PANTIP.COM : C9412949 +:+:+:นิยาย - หอพักอลวน คนอลเวง ตอนที่ 19:+:+:+{แตกประเด็นจาก C9405562} [The Star Fan Club]

ความคิดเห็นที่ 2

คืนนั้น ที่ร้านอาหารริมน้ำ...

"เซน กุมีเรื่องจะถามความเห็นเมิงหน่อยว่ะ"

หนุ่มเหนือคิ้วเข้มเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง รู้สึกเหตุการณ์มันเดจาวูขึ้นมาตะหงิดๆ ทำไมมีแต่คนอยากถามความเห็นเราจังเนี่ย -*-

"เออ มีไรวะ ไอ้กัน" ชายหนุ่มถามเพื่อนกลับ พลางซดโค้กซีโร่ที่ถืออยู่ในมือ

"คือ...ถ้าเกิดเราสงสัยว่าเพื่อนเราคนนึง โกหกเพื่อนเราอีกคนนึง แล้วเราไปรู้ความจริง แต่ก็ไม่เชิงรู้ความจริงนะ แค่สงสัยอะ แล้วเราควรจะบอกเพื่อนเรา คนที่เราสงสัยว่าเค้าถูกหลอกมั้ย แบบ..."

"กัน กุเข้าใจนะ ว่าเมิงพยายามแล้ว ที่จะอธิบาย แต่ว่า...." หนุ่มเหนือตบบ่าเพื่อนเบาๆหนึ่งที "เมิงบอกกุมาเลยดีกว่าว่ามันเรื่องอะไร เพราะที่เมิงอธิบายมา ไม่รู้เรื่องเลย...-*-"

"คือว่า....กุสงสัยว่า..." หนุ่มแก้มบุ๋มกลืนน้ำลายหนึ่งอึก "นวกกับเกรซจะเป็นคนคนเดียวกันว่ะ!!!"

เซนสำลักโค้กซีโร่ที่กำลังดื่มอยู่ทันที! การสำลักน้ำอัดลมนี่มันช่างแสบสันต์ทรมานดีเหลือเกิน ทำเอากันตกใจ "เฮ้ยๆๆๆ เซน เมิงเป็นอะไรไปวะ กุพูดอะไรผิดไป..!!!"

"ก...กุไม่เป็นไร..." เซนเอาหลังมือเช็ดปากหนึ่งที "แล้วทำไมเมิงคิดงั้นวะ ว่านวกกะเกรซคือคนๆเดียวกันน่ะ..."

"ก็ เมื่อเช้า ที่กุไปงานกองกิจกับเกรซน่ะ กุเห็นเกรซใส่สายข้อมือ...ถ้ากุจำไม่ผิดนะ กุว่ามันคืออันเดียวกับที่พี่โตโน่ให้นวกไป ไม่ผิดแน่..."

เซนขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ เกรซ...ทำไมพลาดขนานใหญ่ขนาดนี้เนี่ย...จะช่วยยังไงดีนะ!!!

"เฮ้ย เมิงแน่ใจเหรอ...ไม่แน่ มันอาจจะแค่ของเหมือนกันเฉยๆหรือเปล่า" หนุ่มคิ้วเข้มพยายามตั้งข้อสังเกตลวง แต่กันไม่หลงกล เขาส่ายศีรษะแบบไม่ยอมรับ

"ไม่อะ ไม่ใช่แน่ๆ เพราะไอ้สายข้อมืออันนี้อะ พี่โตโน่แกหวงจะตาย ก่อนจะเอาให้นวกอะ แกใส่ตลอดไม่มีถอด รู้สึกว่าเป็นของที่แกไปซื้อมาจากเมืองนอกนะ เป็นของแฮนด์เมด กุแกล้งจะไปลัก ยังโดนแกแพ่นกบาลให้เลย"

"เมิงดูดีแล้วเหรอกัน แต่ก็ไม่แน่นะ นวกรู้จักกะเกรซ เอาไปให้เกรซยืมใส่หรือเปล่า" เซนพยายามแถ...พี่ช่วยได้เท่านี้นะเกรซ -*-

