ความคิดเห็นที่ 1 มีงานดี ดี หลายงานนะครับ  ผมอยากไป แต่ไกล๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  T_______________T จากคุณ : aka shuri เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 53 00:50:44

ความคิดเห็นที่ 2 Rachmaninoff (Rachmaninov): Concerto for Piano and Orchestra No. 2 in C minor, Op. 18 (1900-01) -- I Moderato - Allegro II Adagio Sostenuto III Allegro Scherzando เปียโนคอนแชร์โตหมายเลขสองชิ้นนี้ของรัคมานินอฟ เป็น PC ที่โด่งดังที่สุดในกลุ่ม PCs ทั้ง 4 ชิ้นของเขา (ผู้สันทัดกรณีเขาอ้างกัน HA HA) แต่หากจะถามไถ่ถึงกลุ่มผู้ฟังผู้ที่เป็น Rachmaninian ตัวกลั่นว่า PC ชิ้นไหนของรัคมานินอฟที่พวกเขาชื่นชอบกันมากที่สุดกัน... คำตอบอันผู้เขียนมักจะได้ยินได้ฟังมาเกือบร้อยทั้งร้อยก็มักจะเป็น PC No. 3 in D minor ซึ่งรัคมานิเนียน(ส์)ทั้งปวง ต่างก็อวยเกียรติของ PC No. 3 กันว่า ทั้งลึกซึ้งและบรรเลงได้ยากยิ่งแล้ว... เพื่อนของผู้เขียนคนหนึ่งเป็นนักดูหนังที่จัดได้ว่าเชี่ยวชาญด้านเพลงประกอบหนังด้วย เขาบอกกับผู้เขียนว่า เขาดูหนังเรื่อง Shine (1996) มาแล้วไม่ต่ำกว่า 20 ครั้ง (:-O) และแรงดึงดูดใจทำให้เขาต้องดูหนังเรื่องดังกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่นก็เป็นเพราะ ‘แรคทรี’ อันถูกสร้างให้เป็นแก่นหลักที่ผู้แสดงนำของเรื่องดังกล่าวจะต้องเข้าถึง ซึ่งในเนื้อเรื่องของ Shine ก็ยังยืนยันอย่างแข็งขันว่า PC No. 3 เป็นงานที่บรรเลงได้ยาก เข้าถึงได้ยาก และแฝงไปด้วยลักษณาการ Psychological ยิ่งนัก (ถึงตอนนี้ ผู้เขียนคิดว่า เพื่อนของผู้เขียนเพี้ยนกว่าพระเอกเรื่อง Shine ถ้าเพื่อนเข้ามาอ่าน ก็อย่าเคืองกันน๊า HA HA ;-p) แต่ในทางกลับกัน ท่วงทำนองหลักอันไพเราะงดงามหลายต่อหลายท่วงทำนอง...หลายต่อหลายวรรคตอน...หลายต่อหลายคีตวลี ใน PC No. 2 ของรัคมานินอฟ ล้วนแล้วแต่ปรากฏอย่างเอนกอุดมในภาพยนตร์หลายต่อหลายเรื่องอย่างอิสระ... ท่วงทำนองใน PC No. 2 ได้สร้าง Picturesque ในแผ่นฟิล์มตามอย่างจินตนาการของผู้กำกับภาพยนตร์ผู้ซึ่งมองเห็นท่วงทำนองใน PC No. 2 ของรัคมานินอฟเปรียบประหนึ่งห้วงมหรณพแห่งขุมทรัพย์ทาง ‘ดนตรีประกอบภาพยนตร์’ อันสามารถตักตวงได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด อย่างน้อย ในชีวิตผู้เขียนอันชมภาพยนตร์มาแล้วน้อยนับเรื่องได้ก็ประสบกับ PC No. 2 ของรัคมานินอฟในภาพยนตร์มาแล้วหลายต่อหลายเรื่องทีเดียว และจากภาพยนตร์เรื่อง “Brief Encounter (1945)” ของผู้กำกับฯ David Lean ก็เปรียบเสมือนสถานีรถไฟต้นทางแห่ง PC No. 2 ของรัคมานินอฟอันนำทางไปสู่ความเป็นดนตรีประกอบฯ ยอดนิยมในภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ อีกมากมายในเวลาต่อมา... ว่ากันโดยลึกซึ้งแล้ว นอกกว่าที่ PC No. 2 ของรัคมานินอฟจะเป็นที่ “ยอดนิยม” สำหรับการเข้าถึงที่ง่ายกว่าและระเรื่อยไหลกว่า No. 3 (หากจะมองจากสายตาอันอยู่ระหว่างสองใบหูของชนผู้รักหนังด้วย) แต่ PC No. 2 ของรัคมานินอฟในมุมมองของผู้รักดนตรี ก็ยังมีความเป็นตำนานทั้งจาก เรื่องราวความเป็นมา, กลวิธีในการประพันธ์ แลท่วงทำนองอันอาจจะแฝงนัยความหมายในแต่ละกระบวน อันบ่งชี้ความเป็นปรัชญดุริยางค์ของงานอยู่ด้วย... ผู้เขียน แม้จะขี้เกียจมองย้อนไปในเรื่องราวเชิงประวัติศาสตร์ของการประพันธ์ในงานชิ้นดังกล่าว ก็ยังอดเสียไม่ได้ที่จะต้องสรุปความเป็นตำนานของการประพันธ์งานชิ้นนี้ไว้ด้วยว่า เหตุเพราะการแสดงการบรรเลง Symphony No. 1 in D minor ของรัคมานินอฟในครั้งปฐมฤกษ์โดยวาทยกร Alexander Glazunov ซึ่งกำลังกรึ่มด้วยรสสุรานุภาพ ได้ถูกสับแหลกเละเทะอย่างไม่มีชิ้นดีโดยบทความวิจารณ์จากเหล่านักวิจารณ์ดนตรีผู้สวาปามความล้มเหลวของนักประพันธ์เป็นอาหารเช้านั่นเอง รัคมานินอฟจึงตกอยู่ในภาวะถดถอยทางจิตใจ จนต้องเก็บเนื้อเก็บตัวและขังตัวเองด้วยความโดดเดี่ยวนับตั้งแต่นั้น... เหล่าแมลงหวี่ที่อาศัยอยู่ในบ้านของรัคมานินอฟได้บอกกับคนภายนอกว่า เขาตกอยู่ในอาการเศร้าซึม แลเฝ้าแต่ครุ่นคิดพิจารณาความสามารถในการประพันธ์ดนตรีของตัวเองด้วยความกังขา จนต่อมาแทบจะกลายเป็นโรคประสาทอันเนื่องมาจากอาการซึมเศร้าเลยทีเดียว... รัคมานินอฟเก็บตัวอยู่กับตัวเองด้วยอาการดังกล่าวอยู่ถึงสองปี และครั้นเมื่อเขาพบว่า เขาไม่สามารถจะสลัดเอาอาการซึมเศร้าที่กัดกร่อนสภาพจิตใจของเขาให้ตกต่ำหลุดพ้นไปได้แล้ว เขาจึงไปพบกับคุณหมอ Nikolai Dahl ให้ช่วยหาหนทางแก้ไขให้... จากความเพียรพยายาม ความเห็นอกเห็นใจ แลความอดทนเอาใจใส่ด้วยความเมตตากรุณาของหมอดาห์ลที่มีต่อรัคมานินอฟอย่างสม่ำเสมอนั่นเอง ส่งผลให้รัคมานินอฟฟื้นตื่นจากอาการซึมเศร้า คืนสู่ความกระปรี้กระเปร่าด้วยความกระฉับกระเฉงอย่างรวดเร็ว แลตามมาด้วยความมั่นอกมั่นใจในศักยภาพแห่งการเป็นดุริยกวีในตนเอง มากเสียยิ่งกว่านั้นก็คือ จิ้งจกเมืองหนาวที่ห้องรับแขกของหมอดาห์ลบอกว่า นอกกว่าที่รัคมานินอฟจะหายขาดจากอาการเศร้าซึมแล้ว เขายังล่วงไปกระทั่งถึงความรู้สึกเชื่อมั่นศรัทธาในตนเองอย่างเต็มเปี่ยมอยู่ด้วยทีเดียว! ในปี 1900 นั่นเอง รัคมานินอฟจึงได้เริ่มต้นประพันธ์ PC No. 2 ด้วยความมั่นมาด และได้มุ่งหมายที่จะอุทิศเป็นอนุสรณ์แห่งการตอบแทนคุณให้กับดอกเตอร์นิโคไล ดาห์ล คุณหมอผู้ใจดีที่ช่วยเหลือเขาให้กลับมาเป็นรัคมานินอฟคนใหม่ แลในปี 1901 นั่นเอง ที่โลกย์ได้ต้อนรับเปียโนคอนแชร์โตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดชิ้นหนึ่ง + โรแมนติคที่สุดชิ้นหนึ่ง + เป็นที่กล่าวถึงและปรารถนาถึงมากที่สุดชิ้นหนึ่งในโลกแห่งดุริยางคศิลป์... ประดุจว่า ผิว์ชั่วชีวิตของการฟังดนตรีอันตราว่าเป็นดนตรีคลาสสิค หากมิได้ฟังแม้กระทั่งกระบวนหนึ่งกระบวนใดใน Rachmaninov: PC No. 2 มาก่อนดินจะกลบหน้า, งานดนตรีชิ้นอื่นใดอันฟังมาแล้วจะกี่ชิ้นต่อกี่ชิ้น จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่มีความหมาย! (ผู้เขียนจำขี้ปากเขามาขู่คุณผู้อ่านอีกต่อหนึ่งน๊า HA HA :-p) ก่อนที่ผู้เขียนจะพาคุณผู้อ่านตุหรัดตุเหร่ไปด้วยผู้เขียนกับเรื่องราวของ PC No. 2 ของรัคมานินอฟต่อ ผู้เขียนขอนำเสนอคลิป Trailer สำหรับภาพยนตร์เรื่อง Brief Encounter ที่มีงานชิ้นดังกล่าวของรัคมานินอฟแทรกซึมซอกซอนอยู่แทบจะทุกฉาก... ผู้เขียนอาจจะต้องตั้งข้อสังเกตเล็กๆ ไว้ว่า ในมุมมองของเรื่องดังกล่าว แม้จะแฝงดนตรีของรัคมานินอฟเป็นตัวแทนแห่ง Love theme อันอุดมในหลายต่อหลายฉาก แต่หากคุณผู้อ่านเคยชมหนังเรื่องนี้มาแล้ว (ซึ่งในยูทูบลงไว้ครบถ้วนอย่างอุกอาจ) ก็จะเห็นดนตรีของรัคมานินอฟอันสัมพัทธ์ (ไม่ใช่สัมพันธ์) กับ ‘รถไฟ’ อยู่ด้วย ทั้งนี้ ผู้เขียนออกจะเขินขวยเมื่อได้อ่านหรือประสบกับ “ภาพยนตร์วิจักขณ์” อันมีผู้สันทัดกรณีตีความไว้มากมาย ดังนั้น ผู้เขียนจึงขอออกตัวไม่กล่าวถึงสัมพัทธภาพระหว่างรถไฟกับดนตรีให้เป็นที่ขบขันของคุณผู้อ่านก็แล้วกันน๊า ประเดี๋ยวมะพร้าวห้าวของผู้เขียนจะไปตกอยู่ในสวนเอเดนของคุณผู้อ่านให้รำคาญเสียเปล่าน่ะซี (HA HA) Enjoy . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 53 18:30:27

