~*...เรื่องสั้นสอนเด็ก : พระอาทิตย์หรือพระจันทร์...*~

...เรื่องที่เขียนนี้ เคยเขียนมานานมากแล้วนะครับ น่าจะสัก ม.2 - ม.3 ได้... พอดีแต่ก่อนชอบเขียนนิยายเหมือนกัน และก็เขียนเรื่องสั้นมาอยู่เรื่อย ๆ แต่ทุกเรื่องหายไปหมด เหลืออยู่เรื่องเดียวที่ไปพบเจอในบล็อกเก่า นั่นคือเรื่อง "พระอาทิตย์หรือพระจันทร์" ที่แต่งขึ้นเล่น ๆ แต่ที่เอามาลงเป็ฯแบบปรับปรุง แก้ไขข้อความแล้ว ทุกคนมีความเห็นว่าไงครับ วิจารณ์หน่อยนะครับ ว่าอ่านแล้ว ติดขัดตรงไหน ไม่ดีตรงไหน หรือจะติตรงไหนก็เชิญตามสบายเลยจร้า... ^_^!!~

    เช้าวันที่อากาศแจ่มใส  ปลอดโปร่ง  แสงแดดอ่อน  ๆ  สาดส่องลงมาสัมผัสร่างเล็ก  ๆสองร่างที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงใหญ่  มิวและแมวเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดที่มินิสัยต่างกัน  ทั้งสองกำลังวาดฝันของตนเองว่าโตขึ้น พวกเขาจะต้องเป็นใหญ่เป็นโต  มีบริวารมากมาย  ทั้งสองมองออกไปนอกหน้าต่างบานสีขาวล้วน  สนามหญ้าเบื้องล่างปรากฏให้เห็นแก่สายตาของเด็กทั้งสอง  มิวเด็กผู้หญิงตัวน้อยน่ารักน่าชัง  เอ่ยพูดขึ้น

    "พี่แมวจ๋า  หนูมองเห็นตัวหนูเองยืนอยู่ข้างล่างสวมชุดอะไรสักอย่างที่ดูดีมาก ๆเลย  หลาย ๆ คนยืนยิ้มให้และภูมิใจในตัวหนูมากเลยด้วย"  มิวยิ้มกว้าง เธอรอพี่สาวออกความคิดเห็นในเรื่องนี้

    "พี่ก็เห็น พี่กำลังแต่งตัวสวยมากเลยแหละ  อลังการมากเลยอ่ะ  ชุดของพี่มีแต่เพชรพลอย  แวววาวและพี่ก็สวยมาก  ๆเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!!~ และแกเห็นตรงนั้นไหมมิว นั่นน่ะคือพวกคนรับใช้ของพี่  เยอะแยะไปหมดเลย ดูสิ ฮ่าฮ่าฮ่า!!~"แมวยิ้มกว้างเช่นกัน  และคิดว่าความฝันของมิวเป็นเพียงความฝันหนึ่งที่พร้อมจะลบมันออกเมื่อไรก็ได้  มิวเสียใจมากที่ความฝันของตัวเองนั้นดูมีค่าน้อยกว่าของพี่สาวตนเอง

    ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน  ในหัวสมองหวังคิดแต่เรื่องที่จะนำมาพูดให้เหนือกว่ากัน  แต่แมวซึ่งโตกว่าย่อมคิดอะไรได้หลายอย่างและเหนือกว่ามิวอยู่แล้ว  ทุกครั้งที่มิวพูดเรื่องความใฝ่ฝันของเธอ  ก็มักจะถูกพี่สาวตำหนิเสมอ  และยังดูถูกอีกด้วย  จนเธอต้องแอบไปร้องไห้อยู่หลายครั้ง

    มารดาผู้เปี่ยมไปด้วยความรักต่อบุตรของตน ปลอบใจมิวด้วยรอยยิ้มและอ้อมกอดอันอบอุ่น  เมื่อมารดารู้สาเหตุว่าลูกสาวคนเล็กร้องไห้เพราะเรื่องใด  ยามราตรีที่เงียบสงบ  บนเตียงนุ่ม  ๆ กับสองพี่น้อง มิวและแมวนอนอยู่บนเตียง  หญิงที่เริ่มเข้าสู่วัยชราดึงเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงข้างเตียง  ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง พระอาทิตย์กับพระจันทร์ ให้ลูก ๆฟัง

    "เอาละ ลูก ๆทั้งสอง  แม่มีเรื่องจะเล่าให้ฟังนะจ๊ะ...อ๊ะ...แม่ขอถามก่อนนะลูก ๆ แม่ให้ลูกเลือกระหว่างพระอาทิตย์กับพระจันทร์ ลูกทั้งสองจะเลือกเป็นอะไรจ๊ะ" หญิงผู้เป็นแม่เอ่ยถาม  สายตาจับจ้องไปที่ลูกสาวทั้งสอง
    "หนูเลือกพระอาทิตย์ค่ะ" แมวตอบ
    "แต่หนูเลือกพระจันทร์นะ"มิวตอบ  พลางยิ้มกว้าง

