ความคิดเห็นที่ 1 |
"พี่วิวกลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
หนุ่มผิวเข้มเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินจูงจักรยานอยู่ข้างเขา หญิงสาวผมยาว ผิวขาวจัด ใบหน้าเล็กประกอบด้วยเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มดูรับกันไปทั้งหน้า เธอคือหญิงสาวที่ชื่อ "วิว" (นำแสดงโดย วิว วรรณรท)
"ก็ สองสามเดือนละ" หญิงสาวหันมายิ้ม "ช่วงนี้ก็นะ เรื่อยเปื่อย"
กันยิ้มตอบหล่อน เขาพยายามจะนึกคำถามากมายล้านแปดที่จะถามเธอแต่ก็นึกไม่ออกเสียที ได้แต่จ้องหน้าหญิงสาวจากทางด้านข้างค้างอยู่อย่างนั้น
"อ้าว พูดอะไรก็ไม่พูด มาจ้องหน้าพี่อยู่ทำไม" วิวหันมาทำเสียงดุใส่ชายหนุ่ม "ทำตัวน่าตีเหมือนตอนเด็กๆเลยนะเราน่ะ"
"กันโตแล้วนะครับพี่วิว เลยวัยจะตีแล้วนะ" หนุ่มแก้มบุ๋มยิ้มฟันขาว
"ไม่รู้เป็นไงน่ะ พี่คิดถึงเสียงขลุ่ยกันน่ะ เป่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย" หญิงสาวยิ้ม กันทำหน้าเหวอ
"พี่วิว กันมามือเปล่า จะเอาขลุ่ยที่ไหนละครับ!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆ พี่ล้อเล่นน่ะ" วิววางจักรยานพิงรั้วไว้ แล้วแกล้งทำเป็นกอดอกแอ๊คท่า "พี่ก็แค่คิดถึงสมัยก่อนน่ะ ไม่น่าเชื่อเนอะว่า กันจะโตถึงขนาดนี้แล้ว สูงกว่าพี่แล้ว"
"มันก็หลายปีแล้วนะครับ คนเรามันก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้างสิครับ"
"ก็สมัยก่อน กันยังหัวเกรียนๆแล้วก็...สูงแค่นี้เอง" หญิงสาวใช้มือยกวัดระดับความสูง แค่ประมาณคางของเธอ "ตอนนี้เป็นหนุ่มโตเบ้อเริ่มแล้ว แต่ก็นะ ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วนี่"
"พี่วิวอาจจะคิดว่ากันเปลี่ยนไปเยอะ" หนุ่มผิวคาราเมลยิ้ม "แต่พี่วิวไม่เปลี่ยนไปเลยนะครับ สำหรับกัน"
ในหัวของชายหนุ่ม คิดวกกลับไปในอดีต ในตอนนั้น....เด็กชายกัน เพิ่งจะจบ ป.6 ได้ไม่นาน
ในตอนนี้ หัวสมองน้อยๆของเขากำลังเป็นทุกข์อย่างสาหัส เขาสอบติดโควต้าที่โรงเรียนในกรุงเทพฯ เขาจะต้องไปอยู่กรุงเทพฯ เขาจะต้องห่างจากพ่อแม่ และแม่ยังจะให้เขาไปอยู่วัดอีกด้วย ตอนนี้ในสมองเขาสับสนหลายอย่าง เด็กต่างจังหวัดอย่างเขาจะต้องปรับตัวอย่างไรบ้างง มันคือเรื่องที่สับสนมากมาย สายตาของเด็กหนุ่มจ้องมองไปที่ลำน้ำที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
เวลาที่กันมีความทุกข์ สิ่งหนึ่งที่จรรโลงจิตใจเขาได้คือดนตรี เขามักจะหยิบขลุ่ยมาเป่าเล่นคลายเครียดเสมอๆ และครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาหยิบขลุ่ยมาจรดริมฝีปาก บรรเลงเพลงที่เขาคุ้นเคย "ขลุ่ยเรียกนาง"
เสียงขลุ่ยอันไพเราะดังหวีดหวิวลอยไปในอากาศ มันคล้ายจะส่งความเศร้าและความสับสนของเขาไปกับสายลม โดยที่ไม่ทันรู้ตัว เด็กหนุ่มก็รู้สึกตัวเหมือนตัวเองกำลังถูกจ้องมองอยู่ เขาเหลียวซ้ายแลขวาอย่างขาดความมั่นใจ จนกระทั่งมาประจันหน้าเขากับใครคนหนึ่งในระยะประชิด!!! เด็กหนุ่มถอยกรูด ผงะด้วยความตกใจ
"ตกใจอะไรกันน้อง แล้วหยุดเป่าทำไมละ กำลังได้ฟีลเลย"
เจ้าของเสียงและใบหน้าที่ยื่นมาระยะใกล้นั้น ทำเอากันแทบลืมหายใจ ใบหน้าขาวนวล ปากนิดจมูกหน่อย หญิงสาวสวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลาย
"ก็...อยู่ๆก็ยื่นหน้ามา ตกใจหมดเลย..."หนุ่มน้อยพูดตะกุกตะกัก
"น้องเป่าขลุ่ยเพราะดี แปลก พี่ไม่เคยอยากฟังดนตรีไทย แต่เสียงขลุ่ยน้อง พี่ชอบนะ "หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้างเด็กหนุ่ม "พี่ชื่อวิว เรียนอยู่ในตัวจังหวัด"
