 |
ความคิดเห็นที่ 2 |
สาวน้อยผิวเข้มนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่นอกชาน สายตาเธอเหม่อมองไปไกลแสนไกล ไกลลิบลับ ไม่รู้ว่าไปถึงที่ไหนกันแน่...
มันแปลกดีเหมือนกันนะ ใจคนเรา ที่มันไม่สามารถจะสั่งการให้มันเป็นไปตามที่เราต้องการได้เสมอไป บางทีอยากลืมกลับจำ ไม่อยากคิดถึงแต่กลับต้องคิดถึง ไม่อยากจะรัก แต่ก็ยังรัก...อยู่ดี
ถ้าคนเราสั่งหัวใจได้ตามที่คิดก็คงจะดีสินะ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด จะได้ไม่ต้องเศร้า ชีวิตคงจะมีแต่ความสุข แต่ทั้งหมดนี้มันก็คือสิ่งที่เราเองต้องยอมรับ และอยู่กับมันต่อไป...
"ถึงพี่จะรักเกดไม่ได้ แต่พี่ขอให้พี่เป็นพี่ชายของเกดตลอดไปได้มั้ย"
"ได้ค่ะพี่เก่ง พี่เก่งจะเป็นพี่ชายของเกดตลอดไป"
พี่ชาย ตลอดไป...เกดนึกทวนคำที่แสนจะเจ็บปวดนี้ซ้ำไปซ้ำมา ภาพความหลังเก่าๆไหลเวียนเข้ามา รวมไปถึงภาพที่เก่งช่วยเธอที่กำลังจะโดนจับโยนลงทะเลรอมร่อ...หญิงสาวทอดถอนใจออกมาดังๆ
"พี่เกดๆ มาเล่นตีแบดกัน!!!"
เสียงแหลมๆเล็กๆนั้นดังขึ้นมาปลุกเกดให้ตื่นจากภวังค์ บรรดาหลานตัวแสบของเธอนั่นเอง
"ไม่เอาอะ พี่ไม่เล่น" เกดตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ ตอนนี้เธอไม่ค่อยมีอารมณ์จะทำอะไรสักเท่าไหร่
"จะนั่งตรงนั้นให้ก้นใหญ่ขึ้นอีกสองเซนหรือไง"
เสียงที่ดังแทรกขึ้นมา ปลุกให้เกดลมออกหูขึ้นมาในบัดดล จะใครเสียอีก ถ้าไม่ใช่หนุ่มเด็ดร็อคหน้าทะเล้นอย่างดิวกัซ
"พี่ดิว แรงมากนะ มาว่าเกดแบบนี้ได้ไงเนี่ย!!!"
"อ้าว ก็พี่พูดจริงนี่ นั่งซึมกระทือให้รากงอกทำไม ลุกมาออกกำลังกายให้เหงื่อออกไม่ดีกว่าเหรอ" หนุ่มทะเล้นทำน้ำเสียงยียวน "หรือว่ากลัวจะแพ้เด็ก แพ้หลาน?"
"พูดแบบนี้ก็สวยสิ พี่ดิว เกดไม่แพ้ใครอยู่แล้ว" ว่าพลาง สาวน้อยก็เดินลงมาจากบ้านทันที "ใครคิดจะท้าดวลกับนักแบดมือหนึ่ง ว่ามาเลย!!!"
ดิวกัซอมยิ้มขำ เอ้อ ยั่วไปแค่คำสองคำก็ขึ้นวุ้ย
น่ารักดี!!!
เวลาผ่านพ้นไป...
"พี่เกด แพ้มาสามเกมติดแล้วนะ ไหนบอกนักแบดมือหนึ่งไง!!!" เจ้าปลา หลานชายยั่วเย้า ทำเอาเกดจำต้องเถียงทั้งที่เหนื่อยหอบ
"ก็ฝั่งนู้นขี้โกงนี่ มีแต่ผู้ชาย ทางนี้มีแต่พี่กะเจ้ากุ้งสองคน จะสู้ไหวได้ไง!!!"
