ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 11 และแล้ว ฤดูกาลสอบมิดเทอมก็ได้ผ่านเข้ามาไวราวกับติดปีก บรรดานิสิตปีหนึ่ง ผู้กำลังหลงใหลชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ก็จำเป็นที่จะต้องปรับตัวกันขนานใหญ่เลยทีเดียว ผู้ที่มีผลกระทบมากที่สุดในการสอบมิดเทอมครั้งนี้ ก็คงจะไม่มีใครเกินว่าที่คุณหมอริทเป็นแน่แท้ "ริท กุปิดไฟฝั่งกุก่อนนะ กุจะนอนแล้ว" หนุ่มผิวเข้มส่งเสียงบอกเพื่อนคู่หู พลางอ้าปากหาวหวอดๆ บ่งบอกว่าง่วงเต็มแก่ "นี่เมิงจะอ่านทั้งคืนจริงๆเหรอวะ" ไม่มีสัญญาณตอบรับนับนาที ก่อนที่จะมีเสียงดังออกมาจากปากหนุ่มร่างเล็ก "เออ" "โอเค งั้นกุนอนก่อนนะ ง่วง ไม่ไหวละ" ว่าแล้ว กันก็ปิดหนังสือ แล้วก้าวขึ้นเตียงเตรียมจะนอนอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ได้ยินเสียงของรูมเมทตัวน้อยดังขึ้นมา "กัน กุฝากบอกพี่โตโน่ด้วย สัปดาห์นี้กุไม่ไปเล่นดนตรีนะ" น้ำเสียงนั้นเป็นน้ำเสียงที่ดูจริงจังมากที่สุดเท่าที่กันเคยได้ยินจากปากคู่หู เขาจึงไม่คิดต่อความยาวกับเพื่อนที่กำลังอยู่ในโหมด "จริงจัง" "เออ เดี๋ยวกุบอกให้" ค่ำคืนนี้ หลายๆคนอาจจะเข้าสู่นิทราราตรีสวัสดิ์กันไปหมดแล้ว แต่ก็คงยังเหลือว่าที่หมอหนุ่มตัวน้อย ที่ยังคงจมอยู่กับกองหนังสือสูงท่วมหัว มันคือการชดเชย จากที่เด็กหนุ่มเที่ยวเล่นร่าเริงมาตลอดตั้งแต่เปิดเทอมเป็นต้นมา -0- .................................................................. "ไชโย สอบเสร็จซะทีเว้ย!!!" เสียงตะโกนลั่นๆด้วยความดีใจดังขึ้นมาก้องร้าน MANGO Z MANGO ซึ่งแทบจะเรียกได้ว่าเป็นที่สังสรรค์ประจำของหนุ่มๆกลุ่มอสรพิษไปเสียแล้ว แต่ว่าเดี๋ยวนี้กลุ่มอสรพิษ มักจะมีแขกเจ้าประจำมาเยือนอยู่เสมอ นั่นก็คือ "น้องนวก" นั่นเอง!!! ทุกคนยกแก้วขึ้นชนกันอย่างคึกครื้น บ้างก็เป็นไอติมปั่น บ้างก็เป็นสมูทตี้ บ้างก็เป็นไอสกรีม ทุกคนท่าทางสดชื่นรื่นเริงกันเต็มที่ "คราวนี้ละ กุจะได้เล่นดอทเอให้หายอยากซะที" ริททำท่าร่าเริงเต็มที่ ทำเอากันมองตามด้วยความงง "เฮ้ย ริท นี่เมิงยังจะเล่นไหวอีกเหรอวะ เมิงอ่านหนังสือไม่ได้นอนมาสามคืนซ้อนเลยนะ" "โอ้ยยย สบายยย ทนได้อยู่แล้วเพื่อเกม!!" ริทพูดย้อนแบบไม่ยี่หระ "แล้วเดี๋ยวกุจะคอยดู ละเมิงอย่ามาบ่นละกันว่าสิวขึ้นน่ะ!!! หน้า เหน้อก็ไม่ล้าง!!!" กันย้อนริทแบบเจ็บแสบ "เดี๋ยวๆๆ ก็คืออย่างนี้ ก็ล้างมันก็ขึ้น ไม่ล้างมันก็ขึ้น กุก็ไม่ล้างมันซะเลยเป็นไง เหอะ ว่าแต่เมิงเหอะ ไอ้กัน ขี้เล็บอะ หัดแคะมั่ง ดูติน ดำปื๋อไปหมดละ" ริทย้อนกลับแบบเจ็บแสบกว่า "ก็ถ้าแคะ อันใหม่ก็เข้าไปอีกดิวะ กุก็เลยไม่แคะไง" หนุ่มสุพรรณเถียงข้างๆคูๆไม่แพ้คู่หู ทำเอาเพื่อนๆระอา "พอเลย พี่สรุปให้ ว่าพวกเมิงโสโครกทั้งคู่ แล้วก็ ริท พี่ว่า เมิงกลับไปแล้วไปนอนเหอะ"โตโน่ตบบ่าน้องด้วยความห่วงใย "พี่เป็นห่วงว่ะ" "โห พี่โตโน่เป็นห่วงริทด้วย ริทซาบซึ้งจริงๆเลย" ริททำท่าซาบซึ้งแบบโอเวอร์ ทำเอาแต่ละคนฮากันครืน "เปล่าหรอกริท คือ ที่จริง พี่ห่วงกลัววงขาดมือกลองว่ะ" โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาทุกคนฮากันอีกรอบ "โหยย พี่โตโน่ จำไว้เลยนะ ไม่มีห่วงน้องกันมั่งละ" ริทแกล้งทำเป็นงอน จนเพื่อนๆอดรนทนไม่ได้ "พอๆเลย ไอ้ริท เมิงงอนมาก เดี๋ยวเจอพี่โตโน่ฟันศอกหน้าหงายก่อน" กันพูดไปหัวเราะไป "ก็เมิงเป็นผู้ชาย พี่จะห่วงอะไรมากวะ" โตโน่แถลง "ถ้าเป็น้องผู้หญิง อย่างน้องเกด