ความคิดเห็นที่ 1 |
Chapter 26
เมื่อเมฆหมอกอันเลวร้ายพัดผ่านไปแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มสดใสขึ้น...
บรรดาสมาชิกแก๊งอสรพิษและเพื่อนๆ ก็พากันกลับมาเฮฮาได้อีกครั้ง แต่ละคนทยอยมาเยี่ยมริทกันเสียจนห้องพักฟื้นเล็กๆนั้นแคบไปอย่างถนัดใจเลยทีเดียว
"จนป่านนี้พี่ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ ว่าริทมันจะพระเอกได้ขนาดนี้เนี่ย" โตโน่พูด พลางชำเลืองมองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง "ไอ้คนที่ขี้ไปซะทุกอย่างอย่างมัน อยู่ๆทำใจกล้าไปช่วยไอ้กันได้เนี่ย ไม่ธรรมดาๆ"
"เออ ละตกลงเมิงดีกันยัง" เซนหันไปพยักเพยิดกับกัน ซึ่งนั่งยิ้มแก้มบุ๋มหน้าบานอยู่จนแก้มจะแตกอยู่แล้ว
"ยัง...มั้ง..." หนุ่มผิวเข้มพูดทั้งที่หน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนที่จะชำเลืองมองคนที่อยู่บนเตียงกับสาวน้อยที่นั่งอยู่ขอบเตียงด้วยสีหน้าล้อเลียน
"พอๆ ไอ้กัน เมิงอย่าวอน นี่กุอุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยเมิงเลยนะเว้ย" หนุ่มร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มโวยวาย
"เออ กุล้อเล่น!!!" กันพูดเน้นเสียงไปแบบขำๆ "เมิงนี่ก็ทำท่าเชื่อเป็นตุเป็นตะเชียว"
"ตกลงพวกเมิงดีกันยัง แต่กัดกันขนาดนี้คงเหมือนเดิมแล้วมั้ง" โตโน่ส่ายหน้า "งั้นพอไอ้ริทมันออกจากโรง'บาลแล้ว เมิงรีบเอาไอ้ริทกลับไปอย่างด่วนเลยนะ กุเบื่อมันเต็มทนละ"
"อะไรกัน พี่โตโน่ นี่พี่นอนกะมันไม่กี่คืนนี่ ถึงกะพูดคำนี้แล้วเหรอ" เซนย้อนถามแบบงงๆ
"ก็เออสิวะ นอนปิดไฟก็ไม่ได้นะ มันก็จะโวยวายกลัวผี แล้วมีอย่างที่ไหน พี่นอนๆอยู่ มันก็มาสะกิด ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไร ที่แท้มันละเมอ แถมเท่านั้นยังไม่พอ นอนหลับๆ มันก็จะมากอดก่ายอยู่นั่นละ ถีบมันตกเตียงไปกี่รอบ มันก็มาใหม่อีก!!!" โตโน่โวย "สงสัยน้องเต้ยจะลำบากหน่อยแล้วนะ"
ประโยคหลัง โตโน่หันไปพูดกับสาวน้อยที่กำลังปอกแอปเปิ้ลอย่างเงียบๆอยู่ ทำเอาเธอถึงกับชะงักกึก พวงแก้มดูมีสีระเรื่อขึ้น
"อะไรกันคะ พี่โตโน่!!!" เต้ยหันมาร้องถามพี่ใหญ่ของแก๊งด้วยสีหน้าที่เก็บอาการไม่มิด
"อ้าว ก็ต่อไป น้องเต้ยก็จะ...ลำบากในการดูแลไอ้ริทมันไง..."
เต้ยนิ่งเงียบ ในใจเริ่มจินตนาการในสิ่งที่โตโน่พูดก่อนหน้านี้ไปใหญ่โตแล้ว ซึ่งก็ดูท่าทางไม่ต่างไปจากคนป่วยที่นอนอมยิ้มอยู่บนเตียงเช่นกัน ทั้งสองดูมีอาการเก้อไปทั้งคู่ เซนมองอาการของทั้งสองแล้วก็อมยิ้ม
"พี่โต ไอ้กัน ไปโรงอาหารกัน!!!"
อยู่ๆเซนก็เอ่ยปากชวนขึ้นมาซะอย่างนั้น โตโน่เลิกคิ้ว "อ้าว จะไปทำไมวะ เมื่อกี้ก็เพิ่งกินข้าวกันมา เมิงอย่าบอกนะไอ้เซน ว่าเมิงจะกินอีกอะ เมื่อเช้าพี่เห็นนะ เมิงกินเค้กไปครึ่งปอนด์น่ะ..."
"เถอะน่า พี่โตโน่ ไปเหอะ!!!" เซนขมวดคิ้ว ในใจเคืองนิดๆที่โดนเผาสด แต่ก็ปวดหัวด้วยที่พี่ใหญ่ดูท่าจะ "บื้อ" กว่าที่คิด
กันก็ทำท่าทางเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง เลยพูดสำทับไป "แล้วพี่โตโน่จะอยู่นี่ทำไมเล่า!!!" เซนพูด พลางขยิบตาให้โตโน่เชิงส่งสัญญาณ แต่ทว่า...
"ไอ้กัน เมิงเป็นอะไร ตาเจ็บเหรอไง"
กันและเซนส่ายหน้าอย่างระอา
"ตกลงพี่จะไปดีๆ หรือจะให้พวกผมลากไป!!!"
สองเสียงประสาน ทำเอาโตโน่ลุกขึ้นมาส่ายหัวราวกับคนเมายาดอง "เออๆๆๆๆ ไปก็ได้วะ รู้ตั้งนานแล้วน่ะ!!!"
