ความคิดเห็นที่ 1 พลาดซะเเล้วเรา เอิ้กๆ จากคุณ : ิbreaka (breaka) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 53 20:04:28

ความคิดเห็นที่ 2 ของผมจำว่าเป็น 9 กค เอิ๊กๆๆ จากคุณ : Genzo เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 53 18:19:18

ความคิดเห็นที่ 3 ครั้งนี้เสียดายเล็กๆไม่ได้ไป แต่ที่บ้านก็ไปกันสี่คนครับ ซื้อบัตรสมาชิกไว้แล้ว ทยอยเลือกวันที่ชอบไปชมครับ จากคุณ : แพทอ้วน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 53 16:41:03

ความคิดเห็นที่ 4 สักวันผมจะกวาด cd ของ TPO ให้หมดครับ ตอนนี้มีชุด 'โบราณ' อยู่อันเดียว จากคุณ : มันซ่าน เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 22:12:58

ความคิดเห็นที่ 5 Homrong Maharaj -- Thai Traditional Music – Arr. Prateep Suphanrojn Amadio (Live Concert in 2010 Jul, 10th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand โหมโรงมหาราชเป็นงานบรรเลงสำหรับวงดุริยางค์แบบตะวันตกที่เรียบเรียงมาจากงานบรรเลงเพลงไทยเดิมในบทโหมโรงเสภาหรือโหมโรงมโหรีเครื่องสาย (คุณผู้อ่านอาจจะนึกเทียบเคียงคำว่า “มโหรี” กับคำว่า Symphonic works ในคติดนตรีทางตะวันตกได้ใกล้เคียงกันอยู่บ้าง หากแต่รูปวงและลักษณะการบรรสานแห่งเสียงอันซับซ้อน อาจจะเทียบกันไม่ได้เลย) ซึ่งก่อนหน้านี้ นายมนตรี ตราโมท ได้เรียบเรียงและปรับวงจากบทเพลงไทยเดิมดังกล่าวสำหรับการบรรเลงเฉลิมฉลองในห้วงงานเฉลิมพระชนมายุครบ 60 พรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ เมื่อปี พ.ศ. 2530 และได้นำบทเพลงพระราชนิพนธ์ใกล้รุ่ง และ เราสู้ มาเป็นสมุฏฐาน (ภาษาที่ใช้ในสูจิบัตร ซึ่งแปลว่า บ่อเกิด) ในการแต่งขยายอัตรา และมีท่วงทำนองของเพลง สายฝน เข้าโอ้โลมร่วมด้วยในตอนท้าย ซึ่งสำหรับการบรรเลงโดย TPO ในวันนั้น เราได้พันตรีประทีป  สุพรรณโรจน์ เจ้าเก่าของเรา เป็นผู้เรียบเรียงสำหรับการบรรเลงด้วยวงดุริยางค์เช่นเคย... ผู้เขียนเห็นท่าทีของอมาดิโอ ซึ่งเธอเป็นวาทยกรที่ไม่ใช้ไม้บาตอง (อย่างน้อยก็ตลอดทั้งรายการของวันนั้น) มาตั้งแต่การบรรเลงเพลงสรรเสิรญพระบารมีแล้ว และผู้เขียนรู้สึกถึงลักษณาการการผ่อนคลายและอบอุ่นในการบรรเลงของเธอนับตั้งแต่นั้น และในโหมโรงมหาราชนี้ก็เช่นเดียวกัน ในความสง่างามแบบ Majestic ของการบรรเลงบทเพลงโหมโรงมหาราช ก็ยังมีความอบอุ่นและอ่อนโยนของเสียงจากกลุ่มเครื่องสายกอปรอยู่ด้วยครามครัน แต่ถึงอย่างไรก็ดี เมื่อผู้ฟังในสังคีตสถาน MACM วันนั้น สามารถรับรู้ถึงท่วงทำนองแบบ Waltz-like จาก “สายฝน” อันนุ่มนวลชวนเพลินที่โอ้โลมเข้ามา ผู้เขียนจึงสังเกตเห็นท่าทีของการขยับตัว ขยับหัวของผู้ฟัง (สูงอายุ HA HA) หลายท่านในที่นั้นอย่างเป็นสุข...ดนตรีมีอิทธิพลต่อการแสดงออกทางกายของมนุษย์ไม่เลือกกาลแห่งวัยจริงๆ น๊อ :-) ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 53 18:32:41

ความคิดเห็นที่ 6 Gliere: Concerto for Horn and Orchestra in B-flat, Op. 91 (1951) -- I Allegro II Andante III Moderato - Allegro Vivace Ess with Amadio (Live Concert in 2010 Jul, 10th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ผู้เขียนต้องออกตัวไว้ด้วยความเจียมตนกับคุณผู้อ่านนับตั้งแต่นี้ว่า ผู้เขียนไม่เคยมีงานบันทึกคอนแชร์โตชิ้นนี้ของกลีแอร์ไว้ฟังเป็นส่วนตัวเลย ที่ผ่านมา ผู้เขียนสนใจและเคยฟังงานของกลีแอร์ก็เพียงซิมโฟนีหมายเลข 1-3 ของเขาเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานซิมโฟนีหมายเลขสามอันแอบอิงกับตำนานอันยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ชาวรัสเซียไมเนอร์อย่าง Ilya Murometz ซึ่งผู้เขียนเห็นว่า เป็นงานซิมโฟนีที่ยืดยาวเสียยิ่งกว่าซิมโฟนีในยุคปลายโรแมนติคของมาห์เลอร์ในหลายชิ้นเสียด้วยซ้ำหากเราจะพิจารณาจากสกอร์อันเป็นต้นฉบับเต็ม แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ดนตรีของกลีแอร์ผู้ซึ่งเป็นดุริยกวีชาวรัสเซียผู้หลงยุค ล้วนประพันธ์ในสังคีตลักษณ์ที่นิยมกันสำหรับคติโรแมนติค และผู้เขียนคงต้องใส่ร้ายกลีแอร์ (อิอิ) ไว้ด้วยว่า ล้วนเจือปนไปด้วยความดื้อดึงในความอึดอัดคับข้องใจของเขา... ผู้เขียนอาจจะต้องยกตัวอย่างไว้ว่า ถ้าหาก Arnold Bax ดุริยกวีชาวอังกฤษในยุค Contemporary จะตราหน้าตัวของเขาเองไว้ด้วยคารมชวนหวัวว่า เขาเป็น “A brazen romantic” แล้ว ผู้เขียนก็อาจจะแหย่กลีแอร์ไว้ด้วยความรักดอกจึ่งหยอกเย้าว่า กลีแอร์ก็ควรจะเป็น “A most brazen romantic” เสียละกระมัง (HA HA) เพราะอย่างน้อย แบ็กซ์ก็ประพันธ์งานดุริยางคนิพนธ์ของเขาในท่ามกลางอิสรภาพ ในขณะที่งานดุริยางคนิพนธ์ของกลีแอร์ล้วนแล้วแต่ตกอยู่ท่ามกลางรั้วลวดหนามแลปลายกระบอกปืน มากเสียยิ่งกว่านั้นก็คือ กลีแอร์ผู้น่าสงสารยังดำรงตำแหน่งทางการเมืองของฝ่ายดุริยจักรอยู่ด้วย (ผู้เขียนเลียนแบบคำว่า อาณาจักร กับ ศาสนจักร ไปด้วยความกระแดะเท่านั้นเอง :-p) แม้ว่ากลีแอร์จะประธานสหภาพนักประพันธ์ดนตรีของสหภาพโซเวียตในเงื้อมเงาของสตาลินผู้ยิ่งใหญ่ แต่คุณผู้อ่านก็คงทราบอยู่แล้วว่า ลูกน้องจอมเจ๋อของสตาลินอย่าง Andrei Zhdanov ผู้ใช้ศิลเปรอะกล่าวร้ายสองศิลปิน Prokofiev และ Shostakovich ก็ยังแผ่พังพานแห่งพยาบาทมายังกลีแอร์ผู้ใช้ความเมตตาบริหารงานอยู่ด้วย แลเหตุการณ์อันทำให้กลีแอร์ต้องหลุดจากตำแหน่งประมุขแห่งดุริยจักร ก็ทำให้ฮอร์นคอนแชร์โตของเขาถือบังเกิดขึ้นมาในห้วงที่โลกแห่งดุริยางคศิลป์เพิ่งผ่านช่วงบอบช้ำจาก WWII ไม่นาน แลมีสภาพ Nostalgia ประหวัดไปสู่ยุครุ่งเรืองของดุริยางคนิพนธ์ของยุคคลาสสิค+โรแมนติค ถึงตอนนี้ ผู้เขียนขอรบกวนคุณผู้อ่านเลื่อนเพจอัพขึ้นไปอ่านเนื้อหาด้านบนสุดของความคิดเห็นนี้อีกครั้ง...ใช่แล้วครับ...ฮอร์นคอนแชร์โตหลงยุคชิ้นนี้ ประพันธ์ในบันไดเสียงบีแฟล็ต! มีสามกระบวน!! และแต่ละกระบวนก็อยู่ในคติของการประพันธ์คอนแชร์โตในยุคคลาสสิค/โรแมนติค!!! ประทานโทษครับ เมอซิเออร์กลีแอร์ นี่เป็น “ปี 1951” นะขอรับ!!!! (HA HA) คุณผู้อ่านที่สนใจ สามารถหาเกร็ดความรู้เพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับประวัติการประพันธ์ฮอร์นคอนแชร์โตของกลีแอร์ได้จากกูเกิลและวิกิพีเดียได้อย่างเอิกเกริก แต่ถึงกระนั้นก็ดี ในบางแห่งได้ระบุคำว่า Neoclassical style ไว้กับคติการประพันธ์คอนแชร์โตชิ้นนี้ด้วย ซึ่งผู้เขียนอาจจะติงไว้สักเล็กน้อยว่า คำว่านีโอคลาสสิคในที่นี้ ไม่ได้เกี่ยวพันไปถึง Stravinsky อย่างมีนัยสำคัญ หากแต่กลีแอร์ประพันธ์ในความหมายว่า “หวนเอาคติคลาสสิคมาใช้ใหม่” เท่านั้น แลงานชิ้นนี้ก็ยังอบอวลไปด้วยแนวทางโรแมนติคอยู่นั่นเอง ไม่ได้หมายความถึงการใช้สำนวนแลสำเนียงหวดห้วน แหบห่าม ตามอย่างคตินีโอคลาสสิคแห่งยุคสมัย... เราอาจจะกล่าวได้ง่ายๆ ว่า โครงสร้างและหลักไวยากรณ์ของภาษาสำหรับฮอร์นคอนแชร์โตของกลีแอร์เป็นตำราของยุคคลาสสิค แต่สำนวนแลสำเนียงเป็นของยุคโรแมนติคนั่นแล ด้วยเหตุนี้ ฮอร์นคอนแชร์โตของกลีแอร์จึงยังคงยวนหูพวกเราผู้นิยมความวาบหวานอยู่บ้าง (HA HA) ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 53 19:56:20

ความคิดเห็นที่ 7 คำว่านีโอคลาสสิคในที่นี้ ไม่ได้เกี่ยวพันไปถึง Stravinsky อย่างมีนัยสำคัญ หากแต่กลีแอร์ประพันธ์ในความหมายว่า “หวนเอาคติคลาสสิคมาใช้ใหม่” จริงด้วยฟังแล้วไม่เหมือนงานของคน Russia ที่แต่งในปี 19xx เลยซักนิด จากคุณ : Genzo เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 53 22:36:35