หรือน้องนวกอย่างนี้ พี่ถึงจะห่วง ใช่มะ" ว่าแล้วโตโน่ก็ยื่นมือไปโอบไหล่เกรซ ทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง ตาบ้า! มาแต๊ะอั๋งกันได้ยังไงกันยะ!!! "อย่างน้องเกรซ อะไรอย่างนี้ด้วยใช่ม้า!!!" เสียงแซวจากแถวสองดังขึ้นมา ทำเอาเพื่อนเฮกันไปอีกคำรบ โตโน่ส่ายหัวแต่ว่ายิ้มกว้างไม่หุบ มีแต่เกรซเท่านั้นที่แอบหัวเราะในใจ หึ หึ.... "เออ พูดถึงเกด มีใครเห็นเกดมั่งไหมอะ พี่ไม่เห็นมาตั้งแต่หลังสอบแล้วนะ" โตโน่เอ่ยถามขึ้น ก่อนจะซดสตอเบอรี่มิล์คเชคอึกใหญ่ สมาชิกแต่ละคนล้วนมองหน้ากันแล้วก็เงียบเหมือนคนใบ้ ไม่มีใครตอบอะไรได้สักคน มีเพียงสองคนเท่านั้นที่มีสีหน้าผิดปกติ คนหนึ่งก็คือ หมอเก่ง! แต่อีกคนก็คือ...เซน!!! เซนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่หน้าหอ เขากำลังจะเดินออกจากหอพอดี ก็พบเข้ากับเกดที่มาพร้อมกับ....กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่!!! "อ้าว เกด จะไปไหนละเนี่ย หอบข้าวของใหญ่" เซนร้องทัก "มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย" "ไม่เป็นไร พี่เซน เดี๋ยวเกดไปแทกซี่" เกดร้องห้าม เซนทำหน้างง "แล้วเกดจะไปไหนอะ ยังไม่บอกพี่เลย" "เกดจะไปค่ายอาสาพัฒนาที่แม่ฮ่องสอน 2-3 วันค่ะ" เกดตอบหน้านิ่ง "ถ้าพี่เก่งถามว่าเกดไปไหน พี่เซนไม่ต้องบอกนะ เกดไปก่อนล่ะ" แล้วเกดก็หิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ขึ้นแท็กซี่ไป ท่ามกลางความงงของเซน "ไปค่าย? แล้วทำไมต้องห้ามบอกพี่เก่ง? งง???" เซนไม่ค่อยรู้อะไรสักเท่าไหร่นัก แต่เขาก็รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเกดเป็นอย่างดีคือ ไม่บอกเก่ง แต่ทำไมต้องห้ามบอกเก่ง เซนก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก เขาได้แต่ภาวนา ขออย่าให้มันเป็นแบบที่เขาคาดไว้เลย!!! ........................................................... บนรถทัวร์คันใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยนิสิตที่จะไปออกค่ายอาสาพัฒนาที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานเต็มที่ มีการร้องรำทำเพลงและเต้นรำกันอย่างเมามัน เห็นจะมีแต่สาวน้อยผิวเข้มเพียงคนเดียวกระมัง ที่มีอารมณ์แตกต่างออกไป เธอมองออกนอกหน้าต่าง ซึมซับวิวธรรมชาติอย่างเต็มที่ด้วยความรู้สึกสุดบรรยาย อันที่จริงแล้วนั้น การตัดสินใจมาออกค่ายครั้งนี้ ดูจะเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของเกดไปบ้าง และเป็นการตัดสินใจแบบปัจจุบันทันด่วน แม้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในตัวตั้งตัวตีการจัดเตรียมกิจกรรมของชมรม รวมไปถึงช่วยหาสปอนเซอร์ในการบริจาคข้าวของให้เด็กๆก็ตาม แต่เกดก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาออกค่ายด้วย เหตุก็เพราะเธอไม่ค่อยอยากจะอยู่ห่างจากแม่สักเท่าไหร่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันทำให้เกดรู้สึกทนไม่ได้ จนต้องหาทางไปให้พ้นๆจากที่ที่เคยอยู่!!! หญิงสาวยังคงใจลอยออกนอกหน้าต่าง จนแทบไม่ทันรู้ตัวว่าที่นั่งข้างๆมีใครมานั่งด้วย จนกระทั่งคนผู้นั้นส่งเสียงทักทาย "อ้าว เกด มาออกค่ายด้วยเหรอ" สาวน้อยหันกลับมาดู แล้วเธอก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ "พี่ดิว!" แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 53 22:26:14 จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:06:23

