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว!!! ชายหนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีชมพูไปให้หญิงสาวบนเวที ท่ามกลางสายตาของประชาชีทั้งหลายที่เฝ้าดูการแสดงอยู่ แต่ละคนล้วนออกอาการฮือฮากับความกล้าของไอ้หนุ่มหน้าตี๋คนนี้เหลือเกิน เกรซก้มลงรับดอกกุหลาบจากมือชายหนุ่มด้วยความเขินอาย แล้วก็ร้องเพลงของตัวเองต่อไป "....ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่มีอะไรจริงๆ นะ....." โตโน่ยิ้มปลื้มกับผลงานความกล้าของเขา ที่ทำเอาใครๆพากันทึ่งไปตามๆกัน โดยเฉพาะเจ้าริทที่ลุกขึ้นมาตบมือให้โตโน่อย่างปลาบปลื้ม "พี่โตโน่สุดยอด! แบบอย่างที่ดีของน้อง!!!" แล้วเกรซก็ร้องเพลงของตัวเองจบลง ท่ามกลางเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม ทันใดนั้นเอง ก็ปรากฏร่างชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา หุ่นเท่สมาร์ต เดินมาที่หน้าเวทีพร้อมกุหลาบสีชมพูอ่อนช่อโต เกรซเดินมารับที่หน้าเวทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "พี่ไกร ขอบคุณนะคะที่มา" เกรซกระซิบ "เมื่อกี้พี่เห็นนะ มีหนุ่มมามอบดอกไม้ให้น่ะ" ไกรยิ้มมุมปาก "เสน่ห์แรงนะเราน่ะ" เกรซยิ้มกว้างแทนคำตอบ ไกรบีบมือให้กำลังใจน้องสาวก่อนที่จะเดินกับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม โดยที่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีรังสีอำมหิตจากเจ้าของกุหลาบสีชมพูดอกเดียวจับจ้องอยู่อย่างเอาเรื่อง "ดูๆ ไอ้โตโน่ แล้วมันทำปากเก่งนะว่าไม่ได้ปิ๊งน้องเกรซ ออกอาการเห็นๆ" หมอเก่งหัวเราะขำโตโน่ที่แสดงท่าที "หวง" น้องเกรซอย่างออกหน้าออกตา ........................... แล้วการแสดงของผู้เข้าประกวดฝ่ายหญิงอีกสามคนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว (จะแสดงอะไรก็แสดงไปเหอะ ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ :โตโน่) และพิธีการก็ดำเนินมาถึงช่วงการเปิดโหวต! เอกกี้และแฟรงค์กี้กำลังอธิบายวิธีการตัดสิน คือรุ่นน้องปีหนึ่งทุกคน จะมีกระดาษโหวตคนละสองแผ่น แผ่นหนึ่งสำหรับโหวตดาว แผ่นที่สองสำหรับโหวตเดือน โดยคะแนนจากรุ่นน้องปีหนึ่งที่มาร่วมงานจะคิดเป็น 80% ส่วนอีก 20% มาจากคะแนนโหวตของคณาจารย์จากคณะต่างๆที่มาร่วมชมการแสดงในค่ำคืนนี้ เด็กกลุ่มทางฝั่งของโตโน่ อันประกอบไปด้วย ริท เต้ย เกด แจ๊ค ซึ่งแน่นอนว่าโหวตเดือนให้กันอย่างแน่นอนไปแล้ว อีกแผ่นที่ให้โหวตดาว ก็ถูกโตโน่บังคับขู่เข็ญให้กากบาทเลือก "เบอร์สอง" ให้หมดทุกคน "กาๆกันไปเหอะ พวกเรา เห็นใจความรักของเฮียแกหน่อย" ริทกล่าว ก่อนที่จะหลบหลังมือของโตโน่ได้อย่างหวุดหวิด ไม่กี่ชั่วอึดใจ กล่องสำหรับใส่บัตรลงคะแนนก็เต็มไปด้วยบัตรลงคะแนนจนเต็มแน่น กล่องนับคะแนนนี้ได้ถูกขนย้ายไปเพื่อนับคะแนนข้างเวที กลับมาทางกลุ่มพระเอกของเรากันบ้าง... "เออ ทุกคน เดี๋ยวริทไปห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ" ริทน้อยเอ่ยปาก พลางปลีกตัวออกมาจากกลุ่ม คืนนี้ซัดโค้กซีโร่ไปสามกระป๋อง จะไม่ปวดฉี่คงจะแปลกไปหน่อยแล้ว หนุ่มน้อยเดินผ่านข้างเวที เพื่อไปทางลัดที่ตัดไปยังสุขา แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ริทแอบหลบวูบข้างเสาเพื่อดูให้เห็นจะจะคาตา ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง!!! จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:05:50