ความคิดเห็นที่ 3 . ผู้เขียนขอลบความคิดเห็นนี้ออก ซึ่งเหตุผลจะแสดงไว้ในความคิดเห็นที่ 5 นะครับ ^___________^ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 18:16:50 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 53 20:50:37

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านสนุกมากมายครับ :) จากคุณ : angel of music เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 23:32:17

ความคิดเห็นที่ 5 เจตนาเดิม ผู้เขียนพยายามที่จะเริ่มกระบวนที่ II ก่อน และตามมาด้วยกระบวนที่ III แลปิดท้ายด้วยกระบวนที่ I ในท้ายที่สุด... แต่แล้ว เมื่อผู้เขียนย้อนกลับไปอ่านกระบวนที่ II อันผู้เขียนได้เพ้อเจ้อมาข้างบนนี้อีกครั้ง และตั้งใจจะเขียนกระบวนที่ III ต่อเพื่อย้อนรอย Timeline ของการประพันธ์ของรัคมานินอฟในปี 1900 ผู้เขียนก็เกิดอาการเขียนไม่ออกง่ะ (แหะ แหะ...) ประหนึ่งว่า สิ่งที่รัคมานินอฟได้เรียบเรียงแต่ละกระบวนด้วยเจตจำนงตามสกอร์ของเขานั้น เหมาะสมที่สุดแล้วที่จะกล่าวถึงโดยเรียงตามการวางกระบวน I --> II --> III แต่ไม่เหมาะสมกับการเรียงลำดับการอธิบายตามไทม์ไลน์ของการประพันธ์ของรัคมานินอฟ (นั่นคือ II และ III ในปี 1900 และ I ในปี 1901) ดังนั้น ผู้เขียนจึงขอลบข้อความในความคิดเห็นที่ 3 ออกด้วยความอับอายอย่างเหลือแสน (HA HA ;-p) แล้วเขียนและเรียบเรียงใหม่ในความคิดเห็นนี้เรื่อยไปอีกครั้ง... ผู้เขียนต้องขออภัยคุณผู้อ่านที่เคยติดตามอ่านมาเมื่อหลายวันก่อนด้วยน๊า... คุณผู้อ่านคงทราบมาแล้วว่า รัคมานินอฟประพันธ์ PC No. 2 ในกระบวนที่ II และ III ก่อนในปี 1900 (เขานำออกแสดงเฉพาะสองกระบวนที่แล้วเสร็จก่อนด้วย) และจนกระทั่งปลายปี 1901 นั่นเอง ที่การประพันธ์กระบวนที่ I ได้แล้วเสร็จแลได้ถูกผนวกเข้าเป็นคอนแชร์โตในสามกระบวนตามอย่างคติโรแมนติคโดยสมบูรณ์... PCs ของรัคมานินอฟ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง No. 2 และ No. 3 เป็นงานที่บ่งชี้ว่า รัคมานินอฟเป็นดุริยกวีที่มีความเป็นเลิศในด้านการประพันธ์ดนตรีสำหรับการประชันระหว่างเปียโนกับวงดุริยางค์ (ผู้เขียนอยากจะบอกว่า อาจจะเทียบชั้นเท่า Mozart และ Beethoven แต่เกรงว่า Brahms จะลุกขึ้นมาบีบคอผู้เขียนด้วยความกริ้วน่ะซี HA HA) นอกกว่าที่เขาจะได้รับการยกย่องว่า เป็นดุริยกวีที่ยังเป็นผู้ปฏิบัติเปียโนในระดับ Virtuoso แลเป็นเอตทัคคะในเครื่องดนตรีประเภทดังกล่าวในทุกแง่มุม ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่ารัคมานินอฟจะประพันธ์งานดนตรีที่มีเปียโนกอปรเป็นองค์แห่งเสียงในรูปแบบการประพันธ์ประเภทใดก็ตาม งานชิ้นดังกล่าว ย่อมได้รับการยอมรับแลปรารถนาถึง จากผู้ฟังที่รักเสียงการบรรเลงจากเปียโนอยู่เสมอ... มากเสียยิ่งกว่านั้น รัคมานินอฟยังเป็นดุริยกวีที่ผูกพันอยู่ด้วยคติโรแมนติคอย่างมั่นคงอยู่เสมอมา งานประพันธ์ดนตรีสำหรับเปียโนไม่ว่าจะในรูปแบบคอนแชร์โต เชมเบอร์ หรือ การบรรเลงเดี่ยว การชึ้นรูปของเสียงเปียโนล้วนแล้วแต่แทรกซอนไปด้วยลักษณาการแบบ Sensational / Emotional ของเสียง แลยังต้องอาศัย Virtuositic ของผู้ปฏิบัติเปียโนอย่างแหลมคมอยู่ด้วย... คุณผู้อ่านคงทราบกันแล้วว่า ทั้งสองมือของรัคมานินอฟมีขนาดที่ใหญ่ แผ่กางได้กว้าง แลมีสิบนิ้วที่ยาวและแข็งแรง (อาจจะกล่าวได้ว่า ผิดปกติไปจากมือของคนทั่วๆ ไป) รัคมานินอฟจึงมีสองมือของนักเปียโนในอุดมคติที่สามารถจะบรรเลงในเทคนิคใดก็ได้ เพราะกายวิภาคของมือนั้นเอื้ออำนวย ด้วยเหตุนี้ ดุริยางคนิพนธ์แลคีตนิพนธ์อันมีเปียโนเป็นองค์แห่งเสียงของรัคมานินอฟจึงถูกยกย่องอยู่มาก ว่า มีช่วงเสียงตลอดทั้ง 88 คีย์ที่กว้าง เต็มไปด้วยเทคนิคซับซ้อน มีพลวัตหรือความดัง-เบาของเสียงที่พลิกพลิ้วเปลี่ยนแปรอันละเอียดบรรจง แต่ก็ยังคงกรุ่นไปด้วยอารมณ์อันหลากหลายในคติจินตนิยมอยู่ด้วย ถึงอย่างไรก็ดี Touching ของรัคมานินอฟ มักจะได้รับการพิจารณาอยู่เสมอว่า จากสิบนิ้วอันแข็งแรงของเขา มักจะให้เสียงเปียโนที่มีน้ำหนักมากกว่าปกติ... PC No. 2 ของรัคมานินอฟ มักจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับ PC No. 1 ของ Tchaikovsky ผู้เป็นอาจารย์ซึ่งมาก่อนกาลอยู่เสมอ แต่ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวว่า ภาคการบรรเลงอันโอ่อ่าและจัดจ้าของส่วน Orchestration บางห้วงการบรรเลงอันนฤนาทเท่านั้นเองที่รัคมานินอฟสมาทานมาจากไชคอฟสกี ซึ่งว่ากันตามจริงแล้ว ออเคสเตรชันในรูปแบบ Tchaikovskian ก็ไม่ได้เป็นลายเซ็นของไชคอฟสกีโดยตรง เพราะความโอ่อ่าอันจัดจ้า แผดตะเบ็งจนเกือบหูดับตับไหม้ (แต่เปี่ยมไปด้วยรสนิยมอันดี) รูปแบบดังกล่าว ได้ถูกเรียกเป็นลักษณาการของกลุ่มเครื่องเป่าทองเหลืองสำหรับวงดุริยางค์ที่มาจากจากประเทศรัสเซียไปแล้ว แลถูกเรียกกันว่า Russian sound และสำหรับความนฤนาทในแบบไชคอฟสเกียนซาวนด์สำหรับ PC No. 1 นั้น จะเกรี้ยวกราด ผาดแผลง แผดกล้ากว่าที่ปรากฏใน PC No. 2 ของรัคมานินอฟแลในรัสเซียนซาวนด์โดยมาตรฐานทั่วไป... แลเป็นการง่ายเมื่อเราจะเปรียบเทียบ PC No. 1 ของไชคอฟสกีกับ PC No. 2 ของรัคมานินอฟ ซึ่งเราอาจจะต้องกล่าวว่า (*) “ ทำนองของไชคอฟสกีพราวไปด้วยอารมณ์วูบวาบวู่วาม มีทั้งกระแทกกระทั้น อ่อนหวาน ดุเดือด และเศร้าสร้อย ตามอุปนิสัยเจ้าอารมณ์ของเขา แต่เสน่ห์ของรัคมานินอฟอยู่ที่ตรงการสร้างทำนองเพลงได้สวยงามเพราะพริ้ง เป็นทำนองที่อาดูรเทวษล้ำลึกเหลือเกิน เหมือนออกมาจากหัวใจของคนที่ก่นแต่หมองไหม้ระทมทุกข์อยู่เป็นนิจ หากจะเปรียบเทียบบทเพลงทั้งสองนี้เป็นภาพวาด ภาพของไชคอฟสกีเป็นภาพที่งามผาด สวยผ่าวเร่าร้อนสะดุดตาก็จริง แต่ไม่ประทับใจ ส่วนภาพของรัคมานินอฟนั้น ยิ่งพิศยิ่งซึ้ง ยิ่งพินิจยิ่งเห็นความประณีตที่แฝงเร้นอยู่อย่างชาญฉลาด...” (*) ใน “....” ล้วนแล้วแต่เป็นสำนวนของแพทย์หญิงโชติศรี ท่าราบ ในนาม จิ๋ว บางซื่อ ในปี พ.ศ. 2498... ผู้เขียนขอคัดลอกมาด้วยความเคารพท่านเป็นอย่างสูงไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ... . จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 18:19:50

