ความคิดเห็นที่ 1 |
Chapter 15
ช่วงใกล้สอบ ดูเหมือนแต่ละคนจะวุ่นวายอยู่กับเรื่องเรียนของตัวเองเสียเป็นส่วนมาก ทั้งเรื่องเตรียมอ่านหนังสือ หรือสะสางงานที่คั่งค้างอยู่
เซนก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างสักเท่าไหร่นัก เขามักจะหาอะไรทำตามประสาคนขยันอยู่ไม่สุขเสมอๆ
แต่ถึงแม้ว่าจะยุ่งมากแค่ไหน สิ่งหนึ่งที่เขามักจะปฏิบัติเสมอเป็นประจำทุกวันอีกหนึ่งอย่างก็คือ การมาที่นี่...
บ้านไม้สองชั้นริมน้ำที่แสนจะเงียบสงบ เต็มไปด้วยต้นไม้ร่มครึ้ม หนุ่มคิ้วเข้มผลักประตูเข้าไปอย่างคุ้นเคย พร้อมกับเสียงที่ส่งไปก่อนตัว
"เซนมาแล้วครับ!"
ภายในบ้านไม้สองชั้นนั้นเอง สตรีวัยกลางคนซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้นอนหวาย พยายามยันกายขึ้นเพื่อต้อนรับชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง ทำเอาเซนต้องรีบปราดเข้าไปประคองทันที
"ไม่ต้องครับ คุณน้า ไม่ต้องลุกครับ" เซนตรงเข้าประคองหญิงคนนั้น ซึ่งก็คือแม่ของนาถนั่นเอง..."คุณน้ายังไม่หายดี อย่าเพิ่งขยับตัวมากนะครับ วันนี้เซนซื้อมังคุดมาฝากครับ" เด็กหนุ่มยิ้มพลางชูถุงผลไม้ในมือ
แม่ของนาถยิ้มรับด้วยความยินดี "ขอบใจมากจ๊ะลูก ลำบากแย่ มาเยี่ยมแม่ทุกวันเนี่ย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ หอเซนก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง" ชายหนุ่มยิ้มตาหยีแบบเป็นเอกลักษณ์ "เดี๋ยวเซนคงต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีใกล้สอบแล้ว เลยค่อนข้างยุ่งน่ะครับ"
"อ้าว แล้วไม่อยู่รอเจอนาถเหรอลูก"
"ไม่เป็นไรครับ นาถกว่าจะกลับคงอีกนาน คุณน้าพักผ่อนแล้วกันครับ เซนลากลับก่อนละครับ" ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็กระพุ่มมือไหว้อย่างงดงาม แล้วเดินลับหายออกจากบ้านไป
น้าของนาถเดินมาจากทางหลังบ้านพอดี "เสียงใครมาน่ะ พี่มาศ เจ้าเก่าหรือเปล่า"
"ใช่ เซนมาน่ะ" แม่ของนาถยิ้มบางๆ "น่ารักจริงๆนะ ขนาดใกล้สอบยุ่งวุ่นวายมากยังอุตส่าห์แวะมาเยี่ยม"
"พ่อเซนนี่ก็ฉลาดนะพี่มาศ รู้จักเข้าทางผู้ใหญ่ แบบนี้ สงสัยพี่มาศให้คะแนนเต็มหรือยัง อ้อ แล้วไม่ต้องมาถามชั้นนะ ชั้นให้เต็มตั้งแต่เห็นหน้าแล้ว เด็กอะไรไม่รู้ หน้าตาก็ดี จิตใจก็ดี กิริยามารยาทก็ที่หนึ่ง ถ้าได้มาเป็นหลานเขยนี่ ชั้นก็หมดห่วงเจ้านาถมันไปเลยล่ะ"
"อย่าเพิ่งพูดมากไป อะไรๆมันก็ไม่แน่นอนหรอก" แม่ของนาถพูดเสียงเรียบๆ ทว่าแอบอมยิ้ม
ประสบการณ์ในอดีต สอนให้หล่อนรู้จักระมัดระวังตนมากขึ้น และก็ยังเผื่อไปถึงบุตรสาวให้ระมัดระวังคนทุกคนที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตด้วย อาจมีชายหลายคนที่พยายามจะเข้ามาสนิทสนมกับบุตรสาว แต่ว่า นพมาศก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครทั้งสิ้น รวมไปถึงเด็กหนุ่มที่งดงามทั้งภายนอกและภายในอย่างเขาคนนี้
แม้ในใจของนางจะรู้ดีว่า ประตูหัวใจที่ปิดตายมานานของหล่อน ได้พ่ายแพ้ต่อความดีงามของเด็กหนุ่มคนนี้เข้าแล้วอย่างจัง!!!
..........................................................
