ความคิดเห็นที่ 1 |
Chapter 24
"ได้แต่พิมพ์คำว่ารักเอาไว้ ไม่เคยกล้าส่งไปสักครั้ง เพราะกลัวฉานกลัวสะเทือนความเป็นเพื่อนกันที่มี..."
เสียงริงโทนมือถือของเซนดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมือถือมาส่องหน้าจอ...ไอ้ริทนี่หว่า...มันโทรมาทำไม...
"ฮัลโหล เฮ้ย ว่าไงวะ ริท"
"ไอ้เซน เมิงโทรหาไอ้กันติดมั้ยวะ ทำไมกุโทรไม่ติดเลย..."
เสียงจากทางปลายสายทำเอาเซนเลิกคิ้วอย่างงุนงง มันสองคนทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่หรือไง แล้วมันจะโทรหากันทำไม...
"เดี๋ยวกุลองโทรก่อนก็ได้ ว่าแต่ เมิงจะโทรหาไอ้กันทำไมวะ..."
เรื่องเล่าจากปลายสาย ทำเอาเซนเบิกตาตี่ๆของเขาขึ้นมาทันทีอย่างตกใจ...
"เฮ้ย ใจเย็นๆนะเว้ย ไอ้ริท เดี๋ยวกุไปช่วยกะพี่โตโน่ เออ มีไรเมิงรีบโทรมาเลยนะ!!!"
หนุ่มคิ้วเข้มวางหูโทรศัพท์จากเพื่อนไปอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่ตื่นเต้นของเขาเรียกความสนใจจากสองหนุ่มสาวที่นั่งกินไอติมกันอยู่ไม่น้อย...
"เฮ้ย เซนมีอะไรเหรอวะ ไอ้ริทมันว่าไง!"โตโน่เอ่ยถาม
"เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่โต ไอ้ริทมันไปได้ยินพวกไอ้สนคุยกัน ว่ามันส่งคนไปดักรอตื้บไอ้กันน่ะพี่ แล้วแถมตอนนี้ ไอ้กันก็ปิดมือถืออีก โทรไม่ติดเลย..!!!" เซนเล่าพลางกดโทรศัพท์ไปด้วย แต่ก็ได้ยินแต่คำว่า "หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..." อยู่ตลอดเวลา
"อ้าว ซวยแล้วดิวะ แล้วตอนนี้ไอ้กันอยู่ไหน แล้วไอ้ริทมันว่าไง!!!" โตโน่ลุกขึ้นมายืน
"ไอ้ริทมันบอกว่า เดี๋ยวมันจะไปดักตรงที่คิดว่าไอ้กันจะผ่าน น่าจะแถวหลังคณะเศรษฐศาสตร์อะพี่โต ตรงนั้นมืดๆด้วย เอาไงดีอะพี่!!!"
"เอางี้แล้วกัน เซน เมิงรีบไปตึกกองกิจ ตามหาไอ้กัน ด่วนเลย ส่วนกุ เดี๋ยวกุไปดักไอ้ริทแถวนั้นเอง มันคนเดียวอาจจะไม่ไหว" โตโน่สั่งการ
"เดี๋ยวสิคะ เกรซไปด้วยนะ!!!" สาวน้อยพูดแทรกขึ้นมา แต่เธอก็โดนเบรคจากชายหนุ่มที่ยืนข้างๆเสียก่อน
"เกรซจะไปทำไม มันอันตรายนะ!!!" โตโน่พูดเสียงเครียด แต่เกรซยิ้มที่มุมปาก
"ใครว่าเกรซจะไปโดยไม่มีอะไรเลยนะคะ เราควรจะแจ้งตำรวจไว้ก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ"
"ถึงตำรวจเลยเหรอ ยังไม่รู้เลยว่ามันจะจริงไม่จริงยังไง เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า..."โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงกังวล แต่เกรซกลับพูดอย่างมั่นใจ
"ไม่หรอกค่ะ เพราะตำรวจน่ะ พี่ชายเกรซเอง!!!" ว่าดังนั้น สาวน้อยก็กดโทรศัพท์อาม่าของเะอไปหาพี่ชายทันที
"ฮัลโหล พี่เกรียง เพื่อนเกรซมีปัญหาค่ะ มาช่วยหน่อย..."
สองหนุ่มมองสาวน้อยด้วยความทึ่ง...ความไม่ธรรมดาของเธอเริ่มเผยออกมาให้เห็นทีละน้อยๆ...
............................................
หนุ่มร่างเล็กเดินวนไปเวียนมา พลางใช้ความคิดไปด้วย คิดเท่าไหร่ก็ยังขบปัญหาไม่แตกเสียที แถมมิหนำซ้ำ ฤทธิ์ของแอกอฮอล์ที่ซัดไปเต็มคราบก่อนนี้ก็เริ่มสำแดงพิษออกมาไม่น้อย จนเขาชักไม่แน่ใจแล้วว่า ที่เขารู้สึกมึนงงจนหัวจะระเบิดตอนนี้ เพราะคิดมาก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือเพราะเขาเดินวนไปมามากไปจนงงกันแน่ -*-
จากเบาะแสคำพูดที่พวกไอ้สนพูดกันเมื่อกี้...บ่งบอกอะไรบางอย่าง
เบาะแสที่หนึ่ง วันนี้ไอ้กันเลิกดึกที่กองกิจ...ตึกกองกิจปิดสามทุ่ม ดังนั้นก็ไม่เกินสามทุ่มแน่ๆ...