ความคิดเห็นที่ 6 PC No. 2 ของรัคมานินอฟอาจจะถูกพิจารณาว่า เป็นงานที่เป็นอนุสรณ์อันรัคมานินอฟประพันธ์อุทิศให้กับคุณหมอนิโคไล ดาห์ล หรือ อาจจะถูกพิจารณาว่าเป็น PC ที่บ่งชี้ลักษณาการ Melancholy ของตัวดุริยกวี แต่ผู้เขียนอาจจะต้องประจานตนเองด้วยความคิดเห็นเสล่อๆ ว่า PC No. 2 ของรัคมานินอฟ เป็นแม้กระทั่งปรัชญดุริยางค์ หรือ งานดนตรีที่แฝงไว้ด้วยความเป็นปรัชญา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปรัชญาอันว่าด้วย “การหมุนเวียนแห่งกาลานุกาล” นอกกว่าที่เราจะพิจารณาว่า PC No. 2 ของรัคมานินอฟจะเป็นเพียงดนตรีแห่งความวิโยคโศกศัลย์แลกำสรดกำศรวลไปด้วยความอาดูรเทวษอันอยู่ในห้วงลึกของตัวดุริยกวีแต่เพียงถ่ายเดียว... นับตั้งแต่การเปิดกระบวนแรกของ PC ชิ้นนี้ด้วยการบรรเลงแปดกลุ่มโน้ตประสานอันมีน้ำหนักแลให้ความรู้สึกเร้นลับจากเสียงเปียโนเดี่ยวที่ค่อยๆ ดังขึ้น ดังขึ้น แล้วก็เปลี่ยนเป็นลักษณะพรูพร่างผ่อนปรนนั่นแล้ว ที่ผู้เขียนหวนระลึกถึงลักษณะแห่งการเคลื่อนของเวลา... ไม่ว่าลักษณาการของเสียงเดี่ยวเปียโนในแปดคอร์ดของแต่ละผู้บรรเลงเดี่ยวที่แตกต่างกัน เช่น จะเน้นช้าแลกระแทกกระทั้นเป็นห้วงๆ อย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ  หรือ จะเร็วกระชั้นแลมีน้ำหนักเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ  หรือ จะเน้นช้าแต่พลิกพลิ้วมีปลายเสียง ก็ล้วนแล้วแต่แสดงลักษณะการเคลื่อนของเวลาทั้งสิ้น! ...เราอาจจะมองลักษณะของแปดคอร์ดแห่งการเคลื่อนของเวลานั้นได้หลายรูปแบบตามแต่จะจินตนาการ นั่นคือ หากไม่เป็นเสียงอันเกิดจากค้อนกระเดื่องเคาะลวดโลหะสำหรับบอกเวลาของนาฬิกาแบบลูกตุ้มตั้งพื้นยุคโบราณแล้ว ก็เป็นการหยดตัวลงของหยดน้ำในที่อันมีอุโฆษวิทยาก้องสะท้อน... แต่ทั้งสองกรณีก็ล้วนแล้วแต่บ่งชี้ความเป็นไปของเวลาอยู่นั่นเอง แลนี่ก็เป็นลักษณะเชิงปรัชญาอันตีความได้ง่ายจาก PC No. 2 ของรัคมานินอฟ (หวังว่าสมัยรัคฯ คงมีนาฬิกาแบบดังกล่าวแล้วล่ะเนาะ? HA HA) หลังจากนั้น กลุ่มเครื่องสายจึงนำกระบวนที่ I เข้าสู่ทำนองหลักแรกอันงามสะพรึงน่าขนลุกในซีไมเนอร์ โดยมีเสียงเปียโนเดี่ยวบรรเลงคลอตามอย่างสงวนท่าทีจนเมื่อทำนองหลักแรกแปรขยายทำนองจนจบลง เสียงเปียโนจึงเริ่มบรรเลงในลักษณะรุกเร้าจนกระทั่งฉุดเสียงของทั้งวงหยุดกึกลงฉับพลัน... แล้วกลุ่มเครื่องสายวิโอลาจึงนำเปียโนเดี่ยวบรรเลงทำนองหลักที่สองอย่างแช่มช้า ผ่อนคลาย ระเรื่อยไหล โดยมีเสียงอันอบอุ่นจากกลุ่มเครื่องสายคอยประคับประคองในบางท่าที และมีเครื่องลมไม้ เครื่องแตรทองเหลืองโอ้โลมเข้ามาบางขณะ เสียงเปียโนพยายามเข้าสู่ทำนองหลักแรกด้วยความลังเลโดยมีเครื่องลมฟลูตพยายามเย้าแหย่ และแล้ว เสียงเปียโนก็แปรทำนองใหม่ในจังหวะเร็วขึ้น พร่างพรูด้วยความรู้สึกรุนแรงขึ้น หนักหน่วงขึ้น แล้วกระชากให้ทั้งวงโหมกระหน่ำทำนองเข้าสู่ทำนองหลักแรกอย่างนินนาทแลสง่าผ่าเผยในแบบงามสะพรึงอีกครั้ง...เสียงเปียโนตอนนี้ เต็มไปด้วยลักษณาการอันหนักหน่วงสะเทือนอารมณ์อย่างรุนแรงประหนึ่งปลดปล่อยความรู้สึกเก็บกดให้พุ่งทะยานไปกับวง จากนั้นก็ผ่อนจังหวะลงแลบรรเลงทำนองหลักดังกล่าวอย่างตรึกตรองพินิจ แต่แล้ว คีตวลีแปลกๆ อันอ้อยสร้อยจากการบรรเลงของเครื่องแตรฮอร์นในห้วงต่อมา กลับนำพาเปียโนให้เข้าสู่ท่วงทำนองใหม่ท่ามกลางความลังเลอีกครั้ง เสียงเครื่องสายพยายามเข้ามาอย่างผะแผ่ว ถึงกระนั้น เสียงเปียโนตอนนี้ค่อยๆ เข้าสู่ธรรมารมณ์ในลักษณะย่างทำนองก้าวไปข้างหน้าด้วยตัวเองจนได้... แต่ก่อนที่กระบวนแรกจะจบลง เสียงเปียโนกลับบรรเลงประหนึ่งวนเวียนไม่รู้จะไปที่ไหน แล้วตัดสินใจจบตัวเองลงอย่างดื้อๆ โดยมีวงดุริยางค์บรรเลง Tutti ให้ในลักษณะ ‘เอ้า เอาไงเอากัน’ ไปกับเสียงเปียโนอย่างห้วนๆ เสียอย่างนั้น... ผู้เขียนจงใจสาธยายกระบวนที่ I นี้อย่างละเอียด อย่างน้อยก็เป็นการหวนคิดพิจารณาการฟังของตัวผู้เขียนเองไปด้วยในเวลาเดียวกัน คุณผู้อ่านจะสังเกตได้ว่า จังหวะอันรัคมานินอฟได้ระบุไว้สำหรับกระบวนที่ I นี้มีลักษณะ Moderato - Allegro ซึ่งหมายถึงการบรรเลงด้วยความเร็วปานกลางแลมีจังหวะเร็ว (ขึ้น) ในบางครั้ง และทำนองหลักสำหรับกระบวนแรกนี้มีอยู่สองทำนองหลัก ซึ่งคุณผู้อ่าน (ที่ฟังมาแล้ว) จะเห็นว่า ท่วงทำนองหนึ่งจะกดๆ หม่นๆ แต่อีกท่วงทำนองหนึ่งจะแจ่มกระจ่างล่องลอยขึ้น... ตัวผู้เขียนเองมิได้เป็นนักดนตรีและอ่านโน้ตไม่ออก แต่ผู้เขียนอาจจะบอกได้ว่า ทำนองหลักทั้งสองทำนองอันบรรเลงสลับแลบรรสานกันในบางห้วง เป็นความเฉลียวฉลาดของรัคมานินอฟในการสร้างเฉดต่างของอารมณ์การฟังในกระบวนนี้ คุณผู้ฟังจะเห็นว่า C minor อาจจะพรรณนาถึงห้วงทุกข์ของมนุษย์อันจ่อมจมอยู่กับทุกขเวทนา แต่ E flat major ซึ่งเป็นกุญแจเสียงหลักในอีกท่วงทำหนึ่งหนึ่ง กลับประหนึ่งเป็นความหวังหรือความฝันอันบรรเจิดของจิตอันตกอยู่ในห้วงแห่งความลังเลสงสัย... รัคมานินอฟบรรสานแลบรรสมในสองกุญแจเสียงสำหรับกระบวนแรกนี้อย่างน่าทึ่ง! ผู้เขียนอาจจะพิจารณากระบวนแรกของ PC No. 2 ของรัคมานินอฟนี้ว่า “ทุกห้วงกาลของมนุษย์”... แลเสียงเปียโนอันบรรเลงในกระบวนนี้ ในบางผู้บรรเลงเดี่ยว ผู้ฟังอาจจะระลึกถึงลักษณาการของ “น้ำ” อันหยดหยาด หยดหน่วง หยดระริน เป็นระลอกพลิ้ว ระรินไหล เอื่อยไหล ระรินหลาก ฯลฯ หลายรูปแห่งน้ำตามการณ์แห่งเวลา ได้ชัด ซึ่งนั่นก็เป็นเทคนิคแลเฟอชิวโอสิคอันจำเพาะไปในแต่ละท่าน ซึ่งหากผู้เขียนพิจารณาจากศัพท์แสงคำว่า “วาร” อันหมายถึง “วารี” ที่แปลว่า น้ำ แล้ว วารหรือวาระ ก็ย่อมเป็นคำเปรียบเปรยเมื่อเทียบเคียงกับ เวลา นั่นเอง... อุปมา สายน้ำในโลก(ย์)อันตัดไม่ขาดฉันใด...เวลาก็ย่อมตัดไม่ขาดฉันนั้น... (เอนมา อาเมน HA HA) ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปเสียงการบรรเลงพาร์ทแรกของกระบวนแรกสำหรับ “รัคทู” ของ Krystian Zimerman กับ Boston SO ในการกำกับของ Seiji Ozawa ไว้ณ ที่นี้ ซึ่งคุณผู้อ่านจะเห็นได้ว่า ซิเมอร์แมน (ซึ่งบรรเลงงานชิ้นอื่นนอกจาก Chopin ได้ไม่ถูกใจผู้เขียน) ได้ส่งรัคทูให้กระจ่างชัด คมคาย แม่นยำ เที่ยงตรง (ในความช้า) ซึ่งสำหรับคุณผู้อ่านที่ชอบรัคทูในแบบ Dramatic แบบมีวินัยสูง อาจจะชอบซิเมอร์แมนสำหรับคลิปนี้อยู่บ้าง (ส่วนพาร์ทต่อ หรือกระบวนที่เหลือ คุณผู้อ่านก็สามารถไล่เรียงต่อได้ตามอัธยาศัย) Enjoy n~a . แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 00:37:18 แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 20:48:52 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 20:45:09

