ความคิดเห็นที่ 1 Khamen-Pi-Kaew (เขมรปี่แก้ว) --Thai Traditional Music -- Arranged by Prateep Suphanrojn Villaret (Live Concert in 2010 Jun, 26th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ก่อนจะไปฉลองวันคล้ายวันเกิดให้กับชูมันน์ ทาง TPO โดยวิลลาเรต์ได้บรรเลงดนตรีไทยเดิมอันเรียบเรียงสำหรับวงดุริยางค์แบบตะวันตกในงานชื่อ Khamen-Pi-Kaew หรือ “เขมรปี่แก้ว” เป็นการอุ่นเครื่องก่อน ทั้งนี้ ใน Program-Notes ของสูจิบัตรได้ระบุประวัติการประพันธ์ในภาคดนตรีไว้ว่า เดิมเขมรปี่แก้วเป็นเพลงซึ่งแต่งขยายมาจากเพลงเป่าใบไม้สองชั้นในสำเนียงเขมรโดยครูช้อย สุนทรวาทิน แลต่อมามีบุคคลสำคัญในทางการพัฒนาดนตรีไทยได้นำเพลงเขมรปี่แก้วไปปรับแต่งทำนองและลีลาใหม่อยู่หลายท่าน จนกระทั่งร้อยเอกประทีป สุพรรณโรจน์ (ยศเดิมขณะประพันธ์) ได้เรียงร้อยและรจนาใหม่ (ภาษาในสูจิบัตร อิอิ) สำหรับวงดุริยางค์ซึ่งใช้ในการบรรเลงในเย็นวันนั้น... TPO โดยวิลลาเรต์บรรเลง KPK ได้ในน้ำเสียงที่อาจจะกล่าวได้ว่า อบอุ่นและนิ่มนวล จังหวะการบรรเลงก็เป็นไปอย่างช้าๆ แบบสบาย ลักษณะแห่งความสอดคล้องบรรสานก็ไม่ได้ซับซ้อนหลากแนวแต่อย่างใด เรื่องน่าแปลกก็คือ ผู้เขียนไม่พบเสียงที่บ่งชี้อัตลักษณ์ของปี่ หรือไม่พบเสียงอันว่าด้วยคีตวลีอันเป็นเอกแห่งเครื่องลมไม้ในวงเลย ประหนึ่งว่าผู้เรียบเรียงมิได้ตีความการประพันธ์อันมีมาแต่เดิมไปที่ความเป็นเอกแห่งปี่ แต่ผู้เรียบเรียงมองความหมายของเขมรปี่แก้วไปในลักษณาการของเสียงอันประโลมจิตใจให้เคลิบเคลิ้ม เลื่อนไหล ไปในปริยายแห่งทำนองอันราบเรียบนุ่มนวลเสียมากกว่า....แต่ในบางท่วงทำนอง ผู้เขียนก็สะดุดความเป็น Jazzy-like อันขี้เล่นอยู่บ้าง... วิลลาเรต์กับ TPO บรรเลงย้ำทำนองเดิมวนอยู่สองครั้งและจบลงด้วยลักษณาการของเสียงที่อบอุ่น... สำหรับบทร้องเดิมที่ใช้ร่วมกับทำนองเพลงเขมรปี่แก้วนั้นมีอยู่หลายบท ใน Program-notes ได้ระบุว่า มีบทหนึ่งในเรื่องอิเหนา พระราชนิพนธ์ดัดแปลงจากนิทานชวาในรัชกาลที่สองแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ และมีอีกบทหนึ่งในตอน “พระอภัยมณีเป่าปี่ให้สามพราหมณ์ฟัง” ในนิทานคำกลอนสุภาพเรื่อง “พระอภัยมณี” ของมหากวีสุนทรภู่อยู่ด้วย... ผู้เขียนเห็นความประจวบเหมาะในเหตุการณ์ของวันนั้นว่า บางทีเขมรปี่แก้วอาจจะเป็นการฉลองวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 224 ปีให้กับสุนทรภู่ (พ.ศ. 2329-2398) ด้วยเหมือนกัน ดังนั้น ผู้เขียนจึงขอใช้โอกาสนี้ อวยเกียรติยศของสุนทรภู่ มหากวีกฎุมพี (ไม่รู้สำนวนนี้ ใครเป็นผู้สถาปนาเริ่มแรก) ด้วยการคัดลอกบทกลอนสุภาพส่วนหนึ่งในตอน “พระอภัยมณีเป่าปี่ให้สามพราหมณ์ฟัง” ลงไว้ในความคิดเห็นนี้... @ พระฟังความพราหมณ์น้อยสนองถาม.....จึงเล่าความจะแจ้งแถลงไข อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป..........................ย่อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์ ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช..............................จตุบาทกลางป่าพนาสิณฑ์ แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน............................ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ...........................อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา ซึ่งสงสัยไม่สิ้นในวิญญาณ์.........................จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง แล้วหยิบปี่ที่ท่านอาจารย์ให้........................เข้าพิงพฤกษาไพรดังใจหวัง พระเป่าเปิดนิ้วเอกวิเวกดัง..........................สำเนียงวังเวงแว่วแจ้วจับใจฯ @ ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราหมณ์เอ๋ย..............ยังไม่เคยชมชิดพิสมัย ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย.............................จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย พระจันทรจรสว่างกลางโพยม.....................ไม่เทียมโฉมนางงามเจ้าพราหมณ์เอ๋ย แม้นได้แก้วแล้วจะค่อยประคองเคย.............ถนอมเชยชมโฉมประโลมลาน เจ้าพราหมณ์ฟังวังเวงวะแว่วเสียง................สำเนียงเพียงการเวกกังวานหวาน หวาดประหวัดสตรีฤดีดาล..........................ให้ซาบซ่านเสียวสดับจนหลับไป ศรีสุวรรณนั้นนั่งอยู่ข้างพี่...........................ฟังเสียงปี่วาบวับก็หลับไหล พระแกล้งเป่าแปลงเพลงวังเวงใจ................เป็นความบวงสรวงพระไทรที่เนินทรายฯ คุณผู้อ่านจะเห็นว่า กลอนสุภาพของสุนทรภู่ แม้จะได้รับการปรามาสจากบรมโคตรมหากวีผู้เทิดทูนฉันทลักษณ์ประเภทฉันท์จากคัมภีร์วุตโตทัยว่าเป็นกลอนตลาดแล “ง่าย”  แต่กลอนสุภาพของสุนทรภู่ก็เข้าถึงและ” กัดกินใจ” ผู้อ่านกลอนของท่านอย่างที่ไม่เคยมีใครเทียบเคียงแลเสมอเหมือนตราบจนกระทั่งในปัจจุบัน! ในครานี้ ผู้เขียนเพียงได้โอกาสจะกล่าวถึงเกียรติคุณอันโอ่อ่าของลูกชาวบ้านคนหนึ่งเมื่อกว่าสองร้อยปีที่แล้วเท่านั้น จึงขอใช้พื้นที่แห่งนี้ แสดงความเคารพต่อสุนทรภู่ ผู้ซึ่งผลงานของท่านสถิตเสถียรอยู่ในใจผู้เขียนตลอดมาตั้งแต่เด็กด้วยน๊า... ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 17:41:05

ความคิดเห็นที่ 2 ตามติด ติดตามครับ ( : จากคุณ : breaka (breaka) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 17:49:21