ความคิดเห็นที่ 2 โตโน่กำลังนั่งพินิจพิเคราะห์แผ่นพับประชาสัมพันธ์ "ชวนซื้อดอกมะลิวันแม่" ของทางมหาวิทยาลัย บนปกมีภาพนักศึกษาชายหญิงยืนเคียงคู่กันพร้อมถือดอกมะลิประดิษฐ์อยู่ในมือ มิใช่ใครที่ไหน ภาพนั้นก็คือกันและเกรซนั่นเอง ริทชะโงกหน้ามาดูด้วยท่าทีสนใจ หนุ่มน้อยหันมองแผ่นพับโฆษณาที มองหน้าเพื่อนคู่หูของตัวเองทีหลายรอบ จนเจ้าตัวคนถูกมองถึงกับอดรนทนไม่ได้ "เฮ้ย ริท เมิงจะมองหน้ากุไรนักหนาวะเนี่ย!!!" กันโวยขึ้นมาอย่างเหลืออด "ก็กุตกใจอะดิ ไม่อยากจะเชื่อว่า สมัยนี้เทคโนโลยีถ่ายภาพนี่ดีเนอะ อืม..." หนุ่มร่างเล็กพูดจายียวนเพื่อนคู่หู ทำเอาโดนปาด้วยหมอนเข้าไปที่หน้าเข้าอย่างจัง "อะไรวะ พูดความจริงรับไม่ได้เหรอ!" หนุ่มริทโวยวายขึ้นมา ทั้งสองหนุ่มจอมยุ่งทำท่าจะตีกันอีกคำรบ แต่ก็น่าแปลก ที่พี่ใหญ่ไม่มาโวยวายห้ามทัพเหมือนเช่นเคย เขาได้แต่ยกมือขึ้นข้างหนึ่ง แล้วเปล่งเสียงดังฟังชัดว่า "หยุด!!!" แม้จะยกมือขึ้นห้ามทัพ แต่สายตาของพี่ใหญ่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เดิมตลอด จนทำให้ลูกลิงทั้งสองเปลี่ยนจากจะตีกันเป็นงงแทน "พี่โตโน่ กันเอาใบปลิวมาให้ดูนี่ จะให้พี่โตโน่ดูผลงานกันนะ" กันเลิกคิ้ว "แต่พี่ไม่ได้ดูใช่มะเนี่ย" "เมิงไม่เห็นต้องสงสัยเลย ไอ้กัน" ริทหลิ่วตาข้างหนึ่ง "ดูสภาพ เมิงคิดเหรอ เมิงคิดเรอะ ว่าพี่โตโน่เค้าจะสนใจดูเมิงอะ เค้าก็ต้องดูน้องเกรซดิวะ!!!" "ป้าบ!!!" เสียงฝ่ามืออรหันต์ของโตโน่ ฟาดริทลงไปนอนกลิ้งบนฟูกเรียบร้อย ท่ามกลางเสียงหัวเราะแบบสะใจเต็มที่ของกัน จนเกือบจะมีศึกในห้องนอนกันอีกรอบอยู่รอมร่อ แต่ขณะนั้น เซนก็กลับมาพอดี! "อ้าว อยู่กันครบเลย ดีครับ เซนซื้อบะหมี่มาฝากทุกคนเลย" หนุ่มคิ้วเข้มยิ้มกว้าง "เดี๋ยวเซนไปเทใส่ชามให้ก่อนนะครับ" โตโน่หันมามองกันและริทแบบเอือมๆ "พวกเมิงดูซะ หัดทำตัวให้ได้ครึ่งนึงของไอ้เซนมั่ง คนดีอะเป็นมั่งมะ หา!" "ไอ้เซนเข้ามาทำไมวะ กุเลยดูเลวเลย" ริทบ่นอุบอิบ ส่วนกันส่ายหัวด้วยความเซ็ง "เอ้อ พี่โตโน่ กันมีเรื่องจะบอกน่ะครับ" หนุ่มสุพรรณกล่าว "กันคงจะไม่ได้ไปร้องเพลงนะครับ วันศุกร์กับวันอาทิตย์นี้" "อ้าว แล้วเมิงจะไปไหนล่ะ ไอ้กัน" โตโน่เอ่ยถาม "ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ ที่คณะมีออกค่ายไปศึกษาดูงานโครงการพระราชดำริ ฝึกงาน คลุกคลีเกษตรกร ของปีหนึ่งกะปีสองอะครับ" "อ๋ออออ ใช่ออกค่ายไปฝึกงานกับเกษตรกรป่ะ พี่ก็เคยไปตอนปีหนึ่งกะปีสอง" โตโน่พยักหน้าพลางรำลึกความหลัง "วิชานี้ เป็นวิชาที่พี่ได้เอด้วยนะเว้ย!" "โห แจ๋วไปเลย ทำไงอะครับ" กันเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ "ก็วิชาที่พี่ได้เอ มันวิชากุลีนี่หว่า ก็คือไปฝึกทำเกษตรกับชาวนา ส่วนรายงาน เกาะเพื่อนไป แล้วบังเอิญเพื่อนมันเขียนเก่ง ก็เลยได้เอ" หนุ่มตี๋ยักไหล่หนึ่งที ทำเอารุ่นน้องคิดตาม มันง่ายปานนั้นเลยหรือไงว้า "แล้วงวดนี้เมิงไปไหนอะ" "ไปดูงานเรื่องแก้ปัญหาดินเปรี้ยวที่นครนายกครับ" "เฮ้ยกัน ปีหนึ่งปีสองไปหมดทุกคนป่าววะ" ริทถามขึ้นมา ซึ่งเพื่อนซี้พยักหน้าแทนคำตอบ "งี้เต้ยก็ไปด้วยดิ ใช่มะ" "เออ แล้วจะทำไมวะ" กันร้องถามกลับ "ก็ เต้ยไปต่างจังหวัด กุก็เป็นห่วงเป็นธรรมดา" ริททำเสียงอ่อนโยนเคลิ้มฝัน แต่กันทำหน้าเหมือนจะอ้วก "ไม่ต้องทำหน้างั้นเลย ไอ้กัน เมิงไปสามวันนี่ เมิงต้องดูแลเต้ยให้ดีๆ แล้วห้ามไปแอบจีบเต้ยตัดหน้ากุด้วย!" "ไอ้กันมันจะมีปัญญาไปจีบเต้ยเหรอไง มันก็อยู่กับน้องแต้วดิ ปีสองก็ไปด้วยนี่หว่า" โตโน่สวนริทกลับ ส่วนกันนั่งอมยิ้ม ไม่ปฏิเสธ "ไม่รู้ละ เมิงต้องดูแลเต้ยให้กุด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวกุจะตามไปดูแลเอง!!!" หนุ่มร่างเล็กกล่าวอย่างมาดมั่น "เออๆ เดี๋ยวกุดูให้ก็ได้วะ" กันโบกมือให้เพื่อนคู่หูดวยความรำคาญเล็กน้อย แต่ริทกลับทำหน้าจริงจังเสียเตค็มประดา... .......................................................................... ด้วยภาระอันหนักหนาในการลงแรงก่อสร้างโรงเรียนให้เด็กๆ ทำให้เกดยุ่งวุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาที่จะมานั่งคิดเรื่องที่รกสมองมาก่อนหน้านี้มากมายนัก ทั้งช่วยยกของ เตรียมผสมปูน ก่อไม้ ทาสี แม้จะเป็นงานหนักของผู้ชาย แต่เด็กสาวตัวเล็กๆอย่างเกดก็สู้ไม่ถอยเลยทีเดียว และในระยะที่ไม่ห่างออกไปนั้น ยังมีสายตาหนุ่มเซอร์ผู้ร่วมทริปมองดูด้วยความชื่นชม เขาก็คือดิวกัซนั่นเอง... "พี่มาหาแรงบันดาลใจในการเขียนภาพใหม่ๆน่ะ" ดิวตอบเกดตอนอยู่บนรถทัวร์ "พี่อยากจะลองหามุมมองอะไรที่แปลกไปจากที่คิดบ้างเหมือนกัน" "เกดไม่ยักรู้ว่าพี่ดิวก็สนใจค่ายอาสาเหมือนกัน" เกดกล่าวแบบทึ่งนิดๆ "พี่ยอมรับนะว่า ก่อนนี้ พี่เป็นคนประเภทมองอะไรแบบไม่ค่อยสนใจน่ะ อยู่ในโลกส่วนตัว นึกอยากทำอะไรก็ทำ" หนุ่มเซอร์อธิบาย "แต่หลังๆ พี่ก็ได้เห็น คนบางคนที่ทำอะไรให้คนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนเลยก็มี พี่ก็เลยอยากจะลองศึกษาดูบ้าง" ขณะที่มือของเขากำลังเทหินเพื่อผสมปูน แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่สาวน้อยผิวเข้มร่างเล็กคนนั้น เขามองเห็นบางสิ่งในตัวเธอ มากกว่าที่ตัวเธอเองจะรู้ตัวเสียอีก!!! .......................................................................... กิจกรรมรอบกองไฟยามค่ำคืนถูกจัดขึ้นอย่างสนุกสนาน โดยมีเด็กนักเรียนตัวน้อยๆมาร่วมขอบคุณพี่ๆที่สร้างโรงเรียนให้พวกเขาด้วย แต่เกดกลับรู้สึกต่างออกไป เธอเดินไปหลบมุมอยู่ที่ริมกระท่อมหลังหนึ่ง แล้วปล่อยใจคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่วันก่อน เหตุการณ์หนึ่งที่เป็นปัจจัยให้เธอมาที่นี่!!! "กะ...เกด รักพี่?" ว่าที่หมอหนุ่มทวนคำช้าๆ ท่าทางของเขาดูตกใจมากกว่าจะยินดี ทำเอาหัวใจของหญิงสาวถึงกับหล่นวูบ "ค่ะ เกดรักพี่เก่ง" หญิงสาวเชิดหน้า ปาดน้ำตาตัวเองที่กำลังไหลริน "รักมานานแล้ว รักตั้งแต่สามปีก่อนแล้วด้วยซ้ำ" หนุ่มผิวขาวจัดมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที หญิงสาวสามารถสัมผัสความรู้สึกนี้ได้อย่างแจ่มชัดเลยทีเดียว "เกด" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พี่ขอบคุณนะที่เกดรักพี่ แต่...เกดอย่ามารักพี่เลย!!!" "ทำไมละคะ พี่เก่ง!!!" เกดร้องถามกลับชายหนุ่มที่พยายามหลบสายตาเธอ "ใช่ค่ะ เกดรู้ดี เกดไม่สวย ไม่ดี ไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้ แล้วเกดก็ไม่ได้หวังด้วยว่าพี่เก่งจะสนใจเกด แต่ทำไม...ทำไมพี่เก่งต้อง....." "พี่ไม่สามารถที่จะมีใครได้หรอก!!!" หนุ่มผิวขาวจัดตอบกลับมาแบบจริงจัง สาวน้อยน้ำตาคลอหน่วย พลางพูดช้าๆ "ไม่เป็นไรค่ะพี่เก่ง พี่เก่งไม่รักเกดไม่เป็นไร เกดพอใจแล้วที่ได้บอกพี่เก่งวันนี้ เกดสบายใจแล้ว" ว่าแล้ว หญิงสาวก็หันหลังเดินกลับออกมาช้าๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็ค่อยๆไหลออกมาช้าๆเช่นกัน เราไม่ได้หวังอะไรไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม...ทำไมเราต้องเสียใจมากขนาดนี้ด้วยนะ!!! เกดได้แต่คิดในใจ "เดี๋ยวก่อน เกด!!!" ชายหนุ่มหันกลับมาจับไหล่ของเธอไว้ แต่เกดพยายามสะบัดออก เธอสะอื้นจนตัวโยน "ถึงพี่จะรักเกดไม่ได้ แต่พี่ขอให้พี่เป็นพี่ชายของเกดตลอดไปได้มั้ย" มันช่างเป็นคำถามที่น่าปวดใจเหลือเกิน แม้มันจะไม่อาจเทียบเท่ากันได้เลยแม้สักกระผีกริ้น แต่เกดก็ไม่คิดลังเลที่จะฉวยโอกาสที่มีอันน้อยนิดนี้ไว้ "ได้ค่ะพี่เก่ง พี่เก่งจะเป็นพี่ชายของเกดตลอดไป" พูดจบ เกดก็เดินหันหลังออกมาจากบริเวณนั้นทันที น้ำตาที่ไม่อยากไหลยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง มันเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้นเอง... หญิงสาวนั่งคิดถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้ว เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ได้แต่ซุกหน้าลงบนแขนตัวเอง แต่แล้ว เธอกลับได้ยินเสียงเพลงดังมาจากทางรอบกองไฟ มันช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคยเหลือเกิน หญิงสาวหันหน้ากลับไปทางเก่า ชายหนุ่มผมทรงเด็ดร็อค ถูกห้อมล้อมไปด้วยเด็กๆ เขามีกีตาร์โปร่งตัวหนึ่งในมือ "....มีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นเคยใส่ใจ ในตอนที่มีใคร เห็นเธอแค่หางตา เพิ่งเข้าใจในวันที่เสียใจ เสียทั้งน้ำตา ไม่เหลือใครๆ เหมือนเคยมา เป็นช่วงเวลาที่มืดมน แต่กลับเป็นเธอที่เคียงข้างฉันยืนยันไม่ทิ้งไป ก็เพิ่งเข้าใจในวันที่ทุกข์เกินทน เธอ นั้นเป็นเสมือนดวงดาว ที่คอยส่องแสงพร่างพราว ชัดเจนสว่างไม่จางหายไป ต้องรอ แสงไฟมืดมิดลงไป ฉันจึงจะได้เข้าใจ ว่ายังเหลือใคร ยิ่งมืดเท่าไร ยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจน ...." ชายหนุ่มที่กำลังดีดกีตาร์โปร่งอยู่ท่ามกลางเด็กๆช่างดูดีมากเหลือเกิน เกดได้เห็นเขาในอีกมุมมองหนึ่งแบบไม่รู้ตัว มิตรภาพดีๆได้ก่อตัวขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบของขุนเขาเบื้องหลัง... จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:10:32

