ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 8 สำหรับหลายๆคน การได้รับรู้ความจริง มันคือความเจ็บปวด แต่สำหรับบางคน การไม่รู้อะไรเลย มันคือความเจ็บปวดยิ่งกว่า คนที่รับรู้ถึงความจริงข้อนี้ในค่ำคืนนี้คือ เซน และเกด... เซนนอนพลิกตัวไปมาในความมืด เขานอนไม่หลับเลยในคืนนี้ไม่ว่าจะพยายามข่มตาแค่ไหนก็ตาม ภาพของหมอเก่งและนาถที่เดินหายไปลับตานั้นมันยังคงตอกย้ำอยุ่ในความทรงจำของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่าเล่นคลิป youtube ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เขายอมรับกับตัวเองอย่างไม่อาย เขาอยากรู้เรื่องราวของสองคนนั้น แม้ว่าปกติแล้ว เซนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องของชาวบ้านมากมายนัก แต่สำหรับกรณีนี้ เขารู้สึกละอายใจเหลือเกินที่เขาอยากจะรู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งนอนไม่หลับ เซนเขม้นมองไปในความมืด พี่ชายที่อยู่เตียงข้างๆเขานอนหลับไปแล้ว ท่าทางจะมีความสุขเสียด้วย ดูใบหน้าที่ยิ้มกริ่มนั่นก็พอจะรู้ได้ แล้วทำไมต้องมีแต่เขาที่ต้องมานอนไม่หลับอยู่คนเดียวด้วยเนี่ย เซนเริ่มรู้สึดหงุดหงิดตัวเอง ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว หนุ่มคิ้วเข้มเลยตัดสินใจเปิดโน๊ตบุ๊กตัวเก่งขึ้นมา แล้วเปิดไปที่โฟลเดอร์รูปภาพ ไฟล์ภาพของเธอที่เขาแอบก้อปปี้มามันยังคงอยู่ที่ตรงนั้น ภาพหญิงสาวใบหน้าหวานละมุนในชุดสีส้ม ก้มหน้าน้อยโชว์ขนตาหนาเป็นแพ ก่อนนี้เขาสามารถมองรูปนี้ได้ไม่รู้เบื่อนับชั่วโมงเลยก็ได้ แต่คราวนี้ มันกลับแฝงความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยทุกครั้งที่มอง แบบนี้สินะ ที่เขาเรียกว่าอกหัก... ชายหนุ่มคิดพลางถอนหายใจออกมาอย่างแสนเศร้า ไม่มีประโยชน์ที่จะนั่งมองรูปต่อ เขาปิดพรีวิวรูปเจ้าปัญหานั่นเสีย เซนสวมหูฟัง ก่อนที่จะหาไฟล์โน๊ตเพลง "Winter Sonata" ที่แกะไว้วันก่อนขึ้นมาแกะต่อ ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้วนี่ (ทั้งเซนและเกด ต่างก็เป็นแฟนคลับซีรี่ส์เกาหลีตัวยง) "เอ หายไปไหนหว่า.." เซนคิดในใจ ไฟล์โน๊ตเพลงที่เขาอุตส่าห์แกะมาหลายวัน อยู่ๆก็หายไปจากโฟลเดอร์เก็บงานของเขาเสียได้ เซนเปิดหาตามโฟลเดอร์ต่างๆก็ไม่พบ แล้วฉับพลัน เซนก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง ทำเอาเขารู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาทันที "เวรแล้วไงล่ะ!!!" ส่วนอีกมุมหนึ่ง สาวน้อยผิวเข้มซึ่งก็นอนไม่หลับเช่นกันในค่ำคืนนี้นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ดวงจันทร์คืนนี้ดูมืดหม่น และปรากฏร่างแค่เสี้ยวเดียว ยิ่งมองยิ่งทำให้รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก อันที่จริงแล้ว เกดตั้งใจจะทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก แต่หลังจากเห็นภาพเมื่อตอนค่ำวันนี้แล้ว เกดกลับมาหมดความมั่นใจอีกครั้ง ในใจเธอกำลังสับสนอย่างหาทางออกไม่ได้ "ใครช่วยบอกเราทีได้มั้ย ว่าเราควรจะทำยังไงดี" เกดคิดพลางซุกหน้าลงบนท่อนแขนตัวเอง... ...................................................... วันนี้ช่างเป็นวันที่สดใสเหลือเกินสำหรับหนุ่มแก้มบุ๋มผิวเข้มที่ชื่อกัน เพียงชั่วคืนเท่านั้น เขากลับกลายเป็นคนดังของทั้งคณะและมหาวิทยาลัยในพริบตา ตั้งแต่เช้าเพื่อนฝูงล้วนเข้ามารุมล้อมแสดงความยินดีไม่ขาดสาย ทำเอากันยิ้มปลื้มไม่หุบทั้งวัน น่าจะมีอยู่ไม่กี่คนละมั้ง ที่ไม่รู้สึกยินดี แน่นอน สนและพรรคพวกนั่นเอง... "เมิงดีใจได้ไม่นานหรอก กุไม่มีทางจะให้พวกเมิงมีความสุขแน่!!!" สนพึมพำแฝงด้วยความแค้นใจ หลังจากเรียนจบคาบแรก กันและเพื่อนๆเดินมาที่ซุ้มเก่าที่เขามักจะมานั่งเล่นกันประจำ แต่ยังไม่ทันจะเดินมาถึง ก็พบว่ามีใครบางคนนั่งจองที่อยู่เสียแล้ว "เอ่อ คุณ..." กันร้องถามขึ้น แต่เมื่อเขาสังเกตดูให้ดี ชายหนุ่มร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงนั้นนี่มันคือ ไอ้หมอริท รูมเมทของเขาเองนี่หว่า!!! "ไอ้ริท เมิงมาทำไรที่นี่วะ!!!" กันขมวดคิ้วถามอย่างงุนงง "ก็...