ความคิดเห็นที่ 1 |
Chapter 22
วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศสดใสเสียเหลือเกิน ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส บรรยากาศรอบตัวก็สดชื่นสดใส เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียว และดอกไม้สารพัดสีนานาพันธุ์ มีเสียงนกร้องจิ๊บๆฟังแล้วเพลินหูยิ่งนัก...โตโน่เดินเคียงข้างเกรซท่องไปในสวนสวยอย่างมีความสุข...แล้วเขาก็จับมือเธอขึ้นมากุมเบาๆ
"เกรซ ที่พี่บอกว่าขอเป็นพี่น้องน่ะ...ที่จริงพี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ เกรซเข้าใจพี่ใช่ไหม"
ชายหนุ่มส่งสายตาไปให้หญิงสาวอย่างมีความหมาย...ซึ่งเธอก็หลบตาเขาเล็กน้อยอย่างขวยเขิน
"แล้วพี่โตโน่จะหมายความว่ายังไงล่ะคะ" สาวน้อยกระซิบเสียงแผ่ว แก้มนวลของเธอดูเป็นสีชมพู น่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก จนชายหนุ่มนึกอยากจะหอมสักที...โตโน่ยิ้มละไม พลางตอบอย่างเคลิบเคลิ้ม
"พี่หมายความว่าพี่...ร...."
ทันใดนั้นเอง กลับมีรถเบนซ์สปอร์ตสุดหรูคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดแถมเบรคเอี๊ยดใส่หน้าอีกต่างหาก ประตูรถถูกเปิดออก ตามมาด้วยร่างของชายหนุ่มรูปงามในชุดสูทสีขาว พร้อมดอกลิลลี่สีขาวช่อโต...เขาคือ นายฟลุค พชร นั่นเอง!!!
"น้องเกรซครับ" นายฟลุคเอ่ย "พี่รักน้องเกรซ ชอบน้องเกรซ เป็นแฟนกับพี่นะครับ"
"พี่ฟลุค..."
โตโน่หันไปมองหน้าหญิงสาวข้างกายเขา ทำไมเธอต้องมีน้ำตาคลอเบ้า และทำไมต้องทำท่าซาบซึ้งขนาดนั้นด้วย...ไม่นะ!!!
ฉับพลัน เกรซก็เดินออกห่างจากเขา ไปรับช่อดอกไม้ของนายฟลุคเสียแล้ว แถมเธอยังซบลงที่บ่าของนายนั่นอีก!!!
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!
(ก็หอพักอลวน คนอลเวงไงโน่!!! : ผู้เขียน)
"จำไว้ คนโง่ก็ต้องเป็นคนพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติ" ฟลุคยิ้มหยัน "สมัยนี้ ความรักมันต้องชัดเจน พวกไม่ชัดเจนมันจะไปสู้คนชัดเจนได้ยังไง"
"เกรซ ทำไม..." โตโน่ยังคงรำพึงด้วยความงง งง แล้วก็งง...
"ดูสารรูปตัวเองเสียก่อน จะเอาอะไรมาสู้กับผม!!!" ฟลุคยักคิ้ว "ผมมีทุกอย่าง ชื่อเสียง เงินทอง มีรถขับ แล้วคุณมีอะไรบ้าง ดูตัวเองเสียก่อนจะคิดมาเทียบกัน!!!"
โตโน่ก้มลงมองตัวเองตามคำของศัตรูหัวใจ...เสื้อยืดห่านคู่สีขาวที่ดูหมองๆจากความเก่า และยีนส์สีซีดที่ไม่ได้ผ่านผงซักฟอกมานานนับเดือน...
ความรู้สึกต้อยต่ำเข้ามาทับถมในจิตใจของชายหนุ่มอย่างหาประมาณมิได้ เขาได้แต่ก้มหน้า ปล่อยให้หญิงสาวก้าวขึ้นรถเบนซ์สปอร์ตคันนั้นออกไปพร้อมกับมารหัวใจของเขา และรถคันนั้นก็แล่นไปไกล..จนสุดลูกหูลูกตา
"ไม่จริง!!!!!!!!"