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนที่จะไปเยี่ยมเยียนชูมันน์ถึงเมืองบอนน์ ประเทศเยอรมัน ผู้เขียนขอใช้พื้นที่อีกสักเล็กน้อย (นัยว่าเป็น Pseudo-Eclectic :-p) สำหรับกล่าวถึงบทกลอนสุภาพอันว่าด้วยรสแห่ง “นารีปราโมทย์” ในตอน "พระอภัยมณีทำผูกคอตายได้นางละเวง" ด้วยมีสิ่งที่นึกถึงอยู่ว่าด้วยบทสังวาสในจินตนาการของสุนทรภู่ มหากวีของเรา... @ ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร.................ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน แม้นเกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร ...ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา แม้นเนื้อเย็นเป็นห้วงมหรณพ .พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา แม่เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา.........................เชยผกาโกสุมปทุมทอง เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่ ..เป็นราชสีห์สมสู่เป็นคู่สอง จะติดตามทรามสงวนนวลลออง เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไปฯ บทกลอนสุภาพอันมีชื่อเสียงข้างบนนี้ คุณผู้อ่านคงทราบกันอยู่บ้างว่า ได้ถูกดัดแปลงเป็นเพลงๆ หนึ่งที่โด่งดังมากชื่อเพลง “คำมั่นสัญญา” อันไพเราะของสุรพล แสงเอก แต่ที่ผู้เขียนคัดลอกมานั้นเป็นหนังสือจากต้นฉบับในกองวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร ซึ่งคุณผู้อ่านจะเห็นว่า ในคำร้องของคำมั่นสัญญาได้ดัดแปลงส่วนหนึ่งของกลอนบทสุดท้าย และมีหลายคำร้องที่อาจจะไม่ตรงกับที่สุนทรภู่ประพันธ์ไว้แต่เดิม... ถึงกระนั้น สิ่งที่ผู้เขียนอยากจะกล่าวถึงกลอนหกบทข้างต้นนั้นก็คือ เมื่อไม่นานมานี้ ผู้เขียนพบข้อสังเกตจากคุณผู้อ่านท่านหนึ่งในบอร์ดสาธารณะ (ถ้าผู้เขียนจำไม่ผิด จะอยู่ในห้อง “ห้องสมุด”??) ซึ่งกล่าวถึงกลอนฯ ข้างต้นว่า น่าเห็นใจผู้หญิงที่ถูกเปรียบให้เป็นวัตถุว่า หากไม่เป็นห้วงน้ำลึก ก็เป็นดอกบัว ช้ำสุดก็เป็นถ้ำ! ในขณะที่ฝ่ายชาย แม้จะถูกเปรียบเป็นสัตว์ เช่น ปลา แมลง แลราชสีห์  แต่ก็มีชีวิต... ผู้เขียนยิ้มหวัวเจ้าเล่ห์อยู่ในใจพลางคิดว่า น่าเสียดายที่ผู้เขียนไม่สามารถตอบความเห็นของเขาได้ เนื่องจากเวลาก็ล่วงมานานจนกระทู้ถูกเก็บเข้าคลังเรียบร้อย แล้วคุณผู้ให้ความเห็นก็เป็นเพศเดียวกับผู้เขียนเสียอีก (HA HA) แลหากผู้เขียนจะให้ความเห็นเกี่ยวกับกลอนอันว่าด้วยรสนารีปราโมทย์ดังข้างบนนี้แล้ว ความจริง สุนทรภู่ในนามแห่งพระอภัยมณีได้หมายความ “ห้วงมหรณพ” (มะ-หอ-ระ-นบ) นั้นประดุจที่เร้นลับแห่งอิสตรีเช่นเดียวกันกับ “ถ้ำ” ในบทท้าย... ส่วน “บัว แล โกสุม แล ปทุม” นั้น ก็หมายถึง ทรวงอกของนางละเวงนั่นแล ทีนี้เมื่อพี่จะเป็น “มัจฉา” แล “ราชสีห์” อันสัมพันธ์กับห้วงมหรณพแลถ้ำอำไพ อีกทั้งยังเป็น “ภุมรา” อันเชยชมแต่ไม้ดอกจำพวกบัวแล้ว เห็นทีว่า กลอนหกบทดังกล่าว ย่อมเป็นอมตอีโรติกแห่งบทกลอนที่ยิ่งใหญ่แลอยู่ในความทรงจำในรสแห่งนารีปราโมทย์ต่างหากเล่าน๊า อิอิ ;-p ผู้เขียนขอจบเรื่องราวอันเลื่อนเปื้อนของผู้เขียนว่าด้วยกลอนสุภาพจากมหากวีสุนทรภู่ผู้เป็นที่รักตลอดกาลของมวลหมู่ผู้เสพวรรณศิลป์ไว้แต่เท่านี้! (HA HA) ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 18:29:02

ความคิดเห็นที่ 4 สงสัยจะยาว เอิ้ก จากคุณ : <เซ็นเซอร์> เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 20:24:16

ความคิดเห็นที่ 5 นี่ก็ดูเหมือนจะอธิบายเพลงแรกอยู่ เอิ๊กๆ จากคุณ : Genzo เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 53 23:34:28