ความคิดเห็นที่ 7 (ก่อนหน้านี้ ผู้เขียนได้กล่าวถึงกระบวนที่ II ไปแล้วในความคิดเห็นที่ 3 แต่ได้เปลี่ยนใจมากล่าวถึงภายหลังจากกระบวนที่ I ในความคิดเห็นนี้แทน... มีหลายวรรคตอนที่ผู้เขียนได้เปลี่ยนแปลงเนื้อหาอยู่ด้วย... ซึ่งหากย้อนกลับมาอ่านอีก ผู้เขียนก็คงแก้ไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุดเสียละกระมัง HA HA) เมื่อเราหันไปพิจารณากลวิธีการประพันธ์ของรัคมานินอฟสำหรับ PC No.2 ของเขาแล้ว หากคุณผู้อ่านท่านใดที่มักคุ้นอยู่กับดนตรีของรัคมานินอฟจำพวกงานเดี่ยวเปียโนและฟังกระบวนที่ II ของ PC No. 2 ตั้งแต่เริ่มการมาของพาร์ทเปียโนแล้ว ก็อาจจะระลึกได้ถึงงาน Prelude หลายต่อหลายชิ้นที่รัคมานินอฟได้ประพันธ์สะสมไว้เป็นต้นมาตั้งแต่หนุ่มๆ แลผู้เขียนอาจจะต้องจำเพาะลงไปว่า Prelude in C sharp minor ของเขานั่นเองที่มีต้นธารทำนองหลักสำหรับการเดี่ยวเปียโนในกระบวนที่ II ของ PC No. 2 รัคมานินอฟเริ่มต้นประพันธ์กระบวนที่ II ซึ่งเป็นกระบวนช้าจากทำนองของงานดนตรีประเภทเดี่ยวเปียโนที่เขาเคยได้รับความสำเร็จมาก่อน ซึ่งเมื่อเสียงเดี่ยวเปียโนอันกระจ่างใน E major สอดรับหลังความอึมครึมในแบบซีไมเนอร์ขณะเริ่มต้นกระบวนที่ II แล้ว เครื่องลมฟลูตและคลาริเน็ตก็เข้านำทำนองหลักของกระบวนนี้ท่ามกลางลักษณาการเวียนเคล้าคลอของเสียงเปียโน จากนั้น เมโลดีอันสะสวยแลประณีตจากเปียโนเดี่ยว ก็พรั่งพรูออกมาเป็นวรรคตอนอันระรินเรื่อยไหลในทำนองหลักดังกล่าวไปตลอดทั้งช่วงต้นกระบวน ซึ่งหากผู้เขียนจะใช้อัตตวิสัยส่วนตัวร่วมกับประสบการณ์การอ่าน Program-Notes จากผู้สันทัดกรณี เราอาจจะพิจารณาว่า รัคมานินอฟได้กอปรความรู้สึกแสนหวานในอดีต อันซึ่งเราเรียกกันว่า สภาวะ Nostalgia ให้อบอวลนวลใยไปกับเสียงเดี่ยวเปียโนซึ่งบางขณะล้อไปกับกลุ่มเครื่องลมไม้ แลเครื่องสายที่บรรเลงอย่างผะแผ่ว (ผู้สันทัดกรณีบางท่านเปรียบลักษณาการของ Accompaniment ในกระบวนนี้ระหว่างเสียเปียโนเดี่ยวกับวงดุริยางค์ว่า ประหนึ่งผืนน้ำอันสงบที่มีสายลมโชยพัดผ่าน ก่อให้เกิดระลอกริ้วเป็นคราวๆ ไป) จนกระทั่งเสียงของวงจะลดระดับลงแลปล่อยให้เสียงเดี่ยวเปียโนแปรขยายทำนองหลักสู่ท่วงทำนองอันนุ่มนวลชวนฝันภวังค์วน แต่บางขณะจะอยู่ในลักษณะการคิด ไตร่ตรอง อยู่ในทีอยู่ด้วย... ...ครั้นเมื่อถึงห้วงกลางกระบวนที่ II เสียงเดี่ยวเปียโนจะเริ่มนำทำนองที่มีการเน้นคีตวลีด้วยเสียงหนักในจังหวะที่แปรผัน แลเร่งจังหวะขึ้นด้วยลักษณะเสียงที่เป็นระลอกไหวไปมานำลักษณาการหยุดกึกอย่างฉับพลันจากทั้งวงประหนึ่งการฉุกขึ้นของความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือ... Cadenza จากเสียงเดี่ยวเปียโนบรรเลงอย่างแข็งกร้าวขึ้นโดยทันที แล้วค่อยๆ ผ่อนปรนลงสู่ห้วงสำเนียงเก่าก่อนในทำนองหลักอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง กลุ่มเครื่องสายบรรเลงทำนองหลักในกระบวนนี้ประหนึ่งเวลาที่เลื่อนไหลอย่างอบอุ่นแลมีเสียงเปียโนกลับมาประคับประคอง... ก่อนการจบลงแห่งกาลของกระบวนที่ II เสียงเดี่ยวเปียโนบรรเลงประดุจแสดงลักษณาการปลิดปลิวของสิ่งอันหลุดร่วง-ระริกบางสิ่ง แต่ทว่างดงามวะวับยิ่งนัก...งดงามเหลือเกิน...แลกระบวนที่ II ก็จบลงด้วยเสียงเปียโนอันผะแผ่วชวนโหยหา ประหนึ่งเสียดายบรรยากาศอบอุ่นที่ผ่านมาอันเคยประสบแลไม่อยากจะจากไปเลย... ผู้เขียนจะต้องกล่าวไว้ด้วยว่า กาลในกระบวนที่ II เป็น “อดีต” อันแสนหวานของใครคนหนึ่ง...อย่างน้อย ก็คือตัวผู้ประพันธ์... กระบวนที่ II ของ PC No. 2 ของรัคมานินอฟ เป็นอาหารอันโอชะของเหล่าผู้ฟังผู้รักในจินตนาการ... บ้างก็มุ่งไปในเชิงภูมิทัศน์ว่าด้วยทุ่งแล้งอันไร้ซึ่งที่พึ่งพิงใดๆ... บ้างก็มุ่งไปในเชิงภูมิธรรมว่าด้วยเวิ้งน้ำกว้างไกลแลมีระลอกพลิ้วของลมเป็นพักๆ ประหนึ่งห้วง Meditative อันงามพิสุทธิ์... บ้างก็ล่องลอยไปกับความคิดคะนึงถึงอดีตอันสุขปนเศร้าลึกๆ... บ้างก็ให้รู้สึกอกตรมขมไหม้แต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยความมุ่งหวัง... ฯลฯ ฯลฯ ถึงอย่างไรก็ดี “ผู้ฟัง” อาจจะต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอเมื่อฟังกระบวนที่ II ของ Rachmaninov: PC No. 2 ในทุกครั้งว่า นี่เป็นงาน PC ของดุริยกวีท่านหนึ่งที่ประพันธ์มาตั้งแต่หนึ่งร้อยกว่าปีที่แล้ว เหตุการณ์อันตัวดุริยกวีประสบก็มีลักษณะเป็นส่วนตัวกับคุณหมอของเขา แลลักษณาการนอสแตลเจียของดุริยกวีก็กอปรอยู่ด้วยความเป็นส่วนตัวอันผู้ประพันธ์มิเคยได้พรรณนาไว้... แต่เหตุใด ผู้ฟังไยต้องล่องลอย ลิบคว้าง กว้างไกล ไปในภูมิทัศน์อันผู้ฟังไม่เคยได้ไปพบ ไม่เคยได้ไปเห็น หากจะมีก็เฉพาะแต่จินตนาการใน Temporal ของผู้ฟังเท่านั้น... ซ้ำร้าย หลายครั้ง ผู้ฟังยังต้องสูญเสียของเหลวอุ่นใสในดวงตาให้กับหลายวรรคตอนในกระบวนนี้เสียอีก... ผู้เขียนแก้เขินให้กับตัวเองด้วยการใช้คำว่า “ผู้ฟัง” แทนคำว่า “ผู้เขียน” ในย่อหน้าข้างต้นนี้ เพราะผู้เขียนไม่อยากจะเล่นลิเกออกโรงคนเดียว (HA HA) ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลงอันประหนึ่งเรียบง่ายแต่ทว่าจริงจังในกระบวนที่ II ของงานชิ้นนี้ จาก Earl Wild กับ Horenstein/ Royal PO ไว้เพื่อแก้เลี่ยนให้คุณผู้อ่านที่เผลอแหวะจากบทความของผู้เขียนข้างบนนี้ไว้ ณ ที่นี้ด้วยน๊า (HA HA) Enjoy . แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 07:51:59 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 07:47:44

