ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 20 บรรยากาศช่วงนี้...มันช่างดูอึมครึม.... นี่คือความคิดของเซน เพราะตอนนี้เท่าที่เขารู้สึก แต่ละคนในวง มีอะไรในใจกันหมดทุกคน... แม้แต่ริท ที่ปกติจะหาเรื่องเล่นมุกตลอดเวลา ยังอยู่ในสภาพซึมกระทือไปด้วย...เจ้าตัวเล็กได้แต่เอาผ้าขี้ริ้วเช็ดๆถูๆกลองแบบแกนๆ ส่วนกันน่ะหรือ ไม่ต้องพูดถึง นั่งเหม่อแล้วก็เหม่ออีก จนดูท่าจะเลอะเลือนไปแล้วกระมัง ส่วนพี่โตโน่ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว ก็พูดแทบนับคำได้ แม้ภาพที่เห็นตรงหน้าจะเห็นว่าพี่ใหญ่กำลังเช็คสายกีตาร์ แต่ความเป็นจริงแล้ว ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่า สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่กีตาร์เลยแม้แต่น้อย -*- ให้ตายสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!! หนุ่มคิ้วเข้มคิดในใจ เขาชำเลืองมองไปทางพี่เก่ง ที่ปกติจะพูดเรื่องวิชาการยาวยืดเป็นปกติ ก็พลอยเงียบไปแบบไม่ปกติไปด้วย แต่พอยิ่งมองพี่เก่ง เขาก็ยิ่งรู้สึกสะท้อนใจขึ้นมา... อันที่จริง เขาเองก็อาจจะทำผิดต่อพี่เก่งไปด้วยเหมือนกันสินะ... แล้วความรู้สึกที่ว่า เขาอาจจะเป็นคนๆเดียวที่ปกติที่สุดในกลุ่มก็มลายหายไปจนสิ้น... แล้วบรรยากาศก็กลับคืนสู่ความเงียบอย่างเต็มรูปแบบอีกครั้ง... .......................................... ต้นหูกวางและต้นชมพูพันธ์ทิพย์ที่ถูกปลูกอยู่ทั่วบริเวณนั้นชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน หยาดน้ำร่วงพราวเป็นสายตามทาง เหมือนฝนยังไม่หยุดตก ทั้งที่ฝนหยุดมาสักระยะแล้ว โตโน่เดินวกกลับมาที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เช่นเดิม เขาพยายามท่องกับตัวเองในใจ ยังไงๆวันนี้เขาจะต้องมีความกล้าให้ได้ กล้าที่จะยอมรับความจริงสักที...ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า เขารู้สึกยังไง ใจนึง เขาภาวนาไม่ให้เรื่องที่เขาสงสัยมันเป็นความจริง มันอาจจะเป็นเพราะเขาอยากจะรู้สึกดีขึ้นมาสักนิดว่า... เขาจะไม่ได้เป็นฝ่ายที่ถูกหลอกอย่างที่แล้วๆมา!!! ความหลังครั้งเก่ายังคงวนเวียนมาทำร้ายเขาอยู่เสมอ บางครั้งมันก็ตามไปทำร้ายเขาแม้แต่ยามหลับ เขาเองก็อยากจะหลุดพ้นจากมันเสียที... "เฮ้ย นวก แกได้คุยกะพี่โตโน่มั่งยังวะ" เสียงๆหนึ่งดังมาจากระยะไกล ชายหนุ่มรีบแอบเข้าหลังพุ่มไม้ทันที เขาชำเลืองมองไป นั่นมันต่ายกับนวกนี่นา... "ก็ ยังไม่ได้คุยเลยอะ แต่วันก่อน ชั้นไปดูพี่เค้าอยู่นะที่ริมน้ำน่ะ แกมีอะไรเหรอ" "คือ ชั้นสงสัยนะว่า พี่โตโน่เค้าสงสัยเรื่องของแกอยู่น่ะ" ต่ายตั้งข้อสังเกต ทำเอาเกรซถึงกับหน้าตาตื่นขึ้นมาทันที "เฮ้ย จริงดิ พี่เค้ามาถามเอากับแกเหรอ!" "ยัง! แต่ชั้นก็กลัวๆอยู่เหมือนกันว่ะ ไม่รู้ดิวะ ลางสังเห่ามันบอก วันก่อนเห็นแบงค์บอกมีผู้ชายท่าทางลับๆล่อๆมาถามหาแกแถวนี้ ชั้นเลยว่า สงสัยเป็นพี่โตโน่เปล่าวะ" ต่ายเล่า แต่เกรซกลับส่ายหน้า "ชุ แกคิดมากไปใช่ไหม พี่เค้าจะมาสงสัยอะไรชั้นล่ะ ไม่มีเลย พีเค้าสนใจไอ้นวกมากขนาดนั้นเลยเหรอ..." หญิงสาวเผลอตัดพ้อแบบไม่รู้ตัว ต่ายมองหน้าเพื่อนแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า "ไอ้นวกบ้า แกอย่าบอกนะเว้ย ว่าแกอิจฉาเกรซน่ะ!!!" "จะบ้าเหรอวะ ชั้นจะอิจฉาตัวเองไปทำไมกัน!!!" สาวน้อยเผลอขึ้นเสียงไป แล้วเธอก็ต้องตกใจตัวเอง จะว่าไปเะอเองก็ไม่เคยคาดคิดเมือนกัน ว่าเธอจะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ แต่ในส่วนลึก หญิงสาวก็กลับคิดวนเวียนถึงมันจนได้...ที่จริงแล้ว พี่โตโน่ชอบเธอ หรือเพียงแค่หลงเงาร่างของเธอเท่านั้นเอง...