ความคิดเห็นที่ 1 ไม่มีคนเข้ามาตอบเลย เจ้าของกระทู้เหงาแย่ จากคุณ : aonton เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 15:11:12

ความคิดเห็นที่ 2 คุณไงครับ (HA HA) ขอบคุณน๊า หายเหงาเลย อิอิ ^__________^ . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 17:05:13

ความคิดเห็นที่ 3 แก้เหงา ... ^________________^ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 09:44:46

ความคิดเห็นที่ 4   มาช่วยแจมด้วย จะได้ไม่เหงา ^__^ ผมไปดูมาด้วยวันนั้น เป็นการเที่ยวสเปนด้วยตั๋วเครื่องบินที่ถูกที่สุดในโลกจริง ๆ จากคุณ : Mr.Tea เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 14:40:02 A:222.123.111.125 X: TicketID:025103

ความคิดเห็นที่ 5 Joaquin Rodrigo (1901-99): Concierto de Aranjuez -- Trapaga with Suphanrojn (Live Concert in 2010 Jun, 19th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand I Allegro con Spirito II Adagio III Allegro Gentile นอกกว่าที่ผู้เขียนติดภารกิจจากงานประจำหรือต้องด้วยงานพิเศษอย่างใดแล้ว ผู้เขียนยอมรับตามตรงว่า ในหลายครั้ง ผู้เขียนไม่รู้จะเริ่มต้นกล่าวถึงงานแลการแสดงการบรรเลงอย่างไรดี (HA HA) เนื่องจากผู้เขียนไม่เคยพล็อตเรื่องเล่าไว้ในใจอย่างเป็นกิจจะลักษณะ หากนึกจะเขียนอะไรก็เขียนเรื่อยเปื่อยไปตามแต่ที่นึกได้และเห็นควรว่าจะเขียน แลบางครั้ง สภาพจิตใจของผู้เขียนก็มีผลต่อตัวหนังสืออันแสดงออกถึงความเลื่อนเปื้อนของตัวผู้เขียนอยู่ด้วย...ผู้เขียนออกตัวไว้อย่างนี้ ก็เพียงขอร้องคุณผู้อ่านอย่าได้ถือสาหาความผู้เขียนเลยน๊า... กล่าวสำหรับ คอนซิเอร์โต เอ อารันฆูเอส ซึ่งผู้เขียนจะขอเรียกย่อๆ ว่า CA แล้ว... ผู้เขียนขอสารภาพว่า ตกหลุมรักงานกีตาร์คอนแชร์โตของรอดดริโก (หรือโรดริโก) ชิ้นนี้ตั้งแต่แรกฟัง... ว่ากันตามประสาแล้ว เครื่องดนตรีพวกกีตาร์ก็เป็นเครื่องดนตรีชิ้นแรกๆ ที่ผู้เขียนหลงใหลในน้ำเสียงมาตั้งแต่เด็กๆ และเมื่อผู้เขียนรู้จักงานชิ้นนี้ โดยเฉพาะเมื่อถึงกระบวนที่ II ผู้เขียนจะตกอยู่ในห้วง Nostalgia ทุกครั้งไป... ความรู้สึกของผู้เขียนจะจ่อมจมแลดิ่งลึกลงไปถึงความทรงจำที่บ่งบอกความผูกพันครั้งหนึ่งระหว่างตัวผู้เขียนในวัยเด็กกับพ่อของผู้เขียน... นี่เป็นประสบการณ์ทางดนตรีของตัวผู้เขียนที่ไม่สามารถจะอธิบายได้ว่า กระบวนช้าของ CA ที่ถูกประพันธ์ขึ้นมาในห้วงปี 1930-40 ของดุริยกวีชาวสเปนผู้ซึ่งอยู่ห่างไกลในเวลาถึงห้าทศวรรษแลห่างไกลในสถานที่ร่วมห้าพันไมล์กับตัวผู้เขียน จึงสามารถกระตุกห้วงนอสแตลเจียหรืออดีตอันแสนหวานในวัยเยาว์ของผู้เขียนกับพ่อของผู้เขียนได้? ทั้งๆ ที่ช่วงเวลานั้น ผู้เขียนเติบโตมากับเพลงปลุกใจของคณะสุนทราภรณ์, เพลงลูกทุ่ง แลเพลงป็อปตามสมัยนิยมที่เปิดจากสถานีวิทยุของกรมประชาสัมพันธ์ และเพลงเหล่านั้น ก็ผ่านหูผู้เขียนในวัยเด็กไปตามประสา... ผู้เขียนยินดีที่จะเก็บความพิศวงนั้นไว้กับตัวผู้เขียนประหนึ่งสมบัติอันหาค่ามิได้ โดยไม่เคยเพียรหาคำตอบ... คุณผู้อ่านเอง ก็คงจะเคยมีประสบการณ์อันน่าทึ่งดังกล่าวสำหรับงานดนตรีชิ้นหนึ่งชิ้นใดมาอยู่บ้างใช่ไหม? เก็บมันไว้ในความพิศวงเถิด แลอย่าหาคำตอบให้กับตัวเองเลยน๊า... คุณผู้อ่านจะเห็นว่า CA หรือแปลในแบบทื่อๆ ว่า ดนตรีประชันสำหรับเอรันฆูเอสสถาน (บางแห่งจะออกเสียงว่า อารันเวซ แต่ผู้เขียนจะขออิงจากสูจิบัตรของ TPO เป็นสำคัญ) นั้น ชื่อเอรันฆูเอสจะพ้องไปด้วยนามพระราชวังฤดูร้อนแห่งหนึ่งของสเปน และเมื่อเราจะกล่าวถึง CA ชิ้นนี้แล้ว ก็เห็นจะต้องกล่าวถึงแรงบันดาลใจของโรดริโกไว้ด้วยว่า “CA evokes a vast array of colorful imagery and feelings. Being a history lover, especially Spanish history, when I created this concerto I had in mind the courts of Charles IV, a Bourbon king of 18th-century Spain, whose summer residence was the palace of Aranjuez.” ทั้งนี้ Program-notes ในสูจิบัตรสำหรับการแสดง CA ของ TPO ในวันนั้น (ซึ่งเขียนได้ดีมาก) ได้ระบุถึงแรงบันดาลใจของโรดริโกไว้เพิ่มเติมโดยละเอียดว่า “On the whole, the concerto as capturing the garden’s fragrance of magnolias, the singing of birds, and the gushing of fountains.” แน่ละ เมื่อคุณผู้อ่านได้เห็นเจตจำนงของดุริยกวีผู้ประพันธ์ ผู้ซึ่งประหนึ่งนฤมิตสีสันแห่งดนตรีของเขาแทนภูมิภาพและความรู้สึกของความรักในประวัติศาสตร์ของสเปนแห่งตนผ่านความภูมิใจในสิ่งปลูกสร้างอันโอ่อ่าโอฬาริกแห่งพระราชวังฤดูร้อนในยุคโรโคโคของมหากษัตริย์ในห้วงคริสตศตวรรษที่ 18 โดยใช้กลิ่นหอมของดอกแมกโนเลีย เสียงเพลงของหมู่นก แลสายน้ำที่พวยพุ่งจากน้ำพุ ในราชอุทยานแห่งพระราชวังเอรันฆูเอสเป็นองค์คติแห่งคอนแชร์โตชิ้นนี้แล้ว ก็ย่อมต้องตั้งมโนคติแลมโนสำนึกของพวกเราให้เดินทางกว่าห้าพันไมล์ไปยังเอรันฆูเอสสถานแห่งมาดริด ประเทศสเปนในรัชสมัยแห่งราชวงศ์บอร์บอนเสียก่อน...จินตนาการของพวกเราจึ่งจะสอดคล้องกับเจตคติของดุริยกวีผู้ประพันธ์! แต่กระนั้น ในความเป็น Picturesque ของ CA นั้น อาจจะสร้างความกว้างไกลในจินตภาพแลจินตนาการของผู้ฟังอยู่อย่างไม่จำกัด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากคุณผู้อ่านระลึกไปถึงเครื่องดนตรีเดี่ยวในงานชิ้นนี้แล้ว เห็นทีว่า ความเป็นสแปนิชของโรดริโกคงไม่ได้จำเพาะเจาะจงอยู่ด้วยประวัติศาสตร์อันว่าด้วยความสง่างามในแบบกษัตริยานุภาพในอารันฆูเอสสถานแต่เพียงถ่ายเดียวเสียแล้ว... เราจะรู้สึกอย่างไร ถ้าความเป็น Gypsy ในเครื่องดนตรีประเภทกีตาร์อันหมายถึงความโดดเดี่ยว การเดินทาง การเร่ร่อน แลความเวิ้งว้างแห่งจุดหมาย ถูกแสดงตัวตนในท่ามกลางราชอุทยานอันโอ่อ่าสง่างาม แลสดชื่นไปด้วยพรรณไม้นานาพันธุ์อยู่ด้วย? ...ช่างน่าสนใจจริงๆ เนาะ :-) ผู้เขียนเคยรู้สึกเมื่อฟัง CA ในบางครั้งว่า งานชิ้นนี้ของโรดริโกอยู่ในลักษณาการ Picturesque-music นั่นคือ ถึงแม้ว่า เจตจำนงของดุริยกวีจะให้ความกระจ่างชัดอยู่ด้วยความงามในราชอุทยานแห่งอารันฆูเอสสถาน แต่โรดริโกเองก็ไม่เคยบอกว่า CA ของเขาเป็น Program-music ถึงกระนั้น จนเมื่อผู้เขียนได้รู้จักกับงานจิตรกรรมของ Santiago Rusinol (1861-1931) จิตรกรชาวบาร์เซโลนา ผู้ซึ่งอุทิศส่วนหนึ่งของชีวิตการเป็นจิตรกรของเขาให้กับภาพทิวทัศน์แลภูมิภาพของราชอุทยานดังกล่าวนั่นเอง ผู้เขียนจึงอาจจะกระจ่างชัดขึ้นว่า สีสันแลเงาแดด อันบ่งบอกถึงความสดชื่น ความอึมครึม ความสงบเย็น ความเงียบเหงา อันมีแตกต่างกันในแต่ละภาพของอารันฆูเอสจาก Rusinol นั้น ได้สะท้อนเป็น CA ของโรดริโกได้ในอีกทางหนึ่งด้วย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม แม้ผู้เขียนจะเชื่อถือเจตคติของโรดริโก แลชื่นชมภาพจิตรกรรมของ Rusinol ว่าด้วยอารันฆูเอส แต่ผู้เขียนมักจะตกอยู่ในสภาวะนอสแตลเจียอยู่เสมอกับ CA จนบางครั้ง ผู้เขียนต้องย้อนกลับมาคิดว่า ราชอุทยานแห่งอารันฆูเอสสถานของโรดริโกคงจะไม่ได้สถิตเสถียรอยู่ ณ ประเทศสเปนเสียแล้ว... บางทีความเป็นยิปซีของเสียงกีตาร์ใน CA อาจจะเดินทางมาไกลถึงจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือเมื่อเกือบสามสิบปีก่อนด้วยละกระมัง... . Jardin de Aranjuez (1907) by Santiago Rusinol จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 20:44:15