ความคิดเห็นที่ 6 Schumann: Overture to "Manfred", Op. 115 (1848) -- Villaret (Live Concert in 2010, Jun 26th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ในความเป็นจริง “แมนเฟร็ด” ของชูมันน์นั้น ประกอบไปด้วยบทที่ใช้ในการบรรเลงสำหรับวงดุริยางค์ในรูปแบบของ Symphonic Poem หรือ ดนตรีสลับฉาก (Incidental music) อันมีความยาวมากกว่า 50 นาที (ซึ่งผู้เขียนเองก็อยากจะอธิบายถึงความแตกต่างของคำว่า “ซิมโฟนิกโพเอ็ม-คติ” กับคำว่า “ดนตรีสลับฉาก-คติ” อยู่เหมือนกัน แต่ก็หักใจไม่เขียน เพราะเกรงจะเยิ่นเย้อเกินไปอีก) แต่สำหรับบทโหมโรงแมนเฟร็ดหรือ MO ซึ่งมีความยาวราว 10 นาทีนี้ ชูมันน์ได้นำไปใช้สำหรับการแสดงอุปรากรของเขาในเรื่อง Genoveva อยู่ด้วย และถือกันว่าเป็นบทโหมโรงของชูมันน์ที่มีชื่อเสียงอยู่ด้วยเหมือนกัน... เราจะต้องระลึกไว้เสียแต่ขณะนี้ว่า ชูมันน์เป็นดุริยกวีที่จงรักสมัครจิตอยู่ด้วยบทกวีแลงานเขียนเชิงสะเทือนอารมณ์ของนักเขียนและกวีในยุคนั้นเป็นอย่างมาก เขาไม่ลังเลที่จะสะท้อนงานวรรณศิลป์ที่เขารักแลหลงใหลให้พรูพรั่งถั่งท้นออกมาเป็นสังคีตศิลป์เชิงเพลงร้องอันเคล้าคลออยู่กับเปียโนอย่างมากมาย แม้กระทั่งงานซึ่งไม่มีบทร้อง อาทิ งานเดี่ยวเปียโนของเขา ก็ยังคงได้อิทธิพลมาจากความซาบซึ้งในบทโคลงกลอนแลลำนำกวีจากมหากวีในยุคนั้นอยู่ด้วยเช่นกัน... นั่นคือ ชูมันน์ประพันธ์แมนเฟร็ดจากแรงบันดาลใจที่ได้รับจากกวีนิพนธ์แนวสะท้านสะเทือนใจแลมีองค์ประกอบเหนือธรรมชาติเรื่อง Manfred ของ George Gordon Byron (1788-1824) นักเขียนจินตนิยายชาวอังกฤษ ซึ่งหากเป็นดนตรีสลับฉากจะมีความยาวถึงเกือบ 50 นาที แต่ก็ไม่เป็นที่นิยมนัก ผิดกับในรูปแบบของ MO ดังที่ TPO ของวิลลาเรต์ได้บรรเลงไป นอกจากนี้ กวีนิพนธ์เรื่องดังกล่าวยังส่งแรงบันดาลใจไปให้ Tchaikovsky ได้ประพันธ์ในรูปแบบซิมโฟนีในเวลาต่อมา แลมีชื่อเสียงกว่าชูมันน์อีกด้วย... แมนเฟร็ดเป็นเรื่องราวของคนหนุ่มที่มีชีวิตหลงผิดคล้ายคลึงกับ Faust ของมหากวี Goethe แต่เรื่องราวการผจญภัยของแมนเฟร็ดเกิดขึ้นที่ Bernese Alps แถบเทือกเขาแอลป์ในยุคหนึ่ง... แมนเฟร็ดหลงใหลในอำนาจลึกลับเหนือมนุษย์ที่เขาบังเอิญได้มันมาแลสามารถจะใช้อย่างระเริงใจ แต่ต่อมาอำนาจนั้นกลับเพิ่มพูนความร้ายกาจเสียจนควบคุมไม่ได้แลครอบงำเขาเสียจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี แต่ท้ายที่สุด แมนเฟร็ดก็ถึงแก่ความตายด้วยความกล้าหาญ เขาท้าทายแลไม่ยี่หระต่ออำนาจอันร้ายกาจด้วยการเลือกที่จะตายแทนที่จะยอมให้วิญญาณชั่วร้ายมีพลังอำนาจสูงขึ้นและครอบงำเขาต่อไปได้อีก เขากล่าวในตอนท้ายกับนักบวชท่านหนึ่งว่า “Old man! It is not so difficult to die ” MO ของชูมันน์ออกจะแตกต่างกับบทโหมโรงสำหรับดนตรีในยุคต้นโรแมนติคอื่นใดอยู่บ้างหากจะพิจารณาสีสันแห่งเสียง เพราะ MO ของชูมันน์จะมีท่วงทำนองอันครึ้มหม่นแลเดินจังหวะที่เนิบช้าเสียเป็นส่วนใหญ่ บางช่วงจะมีคีตวลีอันบรรเลงโหยโหนชวนให้ขนลุก หากจะมีเสียงอันแสดงลักษณาการนินนาทอยู่บ้าง ก็เป็นเพียง Dramatic อันชั่วครู่ชั่วขณะเท่านั้น บางขณะทั้งวงจะนิ่งเงียบสนิทประหนึ่งอาการเงียบงำ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ  MO ชิ้นนี้จบลงอย่างอึมครึม ผะแผ่ว ชวนให้หดหู่นัก เปรียบได้กับการลาจากกันไปชั่วนิจนิรันดร์ของแมนเฟร็ดผู้กล้าหาญ... วิลลาเรต์กับ TPO บรรเลง MO ได้มั่นคงแลนิ่งเป็นรถไฟสายเหนือยามลอดอุโมงค์ขุนตานช่วงเวลาเช้ามืด (อะไรกันเนี่ย! HA HA) ที่แน่ๆ คือ ผู้เขียนชอบการเคลื่อนพลวัตหรือความหนักเบาของเสียงที่วิลลาเลต์ประณีตบรรจงอยู่ด้วย แม้อาจจะคิดว่า บางคีตวลีจะห้วนแลจางหายเร็วไปหน่อยก็ตาม ถึงกระนั้น ความโปร่งใสบางเบาในแบบที่ผู้เขียนเคยเจอจนคุ้นชินกับวิลลาเรต์ที่ผ่านมาอาจจะทำให้ความลึกลับเร้นหลอนในงานชิ้นนี้บางเบาในอารมณ์ฟังไปบ้าง แต่การจบลงของ MO จาก TPO ในวันนั้น ก็ทำให้ผู้เขียนหายใจได้ไม่ทั่วท้องจนอึดอัดสมใจผู้เขียนอยู่เหมือนกัน (นี่เป็นคำชมน๊า...