แค่คิดถึงตรงนี้ เธอก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้... "ชั้นละเห็นใจแกจริงๆว่ะ แต่ชั้นว่านะ แกรีบๆหาโอกาสบอกความจริงพี่เค้าไปเถอะ ถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป ชั้นไม่รู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น" "พี่ชาย มาทำอะไรตรงนี้อีกแล้วฮะ" เสียงนั้นดังมาจากทางด้านหลังของโตโน่ สาวแบงค์เจ้าเก่านั่นเอง...เสียงนั้นนอกจากจะปลุกโตโน่จากภวังค์แล้ว... มันยังทำให้สองสาวที่กำลังสนทนากันอยุ่ตกใจแทบสิ้นสติเช่นกัน!!! "พ...พี่โตโน่..." เสียงดังแผ่วราวกับกระซิบเปล่งออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาว ทั้งสองสบตากันแค่เพียงครู่ด้วยความรู้สึกที่เกินกว่าใครจะรู้ได้... ความรู้สึกทั้งหลายไหลเวียนผ่านสายตาคู่นั้น มันมีทั้งประกายของความเจ็บปวด ความผิดหวัง และความไว้เนื้อเชื่อใจก็ถูกทำลายให้พังทลายลงไม่มีชิ้นดี!!! หญิงสาวรู้สึกแน่นตื้อไปทั้งอก คำพูดต่างๆที่ถูกเก็บอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ไม่สามารถที่จะบรรยายมันออกมาได้เลยสักนิด เธอยังคงนิ่งอึ้ง และไม่รู้จะสรรหาคำใดมาแทนความรู้สึกในตอนนี้ แม้ว่าใจอยากจะอธิบายเหตุผลร้อยแปดพันประการ แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ไม่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกมาได้อีก... และก็เป็นฝ่ายชายหนุ่ม ที่ตัดใจหลบสายตาที่เต็มติ้นไปด้วยประกายแห่งความเจ็บปวด แล้วหันหลังเดินกลับไปอย่างไม่คิดจะเหลียวกลับมา... หญิงสาวไม่สามารถที่จะทรงตัวยืนอยู่ที่ตรงนั้นได้อีก ขาของเธอไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวอยู่ได้ เธอทรุดตัวลงกองกับพื้นแบบสิ้นท่า ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาจู่โจมที่กลางหัวใจ...ถ้าเพียงเขาจะด่าทอเธอ ต่อว่าเธอแม้เพียงสักคำ มันอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีกว่านี้...รู้สึกดีกว่าความเงียบ...ที่มันช่างปวดร้าวเหลือเกิน... น้ำตาเจ้ากรรมค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ในตอนนี้ หญิงสาวหมดสิ้นความสามารถในการควบคุมตัวเอง เธอได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหยุดไม่ได้ "ใจเย็นๆ เกรซ ใจเย็นๆ...." ต่ายกอดเพื่อนสาวเอาไว้อย่างให้กำลังใจ สาวน้อยในอ้อมกอดสะอื้นจนตัวโยน "เค้าไปแล้ว ต่าย เค้าไปแล้ว เค้าโกรธชั้น เค้าต้องเกลียดชั้นด้วยแล้วแน่ๆ...ชั้นจะทำยังไงดี..." "อย่าพูดแบบนั้นสิวะ เกรซ เข้มแข็งไว้ดิวะ มันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก..."ต่ายลูบหลังลูบไหล่ พยายามปลอบใจเพื่อนสาว... "ชั้นไม่เคยเห็นเค้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลย เค้าต้องโกรธชั้นมากแน่ๆ เค้าคงไม่อยากจะคุยกับชั้นแล้ว..." สาวน้อยที่เคยเข้มแข็งในทุกๆเรื่อง ตอนนี้กลายเป็นสาวน้อยผู้อ่อนแอผู้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ต่ายได้แต่ส่ายหน้า ลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ...คำพูดที่จะต่อว่าให้ได้เคืองกันนั้น ถูกกลืนหายไปจนหมดสิ้น...ไม่มีประโยชน์ที่จะรื้อฟื้นในสิ่งที่พลาดไปแล้ว.... ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะหนังมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่พุ่งทะยานไปข้างหน้า ก็ไม่ได้มีอารมณ์ที่แตกต่างกันนัก ใบหน้าและจมูกของเขาแดงก่ำ คงยากที่จะมีใครบรรยายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้...ในหัวของเขา มีแต่ถ้อยคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา... นี่เขาจะต้องเป็นฝ่ายที่ถูกหลอกอีกครั้งแล้วใช่ไหม...ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นไปเสียที!!! ................................................ "พี่โต อยู่ทำไมมืดๆ ทำไมไม่เปิดไฟ" เซนกลับมาที่ห้องตอนค่ำ พบเงาตะคุ่มๆของรุ่นพี่ร่วมห้องนั่งอยู่อย่างซังกระตาย เขาจึงจัดแจงเปิดไฟให้สว่าง แต่ทันทีที่ไฟสว่างขึ้นมานั้น... "ไอ้เซน!!!" "ค...ครับ มีอะไร พี่โต" เซนตอบกลับแบบแหยงๆ เวลาที่โตโน่ทำเสียงแบบนี้ทีไร เขาจะรับรู้ได้ทันทีว่า บรรยากาศมันเริ่มไม่ธรรมดาถึงขีดสุดแล้ว...!!! "เมิงไปตามไอ้ริทกับไอ้กันมานี่ทีซิ!!! เร็วๆ!!!" น้ำเสียงนั้นทำให้เซนขนลุกจนยากจะปฏิเสธ เขาทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่ารับคำแล้วไปตามเพื่อนทั้งสองมาตามบัญชาเฮียใหญ่ ชั่วไม่กี่อึดใจ ชายหนุ่มทั้งสี่ก็ยืนอยู่ในห้องเดียวกัน... "พี่โตโน่เรียกพวกเราสองคนมาทำไม" ริทเอ่ยถามด้วยความรู้สึกไม่สู้ดี วันนี้ พี่ใหญ่ของพวกเขาดูท่าทีน่ากลัวอย่างประหลาด ทำเอาน้องๆทั้งสามขนลุกเกรียว "ริท เมิงออกไปซื้อเหล้ามา พี่อยากกินเหล้า!!!" "หา!!! อยากกินเหล้า!!!" สามหนุ่มที่เหลือประสานเสียงกันด้วยความตกตื่นใจและไม่คาดฝันมาก่อน "พี่โตโน่ครับ นิยายเรื่องนี้วัยรุ่นอ่านเยอะนะครับ เราต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชนสิครับ" กันพยายามพูดโน้มน้าวให้โตโน่เปลี่ยนใจ แต่ทว่า... "ก็พี่อยากกินอะ มีไรมั้ยวะ เดี๋ยวพอซื้อมา เมิงก็ทำโมเสกเบลอขวดเหล้าไว้ละกัน!!!" ชายหนุ่มแถแบบถลอกๆ "รีบออกไปซื้อให้ไวเลย เร็ว!!!" "ครับๆ" ริทชำเลืองมองพี่ชายใหญ่แบบเกรงๆ ก่อนจะเผ่นออกจากห้องไปซื้อเหล้าตามบัญชาแบบกลัวๆ... ชั่วอึดใจ เหล้า...น้ำแข็ง โซดา ก็พรั่งพร้อมอยู่ในห้อง... "นี่พี่โตโน่จะกินเหล้าจริงๆเหรอครับ เด็กอาจจะอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ก็ได้นะครับ!!!" กันพยายามเตือนอีกรอบ แต่ก็ได้คำตอบแบบเดิมๆ.. "เมิงก็เอาป้าย น 18 ไปติดหน้าจอซะ หมดเรื่อง" หนุ่มตี๋ค้านอย่างรั้น "แล้วพวกเมิงอะ ไอ้กัน ไอ้ริท มากินเหล้าเป็นเพื่อนพี่เลย!!!" "ไม่ได้นะครับ พี่โตโน่ กันเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชนนะครับ กันไม่ดื่มนะครับ" หนุ่มผิวเข้มยกมือพลางปฏิเสธ "ริทก็ไม่กินนะ พี่โตโน่ ริทกินเหล้าไม่เป็น!!!" และแล้ว เวลาก็ผ่านไปสามชั่วโมง.... "เฮ้ย!!!! ใครเก๋าวะ ใครเก๋าออกมาต่อยกะกุเลยมา!!!" หนุ่มร่างเล็กชูกำปั้นหรา พร้อมกับชกลมในอากาศโดยที่ไม่มีคู่ต่อสู้ "โด่เอ๊ย ไม่แน่จริงนี่หว่า!!!" ส่วนอีกมุมหนึ่ง หนุ่มผิวเข้มกำลังนอนร้องเพลงรำพันแบบเพ้อๆเรื่อยๆเปื่อยๆ "อีกนานหมายเธอจาทามจายได้หรือป่าวววว หากว่ามานยืดยาววววว โว้วววว โววววว โอ้ววว เย" "เซนเว้ยยยย มารินเหล้าให้พี่อีกเร็วเข้า!!!" โตโน่ชูแก้วที่ว่างเปล่าหรา เซนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา ไอ้พวกที่บอกว่าไม่กิน มันก็กินทุกรายสิน่ะ -*- ชายหนุ่มคิดในใจอย่างกลัดกลุ้ม พลางขยับป้าย "น 18" หน้าจอที่ล้มลงให้ตั้งขึ้นมาใหม่ "พี่โตโน่เมามากแล้วนะครับ พอเถอะครับ" เซนปราม "ไม่พอเว้ย พี่อยากเมาก็ต้องเมาดิวะ รินมาเว้ย รินมา!!!" เซนส่ายหน้าอีกรอบ "พี่โตโน่ครับ ถ้าพี่มีปัญหา เซนบอกได้เลยนะว่า เหล้ามันไม่ใช่ทางแก้ มันอาจทำให้ลืมได้พักนึงก็จริง แต่พอสร่าง มันก็กลับมาใหม่อยู่ดี" โตโน่นิ่งไป เซนพยายามคิด อย่างน้อย พี่แกน่าจะฟังมั่งน่ะ... "พี่โตโน่ลองถามตัวเองดูสิครับว่า ทำไมพี่ถึงได้รู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี มันเพราะอะไร และพี่ต้องการให้มันเป็นแบบไหน อย่าทำตัวเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่าเลยครับ" "ใช่สิ มันไม่ใช่รักในนิยาย คอยเตือนตัวเองเข้าไว้ให้รับความจริง!!!" อยู่ๆ โตโน่ก็ลุกขึ้นมาชูกำปั้น แล้วร้องเพลงต่อซะงั้น เซนกุมหัว นี่ตกลงพูดไปไม่ได้ฟังเลยใช่ไหมเนี่ย!!! แต่แล้ว อยู่ๆ ร่างของชายหนุ่มจากที่ชูกำปั้นร้องเพลงเมื่อสักครู่ ก็ทรุดลงพังพาบกองกับพื้นไปอย่างรวดเร็ว เซนตกใจ รีบปราดเข้าไปดู ปรากฏว่า "โธ่เอ้ย หลับนี่หว่า!!!" เสียงกรนเบาๆเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นว่าพี่ใหญ่หลับไปแล้วจริงๆ เซนหันไปอีกมุมของห้อง เพื่อนทั้งสองทั้งริทและกัน นอนหลับพังพาบทับกันอยู่อย่างไร้สติ เซนส่ายหัว พลางหยิบผ้าห่มสามผืนออกจากตู้ แล้วบรรจงห่มให้เพื่อนๆแต่ละคน "ปวดหัวจริงๆวุ้ย เดี๋ยวนอนมั่งดีกว่าเรา" แล้วคืนนั้น ห้องเช่าเล็กๆก็อัดแน่นไปด้วยคนถึงสี่คน นอนกองกันอยู่ตรงนั้นนั่นเอง... จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 01:52:29