"พี่ชายๆ"
โตโน่ตื่นจากภวังค์ พร้อมหันไปในทางที่โดนสะกิด คนที่สะกิดเขาคือ พนักงานร้านสะดวกซื้อนั่นเอง...
"พี่ชายจะซื้อหนังสือไหมครับ พี่กำมันจนยับหมดแล้ว" พนักงานร้านหนุ่มส่ายศีรษะช้าๆ พร้อมจ้องมองไปที่หนังสือ "กอสซิปดารา" ที่ชายหนุ่มถืออยู่ในมือ มันย่นยู่จนแทบไม่เหลือสภาพเดิม โตโน่หันมองไปรอบกาย พลพรรคยืนอ่านฟรียังคงยืนอ่านกันไปอย่างไม่สนใจโลก
"แต่ผมว่า ยังไงพี่ก็ต้องซื้อแล้วล่ะ เพราะมันยับแล้ว ผมคงเอาไปขายต่อไม่ได้แล้วล่ะ"
หนุ่มตี๋ส่ายหน้าสะบัดความงงเล็กน้อย นี่เขาเป็นเอามากจนฝันกลางวันกันเลยหรือนี่ สายตาเขาจับจ้องไปที่นิตยสารที่เขากำมันจนยับย่น ภาพปาปาราซซี่หญิงสาวที่อยุ่ในภาพกับดาราหนุ่ม...ฟลุค พชร นั่นคือเกรซ ไม่ผิดแน่ๆ!!!
"ได้...น้อง เดี๋ยวพี่จ่ายเงิน เท่าไหร่นะ?" โตโน่ถามเสียงเบา
"ห้าสิบบาทครับพี่"
"เอาไป ห้าสิบบาท ไม่ต้องทอน" ชายหนุ่มยัดแบงค์ห้าสิบใส่มือพนักงาน "พี่ไปก่อนล่ะ"
ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็เผ่นออกจากร้านไปทันที โดยไม่ฟังเสียงพนักงานที่ตะโกนเรียกอยู่แม้แต่น้อย
"ยังไม่ได้สแกนเข้าเครื่องเลย รีบจริงวุ้ย แล้วให้มาพอดี เราจะทอนทำไม"
แล้วพนักงานร้าน ก็สะบัดหัวด้วยความงุนงงอีกสองสามที...
.............................................................
หนุ่มร่างเล็กยินอยู่ตรงนั้นานแค่ไหน เขาเองก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้คือ เขารู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน
เขาไม่เคยคิดเลยว่า จะต้องมาประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้ในชีวิต คนที่เขารัก...และเพื่อนที่เขารัก!!!
แล้วก็เป็นฝ่ายเต้ยที่สังเกตเห็นเขา
"ริท..."
หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วเบา พลางผละออกจากอ้อมกอดของกันทันที หนุ่มผิวเข้มรู้สึกตัว เขาหันกลับไปมองทิศเดียวกัน พบเพื่อนคู่หูของเขายืนอยุ่อย่างสงบนิ่ง พร้อมกุหลาบขาวในมือ...!!!
"ไอ้ริท..."
ริทตัดสินใจหันหลังกลับ เขาไม่สามารถที่จะทนอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไปได้อีกแล้ว ความรู้สึกแย่ๆต่างๆมันทับถมมาจนเขาไม่อาจจะทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป กันวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว พลางฉุดแขนเพื่อนคู่หูเอาไว้...
"ริท เมิงฟังกุก่อนนะ เมิงกำลังเข้าใจผิดนะ"
หนุ่มร่างเล็กหยุดเดิน เขาเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน...เพื่อนที่เขารักที่สุดและสนิทมากที่สุด...ด้วยสายตาที่กันไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลยในชีวิต!!!
"เมิงบอกว่ากุเข้าใจผิด แต่กุคิดว่ากุเข้าใจถูกแล้วมากกว่า"
"ริท เมิงกำลังเข้าใจผิดนะ กุขอบอก กุไม่ได้..."