ความคิดเห็นที่ 3 รถทัวร์คันใหญ่สองคันกำลังเดินทางมุ่งหน้าไปยังจังหวัดนครนายก จังหวัดที่อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก กลุ่มหนุ่มสาวนิสิตชั้นปีที่หนึ่งและสองของคณะเศรษฐศาสตร์การเกษตรต่างจับกลุ่มร้องรำทำเพลงกันอย่างมีความสุข คนที่มีความสุขอีกคนบนรถคันนี้ก็คือหนุ่มสุพรรณแก้มบุ๋มที่ชื่อกันนี่เอง เพราะว่าตอนนี้ เขานั่งอยู่เคียงข้างกับหญิงสาวที่สวยที่สุด(ในใจเขา) นามว่า 'แต้ว' หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่เขาได้ร้องเพลงบอกความในใจให้แก่เธอ ความสัมพันธ์ของเขากับหญิงสาวก็คืบหน้าไปในทางที่ดีขึ้นมาโดยตลอด ทุกครั้งที่มีโอกาส กันจะหมั่นโทรหานางในดวงใจของเขาเสมอ บรรยากาศแห่งความรักกำลังตลบอบอวลไปรอบตัวเขา และถ้ากันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป เขาก็รู้สึกได้ว่า เขาได้ขยับขึ้นมามีฐานะเป็น "คนรู้ใจ" ของเธอแล้ว จริงอยู่ กันรู้ดีมาโดยตลอดว่า แต้วมีบางสิ่งบางอย่างที่ "ยังไม่พร้อม" ที่จะบอกกับเขา แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วที่จะรักเธอโดยไม่มีข้อแม้ กันเชื่อว่า ต้องมีสายตาของผู้ชายหลายคนบนรถนี้ที่มองเขาด้วยความอิจฉาแน่นอน แต่สิ่งที่กันไม่รับรู้เลยก็คือ สายตาอีกคู่ที่มองเขาด้วยความรู้สึกยากบรรยาย สายตาคู่นั้นมาจากเต้ยนั่นเอง! เพื่อนแจ๊คที่นั่งข้างๆเต้ยหันมามองหน้าเต้ยด้วยความฉงน "เต้ย เป็นอะไรอะ นั่งหน้ามุ่ยไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯแล้ว ปวดท้องหรือเปล่า" เต้ยเพิ่งจะรู้สึกตัวจากภวังค์ พยายามสลัดทุกสิ่งออกไปจากใบหน้า "อะ..เอ้อ เปล่า แจ๊ค คือเต้ยเครียดเรื่อง เอ้อ เรื่องรายงานน่ะ เต้ยกลัวจะทำได้ไม่ดีอะ" "งั้นเต้ยคงต้องปรึกษาคุณกันเขาล่ะ แต่ลงรถแล้วค่อยปรึกษาก็ได้ ผมว่าตอนนี้เขาคงยังไม่อยากให้ใครรบกวน" แจ๊คยิ้มขำๆ ขณะที่สายตามองไปยังเพื่อนหนุ่มผิวเข้มที่นั่งคุยกระหนุงกระหนิงอยู่กับรุ่นพี่สาวที่เบาะถัดไป เต้ยมองตามไป แต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง.... ....................................... เนื่องจากนิสิตมีจำนวนมาก จึงต้องมีการแบ่งจำนวนกันไปตามสวนต่างๆเพื่อเป็นการกระจายตัว เต้ยและกันซึ่งมีเลขประจำตัวติดกันได้ถูกจับคู่ทำรายงานแบบภาคบังคับ และได้มีสถานปฏิบัติการที่ "สวนมะปรางลุงสมาน" พร้อมกับเพื่อนๆอีก 2 กลุ่ม ทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาที่สวนแห่งนี้ กลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวก็พากันตื่นตาตื่นใจกับมะปรางสีเหลืองนวลที่ออกผลดกเต็มสวน มะปรางผลใหญ่เท่าไข่ไก่ใบเขื่องเลยทีเดียว ลุงสมานเจ้าของสวนออกหน้ามาต้อนรับบรรดาคณะนิสิตที่จะมาฝึกงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "สวัสดีๆ ทุกคน ไหว้พระเถอะลูก ลุงดีใจมากๆนะ ที่ได้พวกหนูมาฝึกงานที่นี่" ลุงสมานยิ้มกว้างโชว์ฟันทองสองซี่ "ก่อนจะเรียนรู้งานกัน นั่งกินผลไม้กันให้เย็นๆใจก่อน แล้วลุงจะอธิบายงานให้ฟังนะ" ว่าแล้ว บรรดาคนงานก็ได้ขนกระจาดและตะกร้าใบใหญ่ ซึ่งบรรจุด้วยมะปรางมากมายมาวางครงหน้าทุกคน "เอ้า เชิญกินกันได้เลย ไม่ต้องกังวล ผลไม้สวนลุงไม่มีสารพิษ แถมล้างแล้วเรียบร้อย" กันหยิบผลมะปรางผลย่อมๆสีนวล ขึ้นมาลอกเปลือก แล้วลิ้มรสเนื้อสีส้มด้านใน "หืออ หวาน อร่อยดีจังเลย เต้ยลองกินดูมั่งสิ" ว่าแล้ว กันก็ส่งมะปรางผลใหญ่ให้เต้ย "อะ ลูกใหญ่ๆเลย จะได้โตไวๆ" เต้ยหน้าง้ำ ด้วยความรู้สึกที่ค้างมาตั้งแต่บนรถ "ดูแลเพื่อนเป็นด้วยเหรอ นึกว่าดูแลเฉพาะคนบางคนซะอีก" "อ้าว กันก็ดูแลทุกคนแหละ ก็กันเป็นคนใจดีนี่" หนุ่มแก้มบุ๋มหัวเราะขำ "อีกอย่าง ไอ้ริทมันกำชับกันนักหนาว่าให้ดูแลเต้ยให้ดีๆ ไม่งั้นมันจะตามมาดูแลเอง" "อ๋อ เหรอ ริทสั่งมาเหรอ ขอบใจนะ" เต้ยตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ตกลงจะกินมั้ยเนี่ย มะปรางเนี่ย