"ผมกันครับ" เด็กหนุ่มยิ้มโชว์แก้มบุ๋มให้หญิงสาว "พี่วิวชอบเสียงขลุ่ยเหรอครับ"
"ก็ไม่รู้สินะ มันฟังแล้วยังไงดีล่ะ เหมือนมันถ่ายทอดอะไรบางอย่างออกมา พี่ก็ไม่รู้หรอก แต่ฟังแล้วมันโดนใจ" หญิงสาวจ้องมองไปที่ขอบฟ้า "เหมือนมันตรงกับความรู้สึกของเรา"
เด็กหนุ่มอึ้งไป เขาไม่คิดเหมือนกันว่า เสียงดนตรีที่เขาสื่อออกไป มันจะมีผลกระทบต่อคนฟังได้ด้วย เขาเอ่ยถามหล่อน
"พี่วิวกำลังเหงาเหรอครับ"
หญิงสาวผงะเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มละมุน "ก็ไม่เชิงหรอก มันอาจจะเป็นความไม่มั่นใจอะไรบางอย่าง แค่นั้น"
สายตาของหญิงสาวที่ทอดมองออกไปที่เส้นขอบฟ้าช่างค้านกับคำพูดของเธอเหลือเกิน
"กันมาเป่าขลุ่ยที่นี่ทุกวันหรือเปล่า พี่จะได้มาฟัง"
กันถึงกับอึ้งไป ไอ้ครั้นจะตอบปฏิเสธ แรงขับอะไรบางอย่างในตัวเขาก็บ่งบอกให้ทำในสิ่งตรงกันข้ามเสีย "ครับ กันมาบ่อยครับ แล้วกันจะมาอีกนะครับ"
วันหยุดฤดูร้อนปีนั้น ก่อนที่เด็กชายกันจะต้องไปเรียนที่กรุงเทพฯ เขาใช้เวลาช่วงบ่ายไปกับการเปล่าขลุ่ย จับผีเสื้อ ไม่ก็ร้องเพลงให้พี่สาวคนนี้ฟัง พี่สาว คนที่เขาเองก็ไม่รู้จักมาก่อน จนกระทั่ง...
วันนี้เขามาที่สถานที่เดิม ที่เคยได้พบกับเธอ เด็กหนุ่มเฝ้ารอ รอแล้วรอเล่า แต่ทว่า เธอก็ไม่มา...
"ตอนนั้นกันไปรอพี่ทุกวันจริงๆเหรอ" วิวเท้าคาง ตั้งใจฟังในสิ่งที่ชายหนุ่มเล่าถึงอดีต
"จริงสิครับ กันก็สงสัย ว่าทำไมอยู่ๆพี่วิวก็หายไปเลย ถ้าเกิดลุงมีไม่มาบอก กันก็คงไม่รู้อะไรเลย"
"ก็ตอนนั้นพี่ก็คง เหงาจริงๆนั่นแหละ จบมอหกปุ๊บ ก็ต้องไปอังกฤษปั๊บเลย เด็กบ้านๆไม่เคยได้ออกโลกกว้าง ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา" หญิงสาวเอ่ย "ตอนนั้นเราก็เหมือนกันนะ เด็บ้านๆที่จะออกไปสู่โลกภายนอกน่ะ"
"ก็คงงั้นแหละครับ ไม่งั้น พี่วิวคงไม่มาสะดุดเสียงขลุ่ยของกันหรอก" หนุ่มแก้มบุ๋มอมยิ้ม จ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ในใจมีคำถามอีกมากมายที่อยากถาม แต่ว่า...
มันคงสายไปแล้วที่จะถามมัน....
"เดี๋ยวกันคงจะต้องกลับก่อนนะครับ" ชายหนุ่มยันกายขึ้น "เพิ่งกลับมา ยังไม่ได้ไปกอดคุณยายให้หายคิดถึงเลย"
"พี่ก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน" หญิงสาวยันกายขึ้นบ้าง
"เวลามันผ่านไปเร็วนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มอีกครั้ง "อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงไปหมด"
"กันคิดว่างั้นเหรอ แต่พี่ว่า พี่ไม่เปลี่ยนนะ" หญิงสาวส่งยิ้มมาอีกครั้ง คล้ายกับว่าจะส่งมาถึงหัวใจของเขาด้วย
"ครับ พี่วิวดูไม่เปลี่ยนเลย...แต่กันเองแหละครับ ที่เปลี่ยน"
หนุ่มผิวเข้มเดินจากหญิงสาวในความทรงจำของเขามาแล้ว หญิงสาวที่เคยมีความสำคัญกับเขามากที่สุดในช่วงเวลาหนึ่ง
คนที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็น...รักแรกของเขา
แล้วใจของชายหนุ่มกลับคิดประหวัดถึงหญิงสาวอีกคน เขาเผลอนึกขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวทั้งสองคนมีเหมือนกัน นั่นคือรอยยิ้มเย็น ที่ทำให้รู้สึกสงบเมื่อเข้าใกล้
และเมื่อจิตใจร้องขอ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรไปหาเธอ แต่ว่า....
"ทำไมแต้วไม่รับสายนะ..."
ชายหนุ่มได้แต่กำความสงสัยเอาไว้ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า อีกด้านหนึ่ง
หญิงสาวในดวงใจของเขากำลังนั่งร้องไห้อย่างหนักอยู่ในสภาพที่แย่มากจนแทบจะเกินเยียวยา..!!!
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 มิ.ย. 53 00:05:03
|
|
|
|