"ไม่มีทางอะ กุก็รู้ เมิงก็รู้ ใครในกลุ่มเราก็รู้ ว่าถ้าพี่โตโน่ให้ของนวกไปอะ นวกไม่มีทางให้คนอื่นไปต่อแน่ๆ ใช่ไหมล่ะ" กันทำท่าพยักเพยิด ทำเอาเซนอึ้งไปเล็กน้อย

"แค่สายข้อมือนี่ มันทำให้เมิงมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ กัน"

"ไม่หรอก กุสงสัยมานานแล้ว ว่าเกรซกับนวกอะ มีอะไรบางอย่างคล้ายๆกัน กุเจอเกรซบ่อยกว่าคนอื่นนะเว้ย เซน กุรู้สึกอะ" กันอธิบาย

"แต่เมิงอย่าลืมนะเว้ย กัน ว่ามันเป็นแค่การตั้งข้อสังเกตของเมิงแต่ฝ่ายเดียว" เซนจับบ่าของเพื่อนไว้ข้างหนึ่ง "ถ้าเมิงเอาไปพูด แล้วมันไม่จริง มันจะมีปัญหานะ"

กันนิ่งคิด "อืม ที่เมิงว่ามาก็มีส่วนถูกนะ เดี๋ยวกุไปสืบให้แน่ก่อนดีกว่า"

"ถึงเมิงจะสืบแน่แล้ว เมิงบอกไป เค้าก็ผิดใจกันอีกนะ จะดีเหรอวะ" เซนเตือน

"แล้วเมิงจะปล่อยให้พี่โตโน่โดนหลอกต่อไปเรื่อยๆเหรอไงวะ!!!"

เสียงๆหนึ่งดังข้ามไหล่ของสองหนุ่มมา ทั้งสองหันไปดูแล้วก็ถึงกับเพลีย "ไอ้ริท!!!"

"เออ ดิ มีอะไรไม่บอกกันเลยนะเว้ย ไอ้กัน" ริททำท่าเขม่นเข่นเคี้ยวเพื่อนคู่หูเสียเต็มประดา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆทั้งสอง "กุว่า ถ้ามันจริงก็น่าจะบอกพี่โตโน่นะเว้ย ไม่งั้นก็โดนหลอกต่อไปเรื่อยๆดิ"

เซนกุมหัวอย่างระอาในจิตใจ ในความรู้สึกคือ อยากจะบ้าตาย!

"เมิงคิดดูดีๆ ถ้ามันจริง เขาอาจจะทำไปด้วยความจำเป็นก็ได้นะ" เซนพยายามดึงประเด็น "เมิงต้องเห็นใจเขาบ้าง"

"เซน เมิงดูแปลกๆนะเนี่ย ตกลงเมิงรู้อะไรดีๆแล้วใช่มะ" ริทโวย กันต้องส่งเสียงจุ๊ๆให้คู่หูลดดีกรีเสียงลง

"เปล่า ก...กุ ไม่รู้อะไรเลย ก..กุก็พูดไปตามเนื้อผ้า" เซนหลบตาเพื่อนทั้งสอง "เอาเป็นว่า ถ้าเมิงแน่ใจจริงๆ แล้วจะยังไง ค่อยว่ากันอีกทีเถอะ..."

ในระหว่างนั้นเอง ที่ทั้งสามกำลังแอบสนทนากันอยู่ พวกเขาไม่ทันได้รู้เลยว่า มีคนๆหนึ่งที่แอบได้ยินบทสนทนาเหล่านี้อยู่

แม้มันจะไม่ทั้งหมด แต่ก็ทำให้คิดอะไรได้บางอย่าง...ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

ส่วนในใจนั้น มีความสับสนปนเปกันร้อยแปด!!!