ผู้ฟังบทโหมโรงแมนเฟร็ดจะต้องรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ) ท้ายสุดนี้ คุณผู้อ่านอาจจะหาฟัง MO ได้อย่างครึกครื้นในยูทูบ แลผู้เขียนควรจะต้องกล่าวไว้ในที่นี้ว่า คุณผู้อ่านท่านใดที่เคยอภิรมย์ในดนตรีของชูมันน์ในรสอ่อนละมุนวาบหวามมาก่อน อาจจะต้องขนลุกกึ่งสงสัยไปกับคีตวลีบางวรรคตอนใน MO ชิ้นนี้อยู่บ้าง อย่างน้อย คุณผู้อ่านอาจจะสงสัยใน “สภาพจิต” ของชูมันน์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย แลคุณผู้อ่านท่านใดที่เคยปรามาสหรือดูเบาดนตรีของชูมันน์เมื่อเปรียบเทียบกับดุริยางควิวัฒน์ในกาลต่อมาของบราห์มส์มาก่อน ก็อาจจะต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ก็ได้... ผู้เขียนขอจบความคิดเห็นนี้ด้วยการแสดงภาพจิตรกรรมชื่อ “Manfred and the Alpine Witch” ของจิตรกร John Martin (1789-1854) ชาวอังกฤษ ซึ่งบ่งชี้คติโรแมนติคเหนือจริงอันอิงแอบกับกวีนิพนธ์ของลอร์ดไบรอนอย่างชัดเจน อย่างน้อย เราอาจจะระลึกถึงฉากหนึ่งในจินตนิยายเรื่อง Manfred ได้ไม่มากก็น้อย... Enjoy n~a ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 20:43:15

ความคิดเห็นที่ 7 Schumann: Piano Concerto in A minor -- Di Christofano with Villaret (Live Concert in 2010, Jun 26th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand คุณผู้อ่านอันเป็นนักเสาะแสวงหาซีดีบันทึกงานดนตรีคลาสสิคที่เคยคลุกคลีอยู่กับร้าน Tower Records แลต่อมากลายเป็น CD Warehouse ซึ่งมีสาขาหนึ่งตั้งอยู่บนชั้น 7 ของ WTC เมื่อหลายปีก่อน และต่อมา ก็คุ้นเคยอยู่ด้วยร้านเล็กๆ ร้านหนึ่งที่ The Emporium จนกระทั่งย้ายมาที่ Siam Paragon อย่างเต็มตัว อาจจะรู้จักพนักงานหนุ่มตาสวยท่านหนึ่งที่มีชื่อว่า "นริศ "... เพื่อนของผู้เขียนท่านนี้เป็นคนหนุ่มมากความสามารถคนหนึ่งที่มีความรู้ในการจัดหาแผ่นซีดีที่ดีๆ มาสนองความต้องการของลูกค้าได้เป็นอย่างดี กอปรกับอัธยาศัยใจคออันงามของเขา ทำให้นริศเป็นที่รู้จักในวงกว้าง... ผู้เขียนพบว่า ในระหว่างที่เขาดูแลหมวดดนตรีคลาสสิคอยู่นั้น แผ่นซีดีว่าด้วยงาน PC ของชูมันน์ดูจะหาง่าย แลมากไปด้วยงานที่ได้รับการยอมรับว่าบรรเลงได้ดี ต่อมา เมื่อผู้เขียนสนิทสนมกับเขาในระดับหนึ่ง ผู้เขียนกับนริศเคยไปนั่งทานกาแฟด้วยกัน เราคุยกันไปเรื่อยๆ ในเรื่องของดนตรี จนกระทั่งผู้เขียนได้ถามนริศแบบสนุกๆ ว่า "งาน PC ชิ้นไหนครับที่คุณชอบมากที่สุด?" นริศจ้องตาผู้เขียนด้วยอาการยิ้มแล้วตอบอย่างมั่นคงว่า "ชูมันน์ครับ"... ผู้เขียนเล่าเรื่องดังกล่าวให้คุณผู้อ่านฟัง หนึ่ง ก็เพราะเมื่อผู้เขียนจะต้องฟังหรือกล่าวถึง PC ของชูมันน์ ผู้เขียนจะต้องคิดถึงพนักงานหนุ่มผู้นี้ทุกครั้งไป และ สอง ก็คือ คำตอบของนริศเป็นคำตอบอันชวนประหลาดใจแก่ผู้เขียน เนื่องจากตั้งแต่ก่อนนริศจะตอบผู้เขียนจนกระทั่งหลังเขาตอบกับผู้เขียน ผู้เขียนไม่เคยพบใครที่ผู้เขียนรู้จักที่ชื่นชอบ PC ของชูมันน์เลย! มิพักจะต้องกล่าวว่า เป็น PC อันซึ่งชอบที่สุด!! บางท่านถึงกับบอกผู้เขียนด้วยอาการยักไหล่แลแบะปากก่อนจะมีเสียงตามมาว่า "ยี้!" (HA HA) ผู้เขียนอาจจะต้องถามคุณผู้อ่านก่อนเสียละกระมังว่า ชอบ PC ของชูมันน์ด้วยหรือเปล่า? ที่ผู้เขียนถามเช่นนี้ หาใช่ผู้เขียนไม่ชอบงาน PC ของชูมันน์ เพราะว่ากันโดยไม่ต้องเทียบเคียงคีตานุภาพของ PC ชิ้นนี้กับ PCs มากมายอันยิ่งใหญ่ก่อนหน้าของมทสาร์ทแลเบโธเฟน เราอาจจะอวยเกียรติของชูมันน์ได้โดยไม่ต้องขัดเขินว่า PC ของชูมันน์ เป็นความกล้าหาญของการเปิดโลกของ PC ไปสู่คติโรแมนติคของชูมันน์ในยุคนั้น และเป็นงานอันสมควรกล่าวถึง ไม่ว่าเราจะมีความชอบหรือไม่ชอบอยู่ก็ตาม อย่างน้อย ความเป็น Schumannian ก็เจิดจรัสอยู่ท่ามกลาง PC ชิ้นนี้อย่างมั่นคง และทำให้เราสามารถเปิดใจไปสู่งานดุริยางคนิพนธ์ชิ้นอื่นๆ ของชูมันน์ได้... เรื่อง (น่า) เศร้าก็คือ บางทีเราอาจจะเสียเวลาของเราไปกับชีวิตส่วนตัวของชูมันน์มากเกินไป มากเกินไปจนกระทั่งมองข้ามอัจฉริยภาพทางดนตรีของเขา บางท่านอาจจะกระทำกับชูมันน์ประหนึ่งว่า เขาช่างน่าสงสาร แต่กลับไม่โน้มใจไปในดนตรีของชายผู้น่าสงสารผู้นี้เอาเสียเลย... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 23:22:33