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ผ่านมา ก่อน HC กลีแอร์เคยประพันธ์คอนแชร์โตอย่างน้อย 2-3 ชิ้น และ HC ถือเป็นคอนแชร์โตชิ้นสุดท้าย (น่าจะเป็นงานสุดท้ายด้วย ซึ่งผู้เขียนขี้เกียจจะไปค้นคว้า) ที่ถูกประพันธ์ขึ้นก่อนกลีแอร์จะถึงแก่มรณกรรมเพียงห้าปี ผู้เขียนยอมรับสภาพว่า ไม่เคยฟังทั้ง Cello Concerto ซึ่งกลีแอร์อุทิศให้กับ Rostropovich และ Harp Concerto ของเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้น ดนตรีวิจักขณ์ว่าด้วยดุริยางคนิพนธ์ของกลีแอร์ก็ล้วนแล้วแต่หาอ่านเป็นจริงเป็นจังได้ยาก พูดไปทำไมมี ที่ผ่านมาผู้เขียนก็มั่วเอาเสียเป็นส่วนใหญ่ทั้งนั้น (HA HA) ผู้เขียนควรจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า ก่อนหน้าที่เครื่องเฟรนช์ฮอร์นจะเป็นที่ใช้กันในวงดุริยางค์สำหรับการบรรเลงดนตรีนั้น ฮอร์นฝรั่งเศสอันมีเสียงโปร่งเบา กังวานแจ่มใส แลอวบอุ่น จะถูกใช้ในราชกิจสำหรับการล่าสัตว์ในราชสำนักของฝรั่งเศสเท่านั้นซึ่งคุณผู้อ่านอาจจะเรียกแตรในรูปแบบนั้นว่า Hunting-horn แลยุคดังกล่าว ก็ยังมีแตรทองเหลืองสำหรับใช้งานในลักษณะของแตรทหารอยู่ด้วย ซึ่งคุณผู้อ่านอาจจะเรียกว่าแตร Bugle หากแต่บูเกิลสามารถบรรเลงได้เฉพาะเสียงหลักเสียงเดียว เว้นเสียแต่หากจะสร้างเสียงสูงต่ำขึ้นลงก็สามารถทำได้เพียงการใช้มือขวาสอดเข้าไปในปากแตรแบบตื้นหรือลึกสลับไปมาเท่านั้น ครั้นต่อมา การพัฒนาเฟรนช์ฮอร์นก็ได้อาศัยกลไกที่มีพื้นฐานมาจากเครื่องแตรทั้งสองนั้นเป็นต้นแบบ จนกระทั่งในยุคคลาสสิคนั่นเอง จึงค่อยมีการพัฒนาใช้ Crook ที่มีขนาดความยาวต่างๆ กันสำหรับเฟรนช์ฮอร์นเพื่อสร้างระดับขั้นบันไดเสียง... คุณผู้อ่านอ่านมาถึงตรงนี้ ก็คงจะเอือมระอาผู้เขียนในความเยิ่นเย้ออยู่บ้าง แต่ผู้เขียนก็อดไม่ได้ที่จะเกริ่นเรื่องราวของการใช้เฟรนช์ฮอร์นสำหรับการบรรเลงดนตรีโดยเฉพาะการบรรเลงเดี่ยว ก็ด้วยผู้เขียนรู้สึกทึ่งในอัจฉริยภาพของดุริยกวีอย่างน้อยสองท่าน อันได้แก่ Telemann กับ Mozart เหตุเพราะดุริยกวีทั้งสองท่านได้ประพันธ์ HCs ในยุคสมัยที่กลไกของเฟรนช์ฮอร์นยังมีศักยภาพอยู่ในวัยตั้งไข่ แต่ผลงานของท่านทั้งสองกลับเป็นอกาลิโกอยู่ในใจผู้ฟังที่รักการบรรเลงเครื่องดนตรีชนิดนี้อยู่เสมอ แลผู้เขียนควรจะกล่าวไว้ด้วยว่า HC ที่โด่งดังที่สุดแลเป็นที่นิยมที่สุดตลอดกาลในดุริยางคพิภพนั้น เห็นทีจะเป็น HCs ทั้งสี่ชิ้นของมทสาร์ท แล 4-HCs ดังกล่าวต่างก็เป็นที่รักนับถือของเหล่าผู้ปฏิบัติเครื่องฮอร์นทุกยุค จนกระทั่งพวกเขาคิดกันอยู่เสมอว่า ในชั่วชีวิตหนึ่ง พวกเขาจะต้องบรรเลงงานทั้งสี่นั้นต่อหน้ามหาชนแห่งคาร์เนกีฮอลล์สักครั้ง (ทำไมจะต้องเป็นคาร์เนกีฮอลล์ล่ะเนี่ย...อ๋อ ก็เพราะคุณจะต้องซ้อม ซ้อม แล้วก็ต้องซ้อม ไงล่ะ HA HA :-p) ตราบจนกระทั่งมีการประดิษฐ์และใช้ลิ้นบังคับหรือ Valve สำหรับเฟรนช์ฮอร์นในช่วงปลายยุคคลาสสิคนั่นเอง จึงทำให้เฟรนช์ฮอร์นมีศักยภาพถึงขั้นไล่บันไดเสียงโครมาติกได้ แน่ล่ะ ครุคก็หมดความสำคัญลง และทำให้ Valve horn ถูกใช้สำหรับทุกเสียงในวงดุริยางค์ได้เต็มรูปแบบ แต่ถึงกระนั้น เรื่องชวนหดหู่ของผู้เขียนก็คือ เมื่อผู้เขียนเหลียวหลังกลับไปดูดุริยางคนิพนธ์หรือสังคีตนิพนธ์สำหรับการบรรเลงเดี่ยวด้วยเฟรนช์ฮอร์นที่โดดเด่นในห้วงหลังการใช้วาล์วฮอร์นแล้ว ผู้เขียนอาจจะจดจำแลระฦกถึงงานลักษณะดังกล่าวในแบบชื่นชมยินดีได้เพียงงานชิ้นเดียว นั่นคือ Trio for Horn, Violin & Piano ของ Brahms อันมีชื่อเสียง! (หรือคุณผู้อ่านอาจจะเรียกสั้นๆ ว่า ฮอร์นทริโอ) ซึ่งนั่นก็เป็นงานประเภทเชมเบอร์ แลหากจะหางาน HC ที่พอจะขึ้นชื่อลือชาอยู่บ้าง (แต่ไม่มากนัก) ก็อาจจะเป็น HC No. 1 ของ Richard Strauss เท่านั้น...จึงนับเป็นเรื่องน่าเศร้าอยู่บ้าง ที่บารมีแห่ง 4-HCs ของเทพเครื่องลมมทสาร์ท ยังคงทรงความเข้มขลังจนไม่มีดุริยกวีในยุคโรแมนติคอันยาวนานคนไหนกล้าเผยอเกียรติขึ้นเทียบเทียม ทั้งๆ ที่พวกเขามีเฟรนช์ฮอร์นที่ทรงฤทธานุภาพแห่งกลไกเสียยิ่งกว่า...แต่ก็อย่างที่คุณผู้อ่านทราบว่า โชคดีที่เรามีชดานอฟจอมเจ๋อ ที่ครุกรรมของเขาทำให้โลกได้ฟัง HC อันยวนหูจากกลีแอร์ผู้หลงยุค จนเราอาจจะต้องขอบคุณอย่างเสียมิได้ต่อชดานอฟเสียละกระมัง (HA HA) ก่อนที่ผู้เขียนจะพาคุณผู้อ่านไปพบกับเอ็สส์กับ TPO ของอมาดิโอสำหรับงาน HC ของกลีแอร์ ผู้เขียนใคร่จะขอนำเสนอคลิปการบรรเลงโซนาตาสำหรับฮอร์นและเปียโน งานในปฐมวัยการเป็นดุริยกวีของเบโธเฟนซึ่งประพันธ์ในห้วงที่ฮอร์นยังต้องใช้ครุค ในที่นี้ถูกตัดมาในกระบวนแรก บรรเลงโดย Dennis Brain กับ Dennis Matthews ในปี 1944... คุณผู้อ่านจะเห็นความสามารถ (และความหล่อเหลา :-p) ของเบรนประหนึ่งเขามีพระเวทร่ายมนต์ให้พระพายเคลิบเคลิ้มจนเทพแห่งลมยังต้องเชื่อฟังปอดอันแข็งแรงแลกระพุ้งโอษฐ์อันเอิบอิ่มของเขา (ภาษากระแดะใช้ได้มั้ย HA HA) ซึ่งผู้เขียนอาจจะกล่าวได้ว่า การเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของเบรน เป็นความสูญเสียครั้งสำคัญของวงการดนตรีคลาสสิค เนื่องจากขณะนั้น เขาเป็น Virtuoso ผู้ปฏิบัติเฟรนช์ฮอร์นที่มีความสามารถสูง, รูปงาม, มีอนาคตไกล แลขณะนั้นก็กำลังมีชื่อเสียงจากการบรรเลง 4-HCs ของมทสาร์ทอยู่ด้วย (ทุกวันนี้ ยังไม่มีใครที่ยิ่งใหญ่เทียบเคียงได้กับเบรนเลยสำหรับมทสาร์ท)... ในคลิปนี้ คุณผู้อ่าน (และฟัง) จะเห็นว่า เครื่องลมทองเหลืองอันมีความยาวของท่อลมที่หดไปมาจากกำพวดไปจนกระทั่งถึงปากแตรกว่า 17 ฟุต (มาตรฐาน) จะต้องใช้ผู้ปฏิบัติที่มีความสามารถเพียงใด แลหากเป็นงานที่ต้องบรรเลงเดี่ยวยืดยาวแล้ว ปอดของเขาหรือเธอก็จะต้องแข็งแรงมาก และหากจะต้องเป่าให้ได้เสียงต่อเนื่อง มีความลื่นไหล ไม่ผิดเพี้ยนทั้งโทนเสียงสูงมากไปจนกระทั่งต่ำมากแล้ว คุณผู้อ่านคิดดูว่า นักดนตรีจะต้องฝึกฝนตนเองด้วยความอดทนมากขนาดไหน! ยิ่งไปกว่านี้ เทคนิคการบรรเลงอันจะต้องทำร่วมกันทั้งการเป่า, การเม้มริมฝีปากตรงกำพวด แลการกำมือขวาสอดเข้าที่ปากแตร ล้วนแล้วแต่จะต้องใช้ศิลปะการบังคับและเอาใจกระแสลมของผู้บรรเลงฯ เป็นอย่างสูงทีเดียว... Enjoy!!!! . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 18:10:28

ความคิดเห็นที่ 9 HC ของกลีแอร์ในกระบวนแรกเริ่มต้นในจังหวะเร็ว และทำนองของวงดุริยางค์ในขณะเริ่มต้นก็ค่อนข้างจะมีลักษณะเป็นเมโลดีอันสดใสในแบบของชาวรัสเซียพื้นถิ่นก่อนจะนินนาทในลักษณาการโอ่อ่ากับท่วงทำนองที่ค่อนข้างติดหู ส่วนเครื่องฮอร์นโดยการบรรเลงโดยผู้บรรเลงเดี่ยวที่สอดรับขึ้นมา ก็ประหนึ่งจะเยื้องกรายมาแบบจดๆ จ้องๆ อย่างไว้ท่าที ก่อนที่จะลื่นไหลในทำนองของตนอย่างสง่างาม แต่ก็เป็นความสง่าในแบบ Folksy อยู่บ้าง ประหนึ่งสำแดงตนเป็น Hunting horn ในยุคกลาง แต่ในห้วงต่อมาผู้เขียนอาจจะนึกประหวัดไปถึง HCs ของเทพเครื่องลมมทสาร์ทในยุคคลาสสิคอยู่บ้าง สำหรับการไหลล้อแห่ง “ลม” ไปกับเสียงจากกลุ่มเครื่องลมไม้... ในกระบวน I นี้ เราน่าจะสบายหูสะดวกใจได้ว่า HC ชิ้นนี้ เป็นความปรารมภ์ในความเป็นดนตรีระหว่างผู้บรรเลงเดี่ยวกับวงดุริยางค์ซึ่งโอ้โลม/ปฏิโลมกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย โดยที่ผู้บรรเลงเดี่ยวฮอร์นเป็นผู้นำท่วงทำนองอันอบอุ่นอวลโอนอยู่เสมอ แลในห้วง Candenza สองช่วงอันยืดยาวของผู้บรรเลงเดี่ยวนั้น กลีแอร์ได้ให้ผู้บรรเลงเดี่ยวได้อวดความสามารถทางเทคนิคแลความเป็นเอกแห่ง Virtuosic ของตนในลักษณาการอันแช่มช้า กอปรไปด้วยลักษณะอันลึกซึ้งเชิง Intellectual อยู่บ้าง แลผู้บรรเลงเดี่ยวอาจจะนำเสนอข้อสนทนาในคติโรแมนติคสู่ผู้ฟังในเชิงตั้งคำถามอยู่ด้วยซ้ำไป ตราบจนกระทั่งเมื่อใกล้กาลแห่งกระบวนที่ I จะจบลง, Tutti หรือการโหมเสียงร่วมกันของทั้งวงดุริยางค์ก็นินนาทด้วยท่วงทำนองอันโอ่อ่าที่ปรากฏตอนเริ่มต้นกระบวนอีกครั้ง... ผู้เขียนชื่นชมเอ็สส์สำหรับเสถียรภาพอันมาถึงทันทีทันใดนับตั้งแต่ Initial condition ของการเริ่มต้นการบรรเลง ทั้งท่าทีแลลักษณาการเปล่งเสียงจากเฟรนช์ฮอร์นของเขาล้วนสง่าผ่าเผยและกอปรไปด้วยความสุขุมอันเป็นท่าทีของนักดนตรีชาวเยอรมันในทุกยุค แต่ “เสียง” จากฮอร์นของเอ็สส์นั้น เป็นเสียงที่โปร่งใส กังวาน ประหนึ่งอยู่ในที่โล่งแจ้ง ไม่หนึกแน่นอิ่มหนาประดุจเสียงเฟรนช์ฮอร์นในสิ่งปลูกสร้างอันโอ่อ่าโอฬาริกเฉกเช่นในโบสถ์สีเทาทรงสูงตามอย่างคติ Brucknerian-brass แต่อย่างใด ซึ่งแน่นอน HC ของกลีแอร์จะย้อนองค์คติแห่งการบรรเลงฮอร์นโพ้นไปไกลกว่าเยอรมันในยุคของบรุคเนอร์... สิ่งสำคัญคือ เอ็สส์บรรเลงเดี่ยวฮอร์นของเขาลื่นไหลและเป็นธรรมชาติมาก มิพักต้องกล่าวถึงความแม่นยำและความสม่ำเสมอของการบังคับลมในทุกการเปล่งคีตวลีของเอ็สส์ - เขาทำได้ยอดเยี่ยมไร้ที่ติ... ผู้เขียนไม่ใคร่จะเห็นลักษณาการอวดโอ่ในเชิงเฟอชิวโอสิคของเอ็สส์แม้กระทั่งในช่วงคาเดนซาทั้งสองช่วงของกระบวนแรกนี้ แม้บางขณะเอ็สส์จะต้องสูบฉีดลมอันกำทอนในท่อให้ลื่นไปด้วยความเร็ว เขาก็ทำประหนึ่งเป็นสิ่งปกติธรรมดาอันนักดนตรีจะต้องประสบ แต่นั่น เอ็สส์ก็ไม่แสดงออกในลักษณะ Elite หรือ Aristocratic, เขาไม่ได้เป็นผู้ดี แต่เขาเป็น “นักดนตรีที่มาเล่นดนตรีให้ดี” ผู้เขียนอาจจะกล่าวได้ว่า เป็นลักษณะของนักดนตรีที่นุ่มนวลในแบบ Gentle แลละเมียดละไมในแบบ Tender-like แลตัวตนของผู้บรรเลงเดี่ยวก็แผ่ลงไปมีอิทธิพลต่อเสียงจากเครื่องแตรอยู่ด้วย (ผู้เขียนฟังเสียง มากกว่าจะดูตัวตนแลภาษากายของนักดนตรี แต่ก็อดที่จะพิจารณาร่วมด้วยเสียมิได้) ถึงกระนั้นก็ดี ตลอดทั้งการบรรเลงในกระบวนที่ I (หรือแม้กระทั่งครบทุกกระบวน) ผู้เขียนพบความละล้าละลังในความพินอบพิเทาของเสียงจาก TPO ภายใต้ “มือไม้” และ “แว่นตา” ของอมาดิโอ...วาทยกรท่านนี้ ดูแลผู้บรรเลงเดี่ยวหนุ่มน้อยเป็นอย่างดี แทบจะเรียกได้ว่าประคับประคองไว้ด้วยความเอาใจใส่ แต่สิ่งเหล่านี้ กลับส่งผลให้เสียงจาก TPO สำหรับ HC ของกลีแอร์ ดูจะคลุมเครือในความสม่ำเสมออยู่บ้าง แม้กระทั่งห้วง Tutti, ผู้เขียนก็ยังรู้สึกว่า TPO ยังสงวนท่าทีไว้ เพื่อไม่ให้ผู้บรรเลงเดี่ยวตกอกตกใจในลักษณาการ Dramatic เสียจนเกินที่ไป...ผู้เขียนไม่อาจกล่าวได้อย่างไร้ความรับผิดชอบหรือเขียนเอามันส์ไปแต่เท่านั้นว่า อมาดิโอดูประหนึ่งจะไม่แม่นยำในสกอร์ของ HC ของกลีแอร์ (ผู้เขียนกล่าวเฉพาะกระบวนที่ I) หากจะสังเกตจากความเด็ดขาดของบางประโยคดนตรีที่สอดรับกับผู้บรรเลงเดี่ยว... ผู้เขียนชมเอ็สส์มามากในแง่เทคนิคและความเป็นธรรมชาติของเสียงจากการบรรเลง รวมทั้งอัตลักษณ์เฉพาะตัวของผู้บรรเลงเดี่ยว แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เมื่อผู้เขียนได้ฟัง Hermann Baumann บรรเลงเดี่ยวในงาน HC ของกลีแอร์ชิ้นนี้ร่วมกับวงดุริยางค์ Gewandhaus แห่งนคร Leipzig ของ Kurt Masur แล้ว ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวว่า ทางของการบรรเลงเดี่ยวของทั้งเอ็สส์และบาวมานน์ แทบจะคล้ายคลึงกันในทุกวรรคตอน แม้กระทั่งในช่วงคาเดนซาอันยืดหยุ่น เอ็สส์ผู้อ่อนเยาว์ก็แทบจะไม่แตกต่างจากบาวมานน์ผู้อาวุโสเลยแม้แต่น้อย... สิ่งที่ผู้เขียนอาจจะตั้งแง่กับเอ็สส์อยู่ก็คือ เอ็สส์อาจจะเป็นผู้บรรเลงเดี่ยวที่ดี แต่เขาอาจจะหลบแดดอยู่ใต้เงื้อมเงาของบาวมานน์ ซึ่งเป็นเรื่องดีที่เราได้ผู้บรรเลงเดี่ยวที่บรรเลงมีมาตรฐานสูง แต่บางครั้งสำหรับคาเดนซา ลูกศิษย์ก็น่าจะลองดีกับอาจารย์ของตัวเอง (กับดุริยกวีด้วย) บ้างน๊า จริงมั้ย? :-) ในความคิดเห็นนี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปเสียงการบรรเลง HC ของกลีแอร์ในกระบวนที่ I ช่วงแรกของบาวมานน์กับวงดุริยางค์เกวันเฮาส์แห่งนครไลป์ซิก ภายใต้การกำกับวงฯ ของเคิร์ท มาซัวร์ ในปี 1985 ซึ่งเป็นงานบันทึกที่ได้รับการยอมรับในมาตรฐานสูง...ซึ่งวันนั้น เอ็สส์ก็บรรเลงใน “ทาง” ของบาวมานน์แทบจะทุกวรรคตอน... ว่าแต่ คุณผู้อ่านจะเผลอร้องคลอไปกับช่วงการบรรเลงที่มีทำนองติดหูที่แม้แต่ฟังครั้งแรกก็สามารถจดจำได้รึเปล่าน๊า... (HA HA) Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 19:38:42