"...หลอกกันเล่นหรือเปล่า หรือว่าว่างจนเกิดเหงาใจ

และพอเหงาเมื่อไร ก็ใช้ให้ฉันเป็นสิ่งแก้เซ็ง

ฉันก็รู้ดีว่าเธอรักใคร แล้วทำไมเธอถึงมาแกล้งกัน

มาให้ความหวัง ให้ฉันจริงจังจบเกือบเชื่อใจ..."

วงอสรพิษกำลังแสดงสดบนเวที โดยโตโน่เป็นนักร้องนำ....กันซึ่งกำลังว่างงานแอบกระซิบกับริทเบาๆ

"พี่โตโน่แกเป็นอะไรวะ อยู่ๆก็ขุดเพลงโคตรเก่ามาร้อง แถมยังร้องเองอีก"

"นั่นดิวะ อินเนอร์โคตรแรงเลย..." ริทตอบเบาๆเช่นกัน

ส่วนเซนน่ะหรือ เขาได้แต่มองอยู่ไกลๆอย่างเป็นห่วง มือก็เล่นเบสไป แต่สมองคิด...

หรือว่า....

....................................................

สองหนุ่มพี่น้องหอบข้าวของกลับมาจากบ้านเกิดจนได้ ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า และ...ของฝากนานาประดามี เก่งวางข้าวของต่างๆบนพื้นห้อง และทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง ในใจคิดไปถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะจากมา...

มันอาจจะดูรวดเร็วไปสักหน่อย ที่คนที่เพิ่งจะเคยพบกันเพียงไม่กี่วันจะมีความสัมพันธ์กันถึงขั้น "หมั้นหมาย" แต่ก็ดูท่าทางผู้ใหญ่ของทั้งฝ่ายจะอยากให้เป็นอย่างนั้นเสียเหลือเกิน

ถ้าจะพูดกันตามความจริงแล้ว...เจ้าหล่อนก็ไม่ได้น่ารังเกียจ แม้จะดื้อด้าน เอาแต่ใจ ชอบเชิดคอเป็นนางหงส์ตลอด

ไม่สิ นกกระจอกเทศต่างหาก!!!

ชายหนุ่มแอบอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดถึงขนตาหนาเป็นแผงของเจ้าหล่อนและท่าทางกินอาหารอย่างน่าเอร็ดอร่อยแบบเด็กๆของเธอ

และที่สำคัญก็คือ ความดื้อด้านของเธอ!!!

"แกรนด์คิดว่า มันยังเร็วเกินไปหน่อยค่ะ สำหรับงานหมั้น" หญิงสาวโพล่งออกมากลางโต๊ะอาหาร ทำเอาชายหนุ่มมองเธอด้วยความทึ่ง "คนเรารู้จักกันไม่ถึงสามวัน จะจัดงานหมั้น มันดูท่าจะไวไป แล้วอีกอย่าง คุณวาโยเขาก็ยังเรียนไม่จบ..."

หญิงสาวชำเลืองมองชายหนุ่มด้วยหางตา ทำเอาเก่งรู้สึกขุ่นขึ้นมานิดๆ

"ผมก็ว่าตามนั้นแล้วกันครับ" เก่งไหลตามน้ำ พร้อมมองเจ้าหล่อนด้วยหางตาแบบไม่ยอมแพ้ "รอผมเรียนจบก่อนอาจจะดีกว่านะครับ อย่างน้อยผมก็จะได้มีสถานะ นายแพทย์ ไม่ใช่ นักศึกษาแพทย์"

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มมาคุ นัยนาต้องเป็นฝ่ายปราม "เอาล่ะ ใจเย็นๆแล้วกันนะ ยังไงๆบ้านเราก็คงไม่แคล้วกันอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วเท่านั้นเอง ใช่ไหมคะ คุณเอก"

นัยนาพยายามขอความช่วยเหลือจากเอกรงค์ ซึ่งดูท่าทางจะอารมณ์ดีกว่าสามีของเธอ ณ ขณะนี้...