ความคิดเห็นที่ 8 “I am affected by everything that goes on in the world and then I long to express my feelings in music.” -- Robert Schumann (1840-1856) Quote ข้างต้นนี้ ผู้เขียนเห็นว่า เป็นโควทที่แทนตัวตนของชูมันน์ได้ดียิ่งแล้ว... แลผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวไว้เสียก่อนว่า ด้วยอัธยาศัยของชูมันน์ในตอนเริ่มต้นการเป็นนักดนตรี เขาเป็นผู้หนึ่งที่มีความสามารถทางการบรรเลงเปียโนจนถึงระดับร่ำๆ จะเป็น Piano virtuoso คนหนึ่ง แต่เนื่องด้วยอุบัติเหตุอันเกิดขึ้นกับนิ้วมือของเขาในช่วงที่เขามุฝึกซ้อมอย่างคร่ำเคร่งนั่นเอง ทำให้เขาไม่สามารถจะใช้การมือทั้งสองข้างของเขาได้เฉกเช่นนักเปียโนที่มีฝีมือโดยทั่วไป ดังนั้น เขาจึงมุ่งหน้าที่จะเป็นนักประพันธ์ดนตรีแต่เพียงอย่างเดียว โดยองค์นิพนธ์ทั้งหมดของเขาในช่วงต้นการเป็นนักประพันธ์นั้น ล้วนแล้วแต่เป็นงานคีตนิพนธ์สำหรับการบรรเลงด้วยเปียโน หรืองานสำหรับการขับร้องร่วมกันกับเปียโนเท่านั้น แลอย่างที่ผู้เขียนได้เกริ่นไว้ข้างต้นแล้วว่า เนื่องจากชูมันน์มีความซาบซึ้งและอ่อนไหวกับงานกวีนิพนธ์ งานวรรณกรรม จินตนิยาย แลงานเขียนแนวสะเทือนอารมณ์ จากกวีและนักเขียนของยุโรปในยุคนั้น ชูมันน์จึงสะท้อนความรู้สึกของเขาดังกล่าวด้วยงานดนตรี ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตส่วนตัวของชูมันน์โดยเฉพาะความรัก ความผูกพัน แลการต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคร่วมกันระหว่างเขากับ Clara Wieck ยังส่งผลทำให้งานคีตนิพนธ์ช่วงแรกของชูมันน์มีทั้งความอ่อนหวานละมุนละไมแลเอ่อท้นไปด้วยท่วงทำนองที่แทนความรู้สึกอันซาบซึ้งอยู่ด้วย...จนเราอาจจะกล่าวได้ว่า งานคีตนิพนธ์ของชูมันน์ (และตัวผู้ประพันธ์เอง) มีความโรแมนติคในทุกแง่มุม... แน่ละ คุณผู้อ่านคงจะรู้สึกทึ่งเหมือนกับผู้เขียนเป็นแน่ หากทราบว่า เพียงในระยะหนึ่งปีแรกของการแต่งงาน (1840) หนุ่มชูมันน์ได้ผลิตงานประเภทเพลงชุด (Song Cycle) หรือ Lied สำหรับขับร้องร่วมกับเปียโนออกมามากถึง 130 ชิ้น! ในจำนวนนี้ก็มี เพลงชุด (26) Myrthen หรือ พังพวยฝรั่ง (Myrtles) ซึ่งมีงานอย่าง Widmung หรือ อนุสรณ์ (Dedication) อันมีชื่อเสียงซึ่งชูมันน์บรรจงรจนาให้เป็นของขวัญวันแต่งงานให้คลาราด้วย ตามด้วยเพลงชุด (8) Frauenliebe und Leben หรือ ชีวิตและความรักแห่งหญิงนางหนึ่ง (A Woman’s Love and Life), (16) Dichterliebe หรือ รักแห่งกวี (Poet’s Love) และ (9) Liederkreis Op. 24 ซึ่งมีเพลงหลายเพลงที่ไพเราะงดงามมาก... จากผลผลิตอันอุดมแห่งเพลงร้องของชูมันน์ในปีนั้นเอง... ปี 1840 จึงเป็นปีที่ได้รับสมญาว่า Liederjahr หรือ ปีแห่งเพลง (Year of Song) ของโรเบิร์ต ชูมันน์... ผู้เขียนอยากจะเพิ่มเติมอีกสักเล็กน้อยสำหรับแง่งามของชุดเพลงร้องที่เราได้จากชูมันน์เมื่อเปรียบเทียบกับชูเบิร์ต นั่นคือ งานเพลงร้องของชูเบิร์ตนั้น แม้จะเป็นการสะท้อนแง่มุมทางคีตศิลป์ให้กับโคลงกลอนแลบทกวีนิพนธ์ของมหากวีเช่นเดียวกันกับชูมันน์ผู้มาทีหลัง แต่ชูเบิร์ตก็มีความหลายหลากเชิงวรรณศิลป์มากกว่าชูมันน์แลเป็นไปเพื่อรับใช้ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ แต่กระนั้น แม้ชูมันน์จะหดแคบมาเฉพาะแต่แนวทางสะเทือนอารมณ์อันฉาบทาด้วยรักไล้ แต่ชูมันน์ก็ขยายความซาบซึ้งดังกล่าวด้วยรสทางสังคีตศิลป์อยู่ด้วย นั่นคือ ในเพลงร้องของชูมันน์จะเต็มไปด้วยการย้วยทำนองยืดจังหวะ แลการร้องก็มีลักษณาการทอดเสียงหยดย้อย (ใส่น้ำมันกระเทียมเจียวด้วย! :-p ...ตลกฝืดไม่ถูกกาลเทศะอีกแระ HA HA) ส่วนการบรรเลงเปียโนก็ยืดยาวและเต็มไปด้วยคีตวลีหลากหลายในทุกวรรคตอนของเพลงร้อง บ่งชี้ความรักในเสียงเปียโน (และคลารา) ของชูมันน์... จนกระทั่งในปีต่อมานั้นเอง ชูมันน์จึงมีความทะเยอทะยานในการประพันธ์ดุริยางคนิพนธ์ หรือ งานประพันธ์สำหรับวงดุริยางค์อันกอปรด้วยกระบวนที่มีสเกลการประพันธ์ขนาดใหญ่ ผู้เขียนเดาว่า ชูมันน์ได้รับแรงบันดาลใจจากซิมโฟนีหมายเลขเก้าของชูเบิร์ตซึ่งเขาเป็นผู้ค้นพบสกอร์ต้นฉบับ (โปรดดู C9150625 ในคลังกระทู้เก่า) จนทำให้เขาเริ่มประพันธ์งานซิมโฟนีหมายเลขหนึ่งในปีนั้น... ผู้เขายังเดาต่อไปอีกว่า จากการที่ชูมันน์กับเพื่อนๆ ที่เป็นนักดนตรีตั้งกลุ่มออกสื่อสิ่งพิมพ์วิพากษ์วิจารณ์ดนตรีอย่างเข้มข้น รวมทั้งการคัดง้างกับกลุ่มผู้ดูแคลนคติการประพันธ์ตามแบบอย่างสำนักเวียนนาของวากเนอร์ ทำให้ชูมันน์พยายามที่จะอวยเกียรติยศให้กับบาค, ไฮเดิน, มทสาร์ท, เบโธเฟน และชูเบิร์ต ในลักษณะของเชษฐดุริยกวี รวมทั้งสนับสนุนกลุ่มดุริยกวีผู้สืบทอดอย่างเมนเดลส์โซห์น และบราห์มส์ เพื่อคงรูปแบบและพัฒนาสังคีตลักษณ์การประพันธ์ตามแบบอย่างของสำนักเวียนนาที่สอง ด้วยเหตุนี้ ความเลอล้ำแห่งการประพันธ์ซิมโฟนีกับคอนแชร์โตตามสังคีตลักษณ์แบบดังกล่าว จึงยังคงดึงดูดเป็นมรดกให้ชูมันน์สืบทอด แต่ถึงกระนั้นก็ดี คุณผู้อ่านอาจจะทราบแล้วว่า ชูมันน์ยังใจกว้างพอที่จะชื่นชม Liszt ทั้งต่อหน้าแลลับหลัง แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับแนวทาง Symphonic Poems แลคติโรแมนติคแบบ Wagnerian ที่ลิซท์ให้การสนับสนุนอยู่ก็ตาม (อันที่จริงลิซท์ก็ใจกว้างมากเหมือนกัน เพราะเขาสนับสนุนชูมันน์มาตั้งแต่ชูมันน์ยังต้องฟันฝ่าอุปสรรคแห่งรัก...ทั้งนี้ ผู้เขียนคงทิ้งไว้ให้คุณผู้อ่านไปติดตามเรื่องราวส่วนตัวของทั้งชูมันน์-คลารา-ลิซท์เอง) ยิ่งไปกว่านั้น แม้กระทั่ง Berlioz กับ Chopin เอง ชูมันน์ก็ยังส่งสาส์นแห่งความปรารถนาดีไปไกลถึงฝรั่งเศส...ด้วยเหตุนี้ แม้เราจะพิจารณาว่า ชูมันน์เป็นคนเยอรมันที่หลงใหลในบทกวีแลมีเจตจำนงอันตรงต่อเวียนนาอันเป็นที่หวังในวิชาชีพ แต่ชูมันน์ก็เป็นดุริยกวีที่แทรกซอนลักษณาการ Teutonic อยู่ในงานดุริยางคนิพนธ์ของเขาอยู่ไม่น้อยทีเดียว สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ความหนักหน่วงดุดันอันประหนึ่งเกิดขึ้นอยู่บางครั้งในบางดุริยางคนิพนธ์ของชูมันน์นั้น มีสาเหตุมาจากไหนอีกบ้าง นอกจากความใจกว้างของตัวดุริยกวี? ก่อนเราจะไปสู่งาน PC ของชูมันน์ต่อไป... ในความคิดเห็นนี้ ผู้เขียนใคร่ขอนำเสนองานเพลงร้องสั้นๆ ของชูมันน์ในชื่อ “Ich grolle nicht” หรือ “I do not complain” อันไพเราะซึ่งอยู่ในชุด Dichterliebe ในคลิปเป็นเสียงร้องของ Dietrich Fischer-Dieskau ในเสียงบาริโทน และมี Jiirg Demus บรรเลงเปียโน...คุณผู้อ่านที่สนใจจะฟังรักแห่งกวีครบทั้ง 16 บทเพลง ก็ลองหาฟังกันได้ในยูทูบหรือหาซื้อซีดีโดยยึดชื่อของฟิชเชอร์-ดิสเกาเป็นหลักก็ได้นะครับ... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 19:35:24