หรือกันต้องปอกให้ด้วย" ชายหนุ่มส่งตาหวานและยิ้มเชิงล้อเลียนไปให้เพื่อนสาว เต้ยรู้สึกหมั่นไส้พอประมาณ มือรีบฉวยมะปรางลูกใหญ่จากมือเพื่อนหนุ่มมาทันที "ไม่ต้อง เต้ยกินเองได้" หญิงสาวลอกเปลือกสีส้มออก อันที่จริงมะปรางลูกนี้สีสวยกว่าลูกเล็กๆลูกอื่นในตะกร้าเสียอีก ว่าแล้ว เธอก็ส่งผลไม้ลูกใหญ่นั่นเข้าปาก หวังจะลิ้มความหวาน แต่แล้ว... "แหวะ อะไรเนี่ย ทำไมมันเปรี้ยวอย่างนี้อะ" สาวน้อยทำหน้าเหยเก กันหัวเราะขำท่าทางของเพื่อนสาวข้างหน้าจนตัวโยน "ฮ่าๆๆๆ กันกินแล้วหวาน แต่เต้ยทำไมกินแล้วเปรี้ยวล่ะ ไม่เกี่ยวกับกันนะ" หญิงสาวหน้างอง้ำ ส่งสายตาอำมหิตไปที่เพื่อนหนุ่มทันที "อะไรอะ กันแกล้งเต้ยเหรอ!!!" แล้วฝ่ามืออรหันต์น้อยๆก็กระหน่ำตีบนท่อนแขนด้านหนึ่งของชายหนุ่ม แต่กันก็ยังขำไม่เลิกอยู่ดี "โอ้ยๆๆๆ เต้ย กันไม่รู้เรื่องอะ เจ็บนะๆๆ" "อ้าวๆๆ ใจเย็นๆ หนูๆ ทะเลาะกันทำไม!" ลุงสมานเดินมาจากอีกมุม หลังจากได้ยินเสียงเอะอะมะเทิ่งดังมาจากมุมที่สองหนุ่มสาวตีกันอยู่ ทั้งสองหนุ่มสาวนั่งเจี๋ยมเจี๊ยมอยู่ตรงหน้าผลไม้ตัวต้นเหตุ ลุงสมานมาดูหลักฐานแล้วก็ขำขึ้นมาทันที "ฮ่าๆๆๆ เจอเข้าแล้วสินะ มะปรางเปรี้ยวจนกาวางน่ะ" "อะไรนะคะ คุณลุง มะปรางเปรี้ยวจนกาวางน่ะ???" เต้ยถามด้วยความงุนงง "ก็ที่หนูกินเนี่ย มันมะปรางพันธุ์เปรี้ยว ลุงวางปนเอาไว้เฉยๆแหละลูกมันจะใหญ่กว่าพันธุ์อื่นเยอะ ส่วนนี่ มะปรางหวาน ลูกมันจะเล็กกว่า สีอ่อนกว่า" ลุงสมานหยิบผลไม้ขึ้นชูประกอบ "ส่วนทางนี้ก็ มะยงชิด รสมันจะหวานอมเปรี้ยว ถ้ามะปรางจะหวานอย่างเดียว" แล้วลุงสมานก็หยิบผลสีเหลืองส้มสดใสที่โตเท่าไข่ไก่มาลอกเปลือกออก "หนูลองอันนี้ดู อร่อยนา" เต้ยกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะหยิบผลมะยงชิดมาลองชิมดู "อันนี้อร่อยค่ะ คุณลุง หวานอมเปรี้ยวนิดๆ" "นี่แหละ ความภูมิใจของลุงกับสวนนี้เลยนะ" ลุงสมานยิ้มโชว์ฟันทองเช่นเคย แต่ไม่ทันไร เสียงแหวก็ดังขึ้นด้านหลัง... "ตาหมาน นี่แกเอามะปรางเปรี้ยวมาแกล้งเด้กอีกแล้วใช่มั้ย หลายทีแล้วนะแกน่ะ!!!" ลุงสมานถึงกับสะดุ้ง หันกลับไปมองสตรีวัยกลางคนร่างท้วมที่เดินมาต่อว่าด้วยท่าทางเกรงใจ "ก็เปล่า ก็พ่อแค่จะสอนหนูๆเขาไงว่า มะปรางหวาน มะปรางเปรี้ยว กับมะยงต่างกันยังไง" "สอนดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องเอามาหลอกให้กินเลย!" สตรีคนนั้นยังส่งเสียงแหวไม่เลิก ทั้งเต้ยและกันได้แต่หัวเราะแหะๆไปตามเรื่องตามราว... ........................................ กลับมาที่กรุงเทพฯ... เซนเช็ดโต๊ะที่ร้าน MANGO Z MANGO จนสะอาดเอี่ยม หลังจากลูกค้ารายหนึ่งจากไปแล้ว ช่วงนี้เขามีเรื่องให้ครุ่นคิดหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเกด ไม่รู้ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วก็เรื่อง... "กริ๊ง" เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบาๆ เซนหันไปมองแล้วก็มีอันต้องยิ้มกว้าง หญิงสาวที่อยู่ในความคิดของเขาตลอดเวลานั่นเอง "สวัสดีคร้าบ ยินดีต้อนรับคร้าบ" เซนยิ้มแบบล้อเลียน ทำเอาหญิงสาวต้องทุบที่แขนของเขาเบาๆหนึ่งที "ดู พูดซะทางการเชียว คนกันเองแท้ๆ" นาถอมยิ้ม "นาถสั่งเหมือนเดิมนะ" "คร้าบบบ คุณลูกค้า" เซนยิ้มตอบตาหยี นาถเดินไปนั่งประจำที่โต๊ะเดิม พลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเช่นเดิม แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น "ค่ะ คุณน้า" นาถกรอกเสียงหวานใส่โทรศัพท์มือถือ แต่แล้วเสียงปลายสายก็ทำให้นาถแทบจะทำโทรศัพท์มือถือหลุดจากมือ "อะไรนะคะ!!!" เซนได้ยินเข้าพอดี เขาพุ่งตรงมาที่นาถก่อนที่เธอจะ...ร้องไห้!!! "นาถ มีอะไรเหรอ!" เซนถามอย่างร้อนรน "เซน....น้านาถโทรมาบอก แม่นาถโดนรถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล!!!" หญิงสาวตอบปนเสียงสะอื้น จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:12:16

