ความคิดเห็นที่ 1 |
"เกรซ เดี๋ยวมะรืนไปเชียงใหม่กับแม่นะลูก"
"คะ?" เกรซทำท่างง สาวน้อยกำลังหาของง่วนอยู่ หมอนสีชมพูรูปตัวยูใบโปรดของเธอหายไปไหนกันนะ
"มะรืนนี้แม่จะไปเจอป้ารุ่ง หนูจำป้ารุ่งได้มั้ยลูก เพื่อนแม่ที่เชียงใหม่น่ะ"
คุณแม่ยังคงพูดต่อไป แต่เกรซดูท่าทางจะใจจดใจจ่อกับอะไรที่อยู่ตรงหน้าเสียมากกว่า สมาธิเธอจึงถูกแบ่งไปครึ่งหนึ่ง
"ค่ะ แม่ เกรซจำได้ เดี๋ยวเกรซไปด้วยแหละค่ะ วันมะรืน" สาวน้อยยังคงหาของง่วนต่อไป "เอ้อ แม่คะ เห็นหมอนรูปตัวยูของเกรซมั้ยคะ ใบสีชมพูน่ะ"
"เอ แม่ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะลูก ตั้งแต่หนูกลับจากบางแสนน่ะ หนูเอาไปด้วยใช่มั้ย ไปลืมทิ้งไว้โน่นหรือเปล่า"
เกรซทวนคำของมารดา "เอ...ลืมเหรอ"
เธอนึกย้อนกลับไปในวันก่อน ตอนค่ำ หลังจากกลับจากบางแสน....
สาวน้อยค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ทิวทัศน์ข้างทางเริ่มมืด บ่งบอกว่าน่าจะใกล้ค่ำแล้ว หลังจากกระพริบตาถี่ๆสลัดความง่วงไปได้สักพักแล้ว เธอก็เพิ่งรู้สึกตัว...
ว่าตอนนี้หัวของเธอกำลังซบบ่าของโตโน่อยู่!!!
ด้วยความตกใจ หญิงสาวพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ความรู้สึกหนักที่ทับเธออยู่ ทำให้เธอยังไม่สามารถขยับได้
ก็ชายหนุ่มข้างๆเธอนี่ นอกจากจะเผลอนอนหลับแล้วยังไม่พอ ยังเอนศีรษะมาพิงหัวเธออีกนะนั่น!!!
สาวน้อยอยากจะขยับตัวใจจะจะขาดก็ไม่กล้า กลัวว่าจะไปทำให้เขาตื่น ในใจเธอรู้สึกสับสนซะเหลือเกิน
ใจนึง ก็อยากจะให้ถึงที่หมายไวๆ...แต่อีกใจ ก็อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เสียเหลือเกิน!!!
"น้องครับ บ้านน้องอยู่ซอยนี้หรือเปล่าครับ"
เสียงพี่สมชาติ คนขับรถร้องทักมา ทำเอาเกรซสะดุ้ง มองวิวนอกหน้าต่าง...นี่ถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ย...
"อะ เอ้อ ใช่ฮะ เดี๋ยวลงตรงนี้แหละฮะ..."
แล้วตอนนั้นเอง ที่เกรซรีบลงจากรถโดยด่วน โดยไม่ได้สนใจสิ่งใด ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มที่นอนพิงเธออยู่นั้นจะเป็นยังไง...
ตอนนั้นเองสินะ เราคงลืมหมอนไว้ตอนนั้นแน่ๆ!!!
"สงสัยเกรซจะลืมจริงๆแหละค่ะ แม่" เกรซตอบเสียงอ่อยๆ
"แย่จริงๆเลย เรานี่ ปกติไม่เห็นว่าจะทำของหายอะไรกับเขาเลยเนี่ย ไหงคราวนี้มาลืมซะได้ หมอนใบโปรดเราด้วยนะนั่น" คุณแม่ยังสาวลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู
"ไม่รู้อะค่ะ แม่ เกรซก็ลืมไปเลย ได้ไงก็ไม่รู้..."หญิงสาวนึกย้อนกลับไป รู้สึกไม่ค่อยอยากจะคิดเท่าไหร่ เพราะมันทำให้เธอรู้สึก "ใจเต้น" ทุกครั้งที่นึกถึง
"งั้นเอาหมอนอีกใบในตู้ไปใช้แล้วกันนะ แม่เด็กติดหมอน เดี๋ยวเตรียมเก็บเสื้อผ้าไว้เลย คงได้ไปสักสองสามวันแหละจ๊ะ"
"ค่ะ แม่" สาวน้อยเดินไปหอมแก้มมารดา "ขอบคุณนะคะ"
แม่ของหล่อนเดินออกจากห้องไปแล้ว สาวน้อยเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบหมอนรูปตัวยูอีกใบออกมา สีขาวลายจุดแดง...เธอหยิบมันมากอด ใจก็นึกไปถึงหมอนอีกใบ
ป่านนี้จะไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ....