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้เขียนอาจจะกล่าวไว้ด้วยความเห็นแก่ได้ของความคิดและความเลอะเทอะของหูผู้เขียนเองว่า กระบวนที่ II และ III ของ HC ชิ้นนี้ของกลีแอร์ ล้วนมีความคล้ายคลึงกับกระบวนช้าแลกระบวนเร็วในงานดุริยางคนิพนธ์บางชิ้นของ Rachmaninov มาก แต่ผู้เขียนจะต้องกล่าวว่า ความคล้ายคลึงดังกล่าวนั้น เป็นก็เฉพาะบางห้วงบางตอนของการบรรเลงด้วยกลุ่มเครื่องสายในวงดุริยางค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกระบวนที่ II ซึ่งนำเสนอท่วงทำนองกึ่งฟุ้งฝันสลับกับการบรรเลงของผู้บรรเลงเดี่ยวที่มีลักษณะครุ่นคะนึงแบบระเรื่อยไหล ชวนให้ผู้ฟังเคลิบเคลิ้มแลล่องลอยไปกับท่วงทำนองที่ประหนึ่งอยู่ในห้วง Nostalgia อันเคล้าคลอกันระหว่างวงฯ กับผู้บรรเลงเดี่ยว ถึงอย่างไรก็ตาม ผู้สันทัดกรณีได้กล่าวเตือนเรา (ซึ่งเราอาจจะไม่สนใจก็ได้ HA HA) ไว้ว่า ในความยาวร่วมหกนาทีของกระบวนช้านี้ การบรรเลงของผู้บรรเลงเดี่ยวที่มีความไพเราะลึกซึ้ง อาจจะดูเรียบง่าย แต่นั่นเป็นการหลอกตบตาผู้ฟัง ความจริงแล้ว ผู้บรรเลงเดี่ยวจะต้องใช้ความละเอียดละออในการบรรเลงท่วงทำนองที่ฟังดูง่าย แต่มีความซับซ้อนของการเดินทำนองแบบโครมาติกอยู่สูงทีเดียว... แลในกระบวนที่ III เป็นกระบวนจบที่ส่ง HC ในยุคสหภาพโซเวียตกลับสู่รัสเซียในยุคโรแมนติคได้อย่างสง่าผ่าเผยด้วยความคึกคักแลครึกครื้น ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า ผู้บรรเลงเดี่ยวในกระบวนจบนี้ นอกจากจะต้องมีพลังวัตต์ (Watt) ของลมในช่องปอดที่สูงแล้ว ก็น่าจะต้องช่ำชองด้วยการปฏิบัติอานาปานสติมาอย่างยาวนานเป็นแน่ทีเดียว อิอิ (แต่ไม่รู้ว่าจะได้สติปัฏฐาน 4 ถึงขั้นไหน HA HA) เพราะผู้บรรเลงเดี่ยวจะต้องคุมเกมความเร็วในความรับรุก-หลอกล่อของเขาหรือเธอกับวงดุริยางค์ที่พร้อมจะสนุกด้วยอย่างกอปรด้วยสติ... นี่นับเป็นกระบวนจบของ HC ที่เร้าความรู้สึกผู้ฟังให้ตื่นเต้นไปด้วย Dramatic ตามอย่างคติโรแมนติคที่น่าชื่นชมบทหนึ่งของเหล่าคอนแชร์โตสำหรับเครื่องแตรทองเหลือง... ผู้สันทัดกรณีกล่าวว่า ผู้บรรเลงเดี่ยวอาจจะต้องหัวปักหัวปำไปกับเกมกลแห่งการไล่บันไดเสียงโครมาติกอันซับซ้อน, การควบคุมลีลาแลพลวัตของเสียงฮอร์น และการเปลี่ยนพลังงานลมเป็นพลังงานเสียงอย่างรีบเร่งหากคงด้วยพลัง จากกลีแอร์ ดุริยกวีที่กระทำกรรมหนักกับผู้บรรเลงเดี่ยวจากความอึดอัดคับข้องใจของเขาที่มีต่อสหภาพโซเวียตของสตาลิน (และชดานอฟ) แต่อย่างไรก็ตาม HC ชิ้นนี้ ยังคงยืนหยัดท้าทายความสามารถของผู้ปฏิบัติฮอร์นผู้รักในกระแสเสียงแบบโรแมนติคอยู่เสมอมา เรื่องน่าเศร้าสำหรับพวกเราก็คงมีแต่ว่า HC หลงยุคชิ้นนี้ หาฟังได้ยากแต่เท่านั้น... ผู้เขียนจ้องไปที่เอ็สส์แทบจะไม่กระพริบตาในกระบวนที่ II และ III ด้วยความรู้สึก “เคารพ” ในคนธรรพ์ท่านนี้...เขาเดินทางมาที่ศาลายาเพื่อมาเล่นดนตรีจริงๆ... ผู้เขียนรู้สึกประหนึ่งเอ็สส์จะบอกเราว่า อย่าไปเอาใจใส่อะไรกับเฟอชิวโอสิกของเขาเลย มันไม่มีความหมาย นักดนตรีอันบรรเลงเดี่ยวร่วมกับ TPO เบื้องหน้าผู้เขียนแลมหาชนใน MACM ของวันนั้น ปฏิบัติเครื่องดนตรีของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งจริงๆ กระบวนช้าของกลีแอร์ก็อวยให้ท่าทีของผู้บรรเลงเดี่ยวเป็นอย่างนั้น แต่เอ็สส์ในกระบวนจบ ยังสร้างความรู้สึกทึ่งและหายใจติดขัดให้กับผู้เขียนด้วยเสียงของฮอร์นอันน่าพิศวง เขาปล่อยเสียงอันกังวานจากปากแตรของเขาอย่างลื่นไหล ต่อเนื่อง ราวกับลมจะเชื่อฟังเขาในทุกวรรคตอน และเต็มไปด้วยลักษณาการของ “นักดนตรีที่มาเล่นดนตรี”... แว่นสายตาของอมาดิโอกับสองมือที่มือขวาไร้ซึ่งไม้บาตองของเธอที่มีต่อสกอร์และ TPO เบื้องหน้า ได้ให้ความนุ่มนวลของกระบวนที่ II และความคึกคักอันทรงพลังในกระบวนจบได้อย่างน่าชมเชย นั่นเป็น Steady state ของเธอสำหรับดนตรีประชันที่แทบจะเรียกได้ว่าเกือบจะไร้ที่ติ ผู้เขียนจะต้องเพิ่มเติมไว้ด้วยว่า อมาดิโอเป็นวาทยกรสำหรับงานดนตรีประชันของกลีแอร์ที่อาจจะไม่สม่ำเสมอนักในวันนั้น แต่ผู้เขียนก็สามารถลืมความไม่สม่ำเสมอนั้น (โดยเฉพาะเมื่อพิจารณากระบวนที่ I) ได้โดยง่าย เหตุเพราะความเป็นดนตรีของผู้บรรเลงเดี่ยวและความมีวินัยสูงของนักดนตรีใน TPO นั่นเอง ที่ทำให้ HC ของกลีแอร์ปิดกระบวนที่ III ลงอย่างสง่างามแลท่วมท้นไปด้วย Dramatic ตามคติโรแมนติคสมเจตจำนงของกลีแอร์ดุริยกวีผู้ประพันธ์ (และบาวมานน์ The icon ของเอ็สส์) เอ็สส์ (กับอมาดิโอและ TPO) ได้รับเสียงปรบมือและโห่ร้องอย่างยินดีจากเหล่ามหาชนใน MACM Hall ในวันนั้นอย่างกึกก้อง ผู้เขียน (จงใจ) เผลอร้องแบบเป่าปากไปก็หลายที (HA HA) มีผู้ฟังผู้มีชื่อเสียงในแวดวงดนตรีคลาสสิคท่านหนึ่งที่นั่งด้านหลังถึงกับเปล่งวาจาอันเป็นข้อสรุปให้กับเอ็สส์ในวันนั้นว่า “แฟนแทสติค แฟนแทสติค” เขาพร่ำกล่าวคำนั้นซ้ำไปมาอย่างชื่นชม... เอ็สส์กลับออกมา Encore ด้วยงาน Rendez-vous de chasse ของ Rossini ซึ่งเดิมประพันธ์สำหรับฮอร์นล่าสัตว์สี่แตรกับวงดุริยางค์ แต่เอ็สส์บรรเลงเดี่ยวจากการเรียบเรียงโดยเฮอร์มานน์ บาวมานน์ อิไอคอนของเขา ซึ่งผู้เขียนต้องสารภาพว่า ฮาร์มอนิกโทนจากเอ็สส์อันนับตั้งแต่คาเดนซาในกระบวนแรกแล้ว ที่ผู้เขียนต้องมองหาเฟรนช์ฮอร์นเครื่องที่สองจากเขา เปล่าเลย เขายังคงเม้มริมฝีปากของเขาตรงกำพวดของเฟรนช์ฮอร์นชิ้นเดียวในมือของเขา มือซ้ายของเขายังคงไล่ไปมาตามลิ้นบังคับทั้งสาม และมือขวาของเขายังคงกำสอดเข้าไปในปากแตร แต่การบรรเลงเดี่ยวในห้วงการเล่นฮาร์มอนิกของเอ็สส์นั่นเอง ที่ทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่า มีแตรเฟรนช์ฮอร์นอยู่สองเครื่องใน MACM Hall แลคิดไปเองแบบตลกๆ ว่า ผู้บรรเลงฮอร์นคนหนึ่งคนใดใน TPO รึเปล่าน๊าที่เป่าคลอไปกับเอ็สส์? (HA HA) ผู้สันทัดกรณีด้านเครื่องแตรทองเหลืองผู้ซึ่งเป็นเพื่อนกับผู้เขียนถึงกับบอกว่า ไม่คิดว่าสิ่งที่เล่าลือกันนั้นจะเป็นจริงเมื่อมาได้ฟังผู้บรรเลงเดี่ยวบรรเลงสดตรงหน้า... ผู้เขียนไม่มีความรู้เรื่องเครื่องแตรฮอร์นในทุกระดับ สิ่งที่กล่าวมาล้วนแล้วแต่มั่วเอาจากการอ่านและฟังเท่านั้น คุณผู้อ่านท่านใดที่เป็นนักดนตรีผู้ปฏิบัติเครื่องแตรทองเหลือง อาจจะรำคาญและไม่เห็นด้วยกับผู้เขียนก็ได้ ผู้เขียนต้องขออภัยและน้อมรับในความไร้สาระของตนเองไว้ ณ ที่นี้ด้วยน๊า... ในที่นี้ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลง Rendez-vous de chasse ของรอสซินีโดย Radovan Vlatkovic ซึ่งเป็นการเรียบเรียงของบาวมานน์เหมือนกับที่เอ็สส์บรรเลงในวันนั้น... Enjoy ปล. สำหรับกระบวนที่ II และ III ของ Gliere: HC คุณผู้อ่านสามารถหาฟังได้อย่างเอิกเกริกในยูทูบตามอัธยาศัย ซึ่งมีผู้นำมาลงไว้หลายต่อหลายการบรรเลง..ขอให้คุณผู้อ่านมีความสุขนะครับ... ^___________^ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 53 16:52:39 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 53 16:48:47

ความคิดเห็นที่ 11 Berlioz: Symphonie Fantastique, Op. 14 (1830) -- Part I: Reverie, Passions Part II: A Ball Part III: Scene in the Fields Part IV: March to the Scaffold Part V: Dream of a Witches’ Sabbath ผู้เขียนเดาว่า นอกกว่าคุณผู้อ่านหลายๆ ท่าน จะพิสมัยดนตรีในยุคโรแมนติคแล้ว... หลายต่อหลายท่านก็น่าจะเป็นนักอ่านตัวยงที่ชื่นชอบวรรณกรรมแลกวีนิพนธ์ในยุคประหนึ่งว่าโรแมนติคอยู่ด้วยใช่ไหมเอ่ย? แน่ละ นามแห่ง Victor Hugo ผู้ซึ่งเป็นอุโฆษบุรุษนักเขียนชั้นบรมครูระดับแนวหน้า (โห คุณศัพท์เยอะจังเด๊ะ HA HA) ที่สร้างองค์โรแมนติคคติหรือแนวจินตนิยมสำหรับงานกวีนิพนธ์แลวรรณกรรมขนาดยาวของฝรั่งเศสในยุคสมัยเดียวกับเอกตอร์ แบร์ลิโอซ ก็ย่อมจะต้องเป็นนามที่ติดตรึงตราอยู่ในใจคุณผู้อ่านที่เป็นหนอนหนังสืออยู่เสมอมา และแน่อีกละ ที่มหากาพย์วรรณกรรมอย่าง Les Miserables ของอูโก ก็น่าจะสร้างความฝันใฝ่ใคร่รู้ในหมู่มหาชนผู้รักการอ่านหนังสือ (และรักเพื่อนมนุษย์) ว่า ผิว์ชั่วชีวิตหนึ่ง หากมิได้อ่านเพียงภาคหนึ่งภาคใดของ LS แล้ว นั่นอาจจะทำให้นอนตายตาไม่หลับเอาได้ (ว่าเข้าไปนั่น อิอิ) อ๊ะ อย่างน้อย วรรคทองอันมีมาแต่นายภาษาอย่างอูโก (ประมาณว่า อักษรแลภาษาฝรั่งเศสเห็นอูโกเปรียบประดุจเจ้าชีวิตของพวกมัน!) ก็พบเห็นอย่างเสกสรรค์บรรณบวรใน “เหยื่ออธรรม” ของเขา จนกระทั่งสร้างแรงบันดาลใจมากมายให้แก่ผู้ที่ชอบอยู่เหมืองทองอยู่บ้างก็แล้วกัน (HA HA :-p) แม้ผู้เขียนจะทราบว่า แบร์ลิโอซเป็นดุริยกวีที่ชื่นชอบผลงานของอูโกทั้งในทางส่วนตัวและในทางการวิพากษ์วิจารณ์ จนกระทั่งใช้วรรณศิลป์อันแพร้วเพริศเจิดจรัสในวรรณกรรมของอูโกส่องทางให้กับบทความวิจักขณ์แลวิจารณ์ในหนังสือ* “The Art of Music and Other Essays” หรือในนาม “A Travers Chants” (1862) ของเขา และมากเสียยิ่งกว่านั้นก็คือ ศัพท์พิเศษที่อูโกใช้เป็นส่วนตัวในการอธิบายงานวรรณกรรมในแง่วิชาการ ก็ได้ถูกแบร์ลิโอซ "หยิบยืม" มาใช้สำหรับอธิบายลักษณะการประพันธ์ดนตรีของตนเองอยู่ด้วย... ปล. *คุณผู้อ่านสามารถหาอ่านหนังสือเล่มนี้ได้จากห้องสมุดปรีดี พนมยงค์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ แต่สิ่งที่ผู้เขียนรู้สึกทึ่งกึ่งแปลกพิกลในใจของผู้เขียนอยู่ทุกครั้ง กลับเป็นสิ่งซึ่งไร้ข้อพิสูจน์อันใดต่อไปจากนี้ นั่นก็คือ เมื่อผู้เขียนหวนกลับไปอ่านถึงตอนที่อูโกพรรณนาถึงลักษณสถานแห่งมหาวิหาร Notre-Dame แลความสัมพันธ์อันเจ้าค่อมกาสิโมโดมีต่อมหาวิหารดังกล่าวในวรรณกรรมสุดโปรดของผู้เขียนเรื่อง “Notre-Dame de Paris” ของอูโกคราใด...ท่วงทำนองในพาร์ทที่ I, IV และ V ของ Symphonie Fantastique: SF ของแบร์ลิโอซจะปรากฏมนตร์มวลขึ้นมาเยี่ยมเยื้องอยู่เบื้องโสตของผู้เขียนอยู่ทุกครั้ง...และในทางกลับกัน ทุกครั้งที่ผู้เขียนฟัง SF, แม้จะยากยิ่งแล้วที่การปรากฏตัวละครอันเกี่ยวพันกับมหาวิหารนอเทรอ-ดามแห่งกรุงปารีสจะโผล่ขึ้นมาทักทายผู้เขียนผู้ซึ่งกำลังระทึกกับ SF... แต่ทว่าลักษณาการหง่างเหง่งของระฆังในพาร์ทที่ V แห่ง SF บางครั้ง ก็มักทำให้ผู้เขียนได้ระลึกถึงกาสิโมโดกับความผูกพันของเขาที่มีต่อกลุ่มระฆังแขวนหลากขนาดในมหาวิหารฯ อยู่บ้าง แต่นั่นก็เพียงการระลึกถึงด้วยสัททกรรมอันปรุงแต่งมาแต่รูปสัญญาจากจักขุกรรมของผู้เขียน หาได้ใช่ลักษณาการเกี่ยวกระหวัดกับเนื้อหาอันมีมาแต่ "การโปรแกรม" ของแบร์ลิโอซ (ซึ่งไม่ได้รู้จักกับกาสิโมโดแห่งมหาวิหารนอเทรอ-ดาม) แต่อย่างใด... ผู้เขียนไม่อาจเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของมหาวิหารนอเทรอ-ดามแห่งกรุงปารีสเข้ากับ SF ของแบร์ลิโอซได้อย่างถูกต้องตามหลักวิชาการ แลผู้เขียนไม่อาจจะหยั่งรู้ความคิดเห็นของอูโกอันมีต่องาน SF ของแบร์ลิโอซได้อย่างแน่นอน นอกเสียแต่ผู้เขียนอาจจะทำกระแดะเปรื่องกายคล้ายเป็นจอหงวนทำส่ายหน้าแลโอ่ท่าปราชญ์ (HA HA) ว่า อัครลักษณสถานอันโอ่อ่าน่าพรั่นสะพรึงอันอูโกได้พรรณนาถึงมหาวิหารนอเทรอ-ดามแห่งกรุงปารีสนั้น อาจเปรียบได้กับโครงสร้างแลการประสมวงสำหรับ SF ของแบร์ลิโอซนั่นแล ซึ่งอูโกเองก็ได้เปรียบมหาวิหารนอเทรอ-ดามในการรจนาของเขาไว้ว่า* "รายละเอียดอันนับไม่ถ้วนของหมู่รูปปั้น รูปแกะสลัก แลลวดลายประดับรูปซึ่งประสานกันอย่างมีพลังกับความยิ่งใหญ่ที่ดูสงบของตัวอาคารทั้งหมด อาจกล่าวได้ว่าเป็นวงดุริยางค์หินวงใหญ่ ผลงานชิ้นเอกของชายคนหนึ่ง และของประชาชาติหนึ่ง" แลผู้สันทัดกรณีหลายท่านก็ได้อ้างเอ่ยจากอูโกด้วยการเสริมว่า "วิคตอร์ อูโกทำให้มหาวิหารแห่งนี้เป็นทั้งสถานที่ที่มีชีวิตชีวา 'ซิมโฟนีหินวงใหญ่' และ เจ้าแห่งชะตากรรม" แลท้ายสุด ผู้เขียนก็อาจจะกล่าวไว้ด้วยความดัดจริต (เช่นเคย) ว่า แน่ละ ตัวละครของแบร์ลิโอซอันเดินเหินเข้าออกอย่างมีชีวิตชีวาภายในวงดุริยางค์หินวงใหญ่อันมีชื่อว่า SF นี้ ก็คงจะเป็นท่วงทำนองแลการบรรสานแห่งสีเสียงเชิงจินตนิยมอันยุคสมัยได้เรียกขานคติดังกล่าวในเชิงดนตรีวิทยาว่า คติโรแมนติค นั่นเอง!... ปล. * สำนวนแปลของคุณดารณี เมืองมา อาจไม่แปลกนักที่ผู้เขียนอาจจะใช้วรรณศิลป์ในวรรณกรรมนอเทรอ-ดามแห่งกรุงปารีสของอูโก "ส่องทาง" ให้กับดุริยางคศิลป์สำหรับดุริยางคนิพนธ์ SF ของแบร์ลิโอซ ทั้งนี้ ก็ด้วยเหตุที่ SF ถูกประพันธ์ขึ้นก่อนหน้า N-DP เพียงหนึ่งปี... ประการต่อมาก็คือ N-DP ของอูโกได้รับการขนานนามว่าเป็นวรรณกรรมเชิงจินตนิยม (หรือโรแมนติค) เรื่องแรกๆ ของฝรั่งเศส (แลของโลก) ในขณะที่มรณกรรมของทั้งเบโธเฟนและชูเบิร์ตสองดุริยกวีผู้อยู่กึ่งกลางพรมแดนรัฐกันชนระหว่างยุคคลาสสิคกับโรแมนติคในโลกดุริยางคศิลป์ จะส่งผลทำให้ซิมโฟนีของเยอรมันและสำนักเวียนนาที่สองถูกกระแสลมเปลี่ยนทิศพัดพาข้าม Black Forrest มายังฝั่งตะวันตก แลได้เข้าสู่ยุคโรแมนติคอย่างสมบูรณ์ด้วยน้ำมือแบร์ลิโอซดุริยกวีชาวฝรั่งเศสผู้กำลังวาบหวามอยู่ในห้วงรักล้น จนอาจกล่าวได้ว่า SF เป็นซิมโฟนีในคติโรแมนติคชิ้นแรกของโลกที่ชัดเจนทั้งถ้อยแถลงของดุริยกวีและในเชิงดุริยางคศิลป์... แลประการสุดท้าย (อันผู้เขียนได้เกริ่นมาแล้วข้างต้นอย่างชัดเจน แม้จะไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับ N-DP นัก) ก็คือ ศัพท์พิเศษที่อูโกใช้เป็นส่วนตัวในการอธิบายงานวรรณกรรมในแง่วิชาการ ก็ได้ถูกแบร์ลิโอซหยิบยืมมาใช้สำหรับอธิบายลักษณะการประพันธ์ดนตรีของตนเองใน SF อยู่ด้วย... ด้านล่างนี้ ผู้เขียนหยิบยืมภาพหนึ่งของมหาวิหารนอเทรอ-ดามมาประกอบความคิดเห็นนี้...น่าเสียดายที่ผู้เขียนไม่พบภาพของมหาวิหารฯ ในห้วงรัตติกาลอันถูกใจผู้เขียนในอินเทอร์เนตเลย (เอาของเค้ามาฟรีๆ ยังจะบ่นอีก HA HA :-p) . แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 53 19:49:44 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 53 13:50:58