ความคิดเห็นที่ 4 จากผู้เขียน ช่วงนี้พี่พันด๋อยบ่อยมากค่ะ ด๋อยได้ด๋อยดี ด๋อยจนกลัว กลัวว่ากระทู้เล็กๆอันนี้จะด๋อยไปกับเขาด้วย -*- อย่างเมื่อคืน พยายามจะโพสอะไรบ้าง แต่แพ้ความด๋อยขอพักก่อนดีกว่า หวังว่าขณะนี้สถานการณ์จะเริ่มดีขึ้นแล้วนะคะ หวังว่าเพื่อนๆที่ตามอ่านจะยังไม่เบื่อกันไปซะก่อนนะคะ เพราะถึงไม่มีคนอ่าน เราก็ยังเขียนต่อไปอยู่ดี 555+ กำลังมีความคิดว่าจะย้ายกระทู้นิยายไปที่ห้อง 2TANGO เพราะห้องเขาว่างๆดี แต่ห้องนี้กระทู้ตกเร็วมาก เพื่อนๆมีความเห็นว่าอย่างไรกันบ้างคะ สุดท้ายนี้ ขอให้เพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้มีความสุขกันมากๆค่ะ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:16:15

ความคิดเห็นที่ 5   ย้ายก้อดีเจ้าค่ะ เพราะทู้ตกเร็วเกินย้ายไปห้อง 2TANGO ดีกว่า แต่อีกใจก้อกลัวทางเว็บจะเข้าไปเช็คบิลปิดที่นั้นด้วยนี้สิ ต้องลองปรึกษาเฮียป๋อดูเจ้าค่ะเพราะเป็นคนต้นคิด จากคุณ : อยากคิดบวก เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:24:34