ความคิดเห็นที่ 8 กระบวนที่ III ซึ่งเป็นกระบวนที่ถูกตั้งจังหวะไว้ว่า Allegro Scherzando เริ่มต้นโดยเสียงวงดุริยางค์ที่ค่อยๆ ดังขึ้นจนกระทั่งหยุดกึกลงในลักษณะนินนาท (ลักษณาการนี้ รัคมานินอฟได้ประพันธ์ไว้ในทุกกระบวน) แล้วเสียงเปียโนเดี่ยวจะบรรเลงทำนองหลักที่หนึ่ง (ผู้เขียนขอตั้งชื่อว่า ทำนอง A) อันเต็มไปด้วยลักษณาการพรมพร่างพลิกพลิ้วอย่างปราดเปรียวประหนึ่งแสดงความว้าวุ่นกระจัดกระจายของความคิด แลมีเสียงจากวงดุริยางค์คอยกระตุกหรือกระเซ้าเปียโนให้ลดทอนจังหวะ จนกระทั่งเปียโนผ่อนคลายความเร็วลงแต่ก็ยังลงเสียงหนัก แต่แล้วก็ผะแผ่วลง... ...เสียงจากกลุ่มเครื่องสายแลเครื่องลมโอโบจะบรรสานบรรเลงทำนองหลักที่สอง (ทำนอง B) ของกระบวนนี้ตามมาอย่างอบอุ่นและนุ่มนวลที่สุด แต่ก็ยังกอปรไปด้วยความหวานเศร้าแกมหวามลึกอันสะพรึงอยู่ในที... เปียโนเข้าบรรเลงทำนองดังกล่าวต่อด้วยลักษณาการผ่อนคลายแลประหนึ่งทอดถอนอยู่ด้วย ลักษณาการของเสียงเปียโนที่ล่องลอยเวียนวนไปมาห้วงนี้จนกระทั่งเสียงโน้ตพรม Trilling อันพลิ้วระริก ชวนให้เกิดความรู้สึกเร้นลับแกมหลอนอยู่ในที... แต่แล้วเปียโนก็หันกลับไปบรรเลงนำทำนอง A อีกครั้ง ครานี้หนักหน่วงแลเต็มไปด้วยลักษณาการ Dramatic/ Striking หวือหวากว่าครั้งเปิดกระบวน... ครุภาพแห่งเสียงเปียโนอันดุดันนำพาทั้งวงให้ตกอยู่ในสภาวะตั้งรับ แต่ก็โต้กลับอย่างแน่นหนักพอกัน...ถึงกระนั้น ในเบื้องท้าย เสียงเปียโนในคีตวลีสั้นๆ กลับผ่อนปรนลงอย่างอ่อนโยน... ...เสียงทำนอง B กลับมาอีกครั้งอย่างนุ่มนวล อ่อนหวาน ประหนึ่งคงความเย็นใจแลไม่รู้สึกรู้สาอะไรต่อความคลุ้มคลั่งของทำนองหลักแรกก่อนหน้าที่เปียโนแสดงความก้าวร้าว แต่ทำนอง B ดังกล่าวก็ยังคงความหวามสะพรึงอยู่... เปียโนเดี่ยวหันกลับมาบรรเลงทำนองหลักที่สองอย่างประหนึ่งขัดเสียไม่ได้  ครุภาพแห่งเสียงการพรมนิ้วจากเปียโนของผู้บรรเลงเดี่ยวบางท่านในคีตวลีต่อเนื่องถัดมา อาจจะให้ได้ถึงความรู้สึกของคนดื้อ คนถูกขัดใจ แล้วก็ผ่อนคลายลง ลักษณาการของเสียงเปียโนที่ล่องลอยเวียนวนไปมาอันชวนให้เกิดความรู้สึกเร้นลับแกมหลอนอยู่ในทีกลับมาอีกครั้ง... พร้อมกับลองรุกเร้าที่จะนำทำนอง A กลับมาอีกครั้งให้ได้ท่ามกลางการยุยงยุแหย่จากเครื่องลมไม้ในวงดุริยางค์อย่างผะแผ่ว...เสียงเปียโนพรูพรั่งทำนองในลักษณาการลังเลแต่ก็อยากได้ใคร่รุกด้วยในเวลาเดียวกัน... แต่แล้ว เปียโนก็หยุดท่าทีดังกล่าวของตนลงด้วยลักษณะย้ำจังหวะให้เครื่องแตรทองเหลืองนำกลุ่มเครื่องสายให้บรรเลงท่วงทำนองอันนุ่มนวลแปลกๆ แล้วเครื่องแตรทองเหลืองก็ป้อนกลับทำนองเปิดทางให้เปียโนอีกครั้ง... ทั้งวงและเปียโนกลับมาลงเอยกันที่ทำนอง B ด้วยการบรรเลงไปพร้อมกันแต่การเคลื่อนของทำนองเต็มไปด้วยพลังมากขึ้น เจิดจ้าขึ้น อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นการบรรสานของวงแลเปียโนที่เป็นไปในทิศทางบวกที่สุดนับตั้งแต่วงและเปียโนรู้จักกันมาในกระบวนที่ III นี้ ในท้ายที่สุด เสียงเปียโนบรรเลงอย่างแจ่มใสแลนำทั้งวงดุริยางค์จบ PC ชิ้นนี้ด้วยความหฤหรรษ์ (?) ในลักษณาการนฤนาทของ Triumphal peak ใน C major ในที่สุด (คุณผู้อ่านก็เดาได้ว่าเป็นซีเมเจอร์เนาะ? อิอิ)... ผู้เขียนจะไม่ล่วงจินตนาการของคุณผู้อ่านด้วยใคร่อยากให้คุณผู้อ่านคิดกันสนุกๆ ว่า เฉดต่างอันเปี่ยมไปด้วยพลานุภาพแห่งสีเสียงของสองทำนองหลักอันสลับกันไปมาในกระบวนที่ III นี้ แลท้ายที่สุด ทั้งเปียโนอันบรรเลงคาเดนซาเป็นเอกแห่งทำนองแรก แลเครื่องสายอันบรรเลงทำนองที่สองอันอบอุ่น ต่างก็ร่วมกันบรรเลงทำนองที่สองที่เจิดจ้าแลเปี่ยมไปด้วย Powerful นั้น... ดุริยกวีผู้ประพันธ์ได้ทิ้งปรัชญาการดำเนินชีวิตอะไรไว้ให้เรากันน๊า? :-) ผู้เขียนอาจจะทิ้งท้ายความคิดเห็นนี้ไว้ ก่อนที่จะไปพบกับเสกข์และ TPO ที่ศาลายาว่า กระบวนที่ III นับเป็นกระบวนที่ผูกพันอยู่ด้วยคุณหมอดาห์ลมากที่สุด แลเป็นกระบวนที่บรรเลงด้วยลักษณาการที่สร้างความแตกต่างให้แต่ละการบรรเลงจากผู้ปฏิบัติเปียโนมากที่สุด (แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากระบวนที่ I และ II จะไม่ยากสำหรับ Interpretation ของนักเปียโนแต่อย่างใดน๊า) ทั้งนี้ หากคุณผู้อ่านจะพิจารณาฟัง PC No. 2 ของรัคมานินอฟด้วยไม่คิดอะไรมากแล้ว ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวด้วยความดัดจริตไว้ว่า กระบวนที่ I เป็นทุกห้วงกาล, กระบวนที่ II เป็นอดีตกาล แลกระบวนที่ III เป็นปัจจุบันกาล (อันต้องเตรียมเข้าสู่อนาคต) นั่นแล... ผู้เขียนขอนำเสนอคลิปการบรรเลงกระบวนที่ III ของ รัคทู จากการบรรเลงเปียโนของ Evgeny Kissin กับวง BBC SO ของ Sir Andrew Davis ในงาน Prom ปี 2000 ซึ่งผู้เขียนไม่ได้ชอบการบรรเลงนัก หากแต่คิซซินน่ารักดี อิอิ :-p อะแฮ่ม!! ผู้เขียนมิได้เป็น Purple guy แต่อย่างใด หากแต่ผู้เขียนอยากจะให้ดูนิ้วกับ Emotion ของคิซซินเท่านั้นเอง... Enjoy jaa (ผู้เขียนเพิ่มเติมเนื้อหาบางส่วนให้ละเอียดขึ้นด้วย) ^___________^ แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 08:15:14 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 11:01:41 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 09:25:26