"ฮัดเช้ย!!!"
โตโน่จามขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุติดกันสองครั้งซ้อน ทำเอาเซนที่กำลังเก็บของอยู่ข้างๆต้องหันมาทักด้วยความเป็นห่วง
"พี่โต เป็นหวัดหรือเปล่าครับ"
"เปล่า ๆ ไม่ได้เป็น แต่อยู่ๆก็จามขึ้นมาซะงั้นละ" หนุ่มตี๋ทำจมูกฟุดฟิด "เออ เดี๋ยวพี่ออกไปก่อนนะ เซน เมิงล็อคห้องด้วย"
"ครับๆ"
ชายหนุ่มเอาเป้ที่บรรจุข้าวของสะพายบ่าข้างหนึ่ง บ่าอีกข้างสะพายกีตาร์ ส่วนมือซ้ายของเขามี...หมอนรูปตัวยูสีชมพูอยู่!!!
"อ้าว พี่โตโน่ จะไปแล้วเหรอ" เสียงร้องทักมาจากห้องข้างๆ ริทนั่นเอง หนุ่มร่างเล็กก็กำลังลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องแบบทุลักทุเลเล็กน้อย
"เออ ไปละ เดี๋ยวไม่ทันขึ้นรถ แล้วเมิงขึ้นรถรอบไหนวะ ริท"
"รอบบ่ายสองนี่แหละ แต่เดี๋ยวริทจะไปทำธุระก่อน" หนุ่มน้อยพูดแบบยิ้มๆ "อะ พี่โตโน่ เก็บของไปครบยัง...ของสำคัญของพี่น่ะ"
"ของสำคัญไรของเมิงวะ ไอ้ริท"
"ก็ที่พี่ถืออยู่ในมือนั่นไง!" ริททำเสียงคล้ายจะล้อเลียนพี่ใหญ่ โตโน่ไม่รอช้า เอามือข้างที่ว่าง ฟาดกบาลสมุนปากไวทันที...
"ผัวะ!!!"
"โหย พี่โตโน่ รุนแรงอีกละอะ" ริทคลำหัวป้อยๆ "ริทรีบไปละ เดี๋ยวจะสาย ไปละคร้าบบบบ"
ว่าแล้ว หนุ่มร่างเล็กก็แบกกระเป๋าใบเขื่องเดินลิ่วๆไปราวกับบิน อาเฮียใหญ่ส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนที่จะมองดูหมอนในมือ หมอนสีชมพูลายหวาน...มันดูไม่ค่อยเข้ากับเขาเท่าไหร่...แถมมันยังเป็นหมอนมือสองอีก
ที่จริง เขาจะส่งคืนเจ้าของก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไม โตโน่คิดอยากจะยึดหมอนใบนี้ไว้ใช้เองเสียอย่างนั้น
หมอนมันก็นุ่มและหอมดีนี่นา ยังไงก็ขอยึดแล้วกัน! โทษฐานที่ทำให้ตกใจตื่นนี่!!! เขาแอบคิดในใจแบบเห็นแก่ตัวเล็กๆ
..........................................................................
กรุงเทพฯกับสุพรรณบุรีห่างกันนิดเดียว นั่งรถไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงแล้ว
แต่สำหรับกันแล้ว ระยะทางแค่นั้นกลับดูไกลมากมาย มันไม่เท่าความคิดถึงของเขาที่มีให้กับคนที่บ้านของเขาเลยสักนิด
หนุ่มผิวเข้มรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน สำหรับเขา บ้านคือทุกอย่าง คือความอบอุ่น คือสถานที่ที่เขาจะอยู่ได้อย่างมีความสุขที่สุดบนโลกนี้
รถสองแถวแล่นจากไปแล้ว ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าบ้านไวปร๋อราวกับบิน "แม่คร่าบบบบบ ยายคร่าบบบบ กันกลับมาแหล่วคร่าบบบบบ!!!!"