"พอเหอะ ปลา ท่าทางพี่เกดเค้าจะไม่ไหวละ เราพักผ่อนดีกว่า" หนุ่มเด็ดร็อคหันไปอมยิ้มกับเด็กชายที่กลายเป็น "คู่หู" ไปเสียแล้ว "พี่ว่า เราไปดีดกีตาร์ร้องเพลงเล่นกันดีกว่า"
"พี่ดิว!!! กุ้งร้องเพลงด้วย!!!" เจ้ากุ้ง หลานสาวตัวน้อยแปรพักตร์วิ่งไปประจบชายหนุ่มทันที ทำเอาหญิงสาวต้องออกปากบ่น
"โห กุ้ง แปรพักตร์เฉยเลยนะ"
"แล้วจะมาทำหน้าบูดอยู่ทำไมล่ะเราน่ะ ก็มาร้องเพลงด้วยกันสิ" ดิวกัซอมยิ้มส่ายหน้าเบาๆ
"พี่ดิวมาไม่เท่าไหร่ ขโมยทั้งหลานเกด ยายเกดไปหมดบ้านเลยนะ" สาวน้อยโวยเสียงเบา "เดี๋ยวนี้เกดเป็นหมาหัวเน่าละ"
"ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย แค่พี่อยากจะเป็นหลานบ้านนี้ เลยต้องเอาใจยายเอาใจหลานไว้บ้าง แค่นั้นเอง"
เกดถึงกับนิ่งอึ้งไป อยากเป็นหลานบ้านนี้? มันคืออะไร คำพูดนี้มันมีนัยยะหรือเปล่านี่ เหอ หญิงสาวได้แต่คิดวนไปมาจนหัวหมุนติ้ว แต่ดูท่าทางชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ตัวเองพูดไปแล้วสักเท่าไหร่ เขายังคงยิ้มกว้างเล่นหัวกับบรรดาหลานๆจอมซนของเธออยู่เช่นเดิม
คิดมากไปแล้วละมั้งเรา ยัยบ๊อง!!! เกดพึมพำกับตัวเอง....
และแล้ว เสียงเพลงเบาๆก็ถูกบรรเลงขึ้นด้วยกีตาร์โปร่งของดิวกัซ กับเสียงร้องหวานๆของเกด...
"...คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกิน มีผู้คนอยู่มากมาย
แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้
เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ ......
จากนี้ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ........."
..................................................
อากาศยามสายหลังฝนตกใหม่ๆช่างสดชื่นดีเหลือเกิน เต้ยเดินมาบิดขี้เกียจอยู่หน้าบ้าน
อากาศดีแบบนี้ พาลูซี่ไปเดินเล่นดีกว่า...หญิงสาวคิด
เต้ยเดินไปที่กรงสุนัข เกี่ยวสายจูงเข้าที่คอของมัน แล้วเดินมาที่ประตูรั้ว และเะอก็สังเกตเห็น...อะไรแปลกๆ...
กุหลาบขาวดอกหนึ่ง ถูกเหน็บอยู่ที่รั้ว!!!
หรือว่า...
เต้ยหันรีหันขวางมองไปรอบตัว พยายามมองหาเจ้าของกุหลาบขาวดอกนั้น จนหันกลับมาอีกที เธอก็ต้องตกใจ เพราะว่า...
เจ้าของกุหลาบขาว ยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง!!!
"ริท!!! ตกใจหมดเลย!!!"
"เซอร์ไพรซ์!!!" หนุ่มแป้นแล้นยิ้มอย่างยินดี "ริทกลับมาแล้วคร้าบบบบบ!!!"
"ริท ทำไมกลับมาเร็วจังเลย อีกสิบวันกว่าจะเปิดเทอม"
"โห เต้ย พูดแบบนี้ แสดงว่าไม่อยากเห็นหน้าริทใช่ไหมอะ" หนุ่มร่างเล็กทำหน้าตูม หญิงสาวตกใจ
"เปล่านะริท เต้ยไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย เต้ยแค่ถามเฉยๆเองอะ"
ฉับพลัน ชายหนุ่มก็หันกลับมายิ้มอีกครั้งราวกับเปิดสวิตช์ "อะ ล้อเล่นครับ ถึงเต้ยไม่อยากเห็นหน้า ยังไงริทก็ยังจะโผล่มาให้เห็นอยู่ดี!!!"