ความคิดเห็นที่ 9 Schumann: Piano Concerto in A minor (1841-45) -- I Allegro affettuoso II Intermezzo: Andantino grazioso III Allegro vivace จากที่กล่าวมา ชูมันน์เริ่มต้นงาน PC ชิ้นนี้ในปี 1841 แต่เขาประพันธ์ได้กระบวนแรกกระบวนเดียวเท่านั้นแลให้ชื่อว่า Fantasie ทั้งนี้ ผู้เขียนขี้เกียจที่จะไปสอบทานประวัติการประพันธ์ว่า ทำไมชูมันน์จึงหยุดการประพันธ์ไว้ ทราบแต่ว่า หลังจากที่เขาเพียรการประพันธ์งานดนตรีสำหรับวงดุริยางค์ในปีนั้น จนกระทั่งต่อมา เมื่อคลาราให้ลูกสาวคนแรก เขาจึงได้หันเหไปประพันธ์งานประเภทเชมเบอร์ นัยว่าจะเป็นของขวัญให้กับ “ครอบครัว” แลงานเชมเบอร์อันปรากฏออกมาช่วงนี้อันได้แก่ String Quartet สามชิ้น, Piano Quintet และ Piano Quartet ได้กลายเป็นงานเชมเบอร์ที่ส่งอิทธิพลต่อการประพันธ์ PC ของชูมันน์ในเวลาต่อมาอีกด้วย! (ปล. คุณผู้อ่านทราบมั้ยเอ่ย งานดนตรีของชูมันน์ชิ้นใดที่ส่งอิทธิพลทำให้ Gramophone เล่มแรกถือกำเนิดขึ้นจากความซาบซึ้งในงานชิ้นนั้นของผู้ก่อตั้ง? ทราบแล้ว ส่งไปรษณียบัตรมาหลังไมค์เพื่อชิงรางวัลได้เลยน๊า) ชูมันน์ประพันธ์ PC ของเขาสำเร็จ โดยการประพันธ์สองกระบวนที่เหลือในอีกไม่กี่ปีต่อมา ซึ่งผู้เขียนคงจะสามารถสรุปถึงความโดดเด่นแลข้อด้อยของ PC ชิ้นนี้ของชูมันน์ได้ไม่เก้อเขินนัก นั่นคือ หากคุณผู้อ่านรักและนิยมนักเปียโนประเภท Virtuosi แล้ว เห็นทีคงไม่ถูกจริตกับความราบเรียบแลละมุนละไมของเสียงเปียโนจากผู้บรรเลงเดี่ยวใน PC ชิ้นนี้อย่างแน่นอน ชูมันน์เองได้ประกาศมาตั้งแต่แรกแล้วว่า งาน PC ของเขาไม่ได้เป็นไปสำหรับการแสดง Virtuosic ทางดนตรีของผู้บรรเลงเดี่ยว คุณผู้อ่านที่คุ้นชินกับเพลงร้องของชูมันน์มาก่อนอาจจะเห็นภาพของนักเปียโนอันประชันกับวงดุริยางค์เป็น “กวีผู้หนึ่ง” ซึ่งพรรณนาความงามของบทกวีนิพนธ์ผ่านเสียงเปียโนอย่างวิจิตรแลเป็นไปในลักษณาการแห่งวรรณศิลป์เชิงกลอน ซึ่งล้วนเป็นไปอย่างนุ่มนวล สง่า แลสม่ำเสมอในธรรมารมณ์ (ว่าเข้าไปนั่น HA HA) หากจะมีลักษณาการพลุ่งพล่านสะเทือนอารมณ์จากกลุ่มผู้ประชันจากวงดุริยางค์ เสียงเปียโนก็ยังคงบรรเลงอย่างพริ้งพรายแต่จะรักษาระดับไม่ถึงขั้นแพรวพราวจนพรึงเพริด... แต่ว่ากันโดยทั่วไป เสียงของวงดุริยางค์อันปรากฏโดยบางเบาแลผะแผ่วใน PC ชิ้นนี้ อาจจะกล่าวได้ว่าอยู่ในลักษณาการ Chamberic (โดยเฉพาะกระบวนที่ II) พวกเขาไม่ท้าทาย ไม่ทุ่มทะเลาะ แต่อวยชัยให้พรอยู่ข้างหลัง หากจะมีบางคีตวลีที่โดดเด่นจากวงดุริยางค์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกระบวนที่ I (และบรรเลงย้อนรอยอีกครั้งใน III) พวกเขาก็ปรากฏตัวตนอย่างแขกผู้มาเยือนเป็นครั้งคราวเท่านั้น นัยว่าสร้างทำนองให้ใจคุณผู้ฟังทะยานอยากแล้วก็จากไปให้ตรึงหูแลรอคอยการมาอีกครั้ง (ลิเกออกโรงแล้วจ้า HA HA) ถึงกระนั้นก็ดี คุณผู้อ่านที่รู้จักกับ PC ของชูมันน์แล้ว อาจจะจับท่วงทำนองการ “ยืดจังหวะ” บางตอนของกระบวนที่ I แลลักษณาการ Triumph จากวงดุริยางค์ได้ แลคิดว่า นั่นเป็นอารมณ์ขันหรือกลวิธีในคติโรแมนติคของชูมันน์ ยิ่งไปกว่านั้น ในความพินอบพิเทาของกลุ่มเครื่องดุริยางค์ ก็ประหนึ่งจะฮึดฮัดซัดส่ายอยู่บ้าง... แต่ผู้เขียนคงขอตั้งข้อสังเกตไว้ว่า ห้วงที่ชูมันน์ประพันธ์งานชิ้นนี้ เขาเริ่มมีอาการความแปรปรวนทางจิตขึ้นมาบ้างแล้วแลแสดงออกในลักษณาการ Dramatic จากกลุ่มเครื่องดุริยางค์อย่างค่อนข้างชัดเจน หากคุณผู้อ่านย้อนกลับไปดูความคิดเห็นที่ 8 ก่อนหน้านี้ คุณผู้อ่านอาจจะบอกว่า นี่เป็น Teutonic แบบของชูมันน์ที่เขาไม่พึงประสงค์สำหรับเสียงแบบ Wagnerian แต่กลับปรากฏในงานดุริยางคนิพนธ์ของเขาอยู่อย่างอุดม แต่กระนั้น ผู้เขียนคงต้องบอกไว้แต่ตอนนี้ว่า ในงานซิมโฟนีหมายเลขสองของเขา (ซึ่ง TPO บรรเลงในวันนั้นด้วยเหมือนกัน) Dramatic อันผู้เขียนเดาว่าเป็น Teutonic ในแบบของชูมันน์ จะปรากฏอย่างชัดแจ้งแลหนาแน่นในซิมโฟนีชิ้นนั้น... คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบงาน PC ของ Grieg คงจะต้องรู้สึกคุ้นเคยแลอาจจะชอบพอกับงาน PC ของชูมันน์ชิ้นนี้ด้วยเหมือนกัน และหากคุณผู้อ่านสังเกตการอ้างอิงระบบกุญแจเสียงของ PC ทั้งคู่แล้วจะเห็นว่าทั้งชูมันน์และกรี๊กต่างก็เขียน PC ของพวกเขาอยู่ในกุญแจเสียงเอไมเนอร์เหมือนกันอีกด้วย แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ในการเริ่มต้นคีตวลีจากเปียโน ตามด้วยเครื่องลมไม้โอโบ แล้วสอดรับขึ้นโดยวงดุริยางค์ของ PC ทั้งสองชิ้นนั้น ล้วนมีความคล้ายคลึงกันทั้งท่วงทำนองและวรรคตอนของเครื่องดนตรีทั้งสิ้น แต่ถึงอย่างไรก็ตาม PC ของกรี๊กถูกประพันธ์ขึ้นภายหลังจาก PC ของชูมันน์ถึงกว่ายี่สิบปีทีเดียว จนเราอาจจะกล่าวได้ว่า PC ของกรี๊กได้รับอิทธิพลจาก PC ของชูมันน์... ความคล้ายคลึงกันดังกล่าวข้างต้น ส่งผลให้คุณผู้อ่านบางท่านที่เสาะหาซีดีงาน PC ของชูมันน์ มักจะได้ PC ของกรี๊กเป็นของเคียงอยู่ด้วยเสมอ แลในทางกลับกัน ผู้ที่แสวงหางานบันทึกสำหรับ PC ของกรี๊ก ก็ย่อมจะได้งาน PC ของชูมันน์คู่กันอยู่ด้วยเช่นกัน (คล้ายคลึงกับกรณี VC ของ Bruch กับของ Mendelssohn) ก่อนที่ผู้เขียนจะไปกับคริสโตฟาโนถึงศาลายาในความคิดเห็นหน้า ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลง PC ของชูมันน์โดย Sviatoslav Richter กับ Rowicki/ Warsaw National PO ในปี 1958 ซึ่งคุณผู้อ่านอาจจะเห็นความจริงจัง ตรงไปตรงมาในความเป็นกวีของริคเตอร์ แลนึกยิ้มไปกับคีตวลีโปรดที่มีทำนองติดหูในกระบวนที่ I นี้อยู่บ้างก็ได้... Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 20:58:27