"ตายจริง มืดขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย"
เต้ยลุกลี้ลุกลนเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเผ่นแผลวออกจากห้องทำงานประจำภาควิชาการเกษตรโดยด่วน เนื่องจากเข็มนาฬิกาบอกเวลาว่าเกือบจะทุ่มครึ่งแล้ว
หลังจากที่ปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษาเรื่องการส่งงานในบางรายวิชาแล้ว เธอยังอยู่ช่วยอาจารย์จัดเอกสารอยู่เป็นนานสองนาน จนเวาล่วงเลยไปนานหลายชั่วโมงแบบไม่รู้ตัว
สาวน้อยก้าวออกจากตึกคณะด้วยความหวั่นใจเล็กน้อย ที่ทำการของคณะตั้งอยู่ในบริเวณร่มครึ้ม เต็มไปด้วยต้นไม้ปกคลุมหนาแน่น อีกด้านก็เป็นแปลงปลูกผักประจำภาควิชา และยังมีต้นไม้แปลกๆอีกมากมาย ทำให้บรรยากาศยามค่ำคืนดูวังเวงกว่าจุดอื่นๆในมหาวิทยาลัยพอสมควร หญิงสาวเดินก้าวฉับๆแบบเร่งรีบ ใจอยากให้ไปถึงถนนใหญ่ไวๆสักที แต่แล้ว...
"จะรีบไปไหนน่ะ เต้ย!!!"
เสียงที่น่ากลัวเรียกมาจากด้านหลัง สาวน้อยรู้สึกเย็นวาบที่หลังขึ้นมาทันที ก่อนที่จะค่อยๆหันไปดูอย่างช้าๆ
สนนั่นเอง!!!
ชายหนุ่มทำหน้ายียวน พร้อมย่างสามขุมเข้ามาใกล้ เต้ยรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเธอจะเจอสนบ่อยเพราะเรียนคณะเดียวกันก็ตาม แต่เธอก็ไม่เคยคุยกับเขาเป็นกิจจะลักษณะ และก็ไม่อยากคุยด้วย เนื่องจากเธอทราบวีรกรรมของเขาดี เขาเป็นบุคคลอันตรายที่เธอไม่รู้สึกอยากเข้าใกล้เลยสักนิด!!!
"สะ...สน มาทำอะไรที่นี่เหรอ.." สาวน้อยพุดตะกุกตะกัก ขาพลางก้าวถอยร่นแบบไม่รู้ตัว
"ทำไมเต้ยต้องทำท่ากลัวสนขนาดนั้นด้วยล่ะ.." สนยิ้ม แต่เต้ยรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่เย็นเยียบ เต็มไปด้วยอันตรายมากมายเหลือเกิน!!! "สนไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย"
"ปะ...เปล่านี่ ไม่ได้กลัวซักหน่อย!!!" สาวน้อยแข็งใจยืนสู้ "สนมีอะไรล่ะ บอกมาสิ!!!"
"ไม่มีอะไร แค่จะทักเต้ยเฉยๆเอง..." สนยังคงยิ้มน่ากลัวต่อไป "บังเอิญเห็นว่าช่วงนี้เต้ยฮอตน่ะ มีหนุ่มต่างคณะมาตามจีบด้วยเหรอ..."
"แล้วสนจะสนใจไปทำไมล่ะ!!!" เต้ยรู้สึกขวาง ไม่อยากจะสนทนากับชายคนนี้อีกต่อไป "เต้ยไปก่อนล่ะ มันมืดแล้ว"
"เดี๋ยวก่อนสิเต้ย"
หนุ่มร่างสูงยื่นมืออันใหญ่หนาจับต้นแขนกลมกลึงไว้ พลางออกแรงบีบเบาๆ ทำเอาเต้ยสะดุ้งเฮือก "สนจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!!!"
"ปล่อยเต้ยเดี๋ยวนี้นะ!!!"
เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลัง ทั้งสองสายตามุ่งตรงไปที่นั่น เขา...ริทนั่นเอง!!!
"ริท..." เต้ยส่งเสียงเรียกเสียงแผ่ว สายตาส่งมาที่ชายหนุ่มอย่างวิงวอน หนุ่มร่างเล็กสบสายตาของหญิงสาวอันเป็นที่รักแล้ว แทบอยากจะเข้าไปขยี้ไอ้หนุ่มที่จับแขนเธออยู่ลงคามือยิ่งนัก!!!
"ยุ่งไรด้วยวะ ไอ้เตี้ย!!!" สนตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงยียวน แต่หนุ่มร่างเล็กกลับไม่ยอมแพ้ เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ พลางใช้มือของตัวเองแกะมือใหญ่หนาของสนให้ออกจากต้นแขนของเต้ย
"นายอย่ามาทำแบบนี้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย อย่ามายุ่งกับเต้ยอีกนะ!!!" หนุ่มร่างเล็กพยายามตะคอกกลับไปด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง
สนยิ้มที่มุมปาก "เหอะ ตัวเท่าลูกหมา ริอ่านจะมาทำเป็นเก่งงั้นเหรอ เอาเหอะ กุสงสาร กุไม่ยุ่งด้วยแล้วก็ได้!!!"