ความคิดเห็นที่ 5 จากผู้เขียน หายไปวันนึงเต็มๆเลย ต้องขออภัยอย่างยิ่งยวดเลยค่ะ วันธรมดาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ งานยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลาปั่นตุนแบบช่วงวันหยุดเท่าไหร่ ตอนนี้ ต้องขอขอบคุณเจ้าของภาพด้วยนะคะ เพราะพยายามหารูปมาประกอบเรื่อง ดันหาแบบที่ต้องการไม่ได้ซะที จนต้องไปตั้งกระทู้ขอมาเมื่อคืน ตอนนี้ เรื่องราวกำลังจะอลเวงขึ้นเรื่อยๆ ยังไงฝากนิยายบ้าๆบวมๆเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจคนอ่านทุกคนนะคะ คนเขียนก็จะพยายามรีบปั่นเท่าที่เวลาและสมองน้อยๆจะอำนวยค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^^ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:08:36

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดดดด มาแล้วเหรอเบิร์ด ชนกันโครมใหญ่เลย อิอิ จากคุณ : ป๋อหลิน เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:15:03

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมาก ๆ เลยค่ะ  หัวเราะดัง ๆ ตั้งหลายซีนแน่ะ  เป็นกำลังใจให้ เขียนต่อนะคะ   ปล.สับสนกับของแม่ชมเช้า นิดนึงเพราะอันนั้นเต้ยเป็นนางเอก  ต้องจูนนิดนึง  555  แต่บทของโตโน่น่ารักแอนด์ฮามากกกก มากกกก จากคุณ : Smiling on a Lonely day เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 01:05:27

ความคิดเห็นที่ 8 .... มาจองรออ่านครับ เดี๋ยวจามาคอมเมนต์น่าครับ ไปเรียนก่อน ^^ จากคุณ : geoforce เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 06:43:03

ความคิดเห็นที่ 9 เดี๋ยวนี้เข้าห้อง the star6 ก็มองหาแต่ทู้ของนิยายของคุณ aoikotori ดีใจจังที่ตัวเล็กได้เจอน้องเต้ยแล้ว บทโตโน่ฮา และกวนได้โล่ห์มาก เนื้อเรื่องสนุกขึ้นเรื่อยๆ มุกแต่ละมุกก็ฮาคอด ไม่ได้กดดันนะคะ แต่จะรออ่านทุกวันเลย เหอ เหอ จากคุณ : skuba เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 10:10:08

ความคิดเห็นที่ 10 หนุ่มน้อยเดินผ่านข้างเวที เพื่อไปทางลัดที่ตัดไปยังสุขา แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ริทแอบหลบวูบข้างเสาเพื่อดูให้เห็นจะจะคาตา ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง!!! ^ ^ มันเป็นแบบไหน กลับมาบอกไวๆนะคะ ตื่นเต้นๆๆๆๆ จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 11:21:42

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาเย้ๆดีใจ  แต่ยังไม่สามารถอ่านได้  เดี๋ยวเย็นกลับมาอ่านน้า อิอิ จากคุณ : มะม่วงหาว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 12:25:25

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านเสร็จแย้วค่า มาฮาผู้เขียน  แอบมีจิกกัดด้วยนะ  ไม่ว่าจะเป็นคอสตูมพ่อสะไบทอง  หรือ คือฉันรักเธอ  ที่ให้โตโน่ว่าตัวเอง  ฮาอะ หรือจะเป็นบทโตโน่สบทบกับผู้เขียน  ขอบอก ชิชะ  อย่านึกว่าเค้าติดนิยายตัว  แล้วจะมาตีซี้กับเฮียได้นะยะ ไอ้ประโยคนี้ก็คิดหน้าริทออกเลยอ่ะ แอบยิ้มตาม (ถ้าใครสงสัยว่า ช่วงนี้บทของริทหายไปไหน ก็อย่าเพิ่งแปลกใจ เพราะวันนี้ริทไม่อยากพูด ไม่อยากตบมุก อยากนั่งมองสาวอย่างเดียวครับ!) แต่ชอบบทเฮียมากดูกวนๆดีอ่ะ  ไม่มีคราบพระเอกเลย เอ! หรือไม่ใช่  มิเป็นไรเป็นพระเอกในใจเค้าก็พอ เอิ๊กกกกก รอ รอ รอตอนต่อไปนะคะ ปล.แต่ยังแอบลุ้น เกด-เก่ง-เซน  อยู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 20:16:53 จากคุณ : มะม่วงหาว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:15:42

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจที่วันนี้ได้เจอ นิยาย ฉบับนี้ค่ะ รออ่านอยู่ทุกๆวันนะคะ จากคุณ : HONORS เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 21:14:32

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านตามที่สัญญาครับ ยังสนุกเหมือนเดิมเลยน่ะครับ แล้วก็เรื่องดำเนินไปได้เห็นภาพมากๆ อยากรู้จริงๆว่า กัน&เกรซ จะได้ ดาว&เดือน ของมหาลัยหรือเปล่า รออ่านอยู่น่ะครับ เป็นกำลังใจให้สู้ๆครับ ^^ จากคุณ : geoforce เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 22:23:40

ความคิดเห็นที่ 15 ตอน 7 มาแล้ว จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 00:42:12

ความคิดเห็นที่ 16 เทสๆ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 23:44:16