ความคิดเห็นที่ 2 "เกรซ ไม่ทานข้าวเย็นเหรอลูก" เสียงของแม่ดังมาจากหน้าประตูห้องแฝงด้วยความเป็นห่วงเป็นใย สาวน้อยทอดถอนใจ เธอรับรู้ความเป็นห่วงของแม่อย่างดี แต่ตอนนี้เธอรู้สึกขมในคอจนกินอะไรไม่ลงแล้ว... "ไม่ค่ะแม่ เกรซไม่หิว" หญิงสาวกอดตุ๊กตาหมูตัวอ้วนอยู่บนเตียง ซุกหน้าเข้าหามันอย่างต้องการที่พึ่งบ้าง นี่สินะ ความทุกข์จากการทำผิด แม่เคยสอนเธอเสมอว่า อย่าโกหก อย่านินทา อย่าพูดจาส่อเสียด หาเรื่องทะเลาะ ใส่ร้ายป้ายสี ดูถูกเหยียดหยามหรืออิจฉาริษยาคนอื่น เพราะมันจะไม่ทำให้เกิดผลดีต่อใครเลย มีแต่จะทำให้เกิดความทุกข์...ซึ่ง ณ เวลานี้ เกรซเข้าใจมันแจ่มแจ้งแล้วทุกสิ่งอย่าง การโกหกหลอกลวง ไม่ได้ช่วยให้เธอมีความสุขเลย มีแต่ความทุกข์ทรมานใจนับตั้งแต่วันแรกที่เริ่ม จนกระทั่งถึงวันนี้ วันที่ความทุกข์ถาโถมเข้าทับถมเธออย่างแสนสาหัสเหลือเกิน นี่เราแคร์เขามากขนาดนี้เชียวหรือ...หญิงสาวคิด ตลอดชีวิตที่ผ่านมาสิบเจ็ดปี เธอรู้จักผู้คนมามากมาย มีทั้งคนดีและคนไม่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เธอเคยชินในการมอบความรักและความปรารถนาดีให้ทุกๆคนที่พบเจออยู่แล้ว แต่ทว่า...ความรักชนิดนี้ เป็นความรักที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ความรักที่เป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์... นี่สินะ ที่เขาว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์...!!! ดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนกลีบบางที่วางอยู่ข้างเตียงนอนของเธอ ตอนนี้กลายเป็นดอกไม้แห้งไปแล้ว สาวน้อยยังคงหยิบมันมาชื่นชนดู และรำลึกถึงคนที่ให้มันมาบ้างในบางโอกาส...ในตอนนั้น เธอไม่รู้หรอกว่า เขาให้ดอกไม้ดอกนี้เธอมาทำไม อาจจะเพราะประทับใจการโชว์บนเวทีของหล่อน หรือเพราะอะไรกันแน่ เธอก็ไม่แน่ใจนัก เพียงคิดมาถึงตรงนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดก็เข้ามากัดกร่อนหัวใจอีกครั้ง สิ่งที่เขามีต่อเธอ มันอาจจะเป็นแค่เพียงหลงรูปเงาที่ไม่ใช่ตัวเธอเลยก็เป็นไปได้... หญิงสาวจับสายรัดข้อมือหนังตอกหมุดหมุนไปมา พลางพยายามคิดมองโลกในแง่ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีความทรงจำที่ดีๆให้นึกถึง ภาพที่ทั้งสองใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อยในระยะประชิดที่ริมหาดวันนั้นย้อนกลับมา ทำให้เธออมยิ้ม เกรซหลับตาลงช้าๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอพร้อมจะทำใจยอมรับมันแล้ว...ก็เธอเองนี่นะ ที่เป็นคนผิด... ......................................................... แล้วเช้านี้ ภาระหนักก็ยังคงตกอยู่ที่หนุ่มหน้าตาดีที่ชื่อเซนอีกจนได้...!!! นอกจากจะต้องทำความสะอาดห้อง เก็บของที่เพื่อนๆทำรกไว้ในห้อง เอาทั้งขวดเหล้าขวดโซดาเปล่าและขยะต่างๆไปทิ้งแล้ว เขายังมีภาระอันใหญ่หลวง ในการปลุกเพื่อนๆทุกคนไปเรียนในตอนเช้าอีกด้วย และดูท่าทางแต่ละคนจะไม่ได้ตื่นกันง่ายๆซะด้วยสิ...!!! "ไอ้ริท ตื่นได้แล้ว!!!" เซนสะกิดเพื่อนเบาๆ แต่ดูท่าทางว่าคนที่เขาสะกิดจะไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย แถมยังละเมอมาสะกิดเขากลับอีกด้วย -*- ทั้งกันและพี่โตโน่ก็ไม่ได้ต่างกันนัก แม้จะลงมือเขย่าตัว ก็ไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมลุก... สงสัยต้องใช้ไม้ตายเสียแล้วกระมัง!!! เซนคิดในใจ "ไฟไหม้ๆๆๆ!!!! ตื่นๆๆๆๆ ไฟไหม้ๆๆๆๆ!!!" เซนตะโกนลั่น พลางเอากาละมังซักผ้ามาตีประกอบจังหวะ เสียงอึกทึกดังไปรอบๆห้อง และดูเหมือนว่า...