ความคิดเห็นที่ 6 Jardin de la Isla, Aranjuez (1907-1912) by Santiago Rusinol จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 20:46:13

ความคิดเห็นที่ 7 Jardin de Aranjuez (1911) by Santiago Rusinol จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 20:47:25

ความคิดเห็นที่ 8 La ria en Aranjuez (Aranjuez, 1915) by Santiago Rusinol จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 20:48:29

ความคิดเห็นที่ 9 และ El fauno viejo (Aranjuez,1911) by Santiago Rusinol จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 20:49:30

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพวาดสวยมากครับ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 23:26:30

ความคิดเห็นที่ 11 ถึงแม้ว่าโรดริโกจะประพันธ์ CA ในห้วงที่คตินีโอคลาสสิคซิสม์อยู่ในวัยเจริญพันธุ์จากการนำของ Stravinsky และตามติดด้วยผู้ทรยศ (มุกเย้าน๊า) อย่างเด ฟัลยา เชษฐดุริยกวีชาวสเปนของโรดริโกผู้ “เคย” ทรงอิทธิพลต่องานดุริยางคนิพนธ์ของเขา แต่โรดริโกก็ยังคงดื่มด่ำอยู่ในรสชาติของดนตรีที่มีเมโลดีสวยๆ อันเกี่ยวกระหวัดรัดรึงอยู่ด้วยประวัติศาสตร์อันเก่าแก่ของสเปนอยู่นั่นเอง... ผู้เขียนเคยได้รับคำถามเกี่ยวกับงาน CA ชิ้นนี้ของคุณผู้อ่านท่านหนึ่งซึ่งขณะนั้นเป็นคำถามในเกมที่ผู้เขียนตั้งขึ้นมาเพื่อทายกันสนุกๆ ตอนนั้น คุณผู้อ่านท่านดังกล่าวได้เกริ่นถามเป็นเบื้องต้นว่า งานที่ผู้เขียนหมายความถึงนั้น (ซึ่งก็คืองาน CA นี่เอง) มีลักษณะเป็นอย่างไร แลคุณผู้อ่านท่านนั้นได้ตั้งคำถามที่ดีมาก จนกระทั่งผู้เขียนจำได้จนกระทั่งบัดนี้ว่า “งาน (อันเป็นปรัศนี) อยู่ในลักษณะ Percussive หรือไม่?” คำถามอันชาญฉลาดนี้ ได้ให้เฉดต่างหรือคอนทราสต์ในทางความคิดระหว่างงาน CA กับงานนีโอคลาสสิคได้เป็นอย่างดี! ซึ่งคำตอบจะนำพาให้ผู้อ่านสามารถแยกแยะความแตกต่างของ CA กับงานนีโอคลาสสิคในยุคหลัง 1920’s ได้แจ่มชัด นั่นคือ แม้งาน CA จะถูกประพันธ์ขึ้นจากห้วงเวลาที่โลกแห่งดุริยางคศิลป์ได้ถูกปลุกปั่นขึ้นด้วยกระแสดนตรีสมัยใหม่อันละเลยเมโลดีที่รุ่มรวยสวยงาม แลผลักดันรูปแบบใหม่ด้วยความจัดจ้านโผงผางของเครื่องเคาะแลเครื่องตีหลากรูปแบบ แต่งาน CA ของโรดริโกกลับยืนยงอยู่ด้วยสังคีตลักษณ์การประพันธ์ที่เอนคล้อยไปในทิศทางคติคลาสสิคแลโรแมนติคแบบมาตรฐานเฉกเช่นดุริยกวียุคก่อน 1900’s ซึ่งยังคงประพันธ์ดนตรีโดยยึดถือระบบอิงกุญแจเสียงอยู่ แลยังประดับประดาแทรกซอนไปด้วยความผึ่งผายงามสง่าของสเปนในยุคกษัตริยาธิปัตย์ที่โรดริโกติดตรึงตราเป็นอดีตอันแสนหวานอยู่ในใจอีกด้วย!... คุณผู้อ่านคงทราบกันเป็นอย่างดีอยู่แล้วว่า โรดริโกเป็น Child prodigy ทางดนตรีที่ตาบอดมาตั้งแต่อายุได้เพียงสามปี และแม้ว่า แทบจะทุกคีตนิพนธ์แลดุริยางคนิพนธ์ของโรดริโกจะเทิดไว้สำหรับกีตาร์ในรูปแบบต่างๆ แต่ตัวของโรดริโกเองก็ไม่ใช่นักกีตาร์ เขาเล่นแลประพันธ์งานดนตรีของเขาจากเปียโน ถึงกระนั้น เมื่อเราพูดถึงโรดริโกแล้ว เรามักจะนึกถึงกีตาร์และประเทศสเปน แลหากจะเทียบเคียงกับวัฒนธรรมอันเก่าแก่ของชาวสเปนแล้ว เราอาจจะนึกไปถึงกีตาร์อันบรรเลงสำหรับดนตรีและเพลงร้องแบบ Flamenco อันมีลีลาร้อนแรงเร้าใจในแบบยิปซีอยู่ด้วยใช่ไหม? จินตนาการอันว่าด้วยเครื่องดนตรีที่เป็นเครื่องหมายของการรอนแรมซึ่งร้อยรัดเข้ากับการแสดงดนตรีเต้นรำแบบฟลาเมงโก ได้กลายมาเป็นอัตลักษณ์เชิงวัฒนธรรมประจำพื้นถิ่นของประเทศสเปนไปแล้ว ซึ่งแม้เราจะไม่นับสีสันของกีฬาวัวกระทิง เอกลักษณ์ความร้อนแรงอันเริงโรจน์เร้าอารมณ์ดังกล่าว ก็ย่อมส่งความคาดหวังของเราต่องานของโรดริโกได้ในอีกทางหนึ่ง... คุณผู้อ่านบางท่านที่เคยประทับใจกับอุปรากร Carmen ของ Georges Bizet ดุริยกวีชาวฝรั่งเศสผู้หลงใหลในวัฒนธรรมดนตรีชาวสเปนในยุคโรแมนติค อาจจะนึกไปว่า โรดริโกสมาทานความเร้าใจในแบบฟลาเมงโกอันเริงไว้กับ CA ล่ะซี? คำตอบอันผู้เขียนขอน้อมตอบไว้ในตอนนี้ ก็คือ “ไม่” จ้ะ... คุณผู้อ่านที่เคยรู้จักงานกีตาร์คอนแชร์โตของดุริยกวีชาวอิตาลีในยุคบาโรค อย่างเช่นของ Vivaldi แลในยุคโรแมนติคอย่าง Mauro Giuliani แล้ว อาจจะสามารถจินตนาการถึง CA ของโรดริโกได้ในรูปแบบหรือสังคีตลักษณ์การประพันธ์ ซึ่งผู้เขียนเกริ่นมาตั้งแต่ต้นแล้วว่า โรดริโกไม่ได้สมาทานกระแสนีโอคลาสสิคเร้นไว้ในงาน CA ดังนั้น สังคีตลักษณ์ของกีตาร์คอนแชร์โตในยุคที่ดุริยกวีชาวอิตาลีมีนัยสำคัญ จึงส่งอิทธิพลต่อรูปแบบสำหรับในแต่ละกระบวนของ CA ของโรดริโกอยู่ด้วย นอกจากนี้ โรดริโกยังอาศัยงานบรรเลงกีตาร์ในรูปแบบต่างๆ ของเชษฐดุริยกวีก่อนหน้าเขาสำหรับเทคนิคแลทิศทางของการบรรเลงกีตาร์สำหรับงาน CA อาทิ Enrique Granados, Francisco Tarrega แล Isaac Albeniz กลุ่มดุริยกวีในกระแส Spanish-ism หรือ Nationalism ในยุคโรแมนติค แลในยุคเดียวกับเขาอย่าง Joaquin Turina... ด้วยเหตุนี้ ความสง่างามในแบบย้อนยุคของคติราชาธิปไตยผ่านสิ่งปลูกสร้างแลราชอุทยานอันโอ่อ่าอันอยู่ในห้วงมโนคติของโรดริโกหนึ่ง ผนวกกับอัตลักษณ์ความเป็นสแปนิชในแบบผู้ดีจากการขัดเกลาของดุริยกวีหนึ่ง จึงส่งผลให้ CA ถือเป็นงานดนตรีที่บ่งชี้ความเป็นสแปนิชในฝ่ายเย็นอันยิ่งใหญ่ นั่นคือ งาน CA ของโรดริโก แม้จะอุกอาจด้วยความเป็นยิปซีอันเริง แต่ก็เลิศหรูในแบบผู้ดี เป็น Aristocratic ซึ่งเปี่ยมไปด้วยรสนิยมอันดีอยู่ด้วย ประหนึ่งเสียงกีตาร์ถูกดัดขัดเกลาให้เรี่ยมเร้ในความเริง จนกระทั่ง CA มีความโออ่าท้าทายแลเจิดจรัสอยู่นอกโพ้นเวทีระบำฟลาเมงโก แต่อร่ามรูจีอยู่ในท่ามกลางราชอุทยานอารันฆูเอส...และผู้เขียนจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า ความอุดมมั่งคั่งสำหรับเมโลดีที่สวยงามอันปรากฏใน CA ของโรดริโก ล้วนแล้วแต่มาจากอัจฉริยภาพของโรดริโกที่มีเจตคติต่อความงามของราชอุทยานแห่งอารันฆูเอสสถานในแบบย้อนยุค แลเป็นเมโลดีอันผูกพันอยู่ด้วยธรรมชาติอันแวดล้อมไปด้วยหมู่มวลพฤกษา... แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือ ความหวานชื่นคืนสุขในห้วงการฮันนีมูนของคู่สามีภรรยาโรดริโกได้ตกอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์สงครามกลางเมืองในสเปน (Spanish Civil War) ในปี 1937 ซึ่งเมือง Guernica ของชาวบาสก์ ถูกทิ้งระเบิดจนมีพลเรือนเสียชีวิตหลายร้อยคน จนทำให้ทั้งสองต้องลี้ภัยไปฝรั่งเศส ผนวกกับความเศร้าโศกสลดอันฝังลึกอยู่ในใจจากการสูญเสียบุตรคนแรกตั้งแต่กำเนิด ส่งผลให้ท่วงทำนองในกระบวนที่ II อันเชื่องช้า ดุจประหนึ่งเป็นห้วงปริเทวนาการอันทวีเทวษของดุริยกวีผู้ประพันธ์ ซึ่งในลักษณาการแห่งท่วงทำนองดังกล่าว มีความแอบแฝงแห่งนัยสำคัญบางประการอยู่หากพิจารณาร่วมกันกับ Outer movements ซึ่งผู้เขียนเห็นจะต้องสาธยายในเบื้องหน้าอันว่าด้วยการบรรเลงของทรับพากากับ TPO ของพันตรีประทีปต่อไป ทั้งนี้ กระบวนช้าดังกล่าว เราถือกันว่า เป็น Adagio ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดชิ้นหนึ่งในห้วงคริสตศตวรรษที่ 19 แม้จะพิจารณาเพียงความสวยงามของเมโลดี แลไม่ลงลึกไปถึงรหัสนัยแห่งความหมายแต่อย่างใดก็ตาม... ในความคิดเห็นนี้ค่อนข้างจะยาว แลเต็มไปด้วยความจริงจังในเนื้อหาอยู่มาก...คุณผู้อ่านอาจจะพักสายตาและฟัง John Williams บรรเลงกระบวนที่ II แห่ง CA ร่วมกับ Barenboim/ Berlin PO ณ Waldbuhne ในปี 1998 จากความคิดเห็นที่ 3 ด้านบนนี้ไปพลางๆ ก็ได้นะครับ... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 19:20:19