ความคิดเห็นที่ 9 Rachmaninoff: Concerto for Piano and Orchestra No. 2 in C minor, Op. 18 (1900-01) -- Sek Thongsuwan with Emilsson (Live Concert in 2010 Jul, 24th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ผู้เขียนต้องขอออกตัวกับคุณผู้อ่าน (ซึ่งผู้เขียนทำบ่อยมาก แฮ่!) ว่า ผู้เขียนนำอัตตวิสัยหรือความคิดเห็นส่วนตัวเจือปนเข้าไปในดนตรีวิจักขณ์สำหรับงาน PC No. 2 ของรัคมานินอฟไว้มาก แต่ในกรณีของการไปชมการแสดงการบรรเลงของหนุ่มเสกข์ของเรากับ TPO ของอิมิลสันนั้น ผู้เขียนกลับเป็นเสียยิ่งกว่า นั่นคือ ผู้เขียนจะขอสารภาพว่า ผู้เขียนนำตัวตนแลความรู้สึกของผู้เขียนอันว่าด้วยความวาดหวังแกมหวาดหวั่นแบกขึ้นไปบนรถประจำทางสาย 515 ด้วย... ความวาดหวังดังกล่าว ก็คือ การที่จะได้ชมและฟังการบรรเลง PC อันเป็นที่รักยิ่งในลักษณะการบรรเลงสดตรงหน้า แต่ในความหวาดหวั่นก็คือ สภาพจิตใจอันเศร้าหมองหดหู่อันดำรงอยู่ของผู้เขียนนั่นเอง ดังนั้น ผู้เขียนจึงเตรียมรองรับความประหม่าอันอาจจะมีต่อซีไมเนอร์ของรัคมานินอฟ ด้วยการเตรียมกระดาษซับของเหลวบางชนิดวางไว้บนกระเป๋าสะพายของผู้เขียนล่วงหน้า ประหนึ่งว่าไม่อยากให้เสียงรูดซิปกระเป๋าไปรบกวนสมาธิของมหาชนรอบๆ น่ะซี (แหะ แหะ น่าอายแท้...) ผู้เขียนพบว่า การเริ่มต้นการบรรเลงกลุ่มคอร์ดซ้ำอย่างช้าๆ แปดครั้งในแปดห้องของเสกข์ ไม่ได้เป็นลักษณาการดังที่รัคมานินอฟบรรเลงกับ Stokowski/ Philadelphia O ในปี 1929 นั่นคือ "จะเน้นช้าแลกระแทกกระทั้นเป็นห้วงๆ อย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ " นั่นเอง ดังนั้น ผู้เขียนอาจจะอนุมานได้ว่า การตีความของเสกข์และอิมิลสันจะเป็นไปในแบบ Traditional mold ซึ่งเป็นมาในงานบันทึกฯ โดยทั่วไปอันดกดื่นในอดีตหลังจากรัคมานินอฟในปี 1929 ซึ่งผู้เขียนระลึกได้ถึง Richter กับ Warsaw PO ของ Wislocki ในปี 1959 อันมีชื่อเสียง แลก่อน Moderato ในกระบวนแรกของทั้งคู่ คล้ายจะเป็นไปในแบบที่ริคเตอร์ได้บรรเลงวิสลอกกิในครั้งปี 1959 นั้น... ผู้เขียนชอบ Approach ที่เสกข์มีต่อ PC ชิ้นนี้อย่างแน่นอน เพราะผู้เขียนคุ้นชินกับทางของการบรรเลงในลักษณะดังกล่าวจากงานบันทึกฯ มากมายมาก่อนแล้ว (แม้ว่าในใจส่วนหนึ่ง อาจจะอยากให้เป็นเฉกเช่นใน "ทาง" แบบที่ Stephen Hough บรรเลงร่วมกับ Litton/ Dallas SO ในปี 2004 อันตรงกับตัวดุริยกวีกับสโตกีในปี 1929 อยู่ก็ตาม) ถึงกระนั้นก็ดี อาจจะเป็น "ทาง" ที่เสกข์อาจจะต้องถูกเปรียบเทียบกับงานอันมีชื่อเสียงหลายๆ งานบันทึกอย่างเลี่ยงเสียไม่ได้ หากคุณผู้ฟังใน MACM Hall ต้องการอย่างนั้น แต่ก่อนอื่น เราจะต้องระลึกไว้ก่อนว่า ขณะที่หนุ่มเสกข์ปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าพวกเรานั้น เขามีอายุเพียง 24 ปี, กำลังเป็น "เสกขะ" อยู่ และสิ่งที่เขาจะกระทำอยู่นั้นเป็นการบรรเลงสดในสถานที่ที่ไม่มีวิศวกรด้านสัทศาสตร์มายืนรายรอบเขาให้อุ่นอกอุ่นใจเลย... เขากระทำในสิ่งที่ผู้เขียนอาจจะเรียกว่า "Braveheart" โดยแท้... ก่อนอื่น ผู้เขียนพบว่า Touching ของเสกข์ไม่ได้ให้การขึ้นรูปของเสียงเปียโนของเขาคง Tone quality อย่างสม่ำเสมออยู่ได้โดยตลอด ในกระบวนช้าหรือในการบรรเลงเดี่ยวที่แสดงการนำของเสียงเดี่ยวเปียโนอันเป็นส่วนของการเดินเมโลดี ทัชชิงของเขาอาจจะให้คุณภาพสีเสียงที่ชัดใส พริ้งพราว แลนุ่มนวล ประหนึ่งหยดน้ำขนาดย่อมหลายขนาด ดิ่งตรงลงด้วยน้ำหนัก แลทิ้งตัวลงบนผืนน้ำที่มี "ความลึก" ภายในสถานที่ที่มีอุโฆษวิทยาอันวิเศษ แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นไปอย่างสม่ำเสมอ-ไม่ได้เป็นไปโดยตลอด (อาจจะพูดได้ว่า นานๆ ครั้ง จึงได้รับฟังเสียงเฉกที่กล่าวมาข้างต้น ระบัดเข้ามาบ้างเท่านั้น) เพราะเมื่อถึงคราการบรรเลงคาเดนซาทั้งในกระบวนช้าและในกระบวนจบ, Dazzling อันต้องกอปรด้วย Virtuoso technique สำหรับการกระจายคอร์ดแบบ Arpeggio อันว่อง ประเปรียว แลหรูหรา สำหรับรัคทู เสกข์กลับให้เสียงเปียโนที่สับสน บอบแบน แตกพร่า ประหนึ่งหยดน้ำอันทิ้งตัวลงอย่างสะเปะสะปะไปยังผืนน้ำอันตื้นเขินหรือเพียงเจิ่งนองบนพื้นแข็งเท่านั้น ผู้เขียนอาจจะกล่าวได้ว่า ผู้เขียนไม่ชอบ Sound ของเสียงเปียโนจากเสกข์เลยวำหรับงานรัคทูชิ้นนี้... ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวว่า เสกข์สำหรับ PC No. 2 ในวันนั้น เขาพร่องไปทั้งความเที่ยงตรงและความแม่นยำในการบรรเลง โดยเฉพาะน้ำหนักของเสียง + ความละเอียดมั่นคง + Dynamic (หรือพลวัตความดัง/เบา) ในห้วงของอาเปจโจ ซึ่งว่ากันอย่างตรงไปตรงมาแล้ว ผู้เขียนไม่อาจกล่าวว่า เสกข์เล่นผิด! ผู้เขียนเห็นทั้งสิบนิ้วของสองมือของเสกข์ไขว้ข้ามแลระริกไปบนคีย์จากซ้ายไปขวาอย่างปราดเปรียว ละลาน แลเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ... ครั้งหนึ่งในคาเดนซาหลัง Pause ของกลางกระบวนที่ II แลหลายครั้งในทำนอง A ของกระบวนที่ III... เรื่องชวนให้ผู้เขียนขมวดคิ้วไปด้วยความแปลกใจก็คือ นอกกว่าที่ซาวนด์ของแต่ละโน้ตจะแตกพร่า บอบแบนแล้ว ผู้เขียนยังพบว่า เสียงในบางโน้ตได้หายไปจากนิ้วของเสกข์ด้วย?!... ผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวถึงลักษณาการดังกล่าวสั้นๆ ว่า "Dazzling in Fingers, but Drat-ing in Sound"... ผู้เขียนหันกลับมาพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างทัชชิงอันเป็นต้นกำเนิดของซาวนด์ กับ เทคนิคของเสกข์ อีกครั้ง แลนึกถึง Incisive rhythm ในแบบ Rachmaninian อันเข้มหนาหนักแน่นแต่ทว่าแจ่มกระจ่างชัดเจนของรัคมานินอฟ พร้อมกับนึกถึงความเป็นไตรภาคีของตัวเขา (นั่นคือ เขาเป็นทั้งดุริยกวีผู้ประพันธ์ดุริยางคนิพนธ์สำหรับเปียโนที่ยิ่งยง + เฟอชิวโอโซผู้ปฏิบัติเปียโนที่มีเทคนิคในระดับอัศจรรย์แต่ให้ความเป็นดนตรีในเวลาเดียวกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของโลกในยุคของเรา + วาทยกร) แลผู้เขียนขอยอมรับว่า เสกข์ในกระบวนที่ I ตลอดทั้งกระบวนได้ให้ริทึมอันคมคายเฉกเช่นที่ผู้เขียนได้ฟังจากรัคมานินอฟอย่างน่าอัศจรรย์! เขาเหยียบ Pedal ของเปียโน ให้พลวัตสอดคล้องไปกับเสียงจากนิ้วได้นุ่มลึกน่าชมเชย... ห้วงหนึ่งที่เสกข์บรรเลงเปียโนด้วยความดุดันมั่นใจนำ TPO ของอิมิลสันโหมบรรเลงอย่างนินนาทในทำนองหลักแรกของกระบวนที่ I แลบรรเลงทำนองอันงามหม่นสะพรึงนั้นอย่างหนักหน่วง ผู้เขียนเองถึงกับขนลุก (ขณะพิมพ์ยังขนลุกไม่หายเลยน๊า...) , ขยับมือตามจังหวะ แลแทบจะฮัมตามช่วงดังกล่าวอย่างลืมตัว (แต่ยังมีสติอันมีอยู่นิสนึงเบรคไว้ทัน HA HA)... ผู้เขียนแทบจะน้ำตารื้นเลยทีเดียวในความอบอุ่นแต่ชวนสยอนในเวลาเดียวกันจากกลุ่มเครื่องสายของ TPO ในขณะดังกล่าว... เป็นประสบการณ์อันชวนให้ผู้เขียนจดจำไม่ลืมเลยในห้วงเกือบหนึ่งนาทีนั้น... ขอบคุณมากๆ น๊า เสกข์/ อิมิลสัน/ TPO... ผู้เขียนไม่อาจจะล่วงรู้ไปถึง Sense หรือ Vision หรือเจตคติที่หนุ่มเสกข์ของเรามีต่อรัคทูนี้เลย (เป็นเรื่องอันตรายที่จะพิจารณาเรื่องต่างๆ ดังกล่าวนั้นกับนักดนตรีที่เดินอยู่บนถนนทุกๆ วันเหมือนกับเราๆ HA HA) หากแต่เมื่อเราฟังการบรรเลงจนจบนั่นเอง ที่อาจจะเดาได้ถึง Interpretation ของผู้บรรเลง ซึ่งผู้เขียนอาจจะต้องกล่าวว่า เสกข์กับ TPO ของอิมิลสัน เดินตามรอยเท้าช้างของ Traditional mold อย่างอบอุ่น แม้จะไม่เข้มข้น เต็มเปี่ยมไปด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าเทียบเท่ามาตรหลักอันเลิศของผู้มาก่อนกาลอยู่ก็ตาม (ว่าเข้าไปนั่น HA HA)... เสกข์กับอิมิลสันอาจจะไม่อุกอาจพอที่จะกระทำกับรัคทูในลักษณะของ challenger... พวกเขาเปี่ยมไปด้วย Integrity แม้อาจจะขาดไปบ้างสำหรับความสม่ำเสมอของผู้บรรเลงเดี่ยว, เพลย์เซฟ แต่ก็มีมาตรฐานสูงตามสมควร... อย่างน้อยผู้เขียนต้องขอบคุณเสกข์ในกระบวนที่ II อยู่ด้วยที่ไม่ทำให้ผู้เขียนต้องอับอายคนแปลกหน้าข้างๆ ที่เห็นชายพร่องเกศาคนหนึ่งถอดแว่นตาแล้วนั่งก้มหน้าซบลงกับกระดาษเช็ดของเหลวเบื้องแก้มของเขา เพราะกระบวนที่ II ในอีเมเจอร์ของเสกข์ที่ผู้เขียนหวาดหวั่นอยู่ในใจของตนเองอยู่เสมอในช่วงเวลานี้ ยังไม่มีอำนาจพอที่จะทลายทำนบชลเนตรของผู้เขียนในวันนั้นได้ ทั้งๆ ที่ผู้เขียนไม่ได้สนใจอะไรกับการตีความของเสกข์เลย... ผู้เขียนบอกตรงๆ ก็ได้ว่า ผู้เขียนในวันเสาร์นั้นเตรียมตัวจะไปอ่อนแอในความมืดของ MACM Hall อย่างเต็มใจ... หากแต่ทำนองหลักอันงามหม่นสะพรึงในซีไมเนอร์ของกระบวนแรกเท่านั้นเอง ที่ผู้เขียนขนลุกแลน้ำตารื้นอย่างเป็นไปเอง... หนุ่มเสกข์กับ TPO อิมิลสัน ได้รับเสียงปรบมืออย่างหนักแน่นและยาวนานจากมหาชนใน MACM Hall... เสกข์กลับออกมาบรรเลง Encore ครั้งแรกด้วยงาน Transcription บทเพลงพระราชนิพนธ์ของในหลวงในเพลง Oh I Say แลครั้งที่สองด้วยงานเดี่ยวเปียโนที่มีกลิ่น Jazz อันเป็นการประพันธ์โดยตัวเขาเองแลยังไม่ได้ตั้งชื่อ (เสกข์บอกกับผู้เขียนตอนผู้เขียนไปขอลายเซ็น) ในตอนอองกอร์ ผู้เขียนคิดในใจว่า เสกข์มีความเป็นตัวของตัวเองสูง เทคนิคของเขาสำหรับสองงานนั้นอาจจะเรียกได้ว่า ชวนให้อัศจรรย์ใจ แลเปี่ยมไปด้วยความเป็นดนตรี อาจจะมีลักษณาการอิสระอยู่อีกด้วย (ไม่น่าเชื่อว่าเขาเรียนที่รัสเซีย) เสกข์ ทองสุวรรณ เป็นนักเปียโนที่อนาคตไกลมาก และเขาได้สร้างแรงบันดาลใจให้เยาวชนวัยดรุณศึกษาทั้งหญิงชายมากมายในวันนั้น (และต่อๆ ไป) อย่างมากมาย... ท่าทีอันนุ่มนวล ร่าเริง แลเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแกมมั่นใจของเขาทำให้ผู้เขียนเชื่อว่า เขาเป็นผู้ที่รักที่จะเรียนรู้ต่อไปไม่มีสิ้นสุด สมดังชื่อของเขาอันแปรมาจาก เสกขะ อันแปลว่า "ผู้ยังต้องศึกษา" แลวันหนึ่ง เขาจะต้องอยู่ในระดับเฟอชิวโอโซผู้เป็นที่กล่าวขวัญถึงอย่างแน่นอน... แน่ละ ผู้เขียนก็ยังรอคอยให้เสกข์ได้มาบรรเลงคอนแชร์โตหรือเดี่ยวเปียโนให้พวกเราฟังกันอีก ทั้งนี้ ผู้เขียนเองก็ยังคงเป็น เสขะชน ผู้ที่ยังต้องศึกษาหาความรู้ต่อไปเช่นเดียวกันด้วย มากเสียยิ่งกว่านั้น ความเห็นส่วนตัวอันผู้เขียนมีต่อการบรรเลงของเสกข์และผู้ร่วมงานของเขา ก็เป็นเพียงความคิดเห็นอันต่ำต้อยของคนฟังคนหนึ่งที่รัก Piano Cocerto No. 2 in C minor ของรัคมานินอฟเท่านั้นเอง...   . แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 09:40:54 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 08:17:35 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 04:14:40 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 03:13:10