จะได้ผล!!! "ห..เหอ ไฟไหม้เรอะ?" โตโน่ลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย ชายหนุ่มหันรีหันขวางสักครู่ ก่อนจะหยิบกีตาร์คู่ใจกับหมอนรูปตัวยูสีชมพูขึ้นมา "หนีสิเว้ยๆๆๆ!!!" สองหนุ่มคู่หูกันและริท ที่นอนกองกันอยุ่มุมหนึ่ง ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ จนหัวโขกกันเองเสียงดังลั่น "โป๊ก!!!" "อูยยยย ไอ้ริท เมิงทำอะไรน่ะ เจ็บนะเว้ย!!!" กันเอามือกุมหน้าผากที่โขกกันกับเพื่อนเมื่อสักครู่ป้อยๆ ส่วนเพื่อนตัวเล็กก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ "เมิงนั่นแหละ ไอ้กัน เอาหัวมาโขกกุทำไม!!!" "อะ ตกลงได้สติกันแล้วใช่ไหม ทุกคน" เสียงห้าวทุ้มดังมาจากทางด้านหลัง คนเพิ่งตื่นทั้งสามหันไปมอง พบเซนในชุดนักศึกษาเต็มยศ พร้อมกระเป๋าสะพาย และกาละมังซักผ้ากับแปรงในมือ... "ตกลง ไฟไหม้นี่คือฝีมือเมิงใช่มั้ย ไอ้เซน!!!" โตโน่โวย "ก็พวกพี่ไม่ตื่นกัน ผมเลยต้องทำแบบนี้..." เซนแก้ตัว "ในเมื่อตื่นกันแล้วก็ดี เดี๋ยวผมไปเรียนก่อนละ" หนุ่มคิ้วเข้มปราดไปที่ประตู แต่จังหวะนั้น กลับมีเสียงทุบประตูดังลั่นมาจากด้านนอก "เปิดๆๆๆๆ!!!!" เซนตกใจมาก และเมื่อเขาเปิดประตูออกไปนั่นเอง... "ซ่า....!!!" น้ำสะอาดทั้งถังถูกสาดเข้ามาจนเปียกไปทั่วทั้งตัว เซนสะบัดหน้าด้วยความงุงงง แล้วเขาก็ต้องตื่นตะลึง เมื่อพบผู้คนมากมายมาออกันอยู่ที่หน้าห้อง บ้างก็ถือถังน้ำ บ้างก็ถือถังดับเพลิง... "ไฟดับยังเซน" ดิวกัซผู้เป็นเจ้าของถังน้ำที่สาดเข้ามาที่หน้าเซนจังเบ้อเริ่มโผล่หน้าออกมาเป็นคนแรก ชายหนุ่มเอามือลูบน้ำออกจากใบหน้าช้าๆ ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงเรียบที่สุด... "ไฟดับแล้วครับ ขอบคุณมากครับทุกคนที่มาช่วยเหลือ..." บรรยากาศโกลาหล แปรเปลี่ยนเป็นความเงียบ...เงียบจนน่าจะได้ยินเสียงยุงบินผ่านด้วยซ้ำ แม้แต่สามแสบที่อยู่ในห้อง ยังคงมองเซนพร้อมกับอ้าปากค้างไปชั่วขณะหนึ่ง.... ............................................. "เรื่องมันก็เป็นแบบนี่แหละ พี่เก่ง ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!" แก๊งอสรพิษชุมนุมกันที่ร้าน MANGO Z MANGO อีกครั้งหนึ่ง พร้อมฟังเรื่องเล่าจากปากริทและระเบิดเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ยังมีเพียงคนเดียวกระมัง ที่ยังไม่มีอารมณ์สนุกตามเพื่อนฝูงด้วยสักเท่าไหร่... "แล้วพี่โตโน่จะเอายังไง จะไม่คุยกับนวก เอ๊ย เกรซอีกแล้วเหรอ" กันเอ่ยถามพี่ใหญ่ที่นั่งหน้าตูมอยู่ "พี่ไม่รู้..." หนุ่มตี๋ตอบเสียงเบา ผิดกับบุคลิกของตัวเองเหลือเกิน "บอกตรงๆ ตอนนี้พี่สับสน ไม่รู้จะเอาไงดีว่ะ บางทีก็อยากจะโกรธเขานะ แต่ก็..." "แต่เกดว่า เกดเข้าใจเกรซนะคะ" เกดที่นั่งเงียบมานานกล่าว "สมมติ ถ้าเกดเป็นเกรซ เจอคนที่รู้จักมาทักผิด บางทีก็อาจจะมีอารมณ์หยอกเล่นบ้าง แต่เกรซก็คงไม่คิดหรอกค่ะ ว่าพี่โตโน่จะเชื่อเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้น" "งั้นริทสรุปให้แล้วกัน" หนุ่มร่างเล็กเสนอตัว "ริทว่า งานนี้ เกรซไม่ผิด แต่พี่โตโน่ผิด ที่ตาโก๋แก่" "อะไรวะ ตาโก๋แก่?" กันถามด้วยความงง "อ้าว ก็ตาถั่วไงวะ!" ริทตบมุกตัวเองเสร็จสรรพ "ลองคิดดู พวกเราอะ ยังมีสงสัยระแคะระคายบ้างนะ แต่พี่โตโน่นี่ ไม่มีเลยสักนิด ขนาดอยู่ใกล้ชิดกว่าคนอื่นแท้ๆ" "เออ งานนี้ กุเห็นด้วยกะไอ้ริทว่ะ" หมอเก่งเจ้าหลักการกล่าวขึ้นมาบ้าง "กุว่าเมิงนั่นแหละผิด เต็มประตู!!!" "อ้าว อะไรวะ เอาแต่รุมโทษกุกันหมดทุกคน!!!" โตโน่โวย "ไม่มีใครเห็นใจกุเลยใช่ไหมเนี่ย!!!" "เซนเห็นใจนะครับ พี่โต" หนุ่มคิ้วเข้มเดินมา พลางเสิรืฟน้ำเปล่าให้ทุกคน "แต่ยังไงผิดก็คือผิดครับ พี่ต้องขอโทษเขา" "เออ เขาโกหกพี่ แต่ให้พี่ไปขอโทษเขาเนี่ยนะ!!!" หนุ่มหน้าตี๋หุ่นสลิมโวยขึ้นมาอีกรอบ แต่หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มท้วงขึ้นมาเสียก่อน "มันไม่สำคัญหรอกนะคะ พี่โตโน่ ว่าใครจะขอโทษใครก่อน แต่ที่สำคัญคือ เรารู้สึกยังไงกับเขาต่างหาก" ทุกคนในโต๊ะหันมามองเกดด้วยความทึ่ง ส่วนโตโน่ถึงกับอึ้งไป...จริงสินะ ถ้าเขาไม่ไปขอโทษ ไม่พูดคุยกับเธอ แล้วถ้าเขาต้องเสียเธอไปตลอดกาลละ... แค่คิดก็เสียวสันหลังแล้ว!!! "แล้วจะให้พี่ทำไงล่ะ" โตโน่ถามอย่างจริงจัง น้องๆทุกคนในโต๊ะเอามือลูบคางคนละทีสองทีอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ริทจะเสนอขึ้นมา "พี่โตโน่สนใจวิธีของริทไหมล่ะ วิธีนี้ได้ผล 99% จากหนังสือ How to เลยนะ!!!" "หนังสือ How to??!!??" ทุกคนในโต๊ะพูดขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย "ครับ หนังสือ ฮาว ทู่!!!" ริทออกเอสเซ่นเต็มที่ "อย่าได้มาดูถูกเชียว สนใจจะฟังก่อนไหมล่ะ พี่โตโน่" "เออ ว่ามา" ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยังนึกอะไรไม่ออก ลองพึ่งหนังสือ ฮาว ทู่ ของไอ้ริทดูมั่งอาจจะไม่เลว!!! จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 01:53:41

ความคิดเห็นที่ 3 ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ต้นไม้ร่มครึ้มยังคงมีน้ำฝนหยาดหยดลงมาเป็นสาย สองหนุ่มที่ยืนลับๆล่อๆอยู่ตรงต้นหูกวางก็คือ...กันและริท นั่นเอง!!! "ริท กุว่าเราสองคนมายืนทำลับๆล่อๆตรงนี้เหมือนพวกโรคจิตเลยว่ะ" กันบ่นพึมพำ ริทก็ทำหน้าเบื่อโลกไม่แพ้กัน "กุก็ว่างั้นว่ะ แต่ทำไงได้วะ เพื่อพี่โตโน่ ก็ต้องอาศัยกามเทพอย่างพวกเราแหละว่ะ" "แล้วตกลง เราต้องซุ่มไปอีกนานแค่ไหนวะ" "เออน่า อย่าบ่น ซุ่มต่อไปนั่นแหละ" สองหนุ่มหลบหลังต้นหูกวาง พลางชะเง้อคอยาว จนไม่ทันสังเกตอะไรบางอย่าง... "นายสองคนมาทำลับๆล่อๆอะไรแถวนี้" สองหนุ่มสะดุ้งเฮือก หันกลับไป นั่นมัน ....ยัยทอมแบงค์!!! "อ้าว นายกันนภัทรนี่ มาทำอะไรแถวนี้" "ชู่ววววววว" สองหนุ่มส่งเสียงจุ๊ปากให้ทอมสาวเงียบ ก่อนที่จะลากตัวมาอีกทางหนึ่ง... "เฮ้ย พวกนายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยช้านนะ!!!" แบงค์เริ่มส่งเสียงโวยวาย ทำเอาสองหนุ่มต้องเอามืออุดปากเจ้าหล่อน?เอาไว้ "อย่ากระโตกกระตากไปสิ ขอถามอะไรหน่อย" กันส่งเสียงกระซิบ "อ้วกอายอีอาไอ" แบงค์ส่งเสียงอู้อี้ "พูดอะไรอะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย" ริททำหน้างง "อ่อยอ่อนอิอ๊ะ!!!" "เฮ้ย เค้าพูดไรวะกัน กุฟังไม่รู้เรื่องเลย" ริทหันไปถามเพื่อน ซึ่งส่ายหน้าอย่างระอา "เมิงก็เอามือออกจากปากเค้าก่อนดิวะ!" กันกระซิบแบบเข้มๆใส่ ริทเลยต้องเอามือที่อุดปากแบงค์ออก "พวกนาย!!!" ทอมสาวพอเป็นอิสระ ก็ชี้หน้าสองหนุ่มทันที "จะฆ่าชั้นรึไง!!" "เปล่าๆๆๆ พวกเรามาดี ใจเย็นๆ" กันยกมือขึ้นมาห้าม "เราแค่มีอะไรขอให้ช่วยนิดนึง" "พวกนายมีอะไร" แบงค์กอดอก ทำหน้าเข้มใส่ทั้งคู่ ริทกับกันมองหน้ากัน "คือแบบนี้นะ..." ..................................................................... คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เกรซนอนไม่หลับ สาวน้อยพลิกตัวไปมา พลิกยังไงก็ไม่ซึมเปื้อน แต่พอคิดไปคิดมา มันไม่ใช่โฆษณาลอริเอะ จะพลิกตัวไปทำไม เธอเลยยันกายขึ้นมานั่งกอดหมอน ใจคิดล่องลอยไปไกลแสนไกล ตั้งแต่วันนั้น เราก็ยังไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย...ทั้งๆที่ปกติก็ได้คุยกันบ้าง แต่นี่ มันผิดสังเกต มันก็ไม่น่าแปลกใจหรอก เราไปหลอกเขาเอาไว้เยอะนี่นะ เขาคงจะโกรธเรา ไม่คุยกับเราอีกแล้ว สาวน้อยหลับตาลงอย่างปวดร้าว ในใจนึก หากความรักทำให้เป็นทุกข์ปานนี้ ขอไม่มีความรักเสียเลยจะดีกว่าไหม... แต่ดูท่าว่าจะห้ามไม่ทันเสียแล้วสิ... ทำไมรักครั้งแรกก็ต้องจบลงด้วยความปวดร้าวเช่นนี้ด้วยนะ.... เกรซพยายามจะเอาหมอนปิดหน้า จะได้ข่มตาหลับลงได้เสียที แต่แล้ว เธอก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากทางหน้าต่าง...เสียงดีดกีตาร์นี่นา...ข้างบ้านเขามาทำอะไรหรือเปล่านะ....สาวน้อยตัดสินใจลุกขึ้นไปดู เธอแหวกม่านสีชมพูออก พลางเปิดหน้าต่างออกไป ที่ถนนหน้าบ้านเธอ นั่นมัน.... "พี่โตโน่..." หนุ่มร่างสูงถือกีตาร์อยู่ในมือ แล้วดีดเป็นเพลง... "...คิดตรึกตรองอยู่นาน อยากกระซิบเธอ ด้วยคำพูดหนึ่ง ที่มันซ่านมันซึ้ง อยู่ใน หัวใจ... ได้แต่รอแต่รอ  เเล้วอีกเมื่อไร... โปรดเถิดใจ โปรดจงได้เอ่ยคำ จะบอกว่ารัก เธอจะซึ้งหรือเปล่า   อยากเอ่ยเรื่องราว ที่มันยังคั่งค้างใจ... ถ้าบอกกับเธอ เธอจะรักหรือไม่   ได้เเต่ถอนใจ เก็บเอาไว้ ไม่กล้าบอกเธอ... เพียงแค่คำๆนี้ ยากเย็นเหลือเกิน  ให้เธอได้รู้ เมื่อลองคิดดู  ก็อยู่เพียงเเค่ใจ ได้แต่รอแต่รอ  เเล้วอีกเมื่อไร   โปรดเถิดใจ โปรดจงได้เอ่ยคำ จะบอกว่ารัก เธอจะซึ้งหรือเปล่า   อยากเอ่ยเรื่องราว ที่มันยังคั่งค้างใจ... ถ้าบอกกับเธอ เธอจะรักหรือไม่   ได้เเต่ถอนใจ เก็บเอาไว้ ไม่กล้าบอกเธอ... แสนจะทนทรมาน  วอนให้ฝันช่วยบันดาลภายในใจ ให้ตัวฉันมีกำลังจะพูดไป  เอ่ยความนัยจากใจนี้ รักเพียงเธอมายาวนาน พอจะบอกมันสั่นสะท้านทุกที โอ้คนดี  ใจดวงนี้มีแต่เธอ...." หญิงสาวยืนอยู่ที่นอกชาย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ความรู้สึกนี้มันยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดจริงๆ มันทั้งตื้นตัน ดีใจอย่างบอกไม่ถูก สิ่งที่เธอคิดได้อย่างเดียวตอนนี้คือ ลงไปชั้นล่าง...เพื่อไปพบเขา!!! เกรซสวมเสื้อคลุมทับชุดนอน เดินออกจากบ้านมาที่รั้ว เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเก้อๆ หญิงสาวอมยิ้ม ซับน้ำตาที่กำลังเอ่อ "พี่โตโน่..." "นวก...เอ้ย เกรซ พ...พี่ขอโทษนะ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "พี่ทำท่าปั้นปึ่งใส่เกรซ ทั้งที่พี่เองที่ผิด ที่ดูไม่ออกตั้งแต่แรก พี่มันโง่เอง" "ไม่หรอกค่ะ เกรซเองที่ผิด ที่หลอกลวงพี่โตโน่มาโดยตลอด..." บรรยากาศแสนดี ลมพัดเย็นๆยามค่ำชวนให้รู้สึกสดชื่น ดวงจันทร์กลมโตส่องแสงราวกับสปอตไลท์ บรรยากาศช่างโรแมนติคเหลือเกิน สองหนุ่มสาวเดินเข้ามาหากัน และชายหนุ่มก็เริ่มเอ่ยปากพูดว่า... "พี่เสียใจที่ทำไม่ดีมาก่อนหน้านี้ เกรซยกโทษให้พี่แล้วเรา....กลับมาเป็นพี่น้องกันใหม่นะ..." บรรยากาศโรแมนติคเมื่อสักครู่ดูจะหายวับไปในพริบตา ระหว่างคนสองคนเหมือนมีสูญญากาศความเงียบอยู่ มีแค่เสียงหรีดหริ่งเรไรเท่านั้นที่ดังเป็นระยะ ใบหน้าที่อมยิ้มของหญิงสาวกลายเป็นสีหน้าเรียบสนิททันที เกรซยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไป "ได้ค่ะ พี่โตโน่ เรากลับมาเป็น 'พี่น้อง' กันตลอดไปนะคะ" หญิงสาวเน้นเสียงคำว่า "พี่น้อง" เด่นชัด "เกรซขอบคุณมากนะคะ ที่มาเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้ฟังถึงที่ วันนี้ก็ดึกมากแล้ว เกรซคงต้องขอตัวไปนอนก่อนนะคะ!!!" ว่าแล้ว สาวน้อยก็หันหลังกลับไป แล้วเดินเข้าบ้านไปในทันที ไฟชั้นล่างถูกดับลงอีกครั้ง หนุ่มตี๋ยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ทันไร เหล่ากองเชียร์ก็พากันเดินออกมาจากที่ซ่อนตัว "พี่โตโน่ ริทขอบอกว่า...