    "จ๊ะ ดีมาก  เลือกคำตอบไม่ซ้ำกัน  วันนี้แม่มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังนะ  ลูกรู้ไหมว่า  ความใฝ่ฝันของคนเราต่างมีค่าด้วยกันทั้งนั้น  เราไม่ควรไปดูถูกความใฝ่ฝันของใครหรือว่าแม้แต่คิดจะตำหนิความใฝ่ฝันของเขา  มันจะทำให้เขาท้อใจและเสียใจมากเลยนะ เหมือนที่แมวมักจะทำให้มิวต้องร้องไห้งอแง บ่อย  ๆน่ะจ่ะ  เข้าใจไหม!"มารดาส่งยิ้มกว้างให้ลูกทั้งสอง
    "ค่ะ"แมวตอบ สายตาที่ส่อแววไม่พอใจจับจ้องไปยังมิวแทน
    "อย่ามองน้องแบบนั้นสิลูก แมว  เอาละมาเข้าเรื่องกันดีกว่านะจ๊ะ หนูอยากจะเลือกเป็นอะไรกันก็ลองฟังแม่เล่าก่อนนะ”

    “พระอาทิตย์นั้นน่าเกรงขาม  ทุกสิ่งในจักรวาลยกย่องให้เขาคือผู้ครองอำนาจสูงสุด  แต่แล้ว...พระอาทิตย์ก็ยังคงสร้างความเดือดร้อนไว้มากมาย  บริวารหทั้งหลายต้องทนทุกข์ความร้อนจากแสงของเขา  โดยที่เขานั้นไม่เคยคิดเลยว่า  บริวารจะเป็นอย่างไรบ้าง  เพราะเขาเป็นใหญ่แล้วย่อมจะทำอะไรใดก็ได้  เลยไม่มีผู้ใดที่จะกล้าปฏิเสธหรือขัดใจเขาได้  ทำให้เรามักมองไม่เห็นเพื่อนฝูงของเขา  เพราะอะไรล่ะ...เพราะเขามักแสดงอำนาจออกมาตลอดจนลืมนึกถึงไปว่า  สิ่งอื่นจะเป็นเช่นไรบ้างจนแม้แต่เพื่อนของเขาก็ต้องหนีหายกันไปหมด"
      "งั้นก็แสดงว่า พระอาทิตย์ไม่ดีใช่ไหมคะ แม่...???"มิวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

    "จะว่าไม่ดีเลยมันก็ไม่ใช่นะ  บางครั้งที่เขานึกถึงบริวารทั้งหลายของ  เขาก็จะดึงม่านก้อนเมฆมาบังตัวเองไว้เพื่อไม่ให้บริวารต้องทรมานจากแสงของเขาเอง  หรือบางครั้งที่เขาสำนึกผิด  เขาก็จะร้องไห้ผ่านม่านเมฆมานี่แหละจ๊ะ  แต่ถึงอย่างไร  เขาก็จะกลับมาส่องแสงดังเดิมเพราะถ้าบริวารทั้งหลายนี้ขาดแสงของเขาไป ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ ถึงแสงนั้นจะร้อนแรงเหมือนไฟที่เผาผลาญมากแค่ไหน มันก็จะต้องอ่อนลงเป็นสัญญาณว่าเหน็ดเหนื่อยเสมอ ท้ายที่สุดแล้วก็จะดับไปในเวลาค่ำมืด"

    "อ๋อ ค่ะ ถ้างั้นก็แสดงว่าเขาจะมีอำนาจร้ายแรง ไม่เคยสนใจบริวาร แต่เขาก็ยังคงสำนึกอยู่แล้วลึก ๆ ใช่ไหมคะ"มิวเอ่ยถาม

    "ถูกต้องจ๊ะ  เอาละ มาพูดถึงเรื่องของพระจันทร์กันบ้าง   พวกหนูรู้ไหม  แม้ว่าเขาจะเด่นเป็นเพียงผู้เดียวในยามราตรีแต่เขาก็ยังไม่แสดงอำนาจจนเกินตัว  เราจึงมักเห็นเพื่อน  ๆ  ของเขามาอยู่เคียงข้างเสมอนั่นคือดวงดาวนั่นเอง  แต่อะไรล่ะที่ทำให้เขามีเพื่อนฝูง  นั่นก็คือการรักษามิตรไง  บางครั้งที่พระจันทร์แสดงตัวเพียงน้อยนิดนั้น  เพื่อให้บริวารที่อยู่บนดาวเคราะห์ต่าง ๆ ได้ให้ความสำคัญกับดวงดาวหรือหมู่ดาวน้อยใหญ่ที่เป็นเพื่อนของเขา  เพื่อนของเขาจึงช่วยกันเปล่งแสงเวลาที่พระจันทร์ไม่อยู่  แต่พอพระจันทร์เริ่มแสดงตัวมาวันละน้อยนิดจนเต็มตัวนั้น  เขาก็ปฏิบัติภารกิจของเขาแทนเพื่อน  ๆนั่นคือการส่องแสงในตัวออกมายามค่ำคืน  ซึ่งทำให้บริวารสามารถมองเห็นในที่ต่าง ๆเวลากลางคืนได้  แม้ว่าหนทางจะมืดเพียงใดแต่เขายังทำให้บริวาร  พอสัญจรเดินทางกันได้..." มารดาซึ่งบรรยายยังไม่ทันจบ  แมวก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

