|
ความคิดเห็นที่ 124 |
เรื่องราวสมัยเด็กของฮีนิม ตอนที่ 3
เวลาที่เข้าโรงเรียนประถมก็คือตอนที่ผมอายุได้ 8 ขวบ, ผลการสอบออกมาดีมากเลยล่ะ, และถึงแม้ว่าการได้คะแนนเต็มทุกๆวิชาในตอนอยู่ประถมนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมากๆ แต่ในตอนนั้นผมเป็นคนเดียวจากทั้งโรงเรียนที่ได้คะแนนเต็ม, เพราะฉะนั้นคุณครูแล้วก็พ่อกับแม่ก็เลยชอบผมมากๆ. แต่ตอนนี้, ทำไมกัน … ㅡㅡ?
ในความทรงจำของผม ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก, ดูเหมือนว่าผมเล่นแต่กับพี่ชายในหมู่บ้านแล้วก็เพื่อนไม่กี่คน. และเพราะไม่ชอบการทำตามคนอื่นเอาซะมากๆ, เพราะฉะนั้นในตอนที่ลูกข่างนั้นกำลังป๊อบปูล่าร์มากๆ, ผมก็เที่ยวเตร็ดเตร่ไปที่หน้าทางเข้าร้านขายลูกข่าง, และผมก็ยอมแพ้เมื่อผมพบว่าลูกข่างนั้นมันค่อนข้างจะไร้ความหมาย หลังจากที่เที่ยวเตร็ดเต่ไปมาอยู่หลายครั้ว ㅡㅡ;
สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเศร้ามากแล้วก็ดึงดูดใจด้วยนั่นก็คือระหว่างเล่นซ่อนหา, ผมซ่อนอยู่เงียบๆ. หลังจากที่ผ่านไปครู่นึง, และหลังจากผ่านไปนานขึ้น, ผมก็ยังไม่ถูกหาเจอ. ท้ายที่สุดผมก็เลยออกมาแล้วก็มองหา, มันกลายเป็นว่าคนอื่นๆนอกจากผม, ทุกคนเค้ากลับบ้านกันไปแล้ว. - -|| เพราะฉะนั้นในระหว่างการเล่นซ่อนหาครั้งต่อมา, พอผมต้องมาเป็นคนหา, ผมก็เดินตรงกลับบ้านไปเลยถ้าหากว่าผมหาไม่เจอ. ในตอนนี้คิดย้อนกลับไป, ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องน่าตลก, แต่ด้วยอายุของผมในตอนนั้น, มันก็ … (T-T) ถ้าหากว่าพ่อซื้อลูกบอลให้ผมล่ะก็, ผมก็จะออกไปข้างนอกแล้วก็เล่นคนเดียว ~ แล้วก็กลับมาบ้านหลังจากที่เล่นเสร็จ ㅡㅡ อา.. ยิ่งคิดถึงมันมากเท่าไหร่, ผมก็ยิ่งรู้สึกโศกเศร้าหดหู่มากเท่านั้น ㅡㅡ;
ผมนั้นก็ไม่ป๊อบปูลาร์ในโรงเรียนด้วยเหมือนกัน, ผมถูกบอกว่าเป็นแบบนี้แบบนั้นในทีแรก, และเคยแม้กระทั่งถูกมองเป็น “เด็กประหลาดๆ”. แต่สำหรับคุณครู, เวลาที่ผมทำได้ดี, พวกเค้าจะยังคงมอบรางวัลพร้อมกับรอยยิ้มให้กับผม. พวกผู้หญิงทั้งหมดก็ไม่ค่อยชอบผมเหมือนกัน , และมีอยู่ครั้งนึงผมถูกตีโดยเด็กผู้หญิงคนนึงที่ตัวใหญ่กว่าผม. ผมไม่ร้องไห้, หรือแม้กระทั่งยิ้ม, ผมทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก็กลับบ้านไป. วันต่อมา, ไม่สิ, หลังจากวันนั้นไม่นาน , เด็กผู้หญิงคนนั้นคว้าเอาอาหารของผมไประหว่างอาหารเที่ยง. ผมบอกว่า: “แข็งแรงแล้วมันดีตรงไหนเหรอ? ฉันจะให้เธอกิน จากนั้นเธอจะได้กลายเป็นยักษ์ – เธอจะได้มาตีฉันอีกทีไงจริงมั้ย –?” และตามที่ผมคิด, หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอก็ไม่ได้ตีผม ㅡㅡ++
*เดี๋ยว ก่อนที่จะเล่าต่อ~ ขอโทษเด็กสาวๆทุกคนด้วยนะครับ - - นั่นมันเป็นเด็กเล็กๆที่ยังไม่ 10 ขวบดีเลย, เค้านั้นไม่สามารถที่จะจักดารกับมันได้ ~ ได้โปรดเข้าใจด้วยนะครับ ㅡㅡ*
“มาสิ – เธอไม่มีอะไรจะพูดงั้นเหรอ, มีใครเค้าเกาะหลังเธออยู่เหรอไง ~ เธอมายั่วโมโหฉันทำไมกันห๊ะ? ช่างน่ารังเกียจจริงๆเลย….”
เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้. เด็กผู้หญิงคนอื่นๆทั้งหมดก็เลยมองมาที่ผม, แล้วผมก็ออกจากห้องเรียนไป. หลังจาก 10 นาทีหรือว่ามากกว่านั้น พอผมกลับเข้ามา, กล่องข้าวของผมนั้นก็ไม่ได้ถูกแตะต้อง. ผมบอกกับเธอว่า “โอ้? เธอไม่อยากกินงั้นเหรอ? ฉันทิ้งมันไว้ที่นี่ก็เพื่อให้เธอกินนะ ~ (ยิ้ม)” สุดท้าย, เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก, พวกคนที่เข้ามาปลอบเธอ, มองมาที่ผมอีกครั้ง.
หลังจากนั้น.. หลังจากวันนั้น, เพื่อนที่เล่นกับผมหรือว่าเดินกับผม, ก็ทิ้งผมไป.. ทำไมล่ะ, ผมก็ไม่ได้มีเพื่อนมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา, ผมไม่กังวลหรอก ~
Credit - Sapphire Ent. แปลไทยโดย tsubasa_haido@SJCC http://sjcelebs.invisionplus.net **กรุณานำออกไปพร้อมเครดิททั้งหมด**
จากคุณ |
:
Pizcez
|
เขียนเมื่อ |
:
10 ก.ค. 53 18:14:24
|
|
|
|
|