ริทสิ้นศรัทธาในตัวพี่จริงๆ!!!" ริทส่ายหน้า พลางตบบ่าโตโน่ไปสองแปะ "สรุปที่เราอุตส่าห์ช่วยมาก็เหลวหมด" กันส่ายหน้า "วันดีๆคงไม่มีอีกแล้ว พี่โต ทำใจซะเถอะ" เซนเดินมาตบบ่าโตโน่อีกคน "แต่กุขอสมน้ำหน้าว่ะ" เก่งยิ้มที่มุมปาก พลางแค่นหัวเราะเบาๆ "เออ เยาะเย้ยกันพอแล้วใช่มะ กุมันป้อดเองก็ได้วะ!!!" โตโน่โวย พลางถือกีตาร์เดินจากไปแบบงอนๆ เพื่อนฝูงหันมองหน้ากันเอง พลางยักไหล่ ของแบบนี้ เห็นทีจะช่วยไม่ได้แล้วล่ะ เฮีย!!! แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 53 09:45:53 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 53 02:02:53 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 53 01:58:57 จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 01:54:43

ความคิดเห็นที่ 4 จากผู้เขียน ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่จะบอกว่า ตอนนี้ แต่ละพาร์ทใช้เวลาเขียนานน่าดูชมเลย จนมาถึงตี 2 โอ้แม่เจ้า เหนื่อยมากๆ คนเขียนต้องขอตัวไปนอนก่อนละค่ะ แล้วพบกัน ตอนที่ 21 ค่ะ ปิดท้ายด้วยรูปน้องเกรซ วันนี้ไปเจอมาอีกแล้วที่เอสพลานาด น้องน่ารักมากๆๆๆๆๆ ^^ จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 01:56:36

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ค่อยได้เข้ามาเมนท์ แต่ไม่ได้หมายความว่า ไม่อ่าน ไม่เห็นนะคะ จากคุณ : ปลาดาว (pladown) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 02:29:28

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณนิยายสนุกๆมากจ้าพี่เบิร์ด   ได้อ่านเดอะดาว6ครบทุกคน และอีกเยอะแยะมากมาย เป็นกำลังใจให้เสมอเน้อ จากคุณ : FatBear เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 02:44:19

ความคิดเห็นที่ 7 ฮา...โตโน่เอ๊ย..น่าสงสารจริงๆเลย ไอ้ตัวเล็กอย่าทิ้งเฮียนะลูกนะ หนังสือฮาวทู่วววววว ยังเหลืออีกหลายบทใช่เปล่า ช่วยเฮียเค้าหน่อย คุณเบิร์ดเก็บรายละเอียดได้ดีจริงๆ ดึงบุคลิกของแต่ละคนออกมาได้ชัดเจนมั่กๆ รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อจ้า.. จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 10:08:32

ความคิดเห็นที่ 8 โอยยยย... ขำอะ ดิวกัซสาดน้ำเข้ามาในห้อง ย่อหน้านี้ขำ ฮ่า ๆ ๆ ๆ น่ารักจริง ๆ เลย ถ้าเป็นละคร คงขำน่าดู  ฮ่า ๆ ๆ หยุดไม่ได้ 5555555 จากคุณ : Noonoina เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 10:19:52

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! อ่านแล้วเห็นภาพเลยค่ะ คนเขียนเทพจริงๆ มุกไม่ฝืดด้วยค่ะ ^__^ จากคุณ : beautiful-donotcare เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 11:27:50

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ชอบเลยจริงๆ ... ที่อ่านจบตอนนี้อีกแล้ว ... ฮ่าๆ รออ่านตอนต่อไปครับ ตอนนี้ฮาจริงจังอะ ขำตอนไฟไหม้ กับตอนกันเป็นตัวอย่างที่ของเยาวชน วัยรุ่นอ่านเรื่องนี้เยอะนะ ขำกร๊ากเลย คิดได้ไง ? สู้ๆครับ รออ่านตอนหน้า ของโตโน่ก็จบเหมือนจะดี? แล้ว รอเคลียร์ปมริทกับกันอีกครับ ฮ่าๆ จากคุณ : sagez9master เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 13:56:03

ความคิดเห็นที่ 11 เจ้าของกระทู้จังเลย จากคุณ : MunkMink เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 14:56:08

ความคิดเห็นที่ 12 ขำมุก น 18 มากค่ะ "พี่โตโน่ ริทขอบอกว่า...ริทสิ้นศรัทธาในตัวพี่จริงๆ!!!" นึกหน้าคนพูดออกเลยจริงๆ 555555555 จากคุณ : skuba เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 18:47:31

ความคิดเห็นที่ 13 555 ฮาดี นั่งร้องไห้อยู่ อ่านไปด้วย เจอฉากสี่หนุ่มเข้า หัวเราะกร๊าก ทั้งน้ำตาเลย 555 จากคุณ : ลูกสิงห์ลิงโลด เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 20:45:21

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 21 จ้า จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 53 17:52:02