ความคิดเห็นที่ 12 คุณผู้ฟังที่อยู่ใน MACM Hall วันนั้น จะสังเกตเห็นว่า แม้ MACM จะมีขนาดไม่ใหญ่โตมาก แต่สำหรับกีตาร์คอนแชร์โตอย่าง CA นั้น ผู้บรรเลงเดี่ยวยังจำเป็นต้องใช้ไมโครโฟนจ่อไว้ที่ปล่องเสียงหรือ Soundhole ของกีตาร์เพื่อผ่านการขยายเสียงด้วยเครื่องขยายสัญญาณฯ ออกไปสู่ลำโพงอยู่ด้วย และผู้เขียนคิดว่า ทางวาทยกรกับผู้บรรเลงเดี่ยวร่วมด้วยวิศวกรทางเสียงได้ตกลงกันไว้แล้วถึงระดับความสมดุลของเสียงก่อนเริ่มจะทำการแสดงจริง ซึ่งว่ากันตามจริงแล้ว งาน CA สำหรับการแสดงเกือบจะทั่วไป ก็ต้องพึ่งพาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ดังกล่าวอยู่เป็นปกติ เนื่องจากระดับแอมปลิจูดของเสียงจากกีตาร์สายเอ็นจะมีขนาดต่ำกว่าเสียงจากวงดุริยางค์ที่มะรุมมะตุ้มอยู่มาก... เรื่องน่าสนใจก็คือ หวังว่าคงไม่มีผู้ฟังท่านไหนที่ประเมินการบรรเลงเดี่ยวของนักดนตรีว่าดีหรือไม่ดี พาลพาโลไปที่เครื่องซึ่งอาศัยการเดินทางของอิเล็กตรอนไปด้วยความฮานะคร้าบ (HA HA) ผู้เขียนตั้งใจฟังตั้งแต่เริ่มกระบวนแรกอันเป็นการบรรเลงเปิดองก์ของทรับพากาเป็นพิเศษ อย่างน้อย ก็คิดต่อได้เล่นๆ ว่า อัตลักษณ์ของนักกีตาร์หนุ่มใหญ่รูปงามชาวสเปนผู้พร่องเกศา (เหมือนผู้เขียน HA HA) จะเป็นอย่างไร ผู้เขียนพบว่า เขาระมัดระวังมากและจริงจังแต่ทว่านิ่มนวล ที่แน่ๆ คือ มีความเป็นผู้ดีอยู่สูง หากคุณผู้อ่านเคยฟังนักกีตาร์สาวสวยอายุน้อยอย่าง Muraji อาจจะรู้สึกว่าเธอขี้เล่น แลบางทีอาจจะมากเกินไป แต่เสียงกีตาร์ในความจริงจังแต่ทว่านิ่มนวลของทรับพากานั้น แม้ผู้เขียนจะนึกประหวัดไปถึง Williams หรือ Bream ในอดีต แต่ผู้เขียนพบความลื่นไหลแลพริ้งพรายเป็นธรรมชาติมากกว่าของทรับพากา มิพักต้องกล่าวถึงบรรยากาศอันบ่งชี้ถึงความรื่นรมย์ในใจผู้ฟัง ถึงกระนั้น ในความเป็นผู้ซึ่งประหนึ่งคิดตรองอยู่เสมอกับคีตวลีที่ตนเล่น ทรับพากาจึงไม่ใช่นักกีตาร์ที่หลงใหลใคร่คึกในเสียงจนล้นเกินความรู้สึกที่พึงงามอย่างแน่นอน... สำหรับการตอบรับการมาของทรับพากาของพันตรีประทีปกับ TPO นั้น ถึงแม้รูปวงอันเป็นมาตั้งแต่เจตจำนงของดุริยกวีผู้ประพันธ์ที่จะให้อยู่ในลักษณะของวงเชมเบอร์วงใหญ่ แต่พันตรีประทีปก็สามารถทำให้ Tonal-balanced ของวงโดยเฉพาะกลุ่มเครื่องสายแม้บางห้วงจะบรรเลงอย่างโผยแผ่ว แต่ก็ให้บรรยากาศที่โอบล้อมแลโอบคลุมได้เป็นอย่างดีตลอดทั้งกระบวนที่ I หากแต่ในบางครั้ง ผู้เขียนอยากได้อะไรมากกว่านั้นจากการบรรเลงสด อาทิ ความเป็นธรรมชาติแลความมีชีวิตชีวาแห่งการสอดรับ อันโต้ตอบกันระหว่างผู้บรรเลงเดี่ยวกับเครื่องดนตรีในวง... ผู้เขียนไม่สงสัยในตัวพันตรีประทีปเลยว่าเขาให้จังหวะและแจกความสำคัญของกลุ่มเครื่องดนตรีในวงได้ละเอียดแลครบถ้วน แต่ความหนักเบาเป็นพลวัตของเสียงเมื่อต้องสนทนากับผู้บรรเลงเดี่ยวกีตาร์นั้น แม้เสียงจะดูพุ่งผาย แต่ก็ให้ความรู้สึกวูบวาบเกินไปจนฟังไม่ดูราบเรียบในความรื่นรมย์ หากแต่เมื่อถึงคราวที่วงต้องสอดรับอย่างผะแผ่ว เสียงจากวงก็ฟังดูราบเรียบจนแบนไป (ดูเผินๆ ความราบเรียบอาจจะหมายถึงความรื่นรมย์แบบเรียบๆ แต่ความรื่นรมย์ในความราบเรียบของผู้เขียนก็ไม่ได้หมายความถึง ความจืดแห่งรส เสียเมื่อไร ในเมื่อผู้เขียนยังอยากจะได้ความรื่นรสขึ้นมาอีกนิสนึง HA HA) บางที ลักษณาการแห่งเสียงแลการแสดงออกของผู้บรรเลงเดี่ยวที่ค่อนข้างเคร่งขรึมแลระมัดระวังกับอารมณ์ในเสียงกีตาร์ของตน อาจจะส่งอิทธิพลต่อการสอดรับของ TPO ในวันนั้นอยู่บ้าง ถึงกระนั้น หากคุณผู้อ่านเคยฟังความราบเรียบนิ่มนวลของ Dutoit กับ Montreal SO ที่มีต่อความเขี้ยวแต่ทว่านุ่มนวลของ Bonell ในปี 1980 แล้ว อาจจะอยากให้ทรับพากากับ TPO บันทึกงานชิ้นนี้ในกระบวนนี้ไว้ฟังนานๆ เพื่อเปรียบเทียบกับโบเนลกับมอนทรีออลก็ได้ เพราะสองท่านนี้คล้ายคลึงกันพอสมควร หากแต่บางทีทรับพากาอาจจะต้องการให้ผู้ฟังไตร่ตรองและประเมินเขามากครั้งกว่านี้...ปัญหาคือ หากผู้เขียนอยู่เบื้องหน้าโบเนลสำหรับการบรรเลงสด ผู้เขียนน่าจะต้องขนลุกอยู่ ในขณะที่ทรับพากาไม่ให้ความรู้สึกดังกล่าวกับผู้เขียนแม้กระทั่งลุเข้ากระบวนที่ II อันผู้เขียนรอคอยอยู่ด้วยใจที่โหยหา... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 23:02:12