มาตามหัวใจเรียกร้อง!" ริทหันมาฉีกยิ้มโชว์ฟันเหล็กสีชมพู ในมือถือกุหลาบขาวหนึ่งดอก "อะไรของเมิง วันนี้ทำท่าแปลกๆ" กันทำหน้างง "เออน่ะ กุไม่ได้มาหาเมิงละกัน" ริททำหน้าเมินกัน ก่อนที่จะเดินผ่านหน้าเพื่อนหนุ่มผิวเข้มไปเหมือนไม่มีตัวตนซะงั้น กันมองตามอย่างงงๆ ที่แท้..จุดหมายของเจ้าริท... เต้ยนั่นเอง...!!! "หวัดดีครับ เต้ย" ริทฉีกยิ้ม "จำริทได้ไหมครับ ที่เจอกันเมื่อคืนไงครับ" "อะ อ๋อ จำได้ค่ะ" เต้ยยิ้มให้แบบเก้อเขิน หญิงสาวยังจำชายหนุ่มร่างเล็กท่าทางเขินอายเมื่อคืนได้ดี ทำให้เธออดที่จะยิ้มไม่ได้ "ริทมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ" "อ๋อ ริทมารักษาโรคไตน่ะครับ" "โรคไต ตายละ เป็นโรคไตเหรอคะ แล้วมารักษาที่นี่ได้ยังไง" เต้ยทำท่าตกใจ "ริทเป็นโรค ไตหาหัวจาม...ตามหาหัวใจไงครับ" ตบมุกเสร็จ เด็กหนุ่มก็ส่งยิ้มหวานหยดให้สาวน้อย ซึ่งหัวเราะคิกกับมุกสุดเน่าของเขา "ริทตลกจังเลยอะ" เต้ยพูดปนหัวเราะ "เดี๋ยวเต้ยขอนั่งก่อนนะคะ" ว่าแล้ว เต้ยก็ขยับตัวจะทรุดลงนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนที่ซุ้ม "เดี๋ยว!!! เดี๋ยวก่อนครับ!!! อย่าเพิ่งนั่งครับ!!!" ริทยกมือขึ้นมาทำท่าปางห้ามญาติ ทำเอาเต้ยถึงกับชะงัก "มะ มีอะไรเหรอคะ ริท เก้าอี้มีอะไรติดอยู่เหรอคะ?" เต้ยตกใจ พยายามตรวจเช็คเก้าอี้ที่จะนั่งใหญ่โต "เปล่าหรอกครับ เต้ย" ริทยิ้มกว้าง "แต่ริทอยากให้เต้ยมานั่งในหัวใจริทมากกว่าน่ะครับ!!!" "ริท พอเหอะ กุจะอ้วก!!!" หนุ่มกันที่เฝ้าอดทนดูมานานชักจะเริ่มทนไม่ได้ "มาทำมุกเสี่ยวหล่นเรี่ยราดไรแถวนี้วะ ไม่อายมั่งเหรอไง" กันถามด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ส่วนเต้ยน่ะหรือ หัวเราะคิกคักไม่หยุดอยู่นั่นเอง "ถามว่าริทอายไหมเหรอ อายสิ อายมากกกก!!!" ริทลากเสียงยาว "ก็อายเลิฟยูไง!!" ประโยคสุดท้าย ริทหันไปมองหน้าสาวน้อยที่ยังคงหัวเราะไม่หยุดอยู่ พลางยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้ "ที่ว่ามาทั้งหมด ล้อเล่นน่ะครับ แค่ริทเห็นเต้ยยิ้มได้ ริทก็ดีใจแล้ว" ริทยิ้มยิงฟันโชว์ฟันเหล็กเต็มที่ "ริทไปก่อนนะครับ เดี๋ยววันหลังจะมาใหม่นะครับ" เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินจากไปไกลลิบแล้ว แต่กันยังคงยิ้มค้างอยู่..แปลกดีเหมือนกัน ทำไมวันนี้หน้าตาของเพื่อนหนุ่มของเธอมันช่างดูน่าหมั่นไส้เหลือเกิน เต้ยคิดในใจ "จะยิ้มอะไรนักหนาอะกัน" เต้ยถามแบบขวางๆ ทำเอากันหุบยิ้มแทบไม่ทัน "อ้าว ก็กันขำไอ้ริทมันอะ สงสัยมันจะปิ๊งเต้ยเข้าให้แล้วละ" กันพูดกลั้วหัวเราะ ทำเอาเต้ยยิ่งหงุดหงิด "แล้วถ้าริทจะจีบเต้ยจริงๆ กันจะว่าไงล่ะ" "กันก็ดีใจด้วยสิ ไอ้ริทมันนิสัยดีนะ แม้ว่ามันจะดูบ้าๆบอๆไปหน่อย" กันกล่าว "ทั้งริททั้งเต้ยเป็นเพื่อนกัน กันก็ต้องดีใจอยู่แล้ว" "เหรอ กัน ขอบใจนะ เต้ยก็ว่า ริทก็น่ารักดีเหมือนกัน" เต้ยยิ้มมุมปาก "เดี๋ยวเต้ยไปก่อนละ ขี้เกียจนั่งละ" ว่าแล้ว สาวน้อยก็เดินก้าวฉับๆออกไปจากซุ้ม ทำเอาพ่อขนุนหนังเดือนมหาวิทยาลัยหมาดๆถึงกับอ้าปากค้างด้วยความงง ผู้หญิงนี่พฤติกรรมเข้าใจยากซะจริง! กันคิดในใจ ................................................... ที่ร้าน MANGO Z MANGO เซนทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่ในร้าน เขายังคงคิดไม่ตก โน๊ตเพลงของเขาที่หายไป ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคิดละก็.....ยิ่งคิด เซนยิ่งรู้สึกเก้อๆ แล้วเขาจะทำยังไงดีละเนี่ย!!! ระหว่างนั้นเอง เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้าน....และมายืนอยู่ตรงหน้าเซน "เซนใช่ไหมคะ" ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่แสนไพเราะที่สุดเท่าที่เซนเคยได้ยินมา นาถนั่นเอง!!! จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 13:08:03