ความคิดเห็นที่ 6 ไปอยู่ห้องไหน ก็จะตามไปอ่านจ้า จากคุณ : noboy เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:26:01

ความคิดเห็นที่ 7 เอาค่ะ ยังไงก็ได้ เพราะติดตามเสมออยู่แล้วค่ะ คนแต่งไปไหน เราจะขอเกาะไปด้วย 55 จากคุณ : ลูกสิงห์ลิงโลด เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 21:55:22

ความคิดเห็นที่ 8 ห้องไหนก็จะตามอ่านค่า  บอกด้วยแล้วกันนะ เดี๋ยวหลง สนุกมากเหมือนเดิมค่ะ  อยากรู้จัง  ว่ากัน-เต้ย  หรือกัน-แต้ว ^^  ชอบคู่พี่โตโน่กับน้องนวก  แล้วก็น้องริทด้วย   แล้วก็คู่ฮากัน-ริท   สรุปว่าชอบหมด 55 จากคุณ : Smiling on a Lonely day เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 22:12:13

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อๆๆๆๆๆ จากคุณ : ปลาดุกแดดเดียว เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 07:08:51

ความคิดเห็นที่ 10 แฮ่กๆๆๆๆ ตามมาอ่านจ้า  กว่าจะหาทู้เจอ 5555 สงสารไอ้หนูริทจัง ไม่ได้รู้ตัวเล้ยว่าสาวเค้าไม่ได้คิดอะไรกับตัว เฮ่ออออ วันนี้ไม่มีบทหมอเก่งแฮะ ชักเป็นห่วงซะแระ ไหนจะไม่สบายใจเรื่องหนูเกด ไหนจะเรื่องนาถอีก พี่น้องจะได้โกรธกันมั้ยเนี่ย ไปแอบดูห้อ 2 TANGO มาแล้วค่ะ มีแต่ทู้ts6 กร๊ากกกกก ดีๆๆๆเลยค่ะ  ต่อไปลงนิยายห้องนั้นก็ดีนะคะ ไม่ปวดตาดี จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 11:27:52

ความคิดเห็นที่ 11 2TANGO อยู่ไหนอ่า... เจอแล้วค่ะ... ย้ายก็ดีเหมือนกัน ห้องนี้ทู้ตกเร็ว ดิฉันตาลาย... แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 53 12:35:06 จากคุณ : Noonoina เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 12:16:16

ความคิดเห็นที่ 12 .... ชอบมากๆเลยครับ สนุกเหมือนเดิมเลย อยากให้มาแต่งต่อไวไวจัง รออยู่น่ะครับ สู้สู้ ^^ จากคุณ : geoforce เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 21:19:02

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาแล้วค่า ^^ หายไปหลายวัน กลับมาเนื้อเรื่องยาวมากกกก อิอิ จากคุณ : ลูกปัดคลุกแป้งฝุ่น เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 22:12:53

ความคิดเห็นที่ 14 +:+:+:นิยาย - หอพักอลวน คนอลเวง ตอนที่ 12:+:+:+ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 53 15:22:57

ความคิดเห็นที่ 15 ... จากคุณ : Jewja เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:03:56

ความคิดเห็นที่ 16 ei   ei จากคุณ : wancom (wancom) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 03:23:05