หนุ่มร่างสูงหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนที่จะเดินหายลับตาไป ทิ้งทั้งสองหนุ่มสาวอยู่ที่ตรงนั้นนั่นเอง
"เต้ย เป็นอะไรหรือเปล่า มันทำอะไรเต้ย เจ็บตรงไหนมั้ย..."ริทละล่ำละลักถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ทำเอาเต้ยรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที ก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกที่คอหอย
เมื่อสักครู่นี้เธอรู้สึกกลัวมาก แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่บัดนี้ความกลัวทั้งหมดได้มลายหายไปโดยสิ้นเชิง หญิงสาวน้ำตาคลอ ก่อนจะแข็งใจตอบชายหนุ่ม
"ไม่มีอะไรจ๊ะ ริท เต้ยไม่ได้เป็นอะไร เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเต้ย"
"เต้ยไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ริทก็ตกใจมากเลย ถ้าริทมาไม่ทัน เต้ยจะเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เต้ยไม่เป็นไรแล้วจ๊ะ" หญิงสาวใช้มือข้างที่ว่างปาดน้ำตาที่คลอเบ้า "แล้วริทละ มาทำอะไรแถวนี้ตอนนี้"
"ริทก็มาหาเต้ยนั่นแหละ ริทมาหาเต้ย เห็นไอ้กันบอกว่าเต้ยไปหาอาจารย์ มันมืดมากแล้ว ริทเลยเป็นห่วง"
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเธอนิ่ง ความรู้สึกที่เอ่อล้นทำเอาเธออยากจะร้องไห้อีกสักรอบ หนุ่มร่างเล็กถึงกับร้องเสียงหลง
"ไม่เอาๆ เต้ย อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้ ริทไม่อยากเห็นเต้ยร้องไห้นะ"
ชายหนุ่มว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมายื่นให้สาวน้อย ซึ่งหญิงสาวรับมาเช็ดน้ำตาที่กำลังร่วงพรู เธอพยายามฝืนกลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยุ่ที่คอ พลางย้อนถามเสียงสะอื้นเล็กๆ
"ริทไม่กลัวเหรอ ไปตะคอกใส่สนน่ะ สนตัวโตออกนะ"
"เต้ยอยากได้เรื่องจริงหรือเรื่องไม่จริงล่ะ" หนุ่มร่างเล็กย้อนถามแบบทีเล่นทีจริง ทำเอาหญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง จึงแกล้งย้อนคำไป
"ถ้าเรื่องไม่จริงล่ะ"
"เรื่องไม่จริงก็ ไม่กลัวหรอก ตัวใหญ่ล้มดังนะ เห็นริทแบบนี้น่ะริทเก่งจะตาย!!!" อดีตหนุ่มฟันเหล็กโวพลางเชิดหน้านิดๆประกอบ หญิงสาวนึกขำในใจ เลยย้อนถามอีกคำ
"แล้วถ้าเรื่องจริงล่ะ"
"เรื่องจริงๆเลยนะ ริทจะบอกว่า...."หนุ่มน้อยกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก "ตอนแรก ริทกลัวมากเลยนะ จนถึงตอนนี้ ริทก็ยังกลัวอยู่เลย แต่ว่า..."
หนุ่มน้อยสบตาหญิงสาวอย่างจริงจัง "ตอนนั้นน่ะ พอริทเห็นว่ามันมาจับแขนเต้ย ริทไม่กลัวเลยนะ ริทคิดได้อย่างเดียว ริทจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเต้ยได้..."
สาวน้อยน้ำตาคลออย่างซาบซึ้ง เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด...
"ริท เต้ยขอบคุณริทมากนะ ถ้าริทไม่มา เต้ยก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน"
"เต้ยอย่าพูดแบบนั้นสิ แล้วก็อย่าร้องไห้ ยิ้มกว้างๆไว้นะ ริทไม่อยากเห็นเต้ยร้องไห้" ชายหนุ่มว่าพลางยิ้มให้หญิงสาวดูเป็นตัวอย่าง อากัปกิริยาของเขา ทำเอาหญิงสาวถึงกับหัวเราะทั้งน้ำตา...
"ไป เต้ย เดี๋ยวริทไปส่งนะ" หนุ่มร่างเล็กยื่นมือให้หญิงสาว เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้เขาจูงมือแต่โดยดีโดยไม่ขัดขืน
อย่างน้อยเธอก็รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา...แม้ว่าเขาจะผอมบาง ตัวเล็ก ไม่มีกล้ามโตๆพอจะอวดใคร แต่เธอมั่นใจอย่างหนึ่งว่าเธอจะปลอดภัยในอุ้งมือเล็กๆนี้!!!
แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 01:51:01
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มิ.ย. 53 00:52:59
|
|
|
|
)