ความคิดเห็นที่ 2 "ครับ ผมเองครับ เซน" เซนตอบกลับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ความรู้สึกเก้อเขินในใจทำให้เขาทำอะไรแทบไม่ถูก แต่ก่อนที่สติของเซนจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ นาถก้เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลงเสียก่อน "นาถเห็นตั้งแต่เมื่อคืนละ จะทักก็ไม่กล้า" นาถอมยิ้ม "ที่จริงก็ไม่กล้าทักซะทีมาตั้งนานแล้วล่ะ" เซนรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาอย่างประหลาด แต่แล้ว ภาพของนาถกับหมอเก่งเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในความทรงจำของเขาอีก ความรู้สึกเจ็บปวดที่แผ่ซ่าน ทำให้หัวใจอันพองโตของเขาค่อยๆฟีบลงจนอยู่ในสภาวะปกติ "อันนี้ของเซนใช่มั้ย" นาถชูกระดาษเนื้อหนาขึ้นมาแผ่นหนึ่ง ในนั้นเป็นตัวพิมพ์โน๊ตเพลง เซนเห็นแล้วก็จำได้ทันที นั่นมัน "Winter Sonata" ที่เขาทำไฟล์หายไปนี่เอง "ใช่ครับ ของเซน...เอ่อ ผมเอง เอ่อ แล้วคุณรู้ได้ไงครับว่าเป็นของผมน่ะ" เซนตอบอย่างตะกุกตะกัก เขาอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกิน ที่แสดงท่าทางอ่อนไหวมากมายขนาดนี้ แต่ก็เป็นนาถอีกนั่นแหละ ที่เป็นฝ่ายพูดก่อน "เซนไม่ต้องเกร็งก็ได้ พูดปกติเถอะ" นาถยิ้ม "ก็ดูตรงนี้ มันเขียนนี่ว่า Winter Sonata by Zen นาถก็เลยคิดว่าเป็นของเซนน่ะสิ" เซนยิ้มแบบเขินๆ ความรู้สึกเก้อเขินแบบนี้นี่มันบรรยายไม่ถูกจริงๆ "แล้วอีกอย่าง มันอยู่ในแฟลชไดร์ฟของนาถ คนที่ใช้แฟลชไดร์ฟอันนี้มีแต่นาถคนเดียว ดังนั้นถ้ามีไฟล์แปลกปลอมอะไรมา แน่นอนละ ว่ามันต้องเป็นของเซน" หญิงสาวอมยิ้ม "คุณ เอ่อ..นาถ รู้จักเซนนานแล้วเหรอครับ" เซนถามด้วยความประหลาดใจที่เธอพูดราวกับว่ารู้จักเขามานานแล้วอย่างนั้นแหละ "ก็คงงั้นนะ แต่คงมีแต่นาถที่รู้จักเซน ก็เห็นเด็กสาวๆในนี้เรียกพี่เซนๆๆ กันตลอดไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวอมยิ้มทีเล่นทีจริง มันช่างดูน่ารักน่าใคร่เสียเหลือเกิน "แต่ตอนนี้ เซนคงรู้จักนาถแล้วนี่นะ นาถอยู่ปีสี่ รัฐศาสตร์จ๊ะ แต่ไม่ต้องเรียกพี่นะ ไม่อยากแก่น่ะ" คำพูดที่ดูผ่อนคลายของนาถทำให้เซนยิ้มออกมาได้ "ครับ นาถ" "ที่นาถต้องมาถามหาเซนวันนี้ ก็เพราะโน๊ตอันนี้แหละ" นาถยื่นกระดาษโน๊ตนั้นต่อหน้าเซน "เซนเขียนเองเลยเหรอ มันดูดีมากเลยนะ แสดงว่าเซนต้องเคยเรียนดนตรีจริงจังมาก่อนใช่ไหม" "เอ่อ เซนก็พอเรียนมาบ้างน่ะครับ" เซนเองก็ไม่อยากจะคุยโม้โอ้อวด เพราะอันที่จริง เซนเรียนดนตรีอย่างเข้มข้นมาตั้งแต่สมัยยังเด็กแล้ว ทั้งเปียโน ฟลุต ไวโอลิน แต่ที่เซนชอบและถนัดมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นแซกโซโฟน "นาถอยากลองเล่นเพลงนี้จังเลย เลยต้องมาขออนุญาตเซนก่อน" หญิงสาวพูดอย่างร่าเริง "ปกติเซนเล่นเครื่องดนตรีอะไรเหรอ" "ปกติเซนเล่นแซกครับ แต่ก็นานๆที" เซนยิ้มเขิน "โห เล่นแซก เยี่ยมไปเลย!" นาถพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "เซนมาลองเล่นกับนาถมั้ย นาถเล่นไวโอลินนะ" "ปกติ นาถเล่นดนตรีไทยไม่ใช่เหรอครับ" เซนถามด้วยความงุนงง ก็เธอเป็นถึงประธานชมรมดนตรีไทยนี่นะ "นั่นมันอาหารหลัก แต่นี่อาหารเสริมจ๊ะ" หญิงสาวอธิบาย "มันก็เหมือนเรากินข้าวกับน้ำพริกทุกวัน แต่นานๆที เปลี่ยนไปกินแฮมเบอร์เกอร์บ้าง ก็ได้รสชาติแปลกใหม่ดี ก็นานๆทีนะ นาถชอบไปเล่นไวโอลินที่ห้องชมรมปฏิบัติการดนตรีสากลน่ะ นาถชอบพวกเครื่องสายน่ะ มันมีเสน่ห์ดี" หญิงสาวยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ เซนฟังแล้วอมยิ้มเพลิน สายตาของเขายังคงจับจ้องที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง จนเธอเริ่มรู้สึกตัว "นาถพูดเยอะไปหรือเปล่าเนี่ย เซนนิ่งเลย สงสัยเซนคงคิดว่านาถแปลกแน่ๆเลย คนเพิ่งคุยกันแท้ๆ มาพูดอะไรยาวๆให้ฟังเป็นหน้ากระดาษแบบเนี่ย" เธอตัดพ้อ เซนเริ่มรู้สึกตัว เขาเลยต้องรีบยันกายขึ้นมาเป็นปกติ "อ๋อ ไม่เลยครับ เซนฟังนาถคุยเพลินเลยน่ะครับ" "จะบอกว่าจะแอบหลับเลยละสิ ใช่ไหมละ" เธอหัวเราะ "ถ้าเซนจะไป วันพฤหัสประมาณบ่ายสองนะ ถ้าไม่มีเรียนไปเจอกันได้ นาถอยากฟังเซนเป่าแซกน่ะ" "ได้เลยครับ วันนั้นเซนไม่มีเรียนบ่ายพอดี" เซนยิ้ม "แล้ววันนี้นาถจะสั่งอะไรไหมครับ" "ออ ตายจริง นาถคุยเพลินลืมเลยนะเนี่ย" หญิงสาวยิ้มแบบเก้อเขิน "งั้นก็...." "แมงโก้สมูทตี้ ใช่ไหมครับ?" พนักงานร้านหนุ่มหล่อพูดสวนขึ้นมา ทำเองทั้งตัวคนพูดและคนฟังฮาครืนกันไปทั้งสองฝ่าย "เซนนี่ก็ จำได้ด้วยนะว่านาถชอบสั่งอะไร" หญิงสาวยิ้มเขิน เซนรู้สึกประหลาดใจตัวเอง ตอนที่เขาไม่ได้พบเธอ เขาเกิดคำถามและความไม่มั่นใจมากมาย แต่เมื่อเขาได้พบเธอจริงๆ สิ่งต่างๆเหล่านั้นกลับหายไปหมด มันมีแต่เพียงความสุขเท่านั้นที่ถาโถมเข้ามาหาเขา เซนพยายามจะสลัดความคิดและคำถามมากมายในใจก่อนหน้านี้ออกไป เขาขอเห็นแก่ตัว มีความสุขกับมันสักระยะแล้วกัน... ......................................................... แม้ว่าคนภายนอกอาจจะคิดว่า เด็กอายุ 15 อย่างไอซ์ ไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากนัก นอกจากกิน นอน และเที่ยวเล่น แต่ตอนนี้ สำหรับเขา มีความทุกข์น้อยๆที่คอยรบกวนในใจเขาอยุ่ เรื่องที่หนึ่ง การแข่งขันกีฬาสีที่จะจัดภายในสามสัปดาห์ข้างหน้าแล้ว แต่การซ้อมของทีมสีเขียว ยังไม่เข้าฝักเท่าที่ควร เรื่องที่สอง ความรู้สึกผิดที่ติดในใจเขาตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาตัดสินใจเบี้ยวนัด "น้ำค้างยามราตรี" เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาบนโลกไซเบอร์ไป แม้ว่าหลังจากตอนนั้น เขาจะพยายามขอโทษเธอไปหลายหนแล้วก็ตาม และเธอก็ยืนยันว่าเธอเองก็ไม่ได้ไปตามนัดเหมือนกัน แต่ความรู้สึกผิดในใจไอซ์ก็ยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยม เรื่องที่สาม ก็คือเรื่องของพ่อนี่แหละ สองวันก่อน แม่โทรมาหาเขา แล้วพูดทำนองว่า พ่อต้องการที่จะคุยด้วย ไอซ์สังหรณ์ใจอยู่แล้วว่ามันไม่น่าจะเป็นเรื่องปกติ เพราะธรรมดาแล้ว พ่อไม่ค่อยอยากจะคุยกับ "ลูกชัง" เช่นเขานักหรอก "สวัสดีครับ คุณพ่อ" ไอซ์กรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ "ไอซ์ เตรียมตัวเอาไว้ ปีหน้าพ่อจะส่งแกไปเรียนไฮสคูลที่อังกฤษ" พ่อของเขาพูดเข้าประเด็นโดยไม่มีอารัมภบทเช่นเคย "แล้วก็ต่อยูที่นั่นเลย พ่อจะหาทางให้แกไปต่อที่อ็อกซ์ฟอร์ด" "ทำไมพ่อจะให้ผมไปเรียนเมืองนอกตอนนี้ละครับ" ไอซ์ถามอย่างประหลาดใจ "ถ้าพ่ออยากให้ผมไป ให้ผมไปตอนจบมอปลายก่อนก็ได้นี่ครับ" "แกไม่ต้องมาเถียงชั้น" พ่อของเขาพูดเสียงเรียบ "ชั้นบอกให้แกไปก็คือแกต้องไป นี่ชั้นให้เวลาแกเตรียมตัวอีกตั้งปีนะ สะสางอะไรให้เรียบร้อยซะ" ไอซ์มองเหม่อไปข้างหน้าอย่างใจลอย พูดตามตรง เขาไม่อยากจะไปเรียนที่อังกฤษเลย เขายังอาวรณ์กับหลายๆสิ่งที่นี่ เพื่อน พี่ๆน้องๆ สถานที่ แล้วก็... "โอ๊ย!!!" ลูกฟุตบอลใบเขื่องหล่นมาใส่หัวเขาพอดี ไอซ์กุมหัวร้องด้วยความเจ็บปวด "สมน้ำหน้า ไอ้ไอซ์ แอบอู้ดีนัก!!!" สิงโตเพื่อนคู่หูหัวเราะ หลังจากที่แกล้งเพื่อนสำเร็จ "รีบๆไปซ้อมเร็วเข้า เวลายิ่งไม่ค่อยมี" "เออ ก็ได้วะ" เด็กหนุ่มคลำหัวป้อยๆ ก่อนที่จะเดินตามเพื่อนซี้ไปซ้อมบอลต่อ นี่เขาจะบอกเรื่องนี้กับทุกคนยังไงดีนะ? เด็กหนุ่มยังคงคิดไม่ตก ...................................................... คืนนี้ก็เหมือนคืนก่อน โตโน่สะพายกีตาร์ที่หลังพร้อมขี่มอเตอร์ไซค์ฮ่างคู่ใจฝ่าเม็ดฝนที่ตกปรอยๆตั้งแต่ตอนเย็นมาถึงหน้าร้านเหล้าปั่นที่เขาทำงานอยู่ประจำ แต่วันนี้ มันแปลกออกไป... โตโน่จอดรถมอเตอร์ไซค์ แล้วก้าวเข้าไปในร้าน โต๊ะเก้าอี้กระจัดกระจายเต็มไปหมด สภาพเหมือนเพิ่งมีระเบิดมาลงสักลูกอย่างไงอย่างงั้น "มีไรเกิดขึ้นครับเฮีย" โตโน่เอ่ยปากถามเฮียเจ้าของร้าน ซึ่งนั่งกุมขมับอยู่ และเมื่อเห็นชายหนุ่ม เฮียเจ้าของร้านก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง "อาโตโน่ ลื้อไม่ต้องมาเล่นดนตรีที่ร้านอั้วอีกแล้วนะ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!!!" แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 53 17:30:23 จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 13:08:38