"พอเหอะ กัน" ริทยกมือขึ้นปราม ทำให้บทสนทนาของกันหยุดลงแต่เพียงเท่านั้น "กุเป็นคนแฟร์พอ สำหรับเมิง เมิงเป็นเพื่อนรักกุ ถ้าเป็นเมิง กุยกให้!!!"
หนุ่มแก้มบุ๋มรู้สึกขัดเคืองใจ ทำไมเพื่อนรักของเขาไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับฟังอะไรบ้างเลย!!!
"ริท เมิงใจเย็นๆ กุไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ"
"กุเห็นใจเมิง เมิงมีปัญหา นี่อาจจะเป็นอย่างเดียวที่กุจะช่วยเมิงได้" หนุ่มร่างเล็กยิ้มบางๆ "กุไม่โทษเมิงหรอก ขอบใจนะ"
ว่าแล้ว เขาก็หันหลังเดินจากไปแบบไม่สนใจสิ่งใดอีก ไม่สนใจแม้เพื่อนหนุ่มผิวเข้มจะร้องตะโกนเรียกชื่อเขากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม...
"ไอ้ริท!!! ไอ้ริทเว้ย!!! ไอ้บ้า!!!!"
กันทรุดตัวลงนั่งอย่างที่ยืนไม่อยู่ เรื่องเก่ายังแก้ปัญหาไม่ได้ เรื่องใหม่ก็มาสุมทับเข้ามาอีก นี่มันมรสุมชีวิตหรือยังไงกันเนี่ย!!! ชายหนุ่มเอามือกุมหัวตัวเองอย่างอ่อนล้า จังหวะนั้น เต้ยก็ตามมาพอดี....
"กัน เป็นยังไงบ้าง แล้ว...ริทล่ะ..."
"ริทมันไม่ฟังอะไรเลย มันหนีไปแล้ว..." กันตอบเสียงแผ่ว "กันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เต้ย..."
"ใจเย็นๆนะกัน เดี๋ยวเต้ยจะไปช่วยพูดให้..."
หญิงสาวอาสา ทั้งที่ตัวเองยังนึกไม่ออกเลยว่า จะพูดอย่างไรออกไป...
"ตอนนี้ไม่มีประโยชน์หรอก เต้ย ริทมันกำลังรั้น พูดไปก็เท่านั้น..." หนุ่มผิวเข้มถอนหายใจยาวๆหนึ่งที
หญิงสาวจ้องมองเพื่อนที่กำลังอยู่ในภาวะระทดระท้อด้วยความกังวล แล้วเธอก็ทอดสายตาออกไปทางฝั่งของชายคนที่จากไปแล้ว พลางคิด
ทำไมมันต้องมามีเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!!!
..............................................................
มันก็เป็นเวลาค่ำแล้ว กว่าที่กันจะพยุงร่างที่บรรจุจิตใจที่บอบช้ำไว้ภายในมาถึงหอพัก
ในตอนนี้ เขาหวังแต่เพียงจะเจอเพื่อนคู่หูในห้อง หวังว่าจะได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกันบ้าง...แม้สักนิดก็ยังดี....
แต่ทว่า....
กันเปิดประตูเข้าไปในห้อง 308 แล้วเขาก็ต้องพบกับสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน....ข้าวของของเพื่อนคู่หูของเขาหายไปหมด ทั้งของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้า...ส่วนกลางห้องที่ค่อนข้างโล่งนั่นเอง มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่...
เซนนั่นเอง...
"เอาล่ะ ไอ้กัน เมิงพอจะเล่าอะไรให้กุฟังได้บ้างไหม?"
หนุ่มคิ้วเข้มถามอย่างเหนื่อยอ่อน กันกลืนน้ำลายอย่างลำบาก
นี่มันอะไรกันเนี่ย??!!!??
จากคุณ |
:
aoikotori
|
เขียนเมื่อ |
:
3 ก.ค. 53 20:18:35
|
|
|
|