ความคิดเห็นที่ 12 คุณผู้อ่านอาจจะเห็นคำว่า "การโปรแกรม" ที่ผู้เขียนได้แอบอ้างอิงไว้สำหรับเป็นคุณลักษณะเฉพาะสำหรับ SF ของแบร์ลิโอซในความคิดเห็นข้างบนนี้แล้ว และผู้เขียนจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า นี่เป็นลักษณาการเชิงโรแมนติคที่ชัดเจนที่สุดหากจะพิจารณารูปแบบการประพันธ์อันเป็นเจตจำนงของดุริยกวี แต่ถึงกระนั้น คุณผู้อ่านที่เคยรู้จักซิมโฟนีหมายเลขหกของเบโธเฟนมาก่อน ก็อาจจะนึกแย้งผู้เขียนว่า ลักษณาการอันเป็นเจตจำนงของดุริยกวีสำหรับซิมโฟนีแห่งท้องทุ่งของเบโธเฟนก็เป็นรูปแบบอันโปรแกรมหรือจัดวางเรื่องราวไว้ด้วยเหมือนกัน ประหนึ่งว่า SF ไม่ได้เป็น Program-symphony ชิ้นแรกของโลกดุริยางคศิลป์ ซึ่งนั่นก็เป็นข้อขัดแย้งที่ถูกต้องโดยดุษฎี แลผู้เขียนควรจะต้องเสริมขึ้นด้วยว่า เบโธเฟนนั่นเองที่เป็นดิไอคอนของแบร์ลิโอซ... แบร์ลิโอซจงใจนฤมิต "ซิมโฟนีที่มีความหมายเป็นเรื่องเป็นราว" ภายใต้ชื่อ Symphonie Fantastique นี้ ก็ด้วยความปรารถนาเชิงรักใคร่อันท่วมท้นที่เขามีต่อ Harriet Smithson นักแสดงอุปรากรสาวสวยชาวไอริช (ผู้มากวัยกว่าแบร์ลิโอซถึงสามปี) นั่นเองที่เป็นมูลเหตุ เพราะหลังจากที่แบร์ลิโอซได้เข้าชมอุปรากรเรื่อง Hamlet ของ Ambroise Thomas ดุริยกวีชาวฝรั่งเศสที่มีเธอแสดงนำเป็น Ophelia แล "อิน" กับเนื้อหาของเรื่องตามประสาชายผู้มีหัวใจอ่อนไหว แบร์ลิโอซก็ตกหลุมรักเธออย่างลึกซึ้งทันที (เจ้าตัวสารภาพเอง HA HA) แต่เจ้ากรรม ด้วยภาษาอังกฤษอันอ่อนด้อยเคอะเขินของแบร์ลิโอซหนึ่ง กอปรกับลักษณะอันประหนึ่งเมินเฉยของมิสสมิธสันอีกหนึ่ง จนกระทั่งต่อมาเขายังได้รับข่าวลือซุบซิบว่าด้วยความสัมพันธ์อันลึกเร้นระหว่างเธอกับผู้จัดการส่วนตัวของเธออีกหนึ่ง ส่งผลให้ความพลุ่งพล่านด้วยแรงรักแกมริษยาของแบร์ลิโอซโถมถั่งพรั่งพรูออกมาเป็นดุริยางคนิพนธ์ที่มีเรื่องราวอันระทึกเกินฝันอัศจรรย์เกินใฝ่สำหรับ SF ในกาลต่อมา... แลเมื่อคุณผู้อ่านทราบถึงต้นเรื่องของ SF อันมีมาแต่ "ความเป็นส่วนตัว" ของแบร์ลิโอซแล้ว ผู้เขียนก็ควรจะต้องผนึกตราลงไปด้วยว่า แบร์ลิโอซได้อุปโลกน์เรื่องราวอันปรุงแต่งขึ้นเป็นฉากๆ ผ่านตัวละครสมมติใน SF ของเขานัยว่าเป็นตัวแทนตัวของเขาเอง แลเรื่องราวก็ยังมีลักษณะ "เหนือจริง" ประหนึ่งเป็นห้วงฝันภวังค์วนของตัวละครตัวเอกนั้น... จนเราอาจจะกล่าวได้ว่า ซิมโฟนีของแบร์ลิโอซอาจจะถือเป็น Opera-without-Words ได้ประการหนึ่ง นอกเหนือจากนั้น แบร์ลิโอซก็ยังสรรค์สร้างความบรรสานแห่งเสียงในวงดุริยางค์ที่ใหญ่โตโอฬาริกด้วยเครื่องดนตรีแลการประสมวงที่มากด้วยสีสันและเทคนิคอันพร่างพราย ประหนึ่งจะสำแดงลักษณาการอันอัศจรรย์ในห้วงฝันนั้นจนเกินจะจินตนาไหว ซึ่งผู้เขียนอาจจะต้องเสริมว่า เทคนิคของการบรรเลงไวโอลินประดุจปีศาจประทับทรงของ Paganini และลักษณาการอวดโอ่ทางนิ้วอันร้อนแรงของ Liszt อันแบร์ลิโอซประทับใจ ได้สร้างแรงขับเคลื่อนทางดุริยางคลีลาสำหรับการบรรเลงเครื่องสายในโรแมนติคซิมโฟนีของเขาเป็นอย่างมากทีเดียว... ถึงตอนนี้ คุณผู้อ่านที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับเรื่องราวในท้องทุ่งของเบโธเฟนอย่างภาคภูมิอาจจะต้องหันมาแล้วพยักหน้าด้วยอาการยอมรับโดยดุษณีภาพว่า แม้ Pastoral Symphony ของเบโธเฟนจะเป็นซิมโฟนีที่มีความหมายเป็นเรื่องเป็นราวจนกระทั่งอาจจะเป็นโปรแกรมซิมโฟนีชิ้นแรกที่มีมาก่อน SF แต่เมื่อเราทราบถึงที่มาและลักษณาการหลุดโลกที่แบร์ลิโอซจงใจกระทำกับ SF อย่างหน้ามืดตามัวด้วยพิษรักแล้ว เราก็ควรจะต้องสรุปว่า SF เป็นสุดยอดโปรแกรมซิมโฟนีที่โรแมนติคติสม์ทั้ง ที่มา, เนื้อหาแลเรื่องราว, โครงสร้างทางดนตรี, การแสดงออกเชิงอุโฆษกรรมแห่งเสียง และอรรถรสทางโสตกรรม ล้วนครบถ้วนกระบวนดุริยางศิลป์แห่งคติโรแมนติค! ว่าแต่เหล่าเอกอัครสาวกแห่งมหาศาสดาเบโธเฟนทั้งหลายคงไม่น้อยใจแทนน๊า แหม เบโธเฟนผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่กล้าเอาเรื่องส่วนตัวออกประจานประหารตนด้วยความยาวกว่า 50 นาที เฉกเช่นเอกตอร์ แบร์ลิโอซ ผู้นี้ (นี่เอง) เล้ย! จริงมั้ย? (HA HA :-p) -- นี่แหละน๊า...พลังแห่งรัก...บัญชาให้คุณทำอะไรได้ทุกๆ อย่าง... คุณผู้อ่านอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว อาจจะคิดว่า แบร์ลิโอซนี่ช่างไร้สาระเสียจริง... แต่คุณผู้อ่านจะทราบไหมว่า อัจฉริยะในโลกล้วนแล้วแต่สนใจในเรื่องที่คนทั่วไปบอกว่าไร้สาระกันทั้งนั้น แลก็เพราะ SF ของแบร์ลิโอซนี่เอง ที่ทำให้โลกแห่งดุริยางคศิลป์ได้รู้จักและชื่นชมต่อ Musical Drama ของ Wagner แทนที่จะรันทดอยู่กับซิมโฟนีแบบฝึกหัดอันชวนขวยของเขา (HA HA)...แลก็เพราะ SF ของแบร์ลิโอซนี่เอง ที่ทำให้ลิซท์หันมาประพันธ์แลสถาปนาดุริยางคนิพนธ์ในแบบ Symphonic Poems จนกระทั่งผลิดอกออกผลมากมายในทั่วทุกภาคพื้นยุโรปในกาลต่อมา... แลก็เพราะ SF ของแบร์ลิโอซนี่เอง ที่ทำให้มุมมองแห่งการประพันธ์ซิมโฟนีของเบโธเฟน (และชูเบิร์ตในภายหลัง) เกิดมุมใหม่สว่างไสวกาววาว ณ เบื้องประตูสำนักเวียนนาที่สองของ Schumann & Brahms ผู้เคร่งครัด (อย่างน้อย ชูมันน์กับบราห์มส์ ก็ต้องทราบว่า แบร์ลิโอซได้อะไรจากเชษฐดุริยกวี Haydn ไปมาก) ปัญหาจริงๆ ของพวกเราก็คือ เราควรจะ "จินตนาการ" อย่างไร ถ้าในเมื่อดุริยกวีได้ "โปรแกรม" งานดุริยางคนิพนธ์ของเขาไว้อย่างแน่นหนักอยู่ก่อนหน้าแล้ว? ^_________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 14:29:54