ความคิดเห็นที่ 3 "อ้าว เฮีย ไหงเป็นงี้ไปได้ละครับ!!!" โตโน่ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก "ลื้อไปมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า อาโตโน่" เถ้าแก่ทำหน้าปั้นยาก "เมื่อหัวค่ำ มันถึงได้มีนักเลงบุกมาพังร้านอั้ว แล้วยังขู่อีกว่า ให้อั้วไล่ลื้ออกจากงาน ไม่อย่างนั้นมันจะบุกมาพังร้านอั้วทุกวันๆ!!! ขืนเป็นแบบนี้ก็ตายสิหว่า ลูกค้าหนีหมด" โตโน่ย้อนถาม "เฮียไม่แจ้งตำรวจเหรอครับ"   "ไม่ได้ผลหรอก ตำรวจแถวนี้ก็พวกมันหมด มันเป็นลูกเจ้าของตลาดนั่นไง!!!" เถ้าแก่พูดอย่างขมขื่น "อั้วก็เป็นคนทำมาหากินนะ อาโตโน่ อั้วก็เสียใจด้วย หวังว่าลื้อคงเข้าใจนะ" "ครับ เฮีย ผมเข้าใจครับ" โตโน่กล่าวอย่างสุดเซ็ง "งั้นผมขอบคุณเฮียนะครับ ที่จ้างผมมาโดยตลอด" โตโน่ยกมือไหว้เฮียเจ้าของร้าน แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ฮ่างออกมาจากบริเวณนั้นทันที เขาพยายามโทรติดต่อเพื่อนร่วมวง แต่ก็ได้รับคำตอบที่สุดแสนจะน่าประทับใจ "ขอโทษจริงๆว่ะ โน่ ถ้าเกิดพี่ยังรับเอ็งเข้าร่วมวง พี่ก็ลำบากเหมือนกัน ร้านแถวนี้พวกมันคุมหมด พี่ก็มีลูกเมียต้องเลี้ยงดู" "ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะครับ" โตโน่กรอกเสียงใส่โทรศัทพ์มือถือ ตอนนี้เขารู้สึกมืดมนไปหมด นี่หนทางทำมาหากินของเขาจะต้องจบลงแต่เพียงเท่านี้เหรอ และที่สำคัญ ไอ้มืออิทธิพลมืดที่คุกคามชีวิตเขานั่นเป็นใครกัน??? .............................................. "บัดซบที่สุด!!!" ริทลุกพรวดขึ้นมาตบโต๊ะเสียงดังปัง ทำเอาเพื่อนฝูงสะดุ้งเฮือก "ใจเย็นดิวะ ไอ้ริท นี่ไม่ได้อยู่หอนะเว้ย!!!" กันส่งเสียงปรามเพื่อน "เดี๋ยวโต๊ะร้านเขาพังไป เมิงจ่ายนะ!!!" "ให้ริทมันตบโต๊ะไปเหอะ พี่ว่ายังไงมันก็ไม่มีปัญญาพังโต๊ะได้หรอกว่ะ" หมอเก่งแอบเหน็บ ทำเอาริทอ้าปากจะโวยวาย แต่ทันใดนั้นเอง... "พอได้แล้ว พวกเมิงนี่ จะมาช่วยพี่แก้ปัญหาหรือสร้างปัญหาวะ!" โตโน่โวยอย่างมีอารมณ์ ทำเอาเพื่อนๆสงบปากสงบคำกันหมด "ใจเย็นๆคร้าบ น้ำเย็นๆครับ น้ำเย็นๆ แก้อาการใจร้อนก่อนนะ" เซนยกน้ำเย็นมาเสิร์ฟเพื่อนๆ ใช่แล้ว ที่นี่คือร้าน MANGO Z MANGO นั่นเอง ก่อนนี้ โตโน่ขี่มอเตอร์ไซค์มาอย่างไร้จุดหมาย เขายังคงมืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปที่ไหนดี แต่แล้วสายตาของเขาก้เหลือบไปเห็นป้ายไฟดีไซน์เก๋ไก๋ของร้านไอติม "MANGO Z MANGO" "เออ นี่มันร้านไอ้เซนนี่หว่า" โตโน่จอดรถ และตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปหาที่นั่งพักสักระยะ... แล้วก็ได้นำไปสู่การที่เซนโทรเรียกเพื่อนๆชาวหอทุกพระนายให้มาประชุมสุมหัวกันที่นี่... "โทษที พี่น้องทุกท่าน บังเอิญพี่อารมณ์เสียไปหน่อยว่ะ" โตโน่ยกมือขึ้นมาขอโทษเพื่อนๆ "ถึงตอนนี้ ก็ยังนึกไม่ออก ว่าลูกเจ้าของตลาดมันจะมาแค้นไรอะไร ถึงขนาดต้องทำถึงขนาดนี้เชียว" "ร้านนี้ไม่รับ งั้นพี่โตโน่ก็ไปสมัครร้านอื่นดูสิครับ" ไอซ์เสนอความเห็น "ไม่มีประโยชน์หรอกไอซ์ พี่ว่าถ้าลงมันทำถึงขนาดนี้ ร้านแถวนี้คงจะพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยหมดแหละ" กันกล่าว "เผลอๆป่านนี้ ติดรูปพี่โตโน่ติดแบล็กลิสไปหมดแล้วแหงๆ" "ก็บอกแล้วไง บัดซบ! บัดซบมากๆๆๆ!!" ริทโวยวายขึ้นมาอีกรอบ จนเพื่อนแต่ละคนต้องจับไหล่ไอ้ตัวเล็กกดลงกับที่ ถึงจะพอสงบลงได้บ้าง... ............................................... ที่หน้าร้าน... "โอเคค่ะ พี่กล้า เดี๋ยวพี่กล้ามารับเกรซที่ร้านไอติมแถวข้างมอแล้วกัน ร้านแมงโก้อะ" เกรซกรอกเสียงใสใส่ลงในโทรศัพท์มือถือรุ่น "อาม่า" ที่เธอพกติดตัวเป็นประจำ "เดี๋ยวเกรซกินไอติมรอแล้วกันค่ะ" วันนี้กว่าจะเสร็จงานที่ห้องปฏิบัติการก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าแล้ว เกรซจึงต้องเรียกพี่ชายมารับ ระหว่างนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินมาหาอะไรทานเล่นสักนิด เวลาอย่างนี้คงจะมีแต่ร้านนี้ละมั้งที่ยังเปิดอยู่ เะอคิด เกรซผลักประตูเข้าไปด้านใน เสียงกระดิ่งกรุ้งกริ้งดังที่ประตู ในเวลาที่ร้านเงียบเช่นนี้ เลยทำให้แต่ละคนหันมามองเป็นตาเดียว "อ้าว นั่น น้องนวกนี่!" โตโน่ส่งเสียงร้องทักทาย "พะ...