ความคิดเห็นที่ 13 ในกระบวนที่ I ซึ่งมีท่วงทำนองที่ให้บรรยากาศประดุจการย้อนยุคไปสู่วัฒนธรรมการบรรเลงดนตรีสำหรับราชสำนักแลอบอวลไปด้วยความโอ่อ่าสง่างามของสเปนในยุคคริสตศตวรรษที่ 18 ผู้สันทัดกรณีได้เคยให้ความเห็นว่า การบรรเลงเดี่ยวกีตาร์อันประชันกับวงดุริยางค์ในกระบวนนี้ ไม่เพียงแต่เป็นการตอบโต้แลย้อนความกันระหว่างเครื่องดนตรีเดี่ยวกับวงเท่านั้น แต่เสียงการบรรเลงกีตาร์อันแปรทำนองกึ่งรุกกึ่งนำอยู่เสมอนั้น ก็ดูประหนึ่งจะตอบโต้กับตัวของตัวเองอยู่ด้วย... คุณผู้อ่านจะเห็นการบรรเลงเดี่ยวกีตาร์ที่ประหนึ่งอวด Virtuositic ของผู้บรรเลงอยู่อย่างมีลวดลายลีลาแต่พองามประชันกับวงอย่างประเปรียว แต่เมื่อถึงคราวที่วงดุริยางค์ตอบโต้ด้วย Harmonic chord ย้ำทำนองหนักๆ เสียงเดี่ยวกีตาร์ก็บรรเลงประสานไปกับวงตอบโต้คีตวลีก่อนหน้าของมันอยู่อย่างหนักหน่วง แลเป็นไปในลักษณะที่เน้นน้ำหนักจนเกือบจะเป็น Dissonance chord กลายๆ อยู่ด้วย... ในเย็นวันนั้น ผู้เขียนพบว่า ทรับพาการะมัดระวังใน Virtuosic ของตนอยู่ ดูผิวเผินอาจจะเป็นเฟอชิวโอสิกในความเป็นผู้ดีแลอาจจะดูงามสง่า แต่ก็เป็นความสง่าที่เรียบร้อย ไม่ถึงกับองอาจโอ่อ่าแลอวดองค์ไปด้วยความโดดเด่นแต่อย่างใด แลความพริ้งพรายของการเคลื่อนนิ้วซ้ายตามเฟร็ตกีตาร์ของทรับพากาก็ดูจะสงวนไว้กับความครุ่นคิดไตร่ตรองของเขา จนอาจจะกล่าวได้ว่า เป็นลีลาแลลวดลายแห่งการสงวนท่าที...ไม่น่าเชื่อว่า ทรับพากาเป็นชาวสเปน? ผู้เขียนคิดว่า เสียงกีตาร์ของเขาในวันนั้น เป็นดนตรีอันบรรเลงมาจากนักบวชชาวกรีกที่บรรเลงสรรเสริญเทพอพอลโลในวิหารแห่งหนึ่งในกรุงเอเธนส์เสียอีก... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 18:54:29

ความคิดเห็นที่ 14 ในกระบวนที่ II อันผู้เขียนคิดไปเองฝ่ายเดียวว่า ไม่ได้มีนัยผูกพันอยู่กับอารันฆูเอสสถานนั้น ผู้เขียนมองความหมายอันผู้ประพันธ์แสดงออกมาในกระบวนช้านี้ว่า เป็นสภาวะ Nostalgia ของตัวดุริยกวีเอง แลรัดรึงอยู่กับความมุ่งหวังลึกๆ ของโรดริโกที่ปรารถนาจะหวนคืนสู่สถานที่ที่ตนคุ้นเคยอีกครั้ง... ใน Program-notes ของสูจิบัตรได้กล่าวว่า กระบวนนี้กอปรด้วยรสชาติหวานปนขม โดยอ้างเอ่ยถึงช่วงฮันนีมูนของโรดริโกกับภรรยาที่ตกอยู่ในช่วงสงครามกลางเมือง และการสูญเสียบุตรชายคนแรก... ทั้งนี้ ผู้เขียนควรจะต้องกล่าวเพิ่มเติมไว้ด้วยว่า Adagio ของ CA มิได้อยู่ในลักษณาการทอดถอนอาลัย หรือโศกศัลย์ร่ำไห้ หรือ เทวษทวีในปริเทวนาการอย่างพร่ำเพ้อฟูมฟาย แต่เป็นอดาโจที่บ่งบอกถึงความรู้สึกอ้างว้าง โหยหา เอกา แลเปลี่ยวเหงา ซึ่งแสดงออกโดยการโอ้โลมปฏิโลมกันระหว่างเครื่องลมไม้ Cor anglais กับผู้บรรเลงเดี่ยวกีตาร์อย่างอ่อนโยนอ้อยสร้อย โดยทำนองหลักอันโอ่อ่าเปิดเผยที่ถูกย้ำอยู่บ่อยครั้งเป็นห้วงๆ นั้น เปรียบประหนึ่ง ภาพของมาตุภูมิอันงามสง่าเกริกไกรซึ่งฉายฉานอยู่ในห้วงคิด แลเมื่อเสียงบรรเลงเดี่ยวกีตาร์เล่าความหลังผ่าน Cadenza อันวิจิตรบรรจงนั่นเอง ทำนองหลักดังกล่าวก็ส่งผู้บรรเลงเดี่ยวกีตาร์หวนคืนสู่ถิ่นกำเนิด แลรุดตรงไปที่ราชอุทยานแห่งอารันฆูเอสในกระบวนจบอีกครั้ง... เย็นวันนั้น ทรับพากาแลคุณเชาวลิต เจริญชีพ ผู้บรรเลงกอร์อองเกลตราบจน TPO พาผู้เขียนซึ่งกำลังหายใจอย่างยากลำบากในช่วงแรกของกระบวนนี้ ต้องรีบหยิบกระดาษซับปากจากในกระเป๋ามาเช็ดของเหลวที่ไหลมาเป็นสายเบื้องแก้มอย่างไม่รู้ตัว... คุณผู้อ่านอย่าว่าผู้เขียนเลย กระบวนที่ II ของ CA นี้ ไม่ว่าจะเป็นใครบรรเลง, สองสามนาทีแรกของกระบวนนี้ หากใครก็ตามที่อยู่ในช่วงอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว ก็อาจจะตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับผู้เขียนได้... จริงๆ น๊า... :-) แต่จากประสบการณ์การชม CA ที่บรรเลงสดของผู้เขียนที่ผ่านมานั้น ครั้งหนึ่ง ผู้บรรเลงเดี่ยวกีตาร์นาม Jose' Maria Gallardodel Rey กับวาทยกร Philppe Entremont แห่งวงดุริยางค์ Cadaques O ในปี 2545 ได้นำผู้เขียนนั่งหลับตาตลอดทั้งกระบวนนี้ในหอประชุมใหญ่แห่งศูนย์วัฒนธรรมฯ มาแล้ว... ผู้เขียนยังคงจำได้ดีว่า บรรยากาศการบรรเลงอันเป็นธรรมชาติของเรย์กับคาดาเควสได้ทำให้ผู้เขียนรู้สึกขนลุกเกรียวผสมผเสกับความรู้สึกแห่งกาลครั้งหนึ่งบนถนนสายซุปเปอร์ไฮเวย์ในยามเย็นกับรถมอเตอร์ไซค์ของพ่อในวัยเด็กอันผุดขึ้น แม้ว่าเรย์จะอ่อนด้อยในเชิงเทคนิคอยู่บ้างในวันนั้นก็ตาม... ความรู้สึกครั้งนั้น จนกระทั่งกับแผ่นซีดีจำนวนหนึ่งในยามดึก กลับไม่ปรากฏกับผู้เขียนแต่อย่างใดในเย็นวันที่ 19 มิถุนาฯ ที่ผ่านมา แม้ว่าขณะเริ่มแรกของกระบวนฯ ทรับพากา + TPO จะผลักรุนให้ผู้เขียนประสบกับอาการสะทกสะท้อนในจิตอยู่ก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่สามารถ Sustain ให้ผู้เขียนจ่อมจมอยู่ในอาการเหม่อลอยจนขนลุกอยู่จนตลอด... ทรับพากากับคาเดนซาของวันนั้น ก็ยังคงบ่งบอกความนุ่มนวลแลเป็นผู้ดีของเขา... เทคนิคแลความแพรวพราวอันอวดโอ่ถึงเฟอชิวโอสิกของผู้บรรเลงเดี่ยว ไม่ได้เป็นลักษณาการอันปรากฏอยู่กับความเรียบร้อยแลเรี่ยมเร้ของทรับพากาเลย...การบรรเลงของทรับพากาทำให้ผู้เขียนตกอยู่ในห้วง Meditative อันพิสุทธิ์มากกว่าที่จะเป็นนอสแตลเจียอันลึกซึ้ง... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 19:23:27