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อนที่ผู้เขียนจะนำเสนอเนื้อหา (หรือคุณผู้อ่านอาจจะเรียกว่า Synopsis) ว่าด้วย SF อันตัวแบร์ลิโอซได้กำกับไว้ทั้งห้าพาร์ทเป็นเรื่องเป็นราวชัดแจ้งนั้น ผู้เขียนอาจจะนำเสนอจินตนาการอันผู้เขียนได้ประสบอยู่เป็นการสรุปไว้สำหรับการฟัง SF อันมีมาแล้วหลายปีของผู้เขียนต่อคุณผู้อ่านสักหน่อย ซึ่งผู้เขียนขอออกตัวว่า จินตนาการอันสรุปไว้ของผู้เขียน เป็นเพียงจินตนาการคร่าวๆ ส่วนตัวของผู้เขียนซึ่งคุณผู้อ่านไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย เพราะผู้เขียนก็ไม่สนับสนุนให้เห็นด้วยจากการอ่าน ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งแรกๆ ของการฟัง คุณผู้อ่านก็ไม่น่าจะให้ความสนใจกับเรื่องราวที่แบร์ลิโอซได้พรรณนาไว้ในแต่ละพาร์ทเสียด้วยซ้ำ นั่นเป็นเพราะผู้เขียนคิดว่า มันจะสนุกเพียงใด ถ้าเราได้ฟังดนตรีใน "ยุคโรแมนติค" แล้วคิดจินตนาการตามไปโดยไม่ห่วงเจตจำนงของผู้ประพันธ์ จนกระทั่ง เมื่อเราเปรียบเทียบจินตนาการ (แบบไม่รู้ที่มา) ของเรากับข้อพรรณนาอันถูกโปรแกรมไว้แล้วจากผู้ประพันธ์นั้น หากมีบางห้วงอันผู้ประพันธ์ได้ระบุเรื่องราวสมดังมโนรถในจินตนาแห่งเราแล้ว ใจของเราจะฟูขึ้นเพียงใดน๊อ :-) คิดแล้ว....น่าตื่นเต้นจัง!... แต่ถึงกระนั้นก็ดี "เสรีภาพ" ของคุณผู้อ่านนั่นเองที่จะเลือก อ่านก่อนฟัง หรือ ฟังก่อนอ่าน...ชิมิ (HA HA) ในย่อหน้า [... ...] ต่อไปนี้  คุณผู้อ่านที่ต้องการเจตจำนงโดยตรงจากดุริยกวี แลเห็นว่า "จินตนาการส่วนตัวของผู้เขียน (คือ คนเสล่อนามว่า St@rGazer)" เป็นสิ่งเลื่อนเปื้อนเลอะเทอะ ก็ให้ผ่านข้าม [... ...] ไปได้เลยน๊า... [...สิ่งแรกที่ผู้เขียนคะนึงถึง นับตั้งแต่พาร์ทแรกของ SF ปรากฏขึ้นก็คือ ผู้เขียนนึกถึงห้วงแห่งรัตติกาล แลห้วงแห่งรัตติกาลนั้นก็เป็นไปตลอดทั้งห้าพาร์ทของ SF ชิ้นนี้... ประการต่อมาก็คือ ผู้เขียนเดาว่า สิ่งอันบังเกิดในทั้งห้าพาร์ทของ SF ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งเหนือจริงในห้วงฝันของบุรุษท่านหนึ่ง...ทั้งนี้ พาร์ทที่ I บุรุษท่านนั้นกึ่งหลับกึ่งตื่นจากอาการฟุ้งซ่านทางจิตอันวูบวามด้วยแรงแห่งตัณหาราคะ! แลเขารู้ด้วยว่า เขาอยู่ตัวคนเดียวโดดเดี่ยว... พาร์ทที่ II เขาตกอยู่ท่ามกลางแสงไฟสีส้มของงานเต้นรำแห่งหนึ่ง ทว่านั่นก็คงอยู่ในห้วงฝันภวังค์ลึก... พาร์ทที่ III เขาหลุดออกมาอยู่ที่โล่งแจ้งอันวิเวกเวิ้งว้าง ท้องฟ้าขณะนั้นไร้ซึ่งเมฆหมอก หากก็ยังไร้แม้กระทั่งดาวและเดือน...มันยังคงเป็นคืนมืดสีน้ำเงินในความฝัน ความวังเวงถูกคุกคามด้วยเสียงครืนข่มอยู่ครามครัน... พาร์ทที่ IV อาการฟุ้งซ่านในคราพาร์ทที่ I หวนกลับมาโหมกระหน่ำเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เต็มไปด้วยแรงพยาบาทอาฆาตอยู่ มาตรว่าเป็นความคุกคามอันต่อเนื่องมาแต่พาร์ทที่ III... แลพาร์ทที่ V อาการหลอนของเขาถึงขีดสุด เสียงระฆังประหนึ่ง Funeral-song ที่ส่งเขาไปสู่มรณกรรมอันเยาะเย้ยสยดสยอง ความหวาดระแวงของเขาถึงคราวปั่นป่วน คลุ้มคลั่งแลวุ่นวาย จนกระทั่ง เขาอาจจะตื่นขึ้นแล้วบอกกับตัวเองในตอนท้ายว่า "ฮ๊า นี่เราฝันไปนะตะเอง" (อิ อิ)...] ในย่อหน้าข้างบนนี้ เป็นจินตนาการส่วนตัวของคนฟังผู้ต่ำต้อยคนหนึ่งที่บังเอิญใช้เสรีภาพอันพึงมีพึงแสดงของเขา บรรยายลักษณาการทางดนตรีของ SF เป็นคุ้งเป็นแคว... คุณผู้อ่านเองก็เป็นหนึ่งในล้านๆ คนบนโลก ที่สามารถแสดงออกทางความคิดแลจินตนาการอันพึงมีพึงเป็นต่อดุริยางคนิพนธ์ในยุคโรแมนติคเช่นใดก็ได้ หากแต่เมื่อคุณผู้อ่านได้เห็นข้อบรรยายแลพรรณนาอันมีมาแต่ตัวดุริยกวีผู้ประพันธ์แล้ว คุณผู้อ่านก็ต้องยอมรับเจตคติแลเจตจำนงของเขาโดยดุษณี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดุริยางคนิพนธ์อันถูกโปรแกรมไว้แล้วเฉกเช่น SF ของแบร์ลิโอซ และท้ายที่สุด เราก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลย, สิ่งที่พวกเราชาวผู้ฟังพึงได้ กลับเป็นความท้าทายแลสุขใจอย่างลึกๆ เสียอีกด้วยซ้ำหากจินตนาการอันกว้างไกลของเราได้พ้องด้วยเจตคติของดุริยกวีอย่างสอดคล้อง... ปัญหาคือ เราอย่าใช้มายาคติเชิงบวกของเราเหเข้าพิจารณาผู้ฟังดนตรีท่านอื่นๆ ด้วยรอยยิ้มอันฉาบด้วยเจตนาดัดจริต แล้วคิดแทนผู้ฟังผู้มีหูสองข้าง สมองหนึ่งก้อน แลใจหนึ่งกำปั้น เช่นเดียวกันกับเราในเรื่องความสุขในการฟัง... คุณผู้อ่านจะคิดอย่างไร? ถ้ามีคนคิดจะมีความสุขแทนคุณผู้อ่านด้วยการห้ามคุณผู้อ่านคิด ห้ามคุณผู้อ่านจินตนาการ แล้วไล่ให้ไปอ่าน Program-Notes??... เสรีภาพอันเป็นสิ่งทรงค่าที่สุดของคุณผู้อ่านอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย??? เอาละ ผู้เขียนก็พร่ำเพ้อหาเสรีภาพด้วยความกระแดะอยู่เฉกเช่นกัน ว่าไปทำไมมี โลกแห่งปัจเจกชนอันไร้ซึ่งพรมแดน ก็ล้วนซึ่งสนับสนุนความนึกความคิดที่เป็นประหนึ่งปฏิกิริยา Fusion อยู่แล้ว... เดี๋ยวคุณผู้อ่านก็ย้อนศรกลับมาหาผู้เขียนอีกล่ะว่า โถ พ่อคุณไม่มีเสรีภาพอยู่ล่ะซี จึงโหยหาปรารถนานัก (HA HA) ^__________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 15:20:33

ความคิดเห็นที่ 14 แบร์ลิโอซเริ่มประพันธ์ SF ของเขาตั้งแต่ปี 1827 และมาแล้วเสร็จเอาปี 1830 ก่อนจะปรับแต่งแก้ไขไปตามสถานการณ์ความรักของเขาเองในเวลาต่อมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพาร์ทจบ จนกระทั่งปี 1831 เราจึงได้ฉบับ Revised ที่สมบูรณ์อันถูกใช้เป็นหลักในปัจจุบัน (คุณผู้อ่านอาจจะตรวจทานในกูเกิลว่าด้วยประวัติการประพันธ์อย่างละเอียดได้ตามอัธยาศัย ในที่นี้ผู้เขียนประมวลจากความทรงจำแบบผิวเผินน๊า) ประเด็นที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อไปยังคุณผู้อ่านในความคิดเห็นนี้ ก่อนที่เราจะไปอ่าน “ห้าพาร์ทเรื่องราวอันถูกโปรแกรมไว้แล้ว” จากแบร์ลิโอซสำหรับ SF ของเขาก็คือ เป็นเวลาเกือบ 200 ปีมาแล้วที่ห้าพาร์ทเรื่องราวอันถูกโปรแกรมไว้แล้วของแบร์ลิโอซอันเป็นภาษาฝรั่งเศส ได้ถูกแปลเป็นภาษาอังกฤษแลภาษาท้องถิ่นในแต่ละประเทศที่ SF ถูกนำไปแสดงการบรรเลง แล้วก็ได้มีการจัดทำสูจิบัตรอันบรรจุโปรแกรมโน้ตว่าด้วยทั้งห้าพาร์ทเรื่องราวเป็นภาษานั้นๆ กันอย่างเอิกเกริก มิพักต้องพูดถึงหนังสือหนังหาที่ว่าด้วยดนตรีวิจักขณ์ของ SF ของแต่ละภาษาอันแปลแลเรียบเรียงมาจากภาษาฝรั่งเศสอันเป็นต้นฉบับในลายมือของแบร์ลิโอซซึ่งต่างก็มีอยู่คับคั่ง... แต่เรื่องแปลกประหลาดก็คือ ห้าพาร์ทเรื่องราวอันผู้ที่ถ่ายทอดอ้างว่าแปลมาจากภาษาฝรั่งเศสของแบร์ลิโอซเป็นภาษาอังกฤษ ในหนังสือประเภทบันทึกประวัติดุริยกวีแต่ละเล่ม หรือ ในตำราดนตรีวิจักขณ์ หรือ ในโปรแกรมโน้ตแต่ละคอนเสิร์ต...ล้วนแล้วแต่แตกต่างกันทั้งสำนวนและ “เนื้อความ”!!... ปัญหาที่ผู้เขียนประสบด้วยตัวเองก็คือ ใน Text-book ภาษาอังกฤษแต่ละเล่ม + จากการค้นเล่นๆ ในเว็บไซด์หลาบเว็บในสื่ออินเทอร์เนต ล้วนแล้วมีเนื้อหาต่างกันออกไป จะมากจะน้อยก็แล้วแต่สำนวนหรือต้นฉบับของผู้เขียนถ่ายทอด โอ้โห อนิจจา ภาษาอังกฤษของผู้เขียนก็อ่อนแอแดดิ้น มิพักต้องพูดถึงภาษาฝรั่งเศสของผู้เขียนอันแดดับ (HA HA) ทีนี้ ผู้เขียนควรจะเชื่อถือสำนวนแลเนื้อความของผู้ถ่ายทอดท่านใดดี? ผู้เขียนโอดครวญแบบเปลืองเนื้อที่ทรัพยากรโลกออนไลน์มาข้างต้นนี้ ก็ไม่ได้จะถือเป็นเรื่องจริงจังอะไรในชีวิตการฟังดนตรีของผู้เขียน ผู้เขียนคิดแต่เพียงว่า เมื่อผู้เขียนเสนอหน้าเสล่อๆ ของผู้เขียนมานำเสนอเรื่องราวอันใดสู่ ‘สาธารณชน’, ผู้เขียนก็ต้องกอปรความคิดเห็นไว้ด้วยความรับผิดชอบด้วยเหมือนกัน จริงมั๊ย :-) เรื่องของเรื่องอันผู้เขียนจะขอออกตัวไว้ ณ ที่นี้ก็คือ ภาคภาษาไทยว่าด้วยห้าพาร์ทเรื่องราวฯ ของ SF อันผู้แปลได้แปลและเรียบเรียงไว้จากภาคภาษาอังกฤษในโปรแกรมโน้ตในสูจิบัตรของคอนเสิร์ตของ TPO นั้น ได้มีบางส่วนที่ผิดเพี้ยนไปจากภาคภาษาอังกฤษในสูจิบัตรอยู่ค่อนข้างมาก ทั้งๆ ที่ผู้วิจัยได้เขียนโปรแกรมโน้ตของ SF ที่เป็นภาษาอังกฤษในสูจิบัตรไว้อย่างสมบูรณ์และสละสลวยเวอร์ชันหนึ่งของโลก (จากความเห็นของวิศวกรอิเล็กทรอนิกส์ผู้ซึ่งใช้ภาษาอังกฤษได้แย่บรมแย่คนหนึ่งนะครับ HA HA) ถึงกระนั้นก็ดี ผู้เขียนก็ยังรู้สึกชื่นชอบสำนวนงามๆ อันผู้เรียบเรียงเป็นภาษาไทยเลือกใช้อย่างแหลมคมอยู่มากเหมือนกัน ดังนั้น ในที่นี้ ผู้เขียนจะขอถ่ายทอดห้าพาร์ทเรื่องราวฯ ของ SF ภาคภาษาไทยในสูจิบัตรของคอนเสิร์ตในครั้งนี้ แต่จะขอถือวิสาสะดัดแปลงและเพิ่มเติมบางส่วนที่ผู้เขียนคิดว่าได้ขาดหายไปจากภาคภาษาอังกฤษ (ซึ่งเขียนได้ดีมากๆ) ไว้ด้วยความถ่อมตัวอย่างที่สุด ซึ่งคุณผู้อ่านนั่นเองที่พึงได้รับประโยชน์สูงสุดจากความเจ๋อของผู้เขียนในครั้งนี้ เพราะคุณผู้อ่านผู้ทรงคุณวุฒิทางภาษาและดนตรีวิทยาเองนั่นแลที่จะตรวจทานเป็นครั้งสุดท้ายกับเอกสารอ้างอิงต่างๆ นานาอันคุณผู้อ่านสามารถหาได้ในกูเกิลอย่างเอิกเกริก... ทั้งนี้ สิ่งที่พวกเราทำก็เพื่อให้เกียรติแด่ เอกตอร์ แบร์ลิโอซ ผู้เป็นดุริยกวีผู้ประพันธ์เป็นสำคัญ... ถึงกระนั้นก็ดี หากคุณผู้อ่านคิดว่า มันเป็นเรื่องหยุมหยิม ยุ่บยั่บ ไร้สาระแล้วล่ะก็... ผู้เขียนก็ต้องขออภัยในความรำคาญของคุณผู้อ่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยน๊า... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 20:52:37