พี่โตโน่..." ้เกรซตกใจเล็กน้อย ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาเจอโตโน่ในเวลานี้ ทำเอาเกรซถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว "มา มา มานั่งนี่" โตโน่กวักมือเรียก พลางกล่าวกับเพื่อนฝูง "คนนี้ไง นวกเพื่อนน้องเกรซที่พี่บอก" หลังจากแนะนำตัวกับทุกคนแบบพอหอมปากหอมคอแล้ว บทสนทนาเรื่องเดิมๆก็ถูกขุดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง "เอาเป็นว่า ตอนนี้ พี่โตโน่ต้องหาที่ทำงานใหม่ เพราะเจอลูกเจ้าของตลาดกลั่นแกล้ง?" เกรซทวนคำอย่างงงๆ "ใช่ดิ พี่ละก็อยากรู้ว่าไอ้ลูกเจ้าของตลาดนี่มันคือใคร!!!" โตโน่ตอบพลางคำรามไปด้วยความโมโห "ลูกเจ้าของตลาดน่ะเหรอ น้อง" พี่สนเจ้าของร้านนั่นเอง เนื่องจากใกล้เวลาปิดร้านแล้ว สนเลยออกมาตรวจดูความเรียบร้อย "เออ โทษทีที่เสียมารยาท บังเอิญพี่ได้ยินเข้าพอดีน่ะ" "ไม่เป็นไรครับพี่" โตโน่ตอบกลับ "ว่าแต่พี่รู้เหรอครับว่าไอ้ลูกเจ้าของตลาดนี่มันใคร" "อืมม พี่ก็ไม่รู้หรอกนะ รู้แต่เจ้าของตลาดน่ะ ชื่อเถ้าแก่ส่ง ส่งไพศาล เป็นเจ้าของโรงสีค้าข้าวแถวสมุทรปราการด้วย พี่เคยเจอแกอยู่ งกเอาเรื่องเหมือนกัน" สนบรรยาย "เอ นามสกุลนี่มันคุ้นๆนะพี่โตโน่" กันขมวดคิ้ว "ใช่ละ ไอ้สน!!!" สามหนุ่ม โตโน่ กัน ริท ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมๆกัน "โห มิน่าล่ะ มันถึงได้ทำถึงขนาดนี้ ไม่ใช่มันละคงหายาก คนที่คิดชั่วๆแบบนี้" กันคำราม "กันต้องขอโทษพี่โตโน่ด้วย มาเดือดร้อนกับกันแท้ๆ" "ไม่หรอกกัน มันคงแค้นพี่ตั้งแต่ตอนรับน้องแล้ว ทีนี้พี่ดันไปฉีกหน้ามันอีกไง มันเลยยิ่งแค้น" โตโน่กล่าว "ไอ้นี่มันเลวจริงๆ! อย่าให้ริทเจอหน้ามันนะ ริทจะต่อยมัน! เตะมัน! ถีบมัน! จระเข้ฟาดหางมัน! หักงวงไอยรามัน!...." "พอละ ไอ้ริท" หมอเก่งออกมาเบรคอีกเช่นเคย "เมิงมีปัญญาถีบเค้าถึงเหรอ พี่ละข้องใจ" ริทอ้าปากจะเถียง แต่เถียงไม่ได้ เลยต้องหุบปากไปโดยปริยาย... "สรุปคือ ตอนนี้ พี่โตโน่ก็ต้องหาที่ทำงานที่ใหม่" เกรซกล่าวสรุป "ในที่ที่อิทธิพลของนายสนไปไม่ถึงด้วย" "แล้วก็ต้องฟอร์มวงใหม่ด้วย" โตโน่กล่าวเสียงเครียด "เพราะพี่โดนอัปเปหิออกจากวงละ โทษฐานหน้าตาดีเกินไป..." เพื่อนๆแต่ละคนทำท่าจะคายของเก่ากันเป็นทิวแถว จนโตโน่ต้องพยายามกลับมาจริงจังอีกครั้ง "อ้าว จะเพราะอะไรก็ช่าง แต่พี่ก็โดนอัปเปหิออกจากวงแล้วจริงๆนั่นแหละ" "มันจะไปยากอะไรอะพี่โตโน่ เราก็เล่นกันเองก็ได้นี่" ริทเสนอ "ดูนี่ เรามีมือแซกอันดับหนึ่ง คุณชายเซน กับนี่ไง นักร้องนำ คุณกันนภัทร แถมด้วยมือเปียโนอย่างคุณพี่หมอเก่งสุดหล่ออีก" "ให้พี่ไปช่วยเล่นก็ได้น่ะ บางที แต่ถาวรคงไม่ไหว มันมีงานต้องขึ้นหวอดกะไปแล็ปบ่อย" หมอเก่งออกตัว "ไอเดียแกเข้าท่าว่ะ ริท" โตโน่ยกนิ้ว "ว่าแต่ พวกเมิงมีใครจะมาทำวงกะเฮียจริงๆป่าววะ" "ผมก็คงเหมือนพี่เก่งอะ พี่โต ไปได้บางครั้งบางคราว เพราะผมก็ยังทำงานที่นี่อยู่" เซนออกตัวอีกราย "ผมไปก็ได้พี่ คิดว่าคงว่าง" กันตกปากรับคำ "แล้วเมิงละไอ้ริท เล่นไรเป็นมั่งปะ" โตโน่หันไปถามหนุ่มร่างเล็ก ซึ่งฉีกยิ้มอย่างภูมิใจที่มาถึงคิวตัวเองซะที "ได้ พี่โตโน่ ริทเล่นได้หมดแหละ แต่ถนัดสุดๆอะคือ 'กลอง' " "หา เมิงนี่นะ เล่นกลอง?????"  เพื่อนๆพากันประสานเสียงอย่างไม่เชื่อหู "แน่นอน เดี๋ยวไปหากลองมาให้เล่นดิ เดี๋ยวโชว์เทพให้ดู" ริทหัวเราะร่วน เพื่อนๆพากันสงสัย มันพูดจริงพูดเล่นวะ "เอาเป็นว่า ก่อนจะฟอร์มวง เราต้องมีชื่อวงเพื่อความเป็นสิริมงคลกันก่อน" โตโน่กล่าวอย่างจริงจัง "ไปหาหลวงพ่อตั้งให้เลยมะพี่โตโน่พูดซะเวอร์" ริทสวน ซึ่งทำเอาเกือบจะโดนโตโน่สวนด้วยศอกเช่นกัน "แล้วจะเอาชื่อวงอะไรดีละ" บรรยากาศนิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน ถึงนานมาก อยู่ๆเกรซก็ทำลายความเงียบขึ้นมา "เอางี้มั้ยฮะ เอาชื่อวงเพลย์บอยมั้ย เข้ากะพวกพี่ดี" ว่าแล้วก็แอบส่งค้อนไปที่โตโน่วงใหญ่ ซึ่งแน่นอน โตโน่ไม่ทันสังเกต "เอ๊ะ นวกแอบด่าพี่ปะเนี่ย" โตโน่ทำหน้างง "ผู้ชายไม่เจ้าชู้ก็เหมือนงูไม่มีพิษสิน้อง" อยู่ๆก็เหมือนมีเสียงปิ๊ง! ขึ้นมาในหัวของโตโน่ "ใช่เลย! เอาชื่อวงนี้เลย อสรพิษ!!!" "อสรพิษ????" เพื่อนๆพากันทวนคำด้วยความงง "ก็อสรพิษ แสดงว่ามีเขี้ยวเล็บไงวะ จะได้ไม่มีใครกล้ามาแหยม" โตโน่กล่าวอย่างภูมิใจเต็มแก่ "ท่านหัวหน้าวงตั้งมาแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ เอาชื่อนี้ก็ได้ -*-" กันกล่าวสรุป "เอาละ ทุกคน ชนแก้ว แด่อสรพิษ!!!" กลุ่มหนุ่มสาวพากันยินดี ยกแก้วน้ำเปล่า (ที่กินฟรี) ขึ้นมาเตรียมจะชนกันเอาฤกษ์ แต่.... "น้องๆฟอร์มวงกันแล้วจะไปเล่นที่ไหน" สนกล่าวถามสวนขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาบรรดากลุ่มหนุ่มสาวที่กำลังดีอกดีใจกันเงียบกริบไปอีกรอบ "ยังไม่รู้เลยครับพี่ ผมตกงานอยู่เนี่ย" โตโน่กล่าวเสียงสุดเซ็ง "เอางี้มั้ยละ เพื่อนพี่กำลังจะเปิดร้านอาหารใหม่ อยู่แถวเกษตร-นวมินทร์ ถ้าฟอร์มวงได้ที่แล้ว เดี๋ยวพี่ช่วยแนะนำให้" สนเสนอ "เยี่ยมไปเลยพี่สน ขอบคุณมากครับ" โตโน่ยิ้มกว้างอย่างดีใจจนเห็นฟัน 32 ซี่เช่นเคย "เอ้า พวกเรา ฉลองงง!!! แด่อสรพิษ!!!" แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 53 21:34:17 แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 53 17:24:20 แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 53 13:28:22 จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 13:09:12