ความคิดเห็นที่ 15 ทรับพากากับ TPO โดยพันตรีประทีป ปิดท้ายกระบวนจบนี้ด้วยความหฤหรรษ์ ประหนึ่งการหวนกลับมาสู่ความสดชื่นของหมู่มวลดอกไม้ แลพวยน้ำพุอันเริงในราชอุทยานอารันฆูเอส “อีกครั้ง” ของตัวดุริยกวี กระบวนที่ III นี้ ถือเป็น “กาลปัจจุบัน” ที่สุดของโรดริโก ซึ่งตรงกับองค์คติในเจตจำนงของดุริยกวีที่ผู้เขียนเอ่ยอ้างจาก Program-notes ในสูจิบัตรมากที่สุด (คุณผู้อ่านโปรดดูความคิดเห็นที่ 5) ผู้เขียนอาจจะต้องอ้างอิงถึงความเห็นจากผู้สันทัดกรณีบางท่านที่กล่าวว่า ท่วงทำนองหลายต่อหลายส่วนใน CA นี้ โรดริโกได้รับอิทธิพลมาจากเพลงพื้นเมืองของชาวพื้นถิ่นดั้งเดิมของสเปน แลในบางส่วนก็ยังได้อิทธิพลมาจากเพลงร้องของชาวพื้นเมืองแอฟริกันแขกมูร์ที่อพยพย้ายถิ่นฐานมายังภาคใต้ของประเทสสเปนด้วย ทั้งนี้ เนื่องจากผู้เขียนไม่เคยมีประสบการณ์ตรงสำหรับเพลงร้องของชาวแขกมูร์ ดังนั้น ผู้เขียนจึงอ้างอิงความเห็นจากผู้สันทัดกรณีดังกล่าวไว้เป็นความรู้เคียงไว้เท่านั้น แลหากความเห็นดังกล่าวได้รับการยืนยันแล้ว ผู้เขียนก็ต้องกล่าวไว้เพิ่มเติมว่า อิทธิพลจากความเป็นพื้นถิ่นของสเปน ได้ปรากฏชัดเป็นทำนองแลจังหวะเต้นรำในกระบวนจบนี้เอง... ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวสรุปไว้ว่า ทรับพากาเป็นนักกีตาร์ชาวสเปนที่น่าทึ่งคนหนึ่ง อย่างน้อยเขานำพาองค์คีตนิพนธ์แห่งประเทศบ้านเกิดของเขา มุ่งไปสู่แง่มุมแห่งการบรรเลงแบบ Polished ได้อย่างน่าแปลกใจ... ในความเป็นผู้ดีของเขา ได้สลัดทิ้งความเริงแลความเปลี่ยวเหงารอนแรมในแบบยิปซีอันเป็นเนื้อแท้ของลีลาและลวดลายของกีตาร์ และทดแทนด้วยความสะอาดสะอ้าน นุ่มนวล และบางที อาจจะอยู่ในลักษณะของนักคิดกึ่งนักบวช! (HA HA) ถึงกระนั้น นั่นก็เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งของผู้เขียนที่ได้รับฟัง CA อันเปี่ยมไปด้วยความพิถีพิถันมั่นคงอยู่... บางที ผู้เขียนอาจจะต้องขอบคุณพวกเขาที่ไม่ทำให้ผู้เขียนต้องอับอาย หากจะต้องร่ำไห้ต่อหน้าคุณแม่ที่มากับลูกสาวช่างซักซึ่งนั่งข้างๆ ได้ตกอกตกใจในความดรามาเกินเหตุ (ภาษาห้องเฉลิมไทย อิอิ) ของผู้เขียนซึ่งกำลังอยู่ในช่วงอ่อนแออยู่ก็ได้กระมัง... ทรับพากาออกมา Encore ด้วยงานบรรเลงเดี่ยวกีตาร์ Capricho Arabe ของ Francisco Tarrega ดุริยกวีชาวสเปน ซึ่งผู้เขียนเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า โรดริโกได้รับอิทธิพลเชิงการประพันธ์ดนตรีสำหรับกีตาร์จากตาร์เรกาผู้นี้อยู่ด้วย วันนั้น ทรับพากาก็ยังคงความเป็นผู้ดีอยู่มากในงานนี้ แต่ผู้เขียนก็ยังพบเห็นเฟอชิวโอสิกอันแจ่มกระจ่างอยู่ในตัวของทรับพากาอยู่ด้วยเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่ใช่คนอวดโอ่ด้วยลักษณาการการแสดงออกเชิงโชว์ก๋าแต่เท่านั้นเอง... ผู้เขียนสัมผัสมือกับทรับพากาเมื่อพบเขายังภายนอกในขณะที่แจกลายเซ็น เมื่อผู้เขียนถามถึงงานอองกอร์ที่เขาบรรเลงแล้ว ผู้เขียนได้กล่าวเป็นภาษาอังกฤษอันกระแดะของผู้เขียนกับทรับพากาว่า “Your playing for Aranjuez was very polished” แล้วก็กล่าวขอบคุณฯ... ทรับพากาเป็นนักกีตาร์ที่นุ่มนวลทั้งการบรรเลงแลการสนทนา เขากล่าวตอบยอมรับแลขอบคุณผู้เขียนด้วยความอ่อนน้อม (ไม่ทราบว่า เขามีคนรักแล้วหรือยัง? (HA HA :-p) ปล. ใจจริงผู้เขียนอยากจะบอกเขาว่า “too polished” ด้วยซ้ำไป แต่เนื่องจากผู้เขียนเกรงว่า ทรับพากาจะคุยต่อกับผู้เขียนผู้ซึ่งภาษาอังกฤษอ่อนแอแดดิ้นอยู่อย่างนั้น ก๊อเลยเลือกที่จะใช้แบบเดิมอันเป็นการตัดบทไปซะเลย คงจะดีกว่า (HA HA) ผู้เขียนขอจบการกล่าวถึง CA โดยทรับพากากับพันตรีประทีป สุพรรณโรจน์และ TPO ในเย็นวันที่ 19 มิถุนาฯ ไว้แต่เพียงเท่านี้... และกระทู้นี้คงจะต้องกล่าวถึง เอล อมอร์ บรูโฆ ของฟัลยาต่อไป... สำหรับในความคิดเห็นนี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลงคาปริโค อาราเบ ของตาร์เรกาโดย Andres Segovia นักกีตาร์ผู้ยิ่งใหญ่ชาวสเปน ผู้ซึ่งโรดริโกเคยประพันธ์ดุริยางคนิพนธ์อุทิศให้ด้วยความชื่นชมมาแล้ว ซึ่งทรับพากานำมาแสดงเป็นอองกอร์ดังที่ได้กล่าวไปแล้ว... ส่วนสำหรับ CA ทั้งสามกระบวนนั้น คุณผู้อ่านจะพบเห็นคลิปการบรรเลงอย่างเอิกเกริกในยูทูบที่มีผู้นำมาอัพโหลดนำเสนอให้อย่างมากมาย โดยอาจจะเริ่มจากจอห์น วิลเลียมส์ ในความคิดเห็นที่ 3 ที่คุณ Jassb1 นำเสนอเป็นตัวอย่างก่อนก็ได้นะครับ... Enjoy!!! ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 20:11:51