"อีกสองปีก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ ยัยแกรนด์ก็ดื้อด้านแบบนี้แหละครับ แก้ไม่หายสักที" เอกรงค์ตอบแบบยิ้มๆ

"ถ้าอย่างนั้น ทางผมขอแลกของหมั้นไว้ก่อนแล้วกันนะ คุณเอก กันคุณเอกเปลี่ยนใจ" วิชาญพูดปนหัวเราะแปลกๆ

"ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คุณวิชาญ แลกแหวนกันไว้ก่อนก็ได้ ยังไงก็ไม่หนีกันอยู่แล้ว"

ชายหนุ่มคิดถึง ณ จุดนี้ มันก็เหมือนงานหมั้นแบบไม่เป็นทางการละนะ เขายกมือซ้ายขึ้นมาดูแหวนทองคำขาวเกลี้ยงที่ติดที่นิ้วนาง มันเป็นเครื่องเตือนใจว่า ถึงตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถไปไหนได้อีกแล้ว

เขากลายเป็นคนมีคู่หมั้นไปเสียแล้ว...ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็เถอะ...

จากคุณ : aoikotori

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 12:13:47

ความคิดเห็นที่ 3

และแล้ว วันเปิดการศึกษาใหม่ก็มาถึง...

เหล่าบรรดานิสิตที่ได้พักผ่อนกันยาวๆมาก่อนหน้านี้ ก็ได้เวลาที่จะกลับมาตั้งใจเรียนกันอีกครั้งหนึ่ง...

โตโน่แอบเดินมาด้อมๆมองๆแถวคณะวิศวกรรมศาสตร์...อันที่จริงเขาก็รู้สึกอายตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ก็ด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั่นแหละ...ที่นำพาขาของเขาเดินเรื่อยมาถึงตรงนี้จนได้

ครั้นจะไหว้วานลูกสมุนสักคนมาทำหน้าที่นี้ก็...เห็นทีจะไม่ได้ซะด้วย!!!

"พี่ชาย มาทำอะไรแถวนี้ฮะ..."

เสียงห้าวๆดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาหนุ่มตี๋ถึงกับสะดุ้งสุดตัว หันไปด้านหลังก็พบผู้ชาย..เอ่อ ผู้หญิง รูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้น ใส่แว่นตาเก๋ไก๋ ดูแล้วอย่างกับพระเอกหนังซีรี่ส์เกาหลีที่เขาชอบขโมยเซนมาดูบ่อยครั้ง กำลังยืนทำหน้าสงสัยอยู่ ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ตอบกลับไปแบบกระท่อนกระแท่น

"เอ้อ...พี่มาหา...เกรซน่ะ อยู่ไหม..."

"อ๋อ เกรซเหรอฮะ น่าจะยังไม่มามั้ง เอ หรือว่ามาแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวแบงค์ไปดูให้นะฮะ" ว่าแล้ว สาวหล่อก็ทำท่าจะเดินไปคำที่ว่านั้นจริงๆ ทำเอาโตโน่ถึงกับต้องฉุดเอาไว้

"เดี๋ยวก่อนนนน น้องงง ไม่ต้อง!!!!!"

"อ้าว ทำไมล่ะฮะ ก็เดี๋ยวแบงค์จะเดินไปตามให้อยู่นี่ไง" สาวหล่อเกาหัวแกรกๆด้วยความงง แต่หนุ่มคนโก้...กลับปอดเสียอย่างนั้น!!!

"พี่เพิ่งนึกได้ว่าพี่มีธุระด่วน ขอไปก่อนแล้วกันนะ"

ว่าแล้ว หนุ่มตี๋ก็สาวเท้าหันหลังกลับอย่างไวจนแทบจะเป็นวิ่ง ทิ้งให้สาวหล่อทำหน้างงต่อไป "อะไรของเค้าวะ..."

"เฮ้ย แบงค์ว่าไง ยังไม่ขึ้นห้องอีกเหรอ"

เสียงทักดังมาจากอีกทาง แบงค์หันไปหาก็พบสาวหน้าแฉล้มคนหนึ่ง ต่ายนั่นเอง...