ความคิดเห็นที่ 4 จากผู้เขียน ก่อนอื่นต้องขออภัยที่ลงนิยายไม่ทันเมื่อคืนนะคะ งานกองเยอะท่วมหัวมากมาย แต่ยังไงได้เห็นกำลังใจจากทุกคนแล้วปลื้มค่ะ เป็นปลื้มที่มีคนติตามอ่านผลงานของเรา ดีใจที่ชอบกันนะคะ ไปอ่านกระทู้คุณชมเช้าแล้วนึกขำ คนเขียนนิยายนี่เหมือนมีชะตากรรมเดียวกันเลย นอนดึก สิวขึ้น เป็นปกติ แต่พอเห็นเม้นคนมาให้กำลังใจก็หายเหนื่อย และมีกำลังใจเขียนต่อ ป.ล. ภาพที่หัวทู้ ลองทำเองแบบด่วนๆค่ะ ถ้ามีเวลาจะลองทำแบบที่ดูดีกว่านี้มาอีก ป.ล.2 ขอบคุณคุณปลาดาวที่มาเม้นนะคะ ติดตามผลงานของคุณเหมือนกันค่ะ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 13:16:23

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทษด้วยนะครับ พึ่งได้มาเริ่มอ่าน ขอลิ้งค์ตั้งแต่ตอนแรก - ล่าสุด ด้วยจะขอบพระคุณมากครับ .เอาไปใส่บนหัวกระทู้แบบคุณชมเช้า ก็ดีครับ จากคุณ : @จอมยุทธกร@ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 14:04:13