กันและเซนยิ้มที่มุมปาก พลางหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ เซนกระซิบ "แกล้งเขามากๆ ระวังกรรมตามทันนะครับ!"
โตโน่เริ่มทำสีหน้าปั้นยาก พลางโบกมือ "เออ น่ะ! ไปสิวะ ไปๆๆๆ!"
สามหนุ่มเดินออกจากห้องไปแล้ว ณ ตอนนี้ ภายในห้องก็เหลือเพียงสองหนุ่มสาว ริทกับเต้ยเท่านั้น..ทั้งสองมองตามสามหนุ่มไปจนลับหายจากประตู และด้วยอาการใจลอยนั่นเอง...
"อุ้ย"
เต้ยเผลอทำมีดบาดมือเข้าจนได้ เลือดไหลซึมออกจากปลายนิ้วชี้ ริทเห็นเข้าพอดี เลยทำท่าจะลุกขึ้นมาช่วย แต่ว่า...
"โอ้ยยยยย"
หนุ่มร่างเล็กลุกขึ้นมาไม่ไหว ได้แต่ทำตัวงออยู่อย่างนั้น อีกทั้งขาที่เข้าเฝือกอยู่ข้างหนึ่งที่ถูกยึดไว้ก็ยังทำให้เขาขยับตัวได้ไม่มากอีก เสียงร้องของเขาทำเอาเต้ยตกใจ
"ริทอะ ลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวเหอะ!!!" เต้ยรีบหยิบกระดาษทิชชูมาพันนิ้วไว้ แล้วประคองริทลงนอนอย่างเดิม "ตัวเองเป็นคนเจ็บอยู่นะ มาลุกพรวดพราดพร่ำเพรื่อแบบนี้ได้ไง!!!"
"ก็...ริทเป็นห่วงเต้ยนี่นา..." ริททำหน้าบูด พลางค่อยๆนอนลงตามการประคองของเต้ย
"อย่าดื้อสิริท เดี๋ยวก็ไม่หายซักทีหรอก" เต้ยพูดบ่นพลางห่มผ้าให้ชายหนุ่ม "ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ เต้ยตกใจหมด"
"เต้ยเป็นห่วงริทเหรอ" คนป่วยถามอมยิ้ม จนสาวน้อยถึงกับมีอาการเก้อเขิน
"ใครบอก ขี้ตู่นะ!!!"
"เหรอ แล้วตอนที่ริทหลับอยู่นะ ริทได้ยินใครไม่รู้แหละ บอกว่ารักริทด้วยนะ" ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก พลางแสร้งมองไปทางอื่น "ใครกันนะ อยากรู้จริงๆเลย เต้ยรู้มั้ย..."
"ไม่รู้!!!" เต้ยก้มหน้างุดด้วยความเขิน "อะ กินเข้าไปสิ แอปเปิ้ลน่ะ!!!"
เต้ยพูดพลางยื่นแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งไปที่หน้าของริทแก้เขิน ชายหนุ่มทำสีหน้าปั้นยาก
"เอ้อ เต้ย ริทจะบอกว่า..."
"บอกอะไร..." สาวน้อยยังคงก้มหน้าด้วยความเขินอยู่
"คือ ริท...ไม่กินผลไม้น่ะ..." ชายหนุ่มพูดเสียงเบาด้วยความเขิน "ริทกินได้แต่น้ำรสผลไม้ แต่ไม่กินผลไม้..."
"โหย ริท ผักก็ไม่กิน ยังจะไม่กินผลไม้อีกเหรอ!!!" หญิงสาวโวยวาย "ไม่กินแล้วเมื่อไหร่จะแข็งแรงอะ ไม่รู้แหละ ยังไงริทก็ต้องกินละ เต้ยอุตส่าห์ปอกแล้ว...!!!"
เจอหญิงสาวทำแก้มป่องบวกอารมณ์บูดต่อหน้า ทำเอาเจ้าตัวเล็กถึงกับหน้าเสีย ในใจก็กลัวเจ้าหล่อนจะงอนจริงดังว่า เลยตัดสินใจหลับหูหลับตา งับแอปเปิ้ลชิ้นนั้นเข้าปาก พลางหลับหูหลับตาเคี้ยว..แล้วก็กลืนลงคอ!!!
"เป็นไงล่ะ..." เต้ยเอ่ยถาม ในใจก็นึกสงสารเหมือนกัน แต่ความหมั่นไส้มีมากกว่า เลยทำแกล้งเล่นไปงั้น ส่วนริทที่ทำหน้าเหยเกแต่แรก อยู่ๆก็มีสีหน้าที่ดีขึ้นทันตา
"ไม่น่าเชื่อ อร่อยอะเต้ย ขออีกชิ้นสิ!!!"
หญิงสาวตกใจตาค้าง แต่ดูจากสีหน้าแล้ว เขาทำท่าทางจริงใจเอามากๆ จนเธอเริ่มงง "เอ๊ะ ริท พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย...!!!"
"ก็จริงน่ะสิ!!!" ริทยิ้มกว้าง "ริทว่า เพราะมันมาจากมือเต้ยอะ เลยอร่อยเป็นพิเศษ!!!"
"บ้าน่ะ..." เต้ยโต้เสียงเบา พลางป้อนแอปเปิ้ลอีกชิ้นเข้าปากชายหนุ่มที่นอนส่งตาหวานมาให้เธอเป็นระยะ...
แอปเปิ้ลผลนี้ ท่าทางว่าคงจะหวานเป็นพิเศษ....!!!
แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 53 01:00:52
แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 53 00:39:29
| จากคุณ |
:
aoikotori  
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ก.ค. 53 22:41:10
|
|
|
|
แต่ถึงยังไง ก็ขอให้ติดตามกันไปเรื่อยๆนะคะ