ความคิดเห็นที่ 10 Schumann: Piano Concerto in A minor -- Richter with Rowicki (1958)/ Warsaw National PO ^________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 20:59:38

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากเสียงทิมปะนีอันกระชับ ตราเริ่มต้นกระบวนที่ I สำหรับการบรรเลง PC ของชูมันน์ แล้วตามมาด้วยคีตวลีสั้นๆ จากคริสโตฟาโนผู้บรรเลงเดี่ยวสองครั้งแล้ว ทาง TPO ของวิลลาเรต์จึงได้บรรเลงประโยคเพลงอันมีท่วงทำนองลึกหม่นติดหูร่วมกันกับผู้บรรเลงเดี่ยว ตราบจนกระทั่ง Fanfare จากวงดุริยางค์จบลงนั่นเอง ทางคริสโตฟาโนจึงได้แสดงออกถึงตัวตนของเขาผ่านเสียงเปียโนในลักษณาการของการบรรเลงเดี่ยว โดยลักษณะการบรรเลงเดี่ยวอันยืดยาวซึ่งสลับกันกับการแทรกสอดประโยคดนตรีสั้นๆ ที่ให้ลักษณาการ Dramatic จากวงดุริยางค์ในกระบวนนี้ มีลักษณะที่หลากหลาย และทำให้ผู้ฟังประทับใจได้เป็นอย่างดี หากแต่คริสโตฟาโนมีลักษณะเฉพาะบางอย่างอันชวนให้รบกวนใจผู้เขียน... ก่อนอื่น ผู้เขียนอาจจะต้องสะกดจิตคุณผู้อ่าน (และตัวเอง) ก่อนว่า งานบันทึก PC ของชูมันน์เท่าที่ผู้เขียนเคยผ่านหูมานั้น ตั้งแต่เริ่มกระบวนที่ I แล้ว ที่เราสามารถสังเกตคอนทราสต์ทางการบรรเลงของผู้บรรเลงเดี่ยวเปียโนที่แตกต่างกันอยู่หลายท่าน และแต่ละท่านล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงกันทั้งนั้น กล่าวคือ มีนักเปียโนที่ให้เสียงอันระเรื่อยเฉื่อยฉิว ไปจนกระทั่ง นักเปียโนที่ให้เสียงอันระริกพลิกพลิ้ว แต่ทั้งหมดทั้งมวล ก็ล้วนให้ความรู้สึกถึงวรรคตอนในแบบของกวีนิพนธ์ซึ่งตัวของผู้ประพันธ์สะท้อนมาจากงานวรรณศิลป์ แลมีความลื่นไหลในความราบเรียบซึ่งไม่ได้หมายความถึงการอวดโอ่ฤทธิ์แห่ง Virtuosic ที่มีในตัวนักเปียโน... ปัญหาคือ ผู้เขียนรู้สึกแปลกใจในการบรรเลงของคริสโตฟาโนไม่น้อย ในการแสดงออกเชิงบุคลิกภาพของเขานั้น อยู่ในลักษณาการของผู้ครุ่นคิด แลสงวนท่าทีเป็นอย่างมาก... แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ ความเป็นผู้ดีของเขา ซึ่งผู้เขียนต้องบอกว่า ไม่ใช่ความเป็นผู้ดีในแบบ Aristocratic แต่อยู่ในลักษณะไว้ตัวแบบ Elite ประหนึ่งผู้อมภูมิอะไรอย่างนั้น... เรื่องน่าหวั่นเกรงก็คือ บุคลิกภาพดังกล่าวของคริสโตฟาโนได้ครอบงำการบรรเลงเดี่ยวเปียโนสำหรับ PC ของชูมันน์ของเขาในแทบจะทุกทาง นับตั้งแต่ Touching, Sound, Approach, Technique และอาจจะ Vision ด้วย! ทัชชิงของคริสโตฟาโนให้เสียงเปียโนที่เบาผะแผ่วมาก แม้กระทั่งกับมือขวา มิพักต้องพูดถึงรูปทำนองประสานที่มือซ้ายของเขาบรรเลงร่วมกันในคีตวลีเดียวกับวงดุริยางค์เลย ผู้เขียนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอันขึ้นรูปจากมือซ้ายของเขาเมื่อต้องบรรสานร่วมกับวงดุริยางค์ แม้กระทั่งในประโยคเพลงที่ให้เสียงหนัก คริสโตฟาโนไม่ได้เฉื่อยแฉะหรือระมัดระวังมากเกินไปหากจะสังเกตจากบุคลิกภาพ แต่มันเป็นลักษณะเรียบเฉยแบบไว้ตัวอยู่ในที ซึ่งอาจจะส่งอารมณ์ผู้ฟังให้รู้สึกถึงความไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ร้ายกว่านั้นก็คือ เราอาจจะรู้สึกว่า คริสโตฟาโนดูไม่จริงจังกับมือซ้าย ในขณะเดียวกัน มือขวาของเขาอันต้องเดินทำนองการบรรเลงเดี่ยวอย่างองอาจ ก็ไม่ได้ให้เสียงเปียโนที่ชัดใสแต่อย่างใดนัก... แน่ละ ผู้เขียนไม่สามารถบอกได้ถึงวิสัยทัศน์ของคริสโตฟาโน หากแต่ Intermezzo สั้นๆ ในกระบวนที่ II ซึ่งผู้บรรเลงเดี่ยวจะแสดงความสามารถในเชิงการตีความนั่นเอง ที่เราอาจจะคาดเดาถึงความคิดของผู้บรรเลงเดี่ยวได้ กระบวนนี้ผู้เขียนไม่สงสัยเลยว่า คริสโตฟาโนเป็นนักดนตรีประเภท “อยู่กับตัวเอง” ที่ดี เขาบรรเลงเปียโนประดุจผู้ครุ่นคิด ทัชชิงของเขาผะแผ่วพองาม เราอาจจะกล่าวได้ว่า Approach ของเขาเป็นไปในทางการสร้างความพึงใจสำหรับงาน Instrumental work เราอาจจะพิจารณาเทคนิคของคริสโตฟาโนได้ในกระบวนจบกระบวนที่ III นี้เอง คริสโตฟาโนเป็นนักเปียโนที่ไม่แสดงออกถึงความจัดเจนด้านเทคนิค (อาจเป็นได้ว่า ชูมันน์ไม่เน้นเรื่องดังกล่าวนี้ในงาน PC ของเขานัก) หากแต่ถ้าคุณผู้อ่าน เคยพบความลื่นไหล มีชีวิตชีวา แลเต็มไปด้วยความเบิกบานในพลวัตของเสียงเปียโนจาก Ashkenazy ในปี 1977 กับ Segal แล้ว (Decca) เราอาจจะต้องตั้งข้อสงสัยในตัวคริสโตฟาโนว่า เขาจะสงวนท่าทีแลอมภูมิฝีมือไปถึงไหนกัน เพราะนี่เป็นงานคอนแชร์โตอันโอ่องค์อยู่กับวงดุริยางค์ มิใช่ งานบรรเลงเดี่ยวอันโอ่องค์อยู่กับตัวเอง เสียหน่อย...ในขณะที่อัชเคนาซีในวัยฮึกหรือริคเตอร์ในวัยบรรลุธรรมในบทกวีของชูมันน์ (HA HA) ต่างก็บรรสานเสียงเปียโนของพวกเขากับแนวทำนองอันริ้วรงค์จากเครื่องสายของวงดุริยางค์ได้สีสันแลรสชาติที่กอปรด้วยรสนิยมอันดี แลสร้างความหมายให้กับ PC ของชูมันน์ได้อวดโอ่ยืดหน้าต่อบรรพชนชาวสำนักเวียนนาได้อย่างเต็มที่มาแล้ว... ผู้เขียนยังคงรอคอยนักเปียโนแลวงดุริยางค์ผู้ที่จะทำให้ผู้เขียน “หายใจไม่ทั่วท้อง” ในกระบวนจบของ PC ชิ้นนี้ของชูมันน์อยู่ต่อไป...ในวันนั้น แม้ว่า TPO ของวิลลาเรต์กับคริสโตฟาโนจะสร้างความพึงใจในแง่ความสด แต่ผู้เขียนยังเหมือนจะโหยหาความรู้สึกบางอย่างอยู่ อย่างน้อยก็ลักษณาการ Affectionate & Animated ซึ่งสิ่งเหล่านี้ อาจจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อทั้งผู้บรรเลงเดี่ยว วงดุริยางค์ และวาทยกร ได้ประสานกันอย่างลงตัวในคราเดียวกัน อย่างน้อย PC ของชูมันน์ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ดึงดูดให้ผู้ฟังค้นหาความหมายอยู่มิรู้เบื่อ ทั้งความเป็นกวีในห้วงการบรรเลงเดี่ยว, ลักษณาการ Dramatic แปลกๆ ที่มีทำนองติดหูจากห้วงโต้ตอบจากวงดุริยางค์ และความเป็น Chamberic ที่น่ารักระหว่างผู้บรรเลงเดี่ยวกับกลุ่มเครื่องสายในคราต้องผะแผ่ว... คริสโตฟาโนออกมา Encore ด้วยงานบรรเลงเดี่ยวเปียโน Arabesque in C, Op. 18 ของชูมันน์ ซึ่งดุริยกวีประพันธ์ขึ้นมาในช่วงแรกๆ ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับคลาราไม่นาน ซึ่งเป็นงานที่อวดทั้งเทคนิคและอารมณ์ที่แสดงออกอย่างงดงาม ครั้งนี้ ผู้เขียนกลับชอบลักษณาการ Elite ของคริสโตฟาโน เขาเป็นผู้บรรเลง “เดี่ยว” ที่ดีจริงๆ ผู้เขียนมองเห็นและรับฟังความลื่นไหลในความยืดหยุ่นจากผู้บรรเลงเดี่ยวได้เป็นอย่างดี แถมทัชชิงของคริสโตฟาโนยังสร้างพลวัตในเสียงเปียโนได้ชวนเคลิบเคลิ้ม ทุกสิ่งเหมือนดูง่ายไปหมดสำหรับเขา... ผู้เขียนเดาสนุกๆ หลังการสัมผัสมือกับคริสโตฟาโนว่า เขายังเป็นโสด! (HA HA) ผู้เขียนขอแก้ขวยหลังจบความคิดเห็นนี้ด้วยคลิปการบรรเลงอราเบสก์จาก Arthur Rubinstein ในปี 1947 น๊า Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:07:40