เบาะแสที่สอง...และไอ้กันมันจะต้องเดินไปหามอเตอร์ไซค์ขึ้นที่ถนนใหญ่ ดังนั้น คนขี้เกียจอย่างมัน จะต้องอาศัยเดินทางลัดแน่นอน ซึ่งทางลัดที่เดินตัดหลังตึกกองกิจไป จะอยู่ติดทางเดินมืดๆหลังคณะเศรษฐศาสตร์พอดี ซึ่งบริเวณนั้น ถ้าจะเกิดอาชญากรรมก็ไม่ยากเลย!!!
ยิ่งคิด ริทก็ยิ่งรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา ใจเขาอยากจะช่วยเพื่อน แต่อีกใจก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาเป็นคนขี้กลัวมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว กลัวนั่นกลัวนี่ไปหมด กลัวความมืด กลัวผี กลัวเข็ม กลัวเลือด จนหลายๆคนถามเขาด้วยความสงสัยว่า ขี้กลัวขนาดนี้มาเรียนหมอได้ยังไง -*-
ตัวเขาเองก็ไม่ได้เก่งศิลปะการต่อสู้อะไรมาจากไหน แถมยังไม่มีสมุนเยอะแยะมากมายอย่างไอ้สนเสียด้วย เพื่อนที่พอจะเป็นหมัดมวยอย่างพี่โตโน่ก็ไม่รู้จะมาทันการณ์ไหม...หนุ่มร่างเล็กคิดมากจนเริ่มปวดหัวขึ้นมา และตาก็เริ่มมองเห็นภาพเบลอๆ..
แย่ละ!!! หรือว่าเขาเริ่มเมาแล้ว!!!
ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความมึนงง ตอนนี้เขาจะมึนจะเมาไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นชีวิตของไอ้กันตกอยู่ในอันตรายแน่ เขาเริ่มนึกโทษตัวเองที่ซดเหล้าปั่นเข้าไปเยอะขนาดนั้น สุรามันไม่ได้ก่อให้เกิดผลดีกับใครเลยจริงๆ...
ริทจดจ่ออยู่แต่จะหาทางช่วยกัน จนเขาชักจะเริ่มลืมไปแล้วว่า ก่อนหน้านี้มีความบาดหมางกันมาอย่างไร....
หนุ่มร่างเล็กพยายามตั้งสติ...ในเมื่อเขาประเมินสถานที่เกิดเหตุได้แล้ว ที่เหลือก็คือ...ไปสังเกตการณ์และพยายามระงับสถานการณ์ ดังนั้น ริทจึงพาตัวเองไปยังสถานที่ที่เขาคิดไว้ทันที...
...........................................
แล้วเข็มนาฬิกาก็บอกเวลาใก้สามทุ่มเข้าไปทุกที...
หนุ่มผิวเข้มอย่างกันรู้สึกร้อนอกร้อนใจไม่ใช่น้อย เมื่อการทำงานใช้เวลายืดเยื้อมาก แถมยังใกล้เวลาที่ตึกองกิจการนักศึกษาจะปิดเต็มทน
วันนี้ อาจารย์แจ้งกับเขาว่า มีนิตยสารผู้หญิงชื่อดังฉบับหนึ่ง สนใจที่จะถ่ายรูปและสัมภาษณ์เขาเพื่อไปลงประกวดเป็นหนึ่งในสี่สิบสุดยอดหนุ่มในฝันประจำปี 2011 ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่ทว่า การถ่ายรูปและสัมภาษณ์กลับยืดเยื้อยาวนานมาจนใกล้เวลาสามทุ่มแล้ว...กันถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อการถ่ายทำทุกอย่างสำเร็จไปได้ด้วยดี...
"ขอบคุณทุกคนมากนะครับ" กันยกมือไหว้ทีมงานทุกคนอย่างสวยงาม ก่อนที่จะผละออกมา เขาล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ใจหวังจะโทรไปหาแต้วสักหน่อย แต่ทว่า
"อ้าว แบตหมดตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับไปชาร์ตแล้วกัน..."
ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็หย่อนมือถือลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนที่จะเดินวกไปที่หลังตึก เพื่อที่จะสัญจรตามทางลัดเช่นเดิม
โดยที่หารู้ไม่ว่า มันคือการตัดสินใจที่ผิด!!!
แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 20:26:25
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 ก.ค. 53 20:23:33
|
|
|
|
ก่อนอื่น ต้องขอโทษเพื่อนๆที่รออ่านทุกท่านนะคะ คือ ที่จริงคิวลงนิยายต้องเป็นเมื่อวาน แต่บังเอิญว่า เมื่อวานคนเขียนมีเหตุที่ทำให้มือไม้อ่อน ไม่สามารถเรียกฟีลมาเขียนพาร์ทสุดท้ายได้จริงๆ เพราะตอนนี้เป็นตอนของริทเลยจริงๆ แต่คนเขียนใจไปอยู่แต่กะโตโน่ (55555) เลยไม่สามารถวกกลับมาเขียนเรื่องน้องริทได้ ต้องรอให้ข้ามวันก่อน ถึงจะคุมสติได้ (เว่อร์จริงๆ 555)