ความคิดเห็นที่ 16 Mauel de Falla: El Amor Brujo (“Love, the Magician”) -- One Act Ballet -- Suphanrojn (Live Concert in 2010 Jun, 19th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand คุณผู้อ่านที่เคยชื่นชอบฉากการเต้นรำอันเริงเร้า เย้ายวน เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์อันร้อนแรงแต่ทว่าสง่างามอย่างองอาจ ของคู่พระคู่นางในเรื่อง The Mask of Zorro หรือ ฉากเต้นรำอันจริงจังแต่ยังมีลีลายั่วให้เป็นปริศนาในแบบ Tango อย่างคู่พระคู่นางในเรื่อง Shall We Dance? แล้ว เห็นทีจะต้องถูกอกถูกใจดนตรีจากบัลเลต์องก์เดียวในเรื่อง El Amor Brujo ของดุริยกวี Mauel de Falla เช่นเดียวกับผู้เขียนอย่างแน่นอน... เดิมที ฟัลยา (หรือฟาลยา) ดุริยกวีผู้ประพันธ์งานบัลเลต์ชิ้นนี้ เกือบจะไม่ได้นำเสนองานดนตรีที่รับใช้นาฏยศิลป์อันร้อนแรงแลเริงโรจน์เปี่ยมไปด้วยสีสันเฉดร้อนของวัฒนธรรมสแปนิชอย่าง EAB นี้แล้ว เพราะในห้วงนั้น ฟัลยาซึ่งกำลังฉีกหนีรูปแบบดนตรีที่รับใช้ความเป็นพื้นถิ่นนิยมแลแปรพักตร์ไปสู่ดนตรีในรูปแบบใหม่ที่นำโดยสตราวินสกีอยู่พอดี... คุณผู้อ่านคงทราบกันเป็นอย่างดีอยู่ว่า สังคีตศิลป์ในสเปนยุคโรแมนติคนั้น เกือบจะทั้งหมดเป็นดุริยกวีที่นำเสนอดนตรีของพวกเขาโดยผ่านเครื่องดนตรีอันเป็นเครื่องหมายแห่งการรอนแรมจำพวกกีตาร์ จะมีที่โดดเด่นในเชิงเปียโนนั้น ก็เฉพาะแต่อัลเบนิซเท่านั้นเอง หากแต่ฟัลยาในยุคปลายโรแมนติคนั้น ก็โดดเด่นยิ่งแล้วในเชิงดุริยางคศิลป์ (หรือดนตรีที่สร้างสรรค์สำหรับการบรรเลงด้วยวงดุริยางค์) ด้วยงานอย่างเช่น Nights in the Gardens of Spain และ The Three Cornered Hat เป็นต้น ซึ่งทั้งสองงานนั้น ทำให้ฟัลยามีชื่อเสียงในแง่ของการเป็นดุริยกวีในเชิงพื้นถิ่นนิยม* แม้ว่าสีสันของการประพันธ์ในรูปของการประสมวง เขาจะได้รับอิทธิพลมาจาก Ravel และ Debussy ของฝรั่งเศสอยู่ด้วยก็ตาม... แต่ต่อมา ฟัลยาเริ่มฉีกหนีรูปแบบการประพันธ์ดนตรีรูปแบบเดิมของเขา และหันเหไปสู่ทิศทางนีโอคลาสสิคซิสม์ของสตราวินสกี... *(ผู้เขียนไม่อยากใช้คำว่า Nationalism เหตุเพราะคำดังกล่าวนั้น อาจจะดูแคบเกินไป...ท่านผู้อ่านที่เคยอ่านเรื่องของ Dvorak ที่ผู้เขียนเคยนำเสนอ อาจจะพอมองเห็นความคับแคบของนิยามเนชันแนลลิสม์ดังกล่าว) แต่ถึงกระนั้น ฟัลยาในห้วงปี 1915 เขาได้พบกับ Pastora Imperio นักเต้นในลีลาดนตรีฟลาเมงโกชาวสเปนซึ่งมีชื่อเสียงมากขณะนั้น เธอได้ขอให้ฟัลยาประพันธ์ดนตรีสำหรับการแสดงบัลเลต์จากพล็อตเรื่องของ Martinez Sierra และฟัลยาก็ตอบตกลง ด้วยเหตุนี้ ประหนึ่งว่าฟัลยาจะฝากความยิ่งใหญ่ในเชิงดุริยางคศิลป์อันกอปรด้วยบทร้องภาษาสเปนอันเร้าเริง, EAB จึงเป็นงานดนตรีสำหรับบัลเลต์ของฟัลยาที่บ่งบอกความเป็นสแปนิชฝ่ายร้อนในยุคโรแมนติคได้อุกอาจที่สุดแลครบถ้วนในเชิงศิลป์มากที่สุด นับตั้งแต่ ชีวิตของชาวยิปซี, นาฏยลีลา, บทร้องภาษาสเปน, ความกลมกลืนของดุริยางคลีลาสำหรับดนตรีพื้นถิ่นของสเปนที่หลากหลาย แลพล็อตเรื่องอันชวนให้ติดตาม... พล็อตเรื่อง EAB หรือ Love, the Magician นั้นมีอยู่ว่า...  Candelas ยิปซีสาวน้อยถูกจับบังคับให้แต่งงานกับยิปซีหนุ่มใหญ่เสเพลและขี้หึงซึ่งเธอไม่ได้รัก (บางแห่งว่า เธอรักอยู่กับ Carmelo อยู่ก่อนแล้ว) แต่ต่อมาไม่นาน สามีของเธอเสียชีวิตอย่างกระทันหัน เธอจึงคิดจะเริ่มต้นกับคาร์เมโลใหม่อีกครั้ง ปัญหาก็คือ อีตาอดีตสามีผู้ซึ่งกลายเป็นผีก็ยังคงหึงหวงอย่างรุนแรงและตามมาหลอกหลอนเธอและคาร์เมโลอยู่มิรู้หยุดหย่อน การขัดขวางหนทางรักของเธอกับคาร์เมโลของผีอดีตสามีของเธอทำให้เธอแทบจะประสาทเสีย ดังนั้น คาร์เมโลจึงวางแผนตามหลักความเชื่อเก่าแก่ของชาวยิปซีด้วยการให้แคนเดลาทำพิธีระบำบูชาไฟ แล้วเขาได้ไปขอร้องให้ Lucia ซึ่งเป็นเพื่อนของแคนเดลาใช้เสน่ห์แลมายาหญิงหลอกล่อให้ผีอดีตสามีของแคนเดลาตกหลุมพรางในพิธีดังกล่าว... แน่ละ ด้วยเหตุที่ผียิปซีตนดังกล่าวเป็นชาว Andalusian ซึ่งพื้นฐานมีจุดอ่อนที่เจ้าชู้แลมักจะหลงเสน่ห์ความยั่วยวนแห่งเพศรสฝ่ายตรงข้าม ดังนั้น ในขณะที่แคนเดลาทำพิธีอยู่ ผีอดีตสามีจึงปรากฏกายในรูปของวิญญาณขึ้นด้วยความหุนหันและตรงเข้าหลอกหลอนอดีตภรรยาของตน แต่ครั้นมองเห็นลูเซียเต้นระบำด้วยท่าทียั่วยวนหลอกล่อเข้าให้เท่านั้น ผีจอมเจ้าชู้ก็ตกบ่วงมารยาของลูเซียเข้าจนได้ มันกลับมุ่งเข้าหาลูเซียอย่างคลั่งไคล้! ...ตามรูปการณ์ ผียิปซีตนนั้นมีอำนาจหลอกหลอนแคนเดลาอยู่ได้ ก็เนื่องจากความหึงหวงอดีตภรรยาผู้ซึ่งรักเจ้าหนุ่มคาร์เมโล ดังนั้น เมื่อมันถูกลูเซียหลอกล่อด้วยเสน่ห์มารยาหญิง มันจึงค่อยๆ หมดสิ้นอำนาจดังกล่าว พอรู้ตัวว่าวิญญาณของตัวกำลังจะหายสลายร่างไปอย่างช้าๆ ผีตนนี้จึงขอความเห็นใจจากลูเซียอย่างน่าสงสาร แต่ก็สายไปเสียแล้ว... แคนเดลา นอกจากเธอจะหลุดพ้นจากการหลอกหลอนของผีอดีตสามีแล้ว เธอยังเข้าใจแจ่มชัดอีกว่า ผีอดีตสามีมิได้รักตนอย่างแท้จริงเลย เพราะเมื่อเจอกับหญิงผู้มายั่วยวน ผีตนนั้นก็เปลี่ยนที่หมาย (บาง Synopsis เคยอ้างว่า เธอจะห่วงหาอาลัยอดีตสามีเธออยู่ ผีจึงยังตามมาหลอกมาหลอน) ดังนั้น ท้ายที่สุด เธอจึงรักกับหนุ่มคาร์เมโลผู้เก่งกาจได้และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามครรลองได้อย่างผาสุก... ในพล็อตเรื่องได้บรรยายไว้ว่า แคนเดลากับคาร์เมโลได้จุมพิตกันอย่างดูดดื่ม เบื้องหลังมีร่างของผีร้ายอดีตสามีที่สิ้นมนตราแลกำลังหายวับไปในที่สุด... เย้! ก่อนที่คุณผู้อ่านจะไปพบกับ EAB ของฟัลยา ผู้เขียนขอรำลึกถึงฉากเต้นรำฉากหนึ่งในภาพยนตร์ The Mask of Zorro อันบ่งบอกถึงความสง่าในความร้อนแรงของการเต้นรำแบบฟลาเมงโก ซึ่งแม้เกิดขึ้นในเม็กซิโกในห้วงที่เหล่าผู้มีอำนาจในจักรวรรดิสเปนในห้วงต้น 1800’s มุ่งเข้าไปครอบครองที่ดินแลทองคำ ณ ที่แห่งนั้น แต่คุณผู้อ่านคงทราบกันแล้วว่า วัฒนธรรมการเต้นรำแบบสแปนิช ได้แผ่ขยายไปยังแถบเม็กซิโกล่วงไปถึงละตินอเมริกา ลุเข้าสู่ทวีปอเมริกาใต้จนกระทั่งเกิดการเต้นรำแบบแทงโกในเวลาต่อมา จนกระทั่ง เราอาจจะกล่าวได้ว่า วัฒนธรรมการเต้นรำแบบดั้งเดิมของชาวสเปนได้แผ่ขยายออกไปสู่วัฒนธรรมในรูปแบบอื่นใดอีกมากมาย ทั้งนาฏยลีลา ดนตรีและเครื่องดนตรี อาหาร และแม้กระทั่งวัฒนธรรมการใช้ชีวิต... ปล. 1 ต้นฉบับของดนตรีในฉากเต้นรำของภาพยนตร์มาจากเพลง El Sombrero Blanco เพลงร้องพื้นเมืองของสเปนในยุค 1800’s ปล. 2 ภาพยนตร์เรื่องนี้ ทำให้ผู้เขียนตกหลุมเสน่ห์ของนางเอก จนต้องไปตามชมภาพยนตร์ที่ซีตา-โจนส์ เล่นในเรื่องอื่นๆ เลยทีเดียว (บอกทำไมกันจ๊ะเนี่ย HA HA) Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 53 19:08:53