ความคิดเห็นที่ 12 Schumann: Arabesque in C, Op. 18 -- Rubinstein (1947) ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:08:30

ความคิดเห็นที่ 13 Schumann: Piano Concerto in A minor -- Discography 1. Andsnes with Jansons (2002)/ Berlin PO/ EMI *with Grieg: PC แผ่นที่โด่งดังมากในหมู่นักวิจารณ์ แต่ผู้เขียนยังคิดว่ามีนักเปียโน+วงที่ให้ความรู้สึกขนลุกกว่านี้น๊า... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:45:10

ความคิดเห็นที่ 14 2. Ashkenazy with Segal (1977)/ London SO/ Decca Legends *with Tchaikovsky: PC No. 1 ผู้เขียนชอบความลื่นไหลและความมีชีวิตชีวาของเสียงเปียโนจากอัชเคนาซีในกระบวนที่ III มาก เขาบรรเลงอย่างเป็นธรรมชาติ จนผู้เขียนอยากจะเห็นเขาบรรเลงงานชิ้นนี้จริงๆ . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:50:38

ความคิดเห็นที่ 15 3. Bolet with Chailly (1985)/ Berlin Radio SO/ Decca Ultimate Piano Concertos (5CDs) *with VWs . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:54:06

ความคิดเห็นที่ 16 4. Cliburn with Reiner (1960)/ Chicago SO/ RCA Living Stereo *with Prokofiev: PC No. 3 คลิเบิร์นกับรายเนอร์สำหรับชูมันน์ที่มีกล้ามเนื้อแลวินัย... แผ่นนี้ ถ้าเจอก็เก็บไว้ได้เลยน๊า . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:59:51

ความคิดเห็นที่ 17 5. Fleisher with Szell (1960)/ Cleveland O/ Sony CBS Great Performances *with Grieg: PC Intensive Schumann... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:04:25

ความคิดเห็นที่ 18 6. Katchen with Kertesz (1962)/ Israel PO/ Decca The Art of Julius Katchen, Vol. 3 (2CDs) *with Brahms: Complete PCs . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:12:07

ความคิดเห็นที่ 19 7. Lipatti with Karajan (1948 Mono)/ Philharmonia O of London/ EMI Icon “Lipatti - The Master Pianist” (7CDs) คุณผู้อ่านที่ชื่อนชอบลิแพตติและยังรัก PC ของชูมันน์ ไม่ควรพลาดบอกซ์ราคาเป็นมิตรบอกซ์นี้ไปได้ด้วยประการทั้งปวง ลิแพตติได้แสดงให้เห็นว่า เขาเป็นต้นแบบ Schumannian ให้กับนักเปียโนรุ่นหลังมากมาย ความอิ่มโอชในเสียงเปียโนอันปรากฏแก่หูพวกเรานั้น ยืนยันว่าลิแพตติลึกซึ้งเพียงใดต่อองค์คีตนิพนธ์ที่เขาบรรเลง แลคารายานกับฟิลฮาร์มอเนียแห่งมหานครลอนดอนในห้วงเวลานั้น ก็อบอุ่นยิ่งนัก... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:16:52

ความคิดเห็นที่ 20 8. Lupo with Maag (1998)/ Lugano Radio O/ Arts (Tribute to Peter Maag) (16CDs) *with Various works *(ไม่ใช่ Lupu นะครับ) . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:17:35

ความคิดเห็นที่ 21 9. Perahia with Davis, Sir Colin (1987)/ Bavarian Radio SO/ Sony Music for You *with Grieg: PC เพอรายกับชูมันน์ในความอ่อนหวาน แช่มช้อย... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:18:42

ความคิดเห็นที่ 22 10. Richter with Rowicki (1958)/ Warsaw National PO/ DG The Originals *with Schumann’s Piano Works ริคเตอร์ในความมั่นคง ตรงไปตรงมาอย่างวิเศษ เป็น Schumannian ที่ได้รับความเคารพอยู่เสมอมา... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:20:15

ความคิดเห็นที่ 23 11. Richter with Matacic (1974)/ Monte Carlo National Opera O/ EMI GROC *with Grieg: PC & Papillons คุณผู้อ่านที่รักชูมันน์ (และกรี๊กด้วย) ไม่ควรพลาดความยิ่งใหญ่ยิ่งยงและกวีที่ไม่มีวันตายจากริคเตอร์สำหรับงานบันทึกในปี 1974 นี้เป็นอันขาด... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:21:54

ความคิดเห็นที่ 24 12. Rosel with Masur (1980)/ Gewandhaus O Leipzig/ Berlin Edel (10CDs) *with Various PC works . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:22:26

ความคิดเห็นที่ 25 และ 13. Solomon with Menges (1956 Mono)/ Philharmonia O of London/ EMI Icon “Solomon - The Master Pianist” (7CDs) *with Various Works Phenomena ของนักเปียโนชาวอังกฤษนามว่า Solomon Cutner! . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:23:40

ความคิดเห็นที่ 26 ผู้เขียนไม่มีงานบันทึกของ Radu Lupu กับ Stephen Kovacevich สำหรับ PC ของชูมันน์ ซึ่งได้รับการนับถือจากผู้ที่รักและชื่นชอบ PC ชิ้นนี้เป็นอย่างมาก... ผู้เขียนลง Discography ไว้แด่คุณผู้อ่านเพื่อปิดท้ายกระทู้ของชูมันน์ซึ่งได้ใช้เวลาอัพเดตนานพอดูอยู่ เนื่องจากผู้เขียนก็มีภารกิจในการทำงาน ทำให้เรื่องราวของชูมันน์อันผู้เขียนได้เพ้อเจ้อมามีความเนิ่นช้า ผู้เขียนจึงต้องขออภัยมายังคุณผู้อ่านที่ให้ความสนใจและเมตตาเข้ามาอ่านความคิดของผู้เขียนด้วยน๊า... สำหรับเรื่องราวของซิมโฟนีหมายเลขสองของชูมันน์นั้น ผู้เขียนตัดสินใจที่ไม่กล่าวถึง ทั้งๆ ที่ผู้เขียนก็มีความต้องการที่จะพูดถึงอยู่โดยเฉพาะกระบวนที่ II และ III (อาจจะ IV ด้วย) ซึ่งผู้เขียนชอบพอเป็นส่วนตัว แต่ผู้เขียนจำต้องระงับไป เพราะผู้เขียนเองก็มีงานประจำอันต้องใช้วินัยประกอบอยู่บ้าง...ผู้เขียนต้องขออภัยมาอีกครั้งด้วยนะครับ... ผู้เขียนยืนยันว่า แม้ผู้เขียนจะชอบสะสมแผ่นซีดีไว้ฟังเปรียบเทียบดังที่ปรากฏใน Discography จนดูประหนึ่งจะเป็นคนฟุ้งเฟ้อและกอปรไปในลักษณะของพวกสุขนิยม แต่ผู้เขียนเองก็ไม่ใคร่สนับสนุนคุณผู้อ่านให้แสวงหาซีดีหรือรูปแบบการบันทึกอื่นใดให้เอิกเกริกเกินไปนัก...มันไม่มีความหมายอะไรเลยในชีวิต...ผู้เขียนเพียงแต่ลงไว้ให้คุณผู้อ่านที่อาจจะสนใจแสวงหา PC ของชูมันน์มาฟังได้อ้างอิงไว้เป็นกิจจะลักษณะเท่านั้น และความคิดเห็นที่ผู้เขียนเคียงไว้สำหรับซีดีบางแผ่นนั้น ก็เป็นอัตตวิสัยอันต่ำต้อยของผู้ฟังคนหนึ่งเท่านั้นเอง... Enjoy... ^____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 19:57:02