ความคิดเห็นที่ 10 ก่อนที่ผู้เขียนจะจบเรื่องราวของ Rachmaninoff: Piano Concerto No. 2 ของรัคมานินอฟอันเป็นที่รักของผู้เขียน... ผู้เขียนใคร่ขอนำกวีนิพนธ์ชิ้นหนึ่งของคุณประมูล อุณหธูป ในนาม "อุษณา เพลิงธรรม" มานำเสนอคุณผู้อ่าน ซึ่งท่านประพันธ์ประกอบเรื่องสั้นเรื่อง "ทับนาง" ของท่าน แลเป็นที่ชื่นชอบของแพทย์หญิงโชติศรี ท่าราบ ในนาม "จิ๋ว บางซื่อ" มาก จนกระทั่งท่านนำมาลงประกอบเรื่องราวของ "เพลงที่เศร้าสุดใจ" ของท่านใน "บรรเลงรมย์" ในปี พ.ศ. 2498 ทั้งนี้ จิ๋ว บางซื่อ ได้บอกไว้ว่า กลอนดังกล่าวได้ให้บรรยากาศของรัคทูได้แจ่มชัดทีเดียว... ผู้เขียนเองก็ชื่นชอบกลอนของอุษณา เพลิงธรรมมาก อ่านจนกระทั่งจำได้ขึ้นใจ...ดังนี้... "เสียงขลุ่ยหน้าแล้งแสร้งสะอื้น ขื่นใจข้าช้ำ......ซ้ำแล้วซ้ำรา... เสียงระฆังย่ำขานเวลาล่วง สารพันทั้งปวง......ยิ่งโรยรา... โอ้คืนวันของข้าเก่าก่อนเอ๋ย ข้ายังเฝ้าหลงเชย......ทั้งน้ำตา..." ในส่วนตัวของผู้เขียนก็ได้แต่งโคลงอันเคลงไปเคล้งมาสำหรับรัคทูด้วย แลผู้เขียนขอลงไว้ในที่นี้เพื่อแสดงความเคารพต่อคุณประมูล ผู้ล่วงลับไปแล้ว แลแสดงความเคารพต่อแพทย์หญิงโชติศรี ผู้มีคุณูปการต่อวงการดนตรีคลาสสิคของบ้านเรา (แต่ไม่เคยโอ่อวดตัวเองสักครั้ง) ทั้งนี้ ก็ด้วยผู้เขียนรักประทับใจในภาษาอันงามแลความหมายอันสะเทือนใจสำหรับกลอนข้างต้นนี้มาก (แม้เนื้อหาในเรื่องสั้นของท่านที่มีกลอนนี้ประกอบ ออกจะฮาในตอนท้าย :-) อิอิ) จึงแต่งโคลงนี้ตามหลังกลอนของท่านอันห่างไกลอยู่หนึ่งหมื่นปีแสง (HA HA) @ ผ่านผันวันเดือนคล้อย..........เคลื่อนกาล หากหวนทวนทบวาร................สุดแก้ ผิว์ผวนมิทวนทาน...................หมองหม่น ลอยล่วงท่วงสุดแท้..................จิตไซร้ ว่ายหวังฯ ขอบคุณคุณผู้อ่านที่นอกจากจะตุหรัดตุเหร่มากับความเพ้อเจ้อของผู้เขียนแล้ว ยังอดทนต่อความเลอะเทอะของผู้เขียนอยู่ด้วย แลท้ายที่สุด ก็ยังพาลเลอะเทอะไปด้วยอาการแหวะของคุณผู้อ่านเองเมื่ออ่านพบความไร้สาระของผู้เขียนข้างต้นๆ + โคลงเคลงเชยบรรลัยของผู้เขียนในความคิดเห็นนี้อีก... ผู้เขียนไม่มีอะไรจะแก้ตัว นอกจากต้องขออภัยคุณผู้อ่านไว้ด้วยความหน้าไม่อายเหมือนเช่นเคย (HA HA) ผู้เขียนขอจบเรื่องราวของ "รัคทู" ไว้เพียงเท่านี้น๊า... ^____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 03:53:21

ความคิดเห็นที่ 11 ผู้เขียนลง Discography สำหรับ Rachmaninov: Piano Concerto No. 2 in C minor ไว้ในที่นี้ ก็เพียงหวังบังเกิดประโยชน์แก่คุณผู้อ่านหลายๆ ท่านที่อาจจะใช้เป็นแหล่งอ้างอิง เพื่อจะได้หามาฟังกันได้ตามอัธยาศัยแต่เท่านั้น หลังจากชมหรือฟังกันเป็นตัวอย่างอันดาษดื่นมาแล้วในยูทูบ แลหากเวลาเอื้อให้ผู้เขียนมีโอกาสแบ่งปันความเห็นส่วนตัวอันคับแคบของผู้เขียนเคียงไว้ในแต่ละงานบันทึกแล้ว ผู้เขียนก็จะค่อยๆ กลับเข้ามาเพิ่มเติมไว้ในภายหลังนะครับ... Discography -- Rachmaninov: Piano Concerto No. 2 in C minor -- เรียงลำดับตามอักษรภาษาอังกฤษของผู้บรรเลงเปียโน -- 1. Andsnes with Pappano (2005)/ Berlin PO/ EMI *with No. 1 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 08:30:32 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:27:26

ความคิดเห็นที่ 12 2. Anievas with Atzmon (1967)/ New Philharmonia O/ EMI Gemini (Complete 2CDs) *with Paganini Rhapsody จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:28:43

ความคิดเห็นที่ 13 3. Ashkenazy with Kondrashin (1963)/ Moscow PO/ Decca Legends *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:29:15

ความคิดเห็นที่ 14 4. Ashkenazy with Previn (1970)/ London SO/ Decca Double Decca (Complete 2CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:30:51

ความคิดเห็นที่ 15 5. Ashkenazy with Haitink (1984)/ (Royal) Concertgebouw O/ Decca The Originals *with No. 4 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:31:18

ความคิดเห็นที่ 16 6. Berezovsky with Liss (2005)/ Ural State PO/ Mirare *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:31:46

ความคิดเห็นที่ 17 7. Cliburn with Reiner (1962)/ Chicago SO/ RCA Living Stereo *with Beethoven: PC No. 5 หรือ Cliburn with Reiner (1962)/ Chicago SO/ RCA Red Seal *with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:33:58

ความคิดเห็นที่ 18 8. Curzon with Boult (Mono 1955)/ London PO/ Decca JP Best100 the Special *with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:34:37

ความคิดเห็นที่ 19 9. Fowke with Temirkanov (1985)/ Royal PO/ EMI CfP *with Paganini Rhapsody จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:35:12

ความคิดเห็นที่ 20 10. Gavrilov with Ashkenazy (Live 1989)/ Royal PO/ EMI Toshiba JP *with Tchaikovsky: Sym. No. 4 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:35:41

ความคิดเห็นที่ 21 11. Gavrilov with Muti (1989)/ Philadelphia O/ EMI Encore *with Paganini Rhapsody จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:36:06

ความคิดเห็นที่ 22 12. Glemser with Wit (1996)/ Polish National Radio SO/ Naxos *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:36:30

ความคิดเห็นที่ 23 13. Graffman with Bernstein (1964)/ New York PO/ Sony “Rachmaninov Goes to the Cinema” *with No. 3 by Watts แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 08:37:27 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:37:01

ความคิดเห็นที่ 24 14. Guschlbauer with Duchable (1985)/ Orchestre Philharmonique de Strasbourg/ Warner Apex *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:38:16

ความคิดเห็นที่ 25 15. Gutierrez with Maazel (1990)/ Pittsburg SO/ Telarc *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:38:50

ความคิดเห็นที่ 26 16. Hough with Litton (Live 2004)/ Dallas SO/ Hyperion (Complete 2CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:39:16

ความคิดเห็นที่ 27 17. Jando with Lehel (1988)/ Budapest SO/ Naxos *with Paganini Rhapsody จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:39:44

ความคิดเห็นที่ 28 18. Janis with Dorati (1960)/ Minnesota O/ Mercury Living Presence *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:40:13

ความคิดเห็นที่ 29 19. Kim with Rozhdestvensky (???)/ USSR Ministry of Culture State SO/ Samsung KR *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:40:44

ความคิดเห็นที่ 30 20. Kocsis with de Waart (1984)/ San Francisco SO/ Decca Ultimate Rachmaninov - The Essential Masterpieces (5CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:41:22

ความคิดเห็นที่ 31 21. Lewenthal with Abravanel (1958)/ Vienna State Opera O/ Universal MCA Millennium *with Various works จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:41:49

ความคิดเห็นที่ 32 22. Lugansky with Oramo (2005)/ City of Birmingham SO/ Warner (Complete 3CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:42:13

ความคิดเห็นที่ 33 . แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 08:42:46 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:42:26

ความคิดเห็นที่ 34 23. Margalit with Wordsworth (???)/ London SO/ Black Box *with Symphonic Dances จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:43:25

ความคิดเห็นที่ 35 24. Navasardian with Provatorov (1993)/ Moscow SO/ Amadis *with Rubinstein: PC No. 4 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:43:48

ความคิดเห็นที่ 36 25. Ortiz with Atzmon (1984)/ Royal PO/ Decca Ultimate Piano Concertos (5CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:44:10

ความคิดเห็นที่ 37 26. Pommier with Foster (1991)/ Halle O/ Virgin Virgo *with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:44:36

ความคิดเห็นที่ 38 27. Rachmaninov with Stokowski (1929 Mono)/ Philadelphia O/ Naxos Historical Great Pianists *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:44:59

ความคิดเห็นที่ 39 28. Richter with Wislocki (1959)/ Warsaw PO/ DG The Originals * with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:45:29

ความคิดเห็นที่ 40 29. Rosel with Sanderling (1981)/ Berlin SO/ Berlin Edel (Complete 10CDs) *with Various PC works จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:45:54

ความคิดเห็นที่ 41 30. Rubinstein with Ormandy (1971)/ Philadelphia O/ RCA Rubinstein Collection, Vol. 60 *with Grieg: PC จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:46:17

ความคิดเห็นที่ 42 31. Rudy with Jansons (1990)/ Leningrad PO/ EMI (Complete 6CDs) *with Comp. Symphonies etc. จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:46:54

ความคิดเห็นที่ 43 32. Shelley with Thomson (1989)/ Scottish National O/ Chandos (Complete 2CDs) *with Paganini Rhapsody จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:47:28

ความคิดเห็นที่ 44 33. Sultanov with Shostakovich, M. (1989)/ London SO/ Warner Apex *with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:47:50

ความคิดเห็นที่ 45 34. Vasary with Ahronovitch (1975)/ London SO/ DG 2CDs (Complete 2CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:48:21

ความคิดเห็นที่ 46 35. Weissenberg with Karajan (1972)/ Berlin PO/ EMI Encore *with Tchaikovsky: PC No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:48:43