"ริทอะ บ้าจริงๆเลย เต้ยตกใจเลย นึกว่างอน" หญิงสาวหัวเราะขำ "แล้วตกลงทำไมริทกลับมาเร็วละ"
"ก็ ริทคิดถึงคนบางคน ริทเลยรีบกลับ" หนุ่มร่างเล็กโปรยยิ้มทำคะแนนเต็มที่ "แต่ที่จริงแล้วคือ พี่โตโน่โทรไปตาม ให้ไปเล่นดนตรี ไม่งั้นเดี๋ยวพี่เอ็มจะไล่ออกจากร้านเสียก่อน ถ้าลาติดกันสองสัปดาห์ รู้สึกวงเราจะดังมาก มีคนถามถึงด้วย!!!"
"โหย จริงดิ ดีใจด้วยนะริท เอ้อ แล้ว พี่โตโน่เรียกกลับมาหมดทุกคนเลยไหมอะ" เต้ยถาม แต่ในใจลึกๆหวังคำตอบ "อะไรบางอย่าง"
"ก็หมดนะ มีแต่พี่เก่งมั้ง น่าจะอีกสองสามวัน เห็นว่าติดธุระที่บ้าน" ริทตอบ "คืนนี้เต้ยมาดูสิ ริทจะได้มีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง"
"ได้จ๊ะ เดี๋ยวเต้ยจะไปดูนะ" สาวน้อยว่าพลางเปิดประตูรั้ว "ไปๆ ลูซี่ ไปเดินเล่นกัน"
หมาตัวนี้อีกแล้ว....ตัวที่วันก่อนเจอนี่นา ริทคิดในใจพลางจ้องหน้ามัน ลูซี่จ้องตอบอย่างไม่ลดละ ทั้งคนทั้งหมาจ้องกันไปมา จนเต้ยขำ
"ริทเป็นอะไรน่ะ จ้องลูซี่มันทำไม"
"ก็...ริทกำลังจ้องลูซี่นานๆ จะได้หลงรักไงครับ เผื่อใครบางคนแถวนี้เค้าจะถือคติ เลิฟมี เลิฟมายด็อกไง!!!"
เต้ยหัวเราะขำ "บ้า!!! ริทอะ เต้ยไปแล้วดีกว่า"
ว่าแล้ว หญิงสาวก็เดินจูงสุนัขตัวโตก้าวฉับๆจากไป หนุ่มร่างเล็กเห็นแล้วอยากเดินตาม แต่ต้องกลับซะแล้ว
ไม่งั้นเดี๋ยวโดนบ่นแน่ๆ ถ้าไม่รีบไปถึงห้องซ้อมให้ทันเวลา -.-
.........................................
"โอเค ตกลงพวกเราก็มากันครบละนะ" โตโน่กล่าวต่อหน้าสมาชิกอสรพิษที่วันนี้เหลือเพียงสี่ "ฝืดกันยังวะเนี่ย ไม่ได้ซ้อมนาน"
"โอเค พี่โตโน่ เริ่มเลยแล้วกัน" กันตอบ
แล้วเสียงกลองอันเร้าใจก็เริ่มต้นขึ้น...
".....ก็ไม่รู้อะไร ทำให้เราต้องผ่านมาพบ มาเจอ
วันและคืนยังคงคิดถึงเพียงเธอ
ใจหนอใจมันยังคงฝันละเมอ และเพ้อจนหมดใจ
ก็วันและคืนที่พ้นไป หัวใจเจ้าเอยเคยรับฟังกันไหมเธอ
ว่ามีแค่ฉันและมีแค่เธอที่อยู่ด้วยกันเท่านั้น
ในโลกใบนี้มีเพียงแค่เราที่อยู่ด้วยกันสองคน
กระซิบฉันเบาๆ เอาสิไม่ต้องอาย
ว่าเธอรักฉันแค่ไหนอยากรู้
One two three four five I love you
Six seven eight nine I love you
Everyday and night I love you
Oh my daring, oh oh my daring
ก็ไม่รู้ทำไมวันทุกวันที่ผ่านเลยพ้นเลยไป
ใครซักคนยังคงคิดถึงและรอวันเวลา
ที่เธอจะพูดตรงๆ ว่ารักกันหมดใจ
ก็วันและคืนที่พ้นไป หัวใจเจ้าเอยเคยรับฟังกันไหมเธอ......"
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 53 10:00:40
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 มิ.ย. 53 02:08:30
|
|
|
|
|