ความคิดเห็นที่ 15 ต่อไปจากนี้ จะเป็นข้อพรรณนาว่าด้วย “ห้าพาร์ทเรื่องราวอันถูกโปรแกรมไว้แล้ว” สำหรับ SF ซึ่งเป็นเจตจำนงในลายมือของแบร์ลิโอซโดยตรง หากแต่เป็นภาษาไทยอันแปลมาจากภาษาอังกฤษที่เรียบเรียงมาจากภาษาฝรั่งเศสของแบร์ลิโอซอีกทอดหนึ่งซึ่งปรากฏในสูจิบัตรสำหรับคอนเสิร์ตของ TPO ทั้งนี้ มีบางส่วน หลายวรรคตอนที่ผู้เขียน (หมายถึง St@rGazer) ถือวิสาสะดัดแปลงและเพิ่มเติมตามความเหมาะสม...ได้โปรดทัศนา... “ดุริยกวีตั้งใจจะเสนอเรื่องราวชีวิตของศิลปินคนหนึ่งเป็นฉากๆ โดยให้แต่ละฉากมีดนตรีเป็นตัวกำหนดความเป็นไป การให้ดนตรีเป็นผู้กำหนดเรื่องราวไว้ให้ก่อนเช่นนี้ เนื่องจากไม่มีถ้อยคำมาช่วยบรรยาย โปรแกรมข้างล่างนี้ควรถือว่าเป็นเสมือนบทเจรจาของอุปรากรซึ่งมีหน้าที่แนะนำกระบวนดนตรีและสร้างแรงขับเคลื่อนให้แก่บทและการแสดงออกทั้งมวล ตอนที่หนึ่ง -- ห้วงภวังค์, ความลุ่มหลง ผู้ประพันธ์จินตนาการเห็นนักดนตรีหนุ่มซึ่งกำลังป่วยไข้ทางจิตอย่างหนักแบบที่นักเขียนผู้มีชื่อได้เรียกว่า “ความคลุ้มคลั่งแห่งทะเลตัณหา (le vague des passions)” ได้พบหญิงผู้ซึ่งเพียบพร้อมไปด้วยเสน่ห์ตามแบบอย่างเช่นนางในฝัน และเขาตกหลุมรักเธอในทันที...ด้วยความฟุ้งซ่านวิปริต ภาพของนางอันเป็นที่รักยังคงหลอนอยู่ในใจของเขาในลักษณะของท่วงทำนองดนตรีที่มีลักษณะเฉพาะอันชวนให้ลุ่มหลง แต่ก็ยังคงไว้ด้วยยศศักดิ์แลไว้ตัวในท่าทีอยู่ด้วย แต่นั่นก็เป็นเป้าหมายความรักที่เขาจะต้องเอาชนะให้ได้... ภาพในใจซึ่งเป็นท่วงทำนองอันกอปรเป็นเรือนร่างคล้ายมนุษย์หลอกหลอนเขาอย่างไม่หยุดหย่อนประหนึ่งอีเดฟีกซ์ (idee fixe) อันทบทวี อีเดฟีกซ์บทนี้เปิดเผยตัวตนตัวแต่เริ่มต้นแห่งอัลเลโกร (Allegro) หลังจากนั้นมันจะหวนกลับมาปรากฏตนอยู่เสมอประดุจท่วงทำนองหลักในทุกๆ กระบวนของซิมโฟนี การเปลี่ยนแปลงจากความซึมเศร้าราวฝันค้างไปสู่ความหลงละเมอเพ้อพก จะถูกแทรกขัดเป็นครั้งคราวด้วยความยินดีที่ฝืดเฝื่อนเลื่อนลอยด้วยระเบิดโทสะและริษยา - ด้วยความนุ่มนวลที่หวนกลับมาเป็นพักๆ - ด้วยน้ำตา - ด้วยธรรมะประโลมใจ... นี่คือสาระในกระบวนแรก ตอนที่สอง -- งานบอลลูม ศิลปินหนุ่มประสบกับสถานการณ์ที่แปลกใหม่ที่สุดในชีวิตของเขา คือ อยู่ในงานเลี้ยงรื่นเริงอันโกลาหลในอ้อมกอดของธรรมชาติที่สวยสงบ อย่างไรก็ดี ในทุกๆ ที่ที่เขาไป ไม่ว่าในเมืองหรือในชนบท ภาพนางอันเป็นที่รักยิ่งของเขาก็ยังคงตามหลอกหลอนเขา และเหวี่ยงจิตวิญญาณเขาสู่ความสับสน ตอนที่สาม -- ในชนบท ค่ำวันหนึ่ง เขาได้ยินคนเลี้ยงแกะสองคนโต้ตอบกันด้วยทำนองเพลงพื้นเมือง ‘ranz des vaches’ อันอยู่ไกลออกไป เพลงคู่ที่พวกเขาร้อง สถานที่และเสียงแมกไม้อันเสียดสีกันในสายลม ทำให้เขามีความหวังและรู้สึกสงบ รู้สึกถึงสีสันที่แต่งแต้มความคิดของเขาให้มีความสุขมากขึ้นอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาจมดิ่งลึกลงไปในความเหงา และเกิดความหวังว่า อีกไม่นานก็จะไม่เป็นเช่นนี้อีกแล้ว... แต่ถ้าเธอหักหลังเขาล่ะ!... สาระของกระบวนที่ดำเนินไปอย่างช้าๆ (Adagio) นี้ มีทั้งความหวังกับความหวาดระแวง ความคิดถึงซึ่งความสุขถูกขัดขวางด้วยลางร้ายมืดทะมึน ท้ายที่สุด คนเลี้ยงแกะคนหนึ่งกลับไปบรรเลง ranz des vaches อีกครั้ง แต่อีกคนหนึ่งกลับเงียบงันแทนการโต้ตอบ... ที่ไกลๆ มีเสียงฟ้าคะนอง...ความโดดเดี่ยว...ความเงียบงัน... ตอนที่สี่ -- ย่างก้าวสู่ตะแลงแกง ด้วยเชื่อว่าถูกสลัดรัก ศิลปินหนุ่มจึงกินยาฝิ่นเพื่อฆ่าตัวตาย แต่ฝิ่นไม่แรงพอ ฝิ่นจึงผลักเขาเข้าสู่การหลับลึกอันกอปรด้วยฝันประหลาด เขาฝันว่าเขาได้ฆ่าเธอตาย ถูกพิพากษา ถูกนำไปตะแลงแกง และได้เป็นสักขีพยานการประหารตัวเขาเองด้วย เพลงมาร์ชนำขบวนอันกอปรด้วยเสียงย่ำเท้าทึบทะมึนหนักหน่วง บางครั้งฟังดูหมองหม่นและห่ามคะนอง บางคราก็แจ่มจ้าแล้วก็กลับขรึมขลัง แล้วจู่ๆ เสียงก็ดังขึ้นเต็มที่ กระทั่งห้วงจบของมาร์ช อีเดฟีกซ์สี่ห้องแรกจะย้อนกลับมาปรากฏอีกครั้ง ราวกับจะยืนยันความรักที่ค้างคาอยู่ในใจจนถึงวาระสุดท้ายก่อนถูกประหาร ตอนที่ห้า -- ความฝันถึงพิธีกรรมของแม่มด เขาพบว่าตัวเองอยู่ในพิธีกรรมของแม่มดในท่ามกลางเงามืดอันชวนขนลุกขนพอง ท่ามกลางเหล่าหมอผี เหล่าปีศาจนานา ซึ่งมาชุมนุมกันในงานส่งศพของเขา มีเสียงแปลกๆ เสียงคราง เสียงหัวเราะอันระเบิดก้อง เสียงตะโกนจากระยะไกลกับเสียงตะโกนตอบที่ดังกว่า ทันใดนั้น ท่วงทำนองอันเป็นที่รักก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ทว่าครั้งนี้กลับฟังดูไม่สง่างามหรือสงบเสงี่ยมดังเคย มันกลายเป็นท่วงทำนองจับระบำที่หยาบกระด้าง วิปลาส และมีวรรคตอนไม่เรียบรื่น... เธอมาร่วมพิธีกรรมด้วย... มีเสียงดังอื้ออึงด้วยความปีติยินดีเมื่อเธอมาถึง... เธอร่วมกลุ่มเสพสังวาสอย่างถ่อยเถื่อน... ระฆังมรณะดังหง่างเหง่ง ประหนึ่งซึ่งล้อเลียนเป็นปฏิทรรศน์กับท่วงทำนอง Dies irae ด้วยการบรรเลงล้อคู่ไปกับการเริงระบำของเหล่าแม่มด จนกระทั่งกลืนผสานร่วมกันไปในที่สุด คุณผู้อ่านหลายท่านที่ได้เข้าไปชมคอนเสิร์ตในวันที่ 9 และ 10 ก.ค. และได้ตรวจเทียบเนื้อหาข้างบนนี้กับโปรแกรมโน้ตภาคภาษาไทยในสูจิบัตรคงจะเห็นว่ามีเนื้อหาหลายส่วนทีเดียวที่ผู้เขียน (คือ St@rGazer) ได้เปลี่ยนแปรและดัดแปลงไปจากเดิม ทั้งนี้ หากคุณผู้อ่านไม่เห็นด้วยกับความเจ๋อของ St@rGazer ในครั้งนี้ ก็ขอโปรดได้ตรวจทานภาคภาษาอังกฤษทั้งจากในสูจิบัตรและจากเว็บไซด์อันหลากหลายในอินเทอร์เนตด้วยก็แล้วกันน๊า :-) ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 53 19:47:48

ความคิดเห็นที่ 16 คุณผู้อ่านจะเห็นได้ว่า จินตนาการของแบร์ลิโอซสำหรับการประพันธ์ SF อันเป็น Program Symphony นั้นช่างโรแมนติคและเอ่อท้นไปด้วยความเป็นแฟนตาซีเพียงใด... แม้เราจะยังมิได้ฟัง SF ของเขา เราก็อาจจะทราบแล้วว่า ดนตรีของ SF ดูท่าจะต้องหลามล้นและหลากล้ำไปด้วยสรรพสีสันอันอัศจรรย์ประหนึ่ง Spectra แห่งแสงสีที่วาบไหววูบวามในมืดอันลึกลับ! (อย่างน้อย ผู้เขียนก็ถูลู่ถูกังคุณผู้อ่านว่า เป็นห้วงภวังค์อันอัศจรรย์ในความมืดยามรัตติกาลมาก่อน HA HA) นอกจากนี้ คุณผู้อ่านอาจจะเห็นได้ว่า แบร์ลิโอซแม้จะตกอยู่ในห้วงรักห้วงปรารถนาอันแรงกล้า แต่แบร์ลิโอซก็ยังคงความเป็นผู้สันทัดกรณีอันจัดเจนทั้งในแง่ดนตรีวิทยาแลศิลปวิทยาอยู่สูงทีเดียว ดังจะพบได้ในข้อพรรณนาว่าด้วยห้าพาร์ทเรื่องราวอันถูกโปรแกรมไว้ของเขาข้างต้นนี้... ในพาร์ทที่ I คุณผู้อ่านจะเห็นศัพท์พิเศษภาษาฝรั่งเศสคำว่า idee fixe ซึ่งเป็นคำจำเพาะที่วิคตอร์ อูโก ได้ใช้สำหรับอธิบายกลวิธีการประพันธ์งานวรรณกรรมของเขา ซึ่งผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวว่า เป็นวิธีการสะท้อนงานวรรณศิลป์เป็นงานดุริยางคศิลป์ของแบร์ลิโอซที่น่าสรรเสริญไม่น้อยทีเดียว อูโกผู้ซึ่งแบร์ลิโอซหยิบยืมวลีวรรคทองในงานวรรณกรรมมาใช้ในดนตรีวิจักขณ์อยู่เสมอ ได้เสนอศัพท์อีเดฟีกซ์ของเขา เพื่ออธิบายคุณลักษณะของตัวละครในแบบซ่อนความหมายและ idee fixe ที่ซ่อนความหมายจะเวียนปรากฏในเรื่องราวในตอนอื่นๆ ด้วย โดยผู้อ่านจะค่อยๆ รู้จักตัวละครได้กระจ่างชัดด้วยตัวเองจากเรื่องราวแวดล้อมอันผู้แต่งไม่ได้บอกโดยตรง แต่สำหรับ idee fixe หรือ Fixed idea ของแบร์ลิโอซนั้น ผู้สันทัดกรณีได้กล่าวไว้ว่า* หมายถึง ทำนองหลักที่กลับมาอีกในท่อนเดียวกันหรือท่อนอื่นๆ ในงานดนตรี เป็นความคิดที่เป็นนามธรรมและมิได้มีความหมายในเชิงบรรยายเรื่องราวใดๆ ทั้งนี้ ผู้เขียนจะต้องเพิ่มเติมไว้ด้วยว่า idee fixe ของแบร์ลิโอซ มีความหมายเช่นเดียวกันกับคำว่า “Leitmotif” ในภาษาเยอรมัน (หรือ Guilding motif ในภาษาอังกฤษนั่นเอง) ซึ่งผู้สันทัดกรณีแปลไว้ว่า* หน่วยทำนองย่อยเอกนำ อันหมายถึง ความคิดหลักที่เป็นตัวแทนของลักษณะนิสัยของตัวละคร สถานการณ์ ความรู้สึก หรือความนึกคิดต่างๆ ในละครหรืออุปรากร อันเป็นกลวิธีที่วากเนอร์ใช้กับ Musical Drama ของเขาในเวลาต่อมา... คุณผู้อ่านจะเห็นได้ว่า แบร์ลิโอซเป็นดุริยกวีผู้ซึ่งมีความรู้กว้างขวางแลเต็มไปด้วยความสร้างสรรค์ในวิชาชีพการเป็นนักประพันธ์ดนตรี เขาไม่เพียงแต่ “สะท้อน” งานวรรณศิลป์ของอูโกอันเป็นวิถีทางเชิงโรแมนติคในงานวรรณกรรมของฝรั่งเศส ให้วาบวามไว้ในงานดุริยางคนิพนธ์ของเขาแต่เท่านั้น แต่เขายัง “ส่องทาง” งานดุริยางคศิลป์ของเขาให้ฉายส่องข้ามหุบเขาแลแบล็คฟอเรสต์กลับไปยังประเทศเยอรมันของเบโธเฟนอีกด้วย จนกระทั่งวากเนอร์มีหนทางอันไสวสว่างสำหรับการประพันธ์มหาอุปรากรของเขาภายใต้ถ้อยคำอันเป็นภาษาเยอรมันว่าไลท์โมทีฟ ดังที่ผู้เขียนกล่าวมาข้างต้นนี้นั่นเอง... สำหรับท่วงทำนองอันอ้างว่าเป็นเพลง ranz des vaches อันปรากฏในพาร์ทที่ III นั้น ผู้สันทัดกรณีได้กล่าวว่า หมายถึงเพลงพื้นถิ่นที่ชาวบ้านผู้ทำไร่ปศุสัตว์แถบเทือกเขาแอลป์ของประเทศสวิสร้องบรรเลงกัน ท่านกล่าวไว้ด้วยว่า ปรากฏเป็นทำนองอันมีชื่อเสียงในช่วงบรรเลงเดี่ยว Cor anglais ของบทโหมโรง William Tell ของ Rossini ด้วย แต่สำหรับท่วงทำนองอันปรากฏตั้งแต่เริ่มของพาร์ทที่ III ของ SF นั้น ปรากฏว่า แบร์ลิโอซได้ประพันธ์ท่วงทำนองดังกล่าวไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และได้ใช้เป็นลีลาเปิดของท่อน Gratias ใน Messe Solennelle (1824) ซึ่งเป็นงาน Solemn Mass ของแบร์ลิโอซ ที่เพิ่งค้นพบสกอร์เมื่อ 20 ปีที่แล้วนี่เอง (คุณผู้อ่านสามารถหาฟังงานบันทึกอันยอดเยี่ยมจาก Gardiner ในสังกัด Philips กับวง Orchestre Revolutionnaire + Monteverdi Choir ของเขาได้จากยูทูบได้ตามอัธยาศัย) แลท้ายที่สุด ท่วงทำนอง Dies irae หรือ ดีเอสอีเร* (ซึ่งแปลว่า วันแห่งความพิโรธของพระเจ้า (Day of wrath) อันเป็นกวีนิพนธ์ของ Thomas Celano) ในพาร์ทที่ V นั้น แบร์ลิโอซได้นำมาจากทำนองเพลงสวดแบบ Hymn สำหรับร้องส่งศพในโบสถ์คาทอลิกตั้งแต่ยุค Medieval ซึ่งมีชื่อเสียงมานานแล้ว... ปล. ผู้เขียนได้อ้างอิง (*) มาจาก “พจนานุกรมศัพท์ดุริยางคศิลป์” ของ รศ. ณัชชา โสคติยานุรักษ์... ผู้เขียนต้องขอขอบคุณอาจารย์ณัชชาไว้ด้วยความเคารพด้วยนะครับ... ก่อนที่เราจะไปพบกับ SF จาก TPO ของอมาดิโอในวันเสาร์ที่ 10 กรกฎาฯ ต่อไป ผู้เขียนก็ต้องขอขอบคุณคุณผู้อ่านที่ทนย่ำต๊อกมากับความเลอะเทอะของผู้เขียนมาตั้งแต่ความคิดเห็นที่ 11 มาจนกระทั่งถึงตรงนี้ด้วยน๊า อย่างน้อย ผู้เขียนก็ควรต้องชักแม่น้ำทั้งห้าอธิบายและให้ความเห็นต่อ SF ของแบร์ลิโอซอย่างเข้มข้นไว้ด้วยเหมือนกัน เพราะอย่างที่ผู้เขียนได้ออกตัวไว้ว่า เมื่อผู้เขียนเสล่อมาเสนอความคิดเห็นอันอยู่ในที่สาธารณะแล้ว ผู้เขียนก็ต้องกอปรความคิดเห็นนั้นๆ ไว้ด้วยความรับผิดชอบ และยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ผู้เขียนก็ต้องแสดงออกซึ่งความนึกคิดที่เป็นเหตุเป็นผลอยู่ด้วยเหมือนกัน ทั้งนี้ ก็เพื่อความน่าเชื่อถือต่อมุมมองที่มีต่ออมาดิโอและ TPO ของเธอในวันนั้น นอกเหนือไปจากคติความชอบส่วนตัวที่ผู้เขียนมีต่อแผ่นซีดีอันผู้เขียนชื่นชอบผ่านหูมาก่อน... คุณผู้อ่านก็อย่าได้ถือสาในความยืดย้วยของผู้เขียนเลยน๊า... # ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลง SF ในพาร์ทที่ I ของ SF โดย Charles Munch กับ Boston SO ของเขา อันถ่ายทอดเสียงและภาพในปี 1962 ซึ่งผู้เขียนขอย้ำว่า มุนช์เป็นวาทยกรที่กำกับ SF ได้วิเศษยิ่งนัก ยากจะหาใครยิ่งใหญ่เสมอเหมือน... Enjoy หมายเหตุ: ผู้เขียนเพิ่มเติมเกี่ยวกับ ranz des vaches ในพาร์ทที่ III อีกเล็กน้อย... ^_____________^ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 53 15:33:36 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 53 21:08:39