ความคิดเห็นที่ 17 บัลเลต์องก์เดียวเรื่องนี้ของฟัลยามีอยู่ทั้งสิ้น 13 กระบวน (บางแห่งรวมเอากระบวนสั้นๆ เข้าด้วยกัน ทำให้กระบวนที่อ้างอิงเหลือเป็น 5 หรือ 8 หรือ 10 กระบวน) ทั้งนี้ ก่อนหน้าที่ฟัลยาจะกำหนดให้การบรรเลงของ EAB อยู่ในลักษณะที่มีกันอย่างแพร่หลายในปัจจุบันนั้น เขาเคยกำหนดให้การบรรเลงอยู่ในลักษณะของวงเชมเบอร์ที่ใช้เครื่องดนตรีน้อยชิ้นมาก่อน แต่ต่อมาก็ปรับปรุงให้บรรเลงสำหรับวงดุริยางค์ แลเพิ่มเปียโนอีกหนึ่งหลังเข้าไป นอกจากนี้บทร้องโดยเสียงเมซโซ-โซปราโนนั้น นัยว่าจะลดบทร้องลงแลตัดภาค Narrative ออกไปด้วย... ผู้เขียนต้องยอมรับว่า ที่ผ่านมาตั้งแต่ผู้เขียนรู้จัก EAB ของฟัลยา ผู้เขียนเคยเชื่อถือ Program-notes ของ EAB ที่ปรากฏในปกซีดีและในหนังสือหลายเล่มที่พิมพ์เรื่องราวย่นย่อของพล็อตเรื่องดังกล่าว ซึ่งเป็นไปดังที่ผู้เขียนเล่าไว้ในความคิดเห็นที่ 16 ในข้างต้นนี้ และการรับฟัง EAB ที่ผ่านมาของผู้เขียนจากแผ่นซีดี ผู้เขียนก็มักจะให้ความสำคัญกับภาคดนตรีแลเป็นไปในลักษณะเพลิดเพลินแก่อารมณ์ตัวเองแต่เท่านั้น แต่เมื่อผู้เขียนได้ค้นคว้าเพิ่มเติมเพื่อยืนยันความเป็นไปของพล็อตเรื่องในแต่ละกระบวนย่อยทั้ง 13 กระบวนในงาน EAB ชิ้นนี้เปรียบเทียบกับลักษณาการทางดนตรีแล้วนั้น การณ์กลับปรากฏว่า บทร้องและการดำเนินบทตอนทางดนตรีทั้ง 13 กระบวนมีสิ่งที่ “ขัดแย้ง” กับพล็อตเรื่องที่อ้างอิงกันมาข้างต้นอยู่มาก ซึ่งถึงแม้จะเป็นหนามกวนใจผู้เขียน แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนก็ไม่เคยให้เวลากับการค้นคว้าอย่างละเอียดนัก เนื่องจากผู้เขียนก็ไปทำอย่างอื่นจนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเหล่านี้อีกเลย... แต่เมื่อผู้เขียนต้องทำวิจัยส่งคุณผู้อ่าน (เพราะการแส่หาเรื่องของผู้เขียนเอง HA HA) ผู้เขียนจึงต้องให้ทรรศนะบางอย่างที่เป็นการออกตัวไว้ เพื่อที่คุณผู้อ่านอาจจะค้นคว้าเพิ่มเติมตามความอยากรู้อยากเห็นและจะได้สามารถอ้างอิงได้ว่า อีตา St@rGazer ไม่มั่วไปซะทั้งหมด อิ อิ เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อผู้เขียนพบบันทึกของ Sierra  ผู้เขียนบทร้องสำหรับ EAB ของฟัลยา เธอกลับกล่าวถึงพล็อตเรื่อง EAB ไปคนละเรื่องกับที่ผู้เขียนเคยอ่านพบในแทบทุกแห่งเลย นั่นคือ เธอสรุปว่า... “ยิปซีสาวผู้ช้ำรักคนหนึ่ง รู้สึกว่าความรักไม่สมหวังดังใจ จึงหันไปพึ่งอำนาจมนตราของแม่มดหมอผี ตลอดจนใช้คาถามนต์ดำต่างๆ นานาเพื่อสะกดให้ชายผู้ที่ตนหลงรักเกิดใจอ่อน...และเธอก็ประสบผลสำเร็จ... หลังค่ำคืนแห่งการร่ายมนต์คาถา ไสยเวท แลการทำเสน่ห์อันเร้นลับประกอบกับพิธีกรรมเต้นรำบูชารักหลากลีลานั่นเอง แสงแห่งอรุโณทัยก็ปรากฏขึ้นประหนึ่งความรักอันฟื้นตื่นขึ้นจากนิทรา และเสียงระฆังที่ดังกังวานก็ประดุจประกาศก้องฉลองชัยในรุ่งอุษาสาง...” ยังไงกันล่ะนี่...คุณผู้อ่านคงรู้สึกสับสนเหมือนผู้เขียนว่า ตกลงเรื่องราวใน EAB เป็นอย่างไร? ผู้เขียนเอง ที่ผ่านมาถึงแม้จะไม่ได้จริงจังอะไรนักกับพล็อตเรื่อง เพราะตอนที่ผู้เขียนฟังบทร้องใน EAB ผู้เขียนก็มักจะตื่นจิตตื่นใจไปกับเสียงเมซโซ-โซปราโนในภาษาสเปนแลท่วงทำนองที่ติดหูมากมายมากกว่า แลผู้เขียนเองก็ไม่กล้าจะไปงัดข้อกับนักดนตรีวิทยาตัวเอ้ที่เขียน Program-notes ให้กับแวดวงดนตรีวิจักขณ์ แต่เมื่อผู้เขียนต้องอ้างอิงเป็นกิจจะลักษณะต่อคุณผู้อ่านแล้ว ผู้เขียนก้อต้องทำหน้าที่อันผู้เขียนปวารณาตัว ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง...คิดแล้ว เมือยจั่งซี๊ (HA HA) เอาเป็นว่า ในที่นี้ ผู้เขียนขอลงเรื่องย่อทั้งสองแบบให้เป็นข้อสังเกตไว้ก็แล้วกันน๊า ทั้งๆ ที่ว่ากันตามจริงแล้ว ทั้ง 13 กระบวนก็ดูจะอิงแอบอยู่กับเรื่องย่อจากบันทึกของ Sierra เธออยู่มากทีเดียว! แลผู้เขียนก็อดไม่ได้เหมือนกันที่จะพรรณนาถึงทุกกระบวนที่ปรากฏ แต่การที่ผู้เขียนจะสาธยายในแต่ละกระบวนนั้น ก็ดูจะสะกดจิตคุณผู้อ่านมากเกินไป... เอาอย่างนี้ดีมั้ย ส่วนตัวผู้เขียนเองนั้น งานดนตรีอะไรก็ตาม ผู้เขียนก็มักจะ ”ฟังก่อนอ่าน” อยู่เสมอและไม่เคยคิดอะไรเป็นตุเป็นตะ ครั้นพอฟังแล้วชอบจนกระทั่งฟังหลายหนจนเกิดจินตนาการเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ตอนนั้นแหละที่ผู้เขียนจะใช้จินตนาการของตนเองลองเทียบเคียงกับ Program-notes และการเปรียบเทียบก็เป็นไปแบบสนุกๆ ซึ่งสำหรับ EAB นี้ก็เป็นอย่างนั้นด้วยเหมือนกัน ซึ่งผู้เขียนขอแอบกระซิบบอกว่า จินตนาการของผู้เขียนกับเรื่องย่อทั้งสองแบบข้างต้นนั้น ไม่เหมือนกันซักแอะ (HA HA :-p) ผู้เขียนรู้สึกเพียงว่า EAB บรรยายถึงค่ำคืนหนึ่ง ที่มียิปซีสาวสวยคนหนึ่งฝันกึ่งร้ายกึ่งดี แลตื่นขึ้นมาในตอนจบเท่านั้นเอง...แหะ แหะ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 18:24:26

ความคิดเห็นที่ 18 EAB ของฟังยา แม้จะได้รับความชื่นชมอยู่มากว่ามีความเป็นสแปนิชอยู่สูง แต่ก็เป็นสเปนในแคว้น Andalusia ในตอนใต้ของสเปน บ้านเกิดของฟัลยา และเป็นดนตรีอันบรรเลงบำเรอรสในแบบยิปซีที่ไม่มีเครื่องดนตรีอันกอปรด้วยความเป็นพื้นถิ่นที่ปรากฏในดนตรีเต้นรำสำหรับวงฟลาเมงโก อาทิ กีตาร์ฟลาเมงโก, Castanets หรือ กรับสเปน และการให้จังหวะจาก Palmas + Cajon เลย ในบางกรณี ดนตรีสำหรับ EAB ของฟัลยา ยังมีความอบอุ่นในแบบ Impressionism ของ Debussian สำหรับกระบวนช้า และในบางกระบวน ฟัลยายังได้รับอิทธิพลจากดนตรีในแบบ Bolero ของราเวลอยู่ด้วย... สำหรับในแต่ละกระบวนสามารถแบ่งได้ดังนี้ (ขออนุญาตเขียนหัวข้อกระบวนเป็นภาษาอังกฤษ แทนภาษาสเปนนะครับ) I. Introduction and scene และ II. In the cave สองกระบวนนี้ จะเริ่มต้นด้วยเสียงเครื่องเป่าทองเหลืองที่โอ่อ่าแลเปิดเผยมีความร้อนแรงอยู่ในที และเมื่อถึงคราของกระบวน In the cave บรรยากาศของเสียงจะดูลึกลับ ประหนึ่งการค้นหาบางสิ่งที่ดำมืดลึกเร้น ในการบรรยายของผู้ชำนัญการ ได้บอกว่า เป็นบรรยากาศที่แคนเดลาเข้าไปพบหมอดูไพ่ยิปซีในถ้ำเพื่อขอคำปรึกษา ส่วนกระบวนที่ III. Song of suffering love เป็นกระบวนที่มีบทร้องในเสียงเมซโซ-โซปราโนที่ฟังแล้วต้องขนลุก มันเต็มไปด้วยลักษณาการแห่งความหวาดหวั่นแต่ก็โหยหวนโหยไห้ด้วยความเจ็บแค้นอยู่ในที...เนื้อร้องในภาษาอังกฤษมีอยู่ว่า... “Ah! I don’t know what I feel Nor what is happening to me: When this cursed gypsy deserts me, How the candle burns, Candela! My blood, enflamed by jealousy, burns more than hell! Ah! When the river sings what does it wish to say? Ah! For the love of another he forgets me! Ah! When the fire burns, When the river sings, If water doesn’t extinguish fire I am condemned to suffering, I am poisoned by love! Sorrows kill me! Ah!...” ผู้เขียนต้องขอร้องคุณผู้อ่านว่า อย่าเพิ่งไปสนใจเนื้อหา เนื้อเรื่อง แลเนื้อร้องอันปรากฏในกระบวนนี้เลย ฟังเอาไพเราะเป็นหลักไว้ก่อน... ในที่นี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิป Song of suffering love หรือ Cancion del amor dolido จากการร้องของ Victoria de Los Angeles (กับ Philharmonia O ของ Giulini ในปี 1961) ซึ่งในความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน แม้แองเจลลิส (และจูลินี) ดูเหมือนจะเลี่ยงความดุดัน แต่การร้องของเธอก็กอปรด้วยรสนิยมอันงาม (เรื่องของเรื่องก็คือ ผู้เขียนยังหาที่ถูกใจผู้เขียนในยูทูบไม่ได้ในตอนนี้ HA HA) Enjoy! . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 18:54:22