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจครับ ตอบสนองคำเรียกร้อง เร็วมาก 555 จากคุณ : @จอมยุทธกร@ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 14:26:52

ความคิดเห็นที่ 7 โหย สนุกกกก อีกแล้ว  กรี๊ดดดดดดดด ฟุดฟิด ฟุดฟิด ได้กลิ่นรักสามเส้า กัน ริท  เต้ย ใช่มั้ยเนี่ย  แอร๊ยยย ขอบคุณนะคะ  สนุกมาก และเก็บรายละเอียดได้ดีมากเลย  เห็นหน้าน้องแต่ละคนลอยมาเลย   กิฟท์หมดแล้ว  คุณ aoikotori เอาใจไปนะ จากคุณ : Smiling on a Lonely day เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 14:41:44

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้ามาติดตามนิยายทุกวันเลย ...เปิดคอมต้องหากระทู้นี้และ กระทู้ของคุณชมเช้า ก่อนเลยว่ามีตอนใหม่หรือยัง.....ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ช่วยสร้างความสุขให้ ขอบคุณจริงๆ จากคุณ : ออยจ้า เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 14:46:31

ความคิดเห็นที่ 9 BIRD สู้สู้!!!!~~~~ จากคุณ : ป๋อหลิน เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 15:19:07

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านค่ะ รอดูไอ้ตัวเล็กตีกลอง 555 จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 16:38:26

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ ... จากคุณ : Noonoina เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 17:31:34

ความคิดเห็นที่ 12 หุหุ เดี๋ยวนี้เข้ามาก็ต้องหานิยายเรื่องนี้อ่านซะแล้ว สนุกมากๆครับเหมือนเดิมเลย แอบคิดว่าถ้ามีเรื่องนี้เป็นละครจริงๆ คงจะสนุกน่าดู หุหุ เป็นกำลังใจให้น่ะครับ ^^ จากคุณ : geoforce เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:31:54

ความคิดเห็นที่ 13 555 ตัวเล็กที่ฮาตลอดเลย น่ารักที่สุด สนุกมากๆ ขาดไม่ได้ ต้องมาอ่าน จากคุณ : ลูกสิงห์ลิงโลด เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 19:42:20

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ติดตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : thatah_449 เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 20:49:30

ความคิดเห็นที่ 15 กว่าจะอ่านมาถึงตอนนี้นี่ใช้เวลาอยู่พอสมควรเลย ขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าเป็นคนหนึ่งที่ตามอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ กำลังติดเชียว อิอิ จากคุณ : ปรายทอง เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 00:23:04

ความคิดเห็นที่ 16 ติดตามอยู่นะค่ะ สนุกมากๆๆเลย ^^ จากคุณ : TaRn_HaHa เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 00:44:33

ความคิดเห็นที่ 17 รอ ร๊อ รอ หนุกมากกกก จากคุณ : BubBleBogie เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 12:16:24

ความคิดเห็นที่ 18 นิยายสนุกมากค่ะเห็นภาพเลย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : HONORS เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 17:31:02

ความคิดเห็นที่ 19 ตกลงจะให้เรืองริทตีกลองจริงๆ เหรอคะเนี่ย แล้วถ้านั่งอยู่หลังกลอง จะมองเห็นไม๊????? แต่ก็นะจะให้ตีโปงลางก็ใช่ที่ เอ้า กลองก็กลอง ลุ้นกันต่อไป หะ หะ แล้วเฮียเก่งกับนาถ เค้าเคลียร์กันได้ความว่าไงบ้างน้อ ไม่ได้กดดัน แต่จะรออ่านทุกวันเหมือนเดิมนะคะ หุ หุ จากคุณ : skuba เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 20:37:31

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนที่ 9 มาแล้วจ้า จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 21:26:09

ความคิดเห็นที่ 21 ... จากคุณ : Jewja เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 23:34:26