หญิงวัยกลางคนที่กำลังรดน้ำดอกกล้วยไม้อยู่ พอได้ยินเสียงลูกชาย ก็รีบวิ่งมาที่หน้าบ้านทันที กันเห็นแม่ก็รีบตรงเข้าไปกอดและหอมแก้มฟอดใหญ่
"กัน มาแล้วเหรอลูก เอ๊ะ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ยลูก" แม่ของกันแอบแซวเขา พร้อมหยิกแก้มบุตรชายอย่างเอ็นดู "ดูสิ แก้มยุ้ยเชียว"
"แหะๆ ช่วงนี้กันกินเยอะน่ะครับ แล้วก็ยุ่งมากๆ ไม่ค่อยได้ไปเตะบอลเลย" ชายหนุ่มยิ้มเขิน ยามอยู่กับแม่ เขาก็เป็นเหมือนเด็กเล็กๆที่ขี้อ้อนคนหนึ่ง "กันคิดถึงแม่มากกกกกเลยครับ แล้วยายละครับ"
"ยายอยู่ในบ้านแหละลูก บ่นคิดถึงไอ้ลูกหมาตลอดเลย" แม่ของเขายิ้ม "รีบไปหายายเถอะ"
กันกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่เขาก็ได้ยินเสียงกระดิ่งจักรยานที่หน้าบ้านเป็นเชิงเรียก
"กัน กลับมาแล้วเหรอ"
หนุ่มแก้มบุ๋มหันหลังกลับไปมอง แล้วเขาก็ต้องยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
"พี่วิว?"
............................................................
ริทแบกกระเป๋าตัวเอียงไปข้างหนึ่ง แม้กระเป๋าจะหนักเพียงใด แต่มันก็ไม่อาจจะฉุดรั้งหัวใจของเขาที่มันกำลังโบยบินออกไปหาเจ้าของของมันได้ (ริทคิดบทบรรยายนี้ คนเขียนไม่เกี่ยว)
ที่บ้านหลังนี้ เขาเคยเดินมาส่งสาวน้อยในหัวใจของเขานั่นเอง....หนุ่มน้อยมองที่รั้วบ้าน หลังคาบ้าน แล้วรู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด...
นี่แหละมั้งที่เขาว่ากันว่า ไม่เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี!!!
หญิงวัยกลางคนที่จูงสุนัขตัวโตเดินมาที่รั้วบ้าน มองหนุ่มน้อยที่กำลังชะเง้อมองหลังคาบ้านด้วยสายตาประหลาดๆ ด้วยความสงสัย...
"พ่อหนุ่ม!!! มาหาใครจ๊ะ!!!"
"อะ...เอ่อ..." ริทถึงกับเก้อไปเลยทีเดียวที่โดนทัก "คือ ผม...."
"อ้าว หนูที่มาส่งเต้ยวันก่อนใช่มั้ยจ๊ะ วันนี้เต้ยไม่อยู่นะ ออกไปกะเพื่อนเค้าสมัยมัธยมน่ะ" ที่แท้หญิงคนนี้ก็คือแม่ของเต้ยนี่เอง "จะเข้ามากินน้ำกินท่าก่อนไหมจ๊ะ"
หนุ่มน้อยกระพุ่มมือไหว้ก่อนที่จะตอบ "เอ้อ ไม่เป็นไรครับ ริทแค่....จะมาลาน่ะครับ ริทจะกลับบ้านที่ร้อยเอ็ดน่ะครับ"
ริทซ่อนกุหลาบสีขาวในมือไว้ที่ด้านหลัง จะฝากแม่ให้ดอกไม้ลูกสาวก็ดูท่าว่าจะออกตัวแรงไปสักนิด เขาคิด
"งั้นเดี๋ยวแม่บอกเต้ยให้นะจ๊ะ เดินทางปลอดภัยละพ่อคุณ เดี๋ยวแม่พาหมาไปเดินเล่นก่อน"
แม่ของเต้ยจูงสุนัขตัวโตเดินไปในซอย ริทละล้าละลัง เอาไงดีนะ...
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 53 09:13:10
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 มิ.ย. 53 23:51:14
|
|
|
|