ความคิดเห็นที่ 19 กระบวนที่ IV. The Ghost Dance of terror กระบวนสั้นๆ กระบวนนี้ให้บรรยากาศชวนขนลุกแบบผีๆ แต่ผู้เขียนยังรู้สึกขำกับท่าทางหย่งโหย่งของผีอยู่ด้วย การเดินทำนองซ้ำๆ ของเครื่องแตรทองเหลืองกับเครื่องสายให้ลีลายักย้ายประดุจการหลอกล่อ เสียงเปียโนทั้งตอนต้นและปิดท้ายประหนึ่งการเลื่อนของฉากกั้นทิพย์... กระบวนที่ V. The magic circle Midnight กระบวนช้าที่ให้ความรู้สึกสุขสงบกึ่งฝันกระบวนนี้ คุณผู้อ่านอาจจะต้องถึงไปถึงกระบวนช้าในลายเซ็นของเดอบุซซีอยู่บ้าง ตอนท้ายของกระบวนมีการเลียนเสียงนาฬิกาตีทำนองบอกเวลา... กระบวนที่ VI. Ritual fire dance กระบวนซึ่งให้ความรู้สึกถึงการกระพือของเปลวเพลิงแลการเริงร้อนแห่งไฟที่พวยพลุ่ง อันกอปรด้วยลักษณาการเต้นรำของคน (และไฟ) ที่ประหนึ่งเมามัวไปด้วยอำนาจแห่งมนตราอยู่ด้วย กระบวนอันมีชื่อเสียงกระบวนนี้ได้ถูกนำไปใช้บรรเลงในรูปแบบต่างๆ มากมาย ทั้งในแบบวงดุริยางค์ เดี่ยวเปียโน แลวงเชมเบอร์ในรูปวงที่แตกต่าง คุณผู้อ่านที่เคยชื่นชอบกับเทคนิค Spiccato (ผู้เขียนเดา) สำหรับเครื่องสายใน Flight of the Bumblebee ของ Rimsky-Korsakov มาแล้ว ก็จะชื่นชอบช่วงการเริ่มต้นวรรคตอนของ RFD นี้ด้วยเช่นกัน... สำหรับกรณีของพล็อตเรื่อง EAB ที่ปรากฏโดยทั่วไปที่ผู้เขียนลงไว้ในความคิดเห็นที่ 16 นั้น จะให้ความสำคัญกับกระบวนนี้มาก แต่นี่ก็เป็นปฏิทรรศน์ในตัว เนื่องจากกระบวน RFD ดังกล่าวนี้ พล็อตอันเป็นที่นิยมได้อ้างว่า เป็นกระบวนที่แคนเดลาเต้นรำบูชาไฟ จนกระทั่งต่อมาได้แสดงกิริยาเริงรักกับคาร์เมโล จนกระทั่งผีขี้หึงปรากฏตัวด้วยความโกรธแค้น และมิได้กล่าวถึงกระบวนที่เหลือว่า ได้สัมพันธ์กับเรื่องราวดังกล่าวนั้นอย่างไร...ในขณะที่พล็อตจากบันทึกของ Sierra ในความคิดเห็นที่ 17 นั้น กลับสอดคล้องหมดทั้ง 7 กระบวนในฉากที่ 1 นี้ทั้งสิ้น! ทั้งนี้ ผู้เขียนคงจะลงความเห็นไว้เป็นข้อสังเกตเทียบเคียงกับที่ผู้ชำนัญการฝ่ายพล็อตในความคิดเห็นที่ 17 ได้ให้ไว้เท่านั้น ส่วนคุณผู้อ่านจะติดตามค้นคว้าต่อด้วยความใคร่รู้เพียงไหน แลเห็นว่าผู้เขียนจะสามารถแนะนำเอกสารค้นคว้าต่ออย่างไรได้บ้างนั้น ก็ขอได้โปรดติดต่อผู้เขียนมาได้น๊า... แต่ในที่นี้ ผู้เขียนเพียงกระทำหน้าที่ให้ครบถ้วนเท่านั้น... สำหรับในความคิดเห็นนี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลง RFD จากภาพยนตร์เรื่อง El Amor Brujo (1986) ซึ่งดัดแปลงจากพล็อตเรื่องยอดนิยมในความคิดเห็นที่ 16 กำนัลแด่คุณผู้อ่าน ซึ่งเป็นการบรรเลงของ Lopez-Cobos กับ Spanish National O ทั้งนี้ เพื่อให้คุณผู้อ่านเห็นจินตนาการของคณะผู้สร้างภาพยนตร์ว่า ได้ออกแบบท่าเต้นรำสำหรับแคนเดลาได้น่าชมเชยเพียงใด... Enjoy n~a ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 20:11:18

ความคิดเห็นที่ 20 สำหรับในฉากที่สองนั้น เริ่มต้นด้วยกระบวน VII. Scene, VIII. Song of the will-o’-the-wisp, IX. Pantomime, X. Dance of the game of love และปิดท้ายด้วย XI. Finale ทั้งนี้ กระบวนย่อยสองกระบวนอันผู้เขียนไม่ได้กล่าวถึงนั้น เป็นกระบวนอันต่อเนื่องซึ่งแทรกในกระบวนที่ IV กับ V ผู้เขียนย้อนกลับไปอ่านข้างบน และตัดสินใจว่า คงจะไม่กล่าวถึงดนตรีวิจักขณ์อันเยิ่นเย้อต่อไปอีก แต่จะทิ้งไว้ให้คุณผู้อ่านได้ลองหางาน EAB มาฟังและเพลิดเพลินด้วยตัวคุณผู้อ่านเองก็แล้วกันน๊า (ง่ายดี HA HA) และต่อนี้ไป ผู้เขียนควรจะได้กล่าวถึงการบรรเลงของ TPO แลเสียงร้องของ Karen Hall นักร้องเสียงเมซโซ-โซปราโน สำหรับ EAB ในวันเสาร์ที่ 19 มิถุนายนที่ผ่านมาเสียที แหะ แหะ คุณผู้ฟังที่เข้าชมการบรรเลงของ TPO ในวันนั้น จะเห็นได้ว่า นักร้องยังมีความจำเป็นต้องใช้ไมโครโฟนร่วมกับเครื่องขยายสัญญาณเสียงเพื่อผลักเสียงร้องออกสู่ลำโพงในท่ามกลางเสียงจาก TPO อยู่ด้วย แลผู้เขียนเองก็ไม่ได้นึกแปลกใจอะไร หากแต่ยังอยากจะได้เสียงสดๆ ออกมาจากปากของเธอเท่านั้น... ผู้เขียนอาจจะใจแคบเกินไปหากจะต้องบอกว่า เสียงของฮอลล์เมื่อเทียบกับนักร้องชั้นนำของโลก อาจจะไม่เหมาะกับการเป็นยิปซีสาวที่ทำตัวประหนึ่งเป็นแม่มดผู้ทรงวิทยาคม แต่หากคุณผู้อ่านเคยฟังน้ำเสียงของ Leontyne Price หรือแม้กระทั่งแองเจลลิส ซึ่งสง่าแต่ขาดความดุดันเชิงอำนาจแล้ว ฮอลล์ก็ไม่ควรได้รับการดูเบาแต่อย่างใด น้ำเสียงเธอเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แม้อักขระควบกล้ำประหนึ่งไม่เป็นยิปซีกร้านโลกเหมือนอย่างคาร์เมนของบิเซต์ แต่นี่ก็เป็นลักษณาการของเสียงของหญิงสาวในวัยอันสดใสที่มคร่จะอยากลองดีกับเวทย์มนตร์อันลึกลับอยู่เหมือนกัน... ผู้เขียนต้องชมพันตรีประทีปแลคณะเครื่องแตรทองเหลืองในวง สำหรับความจัดจ้านแลผึ่งผายในกระบวนแรก (แม้จะไม่สม่ำเสมอตลอดทั้งยี่สิบกว่านาทีของงาน) วันนั้น ผู้เขียนเข้าไปฟังเอาแต่เนื้อเสียง ไม่สนใจว่า งานชวนให้บันเทิงหรรษาอย่าง EAB ของฟัลยา จะนับเนื่องเข้าสู่สมาคมชาวปรัชญดุริยางควิทยาแต่อย่างใด แลหากใครคิดอย่างนั้นเสียแล้ว ฟัลยาคงจะกลายเป็นผีมาบีบคอนักปรัชญากำมะลอท่านนั้นเสียเป็นแน่ (HA HA) ถึงกระนั้นก็ดี ผู้เขียนเสียดายกระบวนที่ V อันเป็นกระบวนช้าที่ไพเราะจับใจผู้เขียนอยู่มากเหมือนกันที่ พันตรีประทีปกับ TPO ดูจะเนือยไปหน่อย ผู้เขียนไม่พบความงามของเสียงว่าด้วย Calmful with Serenade-like เลย... สำหรับกระบวน RFD อันมีชื่อเสียงนั้น ผู้เขียนแลคุณผู้ฟังใน MACM ดูจะคึกคักและหรรษาไปกับนักดนตรีที่อัดกันอย่างสนุก เป็นท่อนที่มีความเป็นดนตรีอยู่สูงทีเดียวสำหรับวันนั้น แลผู้เขียนแม้จะไม่ได้เข้าใจอะไรกับความเป็นยิปซีในแบบ Andalusian หรือเมื่อเทียบเคียงกับที่บันทึกกันมาในแผ่นซีดีแล้ว TPO อาจจะด้อยกว่าในความแกรนด์ แต่ทว่า ความมีมาตรฐานและวินัยอันกอปรด้วยรสนิยมอันดีของพวกเขาก็ทำให้ผู้เขียนแลผู้ฟังอีกเป็นจำนวนมาก ต้องชื่นชมในการนำเสนอ “ความเป็นสเปน” ของพวกเขาอยู่ดี... ผู้เขียนอาจจะรีบเร่งสำหรับการกล่าวถึง EAB ของฟัลยาโดย TPO ของพันตรีประทีปอยู่บ้าง เหตุเพราะผู้เขียนเรื่อยๆ มาเรียงๆ มาร่วมสองสัปดาห์แล้ว ผู้เขียนจึงต้องขออภัยมายังคุณผู้อ่านหรือแม้กระทั่งนักดนตรีชาวคณะ TPO ที่อาจจะต้องรีบรวบรัดตัดตอนกระทู้นี้ ผู้เขียนยอมรับว่า ใจจริงอยากจะค่อยๆ เรียบเรียงให้เป็นกิจจะลักษณะ เพราะผู้เขียนก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ผู้เขียนได้แสดงออกเป็นความคิดเห็นสู่สาธารณะด้วยเหมือนกัน ดังนั้น ผู้เขียนไม่สามารถมั่วหรือสร้างความเชื่อถือต่อคุณผู้อ่านโดยปราศจากการอ้างอิงในภูมิรู้ ภูมิคิดได้... อย่างไรก็ตาม หวังไว้เช่นเคยว่า คุณผู้อ่านที่สนใจในดนตรีคลาสสิคอันไพเราะ น่าจะกำลังแสวงหาซีดีว่าด้วยงานของ Rodrigo กับ de Falla เพื่อเก็บไว้ฟังเป็นส่วนตัวอยู่เป็นแน่ แลในยูทูบก็มีกันครึกครื้น แต่แน่ละ หากคุณผู้อ่านมีเวลา ก็ขอเชิญชวนให้ไปเยี่ยมเยือนชาวทุ่งศาลายานามว่า Thailand Philharmonic Orchestra กันบ้างนะครับ... Enjoy!!!!!!!!!!!!!!!!! ^____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 20:57:19