"เออ กำลังจะขึ้นแล้วล่ะ เออ ต่าย มะกี้ แบงค์เจอคนแปลกๆแหละว่ะ"

"หือ? คนแปลกๆ? แปลกยังไงเหรอ" ต่ายเอียงคอนิดหนึ่ง

"ก็ผู้ชายคนนึง ผอมๆสูงๆ ทำท่าลับๆล่อๆ มาแอบซุ่มอยู่แถวหลังเสาเนี่ย พอแบงค์เข้าไปทักก็ทำท่าตกใจใหญ่ แล้วบอกว่ามาหาเกรซ แต่พอจะไปตามเกรซให้ ดันหนีไปเฉยเลย งงว่ะ"

"มาหาเกรซเหรอ...ใครวะ"

ต่ายพยายามนึก แต่ก็ยังนึกไม่ออก ใครกันนะที่จะมาตามหาเกรซในตอนนี้

อย่าบอกนะว่า....

...................................................

"...แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก

ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป

ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร

ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว..."

หนุ่มร่างเล็กฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีไปตามทางเดินในคณะเศรษฐศาสตร์ภาคการเกษตร ที่เปรียบเสมือนคณะที่สองในมหาวิทยาลัยของเขาไปเสียแล้ว ในมือของเขามีดอกกุหลาบขาวหนึ่งดอกเหมือนเดิมตามปกติ

ดอกนี้ก็คือ ดอกที่หนึ่งร้อยเอ็ดพอดี เขาอมยิ้ม เดี๋ยวพอเจอหน้าเต้ย เล่นมุกนี้ดีกว่า กลับมาจากร้อยเอ็ด ดอกกุหลาบก็ดอกที่ร้อยเอ็ด อืม...เข้าท่า

ริทเดินคิดมุกอยู่ในหัวไปๆมาๆ จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนๆหนึ่งมายืนขวางทางเดินของเขาไว้ จนหนุ่มร่างเล็กเกือบเบรคไม่ทัน...

เขาเงยหน้าขึ้นมอง...คนๆนั้นไม่ใช่ใคร สนนั่นเอง!!!

"มาอีกแล้วเหรอ ไอ้เตี้ย"

ริทพยายามจะไม่สนใจน้ำเสียงเหยียดหยันนั่น เขาเดินเลี่ยงไปอีกทางแบบไม่อยากมีเรื่อง แต่เสียงของสนก็ยังมาหยุดเขาไว้

"เดี๋ยวก่อนสิวะ จะรีบไปไหน ไม่อยากคุยกะกุมากนักรึไงวะ"

"ผมไม่อยากคุยกับคนที่ชอบหาเรื่อง" ริทเน้นเสียง ก่อนที่จะเดินออกไปอีกครั้ง แต่สนก็ยังห่เรื่องพูดต่อไป

"เมิงไม่อยากรู้อะไรดีๆเหรอไงวะ เมิงไม่สงสัยมั่งหรือไง ว่าเมิงก็มาจีบเต้ยตั้งนานแล้ว ทำไมจีบไม่ติดสักทีน่ะ"

หนุ่มร่างเล็กชะงักกึก เขายอมรับกับตัวเอง มันก็เป็นเวลานานแล้วเหมือนกัน ที่เขาเฝ้าตามติดเธอ แต่หญิงสาวก็ยังดูไม่มีท่าทีอะไรตอบกลับมา จนบางทีเขายังนึกอยากจะพึ่งหนังสือประเภท "How to" อะไรพวกนี้ด้วยซ้ำไป เผื่อว่าจะทำให้หญิงสาวหันมาสนใจผู้ชายตัวเล็กๆอย่างเขาบ้าง ....ดังนั้น ประโยคนี้ของสนมันเลยกระแทกไปที่ใจของเขาอย่างจัง

แม้ว่าจะไม่ค่อยอยากได้ยินนักก็ตาม!!!

"คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาเลยดีกว่า" ริทตัดสินใจหันหน้ามาประจันหน้ากับสน ซึ่งแค่นยิ้มที่มุมปาก

"ก็ไม่มีอะไรมาก กุแค่สงสารเมิงน่ะ ไอ้เตี้ย เห็นพยายามมาทุกวัน แต่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่า เมิงจีบยังไงก็ไม่ติดหรอก"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"เต้ยน่ะ เค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แอบคบกันอยู่ อยู่ในคณะเดียวกันนี่แหละ แล้วคนๆนั้น..." สนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "เมิงก็รู้จักดีซะด้วย!!!"

"เหลวไหลน่ะ!!!" ริทแย้งกลับไป "เต้ยยังไม่มีใครแน่ๆ ถ้ามีไอ้กันก็ต้องบอกแล้ว"

"ก็ถ้ามีแล้วไม่บอก มันหมายความว่ายังไงกันล่ะ!!!" สนแค่นยิ้มอย่างน่ากลัว พลางเดินเข้ามาตบบ่าริท เหมือนเห็นใจซะเต็มประดา "เมิงลองเอาที่กุพูดไปคิดดูแล้วกัน หรือถ้าเมิงไม่เชื่อ กุก็ไม่ว่าอะไร ดูเอาเองแล้วกัน กุสงสารว่ะ ไม่อยากเห็นควายแคระ!!! ฮ่าๆๆๆๆ!!!"

สนเดินจากไปไกลแล้ว พร้อมเสียงหัวเราะที่บาดใจยิ่งนัก ริทยืนนิ่ง คำพูดของสนยังวกวนอยู่ในหัวสมองของเขา

มันหมายความว่ายังไงล่ะ? หมายความว่ายังไง!!!

หนุ่มร่างเล็กยังคงคิดวกวนไปมาไม่จบสิ้น จนในที่สุด เขาก็เดินมาถึงซุ้มประจำจนได้...

"ริทๆ!!"

เสียงหวานใสที่คุ้นเคยทักทายเขา ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวและตื่นจากภวังค์ทันที เขาหันไปเจอสาวหน้าใส คนที่เขากำลังหลงใหล...เต้ยนั่นเอง และอีกด้านหนึ่งของเก้าอี้หินอ่นนั่น...

ไอ้กัน!!!

"มาตั้งแต่วันแรกเชียวนะ เมิง ไอ้ริท!!!" เพื่อนหนุ่มเอ่ยแซว "มาๆนั่งก่อน โหย กุหลาบอีกละ" หนุ่มผิวเข้มเอ่ยแซว เมื่อชำเลืองมองกุหลาบขาวในมือของริท

"ดอกที่ร้อยเอ็ดครับ เต้ย" หนุ่มร่างเล็กยื่นดอกไม้ให้หญิงสาวแบบแกนๆ ไม่รู้ทำไม...อารมณ์อยากเล่นมุกมันเหือดหายไปหมด...

"โหยยย ดอกที่ร้อยเอ็ด!!!" หนุ่มแก้มบุ๋มทำท่าตกใจ "ริท กุว่าเมิงปลูกกุหลาบเองเหอะว่ะ ต้นทุนจะได้ถูกๆหน่อย แค่นี้เต้ยก็ไม่มีที่เก็บละ"

"ทำเป็นพูดดีนะกัน มารู้ดีได้ไงว่าเต้ยจะไม่มีที่เก็บน่ะ" สาวน้อยตอบโต้ แต่กันดูท่าจะไม่ยี่หระ

"ก็กัน...ไปแอบเป็นจิ้งจกบ้านเต้ยไง เลยรู้น่ะ!!!" หนุ่มกันโต้กลับ ทำเอาหญิงสาวตาเบิกโพลง

"จะบ้าเหรอกัน ดูทำพูดเข้า!!!"

ริทมองคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าที่หยอกล้อเล่นกันอย่างอารมณ์ดีด้วยความรู้สึกแปลกๆ...มันคือความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาไม่เคยคิดถึงสิ่งนี้มาก่อนเลย...ชายหนุ่มรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่ทำไงได้ล่ะ

หยุดความคิดไม่ได้เลยจริงๆ!!!
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 53 22:36:00

จากคุณ : aoikotori

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 12:18:25