    "แต่พระจันทร์ก็มีอำนาจน้อยกว่าอยู่ดี สู้พระอาทิตย์ไม่ได้เลย หนูไม่ค่อยชอบอ่ะ"แมวพูดจาดูหมิ่น  มารดาจึงพูดต่อว่า

    "จริงจ๊ะ  ที่ว่ามีอำนาจสู้พระอาทิตย์ไม่ได้  แต่เรื่องที่หนูจะชอบหรือไม่ชอบ  มันก็เป็นความชอบส่วนบุคคล  แต่สำหรับตัวแม่เอง แม่กลับชอบและรักพระจันทร์มาก  ๆ เพราะบางครั้งที่เขารู้สึกผิดเพราะว่าทำตัวเหนือกว่าเพื่อน ๆ  เขาก็จะหายไป ยอมละทิ้งหน้าที่เพื่อตามหาเพื่อน  ๆ  กลับคืนมา ในบางคืนเราจึงมองไม่เห็นอะไรเลย ทั้งดวงจันทร์และดวงดาว แต่พวกที่ยื่นมือมาช่วยในการค้นหาก็คือก้อนเมฆนั่นเอง  เขาจะมาช่วยบดบังไว้ไม่ให้บริวารได้พบเห็น  เพราะเขารู้ว่าหากบริวารได้พบเห็นคงจะต้องเกิดความไม่เชื่อถือในตัวของพระจันทร์แน่ ๆ   เพราะขนาดเพื่อนของเขายังหนีเลย แล้วบริวารจะอยู่ได้ยังไงล่ะ จริงไหม  ก้อนเมฆเลยต้องคอยบดบังไว้  อาจมีบ้างที่บริวารต่างสงสัยว่าหายไปไหน  แต่เขาก็จะกลับมาเห็นได้อีกครั้งเมื่อพระจันทร์ตามหาเพื่อน  ๆ พบแล้วน่ะจ่ะแต่บางครั้งที่เขาหาเพื่อนไม่เจอ น้ำตาของเขาก็จะไหลออกมาในยามค่ำคืนก็คือฝนตกกลางคืนนั่นแหละจ๊ะ เขาจะหยุดร้องจนกว่าจะหมดหน้าที่หรือไม่ก็เพื่อน  ๆของเขากลับมาหาเหมือนเดิมนั่นเอง" มารดาพูดจบก็ส่งยิ้มให้ลูก  ๆ

       "ต่างก็มีข้อดีข้อเสียต่างกันไป"มิวพูด
       "ถูกจ๊ะ  คราวนี้หนูคิดได้หรือยังจ๊ะว่า  โตขึ้นหนูอยากเลือกเป็นคนแบบไหน" มารดาถามลูกทั้งสอง
    "พระจันทร์ค่ะ  เพราะหนูอยากมีเพื่อนคอยช่วยเหลือ"ลูกทั้งสองตอบ
    "ดีจ๊ะ  เพราะฉะนั้นเราก็ห้ามดูถูกผู้อื่น  อย่าถือตัว  อย่าเหลิงในอำนาจที่เรามีและอย่าเอาจุดเด่นในตัวเราไปข่มผู้อื่น  เพราะเช่นนั้นหนูก็จะไม่มีเพื่อน  ๆและโตขึ้นเมื่อได้เป็นคนใหญ่คนโต  ก็จะไม่มีใครคนไหนชอบลูกแน่  ๆ และที่สำคัญจงใส่ใจคนใกล้ตัวเราไว้เสมอ  จำไว้นะจ๊ะ...นอนซะลูก"มารดาส่งยิ้ม  ดึงผ้าห่มคลุมร่างลูกสาวไว้ ก่อนจะหันหลัง เดินออกไปนอกห้อง
    "หนูรักแม่นะคะ"ลูกสาวทั้งสองตะโกน  เสียงลอดผ่านประตู เร้นลอดเข้าโสตมารดาของตน  ที่ทำให้รอยยิ้มแห่งความปลื้มปีติเผยออกมา

จากคุณ	: ~*..Microfone SG Star..*~
เขียนเมื่อ	: 25 มิ.ย. 53 14:59:31