ความคิดเห็นที่ 17 Berlioz: Symphonie Fantastique, Op. 14 -- Part I: Reveries, Passions -- (Largo - Allegro agitato e appassionato assai) Part II: A Ball -- (Valse: Allegro non troppo) Part III: Scene in the Fields -- (Adagio) Part IV: March to the Scaffold -- (Allegretto non troppo) Part V: Dream of a Witches’ Sabbath -- (Larghetto - Allegro) Amadio (Live Concert in 2010 Jul, 10th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ผู้เขียนไม่แน่ใจว่า อมาดิโอ วาทยกรหญิงผู้มีท่วงทีการกำกับวงดุริยางค์ที่งดงามประหนึ่งการร่ายรำของนางอัปสร (HA HA) จะเป็นวาทยกรประเภทไม่ใช้ไม้บาตองควบคุมจังหวะอยู่เป็นนิจศีลหรือเปล่า? แน่ล่ะว่า เธอก็ไม่ได้ใช้ไม้บาตองในงานอันมีความยาวกว่า 50 นาทีและมีความปรวนแปรด้วยท่วงจังหวะในบางพาร์ทเฉกเช่นในงาน SF สำหรับ TPO ในวันนั้น... ผู้เขียนใช้การเดาเหมือนเช่นเคยว่า อมาดิโอเป็นวาทยกรที่เน้นรายละเอียดและเรื่องราวที่แฝงอยู่ในแต่ละคีตวลีของงานดนตรีที่เธอกำกับ ราวกับประติมากรผู้มีความสุขอยู่กับการปั้นเสียงเบื้องหน้า ท่าทางการดึงเสียง ควักเสียง เรียกเสียง ล้วงเสียง จากนักดนตรีใน TPO ล้วนแล้วแต่มาจากสองมือ สิบนิ้วและท่าทางอันประหนึ่งการร่ายรำของเธอ... สิ่งที่น่าสนใจอีกประการหนึ่งก็คือ อมาดิโอได้ถอดแว่นสายตาอันปรากฏในการกำกับงานคอนแชร์โตของกลีแอร์ออก! ฮ๊า วาทยกรท่านนี้ เห็นจะแม่นยำในสกอร์ของ SF ของแบร์ลิโอซอยู่อย่างมั่นคงเป็นแน่ทีเดียว!! เครื่องสายของ TPO ภายใต้รอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความเมตตาราวกับรอยยิ้มของนางฟ้าในเทพนิยายจากอมาดิโอ (ว่าเข้าไปนั่น HA HA) ดูจะอบอุ่น หวามไหว แลเต็มไปด้วย “ความมั่นอกมั่นใจ” ของผู้ปฏิบัติตลอดทั้งห้าพาร์ทของ SF โดยเฉพาะกลุ่มเครื่องสายไวโอลินที่หนึ่งและสองในพาร์ทที่ I ซึ่งผู้เขียนเห็นท่าทีอันแปลกแปรไปของหนุ่มเหน้าสาวน้อยเบื้องซ้ายปลายสุดของกลุ่มไวโอลินที่หนึ่งในวันนั้นอย่างชัดเจน... ไม่น่าเชื่อว่า วิธีการอันอมาดิโอกระทำต่อกลุ่มนักดนตรีชาว TPO สำหรับ SF จะทำให้เสียงของ TPO เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก โดยเฉพาะเสียงอันกอปรด้วยท่าทีที่มั่นอกมั่นใจและอิ่มหนาขึ้นทั้งกลุ่มเครื่องสายและเครื่องลมไม้ ส่งผลให้สรรพสีสันอันปรวนแปรราวกับเกลียวคลื่นแห่งตัณหานับตั้งแต่ Estelle theme ในลาร์โกจวบลุเข้าอีเดฟีกซ์สำหรับการเริ่มต้นอัลเลโกรในพาร์ทที่ I ของ TPO มีความสมบูรณ์ในดุริยางคลีลาแทบจะไร้ที่ติเลยทีเดียว ผู้เขียนเพลิดเพลินไปกับเทคนิคอันแบร์ลิโอซสมาทานมาจากงานของพากานินี หวือไหววาบวามในพาร์ทนี้อย่างอัศจรรย์ สมดังเจตนารมณ์ของผู้ประพันธ์ แม้กระทั่งช่วงกลางของพาร์ทที่ I หลังจากช่วงที่กลุ่มเครื่องสายจะต้องบรรเลงโน้ตซ้ำๆ ในลักษณะ Crescendo สลับกับ Decrescendo แล้วตามมาด้วยการสอดรับของกลุ่มเครื่องเป่าทองเหลืองอันมีทูบาเป็นอาทิ ก็ทำได้อย่างเฉียบขาดเฉียบคม และสร้าง Tonal-balanced ได้ระดับอันเหมาะสม... ผู้เขียนตื่นจิตตื่นใจไปกับการรุกรับของทุกกลุ่มเครื่องดนตรีในช่วงท้ายพาร์ทที่ I จนกระทั่งรู้สึกขนลุกกับอิเดฟีกซ์อันหวนกลับมาย้ำเตือนในความผะแผ่วในห้วงท้าย ด้วยความไม่เชื่อหูตัวเองว่า วงดนตรีอันปรากฏการบรรเลงเบื้องหน้านั้นคือ TPO ที่ตนเคยรู้จัก... ผู้เขียนทำกระแดะตนนั่งหลับตาฟังท่วงทำนอง “เปิดฟลอร์” เริ่มต้นพาร์ทที่ II จากฮาร์พสองหลัง หลังจากนั้นผู้เขียนก็จินตนาการเห็นตัวเองอบอุ่นอยู่ในบรรยากาศงานเลี้ยงที่มีการเต้นรำเป็นคู่ๆ ท่ามกลางแสงไฟสีส้มจ้า... ลักษณาการขึ้นลงของจังหวะวอลทซ์ พาผู้เขียนล่องลอยทำด้วยท่วงทำนองอันอบอวลไปด้วยรอยยิ้ม... ผู้เขียนลืมตาขึ้นเพื่อดูว่า นี่ผู้เขียนกำลังพบกับการบรรเลงด้วยวงดุริยางค์ Boston SO ของมุนช์ในห้วงปี 1960’s หรืออย่างไร?... เปล่าเลย ณ เบื้องหน้า ผู้เขียนก็ยังคงมองเห็นชุดราตรีผ่าหลังของอมาดิโอกับ TPO เพื่อนฝ่ายเดียวของผู้เขียนอยู่เช่นนั้น... ในห้วง Syncopation ของจังหวะวอลทซ์ช่วงหนึ่ง เธอขยักแลส่งลักษณาการลักจังหวะให้กับกลุ่มเครื่องสายใน TPO ของเธอด้วยความเนี๊ยบไร้ที่ติ... ม่านตาผู้เขียนเบิกกว้างอยู่อย่างนั้น ตราบกระทั่งท่วงทำนองแห่งดนตรีเต้นรำถูกเร่งจังหวะแลขัดจังหวะด้วยการหวนกลับมาอีกครั้งของอิเดฟีกซ์จากเครื่องลมคลาริเน็ตในช่วงท้าย...ผู้เขียนบอกกับตัวเองว่า ผิว์เบื้องหน้าเป็นเครื่องเสียงของตัวเองแล้ว ผู้เขียนคงย้อนกลับไปฟังพาร์ทที่ II อย่างที่ปรากฏกับ TPO นี้อีกครั้งเป็นแน่ทีเดียว... ผู้เขียนขอขัดจังหวะคุณผู้อ่านด้วยคลิปเสียงการบรรเลงพาร์ทที่ II นี้จากการบรรเลงของวงดุริยางค์ French National Radio SO ของบีแชมในปี 1959 ซึ่งบรรเลงในลักษณาการที่เข้มข้นดุดันกว่ามุนช์ผู้อบอุ่นนุ่มนวล ประหนึ่งศิลปินหนุ่มในจินตนาการของแบร์ลิโอซในไม้บาตองของบีแชมกำลังรู้สึกว่าถูก “จับบังคับ” ให้เต้นรำในงานเลี้ยงด้วยอาการทางจิต ผู้เขียนเห็นเลือดสดๆ ของเขาไหลเปรอะพื้นฟลอร์ในท่ามกลางแสงไฟสีส้มอันเข้มข้นอยู่ทุกครั้งเมื่อฟังบีแชมในพาร์ทที่ II นี้ (HA HA :-p) ^_____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 17:54:03

ความคิดเห็นที่ 18 ความน่าสนใจตั้งแต่เริ่มของพาร์ทที่ III ก็คือ คุณผู้ฟังจะเห็นหนึ่งผู้ปฏิบัติคอร์อองเกลบรรเลงโต้ตอบกับหนึ่งผู้ปฏิบัติโอโบในท่วงทำนองอันอ้อยสร้อยชวนให้วังเวงซึ่งแบร์ลิโอซได้ระบุว่าเป็นท่วงทำนองเพลงที่คนเลี้ยงแกะสองคนได้ใช้สนทนาโต้ตอบกัน ในวันนั้น เราจะเห็นคุณพิพัฒน์พงษ์ ปรีชาภรณ์ โอโบอิสต์หนุ่มน้อยแห่ง TPO เดินออกไปยืนนอกเวทีการบรรเลง (Off stage) เบื้องประตูซ้าย โต้ตอบทำนองกับคุณเชาวลิต เจริญชีพ อิงลิชฮอร์นนิสต์ ภายใต้การกำกับของหญิงเจ้าของฝูงแกะอมาดิโอ อย่างประณีตงดงาม ตามมาด้วยเมโลดีสวยๆ จากกลุ่มเครื่องสายไวโอลินและมิสลากุเต (ลาคูติส) ผู้ปฏิบัติฟลูต หลังจากนั้นกลุ่มเครื่องบาสซูน กลุ่มเครื่องสายวิโอลา แลกลุ่มเครื่องสายเชลโล ก็จะร่วมกันบรรเลงในท่วงทำนองที่บรรสานในเชิง Counterpoint อันงดงามไปกับท่วงทำนองหวือไหวจากกลุ่มไวโอลินที่หนึ่งท่ามกลางการแทรกซอนของเครื่องลมทองเหลืองเฟรนช์ฮอร์นแลเครื่องฮาร์พหรือกลุ่มเครื่องลมไม้เป็นครั้งครา ซึ่งถึงตรงนี้ ผู้เขียนเห็นจะต้องกล่าวว่า เคาเตอร์พอยท์จากท่าทีการกำกับอันอ่อนช้อยละมุนละไมแลเจือไปด้วยรอยยิ้มของอมาดิโอในอดาโจ (หากสังเกตจากท่าทางของเธอ) ล้วนแล้วแต่เลื่อนไหล อบอุ่น งามสงบ และเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา แต่นั่นก็ยังมีความลึกลับชวนให้พิศวงอยู่ในทีอยู่ด้วย... ผู้เขียนอาจจะต้องทบทวนอยู่ว่า การขัดแทรกเป็นบางคราของกลุ่มเครื่องบาสซูนแลเครื่องสายโทนเบสต่อบรรยากาศแห่งท้องทุ่งในเวลาค่ำคืน (กาละในความรู้สึกส่วนตัวของผู้เขียน), การเร่งจังหวะเป็นบางครั้ง แล Pizzicato บางห้วงในวันนั้น ได้สร้างความรู้สึกแปลกๆ และชวนค้นหาความหมายให้กับผู้เขียนอยู่เหมือนกัน... ในพาร์ทที่ III อันเต็มไปด้วยลักษณาการการสนทนากันระหว่างกลุ่มเครื่องดนตรีต่างๆ (แม้บางคราจะเป็นไปในเชิงคุกคาม) อยู่ด้วยนั้น ผู้เขียนมักจะได้อะไรจากการฟังในครั้งใหม่ๆ เพิ่มขึ้นอยู่ทุกครั้ง ซึ่งหากจะอวยเกียรติของแบร์ลิโอซเพิ่มเติม เราอาจจะกล่าวว่า นอกกว่าที่แบร์ลิโอซจะได้อิทธิพลเชิงพรรณนาในดนตรีวิทยาจากซิมโฟนีแห่งท้องทุ่งของเบโธเฟน (อย่างที่หลายคนอ้างกัน) แล้ว เห็นทีอดาโจในพาร์ทที่ III ของแบร์ลิโอซ ประหนึ่งจะเป็นปรัชญดุริยางค์ที่บ่งชี้ความหมายเชิงปรัชญาอันควรแก่การค้นหาความหมายท่อนหนึ่งของโลกด้วยเสียละกระมัง? ก่อนจบลงของพาร์ทที่ III คุณเชาวลิต อิงลิชฮอร์นนิสต์ของเราได้เรียกหาเพื่อนคนเลี้ยงแกะของเขาด้วยท่วงทำนองเริ่มต้นอันวิเวกวังเวงอีกครั้ง แต่คุณพิพัฒน์พงษ์ก็ไม่ร้องตอบเหมือนเช่นเคย (ทั้งๆ ที่มานั่งอยู่ใกล้ๆ ในวงแล้ว HA HA) เสียงแว่วๆ ของฟ้าคะนองอันครืนข่มของจากสองสาวชาวทิมปะนีนั่นเอง ที่โต้ตอบแทนพ่อหนุ่มโอโบอิสต์ในทุกคีตวลีด้วยลักษณาการคุกคาม (ทั้งสามเชื่อฟังอมาดิโอด้วยวินัยอันสุดเนี๊ยบ)... ตอนนี้ผู้เขียนนั่งกลั้นหายใจด้วยความรู้สึกอึดอัด (นี่เป็นคำชม!) เหตุเพราะในท่ามกลางบรรยากาศอันโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาแลถูกท้าทายด้วยธรรมชาติอันปรุงแต่งด้วยเสียงดนตรีดังที่กล่าว... ส่งผลให้ผู้เขียนอยากจะเข้าสู่ตะแลงแกงอย่างที่แบร์ลิโอซบอกในพาร์ทที่ IV ให้มันจบๆ เรื่องไปเสียที... (เวอร์จังซี้ HA HA) ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลง SF พาร์ทที่ III ตอนที่หนึ่งจาก Royal Concertgebouw O ของ Bernard Haitink ในปี 1989 ซึ่งน่าเสียดายที่ไม่เห็นโอโบอิสต์นอกสเตจ (และเสียงก็แผ่ว) แต่คุณผู้อ่านก็สามารถสืบเสาะคลิปอื่นๆ ที่คุณผู้อ่านสนใจลักษณะการบรรเลงได้หลากหลายในยูทูบเองนะครับ... Enjoy ^_________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 20:12:47