ความคิดเห็นที่ 47 36. Wild with Horenstein (1965)/ Royal PO/ Chandos Classics (Complete 2CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:49:04

ความคิดเห็นที่ 48 38. Zilberstein with Abbado (1994)/ Berlin PO/ DG *with No. 3 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:50:02

ความคิดเห็นที่ 49 และ 39. Zimerman with Ozawa (2000)/ Boston SO/ DG *with No. 1 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:50:29

ความคิดเห็นที่ 50 Wagner: Symphony in C (1832) -- Emilsson (Live Concert in 2010 Jul, 24th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ผู้เขียนขอปิดท้ายกระทู้ด้วยการกล่าวถึงอย่างสั้นๆ สำหรับงานซิมโฟนีในบันไดเสียงซีเมเจอร์ของริคาร์ด วากเนอร์ซึ่งอิมิลสันกับ TPO ของเขาบรรเลงปิดท้ายคอนเสิร์ตในวันของหนุ่มเสกข์วันนั้น... หากคุณผู้อ่านไม่ได้คิดเดียดฉันท์ในความคิดเห็นที่ผ่านๆ มาของผู้เขียนนับตั้งแต่เรื่องของ Schubert: Symphonies Nos. 8 & 9 (โปรดดู C9150625 ในคลังกระทู้เก่า) แลเรื่องของ Berlioz: Symphonie Fantastique (โปรดดู C9460221) แล้ว คุณผู้อ่านจะเห็นข้อความอันผู้เขียนได้กล่าวถึงซิมโฟนี้ชินนี้ของวากเนอร์อยู่บ้างแลเป็นไปในลักษณะหยิกแกมหยอกวากเนอร์ว่า เป็นแบบฝึกหัดอันชวนขวยของเขา ซึ่งผู้เขียนอาจจะขยายความเห็นดังกล่าวไว้สั้นๆ เพื่อเป็นข้อสรุปอันกระทัดรัดสำหรับซิมโฟนีอินซีของวากเนอร์ ว่า... ประการแรก วากเนอร์เป็นเยอรมันชนผู้ซึ่งภาคภูมิใจในเชื้อชาติอันกอปรด้วยสายเลือดชาว Teuton ในแคว้นเหนือของตนมาก -- ประการต่อมา วากเนอร์ยกย่องเบโธเฟนดุจประหนึ่งเทพปรณัมผู้แข็งแกร่งเป็นอมตสภาพที่นำงานประเภทซิมโฟนิกให้ขึ้นสู่ยอดเขาโอลิมปุสในเยอรมันของพวกเขา (และเขาคิดว่า ไม่มีใครจะประพันธ์ซิมโฟนีได้เสมอเหมือนหรือเอกอ้าโอ่องค์แห่งดุริยางคนิพนธ์ได้เจิดจรัสเท่าเบโธเฟนอีกแล้ว) -- ประการที่สาม วากเนอร์ในวัยเพียงไม่ถึง 19 ปี ได้ศึกษาสกอร์สำหรับซิมโฟนีทั้ง 9 ชิ้นของเบโธเฟนอย่างละเอียด... แมลงเม่าเยอรมัน (:-p HA HA) ข้างเทียนไขที่จุดให้แสงสว่างในห้องส่วนตัวของวากเนอร์ได้บอกกับเราว่า เขาได้อุทิศเวลาการศึกษาดนตรีของเขาไปกับการแกะรอยทุกๆ ย่างก้าวของตัวโน้ต+เครื่องหมายทางดนตรีอันปรากฏในแต่ละบรรทัดต่อบรรทัด ในแต่ละห้องแต่ละห้อง ในสกอร์ของซิมโฟนีทั้งเก้าของมหาบุรุษผู้ซึ่งละกายสังขารจากไปได้ไม่ถึงห้าปี -- แลหากคุณผู้อ่านเคยผ่านหูผ่านตามาสำหรับทรรศนะของวากเนอร์ที่มีต่อซิมโฟนีของเบโธเฟนแล้ว คุณผู้อ่านอาจจะพบเห็นความคิดเห็นของวากเนอร์ที่มีต่อ Beethoven: Symphony No. 7 in A major อย่างอุดม แลเป็นไปในลักษณะเกริกเกียรติของซิมโฟนีในบันไดเสียงเอชิ้นนั้นเป็นพิเศษ จนดูประหนึ่งว่าเป็นซิมโฟนีชิ้นโปรดที่สุดของหนุ่มน้อยวากเนอร์ แน่ละ เราสามารถกล่าวได้โดยสรุปเพียงการฟัง Symphony in C major ของวากเนอร์เพียงครั้งแรกๆ ว่า... Beethoven: Symphony in A major นั่นเอง ที่เป็น "พิมพ์เขียว" สำหรับ Wagner: Symphony in C major!! ไม่เพียงแต่โครงสร้างและการระบุจังหวะการบรรเลงในแต่ละกระบวนเท่านั้น แม้แต่ Orchestration อันหมายถึงการบรรสานบรรสมแต่ละกลุ่มเครื่องดนตรีต่างก็ให้ลักษณาการที่เหมือนกับ “Dance symphony” ของเบโธเฟน แลผู้เขียนไม่อยากจะกล่าวเลยว่า ความคล้ายคลึงดังกล่าวยังกอปรไปถึงความรู้สึกทางอารมณ์ที่ได้จากดนตรีอีกด้วย... วากเนอร์บรรจงรจนาซิมโฟนีของเขาตามประสาหนุ่มน้อยวัย 19 ปี ผู้มีความจงภักดิ์รักดีต่อลัทธิเบโธฟิสม์อย่างแน่วแน่ผ่านซิมโฟนีหมายเลขเจ็ดของมหาดุริยางคศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องน่าเศร้าอันผู้เขียนเสล่อไปสู่รู้ความคิดของวากเนอร์ผ่านวีรกรรมวีรเวรของเขาในกาลต่อมาก็คือ วากเนอร์เชื่อโดยสุจริตใจว่า ไม่มีนักประพันธ์ดนตรีคนไหนแล้วที่จะสามารถประพันธ์ซิมโฟนีที่อาศัยสังคีตลักษณ์คลาสสิคได้ในหลังยุคของเบโธเฟน ความคิดดังกล่าวเจือไปด้วยความคับแคบของเขาในเรื่องเชื้อชาติ (แลเรื่องราวว่าด้วยเทพปกรณัมในมหากาพย์ปรัมปราของกรีก) แลเขาทนไม่ได้ที่มีดุริยกวีชาวเยอรมันเชื้อสายยิวอย่าง Mendelssohn ร่วมกับ Schumann และ Brahms ที่พยายามจะสืบทอดคุณค่าของผลงานดุริยางคศิลป์แห่งสำนักเวียนนาที่หนึ่งของ Haydn/ Mozart/ Beethoven/ Schubert ผ่านการเชื่อมโยงไปยังดนตรีของเยอรมันในยุคบาโร้คของ J.S. Bach อันลึกล้ำวิจิตร (คุณผู้อ่านคงจำกันได้ว่า เมนเดลสโซห์นเป็นผู้อุตสาหะค้นคว้า รวบรวม รื้อฟื้น และอวยเกียรติยศผลงานการประพันธ์ของบาคอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย) จนกระทั่งต่อมา วากเนอร์ประกาศเป็นศัตรูอย่างเปิดเผยกับเมนเดลสโซห์นและชูมันน์ผ่านข้อวิวาทะทางดนตรีวิทยาอันรุนแรงแกมริษยา... ถึงกระนั้นก็ตาม หากไม่มี Berlioz, วากเนอร์อาจจะหา “มุก” ของดนตรีในยุคใหม่ในคติโรแมนติคไม่เจอ แล Symphonie Fantastique ของแบร์ลิโอซนั่นเองที่ทำให้วากเนอร์สามารถพัฒนาอุปรากรสำหรับเยอรมันในยุคโรแมนติคพร้อมกับขนานนามใหม่ว่า “Musical Drama” อันมีเรื่องราวประหนึ่งอสงไขยแห่งจินตนาของวากเนอร์ประหวัดไปยังเทพปรกรณัมในแบบ Teutonic อันว่าด้วยปีศาจ เวทมนตร์ แม่มด มังกร อัศวิน ปราสาท แลการต่อสู้ที่ให้เสียงในอารมณ์ของโลหะหนัก ผ่านเรื่องราวสะเทือนขวัญสะเทือนอารมณ์แลฉากประกอบแบบ Spectacular fantasy อันอัศจรรย์เหลือจะจินตนาการ และแน่ละ วากเนอร์ไม่เคยหันกลับมาประพันธ์ซิมโฟนีต่อไปอีกเลยตลอดชีวิต แลผู้เขียนจะต้องเพิ่มเติมด้วยว่า เขาปฏิเสธแนวทางแห่งสังคีตลักษณ์การประพันธ์ของสำนักเวียนนาที่หนึ่งในทุกรูปแบบ... ผู้เขียนนั่งฟังการแสดงการบรรเลงซิมโฟนีชิ้นนี้โดย TPO ของอิมิลสันภายใต้สมาธิที่ผ่อนคลาย แต่กลับได้ความรู้สึกถึงความเคร่งครัดในการบรรเลงมากกว่าปกติของ TPO เล็กน้อย ประหนึ่งเสมือนเป็นดนตรีของผู้ค้นหาลายแทงที่มีการระบุตำแหน่งของแต่ละคีตวลีอย่างแจ่มชัดและตรงไปตรงมาในคติคลาสสิค... แม้กระทั่งในกระบวนที่ III และ IV อันระอุไปด้วยท่วงทำนองเริงระบำ จังหวะการบรรเลงที่มีลักษณะของ Impulse อันหยอกยั่วเป็นบางครั้งก็ยังละเลยรอยยิ้มหยอกเย้า... ซึ่งหากมองซิมโฟนีชิ้นนี้ในแว่นสายตาของผู้เขียนแล้ว ผู้เขียนอาจจะคิดคับแคบลงไปอีกว่า เป็นแบบฝึกหัดการประพันธ์ซิมโฟนีที่ลอกลายหมึกมาจากสกอร์ของซิมโฟนีในบันไดเสียงเอของเบโธเฟนของตัวดุริยกวี แล TPO ของอิมิลสันในวันนั้น ก็เพียงแต่ถ่ายสำเนาแบบฝึกหัดดังกล่าวผ่านกล้องถ่ายภาพที่มีความละเอียดสูงและคมชัด เพียงแต่เป็นกล้องถ่ายภาพแบบโปรแกรมไว้แล้วในทุกๆ ภาพเท่านั้นเอง... ท้ายที่สุด ผู้เขียนคงต้องสรุปว่า ผู้เขียนดีใจอย่างที่สุดที่วากเนอร์เลิกล้มการประพันธ์ซิมโฟนี และหันไปสร้างสรรค์ Musical Drama อันโอ่อ่าโอฬาริกแทน (HA HA) ^_____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 18:30:12