ความคิดเห็นที่ 19 ด้วยเจตจำนงที่แม่นยำ มีเป้าหมายอันชัด อันอมาดิโอมีต่อนักดนตรีกลุ่มต่างๆ โดยการระบุเป็นชิ้นๆ ชัดๆ นั้น ทำให้ผู้เขียนรู้สึกถึงความเนี๊ยบไร้ที่ติของทุกหน้าที่ของกลุ่มเครื่องดนตรีของ TPO ในวันนั้นอย่างชัดเจน... ผู้เขียนจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า ลักษณาการอันนฤนาทอันเครื่องทิมปะนีกระทำตั้งแต่เริ่มต้นพาร์ทที่ IV ตราบจนกระทั่ง การมาของกลุ่มเครื่องแตรทองเหลืองเบื้องซ้ายมือด้านหลังอย่างอุกอาจ วางอำนาจ แลครึกครื้น ประหนึ่งห้วงเดินทัพของมฤตยูของพาร์ทการเดินทางไปสู่ตะแลงแกงนี้ แม้จะฟังประหนึ่งอึงคะนึง แต่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นวรรคตอนชัดเจนแลมีโทนัลบาลานซ์ที่มีระดับเหมาะสมสม่ำเสมอ... อาจจะมีอยู่บ้างที่ผู้เขียนรู้สึกอยากจะ Heavy-metallic มากกว่านั้นสักนิสอยู่ก็ตาม (เอาแค่ Hard-Rock ก็พอเนาะ HA HA) ผู้เขียนยอมรับโดยดีว่า พาร์ทที่ V เป็นพาร์ทที่ผู้เขียนชื่นชอบมากที่สุดในงาน SF ของแบร์ลิโอซ... สูตรหนึ่งของผู้เขียนเวลาจะพิจารณาคุณค่าของ SF ในแผ่นซีดีก็คือ ผู้เขียนจะฟังเสียงหง่างเหง่งของระฆังในพาร์ทจบนี้ก่อนเป็นเบื้องแรก หากถูกใจแล้ว ผู้เขียนจะมั่วเอาเลยว่าทั้งห้าพาร์ท เล่นดีหมด (พูดเล่นน๊า อย่าไปเชื่อ HA HA) TPO ในวันนั้น ผู้เขียนเห็นพ่อหนุ่มเพอร์คัชชันนิสต์ท่านหนึ่ง (ไม่ทราบชื่อ) เดินไปรออมาดิโออยู่นอกเวทีแสดงเพื่อตีระฆังมรณะ แลเมื่อผู้เขียนได้ยินเสียงโทนต่ำอันชวนให้อยู่ในบรรยากาศอันขนลุกขนพองแล้ว ทำนองเริงระบำของเหล่าชาวแม่มดจากกลุ่มเครื่องลมไม้ก็สร้างทำนองล้อเลียนประหลาดๆ จากนั้น ระฆังมรณะก็ดังหง่างเหง่งขึ้นจากเบื้องซ้ายเพื่อนำทำนองดีเอสอีเรที่ตามมาจากกลุ่มเครื่องแตรทองเหลืองนำโดยทูบาอย่างชวนแสยงสยอน...ตอนนี้ ผู้เขียนนั่งนิ่งอึ้งไปด้วยอาการอัศจรรย์ ขนลุก และแทบจะฮัมดีเอสอีเราตามอย่างหลงละเมอเพ้อพกเสียทีเดียว หากแต่ผู้เขียนกระทำได้เพียงขยับมือไม้ตามไปอย่างคนเป็นสันนิบาตแต่เท่านั้น (หวังว่าคุณผู้ชมที่นั่งด้านหลังผู้เขียนคงไม่นึกว่าผู้เขียนเป็นบ้าหรอกน๊า HA HA) TPO ของอมาดิโอจบพาร์ทที่ V อันจลไปด้วยเสียงเครื่องดนตรีที่เปล่งความนินนาทในหลากทำนองอันชวนให้วิปลาส ด้วยเสียงกึกก้องกัมปนาทจากลักษณาการ Tutti ในเบื้องท้ายได้อย่างน่าชมเชย เป็น TPO ในห้วงวิวัฒน์อันอัศจรรย์ในความรู้สึกของผู้เขียน ประหนึ่งได้เห็นปรากฏการณ์ Big-Bang เบื้องหน้าในท้ายที่สุด... ผู้เขียนแทบจะลุกขึ้นยืนปรบมือให้กับอมาดิโอและชาว TPO ด้วยความรู้สึกตื้นตันกับของขวัญอันยิ่งใหญ่ทางดนตรีที่พวกเขามีให้กับผู้เขียนด้วยเงินเพียงสามร้อยบาท ผู้เขียนคงกระทำได้เพียงโห่ร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยอาการประหนึ่งผู้ที่หลุดพ้นจากห้วงทุกข์ชั่วขณะด้วยรสทางดนตรีที่บรรเลงได้ยอดเยี่ยมสุดจิตสุดใจ... สิ่งเศร้าอันค้างอยู่ในใจผู้เขียนเพียงสิ่งเดียวตราบจนกระทั่งขณะที่ผู้เขียนพิมพ์อยู่ในตอนนี้และจะเป็นตลอดไปก็คือ ผู้เขียนอยากจะให้ผู้เป็นที่รักของผู้เขียน ได้มีประสบการณ์เฉกเช่นผู้เขียนในวันเสาร์ที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2553 ด้วยเช่นเดียวกันกับผู้เขียน... ผู้เขียนสัมผัสมือกับอมาดิโอพร้อมกับกล่าวกับเธอด้วยความสุภาพจากภาษาอังกฤษอันอ่อนแอของผู้เขียนว่า ขอบคุณสำหรับ SF อันทำให้ผู้ฟังเช่นผมได้หวนระลึกถึงชาร์ลส มุนช์ กับบอสตันซิมโฟนีออเคสตราของเขา... อมาดิโอยิ้มและกล่าวขอบคุณพร้อมกับทำตาโต เธอเซ็นให้ผู้เขียนแลถามชื่อผู้เขียนพร้อมกับบอกว่า SF เป็นงานชิ้นโปรดของเธอด้วย (ปล. อมาดิโอถามชื่อผู้ฟังทุกคนที่ได้ลายเซ็นเธอ) ผู้เขียนต้องกล่าวปิดท้ายไว้ ณ ที่นี้สั้นๆ ว่า วาทยกรมีส่วนที่สุดที่ทำให้บุคลิกภาพและลักษณาการการบรรเลงของในแต่ละวงดุริยางค์เปลี่ยนแปลงไปตามคุณลักษณะแห่งตัววาทยกรท่านนั้นๆ... ผู้เขียนประจักษ์มาหลายครั้ง และครั้งนี้กับ TPO ก็เป็นครั้งที่ชัดเจนที่สุดครั้งหนึ่ง... นอกจากนี้ อัตลักษณ์ของตัววาทยกรก็ยังส่งผลต่อการบรรเลงของวงดุริยางค์ ว่าจะกระฉับกระเฉง เป็นธรรมชาติ มีชีวิตชีวา ในความมีวินัยอันเป็นเนื้อแท้ เช่นใด เฉกใด อยู่ด้วย...อย่างน้อย ในพาร์ทที่ III ผู้เขียนได้สดับเสียงกลุ่มเครื่องสายวิโอลาที่นุ่มหนาและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อนสำหรับ TPO ตั้งแต่ผู้เขียนเคยประสบฟังพวกเขามา มิพักต้องกล่าวถึงความพร้อมเพรียงอันกอปรด้วยวินัยของกลุ่มนักดนตรีทุกกลุ่มในทุกพาร์ทเมื่อถึงคราวต้องบรรเลงในลักษณะบรรสาน ความมีวินัยดังกล่าวไม่ได้หมายถึง การบรรเลงแบบเครื่องจักรกลทางดนตรี หากหมายถึง Musicianship ของนักดนตรีที่มาร่วมกันทำงานดนตรีด้วยกันผ่านการกำกับของวาทยกรผู้อยู่เบื้องหน้าอย่างรู้เป้าหมาย... ผู้เขียนอาจจะสรุปว่า อมาดิโอเป็นวาทยกรหญิงผู้เนี๊ยบไปด้วยรายละเอียดและความเอาใจเข้าไปผูกอยู่ด้วยนักดนตรีเบื้องหน้า เธออาจจะร่ายรำจนดูประหนึ่งดนตรีของแบร์ลิโอซอาจจะ Luxurious เกินไปตามท่าทางแลท่าทีของเธอ แต่ก็ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย เธอเพียงแต่กำลังทำงานศิลปะดนตรีที่ต้องอาศัยใจของกลุ่มนักดนตรีให้ซิงโครไนซ์ด้วยกับเธอเท่านั้น แลความโรแมนติคของแบร์ลิโอซในน้ำมือของอมาดิโอโดย TPO ก็กระจ่างจ้าในใจของเราอย่างเปี่ยมด้วยรสนิยมอันดีอยู่นั่นเอง... ผู้เขียนจะต้องกล่าวว่า อมาดิโอได้สร้างความมหัศจรรย์ให้บังเกิดขึ้นแล้วด้วยงาน Symphonie Fantastique ของ Berlioz ในการบรรเลงของ Thailand Philharmonic Orchestra แห่งทุ่งศาลายา จังหวัดนครปฐม ในวันเสาร์ที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2553! ^___________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 22:45:19

ความคิดเห็นที่ 20 Berlioz: Symphonie Fantastique -- Discography ผู้เขียนลงลิสต์ซีดีของงาน SF ไว้ตรงนี้ เพื่อคุณผู้อ่านที่อาจจะใช้อ้างอิงไว้สำหรับหามาฟังเป็นส่วนตัว หลังจากประทับใจกับคลิปเสียงหรือคลิปภาพมากมายในยูทูปแล้ว และเช่นเคย ผู้เขียนไม่สนับสนุนให้คุณผู้อ่านแสวงหาซีดีมาฟังจนหลามล้นอย่างผู้เขียนเลย...มันไม่มีความหมายอะไรเลยในชีวิต... Enjoy na krub... ^____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 22:56:37

ความคิดเห็นที่ 21 1. Abbado (1983)/ Chicago SO/ DG Japan The Best 1000 ผู้เขียนชอบอับบาโดกับชิคาโกซิมฯ โดยเฉพาะเครื่อง Brass แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 53 23:04:56 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 22:57:59

ความคิดเห็นที่ 22 2. Ansermet (1967)/ Suisse Romande O/ Decca Japan Best100 the Special *with 2 Overtures ผู้เขียนชอบอองเซเมสำหรับ SF มาก...ประหนึ่งของทรงคุณค่าที่ไม่ชึ้นกับกาลเวลา... แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 53 23:06:16 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:00:44

ความคิดเห็นที่ 23 3. Argenta (1957)/ Paris Conservatory O/ The Complete Decca Recordings of Ataulfo Argenta, 1953-1957 (5CDs) ครั้งหนึ่ง อาเจ็นตากับ SF เป็นที่แสวงหากันมากในหมู่ Berliozian และนี่เป็น Early Stereo SF ที่ยิ่งใหญ่เหนือกาลเวอร์ชันหนึ่ง... แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 53 23:07:52 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:01:45

ความคิดเห็นที่ 24 4. Barbirolli (1959)/ Halle O/ Disky French Music Collection (4CDs) *with Various works บาร์บิรอลลีผู้ยิ่งใหญ่!! เป็น SF ที่ Dramatic เข้มข้นเวอร์ชันหนึ่งของโลก... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:10:37

ความคิดเห็นที่ 25 5. Barbirolli (1969)/ SW German Radio O, Baden-Baden/ Green Hill *with Rossini: Gazza Ladra Overture บาร์บิรอลลีผู้ยิ่งใหญ่ 2 !! เป็น SF ที่ Dramatic เข้มข้นเวอร์ชันหนึ่งของโลก...แต่อวลไปด้วยบรรยาก๊าศ บรรยากาศกว่า 1959 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:15:03

ความคิดเห็นที่ 26 6. Barenboim (1995)/ Chicago SO/ Warner Elatus จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:16:03

ความคิดเห็นที่ 27 7. Beecham (1959)/ French National Radio SO/ EMI GROC จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:19:27

ความคิดเห็นที่ 28 8. Bernstein (1963)/ New York PO/ Sony Bernstein Century จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:20:01

ความคิดเห็นที่ 29 9. Boulez (1996)/ Cleveland O/ DG จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:21:21

ความคิดเห็นที่ 30 10. Chung, M.-W. (1993)/Bastille Opera O/ Universal Eloquence DG จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:24:12

ความคิดเห็นที่ 31 11. Cluytens (1958)/ Philharmonia O of London/ Seraphim จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:24:57

ความคิดเห็นที่ 32 12. Cluytens (Live in Tokyo 1964)/ Paris Conservatory O/ Altus Japan จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:26:08

ความคิดเห็นที่ 33 13. Davis, Sir Colin (1974)/ (Royal) Concertgebouw O/ Philips 50th จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:26:43

ความคิดเห็นที่ 34 14. Davis, Sir Colin (1990)/ Vienna PO/ Philips Japan Super Best 100 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:27:18

ความคิดเห็นที่ 35 15. Davis, Sir Colin (Live 2000)/ London SO/ LSO Live Berlioz: Edition du bicentenaire (12CDs) *with Various works จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:28:08

ความคิดเห็นที่ 36 16. Dutoit (1984)/ Montreal SO/ Decca จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:29:06

ความคิดเห็นที่ 37 17. Fourestier (1957)/ Cento Soli O/ Universal France Accord Collection Festival จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:42:58

ความคิดเห็นที่ 38 18. Freccia (1962)/ Royal PO/ Chesky จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:43:25

ความคิดเห็นที่ 39 19. Gardiner (1991)/ Orchestre Revolutionnaire et Romantique/ Philips USA Gramophone's Choice จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:43:49

ความคิดเห็นที่ 40 20. Inbal (1987)/ Frankfurt Radio SO/ Denon JP Crest 1000 (2CDs) *with Lelio จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:44:25

ความคิดเห็นที่ 41 21. Jansons, Arvid (1971)/ Leningrad PO/ Icone Japan จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:44:51

ความคิดเห็นที่ 42 22. Jansons, Mariss (1991)/ Royal Concertgebouw O/ EMI Encore จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:45:17

ความคิดเห็นที่ 43 23. Jarvi, Paavo (2000)/ Cincinnati SO/ Telarc จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:45:42

ความคิดเห็นที่ 44 24. Karajan (1965)/ Berlin PO/ DG Musikfest จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:46:12

ความคิดเห็นที่ 45 25. Karajan (1974)/ Berlin PO/ DG Galleria จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:46:37

ความคิดเห็นที่ 46 26. Kempe (1959)/ Berlin PO/ Disky Royal Long Players (2CDs) *with Rimsky-Korsakov & Dvorak’s Works จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:47:20

ความคิดเห็นที่ 47 27. Klemperer (1963)/ Philharmonia O of London/ EMI The Klemperer Legacy จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:47:46

ความคิดเห็นที่ 48 28. Krivine (1993)/ Lyon National O/ Denon Columbia JP จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:48:13

ความคิดเห็นที่ 49 29. Leibowitz (1958)/ Vienna State Opera O/ DG Westminster (2CDs) *with Romeo et Juliette จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:48:44

ความคิดเห็นที่ 50 30. Maazel (1982)/ Cleveland O/ Telarc Hybrid SACD จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:49:10

ความคิดเห็นที่ 51 31. Mackerras (1994)/ Royal PO/ Tring RPO จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:49:32

ความคิดเห็นที่ 52 32. Markevitch (1961)/ Lamoureux Concert Association O/ DG The Originals จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:49:55

ความคิดเห็นที่ 53 33. Martinon (1973)/ Orchestre National de l’ORTF/ EMI Gemini (2CDs) *with Lelio จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:50:28

ความคิดเห็นที่ 54 34. Menuhin (1990)/ Royal PO/ Virgin Virgo จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:51:08

ความคิดเห็นที่ 55 35. Minkowski (2002)/ Mahler Chamber O/ Brilliant *with Herminie (Licensed from DG) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:52:11

ความคิดเห็นที่ 56 36. Monteux (1958)/ Vienna PO/ Decca Japan Best100 the Special จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:52:39

ความคิดเห็นที่ 57 37. Munch (1954)/ Boston SO/ RCA Living Stereo จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:53:07

ความคิดเห็นที่ 58 38. Munch (1966)/ Hungarian Radio & Television O/ Philips Australian Eloquence จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:53:34

ความคิดเห็นที่ 59 39. Munch (1967)/ Orchestre de Paris/ EMI Toshiba JP จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:54:02

ความคิดเห็นที่ 60 40. Muti (1984)/ Philadelphia O/ EMI Seraphim จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:54:25

ความคิดเห็นที่ 61 41. Norrington (1988)/ London Classical Players/ Virgin the Classics จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:54:46

ความคิดเห็นที่ 62 42. Ormandy (1960)/ Philadelphia O/ Sony Essential จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:55:10

ความคิดเห็นที่ 63 43. Paray (1959)/ Detroit SO/ Mercury Living Presence Hybrid SACD จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:55:33

ความคิดเห็นที่ 64 44. Plasson (1989)/ Orchestre National du Capitole de Toulouse/ EMI France La Voix de Son Maitre จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:55:54

ความคิดเห็นที่ 65 45. Previn (1975)/ London SO/ EMI Gemini (2CDs) *with Requiem จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:56:29

ความคิดเห็นที่ 66 46. Rattle (2008)/ Berlin PO/ EMI จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:56:51

ความคิดเห็นที่ 67 47. Rozhdestvensky (Live 1971)/ Leningrad PO/ BBC Radio Classics จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:57:36

ความคิดเห็นที่ 68 48. Skrowaczewski (2002)/ Saarbruecken Radio SO/ Oehms จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:58:02

ความคิดเห็นที่ 69 . แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 53 23:58:52 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:58:29

ความคิดเห็นที่ 70 49. Stokowski (Live 1968, Jun 18th)/ New Philharmonia O/ BBC Legends จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:59:23

ความคิดเห็นที่ 71 50. Stokowski (1968, Nov)/ New Philharmonia O/ Decca “Original Masters: Decca Recordings 1965-1972, Vol. 1” (5CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:59:48

ความคิดเห็นที่ 72 51. Tilson Thomas (1997)/ San Francisco SO/ RCA จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 00:00:19

ความคิดเห็นที่ 73 52. Williams (1987)/ London SO/ Carlton Classics จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 00:00:40

ความคิดเห็นที่ 74 และ 53. Zinman (1990)/ Baltimore SO/ Telarc จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 00:01:03